ขอบคุณมากคะคุณ Lucifer งั้นอ่านตอนปัจจุบันที่คุณเนทเอามาโพสกันเลยค่ะ
************************
มาลงแล้ววววววววว
ตอนนี้ผมกับมีนสบายดีครับ ผ่านเรื่องเครียดๆ มาได้เหมือนยกภูเขาออกจากอก
อู้ววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!
.
.
.
.
.
.
บ่ายวันเสาร์ที่แล้ว!!!!!
"เนทพาเราไปซื้อของหน่อย" มีนเดินเข้ามาหาผมในครัว ขณะที่ผมกำลังยืนล้างจาน ที่ผมกับมีนกินไปเมื่อกี้
"อืม...ซื้ออะไรเหรอ" ผมหันไปถาม อะ....แล้วผมก็ตกอยู่ในอ้อมกอดมันซะแล้ว (อ๊ายยยยย)
"ซื้อดอกไม้" พูดไปปากมันก็จุ๊บๆ ผมไปเรื่อยๆ
"เอาไปทำไรอะ...นี่!!! พอได้แล้ว....." ไม่ทันจะถามจบ ผมยกศอกกระทุ้งเข้าให้ทีนึง ก็มือมันลามลงมาลูบก้นผม กลางวันแสกๆ ไม่ดูกันมั่งเลย
ไอ้บ้ามีน!
"วันนี้แม่จะมาใช่เปล่า..." มีนมันกอดผม จากด้านหลัง ก้มหน้าซุกอยู่ตรงไหล่ผม
ผมได้แต่ปล่อยให้มันกอดผม รู้ว่ามีนต้องการกำลังใจอย่างมาก ตั้งแต่จับเข่าคุยกันเรื่องนี้ เราสองคนเลือกที่จะบอกแม่ก่อน เพราะถ้าแม่รับได้
ผมคงมีกำลังใจขึ้นมาเยอะ
ผมขับรถพามีนเข้ามาซื้อดอกไม้ที่ตลาดในเมือง พอถึงร้าน เราสองคนค่อยๆ เลือก ค่อยๆ ดู
"แบบไหนดีล่ะ" มีนหันมาถามผม ดูแล้วมีนไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่
"เป็นพวงมาลัยดอกมะลิดีไหม" ผมหันไปบอกและหยิบที่วางอยู่ขึ้นมาดู
มีนยืนคิดอยู่แป๊บนึง แล้วมันก็หันไปพูดกับแม่ค้า
"ป้าครับ ผมขอทำเองได้ไหมครับ" ห๋า............ ไม่อยากเชื่อหู
"ทำเป็นเหรอพ่อหนุ่ม" แม่ค้าเงยหน้าขึ้นถาม
"พอได้ครับ" มันพูดยิ้มๆ
"จะเอาไปทำอะไรล่ะ" ป้าแม่ค้าถามอีกครั้ง และลุกขึ้นหยิบถุงดอกมะลิถุงใหญ่มาไว้ใกล้ๆ ที่ผมกับมีนยืน
"จะทำไปไหว้แม่ยายครับ" อ๊ากกกกก..........แกพูดอะไรว่ะ
ผมก็ได้แต่ยืนตัวแข็งแหละครับ ส่วนคุณป้าแม่ค้ารีบหยิบเก้าอี้ แล้วเรียกให้มีนมันนั่งข้างๆ แบบว่าถูกใจอย่างมาก และคอยบอกวิธีทำไปเรื่อยๆ
ผมก็ยืนดูมันทำครับ
..........................ไม่อยากเชื่อ!!!! มีนมันร้อยมะลิเป็นด้วยยยยยยยยยยยย!!
