หัวข้อ: ทางที่เลือกเดิน

[A GE]

  ยังรักกันอยู่  แต่ว่าไม่เข้าใจกัน  ก็คงจะต้องทรมานใจอย่างนี้ละครับ

[Poes]

ขอให้ปรับความเข้าใจกันให้ได้นะ

ไม่อยากให้เลิกกันทั้งที่ยังรักกัน

คนอ่านก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ เรื่องเศร้าหน่ะ 

[hayuho]

ตอนที่ 14 ทางเดินสู่จุดจบสายเดียว

“มึงร้องไห้ทำไม”มันถามเสียงสั่นๆ

“...ฮือ..ฮือ”ผมตอบไม่ได้จะหยุดน้ำตาก็ไม่ได้เลยขอตามอารมณ์ตัวเองสักครั้ง ผมไม่ห้ามน้ำตาแล้ว

“ถ้ามึง..ไม่รักกูแล้วมึงร้องไห้ทำไม”มันถามทั้งๆที่กดผมอยู่กับพื้นในมุมเปลี่ยวของมหาลัยตอน 3 ทุ่ม

“ถ้ามึงรักกูแล้วมึงบอกเลิกกูทำไม”มันเสียงสั่นๆครับ ในขณะที่ผมได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว

“กูไม่เข้าใจมึงเลย......มึงบอกกูได้มั้ยมึงคิดอะไร” มันพูดพร้อมๆ กับที่ผมรู้สึกว่ามีหยดน้ำหยดลงมาที่แก้มผม

“...หรือมึงไม่รักกู...มึงอย่าเงียบ”มันเริ่มตะโกนครับ เขย่าตัวผมอย่างแรง

“มึงไม่เคยบอกกูว่ารักเลย.....แล้วช่วงที่ผ่านมา....ทำไมมึงพยายามห่างๆกู....มึงไม่อยากอยู่กับกูใช่มั้ย”มันตะโกน ตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่ามันเองก็ร้องไห้ น้ำตาหยดลงมาที่ผมไม่ขาดสาย ผมอึ้งที่คนแข็งแกร่งอย่างมันก็ร้องไห้ได้

“มึงหลบหน้ากูตลอด...แล้ววันนี้มึงก็บอกเลิกกู 2 ครั้ง.....มึงสนุก!!”มันยังคงตะโกนต่อ ผมพยายามดันตัวขึ้น
แต่มันก็ไม่ยอม

“กูคิดถึงมึงตลอดปิดเทอม....แล้วเปิดเทอมมึงยัง....ห่างเหินกูอีก....แต่มึงไม่รู้สึกอะไรเลย”มันกระแทกอารมณ์ใส่ผมเต็มที่

“หุบปาก!! มึงนั่นแหละที่พยายามห่างกู.....ไม่อยากคุยกับกู....ไงล่ะตูดไอ้hereโน้ตอร่อยมั้ย”ผมตะโกนแข่งบ้าง

“กูบอกว่า กูไม่ได้มีอะไรกับมัน....กูเกลียดมัน”

“มึงไม่ต้องอ้าง.....มึงบีบบังคับให้กูต้องขอเลิกเองอย่ามาโยนให้กู”เรายังคงตะโกนใส่กันทั้งๆที่นอนอยู่

“ทำไมมึงเย็นชากับกู....กูจะบ้าตายอยู่แล้ว”

“ไม่ต้องมาค...ว...ย...มึงนั่นแหละไม่ยอมคุยกะกู.....แล้วปล่อยกูซะ...เราเลิกกันไปแล้ว”ผมดิ้นรนจนยืนได้
พยายามวิ่งหนี แต่มันยังจับมือผมไว้อยู่

“ไม่....กูไม่เลิก....”มันดึงผมไปกอดไว้เลยครับ

“ปล่อยกู!!”ผมดิ้นสุดแรง

“ไม่...กูไม่ปล่อยมึง”มันยิ่งกอดรัดผมไว้แน่น

“งั้น...กูจะบอกมึงล่ะนะ....ที่ผ่านมาน่ะกูหลอกมึง..กูไม่ได้รั..”ผมพูดได้แค่นั้นครับ เพราะมันเอามือมาปิดปากผมไว้

“อย่า!!!”มันพูดเสียงแหบแห้ง น้ำตามันไหลไม่ขาดสายก่อนที่จะพูดว่า

“ถ้ามึงสงสารกู.....มึงอย่าพูดคำนั้น.....กูทนไม่ได้”ดวงตาที่ชุ่มน้ำตาของมัน จ้องมองตาผมอย่างอ้อนวอน
เหมือนมันพยายามจะบอกอะไรผม ก่อนที่มันจะปล่อยมือที่ปิดปากผมออกแล้วประกบปากอย่างแรง
มันจูบผมแรงมากๆ ผมพยายามหุบปากเอาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ลิ้นมันสอดผ่านเข้ามาได้ในที่สุด
ผมดิ้นรนอยู่พักใหญ่ แต่มันไม่ยอมเลิกรา ผมร้องไห้จนหมดแรง อีกใจหนึ่งก็อยากจะฟังว่ามันจะพูดอะไร
แต่มันยังจูบผมอยู่เลย เรายังคงร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ และยังไม่เข้าในกันและกัน แต่ผมรู้สึกว่าในโลกที่วุ่นวายอย่างนี้
มีเพียงจูบนี้เท่านั้นที่เป็นความจริงใจทั้งหมดที่มันมอบให้ มือของมันก็ไม่ยอมหยุดกอดผมเอาไว้
ผมเองก็กอดมันเช่นกัน เราจูบกันอยู่นาน เมื่อมันถอนปากออกมามันก็พูดว่า

“กูรักมึงมากขนาดนี้......มึงไม่สงสารกูบ้างเหรอ”มันบอกผมเสียงสั่นๆ

“............................”ผมเงียบ แต่ยังสะอื้นเบาๆ

“มึงรู้มั้ย....ว่ากูต้องทรมานขนาดไหนที่ต้องหลงรักมึง......ที่ต้องรักผู้ชายอย่างมึง”มันพูดทั้งๆที่ร้องๆไห้อยู่

“......................”

