/
ระหว่างทางไม่มีไรมากคับ ป้าไก่เมาท์แหลก กระจุย แม่ผมนั่งหน้าก็หันมาทอล์คเป็นระยะ แต่สังเกตคงขี้เกียจ ไม่อยากคุยเท่าไหร่แต่ก็ต้องคุยตามมารยาท
ผมว่าป้าไก่มาก็โอนะคับ นั่งฟังเสียงหวานนิ่ม สุภาพๆ ของป้าแกก็เพลินดีเหมือนกัน
กว่าจะไปถึงที่สวยเวอร์ของแม่ ปาไปเกือบเที่ยงคับ เพราะพ่อผมเป็นคนขับรถช้ามาก ประมาณ 80 km/hr ตอนหลังเห็นแสดงออกทางสีหน้าว่าเหนื่อย ตอนขากลับเคนเลยไปถามพ่อผมว่าช่วยขับมั้ยครับ ประมาณนั้น...
“ป๊า เคนมันขับเกียร์ธรรมดาเป็น ถ้าเมื่อยให้มันขับแทนก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” เพราะมันเป็นเด็กผม อิอิ
“ไม่เป็นไรๆ ไหวอยู่” พ่อผมฟอร์ม
“ให้มันขับเหอะ ป๊าจะได้พักไง ขับคนเดียวมาตั้งครึ่งวันแล้วนะ” คือเอาความจริงมั้ยครับ ผมอยากให้เคนขับ เพราะผมเห็นพ่อเหนื่อยจริงๆ ถ้าผมขับแมนนวลได้ผมลุยเองไปนานแล้ว
สุดท้ายพ่อผมก็โอเค
ไอ้เคนหันมายิ้มแฉ่งใหญ่เลยที่ได้ทำความดี
หึหึ ตอนนี้ยิ้มได้เพราะพ่อผมไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกันน่ะสิ วันดีคืนดีเกิดรู้ขึ้นมา....ผมเดาว่าพ่อผมคงไม่ยอมแน่ๆ
ส่วนเรื่องที่(ดิน) แม่ผมก็ทำการค้าอย่างที่คิดจริงด้วยครับ ผมดูท่าทางก็ไม่ได้อยากคุยกับเคนเท่าไหร่หรอก แต่เพราะมารยาทหรือผลประโยชน์ก็ไม่รู้ ถึงพูดได้เป็นการเป็นงานซะยาวยืด
เคนคงหลงดีใจว่าพ่อแม่ผมดีกับมันล่ะสิ...
เหอะๆ ก็ไม่เชิงหรอก - -“
ขณะที่คนอื่นๆ กำลังเดินสำรวจที่ ผม...ซึ่งไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ เห็นก็จบ เออ รู้แล้ว เดี๋ยวนั่งฟังเพลงรอใต้ต้นไม้ละกัน ปล่อยให้สี่คนนั้นเดินดูไป
ระหว่างซึมๆ มึนๆ อยู่ รถเก๋งคันหนึ่งก็พุ่งตรงมาทางนี้ครับ
และจากนั้น...
ก็ขับเข้ามาจอดเทียบผม ที่นั่งอยู่ริมถนน แล้วกดกระจกลง
“โทษนะครับ ไร่..........ไปทางไหนครับ?” ผมหันไปมองงงๆ แล้วชี้นิ้วบอก
แสดดด ก็อยู่ตรงหน้ามึงไง ยังจะถามอีก
พอรถคันแรกไป คันที่สองตามมาติดๆ คับ ผมมองอย่างระแวง... จะถามทางกูอีกมั้ย กูไม่ใช่คนแถวนี้นะ
แต่ปรากฏไม่จอดเทียบคับ จอดแทบจะเสยผมตกขอบทางเลย
ผมรีบลุกขึ้นยืนอย่างหงุดหงิด แต่เห็นคนที่ลงมาจากรถแล้ว... หงุดหงิดไม่ได้ ต้องสร้างภาพ
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ คนอื่นไปไหนหมดเหรอคะพี่น้ำพุ?” ลูกป้าไก่เสด็จ
“เดินดูที่อยู่ครับ... แถวนู้นมั้ง” ผมชี้นิ้วบอก เค้าก็ยิ้มให้........กำลังทำท่าจะเดินไป แต่หันมาหาผมอีกที
“ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ?” เค้าถามแบบสงสัย
“ไม่อ่ะครับ แดดร้อน” เดี๋ยวผิวเสียครับ (ลืมทากันแดดมาว่ะ อิอิ)
“สวยมีหมวกกับร่ม เอามั้ยคะ?” เงอะ...