ผมมองมันนั่งร้อยมะลิไปเรื่อยๆ หน้าตาตั้งใจมากๆ ดูท่าทางมันมีความสุขมากด้วย ผมอดยิ้มไม่ได้เลย
"หนูก็มาช่วยพ่อหนุ่มทำด้วยสิ" คุณป้าแม่ค้าพูดขึ้น แล้วยิ้มให้ผมอีก เออ.....จะสงสัยผมกับมันไหม
"ครับ.....เราช่วย" ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ แทนคุณป้าแม่ค้า แล้วหยิบดอกมะลิส่งให้เรื่อยๆ
โชคดีที่ในตลาดคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ไม่งั้นต่อไป ผมคงไม่มีหน้ามาเดินตลาดนี้แน่ๆ
และแล้วดอกมะลิก็เสร็จเป็นรูปเป็นร่าง ด้วยความตั้งใจของมีนและของผม ถึงมันจะดูไม่สวย สู้คุณป้าที่ทำเป็นอาชีพมาเป็นสิบๆ ปีได้ก็เถอะน่ะ
แต่รู้สึกว่าเหมือนมันใส่ความรักของผมกับมีนลงไปด้วย
"เท่าไหร่ครับ" ผมถามออกไป เมื่อเห็นคุณป้าแม่ค้ารับไปใส่ถุงพลาสติกอย่างดี
"จริงๆ ป้าไม่คิดหรอกนะ แต่เธอสองคนจะคิดมาก ป้าเอาค่าครูแทนล่ะกัน 29 บาท" คุณป้าแกพูดยิ้มๆ น้ำเสียงจริงใจเหมือนคำพูด แล้วราคา
มันก็ถูกมาก
"ถูกไปรึเปล่าครับ ผมเกรงใจ" มีนมันพูดขึ้นมาอย่างเกรงๆ แต่คุณป้ากลับส่ายหน้า รับเงินจากมือมีน แล้วยื่นเหรียญ1บาท พร้อมถุงดอกมาลัย
ให้แทน
"อย่าคิดมาก ป้าชอบทำบุญ ขอให้หลานทั้งสองโชคดีน่ะ" คุณป้าพูดอวยพรให้ ผมกับมีนจึงยกมือไหว้รับพรกัน
ผมรู้สึกดีจริงๆ ครับ ดูมีนมันก็มีกำลังใจขึ้นมามาก ผมภาวนาให้วันนี้ผ่านไปด้วยดี.....สาธู้!!!!!
ผมกับมีนกลับมานั่งรอแม่ที่บ้าน ตอนนี้ร้านของผมทำเสร็จไปเยอะแล้ว แม่ผมสั่งให้ช่างกันกระจกสีชาให้เป็นห้องส่วนตัว เผื่อญาติมาเยี่ยมจะ
ได้ดูไม่วุ่นวายกับร้าน แบ่งให้เป็นสัดส่วน
เราสองคนนั่งรอกันประมาณครึ่งชม. แม่ผมก็เดินเข้ามาในร้าน ส่วนของร้านที่ทำใหม่เสร็จและเปิดให้เล่นได้แล้ว ส่วนอีกซีกของร้านที่ตกแต่ง
ใหม่จะตัดเป็น 2 ส่วนโดยส่วนหลังจะเชื่อมกันร้านอินเตอร์เน็ตให้เดินเข้าออกได้สะดวก ส่วนด้านหน้าก็ยังปิดไว้ก่อน เห็นแม่ผมบอกว่าจะเปิด
เป็นร้านน้ำชา (ไว้ผมจะมาอธิบายตึกของผมให้ฟังคร่าวๆ นะครับ)
ผมเดินเข้าไปไหว้และกอดแม่ผมไว้ ส่วนมีนก็ยืนไหว้แม่ผมอยู่ใกล้ๆ
"วันนี้ขี้อ้อนจังนะ" แม่กอดผมกลับและหอมที่แก้มนิ้มๆ ของผม
"มีอะไรหรือเปล่า" แม่ถามขึ้นและมองไปทางมีน
"คับ...ผมมีเรื่องอยากบอกแม๊ะ..." ผมก้มหน้าบอกแม่ไป
"ผมมีเรื่องจะบอกครับ" เสียงมีนพูดตามผมอยู่ข้างหลัง