“กูพยายามหลายครั้งที่จะเลิก........แต่กูทำไม่ได้.....ทำไมมึงไม่คิดถึงความรู้สึกกู”มันว่าพร้อมกับกอดผมแรงขึ้น

“..................”ผมไม่พูดอะไรได้แต่กอดมัน........เริ่มสงสารมัน เพราะความรู้สึกที่ขัดแย้งของมันนั้น.....ผมเข้าใจดี

“กูคิดถึงที่บ้านกูทีไร.....กูร้องไห้ทุกครั้ง.....ถ้าที่บ้านกูรู้เรื่องกูกับมึง...พ่อแม่กูจะเสียใจขนาดไหน......ฮึกๆ....
ไอ้โน้ตมันก็ชอบถามกูว่ากูเป็นอะไรกับมึง........ข่าวที่หอก็ว่าว่ากูกับมึงเป็นแฟนกัน....... ฮึกๆ......
เพื่อนที่คณะก็ล้อกู”มันเริ่มสะอื้นครับ ผมก็อึ้งๆ เริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้

“มึงกลัวคนอื่นรู้เหรอ”ผมถามมันเบาๆ ทั้งๆที่รู้คำตอบดี

“ทำไมมึงไม่คิดบ้างว่าการที่กูจับมือกับมึงต่อหน้าคนเยอะๆไม่ได้....มันทรมานกูขนาดไหน....”มันยังคงพูดต่อไป

“......ขอโทษ...”ผมรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากเลยครับ.....ที่คิดถึงแต่ตัวเอง

“แล้วมึงยังมาทำอย่างงี้กับกูอีก”มันรำพึง น้ำตาหยดลงบนบ่าผมจนชุ่ม

“แล้วทำไมมึงไม่คุยกับกูทางโทรศัพท์”ผมถามมัน

“ไอ้โน้ตมันอยู่ด้วย......กูกลัวว่ามันจะบอกคนที่บ้านกู”มันว่า....ยังคงร้องไห้เหมือนเด็กๆ

“อือ” เอาแล้วไง ผมคิด เรื่องที่ผมกลัวมาตลอดเกิดขึ้นแล้ว เราต้องห่างกันเพราะข่าวลือที่ผมกลัวเกรง
อันที่จริงผมก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่พอถึงเวลาแล้วก็อดกลัวไม่ได้

“งั้น.....มึงก็เลิกกับกูก็แล้วเรื่อง”ผมบอกมัน แม้ผมจะเสียใจ..............แต่ถ้ามันต้องการผมก็จะปล่อยมันไปครับ

“ต่อไปมึงห้ามพูดคำนี้ให้กูได้ยินอีก แล้วกูก็เลิกกับมึงไม่ได้”มันว่าพร้อมจับมือผมไว้
คล้ายกลัวว่าผมจะระเหยหายไปกับอากาศ

“ทำไม....ถ้ามึงพยายามมึงต้องทำได้แน่”ผมพูดใจนึงก็อยากให้มันเป็นอิสระจากรักต้องห้ามนี้
ใจนึงก็ไม่อยากให้มันไป แต่เพื่อตัวมันแล้วแน่นอนผมย่อมทนได้

“กูทำไม่ได้.....มึงรู้มั้ยระหว่างที่วิ่งมา...ใจกูแทบขาดตาย”มันพูดทำท่าขึงขัง ทั้งๆที่น้ำตายังเปรอะหน้า

“อือ”ผมก็ดีใจครับ

“แล้วทำไมมึงอยาก...........ไม่อยู่กับกู”มันพูด...ท่าทางมันกลัวจริงครับแม้แต่คำว่าเลิกมันยังไม่กล้าพูดเลย
ท่าทางรักจริงแฮะ คิดถึงตอนนี้ก็ปลื้มเลย

“ก็กูคิดว่ามึงอยาก......ไม่อยู่กับกู....กูไม่อยากบังคับมึง....เลยต้องพูด”ผมเองก็ไม่กล้าใช้คำนั้นแล้วครับ
คำนั้นกลายเป็นคำต้องห้ามสำหรับเราซะแล้ว

“ทิศฟังที่กูพูด.....ไม่มีเวลาไหนที่กูไม่รักมึงตั้งแต่กูขอมึงเป็นแฟนกูก็รู้แล้วว่าอนาคตจะเป็นยังไง....
แต่ถ้ามีมึงอยู่ด้วยกูไม่กลัว”มันกุมมือผม 2 ข้างจ้องตาผม

“กูจะไม่ให้มึงลำบากอีก...ต่อไปกูจะระวังตัวมากขึ้นละกัน.....ไม่ให้ข่าวลือมันแรงไปกว่านี้”ผมขอโทษมันครับ
ที่ไม่เคยคิดถึงใจมันเลย

เรานั่งกันอีกพักใหญ่...ผมปลอบมัน...ตบหลังมันเบาๆ..

“คม.......มึงจำวันที่มึงขอกูเป็นแฟนได้มั้ย....มึงเป็นคนพูดเองนะว่าอย่าไปกลัวอนาคต”ผมบอกมันเบาๆ

“อือ”มันว่า

“ตอนนั้นกูก็กลัวเหมือนมึง......แต่มึงบอกกูเองนี่นาว่า.....เราไม่รู้ว่าอนาคตเป็นยังไง.....ดังนั้นเราควรจะหาความสุขไว้ตั้งแต่ตอนนี้”ผมบอกมัน

“....กูจำได้...”มันตอบเบลอๆ

“ในเมื่อตอนนี้กูไม่กลัว......มึงก็ไม่ต้องกลัว....ไม่ว่าจะยังไงกูก็จะไม่ไปจากมึง.....ถ้ามึงไม่หมดรักกูก่อน”

มันเงียบไปอีก ก่อนจะพูดว่า

 “ทิศ....มึงคิดยังไงกับกู”มันถามจริงจัง

“อยากให้กูพูดเหรอ”ผมถามมัน

“อือ”มันพยักหน้าหงึกๆ

“ก็ได้วะ....”ผมสูดหายใจลึกๆ....แล้วบอกมันว่า

“กูรักมึง.....คม”ผมพูดเบาๆ ก่อนที่ไอ้คมจะโน้มหน้ามาจูบอย่างนุ่มนวล

ผมรู้แล้วครับว่าที่มันต้องห่างๆผมเพราะมันกลัวข่าวลือ แล้วที่มันไม่ค่อยคุยกับผมทางโทรศัพท์ก็เพราะว่า
ไอ้โน้ตมันคอยคุมเชิงอยู่ ผมแค้นไอ้โน้ตจริงๆ ที่ทำให้ผมกับไอ้คมไม่เข้าใจกัน และต้องทรมานเกือบเดือน
ผมยังมีความสุขดีเมื่อรู้ว่ามันรักผมขนาดไหน แต่ในใจก็ยังหวั่นเมื่อคิดว่าวันที่เราต้องเลิกกันจะมาถึง
ผมคิดว่ามันคงไม่ได้เป็นฝ่ายพูดแน่ๆ คนอย่างมันต่อให้ตายก็จะไม่ยอมผิดสัญญาเด็ดขาด

ส่วนผมก็รู้ตัวดีว่าผมไม่มีทางหยุดรักมันได้ สำหรับจุดจบของพวกเราไม่มีหนทางสายอื่นอีก นอกจาก
มันจะหมดรักผม แล้วผมก็จะยอมเป็นคนที่ผิดสัญญาเป็นครั้งที่ 3  เอง เพื่อให้มันสบายใจ

   เรานั่งชิงช้าด้วยกันอีกซักพักแต่ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย บางทีเราอาจต้องการแค่เวลา
ที่อยู่ด้วยกันแค่ 2 คน มันลุกขึ้นมาไกวชิงช้าไห้ผมเบาๆ ผมหลับตาลงปล่อยให้ร่างกายสัมผัสกับสายลม
ที่มากระทบตัวจากการแกว่งไกว

“มานั่งเหอะ”ผมบอกมันให้มานั่งที่ชิงช้าข้างๆกาย

“คราวหลัง มีเรื่องอะไร มึงจะทำอะไรบอกกูก่อนได้มั้ย”ผมพูด พร้อมกับยื่นมือไปกุมมือมันไว้

“อือ”มันว่า

......................................
.....................................
.....................................

