หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2]

[AoMSiN555]

นากัล


เค้าคิดถึง รีบๆกลับมา

[miachan]

อยากเสียเงินแล้วค่าาาาาาาา

[v.c.t.m.]

ตอนนี้ขอรอฉบับรวมเล่มแล้วค่าาาา ไม่ได้เข้ามานานมาก 5555+

[asmar]

 :m15:พี่จ๋ากลับมาเถิด
น้องทั้งหลายจะขาดใจตายแล้วนะพี่จ๋า

[cloud9]

===ตอนที่ 42======

“ไอ้เด็กสกปรก!” มาดามกำลังหวดผมด้วยแซ้ขาดๆ  นิ้วมืออ้วนปูมของเธอเกร็งแน่น “ลุกมาทำงานเดี๋ยวนี้ !! มัวแต่นอนอยู่ในฝันนั่นแหละ แกไม่มีวันสบายหรอก แกจำไว้นะ…แกต้องลำบากตรากตรำ! …แกเป็นของซ่องที่นี้ !!  ”
กลิ่นอับๆในเพิงของมาดามอีกแล้ว? ผมร้องให้เสียงดัง … ซักพัก คงเป็นมือของลูกค้าซักคน กระชากหัวผม…
…
“แซ่ก!”
แสงแดดอุ่นๆกระทบที่เปลือกตา …ผมสะลืมสะลือ
“แซ่ก!!”
ผมฝันไป?? แต่น้ำหนักที่ศรีษะนั้นมีอยู่จริง มือหยาบๆกำลังขยุ้มเรือนผม…เจ็บจัง  ซักพัก ควมเจ็บปวดทั่วร่างกายก็ปรากฎ  ผมกำลังนั่งอยู่…มือถูกมัดด้วยเชือกเก่าๆ บาดแผลช้ำๆเต็มตัว  …และรู้สึกโคลงเคลง 
“แซ่ก!!” แล้วผมก็รู้ว่าเสียงนี้คืออะไร   โจรเปอร์เซียท่าทางงุ่นง่านกำลังใช้มีดเฉือนผมของผมออกลวกๆ
“อ้ะ!” …ผมนั่งขยับไปไหนไม่ได้ ผมสีทองสว่างร่วงหล่น…ตอนนี้สั้นกุดติดหนังหัวเลย
บนเรือขนทาสลำนี้…. พวกทาสถูกจับมัดนั่งเรียงๆกันพิงสันเรือ   พอโจรนายนั้นตัดผมผมเสร็จ ก็เดินไปตัดคนข้างๆต่อเงียบๆ
….
ฟ้ากว้างใหญ่เหนือศีรษะ กว้างและว่างเปล่ามากเลยฮะ …เสียงน้ำกระทบกับความเร็วเรือ ก้องอยู่ในหูผม
 แล้วผมก็ไม่รู้ ราวกับความคิดทั้งหมดถูกฟ้ากลืนหายไปชั่วพริบตา ...โชคชะตาจะพาผมไปที่ไหนล่ะคราวนี้ 
=====================
 พวกทาสที่ถูกจับมาบอกผมว่า เราจะถูกจับไปขายในตลาดทาสที่อ่าวเปอร์เซีย เขาบอกให้ผมเงียบๆไว้ ทำตัวสงบ แล้วจะปลอดภัยจากแซ้ การถูกขายก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่ก็ต้องเป็นทาสรับใช้ในบ้านเจ้านายอย่างช่วยไม่ได้ ในประเทศใหม่
ขนมปังก้อนโยนมาสุ่มสี่สุ่มห้า ก็มีราสีขาวขึ้น…ผมไม่ได้กินของพวกนั้น  เพราะ สองคืนที่ผ่านมา   มีชาวเปอร์เซียท่าทางงุ่นง่านคนหนึ่งแอบเอาผลไม้มาสอดใส่มือผม   เขาไม่ยอมสบตาหรือพูดอะไรซักคำ  ความหวังชื้นในอก…บางทีเขาอาจจะช่วยผม เขาอาจจะเป็นสายของท่านบาลิธ
 