ปล. ให้ชื่อว่าสวยแล้วกันนะ
“ไม่เป็นไรครับ พี่เดินดูแล้ว” ยิ้มสยาม.......
“อ่อค่ะ งั้นเดี๋ยวสวยไปหาแม่ก่อนนะคะ” บายครับ
พอเธอไป หน้าผมจาก......(^ ^) กลายเป็น (=*=) ทันที
ผมนั่งเบื่ออยู่พักใหญ่ไอ้เคนก็เดินต้อกแต้กกลับมาพร้อมกับพ่อผมครับ
“ไม่ยอมไปดูเลยนะ” พ่อผมแอบเหน็บ
“ให้ดูไร เห็นแล้ว” ผมพูดจาแบบนี้กับคนที่บ้านเป็นปกตินะครับ ใครได้ฟังก็จะด่าประจำว่าทำไมพูดกับพ่อแม่ห้วนจัง
คือไงดีล่ะ ผมเป็นคนขี้อายเวลาจะแสดงความรักกับพ่อแม่หรือคนสำคัญมากๆ อ่ะครับ
มันจะไม่ค่อยกล้าพูดกล้าทำอะไรเท่าไหร่ บางคนบอกว่าง่ายนะ แล้วก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ แต่สำหรับผมมันยากมากๆ
“เอ๊า ก็ไปดูซักหน่อยสิ จะวางเลย์เอ้าท์ยังไง อะไรยังไง หมดสัญญาเช่ามัน (มันสำปะหลัง) เมื่อไหร่จะได้มาปลูกบ้านอยู่” รายละเอียดไม่บอกมากแล้วกันคับ เอาเป็นว่าซื้อได้ แต่ยังทำไรกับมันไม่ได้ เพราะติดสัญญาเช่ากับคนทำไร่มันคนเก่าอยู่
“อืม ก็ดูๆ ไว้แล้ว ที่มันก็เหมือนๆ กันหมดอ่ะ”
“เพื่อนเค้าก็สนใจนะ” พ่อผมพยักเพยิดหน้ามาทางเคน มันก็ยิ้มๆ คับ
“ที่สวยดี เดี๋ยวเราลองให้ม๊ามาดู เผื่อชอบจะซื้อเลย”
“หา?” มันชอบจริงหรือมันโดนแม่ผมเป่าหูวะเนี่ย
“เอาจริงดิ?” ผมถาม
“จริง! อยากได้แปลงที่ติดกับของพุอ่ะ”
“เหอะๆ” มึงอย่าส่อดิ พ่อกูอยู่
ผมเห็นท่าไอ้เคนคงอึดอัดมากน่าดูที่จะพูดจะคุยจะทำอะไรกับผมมากก็ไม่ได้ มันเลยใช้หมัดเด็ด สื่อสารทางสายตาเอา
เหอะๆ ผมเห็นแล้วก็...........นะ.................แน่นๆ หน้าอกอย่างไรบอกไม่ถูก - -“
มึงเป็นไรมากมั้ยเนี่ย!? อย่ามองงั้นดิ กูทำตัวไม่ถูก
ผมหลบสายตาเคน แกล้งมองหญ้า มองต้นไม้ไป
จนกระทั่งพวกแม่ผมเดินกลับมา แล้วก็คุยโม้เรื่องที่ต่อ เป็นอันว่า.... ได้เวลากลับครับ บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว
ส่วนขากลับเนี่ย เคนขับใช่มะคับ ผมก็ไปนั่งหน้าคู่มัน แม่ผมไปนั่งกับป้าไก่กับลูกสาวแก
ทีนี้ในรถผมก็เหลือแต่ผช.