“นี่คม”ผมเอ่ย

“หือ”มันขานรับอย่างซึมเซา

“มึงสัญญากับกูอย่างนึงได้มั้ย”ผมก้มหน้ามองกองทรายที่อยู่ตรงหน้า พร้อมๆกับที่ไกวชิงช้าเบาๆ

“สัญญาอะไร”มันหันหน้ามา

“อีก 2 ปีกูจะเรียนจบ ส่วนมึง อีก 4 ปี”ผมเปรย

“แล้วไง”มันถาม

“ก่อนที่กูจะเรียนจบเราต้องเลิกรักกันไห้ได้นะ”ผมว่า

“อะไรของมึง”มันว่า ทำตาขวาง

“ถ้าเป็นอย่างนั้น มึงก็มีเวลาอีก 2 ปีที่จะหาคนดีๆมาร่วมชีวิตในรั้วมหาลัย ส่วนกูก็จะได้ไปทำงาน
อย่างไม่ต้องพะวงถึงมึง มึงไม่ต้องบอกตกลงอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องพูด ถ้ามึงปฏิเสธ.....กูก็ไม่สบายใจ
แต่ถ้ามึงตอบตกลง.........กูก็เสียใจอีกนั่นแหละ ดังนั้น มึงไม่ต้องพูดนะ”ผมพูดเรียบๆ

“..................”มันไม่ตอบครับ แต่ก้มลงคิดอะไรก็ไม่รู้

“แต่ที่กูจะให้มึงสัญญาไม่ไช่เรื่องนี้......เพราะกูรู้ว่าเรื่องความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้”ผมพูด

“แล้วเรื่องอะไร”

“ที่กูจะให้มึงสัญญาคือ มึงต้องใช้เงินเดือนเดือนที่ 2 ที่มึงทำงานได้ มาเลี้ยงข้าวกู ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
มึงต้องโทรมาชวนกูไปกินข้าวเข้าใจมั้ย”ผมยังไม่ได้มองหน้ามันครับ

“ทำไมไม่เป็นเดือนแรก”มันถามผม

“เดือนแรกให้มึงเอาให้พ่อกับแม่มึงดีกว่าว่ามั้ย”ผมว่า

“ทำไมต้องเป็นตอนที่กูทำงานแล้วด้วย”มันยังถามต่อ

“กูคิดว่า......ถึงตอนนั้นกูคงอยากเห็นหน้ามึง......ดูว่ามึงสบายดีมั้ย”ผมตอบ

“กูถามมึงอีกอย่างได้มั้ย”มันพูดทั้งๆที่ยังก้มอยู่

“ว่ามา”

“ถ้ากูหยุดรักมึงไม่ได้ใน 2 ปีล่ะ”

“อย่าถามอย่างนี้.......เพราะกูไม่รู้ว่ากูจะตอบยังไง.......กูรู้แต่ว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดของเรา”ผมบอกมัน

“แล้วมึงล่ะ......มึงคิดถึงตัวเองรึยัง”มันว่า ผมเงียบอยู่นานก่อนจะพูดว่า

“....................กูก็ไม่รู้.........กูไม่รู้ว่ามันจะเจ็บขนาดไหน......ไม่รู้ว่าจะทำได้มั้ย......”ผมบอกเสียงสั่นๆ
ดูเหมือนมันรู้ว่าผมกำลังจะร้องไห้ มันลุกขึ้นแล้วฉุดดึงผมมากอดเอาไว้ ผมร้องไห้ น้ำตาไหลลงบนไหล่มัน

“อย่าร้องไห้......กูปวดใจ”มันว่า เสียงสั่นๆ ผมร้องไห้ได้แป๊ปเดียวมันก็ร้องไห้ตามผม
เรากอดกันด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร้องไห้ด้วยกันท่ามกลาง เหล่าหนอนแมลงร่ำร้องในคืนที่ดวงจันทร์กระจ่างจ้า
สะกดข่มแสงดาวจนหมองศรี............ขณะที่ผมกอดมันผมวาดฝันว่าเราสามารถอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป.......
แต่จิตใต้สำนึกก็ยังคอยเตือนเสมอว่าเป็นไปไม่ได้........พอคิดอย่างนี้น้ำตาก็ไหลลงมาอีก

“ทำไมเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน”

   ค่ำคืนนั้นผมหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน ครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆมากมาย
นึกๆไปถึงภาพตอนที่ไอ้คมมันร้องไห้น้ำตานองหน้า ผมไม่เคยเห็นมันในเวลาที่อ่อนแอขนาดนี้มาก่อน คิดถึงความรักของผมและมันที่ต้องจบลงอย่างปวดร้าวแน่นอนในอนาคต ผมเฝ้าตั้งคำถามกับตัวเองว่า

“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะยังรักมันไหม”คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมอย่างมึนงง แต่ก่อนที่จะคิดไปถึงคำตอบ
ผมก็ผล็อยหลับลงช้าๆ

story by นายโฮะ

[THIP]

แม้จะเข้าใจกันแล้ว แต่ยังไม่หายเศร้า   

[Poes]

  ยังเศร้าอยู่เลย 

[sunshine]

หากกังวลถึงสิงที่ยังมาไม่ถึง...........สิ่งนั้นจะมาถึงเร็วเสมอ

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ

[Jingjoh]

ทำไมต้องเลิกรักกันด้วยหล่ะครับ มันเลิกไม่ได้หรอก

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ไม่ต้องเสียใจเลย อย่างน้อยก็เกิดมได้พบกับความรักที่สวยงามแล้ว

กลัวไปเรื่อย แต่กลับไม่กลัวทำร้ายคนที่เรารัก และรักเรา

 

[LingNERD*]

  เศร้าจัง

[fannan]

เศร้ามากชีวิตคนเราทำมัยน้า

[oaw_eang]

อิชั้นเป็นอะไรไปเนี้ย  อิชั้นอ่านเรื่องนี้แล้วไม่เข้าใจ  ออกจะงงๆ  หรือว่า อิชั้นโง่เคอะ

[gobgab]

...........พูดกันหั้ยเข้าใจ...

...........มันยากนักหรอสำหรับคนรักกัน.........