เรือส่งเสียงคำรามยาว…   ทั้งเรือสั่นหงึ่ก กระแทกที่จอดโครม!
“ลุก! ลุก!” พวกมันตะคอก  พวกเราถูกต้อนลงจากเรือ 
ท่าเรือที่นี้พลุ่กพล่านมาก  คนเดินกันวุ่นวายไปหมด 
พวกคนที่ท่าเรือออกมารับเรือกันเอะอะ …ผมไม่มีเวลาสังเกตุอะไร เพราะถูกเบียดอยู่ใต้คนอื่น
   ทว่าวงแขนหนักกระชากแขน ผมเซไปชน ชายเปอร์เซียคนนั้น
เขาก้มมากระซิบช่วงเวลาที่คนกำลังวุ่นๆ “เจ้าคือนากัล ใช่มั๊ย?”
เขาพูดคาลเดียนได้?!
“ใช่! ใช่ฮะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ เจ้าจะถูกขายอยู่ดี แต่คนที่มาซื้อจะดีกับเจ้า อยู่กับเขานะ…” ผมไม่ทันหันไปตอบ มือเขาปล่อยออกจากแขน และหายไปกับผู้คน
..
“อ้ะ!” แค่นั้นเองหรอ? ผมไม่เข้าใจ  โจรเปอร์เซียขู่ฟ่อใส่ และเร่งให้เราเดินเข้าเมือง
    ภาพเวทีที่คุ้ยเคย ตั้งอยู่กลางจตุรัส  เขาบอกว่า คนที่จะมาซื้อผม ใครกัน? เขารู้ว่าผมคือนากัล ต้องเป็นสายของท่านเซอซัสแน่ๆ แล้วทำใม ถ้าเขารู้ว่าผมอยู่นี่ ทำใมไม่มาช่วยซะละฮะ!!
พวกมันไล่ผมขึ้นเวที เนื้อตัวผมมอมแมม แล้วคนบนเวทีตัดเชือกข้อมือผมเป็นอิสระ ดันออกไปยืนข้างหน้า
พวกนั่นเริ่มประกาศขาย คนมามุงดูเสียงดัง   ผมพยายามมองหาชายเปอร์เซียคนนั้น …
.
แล้วผมก็เห็น
เขากำลังคุยอะไรกับคนๆหนึ่งอยู่ เธอตัวสูงชลูด สวมฮู้ดปิดบังใบหน้าหมด …ทั้งคู่เบียดคนอื่นออกเพื่อให้ใกล้เวทีมากขึ้น
“เอวีระ คานี !”
เหมือนว่าพวกโจรกำลังต่อรองราคาตัวผมอยู่ … พวกคนดูมองกัน
ผมกระสับกระส่าย …หัวใจแทบเต้นออกมานอกหน้าอก
ทว่า…
เธอก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้น ตะโกนราคาเป็นภาษาซึ่งผมฟังไม่ออก  แต่มันก็ช่วยชีวิตผมไว้..
ผมถูกโยนลงจากเวที
    พวกคนมุงโดนเบียดออก  คนสวมฮู้ดรีบเข้ามาคว้าแขนผมไว้และลากออกไปจากหมู่ชน
-   -

เสียงลมทะเลบาดหู   ท่าเรือสีเหลืองทอดยาวไปสู่อ่าวเวิ้งว้าง ซึ่งหมอกเริ่มจะลง  ผมรู้สึกหนาว แต่ไม่มีอะไรต้องสนใจไปกว่า คนสวมฮู้ดผู้นี้  เขายังไม่เอ่ยอะไรซักคำ เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่รู้  แต่ชายเปอร์เซียบอกว่า เขาจะช่วยผม …เดี๋ยวผมคงได้กลับบ้าน
พวกเราเดินลงมาที่สะพาน เรือจอดเรียงหลายลำ … จนกลุ่มคนบางตาลงแล้ว เขาจึงหันมาหา
“นากัล?”
“ใช่ฮะ” ผมตอบเบาๆ
เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่ความสนใจจะเบนไปที่เสียงลั่นยาวของเรือ ลำหนึ่งที่เพิ่งเทียบท่าจอด  เขาโบกมือควับๆ
เรือลำนั้นเป็นเรือไม้สีน้ำตาลอ่อน ใบสีขาวสว่างตา ขนาดใหญ่…มีเสาแขวนใบสามต้น  ชาวเรือตรงดาดฟ้ากำลังเอาเรือเทียบจอดให้สนิท 
“ชายเปอร์เซียเมื่อกี้ ที่คุยกับท่านบอกผมว่า ท่านจะช่วยผม ท่านจะช่วยผมกลับวังใช่มั๊ยฮะ?” ผมกระซิบร้อนรน
ชายสวมฮู้ดไม่ทันได้ตอบ เพราะพวกเขารีบกันมาก เราลงเรือทันทีที่จอด  เขารีบลากผมตามไป ผมยังไม่เห็นแววหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแผ่นหลังผอมเกร็ง…
เขาพาผมเข้าไปในห้องท้ายเรือ  จับผมนั่งบนเก้าอี้ไม้…  ขณะเดียวกัน เรือก็บึ่งออกจากท่าโดยไม่รีรอ
“โอเค..นากัล…เรื่องแรกที่เจ้าต้องรู้ เรือลำนี้เป็นเรือโจรสลัด ‘กังหันแดง’…”
ห้ะ??
เขาค่อยๆหย่อยตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ถอนหายใจแรงๆ 
และถอดฮู้ดออก
“เรื่องที่สองคือ ต่อจากนี้ ข้าจะเป็นผู้ปกครองใหม่ของเจ้า…เจ้าอาจจะไม่รู้จักข้ามาก่อน แต่ข้ารู้จักทุกอย่างที่ชีวิตของเจ้าเคยเผชิญมา เพราะข้าผ่านมันมาหมดแล้ว- -”
ผมไม่ได้สนใจประโยคของเขาเลยแม้แต่นิด  ผมกำลังจ้องไปที่ ผู้ชายผมสีทองอร่าม และใบหน้าที่ไม่มีทางลืมได้แม้เป็นเพียงรูปวาด…
   
       ใบหน้าที่เหมือนกับของผมเอง 
             “อโดนิส!”

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะตะโกนออกมา แต่ผมก็ทำ
    ดวงตาสีฟ้าซีดหรี่ลงพร้อมหัวเราะ 
“ไม่ใช่อโดนิสคนที่เจ้าคิดว่าข้าเป็นหรอก  ” เขายิ้ม “ ข้าเป็นโจรสลัดเปอร์เซีย ภายใต้การจ้างรบในทัพหน้าของไซรัสมหาราช ซึ่งจะโจมตีบาบิโลนเดือน 9 นี้”

========================
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่เคารพ

ขออภัย ที่นักเขียนหายไปนานนะคะ ทำงานหลายที่เลย แต่ก็ขอบพระคุณมากที่สุด ที่ยังติดตามกันอยู่ ตอนนี้คงไม่หายกันไปไหนแล้วละ

