มาลงตอนต่อไปให้แล้วจ้ะ แต่ขอโทษด้วยที่ไม่มีเวลาจัดเรียงหน้าอ่ะมูมู่น้อย โทษทีนะช่วงนี้ยุ่งๆอ่ะจ้ะ
*******************************************************
พอตื่นเช้ามา มันเงียบครับไม่พูดไม่จา ผิดสังเกตครับ
มันไม่พูดอะไรจริงๆ ครับ เดินออกไปหาซื้อของกินมาให้
มีนจะทำแบบนี้ประจำครับ ส่วนผมเป็นตัวขี้เกียจนอนเลื้อย ตื่นสายโด่งเลยครับ
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วมาจัดการอาหารตรงหน้า ก่อนจะหยิบโน๊ตบุ๊คและอุปกรณ์ต่างๆ ที่เมื่อวานว่างทิ้งไว้อย่างไม่ใยดีมาไว้ตรงโต๊ะชั้นเล็กๆ ตรงข้างหัวเตียง มีนมันก็มองอาการของผมอยู่ตลอดครับ ไม่คิดจะมาช่วยเลย ผมก็ใช่จะเก่งคอมฯ ต่อผิดๆ ถูกๆ จนมันคงทนไม่ไหว เข้ามาช่วยจัดการ จนเปิดเครื่องได้ ผมบอกว่าอยากต่อเน็ต เพราะขอที่อพาร์ทเม้นต์ไว้แล้ว ว่าจะต่อเน็ต วันนี้เขาเลยจัดการให้ พอเสียบสายเข้ากับพลั๊กต่ออินเตอร์เน็ตที่ฝังติดผนังได้ มีนมันจัดการโหลดๆ เปิดๆ แล้วบอกว่าเน็ตนี้พอเสียบสายก็เล่นได้เลย ผมก็ตั้งใจฟังมันอย่างเดียวครับ นี่มันเก่งขนาดนี้เลยเหรอ หรือเพราะผมไม่ใส่ใจกันแน่ ^^’’’’’’’
วันนั้นทั้งวันผมกับมันก็เปิดเน็ตฯเล่นกันอย่างสนุกสนาน เข้าเวปนั้นไปเวปนี้ จนผมลืมเรื่องเมื่อเช้าไปแล้ว ส่วนมันก็คุยมากขึ้น แต่ยังเก็บอาการอยู่ พูดคำตอบคำ ผมก็เฉยๆ ล่ะครับ
ตอนเย็นผมบอกมันว่า อยากไปหาอะไรกินที่ห้าง มันก็ขับรถพาไปกิน จากนั้นผมก็ไปเดินดูโปรแกรมหนัง มีหลายเรื่องที่ผมอยากดู มันก็เห็นว่าผมอยากดูนะ มันจึงพาเดินไปเช็ครอบหนัง เหมือนเคยครับจำชื่อหนังไม่ได้ เรื่องนี้ตัวเอกของเรื่องเป็นผู้หญิงสู้กับปีศาจที่โดนเชื้อโรค ทั้งเมืองมีแต่คนติดเชื้อ คนแสดงก็จำไม่ได้ครับ หนังมันประมาณนี้ครับ พอดูจบ ยังติดตากลับมาด้วยครับ ขึ้นลิฟท์กลับห้องยังยืนตัวเบียดไอ้มีนมัน >*<
ลองคิดสิครับ ดูหนังรอบดึกมาก ลงมาชั้นจอดรถก็มืด ขับกลับอีก หนาวยะเยือกเลยครับ พอมาถึงตึกก็เงียบ ลุงยามยังนั่งงีบ ถ้าไม่ติดว่าห้องผมอยู่ชั้นสูงๆ นะครับ ผมเดินแล้ว พอถึงห้องผมกับมีนก็อาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็รีบนอน
ตื่นมาเช้าอีกวันที่ต้องไปเรียน งัวเงียลุกจากเตียง เพราะมีเรียนเช้า เอ้อ....ตัวขี้เกียจเริ่มทำงาน แต่เพราะมีไอ้มีนอยู่ผมจึงไม่เคยไปเรียนสายเลย พอจัดแจงตัวเองเรียบร้อย มันก็ถามผมว่าหิวไหม ผมบอกว่าไม่หิวมันกลับเปิดตู้เย็นหยิบนมมาบังคับให้ผมกินหนึ่งกล่อง ถ้าวันไหนมีเรียนเช้าผมไม่ค่อยกินหรอกครับ รอจนพักตอนสายๆ จะหาอะไรกินกับไผ่ ผมรับมากินแบบผะอืดผะอมเต็มที แต่เห็นสายตามันประมาณว่า มึงต้องกิน ผมจึงต้องดูดซวบๆ อย่างรวดเร็ว ตอนขณะเดินออกจากห้องมาถึงลิฟท์
วันนี้มีเรียนเช้าผมไม่อยากเข้าทางด้านหน้าเพราะคนมันเยอะ มันจะขับเข้าทางด้านหลัง ผมลงก่อนที่มันจะเข้าไปจอดที่ตึกช่าง