[hayuho]

ตอนที่ 15 กอดให้หายคิดถึง

[/b]

   เช้าวันถัดมาผมตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องวุ่นวายของไอ้คม มันมาปลุกผมครับ
มันว่าไม่อยากให้ผมไปเรียนสาย ผมเลยต้องลุกไปอาบน้ำตามระเบียบ พออาบเรียบร้อย
กะจะมาหามันที่ห้อง มันก็ไปเรียนซะแล้ว วันนี้ผมเรียนจนถึงเย็น ผมก็เรียนไปตามประสา
พอตอนเที่ยงไอ้คมโทรมาหาผมบอกว่าให้รีบกลับ ตอนเย็นมันจะพาไปเที่ยว
ผมเลยต้องค่อยปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนเพื่อที่จะถามมันว่าจะพาผมไปไหน.....แต่ไม่ทันครับ
มันชิงวางสายไปก่อน ผมเลยต้องเรียนไปนึกไปว่ามันจะพาไปไหน อิอิ ตื่นเต้นดี

พอตอนเย็นผมก็รีบกลับห้อง ไม่กล้าเถลไถลไปไหน เดี๋ยวมันจะว่าเอา พอวางกระเป๋าแล้ว
ผมก็นอนแผ่หลาลงบนเตียง แม่แต่รองเท้ายังคร้านที่จะถอดออก นอนยังไม่ทันหายเมื่อย
มันก็มาแล้วครับ เคาะประตูกึงกัง ก่อนจะเข้ามาฉุดกระชากผมไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใกล้ๆหอ

“อยากดูหนัง”มันว่า ผมเลยเลยตามเลย นั่งรอดิครับ ส่วนมันวุ่นวายกับการซื้อตั๋วและกินขนม
(ผมไม่ชอบกินหนม ไม่งั้น....มันไม่ได้กินแน่นอน5555) ปรากฏว่ามันซื้อตั๋วหนังอะไรไม่รู้ รู้แต่บู๊แหลก ระเบิดภูเขาเผากระท่อมอะไรประมาณนั้น แถมเลือกที่นั่งข้างหน้าซะด้วย แหงนหน้าจนคอตั้งบ่า ผมถามมัน

“ทำไมไม่เลือกที่ๆมันดีกว่านี้”ผมทำตาโต

“ก็มันเต็ม”มันว่า

“เต็มป้ามึงเหรอ....มึงหันหัวโง่ๆของมึงกลับไปมองเลย”ผมว่า เอามือจับหัวมันบังคับให้หันกลับ

“เออๆ.....ก็กูอยากนั่งกับมึง 2 คนนี่”มันว่า พยายามต่อต้านผมโดยการเอามือมาดึงมือผมออก
ซึ่งก็ได้ผลครับ เพราะมันแรงควาย ส่วนผมแรงคน แถมหล่อซะด้วย5555

“มึงคิดบ้างดิ....พอหนังจบนะคนได้แห่มาดูว่า ....ไอ้ 2 คนข้างหน้ามันใคร...งามหน้ามั้ยหล่ะมึง”ผมว่า

“ช่างดิ.....กูอยากจับมือมึงจะตายอยู่แล้ว.....เอามือมานี่เลย”มันว่าแล้วเอามือผมไปวางบนตักมัน
แล้วเอามือมันทั้ง 2 ข้างมากุมเอาไว้

“ห้ามปล่อยนะ”ผมว่า แอบยิ้มในความมืดเพราะหนังเริ่มฉายแล้วครับ พอหนังฉายได้สักพัก
ก็มีคนมานั่งข้างผมครับ 2 คน ผู้ชายทั้งคู่ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ดูไปๆ ไอ้ 2 ตัวข้างผมมันยุกยิกครับ รำคาญ.......เลยหันไปดูว่ามันทำเฮียอะไร ปรากฏว่ามันกระซิบกระซาบกันครับ ไอ้คนนั่งข้างๆผม
เอานิ้วมันแอบๆชี้มาที่ผม ผมมองมือที่ถูกกุมเอาไว้........แม่งซวยแหล่ว ......มานเหนแหงๆ.....

ผมรีบกระตุกมือกลับ....แต่ไอ้แฟนที่แสนดีไม่ยอม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้......ผมสบถในใจ...ไอ้ควาย
ภัยมาถึงตัวยังทำเป็นไม่รู้.....ผมยังไม่ละความพยายาม.....เอามือข้างที่ยังว่างพยายามแกะมือมันออก......
ตาก็เหลือบไปเห็นไอ้ 2 ตัวข้างๆจ้องมองมาไม่วางตา ผมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี.....
ออกแรงให้มากขึ้น........

“อย่าดิ้น!!!”ไอ้คมมันกัดฟันพูดเลยครับ.....ตาโตจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมา

“แต่มึง”ผมพูดได้แค่นี้เพราะมันพูดสวนขึ้นมา

“ไม่งั้นกูจูบนะ”มันว่า........แย้ก....ไอ้เชี่ย.....มึงนี่น้า........

หลังจากนั้นผมต้องคอยรับสายตาที่ไอ้ 2 ตัวข้างจ้องมองมาอย่างหื่นกระหาย.......ผมอายจนเซ็ง.....
แล้วก็เซ็งจนอายอีกรอบ.......ดูหนังไม่รู้เรื่องเลยครับ....

   พอออกจากโรงหนังได้ ผมก็ด่ามัน

“ไอ้5.....มึงเห็นไหมมีคนรู้ว่าเราจับมือกันด้วย.....ไอ้คู่นั้นไง”ผมบุ้ยไบ้ไปที่ผู้ชาย 2 คนที่เดินออกจากโรงหนังตามเรามา

“รู้..”มันว่าคำเดียว แล้วลากผมเดินเร็วๆ ไปให้พ้นจากไอ้ 2 ตัวนั่น(พวกมันเดินตามมาครับ
คงอยากเห็นหน้าผม)

“พวกมันจ้องมึงตั้งแต่อยู่หน้าโรงหนังแล้ว....กูเลยประกาศให้รู้ซะเลยว่าของใครเป็นของใคร555”มันว่างั้น

“อายเนี่ยสะกดเป็นมั้ย”ผมกัดฟันแล้ว ขณะที่เหลือบไปมองด้านหลังว่า ไอ้พวกนั้นตามมามั้ย

“ไม่.....สะกดเป็นแต่คำว่าหวง”มันสวนครับ ทำเอาผมหันขวับกลับมา

“เออๆ...แล้วหวงสะใจยัง....”ผมก้มหน้าลงเขินตามระเบียบ

   เดินไปซักพัก ก็มาถึงหน้าร้านไอติม มันก็ดันผมเข้าไปเลยครับ

“กินไอติมกัน”มันว่า

“เออๆ....ก็ดีไม่ได้กินนานแล้ว”ผมตอบ เราก็กินกันตามปกติ

ผมก็พูดเรื่อยเปื่อยไปตามประสา มันก็คอยหัวเราะอย่างเดียว อันที่จริงมันกินเสร็จตั้งนานแล้วครับ
แต่ต้องรอผมก่อน เพราะผมมัวแต่พูดไอติมเลยไม่พร่องเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่สนใจ โม้ต่อไปไม่หยุดยั้ง
มันอยากกินเร็วเองนี่ ช่วยไม่ได้ 55555

   กว่าเราจะได้เวลากลับ ก็ตอนประมาณ 3 ทุ่ม ผมแอบถามมันเบาๆ บนแท็กซี่

“ทำไมพามาเที่ยวมีอะไรรึเปล่า” ผมคิดถึงเรื่องเมื่อวานครับ ไม่รู้มันจะเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า

“ไม่มีอะไร แค่อยากเดทเหมือนคนอื่นๆ....ก็แค่นั้น”มันว่า นั่งไปซักพักไอ้คมมันก็บอกให้จอดครับ
ผมลงมาก็ปรากฏว่า เป็นสนามเด็กเล่นเหมือนเคย มันจูงมือผมไปนั่งลงที่ชิงช้า ผมคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
หรือว่ามันจะบอกเลิกผม!!! ผมตกใจครับ นี่มันเลิกรักผมได้เร็วขนากนั้นเลยเหรอ
ผมแอบหันหน้าไปมองมัน มันก็ไม่มีทีท่าจะพูดอะไรครับ มันเดินมาด้านหลัง แล้วไกวชิงช้าให้ผม
ผมทนไม่ไหวเลยต้องถามมันว่า