แจ้งข่าวค่า ตอนนี้ Journey Of Nergal ภาค 1 มีขายเป็นเล่มแล้วที่ สนพ ไร้กรอบ
ดูรายละเอียด คลิ้กที่นี้ http://www.weloveshopping.com/shop/showproduct.php?pid=23858375&shopid=272390


ภาคหนึ่งคือ ตอนที่ 1-45 นะคะ(จะมาลงตามจนครบถ้วนก่อนค่ะ) 
+ ตอนพิเศษ


ต้องขอขอบพระคุณที่คอยสนับสนุนนากัล ไม่งั้นคงไม่ได้มีโอกาสรวมเล่มแบบนี้
เป็นเพราะผู้อ่านเพียวๆเลยค่ะ เราขอขอบคุณมากอย่างใจจริง
รักผู้อ่านจ้าา
cloud9

[Lacie]

ตาไม่ฝาดใช่มั๊ยที่เห็นเรื่องนี้มาอัพต่อ กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!1

หนังสือ หนังสือ อยากเสียเงินค่ะ!!!!!!!!!!!!

[2pmui]

นึกว่าไม่มาต่อเสียแล้ว เห็นกลับมาก็ดีใจจ้า

แต่สั้นมากๆเลยอ่า อโดนิสจริงๆใช่มั้ยที่ช่วยนากัลไว้ ปมเยอะเยอะ ยังไม่คลายสักปม

[lovemongjang]

โอ็ย ดีจายยยมากมายจริงๆๆค่ะ ที่มาต่อ  ขอบคุณนะคะ สู้ๆๆค่ะ

[jimmyFG]

   ใครก็ได้ตบเราทีไม่ได้ฝันใช่ไหม


อ๊ายยยอย่าหายไปอีกนะ เราคิดถึงเรื่องนี้

แต่แอบลืมเนื้อเลยต้องกลับไปไล่อ่านใหม่อีกรอบ

รอติดตามต่อนะ หวังว่าจะไม่หายไปอีก

[lalitalx]

เคยอ่านมานานแล้วไม่คิดว่าจะมาอัพต่อแล้ว เพราะหายไปนานมาก พอมาอักทีดีใจมาก 
อโดนิส 
นี่อโดนิสคนไหนน้าาาาาา นากัลจะเจออะไรบ้างเนี่ย 

[LSK]

ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อแล้ว 

[iyng1338]

ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ วู้ฮู้วววววววววววววววววว

[sasa]

ดีใจๆ อยากได้หนังสือจังเลย

[Starry[Blue]]

 
รีบกดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
เราไม่ได้ฝันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฮือ
คิดถึงๆมากๆ /แอบลืมตอนเก่า ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ ก๊ากก
โอนค่าหนังสือแล้วแล้วค่า รอน้า 

[miachan]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หนูอยากได้โดวจินนนนนนนนนนนนกะโปสเตอร์
 
T^T

[Paracetamol]

ตอนแรกนึกว่าตาฝาด เข็มขัดสั้นเลยนะเนี่ย 

[from_mars]

ยินดีที่มาอัพจ้า

สุขสันต์วันสงกรานต์

[june55]

กรี๊ดดดด

[Wordslinger]

เป็นเรื่องประวัติศาสตร์ยุคโบราณที่สนุกมากจริงๆค่ะ ด้วยภาษาที่ตรงไปตรงมาและเรียบง่ายทำให้ชนะใจผู้อ่านได้ไม่ยากเลย

ยอมรับว่าเมื่อเปิดเข้ามาอ่านเพียงตอนแรกเท่านั้นก็ตัดสินใจไม่อ่านต่อเพราะคำว่า"ไอ้จ้อน" คำเดียวโดยแท้ 55+ คิดว่า "ไอ้จ้อน"  เป็นอะไรที่สมัยใหม่เกินกว่าจะไปอยู่ในยุคสมัยเมโสโปเตเมีย แต่รู้ไหมว่า มันกลับกลายเป็นเสน่ห์ของเรื่องอย่างมาก สุดท้ายดิฉันก็ตกหลุมรักด้วยความน่าหลงไหลของนากัลจนได้, จนต้องอ่านแบบไม่หลับไม่นอน.

สนุกมากๆเลยค่ะขอบคุณค่ะ
 

ปล. เนื่องจากว่า "การผจญภัยของเนอร์กาล" เป็นเรื่องที่ทำให้ดิฉันกลับมาสนใจเรื่องราวประวัติศาสตร์อีกครั้ง จึงทำให้อยากรู้ประวัติความเป็นมาของท่านเซอซัสอย่างมาก พอดีว่ามีหนังสือเรื่อง The Histories ของ Herodotus อยู่ที่บ้าน จึงหยิบมาดู และได้เห็นข้อมูลอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ และหวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นอย่างที่ดิฉันคิด ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็จะสนุกมากๆ เลยล่ะค่ะ

[misso]

ดีใจที่มาต่อค่ะ นานมากที่หายไป ความจำเริ่มไม่ปะติดปะต่อ จึงกลับไปเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรกอีกครั้ง จนถึงตอนล่าสุดเมื่อสักครู่

ยินดีกับรูปเล่มหนังสือด้วย ส่วนตัวอยากรอให้เขียนจบแล้วซื้อทีเดียวเลยดีกว่าค่ะ แต่อย่างไรก็ตาม จะติดตามต่อในนี้ก่อนนะคะ

อยากให้มาต่อในเร็ววัน

[mild-dy]

มาต่อแล้ว ดีใจมากมาย 

[AGALIGO]