แม่คงจับความรู้สึกนี้ได้ แกจึงลากผมเดินผ่านมาทางด้านหลัง ซึ่งกำลังตกแต่งเป็นครัว โดนกั้นกระจกไว้
มีนเดินมาเลื่อนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวให้แม่ผมนั่ง ส่วนผมกับมีนลงมานั่งคุกเข่าตรงพื้น
"ผมรักแม๊ะนะคับ....ผมอยากบอกแม๊ะก่อน...." ผมเงยหน้ามองแม่ผมอีกครั้ง
"อะไรกัน...หือ....." แม่มองผมด้วยสีหน้าตื่นๆ
"ผมกับมีนคบกัน....เราเป็นแฟนกัน......" ผมกับมีนจับมือกันแน่นและเงยหน้าบอก
"ผมรักเนทครับ...." มีนพูดจบก็หยิบพวกมาลัยดอกมะลิที่อยู่ในถุงออกมา และยกมือขึ้นไหว้แม่ แล้วยืนดอกมะลิให้
แม่ผมนิ่งไปสักพัก และยื่นมือมารับพวงมาลัยดอกมะลิมาวางไว้บนตัก แล้วมองจ้องหน้ามีน โดยใบหน้าของแม่ไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรเลย
ตอนนั้นผมกลัวมาก กลัวว่าแม่จะร้องไห้ หรือเสียงดังขึ้น ในความรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งนานมาก ผมได้แต่ก้มหน้าและยื่นมือไปจับมือมีนแน่นขึ้น
"ทำไมบอกช้าจัง" เสียงแม่ผมดังขึ้น พอเงยหน้าขึ้นมอง แม่ผมยิ้มและมองผมสองคนอย่างอ่อนโยน
"แม๊ะรอให้ลูกๆ บอกสักที เป็นปีเลยนะ" งงครับ เหมือนแม่จะรู้มานาน ผมกำลังจะอ้าปากถาม แต่แม่ผมไวกว่า
"ไม่ต้องกลัวนะ แม๊ะรักลูกมากถึงลูกจะเป็นอะไร แม๊ะก็รัก...." พูดจบ แม่เอามือลูบหัวผมกับมีนคนละข้าง
ตอนนั้น ผมหันหน้าไปมองมีน ผมคิดว่า มีนกำลังร้องไห้ ถึงผมจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของมันก็เถอะ และมีนก็ก้มลงกราบที่เท้าแม่ผม
"ผมขอโทษครับ..." ผมเข้าใจนะครับ ที่มีนพูดขอโทษ เหมือนขอโทษสิ่งที่ได้ล่วงเกินผม หรือเพราะว่า มันมาทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมเขยิบเข้าไปใกล้แม่ และกอดเอวแม่ไว้
"ผมขอโทษคับ ผมทำให้แม๊ะผิดหวัง ทั้งๆ ที่ผมเป็นลูกคนโตของแม๊ะ" ตอนนั้นน้ำตามันไหลออกมาแล้วครับ มันผสมปนเปกันหลายอารมณ์มาก
"พอได้แล้วทั้งสองคน แหม๊ะเข้าใจ มีน...ลูก...ลุกขึ้น!!!" แม่สั่งให้มีนลุกขึ้น ผมถึงได้เห็นว่า น้ำตามันนองเต็มหน้าเข้มๆ ของมัน
"ลูกก็ด้วย...." แม่หันมาดุผม แต่ใบหน้าแม่ยังเปื้อนยิ้มอยู่
"ทั้งสองคนมาให้แหม๊ะกอดก่อน" แม่ผมอ้าแขนรับมีนเข้ากอด กลายเป็นว่า เรากอดกันกลมสามคนแม่ลูกไปซะแล้ว
"ฟังแม๊ะนะ.....แม๊ะเลี้ยงลูกได้อย่างเดียว ให้สิ่งที่สำคัญคือการให้ลูกได้เรียน และสอนให้เป็นคนดีของสังคม ลูกจะเป็นอะไรอื่นนั้น มันก็เรื่องของ