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่หนิ”มันตอบ

“หรือว่าเรื่องเมื่อวาน”ผมถามอย่างกลัวๆ

“เมื่อวานก็เรื่องเมื่อวาน...........วันนี้ก็เรื่องวันนี้.......ส่วนพรุ่งนี้ก็เรื่องของอนาคต....อย่าคิดมาก”
เอาอีกแล้วครับมันพูดเหมือนกับเดาใจผมได้อีกแล้ว

“กอดคมหน่อยดิ”มันว่า ผมอายมากเลยได้แต่นั่งเฉยๆ

“บอกให้มา!!”มันเค้นเสียงเลยครับ ผมเลยต้องลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปกอดมันหลวมๆ แต่มันดิครับ
เล่นกอดผมเต็มแรงเลย

“ไม่ต้องกลัวนะ......คมรักทิศมากๆ....ไม่เลิกรักง่ายๆหรอก”มันว่า

“อืม”ผมได้แต่ขานรับเบาๆ

“กอดยังไงให้หายคิดถึงน้า”มันกระซิบที่หูผมครับ ผมอายแทบแซรกแผ่นดิน รีบเอาคางเกยไหล่มันไ
ม่ให้มันเห็นว่าผมกำลังอาย ก่อนจะพูดว่า

“ไปเอามาจากไหนเนี่ย” มันไม่ตอบครับแต่เปลี่ยนเป็นกอดผมหลวมๆ

กอดกันอยู่นาน จนผมทำท่าจะผละออกแต่ก็เริ่มสังเกตว่า ตัวมันโยกๆพิกล ผมก้มมองเท้าของมัน
เท้าซ้ายขวามันเริ่มขยับไปมา ตัวของมันเริ่มโยกซ้ายขวา

“อยากเต้นเหรอ”ผมถามมัน

“อือ”มันตอบเบาๆ พร้อมๆกับมีลมหายใจของมันพัดผ่านต้นคอผมไป

ผมเลยขยับไปตามจังหวะของมัน....

แม้มีแต่ความเงียบรอบข้างแต่ผมก็รู้สึกว่าความนึกคิดของผมและมันสื่อถึงกันอย่างไม่ปิดบังอำพราง......

ถึงไม่มีเสียงเพลง จังหวะของเราก็ยังเข้ากันได้โดยไม่ต้องฝืน.....

ผมและมันค่อยๆหมุนไปตามทิศทางที่เราทั้งสองนำไป........

ร่างกายของเราเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน.......

ผมรู้สึกสงบอย่างประหลาด.....

เหมือนได้ครอบครองทุกสิ่งที่ต้องการไว้จนหมดสิ้น ผมพริ้มตาหลับช้าๆ ก่อนที่จะพูดว่า

“คม......ขอบคุณนะที่รักทิศ”

“ไม่เป็นไรครับ......คมเต็มใจรัก”ที่รักของผมตอบมา

ผมยังคงหลับตา.....

แต่ในห้วงความคิดยังคงมองเห็นคนที่ผมรักที่สุดเบื้องหน้าของผม.....

ที่คอยรักและดูแลไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

“ทิศรักคมนะ”ผมเอ่ยเบาๆ ก่อนจะขยับหน้ามาแล้วจูบที่ปากของคมอย่างแผ่วเบา

            จำได้ไหมครับที่ผมเคยถามตัวเองว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะยังรักมันมั้ย
ผมได้คำตอบแล้วครับ

นั่นแน่นอน.......รักครับ

   หลังจากช่วงนั้นทั้งผมและมันก็มีช่วงเวลาที่ดีที่เราไม่มีวันลืม....เราไปเที่ยวกันบ่อยๆ.....
เราเข้าใจกัน.....ไม่ทะเลาะกันบ่อยๆเหมือนเคย.....ผมเชื่อใจมันมากกว่าที่ผมมีให้ตัวเองเสียอีก.....
ความสุขของผมดำเนินมาจนถึงวันหนึ่ง......วันที่ทุกอย่างก้าวเข้าสู่จุดสุดท้ายอย่างช้าๆ.....
คือวันที่ผมไม่สามารถอยู่ในหอเดียวกับมันได้.....และก็เป็นวันที่ผมต้องออกไปใช้ชีวิตอย่างเดียวดายตามเดิม

story by นายโฮะ

[suregirl]

เพิ่งจะหวีตหวานกัน จะเข้าโหมดเศร้าอีกแล้วหรอ 

[THIP]

ขอเศร้าล่วงหน้าก่อนเลยได้มะ   

[blach]

ไม่อยากให้เศร้าเลยครับ

 

[Poes]

อะไรเนี๊ย เศร้าตอนสุขตอน 

[sunshine]

 

 

[● MaYa~Boy ●]

 

 

จะเศร้าอีกแล้วหรอ ไม่อยากเศร้าแล้วคับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

  จำได้ไหมครับที่ผมเคยถามตัวเองว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะยังรักมันมั้ย
ผมได้คำตอบแล้วครับ

ถ้าเราบังคับหัวใจตัวเองได้ โลกนี้คงไม่มีความรักหรอก
 

[Jingjoh]

 

[gobgab]

     จำได้ไหมครับที่ผมเคยถามตัวเองว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะยังรักมันมั้ย
ผมได้คำตอบแล้วครับ

..............ถ้าคนเรารู้ว่าทางข้างหน้าเดินไปแล้วต้องทุกข์......

..............มีใครบ้างที่อยากเดิน.....

..............เก็บเกี่ยวแค่ความสุขปัจจุบันไว้ก็พอ........

[zandwizz]

 

มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมแร้วครับ

หายไปนาน อิอิ.......

 

[hayuho]

ตอนที่ 16 นับถอยหลัง

   วันนี้ผมจะพาไอ้นิวไปตัดผมครับ 4 โมงกว่าๆ ไอ้คมยังเรียนไม่เสร็จ ผมเลยไปชวนไอ้รันมาด้วยกัน
จำได้มั้ยครับที่ผมเคยบอกว่าผมไม่มีเพื่อนตาย ตอนนี้ผมมีแล้วครับ ไอ้ 2 ตัวนี้แหละครับ ตอนที่เดินลงหอ
ผมก็เผชิญกับสายตาอีกหลายคู่ที่คอยซุบซิบนินทา ตาของผมเหลือบไปเห็น บอร์ดที่ติดด้านล่างของป้ายกิจกรรมใต้หอ

“อ้าวนั่นรายชื่อ คนที่ได้อยู่หอต่อนี่หว่า”ผมคิด แล้วก็เดินไปดู ระหว่างที่ไอ้นิวกะไอ้รันทักทายสาวๆ ผมมองหารายชื่อ
นักศึกษาคณะมนุษศาสตร์

“อืม....ทศทิศ....ทศทิศ....อืม”ผมไล่เรียงหาชื่อตัวเอง จนเลยไปที่คณะอื่น ก็ยังไม่เจอ ผมใจหาย
รีบไล่สายตาดูอีกรอบ....ก็ไม่เจอ......