เรื่องนี้ท่าทางจะยาว
เพราะว่านี่ยังไม่จบภาคแรกเลย
แต่ก็สนุกดี---เดาไม่ถูกเลยว่าจะยังไงต่อไป

ไม่ได้ว่าคนแต่งนะ---แต่ว่าพอหายไปนานๆกลับมาอ่านอีกทีอารมณ์มันไม่ค่อยจะต่อเนื่องอ่ะ
ยังไงก็ตามต้องขอบคุณมากๆเลยที่มาลงต่อ

+ เป็ดจ้า

[John Doe]

คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้อ่านต่อเสียแล้ว ขอบคุณคนเขียนมากๆ คะ 

[Anyann]

ว้าวว นากัลกับอโดนิสให้อารมณ์เหมือนศิษย์พี่ศิษย์น้องเลย นึกภาพสองคนนี้ไปอยู่ต่อหน้าบาลิธคงฮาพิลึก มีทั้งไซส์ใหญ่และไซส์มินิให้เลือก 5555
คิดถึงเซอร์ซัสกับบาลิธด้วย แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวเอกคงไม่ตายง่ายๆแน่

ว่าแต่งงกับความเป็นมาของเซอร์ซัสจริงๆ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับพวกยิวที่จะก่อกบฏ หรือจะเป็นสายทหารของเปอร์เซียที่เข้ามาสืบ แต่ก็สนิทกับท่านบาลิธซะด้วย หรือจะเป็นคนที่ช่วยอโดนิสไว้ (ไปกันใหญ่ 55555) แต่ยังไงก็เป็นพระเอกละกันเนอะ 555

ดีใจที่คุณคนแต่งมาเขียนต่อนะคะ เพิ่งอ่านครั้งแรก ชอบมากๆเลย เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ที่ไม่น่าเบื่ออย่างที่เค้าแนะนำมากันจริงๆด้วย แถมหนูนากัลนี่ก็ผ่านอะไรมาเยอะมากกก แต่ก็ถ่ายทอดผ่านมุมมองของเด็กได้อย่างเรียบง่ายซะจนอ่านเพลินและไม่เครียดเลย สนุก ชอบมากๆเลยค่ะ  อ่านติดต่อกันมาตั้งแต่ตอนที่ 1 - 42 หยุดไม่ได้เลยค่ะ 5555 เป็นกำลังใจให้ส่งตอนต่อไปมาไวๆนะคะ

อีดิท ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงไปหาข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องประวัติศาสตร์และการสู้รบของชาวคาลเดียนในอดีต เหมือนได้เงื่อนงำอะไรบางอย่างมา อิอิ ถ้าเป็นไปตามที่คิดล่ะก็ต้องสนุกมากแน่ๆค่ะ

[cloud9]

ตอนที่ 43 เพลงกล่อมของอโดนิส

“ ไม่ใช่อโดนิสคนที่เจ้าคิดว่าข้าเป็นหรอก  ” เขายิ้ม “ข้าเป็นโจรสลัดเปอร์เซีย ภายใต้การจ้างรบในทัพหน้าของไซรัสมหาราช ซึ่งจะโจมตีบาบิโลนเดือน 9 นี้” 
  ณ นาทีนั้น  ผมได้แต่มอง - - ‘อโดนิส’  ชื่อนี้ ครั้งแรกที่ผมได้ยินตอน งานล่าสิงโต ท่านเซอซัสเป็นคนกำชับว่าห้ามพูดเรื่อง อโดนิส ให้ท่านบาลิธฟัง… แต่ว่า…อโดนิสแสนรักของท่านบาลิธ

ไม่ได้ตาย…

...เส้นผมที่ท่านบาลิธมโนถึงมาตลอด…เส้นผมที่ทำให้ท่านเซอซัสเลือกผม…ทำให้ผมได้เข้าวัง - -ผมกำลังมองเจ้าของของมันอยู่ และเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ผมนึกว่า… ¬  ท่านบาลิธสั่ง - เอ่อ - -นึกว่าท่านตายไปแล้ว”  พูดติดขัด
“สั่งประหาร…ใช่ ” อโดนิสพยักหน้า ตบโต๊ะ
“นากัล มีหลายอย่างที่ข้าต้องอธิบายให้เจ้าฟัง และข้าสัญญาว่ามันจะหมดเปลือก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าอยากรู้ ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว จะไม่มีอะไรปิดบังอีก… แต่ตอนนี้เจ้าเหนื่อยมามาก ทั้งโดนโจรจับมาหลายวัน เจ้าอาจจะติดเชื้อตามบาดแผล …ข้าต้องให้เจ้าไปอาบน้ำ กินอาหาร - -เราค่อยคุยกันจนเจ้าพักผ่อนเต็มอิ่ม”
“ไม่เป็นไรฮะ!”  ผมอยากรู้เกินทน  “แล้วท่านบาลิธจริงๆแล้วปล่อยท่านไปใช่มั๊ยฮะ?  ใครเป็นคนบอกท่านเรื่องผม?- - จะส่งผมกลับบาบิโลนใช่มั๊ยฮะ?”
“นากัล” อโดนิสปรามผมด้วยเสียงอ่อนโยน  “ไว้คุยกันเรื่องนี้ …ตอนนี้เจ้าต้องเชื่อฟังข้า…- -”

เขายืนขึ้น สั่งคนให้มาพาผมออกไป …อโดนิสตัวสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อผู้ชาย ผิวออกแดดไม่สม่ำเสมอ  เขาผอมก็จริง แต่ไม่เปราะบาง …หากแต่แกร่งสู้ลมฝน เหมือนกับกระโดงเรือ   เพียงแต่ใบหน้านั่น มันสวยราวกับฑูตสวรรค์เลย

แปปเดียว ผมถูกลูกเรือชื่อว่า เกร็นพาลงมาข้างล่าง… เกร็นส่งเสียงคุยเอะอะกับลูกเรือข้างล่าง  ผู้ชายเปอร์เซียท่าทางสกปรก แต่ร่างกายกำยำพอๆกับพวกทหาร  นี้คือพวกโจรสลัดจริงๆหรอ!? อโดนิสมาเป็นโจรสลัด!?  แต่ผมไม่กลัวหรอกฮะ ผมคือนากัลนี่หน่า ขอให้มีอาหารและชีวิตที่ปลอดภัยก็พอแล้ว 

..
เขาพาผมมาถึงระเบียงแข่ยื่นไปในทะเล แล้วสั่งให้ผมถอดเสื้อผ้า   เกร็น เอาถังน้ำเปล่าเย็นๆมาราดใส่ผม และใช้ไม้ถูพื้น? ถูผมแรงๆ ดั่งก้อนอึที่น่ารังเกียจ 
“โอ้ยย!! ” ผมร้องตกใจ  เขาราดโซ่อีกอย่างรวดเร็ว
“ต้องขูดเอาขี้กลาก ขี้ไคลของเจ้าออกซะ…เราต้องอยู่บนเรืออีกนานโว้ย! เสี่ยงโรคหัดไม่ได้ดอก! ได้ฉิบหายกันหมด!!”

….
หลังจากการอาบน้ำ ผมสวมเสื้อผ้าใหม่  และก็ได้กินปลาย่างตัวโตที่สุด ผมไม่เคยรู้ว่าปลามันตัวใหญ่ได้ขนาดนี้เลย 


ความมืดมาถึงแล้ว  เกร็นบอกให้ผมเข้าไปรออโดนิสในห้องท้ายเรือ …ผมกำลังจุดไฟห้อยเพดานตอนที่อโดนิสเดินเข้ามา

- -

“นากัล- -”  อโดนิสสวมเสื้อขาวบางๆแบบชาวเรือ
“อโดนิส ขอบคุณสำหรับทั้งหมดนะฮะ” ผมยิ้ม
เขาหัวเราะ  มือถือแก้วเหล้า เขานั่งลงบนโต๊ะไม้ตรงข้ามผมดังโครม!! ดึงลิ้นชักออก
อโดนิสหยิบ กล่องๆหนึ่ง ตั้งไว้กลางโต๊ะ พลางจ้องผม…
     เขาถอนใจเฮือกใหญ่มาก  ลมหายใจส่งกลิ่นเหล้าคลุ้ง …เขาเลื่อนแก้วเหล้ามาทางผม
“ดื่ม!”
“ห๋า?”
“…ดื่ม..ดื่มเถอะ นั่นเป็นเหล้ากร็อกที่ข้าต้มเอง ” เขาทักท้วง 
“เอ่อ..”   อโดนิสมีสีหน้าดุๆ …จะให้ผมทำไงได้ละ! ผมยอมจิบเหล้าขืนๆ 
“ดีมาก  ต่อจากนี้เจ้าคงต้องกินมันเป็นเพื่อนข้า” เขายืดใหล่ “เอาหล่ะ! กล่องที่วางอยู่ตรงหน้า คือทั้งหมด…ที่เกี่ยวกับตัวเจ้า”

“เกี่ยวกับตัวผม?” ขมวดคิ้วฮะ “เกี่ยว?”
     
 …เขาแกะจดหมายในกล่องออกมาคลี่ 

“  ถึงโดส  เรื่องเร่งด่วนที่สุด เจ้าต้องรีบมาที่ท่าเรืออังคิต วันที่ 8 ของเดือน ก่อนเรือขนทาสของพวกโจรภูเขาเฮนน์จะมาถึง มองหาเด็กผู้ชาย ยิวอายุ 12 ขวบ ผมบลอนด์ ตาฟ้า เขาคือ นากัล…เจ้าทำพลาดไม่ได้เด็ดขาด นำเขาขึ้นเรือ และดูแลเขาให้ดีที่สุด จนกว่าข้าจะติดต่อไป  ซ. ”

“ซ. ย่อมาจากเซอซัส เขาส่งมาสองวันก่อน ตอนรู้ว่าเจ้าถูกโจรจับไป…”

“ท่านเซอซัส!” หัวใจผมพองโต ดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมา  “ท่านเซอซัสยังมีชีวิตอยู่ - -เอ้ะ แต่งั้น เขารู้มาตลอดว่าท่านไม่ได้ตาย?”
“ท่านเซอซัสช่วยชีวิตข้าไว้ - -ท่านเป็นยอดคนเลยล่ะ ” อโดนิสพูดด้วยน้ำเสียงเคารพมาก “ท่านเล่าเรื่องเจ้าให้ข้าฟังทางจดหมายตลอด…” บางอย่างในสีหน้าอโดนิสทำให้ผมเอะใจ
“เล่าเรื่องผมให้ฟังตลอด?  แปลว่าพวกท่านติดต่อกัน แล้วท่านบาลิธไม่รู้ฮะ?”
         “นากัล ฟังนะ” เขาตบโต๊ะ “ เรื่องที่ข้าจะเล่าให้ฟัง มันจะทำร้ายเจ้ามาก…เข้าไม่รู้ว่าเจ้าพร้อมสำหรับมันแล้วรึเปล่า? ”
ผมขมวดคิ้ว งุนงน “ทำร้ายผมงั้นหรอ? ยังไง”
นัยน์ตาสีฟ้าเป็นกังวลมาก อ้ะ!!หรือว่า!
    ผมร้องเหวอ “ ท่านบาลิธตายหรอฮะ?!!  พวกโจรชนะ!? ”
“ไม่ๆ ..ไม่ ไม่ บาลิธชนะอยู่แล้วสิ เขาไม่เคยแพ้ศึกไหนเลย …นากัล เขาไม่เคยแพ้!! นั่นคือสิ่งที่เขาเป็นมาตลอด” อโดนิสส่าย
หัว เขารวบผมทองไปไว้ข้างหลัง ถอนใจอีก  “- -ไม่มีใครฆ่าคนแบบนั้นได้หรอก คนอย่างบาลิธน่ะ ” เขากลอกตา

ผมพยายามเข้าใจว่าอโดนิสซ่อนอะไรอยู่ เขาพูดเหมือนไม่ใช่ท่านบาลิธคนเดียวที่ผมรู้จัก ท่านบาลิธที่แสนสุขุม อ่อนโยน…ขอบคุณเทพเจ้าที่ให้ทั้งสองยังมีชีวิตอยู่

“เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเจ้าเอง การได้เข้ามาในวัง แผนการณ์ต่างๆที่เซอซัสส่งมาบอกข้า และพรรคพวกชาวเปอร์เซีย”
เขายื่นจดหมายมากมายที่ผมอ่านไม่ออก วางเรียงตรงหน้าเป็นสิบๆแผ่น
“เจ้ารู้มั๊ย ว่าชื่อของเจ้า นากัลน่ะ มันฟังคล้ายชื่อเทพองค์หนึ่ง…” เขาก้มหน้ามาประชิด

“ฮะ…พวกชาวยิว…เอ่อ พวกทาสยิวในวังบาบิโลน เคยบอกผมว่า ผมเป็นตัวแทนของเทพ- -เนอร์กาล อะไรก็ไม่รู้ เกี่ยวกับสงครามครั้งนี้ เป็นลางบอกว่าพวกเขาชนะ- -”
“ใช่ …เทพ เนอร์กาล คือเทพแห่งสงคราม และความตาย… ชาวยิวเป็นชนชาติที่มีศรัทราแรงกล้า เคร่งศาสนา พวกเราเปอร์เซียเชื่อว่า ถ้าสามารถทำให้ พวกยิวมาเป็นพันธมิตรได้ เราจะชนะสงครามครั้งนี้แน่นอน เราต้องการรวมชาติมากกว่าพิชิต ไซรัสมหาราชตรัสเช่นนั้น ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมละฮะ?”ผมถามซื่อ

อโดนิสขยับหน้าใกล้ 
“เจ้าคือ ผู้ที่จะทำให้ชาวยิวลุกขึ้นมาต่อสู้  มีทาสยิวจำนวนมาก อยู่ในแผ่นดินบาบิโลน ร่วมกว่า แสน…ถ้าสามารถรวบรวมกองกำลังยิวได้   เป็นพันธมิตรลับ  เมื่อทัพของเราโจมตี   ยิวจะช่วยถล่มจากด้านใน แน่นอนว่า ชัยชนะต้องตกเป็นของเปอร์เซียอย่างง่ายดาย

แต่เพราะพวกยิวยังหวาดกลัว …กลัวทหารและกฎหมายคาลเดียน  เรารู้ดีว่ากองกำลังทางเปอร์เซียมีไม่มากพอ เราเสียคนไปมาก ในศึกอนาตาเลีย…และกำแพงของบาบิโลนแน่นหนาเกินไป จนเราไม่มีหวังจะชนะง่ายๆ”
อโดนิสก้มหน้าอ่านต่อ ชี้ในจดหมาย

   “ ก็คือ เจ้า นากัล…ตามคำทำนายของชาวยิว เจ้าคือ ร่างทรงของเทพเนอร์กาล ใช้ศาสนาที่พวกเขาศรัทราอยู่แล้ว  …เพราะ ความงมงายคือยาพิษ เซอซัสเคยบอกข้าแบบนั้น
แท้จริงแล้ว เจ้าจะต้องเป็นผู้นำทาสชาวยิวออกจากคุกใต้ดิน  เจ้าต้องช่วยนำ ท่านไมคิส ออกจากการคุมขัง …และสุดท้าย เจ้าจะเป็นหนึ่งใน กบฎยิวที่ช่วยให้เปอร์เซียทำสงครามสำเร็จ  ทั้งหมดนี้มันจะเกิดขึ้นถ้าเจ้าได้อยู่ที่วังต่ออีกซัก 2-3 ปี จนเจ้าเป็นหนุ่มที่ถูก เซอซัส ฝึกเพื่อทำลายล้าง”
         
      “ผมไม่เข้าใจฮะ หยุดก่อนฮะ!”
อโดนิสหยุด
ผมสูดหายใจ ทั้งหมดมันมากไป ผมตามไม่ทัน ไม่อยากจะเชื่อ
    “ท่านเซอซัส จะฝึกผม- - ”  ผมจุก “ทะ- -ท่านเซอซัส”
“เขาเป็นคนวางแผนทั้งหมด…” อโดนิสตอบเรียบๆ ซดเหล้าเพิ่มจนหน้าเริ่มแดง
“งะ- -งั้น ทะ- -” ร่างกายผมสั่น ไม่ใช่สิ! นี้มันไม่ถูกต้องหรอก

 มันไม่จริง
.

ท่านเซอซัสไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกฮะ ตลกน่า

.