“หิวกันหรือยัง?” พ่อผมถามขณะไอ้เคนขับอย่างโคตรนิ่มกว่าปกติจนรู้สึกได้
“หิวแล้ว” ผมตอบ
“แล้วเราล่ะ?” พ่อผมถามเคน
“ก็นิดหน่อยครับ”
“เดี๋ยวแวะกินร้านอาหารที่ขับผ่านมาแล้วกัน”
พวกผมไปถึงช้ากว่าพวกแม่ๆ คับ ที่นั่งก็เลย......จำกัด
พ่อผมนั่งหัวโต๊ะ แม่กับป้าไก่นั่งคู่กัน ทีนี้ก็เลยเหลือที่ว่างข้างน้องสวยกับหัวโต๊ะ
ผมมองหน้าเคน... เคนก็มองหน้าผม แล้วมันก็ถามเสียงเย็นๆ ว่า..
“จะนั่งไหน?” ระหว่างทางที่ป้าไก่คุยโม้นี่คือ เค้าพูดด้วยคับทำนองว่าอยากให้ตระกูลเค้ากับผมเกี่ยวดองกัน ผมยังไม่มีแฟนใช่ไหม งั้นขอจองให้ลูกสาวนะ ประมาณนั้น...
ไอ้เคนก็ได้ยินนะครับ แต่มันทำเป็นเฉย
“มาๆ น้ำพุ มานั่งข้างน้องเค้าก็ได้ค่ะ มาเร็วๆ จะได้สั่งอาหารกัน มาจ้ะน้องเคน” ป้าไก่กวักมือเรียกแล้วชี้เป้าให้ผมกับเคน
แหง่ะ ก็คงต้องตามนั้น
“..................” พอนั่งเรียบร้อย เปิดเมนู ผมแอบเหลือบมองไอ้เคน มันจะอะไรหรือเปล่าวะ?
ก็เห็นมันนิ่งๆ เฉยๆ คับ อันที่จริงเนี่ยอ่ะหน้าปกติ
แต่ผมคิดมากไปป่าวไม่รู้ เดาเอาเองว่ามันไม่ปกติเท่าไหร่หรอก ดูจากสายตาด้วย
บรรยากาศในโต๊ะอาหาร...ก็โอคับ ทุกคนดูจะให้ความสนใจผมกับน้องสวย (มาก) เป็นพิเศษ
อวยกันไปอวยกันมา...โดยเฉพาะเรื่องเรียน
ส่วนผมโดนเรื่องหน้าคับ หน้าเด็ก (ไม่จบอ่ะ) แล้วก็อยากให้ผมไปสมัครงานอะไรซักอย่างกับน้องสวยเนี่ยแหล่ะ
ดูเหมือนทุกคนจะเฮฮาปาร์ตี้ มีความสุขกับอาหารมื้อนี้ซะเหลือเกิน
แต่ยกเว้นคนนึงคับ ที่โดนถีบออกจากวงโคจรอย่างน่าสงสาร........
“เคน กินน้อยจัง อิ่มแล้วเหรอ?” ผมถามมันที่นั่งเงียบมานานเป็นชาติแล้ว
“อืม” มันฝืนยิ้มให้นิดนึง
“เราไปเข้าห้องน้ำนะ ....ผมไปห้องน้ำนะครับ” เคนบอกผมแล้วก็บอกคนอื่นในโต๊ะด้วย
เอาล่ะสิ..............ทำไงดี?
ผมทำท่าจะตามเคนไป แต่แม่ถามดักก่อน
“พุ แกจะไปไหน?”