ชื่อไอ้นิว......


ไอ้รัน.....

พี่จาง...ครบ....

แต่.....ไม่มีชื่อผม

“เฮ้ยทิศ.....ไปได้แล้ว”พี่จางครับตบไหล่ผมดังป้าบ ผมสะดุ้งโหยง

“อ้าวพี่จางไปด้วยเหรอ”ผมเอ่ยถามแต่สายตายังเลื่อนลอย

“เออๆ จะไปตัดเหมือนกัน ไปเร็วไอ้นิวไอ้รันรอนานแล้ว”พี่จางพูดจบก็ฉุดลากผมไปโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง
ที่มองมาเป็นจุดเดียว ผมยังงง แล้วก็คิดได้ว่า ผมเด้งหอซะแล้ว (หอในของมหาลัยผมจะมีการพิจารณาสิทธิ
การอยู่หอต่อเป็นปีๆ แต่ถ้าไม่มีความประพฤติแย่จริงๆก็ไม่มีปัญหา) นี่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ในปีหน้าหรือนี่
ผมคิดได้อย่างนี้ก็หมดแรงจนไอ้รันทัก

“เป็นไรทำหน้าเซ็งๆ”

“ไม่เป็นไร”ผมตอบ อันที่จริงผมอยากบอกมันแต่ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมเด้งจริงๆ แล้วถ้าเด้งจริงๆผมจะทำไงเนี่ย ผมจะไปอยู่ที่ไหน ผมจะไม่บอกใครเด็ดขาดจนกว่าผมจะหาที่อยู่อื่นได้ เพื่อไม่ไห้เพื่อนไม่สบายใจ

 “เอาไว้ตอนเย็นๆค่อยคิดแล้วกัน” พอคิดได้อย่างนี้ผมตัดใจได้.....ตอนนี้มีความสุขกันเพื่อนๆก็มีความสุขไปก่อน....เอาไว้กลับไปเจอความจริงค่อยคิดคงไม่สาย ผมกับไอ้นิวนั่งรอครับมองดูไอ้รันกับพี่จางโดนช่างตัดผม ตัดๆหวีๆ
ไปเรื่อย ผมหัวเราะทรงผมที่พิลึกพิลั่นของไอ้รันตอนที่มันตัดเสร็จ

“แฟชั่นเฟ้ย”มันว่า ส่วนพี่จางตัดสั้นเลยครับเข้มดีชะมัด พี่จางหันมายิ้มแยกเขี้ยวให้ผม แล้วถามผมว่า

“เปลี่ยนใจมารักพี่รึยัง” ผมตอบว่าไงรู้ไหมครับ

“ก๊าาาาาาาก”ผมหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนที่จะวิ่งหนีลูกเตะของพี่แกวุ่นวาย มือถือของผมดังขณะที่พี่จาง
ตระครุบตัวผมได้ แกล็อกคอผมแน่น ผมและแกหอบแฮ่กๆทั้งคู่ ผมหยิบมือถือมาดู เป็นไอ้คมที่โทรหา

“มึงเด้งหอเหรอ”มันพูดกระแทกเลยครับ

“อ้าวทำไมรู้”ผมถามมัน

“ก็กูหาชื่อมึงไม่เจอเนี่ย”มันว่าอย่างร้อนรน

“อือ ก็คงเด้งแล้วล่ะ”ผมตอบเนือยๆ

“ทำไมถึงเด้งล่ะ....แล้วมึงจะไปอยู่ไหน.....แล้วมึงต้องทำไง...แล้วกูจะทำไงเนี่ย”มันพูดลิ้นแทบพันกัน
ท่าทางมันคงสับสน

“คม”ผมเรียกมัน

“.....มึงไปทำอะไรให้เด้ง...แล้ว”ไอ้คมยังพูดไม่หยุด

“คม......ฟังกูพูด”ผมตะโกนจนไอ้นิวกะไอ้รันแล้วก็พี่จางสะดุ้ง

“อะไร”มันตอบงงๆ

“กูกำลังกลับ แล้วก็กำลังงง อย่าถามมากเดี๋ยวค่อยคุยกัน”ผมบอกมันเรียบๆ

“อือๆ.....กูรอที่ห้องรีบกลับนะ......ไม่เป็นไรใช่มั้ย”มันถามผม

“อือ...ไม่เป็นไร”ผมตอบก่อนที่จะวางหู

“มึงเด้งหอเหรอ”ไอรันถามผม

“เอ๋า....มึงทำอะไรให้เด้งวะ”ไอ้นิวถามผม

“หรือว่าเรื่องข่าวลือนั่นวะ”ไอ้รันพูดขึ้นมา

“แล้วมึงจะไปอยู่ไหน”ไอ้นิวถาม

“อย่าพึ่งถาม..............”พี่จางตัดบทเรียบๆ ยืนจ้องหน้าผม ผมนิ่งอยู่นานก่อนที่จะตอบไปว่า

“กูไม่รู้.....นี่ตอบได้ทุกคำถามที่มึงสงสัย”ผมก้มหน้าก้าวเดินฉับๆกลับหอ โดยมีไอ้ตัวยุ่ง 3 ตัวเดินตามต้อยๆ
ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ในวันแรกผมได้พบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ เศร้า เหงา เสียใจ
ความสนุก ความหวัง เสียงหัวเราะ ที่นี่ให้ผมทั้งสิ้น ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ผมคงไม่ได้เจอ เพื่อน พี่ และคนรักแน่นอน
พอคิดว่า ปีหน้าผมจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างนี้แล้วมันก็ใจหาย ในขณะที่เรื่องราวของพวกคนที่ผมผูกพันดำเนินต่อไป
แต่ผมต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียวตามเดิม

ผมมองท้องฟ้า คิดจะตะโกนด่าระบายอารมณ์ แต่ก็ไม่รู้จะด่าไปทำไม พอกลับถึงหอ ไอ้ตัวยุ่งทั้ง 3
ก็แยกย้ายกันกลับไปห้องตัวเองอย่างหงอยเหงา ผมไปหาไอ้คมที่ห้องมัน โดนมันลากออกมาเดินเล่นข้างๆ
สนามฟุตบอล

“จะทำไง”มันถามผมสั้นๆ

“ไม่รู้”ผมตอบ

“โทรหาแม่ดิ”มันว่า ผมหยิบมือถือมาโทรหาแม่ คุยกับแม่อยู่นาน ส่วนไอ้คมมันก็ยืนรอผลสรุป

“กูต้องไปอยู่กับญาติ”ผมว่า หลังจากที่คุยกับแม่นานประมาณ 1 ชั่วโมง

“ไกลมั้ย”มันถาม

“ประมาณ 1 ชั่วโมง ครึ่ง”ผมตอบ

“แล้วทำไมมึงไม่อยู่หอนอกใกล้ๆล่ะ”

“บ้านกูไม่ตังค์ขนาดเช่าห้องแถวๆนี้อยู่หรอก”