ลูก แม่บังคับไม่ได้....ลูกจะเลือกใช้ชีวิตแบบไหน แม๊ะก็กำหนดไม่ได้ ได้แค่ชี้แนะเท่านั้น" แม่ผมพูดไป ก็ลูบหลังผมกับมีนไป ผมรู้สึกอบอุ่นมากๆ
มีนคงรู้สึกไม่ต่างจากผมด้วย
"คนไหนที่ลูกรัก แม๊ะก็ต้องรักด้วย เพราะถือว่า ลูกตัดสินใจดีแล้ว ผู้หญิงผู้ชายไม่สำคัญ แค่เรารักกันก็พอ"
"คับ...." ผมซุกอยู่กับอกอุ่นๆ ของแม่ ได้แต่ตอบคับๆ ไปเรื่อยๆ
"ตอนนี้แม๊ะเข้าใจลูกแล้ว ลูกต้องเข้าใจแม๊ะเหมือนกัน นะ....ทั้งสองคน" แม่ตบหลังผมกับมีนเบาๆ
"ส่วนลูกมีน...ต้องรักลูกแหมะนานๆ และดูแลกันดีๆ แม๊ะยกให้แล้ว...." มีนมันยิ้มออกมาครับ ยิ้มทั้งน้ำตา มือมันก็เช็ดหน้าใหญ่เลยครับ
"ครับ....ผมสัญญา ผมจะดูแลลูกของแม่อย่างดี....." มันพูด และยกมือขึ้นไหว้แม่ผมอีกครั้ง
"และเราต้องเข้มแข็ง ถึงแม๊ะจะเข้าใจและรักลูก แต่ป๊ะยังไม่รู้นะลูก" แล้วแม่ผมก็เริ่มเปลี่ยนประเด็นมาพูดถึงพ่อผม
"คงต้องใช้เวลา และหาโอกาสเหมาะๆ " แม่พูดขึ้นอีกครั้ง แต่น้ำเสียงจริงจังมาก
"คับ...." ผมกับมีนก็ได้แค่รับคำล่ะครับ
"เอาล่ะ พอได้แล้ว ไปล้างหน้าล้างตาซะ แม๊ะหิวข้าว อยากกินข้าวนะ ไม่อยากกินน้ำตา....เดี๋ยวแม๊ะเอาของไปเก็บ" แม่ผมพูดขำๆ
"ผมช่วย...." ผมรีบยกกระเป๋าแม่และเดินกันขึ้นบันไดทางด้านหลังร้านไป
ผมพาแม่และมีนมากินข้าวร้านประจำ "ร้านส้มต้ม....." ร้านใหญ่พอสมควร ก็เพราะมีนมันไม่ถูกกับอาหารทางใต้ แถมไม่กินเผ็ดอีก ผมจึงต้องมากินอาหารประจำบ้านมัน..... พวกเรานั่งทานกันอย่างอร่อย ผมมีความสุขมากๆ ส่วนมีนมันดูผ่อนคลายมากๆ ระหว่างทานพวกเราสนทนากันถึงเรื่องที่จะบอกให้พ่อผมยอมรับยังไงดี แม่ผมบอกว่า ไม่ต้องซีเรียส เขาจะพยายามค่อยๆ พูดกับพ่อให้ และบอกให้ผมกับมีนตัดสินใจเรื่องอนาคตให้ดี ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาก้อนโตๆ ออกจากอก อู้ววววววววววววววววว !!!! มันทำให้ผมสบายใจมากๆ
ผมถามแม่ว่า รู้เรื่องผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่.... ผมขอเล่าสรุปๆ นะครับ
เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ผมกับมีนลงมาบ้านที่สงขลา เป็นช่วงสงกรานต์ ผมจึงพามีนมาเที่ยวบ้าน ตอนนั้นผมได้งานที่ชลบุรี มันกระทันหันมาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว ผมตัดสินใจโดยไม่บอกคนที่บ้าน.....
มาถึงเราก็ตะเวนกราบไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่.....แล้วเย็นๆ ก็ไปเล่นสาดน้ำกับญาติๆ กันอีก ตกดึกก็พากันไปหาอะไรกินกับญาติๆ ผม จะว่าครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่ก็ว่าได้ พองานเทศกาลทีพากันเที่ยวเป็นกลุ่มใหญ่ๆ สนุกไปอีกแบบ วันที่ 12,13 ผ่านไป ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว วันที่ 14 ผมไม่อยากเล่นแล้ว ขอพัก! จึงขับรถกันไปบ้านพ่อผมที่ออกไปอีกอำเภอ กลับบ้านพ่อก็ต้องมีน้องสาวและน้องชายผมมาด้วยที่นี่มีนมันไม่เคยมา ดูจะตื่นตาตื่นใจใหญ่เลย จะว่าไปตอนนั้นมีนก็กลายเป็นคนในครอบครัวผมไปแล้ว
ผมกับมีนมาถึงก็นอนพักอยู่ในห้อง แล้วด้วยความที่ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตู ผมจึงไม่ได้ล๊อค ตอนนั้นผมกับมีนนอนกอดกันอยู่บนเตียง ด้วยความที่เหนื่อยและเพลียจึงหลับไปทั้งอย่างนั้น แม่บอกว่าเห็นผมกับมีนตอนกอดกัน ก็ตกใจ คิดว่าจะมาเรียกให้ลงไปข้างล่างเพราะญาติๆ มาหา แม่ยืนมองผมสองคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่นาน แม่เห็นผมหลับอย่างสบาย เหมือนตอนเด็กๆ ที่ผมหลับอยู่บนตักแม่ แล้วแม่ก็ถอยกลับไป ยืนนิ่งตรงหน้าห้องผมอยู่นาน จนน้องสาวผมเดินมาทัก หน้าตาน้องสาวผมก็ตกใจมาก แล้วจึงพาแม่ไปคุยในห้องน้องชายผม แม่บอกว่าฟังที่น้องสาวเล่าให้ฟัง และบอกว่าน้องผมรู้มานานแล้ว ตั้งแต่ขึ้นไปหาผมที่กรุงเทพฯ ส่วนน้องชายมารู้หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่
แม่บอกว่า แม่ตกใจมาก....ต้องปรับอารมณ์อยู่นาน แม่ไม่ได้โกรธผม แต่แค่ตกใจกับเหตุการณ์ที่มันใหม่มากสำหรับความรู้สึกแม่ จากนั้นแม่ก็คอยดูพฤติกรรมผมอยู่ห่างๆ แถมยังกำชับน้องผมทั้งสองคนว่าห้ามบอกผม เพราะแม่จะรอให้ผมกับมีนมาบอกกับแม่โดยตรง
พอได้ฟังอย่างนี้แล้ว ผมรู้สึกรักแม่มากขึ้น แม่ไม่เคยตีผม ไม่เคยดุผมเลย
แม่เคยบอกว่า "แม่เกิดมาเป็นแม่ของพวกลูกๆ ลูกๆ ต้องดูแลตัวเองดีๆ เหมือนที่แม่ดูแล"
ผมมาซึ้งกับคำนี้ ก็วันนั้นแหละครับ รักแม่มากมายจริงๆ ส่วนมีนก็ไม่แตกต่างครับ ยิ่งรู้ว่าแม่ผมเปิดทางให้ แถมยังฝากฝังอีก ยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ แม่ผมก็ด้วยครับ ผมล่ะงงว่าทำไมเรื่องมันไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิดกลัวๆ
ตอนนี้ผมกับมีน นับวันรอในแต่ละสัปดาห์ที่จะได้เจอกัน มันกลายเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ผมกับมีนต้องเผชิญไปด้วยกัน
ผมไม่กลัวเลย ผมมีความสุขมากครับ...............
--------------------------------------------------------------------------------------
อ่านตอนนี้ไปก่อนนะครับ แล้วจะมาต่อที่ค้างไว้ ^^''''
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