“ห้องน้ำ”
“รีบไปรีบมาล่ะ เดี๋ยวชั้นจะพาไปแวะไอ้ร้านที่แกอยากไปแล้ว” ร้านนั้นคือ.....อะไรวะ ลืม
ที่มันสร้างก่อนพาลิโอ แต่หน้าตาเหมือนกันอ่ะ อ๋อ นึกออกแล้ว ‘พริโม พอสโต’
ระหว่างนั้น ผมก็คิดเดาใจแม่ไม่ถูกเลยอ่ะคับ ไม่รู้ว่าชอบ-ไม่ชอบเคน หรือคิดกับมันยังไง
ที่เห็นๆ อยู่ก็พูดด้วยดีนะคับ ไม่มีทีท่ารังเกียจเลย แล้วก็ไม่ได้ตอบรับเรื่องผมกับน้องสวยด้วย พอป้าไก่เริ่มจับคู่ แม่ผมก็แค่ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร
แม่คงรู้ล่ะคับว่าผมไม่ชอบน้องสวยแน่ๆ แต่ผมไม่รู้แม่จะยังไงกับไอ้เคนเนี่ยดิ
พอถึงห้องน้ำ ผมงงนิดหน่อยคับที่ไม่เจอเคน ก็เลยเดินตามหามัน จนสุดท้ายเห็นยืนเหม่อแถวๆ ทางออกไปลานจอดรถโน่น
“ทำไรวะเคน?” ผมเดินเข้าไปหา
“เปล่า จะกลับแล้วเหรอ?” มันนิ่งๆ ไปคับ
“เฮ้ย เป็นไร นอยด์เรื่องที่เค้าคุยกันเหรอ?” ผมเดา
“เปล่า กลับเลยใช่มั้ย?”
“อืม” ในเมื่อมันไม่บอก ก็เลิกตื๊อล่ะคับ
“แล้วนี่เข้าห้องน้ำยัง?” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ยัง”
“อ้าว ไหนบอกมาเข้าห้องน้ำ?” ไอ้เคนเงียบไปซักพักมันก็ทำท่าจะเดินหนี
“ไม่มีไร กลับเหอะ เดี๋ยวคนอื่นเค้ารอ”
“เคน เป็นไรวะ?” ผมไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้อ่ะคับ มันไม่เหมือนเดิม กูเริ่มของขึ้นและนะ
“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไร พุนั่นแหล่ะเป็นไร โกรธไรเรา!?”
“ไม่ได้โกรธ เห็นเงียบๆ ก็เลยถาม”
“ไม่รู้จะพูดอะไร... ทำอะไรก็ไม่ได้ แค่ฟังก็พอแล้วนี่”
“............................”
“ช่างเหอะ” ไอ้เคนตัดบทแล้วก็เดินไปเลยคับ
ผมยืนงง อึ้งแดรกอยู่พักนึงถึงเดินตามไป
ทีนี้เริ่มวิตกสิคับ สถานการณ์พลิก แต่ก็พูดไรมากไม่ได้ เงียบอย่างเดียว จนไปถึงพริโม่
“น้องน้ำพุให้สวยเค้าถ่ายรูปให้มั้ยค่ะ เอามั้ย? เอาสิ มุมนี้สวยมากเลย” ป้าไก่ลากผมไปและคับ ไอ้เคนหน้าเรียบสนิท แต่ออร่าทะมึนมันยังใช้การได้ดีอยู่
“พี่น้ำพุ มายืนตรงนี้มั้ยคะ ตรงนี้ก็สวย” เฮ้ย พอ
“โทษนะ พอดีพี่ไม่ชอบถ่ายรูป” พูดอย่างสุภาพมาก
“ทำไมล่ะคะ?”
“ไม่รู้อ่ะครับ ไม่ชอบถ่าย”
“งั้นช่วย....เอ่อ ช่วยถ่ายให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ?”
อ๊ากกก เวรกรรม! 