“แล้วมึงจะไม่เหนื่อยเหรอ...ยิ่งเมารถอยู่”

“ไม่รู้”

“แล้วบ้านญาติมึงเป็นยังไง”

“ก็บ้าน 2 ชั้นธรรมดา พี่ที่เค้าอยู่นั่น......เขาอยู่คนเดียว เลยให้กูไปอยู่ด้วยได้”

“เป็นญาติฝ่ายไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง”

“เป็นญาติฝ่ายแม่  เป็นผู้ชาย”

“แล้วมึงจะไม่เหงาเหรอ”

“............กูไม่รู้”ผมตอบ

“แล้วจะไปวันไหน”

“คงหลังสอบเสร็จ”

“อีก 2 อาทิตย์เองนี่”มันว่า

“อือ”ผมตอบ

“แล้ว......”มันยังไม่ทันถามต่อ ผมก็พูดสวนมัน

“ให้กำลังใจกูหน่อย”

“....อืม....เดี๋ยวกูไปหาบ่อยๆ...แล้วมึงก็มาหากูบ่อยๆนะ”มันว่า

“ไอ้คม.....ทำไมกูรู้สึกแย่จังเลยวะ....แค่จะไม่ได้อยู่ที่นี่เอง......แค่จะไม่ได้เจอมึงเกือบ 24 ชั่วโมง
ทุกๆวันเหมือนเคย.......แค่ไม่ได้ตีแบตกับเพื่อนๆเหมือนก่อน.....ไม่ได้ไปกินข้าวกันตอนเย็น......
ไม่ได้เดินไปด้วยกันอีก......แค่จะต้องไปอยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน”ผมบอกมันเบาๆ

“.....................”มันไม่ได้พูดอะไรครับ

“......อิจฉาพวกมึงจังที่ได้อยู่ด้วยกัน.......”ผมพูด

“...............................”

“.....พอกูออกไปแล้วกูจะมีเพื่อนไหมคม...”

“มึงจะบ้าเหรอ....แค่ย้ายหอเอง....เดี๋ยวพวกไอ้รันมันก็ไปนอนค้างกับมึงเองแหละ......มึงจะไม่อยากให้มาล่ะไม่ว่า”
มันปลอบผม ผมรู้ดีว่าการที่เราจะไปอยู่ที่อื่นมันก็ไม่ไช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก แต่ในเมื่อความทรงจะที่ดีๆของผม
อยู่ที่นี่ มันคงไม่ผิดที่ผมจะเสียใจใช่มั้ยครับ........................ เสียงมือถือไอ้คมดังครับ มันรับ

“เออ.....ไปๆ......เออ.....มีใครมั่ง....เออ.....เดี๋ยวกูชวนให้....เออ....กี่โมง....เออๆ....หวัดดี” พอมันพูดจบ
แล้วมันก็หันหน้ามาหาผม

“ไอ้รันมันชวนไปกินเหล้าตอนค่ำ”มันว่า

“มีใครไปมั่ง”ผมถาม

“เยอะแยะ มีพี่จาง ไอ้รัน ไอ้นิว ไอ้โน้ต”

“กี่โมง”

“อีก 1 ชั่วโมง”

“งั้นเราไปเดินเล่นกันเถอะ”ผมชวนมัน

“เอาดิ”มันว่า

   เราเดินเล่นแถวๆนั้น สักพัก อยู่ๆไอ้คมมันก็เดินเข้าไปในพุ่มไม้ก่อนที่จะยื่นมือมาส่งบางอย่างให้ผม

“เอ้า”มันเอ่ย พร้อมกับส่งดอกไม้เล็กๆสีขาวมาให้ผม 2 ดอก

“อะไร”ผมถามมัน

“ก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงก็เลยเอาดอกไม้มาให้”มันว่าท่าทางเขินๆ

“ขอบใจนะ.......นี่กูต้องเอาทัดหูมั้ยเนี่ย”ผมแซวมันพลาง ยื่นมือไปรับพลาง

“บ้าดิ.....หรือมึงไม่อายคน”มันว่า

“..........มึงว่ามั้ย....กูไปอยู่ที่อื่นก็ดีเหมือนกัน....มึงจะได้ไม่ต้องกังวลกับข่าวลือ......”ผมพูด ขณะที่เอาดอกไม้
ทับใส่ในหนังสือเล่มหนึ่งแล้วยัดหนังสือเล่มนั้นลงเป้

“ไม่.....กูอยากให้มึงอยู่ด้วยกัน”มันพูด

“กูว่าเป็นแบบนี้ก็ดี........กูกับมึงจะได้ตั้งใจเรียนมากขึ้น”ผมพูดปิดท้าย
ก่อนที่พวกเพื่อนๆของผมจะโทรมาตามให้ไปที่ร้านที่เรานัดกันไว้

3 ทุ่ม

      พวกเรานั่งกินเหล้ากันเงียบ มีพูดคุยกันเรื่องต่างๆบ้าง แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องที่ผมเด้งหอเลย
คล้ายกับว่าทุกคนไม่อยากพูดถึง คงกลัวผมเสียใจ ผมเลยตัดสินใจพูดออกมาเอง ท่ามกลางบทสนทนาของทุกคน

“กูจะไปอยู่กับญาติ”ผมพูดเร็วๆ เพื่อนๆทุกคนเงียบลงทันใดหันมามองหน้าผมเป็นจุดเดียว

“ไม่ต้องห่วง......กูไม่ได้เสียใจอะไร....กะอีแค่ย้ายหอเอง”ผมยังพูดต่อ

“แล้วมันไกลมั้ย”ไอ้รันถามผม ผมเลยบอกรายละเอียดทั้งหมดอย่างยืดยาว เหมือนกับที่ไอ้คมถามไว้

“เหนื่อยตายเลยมึง”ไอ้นิวว่า

“งั้นมึงก็ไม่ได้ตีแบตแล้วดิ”ไอ้โน้ตมันถาม

“เออ....คงงั้น”ผมตอบไป

“มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ”ไอ้รันถามผม

“กูไม่ได้ออกเองนะเว้ย......มึงอย่าลืม.....เขาไล่กูออกมา....”ผมบอกมันอย่างเซ็ง

“กูว่าก็ดีนะ...เวลาที่กูอยู่หอเซ็งๆ...กูจะได้ไปนอนกับมึงได้ไง”ไอ้นิวมันว่า

“เออๆ....เวลากูลำบากกูก็ไปนอนกับมึงได้นี่หว่า”ไอ้รันรีบพูดเลยครับ

“ช่ายๆ....เดี๋ยวพี่ไปนอนกะเอ็งเอง....ไม่ต้องกลัวเหงานะ”พี่จางเริ่มพูดแล้วครับ บรรยากาศครื้นเครงขึ้นมาทันใด
บางที่ผมอาจคิดมากเกินไป ถึงแม้ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ผมก็ยังมีเพื่อนที่นี่จริงมั้ยครับ เพื่อนที่จะไม่ลืมผม
แม้เราจะไม่ได้ไปไหนมาไหนร่วมกันเหมือนก่อน

“แต่กูไม่อยากให้มึงไปว่ะ”ไอ้นิวมันบอกผม ทุกคนเงียบ ผมก็เงียบ มีแต่ไอ้คมที่บีบมือผมเบาๆ

“เอ้า!!! ชน”ผมยกแก้วขึ้น ชักชวนทุกคนเอาแก้วมากระทบกันอย่างวุ่นวาย พอทุกคนกินกันจนหมดแก้วแล้ว ผมก็พูดว่า

“เดี๋ยวกูจะมาเล่นแถวๆนี้บ่อย...พวกมึงมีกินเหล้า...มีเลี้ยงอะไรก็โทรเรียกกู...กูจะมาหาแน่นอน”ผมบอกพวกมัน
แน่นอนครับ แม้ตัวผมจะอยู่ไกลกัน แต่มันก็ยังเป็นเพื่อนตายของผมอยู่ดีนี่ครับ ผมอุ่นใจขึ้นมา
บางทีการที่ผมต้องห่างๆจากพวกมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิดก็ได้

   การสนทนาในวงเหล้าเลี้ยงส่งผมออกจากหอเริ่มดังอื้ออึง ผมเริ่มเมา ไม่รู้ทุกคนเอาเรื่องจากไหน
มาพูดคุย จ้อกันไม่หยุดเลยครับ ระหว่างนี้พี่จางก็หาโอกาสจ้องตาผมเยิ้มๆเสมอ แกชอบยื่นหน้ามาหาผมใกล้
ผมก็จะจี๋พุงแก ส่วนไอ้คมน่ะเหรอครับ บีบมือผมแน่นเลย  ใจของผมมีความสุขมากที่สุด
ผมมีทุกอย่างที่ต้องการครบพร้อมที่นี่ ผมไม่มีอะไรต้องห่วงพะวงอีก

   พวกเรากินเหล้ากันจนถึง ตี 2 เจ้าของร้านกลับไปแล้ว ร้านก็ปิดไปแล้ว มีแต่พวกผมที่ยังดื่มต่อได้
เพราะพี่จางเคยทำงานที่นี่ พี่เจ้าของร้านแกเลยฝากร้านให้พี่จางปิดให้ ดังนั้นคืนนี้ร้านนี้เป็นของพวกเราครับ
พวกที่ยังคงคุยจ้ออยู่ก็มีแต่ พี่จาง ไอ้คม ไอ้รัน ไอ้โน้ต ส่วนผมกับไอ้นิวไม่ไหวครับ คออ่อนทั้งคู่
ไอ้นิวเด็กเรียนมันคายของเก่าออกมาแล้วเรียบร้อย ส่วนผมได้แต่ยิ้มเป็นนกโง่งม ไม่รู้อะไรแล้วครับ
ฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย มองหน้าเพื่อนๆไปมา เห็นเพื่อนหัวเราะก็หัวเราะตาม พี่จางคงเห็นท่าทางผมไม่ไหว
แกเลยบอกว่า

“ไปนอนข้างในดิ....มีโซฟาอันนึงอยู่ข้างใน......ไปนอนก่อนดิ”

“ลุกไม่หวายอ่ะ”ผมบอกช้าๆ

“ไอ้คม พยุงมันไปดิ”พี่จางว่า พอไอ้คมได้ยินมันก็หยุดการสนทนา แล้วมาพยุงผมเดินเข้าร้านไปนิดนึง
มีโซฟาอยู่ในมุมด้านหนึ่งของร้าน มันหอมแก้มผม แล้วบอกผมเบาๆว่า

“หลับซะนะครับคนดี” ว่าแล้วมันก็วางผมลง ส่วนผมหลับไปก่อนที่มันจะวางผมเสียอีก

   รู้สึกตัวอีกทีหนึ่งรู้สึกว่ามีอะไรมาดุนๆที่หัวของผมผมลืมตาขึ้น มองนาฬิกาที่แขวนที่ผนัง ตี 4 แล้ว
ผมหันหน้าไปด้านขวานิดนึง เฮ้ย!! พี่จางครับ หน้าอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึง 1 คืบ ผมสะดุ้ง พี่จางเลยตื่นขึ้นมา
มองหน้าผมแกทำตาเยิ้มๆครับ หน้าก็แดง ใจผมเต้นแรงมาก ผมเมาจนแขนขาไม่มีแรง หน้ามืด
รู้สึกว่ามีคนดึงผมขึ้นมา ผมมองให้ชัดๆ ปรากฏว่าเป็นไอ้คมครับ ส่วนพี่จางยังนอนอยู่ที่เดิม

“โชคดีที่เดินเข้ามาดูนะเนี่ย”ไอ้คมมันว่า ไอ้นี่คอแข็งแฮะ กันตั้งแต่ 3 ทุ่ม ยังไม่เมาอีก

“...อ...ก..ำ......า..เ.”ผมพูดไม่เป็นภาษาเลยครับ รู้แต่ไอ้คมประคองผมกลับมาที่หอ ระหว่างทางเหมือน
มันจะพูดอะไรกับผมแต่ผมฟังไม่รู้เรื่อง พอถึงที่หอมันก็ปล่อยผมนอนลงบนเตียง
แล้วมันก็เดินออกจากห้องปิดประตูลง

   เช้าวันถัดมา ผมลืมตาตื่นมาตอนบ่าย 2 โมง โดดเรียนอีกตามเคย ครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วอุ่นใจ
ผมมีใครหลายคนที่รักผม รู้สึกดีมากๆครับ ผมยกมือขึ้นมา ลองงอนิ้วนับวันดู ว่าเหลืออีกกี่วันที่ผมต้องไปจากที่นี่

12 วัน....................................ผมทบทวนคำว่า “12 วัน” อยู่นานกว่าจะเข้าใจความหมาย

story by นายโฮะ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าไม่ได้ตั้งหลายวัน  นึกว่าจะไม่ได้มาที่บอร์ดนี้อีกแล้ว ตกใจหมด

[A GE]

    ทำไมโดนเด้งจากหอง่ายๆอย่างนี้ล่ะครับ  มันไม่ยุติธรรมเลยอ่ะคับ 

[THIP]

เง้อ ทำไมเด้งแค่คนเดียวล่ะ ไม่เด้งสองคนเลยจะได้ออกไปอยู่ด้วยกัน   

[Jingjoh]

เย้ มาต่อแล้ว 

เหมือนเพื่อนๆ จะรู้เรื่องระหว่างทิศกับคมแล้วหรอ  อ่านแล้วได้ความรู้สึกอย่างนั้นอ่ะ 

[prince_halation]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ ... แล้วก็อ่านรวดเดียวเลย

แบบว่าสนุกมาก ๆ เลยอะ ... เนื้อเรื่องมันสมจริงดีครับ ...

คือแบบว่ามันเกิดขึ้นได้จริงอะ ( ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้จัง ) แล้วก็บรรยายเรื่องได้ดีมาก ๆ เลย

อ่านแล้วอินตามเลยอะครับ ... สงสารทั้งคมแล้วก็ทิศด้วย ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอให้สองคนนี้มีความสุขเร็ว ๆ ซะทีเถอะนะ ...   

[Poes]

รึจามีคนแกล้งนะ 

[Electrolyte]

รีบมาต่อนะคร้าบ