“วันนี้มีเรียนคอมฯ ไหม เรียนกี่โมง” อยู่ๆ มันก็หันมาถามผม
“มี! ช่วงบ่าย”
“ตึกคอมฯ?” มันพูดออกมาเป็นเชิงถาม
“อืม” ผมก็ตอบไปคิดว่ามันคงมารับผมมั้งนะ เพราะเรียนคอมฯ เสร็จ ผมจะแวะไปรอมันที่สวนตรงข้ามตึกอินเตอร์
มันถามแค่นั้น พยักหน้าให้ แล้วขับไปตรงตึกช่าง ผมก็เดินไปเรื่อยๆ เพื่อไปตึกเรียน
พอมาถึงช่วงบ่าย ผมก็ยืนรอไอ้ไผ่ที่วันนี้มันไม่ยอมมาเรียนเช้าที่หน้าตึกคอมฯ ผมเห็นมันเดินง่วงๆ มาแต่ไกล กวักมือเรียก มองหน้ามันแบบเคืองๆ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ไม่ค่อยจะมาเรียนเช้า ผมต้องไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นแทบทุกครั้งที่มันไม่มาเรียนเช้า
“น้องเนทครับ” เสียงคุ้นๆ เรียกผมอยู่ด้านหลัง พอหันไปก็เห็นหนุ่มหน้าตี๋หยิบจนมองไม่เห็นลูกตาเดินเข้ามาหา
“คอมฯ เป็นไงบ้าง”
“ครับ โอเคดี ผมเพิ่งจะเปิดเมื่อวานไม่กี่ชั่วโมง”
“ไม่เห็นโทรมาหาพี่ พี่ก็เป็นห่วงเหมือนกัน” ไอ้ตี๋มันพูดประมาณนี้แหละครับ ห่วงๆ กังวลๆ
“เรื่องไรเหรอ” ไอ้ไผ่งงครับ
“เราไปซื้อโน๊ตบุ๊คเมื่อวันอาทิตย์ พี่ติ๊กไปช่วยดูให้” ผมตอบมันไป มันทำหน้างงๆ ตาตื่นๆ ไงไม่รู้
“เหรอ?” มันตอบรับ แต่น้ำเสียงมันผมจับได้ว่ามันถามผมมากกว่า
“อยู่ที่ห้อง ไว้ค่อยไปดูมันแล้วกัน เรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลย ไผ่ดูแล้วช่วยตั้งชื่อให้หน่อยนะเฟ้ย” ผมก็มุขไปครับ
“คอมฯ นะครับ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง” พี่ติ๊กมันพูดยิ้มๆ
“ตลกล่ะ” มันมองผมขวางๆ ครับ
แล้วพี่ติ๊กมันก็สวบรอยมานั่งข้างๆ ผม แม่ง! เก้าอี้ยาวตัวตรงข้ามว่างก็ไม่นั่ง จนไอ้ไผ่มันลุกไปนังเอง มาเบียดกูทำไม! ผมก็นั่งคุยไปเรื่อยๆ รอเวลา ไม่รู้แกไปหาเรื่องที่ไหนมาคุยได้คุยดี จนไอ้ไผ่เดินไปซื้อน้ำกลับมา แกก็ยังคุยอยู่อย่างนั้นแหละ
เหอ เหอ ผมไม่ทันคิดอะไรหรอกครับ แต่ตอนนั้นมันมีสายตาใครบางคนนั่งมองผมอยู่นานแล้ว ผมไม่รู้ตัวหรอกครับ และไม่คิดว่าจะมีเรื่องกันด้วย ไอ้ผมก็รำคาญที่ไอ้พี่หน้าตี๋มันเริ่มเข้ามาตีสนิทซะเหลือเกิน ผมมองหน้าไอ้ไผ่แล้วเตรียมลุก พี่ติ๊กแม่ง! กลับดึงแขนผมไว้ บอกว่าปากกาผมตก แต่มันไม่ใช่ปากกาผม แกส่งใส่มือผมพร้อมกระดาษแผ่นเล็กๆ เชี้ยไรนี่! แต่ผมก้ยังกำไว้ แกมองหน้าผม และเดินขึ้นตึกไปก่อน งงสิครับ
“ไรว่ะ เนท” มันถามผมแบบหน้ามันเหมือนเขียนเครื่องหมายคำถามไว้หลายข้อ
“ไม่รู้ว่ะ อยู่ๆ ก็เอากระดาษมายัดใส่มือ ปากกาก็ไม่ใช่ของเรา” ผมแบมือออกให้ไผ่ดู
“สารรักป่าวว่ะ” ถามมาได้
“ตลกล่ะ” ย้อนมั่งครับ
“เบอร์โทรว่ะ ชอบแจกจริงๆ มีตั้งสองเบอร์” ผมมองตอนที่ไผ่มันคลี่ออกมาดู แล้วผมก็หยิบยัดใส่กระเป๋าเสื้อ คิดในใจให้กูจัง เก็บไว้ก็ได้ว่ะ แล้วผมก็เดินขึ้นตึกไป
ผมอยากบอกว่า ผมเบื่อชั่วโมงนี้มาก เพราะไอ้พี่ติ๊กหน้าตี๋ มันชอบมาหยุดนั่งข้างๆ ผมบ่อยเกินงามแล้ว จนหมดชั่วโมงล่ะครับ แล้วก็ค่อยๆ ทยอยเดินออกจากห้อง มันก็ยังเดินตามอีก
“น้องเนท เมมมือพี่ไว้หรือยังครับ” เซ้าซี้จริงๆ
“ยังครับ” ปากพูด แล้วมือก็หยิบมือถือขึ้นมา อีกข้างหยิบกระดาษเล็กๆ ของมันที่ผมยัดใส่กระเป๋าเสื้อ กดเมมเบอร์มัน พร้อมเดินก้าวออกจากประตู ผมกับไผ่ออกเป็นคนหลังสุดครับ ไม่ค่อยรีบร้อนเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ยอมดูข้างหน้าด้วย เมมเสร็จก็ยื่นให้ไอ้พี่ติ๊กดู มันก็ยิ้มล่ะครับ ผมก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกง
พอก้าวออกมา จังงังเลยครับ ไอมีนมันยืนกอดอกมองผมหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตรงระเบียงหน้าตึก พี่ติ๊กที่เดินตามผมมาติดมันก็มองงๆ อะครับ ผมส่งสายตาบอกไอ้ไผ่มัน มันก็ตกใจครับ ใบหน้ามันยังคงตั้งคำถามกับผมอีก ช่วยกูหน่อย เอาไอ้พี่ติ๊กไปไกลๆ กูหน่อย กว่ามันจะรู้ตัว ไอ้คุณมีนมันก็เดินมาหาผม แล้วดันตัวพี่ติ๊กออกห่างจากตัวผม
“ห่างจากแฟนกู” พูดเท่านั้นแหละครับ มันกระชากแขนผมเข้าไปหามัน เหอ เหอ จะว่าโชคดีก็ได้ครับ เพราะแถวนั้นมีคนนั่งไม่เยอะ (เพราะชั่วโมงเรียนคอมฯ จะเลิกไม่เหมือนชาวบ้าน)
“พี่มีน!” ผมเรียกมันขณะโดนกระชาก
“เลิกยุ่งกับแฟนกูได้แล้ว อยู่ห่างๆ ไว้นะมึง ไม่งั้นมึงโดนแน่” เสียงมันน่ากลัวมากครับ มันชี้นิ้วไปทางพี่ติ๊ก หน้าแกก็เหวอไปเลย
“อย่ามีเรื่องกันครับ กลับเถอะเนท” ไอ้ไผ่มันก็พูดช่วยได้เท่านี้แหละครับ ผมล่ะเซ็ง __ ___
“พี่มีนไปเถอะ” ผมดันๆ ตัวมันออก แต่มันยังยืนขืนไว้อีก สายตาก็จ้องเหมือนจะข้ากันให้ตาย
“สุภาพหน่อยสิคุณ” เสียงไอ้พี่ติ๊กดังขึ้นบ้าง จังหวะที่เพื่อนๆ พี่ติ๊กเดินออกมาอีก ผมไม่อยากมีเรื่องครับ ไม่อยากเห็นไอ้มีนโดนรุม ถึงมันจะทำเก่งก็ตามเถอะ
“ผมไปก่อนนะครับ” พูดแค่นั้น ผมก็ดันไอ้มีนออกเดิน มันจะทำตามครับ คงคิดว่าอยากไปให้พ้นๆ ตรงนั้นเหมือนกัน
“...........” เงียบ
“..................” แล้วก็เงียบ อึดอัดครับ
“พี่เอ๋ รออยู่ที่ไหนว่ะ” ผมหันมาถามไผ่ ทำลายบรรยากาศสีเทาๆ ทมึนๆ
“ไอ้เอ๋มันรออยู่ตรงประตูด้านหลังมอ” มันตอบ แต่เสียงมันกระโชกได้ใจจริงๆ
“ครับ” ไอ้ไผ่ก็ได้แต่ครับละน่ะ กลัวพอๆ กับผม พอเดินมาถึงที่มันจอดรถ มันก็พูดขึ้น
“พี่กับเนทไม่ไป ฝากบอกไอ้เอ๋ด้วย” ผมก็งงสิครับ ไหนนัดกันว่าจะไปซื้อของกัน แต่ผมไม่ถามขึ้นมาหรอก
“ไปก่อนนะ ค่อยๆ คุยกัน แต่กูอยากบอกมึงว่า พี่มีนแกมองมึงก่อนเข้าเรียนอีก” ขอบพระคุณมากครับ ที่บอกตอนผมกำลังจะขึ้นเขียง แล้วไอ้ไผ่มันก็รีบเดินอย่างเร็ว ปล่อยให้ผมยืนในบรรยากาศมาคุกับมันสองคน
“ขึ้นมา” ช่างมีอำนาจเหลือเกินนะ พ่อคู้นนนนนน ผมใช้สายตาถามมันครับ มันก็ใช้สายตาบังคับให้ผมขึ้นไปซ้อนท้ายมัน จำยอมจนได้ >< กลับห้องไปจะเจออะไรอีกเนี้ย!!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