ผมไม่รู้จะปฏิเสธยังไงอ่ะคับ สุดท้ายได้เป็นช่างภาพให้สองแม่ลูกซะงั้น
พ่อแม่ผมก็วนเวียนๆ อยู่ห่างๆ ไม่ยุ่งและไม่ช่วย
(พ่อคงไม่รู้ว่าผมระทมอยู่ ส่วนแม่ก็ปล่อยตามยถากรรม)
เคนเหรอครับ?............................หายตัวลึกลับครับ! ไม่รู้ไปไหนแล้วววว
กว่าผมจะมีเวลาเป็นส่วนตัวได้ก็ตอนที่พ่อแม่ผมกับป้าไก่เดินมาเจอกันแล้วแวะเม้าท์ ผมเลยแอบหนีออกมา แล้วตามหาไอ้เคน...... พริโม่ใครเคยไป มันก็ไม่ได้ใหญ่โตไรมากคับ แต่เดินหาสามรอบทำไมกูไม่เจอมึงห๊ะไอ้เคน
สุดท้ายผมเดินไปทางไร่องุ่น เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีคนเดินเข้าไปถ่ายรูปเหมือนกัน แต่ไม่เยอะเท่ารอบๆ ตึกสไตล์อิตาเลี่ยน
ในที่สุดผมก็เจอเคนจริงๆ คับ ยืนเศร้าทำมิวสิคอยู่ บรรยากาศก็โคตรให้เลยนะ
แต่อารมณ์ผมไม่อยากดราม่าหง่ะ ถามหน่อยกูผิดอะไร ไม่ได้ตั้งใจไม่ได้อยากให้มึงมาอยู่ตรงนี้เลยนะ
“เคน” ผมเรียก
“ไปกินติมกัน” พยายามจะยิ้มให้มันอารมณ์ดีครับ แต่เคน...........ทำหน้าเรียบเป็นรูปปั้นตอบกลับมา
“แล้วว่าที่คู่หมั้นพุล่ะ ไม่ชวนเค้าไปเหรอ?” คิดเองไกลไปป่าววะเฮ้ย
“ว่าที่คู่หมั้นที่ไหนนน..... ไม่มีหรอก บ้าป่าว”
“...................” มันไม่ยอมเล่นด้วย หรือไม่ทัน ไม่รับก็ไม่แน่ใจ ได้แต่มองนิ่งๆ กดดันผม
“มีแต่หมั้นแล้ว นี่ไงหลักฐาน” ผมคว้ามือเคนขึ้นมาให้มันดูแหวนที่ตัวเองใส่อยู่
“เนี่ย แหวนเรา เห็นป่าว คู่หมั้นเราเค้าใส่แหวนเราอยู่ เห็นมั้ย?” กูอายนะสาด เมื่อไหร่มึงจะเก็ท และเลิกเย็นชาใส่กูซักที
“ -- แล้ว.........?”
“แล้ว?” ผมงง “ตาเซ่อเหรอ ให้แบบนี้คนเดียวนะเว้ย น้องสวยหมดสิทธิ์อ่ะ เพราะเราไม่ได้รัก”
“................” ไอ้เคนเริ่มยิ้มมุมปาก มองซ้ายมองขวา แต่มีคนครับ หึหึ
“ตั้งแต่มายังมีรูปถ่ายด้วยกันเลยว่ะ” ผมบอกเคน
“จะถ่ายเหรอ ได้ยินว่าไม่ชอบ?”
“ไม่ชอบหรอก แต่ยกเว้นให้คู่หมั้นอ่ะ หนึ่งคน”
“ไม่อยากเป็นแค่คู่หมั้น” ผมไม่ถามต่อหรอกนะครับว่าอยากเป็นอะไร...
“ได้มั้ย?” เคนไม่ยอมแพ้ เริ่มต้อนผมอีกและ
“ได้คร้าบ เป็นได้ทั้งนั้น” เขินโคตรนะ แต่ฟอร์มมาก่อน
“แน่ใจ?” ยังไม่หยุด ! สายตาของมึงช่างทำร้ายจิตใจกู ปากแดงๆ ของมึงก็ช่างยั่วยวนกูซะจริง
“อืม”
“แต่งงานกันนะ”
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตกใจครับ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินประโยคในละครน้ำเน่าที่แม่ชอบดูเอาตอนนี้
แล้วก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงกับตัวเองด้วย
เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ผมก็เคยเพ้อว่าอยากแต่งงานกับเคนนะคับ แต่พอโตขึ้นก็รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้หรือเป็นไปได้ยาก... มันเป็นอะไรที่เพ้อฝันอ่ะระหว่าง ช. กับ ช.