ผมลุกขึ้นยืน เก้าอี้ล้มโครมไปด้านหลัง ผมมองแผ่นกระดาษยู่ยี่สิบแผ่น
  “ทั้งหมด คือ- -งั้นทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือแผนการณ์  พวกท่าน- -พวกเปอร์เซีย จะใช้ผม เพื่อชนะสงคราม?”
“เดี๋ยว นากัล!” อโดนิสร้อง    “ข้ายังพูดไม่หมด””

                      “ท่านเซอซัส- -” น้ำตาผมหยด “ วางแผนใช้ผม?”
 

อโดนิสรีบอ้อมโต๊ะมาทางผม ผมยืนตัวแข็งชา เขาจับใหล่ แต่ผมสะดุ้งและปัดออก  แก้วเหล้าตกลงพื้นแตก!
 
“ข้าขอโทษ นากัล ข้ารู้ว่ามันจะทำร้ายหัวใจเจ้า แต่ข้าต้องทำหน้าที่อธิบายทั้งหมด… ท่านเซอซัสยังไม่ทันได้ฝึกเจ้า เขาทำไม่ลง เพราะเขารักเจ้า! แต่ชีวิตเขาถูกเลี้ยงมาเพื่อสงครามครั้งนี้ เพื่อเป็นไส้ศึก …เจ้ายังไม่รู้ว่าตัวจริงของเขาคือใคร ได้โปรดให้ข้าอธิบายนะ นากัล!”
 
   ผมถอยหนีเขาอย่างรวดเร็ว  แล้วผมก็สะอื้นเฮือกเสียงลั่น …
ผมวิ่งไปชนกล่องไม้ข้างห้อง  และเซล้ม 
     อโดนิสไวมาก เขาประคองกอดผมไว้ …ในร่างผอมๆ แต่รัดแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหล่นหายไป
“ชู่…ชู่ ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าจะเป็นอโดนิสของเจ้า  ข้าจะดูแลเจ้านะ…” เขาลูบหัวผมไม่หยุด 
น้ำมูกผมเลอะผมสีทองสวยของอโดนิสหมดเลยอะ

“ข้าต้องอ่านจดหมาย ฉบับวันนี้ให้เจ้าฟัง…เซอซัสส่งมาเมื่อเช้า” เขาค่อยๆคลายกอด และมองตรงที่ตา  “ มา!นั่งลง - - ข้าจะอ่านให้ฟัง”

อโดนิสพาผมกลับไปที่เก้าอี้   มืออโดนิสทาบบนหน้าผากผม   อุ่นจัง ไม่อยากให้ปล่อยเลย

เขาลูบเส้นผมเบาๆ ก่อนจะเริ่มอ่านจดหมายฉบับนั้น


“ ถึง โดส
ข้าตัดสินใจแล้ว นากัลจะไม่กลับมาอีก …ข้ายอมผิดคำสาบานเลือด แต่ข้าเลือกสิ่งนี้  เจ้าต้องพานากัลกลับไปที่ ไร่ยูเทนส์ บ้านเก่าข้า  ผู้เฒ่าจะดูแลเขา บอกความจริงเขาทั้งหมด ข้าต้องการให้นากัลมีชีวิตที่ดี และเหนือสิ่งอื่นใด มีอิสรภาพ อย่างที่เขาควรได้รับ…
เจ้าจงดูแลเขา ให้เติบโตเป็นคนที่สมบูรณ์ ”

อโดนิสหยุด ดวงตาฉายแววเศร้า เขาอ่านต่อโดยไม่มองหน้าผม

“ - -นากัลมีชีวิตเป็นทาสมานาน เป็น- -โสเภณี... เขาไม่เคยรู้จัก อิสรภาพ หรือคุณค่าในตัวเอง… แต่ยามเขาโต เขาจะไม่ใช่ของเล่นของใคร อโดนิส ตลอดชีวิตข้าไม่เคยร้องขออะไรเลย ข้าขอเพียงเรื่องเดียว โปรดเลี้ยงนากัลให้เขารู้ว่า เขา นั้นมี คุณค่า มากกว่าทองใดๆในโลก มากกว่าความสุขสมที่ชายใดๆเคยได้รับจากเขา เขามีคุณค่าด้วยตัวของเขาเอง …ขอให้หัวใจของเขาเป็นอิสระ

บอกนากัลว่าข้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง และ ระหว่างข้ากับนากัล มัน ‘จริง’ เป็นสิ่งเดียว ที่จริง เหนือคำลวงทั้งชีวิตที่ข้าต้องอยู่ในนั้น

ข้าไม่ต้องการให้นากัลเป็นเหยื่อสงครามครั้งนี้ ต่อให้เขาถูกกำหนดมาให้เป็น ข้าก็จะเปลี่ยนแปลงมันตอนนี้
บอกทุกคนว่าเขาไม่ใช่เนอร์กาล…ข้าจะหาเนอร์กาลคนใหม่

 ข้ารักเด็กคนนี้ 
เซอซัส”
.
.
…
ผมไม่ได้ร้องให้แล้ว แต่เรือที่รองรับร่างผมอยู่ หายไป และ กลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเล

อโดนิสวางจดหมายลงบนโต๊ะ …ข้างๆ แสงเทียนวูบไหว ราวกับอยู่ในที่ไกลๆ บนฝั่งที่ผมไม่มีวันไปถึง
อโดนิสเอ่ยด้วยเสียงปลอบโยน  มือขาวอุ่นวางทับบนหลังมือผม

“นากัล…เจ้าต้องเข้าใจ  เพราะท่านเซอซัส เป็นลูกนอกราชวงศ์ของ ไซรัสมหาราช กษัตริย์ของเปอร์เซียตอนนี้…”



============================

เกร็ดประวัติศาสตร์

 

พระเจ้าไซรัสมหาราช (Cyrus the Great; ประสูติราวปีที่ 600 หรือ 576 ก่อนคริสตกาล เป็นปฐมกษัตริย์แห่งจักรวรรดิอาคีเมนิด (Achaemenid Empire) ซึ่งพระองค์ทรงผนวกขึ้นจากอารยรัฐแถบตะวันออกใกล้แต่เดิม และทรงขยายจนเจริญกว้างขวางกระทั่งทรงมีชัยเหนือเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ เอเชียกลางส่วนใหญ่ ยุโรปบางส่วน และคอคาซัส

เปอร์เซีย ได้ก่อตัวและขยายอำนาจครอบครองอารยธรรมโบราณอื่นๆ และได้ก้าวขึ้นมามีบทบาทเป็นศูนย์กลางของความเจริญรุ่งเรืองของโลกยุคโบราณ ภายใต้การปกครองของ พระเจ้าไซรัสมหาราช
พระองค์ได้ดำเนินนโยบายขยายดินแดนของเปอร์เซียออกไปอย่างกว้างขวาง มีอาณาจักรกว้างใหญ่ไพศาลกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการเชื่อมโยงดินแดนทั้งเอเชียตะวันออก เอเชียกลาง อินเดีย อียิปต์และดินแดนแถบเมดิเตอร์เรเนียน จนทำให้เปอร์เซียกลายเป็นจักรพรรดิใหญ่แห่งแรก หลังการล่มสลายของอาณาจักรยุคโบราณ
    ในราวปีที่ 539 ถึง 530 ก่อนคริสตกาล พระองค์ยังได้ตราจารึกทรงกระบอก เรียก "กระบอกพระเจ้าไซรัส" (Cyrus Cylinder) มีเนื้อหาซึ่งถือกันว่าเป็นประกาศสิทธิมนุษยชนฉบับต้น ๆ ของโลกด้วย

เรื่องสิทธิมนุษย์ชน

ในยุคที่มีทาส และ ความไม่เท่าเทียมในโลกที่เรียกว่าป่าเถื่อน สมัยก่อน
สิทธิมนุษย์ชนไม่มีอยู่ในโลกเลย จนกระทั่ง จักรพรรดิไซรัสมหาราช (Cyrus the Great) เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
หลังจากยึดเมืองบาบิโลนได้ จักรพรรดิไซรัสก็เปลี่ยนแปลงสังคมไปอย่างสิ้นเชิง พระองค์ทรงประกาศปลดปล่อยทาสทั้งหมด แล้วพระองค์ยังทรงประกาศด้วยว่ามนุษย์ทุกคนมีสิทธิในการเลือกชีวิตและเลือกศาสนาของตัวเอง ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นชนกลุ่มใดก็ตาม พระราชดำรัสของพระองค์ได้ถูกจารึกลงบนกระบอกดินเผา ที่รู้จักกันในนามว่า “The Cyrus Cylinder” และด้วยสิ่งนี้เอง สิทธิมนุษยชนก็ถือกำเนิดขึ้น

Thanks Credit: http://www.baanjomyut.com/library_2/origin_of_civilization/03.html




Note* ไซรัสมหาราชเป็นกษัตริย์ที่นักเขียนยกย่อง และปลื้มเป็นฮีโร่มากค่ะ เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แต่งนิยายเรื่อง นากัลด้วย
ถ้าใครสนใจเรื่องของ Cyrus the Great อีก ตามไปอ่านที่ลิงค์นี้ได้นะคะ
http://en.wikipedia.org/wiki/Cyrus_the_Great

[Wordslinger]

 

แล้วอย่างนี้เมื่อไรท่านเซอซัสกับนากัลจะได้พบกันอีกล่ะคะ ไม่ใช่ว่าพอเจอกันอีกที ท่านเซอซัสมีอีหนูคนใหม่เสียแล้วนะคะ!

[silverphoenix]

ตบเข่าฉาด!!!
พร้อมตะโกนว่า  ว่าแล้ววว!!!  555
คิดอยุแล้วเชียวว่าเซอร์ซัสต้องเป็นเชื้อพระวงศ์แหงมๆ
ป๊าดดด  มีภารกิจติดตัวที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
แล้วมาติดใจเด็กน้อยหอยสังข์อายุแค่12 555
โชตะค่อนจริงๆ

อโนดิสยังไม่ตาย เรื่องนี้ก็เคยตะหงิดๆอยุเหมือนกัน
เอาเป็นว่า  อยากรู้ว่านากัลจะยอมเป็นไส้ศึกต่อท่านบาลิธ
เรื่องนี้จะจบยังไงน้ออ  รออ่านอยู่นะค้าาา

[namtarn11]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น ตื่นเต้นทุกตอนเลย สงสารนากัลมาก ชีวิตผกผันตลอด แต่ตอนไปคงจะมีแต่อิสรภาพแล้ว

[devil_duel]

  อยากรู้ตอนต่อไปแล้วงาาา อยากรู้ว่าเซอซัส จะเอาใครมาเป็น เนอร์กาลคนใหม่ด้วย

อโดนิสแมนจัง

อีหนูนากัลสู้ๆนะ จะเปน แจค สแปโร่วก้คราวนี้ละ ฮ่าๆๆๆๆ

[Anyann]

อย่างนี้นากัลกับเซอซัสจะได้เจอกันอีกมั๊ยเนี่ย

สงสารทั้งสองคนเลย