สำหรับผมไม่ต้องอะไรมากคับ แค่รัก.....เข้าใจ พูดจา รับฟัง........กัน –- ทุกๆวัน --- ก็พอแล้ว
“เฮ้ย เคน”
“ครับ?”
“ตั้งแต่เราคิดว่านายเป็นคนที่ ‘ใช่’ เราก็ไม่คิดจะมีใครอีกแล้ว เราจะรักจริงจังแค่คนเดียว รัก--ไปจนกว่าเราจะไม่รักกัน”
“...................”
“คิดได้แบบนั้น... มันถือว่าเราแต่งงานกันได้ยังวะ?”
H
มีเรื่องฮาๆ เกี่ยวกับ FB
เรื่องมีอยู่ว่า น้ำพุมันไปเมนท์อนิเมฯ เรื่องที่นาย A โพสไว้ โดยนาย A ใช้ชื่อเฟสเป็นชื่อจริง แล้วตอนคุยก็คุยกันโดยเรียกเป็นชื่อเล่น
หลังจากนั้นผ่านไปเดือนกว่าน้ำพุก็เข้า FB โดยเห็นชื่อนาย A ถูก tag ไว้รวมภาพกับน้องแอน ด้วยความสงสัย นาย A (เพื่อนโรงเรียนเก่า) รู้จักน้องแอนได้ไง? เลยคลิกรูปเข้าไปดู
ปรากฏว่า.........
‘อ้าว เวร ผิดคน’
นาย A ไม่ใช่เพื่อนน้ำพุ แต่เป็นรุ่นพี่ที่คณะ ก๊ากกกกกก มั่วได้อีก แล้วไปเรียกชื่อเล่นเค้าเป็นอีกคนซะเฉยเลย กว่าจะรู้ตัวเนี่ย นานไปมั้ย
*ตอบแบบรวบรัดBank : เคน.......หล่อแล้วหยิ่งกับคนอื่น ยกเว้นกับเมียตัวเอง ชอบหื่นทางสายตา
Bo : เคยเห็นนะน้องเคน อย่างที่เคยบอกเรื่องนี้มันเขียนเก่าเก็บไว้นานมากกกกจริงๆ หกปีที่แล้วแหน่ะ ระหว่างนั้นรู้ไรมาก็พิมร้อยเรียงเอาไว้เรื่อยๆ และที่ยังไม่เอาลงที่ไหน เพราะไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหนหง่ะ (จนกระทั่งเอามาลงที่นี่) - -“ อยากเขียนให้จบก่อนอัพด้วยซ้ำค่ะ เพราะไม่อยากให้คนอ่านรอนาน แต่ก็อดรนทนไม่ไหว Y Y หักดิบ
เคยเจอน้องเคนครั้งแรกตอนไปแวะรับแบงค์กลับบ้าน (ช่วงสมัครสอบเอ็นท์) เห็นไกลๆ นะ แบงค์ชี้ให้ดู น้องเค้าเด่นจริงๆ หน้าเป๊ะ ตัวสูงๆ เกือบผอม เคยเจอแบบจะๆ ก็เคย แต่นานมากแล้ว..... ถามว่าหยิ่งมั้ย?... ถ้าคนไม่รู้จักแบบเรานะ หยิ่งมากกกกก แทบจะไม่มองหน้ากันเลยล่ะ ถามไรพุจะเป็นคนตอบแทนให้หมด (เหมือนเป็นล่ามยังไงอย่างงั้น)
เห็นบุคลิกแล้ว......พุจีบน้องเคนติด นับถือหง่ะ
ชาบู ชาบู
ตอนต่อไป..............วันเกิดน้ำพุ! ของขวัญที่เคนให้จะเป็นอะไรนั้น
โปรดติดตาม 
ภาพปลากรอบ...^ ^
romance ซะไม่มี credit :
http://www.phudoilay.com/northeast/nakornratchasima/primo_posto.php
หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22 (อ่าน 730843 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก