-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.....................
Journey of Nergal การผจญภัยของนากัล [nc-18,shota]
Note: นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาอยู่ในหมวด Shotacon (เนื้อหาทางเพศที่มีเด็กเป็นตัวเอก)
มีฉากไม่เหมาะสมสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ปี
ภาคหนึ่งคือกระทู้นี้นะคะ
ส่วนอันนี้ กระทู้ ต่อภาคสอง >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43455 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43455)
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/Nergal_zpsa6de9315.jpg)
น่าเบื่อ น่าเบื่อชะมัด มาดามจะให้ผมไปรับตาแขกอ้วนแก่นั่นอีกแล้ว ทำใมน๊า…ทำใมตาอ้วนแก่นั่นต้องติดใจผมเป็นพิเศษด้วย เด็กคนอื่นหน้าตาดีๆแล้วก็ขาวกว่าผมถมไป ซ่องในบาบิโลนใช่ว่าจะอับจน แล้วซ่องที่นี้ก็ไม่ได้มีคุณภาพมากกว่าที่ไหน ผมหันมองรอบๆก็มีแต่หน้าตาดาษดื่น เหมือนลูกทาสแถวชายฝั่งทั้งนั้น
เฮอะ..ผมคงหน้าตาดีกว่า เจ้าพวกนี้ละมั๊ง ผมปัดทรายออกจากต้นขา ผมกับแมร์รี่เด็กผู้หญิง ที่ทำอาชีพเดียวกัน เพิ่งไปเล่นทรายที่จตุรัสมา มาดามปล่อยผมไปเล่่นได้สองชั่วโมงต่อวัน เด็กคนอื่นๆได้เล่นแค่สี่สิบนาที แต่ผมดื้อจนสำเร็จ แน่ล่ะ มาดามต้องง้อผมสิ เพราะผมเป็นเด็กวีไอพีนี่หน่า มาดามบอกว่า ถ้าวันหนึ่งผมรับลูกค้าได้เกินแปดคน มาดามจะซื้อกำไลให้ ผมไม่เห็นอยากได้กำไลซะหน่อย เด็กคนอื่นดูตาลุกวาวเมื่อได้ยิน ตอนนี้ใครๆก็เห่อกำไลกันทั้งนั้น ผมว่ามันเป็นเพราะ เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา มีขุนนางในวังเสด็จออก ที่จริงผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องในวังเท่าไหร่ รู้แต่เขากำลังสร้างสวนอะไรซักอย่างในนั้น แล้ว ก็มีขุนนางที่ต้องนั่งอยู่บนแผ่นไม้ แล้วก็เอาผ้ามาห้อยรอบๆ ให้คนเดินแบกไปรอบเมือง จะว่าไปก็ตลกดีเหมือนกันที่พวกนั้นไม่รู้จักเดิน
เดี๋ยวนะ…ผมกำลังพูดถึงเรื่องกำไล ใช่… ขุนนางใส่กำไลที่ทำด้วยทองแท้ แขนของพวกเธอเรียวยาวมาก ผิวขาวพ้นออกมาจากชายผ้าแพร พอกำไลทองกระทบกันก็เป็นเสียงกริ้งๆ ประชาชนที่อยู่รอบๆก็โห่ร้องสรรเสริญกันใหญ่ ไม่รู้ว่าสรรเสริญขุนนาง หรือ สรรเสริญกำไลกันแน่
แต่กำไลที่มาดามพูดถึง คือกำไลเหล็ก ที่เอาสีทองแดงมาทาต่างหาก แล้วมันก็ต้องหนักมากๆ ผมเคยเห็นแม่ค้าที่ท่าเรือใส่ เธอสับปลาไปด้วย แล้วกำไลก็บาดมือฉึกๆ
“นี่!! แต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมาได้แล้วนะ แกนี่มันช้าจริงๆ” มาดามตะโกนอยู่ข้างนอก
ตอนผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ มาดามต้องด่าทุกที ผมกดหัวเข็มขัดให้สนิท จัดผ้าสีขาวที่พาดอยู่บนอกให้เรียบร้อย มองตัวเองผ่านกระจกมัวๆ
“มาแล้วฮะ มาดาม”
ผมเดินแหวกม่านออกมา
มาดามก้มมาพูดกับผม “จำไว้นะ แขกคนนี้สำคัญมาก ดูแลเขาดีที่สุด ไม่งั้นถูกเฆี่ยน..และถ้าแกฉลาด ก็ให้หยอดถามเขาเรื่อง การคัดตัว เข้าไว้” เธอก้มลงมา ยกแขนผมขึ้น แล้วดม
“น้ำหอมละ แกนี่จริงๆเลยนะ เข้าไปฉีดเพิ่มเดี๋ยวนี้ แล้วนี่อะไร…ฉันบอกแล้วว่าไม่ให้เล่นทราย”
มาดามบ่นๆๆๆๆ ผมรีบกลับเข้าไปฉีดน้ำหอม ตอนเดินออกมา ก็ได้ยินเสียงกุกกักข้างนอกแล้ว มาดามสะดุ้ง รีบหันมาจัดทรงผมของผมให้เรียบร้อย
“จำไว้นะ นากัล ถามเรื่องการคัดเลือก และ บริการให้ดีที่สุด…นี้น้ำมันของแก” เธอยื่นขวดแก้วใสอันคุ้นเคยให้ผมถือ ดึงใหล่ผมออกมาหน้าร้าน
“เด็กพร้อมแล้วค่ะ ท่าน”
ห้องโถงหน้าร้าน เป็นปูนฉาบลวกๆ กับประตูผ้าย้อมสีแดง มีคนอยู่สี่คนยืนอยู่ในร้าน พวกเขามาพร้อมกับแขกของผม
“นากัล เจอกันอีกแล้วนะ”
ก็แน่น่ะสิ ผมเจอท่านอีกแล้ว ท่านอ้วนแก่ ผมคิดพลางฝืนยิ้มแฉ่ง
“เป็นเด็กยิวที่สวยจริงๆ ผมทองซีดแบบนี้ หาไม่ได้ในตลาดชั้นล่างเลยนะ ฮ่าๆ”
ท่านอ้วนแก่หันไปพูดกับชายไว้หนวดขาว ชายคนนี้มีอายุไม่มากนัก แต่ดูแปลกไปจากที่ผมเคยเห็น ตาเขาสีฟ้าอ่อนมากๆ แล้วสีผมก็ซีดสุดๆ เป็นสีเดียวกับผมเลย
เขาพยักหน้ากับท่านอ้วนแก่ “โอเค อิลด้า…เราไม่ใช้ห้องในร้านของเธอหรอกนะ เราจะพาเด็กนี้ไปที่บ้านของท่านเอ็ด มีเพื่อนชาวยุโรบตอนเหนือของข้ารออยู่ ไปเตรียมรถม้าซะ”เขาหันไปบอกคนงานสองคนนั่น
“เอ่อ แต่ท่านคะ นากัลเพิ่งทำงานนี้ได้ไม่นานนะคะ” มาดามดูตกใจ
“ไม่ต้องห่วง เราจะมาส่งเด็กให้ พรุ่งนี้เช้าแน่นอน เจ้าคิดว่าเราจะปล่อยให้เด็กนี่หิวตายเรอะ”
เขายัดถุงเงินใส่มือมาดาม ทั้งสองฝ่ายแค่นหัวเราะเสแสร้งใส่กัน มาดามก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าลูกค้าคนใหนจ่ายงาม จะต่อรองอะไร มาดามก็ให้หมด แล้วส่วนใหญ่ผมก็จะเจอกรณีแบบนี้เสียด้วย
อย่างไงก็เถอะ ผมตื่นเต้นมากตอนพวกเขาพาไปที่รถม้า ผมไม่เคยขึ้นรถม้ามาก่อน มันเพิ่งมาให้เห็นไม่นานนี้เอง แล้วก็มีแต่กษัตริย์เท่านั้นละ
แต่ตอนนี้พวกข้าราชการในบาบิโลนก็ได้ใช้รถม้าแล้วด้วยแฮะ
ผมปีนตามชายผมทองเข้าไป ท่านอ้วนแก่ปิดประตู เบาะนิ่มชะมัด…แล้วข้างในก็หอมกว่าเพิงซอมซ่อของมาดามด้วย รถเคลื่อนออกไป
“อยากดูวิวข้างนอกละสิ” ชายผมทองยิ้ม เปิดผ้าม่านให้ ผมรีบกระเสือกกระสนยื่นหน้าออกไป เห็นผู้คนและถนนผ่านไปเร็วจัง เราอยู่สี่แยกตรงตลาดแล้วอีกแว๊บนึงก็มาถึงสนามที่ผมเล่นทรายแล้ว อีกซักพักก็ข้ามสะพาน ออกจากย่านเสื่อมโทรม เริ่มมีอิฐ น้ำพุให้เห็นมากขึ้น
มือสากๆลูบไปมาที่ต้นขาของผม เสียงหายใจของตาอ้วนแก่แว่วมาให้ได้ยิน ครั้งที่แล้ว เขาก็หายใจแบบนี้ตอนทำกับผม พุงเขาช่างแสนหนัก แล้วก็บังคบให้ผมอมไอ้นั่นอยู่นานมาก น่าขยะแขยงจริงๆเลย ทำใมผู้ชายโตๆต้องชอบให้เด็กๆอมไอ้นั่น ผมเคยถามเรื่องนี้กับแมร์รี่ เธอได้แต่หัวเราะคิกคัก
ผมมัวแต่สนใจวิวข้างนอก ตอนนี้เราผ่านรูปปั้นสวนๆเต็มเลย เวลาพลบค่ำแล้ว เเสงไฟจากพระราชวังถูกเปิด ผมมองเห็นมันอยู่ไกลๆ อีกฝากนึงของเมือง มีแม่น้ำตัดผ่านย่านการค้า
รถม้าและมือของท่านอ้วนแก่แล่นไปพร้อมๆกัน มันชะลอลงเล็กน้อย พอเขาหยุดที่หว่างขาผม รถม้าก็หยุดพอดี
ผมกระโดดลงจากรถ ถ้าวิ่งเล่นรอบๆได้ก็วิ่งไปแล้ว แต่ผมไม่มีรองเท้า สวนในบ้านท่านอ้วนแก่ค่อนข้างมืด ชายผมทองโอบใหล่ผม พาเดิน ประตูไม้ยักษ์เปิดอ้่าซ่า
มีดอกไม้แล้วก็คบไฟมากมายในบ้างของท่านอ้วนแก่ ในนี้สว่างยิ่งกว่ากลางวันซะอีก ผมตื่นเต้นจนมือเหงื่อออก
“หน้าแดงเชียวนะ นากัล…ชอบที่นี้หรอ” ผมหันมองหัวสัตว์บนกำแพง แล้วก็รูปปั้นซ้ายขวา
“คับ ท่าน”
“ไว้คราวหน้า จะพามาอีกนะ” ชายผมทองคนนั้นลูบหัวผมเบาๆ แว็บเดียวเขาก็ยกผมขึ้นไปวางบนโต๊ะหิน ปูด้วยผ้านิ่มสีขาว
ผมงงว่าท่านอ้วนแก่หายไปไหน แต่ดูเหมือนจะมีเสียงมาจากชั้นบน ผมตะแคงไปเห็นท่านอ้วนแก่กำลังพาผู้ชายอีกสองคนลงมา เสียงหัวเราะฮาดังลั่น
“นี้หรอเด็กยิวในซ่องท่าเรือที่ท่านว่า ? ”เขาพูดสำเนียงแปร่ง “ผิวดีจริงๆเลยนะ”
ผู้ชายอีกสองคนเดินเข้ามาล้อมโต๊ะ ทุกคนดูแปลกตาไปหมด เห็นเขาพูดกับมาดามว่ามาจากยุโรบตอนเหนืองั้นหรอ…มันที่ไหนกันนะ?
“เชิญตามสบายก่อนเลยนะ พวกท่าน ข้าจะไปดูช่างเขียนแผ่นที่ก่อน มีอะไรบอกคนงานได้…ทำให้เหมือนบ้านพวกท่านเองเถอะ” เสียงท่านอ้วนไกลออกไป อ่าว…แล้วผมจะบอกมาดามว่ายังไง …มาดามจะเฆี่ยนผมรึเปล่า ถ้าผมไม่ได้ถามเรื่อง การคัดตัว…โอ้ย!! มาดามนี้ยุ่งยากจริงๆ
ไม่ทันตั้งตัว ชายผมทองคนแรกก็ก้มลงมาจูบผม เขาส่ายหน้าไปมาระหว่างจูบ…ผู้ชายโตๆชอบทำแบบนี้กับผมจัง แล้วก็ต้องใช้ลิ้น ผมรอว่าเมื่อไหร่เขาจะเอาลิ้นออกมา แต่ดูเหมือนเขาเปลี่ยนไปดูดซอกคอผมแทน
ซักพักหนึ่ง ทุกคนก็หายใจฟืดฟาด รีบปลดเสื้อผ้าตัวเอง ราวตัวตลกที่เต้นไปมา ทุกคนพูดภาษาอื่นใส่กัน ระหว่างช่วยถอดเสื้อผ้าผม ซึ่งจริงๆก็ไม่มีอะไรมาก มาดามมักให้ผมเกือบล่อนจ้อนอยู่เสมอ
โอ้ย..ผู้ชายคนนึงหยิกก้นผม อีกคนขยำศรีษะผม แล้วทุกคนก็เอาไอ้จ้อนออกมา ชายตัวใหญ่ผมน้ำตาล คว้าขวดน้ำมันไปจากผม พ่นภาษาพิลึกใส่ชายผมทอง ก่อนจะหัวเราะต่ำๆ เขาทามันไปที่ไอ้จ้อนของเขา สลับที่กับผมทอง จะว่าไป เขาดูเหมือนหมีเลย ขนหน้าอกดกๆ แล้วก็อ้าขาผมออกอย่างรีบร้อน
คุณหมีหยิกหัวนมผมสองสามที เอานิ้วยัดปากผม แต่โดนอีกคนดึงให้เอามือออก เพราะเขาก็จ่อไอ้จ้อนมาที่ผมเหมือนกัน สรุปคือคุณหมีเลยกระชับเอวผมไว้แทน แล้วดึงให้ชนกับไอ้จ้อนของเขา ผมร้องออกมาได้ อ๊าเดียว คุณผมทองก็ยัดเขาเข้ามาในปากผม
ผมครางฮืมๆ คุณหมีกระแทกค่อยๆก่อนแล้วเริ่มรุนแรง พวกผู้ชายโตๆบางคนก็ทำเจ็บ บางคนก็ไม่เจ็บ คุณหมีทำไม่เจ็บเลยแหละ เขาจับขาผมหยั่งองศาดีๆ แล้วอุดเข้ามาสุดลำเลย ผมเกร็งแน่น เขาสบถ จั๊กจี้ขนเขาที่ก้นด้วย แต่ผมไม่ชอบอมไอ้นั่นเลย …แหวะ กลิ่นจะคาวในปากทุกที ผมจินตการถึงอาหารอร่อยๆ ที่ท่านอ้วนแก่จะเอาให้กินหลังจากนี้แล้วก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง องุ่นอร่อยที่สุด
To Be Cont.
---
สวัสดีค่ะ ลองแต่งเรื่องย้อนยุคเป็นครั้งแรก แนะนำติชมได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
===============
สารบัญ
ตอนที่ 1 - 4 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.0
ตอนที่ 5 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.30
ตอนที่ 6 - 7 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.60
ตอนที่ 8 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.90
ตอนที่ 9 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.120
ตอนที่ 10 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.150
ตอนที่ 11 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.210
ตอนที่ 12 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.270
ตอนที่ 13 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.300
ตอนที่ 14 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.360
ตอนที่ 15 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.390
ตอนที่ 16 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.420
ตอนที่ 17 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.480
ตอนที่ 18 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.540
ตอนที่ 19 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.570
ตอนที่ 20 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.630
ตอนที่ 21 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.690
ตอนที่ 22 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.780
ตอนที่ 23 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.840
ตอนที่ 24 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.900
ตอนที่ 25 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.960
ตอนที่ 26 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1050
ตอนที่ 27 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1110
ตอนที่ 28 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1170
ตอนที่ 29 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1200
ตอนที่ 30 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1200
ตอนที่ 31 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1230
ตอนที่ 32 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1260
ตอนที่ 33 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1320
ตอนที่ 34 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1440
ตอนที่ 35 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1500
ตอนที่ 36 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1560
ตอนที่ 37 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1590
ตอนที่ 38 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1650
ตอนที่ 39 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1680
ตอนที่ 40 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1710
ตอนที่ 41 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.1800
-
โห นายเอกเป็นคุณโส หรอเนี่ย o22
-
เจิมเรื่องใหม่ค่า แนวย้อนยุคซะด้วย จะติดตามตอนต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ตอนแรกก็ได้เลือดเลย :haun4:
แรงจริง ๆ
มาต่อนะจะคอย
:call:
-
ตอนที่ 2
คุณหมีสามคนนี้ทำนานกว่าที่คิด ผมปวดเอวหนึบๆตลอด ทำใมลูกค้าชอบข่วนสะโพกผมนักนะ จะทำแรงยังไงก็ได้ ผมไม่ว่า แต่ถ้าแถวนั้นของผมมันเป็นรอย มาดามจะให้ผมไปบริการพวกกรรมกรจนกว่ารอยจะหาย ถึงจะกลับมาบริการพวกคนชั้นสูงได้
แมร์รี่เคยพูดว่าชีวิตเด็กทั่วไปไม่ต้องลำบากแบบเรา ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยผมก็มีขนมปังให้กินทุกมื้อ ดีกว่าพวกเด็กชายฝั่งที่ต้องขนหินตั้งเยอะ เวลานี้ผังเมืองถูกปรับปรุงใหม่หลังสงคราม เด็กเล็กๆถูกเกณฑ์ไปเป็นทาสแบกหาม ผมรู้จักอยู่คนหนึ่งชื่อ ชาทรัช เจ้านั่นบอกว่า ต้องทำทั้งแบกหาม และ แบบเดียวกับที่ผมทำด้วย เพราะหัวหน้างานก่อสร้างเป็นคนลามกจกเปตร ชาทรัชพูดแบบนี้
คุณหมีกับผมกำลังอยู่ในท่าคลาน พวกเขาเอาผมเสร็จไปคนละครั้งแล้ว แต่คุณหมียังฟืดฟาดไม่หยุด เขาเบียดผมนาบกับพื้นโต๊ะ หมุนสะโพกเป็นวงกลม “อื้ม…อื้ม อา” ผมร้อง เขาขยับเข้าออกเร็วๆ แล้วก็ปลดปล่อยลึก ผมสะดุ้งด้วยความแสบ แต่น้ำมันของมาดามก็ช่วยให้ข้างในผมสบายขึ้น
เขาผละออกไป ชายหนวดขาวเข้ามา พลิกผมนอนหงาย “เด็กนี้ทนดีจริงๆ เหมือนผู้หญฺิงซิงๆเลยนะ” เขาหัวเราะร่วน ระหว่างกดตัวเข้าไปในก้นผม “อา…ถ้าพวกหมารับใช้ในวังได้ลองละก็.- - ราคาดีแน่ๆ ไม่มีใครถามท่านเอ็ดหรอ ราคาขายขาดเท่าไหร่?”
พอเขาดันตัวเข้ามาจนสุด ก็อุ้มผมขึ้นไปเกาะที่เอวของเขา แล้วทำการกระแทก
“ไม่รู้สิ เห็นท่านเอ็ดเอ่ยปากเรื่องจะส่งคัดตัว” ผมทองพูด
“ไปรับใช้ในสวนลอยน่ะหรอ ฮ่าๆ” คุณหมีที่เพิ่งทำกับผมไปหมาดๆ เดินไปเปิดขวดเหล้ามุมห้อง “ถ้าถึงมือพวกนั้น เราก็อดน่ะสิ”
“แต่ถ้าส่งเด็กคัดตัว ท่านเอ็ดจะได้กำไลนะ”
ชายหนวดขาวไม่ได้สนใจ บทสนทนาของเพื่อนอีกสองคนแล้ว ผมก็เหมือนกัน ผมร้อนที่ท้องน้อยมากๆ เหมือนข้างในที่ถูกเสียดสีจะละลายออกมาเลย ผมได้ยินคำว่ากำไล คนแก่ๆพวกนี้ก็อยากใส่กำไลด้วยหรอ ฮะฮะ ผมจะเอาไปขำภายหลังตอนที่ไม่ได้โดนเขย่าแบบนี้
“อ๊า ..อ๊า ..”
“กำไลทองfilligree น่ะหรอ” เสียงแว่วๆของอีกสองคน
ผมร้อนท้องไม่ไหวแล้ว คนหนวดขาวทำปากเป็นปลาคาร์ฟมาถูหน้าผม ลิ้นดุนดันเพดานปาก
“อื้อออออ!!!!” น้ำขาวๆพุ่งออกมา
..
“ฮ่า เจ้าเด็กแตกเอง โดยที่ข้าไม่ต้องไปแตะอะไรมันเลยว่ะ”
เขาวางผมลงที่โต๊ะ ปลดปล่อยใส่ท้องผม เสร็จก็ถอนหายใจแบบโล่งๆ เดินไปแชร์เหล้ากับอีกสองคน
ผมเหนื่อยจังเลย… ผมได้กลิ่นอาหารจากครัวแล้ว ไม่แน่ใจว่านี้คือกลิ่นเนื้อรึเปล่า
ใช่!!! กลิ่นชัดขึ้น เนื้อแน่ๆ เย้ บ้านท่านอ้วนมีเนื้อวัวด้วย แต่เดี๋ยวนะ พวกคุณหมีพูดเรื่องการคัดตัว ผมน่าจะถามดู แต่คิดอีกทีผมรอท่านอ้วนดีกว่า
ผมนอนแผ่อยู่ตรงนั้น โดยที่ชายต่างชาติสามคนเดินออกจากห้องไปพร้อมขวดเหล้า อีกไม่นานก็มีสาวใช้เดินเข้ามาอุ้มผมลงจากโต๊ะ
“เดี๋ยวฉันจะพาไปกินข้าวนะ”
“ผมเดินได้ฮะ ไม่เป็นไร” ผมยิ้มแฉ่ง เห็นสายตาเธอมองมาเศร้าๆ
เธอพาผมลงมาที่ครัว ผมเหลือบไปเห็นเนื้อในหม้อต้มเดือด ส่งกลิ่นจนน้ำลายสอ ผมรู้สึกร่าเริงขึ้นมาจากตะกี้ทันใด เมื่อนึกว่าเด็กคนอื่นกำลังรับแขกในเพิงมืดๆ เฝ้ารอขนมปังแข็งๆของมาดามอยู่
เธอวางชามซุปเนื้อตรงหน้าผม นั่งลงตรงข้าม ผมก็ลงมือกินไม่รีรอ รสชาติของซุปและเนื้อร้อนๆหลอมละลายในปากผม ดับกลิ่นคาวของผู้ชายพวกนั้นเกลี้ยง สาวใช้เดินไปเปิดตู้ เอาอะไรมาเทลงไปในเหยือก แล้ววางไว้ข้างผม
ผมเงยหน้าเชิงสงสัย
“นมวัว ของฉันเอง…ดื่มเถอะ เธอตัวเล็กมากเลยนะ ดื่มเยอะๆ”
ผมคว้ามาดื่มจนหมด สีหน้าเธอพอใจ
เธอนั่งลงตรงข้ามอีกครั้ง “เธอมีพ่อหรือแม่เป็นชาวเยรูซาเล็มใช่มั๊ย?”
ผมเงียบ งงกับคำถาม มาดามบอกว่าไม่ควรพูดกับคนที่ไม่ใช่ลูกค้า โดยเฉพาะพวกผู้หญิงผิวขาวๆคิ้วคมตาคม ผมก็ไม่รู้ว่าทำใม …แต่ใช่ สาวใช้คนนี้มีลักษณะตรงตามมาดามพูดเลย
“เธอรู้จักแม่ตัวเองรึเปล่า? ”
ผมส่ายหน้า ตักซุปต่อ
“ผิวขาวเนียนแบบเธอ ตาใสๆ ยิ่งสีผมด้วยแล้ว เธอไม่ใช่คาลเดียนแท้หรอก”
…ผมเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้าง ลูกค้ามักเอ่ยชมเรื่องที่ผมไม่ใช่คาลเดียนแท้ แต่มีเชื้อยิวหรืออะไรทำนองนั่นแหละ ผมไม่รู้หรอก
“หลังสงคราม ชาวเยรูซาเล็มถูกกวาดต้อนเข้ามาในบาบิโลน จับมาเป็นทาส” เธอพูดต่อ
“ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น…รู้มั๊ย? เธออาจจะไม่เข้าใจหรอกนะ แต่มันเจ็บปวดมากที่เห็นลูกหลานยิวขายตัวให้พวกคาลเดียน”
ผมเริ่มไม่อยากสนใจว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ผมมองเหยือกนมเปล่า แล้วช้อนตาไปทางเธอ
“จะเอาอีกใช่มั๊ย” สาวใช้เดินมาเทนมให้ผมเกือบล้น
“เธออายุเท่าไหร่นี่?”
มาดามห้ามเด็ดขาดไม่ให้พูดเรื่องอายุ ถ้าโดนซักไซร้มากก็ให้ตอบไปว่าสิบสี่ ทั้งๆที่จริงแล้วผมยังไม่ถึงด้วยซ้ำ ผมจะสิบสามฤดูฝนหน้า
ความเงียบทำให้เธอเม้มปาก “เอาเถอะ” เธอเดินเข้ามาหาผม ก้มลงจูบหน้าผาก ลูบเส้นผมสีบลอนด์ของผม กระซิบบทสวดสั้นๆก่อนจะยกเหยือกนมไปเก็บ
…
ผมไม่รู้อะไรทั้งนั่น เรื่องยิวหรือพ่อแม่ ผมรู้แค่นี้คือแผ่นดินของพวกคาลเดียน และ มันก็เป็นของพวกคาลเดียนอย่างสมบูรณ์ ผืนบาบิโลนที่เต็มไปด้วยอารยธรรมสีทองแดง และโสเภนีอย่างผม ก็จะเป็นแค่เด็กที่หิวนมวัว และรอคอยให้มีรถม้ามาจอดหน้าร้านเท่านั้น
-------
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ สาวใช้กุลีกุจอลากผมออกมา เมื่อท่านอ้วนตะโกนเรียก
เธอปล่อยผมที่ห้องนอนของท่านอ้วน ผ้าม่านสีเขียวกำมะหยี่กับหน้าต่างบานยักษ์ โชว์วิวยามค่ำคืน ผมยืนจ้องอยู่นาน
……ไม่รู้ว่าขวดน้ำมันของผมหายไปไหนแล้ว
“เอ่อ ท่านฮะ…ท่านเห็นขวดน้ำมันของผมใหมฮะ”
ท่านอ้วนถอดผ้าคลุมหนาๆออก ลูบใบหน้าผม
“นี่ นากัล…แกอยากสบายกว่านี้มั๊ย? ” เขาโน้มหน้าลงมาหอมแก้ม “แกอยากไปอยู่ในวังรึเปล่า?”
“วังหรอฮะ? ผมเนี่ยนะ ”
“ใช่ แกนั่นแหละ…แต่แกต้องตกลงว่า จะไม่บอกมาดามเรื่องที่ฉันกำลังจะพูด โอเคมั๊ย?”
คืนนั้นก็เหมือนอย่างเคย ผมโชคดีที่เตียงของท่านอ้วนแก่นุ่มนิ่มสุดๆ พอเขาหลับไปผมก็ยังตาค้างกับวิวภายนอกหน้าต่างอยู่ แสงไฟจากวัง และ มหาวิหารที่กำลังสร้างเพิ่มเติมเป็นเงาวิบวับอยู่ไกลๆ ผมกลืนน้ำลายเมื่อนึกถึงคำพูดของท่านอ้วนแก่ เรื่องที่ผมมีโอกาศเข้าไปใช้ชีวิตในนั่นได้
================
ผมกระโดดลงจากรถม้า วิ่งเข้ามาในตึกเตี้ยๆ ที่ตั้งของร้านมาดาม ฝุ่นทรายกระเด็นเข้าหน้านิดหน่อย แต่ผมกำลังยิ้มแป้น ท่านอ้วนให้เงินผมเพิ่ม บอกว่าซ่อนเอาไว้ ไม่ต้องบอกมาดาม เอาไปซื้อขนมกินได้สบายเลย วันนี้ผมตั้งใจจะขอพักงาน แล้วไปหารุ่นพี่ที่ท่าเรือ ผมต้องเล่าเรื่องนี้ให้ใครซักคนฟัง ถ้าผมหาชาทรัชแถวชายฝั่งเจอ ผมก็จะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังด้วย
พี่โจมาร์ เป็นคนงานเรือที่มักเอาของเล่นมาแจกเด็กจรจัดเสมอ พี่ประดิษฐ์ของเก่งมาก ผมชอบอ้อนให้เขาพาผมไปขึ้นเรือ แต่พี่ปฎิเสธแล้วบอกว่า กัปตันรู้ว่าผมเป็นอะไร เขาไม่อยากให้ผมและมาดามต้องมีปัญหา
พี่เคยเล่าให้ผมฟัง ว่าเราไม่ควรยกโทษให้พวกคาลเดียน และซักวันพี่จะต้องล้างแค้น ผมชอบฟังเวลาเขาพูด พี่ดูจริงจังมาก แต่พอเขาพูดจบก็จะหัวเราะเสียงดังใส่ผม ดึงฝ่ามือผมไปลูบเล่น บางครั้งพี่จะเอาหน้ามาแนบใบหูผม แล้วเป่าลมเบาๆ ผมชอบให้พี่ทำแบบนั้นมาก ผมชอบพี่โจมาร์
ผมเดินเข้ามาในห้องด้านในสุด มีเด็กสองคนหลับอยู่ที่เตียงไม้ ไม่มีวี่แววของมาดาม เธอคงออกไปตลาด ผมวิ่งขึ้นไปชั้นบน ห้องอับฉุนมืดๆ ที่มีหน้าต่างกับกระจกมัวๆสำหรับแต่งตัว ผมมองหาที่ซ่อนเงิน… แล้วก็เจอแผ่นไม้เปิดอยู่ใกล้ๆผนัง ผมเสียบเงินไว้ข้างใต้ คว้าผ้าผืนหนึ่งมาห่อตัว ก่อนจะวิ่งออกจากร้าน มุ่งหน้าสู่ท่าเรือ
------
เกร็ดประวัติศาสตร์: บาบิโลเนีย (ใหม่)
เมื่อ 612 ปีก่อนคริสต์ศักราช พวกคาลเดียน (Chaldean) ซึงเป็นชนเผ่าฮีบรูทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของลุ่มแม่น้ำไทกริส-ยูเฟรทีสก็สามารถเข้ายึดกรุงนิเนเวห์ได้สำเร็จ และสถาปนากรุงบาบิโลนขึ้นเป็นเมืองหลวงอีกครั้งหนึ่ง และจัดตั้งเป็นอาณาจักรบาบิโลเนียขึ้นมา อาณาจักรบาบิโลเนียใหม่เป็นอาณาจักรที่รุ่งเรืองมาก ในสมัยพระเจ้าเนบูคัดเนซซาร์ (Nebuchadnezzar, 605-562 ปีก่อนคริสต์ศักราช) พวกคาลเดียนสามารถยกกองทัพไปตีได้เมืองเยรูซาเลม และกวาดต้อนเชลยชาวยิวมายังกรุงบาบิโลนได้เป็นจำนวนมาก
ที่มา: wikipedia (http://th.wikipedia.org/wiki/อาณาจักรบาบิโลเนีย)
(http://image.ohozaa.com/iq/greekmanwithslaveboy.jpg)
ชายกรีกกับโสเภณีเด็กชาย
(http://image.ohozaa.com/ib/babylonbk1.jpg)
กรุงบาบิโลน
-
น่าติดตามอย่างแรงค่ะ
รีบเข้ามากดบวกให้คนเขียนอย่างด่วนเลย จะรอชมการผจญภัยของน้องนากัลในวันต่อๆไปนะคะ
ว่าแต่....ไอ้สวนลอยนั่น เข้าไปแล้วออกมาจะยากมั้ยอ้ะคะ?
กึ๋ยๆๆๆ น้องนากัล สู้ๆๆๆๆๆๆๆ มีความสุขสนุกสนานกับชีวิตต่อไปนะลูก ^o^
-
ปลื้มเรื่องนี้เลยค่ะ
พอเข้ามาอ่านแล้วแบบ แร๊ง!!!! 5555
แต่ก็ชอบน้า
เป็นกำลังใจให้
-
O[]O ย้อนยุคได้สุดยอด
ต้องหาข้อมูลมาเยอะไหมคะก่อนแต่งเนี่ย
ติดตามๆ
-
+1 ให้ อีกคน ไม่ เห็น นิยาย แนว นี้ นาน มาก แล้ว นะเนี่ย
เนื้อเรื่อง น่าติดตาม มากเรยค่ะ
-
น่าติดตามค่า
-
นากัลจะเจออะไรต่อไปนะ
น่าลุ้นๆ
-
ตอนที่ 3
ลมพัดมาจากแม่น้ำปะทะเข้าที่หน้าผม แรงขึ้นเรื่อยๆ ถนนตอนเช้าช่างจอกแจกจอแจ ตอนนี้ฟ้าสีอมน้ำเงินมืดๆ ขอให้ผมถึงทันก่อนที่พี่โจมาร์ออกเรือรอบแรกเถอะ ตรงที่ผมกำลังวิ่งเป็นที่ราบเอียงลงไปสู่แม่น้ำ ประมาณ ยี่สิบเมตร เป็นเขตคนงานก่อสร้าง พวกเขากำลังถมดินให้เรียบเพื่อขยายท่าเรือ แล้วก็สร้างให้เป็นขั้นบันใดหรูๆ จากหินอ่อน ไล่ระดับลงไปจรดกับแม่น้ำ ชาทรัชเคยอธิบายไว้
มีช่างทาสีคุกเข่าอยู่ข้างๆผม ผมมองผ่านกลุ่มกรรมกรตัวสูง เผื่อว่าจะเห็น เจ้าชาทรัช เดินดุ่ยๆอยู่ตรงไหน
อืม แต่ก็ไม่เห็นแฮะ…
ชายผิวคล้ำเดินเฉียดหัวผม เกือบทำให้ล้ม ผมเลยต้องออกวิ่งต่อ
ธงเรือโบกสะบัดเหนือช่วงตึก แม่ค้าเข็นรถอาหารออกมา เตรียมเดินเข้าไปเปิดร้านในเมือง ผมรู้สึกชื่นใจพอนึกว่าจะได้เจอพี่โจมาร์แล้ว กลิ่นปลาก็ลอยเข้ามาในจมูก
ผมเดินเข้าอุโมงค์มืดๆ ก่อนจะออกมาสู่ ทัศนียภาพของแม่น้ำยูเฟรทีส รถเข็นอิฐเพิ่งผ่านไป ผมหาเรือที่มีใบสีน้ำตาลแก่ที่สุด แล้วก็เห็น…ใช่ พี่โจมาร์ยืนอยู่ตรงสะพานหน้าเรือ ผมวิ่งอย่างไม่คิด
“พี่โจมาร์!!!”
ผมแทบจะหกล้ม
“พี่โจมาร์ฮะ!!”
มีคนงานอีกคนเห็นผมก่อน
ผมหยุด พี่โจมาร์หันมา
“เฮ้ย! นากัล มาได้ยังไง?” พี่มีท่าทีตกใจ มีลังใส่น้ำอยู่ในมือของเขา
“…ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ฮะ”
“นี่เช้าอยู่มากเลยนะ? แล้ว- -มาดามไม่ -- เอ่อ” เขาหันซ้ายหันขวา คนงานปีนออกมาจากเรือ มองผมหัวจรดเท้า สบตากับพี่โจมาร์ แล้วมีสีหน้าแปลกๆ
“นี่..นากัล” พี่เขาวางลังใส่น้ำ แล้วก้มลงมาแนบหูผม “ทำเฉยๆแล้วเดินไปรอตรงโคนเสาในฝั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขนของเสร็จแล้วเดินไปหา …นะ นากัล เดินไปเฉยๆก่อนนะ”
“ได้เลย” ผมพยักหน้า ฉีกยิ้มให้พี่สุด พี่โจมาร์ยิ้มกลับ หน้าแดงนิดๆ พี่เป็นคนผิวเข้มเพราะต้องออกไปหาปลาในแม่น้ำทุกวัน แล้วพี่ก็มีหุ่นแบบที่พวกผู้หญิงในตลาดชื่นชมกันมาก ผมว่าหุ่นของพี่เหมือนรูปปั้นเทพเจ้าเลย เพียงแต่อันนั้นเป็นสีขาว ฮ่ะๆ ผมหมุนตัวเดินออกมาเงียบๆ กลับมาที่ฝั่ง
พระอาทิตย์ยามเช้าเป็นเงาสีเหลืองอยู่ที่ปลายแม่น้ำ พี่โจมาร์ กับเพื่อนอีกสองคน ปีนเรือเข้าออก ผมรอจนกระทั้งพี่โจมาร์คุยซักอย่างกับคนงาน แล้วรีบวิ่งมาทางผม
“นากัล…โอเค มีอะไร” พี่โน้มต่ำ พี่โจมาร์ตัวสูงจังเลย
“เป็นเรื่องสำคัญที่อยากบอกพี่โจมาร์คนเดียวฮะ” ผมดึงมือเขามาจับ พี่โจมาร์หน้าแดงทุกครั้งที่ผมทำแบบนี้เลย
“พูดตรงนี้กลัวคนได้ยินน่ะฮะ เราเข้าไปในห้องเก็บของได้มั๊ยฮะ”
“ไม่เอาหน่า นากัล พี่ต้องรีบไปหาปลานะ”
“ลูกค้าคนเมื่อวานที่ผมไปนอนด้วยมา บอกว่าในวัง- -” พี่โจมาร์รีบทำปากชู่ใส่ผมทันที เขาหน้าตาตื่น มองไปรอบๆอย่างกังวล
“โอเค นากัล ไปพูดในห้องเก็บของก็ได้”
ผมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก พี่โจมาร์จับแขนดึงไป
ห้องเก็บของอยู่ไม่ไกลจากสะพานเรือนัก แต่มันหลบอยู่ใต้ต้นปาล์ม ข้างรูปปั้นเทพเจ้าอกโตองค์หน่ึง
สิ้นเสียงประตูปิด
“รู้มั๊ย นากัล…มันเสี่ยงมากเลยนะ พี่บอกแล้วใช่มั๊ย ว่ากัปตันไม่ชอบเรื่องซ่องเด็กเอามากๆ ถ้ามาดามของนากัลถูกจับ พี่จะไม่ได้เจอนากัลอีกเลยนะ”
“แล้วทำใมพี่ไม่เคยมาหาผมที่ร้านเลย”
“โธ่…นากัล พี่เป็นแค่เด็กหาปลาเองนะ” พี่คุกเข่าลงมาหน้าผม
“ผมอยากให้พี่มาหาผมบ่อยๆ”
“พี่ไม่มีเงินซื้อเราหรอก” เขาดึงตัวผมเข้าไปหอมศรีษะ ลูบข้างหน้าผากเบาๆ “ที่นี้ว่ามา มีเรื่องอะไร”
“เมื่อวาน มีลูกค้าพาผมไปที่บ้านเขา แล้วก็บอกให้ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ผมต้องบอกพี่ฮะ เพราะเขาไม่ต้องการให้มาดามรู้”
“ว่ายังไงล่ะ”
“เขาอยากให้ผมเข้าคัดเลือก ทาส ที่จะเข้าไปรับใช้ในวังน่ะฮะ วังที่กำลังสร้างใหม่ …ที่เขาลือว่าจะเอาต้นไม้ขึ้นไปปลูกบนฟ้า ที่ว่าเป็นเวทย์มนต์ของเทพเจ้า…”
พี่โจมาร์พยักหน้า ขมวดคิ้ว
“พี่รู้ใช่มั๊ยฮะ ? แล้วเขาก็บอกว่า ที่วังจะรับแค่ พวกทาศของขุนนางชั้นสูงเข้าพิจารณาเท่านั้น เขาว่าโสเภณีทั่วไปเป็นของชั้นต่ำ เขาบอกว่า มาดามไม่ยอมขายผมแบบเบ็ดเสร็จ ให้เขา เขาอยากให้ผมหนีไปหาน่ะฮะ แล้วเขาจะพาเข้าการคัดตัว” ผมจ้องหน้าเขาระหว่างพูด
“ พี่รู้เรื่องนี้ พวกสถาปนิคที่มาดูงานแอบพูดกัน ว่ารางวัลของคนที่ได้รับการเลือก คือกำไลทอง filigree สามเส้น พี่ว่าลูกค้าคนนั้นอยากได้ไว้เองทั้งหมดละมั๊ง เพราะมาดามจะไม่ยอมแน่ๆ ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ เธอต้องขอหารส่วนแบ่ง” พี่ครุ่นคิด เส้นผมสีดำขลับเป็นเงา “แต่ไม่ได้หรอกนะ นากัล - - ลูกค้าคนนั้นไว้ใจได้ที่ไหน แต่เราอยู่กับมาดามมาตลอด…พี่ว่าอย่าเสี่ยงหนีไปดีกว่า”
“ แต่เขาบอกว่า ถ้าไม่หนีไปเขาจะไม่พาผมเข้าคัดเลือกนะฮะ เขาด่ามาดามใหญ่เลยว่าหน้าเลือด ถ้าปล่อยให้รู้ต้องหุบเอากำไลไปหมดแน่ …แล้วถ้าเขาไม่ให้มาดามก็จะแพร่งพรายเรื่องที่เขาคลั่งเด็กไปทั่วเมือง เขาว่างี้อะฮะ”
แสงที่ทอดมาทางหน้าต่าง บอกว่าพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวงแล้ว
พี่โจมาร์ลุกขึ้น จับผ้าผืนส้มที่ไหล่ผม ลูบท้ายทอยผม “แต่ถ้าเจ้าเข้าวังไป ก็จะไม่ได้เจอพี่อีกแล้วนะ”
“อืม…” นั่นสินะ ถ้าเขาไปอยู่ในนั้นอาจจะไม่ได้ออกมาอีกเลยก็ได้ แต่ก็จะได้อยู่ในวังที่สบายสุดๆ สวรรค์…อาจจะคือสวรรค์เลยก็ได้ มีต้นไม้ที่ลอยอยู่บนฟ้า
“เออ… ผมเจอสาวใช้ในบ้านลูกค้า เธอพูดเรื่อง ชาวเยรูซาเล็มด้วยฮะ เธอบอกว่า ..มันเจ็บปวดที่เห็นผมนอนกับพวกคาลเดียน ทำนองนี้อะ”
สีหน้าพี่โจมาร์เปลี่ยนทันที เขาจ้องตาผมราวคนตกใจ
“เฮ้ย…ใช่เลย!” เขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่เชิง “ใช่เลยนากัล!!”
“เจ้าจะเป็นเด็กยิวในวังของพวกคาลเดียน ดีเหมือนกันนะ นากัล ..ดีเหมือนกัน”
“พี่หมายความว่าไงฮะ” ผมขมวดหน้างงๆ
“พี่ยังไม่อยากอธิบายอะไรมากหรอก แต่พี่ล่องเรือไปไกลจากน่านน้ำแถวนี้ พี่ได้คุยกับคนแปลกถิ่นหลายที่ พี่ได้ข่าวมาน่ะ นากัล เอาเป็นว่า มันจะดีมาก ถ้าเรามีเด็กยิวในวัง…ดีมากๆเลยล่ะ” ระหว่างที่เขาพูดมีแววลุกโชนในตา พี่มีความแค้นบางอย่างซ่อนอยู่เสมอ ความแค้นที่ เมื่อพอโต ผมจะเข้าใจ พี่พูดแบบนี้
“เขาให้หนีไปวันไหนล่ะ?”
“วันหยุดเทศกาลกีฬา ที่จะถึงเนี่ยอะฮะ”
“อีกสี่วันเองสินะ”
ผมอยากเรียนเรื่องเวลาจังเลย พี่โจมาร์ฉลาดมาก เรื่องคณิตศาสตร์และวัน ผมนับคาบยังไม่เป็นเลย ถ้าได้เรียนหนังสือ คงดีกว่านี้
“ฮะ เขาบอกให้ออกมาคอยที่จตุรัส ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น”
“วันนั่นเป็นวัน คัดตัวทาสพอดีด้วย…เจ้าจะต้องโดนคัดตัวค่ำวันนั้นเลย..” พี่นากัลนับนิ้วมือ ราวกับคนวางแผน “พี่จะไปส่งเรา แต่จะไม่ปรากฎตัวให้เห็น เดี๋ยวมีพิรุท…แต่พี่จะไป ”
ผมมองพี่โจมาร์หยิบกังหันลมเล็กๆอันนึง จากลิ้นชัก เขาก้มลงมา วางมันบนมือผม
“จำไว้แล้วกันนะ นากัล จำชื่อ เปอร์เซีย เอาไว้ ..ถ้าเจ้าได้เข้าไปอยู่ในวังจริงๆ พอเจ้าโตขึ้น จำไว้ว่า อีกไม่นาน …..อีกไม่นานพวกเปอร์เซีย จะล้างแค้นให้เรา”
ผมไม่เข้าใจที่พี่โจมาร์พูดเลย แต่ผมจะจำไว้
ผมจะจำชื่อ เปอร์เซีย
------------------------------
ผมบอกก่อนแยกกับพี่โจมาร์ว่า ผมจะมาหาเขาอีก ก่อนวันเทศกาลกีฬา ผมมีอะไรต้องคิดและทำอีกเยอะ ที่สำคัญผมต้องโกหกมาดามเรื่องนี้ ผมวิ่งกลับร้านเร็วเท่าที่จะเร็วได้
เสียงมาดามตวาดพอผมมาถึง ผมห่อใหล่ด้วยความกลัว
เธอกรี้ด “!!!นากัล ฉันรู้แกกลับมานานแล้วนะ!! ไปไหนมา ห้ะ?? ไปหาไอ้คนเรือนั่นอีกแล้วใช่มั๊ย” มาดามหวดมือลงมาที่ก้นผม “แกนี้มันกะหรี่แท้จริงๆเลย!! เงินก็ไม่ได้ ไปให้มันเอาฟรีๆอีก !!” เธอตีแขนผัวะ ผมสะดุ้งสุดตัว “พี่โจมาร์ไม่ได้ทำแบบนั้นกับผมนะฮะ!!”
มาดามตะโกนกลบผมหมด น้ำลายแตกฟอง หน้าอ้วนๆของเธออ้วนขึ้นอีกเมื่อด่า
“จำไว้เลยนะ ห้ามยุ่งกับใครที่ไม่ใช่ลูกค้าอีก ไม่งั้นฉันเฆี่ยนของจริงแน่ ไปแต่งตัวใหม่ได้แล้ว! มีแขกรออยู่”
“กรรมกรสร้างวิหารอีกแล้วใช่มั๊ยฮะ” ผมถามเสียงเอื่อยๆ เดินไปที่โคนบันใด “เขาชอบเอากำปั้นใส่เข้ามาในตัวผมอะฮะ”
“อะไรนะ เวร….ฉันบอกพวกมันแล้วนะ โอ้ย ตายจริง!” ได้ยินปุปมาดามก็ กระวีกระวาดเข้าไปอีกห้องนึง มีเสียงตะโกนอีก
“นี่ ห้ามทำแบบนั้น กับเด็กฉันอีกนะ ฉันให้พวกแกเอาราคาถูกๆก็บุญแล้ว อย่ามาทำสิ้นค้าเสียหาย ไอ้พวกขี้เรื้อนนี้!! เอาเด็กคนอื่นไปเลย”
มีเสียงหึ่งๆไม่พอใจดังมาจาก ห้องนั่งรอ ของลูกค้า ลำพังตัวมาดามคนเดียวลูกค้าก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว และยังมีสามีขี้เมาของมาดามคอยไล่ลูกค้าจนๆ อีก ซ่องนี้ ถือว่าหยิ่งยะโสมากทีเดียว “เฟร็ด !โจนัส ลงมารับแขกพวกนี้ เร็ว!”
ผมปีนขึ้นบันใดอย่างสบายใจ ยิ้มน้อยๆเมื่อ เฟร็ดกับโจนัส วิ่งผ่านลงไป…ไปทำหน้าที่แทนผม
ผมไม่อยากนอนกับพวกกรรมกรอีกแล้ว ผมต้องรักษาตัวให้ดีถ้าจะเข้าวัง ผมต้องใช้ชีวิตในวังได้ดีแน่ๆ ผมล้มตัวลงบนพื้นห้อง เป่ากังหันของพี่โจมาร์เล่น
ผมจะเป็นเด็กยิวในวัง ผมอาจจะได้นอนกับแม่ทัพเลยก็ได้
================================
(http://image.ohozaa.com/tq/vintage_filigree_bracelet_t.jpg)
Vintage Filigree Bracelet
ต้องขอขอบคุณ ผู้อ่าน ทุกคนนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์มากๆเลย เรื่องนี้ นากัลที่เป็นคุณโส ออกจะมีนิสัยแบบเด็กกร้านโลกเสียหน่อย เดี๋ยวจะรีบอัพเดท แล้วก็จะเอาพวกรูปทางประวัติศาสตร์มาโพสประกอบให้เรื่อยๆเลยนะคะ ขอบคุณทุกคนค่ะ -cloud9
-
รอลุ้นว่านากัลจะหนีมาดามใจร้ายได้หรือเปล่า
หรือจะโชคร้ายกว่าเดิม
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คิดว่า ถ้าหากถึงวันที่นากันเติบโต ขึ้น
ต้องสนุกและเค่มค่นมากๆแน่ๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยค่ะ
-
โอ้ยยย
ลู้นากัล เจ้าต้องได้เข้าวังอย่างแน่นอน
คิดว่าพอไปอยู่ในวังแล้ว คงจะคนที่่เป็นคู่แท้ไรแบบนี้แน่ๆเลย
555 อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ o13
-
อย่าง นี้แหล่ะ ชอบ
เราชอบแนว ย้อนยุค อ่ะ
แล้ว ก็อยาก อ่าน แนว กร่านโลก
แบบนี้ แหล่ะ
อิอิอิ เอา ใจช่วย จร้า :L2: :L2:
-
:L1:
-
อ่านแล้วปวดใจจิง แต่ชอบเรื่องแนวนี้ บวกหนึ่งคะ
T T
นากัลที่อยู่ในแวดวงอย่างนั้นเล่าเรื่องเหมือนเป็นเรื่องปกติเลย
ถ้าในสมัยนั้น คนที่่เป็นทาสมันไม่มีโอกาสนี่นา
รู้สึกขอบคุณที่ได้เกิดมาในประเทศไทย ในยุคสมัยนี้เลย
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยคะ
-
หุหุ ถึงพี่โจมาร์จะรักและเอ็นดูนากัลจริงๆ
แต่ก็คิดจะใช้งานเด็กมันสินะ
นากัลเอ๊ย.....หน้าที่สายในสวนลอยรึลูก
หนูจะเป็นแบบเตียวเสี้ยนรึเปล่า? สรุปว่าบาบิโลนล่มสลายเพราะชายงามรึนี่ กี๊ดดดดดดดด จินตนาการล่วงหน้าไปแร้นนนนนน
กอดค่ะไรท์เตอร์ สู้ๆๆๆๆๆ คนอ่านรออ่านต่อไปอย่างจดจ่อนะคะ ^o^
-
โอ๊ยยย ชอบค่ะ o13
จะติดตามนะคะ
แอบช่วยแปะคำผิด
เรื่องที่ผมมีโอกาศเข้าไปใช้ชีวิตในนั่นได้
-
กรี๊สสสสส สนุกคร่าาาา
ชอบแนวนี้อ่าา แนวย้อนยุค ชอบบบบบบบบบ :-[
:bye2:
-
แร๊งงงงงงส์
นากัลแอบกร้านโลกจิงๆด้วย
อยากรู้จังว่าครัยจะเป็นพระเอก
ไรเตอร์รีบมาอัพเร็วๆนะค่ะ :3123: :3123:
-
รบกวนลงวันนี้อัพด้วยได้ไหมคะ
กลัวพลาด
ขอบคุณคะ
-
ตอนที่
4
แล้วมาดามก็ซักไซร้ผมตอนอาหารค่ำจนได้ “ท่านบอกว่าจะคิดดูก่อนฮะ แล้วจะมาคุยกับมาดามทีหลัง ถ้าท่านตัดสินใจแล้ว” ผมโกหกไปแบบนี้ ทีแรกมาดามก็เหล่ตา มองผมราวไม่เชื่อ แต่ผมมองกลับด้วยตาซื่อ มาดามเลยปัดมือเบื่อๆ ก่อนจะสั่งให้แมร์รี่เอากระดูกไก่ไปทิ้ง ผมเดินตามแมร์รี่มาหลังร้าน นั่งลงข้างๆเธอ
“เธอไปหาพี่โจมาร์ มาตอนเช้าหรอ?”
ผมพยักหน้า ช่วยเธอล้างหม้อดินเผา
“เขาแจกอะไรอีกรึเปล่า ตุ๊กตาวัวของฉันขาหักแล้ว”
“เขาไม่ได้แจกอะไรหรอก เขายุ่งอยู่น่ะ” ผมถอนหายใจ “นี่แมร์รี่ เธอว่ามาดามเป็นคนดีมั๊ย?”
แมร์รี่ดูชะงักนิดนึง เธอสะบัดเปีย “ถามอะไรแปลกๆ?”
“ผมว่าพี่โจมาร์เป็นคนดี…แต่มาดามเป็นคนดีรึเปล่า?” ผมพูด
แมร์รี่เบ้ปาก “เธอดุ…ชอบเฆี่ยน…แต่เธอก็ให้ของเรากินนะ” เธอมองผมแปลกๆ “นากัลคิดอะไรอยู่น่ะ?”
“เปล่า..” ผมตอบอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นและเดินเข้าห้อง
…ผมบอกแมร์รี่ไม่ได้ เธอคงไม่เข้าใจ
คืนนั้นทั้งคืนผมไม่ได้รับลูกค้าเลย แต่ได้ยินเสียงเฟร็ดร้องครวญครางอยู่ชั้นล่าง คำสบถป่าเถื่อนของลูกค้า และ เสียงเนื้อกระทบกัน…ผมนอนมองออกไปนอกหน้าต่าง พรุ่งนี้ผมจะรีบรับแขกให้ได้เยอะๆแล้ว อ้อนมาดามออกไปเล่น ผมจะไปหาชาทรัช ผมต้องชวนเขาเข้าคัดตัวด้วย ความคิดในหัวผมวิ่งเต้นกันกระจาย นึกแล้วก็ใจสั่นพิกล ผมจะหนีมาดามไปจริงๆใช่มั๊ยนี่?? ความจริงแล้ว ผมช่างโง่เขลา เพราะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับวัง ผมจะต้องเจอคนประเภทไหน …จะต้องทำอะไร จะโชคดีหรือร้ายกันแน่ ผมครุ่นคิดจนกระทั่งผล็อยหลับ
-------------------------
พอขนมปังก้อนแรกของยามเช้าหมด ผมก็กระโดดใส่ลูกค้าสองคน สองคนนี้มีธุระเร่งด่วนที่ต้องรีบทำมากๆ เขาเลยจับผมทำแบบเร่งด่วนมากๆด้วย สองคนนี้ทำเจ็บชะมัด เฮ้อ..
รายต่อมา คือชายหัวล้าน เขามาซื้อแมร์รี่ แต่ผมไปยืนยิ้มหน้าเขา เขาเลยต้องจ่ายมาดามเพิ่ม
ซักสิบนาทีก็มีลูกค้าประจำผม เป็นพ่อค้า แต่งงานมีลูกแล้ว ผมใช้เวลากับเขานานนิดนึง เพราะต้องรอเขาพล่ามเรื่องลูกสาววัยหัดเดิน และเรื่องที่เขารักเธอมากเพียงใด เขาจูบปากผมจนเปื่อยก่อนออกจากห้อง โยนถุงเงินสองถุงให้มาดาม
มาดามดูยิ้มแย้ม ตอนผมเดินออกมา เธอยัดมะเขือเทศใส่มือ “วันนี้ แกไปเล่นได้แล้ว”
…….
ผมวิ่งตึงตังไปเอาเงินที่ซ่อนไว้ข้างบน แทบจะบินลงมาที่ถนน กัดมะเขือเทศง่ำๆระหว่างวิ่งไปด้วย
ไม่ทันเหนื่อยผมก็ถึงเขตก่อสร้างแล้ว
นั่นไง..เจ้านั่น ยืนแบ่งน้ำกับเด็กอีกคนอยู่
“เฮ้!ชาทรัช”
“นากัล! ฮ่า! เจ้ามาด้วย เป็นไงบ้าง” ชาทรัชยิ้มกว้าง ยื่นน้ำให้ผม “วันนี้มาดามให้เจ้าออกมาเร็วจัง”
“ช่าย...”ผมดื่มไปหนึ่งอึก ”ข้ารีบมาน่ะ นี่..ชาทรัช มีเวลาว่างคุยรึเปล่า ข้ามีความลับแหละ”
ชาทรัชเลิกคิ้ว ผมพยักหน้ายืนยัน
เจ้าชาทรัชเลยหันไปมองเพื่อน “งั้นเดี๋ยวข้ามานะ”
ผมกับชาทรัชวิ่งแข่งกัน บนสะพานที่ตัดขึ้นไปตามเนินทราย ตรงนี้ก็จะมีโบถส์เล็กๆสร้างอีก ชาทรัชบอก ขาแข้งของเจ้านั่นเปื้อนฝุ่นขาวๆเต็มไปหมด แล้วชาทรัชก็กล้ามขึ้นนิดๆด้วย ครั้งแรกที่ผมเจอมัน เจ้านั่นยังเป็นเด็กเก้งก้างอยู่เลย ไหงตอนนี้ผมถึง บางซีด กว่ามันได้ เราวิ่งจนเจอร่มต้นไม้
ผมหอบอยู่หลังมัน งอจับเข่า “..ชาทรัช!...ข้าเหนื่อย”
เจ้านั่นวิ่งไปตั้งไกลกว่าจะหยุด หัวเราะเสียงลั่น แล้วเดินกลับมา
“นากัล …เจ้าเหมือนพวกผู้หญิงเลย” ชาทรัชขำคิกคัก “แถวนี้ก็ไม่มีคนแล้ว ความลับอะไรว่ามา”
ผมยังที่ยังงอตัวหอบอยู่ เงยหน้าขึ้น “ข้าจะหนีมาดามไป ข้าจะไปเข้าคัดเลือกทาศ สำหรับในวัง”
ชาทรัชอ้าปากค้าง ผมเริ่มเล่าตั้งแต่เกิดอะไรขึ้นที่บ้านของท่านอ้วนแก่ เรื่องผมอาจจะออกมาไม่ได้อีกเลยถ้าเข้าไปในวัง ชาทรัชตั้งใจฟังมาก พอผมบรรยายถึงเรื่องในวังที่ท่านอ้วนเล่า เรื่องรูปปั้นสิงโตทองยักษ์ บ่อน้ำที่สะท้อนกับดวงดาว ห้องสัตว์เลี้ยง ที่มีเหยี่ยวขาว แล้วก็คำพูดของพี่โจมาร์
ชาทรัชตีใหล่ผมเมื่อได้ยิน “นากัล!!ข้าเกือบลืมแหน่ะ พี่โจมาร์ฝากให้ข้าบอกเจ้า ว่า ก่อนวันหยุดกีฬา ตอนกลางดึก…เขาบอกว่าให้แอบออกมาเจอเขาที่ถนน หลังส่งแขกคนสุดท้าย เขาอยากจะให้อะไรนายน่ะ”
ผมแปลกใจ “งั้นหรอ? พี่โจมาร์จะให้ข้าไปหาตอนกลางดึกหรอ แปลกจังเลย”
“ว่าแต่เจ้าเอาจริงหรอ? ”
ผมพยักหน้าอย่างมั่นใจ “เรื่องของเรื่องคือ ข้าจะชวนเจ้าไปด้วย”
ชาทรัชตาโต ปฎิเสธตะกุกตะกัก “ไม่ได้หรอก หัวหน้าไม่เคยให้ข้าออกไปตอนกลางดึกเลย แล้วกเราก็ต้องทำงานตลอด…ทำงานในวังแบบนั้น อี๋..ไม่เอาอะ”
“เจ้าไม่อยากไปจริงๆหรือขี้ขลาดกันแน่?”
“ข้าไม่ได้ขี้ขลาด!! แต่เจ้าดูความแตกต่างสิ ข้ากับเจ้าน่ะ” ชาทรัชดึงผมของผม “เจ้าผมทอง ผิวขาว แล้วก็หน้าตาเหมือนพวกผู้หญิง แต่ข้าทำงานกับพื้นดินตลอด….ที่สำคัญ ข้าเริ่มชอบกีฬาแล้วรู้มั๊ย ถ้าให้ข้าเข้าไปในวัง ข้าต้องเบื่อตายแน่ๆ…สู้อยู่อย่างงี้ดีกว่า” ชาทรัช ยกแขนขึ้นมาเบ่งอวดกล้ามเล็กๆ ที่มันดูภูมิใจนักหนา
ผมแลบลิ้นแบร่ “…นี่ ชาทรัช หัวหน้ายังให้เจ้าทำเรื่องพวกนั่นอยู่รึเปล่า”
ชาทรัชพยัคหน้าเอือมๆ “ข้าอยากฆ่าหัวหน้า…” มันหัวเราะ “รู้มั๊ยนากัล พวกสถาปนิคที่มาดูงาน เล่าให้ข้าฟังว่า น้ำยาที่เราใช้ผสมทาสีน่ะ เป็น ยาพิษ”
“ห้ะ!!” ยาพิษ ใครๆก็กลัวคำนี้กันทั้งนั้น “อี๋”
“ไม่แน่นะ นากัล ซักวันข้าอาจจะเอามันหยดลงไปในเหล้าของหัวหน้า”
“เจ้าบ้าไปแล้ว” เจ้าชาทรัชเนี่ยน๊า ชอบพูดอะไรประหลาดซะจริงๆ แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นยาพิษ
ชาทรัชต่อยหลังผมดังอั่ก “ข้าต้องไปทำงานต่อแล้ว…”
“เจ้าจะไม่ไปกับข้าจริงๆหรอ”
“ข้าขอโทษนะ นากัล…แต่ถ้าเจ้าเข้าไปได้จริงๆ มันคงเหมาะกับเจ้ามากๆเลย ดีมากๆเลยล่ะ เอ๋…ว่าแต่เราจะได้เจอกันอีกมั๊ย”
“ข้าไม่รู้” พอผมพูดแบบนี้ไป ชาทรัชก็หน้าเจื่อนลง “งั้นหรอ?” หมอนั่นเอ่ยเบาๆ
ผมหยิบถุงสีเขียวออกมาจากเอว หยิบเงินครึ่งนึงให้ชาทรัช
“นี่ เอาไป!”
“เฮ้ย!!!” มันตะโกน
“เร็วๆสิ เจ้าจะรีบไปทำงานไม่ใช่หรอ เอาไป”ผมน้ำตาคลอเบ้า ถ้าผมไม่ได้เจอเจ้าชาทรัชอีกเลยล่ะ ผมยัดเงินเข้าไปในกางเกงมัน
ทั้งๆที่มันกำลังตกใจ “เรามาวิ่งแข่งกลับไปกันเถอะ” ผมบอก
ชาทรัชอ้ำอึ้ง มองหน้าผม ดูเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เปล่า แล้วมันก็เข้ามากอดผมแน่น …พอปล่อยผมเสร็จ มันก็ยิ้ม “ข้าต่อให้สองก้าว”
ผมยิ้ม น้ำตาใหลออกมา ก่อนจะถีบขาส่งตัวเองไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด
-----------
สองวันนั่นผ่านไปเร็วมาก คืนนี้แล้วสินะ ที่ผมต้องแอบออกไปหาพี่โจมาร์กลางดึก ผมตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นจนร้องลั่น เสียจนแขกคนสุดท้าย เอ่ยปากชมผม กับมาดามใหญ่ เขาไม่ได้รู้เลยว่าผมนึกถึงพี่โจมาร์ต่างหาก ไม่ใช่คนหนวดยาวๆดำๆ แบบเขา ที่สำคัญนะ ไอ้นั่นของเขามันงอๆด้วยแหละ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ!! ” แมร์รี่หัวเราะร่า พอผมกระซิบเรื่องนี้ให้ฟัง
เรากำลังขึ้นมาเปลี่ยนชุดข้างบน ร้านปิดแล้ว ผมได้ยินเสียงมาดามนับเงินดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ตรงชั้นล่าง เธอหาววอด “จัดผ้าเสร็จแล้ว อย่าลืมดับตะเกียงนอนซะนะ พวกแก“ มีเสียงประตูปิดดังปึง
ผมโล่งใจ วางผ้าที่พับเสร็จข้างของแมร์รี่
เราช่วยกันเดินไปเอาฝูกจากอีกห้องมาปูนอน ผมรอให้ทุกคนหลับสนิท จึงย่องลงบันใดเบาๆ
ตรงหน้าประตูร้าน จะมีหน้าต่างบานเล็กๆฉาบอยู่สูงสุด ผมต้องเอาเก้าอี้ในครัวมาต่อ ถึงจะปีนออกไปได้
ผมไถลลงมาที่พื้น กระแทกซี่โครงเล็กน้อย แต่ผมไม่เป็นไร ผมไม่ลืมพกถุงเงินมาด้วย
ผมเดินออกมาที่ถนน ช่างเงียบและหนาวกว่าตอนกลางวันมาก ลมกลางคืนจากแม่น้ำแทบจะกัดกินผิวกาย ผมมองหาพี่โจมาร์ ระหว่างก้าวขาเดินไปตามทาง
มีขอทานนอนอยู่กับเครื่องดนตรี ที่มุมถนน แมวตัวนึงตัดหน้าผมไป
“นากัล!”
เสียงของพี่โจมาร์ทำให้ผมหันขวับ พี่อยู่ในชุดธรรมดา คืนนี้พี่ใส่เสื้อตัวหนา และ ถือผ้าผืนใหญ่มาด้วย
“ห่มซะ แล้วขึ้นหลังพี่มา” พี่โอบผ้าผืนใหญ่รอบตัวผม แล้วก็นั่งยองๆหันหลังให้ ผมหัวเราะ
“พี่โจมาร์จะให้ผมขึ้นหลังหรอฮะ”
“ใช่ ขึ้นมาสิ” เขาตีขาผมเบาๆ ดึงผมไปแปะที่กลางหลัง แล้วก็ช้อนขาผมไปรัดเอวไว้ เขายืนขึ้น
“ชาทรัชบอกว่าพี่มีอะไรจะให้ผม”
“ใช่!” พี่โจมาร์พูดปนหัวเราะ “ของที่พี่จะให้อยู่ที่ท่าเรือน่ะ”
จะว่าช้าก็ช้า จะว่าเร็วก็เร็ว เวลาที่ผมอยู่บนหลังพี่โจมาร์ กับระยะทางระหว่างร้านกับท่าเรือ ผมซบอยู่ที่ไหล่เขา เอาเรือนผมตัวเองถูกับเรือนผมสีดำสนิทของเขา พี่โจมาร์มีกลิ่นทะเล กลิ่นของการผจญภัย ผมชอบพี่โจมาร์จังเลยฮะ
บนถนนหน้าท่าเรือ มีเสาไฟให้แสงสว่างเล็กๆอยู่ตามมุมกำแพง ระหว่างที่เราเดินไป พี่โจมาร์ไม่ได้พูดอะไรเลย เขาปล่อยผมลงหน้าท่าเรือ แล้วหันมายิ้ม
“ไหนหรอฮะ”
เขาชี้มือไปที่เงาดำๆกลางแม่น้ำ มีดวงดาวสะท้อนพริบๆเป็นฉากหลัง
ผมตาค้าง
“พี่รู้ว่าเราอยากขึ้นเรือที่สุด เราอ้อนพี่เรื่องนี้มาตลอด…ยังไง ถ้าเราจะต้องเข้าไปรับใช้ในวังจริงๆ เนี้ยแหละของขวัญของพี่”
พี่โจมาร์จะพาผมขึ้นเรือ!! พี่โจมาร์จะพาผมขึ้นเรือ ผมดีใจแทบจะตะโกนออกมาแบบนั้น ผมยิ้มกว้างสุดๆ วิ่งหน้าตั้ง
พี่โจมาร์วิ่งตามมาช่วยอุ้มผมเข้าเรือ มีเสียงเอี้ยดเล็กๆตอนผมสัมผัสพื้นมัน ลำนี้คือลำหาปลาของพี่ ใบเรือสีน้ำตาลแก่ถูกชักขึ้น เรืองโคลงเล็กน้อย พี่โจมาร์ปีนไปที่หัวเรือ ค่อยๆปลดเชือกออกจากฝั่ง
หน้าผมเย็นจัดจากลมแม่น้ำ แต่ผมหุบยิ้มไม่ลงเสียที พอเรือเริ่มแล่นไปช้าๆตามแม่น้ำอย่างมั่นคงแล้ว พี่โจมาร์ถึงเดินกลับมานั่งกับผม
“เป็นไง?”
“สุดยอดเลยฮะ!! ผมได้นั่งเรือแล้ว!”
พี่ยิ้ม ชี้ไปข้างบน ผมเงยหน้ามองตาม พระจันทร์เด่นชัดมาก เป็นสีนวลตัดกับท้องฟ้า ผมเงี่ยหูฟังเสียงเรือกระทบกับน้ำ เป็นเสียง ฉิวๆ มหัศจรรย์พิกล พี่โจมาร์มองหน้าผมแปลกๆ ก่อนจะดึงผมไปสวมกอด
“พี่ฮะ..”
พี่โจมาร์กอดผมนิ่ง ไม่พูดอะไรเลย พี่เอาหน้าซุกไว้ที่ไหล่ผม ลูบหลังอย่างอ่อนโยน
“พี่ฮะ” พี่ยังคงเงียบ หรือว่าพี่…
“พี่โจมาร์ฮะ พี่อยากทำแบบนั้นกับผมรึเปล่า” ผมถาม
“แบบไหน?”
“แบบที่พวกผู้ชายโตๆชอบทำกับผมน่ะฮะ แบบที่เอาไอ้นั่นมาสอ - -”
“นากัล!!” พี่โจมาร์หน้าแดงมาก ปล่อยผมทันที ผมว่าแล้ว ลูกค้าบางคนก็จะหน้าแดงก่อนทำแบบนั้นกับผมเหมือนกัน หน้าแดงๆตาแดงๆ แล้วก็ทำปากดูดๆไปรอบๆคอผม ถ้าพี่โจมาร์ทำบ้างจะเป็นยังไงนะ
พี่โจมาร์ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก เขาเงยมองแม่น้ำสุดลูกหูลูกตา ผมสงสัยจัง…
“นากัล!!” เขาร้องขึ้นมาอีก เมื่อผมเอามือไปจับตรงเป้าเขา
ผมหัวเราะเบาๆ “ตรงนี้ของพี่แข็งแล้ว พี่อยากให้ผมอมให้มั๊ยฮะ จริงๆผมไม่ชอบอมเท่าไหร่ แต่ถ้าเพื่อพี่โจมาร์ ผมอยากทำมากๆเลยล่ะฮะ”
พี่โจมาร์จุกพูดไม่ออก มือของพี่ที่ตอนแรกทำท่าจะดันผม ค้างนิ่งไป พอผมเอามือปลดปมผ้าของพี่ออก เขาหายใจสะดุดเลย กางเกงชาวเรือหลุดกองที่พื้นเรือ
ไอ้จ้อนของพี่โจมาร์ดีดตัวออกมา ใหญ่พอสมควรเลยนะเนี่ย
พี่โจมาร์นิ่งเหมือนรูปปั้นเทพเจ้าจริงๆด้วย ผมบอกแล้วว่าเขาเหมือนรูปปั้นเลย เพียงแต่สีน้ำตาลแก่ ฮ่าๆ ผมอมยิ้ม ก่อนจะส่งของพี่โจมาร์เข้าปาก
ขาของพี่โจมาร์อยู่ไม่สุขตลอดเลย เขาบิดไปมา ผมดูดตรงหัวได้แปปเดียว เขาก็คำรามออกมา ใช้มือกดหัวผมลงไปลึก น้ำเหนียวๆไหลออกมาจากของพี่ ผมกลืนกินมันสุดถึงโคนแล้วก็เริ่มกระดกหัวเร็วๆแบบที่ลูกค้าชอบสั่งให้ทำ
พี่โจมาร์หายใจเสียงดังจัง ผมได้ยินแค่เสียงจิ้งหรีดกับเสียงของพี่เท่านั้น
“น..นากัล” เขาเอามือดุนๆหัวผมออก ผมอ้าปากปล่อย มองหน้าเขาเชิงถาม
พี่ไม่พูดอะไรแล้วฮะ แต่พี่ดึงขาผมอย่างแรงเลย แล้วพี่ก็โถมตัวลงมา เกิดเสียงเอียดยาวๆบนเรือ
ผมมองเขาที่คร่อมอยู่เหนือผม ตาพี่โจมาร์เยิ้มแล้ว
ผมรู้ว่าผมต้องทำอะไรตอนนี้ ผมเลยกางขาออกกว้างๆ พี่โจมาร์หน้าแดงอีกแล้ว ตลกดี พี่สอดลิ้นเข้ามาในปากผม ตวัดไปมา ดูดเม้มริมฝีปากล่างผม มือก็ดึงเสื้อผ้าผมออกไป โชคดีที่มีผ้าหนาๆรองหลังผมเอาไว้ ไม่งั้นคงปวดตัวแน่เลย เขาบ้วนน้ำลายออกมาทาที่ปากทาง
ผมกลั้นหายใจตอนที่พี่สอดมันเข้ามา จนกระทั่งพี่เข้ามาอยู่ในตัวผม พี่ยกขาผมพาดบ่าข้างหนึ่ง จึงเริ่มเบียดเสียด
ถ้ามาดามรู้ มาดามจะต้องฆ่าผมแน่ๆ เรื่องที่เธอไม่ได้ส่วนแบ่งอะไรเรื่องที่ผมนอนกับพี่เลย แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะพรุ่งนี้ผมก็จะไม่ต้องอยู่กับเธอแล้ว จะว่าไปก็น่าใจหายเหมือนกัน
“อ๊ะ อ๊ะ อา” ช่องท้องเสียววาบขึ้นมา โอ๊ย พี่ทำแรงจัง ผมครางสุดเสียง พี่โจมาร์เร่งสะโพกบดเบียดได้ลึกสุดๆ ผมรู้สึกว่าข้างในผมถูกพี่เติมจนเต็ม ผมถูกไถไปกับผ้า
“พี่ฮะ…อื้ออ!! พ…พี่”
“นากัล…น่ารักนะ น่ารักที่สุดเลย” เขาหันมาจูบปากผม หอบหายใจหนัก
ผมเหม่อมองขาเล็กๆของผม ที่วางอยู่บนบ่าแกร่งของพี่ เห็นเสาเรือโคลงเคลงนิดหน่อย แต่ใบเรือสบัดลู่กับสายลม ทุกอย่างสวยจังเลย
พี่ขยับอย่างดุเดือด อุ้มผมขึ้นไปนั่งด้านบน สะโพกแนบชิดกันแน่นจนผมครางเสียงหลง “อ๊าา!!อ๊าา พี่ฮะ!” น้ำขาวๆของผมทะลักออกมา พร้อมๆกับคำสบถของพี่ ตามด้วยการปลดปล่อย
ผมกับพี่หอบอยู่บนตัวอีกคนนึง
“ผมดีใจที่พี่พามาขึ้นเรือนะฮะ”
พี่โจมาร์ขมกหัว ใบหน้าชุ่มเหงื่อ “นากัล…พี่มั่นใจว่าเราเข้ารอบแน่ๆ”
ผมหัวเราะปนเหนื่อย
พี่เอาผ้ามาห่อเราสองคนไว้ ผมนั่งอยู่บนตัวพี่ซักพัก พี่เริ่มสอนเรื่องการนับคาบเวลา บอกว่ามันจำเป็นต้องรู้ไว้ ก่อนเข้าวัง พี่ชี้ตำแหน่งพระจันทร์บนท้องฟ้า บอกว่านี้คือ คาบสอง (หนึ่งคาบจะมี 120 นาที) แล้วพี่ก็บอกให้ผมนับต่อ ด้วยเลขพื้นฐาน พี่ถามคำถามวนไปมา ให้ผมทายจนสามารถมั่นใจได้แล้วว่าผมจำเวลาถูก แล้วพี่ก็จูบผม ก่อนจะเดินไปปรับใบเรือ
ในที่สุดผมก็ต้องลงจากเรือ ผมงอแงอยู่พักใหญ่ จนพี่โจมาร์ต้องอุ้มผมขึ้นหลังด้วยตัวเอง และพาเดินกลับร้าน
“พรุ่งนี้พี่จะแอบมาส่งนะ…สู้เข้านะ นากัล สู้เข้า”
พี่พูดตอนที่วางผมหน้าประตูร้าน
“ฮะ พี่โจมาร์” ผมตอบเสียงชัดแจ๋ว คืนผ้าให้พี่ พี่โจมาร์ช่วยยกผมส่งทางหน้าต่างบานเล็ก ผมไถลลงมาในร้านดังตุบ ที่นี้ยังเงียบ และเหมือนเดิมไม่มีผิด เหมือนเรื่องที่ผมไปขึ้นเรือกับพี่โจมาร์ ไม่ได้เกิดขึ้น
ผมย่องขึ้นบันใด เด็กๆทุกคนหลับสนิท ผมล้มตัวลงข้างๆแมร์รี่ หลับตา รอคอยวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง
วันที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของผมไปตลอดกาล
==========================
เกร็ดประวัติศาสตร์:
พวกคาลเดียนในบาบิโลเนียได้เริ่มต้นงานด้านวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางดาราศาสตร์ มีการแบ่งสัปดาห์ออกเป็น 7 วัน แบ่งวันออกเป็น 12 คาบ คาบละ 120 นาที และยังสามารถพยากรณ์สุริยุปราคาตลอดจนคำนวณเวลาการโคจรของดวงอาทิตย์ในรอบปีได้อย่างถูกต้อง ชาวคาลเดียนเป็นชาติแรกที่ริเริ่มนำความรู้ทางดาราศาสตร์มาทำนายโชคชะตาของมนุษย์
ที่มา:wikipedia
(http://image.ohozaa.com/in/ldagash.jpg)
แม่น้ำ ในบาบิโลน
(http://image.ohozaa.com/i5/babylonia.jpg)
แผนที่ตั้งของ บาบิโลนเนีย
################
ขอบคุณผู้อ่านอีกครั้งนะคะ คอมเม้นทำให้ไรท์เตอร์มีกำลังใจรีบแต่งสุดๆเลยล่ะค่ะ
...เจ้าหนูนากัลยังต้องเดินทาง ผจญภัย และพบปะหนุ่มๆอีกเยอะเลยค่ะ อิอิ
ขอบคุณจริงๆค่า :pig4:-cloud9
-
เรื่องนี้สนุกๆมากๆเลยครับ ผมเพิ่งมาอ่านครั้งเเรกก็ติดหนึบเลย
ลุ้นมากว่าจะเป็นยังไงต่อไป
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากเลย ภาษาที่ใช้ก็สวยด้วยครับ ผมชอบ^^
เป็นกำลังใจให้นะครับผม :L2: :L2:
รออ่านอยู่น้า :กอด1:
-
มาต่อแล้ววววว
สนุกที่สุด รากัลเข้ารอบให้ได้น้า
ปล. ไรเตอร์แต่งเก่งมาก จ๊วบบบบบบบ *3* มากอด :กอด1:แล้วววว
555 ขอบคุณสำหรับนิยายค่า
-
ดีใจอ้ะ อย่างน้อยนากัลก็ได้จึ๋ยๆด้วยความรู้สึกที่ดี บนเรือ ใต้ท้องฟ้าและดวงดาว
(ถึงจะบดเบียดรุนแรงก็โรแมนติคล่ะว้าาาา)
เข้าสวนลอยๆๆๆๆๆ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดไรท์เตอร์นะคะ ^o^
-
สนุกและได้ความรู้ด้วย ขอบคุณนะไรท์เตอร์
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเปลกดี นายเอกเป็นน้องโส สงสารอะ เป็น โชตะ ที่เเปลก เเต่ว่าจะมีรักเเท้ไม๊อะ น้องใสซื่ออยู่นะไม่ค่อยรุ้เรื่องโลกภายนอก ชอบอีกอย่างที่มีความรุ้ด้านประวัติศาสตร์ด้วย
-
พบปะ หนุ่ม ๆ อีกเยอะ เอิ๊กกกกกก
เรืองนี้แปลกดี มีพระเอกไหมคะ
หรือเป็นเรื่องราวของนากัลอย่างเดียวเลย
อยากให้นากัล ได้เจอรักแท้ ท่าทางน้องออกจะใสซื่อ สิ่งที่ทำก็เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง
+1 เป็นกำลังใจให้ คนแต่งกะ นากัลคะ
-
:m25: :m25:
OH!!!!!!!!
นากัลแรงมากเลย
ชอบบบ >/////<
ไรเตอร์สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ
-
อิอิอิ :L2: :L2:
ขอให้ หนีได้สำเร็จด้วย เหอะ :call:
-
เอาใจช่วยนากัลให้หนีได้และให้ผ่านการคัดตัวนะคะ
รอลุ้นว่านากัลจะเจออะไรต่อไป
-
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่านากัลจะได้เข้าวังรึเปล่า
-
เข้ามาขอบคุณคนอ่านทุกคนค่าาาา คืนนี้ดึกๆจะลงตอนที่ 5 นะคะ ขออภัยที่ล่าช้า
มาตอบคำถามด้วยค่าา
เรื่องนี้มีพระเอกแน่นอนค่ะ แต่ว่าจะเป็นใครต้องรอดู อิอิ :L2:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
-
แหม๊ นึกว่าลงตอนต่อไปแล้ว รีบกดเข้ามาเลย
รอดึก ๆนะคะ แต่อย่าดึกมากนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า T T
อยากอ่านก้ออยากอ่าน
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังให้ไรท์เตอร์นะค่ะ แบบว่า --- เนื้อเรื่องดีมากๆ เลยน่ะค่ะ ชอบๆ ปกติชอบอ่านเรื่องแนวย้อนยุคแบบนี้อยู่แล้ว
โดยเฉพาะแนวอิงประวัติศาสตร์ยังงี้ >,,<
นากัล เป็นเด็กที่เติบโตมาโดยที่คิดว่าสภาพการตกเป็นทาสทางอารมณ์ของตนนั้นเป็นเรื่องธรรมดา เป็นเรื่องธรรมชาติที่ตัวเองต้องเผชิญ เลยไม่ได้คิดน้อยอกน้อยใจอะไร แต่เราที่อ่านกลับรู้สึกหดหู่ใจ :' (
เด็กอายุแค่ 13 ต้องรับกับอารมณ์ของคนมากมายไม่รู้ตั้งกี่คน
เอาใจช่วยให้นากัลหนีไปสำเร็จ คิดว่าการเข้าไปในวังของนากัล (วังที่ว่าที่คือบาบิโลนลอยฟ้าหรือเปล่าค่ะ?)
น่าจะเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องนี้อ๊ะป่าว โดยเฉพาะการกลับมามีอำนาจของพวกเปอร์เซีย >w<!!
กิ๊วก๊าววววว
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ !!!!!!!!
-
เรื่องนี้น่าสนใจมาก ... น่าติดตามสุดเลย
จะรออัพต่อไป นะจ๊ะ
-
ตอนที่
5
วันนี้ผมถูกปลุกตอนเช้า ลุกนั่งอย่างงัวเงีย เมื่อคืนกว่าจะได้นอนมันดึกนี่หน่า มาดามบ่นอีกแล้ว น่าเบื่อจริงๆเลย ผมหน้ามุ่ยลุกขึ้น มาดามเดินกระฟัดกระเฟียดลงไปข้างล่าง
“วันนี้เดี๋ยวจะมีขบวนแห่นักกีฬา ผ่านมา…แล้วพวกเจ้าหน้าที่บ้าบออะไรนั่นอีก พวกแกต้องทำร้านให้สะอาด แล้วก็แต่งตัวให้ดีกว่านี้” ผมเดินตามเด็กคนอื่นๆลงมา
รีบหนีมาหลังร้าน เดินย่ำโคลนไปอยู่ใต้ต้นสน ถอดกางเกง นั่งลงแล้วทำธุระ พอเสร็จ ผมเดินเปลือยกลับมาที่อ่างน้ำ นี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะต้องทำแบบนี้ที่นี่รึเปล่าน๊า ผมคิดพร้อมกับเทน้ำมันสมุนไพร สอดนิ้วเข้าไปล้างก้นด้านในด้วย ผมล้างมือล้างตัวให้สะอาดที่สุด
ผมกลับเข้ามาในครัว เห็นถุงบนโต๊ะ มาดามไปซื้อผักและขนมปังจากตลาดมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักเดินเข้ามาเบียด เธอโตกว่าผมนิดนึง เธอหยิบกะหล่ำออกมาจากถุง เอื้อมหยิบหม้อบนตู้ที่ผมเขย่งไม่ถึง
ซักพักนึงมาดามก็เดินมา “ต้มให้เปื่อยก่อนนะ มิลล์…เสร็จแล้วก็ตักใส่ถ้วยใหญ่นั่น เดี๋ยวเด็กๆจะแบ่งกินกันเอง”
อ๋อ ผู้หญิฺงคนนี้เป็นนี้เด็กใหม่หรอกเหรอ…
“นากัล ไปเช็ดตัวซะ วันนี้แกใส่แค่สร้อย รีบไปยืนหน้าร้านซะ เร็วเลย”
มาดามชอบให้ผมแก้ผ้าจังเลย เฟร็ดกับโจนัสไม่เห็นต้องเปลือยเรียกลูกค้าบ่อยเท่าผมเลย ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเบื่อมาดาม ผมก้าวตึงตัง พอถึงห้อง ผมก็เอาผ้ามาเช็ดตัวลวกๆ คว้าเครื่องประดับสีเงินหม่นๆ ดูไร้ราคามาสวมคอ เดินไปยืนหน้ากระจก
ผมผิวซีดจัง พวกขุนนางจะชอบผมหรอ? ผมหมุนหลังใส่กระจก มีรอยแดงๆที่ต้นคอผม รอยนิ้วมือ พี่โจมาร์ตรงก้นผม เขาจะไม่รู้จริงๆหรอว่าผมทำอาชีพอะไร
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้บานกระจก
แต่ตาผมเป็นสีฟ้า ไม่เหมือนเด็กอื่นๆ…บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องดี ใช่ ต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ งั้นเวลาพวกขุนนางมองผม ผมจะทำตาโตๆแล้วกัน แต่ปากผมแห้งอะ แตกนิดๆเป็นรอยเลือดสีแดงด้วย ผมแลบลิ้นทาน้ำลายที่ริมฝีปากล่างเยอะๆ ผมเคยเห็นมาดามเอาผงอะไรไม่รู้ทาปาก ผมเป็นเด็กผู้ชายคงไม่ต้องใช้มั๊ง
ผมสางเส้นผมด้วยมือ ….ฮือ… ผมไม่มั่นใจเลยแฮะ
“นากัล ลูกค้ามาแล้ว!!”
“ฮะ มาดาม จะลงไปแล้วฮะ”
… เอาไงเอากัน ผมเบื่อเพิงซอมซ่อที่นี้เต็มทน
===============
เวลาค่ำมาถึงไวมาก หัวใจผมเต้นระส่ำชนิดที่แมร์รี่อาจจะได้ยินด้วยซ้ำ ผมกวาดห้องอยู่ข้างๆเธอ สายตาสอดส่อง มาดามเดินผ่านไปมา คอยชี้นิ้วสั่งเด็กๆให้ทำงาน ก่อนที่เธอจะออกจากร้าน
“มิลล์ ฝากด้วยนะ” แว่วเสียงจากห้องข้างๆ ผมเอาหูไปแนบกำแพง แมร์รี่ยืนมองงงๆ
“เดี๋ยวฉันต้องกลับไปหาสามีที่บ้าน ตื่นแล้วก็เปิดร้านไว้เลย พรุ่งนี้ฉันกลับมาเช้าๆ”
“ค่ะ มาดาม”
“อ่อ แล้วก็คอยระวัง เด็กนากัลนั่นด้วยล่ะ …ฉันเห็นมีเก้าอี้ไปอยู่ใต้หน้าต่าง ตอนเช้า แต่ขี้เกียจถามอะไรมัน เจ้าเด็กนั่นมันกระหรี่แท้ ชอบนัวเนียกับพวกคนเรือยิวสกปรก พวกยิวก็ยังงี้ล่ะ …เธอก็ล็อกประตูครัวด้วยนะ ฉันไปละ ”
ผมได้ยินเสียง กริ๊กหลายทีข้างล่าง มาดามสั่งให้ล็อกประตูครัวด้วย แย่แล้ว…พอมิลล์เดินขึ้นมาด้านบน ผมพยายามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ข่มตาหลับ
.
.
ผ่านไปนาน…จนผมเริ่มง่วง ท่านอ้วนนัดไว้ก่อนตะวันขึ้น คงจะประมาณ สามคาบสินะ…ผมจะเงี่ยหูฟังนกร้องแล้วกัน
ผมพลิกตัวไปมาใต้ผ้าห่ม แอบลืมตามอง มิลล์ ก็เห็นว่าเธอนิ่งสนิท
“จิ๊บ จิ๊บ” อ้ะ!!!
ผมแหงนมองหน้าต่าง เหมือนฟ้าจะอ่อนกว่าตอนตะกี้ ถึงเวลาแล้วสินะ ผมค่อยๆคลานออกมาจากผ้าห่มให้เบาที่สุด ทุกอย่างเงียบจนน่ากลัว ผมกลั้นหายใจ แล้วเขย่งข้ามแมร์รี่ มองผ่านความมืดไปที่เธอเป็นครั้งสุดท้าย ลาก่อนนะ แมร์รี่ ผมรีบคว้ากังหันพี่โจมาร์บนโต๊ะ
พอมาถึงชั้นล่าง ผมเพ่งตามองประตูหน้าร้าน เก้าอี้ถูกเอาไปเก็บแล้ว ผมเดินไปที่ครัว ผลักประตู แล้วก็อย่างที่คิด ผมเปิดไม่ออก ผมกำลังจะหันกลับไปหาอะไรซักอย่างมา - -
เงาของมิลล์เดินลงบันใดมาอย่างช้าๆ
“เธอจะทำอะไรน่ะ!??”
ผมถอยไปติดผนัง…จบแล้ว ผมถูกจับได้ พรุ่งนี้มาดามต้องโยนผมใส่กรรมกรสร้างวิหารแน่ๆ
“เธอดื้อแบบที่มาดามบอกจริงๆด้วย ฉันจะฟ้องหล่อนพรุ่งนี้”
ผมเหลือบเห็นไม้กวาดอยู่แค่เอื้อม
ผัวะ!!!
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง มารู้อีกที คือผมกำลังถือไม้กวาด แล้วด้ามของมันก็ฟาดลงที่ใหล่ของมิลล์พอดิบพอดี !!
“โอ๊ยย!!” มิลล์เซไปทางซ้าย ผมไม่เห็นสีหน้าตอนนี้ เพราะมีแค่แสงลอดจากใต้ประตูร้าน แต่ด้วยอะไรบางอย่าง ผมก็ฟาดมันอีกครั้งที่คอเธอ!!
ผมรู้สึกเหมือนฉี่จะราด ขาผมสั่นไปหมด ทุกอย่างมืด! มืดเกินไป! แล้วก็มีเสียงตุบ เงาของมิลล์ฟุบลงกับพื้น ผมมือสั่นปล่อยด้ามไม้กวาดร่วง
ย…ยัยบ้าเอ๊ย ทำใมต้องตื่นมาเจอด้วยนะ ผมก้มลงไปยึดเข่าตัวเอง ไม่ให้สั่น
ที่นี้ยังไงต่อล่ะ … ผมมองรอบๆไม่มีอะไรมาใช้ต่อตัวได้เลย
โอ้ย ผมจะร้องให้แล้ว… แต่กลั้นเสียงเอาไว้
ผมมองเงามิลล์ในความมืด…
ผมลากร่างสลบของมิลล์มา มันถูกับพื้นเกิดเสียงเล็กน้อย มิลล์น่าจะโตกว่าผมสามสี่ปี เพราะตัวเธอหนักมาก ผมลากเธอข้ามห้องอย่างลำบากลำบน คาบกังหันของพี่โจมาร์ไว้ในปาก หันมองหน้าต่างซึ่งมีแสงจางๆ
ผมวางหลังเธอชนกำแพง สูดหายใจเข้าลึก…เหยียบเท้าเล็กๆบนใหล่เธอ แล้วกระโดดคว้าขอบปูน
ผมดึงตัวเองขึ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ข้างนอกนั้นเริ่มมีแสงแล้ว…ผมต้องทำได้
“ผลั่ก!!!”
แล้วผมก็ทำได้จริงๆ ร่างกระแทกบนพื้นทรายข้างนอก ฝุ่นตลบเข้าหน้าผม ผมไอออกมาอย่างมีความสุข
เอาล่ะ ท่านอ้วน ….ไหนล่ะ จตุรัส ข้างนอกไม่มีวี่แววอะไรเลย ผมปัดฝุ่นออกจากสะดือ
ผมวิ่งมาเรื่อยๆ ยิ่งใกล้จตุรัส คนก็เริ่มออกมามากขึ้น เมื่อมาถึง ผมเห็นกลุ่มเด็กกับพ่อแม่ วิ่งข้ามถนนมา ผมหลบอยู่ตรงมุมหน้าพุรูปนกเหยี่ยว… ท่าทางเลิกลั่ก ตอนนี้ทุกอย่างสว่างขึ้นแล้ว เป็นสีฟ้าอ่อนกันหมด
หัวใจผมเต้นตึกๆฮะ พี่โจมาร์บอกว่าจะมาส่งผม …ผู้ชายตัวสูงตรงมุมตึกก็คล้ายๆ แต่คงไม่ใช่
พี่บอกว่าจะไม่ปรากฎตัวให้เห็น แต่ผมเชื่อว่าพี่อยู่ที่ไหนซักแห่ง
กังหันลมอยู่ในมือผม พี่ฮะ…
!!!!
ทันใดนั้นเสียงม้าควบก็ใกล้เข้ามา พื้นจตุรัสปูด้วยกระเบื้องสีแดง สะท้อนกับเสียงกีบเท้า รถม้าของท่านอ้วนวิ่งตัดผ่านถนน เหมือนกับคนขี่ม้าจะจำผมได้ เขาควบเข้ามาจอดข้างน้ำพุ
“ใช่…นี่แหละ อุ้มเด็กขึ้นมาเลย ทำใมมอมแมมอย่างงี้ล่ะ”
คนงานเดินเข้ามาช้อนตัวผมอย่างรวดเร็ว เขาบรรจงวางผมบนเบาะ ปิดประตูเสียงดัง
ท่านอ้วนแก่อยู่ในชุดผ้าคลุมย้วยๆสีเขียวอื๋อ ผมสีน้ำตาลใกล้ร่วงโรยของท่านถูกหวีเรียบแปล้ ท่านใส่เครื่องทองวิบวับเต็มตัวไปหมด มีชายผมทองที่ผมเคยบริการนั่งอยู่ด้วย
“สวัสดี นากัล!” ท่านอ้วนอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตัก “เจ้าตัดสินใจถูกที่สุด…ฉลาดสมเป็นเจ้าจริงๆ”
“แต่มอมแมมเหลือเกินนะ นากัล” ชายหนวดขาวติง รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้า
“เดี๋ยวข้าจะพาเจ้า กลับไปล้างเนื้อล้างตัวใหม่เสียก่อน…”
ผมกำกังหันลมในมือแน่น หันไปมองหน้าต่างข้างๆ พยายามหาใบหน้าของพี่ที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่เห็นเลย ผมอยากกอดพี่โจมาร์ก่อนไป ผมรู้สึกแย่จังฮะ
รถม้าสั่นคลอนแคลนเมื่อข้ามสะพาน แล้วเราก็ออกจากย่านที่เคยเป็นของผม ของแมร์รี่ ของชาทรัช ของพี่โจมาร์ โดยไม่รู้ตัว ผมก็น้ำตาแตก และร้องให้เสียงดัง
“ฮือๆๆๆ ฮือ” ท่านอ้วนที่ผมนั่งตักอยู่ตกใจ
“เป็นอะไร นากัล! ”
ผมสะอึกสะอื้นไม่หยุด ผมกลัวจังเลย
“นากัล แกไม่ต้องร้องเลย แกรู้มั๊ยว่า ในวังมันสบายขนาดใหน ข้าก็เล่าให้แกฟังแล้วไม่ใช่รึ” ท่านอ้วนเอามือมาปัดๆน้ำตาผมออก
“หยุดร้อง ประเดี๋ยวหน้าแดงกันหมด นากัล…”ชายหนวดขาวบอก ผมร้องโฮอย่างควบคุมไม่ได้ ผมอยากกอดพี่โจมาร์นี่หน่า ผมไม่รู้อะไรแล้ว
มารู้ตัวอีกที คือชายหนวดขาว อุ้มผมไปกอด แล้วก็ลูบหลังใหญ่เลย เขาดูดปากผมด๊วบๆแล้วก็กอดอีก ลูบหลังจนกว่าผมจะหยุด แต่ก็จูบปากผมสลับไปด้วย ไม่รู้ว่าทำใมเขาต้องทำยังงั้น เพราะตอนผมร้องให้ น้ำลายจะยืด ตอนนี้มันเปื้อนหน้าผมกับเขาไปหมด แต่ชายหนวดขาวดูจะชอบใจมาก พิลึกจริงๆเลย
“เดี๋ยวไปที่บ้าน ข้าจะให้เจ้ากินเนื้อแกะอย่างดีเลย แล้วนี่ เจ้าเคยดื่มไวน์มั๊ย?? ในวังมีไวน์และเหล้าชั้นเยี่ยม …เจ้าจะได้เรียนหนังสือด้วยนะ ดาราศาสตร์ คณิตศาสตร์ ปรัชญา กีฬา การเกษตร การเต้นรำ”
“ฮะ…ฮึก…ร..เรียนหนังสือหรอฮะ ?”
ท่านอ้วนกับชายหนวดขาวพยักหน้า “ถูกต้อง เจ้าจะได้เข้าเฝ้าพระเจ้า เนบูคัดซาร์ ได้รับใช้เชื้อพระวงศ์ของท่าน ที่ที่มีทุกอย่างเข้าไปประเคน เจ้าจะได้ว่ายน้ำในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ แต่เจ้าต้องเลิกร้องให้ ไม่งั้นหน้าตาเจ้าจะน่าเกลียด และทุกอย่างที่พูดมากก็จะพังหมด”
ผมรีบปาดน้ำตา “ฮึก ….ฮะ..ไม่ร้องแล้วฮะ ”
ผมสูดหายใจลึก ตั้งสติอีกครั้ง… ผมจะงอแงไม่ได้แล้วนะ ผมเข้ามาอยู่ในรถม้าแล้ว และมันจะพาผมไปการคัดตัว สู่วังพระราชา ผมอ่อนแอไม่ได้แล้ว
===========================
สาวใช้กุรีกุจอ เข้ามาอุ้มผมลงจากรถม้า เหมือนทุกคนในบ้างจะรู้หน้าที่หมดว่าต้องทำอะไรกับผมบ้าง และพวกเขาก็ทำอย่างรวดเร็ว
สาวใช้พาผมไปห้องน้ำใหญ่ จุ่มผมลงบ่อน้ำ จับผมถูด้วยพืชไปทั้งตัว แล้วเขาก็เอาอะไรมาทา ทำให้ตัวผมลื่นๆ ผมได้กลิ่นใบเตย เขาให้ผมอ้าปากอมหญ้าชนิดนึง แล้วบ้วนทิ้ง มันซ่าๆหอมๆ สาวใช้ไม่พูดอะไรกับผมเหมือนครั้งแรกเลย คิดว่าเพราะ มีคนงานอื่นในห้องด้วย
เธอบอกให้ผมสีฟัน ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย มีอยู่ตอนนึงที่เธอขุกเข่าลงไปล้างก้นให้ผม ขัดต้นขาผม แล้วคงเห็นรอยแดง เธอทำหน้าเจ็บปวด ประคองหน้าผมไว้ ทำท่าเหมือนจะร้องให้ เธอสูดน้ำมูกหนึ่งที แล้วก้มหน้าก้มตาล้างตัวต่อ
ทั้งวันนั้นผมแทบไม่ได้เดินเลย ทุกคนอุ้มผมราวกับเป็นแจกันชิ้นนึง ซึ่งมีกฏห้ามแตก ผมไม่เคยถูกปฎิบัติแบบนี้มาก่อนในชีวิต
พอมาที่ห้องๆหนึ่ง ความเศร้าเรื่องพี่โจมาร์ผมก็น้อยลงไป ห้องนั้นเป็นสีทองทั้งห้อง มีลายอักระอยู่ตามกระจก มีรูปปั้นผู้หญิงผมหยิกยาวออกมาจากฝาหอย และโต๊ะหินอ่อนอยู่ตรงกลาง
ท่านอ้วน ชายหนวดขาว และสาวใช้อีกสองคนเดินเข้ามาพร้อมกล่องกำมะหยี่
ท่านอ้วนเปิดกล่องกำมะหยี่ แล้วหยิบสร้อยเพชร มากางหน้าผม
“แกว่ามันสวยไหม นากัล”
ผมยืนงง มีให้สาวใช้ เข้ามาประคองผม ช้อนขาขวาผมขึ้นข้างนึง
“มันเป็นของเจ้าแล้ว” ท่านอ้วนร้อยมันเข้าที่ต้นขาผม ท่ามกลางความงงงัน เพชรเย็นๆก็แนบเนื้อผม ให้ความรู้สึกประหลาด
“ท่านให้ผมหรอฮะ??!!”
“ใช่น่ะสิ แกต้องบอก พวกกรรมการด้วยนะ ว่าแกรับใช้บ้านท่านเอ็ด พ่อค้าเพชรประจำราชวงศ์ มาตั้งแต่เกิด”
ผมก้มลงมองสร้อยเพชร พอผมขยับขา มันก็เหวี่ยงเบาๆ ทอแสงระยิบระยับ
“ขอบคุณฮะ ท่าน”
“ที่นี้จะทำยังไงกับรอย พวกนี้ละ ท่าน”ชายหนวดขาวชี้มาที่ต้นคอผม
“จัดการซิ” ท่านอ้วนสั่งสาวใช้ พวกเธอพาผมขึ้นไปนอนบนโต๊ะ เธอเปิดกล่องกำมะหยี่อีกอัน หยิบแปรง จุ่มลงในแป้งสีเนื้อ ปัดกลบรอยต่างๆบนตัวผม ต้นขา หน้าท้อง พอพวกเธอจับผมพลิกตัวผมกลบรอยด้านหลัง
“ท่านเอ็ด แล้วตรงนี้ล่ะ”ชายหนวดขาวทิ่มนิ้วเข้ามาด้านหลัง ผมสะดุ้งเฮือก
“เรื่องความฟิตไม่ต้องกังวลหรอก” ท่านอ้วนรีบท้วง ”เจ้าคิดว่าข้าถ่อไปที่ร้านซอมซ่อเพราะอะไรล่ะ ข้าไม่เคยเจอเด็กที่ไหน มีเสน่ห์ส่วนนั้น เท่านากัลอีกแล้ว ฮ่าๆๆ”
ท่านอ้วนเดินเข้ามาบีบเคล้นสะโพกผม “ข้าคงจะคิดถึงเจ้าน่าดูเลย นากัล ”
==========
พอเที่ยง ท่านอ้วนก็เรียกผมเข้าไปกินอาหารร่วมด้วย เขาพรรณาเรื่อง ความยิ่งใหญ่ของเพชรที่เขาขาย เรื่องที่เขาเดินทาง ข้ามทะเลไปติดต่อกับช่างขุดแร่ด้วยตัวเอง แล้วก็เรื่อง ที่เขาเกลียดพวกเปอร์เซียมากเพียงใด
พวกเปอร์เซีย แน่นอนว่าผมจำคำพูดของพี่ได้ ผมไม่ได้เอ่ยอะไร ท่านอ้วนแค่ต้องการให้ผมยิ้ม และ ยิ้ม และ ครางเมื่อจำเป็น นั่นคือทั้งหมดที่ท่านอ้วนต้องการ แต่ขณะนี้ เขาตั้งความหวัง เรื่อง กำไล จากผมด้วย
เขาปล่อยให้ผมเดินเล่นในบ้านของเขาตลอดบ่าย ผมได้เห็นอะไรสวยๆเยอะเลย ท่านอ้วนรวยมากเหลือเกิน จนกระทั้งตกเย็น สาวใช้เดินพาผมไปในห้องแต่งตัว
ให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ พวกเธอเริ่มหวีผม เกิดมาไม่เคยมีใครหวีผมให้ผมเลย พวกเธอทาอะไรมันๆที่ขนตาผม มันเป็นสีใสๆ พอหวีผมเสร็จ เธอเอากรรไกรมาเล็มส่วนที่ลุ่ยนิดหน่อย เป็นอันจบ
พวกเธอพาผมไปที่กระจก ผมสีทองของผมเป็นหน้าม้าปัดข้าง หวีอย่างเรียบร้อย เหมือนขนตาจะยาวขึ้นด้วย ได้ยังไงนะ? แล้วปากผมก็ถูกทำให้บวมเจ่อ พวกขุนนางชอบหน้าตา แบบเด็กขี้แยเองหรอกหรอ??
พอมาถึงรถม้า ท่านอ้วนก็โพลงเสียงดัง “ฮ๊า…นากัล ! ข้ามองแกไม่ผิดเลยจริงๆ ขึ้นมาๆ” สาวใช้ช้อนแขนผมลอย
“เขาเหมือนเจ้าชายน้อยๆเลย ว่ามั๊ย” ท่านอ้วนถามความคิดเห็น สาวใช้พยักหน้า มีสาวใช้คนนั้นที่ผมเจอครั้งก่อน ยิ้มให้ ผมยิ้มแฉ่งกลับ ก่อนที่ประตูรถม้าจะปิด
“พร้อมนะ นากัล”
“ฮะ”
“ไปที่งานคัดเลือก หน้าพระราชวังเลย”
…………………..
=======================
สวัสดีค่ะทุกคน ตอนหน้าจะเข้าสู่ เรื่องเมนหลักแล้ว
ตอนแรกที่คิดแต่งเรื่องนี้ ก็กลัวเหมือนกันว่า เนื้อหาจะแรงไปรึเปล่า เพราะตัวเอกเป็นเด็กน้อยด้วย
แต่ด้วยความที่ รู้สึกจริงๆว่า ยุคสมัยก่อน โดยเฉพาะ กรีก,บาบิโลน เด็กๆนี่แหละ จะถูกกดขี่และจับไปเป็นทาศอารมณ์มากที่สุด
ถึงขนาดมีกฎหมายอนุญาติให้ มีเมียเป็นเด็กชายอายุ 12 ได้เลยด้วยซ้ำ ไว้จะแปลข้อมูลเอามาโพสภายหลังนะคะ
อย่างไรก็ตาม ขอบคุณผู้อ่านและกำลังใจมากๆเลยค่ะ :กอด1: รักคนอ่านสุดๆไปเลยล่ะค่ะ โค้งงามๆค่ะ :L2:อิอิ-cloud9
-
โฮ่ว ถึงกะต้องเอาไม้กวาดฟาดก้านคอเลยทีเดียว
มาดามแกก็ช่างเหมือนนกรู้นะ ช่างหาคนมาเฝ้าร้านได้ถูกวันมาก
นากัลเด็กน้อยท่าทางจะต้องผจญภัยอีกยาวเชียว
นี่คนเขียนจะพานากัลไปอาณาจักรข้างๆเดินทางออกทะเลด้วยรึเปล่าคะ
เป็นกำลังใจให้แล้วรออ่านอย่างใจจดจ่อนะคะ :กอด1:
-
มาจิ้มบวกให้เพราะชอบค่ะ แต่เพิ่งอ่านไปได้สองตอนเอง ><
-
Very Good
-
เนือหาเร้าใจ แถมมีเรื่องประวัติศาสตร์มาให้เรียนรู้ด้วย จะติดตามต่อนะค่ะ
-
เพิ่งมาอ่านสนุกมาก
เนื้อหาน่าติดตาม
-
สนุกน่าติดตามมากๆ เลยคะ
-
รอตอนต่อไปด้วยครับ สนุกมาก ๆ เลย
-
เรื่องนี้ ชีวิตต้องสู้จิง ๆค่ะ ไม่ได้สบายมาแต่เกิด ก้อต้องปากกัดตีนถีบนี่แหละ
ใครล่ะ ไม่ชอบความสบาย มีอาหารดี ๆกินทุกมื้อ ไม่ต้องทนหิวโหย มีเสื้อผ้าดี ๆใส่
ทั้งสงสารและเอาใจช่วยนากัล
อย่าให้น้องช้ำมากนะคะ
ตลอดมา ดูเหมือนเรื่องอย่างว่าของนากัลเกิดขึ้นตามที่ถูกกระทำ
อยากให้นากัลรู้จักเซ็กซ์ที่เกิดจากความรักจริง ๆ
ขอบคุณคะ หวังว่าคืนนี้จะมาต่ออีกนะคะ
-
ชอบ จัง อับไว ดีแท้ ๆๆๆ ชอบๆๆ ไม่ค่อยแต่งแนวนี้ออกมาเท่าไรอะ ถ้ามี ก้อ จะประมาณว่า พระเอกเป็นคนแรก ของนายเอก(เปิดซิง) อะไร อย่างงี้อะ
-
อันที่จริงแล้ว ทาศ ผิดนะ ที่ถูกต้องต้องเขียนว่า "ทาส" จ้า
รู้มั้ย ใช้ไม้โทจ้ะ ถ้าคงคำว่ามั้ย ใช้ไม้โทหมดเลย ไม่ใช่ไม้ตรีนะ ^-^
อนุญาต ไม่มีสระอิ กุลีกุจอ สะกดด้วย ล.ลิงจ้ะ
ที่ผิดจริงๆจังๆ ก็มีเท่านี้ (ล่ะมั้ง)
o13
-
ถามว่าแรงมั๊ย ก็แรงนะ แต่ว่าเป็นการแต่งที่อาศัยข้อมูลมาประกอบ
ซึ่งมันเป็นความจริงที่เจ็บปวด แต่แต่งดีนะ นึกภาพออกตามออกเลย
+1
-
กรี๊ดดดดดดด เรื่องนี้สุดยอดไปเลย!
คนเขียนสุดยอดมากกก อยากถามว่าเป็นนักเขียนมาก่อนใช่มั้ยเนี่ย
เพราะสำนวน และ ความรู้ หรืออะไรหลายๆอย่างดุโปรมากยังกะนักเขียนมืออาชีพ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆจัง ได้มาอ่านเรื่องนี้
รอตอนต่อไปนะคะ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากๆ สุดยอดจริงๆ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
-
อยากอ่านต่อแล้ว
นากัล สู้ๆ ไรเดอร์เเ่ต่งเก่งมากเลยย
55555 ชอบนากัล จะเข้าเรื่องเมนหลักแล้ว เย้ๆ
ขอบคุณค่า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่สนุกจังเลย รู้สึกลุ้นไปกับนากัลด้วยทุกตอน :o8:
แบบชอบเรื่องย้อนยุค อิงประวัติศาสตร์อยุ่แล้วด้วยแหละ :-[
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา...นากัลต้องเข้ารอบแน่ๆ :ped149:
-
ขอ +1 ให้ไรเตอร์นะคะ
เรื่องนี้สุดยอดมากจริงๆ
มีทั้งเนื้อเรื่องแล้วยังมีความรู้มาเพิ่มเติมอีก
ที่สำคัญเนื้อเรื่องแรงมากค่ะ ไม่เคยเจอ
แต่สนุกมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ รวดเดียวถึงตอนนี้เลย
สนุกดีอ่ะ
แบบ นากัล ดูเป็นเด็กน้อยใสซื่อ :-[
จะคัดตัวสำเร็จมั้ยเนี่ย
รออ่านต่อค่า :bye2:
-
:a5: :a5:
นากัลจะเข้าวังแล้ววววววว
สู้ๆๆๆน่ะนากัล
เข้าวังไปให้ได้นะ
ว่าแต่มันจะคัดเลือกกันยังไงหว่า????
-
มาดามมมมม นาักัลหนีไปแล้วจ้า
สมน้ำหน้า ! หึหึ เอานากัลเราไปใช้แรงหนักหน่วงเหลือเกิน
นากัลสู้ๆ มันจะเกี่ยวกับการทรยศหักหลังอะไรมั๊ยเนี่ยพอเข้าไปในวัง
สงสัยว่านากัลเป็นเด็กเชื้อชาติอะไร 0.0
ยิวเหรอ? แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเปอร์เซียอะ
ไรท์เตอร์ไขข้อข้องใจด้วยนะค่ะ >,<
ชอบที่เอาประวัติศาสตร์มาแปะไว้มากมาย 55555555555
-
มิลล์ ตายยังนั้น 555+
แล ฟาดไปแรงเหมือนกันนะนั้น
555+ ว่าแต่
อยากอ่าน ตอนต่อไปจังเลยอ่ะ
ตอนเข้าวังๆ :L2: :L2:
-
หนุก ๆ ๆๆๆๆๆ
จาติดตามมมม :impress2:
-
แต่งดีมากอ่ะ
เป็นเรื่องแรก ที่อ่านแบบย้อนยุค รู้เรื่อง
-
จุกครับ
แต่น่าติดตาม
-
รองานคัดเลือกเผื่อชีวิตนากัลจะได้ดีขึ้น(รึเปล่า)ซะที
-
สวัสดีค่า ไรท์เตอร์จะลงตอนที่ 6 คืนนี้ค่ะ จะพยายามไม่ดึกมากนะคะ พอดีเมื่อวานติดธุระ เลยต่อไม่ทัน ขอบคุณคอมเม้นมากๆๆๆๆเลย ซึ้งใจจัง :o8:
ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ บางทีไรท์เตอร์ก็ไม่ได้เช็ค ขออภัยค่ะ
มาตอบคำถามเรื่อง เชื้อชาติของนากัลค่ะ
สงสัยว่านากัลเป็นเด็กเชื้อชาติอะไร 0.0
ยิวเหรอ? แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเปอร์เซียอะ
ไรท์เตอร์ไขข้อข้องใจด้วยนะค่ะ >,<
ขอเขียนมาเป็นประวัตินากัลย่อๆ โดยที่ยังอิงเรื่องนะคะ
นากัลมีเชื้อสายยิว กำเนิดจากแม่ยิวเป็นทาส อพยพมาจากกรุงเยรูซาเล็ม มาอาศัยในบาบิโลน แม่นากัลเสียชีวิตตั้งแต่นากัลจำความไม่ได้ นากัลอยู่กับคนจรจัดแถวท่าเรือ จนอายุ 6 ขวบ มาดามก็เก็บมาเลี้ยงต่อ และให้ทำงานตอนอายุ 9 ขวบ
ยีนส์ผมทอง สันนิฐานว่า ได้มาจากพ่อ ซึ่งน่าจะเป็นคนต่างถิ่นแถบทะเลเมริเตอเรเนียน อาจจะเป็น เกาะครีต หรือกรีก เป็นต้น ผมบลอนด์เป็นยีนส์หายากไม่ว่าจะยิวหรือคาลเดียนเอง ลักษณะภายนอกของนากัล จึงกลายเป็นเสน่ห์มาก
ปล.นากัลไม่มีเชื้อสาย เปอร์เซียเลยค่ะ แต่จะเกี่ยวข้องอย่างไรต้องติดตามในเรื่องค่า อิอิ
-
ขอบคุณสำหรับแบคกราวน์ของนากัลนะคะ
ถ้าไม่ดึกมากคืนนี้จะรอคะ
อยากรู้แล้วว่าใครจะเป็นนายเอก..
อย่าให้น้องช้ำมากนะคะ
-
รออ่านต่อนะคะไรท์เตอร์
หลงรักความ full of hope ในการใช้ชีวิตของน้องเค้าไปแล้วเต็มๆค่ะ
-
ขอบพระคุณผู้อ่านมากๆๆเลยค๊าาา รักคนอ่านจังเลย :-[
...........
ตอนที่
6
ทุกอย่างภายนอกหน้าต่างของรถม้า ถูกทับด้วยความมืด ผมเห็นเพียงเงาเรือนรางของต้นไม้ ต้นแล้วต้นเล่า แสงไฟจากหมู่บ้านถูกจุด ถนนขรุขระหายไป กลายเป็นถนนเมืองตัดใหม่ทอดยาว เราผ่านกำแพงเมืองด้านในเรียบร้อยแล้ว ผมเสียใจที่มองไม่เห็นรูปภาพบนกำแพงเลย
หลังจากขึ้นเนินเตี้ยๆ ผมก็เอาจมูกแนบกระจกรถม้า ท่านอ้วนเอื้อมมือมาถอดสลักให้ ผมจึงยื่นหน้าออกไป
“นั่น ซิกกูแรท มหาวิหาร…ยิ่งใหญ่ล่ะสิ”
“ใหนฮะ? ” ท่านอ้วนชี้มือไปด้านบน ผมถึงต้องร้องโห ถัดจากพระราชวัง ด้านซ้ายคือมหาวิหาร นี่น่ะหรอ ที่เขาเรียกว่า ซิกกูแรท อะไรนั่น ผมเคยเห็นลางๆจากอีกฝากของเมือง ซิกกูแรทในความมืด ได้รับแสงจากพระราชวัง ผมเพิ่งเห็นว่ามีคนเป็นจุดเล็กๆ กำลังเดินจุดคบเพลิงไปรอบๆสถานที่ ซิกกูแรทในมุมใกล้ เหมือนกล่องสี่เหลี่ยมที่ต่อซ้อนๆกันขึ้นไป จากฐานใหญ่ไปยอดเล็ก บันใดชันๆ พาดยาวลงมาสู่พื้นดิน ตอนกลางวันผมคงเห็นได้ชัดกว่านี้
“จะว่าไป แกนี่ มีความรู้เรื่องศาสนาบ้างมั้ย” ท่านอ้วนเอะใจ “พระเจ้าที่เรานับถือชื่ออะไร?”
ผมหันมาส่ายหน้าให้ท่านอ้วน เขาเอามือก่ายหน้าผาก “โอย นากัล เจ้ามีสิ่งที่ต้องเรียนรู้หนักกว่าเด็กคนอื่นๆนะ ทรงโปรดให้รูปร่างหน้าตาชวนหลงใหลของเจ้า เตะตากรรมการเถอะ”
ท่านอ้วนพูดเรื่องเทพเจ้าต่อโดยที่ผมไม่ได้ฟัง
พระราชวังตั้งอยู่บนเนินต่ำ หันหน้าเข้าแม่น้ำ แม่น้ำสายเล็กๆนี้ จะใหลสู่แม่น้ำยูเฟรตีสสายหลัก ที่พี่โจมาร์ไว้เดินเรือ ….ไม่ว่าเทพเจ้าจะเป็นยังไงก็ตาม พี่ก็โจมาร์มีหุ่นคล้ายท่าน
ผมแอบซ่อนกังหันสีฟ้าของพี่ เหน็บไว้กับสร้อยเพชรของท่านอ้วนนั่นแหละ
“เอาล่ะ ถึงแล้วนะ…เตรียมพร้อมเลย นากัล”
รถม้าถูกเปิดออก คนงานดึงผมลงมา เท้าสัมผัสกับกระเบื้องสีขาว เย็นแทรกซึมผิว อยู่ๆผมก็วาบเย็นขึ้นมาทั้งหลังเลย ผมกลัวจัง พวกเขาพาผมเดินไปยังตึกเตี้ยๆ โคนเนินของพระราชวัง พอเงยหน้ามองฟ้า เห็นเมฆลอยตัวต่ำๆ ผมสูดหายใจลึกยาว ท่านอ้วนพล่ามอะไรไปตลอดทาง แต่ผมไม่ได้ยินเลย กษัตริย์กำลังทานอาหารค่ำอยู่ในหน้าต่างบานนู้นรึเปล่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กอย่างผมจะได้มาเหยียบที่นี้กับเขาด้วย ถ้าชาทรัชอยู่ด้วย เจ้านั้นต้องท้าผมวิ่งแข่งในท้องพระโรงแหง
ผมหันไปตามเสียงด้านหลัง มีรถม้าอีกสองคนมาสมทบ เด็กผู้หญิงอายุ ราวมิลล์แทบจะบินออกมาจากประตู พวกเธอจับมือกัน วิ่งกรูจนผ้าโผกศรีษะกระเพื่อม กรี้ดกร้าดเสียงดัง
“อ๋า เด็กๆ ของพ่อค้าไม้สักอินเดีย ดูซิ ร่าเริงมากซีนะ…เฮอะ พวกต่างถิ่นแห่กันมาทำใมนัก กะอีแค่ไม้กระดำกระด่าง ไม่ควรได้รับตราราชวงศ์ซักนิด” ท่านอ้วนพึมพำ จัดแหวน
เรามาถึงประตูบานใหญ่ มีทหารรักษาการยืนเฝ้าสี่นาย ผมมองเขาหัวจรดเท้า แต่งตัวตลกจัง ห้อยเหล็กบนตัวแบบนี้ ใหล่ต้องทรุดแน่ๆ
ท่านอ้วนเบ่งพุงของตัวเองออกมาทำใมนะ แล้วพอทหารเห็นพุงยื่นๆของท่าน ที่มีเพชรเม็ดเท่าหัวช้างติดอยู่ ทหารก็โค้งแล้วเปิดประตูให้
ผมเพิ่งรู้ว่าการเบ่งพุงคือวิธีขอเข้าประตู
“สวัสดียามค่ำ ท่านเอ็ด” ผู้หญิงชุดขาวยืนอยู่ด้านหน้า ท่านอ้วนพูดคุยกับเธอ ผมหลบอยู่หลังคนงาน ชะเง้อมองข้างใน มีใบหน้าของทหารมากมาย นั่ง ยืนอยู่ในนั้น แต่ทำใมห้องโถงมืดจัง ที่นี้จัดงานจริงๆหรอ แต่ซักพักผมก็ได้ยินเสียงเหมือน คนหมู่มากตบมือ พูดคุยจอแจ จากที่ไหนซักแห่ง
“นี่ครับกระผม” ผมโดนกระชากอย่างแรง ท่านอ้วนดึงผมมาหน้าพุง “นากัล เป็นเด็กรับใช้ของกระผม- -”
เสียงกรี้ดกร้าดของเด็กผู้หญิงดังกลบคำพูดของท่านอ้วน แค่ไม่กี่วิ ห้องนั่นก็ถูกอัดด้วย คนอีกกลุ่ม ผู้หญิงชุดขาว ทำสัญญาณมือให้ผมเดินตามไป เธอบอกท่านอ้วน
“เชิญเข้าไปที่โถงหน้างานเลยค่ะ พวกแกนำท่านเอ็ดกับท่าน เอ่อ- - มูฮัมหมัด? เออ…. ไปนั่งโต๊ะส่งประกวดเลย “
“ท..ท่าน เดี๋ยวฮะ” ผมถูกผู้หญิงคนนึงบีบแขน ลากผมให้เลี้ยวเข้าไปในทางเดินแคบๆ ผมพยายามหันหาท่านอ้วน แต่ท่านก็ถูกทหารบังหายไปเช่นกัน
แล้วความเย็นเยือกก็ปกครุมร่างกายผมอย่างจริงจัง ผมปวดมวลในท้อง เจ็บแปลบที่ใหล่ ผู้หญิงสามสี่คนเดินตามมา มีหญิงชุดขาวนำหน้า แล้วเสียงก็ดังก้องทางเดินสะท้อนผนัง เป็นเสียงคนตะโกนบรรยายลั่น ตามด้วยคนร้องเฮ ผมได้ยินชัดขึ้น เป็นคนร้องว่า “ อย่าดึงแขนๆ “ “ไม้เท้าอันนั้นเป็นของข้า” “รักแร้ดำเกินไป!” “ฮ่าๆๆข้าไม่จิ้มยัยนั่นเด็ดขาด!!” “เทพมาร์ดุกทรงโปรด! นั่นอุจาระหรืออะไร!!!”
ฮือ…ผมต้องไม่ร้องให้นะ มีแสงจากทางข้างหน้า แค่อึดใจเดียว ผมก็ถูกลากออกมาใจกลางโถง
มีคนร่วมร้อยยืนเรียงรายอยู่ในห้อง ทุกคนตัวสูง โวยวาย ชี้นิ้วใส่กัน ทุกคนแตกต่างจากชาวเมืองที่ผมเคยเห็น ทุกคนใส่เครื่องประดับ แข่งทอแสงแสบตา มีทาสเปลือยท่อนบน ถือพัดขนนกอยู่รอบๆ มีคนเดินรินไวน์ไปมา แล้วก็มีคนที่คลุมผ้าเหลืองอยู่กระจัดกระจาย คอยกระซิบ และนับนิ้ว…พวกเขานับเลขกันแน่ๆ
ผมสังเกตุได้ไม่นานก็ถูกลากเข้าห้องหลังเวที ห้องนี้เป็นห้องว่างโล่งๆ
“ทุกคนนั่งรอที่นี่ พอฉันเรียก คนที่อยู่หน้าสุดของแถว ก็เดินเข้ามา”
เอ่ยจบ เธอก็เดินเข้าไปอีกห้อง
…อ้ะ กังหันของพี่ ผมก้มมองต้นขาตัวเอง หยิบขึ้นมา จะถือขึ้นไปด้วยได้รึเปล่าน๊า
“คนต่อไปเข้ามาได้”
พวกเด็กผู้หญฺิงดันกันเอง พูดภาษาที่ผมไม่รู้จัก ยังไม่มีใครขยับไปใกล้ประตูอีกห้องซักนิด
“เด็กคนต่อไปเข้ามาสิ!!”
เดี๋ยวยัยชุดขาวก็ออกมาบ่นจนได้น่ะ ผมรีบเดินไปผลักประตูไม้
“เร็ว!!เลย” ร่างผมโดนกระชากเข้าไป ห้องนี้มี กระถางไฟห้องอยู่ด้านบน ชายหน้าเหี่ยว ผมขาว สวมหมวกขาว นั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง มีคนงานผู้ชาย และผู้หญิง ยืนอยู่รอบๆโต๊ะ บรรยากาศนี้ทำให้ผมนึกถึงตอนรับแขกบ้านท่านอ้วน
“อืม เด็กผู้ชายคนที่สิบเจ็ดของวัน” คนงานชายพูด
พวกเขาดึงผมไปที่โต๊ะ คนงานทั้งหญิงและชาย ฉุดกระชากให้ผมนอนแผ่ตรงกลาง หัวใจผมเต้นตุบๆ เขาจะทำอย่างว่าหรอ หรือ อะไร?? ผู้ชายหนุ่มบนหัวผม ดึงเสื้อคลุมออก ผู้หญิงช่วยปลดปมผ้าที่เอวผม ยกขาดึงกางเกงออก แปปเดียวผมก็ นอนแก้ผ้าอยู่กลางโต๊ะ โคมไฟเหนือหัวแกว่งไกว
ผมหอบ เพราะตกใจ
“อืม ผิวดีนะคะ ท่าน”
ชายหนังเหี่ยวทำปากยื่น เขาไล่มือมาที่ต้นคอผม ผมเกร็งคอขึ้นมามองว่าเขาจะทำอะไร แต่โดนคนงานชายหัวโต๊ะตบหน้าผาก “นอนนิ่งๆ”
“ผิวละเอียดจริงๆ” นิ้วมือแห้งๆของเขา ลูบวนไปมาที่หน้าท้อง ผ่านจุดกระสันของผมไปที่ต้นขา
เขาช้อนถูกสร้อย ลูบเพชรซ้ำๆ “ฮ๊า..เด็กบ้านท่านเอ็ด เพชรเม็ดงามหรอกหรือ หึหึ ไม่เลว …นะไม่เลว”
สายตาเรียวเล็กของตาแก่ เหมือนจ้องลอยๆไปข้างหน้า ราวกับว่าเขามองไม่เห็นงั้นแหละ ..ช่างเป็นคนที่มีหน้าตาสยดสยองเหลือเกินฮะ เอ๋…ผมเงยหน้าขึ้นมาอีก แต่ในลูกกะตาเป็นสีขาวมัวๆนี่หน่า
“ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ”
คนงานรอบโต๊ะ ดึงแขนผมขึ้นทันที จับผมบิดราวกับเป็นสิ่งของซักชิ้น เขาสลับให้ศรีษะผมไปอยู่ด้าน ตาแก่
นิ้วมือเขาวางจรดริมฝีปากผม เขากดมันเบาๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามา
“อั่ก!” เขากดลิ้นผมอย่างแรง “อืม…ใช่ได้” คนงานชายข้างๆผม ทำท่าหื่นกระหาย
“พวกเจ้า ดูฟันให้ข้าซิ” คนงานชายไม่รอช้า นิ้วใหญ่ๆดึงปากด้านข้างผมออก สอดอีกมือเข้ามาดันให้อ้า ไล่ไปตามแนวฟัน ชายหนุ่มคนนั่นก้มหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจเป่ารดหน้าผม “หอมกว่าทุกคนเลยครับ”
“ประสามสัมผัสล่ะ” ชายแก่พูด
คนงานผู้หญิงอีกคนเบียด คนงานชายออกไป เขาทำท่าหงุดหงิด
คนงานหญิงจับหน้าอกผม นิ้วเธอรูดไปมาที่หัวนมผม เธอเริ่มนวด แล้วก็จิก
“อ้ะ!..อะ” ผมหลุดคราง เธอจึงหยุด
ตาแก่ สอดมือในเรือนผมของผม ขยุ้มหนักๆ
“ผมเด็กนี้เป็นสีอะไร?”
“บลอนด์ครับ”
“ชาติอะไรน่ะ?”
“เจ้าหนูแกเป็นเด็กเชื้อสายอะไร?”
ผมอ้ำอึ้ง ต้องตอบว่ายังไงนะ… ท่านอ้วน! ใช่ “ผมไม่รู้ฮะ…ผมรับใช้บ้าน ท..ท่านเอ็ดตั้งแต่เกิด”
“อืม…กระนั่นก็ช่างเถิด …ตรวจเสน่ห์เลย”
คำพูดนี้ ทำให้ผมแปลกใจ หมายความว่ายังไงหนอ แต่พอพวกเขาจับผมหมุนสะโพก ผมก็ต่าสว่าง ผมกำลังอยู่ในท่ารับลูกค้า.. แต่แทนที่ไอ้จ้อนด้วย ตาแก่ตาบอด…ผมไม่เคยรู้สึกสยองเท่านี้มาก่อน
ชายแก่ยื่นนิ้วเหี่ยวแห้ง สวมแหวนมรกต…เขาถูวนๆที่ปากทาง
นิ้วมือเสียบตรงๆ “อิ๊!!!” ผมเกร็งสะโพก
“หืม…ตรงนี้อุ่นเป็นพิเศษนะ” ดวงตาสีขาวลอยล่อง
คนงานชายบีบแขนผม จ้องมองสีหน้าผมไม่ละเว้น
นิ้วของตาแก่เคลื่อนเข้ามาลึกอีก ผมอยากดิ้นหนี เมื่อแหวนมรกตของเขาบดเบียดที่ปากทาง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แหวนหลุดเข้ามาเกิดเสียงดังบ้วบ
“สูดหายใจลึกๆนะ เจ้าหนู ผ่อนคลายแล้วจะไม่เจ็บ…” คนงานชายบอก
โธ่…เขาจะเข้าใจอะไรล่ะ นิ้วสวมแหวนกับนิ้วเปล่าๆ ไม่เหมือนกัน กำปั้นกับไอ้จ้อนก็ ไม่เหมือนกัน มีอะไรกับกรรมกร หรือ กับคุณหมีต่างชาติ ยิ่งไม่เหมือนกัน
การถูกคนตาบอด ใช้นิ้วควานเยี่ยงคนตาบอด ก็ไม่เหมือนอะไรที่ผมเคยเจอมาทั้งนั้น!!
“อ๊อย!! …อือ…” แหวนเขาครูดตัวผม ผมบิดเอว
“…...ข้างในเจ้าหนู มีความต้องการด้วย ประกาศเลยนะ ราคาดีแน่ๆ” ชายแก่บอก
”อา… ” ร้อนจังฮะ
“หึหึ เจ้าหนูน่าเคลิ้มรึเปล่า”
คนงานมองหน้าผม“ครับ”
“เยี่ยม เอาขึ้นเวทีเลย …รางวัลสูงสุดกำไลทอง…อย่าให้พวกซิลิเออร์ดึงขาล่ะ ห้ามพวกหมารับใช้ทดลองนอนด้วยเด็ดขาด…รางวัลสูงสุดน่ะ เข้าใจนะ”
“ครับ”
แรงกระชากของคนงานชายที่ จะอุ้มผม กับแรงดึงออกของนิ้วมือตาแก่ เกิดขึ้นพร้อมกัน ผมร้องโอ้ยเสียงดัง แต่ไม่มีใครได้ยิน เพราะข้างนอกเกิดเสียงปรบมือลั่น
คนงานชายอุ้มผม ผ่านประตู เข้าสู่อุโมงค์มืดเล็กๆ เขาขึ้นบันใด ระหว่างนั่นก็เอามือมาขย้ำก้นผม
“เนื้อเด้งดีจังเลยนะ…เจ้าหนู ขอหอมรางวัลสูงสุดหน่อยแล้วกัน” เขาจุมพิตผมที่แก้ม ก่อนจะออกมา กลางเวที โชคดีที่มีคนยืนบังๆอยู่ เขารีบปล่อยผมลง จูงมือเดินไปที่ ชายร่างเตี้ยสวมชุดเหลือง
“เอ้า!! แขกผู้มีเกียรติขอรับ ตั้งใจฟังให้ดี เรายังมีเด็กอีกมากมายในคืนนี้!! อย่าเพิ่งดื่มไวน์จนเมานะขอรับ! ”
คนงานชายปล่อยมือผม กระซิบบางอย่างกับชายร่างเตี้ย ทั้งสองหันมามองผม
“อ่า! เทพมุกดาร์ทรงโปรดชาวบาบิโลน ขณะนี้ รางวัลสูงสุดของเราได้ยืนอยู่บนเวทีแล้ว”
ชายร่างเตี้ยประกาศ สบัดผ้าคลุมเหลืองไสว มีเสียงกระหึ่มของฝูงชนทันที เมื่อคำประกาศจบ
มีกลุ่มคนชะโงกหน้ามองหาบนเวที
ผมแทบจะฉี่ราดอยู่ตรงนั้น รู้สึกตัวหดเล็กลงท่ามกลางชายฉกรรณ์ร่างใหญ่รอบตัวผม…รางวัลสูงสุด พวกเขาพูดอะไรกัน กำไลน่ะหรอ?? ผมเป็นโสเภณีข้างถนน พวกเขาบ้าไปแล้ว!! ทำใมผมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ? ผมมองพื้นเวที รู้สึกว่าเข่ากำลังงอลงๆเอง
“เด็กคนนี้ขอรับ!!!”
ผมรู้สึกคลื่นใส้
ฟึ่บ!! ร่างของผมถูกยกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ทันหายใจ ผมก็ถูกยกลอย เผยร่างเปลือยเปล่าในสายตาของทุกๆคนในงาน เกิดความเงียบหนึ่งอึดใจ ทันใดนั่น
“นากัล!! นากัลของข้า!!!” เสียงแหบของท่านอ้วน โพลงดัง “เด็กผู้จงรักภัคดีของข้าเอง!! ทุกท่าน!!”
“รางวัลสูงสุดนะขอรับ !! ต้องนำกำไลทองมาแลกไปเท่านั้นนะขอรับ!!! ” ชายเตี้ยร่างอ้วนใส่เสียงที่ดังยิ่งกว่าช้างสามเชือก ทับท่านอ้วนสิ้น “เปิดรับข้อเรียกร้องบัดนี้ขอรับ!”
มีเสียงตีกลองจากมุมห้องหนึ่งครั้ง จากฝูงชนที่เงียบมาตลอด ก็เปล่งเสียงแข่งกัน
“อายุเท่าไหร่?”
“โอ๊ ผมสีนี้ ท่านอะดัททรงโปรด”
”แหกขาเจ้าหนูออกซิ”
“เด็กตัวเท่านี้จะทำอะไรได้ พวกท่านวิปริตรึเปล่า!”
“พวกเรากลายเป็นกรีกไปแล้วรึ!!”
“น่ารัก น่าข่มขืนเสียจริง”
“ราชวงศ์ไม่ควรเสพสังวาสกับเด็กชาย พวกบาปหนา!!”
ตึง!!! กลองดังอีกครั้ง
“ท่านขอรับ พวกเรารับใช้เชื้อพระวงศ์ของเนบูนิดัสอันศักดิ์สิทธิ์นะขอรับ โปรดสำรวมด้วย …กระผมจะชี้นะขอรับ”
“โชว์สิ้นค้าให้พวกเราดูก่อนเซ่! นี้รางวัลสูงสุดนะ ใครจะกล้าโยนกำไลทิ้งง่ายๆล่ะ ”
ทุกคนถกเถียงกัน ระหว่างที่ผมห้อยต่องแต่งอยู่ ผมคลื่นใส้จังฮะ…รสชาติเนื้อแกะบ้านท่านอ้วน ขึ้นมาขมที่คอ ชายเตี้ยกระซิบข้างหู คนงานวางผมลง
“เอาล่ะ…หมุนตัวสิ” เขาสั่ง ผมงงๆก่อนจะทำตาม
“ยิงฟันหน่อย!” คนข้างล่างตะโกน
คนงานชาย ใช้นิ้วดึงริมฝีปากผม “ไม่มีฟันเสีย หอมมินต์ด้วยนะท่าน”
ชายร่างเตี้ยแจม “ผิวดีนะขอรับ ถ้าทำแค่นี้” เขาหยิกขาผม ตีให้เกิดเสียงเพียะ “ก็จะเป็นรอยแดง ต้องการการถนุถนอมอย่างดี โดยพระเมตตาจากบุคคลชั้นสูง…”
“- -ดั่งเช่น โอรสทั้งเจ็ด ของฝ่าบาทเนบูนิดัส ที่พวกท่านรับใช้”
ผมสังเกตุว่า คำพูดนี้มีผลกระทบต่อ ผู้ชมมาก อันที่จริงก็คล้ายการเรียกลูกค้าหน้าร้านมาดามอยู่น๊า ลูกค้าต้องการให้ผม อ่อนกระปวกกระเปียก เพราะเขาจะรู้สึกมีอำนาจอย่างสมบูรณ์ละมั๊ง พวกผู้ใหญ่เข้าใจยากจังเลย
ผู้หญิงตัวผอม ท่าทางหยิ่งยะโส คนหนึ่ง ยกมือขึ้น “ถ้าจะให้ ข้านำเด็กนี่ไป ถวายท่านเนนันตาร์ ซึ่งเป็นโอรสโดยตรงของฝ่าบาท” เธอเน้นคำนั่น “ก็ต้องแสดงมากกว่านี้…”
คำพูดนี้ ทำให้คนอีกกลุ่มไม่พอใจ “ท่านอะดัท ที่พวกข้ารับใช้ ก็มีรสนิยมสูงนะ ”
“อ้าขาเด็กออก เจ้าบนนั่นน่ะ ซักคนหนึ่ง…ข้าจะทราบได้ยังไง ว่าเด็กนี่ ไม่งอแง ฟูมฟาย”
“นั่นสิ เราก็ได้ทาศมาสองคนแล้ว..”
ผมกลืนน้ำลายลงคอแห้งๆ เงยหน้ามามองทุกคนขณะที่พวกเขากำลังต่อรอง สายตาพวกเขากำลังพินิจพิเคราะห์ ผมหันไปเห็นท่านอ้วน เอาผ้าเช็ดศรีษะใกล้โล้นของท่าน สายตาเป็นกังวล มวลในท้องผมเตือนว่า ถ้าไม่มีใครซื้อผม ผมจะต้องเจอกับอะไรอีก…ผมนึกถึงเพิงซอมซ่อของมาดาม กลิ่นอับฉุนในห้องแต่งตัว ขนมปังแข็งเป๊ก เสียงคำรามของลูกค้า เสียงแฉะๆน่ารังเกียจที่ก้น อุ้งมือที่จิกเนื้อผม ….
ชาทรัช…พูดว่า งานนี้เหมาะกับผม เจ้าบ้าขนหินนั่น…
“ให้ทดลองนอนกับเด็กนั่นสิ!” คนดูตะโกน
พี่โจมาร์ของผม…พี่โจมาร์ฮะ กังหันลมยังเหน็บอยู่ที่ต้นขาด้านหลัง ผมเห็นสีหน้าของพี่‘ถ้ามีเด็กยิวในวังก็คงจะดีนะ นากัล’ น้ำเสียงของพี่ แววตาแสนอ่อนโยนของพี่
“ไม่อนุญาตินะขอรับ”
พี่โจมาร์ฮะ ผมจะไม่กลับไปที่นั่น!
ผมสบัดออกจากคนงานชาย เดินไปที่กลางเวที เถิบตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ ท่ามกลางความเงียบและสายตา…ผมกางขาออก
สีหน้าคนดูเปลี่ยนไปอย่างน่าขัน ผมกระเถิบให้พวกเขามองเห็นช่องทางผมชัดๆ ลูกค้าคนนึงเคยให้ผมทำแบบนี้ แล้วเขาก็ให้ผมเอามือถูๆกับไอ้จ้อนตัวเองไปด้วย ผมแค่กำลังจะเอื้อมมือไปแตะมัน แต่แล้วก็ - -
“ในนามของหัวหน้าคนรับใช้ ของท่านเนนันตาร์!! ข้าซื้อเด็กนี่ด้วยกำไลทอง!!!”
“ช่างกล้าหาญเสียจริง!! อะบัทต้องเอ็นดูแน่ ข้าขอซื้อ!!”
“ของข้า!! เขาต้องเป็นของพระองค์ ”“พระองค์เป็นราชนัดดา ไม่สมคว - -”
“คว้าเด็กลงมาเลย!!” “หยิบกำไลออกมาเร็วเซ่!!! ” “เจ้าหนู ลงมานี่เร็ว!!”
!!!ตึง!!!!!ตึง!!!!!ตึง!!!!!!ตึง!!!!!!ตึง!!!!!ตึง!!!!ตึง!!!!!
เกิดเสียงกลองดังกระหึ่มทั่วห้องโถง กลองถูกตีถี่หลายครั้ง ผมรีบเอามืออุดหู
ทั้งห้องหันขวับที่ต้นเสียง
“ในนามของข้า…เซอซัส ทหารที่- - เอ๊ย!! ไม่สิ ต้องเป็นชื่อฝ่าบาทสินะ - - ของเจ้าชาย เบลิธ พระโอรสที่สามของเจ้าเหนือหัว ข้ามียิ่งกว่ากำไล! ”
มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนนึง แขนเป็นมัดกล้าม กำลังเกาะอยู่ตรงคานกำแพง เขาสวมชุดเกราะสีแดงเลือดหมู แต่กางเกงสีดำผ้าย้วยๆ ผมว่ามันไม่เข้ากันเลยอะฮะ
เขาโยนไม้กลองแล้วกระโดดลงมา เส้นผมรกรุงรังสีดำสบัดปรกหน้า เขาดูหนุ่มจังเลย ไม่น่าจะเลย ยี่สิบห้าด้วยซ้ำ แต่หน้าเขาปกครุมไปด้วยตอของหนวด ลามตั้งแต่ข้างแก้มถึงคาง ดูสกปรกจัง
เขาถือแท่งสีขาวๆแกว่งในมือ กระโดดโลดเต้นระหว่างที่เดินมา ฮะๆๆเขาเหมือนตัวตลกเลย
“กำไล filigree สามเส้น และ ทองสีขาว เห็นมั๊ย สีขาวสะท้อน!” เขาส่องแผ่นนั้นเข้าหน้า ชายร่างเตี้ย
พอเขาขึ้นมาถึง เขาก็กระแทกกำไลสามเส้น และ แผ่นทองขาวๆบนโต๊ะ หันควับมาคว้าตัวผมที่ล้อนจ้อนไปพาดบ่า ผมห้อยหัวอยู่ด้านหลังของเขา
“เซอซัส!!! แกทำแบบนี้ไม่ได้นะ ข้ากำลังจะ - -”
เขาควานหาอะไรข้างๆตัว ซักพักก็เกิดเสียงชิ้ง! ดาบผ่านหน้าผมไป
“ดาบเป็นพยาน…เจ้าหนูเป็นของท่านบาลิธแล้ว” เขาโค้งคำนับหน้าเวที โดยที่มีผมห้อยแก้ผ้าอยู่ด้วย เขากวัดแกว่งดาบ ทำใมเขาต้องทำอะไรแปลกๆอย่างนี้ล่ะ
“เทพมุกดาร์ทรงเมตตาพวกท่าน …. เอิ้ก “เขาเรอเอิ้กใหญ่ “เชิญพูดต่อนะ ท่านเตี้ย!” เขากระโดดลงจากเวที ทำเอาผมกระแทกใหล่แข็งๆของเขาด้วย เจ็บท้องจัง
เกิดเสียงโวยวายอาละวาดของผู้คนทั้งห้องโถง ผมพยายามเงยหน้ามอง แต่คนคนนี้ก็อุ้มผมวิ่งเข้าไปในอุโมงค์ด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“นากัล!!! ยอดเยี่ยมไปเลย” เสียงท่านอ้วนร้องลั่น “ข้าจะสร้างรูปปั้นให้เจ้านะ นากัล!!”
แล้วทุกอย่างในห้องโถงก็ค่อยๆเงียบหายไป
เหลือเพียงแต่ความมืดของทางเดินแคบๆ และเสียงฝี่เท้าของ นายทหารประหลาดคนนี้เท่านั่น
(http://image.ohozaa.com/ip/ziggurat_ur.jpg)
มหาวิหารซิกกูเเรท ตั้งอยู่ข้างพระราชวังในกรุงบาบิโลน ติดกับแม่น้ำสายเล็ก (ปัจจุบันเหลือซากอยู่ที่ประเทศอิรัก)
(http://image.ohozaa.com/ih/babylonian_marriage_market.jpg)
ตลาดเมียในบาบิโลน
marriage market
===============
-
ม้นสลดๆไงไม่รู้ครับ
แต่น่าติดตามนะ...บอกไม่ถูก แปลกใหม่มาก..ขอบคุณผู้แต่งครับ
-
กล้าหาญมากหนูน้อย สู้ๆ
-
โอ้ นากัลของเราได้ก้าวเข้าสู่วังแล้ว
สู้ๆนากัล 5555
ใจกล้ามากๆ
ใครคือคนที่เอาตัวนากัลไปนะ
แล้วจะเาไปทำไร
น่าติดตามจริงๆเลย 555
ขอบคุณไรเดอร์ค่ะ
-
อยากอ่านต่อสนุกดี...เรื่องมาแนวก็ไม่แปลกนะเเต่วัฒนธรมอะไรพวกนี้
แหละที่น่าสนใจ รออ่านต่อนะคร้าบบบ
-
ไม่รู้ว่าทางที่นากัลเลือกนี้ ถึงจะสบายกว่าเก่าแต่มันอาจจะยากลำบากกว่าเดิมก้อได้
แต่คงไม่มีอะไรแย่กว่า เป็นโสเภณีแล้วล่ะ
นายทหารคนนี้คงไม่ใช่พระเอกนะ เราเดาว่าพระเอกต้องคล้ายโจมาร์แน่เลย เรารู้สึกว่าโจมาร์เป็นรักแรกของนากัล
เอาใจช่วยนากัลเสมอ ยังย้ำเหมือนเดิมว่าอย่าให้น้องช้ำมากนะคะ
-
นึก ว่า จะ แย่ๆ ซะแล้ว ตอนแรกแอบลุ้น ว่า น่าจะ ได้ คู่ กับ องค์โตๆๆๆ ผิดคาด ซะนี่ รีบๆๆ มาลงต่อไวไวๆๆ นะ ค้าง มากๆๆ เลย
-
หรือ ซาซัส จะเป็นพระเอก ล่ะนี่
รอต่อนะคะ มีความรู้แทรกให้ด้วย
ขอบคุณไรเตอร์นะจ๊ะ
-
หนุกอ่ะ พล็อตเรื่องแปลกดี เรื่องชวนติดตามมาก
-
อ๊ากกกกก
ไรเตอร์ขอร้อง
มาต่ออย่างด่วน :serius2: :serius2:
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆๆๆเลย
คราวหน้าอัพแบบยาวๆน่ะ
เจ๋งๆๆๆๆ ชอบบบบ :กอด1: :กอด1:
-
องค์ชายบาลิธจะใจดีมั้ยอะคะ
แต่ที่แน่ๆ นากัลน้อยคงไม่อดอีกแล้ว ฮึบๆๆๆ นากัลสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากรู้จักใครคือพระเอก
-
นากัลคงได้อยู่สบายๆน่ๆเลย....แต่เอามาประมูลกันแบบนี้มัน o22
-
เรื่องชวนติตามจิงๆ....มีเนื้อหา ข้อมูลที่แน่นอน
ทำให้รู้ถึงวัฒนธรรมบ้างอย่างในเรื่องด้วย
มาอัพเร็วนะจ๊ะ
-
:call:
-
ตอนที่
7
ผมกำลังถูกอุ้มสบัดไปมา ในอุโมงค์มืด เสียงฝี่เท้าเขาสะท้อนไปรอบๆผนังหิน…ผมไม่รู้ว่าเขาจะพาผมไปไหน แล้วผมก็มึนงงมากๆด้วย เหตุการณ์ในห้องโถงทำให้ผมคลื่นใส้ แต่ผมก็โล่งใจ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องกลับไปหามาดามอีกแล้ว
ตึก ตึก ตึก!ผมหายใจหอบ มึนหัวชะมัดเลย…ผมอยากบอกคุณทหารเขาให้กระเถิบผมลงมาหน่อย เขาทำหัวผมห้อยเกินไป ผมจะอ้วกแล้วนะ
เงาของคบเพลิงผ่านไปอันแล้วอันเล่า อุโมงค์มีกลิ่นชื้น อาจจะเป็นโชคดีหรือร้ายไม่รู้ แต่คุณทหารก็หยุดที่คบเพลิงอันนึง ประคองผมลง
ผมหันซ้ายหันขวา ทันใดนั้น คุณทหารก็ยื่นหน้าเข้ามาชิด ปลายเรือนผมสีดำรุงรัง เขี่ยแก้มผม เขามีสีหน้าแตกต่างไปจากในห้องโถงอย่างมาก ตะกี้นี้เขายังดูเหมือนคนไร้สติ ทว่าตอนนี้สายตาของเขาน่ากลัวมากๆเลยอะ
ผมสะดุ้งตอนที่เขาโอบมือรอบคางผม “ไหนขอดูหน่อยสิ รางวัลที่หนึ่ง..” เขายิงฟัน มีเขี้ยวแหลมๆโผล่ออกมา
ผมร่างกายชา แต่เข่าสั่นหงึกเลยอะ
ผู้ชายร่างใหญ่คนนี้ ใช้มือลูบบริเวรลำคอผมไปมา กดเบาๆเหมือนใคร่รู้อะไรซักอย่าง ใบหน้าของเขาจริงจังจังเลย ทำใมในห้องโถงเขาถึงทำกิริยาเพี้ยนๆล่ะ ผมได้ยินเขาเรอด้วยซ้ำนะ
แล้วเขาก็ยกแขนผมขึ้นทั้งสองข้าง ใช้สายตาสำรวจไปมา เขาจับที่เอว ลากยาวลงไปกระชับที่สะโพก เลื่อนกลับมาที่เอวอีก เหมือนกำลังวัดอะไรซักอย่าง…ตาคมๆสีน้ำตาลของเขา ผลัดมามองหน้าผมบ้าง แล้วเขาก็หัวเราะต่ำๆ
“กลัวข้าหรอ เจ้าหนู ?”
…ฮือ…คนนี้น่ากลัวจังฮะ ผมหลับตาปี๋ เขายื่นหน้ามาชิดอีกแล้วอะ ลมหายใจมีกลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด
เขาจับผมพลิกหันหลังฮะ วินึงผมคิดว่าเขาจะทำอย่างว่ากับผมตรงนี้ แต่ผมก็คิดผิด เขาบีบก้นผมไปมาซักพัก ก็ทำเสียงพอใจในคอ
“อืม…ก็สมราคาล่ะ……มั๊ง….นะ” เขาพลิกร่างผมกลับมาเผชิญหน้า ผมหลับตาปี๋
กระแทกผมเข้ากับกำแพงดังอั่ก! ผมสะดุ้งร้อง โอ้ย
มือก็ควานล้วงเข้าไประหว่างสร้อยเพชรกับต้นขาผม “รับใช้บ้านพ่อค้าเพชรหรอ? รับใช้มานานรึยัง”เขาตะคอกลั่น!!
ผมฉี่ราดฮะ….มันพุ่งไปโดนกางเกงสีดำ ที่สอดเข้ามาหว่างขาผมพอดี
…ฉี่สุดแล้ว แต่เขาไม่มีท่าทีขยับเลย
“จุ๊…จุ๊…” เขาจุ๊ปาก ยิ้มกว้าง “ข้าคิดไม่ผิด ที่ใส่กางเกงตัวนี้มาเลยว่ะ”
น้ำตาผมใหลออกมา ผมกลัวมากๆเลย
“ข้าเกลียดงานนี้ว่ะ” ทหารสบถ ผมได้ยินเสียงของมีคม ซักพัก มีดก็อยู่ในมือเขา เขาทาบมีดลงเบาๆที่ข้างแก้มผม
“เจ้าหนู แกชื่ออะไร?”
“ฮือ….ฮือ…..ฮือ..นะ…นา..ฮึก นากั- นากัลฮะ”
“เอาล่ะ..นากัล …เจ้าเป็นทาสบ้านนั่นมานานรึยัง” ความสั่นของร่างกายผมส่งไปถึงเขา คางแนบอยู่กับแผ่นเกราะหน้าอก น้ำตาทะลักพรูจนตาพร่าไปหมด
ผมไม่กล้าโกหก คนๆนี้อะ แววตาสีน้ำตาลวาวโรจน์สะท้อนกับไฟ เหมือนมีไฟสุมอยู่ในตัวของเขาจริงๆ
“ไม่ฮะ ฮือ ฮือ”
“ข้าก็ว่าอยู่…” เขาสางผมของผมเบาๆ แนบมีดแน่นขึ้น “ที่นี้ ตอบความจริงมา เจ้าทำอะไรก่อนเข้าคัดตัว”
“ผะ…ผม ผมเป็นโสเภนีฮะ…ฮึก…ท..ท่านฮะ..ผะ…ผมกลัวแล้วฮะ..อยะ- -อย่า -- ฮือ”
“อ๋อ โสเภนีหรอวะ…อยู่ย่านไหนล่ะวะ?”
“ท..ท่าเรือฮะ โอ๊ย!!!” เขากรีดผม! เขากรีดผมที่หัวใหล่ ผมต้องตายแน่ๆ
“เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับราชวงศ์บ้างมั๊ย? มีใครได้บอกอะไรเจ้ารึเปล่า”
ถึงตอนนี้ผมได้แต่ส่ายหน้า รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก
“เรารับใช้กษัตริย์ชื่ออะไร นากัล”
“มะ…ไม่ทราบฮะ…ท่าน..ได้โปรด- -”
น้ำหนักของร่างมโหราฬที่ทับผมอยู่น้อยลงไป จนผมถูกปล่อยอิสระ
“ข้าไม่ค่อยเจอเด็กที่ไหนซื่อสัตย์อย่างเจ้ามากเท่าไหร่เลยว่ะ…”
“ฮือ…ฮึก..”
พอผมลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าแววตาดุร้ายเยี่ยงสัตว์ป่าตะกี้หายไป ผู้ชายน่ากลัวคนนี้กำลังเก็บมีด ผมยืนแข็ง เดาไม่ถูกว่าเขาจะทำอะไรต่อ
“ที่นี้ตั้งใจฟังนะ นากัล” เขาเอื้อมมาลูบศรีษะผม อีกข้างปาดน้ำตาที่แก้มผมช้าๆ
“ข้าจะเก็บความลับของเจ้าให้ ในฐานะที่เจ้าซื่อสัตย์ ดีไหม?”
ผมสะอื้นจนหน้าอกกระเพื่อม มันหยุดไม่ได้นี่หน่า ผมร้องให้แล้วจะร้องค้างแบบนี้แหละ เจ็บแผลที่หัวใหล่ด้วย
“นากัล..ฟังนะ ” เสียงแหบๆเอ่ย “ข้าไม่ได้อยากทำแบบนี้กับเด็กเล็กๆอย่างเจ้าหรอก แต่มันเป็นกฎจากในวังน่ะ การตรวจสอบสายของพวกกบฎ และ หลังการคัดตัว ถ้าเจ้าไม่มีแผลบนหัวใหล่ …พวกเขาจะวางยาฆ่าเจ้ารุ่งเช้า”
ผมสะอื้นช้าลง
“ข้าชื่อเซอซัส” เขาหัวเราะหึ และ อย่างไม่คาดคิดที่สุด เขาคุกเข่าลงไปที่พื้นอุโมงค์
ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างอุ่นๆ สัมผัสที่ข้อเท้า…นั่นคือจูบรึเปล่า? …จูบ! เขาจูบลงที่เท้าผม
เขาเงยหน้าขึ้นแสยะยิ้ม “ยินดีต้อนรับสู่ พระราชวัง…นากัล”
น้ำตาผมหยุดใหล ไม่เคยมีใครทำแบบนั้นกับผมเลย!!!!
เซอซัสลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ช้อนตัวผมที่ตอนนี้กลายเป็นตุ๊กตาเล็กๆ ในแขนล่ำ
“ สามวันนับจากนี้ เจ้าจะต้องเข้าร่วมพิธีถวายตัวให้ท่านบาลิธ …เจ้าจะถูกฝึกเรื่องชีวิตในวัง …แต่ วันนี้ เจ้าเสียขวัญมากพอแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปนอน รุ่งเช้าพี่เลี้ยงจะมาบอกว่าเจ้าต้องทำอะไรบ้าง เข้าใจมั๊ย”
ผมรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนตอนตะกี้ แต่กลับไปเหมือนตอนในห้องโถง ประหลาดจังเลย
เขาตีก้นผม “แกนี่ ปากเจ่อจริงๆเลย” แล้วเขาก็เอามือมาขยี้ปากผมอะฮะ “น่าหมั่นเขี้ยวว่ะ ไอ้หนู”
รูปร่างของเขา น้ำเสียงของเขา เส้นผมรุงรัง ใบหน้าดุคม และ หนวดสั้นสาก …เขาเป็นยักษ์ ใช่ เขาเป็นยักษ์แน่ๆ ยักษ์ที่ดุร้ายตอนกลางคืน แต่ตอนกลางวันคือยักษ์นิสัยดี เป็นแบบนี้ แม่ค้าท่าเรือเคยเล่านิทานให้ผมฟัง ผมไม่นึกว่า ยักษ์มีอยู่จริงบนโลกเสียอีก…พวกเขาเก็บมันไว้ในวังสินะ ผมอยากเล่าเรื่องนี้ให้ชาทรัชฟังใจจะขาด
ยักษ์กระชับผมอย่างอ่อนโยน ผมยังเปลือยอยู่เลย
“หายกลัวข้าแล้วนะ นากัล”
ผมเช็ดน้ำตา น้ำมูกใหลย้อย เขาช่วยเอาหลังมือปาดหน้าให้ “หน้าตาเจ้าตอนนี้เหมือนทารกเลย” เขาหัวเราะ
ระหว่างที่เดินไป เขาถามผมว่าหนาวมั๊ย ผมพยักหน้า ยักษ์เซอซัสเลยหยิบคบเพลิงจากผนังมาถืออีกมือหนึ่ง แล้วผมก็ทำหน้าบูดบี้ เขาถามว่าเป็นอะไร ผมบอกว่าเจ็บหัวใหล่ฮะ เขาเลยขอโทษใหญ่เลย ผมบิดเท้าตัวเองเล่น..อยากให้เขาทำแบบเมื่อกี้อีกจัง จักจี้ที่เท้า ตลกดี..
เขาเดินไป กางเกงก็ชุ่มไปด้วยฉี่ผม แต่เขาทำเฉยๆไม่รู้ไม่ชี้ ผมว่าเขาก็คงเป็นคนแปลกๆจริงๆนั่นแหละ
แล้วเขาก็มาโผล่ที่ปลายอุโมงค์ ห้องโถงใหญ่ในความมืด มีแสงจันทร์ส่อง ผมได้กลิ่นดอกไม้หอมอบอวลไปหมด ผ้าม่านตรงนั้นโบกสวยจัง นี้คือในวังแล้วใช่มั๊ย
“ถึงบ้านใหม่ของแกแล้วนะ ไอ้หนู”
ผมหาว สายตาพร่ามัวจากที่ร้องให้เมื่อกี้…ผมเหนื่อยจังเลย
“ง่วงแล้วซินี่” เขาทัก พอผมเอาหัวไปพิงที่ใหล่เขา พร้อมกับหาววอดอีก ใจจริงผมอยากดูบรรยากาศรอบๆมากเลย แต่อ่อนเพลียเกินไป ผมจะรอดูวังอันสง่างาม ตอนเช้า ภายใต้แสงอาทิตย์แล้วกันนะ ผมจะต้องประทับใจสุดๆ อ๋า แต่มีเรื่องที่ผมต้องทำเยอะแยะเลยนี่หน่า เจ้านายผม ชื่อ ท่านบาลิธ เป็นองค์ชาย…ผมต้องนอนกับเขาใช่มั๊ย? ต้องทำทุกวันเลยรึเปล่า? เขาจะฝึกผมใช่มั้ย ผมจะได้เรียนหนังสืออย่างที่ท่านอ้วนกล่าวรึเปล่า?
ผมหลับไปบนแขนของยักษ์เซอซัสโดยไม่รู้ตัว เขาคงไม่กินผมหรอกนะ หวังว่าตอนนี้ เขาอยู่ในช่วง ใจดีน๊า
------------------------------
นิ่มจังเลย
ฮึม…สบายที่สุด ทำใมฟูกถึงสบายอย่างงี้น๊า ผมไม่อยากตื่นเลยแหละ ผมขดตัวเองเล่น ซุกไซ้หมอนนุ่ม หอมจัง…
…นี่กี่คาบแล้วนะ มาดามจะด่าผมรึเปล่า
ไม่สิ
บางอย่างเปลี่ยนไปแล้วนะ นากัล… ไม่มีมาดามแล้ว…ไม่มีลูกค้าด้วย
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง
“เรียกรวมเด็ก!!!โถงกลางเดี๋ยวนี้!!”
แล้วสติผมก็คืนกลับมา ยักษ์เซอซัส ผมผล็อยหลับไปขณะเขาอุ้ม เอ๋ ผมใส่เสื้อผ้าแล้วด้วยแฮะ ผมมองไปรอบห้อง ห้องนี้ใหญ่กว่าเพิงมาดามสามหลังเสียอีก มีเตียงอยู่สี่เตียง ทุกเตียงมีเด็กผู้ชาย อายุใกล้เคียงกับผมอยู่ในนั้น ขณะนี้ผมเป็นเพียง คนเดียวที่ลุกขึ้นมานั่ง ผมเงยมองเตียงผม เป็นเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ ด้วยฟูกที่นอนสีขาว ผ้าห่มหนากว่าพุงของท่านอ้วนอีก กลิ่นหอมๆที่ว่านั่นคือ ดอกไม้ช่อโตที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้หน้าต่าง
ผมไม่อยากเชื่อสายตาผม ผมเห็นอะไรนอกหน้าต่าง วิวของเมืองบาบิโลน และ หอยคอยสูงลิบลิ่ว ผมกำลังจะกระโดดลงจากเตียง เพื่อไปเกาะหน้าต่างแต่ - -
“เด็กๆตื่นได้แล้ว!! เรียกรวมโถงกลางเดี๋ยวนี้!!” เสียงวัยรุ่นสาว ดังมาจากห้องข้างนอก
ทันใดนั้น เด็กผู้ชายคนนึงก็ลุกขึ้นมาจากเตียง “โอ้ย!!เมื่อคืนมีเลี้ยงใหญ่นะ!! หุปปากเหม็นๆของเจ้าได้แล้ว!!” เขาตะโกนลั่น เขวี้ยงหมอนทิ้ง
“เจ้าว่าไงนะ เคอร์” เธอฟังดูโกรธ
เด็กผู้ชายคนนั่น ลงจากเตียงกระทืบตึงๆไปที่ประตู “ข้าพูดว่า หุปปากเหม็นๆของเจ้าได้แล้ว ยัยอัปลักษณ์”
“เจ้าอยากให้ข้าพังประตูเข้าไปเรอะ!?”
เด็กผู้ชายคนนั่นกรี้ดจนผมสะดุ้งโหยง “!!!!โอ้ยยยย เข้ามาเล้ยย!! ยัยดำเอ๊ย! ถ้าเจ้ายังไม่หยุดปลุกข้า ซึ่งเป็นคนโปรดของท่านเนนันตาร์ เจ้าจะเจอขี้โปะหน้า!! แน่จริงก็เขามาเลย”
เสียงหัวเราะเหยียดหยามดังจากประตู “อ๋อ หรอ …เคอร์ ถ้าฝ่าบาทโปรดเจ้าจริงๆ ทำใมเจ้าไม่ย้ายไปห้องเดี่ยวซะทีล่ะ ฮะๆๆๆ ไอ้เด็กเวรอย่างเจ้ายังอยู่ที่นี้ละ เคอร์ที่รัก!!?”
เคอร์นิ่งงัน แววตาสีเขียวดูเจ็บปวด ก่อนจะหงุดหงิดมากกว่าเดิม “ยัยอัปลักษณ์!!อัปลักษณ์!!” เขาทุบประตู ก่อนจะเดินกลับมาที่หัวเตียง คว้าแก้วเหล็กสีทองบนโต๊ะก่อนจะคว้างไปที่ประตู
พอผมหันกลับมา ก็พบว่า เด็กอีกสามคนตื่นแล้ว แต่พวกเขาไม่ใส่ใจบทสนาที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย คนนึงเอากระจกขึ้นมาส่อง แล้วหวีผมสีดำสยาย อีกคนทำท่าทรมาน เขานวดขาตัวเอง ที่มีร่องรอยขีดข่วน ผมจำรอยพวกนั่นได้ รอยที่ลูกค้าชอบทำ อีกคนนึงลุกขึ้นมา เทน้ำจากเหยือกลงแก้วแล้ว จิบเงียบๆ
“ออกมาได้แล้ว!! ก่อนที่ฉันจะพังเข้าไปจริงๆ”
เคอร์ฟัดเฟียดจากเตียงไปที่ประตูอีกครั้ง เขาเปิดมัน กระแทกตัวเองใส่เด็กสาวต้นเสียง เดินผ่านเธอออกไป เด็กทุกคนพอเห็นว่าประตูเปิดแล้ว ก็พากันเดินออก ผมรีบลุกจากเตียง วิ่งผ่านวงแขนของเด็กสาวสู่โถง…มีอะไรใหม่ๆให้ผมดูและทำอีกมหาศาลวันนี่
ก็ผมอยู่ในวังแล้วนี่หน่า
……….
///////////////
ขอบคุณท่านผู้อ่านมากๆๆเลยค่ะ :o8: ยิ่งเม้นกันเยอะๆ ไรท์เตอร์มีกำลังใจแต่งสุดๆเลยค่ะ รักทุกคนค่า :impress2:
-
นากัลได้เข้ามาอยู่ในวังสมใจแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง หวังว่าท่านบาลิธจะชอบนากัลนะขนาดยักษ์เซอร์ซัสยังเอ็นดูเพราะความน่ารักและความซื่อเลย
เป็นกำลังใจให้นากัลและไรท์เตอร์นะคะ
-
สนุกมากๆ เลย เป็นกําลังให้ไรท์เตอร์นะ
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นากัล:ภาคผจญภัยในสวนลอย โอยยยยยยยยย อยากอ่านต่อแล้วค่ะไรท์เตอร์ กอดดดดดดดดด
ปล. คำที่ผิดทุกครั้งคือ ศีรษะ (สระอี ต้องอยู่เหนือ ศ ศาลานะคะ)
-
อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กำลังหนุกเลย มาต่อด่วน
-
เอาล่ะสิ เราจะตามติดชีวิตในวังของนากัลกันแล้วนะคะ :z1:
-
สะ สะ สะ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านเพลินเลยทีเดียวค่ะ ไรเตอร์สุดยอดจริงๆ
นากัลจะเจออไรมั่งน้าตื่นเต้ลลลลลล รอออออ
แล้วใครจะเปนพระเอกหนออออ
ลุ้นนนน
-
อยากอานต่อมาเร็วๆนะครับ
-
รออยู่เลย
นากัลเข้าในวังแล้ว
หวังว่าเรื่องราวแปลกใหม่ในวังคงไม่ทำให้นากัลอยากรู้อยากเห็นจนเผลอเข้าไปยุ่งเกี่ยวจนเกิดเรื่องยุ่งนะ
เซอซัส นี่ คงยังไม่ใช่พระเเอกใช่ไหม
อยากเจอตัวพระเอกเร็ว ๆ จัง
เพราะนากัลเป็นเด็กซื่อถึงรอดมาได้ แต่ไม่รู้ว่า เศรษฐีอ้วนที่พานากลัลไปจะโดนอะไรรึเปล่าเมื่อมีคนรู้ความจิง
นากัล ไฟท์ ติ้ง
คนแต่งไฟท์ติ้ง
-
เข้าวังแล้วว
สนุกอ่ะ อ่านแล้วเห็นภาพเลยอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ไรเตอร์อ๊ากกกกกกกก
วันนี้นากัลจะได้เจอกับเจ้าชายแล้วใช่มั๊ย???
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ อย่าให้ต้องรอถึงพรุ่งนี้เลยน๊าาาาา :monkeysad:
-
นากัลได้เข้ามาอยู่ในวังแล้ว
ขอให้ชีวิตของนากัลดีขึ้นๆๆๆ ด้วยเถิดดด T.T ใครได้เห็นนากัลก็ต้องเอ็นดูใช่มั๊ยค่ะ
ท่านบาลิธและทุกๆ คนเอ็นดูเด็กคนนี้ด้วยนะ
อยากรู้จริงๆ ว่าใครคือพระเอก ! 555555
อันนี้ต้องติดตามสินะค่ะ
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะที่ไขข้อข้องใจเกี่ยวกับเชื้อชาติของนากัลในตอนก่อนได้
สู้ๆ นะค่ะ
-
กรี๊สสสสสส สนุกมากมายคร่าาา ชอบๆๆ ชอบเรื่องนี้ที่ซู้ดดดดดดดดด
นากัลน่ารักดีอ่ะ :L1:
ไรท์เตอร์มาต่อไวๆนะคร้าาาา
o13
-
อื้มมมม แนวนี้ไม่ค่อยได้เห็นในบอร์ด ดีจัง
-
อิอิ แอบตื่นเต้น ตาม นากัล นะเนี่ย :L2: :L2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ะๆๆๆๆ ชอบมากกกก คะ :m3: :m3:
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ชอบมากคะ เราว่าบทบรรยายเหตุการณ์ไม่ได้ละเอียดมากแต่เราเห็นภาพได้ตลอดเลยคะ
สุดยอดๆๆๆ เปนนักเขียนอยุ่แล้วใช่มั้ยคะเนี่ย อวู้ :กอด1:
ความรู้สึกของเนกัล เป็นอะไรที่ละเอียด ซับซ้อน แล้วเหมือนเนกัลมาบอกด้วยตัวเองจริงๆเลยคะ
สุดยอดมาก จากนี้จะติดตามตลอดไปคะ o13
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
พอดีชอบอะไรเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อยู่แล้วว
หาข้อมูลมาดีมากเลยค่ะ
แต่งเก่งมากกกก เห็นภาพเป็นฉากๆเหมือนอ่านการ์ตูนเลย
แค่เห็นเคอร์ออกมามีบท ก็คิดอยู่ว่านากัลอยู่ในวังจะโดนแกล้งมั๊ยเนี่ย
ขอให้นากัลเป็นที่โปรดปรานของเจ้าชาย(พระเอก?)ค่ะ
-
นากัลจะต้องถูกใจเจ้าชายแน่ๆ ก็ผ่านด่านตรวจสอบมาเยอะขนาดนั้น
+1 ให้กับไรเตอร์ที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา สุดยอด อิงเรื่องจริงจากประวัติศาสตร์ o13
-
สนุกที่สุดเลย มาต่อบ่อยๆนะ จะคอยติดตามจ้า
-
นากัลใจถึงมากๆๆๆ
ตื่นเต้นอ่ะค่ะ เข้าไปอยู่ในวังแล้ว อย่างงี้เรื่องน่าจะเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม
-
อยากเจอท่านบาลิธแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!
ขอหล่อ ๆ เอาให้ลืมพี่โจมาร์เลย 55
มาต่ออีกไว ๆ นะ หายไปวันเดียวก็ใจแทบขาด
>3<
-
เข้าวังแล้ว เข้าวังแล้ว เข้าวังแล้ว
แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ต่อไปเนี่ย 5555+
-
น่ารักอย่างนากัล ต้องเป็นที่โปรดปรานของเจ้านายแน่เลย
อีกหน่อยก็ต้องมีห้องเดี่ยวแล้วสินะ
เอาใจช่วยนากัลและไรเตอร์นะคะ
แต่บทพิสูจน์สายลับ โหดได้ใจดีจ้า
-
อ่านมาถึงตอนนี้เมื่อก่อนคนเป็นสินค้า
ทำประโยชน์ไม่ได้ก็ไม่มีค่า ยิ่งกว่าปัจจุบันมากมาย
โชคดีส่วนนึงที่เกิดมาชาตินี้แล้วลืมอดีตในชาติก่อนนะ
เมื่อการการขายตัวคงเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนซื้อของหนูนากัลถึงเล่าได้แบบออกแนวน่ารักขนาดนี้
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
มารอคะ วันนี้มาไหม
-
สงสารเด็ก :serius2:
แต่ชอบเรื่องแนวนี้อ่ะค่ะ
นากัลเค้าบรรยายความรู้สึกแบบ ดูจะใสๆ แต่อ่านอีกทีมันหื่นๆ 555+ :a5:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ้าก ไรท์เตอร์ เพิ่งกลับถึงบ้านเองค่ะ รถติดมากก :sad4:
เด๋วจะรีบต่อให้คืนนี้เลยนะคะ แต่คงดึก ถึงดึกมากเหมือนเคย :z2: แหะๆ ขออภัยจริงๆค่ะ ไรท์เตอร์ทำงานดึกอะค่ะ
ขอบพระคุณท่านผู้อ่านมากกกกนะคะะะ กอดทุกคนค่ะ :impress2:
-
:z13: รอ รอ รอ ได้ แต่ขอยาว ๆ เน้อ +1 ให้จ๊ะ
-
เป็นนิยายที่ตื่นตาตื่นใจดีจริงๆ มาให้กำลังใจคับ
-
มาต่อแล้วจ้า
ใครคือพระเอกต้องลุ้นไปพร้อมๆกับนากัลค่า
แต่ชีวิตนากัลเค้าเจอหนุ่มๆเยอะนา อิอิ
ตอนที่
8
ห้องโถงเกือบทำให้ผมลื่นล้ม ห้องนี้เป็นห้องทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า พื้นหินเป็นมันๆลื่นๆ มีเสาหินสีชมพูอ่อนเรียงราย
เด็กทุกคนงัวเงียนั่งลงบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ เคอร์กระแทกตัวเองกับเก้าอี้ คว้าใบมินต์ซึ่งวางกองในชามเงิน มาใส่ปาก กอดอกหน้าบึ้ง
“เอาล่ะ ที่เรียกออกมาตอนเช้า เพราะมีเรื่องจะประกาศ…”
ผมเดิน ไปถึงเก้่าอี้เป็นคนสุดท้าย
“นั่นไงมาแล้ว…นี่คือ เพื่อนใหม่ของเรา…นากัล ใช่มั๊ย? เซอซัสเป็นคนบอกฉัน”
ผมพยักหน้า นั่งลงอย่างเชื่องช้า เขินจังฮะตอนที่ทุกคนมอง ทุกคนหน้าตาดีกันจัง ผิวขาว ดูสะอาดสะอ้าน ไม่เหมือนเพื่อนๆที่ผมจากมาซักนิด ที่สำคัญ ผู้หญิงวัยรุ่นคนนี้ ก็ไม่ได้แก่อย่างที่ผมคิดเลย เธออายุประมาณมิลล์ด้วยซ้ำ แต่คนละแบบเลย ท่าทางเธอดูสง่างามมาก
“ฉันชื่อเลลาห์ เป็นพี่เลี้ยงของพวกเจ้า” เธอบอกผม “…ฉันต้องการให้ พวกเจ้าทั้งสี่คน ช่วยเตือน บอกนากัล เรื่องต่างๆ โดยเฉพาะตารางเวลาของวัน…สนิทกันไว้น่ะ เข้าใจนะ? ”
เคอร์บิดขี้เกียจดังอึ้ยยาวๆ “หมดแล้วใช่มั๊ย? ” ตอนแรกผมคิดว่าเคอร์เป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ผมสีส้มอ่อนๆ กับ ตาสีเขียว เคอร์ก็คงไม่ใช่คนท้องถิ่นเหมือนกันใช่ไหม? เขาเป็นเหมือนผมรึเปล่า? แต่เขาชอบทำหน้าแบบ เหม็นอะไรซักอย่างแหละ ย่นจมูก แบะปาก…เขาไม่น่าทำแบบนั่นเลย
“ยังไม่หมด ฉันต้องการให้พวกเธอแนะนำตัวเองกับนากัล…เดี๋ยวนี้เลย”
เคอร์กลอกตา พูดไปมองเล็บตัวเองไป “หวัดดี….นา…กัล…แรกๆก็เจ็บมากๆเลยล่ะ หลังจากนั่นก็จะระบมอยู่เป็นอาทิตย์ แต่ฉันเชื่อว่- -”
“พอเลย” เลลาห์ตีใหล่เคอร์ มองมาที่ผม “นี่คือไอ้ตัวแสบ รับใช้ท่าน เนนันตาร์” เธอตีหลังมือเคอร์ ที่ทำท่าจะเถียง
“ส่วนนั่น บากีส บากอส ฝาแฝด บากีสผมสั้น บากอสผมยาว คงจำได้นะ”
“สวัสดี นากัล” แฝดยิ้มกว้างให้ผม “..อยู่เตียงข้างกันนี่เนอะ”
ผมยิงฟันให้ “ฮะ” แฝดดูใจดีจัง
“เรารับใช้ท่านอะดัท”
“อื้ม แล้วนี่ ” เลลาห์เสริม “เอลลี่ น้องเล็กสุดของเรา รับใช้ทั้ง - -เอ่อ จริงๆคือ ทั้งสองพระองค์ ยังไม่มีข้อสรุปแน่นอน - -”
“เรียกว่ารุมทึ้งน่ะ…สนุกมั๊ยล่ะ เอลลี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ” เคอร์หัวเราะแหลม
เอลลี่ตัวเล็กกว่าผม ผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเหมือนเด็กอ่อน เขาคุดขู่อยู่บนโต๊ะ งอตัวเองให้เล็กกว่าเดิม ตอนแนะนำตัว เขาก็หันมายิ้มบางๆให้ผม บุคลิคแบบนี้ ดูคล้ายเพื่อนๆที่เพิงมาดามแฮะ
“แต่ก็จะ สรุปได้ไม่เกินวันถวายตัว!!” เลลาห์เพิ่มความดังของเสียง โน้มมาหาเอลลี่ “ไม่ต้องสนใจนะจ้ะ”
เอลลี่ทำหน้าาเศร้าๆ แต่ขานรับ
“ที่นี้ นากัล! ฟังให้ดี เอลลี่ด้วย เจ้าทั้งสองคน จะเข้าพิธีถวายตัวในวันเดียวกัน คืออีกสามวันหลังจากนี้…เอลลี่ผ่านการฝึกแล้ว มีเธอคนเดียวที่ต้อง จะถูกสอนเรื่องต่างๆในวังใหม่หมด ฉะนั้น สามวันนี้…” เธอเคาะโต๊ะ “ต้องตั้งใจอย่างมากนะ”
ผมผงกหัวหลายๆทีอย่างช่วยไม่ได้ เลลาห์เด็ดขาดเหมือนผู้ใหญ่จัง
“…เรื่องที่สามคือ วิชาดาราศาสตร์ ”
“ห้ะ?” เด็กทุกคนรอบผม ตกใจ หน้าตาอยากรู้อยากเห็นสุดๆ
เรียนหนังสือหรอ!!! ผมร้องในใจ ท่านอ้วนพูดจริงด้วย!!! ผมจะได้เรียนหนังสือ!
“- -จะไม่ได้เรียนกันทุกคน เพราะพวกเธอต้องเข้าใจนะ ยังมีสนมโตๆอีก แล้วไหนจะ กลุ่มลูกขุนนาง อาจารย์ท่านต้องการแค่กลุ่มเล็กๆด้วยซ้ำ แค่นี้ท่านก็เหนื่อยกับวิชาอักษร และ คณิตศาสตร์จะแย่อยู่แล้ว ”
“เราไม่ได้มีอาจารย์คนเดียวซะหน่อย” เด็กผมยาวดำ คนนึงร้อง
“สามคน? กับ นักเรียนโง่ๆซักสามสิบคน…ฉันเข้าใจอาจารย์แหละ แค่ดูเเล เด็กบางคนที่นี้ ก็เหนื่อยหนักแล้ว ถ้าจะต้องสอนอีกคง- -” เลลาห์พูดกึ่งหัวเราะ เหล่ตาทางเคอร์
“ข้าสละสิทธ์ !!เชิญแย่งกันเองเลย… - -ยังกะเขาจะให้ไปปกครอง ” เคอร์ลุกพรวด กระแทกเก้าอี้ใส่โต๊ะ สั่นมาถึงผม เขาก็เดินออกไป
เลลาห์ยักใหล่ ริมฝีปากเหยียดยาว “ฮะๆๆ ขอบคุณมากนะ เคอร์ที่รัก…เจ้าจะทำประโยชน์ก็เรื่องนี้แหละ”
ผมไม่เคยเห็นพวกเด็กผู้หญิง ที่มีกิริยา มั่นใจในตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย
ผมนึกถึงแมร์รี่…เธอมักจะก้มหน้า ห่อตัว นั่งถักเปียเหี่ยวๆสองข้าง เลลาห์ก็มีเปียเหมือนกัน แต่เปียของเธอตรงยาว ดำขลับ…และ เวลาเธอหันคอ เปียก็ขยับพลิ้วราวกับหางแมงป่อง
“เอาล่ะ ที่นี้..ใครอยากเรียนดาราศาสตร์บ้าง ยกมือขึ้น”
อีกสามคนข้างผมยกมือรวด รวมถึงผมด้วย เลลาห์หัวเราะ
“เดี๋ยวนะครับ มันเกี่ยวกับอะไรอะ?” บากีสถาม
“ดวงดาวบนฟ้า การบอกเส้นทางต่างๆ การทำนายโชคชะตา”
“อ๋า วิชานั่งฟังอีกแล้วหรอ เราสองคนอยากเรียนกีฬามากกว่า” แฝดเสียงผิดหวัง มองหน้ากันบูดๆ
“พวกเจ้าก็เรียนดาบกับทหารอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ?”
“ใช่ แต่พวกเขาไม่ยอมให้เราจับธนูเลย”
“….งั้นสรุปไม่เรียน?”
แฝดส่ายหน้า
เลลาห์ยิ้ม “ดีเลย เขาก็ให้สิทธิสนมเด็ก เรียนได้แค่ สองคน - -งั้น นากัล เอลลี่ เจ้าสองคนจะได้เรียนดาราศาสตร์นะ เรียนทุกวันพุธ คาบที่เจ็ด หลังอาหารกลางวัน”
เมื่อกี้พวกเขาเรียกว่าวันอะไรกันน่ะ? วันพุธคือวันไหน?
แต่ผมขนลุกซู่ ผมจะได้เรียนจริงๆ ไม่ว่ามันคืออะไร มันคือวิชาความรู้ ดวงดาวงั้นหรอ? ผมนึกถึงวันนั้น บนเรือกับพี่โจมาร์ มันคงจะดีถ้าได้ เอาเรื่องเรียน ไปเล่าให้พี่ฟังแน่นอนเลยเนอะ
เอลลี่กระตือรือร้นขึ้นมา “คับ …เรียนแน่นอนคับ วิชาอักษรเมื่อวานก็สนุกมากเลย”
“งั้นหรอจ้ะ ดีมากเลยนะ” เลลาห์เดินวนมา ลูบหัวเอลลี่อย่างเอ็นดู
ผมใฝ่ฝันมาตลอด ว่า ผมอยากมีพี่สาว…ตอนไปเล่นทรายกับแมร์รี่ เราจะสร้างบ้านหลังเล็กๆ แล้วผมก็จะปั้นรูป ตัวผม กับ แมร์รี่ สมมติให้ตัวเธอเป็นพี่สาวของผมในบ้านทราย แมร์รี่ทักท้วงว่า เธอไม่อยากมีน้องแบบผม เพราะผมดื้อ ผมไม่เข้าใจเลย ทำใมแมร์รี่ต้องทำตามมาดามสั่งทุกอย่าง
ถ้าเป็น เลลาห์ เธอคงไม่ยอมมาดามแน่ๆ
“เอาล่ะ ไปอาบน้ำ กินข้าวกันได้ สาวใช้เอามาเสริฟตั้งนานแล้ว…แปรงฟันกันก่อนนะ”
แฝดลุกออกจากโต๊ะ แล้ววิ่งผลักกันไปถึงโค้งประตูโบ๋ๆ มุมห้อง
เอลลี่ช้ากว่าผมนิดนึง เลลาห์เดินนำออกไปแล้ว ผมหันมาหาเขา
“นายอายุเท่าไหร่หรอ?”
“สิบเอ็ด นายล่ะ?”
“สิบสองน่ะ แต่จะสิบสามฤดูฝนแล้ว” เป็นครั้งแรก ที่ผมยิ้มพอพูดถึงอายุ
“เพิ่งมาวันแรกหรอ ?” เอลลี่ถาม
“ใช่!”
“ตอนที่เซอซัส เข้ามาน่ะ ข้าตกใจมากเลยแหละ เมื่อคืนเลลาห์ไม่อยู่…นายรู้มั๊ย ว่าเขาเป็นคนน่ากลัวมากๆ ” เขาคว้าใบมิ้นต์ ยื่นให้ผมนึงใบ
“ฮ่ะๆๆๆ นั่นสินะ ก็เขาเป็นยักษ์นี่ ” ผมแปลกใจ ที่เอลลี่ไม่เหงียมเหมือนแต่ทีแรก พอเลลาห์ออกไป เขาก็ยืดตัวตรง “ข้ารู้สึกว่าทุกคนในวังกลัวเขา…เขามีอะไรแปลกๆน่ะ เอ้ย! แต่เจ้ารู้รึยังว่า เจ้าต้องรับใช้พระองค์ใด?” เอลลี่ถาม ตาโตของเขาพองเหมือนนกฮูกเลย
“เอ่อ…ท่านชื่อ ท่านบาลิธ อะไรเนี่ยแหละ” ผมตอบ
“อ้ะ!!จริงหรอ ? ยังงี้เจ้าก็จะโดนเคอร์ - - ไม่หรอก”
“ทำใมล่ะ?” ผมสงสัย
“จริงๆ มันไม่น่าพูดหรอกนะ ก็ฝ่าบาทที่เคอร์รับใช้ ท่านเนนันตาร์อะ ไม่ถูกกับท่านบาลิธน่ะสิ”
เอลลี่กระซิบ
“งั้นหรอกหรือ พวกกษัตริย์ทะเลาะได้ด้วยหรอ” ผมแปลกใจจัง เดินไปข้างๆเอลลี่
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน…” เอลลี่ยักใหล่ ชี้ไปอีกห้อง “ไปแปรงฟันกันเถอะ จะได้กินข้าว”
แล้วผมก็ได้เพื่อนในวังคนแรก ดีใจสุดๆไปเลยฮะ
///////////////////////////////////////////////
ตอนนี้สั้นไปหน่อย :a5: เพราะมีธุระพอดีเลย แต่จะมาต่อตอนกลางวันทันทีนะคะ
ขอบคุณคอมเม้นมากค่า รักทุกคนค่ะ :L2:
-
นากัลได้เพื่อนคนแรกในวังแล้ว อีก3คนก็ดูเป็นมิตรดี ชีวิตในวังต้องดีกว่าเดิมแน่ เอาใจช่วยนากัลค่า
-
ว้าวชอบจัง>___<
มาอัพต่อไวไวนะคะ
-
ดูเคอร์ก็เอาเรื่องอยู่นาาา...ว่าแต่นากัลจะได้เป็นคนโปรดมั้ยนะ อิอิ :z1:
-
กำลังสนุกเลย
-
มาอย่างดึกเลยนะเนี่ย
5555 แต่มาอ่านแล้วว
อยากบอกว่าค้างอะ
อยากอ่านต่อ
-
รออ่านต่อครับ
-
เจอผู้ชายอีกเยอะ
เฮ่อๆๆๆ
แต่พบหน้ากับเดินผ่านใช่ป่ะ ไม่ได้ อิ๊อ๊าง
แต่เราคงหวังมากไปสินะ
สู้ ๆนากัลเจ้าเป็นเด็กฉลาดเพียงแค่สามวันก้อเข้าเรียนได้ทุกอย่างแล้ว
ปล ตอนเที่ยง รึช่วยบ่าย เค้าแวะมาดูอีกทีน้าาาา
-
รู้สึกว่าเอลลี่ก็ไม่เจี๋ยมเจี้ยมนักหรอก งืมๆๆๆ
ที่แน่ๆ ขอให้ท่านบาลิธใจดีกับน้องนกัลด้วยเถิ้ดดดดดดดดดดดดด เพี้ยงงงงงงง
-
ขอบคุณที่มาต่อจ้า
-
หวังว่าท่านบาลิธ คงเมตตานากัลนะ
เฮ้อ สงสารเด็ก
-
อิอิ
มันน่า ติด ตาม จริงๆ เลยน้า :L2:
-
เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วรู้สึกไม่จุกอ่ะ..น่ารักดี
นี่คือเด็กซินะ..ใสๆมากๆ
-
ก็สนุกดีครับ
รอตอนต่อไป
-
ถาม ๆ ไอ้ท่าน บาธิท เนี่ย อายุเท่าไหร่ ถ้าเป็นพวกเฒ่าหัวงู ไม่เอานาาา
-
มาแล้วๆ มารอตอนต่อไปจ้ะ
-
:z3: :z3:
ไรเตอร์อยากอ่านต่ออ่าาาา
นากัลต่อไปจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย??
-
รุ้สึกว่านากัล จะไม่เจนโลกเหมือน ตอนอยู่กับมาดามนะ
ดูเด็กเลยล่ะ แต่ว่า อายุ 11 - 12 เนี่ย เขาทำกันแบบนี้แล้วเหรอ
:sad4:
-
สั้น !!
แต่ไม่เป็นไร ไรท์เตอร์มาต่อเร็วแบบนี้รุคกี้ก็ดีใจที่สุดในโลกหล้าและ :กอด1:
ทุกคนดูเหมือนจะดีกับนากัล ---- ใช่มั๊ย ไม่อยากให้เด็กคนนี้เจอเรื่องร้ายๆ โดยที่ตัวเองไม่รู้สึกถึงความโหดร้ายนั้นอีกแล้ว
เด็กทุกคนเหมือนจะเข้ามาเผชิญกับ ... ในวัง แต่นากัลอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็ก T^T
ขอให้ทุกๆคนดีกับนากัลลลลล
คนที่นากัลต้องรับใช้ดันไม่ถูกกับเจ้านายของเคอร์อีกนะ เคอร์นี่ดูเหมือนจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
นากัลสู้ๆ ค่ะ
ขอให้พระเอกในอนาคตที่ยังไม่รู้ว่าใครมาหานากัลเร็วๆ เถอะนะ เค้าอยากเห็นมีคนให้ความรักนากัลจริงๆ ซักที >,<
:L2:
-
เอลลี่ โดนรุมทึ้ง...ช่างน่า...อิจฉา
5555555555555555555555
-
ไหนอ่ะตอนกลางวันจะมาต่อ
หายๆๆๆๆ
-
เป็นนิยายที่น่าติดตามมากๆ เลย
o13 :L2:
-
รออัพ จร้าาา
เมื่อไรจะอัพเน้อออออ
-
:L2: :L2: :L2:
ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบเลย
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะครับ
-
ว๊าย มาแล้วววค่ะะะ ตอนกลางวัน ต่อไม่ทันนน T...T ไปช่วยเตรียมงานศพมา :call:
อยากจะต่อให้ได้ทุกวันๆเลยนะคะ แต่บางทีติดธุระจริงๆ :o12: ตอนนี้ ไรท์เตอร์ติดผู้อ่านไปแล้ว คิดถึงผู้อ่านมากตอนไปทำงาน o13 อิอิ
มาแล้วค่า ตอนที่เก้า :3123:
ปล.ขออภัยเรื่องคำผิดด้วยค่ะ
ตอนที่
9
ห้องน้ำเป็นอ่างใหญ่ๆอันเดียว คล้ายๆของบ้านท่านอ้วน มีถังน้ำที่คนตักมาวางไว้ รอบๆห้อง เพื่อเติม
เอลลี่บอกว่า ส้วมอยู่ชั้นสอง เขาบอกว่า ถมดินมาได้ไม่สูงพอ ที่จะสร้างส้วมชั้นบนๆ
หอพวกเราอยู่ชั้นสี่ ถ้าจะเข้าส้วมก็ต้องเดินลงไป ..ผมอึใต้ต้นสนมาตลอดชีวิตเลย คงจะประหลาดดีถ้าได้ สำรวจส้วมที่นี้ ฮะๆๆ ผมคิดอะไรน่ะ
เอลลี่ยื่นไม้สีฟันให้ผม กับใบมิ้นต์บด ผมรีบแปรงฟันแล้ว วิ่งตามเอลลี่ออกมา
ตอนนี้ทุกคนอยู่อีกห้องแล้ว ห้องนี้คือห้องอาหาร ขนาดครึ่งหนึ่งของห้องโถง ไม่ใหญ่มาก และไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก แค่ผนังสีชมพูดอ่อน กับต้นไม้กระถางสองสามต้น
อาหารวางอยู่บนโต๊ะห้าที่ เคอร์กับแฝดนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมกับเอลลี่ตามเข้าไป ซุปแครอทกับไก่นี่หน่า ชามใหญ่ชะมัดเลย ผมแทบจะตักกินไม่ทันใจ
“มะเขือเทศมั๊ย?” เลลาห์เดินเข้ามา ในมือมีตระกร้ามะเขือเทศ ผมพยัคหน้า
เด็กๆทุกคนทานอาหารอย่างเงียบเชียบ ผมแอบสังเกตุเคอร์ เขาเล็มมะเขือเทศคำเล็กๆ แบบพวกผู้ดีซินะ เขาดมอาหารก่อนเอาเข้าปากตลอดเลย ตลกจัง
“มองอะไร?”
ผมสะดุ้ง กัดมะเขือเทศคำโตกลบเกลื่อน เคอร์ยิ้มมุมปาก วางช้อนซุปลง
“นี่…นากัล ชื่อนากัลใช่มะ? หยิบผลใหญ่นั่นให้ข้าหน่อย” เขาพูดกับผม ชี้มือมาที่ตระกร้าส้มตรงหน้า
ท่ามกลางความเงียบ ทุกคนบนโต๊ะมองมาที่ผม มีสีหน้ากังวล เลลาห์ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
ผมชะงักอยู่ซักพัก ก่อนจะหยิบส้มขึ้นมา ลุกขึ้นช้าๆ เอื้อมตัวยื่นให้เคอร์ที่อยู่อีกฝั่งนึง
!!อย่างรวดเร็ว เคอร์กระชากมือผมไปจับ ส้มเลยตกกลางโต๊ะ!
เขาใช้นิ้วนวดมือผมไปมา “มือหยาบชะมัด…ถึงจะหน้าตาดูชั้นสูงแบบนี้ แต่เจ้าไม่ได้มาจากที่สูงๆแน่ละ ใช่ใหม นากัล?” เคอร์เลิกคิ้วใส่ผม ก่อนจะกระชากมือออก ทำให้ผมเซไปข้างหน้า ชนโต๊ะเลื่อนดังเอี้ยด…
เคอร์เช็ดปาดด้วยผ้า “ทำใมถึงรับลูกชาวนาเข้ามาในวังล่ะ ฮะๆๆๆๆ” ทิ้งท้ายก่อนจะลุกออกไป พอเรือนผมสีส้มพ้นเงาประตู
“เขาทำอย่างงั้นกับพวกเราทุกคนแหละ…แรกๆน่ะ เดี๋ยวเจ้าก็ชินไปเอง”บากอสบอก
ผมนั่งลงช้าๆ รู้สึกประหลาด เคอร์เข้าใจอะไรผิดไปอย่างมาก ผมไม่ใช่ลูกชาวนา ผมไม่มีพ่อแม่ด้วยซ้ำ แล้วผมก็ทำงานประเภทนี้มาตั้งแต่จำความได้ ผมไม่รู้สึกแปลกอะไรที่จะถูกเรียกว่า ชั้นต่ำ ลูกค้าบางคนชอบร้องด่าผมแบบนั่น ตอนเขากำลังจะเสร็จ…เขาจะบ่นพึมพำๆ คำว่า อีร่าน ซ้ำๆ เหมือนเป็นบทสวดมนต์อะไรซักอย่าง อีกไม่นานเขาก็เสร็จ และก็จ่ายเงิน ผมถึงได้ออกไปเล่น
ผมไม่ควรรู้สึกแย่ด้วยซ้ำ…
แต่ผมรู้สึกแบบนี้ เขาเรียกมันว่าอะไรนะ…หมั่นใส้ ใช่ ผมหมั่นใส้เคอร์จัง
=========================
หลังกินอาหารเสร็จ เลลาห์ก็เข้ามาพาผม สำรวจห้องในหอทั้งหมด ตอนที่เด็กคนอื่นๆ แยกย้ายกันไปรับใช้ฝ่าบาท เอลลี่บอกผมก่อนไป ว่าเขาน่าจะกลับมาตอนหัวค่ำ ผมอยากเห็นหน้าพวก เชื้อพระวงศ์บ้างจังเลย พวกลูกกษัตริย์ แม้แต่กษัตริย์เองก็เถอะ พระเจ้าเนบูนิดัสที่ปกครองแคว้นอยู่ตอนนี้ ผมอยากเข้าเฝ้าเขา
สถานที่ที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ คือ หอสนมเด็ก ตั้งอยู่ชั้นสี่ ทางด้านซ้ายของพระราชวัง นอกหน้าต่างห้องนอนคือ พระราชวังส่วนอื่นๆ คอกม้า คลังเก็บอาวุธ และ ที่พักของทหาร
ผมยืนอยู่นอกระเบียงห้องนอน ตอนที่เลลาห์อธิบาย ลมยามเช้าโกรกเย็นสบาย ผมเห็นเมฆขาวปุยชัดเลย
“นากัล ตั้งใจฟังหน่อย!”
“ฮะ !!” ผมผละจากระเบียง
“เห็นโค้งประตู อิฐสีฟ้าใหญ่ๆนั่นมั๊ย?? ถนนสีฟ้าที่ตัดมาจากประตูนั่นน่ะ เรียกว่า ประตูอิชตาร์นะ จำไว้ เป็นทางอันทรงเกียรติ ไม่ว่ากษัตริย์จะเดินทาง หรือ กลับจากสงคราม ก็จะผ่านประตูศักดิ์สิทธิ์นี้”
ผมเห็นละ โค้งสีฟ้าใหญ่ๆ ที่สุมอยู่กับตึกราบ้านเมืองเบียดเสียดนั่น เห็นรูปปั้นสิงโตเล็กๆติดอยู่ตามกำแพง
(http://image.ohozaa.com/iz/babylon.jpg)
เลลาห์ลากผมออกจากห้องนอน “ห้องโถง สำหรับทำการบ้าน และ พักผ่อน ถ้าเจ้าไม่ต้องไปรับใช้ฝ่าบาท…หน้าต่างบานใหญ่นั่น ถ้าจะเปิดก็ระวังด้วย ลมเคยพัดม่านออกไปแล้ว”
เธอลากผมเข้ามาห้องที่อยู่ติดกับห้องนอน ห้องนี้สุดยอดไปเลย ผมเพิ่งเห็น ถูกทาสีส้มสลับแดง รายล้อมด้วยเสื้อผ้านานาชนิด
“นี่คือห้องแต่งตัว เครื่องประดับอยู่ในลิ้นชัก ขนนกด้วย…ใส่เสร็จแล้วก็ถอดกองไว้บนพื้น อันที่ยังไม่ได้ใส่จะพับกองอยู่หลังตู้ เข้าใจนะ?”
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกอยากลงไปนอนกลิ้งและตะโกนโห่ร้อง “ทั้ง..ทั้งหมดนี่ - -”
“ของพวกเธอเท่านั้น…เด็กห้าคนนี่เท่านั้น”
ผมนิ่งงัน
“เธอเห็นห้องอาบน้ำแล้วนะ? ที่นี้ ฉันจะพาเธอไปดูส่วนอื่นของวัง…อย่าตื่นเต้นจนอ้วกอะไรออกมาล่ะ เคยมีเด็กเป็นแบบนั้น แย่มากๆเลย”
“ฮะ”
…
ผมไม่ได้อ้วกหรอก แต่เหงื่อแตก และ หัวใจเต้นแทบหลุดออกมาจากอก ผมได้ทั้งหมดนี่จริงๆน่ะหรอ? มาดามเป็นคนเลวจริงๆด้วย พวกผู้ใหญ่ที่ทำดีๆกับพวกเด็กๆ มีตั้งเยอะแยะนี่หน่า ยักษ์ยังใจดีกับผมมากกว่าเธอเลย ผมรู้สึกสงสาร เพื่อนๆที่เพิงจับใจ ผมอยากให้ทุกคนได้มาอยู่ที่นี้จัง แต่พอนึกว่าพวกเขาต้องผ่านอะไรก่อนบ้าง ผมก็เหนื่อยใจ
ไม่รู้ล่ะ…อย่างน้อยผมต้องดูดีกว่าเคอร์ให้ได้… ถึงตอนนี้ยังไม่… ตอนหน้าผมจะดูดีกว่าหมอนั่นแน่นอน เขาจะได้หุบปากเสียที เด็กคนอื่นดูรำคาณเคอร์ แต่ไม่มีใครกล้าจัดการสินะ…
“นี่ นากัล” เลลาห์โพลงขึ้น ตอนพาผมเดินออกจากหอสนมเด็ก สู่ระเบียงกว้าง….ออกนอกเขตเฉพาะพวกผม มีทหารยืนเรียงเป็นจุดๆ
“ฉันหวังว่า เจ้าจะไม่ กลายเป็นเด็กร้ายๆ หลังจากใช้ชีวิตที่นี้ได้เกินสามอาทิตย์นะ..”
ผมขมวดคิ้ว “หมายความว่าไงหรอฮะ?”
เลลาห์ก้มมามอง ยิ้มแต่กลับถอนหายใจ
“เชื่อฉันเถอะ…ฉันเห็นเด็กมามาก…แต่ก็ยังตั้งความหวังล่ะน่ะ ว่าเจ้าจะไม่กลายเป็นพวกขี้วีน ขอพระองค์ทรงไม่ตามใจเจ้าเกินควรด้วยเถอะ จะเป็นงานหนักของข้าจริงๆ”
ผมพอเข้าใจว่าเลลาห์สื่ออะไร แต่ผมจะเป็นยังไง…มันก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรอ? ถึงกระนั้น ผมก็ชอบเลลาห์มาก เธอจะอยากเป็นพี่สาวผมมั๊ยนะ? พูดแบบนี้ ผมต้องทำตัวเรียบร้อยรึเปล่า? แบบนั้นไม่สนุกแน่ๆ
“ข้าจะพาเจ้าไป ที่โถงจัดเลี้ยง…ตอนบ่ายไป สวนลอย - - เจ้าจะต้องบริการ วนไปวนมาอยู่แค่สองที่นี่แหละ นอกเหนือจากนี้ คือเวลาพิเศษ แล้วแต่ฝ่าบาทจะทรงโปรด ..ห้องบรรทม หรือ ที่ไหนก็ตาม เจ้าต้องตื่นตัว ฟังคำสั่ง และ ปฎิบัติตามใจท่านอย่างรวดเร็ว”
เลลาห์จับมือผม จูงลงบันใดใหญ่ ผมเชื่องช้าเพราะ มัวแต่เงยหน้ามอง ลวดลายเพดาน เช้าวันนี้ ผมเห็นข้าราชบริพานเดินกันควักใขว่ ต่างคนต่างรีบไปที่ไหนซักแห่ง แบกของกันเต็มเลย บางคนเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องด้วยซ้ำ ทุกอย่างเวลานี้ ดูยังไม่พร้อม…แสดงว่า พวกกษัตริย์ยังไม่ตื่นสินะ
“เจ้าจะไม่พูด ถ้าฝ่าบาทไม่โปรดให้พูด…เจ้าจะไม่กินอย่างตะกระมูมมาม …พรุ่งนี้เช้า ข้าจะสอนเรื่องการนอนกินแบบชาวสุเมเรียน เจ้าต้องฝึกการรินเครื่องดื่ม การยิ้มแย้มกับแขก…อีกทั้ง ต้องไม่ปฎิเสธ อาคันตุกะ ที่มาเยี่ยมเยียนฝ่าบาท…”
โห เยอะเอาการเหมือนกันนะ อ้ะ! ดอกไม้ทำจากอัญมนีหรอ!!?
“โดยเฉพาะในงานเลี้ยง เฉพาะ เชื้อพระวงศ์ เจ้าจะต้องรู้ว่า วางถาดไวน์ตรงไหน และถ้าถูกสั่งให้บริการเชื้อพระวงศ์องค์อื่น หลังบริการ เจ้าต้องทำความสะอาดตัวเองวิธีฉุกเฉินอย่างไร เพื่อที่จะบริการฝ่าบาทต่อ….อ่ะ เรามาถึงแล้ว”
ผมถูกดันให้หยุด ละสายตาจากแจกันเงิน ก็เห็นว่าห้องที่ยืนอยู่…โห
นี่มัน…ยาวกว่าสะพานเรือพี่โจมาร์อีกมั๊ง มีโต๊ะไม้ยาวๆ สุดไปถึง หน้าต่างมโหราฬอีกฝากห้อง หน้าต่างถูกเปิดอยู่ ม่านสูงราวสี่เมตร พัดยวบตามแรงลม… โต๊ะไม้ยาวๆ สามตัว บรรจุคนได้ซักร้อยกว่าเลยมั๊ง แต่ทั้งห้อง ก็จะถูกแซมด้วย กระถางต้นไม้สูง…รูปปั้นที่กว้างกว่าผมสิบคนโอบรวมกัน…คบเพลิงแบบถาดห้อยยาวลงมาจากเพดาน มีแผ่นผ้าขึงบนเพดาน เป็นอักษรที่ผมอ่านไม่ออก และ รูปนกเหยี่ยว
“ต่อไปนี้เจ้าจะต้องทำงานที่นี้…เดินเสริฟไวน์ให้ฝ่าบาท และ บรรดาญาติของท่าน…เออ ข้าไม่รู้นะ แต่เจ้าทำอะไรที่บ้าน เจ้านายเก่าก่อนมาคัดเลือก?”
“ทำความสะอาดฮะ…” ผมโกหก “ซักผ้า พับผ้า ล้างชาม กวาดห้อง ฮะ” ..แต่ผมก็ทำจริงๆนี่หน่า
“พวกนั้น เจ้าลืมไปได้เลย…หน้าที่ใหม่คือ การบริการ…เป็นเรื่องยากสำหรับเด็กเล็ก ข้าเข้าใจ พวกสนมเด็กคนอื่นๆก็ยังไม่ได้เรื่องกันเลย กับการบริการแขกเนี่ย ยิ่งเจ้าไม่เคยบริการมาเลยเนี่ยล่ะ จะเป็นปัญหา..” สีหน้าเธอดูกังวล เธอก้มลงมา “แต่เธอรู้แล้ว ใช่มั๊ย ว่าเธอต้องทำอะไร?? หน้าที่หลักของเธอน่ะ”
…ผมยิ้มแฉ่ง “รู้ฮะ”
“แน่ใจนะ?” เลลาห์ดูไม่เชื่อ “ฉันไม่ต้องบอกเธออีกนะ?”
“ฮะ…ไม่ต้องห่วงฮะ พวกผู้ชายโตๆน่ะ ผมจะบริการให้ดีที่หนึ่งเลย เชื่อผมเถอะฮะ..”
เลลาห์ก็ยังทำหน้าไม่เชื่ออยู่ดี ว่าสิ่งที่ผมพูดน่ะ เป็นความจริงขนาดไหน จริงซะยิ่งกว่าที่เธอจะนึกออกเยอะเลย
…………………
เลลาห์พาผมไปแนะนำที่ห้องครัวใหญ่ชั้นล่างสุด ลงบันใดไปอีกหลายต่อ เลลาห์บอกว่า หน้าที่ในวังแตกต่างกันไป แต่งตัวแตกต่างกันไป พวกคนครัวจะคาดผ้าที่ศรีษะสีฟ้า พวกทหารก็สวมเกราะ พวกคนงานชาย สวมกางเกงดำตัวเดียว พวกสนมอย่างผมจะเปลือยท่อนบน ท่อนล่างเป็นผ้าขาวรัดเอว สวมกำไล สร้อยคอ พวกแม่บ้านสวมกระโปรงลายดอกไม้
ผมได้ทานอาหารบนถาดที่ สาวใช้เอามาให้ มีนมวัวด้วย…รสเหมือนของสาวใช้ยิวบ้านท่านอ้วนไม่มีผิด
หลังเที่ยง เลลาห์พาผมเดินจนหมดฝั่งซ้ายของวัง บอกตามตรงนะ ผมจำได้ไม่หมดหรอก ใครจะรู้ล่ะ วันแรก เลลาห์ก็เทศน์ซะมากขนาดนี้ สมองเล็กๆของผมรับไว้ไม่หมดหรอก ผมคงหลงอยู่ในวังเป็นเดือนๆกว่าจะจำเส้นทางได้อะ
เราไม่ได้สำรวจด้านขวา…ด้านขวาเป็นของพวกกษัตริย์ จะเข้าไปเมื่อเรามีธุระเท่านั้น
เลลาห์พาผมออกจากวัง เรายืนหน้าแม่น้ำสายเล็ก เบื้องหน้าคือ อาคารรูปร่างประหลาด อาบด้วยแสงอาทิตย์ยามบ่ายสวย
ถ้าผมดูไม่ผิดนะฮะ…นั่นมัน ต้นไม้ลอยฟ้าใช่มั๊ย?
“นี่คือ สวยลอยแห่งบาบิโลน…ความมหัศจรรย์ของอาณาจักรเมโสโปเตเมีย เห็นรึยัง? พระเจ้าประทานสิ่งนี้ให้มวลมนุษย์พักผ่อนยังไงล่ะ”
มวลมนุษย์ที่ไหน? ก็แค่ราชวงศ์ต่างหาก ผมแอบคิด เธอจูงผมผ่านสะพาน เรือใบลำเล็กๆแล่นอยู่เบื้อล่าง…คงแล่นสู่แม่น้ำยูเฟรตีส ….งื้อ ผมคิดถึงพี่อีกแล้วนะฮะ
เฮ้ย!!! ผมลืมเสียสนิท!! กังหันสีฟ้าของพี่ล่ะ!!
กังหัน!! ผมตกใจจนปล่อยมือเลลาห์
“เป็นอะไร??”
“ของ…อะ ของที่ติดมากับตัวผมอะฮะ มันหายไป- - อยู่ตรงต้นขา”
“อ๋อ ถ้าสร้อยเพชรเจ้านายเก่าเจ้า ข้าเก็บไว้ในห้องแต่งตัวให้แล้ว มันมีค่ามากน่ะ”
“ไม่ใช่ฮะ…มันมีของเล่น กังหันลมสีฟ้าอะฮะ ติดอยู่ตรงต้นขาผมด้วย …มันสำคัญมากเลยนะฮะ - -”
ฮือ…ไม่เอานะ นากัล อย่าให้น้ำตาใหลออกมาเด็ดขาด เดี๋ยวเลลาห์จะหาว่านายเป็นเด็กงอแง พวกที่งานคัดเลือก ไม่ต้องการเด็กที่ร้องให้ฟูมฟาย ห้ามร้องให้นะ นากัล
“…มันคงหล่นไปแล้วมั๊ง ไม่เป็นไรหรอก” เลลาห์ปลอบ
ผมกลั้นน้ำตาสำเร็จ สูดหายใจ…
“ไปต่อนะ นากัล ต้องพาเจ้าดูสวนลอยก่อนอาทิตย์ตกดิน”
ผมพยักหน้า เลลาห์จับมือผมอีกครั้ง…ผมบีบมือเธอแน่นขึ้น ตอนพวกเราสองคนเดินไป
…
.
ผมกับเลลาห์ปีนบันใดหินอ่อน ด้านข้างของสวนลอย ขึ้นมาถึงประตูทางเข้า ผมลอดผ่านซุ้มไม้เข้าไป
ก็พบว่า ทุกอย่างในวังที่ผมเห็นมาก็ไม่เท่าที่แห่งนี้…
ในนี้เหมือนป่า..ที่อยู่บนภูเขา ไม่สิ…บนอาคาร เป็นป่าชนิดเปิดโล่งให้เห็นวิวเมืองได้ กลิ่นดอกไม้หอมรัญจวน ต้นปาล์มแถวแม่น้ำเจ้าชาทรัช ต้นสนแถวเพิงมาดาม ต้นไทร พุ่มไม้น้อยใหญ่บ้านท่านอ้วน ทุกๆต้น อยู่ที่นี้…มันเป็นไปได้ยังไงนะ ที่ต้นไม้ขึ้นบนอาคาร หรือว่า..จะมีเวทมนต์ตามข่าวลือจริงๆ
ผมอ้าปากหวอ
“จริงๆ มันเป็นเรื่องของระบบ ชลประทาน…อาจารย์เคยอธิบายไว้…มันจะมี ลูกกลมๆ น่ะ…นึกออกใหม? เป็นสายพานที่เชื่อมขึ้นมาถึงต้นไม้ข้างบน…แล้วก็จะเกี่ยวถังน้ำขึ้นมาด้วย…พอมาถึงชั้นบนสุด ซึ่งเป็นดินร่วนสำหรับต้นไม้…น้ำก็จะถูกเทออก…ใหลจากด้านบน ลงสู่ต้นไม้ชั้นล่าง ..ทาสจะชัก ถังน้ำวนลงไปตักใหม่อีกรอบ…ต้นไม้ก็จะได้น้ำตลอด…สาเหตุว่าทำใมมันจะต้องติดแม่น้ำ และ สาเหตุที่เจ้าจะต้อง ตั้งใจเรียนหนังสือด้วย”
“ฮะ” ผมพยักหน้า กระตือรือร้น “ขอเดินดูรอบๆได้มั๊ยนะฮะ”
“ได้เลยไปสิ”
ผมกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ตอนนี้ไม่มีคนเลย เพราะพวกเจ้าชายไม่รับสั่งหรอ?? มีแสงข้างนอกส่องผ่านระเบียงเข้ามา ทำให้ต้นไม้เหมือนอยู่กลางป่า เสียงน้ำตก น้ำพุ กลิ่นชื้นๆ…นี่คือป่าส่วนตัวสินะ รูปปั้นสัตว์ต่างๆ ถูกวางไว้ตามตำแหน่งของมัน นกกับลิงอยู่ชั้นสอง ผมใต่บันใดขึ้นไป หัวเราะลั่นตอนใบไม้เขี่ยแก้ม
“ระวัง สะดุดนะ นากัล…พรุ่งนี้เจ้าต้อง เรียนมารยาท กับ การดูแลผิวตัวเองอีก! ระวังนะ นากัล”
“ฮะ..เลลาห์” ผมขำคิกคัก นี่มันสนุกเป็นบ้าเลย! “ผมปีนต้นปามล์ได้มั๊ยฮะ” ผมตะโกนลงไป ตอนที่ขึ้นมาอยู่ชั้นสาม ยอดต้นปามล์ อยู่ตรงหน้า
เลลาห์กรี้ด “ไม่ได้!!อันตรายนะ!” เธอวิ่งขึ้นมา เร็วจนผมตกใจ
“ผมล้อเล่น” เธอตีแขนผมพลางเอ็ด ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ แต่ทำใม…มันแตกต่างจากการตีของมาดามมากโขไม่รู้
เลลาห์ลากผมลงมาถึงชั้นหนึ่ง กลางสวน
“ฟังให้ดีนะ มีอีกเรื่อง…สำคัญมาก ที่ข้าต้องบอกเจ้า”เลลาห์ทำหน้าจริงจัง มองไปรอบๆ
ผมเงี่ยหูฟัง
“ ..เจ้า..ห้ามนอนกับ ทหารเด็ดขาด!!”
“ เจ้าไม่ใช่ สนมที่คัดมาเพื่อ พวกทหาร พวกทหาร มีสนมอีกประเภท เจ้าถูกคัดมาเพื่อ รับใช้พระองค์ท่านเท่านั้น…ต้องไม่แปดเปื้อน...เข้าใจนะ ห้ามนอนกับทหารเด็ดขาด!! เจ้าฟังข้าอยู่รึเปล่า? นากัล??!!”
“ฮะ! โอ๊ย!!” บางอย่างแข็งๆ ตีผัวะเข้าที่บั้นท้ายผม
เลลาห์มองข้ามหลังผม “เซอซัส!”
ผมหมุนตัวกลับ เห็นทหารใส่เกราะ สองสามคน ยืน นั่งกันอยู่หลัง รูปปั้นม้าหินตัวใหญ่ เมื่อกี้ที่เขาใช้ตีก้นผม คือดาบใส่ปลอก อันเท่าแขนผมสองข้าง
“โธ่ เลลาห์เอ๋ย… เจ้าก็จะห้ามเด็กอะไรมันขนาดน้าน เดี๋ยวก็กลัวพวกข้ากันหมดเหรอก” คุณยักษ์เซอซัสยืนเป็นยักษ์ยิ้มแสยะอยู่ เขาจรดดาบลงพื้นหญ้า แล้าท้าวแขน
“ ว่าปะ เบ็ท? พวกเด็กๆกลัวเอ็งปะวะ ห้ะ??”
นายทหารอีกคนนึงผงกหัว “ใช่ เด็กๆกลัวข้ากันชิ-หาย ฮ่าๆๆ”
“เออ! อย่าปลูกฝังแบบนี้เซ่! ใช่มั๊ย นากัล เจ้าชอบพวกทหารใช่มะ?”
เซอซัสโน้มหน้าอันใหญ่โตของเขาลงมาใกล้ผม
“ใช่มั๊ย นากัล” ดวงตาคมดูขี้เล่น
“ก็…จริงๆผมก็ - -” ผมกำลังจะตอบไปว่า ชอบ เพราะเขาตลกดีออก แต่เลลาห์โอบผมออกห่าง
“เจ้าขึ้นมาทำอะไรที่นี้? ไม่มีงานบนสวนซักหน่อย เจ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฝ่าบาทนะ!!”
“เนนนน….บู…..นิ…..ดัสสส…อานน…ศาก…สิททท” ทหารทั้งสามนายเริ่มร้องเพลง เสียงต่ำสุดกู่ออกมา หลังจากนั่นก็ระเบิดหัวเราะ
“ข้าขึ้นมาเอา ธนูน่ะ” เซอซัส ดึง ธนูเปื้อนโคลนขึ้นมาหนึ่งดอก “เจ้าบัท ยิงพลาด ขึ้นมาถึงสวนลอยนี่แหน่ะ”
“นี่ เจ้าควรจะเลิกทำกิริยาไร้ความเคารพฝ่าบาทได้แล้วนะ…ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือไม่ก็ตาม เห็นแก่เด็กบ้างเถอะ!! ” เลลาห์ร้อง
เขาโบกธนูเล่น
“อ่า นั่นสิ ….นากัลน้อย…อย่าสนใจคำพูดของคนต่ำต้อยอย่างข้าเลย…นี่เจ้าลองยิงธนูมั๊ย…ยิงลงไปที่สนามฝึกน่ะ! ยิงคืนซะ คนจะได้เก็บเข้าคลัง”
เลลาห์กำลังจะอ้าปากท้วงอีก แต่ยักษ์เซอซัส ก็ดึงผมไปที่สีข้างเขา ยัดด้ามธนูอันใหญ่ให้
“นี่ !! หยุดนะ!!” ผมหันไปเห็นเลลาห์ร้องโวย แต่โดนนายทหารอีกสองคนจับใหล่ “ใจเย็นๆ แค่ให้เด็กลองยิงธนูเอง เลลาห์…สร้างความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของวังกับกองทัพไง !”
ผมเงอะงะมากเลย ยะ..ยิงธนูน่ะ หรอ จะไปทำได้ยังไง คันธนูอุ่นและหนักในมือผม ท่านเซอซัสดันผมไปอยู่เลื่อมระเบียง ช่วยตั้งด้ามธนูมือนึง อีกมือนึงก็หยิบดอกออกมาใส่ในมือผม
เขาก้มจนแนบคางกับใหล่ผม
“อะ…ท ท่านฮะ ผมยิงไม่ได้หรอกฮะ” ผมตะกุกตะกัก
“ทำใมล่ะ…เห็นคนจุดเล็กๆ ตรงสนามเหลืองๆนั่นมะ? พวกเขาจะดีใจมากเลยน๊า ถ้าข้าลงไปบอกว่า ลูกธนูเมื่อกี้น่ะ เด็กโคตรรรสวย ชื่อนากัล ยิงลงมาให้…เอาน่ะ ลอง!!”
เซอซัส ทาบมือผม บนคันธนูให้ ยกมันขึ้น…มันเบาเยอะเลย พอเขาช่วยถือ อีกข้างนึง เขาก็สอดนิ้วที่มือผม แล้วก็เอาลูกธนูมาขึงกับเส้น
ผมเห็นคนข้างล่างจุดดำๆ กำลังโบกไม้โบกมือขึ้นมาที่สวน
“พ..พวกเขาจะดีใจขนาดนั้นเลยหรอฮะ”
“ใช่นะสิ…จะเก็บลูกธนูไว้บนหิ้งนอน เอาไปเป็นเครื่องลางตอนออกรบเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ” เขากระซิบข้างหูผม จั๊กจี้อะ
ผมกระชับลูกธนูในมือ ยิ้มน้อยๆ
“เอาล่ะนะ”
“ฮะ!”
สิ้นเสียงปุ๊ป ลูกธนูก็พุ่งยาวออกไป….มันโค้งยาวๆบนฟ้า เกิดเสียงฉิ้วเร็วๆ มารู้อีกทีผมก็มองไม่เห็นมันแล้ว แต่กลุ่มคน บนสนามเหลืองๆ กระโดดโลดเต้น แล้วก็ยกนิ้วโป้งให้
นายทหารสองคนข้างหลังส่งเสียงเชียร์ดัง ท่านเซอซัสค่อยๆปล่อยมือผมออก
“เป็นไง…ครั้งแรกก็ตรงเป้าเลย ฮ่า! ไม่เบานะ นากัล เราอะ! “
“- -ขอบคุณฮะ!” ผมยิ้มแฉ่งให้เขา ยักษ์เซอซัสช่วงใจดี ชมผมด้วย!…และ ผมได้ยิงธนูแล้ว! เท่เป็นบ้าเลย เขายิงฟันเขี้ยว เอื้อมมือกว้างๆมาลูบศรีษะผม
“พอๆๆ ได้แล้ว ปล่อยฉัน!” เลลาห์สบัดตัวออก ตึงตังมาหา เธอกระชากตัวผมออก ถลึงตาใส่ท่านเซอซัส ก่อนจะลากผมมาที่ซุ้มประตู
“ไว้ เจอกัน ข้าจะสอนอาวุธอื่นอีกนะ นากัล!”เซอซัสตะโกน
เลลาห์โน้มกระซิบข้างหู “นั่นแหละ ที่ฉันพูดถึง…!! อย่ามายิ้มน้อยยิ้มใหญ่นะ นากัล!!
ห้ามนอน กับพวกหมาหิวโซพวกนี้เด็ดขาด ไม่ว่าพวกมันจะหลอกล่อเจ้าด้วยวิธีใดก็ตาม
ทางที่ดี ไม่ยุ่งเกี่ยวเลย เยี่ยมที่สุด!!! หุบยิ้มบ้าๆของเจ้าได้แล้ว นากัล!!!”
เธอดันผมออกจากสวนอย่างเร็วสุดเท่าที่จะทำได้
เสียงหัวเราะแหบๆของท่านเซอซัสดังออกมา
แต่ ผมก็หุบยิ้มไม่ได้จริงๆนั่นแหละ
---------------------------------------
เกร็ดประวัติศาสตร์: สวนลอยแห่งบาบิโลน
(http://image.ohozaa.com/i7/hanging_gardens_of_babylon.jpg)
สวนลอยแห่งนี้สร้างเมื่อประมาณ 600 ปี ก่อนคริสตกาล โดยก่อเป็นเนินสูงซ้อนกันเป็นชั้นสูง ๆ 100 เมตร ล้อมรอบด้วยกำแพงแข็งแกร่งหนาถึง 7 เมตร
แต่ละชั้น สร้างสิ่งอำนวยความสะดวก และ ปลูกดอกไม้ พืชพันธุ์ต่าง ๆ ไว้จำนวนมาก พันธ์พฤกษ์สารพัดชนิดจากทุกมุมโลก รวมทั้งไม้ดอกและไม้เลื้อย บันไดกว้างขวางทำด้วยหินอ่อน ข้างบนเฉลียงของสวนลอยมีถังน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงน้ำพุ น้ำตก และสายน้ำต่าง ๆ บนสวนลอย
น้ำจำนวนมากมายนี้ สูบมาจากแม่น้ำยูเฟรติสโดยทาส โดยชักน้ำจากเบื้องล่างขึ้นไปสู้ชั้นสูงสุดแล้วปล่อยให้ ไหลลงมาสู่ชั้นต่าง ๆ เบื้องล่าง
พ่อค้าวาณิชที่เดินทางในทะเลทรายมาสู่เมืองนี้ จะได้เห็นสวนลอยแห่งนี้อยู่สูงเด่นเห็นแต่ไกล จนเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทิศ
รูป จาก set babylon ในหนังเรื่อง Alexander
(http://image.ohozaa.com/ix/axset61.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i2/axset91.jpg)
(http://image.ohozaa.com/io/axcset8.jpg)
=====================================
ขอบพระคุณท่านผู้อ่านทุกคนเลยค่ะ อ่านคอมเม้นแล้ว ไรท์เตอร์จะตั้งใจแต่งต่อไปนะคะ คอมเม้นช่วยให้กำลังใจมากๆเลยล่ะค่ะ
ปล. ตอบคำถามเล็กน้อยค่ะ...ในสมัย ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ในเรื่อง journey of nergal เซทไว้ประมาณ 543 BC ค่ะ ยุคนั้น pederasty (การรักชอบหรือแม้แต่ร่วมรัก) กับเด็กวัย 12- 17 ปีเป็นเรื่องปกติในสังคมค่ะ แต่ถ้า อายุเกิน 17 แล้ว จะถูกสังคมครหา
พูดง่ายๆคือ มีการวางระเบียบ การรักชอบ หรือ เพศสัมพันธ์ เป็นรูปแบบที่ ผู้ใหญ่(18 up) กับ เด็กชาย (12-17) อย่างปกติค่ะ ที่ตลกมากคือ มีการ บังคับระบุ ผู้ใหญ่รุก เด็กรับชัดเจนด้วย ถ้าผิดตำแหน่งไป จะถูกสังคมครหาค่ะ ไรท์เตอร์ยังแปลบทความนี่ไม่เสร็จเลย...มันยากอะค่ะ ต้องขอเวลาหน่อยนะคะ
-
ว๊ากกก
แปปะๆๆๆ
:z13: :z13: :z13:ไรเตอร์
ไรเตอร์ตอนนี้ยุ่งมากเลลยใช่มั๊ยค่ะ
สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ
นากัลก็อีกสองวันจะถวายตัวแล้วจิ??? รอๆๆๆๆ :haun4: :haun4:
แอบหื่นอีกแล้วเรา 55555++
-
ข้อมูลแน่นจริงๆ
อิอิ o13 o13
-
ดีใจที่การเมนท์ของเราทำให้ไรท์เตอร์มีกำลังใจนะคะ
เอ้า.......สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกอ้ะ ตอนต่อไปต้องเข้าเฝ้าท่านเจ้าบาลิธแล้วแหงๆเลย
ที่แน่ๆ ชักสะดุดใจกับการต้องรับรองเหล่าอาคันตุกะ
งืมๆๆไม่แน่พระเอกตัวจริงของน้องนากัลอาจจะอยู่ในกลุ่มอาคันตุกะจากแดนไกลก็ได้ใช่มั้ยคะ???
..........(แอบบอกค่ะ)
มีคำผิดชัดเจนแบบสะกดหลายที่ เท่าที่จำได้นะคะ
หมั่นไส้ (คำนี้ต้องใช้ ไ)
มโหฬาร (ร กับ ฬ สลับกันค่ะ)
ตะกละ (ต้องควบด้วย ล ลิงนะคะ)
ข้าราชบริพาร (ร เรือนะคะ ไม่ใช่ น หนู)
สู้ๆค่ะ จุ๊บๆกอดๆด้วย ^o^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ช่ายลูกขา! ลูกนากัลต้องสวยและ่น่ารักกว่าเคอร์ค่ะ !
มั่นใจว่าต่อให้อายุเกิน 17 ปี นากัลก็ยังงามมมม >w<!!
นากัลผู้น่ารักไร้เดียงสา(ในทางจิตใจนะค่ะ) น้องยังคิดร้ายกับใครไม่เป็น
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆ พระเอกอยู่ไสสสสสส
-
สนุกมากกจริงๆนะ เรื่องนี้มีเสน่ห์มาก
ทำไมนากัลน่ารักอย่างนี้
อยากรู้ว่าใครจะเป็นพระเอกจังค่ะ
ขอชมอีกรอบ คนแต่งหาข้อมูลดีมากเลย ตอนพูดถึงประตูอิชตาร์ นึกถึงกาตูนร์เรื่องโปรดขึ้นมาเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
o22 จริงอ่ะ เป็นความรู้ประดับหัวที่ทำให้อึ้งมากค่ะ
ถ้ามาสมัยนี้พวกโชตะคอนคงคิดในใจว่าหวานหมูแน่แน่
แล้วเด็กที่อายุเกินเกณ ก็เลิกแล้วไปทำงานอย่างอื่นหรือค๊ะ
มีใครที่ได้รับสิทธ์มั๊ยอะประมาณว่าสวยจัดหรือลีลาคู่ควรอะไรงี้
หางานให้ไรเตอร์ซะแล้ว :laugh:
-
น่าติดตามมากๆ พระเอกคือใครกันนะ
-
คนเรานี่ก็ช่างกะเกณฑ์อะไรซะจริงเลยเนอะ :z1:
แต่เด็กสมัยก่อนก็คงโตเร็วอะ 12-17 ก็คงเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก
แต่ถ้า 12 สมัยนี้มัน...ยังตัวกะเปี๊ยกอยู่เลย :laugh:
เคอร์นี่มีออร่าตัวอิจฉาออกแล้วน้าาา แกล้งนากัลเหรอ เดี๊ยะๆๆ :m16:
-
สนุก > <
-
สนุกมากเลย ตื่นเต้นจะแย่แล้ว o13
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเละเเล้ว นากัลก็ได้เข้าสังคมใหม่เเล้ว เเละมีภารกิจใหม่ด้วย เกร็ดความรุ้ดีนะคะ เเต่ค่านิยมเเบบนี้ น่าสงสารเด็กน้อยอะ เเปลกๆด้วย มาต่อนะคะไรเตอร์ สุ้ๆๆค่ะ
-
ข้อมูลดีจัง
บรรยายก็ดี
:กอด1:
-
รออ่านต่อครับ นากัลกำลังจะได้เจอกับอีกก็ไม่รุ้น่าลุ้น
-
อ่านเรื่องเน้นอกจากจะสนุกแล้วยังได้ความรู้อีกด้วย
ขอชื่นชมคนเขียนจริงๆ!
นากัลเอ้ยยย ท่าจะหลงเสน่ห์คุณยักษ์ซะแระ 555555555555
แต่เปนเราเราก้อหลงว้า แอร้ยยยยยย เท่มากค่า >/////<
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
อ่านแล้วได้ทั้งความรู้และความสนุก จะบอกว่าแปลกใหม่มาก
ไม่เคยมีนิยายแบบนี้มาก่อน
ตัวนากัลเองก็มีเอกลักษณ์ และความเป็นเด็ก
น่ารัก >//<
ช่วยลุ้นและเอาใจช่วยนากัลให้พบกับสิ่งดีๆ ต่อไปเรื่อยๆ
-
ทรมานเด็กอะ
อายุนิดเดียว
ต้องโดนละ
ไม่อยากนึกภาพเลยอะ
สงสาร
-
พอมาได้อ่านข้อมูลที่ไรเตอร์บอกประกอบมา
ทำให้พอเข้าใจได้บ้างว่าทำไมเป็นแบบนั้น ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ
แต่ก็สนุกมากเลยค่ะ เชียร์นากัล นะลูกนะ สู้สู้
อย่างนึงที่ประทับใจคือ นากัล มีจิตใจที่ดีมาก
ไม่ว่าสิ่งที่ต้องทำจะเลวร้ายแค่ไหน นากัลก็มองไปในด้านดีๆ
อย่างนี้ ก็ต้องได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทนสินะคะ
-
แวะเข้ามาตอบคำถามค่า
เรื่อง pederasty
แปะรุปๆ
(http://image.ohozaa.com/ic/41_00149287_antonraphaelmengs_jupiterandganymede.jpg)
อันนี้ที่เห็น เด็กชายไม่ใช่ ลูกน่ะค่ะ...แต่เปน...เมียค่ะ!!! ตรึง!
มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะในกรีก เรื่องการนิยมเด็กชาย(วัยไม่บรรลุนิติภาวะ)ในยุค ก่อนประวัติศาสตร์(ประมาณ 2,600 ปีที่แล้ว)
(http://image.ohozaa.com/i3/250pxpederastic_courtship_louvre_ca3096_n2.jpg)
(http://image.ohozaa.com/iy/youth.jpg)
จริงๆ จะเรียกว่า ยุคทองของโชตะค่อนก็ได้
ซึ่ง เทียบกับสมัยนี้แล้ว ก็จะเป็นเรื่องผิดศีลธรรม แต่สมัยนั่นเหมือนเขา บูชาความเยาว์วัย ความไร้เดียงสา อะไรแบบนั่นอะค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i2/46images.jpeg)
(http://image.ohozaa.com/iy/hagar_ishmael.jpg)
และอีกอย่างคือ กฎหมายมันเพิ่งมีฉบับแรกๆ ความเคร่งครัดเรื่องการให้สิทธิ ของ ไพร่ ทาส เนี่ย แทบเป็นศูนย์ ยุคนั่น ผู้ที่อ่อนแอ (เด็กและผู้หญิง) ก็จะโดนกระทำหมดอะค่ะ
ส่วนมาก ถ้าเด็กชายอายุเกิน 17 ปีแล้ว จะถูกตั้งความหวังให้ต้องยืนบนขาของตนเอง เลี้ยงดูตนเอง สถาณภาพเป็นเมียชาวบ้านเค้า (ซึ่งบังคับว่า ฝ่ายรุก ต้องแก่กว่า เหมือนเสี่ยเลี้ยง) สังคมก็จะไม่ชอบใจอะค่ะ แต่จากที่อ่านมานะคะ คู่ไหนเขารักกันเขาก็ จะหลบๆซ่อนๆ ไม่ก็จ้างเมียมาบังหน้า
แต่ในกรณีของสังคมราชวงศ์ คนชั้นสูง จะทำอะไรตามใจตัวเองยังไง ไม่มีใครกล้าว่า สนมเด็กที่เอามาเลี้ยง ก็เป็นสนมจนอายุเกิน 17 มีถมเถไปหมดค่ะ
โชคดีที่เกิดยุคนี้ ที่สังคมช่วยครุ้มครองเด็กๆ ผู้หญิง และ ผู้ที่อ่อนแอกว่า ไม่งั้นใครน่ารักๆ ก็โดนอุ้มเกลี้ยงค่ะ หุหุ
-
รูปไม่ขึ้นอ้ะค่ะคุณcloud9 หงิงๆ
ตายๆ รุ้สึกเหมือนเป็นแม่ยกน้องนากัล โผล่ตลอดเลยชั้น กร้ากกกกกกกกส์
-
อ่าว ไม่ขึ้นเลยซักรูปหรอคะ หรือว่ารูปไหนไม่ขึ้นบ้าง??
ปล. โผล่บ่อยๆๆเลยค่า ไรท์เตอร์ไม่เหงาดี อิอิ ขอบคุนที่ติดตามนะคะ
-
สนุกมากเลยค่ะ มีคำอธิบายที่มาที่ไปด้วย
ที่สำคัญมีภาพประกอบอย่างสวยงาม
มารอดูพัฒนาการของนากัลว่าจะเป็นยังไงต่อไป
:pig4:
-
รู้สึกว่าเคอร์นี่จะดูถูกคนอื่นมากไปนะเนี่ย อยากให้นากัลถวายตัวเร็วๆและเป็นที่โปรดปรานจังเคอร์จะได้เลิกนิสัยแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นากัลและไรท์เตอร์ค่า สนุกแถมได้ความรู้ด้วย
-
ความรู้แน่น สาระล้วนๆ :teach:
-
ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพื่อให้เข้าใจเรื่องมากยิ่งขึ้น
พออ่านจบ...เอานะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนสมัยนั้น
เราที่เกิดมาเป็นคนสมัยนี้รู้สึกไม่เข้าใจและไม่อยากเข้าใจเลย
โล่งไปอีกหนึ่งตอนที่นากัลยังไม่ต้องผ่าน ผช.
เซอซัส เนี่ย เป็นคนสนิทระดับหนึ่งของ ท่านบาธิทใช่ป่ะ คงไม่ใช่ทหารเลวระดับต่ำหรอกนะ
เคอร์เนี่ย...ไม่ใช่ต่อไปจะเป็นเพื่อนสนิทของนากัลหรอกนะ
เรื่องนี้อีกนานไหมกว่าจะเจอพระเอก รึว่า เจอแล้ว...บอกใบ้ หน่อยจิ นะ นะ นะ
อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่า...นากัลจะต้องโตขึ้นเป็น ชายหนุ่มที่เก่งกล้าสง่างามและมีความรอบรู้ใช่ไหม
พวกกษัตริย์เนี่ย มีแบบเป็นรับบ้างไหม แล้วถ้ามีเนี่ย เอาเด็กมาจะ...ได้เหรอ..
แต่คนแต่งบอกว่า คนอายุน้อยกว่าเป็นรับ ถ้าอย่างนั้น พวกราชวงศ์ที่อายุมากก็เป็นรับไม่ได้เลยอ่ะดิ
ถามมากไปไหม..แต่สงสัยจริง ๆ
รอตอนต่่อไป
นากัล สู้ ๆ คนแต่งสู้ ๆ
-
อิอิ
ไปหา ข้อมูลมาไงเนี่ย
อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
สุดยอดเลยจ้า ข้อมูลแน่นปึก
-
สวัสดีอย่างเป็นทางการค่ะไรเตอร์
เพิ่งได้เข้ามาติดตามจนอ่านทันแล้ว
เลยมาขอเป็นแฟนคลับอีกคน
หลงรักนากัลเข้าเต็มเป้าเลยทีเดียว
:กอด1: :กอด1:
ไม่อยากจะบอกว่าเพิ่งเรียนเรื่องนี้มาค่ะ
สอบกลางภาคไปเสร็จหมาดๆเลย
เลยทำให้พอจะจิ้นไปด้วยง่าย
แล้วยังทำให้เข้าใจประวัติศาตร์มากกว่าที่เรียกอีกนะเออ
สื่อการสอนครบมากค่ะไรเตอร์ o13
รู้งี้นะตอนเรียนจะมาขอข้อมูลไปเล่าให้ครูฟังซะเลย
:z2: :z2: :z2:
ว่าแต่ว่าโชตะเนี่ยมันมีมาตั้งแต่ยุคโบราณกันเลยเนอะ
หึหึ...ไม่ผิดหวังเลยจิงๆว่ามีต่อมายังไง
รอตอนต่อไปน้า
เป็นกำลังใจให้น้าค้า
สู้ๆๆค้าไรเตอร์
:L1: :L1:
-
ถ้าเอาไปสอบประวัติศาสตร์วายนี่
พวกเราคงได้เต็มกันถ้วนหน้า
55555555555
-
นากัลสู้ๆๆๆๆ ผจญภัยในวัง
-
ขอบคุณที่มาต่อให้นะค่ะ
:pig4: :L1: :3123:
-
มาพร้อมความรู้ใหม่ๆ
:pig4:
-
เหมือนได้อ่านสารคดี+ความบันเทิง
สนุกมากมายจ๊ะ รอตอนต่อไปนะ :L2:
-
ติดเรื่องนี้แล้ว ว ว ว ว
รออัพ นะ จ๊ะ
-
มาดัน ๆ
-
รูปในข้อมูลเสริมนี่ดู... 'โคแก่กินหญ้าอ่อน' ของแท้เลยค่ะ :a5:
-
ไม่มาต่ออีกเหรอ รออ่านอยู่นะ :call:
-
รู้สึกเหมือนเห็นคุณcloud9แวบๆ
วันนี้มามั้ยคร้า??
รอ ร้อออออออออออ รอ
-
:call:
V
V
V
-
ว้ากกก กำลังปั่นนะคะ ขอโทดที่ทำให้รอค่า :call: :call:
-
มาทวงตอนเกือบเช้า
เผอิญนอนไม่หลับค้า
เลยแอบเข้ามาทวงๆๆ
-
มาดันน้องนากัล อยากอ่านต่อแล้ว
-
ตอนที่
10
ผมกลับมาที่หอเด็ก ตอนที่ตะวันตกดินแล้ว ความมืดในวัง กับความมืดในเพิงช่างแตกต่างกันจัง ท้องฟ้าที่ผมเคยชินยามค่ำคืน จะเหมือนมีผ้าห่มสีดำผืนโตแผ่คลุมทั้งเมืองไว้…ความเงียบ และเสียงน้ำหยดติ๋งๆ แต่เวลากลางคืนในวัง ไม่เห็นเหมือนกลางคืนซักนิด บนระเบียงหอตอนนี้ เบื้องล่าง เผลอๆสว่างกว่าตอนกลางวันซะอีก เหมือนฝูงหิ่งห้อยเลย…ตะเกียงในห้องก็ถูกจุดหมด
เรี่ยวแรงของผม ที่ถูกฝึกไว้ใช้งานกลางคืน ตอนนี้เหลือเฟือเลยแฮะ…ผมไม่รู้สึกง่วงซักนิด อยากหาอะไรเล่นอีกจังเลย
“นากัล! เจ้าเข้ามาดื่มนมเร็ว กำลังร้อนๆนะ”
เอลลี่โผล่หัวออกมาจากม่านประตู
“อา..เจ้ากลับมาแล้วหรอ” ผมมาอยู่ในหอคนเดียวซักพักแล้ว เพราะทุกคนยังไม่กลับ และเลลาห์ไปทำธุระ
ผมเดินตามเอลลี่เข้ามาให้ห้อง ขึงม่านปิด
“วันนี้ เคอร์ไม่กลับมานอนนี่แหละ…”เอลลี่บอก ผมตามไปนั่งกับเอลลี่ที่เตียง
“เยี่ยมไปเลย!!” ผมร้อง
เอลลี่จิบนมยิ้มๆ “แค่วันแรก เจ้าก็ไม่ชอบเขาแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า กรอกนมใส่ปากอึกๆ “ไม่ชอบ…ไม่ชอบมากๆเลย ดูเป็นคนนิสัยแย่อะ” ผมใช้หลังมือเช็ดปาก ระหว่างที่เอลลี่หัวเราะ
“สมกับรับใช้ท่านบาลิธจริงๆเลยนะ ” เอลลี่หยิบผ้ามาเช็ดปาก
“นี่ เอลลี่…” ผมพูดอย่างจริงจัง วางเหยือกนม “ท่านบาลิธเป็นยังไงหรอ?”
“อืม…” เอลลี่ทำท่าคิด ลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของตน “ข้าก็ไม่รู้เท่าไหร่อะ…ข้ารับใช้องค์อื่น แต่ตอนงานเลี้ยง หรือ เวลาไปส่งพวกท่านเดินทางต่างๆ…ท่านบาลิธ เป็นคนที่เงียบมากๆเลย แล้วก็..ฉลาด ใช่ คนในวังหรืออาคันตุกะ ชื่นชมท่านบาลิธมาก…อีกอย่างท่านดูสะอาดสะอ้านสุดๆ แต่แย่ตรงที่ ท่านไม่ค่อยยิ้มเลย”
“อ้วนมั๊ย? พุงใหญ่รึเปล่า” ผมรีบถามออกไป ไม่เอาแบบท่านอ้วนอีกแล้วนะ ตัวหนัก.
เอลลี่ส่ายหน้า “ผอม…สูง”
“ไม่ดุนะ?”
เอลลี่โบกมือ
“ท่านชอบ กำมือ ตอนอยู่เฉยๆ หรืออะไรทำนองนั่นรึเปล่า?”
“เจ้าหมายความว่าไง?” เอลลี่เกาหัว พอผมถามแบบนั้น
“เปล่า…ช่างเถอะ ข้าถามเรื่อยเปื่อยน่ะ” ผมฉีกยิ้ม แอบหัวเราะตัวเอง เอลลี่ยักใหล่
ผมกระเถิบขึ้นมานังขัดสมาธิ ท้าวแขนที่เตียง “ว่าแต่…ทำใมเขาต้องทะเลาะกับอีกคนด้วย ที่เจ้าบอกข้าตอนเช้าอะ”
เอลลี่ถอนหายใจ หันซ้ายขวา “...เจ้าห้ามบอกเลลาห์นะ ไม่งั้นข้าโดนดุ”
“อยู่แล้วล่ะหน่า!”
“คือมันยังงี้! ท่านเนนันตาร์ เป็น โอรส…ลูกชายอะ ลูกชายคนแรกของ ฝ่าบาทเนบูนิดัสช่ายมะ? ก็ต้องได้ปกครองเมืองหลังฝ่าบาทสิ้นพระชนน์ เป็นพี่ใหญ่ไง! แต่ ท่านบาลิธอะ เป็นลูกคนโตของ ฝ่าบาทกับ มเหสีอีกคนหนึ่ง..ซึ่ง มเหสีคนนี้ตำแหน่งต่ำกว่า- -”
“เจ้าอธิบายงงจังเลย- -” ผมเกาหัวแกรก เอลลี่ถอนหายใจขำๆ
“เอ้า เอาอย่างงี้ ” เอลลี่ชี้นิ้วขึ้นมา “แม่ของท่านเนนันตาร์ เป็นมเหสีแต่งตั้ง…ท่านเนนันตาร์ จะเป็นกษัตริย์คนต่อไป…แต่ แม่ของท่านบาลิธไม่ได้แต่งตั้งสูงๆ…ท่านบาลิธก็ไม่ได้เป็นกษัตริย์ แต่ฝ่าบาทผู้เป็นพ่อ รักแม่ของท่านบาลิธมากกว่า…แล้วก็เห็นว่า ท่านบาลิธเก่งกว่า ฉลาดกว่า ท่านเนนันตาร์มากมาย…ท่านเนนันตาร์รู้ ก็เลยเกลียดท่านบาลิธ เพราะกลัวฝ่าบาทจะรับสั่งใหม่ ให้บาลิธมาปกครองแคว้น เจ้าเข้าใจรึยัง?”
“อ๋อ…ฮ่าๆๆ ตลกดีอะ” ผมหัวเราะ ก็เพราะพวกในวังมีเมียเยอะนี่เอง
“ไม่เห็นตลกเลย” เอลลี่แบะปากใส่ผม “ท่านเนนันตาร์ชอบทะเลาะกับท่านบาลิธ วังจะแตก พวกทหารของอีกฝ่ายก็เขม่นกัน…และที่แย่สำหรับๆเด็กอย่างเรานะ นากัล…คือ สนมของท่านเนนันตาร์อะ เยอะมาก!!!” เอลลี่ลากเสียงยาว “แล้วก็ร้ายๆทั้งนั่นเลย ชอบข่มสนมอีกฝ่ายว่าชั้นต่ำ น่าเบื่อมากๆเลย แบบเคอร์อะ…”
สาวใช้เคาะประตูสองที แล้วเดินมาเก็บถาดนมออกไป
ผมมองจนเธอปิดประตู แล้วหันมาสนใจเอลลี่ต่อ “ร้ายมากเลยหรอ?”
“ใช่…พวก ผู้หญิงอะ สนมโตๆเล่ากันว่า พวกเด็กๆไม่ควรไปยุ่ง ไปหือกับสนมของท่านเนนันตาร์ เพราะ พวกเขาจะตอบกลับอย่างร้ายกาจ…แล้วนายรู้มั๊ย นากัล” ตรงงนี้ แววตาของเอลลี่ดูหวาดกลัวขึ้นมา เขาโน้มหน้ามาใกล้ เพื่อกระซิบ “เคยมีคนตายในวังด้วยนะ…แม่บ้านเล่าว่า พวกนั่นอะแหละ เป็นคนฆ่- -”
“แหว่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
!!!
ผมกับเอลลี่สะดุ้งสุดขีด ปริเสียงแหลมออกมาคนละที ถ้าเหยือกนมยังอยู่ ผมคงทำมันแตกไปแล้ว
…บากีสกับบากอส ยืนชี้นิ้วขำอยู่ที่ประตู
“เจ้าพวกบ้า!” เอลลี่ร้อง ลุกขึ้นยืนบนเตียง แล้วเขย่งลงพื้น
“กำลังนินทา เรื่องฝ่าบาทกันสนุกเลยน้า…นากัลก็นั่งฟังนิ่งเลย ฮ่าๆๆๆ” บากอสเดินมาหยุดกลางห้อง
“เอลลี่นี่ก็…อย่าทำให้นากัลขี้นินทาแบบเจ้าล่ะ” บากีสจิ้มอกเอลลี่ ที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ขอบเตียง
“ข้าไม่ได้ขี้นินทาซักหน่อย พวกเจ้าปากเสีย” เอลลี่บ่น
“แหม…อย่าให้แฉเรื่องของเจ้าน๊าา เอลลี่… เจ้าจูบกับผู้ชายอาลักษณ์คนนั่นอะ ถ้า- -”
“หุบปากนะ บากีส !!”
บากีสกับบากอส รุมกอดคอเอลลี่แน่น เด็กสามคนเซไปเซมาอยู่กลางห้อง “นากัลมาช่วย กดเจ้าน้องเล็กจอมเจ้าชู้ นี่ด้วยกันสิ ฮ่าๆๆๆๆ” บากอสชวนผม ก่อนจะโดนเอลลี่ หยิกแขน “โอ๊ย!!”
เอลลี่ถูกบากีสขยี้หัวกลับ ผมหัวเราะลั่นกับภาพที่เห็น เด็กที่นี้ตลกกันจังเลย แล้วก็ร่าเริงมากๆด้วย ผมไม่เคยเห็นเพื่อนๆที่เพิงเล่นแบบนี้กันเลย ทุกคนดูเหนื่อยกับการรับลูกค้ากันหมด…ทั้งๆที่ พวกเราก็ทำงานคล้ายๆกัน ไม่รู้ทำใมนะ ผมคิดว่าชีวิตในวัง มีความหวังบางอย่างมั๊งนะ…
“รู้มั๊ย!!นากัล!! เอลลี่ชอบโดนรุมทึ้งมากๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ ลงมาช่วยทึ้งผมเจ้านี่เร็วสิ!!!”
“อย่าเชื่อนะ นากัล!!! โอ๊ยย!! หยุดแยงจมูกข้านะ!!!”
ผมกระโดดลงจากเตียง กระโจนเข้าไปชนเด็กทั้งสามคนอย่างแรง บากีสรับตัวผมไว้ แทบจะอุ้มผมลอย มีคนเอามือมาขยี้หัวผมกระจุยเลย แล้วก็ดึงผ้าคาดเอวด้วย
“เจ้าก้อนขี้!! นี่แหนะ…” เอลลี่ร้อง ตอนขยำผมหัวผม ผมบีบจมูกบากอส บากีสตีเอลลี่ดังแปะๆๆ ไม่ว่าท่านบาลิธจะเป็นคนยังไง แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกถึงอ้อมแขนของทุกคนป่ายปะรอบตัวไปหมด แล้วท่าทาง มันก็จะไม่ปล่อยผมง่ายๆด้วย…ไม่เป็นไร เพราะผมไม่คิดหยุดเล่นกับทุกๆคนแม้แต่น้อยเลย!!
//////////////////////////////
เสียงของเลลาห์เป็นตัวการปลุกให้ผมตื่น ผมกระเด้งจากเตียง วันนี้เลลาห์สอนผมเรื่อง มารยาท และการนวดให้ฝ่าบาท บอกตรงๆผมว่าเลลาห์ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่ ผมรู้สึกว่าเธอลุกลี้ลุกลนเวลาพูดถึงเรื่องอย่างว่า ยังกะมันเป็นเรื่องน่าอายใหญ่โตงั้นแหละ ผมคิดถึงแต่อาหารกลางวัง เช้านี้พวกเราได้กินปลาย่าง กับองุ่นหลายพวง ตอนกลางวันจะเป็นอะไรอีกน๊า ผมรอให้สาวใช้เอาขึ้นมาไม่ไหว…
“เวลาท่านบาลิธ ทรงงาน…ซึ่งท่านมักจะเขียนอักษรอยู่ตลอดเวลา เขาต้องนวดใหล่และคอให้ท่าน…กดน้ำหนักขนาดนี้…เอ่า ลองมากดข้าซิ นากัล!!”
“ฮะ!” ผมเดินเข่า สลับต่ำแหน่งไปกดหลังเลลาห์
“นากัล เจ้าไม่ได้ฟังเลยใช่มั๊ย? ข้าบอกให้นวดคอและใหล่ แบบที่สาธิตเมื่อกี้ ตอนพระองค์กำลังทรงงาน”
วันนี้ ผมไม่ต้องออกจากหอสนม เหลือผมกับเลลาห์สองคน นั่งอยู่ที่ผืนหินเย็นๆในห้องโถง หน้าต่างบานใหญ่เปิดรับลงยามเช้า สบายใจชะมัดเลย เฮ้อ…
“อืม…ดี ดีมาก! เจ้านวดเป็นนี้” เลลาห์บอกให้ผมหยุด ผมยิ้มแฉ่ง หลังจากเลลาห์สอนนวดแบบง่ายๆเสร็จแล้ว เธอก็ฝึกให้ผมรินไวน์ บนโต๊ะในครัว ไม่ให้หก…ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้จะมาฝึกกันทำใม ถ้าผมทำของตกแตกในร้านมาดาม ผมจะโดนเธอฆ่า…ของแบบนี้ ระวังได้ด้วยสัญชาติญาณอยู่แล้วน๊า ผมว่า..
อันต่อไปเป็นสิ่งที่เลลาห์อายที่สุด เธอลากผมเข้าไปในห้องน้ำ แล้วสอนเรื่องทำความสะอาดช่องทาง
เธอไม่ได้แตะตัวผมเลย เธอให้ผมลองทำเอง โดยให้ขวดน้ำมันสีเงิน ประดับแก้วเล็กๆมา ผมดมกลิ่นแล้วมันเป็นคนละอย่างกับของมาดาม ดูเหมือนจะเย็นวาบๆในช่องทางก่อน แล้วซักพักนึงถึงอุ่น
เลลาห์จับผมอาบน้ำอยู่นาน กล่าวชมผมว่า เก่งมาก เข้มแข็งมาก ในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ…อะไรของเลลาห์ก็ไม่รู้
ผมเลยบอกเลลาห์ว่าผมชอบดื่มนมที่สุด เธอหยิกแก้มผมเป็นสีแดง พอเช็ดตัวเสร็จ เธอก็เอาถาดนมมาให้
“ขอบคุณฮะ เลลาห์!!!” ผมรักเลลาห์จังเลย…
…………………………
ตกดึกวันนั้น เลลาห์กลับมาพร้อมเด็กๆอีกสามคน ประกาศว่า เคอร์จะไม่กลับมาจนถึงพรุ่งนี้เช้า…ผมแอบได้ยินแฝดบากีสบากอส พูดว่า ท่านเนนันตาร์จะ ย้ายเคอร์ไปห้องใหมในไม่ช้า
ในห้องนอน พวกเรากระโดดโลดเต้นกันอีกครั้ง…
“นี่ๆ มาสอนนากัล เล่นดาบกันเหอะ บากอส”บากีสเอ่ยชักชวน
“ไม่เอาอะ” เอลลี่ร้อง “ไม่อยากให้นากัลแรงเยอะๆแบบพวกเจ้า...”
ทุกคนหัวเราะ “สอนเรื่องนับเลขดีกว่า แล้วก็เรื่องวันด้วย เนอะ นากัล” บากอสเสนอ
ผมพยักหน้าเห็นด้วย “เอาๆ ข้าจะเริ่มเรียนดาราศาสตร์ วันไหนก็ไม่รู้ ข้าเรียกไม่ถูกเลย”
ทุกคนช่วยกันสอนผมนับเลขสูงขึ้น แล้วก็นับวัน อาทิตย์ จันทร์ อังคาร ฯลฯ ขณะที่นั่งล้อมอยู่บนเตียงผม ผมเรียนรู้เร็วอยู่แล้ว ขอให้บอกผมเถอะ ผมจะจำหมดแหละ
“เก้าสิบแปด เก้าสิบเก้า หนึ่งร้อย!! เย้ จบแล้ว นากัล”
อยู่ๆผมรู้สึกแสบๆที่หัวใหล่ พอพลิกมาดูก็เห็นแผลรอยกรีด…ผมจับมันเบาๆ มันแห้งและขึ้นเป็นแข็งๆแล้ว อีกไม่นานคงหาย
“ไปโดนอะไรมาน่ะ นากัล?”
“อ่าว..ก็แผลหลังการคัดตัวไง? พวกเจ้าก็มีไม่ใช่หรอ?” ผมเลิกคิ้ว
เอลลี่ทำหน้างง “อะไร?”
ชุดของเอลลี่เป็นชุดนอนแขนกุด …ใหล่ข้างนี่ว่างเปล่า
ผมจับแขนของเอลลี่อีกข้างมาดู “ไหนอะ??แผล”
“เจ้าพูดเรื่องอะไรของเจ้า?” เอลลี่ทำตาถลน ผมก้มมองหัวใหล่ตัวเอง
“เขาบอกว่า ทุกคนต้องได้รับการตรวจสอบอะ แล้วก็ต้องมีแผลที่หัวใหล่ ก่อนเข้ามาในวัง”
ผมบอกเสียงไม่ค่อยแน่ใจ บากีสกับบากอสชะโงกหน้ามา ดูแผลผม
“เขาไหน?”
“ท่านเซอซัสอะ” ผมตอบ ทุกคนมองหน้ากัน “เขากรีดข้า บอกว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ จะโดนวางยา…เป็น อะไรนะ …การตรวจสอบสายกบฎ”
“อะไรของเขาน่ะ ไม่เคยได้ยินเลยนะ นากัล??” แฝดช่วยกันส่ายหน้า เอลลี่ขมวดคิ้วประหลาดใจ…ผมกำลังจะพูดต่อ- - แต่พอนึกเรื่องว่า ยักษ์เซอซัสรู้ความลับของผม เรื่องโสเภนี ผมจึงเงียบ
“ไม่มีการกรีดสนมที่ไหนทั้งนั่นแหละ ในวัง…ตรวจสอบสายกบฎ แล้วเขาทำยังไงกับเจ้า??” เอลลี่ตั้งคำถาม ผมกลืนน้ำลาย
“ก็เปล่า เขาไม่ได้ทำอะไรหรอก เขาแค่ กรีด …เท่านั่นอะ”
เด็กทั้งสามมองหน้ากันอีกครั้ง แล้วก็หันมามองผม “ช่างเถอะ ท่านเซอซัสก็เป็นคนเพี้ยนๆอยุ่แล้ว เขาคงนึกบ้าอะไรขึ้นมาน่ะ อย่าไปยุ่งกับเขามากนะ พวกพี่โตๆเตือนไว้ ”
เอลลี่พยักหน้่าหงึกๆใส่ผม “ใช่ นากัล…อย่าไปยุ่งกับเขานะ” แล้วเจ้านั่นก็เอามือดึงแขนเสื้อผม ปิดแผล “มาคุยกันต่อเรื่อง อาจารย์สามท่านดีกว่า…เจ้าต้องอยากรู้แน่ ว่าแต่ละคนเป็นยังไง อาจารย์วิชาอักษระนะ เขา --”
เอลลี่เล่าเรื่องต่อไป เด็กแฝดหัวเราะ ตั้งใจฟังกัน ในขณะที่ผมยังคิดเรื่องแผลไม่เลิก
เขาจะทำแบบนั่นทำใมน๊า? เขาจะกรีดผมไปทำใมกัน หรือว่า จะทำสัญลักษณ์ว่าผมเป็นโสเภนี…แต่เขาก็บอกจะรักษาความลับแล้วนี่หน่า ผมถูกทั้งเลลาห์ ทั้งเพื่อนๆทุกคนเตือนว่าไม่ให้ไปยุ่งกับเขา มันยิ่งทำให้ผมสงสัยว่า ท่านเซอซัสมีอะไรแปลกๆที่คนทั้งวัง ต้องไม่ชอบใจนัก…ผมว่าเขาตลกออก
แล้วถ้าเรื่องสายกบฎไม่มีจริงละก็…เขาจะกรีดแผลผมทำใม และเพื่อจุดประสงค์อะไร
ผมอยากรู้จริงๆแฮะ…
//////////////////////////////
ตอนหน้า ถวายตัวท่านบาลิธแล้วค่าา
ปล: ตอบคำถามเรื่องพระเอก
ใบ้ให้นิดนึงค่ะ
คือจริงๆ พระเอกเนี่ยแหละค่ะ ที่เป็นปมใหญ่ของเรื่องนี้… แต่พระเอกก็อยู่ภายในรั้วพระราชวัง เนี่ยละค่ะไม่ใช่คนนอกวังแน่นอน
เรื่องว่าออกมารึยัง …ไรท์เตอร์อยากให้ผู้อ่านเดาอะค่ะ อิอิอิอิ
-
ท่านบาลิธ ท่าทางจะทรงเท่ห์โก้ดๆแน่เลยค่ะไรท์เตอร์
ชักจะตกหลุมพระองค์ก่อนได้ยลพระโฉมเสียแล้วสิ >////////<
ที่แน่ๆสี่คนในหอสนมนี่โตขึ้นคงไม่ต้องแก่งแย่งอะไรกันนะคะ
อ้อๆ......เอลลี่ หนูเจ้าชู้เหรอลูก ไปจุ๊บๆกับอาลักษณ์ก็ระวังสายตาคนอื่นจะมารู้เห็นนะคะ ป้าล่ะกลัวแทน
ไรท์เตอร์สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
ว้ายๆๆๆๆ...ดูท่าท่านบาลิธจะเพอร์เฟคน่าดู
ดีใจแทนนากัลจริงๆที่ได้ยุกับคนดีๆ
อยากให้ท่านบาลิธเป็นพระเอกอ่ะ
ไรเตอร์จะเฉลยมั้ยคะพระเอกเนี่ย
เฉลยด้วยน้าไม่เอาใบ้แล้ว
ดีใจมากมายที่ไรเตอร์มาอัพ
รอตอนต่อไปจร้า
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ สู้ๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
ตกหลุมรักท่านบาลิธ :o8:
อยากให้พระเอกเป็นท่านบาลิธจังค่ะ
แต่ก็ยังสงสัยกับโจมาร์ เค้าต้องกลับมามีบทบาทใหม่อีกครั้งใช่มั๊ยค่ะ?
อยากอ่านต่อมากๆค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ จะได้เจอท่านบาลิธแล้ว
-
พระเอกคือใครหนอ เซอซัสหรือท่านบาลิธ
-
ไม่อยากเดาๆ
อิอิ
แต่ อยากอ่านต่อ มากกว่า
อิอิ แต่ เดาก็ได้ เรา ชอบ ชื่อ ท่าน บาบิธ ไรเนี่ย มากกว่า :กอด1:
อิอิ :L2: :L2:
-
อยากให้ท่านบาลิธเปงพระเอกอ่ะ ตอนหน้าถวายตัวแร้ว นากัลสู้ อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ
-
ตอนหน้านากัลจะถวายตัวแล้ว อิ อิ
เหมือนท่านบาลิธจะใจดีนะ ก็ขอให้นากัลได้เจอคนที่ดีๆละกัน
แต่เรื่องพระเอกก็เดายากเหมือนกันนะเนี่ยไม่รู้ว่าจะเป็นใคร
เป็นกำลังใจให้ค่า มาเฉลยไวไวนะคะ
-
ท่านบาลิธจะชอบนากัลหรือเปล่านะ o21
-
บาลิธ เป็นพระเอก ต้องได้รับการผ่านเกณฑ์ก่อนนะ
-
มาม่ะ ตอนต่อไป จัดมาๆๆ หึหึ
-
จะถวายตัวแ้ว้วววว :-[
เหมือนส่งตัวลูกสาวเข้าห้องหอ 555
-
ชอบบบบบบบบบบ! xD ภาษาสวยมากเลยอ่ะฮับ อ่านเเล้วแบบลื่นไหลลล
มาต่อเร็วๆนะฮับบบ ฮี่ๆ xD พระเอกจะใช่ท่านบาลิธหรือป่าวหนออ ? อิอิ
-
ท่านบาลิธก็ฟังดูไม่เลว
ท่านเซอซัสคนนั้นก็แลดูมีลับลมคมใน น่าจะมีบทบาท
อืม... เดาไม่ถูก แหะๆ : 222222:
-
ไรเตอร์อยากอ่านต่อแล้วอ่าาา
แล้วทำไมต้องมีแผลที่ไหล่ด้วยอ่ะ
ยังไง งง เกิดอะไรขึ้น???
-
ไม่บาลิธก็เซอซัส ใช่ไหมอ่ะ รอลุ้น ๆ :impress2:
-
เอาล่ะ เราที่เป็นคนอ่านตกหลุมรักท่านบาลิธแล้ว 55555555
ท่านบาลิธไม่มีสนมมาก่อนเหรอค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เราติดค้างใจกับพระเอกจริงๆ !!
พระเอกคือคนที่เป็นปมของเรื่องนี้ ถ้าจำไม่ผิดในสมัยเรียนประวัติศาสตร์โลก บาบิโลนถูกเปอร์เซียผนวกเข้าด้วยกัน
แล้วนากัลล หนูเป็นใครกันค่ะ แม่สงสัยจริงๆ !!
ดังนั้นไรท์เตอร์ต้องมาต่อเร็วๆ นะค่ะ 555
เคอร์ย้ายออกไปแล้ว หมายถึงจะไม่กลับมานอนกับพวกนากัลแล้วเหรอ
สงสัยเรื่องแผลที่เซอซัสทำไว้
โอ้ยยยยยย สงสัยเยอะเกินค่ะ 555555 โปรดไรท์เตอร์ให้อภัยด้วย
แต่ที่ตื่นเต้นที่สุดคือตอนหน้าถวายตัวท่านบาลิธแล้ววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
FIGHTING !!
-
อยากอ่านต่ออออออออ
-
รอคนแต่งมากมาย
จะบอกว่าตอนนี้อมยิ้มได้ (อยู่) เพราะเด็ก ๆ เล่นกัน
ถึงแม้จะต้องทำงานรับใช้โดยร่างกายทำให้เด็ก ๆ เรียนรู้เรื่องนี้ก่อนวัยอันควร (เรื่องปกติในสมัยนั้น)
แต่ตอนนี้ เห็น น้อง ๆ เล่นกันแล้ว น่ารักมากอ่ะ อ่านไปอมยิ้มไปเลย
มีความไร้เดียงสาอยู่ อยากให้ สี่คนนี้เป็นเพื่อนที่สนิทสนมเกื้อกูลกันในวัง
ส่วนท่านบาริธ..เราว่าไม่ใช่พระเอกหรอก...
เซอซัส ก็...ไม่น่าใช่..แต่มีโอกาสสูงในความคิดเรานะ...
แต่...เราคิดว่าเป็นไอ้ท่าน เนนันตาร์ คนนอกสายตา...
น่าจะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเยอะแหละ
ตอนหน้า ถวายตัวแล้ว...นากัลเป็นเด็กฉลาดมีความสามารถมากมายคงทำให้เขาพอใจได้แหละ
ปล. เป็นคำใบ้ที่หาคำตอบได้ง่ายยย มาก ๆๆ เลย
พรุ่งนี้วันอาทิตย์ อยากอ่านอีกสักตอน
นะ นะ นะ
แล้วอีกอย่างที่นากัลถามว่า..ชอบกำมือไหมเนี่ย...คงไม่เกี่ยวกันเรื่องเอาไปใช้กะตรงนั้นนะ
-
คนแต่งเก่งมากๆเลย สนุกมาก อ่านคำใบ้แล้วลุ้นจังว่าใครจะเป็นพระเอก
-
รอตอนต่อไป...ไม่กล้าเดาเลยอ่ะว่าใครเป็นพระเอก
-
บาลิธกับเซอซัสใครจะได้เป็นพระเอก
รอดูบาลิธนะ น่าสนใจๆ
รอมาครบองค์ก่อนดีกว่า
อะไรๆ ก็ไม่แน่นอน 55
อยากอ่านต่อจังเลยย ย
-
:impress2:
ลุ้นต่อไปว่าใครจะเป็นพระเอก
-
มาเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ!
เรื่องน่าสยใจมาก...คือเราก็เคยหาอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้มาบ้างเหมือนกัน
มันมีมานานแล้วอ่ะ :เฮ้อ: ไม่ว่าจะเป็นอียิปต์ บาบิโลเนีย กรีก โรมัน จีน อินเดียหรือไทยก็ยังมีเลย! :-[
แต่กรีกเปิดเผยและมีกฎระเบียบเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่าเท่านั้นเอง เราเลยรู้ของกรีกมากกว่า
แต่สำหรับไทยนี่...อืม- -คือมีได้นะ แต่เราเห็นว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรพูด
เราก็เลยไม่ค่อยรู้กัน ถ้าจะให้รู้ดีต้องเกิดร่วมยุคกับเขาล่ะนะ :laugh:
แต่สงสารพวกเนกัลนะ พวกเขเหมือนจะกร้านโลกแต่ก็ไม่ใช่
คือพวกเขาถูกบังคับให้รู้ในสิ่งที่ไม่เหมาะกับวัยอ่ะ ก็เลยดูเป็นพวกไม่ค่อยดี
แต่ความจริงแล้วเด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี :เฮ้อ:
สู้ๆล่ะกันนะ :กอด1:
-
อ้าว คุณยักษ์ ทำแบบนี้หมายความว่าไง มีลับลมคมใน อิอิ ลุ้นนนนนนนนนน
-
สนุกดีค่ะ อ่านทีแรกรู้สึกเศร้าใจแบบแปลกๆ
แต่นากัลน่ารักดีนะคะ มีเสน่ห์แบบเด็กๆ
ตอนนี้กำลังสงสัยตายักษ์นี่แหละ พฤติกรรมแปลกๆ
แล้วก้อแอบอยากรู้จักท่านบาลิธเร็วๆซะแล้วซิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตื่นเต้นจะถวายตัวแว้ว
อยากอ่านเร็วๆจัง
-
เป็นแนวย้อนยุคที่อ่านแล้วอร่อยเด็ดเผ็ดมันที่ซู้ดดดเลยจ้ะ
waiting for the next chapter~♪
-
ตอนหน้าก้อเข้าห้องหอแล้วนากัล
หวังว่าท่านบาลิธจะเป็นคนดีและดีกะนากัลนะ
เวลารวมกัน 4 คนนี่ท่าจะวุ่นวายน่าดู
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากค่ะ
อยากอ่านต่อแล้ว ไรเตอร์มาอัพไวๆนะ
รออยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:pig4: :L2: :-[
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมาก แต่งได้ดีจัง
แอบทายพระเอกไว้ในใจแล้ว ไม่แน่ว่าจะถูกหรือป่าว
-
เข้ามาทวงๆๆๆ
ไรเตอร์ไปไหนน้า
วันนี้ลงป่าวค้า
มาลงเถอะนะๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
:amen: จงมา จงมา จงมาต่อ...
อยากอ่านตอนส่งตัวแล้วอ่ะ
-
ลงคืนนี้ค่าาา ทุกคน :L1: ขอบพระคุณผู้อ่าน และ ที่ให้กำลังใจไรท์เตอร์มากๆๆเลยนะคะ มีความสุขมากเลยค่ะ o13
กำลังปั่นเรื่องค่ะ อิอิ
แหม ...จะให้บอกพระเอกเลย เรื่องก็แกร่วชัวร์เลยค้าาา
ใบ้เพิ่มอีกแล้วกัน :
พระเอกเกี่ยวกับ คำพูดที่พี่โจมาร์บังคับให้นากัลจำไว้อะค่ะ
แล้ว พระเอกเป็นหนุ่มค่ะ ไม่ใช่ตาแก่เฒ่าหัวงูแน่นอน เอิ้ก
จริงๆอีกสาม สี่ตอน เรื่องใคร เป็นพระเอกก็จะชัดเจนแล้วล่ะค่ะ :mc4: อดใจรอหน่อยนะค๊ะะะ อิอิ
ไปปั่นต่อละค้าา ขอบคุณอีกครั้งค่า :o8:
-
งืมๆๆ พระเอกของเราเป็นทูตจากเปอร์เซีย?
รึว่า...แม่ทัพเปอร์เซียที่ปลอมแปลงตัวเข้ามาเป็นสายในสวนลอย
เอ............อีกสองสามตอนเองนี่นา
งั้น...ก็อาจจะเป็นท่านอาจารย์แก่ๆที่สอนดาราศาสตร์ก็ได้นิ เพราะพี่โจมาร์บอกให้จำเปอร์เซียแล้วก็ให้เฝ้ามองดวงดาว
ดีแล้วค่ะที่คุณcloud9ไม่เฉลยก่อน หุหุหุ รอนะคะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
มีข่าวดี นิด ๆ เรื่อง พระเอก เดี๋ยว ย้อนไปหา พี่มาโจ ก่อน
วันนี้อย่าดึกน้าาา
เค้าเหนื่อย มากเลย ง่วงด้วย แต่ก้ออยากอ่าน
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกอ่ะ ชอบเรื่องประวัติศาสตร์อยู่เเล้ว เหมือนได้เรียนประวัติศาสตร์ไปในตัว อิอิ o13 o13
อยากเห็นท่านบาลิธ :z1: :z1:
-
มารอ~
อยากเห็นบาลิธจริงๆ
4 ทุ่มแว้วๆ
ไปอ่านอันเก่าอีกรอบรอ
ฮึบๆ =w=
-
เรื่องเริ่มสนุกสนาน ... อยากเห็นหน้าพระเอกไวๆ จัง
มาอัพนะจ๊ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยนะค่ะเนี๊ย :laugh: (ทีตอนอ่านหนังสือเรียนไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้างเลย :z3:)
ขอบอกว่าสนุกมากกกกก เดาเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้ดี ที่สำคัญโครงเรื่องแปลกมากๆ
เราก็อยากรูัว่าใครคือพระเอกเหมือนกันค่ะ
-
ไรเตอร์อ้า
หายไปไหนนน
ตีหนึ่งล่ะน้า
ตามมาทวงๆๆ
จงมาต่อๆๆ
:call: :call: :call:
-
มาแล้วค่า ท่านผู้อ่าน ตอนนี้ยาวนิดนึงก็เลย พิมพ์นานน่ะค่ะ ไรท์เตอร์จะปรับปรุงให้เร็วขึ้นนะคะ :z3:
ขอบคุณท่านผู้อ่านค่า
.................
ตอนที่
11
ผมได้ยินเสียงโคล้งเคล้ง…พอได้สติก็เลยลืมตาตื่น…ดวงอาทิตย์คงเพิ่งขึ้น ทุกอย่างยังเป็นสีฟ้าๆอยู่เลย
ผมหันมา เห็นเจ้าของเรือนผมสีส้มยืนอยู่เตียงตรงข้าม
เคอร์กลับมาแล้ว มีขนนกติดอยู่ที่ใหล่ บนหัวเขาสวมมงกุฎดอกไม้เล็กๆ ราวกับยังไม่ออกจากสวนสวรรค์ มืออีกข้างถือถุงตาข่ายใส่เสื้อผ้าอยู่ เคอร์กำลังพิจารณาปลอกหมอน
“ข้าติดหมอนอันนี้ เอาไปด้วย” ผมเพิ่งสังเกตุว่า มีสาวใช้จมูกโค้งๆ ที่ผมไม่เคยเห็นหน้ายืนแบกของด้านหลังเคอร์ เขาชี้นิ้วสั่งเธอเป็นการใหญ่
“เข้าไปเก็บในห้องแต่งตัวต่อ…ลิ้นชักแรกน่ะ เอามาให้หมด …นอกนั้นทิ้งไว้เนี่ยแหละ เจ้าพวกปัญญาอ่อนจะได้เก็บเอาไปใช้”
ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ แฝดบอกว่าเคอร์จะย้ายออกไปห้องใหญ่ ท่านเนนันตาร์คงโปรดเขา สมใจกระมัง เคอร์หันมาพอดี
“นี่ไง เด็กยิวที่ข้าเล่า…คงเกิดจากพวกทาส ไม่รู้ให้มาอยู่ในนี้ได้ไง ดีที่ข้าได้ออกไปก่อน ”
เคอร์เนี่ยน้า…ถ้าผมไม่ได้อยู่ในวัง ที่ต้องเก็บรักษาความลับเรื่องอดีตของผม ผมคงจะเดินเข้าไปฟาดกลางหัวส้มๆนั่นแล้ว สาวใช้เงยหน้ามองผม แล้วหัวเราะคิก ทำใมพวกนี้นิสัยเหมือนกันจัง…
แววตาสีเขียวมองเหยียดผม…เอาเถอะ ก็ผมง่วงนี่หน่า แล้วก็ยังนึกเหตุผลดีๆที่จะหาเรื่องเคอร์ไม่ออกด้วย ผมหาวใส่เคอร์ เขาทำท่ารังเกียจ บิดไปมา เหมือนผู้หญิงแล้วเดินไปเปิดประตู
“ว่าไงจ้ะ ไอ้ลูกชาย” เลลาห์ยืนต้อนรับ เธอยิ้มอย่างร่าเริงที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น
“ถึงวันต้องลาจากกันแล้ว ดีใจสุดๆไปเลยรึเปล่าจ้ะ”
เคอร์ย่นจมูกแบะปาก ตามที่เขามักทำ
“หลีกไป ข้าขี้เกียจคุยกับเจ้า…ท่านเนนันตาร์ย้ายข้า เพราะข้าบอกว่าเบื่อเจ้าน่ะแหละ” เคอร์แลบลิ้นใส่เลลาห์ เธอขยุ้มหัวเจ้านั่นอย่างเอ็นดู โดยที่เคอร์ไม่ได้เข้าใจซักนิด เขาสบัดตัวหนีเธอ ร้องเรียกสาวใช้ให้วิ่งตามออกไป
เลลาห์มองตามไป อมยิ้ม “ฉันคงคิดเจ้าตัวป่วนนั่นหน้าดู..”
ผมเดินมาหยุดข้างเลลาห์ “เขาถูกย้ายไปไหนหรอฮะ?”
ไปฝั่งขวาน่ะ ห้องเดี่ยวใกล้ๆห้องบรรทมฝ่าบาท …ท่านเนนันตาร์เพิ่งรับสั่งเมื่อวาน ดีแล้วล่ะ…เจ้านั่นหวังมานานละ “ สายตาเลลาห์ดูอบอุ่น เธอคงไม่เคยโกรธจริงๆ เลยตอนที่เคอร์อาละวาด เธอหันมามองผม เอามือลูบหัว
“ฉันไม่ชอบเห็นเด็กมีความหวังอะไรนัก กับฝ่าบาท แต่อย่าเอ็ดไปนะ… ฉันเตือนจริงๆ ว่าอย่าคิดมาก รู้สถานะภาพตัวเองไว้ เราทำงานรับใช้ท่าน เราเป็นทาสของท่าน ไม่ใช่คนรัก… จำให้ดีล่ะ”
ผมพยัคหน้า “เข้าใจฮะ” มันก็ไม่ใช่เรื่องเข้าใจยากสำหรับผมจริงๆ ที่ๆผมยืนอยู่ตอนนี้ ดีกว่าที่ที่ผมจากมาหลายล้านเท่า จะว่าไป ก็เหมือน มีลูกค้าแค่คนเดียว ซึ่งนั่นคือท่านบาลิธ
ท่านบาลิธ…ผมต้องเจอท่านเย็นนี้แล้วล่ะ
//////////////////////////////
การถวายตัว ไม่ใช่ การถวายตัวอย่างที่ผมวาดภาพไว้ ตอนแรกที่พวกเขาพูดกัน ผมจินตการถึง ท้องพระโรง ที่มีกษัตริย์นั่งเด่นสง่าอยู่ แล้วผมก็ต้องคลานๆไปเหมือนกิ่งก่า เกาะที่เท้าของพระองค์ แล้วคนก็จุดปะทัด แล้วก็แห่ผมไปรอบๆวัง ราดน้ำมนต์ อะไรทำนองนั้น ไม่รู้ผมไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน ฮะๆๆๆ เจ้าชาทรัชโม้แตกแน่เลย
การถวายตัวจริงๆก็แค่ ตอน พวกกษัตริย์ลงมาทานอาหารค่ำ ณ ห้องจัดเลี้ยง ผมก็แค่ไปโผล่ที่โต๊ะของท่านบาลิธ จะมีคนรับใช้อยู่รอบๆ คนเล่นดนตรี และ สนมคนอื่นๆ ฝ่าบาทจะโปรดเรียกใคร ก็เป็นเรื่องของท่าน ผมก็จะเป็นเด็กหน้าใหม่
“แล้วถ้าท่านเรียกสนมคนอื่นล่ะ ผมก็ว่างงานงั้นหรอ? ”
“ถ้าฝ่าบาทไม่รับสั่ง เจ้าก็ตามไปช่วยงานสนมโตๆ…เกาะสนมโตๆไว้ เจ้าจะได้เจอ หัวหน้าสนมชื่อ เมยา ถามเธอเรื่องที่เจ้าไม่รู้ ส่วนมากเด็กๆไม่ต้องทำอะไรนักหรอก“
เลลาห์ เอ่ยพลางยื่นชามกลีบดอกไม้ให้ผม ตอนนี้เรากำลังเรียนเรื่องการเตรียมอ่างน้ำให้ฝ่าบาท ส่วนมากงานของผมเป็นงานเล็กๆน้อยๆ เขาต้องการให้ผมยืนเป็นตุ๊กตา คอยป้อนอาหาร หรือผลไม้ให้ฝ่าบาทยามพักผ่อน และ ถ้าท่านบอกให้ออกไป ก็ว่างงาน! ดีชะมัดเลย รับใช้พวกกษัตริย์เนี่ย งี้ถ้าท่านไม่โปรดผม ก็ไม่เป็นไร ผมจะเผ่นไปวิ่งเล่นในวังแหละ
ผมกวนน้ำจนกลิ่นหอมลอยฟุ้ง เลลาห์ทำท่าพอใจ
“แต่ ถ้าไม่มีอะไรทำแล้ว ก็กลับมาที่นี้เลยนะ” เราออกจากห้องน้ำ
“ทำใมล่ะฮะ …ผมไปที่อื่นในวังไม่ได้หรอ?” อ๋า ผมอยากไปนี่หน่า
“อืม…มันไม่ควรน่ะ นากัล เราเป็นสนมมีต่ำแหน่งสูงกว่าคนอื่นในวังก็จริง…แต่มันอันตรายสำหรับเด็กๆที่จะไปวิ่งเพ่นพ่าน ข้าก็บอกแล้ว คนงานก่อสร้างวิหารข้างๆอีก ไหนจะพวกทหารอีก - -”
ผมขำพรืด
“นากัล!!”
“ป่าวฮะ เลลาห์..” ผมรีบทำตาซื่อ เลลาห์จิ้มปากผม
“อย่ามาโกหกฉันนะ! อย่าให้จับได้ว่าหนีไปไหนล่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ เลียนแบบท่าเอลลี่…เอลลี่ก็ไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฝ่าบาทเหมือนกัน แต่เลลาห์ไม่รู้ เพราะหมอนั่นแกล้งทำท่าเหงียมนี่เอง ผมทำบ้างดีกว่า อิอิ โธ่ เลลาห์ ผมยังอยากเรียนรู้อะไรอีกมาก ในวัง นอกจากนอนกับฝ่าบาทนี่หน่า
--------------------------------------
เวลาเย็นใกล้เข้ามาแล้ว ผมยืนอยู่ในห้องแต่งตัว…มองกระจกขัดเงาใหม่เอี่ยม และรูปปั้นเด็กท่าทางอ้อนแอ้นข้างๆ ทั้งๆที่ผมไม่เคยกลัวเรื่องพรรณนี้เลยนะฮะ แต่ผมขาสั่นและปวดท้องสุดๆ ผมมองหน้าตัวเองในกระจก นึกถึงครั้งแรกที่ผมรับลูกค้า
ผมอายุเก้าขวบ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก …นอกหน้าต่างครึ้มๆเหมือนขณะนี้
มาดามเรียกผมออกมาจากห้องหลังผมกินขนมปังหมดก้อน เธอใช้ผ้าเช็ดคราบทรายบนหน้าผม ผมรู้สึกแปลกใจ ในตอนนั้น ผมพอจะรู้บ้างว่า เพิงมาดามมีไว้ทำอะไร แต่ก็ไม่เคยเอะใจซักนิด
มาดามบอกให้ผมเข้าไปนั่งในห้องชั้นล่าง ห้องเล็กๆมืดๆ ซึ่งมีเตียงเก่าผุ…
ผมทำตามแต่โดยดี …แล้วเสียงฝนก็เทหนักขึ้นอีก มารู้อีกที ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง เดินตัวเปียกโชกเข้ามาในห้อง เขาถอดเสื้อคลุมอย่างรีบร้อน ผมยาวสีดำชุ่มด้วยน้ำฝน เขาเดินไปใช้นิ้วมือสกปรกดับไฟบนเทียน…แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
….
..
ตอนที่เขาใส่เข้ามาในตัวผมสำเร็จ ผมร้องให้เหมือนจะตาย แต่ไม่มีใครได้ยินผมเลย เสียงฝนดังเกินไป…ดังเกินไปมากๆ ผมพยายามจะคลานไปที่ประตู แต่ก็เห็นเงาเท้าของคนยืนอยู่…ยืนนิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมร้องเรียกมาดาม อยากจะถามและตะโกนด่าเธอว่า ทำใมถึงขังผมไว้ในนี้ แล้วทำใมผู้ชายคนนี้ถึงจิกหัวผม แล้วก็สอดไอ้นั่นเข้ามาในตัวผม
ผมไม่เคยเห็นหน้าแขกคนนี้เลย จนกระทั้งเขาจากไป… หลังจากเลือดใหลอยู่เป็นชั่วโมง แมร์รี่ก็มาช่วยทำแผลให้ผม เอาผ้าชุบน้ำเย็นมาอุดซักพัก หลังจากหาย มาดามก็ให้ผมรับแขกทุกวัน
ผมไม่ยอมหลับตาตอนนอนกับแขกคนไหนอีกเลย มันน่ากลัวน้อยกว่าเสมอ ถ้าผมเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไร…
แต่ตอนนี้ ท่านบาลิธ ไม่ใช่แขก ท่านเป็นโอรสของกษัตริย์เนบูนิดัส
แล้วผมก็ไม่ใช่ โสเภนี… อย่างน้อยเขาก็เรียกว่า สนม ล่ะน้า
ขาผมหายสั่นแล้ว…ท้องก็หายปวด ไม่มีอะไรแย่กว่ามาดามแล้วล่ะ ผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจก สวมมงกุฎใบไม้ กระชับผมคาดเอว และวิ่งตามเสียงเรียกของเลลาห์ ลงไปที่ห้องจัดเลี้ยง
___________________________________
“ทุกวันศุกร์…จะมีงานจัดเลี้ยง ที่เจ้าชาย มเหสี ขุนนาง และ ทหารชั้นปกครอง ร่วมรับประทานอาหาร…ถกเรื่องการเมือง เจ้าไม่ต้องใส่ใจเรื่องที่พระองค์เอ่ย ตราบใดที่ท่านท่านไม่ได้เอ่ยกับเจ้า ” เลลาห์เดินอย่างรวดเร็ว จูงมือผมไปตามระเบียง “อย่าทำท่าสอดรู้…แค่ทำหน้าที่ของเจ้าเท่านั่น ข้าจะส่งเข้าให้หัวหน้าสนม ชื่อ เมยา เธอจะบอกว่าเจ้าต้องทำอะไรบ้าง รวดเร็วด้วยนะ นากัล!”
เสียงในห้องจัดเลี้ยงดังลั่นออกมา มีเสียงดนตรีด้วยแฮะ
…เรามาถึงแล้ว ภาพข้างหน้าคือ ผู้คนนั่ง ยืนเดิน กันระเกะระกะ ไม่เห็นดูชั้นสูงตรงไหนเลยอะ
บนบันใดหินอ่อนที่ ผมเคยยืน ตอนนี้ มีนักกายกรรม ใต่กระถางต้นไม้ ข้างๆมี ผู้หญิงแก้ผ้า สี่ห้าคน ตีกลอง เป่าขลุ่ย เต้นไปรอบๆ
ผมหันซ้ายหันขวา เริ่มถูกบดบังด้วยร่างกายของพวกผู้ใหญ่ เลลาห์ พาเพิ่มเดินลึกเข้าไปตามความยาวของโต๊ะ ผมแอบมองพวกที่นั่งๆอยู่ แต่ละคน ดูรู้เลยว่า เป็นคนสำคัญซักคน พวกเขาถกกันออกท่าทางมาก เครื่องประดับบนตัวทำผมตาลาย…มีทั้งผู้อาวุโส และ หนุ่มๆ ที่สำคัญ เด็ก กับ ผู้หญิงเดินล่อนจ้อน เสริฟอาหารกันว่อนเลย
เลลาห์ตีผม! ผมรีบหันกลับ
“เมยาๆ” เธอสะกิดผู้หญิงอกโตคนนึง ซึ่งกำลังแบกไก่งวง
“นี่ นากัล…เด็กของท่านบาลิธ”
เมยาช้อนตาลงมา พูดด้วยเสียงหวาน “อ๋า หนูน้อย…น่ารักจริงๆเลยนะจ๊า มา! ไปเอาถาดไวน์กับฉัน ท่านบาลิธนั่งอยู่หัวโต๊ะนู้น มาจ่ะ”
ผมทำใจก่อนปล่อยมือเลลาห์ สีหน้าเลิกลั่ก ฮือ ผมไม่พร้อมเลย…
เมยาลากผมพรวดๆ เบียดเสียดสนมคนอื่นๆ นักดนตรี ผ่านมาเคาะกลองใส่หัวผมเต็มๆ จนหูชา
เธอหยิบถาดไว้ให้ผม ชี้นิ้ว “ตักไวน์เสร็จ… ท่านบาลิธอยู่ตรงนั้น” ผมเงยหน้าตาม เห็นผู้ชายนั่งหันหลังอยู่ใกล้เวที แต่คนที่รายล้อมก็บังผม “แก้วอยู่ที่โต๊ะ ไปถึงก็รินซะนะจ้ะ…ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดด้วย พับกองไว้ใต้โต๊ะนะจ้ะ ฉันไปเสริฟไก่ก่อนนะ นากัล”
เธอหยิกแก้มผมหนึ่งที ก่อนจะเดินไป
ผมหายใจหอบหืด…เอาล่ะ อะไรนะ ถังไวน์ทองคำ…ตักซะนากัล ผมเขย่ง หยิบเหยือกลายเสือ ตักอย่างทุลักทุเล …หนะ หนักจังเลย ผมรีบวาง ..ก้มปลดเข็มขัด ถอดผ้าคาดเอวบางๆออก
ผมยัดผ้าลวกๆ ไว้ใต้โต๊ะ ปั่ป! ใครซักคนตีก้นผมตอนก้มอีกแล้ว
“เจ้าเด็กนากัล~ เจอกันอีกแล้ว!”
ผมยังไม่ทันหันไปก็รู้ว่าใคร เงาใหญ่ๆของยักษ์ทาบทับตัวผม
เขายกมุมปาก หรี่ตายิ้มๆ แล้วยื่นแก้วทองแดงมาหน้าผม
“ รู้มั๊ย ทำใมพวกชั้นสูงถึงกินแต่ไวน์ในบาบิโลนเนีย? ”
ผมยืนทื่อ เหลือบตาไปมองแผ่นหลังท่านบาลิธที่โต๊ะ
“เพราะน้ำเปล่า มักเป็นพิษ…พวกเขากลัวยาพิษกันตั่วสั่น” เซอซัสยักคิ้วใส่ผม “…แต่ยาพิษในอย่างอื่น..”
เขามองร่างเปลือยผมหัวจรดเท้า “- - กลับแพร่หลายในผู้ดี ว่ามั๊ย นากัล!” เขายิ้มอีกรอบ สบัดผมสีดำยุ่งๆปรกหน้า
“เฮอะ ข้าพูดอะไรวะ? อย่าใส่ใจเซอซัสผู้ต่ำต้อยเลย …ช่วยมอมข้าหน่อยเถอะ นากัล”
ท่านเซอซัสยัดแก้วใส่มือผม ผมทำอะไรไม่ถูกไปแว็บนึง ก่อนจะยกเหยือกมาเติมให้เขา
“เจ้านี่น่ารักจริงๆเลย…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ยกไปซด “เชิญ…” เซอซัสเผยมือไปทางโต๊ะท่านบาลิธ
ผมถือเหยือกไวน์ในมือ ละสายตาจากท่านเซอซัสไม่ได้ครู่หนึ่ง พอได้สติผมก็เดินก้าวช้าๆไปที่โต๊ะ
พอขยับเข้าไปใกล้ แผ่นหลังสูง…พวกคนที่อยู่โต๊ะฝั่งตรงข้าม กำลังพูดจาเสียงดัง ผู้หญิงแก้ผ้าซึ่งกำลังพัดให้แผ่นหลังนี้ เหลือบมาเห็นผม เธอพยัคเพยิดไปที่แก้ว
อ้ะ ผมเห็นแก้วละ คนตรงข้ามยังพูดคุยกับแผ่นหลังท่านบาลิธอยู่
ผมยื่นเหยือกเข้าไปใกล้…กำลังเอียงให้ไวน์เท- -
.
มือขาวซีดของท่านบาลิธดึงแก้วไปพอดี….น้ำไวน์ราดใส่โต๊ะทั้งหมด!!!!
“อะ…”
..
ทุกคนบนโต๊ะเงียบสงัด
สายตาผมขยับไปไหนไม่ได้นอกจาก น้ำไวน์ที่ใหลลงมาจากโต๊ะช้าๆ
ร่างผมถูกเบียดออกไป แก้มชนกับสีข้างของท่านบาลิธ เสียงเมยาพุ่งแหลม
“ขออภัยโทษเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันสมควรแก่โทษที่ละเลย…เจ้าหนูเป็นเด็กใหม่นะค่ะ ขออภัยโทษนะเพคะ ” เธอใช้ผ้ากวาดน้ำไวน์อย่างรวดเร็ว ไม่ทันไร โต๊ะไม้ก็กลับมาสะอาดอีกครั้ง
ผมตกใจมากฮะ…ตกใจจนน้ำตาใหลไม่ออก แทบจะฉี่ราดอีกรอบ ผมกำลังจะขยับออกจากตัวท่านบาลิธ แต่แล้ว…ก็มีฝ่ามือสัมผัสเรือนผม
ท่านบาลิธหันตัวมา ท่านเป็นผู้ชายรูปร่างผอมสูง สีหน้าเรียบสนิท จมูกโด่งเป็นสัน กับดวงตาเรียวเล็กซ่อนอยู่ลึก …ดวงตาเรียวๆแบบคนฉลาด ริมฝีปากท่านปิดสนิท ผิวสีซีดๆแห้งผาก ผมสีน้ำตาลสวยหวีไปด้านหลัง ใหล่ตั้งตรง ขณะที่ท่านนั่งอยู่ ผมก็รู้สึกถึงดวงตาเรียวๆนั่น พิจารณาอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้
“ใครเป็นคนเลือกมา?” ท่านพูดเบาเหมือนกระซิบ โอ้ย… ผมจะโดนประหารมั๊ย “เซอซัส?”
“ครับ ฝ่าบาท” ยักษ์เซอซัสโผล่มาด้านหลังผม
“เจ้าขอทองคำขาวของข้าไปซื้อเด็กน้อยคนนี้หรือ?” ท่านบาลิธพูด
เซอซัสผงกศีรษะ “ครับ ฝ่าบาท…กระหม่อมเห็นว่าพระองค์ทรงงานอักษรหนักไป ในฐานะองค์รักษ์ …กระหม่อมขอถวาย นากัล ให้พระองค์…เด็กคนนี้ ได้รับการฝึกนวดจาก เลลาห์หอสนมฝั่งซ้ายมาแล้ว เห็นว่าจะช่วยคลายเครียดยามพระองค์ทรงงานได้ครับ”
ทำใมท่านเซอซัส ไม่แสดงท่าทีพิลึกเหมือนตอนคุยกับคนอื่นเลยล่ะ เขาตอนนี้ยืนตัวตรงสง่า
ท่านบาลิธพิจารณาผมอีกครั้ง ฝ่ามือยังคงโอบอยู่ที่ท้ายทอยผม เกี่ยวเส้นผมอย่างช้าๆ แววตาท่านดูล่องลอยแปลกๆ ตอนที่ท่านมองผมของผม
“ข้าชอบเด็กคนนี้ - -เมยา ให้ไปพักในห้องบรรทมก่อนเลย …ข้าจะคุยงานต่อ - - เซอซัส เจ้านั่งลงก่อน ท่านฮามีอร์ู อยากรู้จักเจ้าใน ฐานะแม่ทัพเก่า…”
“แม่ทัพกองหน้า กระหม่อมก็ยังเป็นอยู่นะครับ” เซอซัสตอบ จังหวะเดียวกับที่ท่านบาลิธปล่อยผม แล้ว เมยาก็เข้ามาถึงตัวผมออกไป
“อย่าซุ่มซ่ามแบบนี้อีกนะจ้ะ หนู…” เธอบ่น ตอนลากผมผ่านฝูงชน
ผมกระแทกกับบางคน ปล่อยมือเมยา
“นากัล!”
“เอลลี่!!” เจ้าเอลลี่แก้ผ้า ถือถาดกล้วย ..แถมโดนหมึกสีแดง ป้ายเป็นอักษรที่หน้าอก ตลกชะมัด
“ข้าได้เจ้านายเแท้แล้วนะ!!” เจ้านั้นชี้ที่หน้าอกอย่างภูมิใจ “ท่านดันชิ ชนะแหละ ข้าดีใจมากๆเลย”
เมยากลับมาจับใหล่ผม
“เจ้ากำลังจะไปใหนน่ะ?” เอลลี่ตาโต ยิ้มกว้าง “อย่าบอกนะว่า??”
“ห้องบรรทม” ผมร้องก่อนที่เมยาจะกระชากผมห่างเอลลี่ไป เจ้านั่นอ้าปากหวอ ตะโกนมาว่า “ข้าจะกลับไปนินทาเจ้าให้น่าดูเลย!!ฮ่าๆๆ”
..ตึก ตึก ตึก
…
เดี๋ยวนะ ผมงงไปหมดแล้วฮะ ผมตื่นเต้นเกินไปแล้ว ผมถูกดึงมาที่วังฝั่งขวางั้นหรอ? ใช่ ผมไม่คุ้นเลย ที่นี้ตกแต่งอลังการกว่าฝั่งซ้ายเยอะมากเลยอะ
ท่านบาลิธโปรดผม!!ท่านบาลิธดูใจดีจังเลยฮะ ท่านบาลิธพูดเบาด้วย ไม่เสียงดังโหวกเหวก ดีจังเลยฮะ ผมยิ้มแฉ่งจนเมยาสังเกตุเลย เธอหัวเราะคิก
ผมไม่ได้มองทางเลย มัวแต่ดีใจซะจนมาถึงหน้าห้องบรรทมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เมยาพาผมเข้ามา ห้องนี้มืดสลัวจัง แต่พอเธอเดินไปเปิดประตูระเบียงไม้ ผมก็ร้องโห
แสงไฟระยิบระยับ จากมหาวิหาร และ บ้านเมือง เป็นเงาพริ้วไหวในแม่น้ำยูเฟรตีส ลมกลางคืนโบกเข้ามา รูปภาพสัตว์และผู้หญิงถูกประดับอย่างสวยงามรอบห้อง เตี่ยงสี่เสา ที่ใหญ่พอจะให้คนหกคนนอนเบียดกันได้ตั้งอยู่สุดมุมห้องฝั่งนู้น….โต๊ะทรงงานอยู่หน้าผม ทุกอย่างกว้างและใหญ่ สมเป็นห้องของโอรสพระราชาจริงๆเลยฮะ
“ไปนอนเล่นบนเตียงก่อนนะจ้ะ อย่าแตะต้องของๆพระองค์ล่ะ ข้าไปที่งานก่อนนะจ้ะ”
เมยาจากไป ผมยืนอยู่คนเดียว…
“อ้าก ชาทรัช!พี่โจมาร์!” ผมตะโกน กระโดดตึงๆ “อยากให้นายกับพี่เห็นที่สุดเลย!!!” แล้วก็วิ่งไปที่พรมขนสัตว์ หมีขั้วโลกนี้หน่า ผมนั่งยองๆลงตรงหน้ามัน แล้วลูบหัว…นิ่มจังเลย! สุดยอดไปเลยอะ ผมกรีดร้องด้วยความสนุก พร้อมกระโดดโลดเต้นไปซักพัก ระวังไม่ให้ถูกม้วนกระดาษ กองหนังสือที่เกลื่อนกระจายเต็มห้อง
ท่านบาลิธต้องฉลาดสมคำร่ำลือแน่ๆเล้ย!! ผมหายกลัวไปหมดแล้ว!
ผมกระโจนลงเตียง มันเด้งเกินสี่ครั้ง ผมหัวเราะร่า…ชักเหนื่อยแฮะ นอนเฉยๆดีกว่า เดี๋ยวมีใครได้ยิน
ผมนอนเหยียด มองเพดานสวย …ตอนนี้ทุกอย่างในหัวผมตีกันยุ่งไปหมด ผมจะเริ่มคิดทีละเรื่อง
ท่านบาลิธโปรดผม…เย้ นั่นเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
แล้วก็…ท่านเซอซัส ผมหุบยิ้มลง เรื่องแผลยังค้างใจ ผมสงสัยจัง…แต่ได้ยินว่าท่านเซอซัสเป็นองค์รักษ์ของท่านบาลิธหรอเนี่ย…แล้วเขาพูดถึงแม่ทัพซักอย่าง? ทำใมเขาทำหลายหน้าที่จังเลยอะ
ที่น่าแปลกที่สุด คือเขาชอบยุ่งกับผมจัง…แล้วก็ชอบพูดอะไรแปลกๆด้วย ผมนึกถึงแววตาสีน้ำตาลที่สว่างราวไฟ เวลาเขามองผม ริมฝีปากเหยียดยิ้มแปลกๆ เสียงแหบลึกเวลาเรียกชื่อผม.. ฮึ้ย ผมขนลุกขึ้นมา…บางครั้งเขาก็ตลก แต่บางครั้งเขาก็น่ากลัวมากๆเลย
เขาบอกผมจะสอนเรื่องอาวุธ แล้วก็ วิจารณ์พวกคนชั้นสูง…ทำใมเขาถึงมีความคิดไม่เหมือนคนอื่นๆที่นี้นักน๊า?
ผมถูหน้ากับหมอนนิ่ม…
ผมง่วงจัง เริ่มหิวข้าวเย็นแล้ว
…
ผมกอดผ้าห่มขนสัตว์ หาวทีนึง
..
พี่โจมาร์ฮะ…
คิดถึงพี่จัง..
--------------------------------------
ผมสะดุ้งตื่น… เห็นภาพมหาวิหาร กับบานหน้าต่างไม้แกะสลัก…
ผมอยู่ใน..
ห้องท่านบาลิธนี่หน่า!!!ผมหลับได้ไง- - ผมกระเด้งตัวอย่างแรง
“ตื่นแล้วหรือ..”
ผมสบัดหน้าไปอีกทาง แต่ก็ไม่ยักเห็นต้นตอเสียง ผมลุกขึ้น แล้วเดินอย่างกล้าๆกลัว
เทียนใขถูกจุดอยู่มุมซ้ายของห้อง มีแผ่นฝาประตูปิดห้องนั้นไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นมุมโต๊ะเขียนหนังสือ และกองกระดาษ เงาของเทียนสะท้อนให้ผม เห็นเงาของผู้ชายนั่งอยู่ ผมเดินเข้าไปช้าๆ
ท่านบาลิธยิ้มบางๆ บางมากๆ ท่านกำลังถือแท่งดินสีดำ เขียนอะไรในกระดาษ
ตอนนั้นผมมีสติ และ นึกว่าควรทำอะไร ผมเดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้ของท่าน
แล้วเริ่มกดนิ้วมือ
ท่านบาลิธเงียบสนิท…ผมชักประหม่า แต่ก็นวดใหล่ท่านซ้ำๆ ผมแอบมองว่าท่านเขียนอะไร ท่านจดขยุกขยิกไปหมด ผมอ่านไม่ออกเลย
“พอแล้ว”
ผมหยุด หน้าจ๋อย…ผมนวดไม่ดีหรอฮะ
“มานั่งนี่ซิ..”
ท่านบาลิธเขยิบเก้าอี้ออกจากโต๊ะ มีพื้นที่กว้างขึ้น เพื่อให้ผมเข้าไปนั่งตัก
ผมทำแต่โดยดี ยิ้มให้ท่าน
“ชื่ออะไรน่ะ เรา” ท่านกระซิบเบาๆที่ใบหู
“นากัลฮะ..”
“ขอกอดหน่อยนะ นากัล” ท่านกล่าวกับผมอย่างสุภาพ แบบที่ผมไม่เคยฟังมาก่อน ท่านโอบร่างเปลือยผม เกยบนตักของท่าน แล้วก็ซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
..
ทุกอย่างเงียบจัง แม้แต่ลม
…
ผมได้ยินเสียงสะอื้น ท่านบาลิธขย้ำศีรษะผม
มีน้ำเปียกๆเปื้อนใหล่ผมเต็มเลย
“….เจ้า…ช่วยหน่อย…ได้ใหม…นากัล” ท่านพูดเสียงสั่น ผละใบหน้าออกมา น้ำตาร่วงจากตาสีเทาไม่หยุด
ผมตกใจว่าท่านร้องให้อะ ร้องให้ใหญ่เลย เพราะอะไรอะฮะ? เพราะผมนวดไม่ดีหรอ…หรือว่าท่านทะเลาะกับใคร ทำใมเจ้าชายถึงร้องให้ล่ะฮะ?
“นากัล…” ท่านยิ้มหน้าเบี้ยวๆให้ ลูบเรือนผมไม่หยุด ท่านบาลิธเลิกชายเสื้อคลุมตนเองออก “….เข้าใจนะ..”
ผมพยัคหน้าทันที…. ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นอะไรไป… ท่านดูน่าสงสารจังเลย แต่ท่าทีสง่างามของท่าน แม้แต่ตอนร้องให้มันก็ยังอยู่
ผมรีบขุกเข่าลงไป ดึงกางเกงของท่านออก พาดคางไว้ที่ขอบเก้าอี้…ใช้มือกำรอบๆของท่านบาลิธแล้วขยับ
“…ไม่…นากัล…” ท่านหยุดน้ำตาใหล ก้มลงมาเอ่ย “เจ้าขึ้นมา…”
“ฮะ ท่านบาลิธ”
ผมขึ้นไปบนตัวท่าน เอาเข่าทั้งสองข้างพาดแยกกัน ท่านบาลิธกระชับข้อขาผมให้หนีบกับเอว
เขาซุกหน้ากับซอกคอผมอีก ผมโอบแขนขวารอบคอท่านไว้ให้ถนัด…แขนซ้าย เอื้อมลงไป จับไอ้จ้อนจรดช่องทาง ผมกดตัวเองลงไปช้าๆ…รู้สึกตึงแน่นจังเลย
ผมนิ่งซักพักจนไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ก็ขยับขึ้นลง…
“อื้อ…อืม” ท่านดูดที่ซอกคอผมเบาๆ
ท่านบาลิธไม่เหมือนลูกค้าคนไหน…ท่านไม่ได้ช่วยผมออกแรงเลย ตรงกันข้ามท่านนั่งนิ่งสนิท…เสียงเงียบสนิท มีแต่เสียงหายใจที่แรงขึ้นๆ แววตาท่านลอยออกไปนอกหน้าต่าง
ผมกดตัวเองหนักขึ้น ตามแรงอารมณ์…ส่วนปลายของท่านบาลิธกระแทกโดนจุดสั่นไหวของผมพอดี
ผมทำหนักขึ้นและหนักขึ้น เอื้อมมือไปท้าวหลังโต๊ะ…”อ๊า….!! ท่านฮะ…”
ความเสียวในช่องท้องเกร็งแน่น ผมอยากให้ท่านชอบผม...ผมอยากมาอยู่ห้องแบบนี้จัง ความคิดผมเลอะเทอะล่องลอยไปหมด…
“อา…” ท่านบาลิธเริ่มเปล่งเสียงออกมา เขาจิกหลังผม สลับไปลูบศีรษะ…ผมสบัดเอวเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้…ข้างในบอกผมว่า ท่านบาลิธกำลังจะเสร็จ
“ฮ๊า!!โอ้ะ…” ผมกระตุก น้ำขาวๆพุ่งเยอะมากเลย…เพราะผมไม่ได้นอนกับใครเลยกระมัง ผมหอบ..ท่านบาลิธกระตุกจากแรงบีบรัดของผมข้างล่าง ท่านปลดปล่อยใส่ท้องผม ตระกรุมตระกรามหายใจ
ม้วนกระดาษเมื่อตะกี้ ร่วงหล่นไปหมดแล้ว แท่งดินก็หักอยู่ตรงพื้น…ผมปรือตา ค่อยๆดึงตัวเองออก
แต่วงแขนท่านกระชับผมไว้
“อย่าลุก…จนกว่าข้าจะสั่งนะ …นากัล” ท่านพูดเสียงเหนื่อยหอบ ใบหน้าท่านเกลี่ยเส้นผม
“ฮะ” ผมขานตอบ โอบรัดท่าน…ผมไม่รู้ว่าท่านบาลิธร้องให้ทำใม ผมรู้แต่ผมทำหน้าที่นี้..ผมก็จะทำให้ดีที่สุดแล้วกัน
==========================
เกร็ดประวัติศาสตร์
ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ ตามงานเลี้ยงต่างๆ และ บุคคลชั้นสูง แทบจะเรียกได้ว่า ดื่มไวน์แทนน้ำเปล่า
เพราะไวน์และเหล้าจะถูกบ่มเพาะด้วยกรรมวิธีที่สะอาด ซึ่งมีราคาสูง
น้ำเปล่าในสมัยนั้น เป็นพาหะนำโรคหลายชนิด เพราะระบบชลประทานยังมีข้อเสียอยู่มาก ชาวบ้านที่ติดโรคส่วนมากก็มาจากการบริโภคน้ำเปล่า
เหล้า หรือ ไวน์ จึงกลายเป็นทางเลือก ที่ปลอดภัยกว่า สำหรับคนชั้นสูง
ภาพฉาก set babylon (2)
(http://image.ohozaa.com/ib/axcset32.jpg)
(http://image.ohozaa.com/iy/axcset12.jpg)
(http://image.ohozaa.com/it/004ganymedecellini.jpg)
ganymedeหนุ่มน้อยรูปงาม
รูปปั้นในห้องแต่งตัว ของนากัล (หอสนมเด็ก)
:L1: :L1:
รักผู้อ่านที่สุดเลยยยค่า คอมเม้นด้วยนะค๊า เป็นกำลังใจอันสูงส่ของไรท์เตอร์ค๊า
-
เห็นทีแรกก็ทรงโปรดเลยนะนากัล :-[
เซอซัสนี่แปลกๆอะ มีอะไรยังไงเนี่ย
สนุกมากเลยคะ
ชอบอะไรที่เป็นประวัติศาสตร์จัง ^^
แล้วท่านบาลิธร้องไห้ทำไมละเนี่ย
:3123: ให้ไรท์เตอร์คร้า
-
กรี๊สสสสสส ไรท์เตอร์มาแล้ววววว อยากจะกรี๊สให้ลั่นบ้าน แต่มันดึกแล้วเลยไม่กล้า 555 :laugh:
คิดถึงนากัลที่ซู้ดดดดดดดด คิดถึงไรท์เตอร์ด้วยยย :กอด1:
ชอบเซอซํสอ่าา
ท่านบาลิธมาแบบแปลกๆนะเนี่ย ทำไมต้องร้องไห้หว่า ป๋าเป็นเคะเหรอ ถึงไม่ตอบสนองนากัลเนี่ยย
ให้นากัลออกแรงคนเดียวเฉยเลย
ได้อ่านเรื่องนี้ สมใจอยากละ
ขอบคุณไรท์เตอร์มากมายคร่าาาา
วันนี้นอนหลับฝันดี :t3: ฮี่ๆ
o13
:bye2:
-
พระเอกไม่ใช่เจ้าชายบาลิธแน่ๆ :เฮ้อ:
ดูบรรยากาศแล้วไม่น่าจะใช่ เหมือนใช้นากัลแทนใครซักคนมากกว่าอ่ะ
-
การเดินทางของนากัลยังไม่สิ้นสุด.. สู้ต่อไปนะจ๊ะเด็กน้อย : ))
-
เหมือนท่านบาริธจะใช้นากัลเป็นตัวแทนใครเลยอ่ะ เซอซัสก็น่าสงสัยทำไมชอบมายุ่งกับนากัลจัง แต่ดีใจกับนากัลด้วยนะที่เจอคนใจดี
-
ท่านบาลิสร้องไห้ทำไมอ่าา???
หรือว่าแค่แกล้งนากัล??
แล้วเซอร์ซัสเป็นอะไรอ่ะ งงๆ ไม่เข้าใจกับคนๆนี้ :serius2:
-
ทั้งท่านบาลิสทั้งเซอร์ซัสท่าจะมีปมปริศนาทั้งคู่ ยังไงนากัลกะไรเตอร์ก็สู้ๆนะจ้ะ
-
ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว สนุกอ่ะ
อย่าลืมมาต่อนะค้า กำลังสนุกเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ
+1 นะ
-
ท่าทางท่านบาลิธจะมีปมอะไรนะคะ นากัลช่วยท่านบาลิธด้วยน้า
แต่เซอร์ซัส...นายคนนี้ก็แปลก o22
-
ปมเกิด กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
น้องนากัลไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย แต่อิคนอ่านนี่คิดล่วงหน้ากันไปถึงไหนๆแล้ว
ท่านเซอร์ซัสนี่ดูเท่ห์ขึ้นทุกทีวุ้ย
ปล. คำสะกดผิดที่จำได้ค่ะ "ประทัด" ต้องมี ร ด้วยนะคะ
-
เจ้าชายมีการนึกถึงอดีตด้วย
-
ลึกลับๆ รออ่านต่อไปเผื่อจะกระจ่างขึ้น
-
อ๊าทำไมถึงรุ้สึกว่าท่านบาลิธจะไม่ใช่พระเอกล่ะ
แล้วเซอร์ซัสทำไมถึงได้ผลุบๆโผล่ๆตลอดเลย
นากัลต้องมีอะไรบางอย่างเหมือนใครสักคนแน่แน่
ไม่งั้นเซอร์ซัสคงไม่เลือกมาหรอก อ๊าต้องตามอ่านต่อไป
:pig4:
-
ทิ้งปริศนาไว้ให้ติดตามอีกแล้ววว o13
-
อ่านแล้วดูจากบรรยากาศ
พระเอกไม่น่าใช่ท่านบาลิธล่ะมั้งเนี่ย อารมณ์ไม่ให้เรย
-
ท่าทาง ท่านบาลิธจะชอบผมของนากัลเป็นพิเศษ
คงมีความหลังฝังใจอะไรซักอย่าง
แค่ท่านชอบนากัลก็ดีแล้วล่ะ
เซอร์ซัสนี่ ท่าจะมีบทบาทไม่เบาทีเดียว
เอ๊ะ ลูกค้าคนแรกของนากัลนี่ จะมีอะไรพิเศษรึเปล่าคะไรเตอร์
-
เหมือนจะตัดท่านบาริธไปได้แระ (รึเปล่า)แต่เรื่องนี้ยังไว้ใจอะไรไม่ได้ คนแต่งช่างสร้างสรร
อ่านแล้วสลดกะครั้งแรกของนากัลจริง ๆ
ในตอนนี้เซอซัสเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง
ท่านบาริธเหมือนใช้นากัลแทนใครสักคน ในส่วนตัวคิดว่า บาริธอาจชอบเซอซัสรึเปล่า
ตอนนี้มายาวจุใจมาก คนแต่งไม่ต้องเครียด มาเรื่อย ๆ นิดหน่อย ๆก้อยังดีคิดถึงนากัล
ดิทเพิ่ม...ขอสารภาพว่า...ตอนเเรกแอบคิดว่า บาลิธ บอกให้นากัลช่วยเนี่ย...เราคิดว่าบาลิธ เป็นรับอ่ะ
ฮ่าๆ
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดด ด้วยคนนนนนน สนุกมากกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ดูท่าว่าท่านบาลิธจะไม่ใช่พระเอกนะเนี่ย
เอ๋...รึจะเป็นเซอซัสจิงๆหว่า
มีการให้นากัลรินไวน์ให้ก่อนด้วยอ้า
แล้วยังมาพูดสองแหง่สองหง่ามอีกน้า
ติดตามตอนต่อไปจร้า
รอๆๆๆน้าไรเตอร์
-
ท่านบาลิธร้องไห้ทำไม ท่านทำเหมือนนากัลเปงตัวแทนของใครซักคน เซอซัสก็พูดแปลกๆๆ ใครคือพระเอกละเนี่ย
-
ท่านบาลิธอาจเก็บกดเรื่องอะไรสักอย่างเเน่เลย
ชอบนากัล :impress2: :impress2:
-
มาตามคำแนะนำของคุณนุ่น anajulia ค่ะ อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกเลย ยอมรับว่า 4-5ตอนแรกเรื่องหนักมากเลย ยิ่งตอนที่ 1-3 อ่านไปก็หดหู่ไป สงสารเด็กๆ ที่ถูกเอาเปรียบแบบนั้น แต่พอมาช่วงท้ายๆ ก็ไม่ค่อยเศร้าแล้วค่ะ ออกแนวลุ้นว่าเมื่อไหร่นากัลจะเจอพระเอก ตอนนี้เริ่มสงสัยว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ สงสัยอยู่สองคนระหว่างเซอซัสกับท่านบาลิธ แต่ก็ดีใจที่นากัลเป็นที่โปรดปรานของท่านบาลิธ
คนเขียนเก่งมากเลยนะคะ ข้อมูลแน่นมากเลย ยิ่งต้องอิงประวัติศาสตร์ด้วยแล้ว คงค่อนข้างกดดันไม่ใช่น้อยเลย เหตุการณ์ในเรื่องเกิดขึ้นตอนที่ยิวตกเป็นเชลยของบาบิโลนครั้งที่สามใช่ไหมคะ สังเกตจากนากัลซึ่งเป็นคนยิวและพูดถึงจักรวรรดิเปอร์เซียซึ่งจะเรืองอำนาจหลังจากโค่นล้มจักรวรรดิบาบิโลน หวังลึกๆ ว่าเซอซัสคือกษัตริย์ไซรัสในประวัติศาสตร์ ผู้ที่ยกทัพเข้าโจมตีบาบิโลน เพราะแอบเทใจเล็กๆ ให้เซอซัสเป็นพระเอก อิอิ
ความจริงอยาก + ให้สัก 10 แต้มเพราะกำลังหานิยายแนวนี้อ่านอยู่
ชอบมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจและรอตอนต่อไปค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
คนเขียนเก่งมากเลยนะคะ ข้อมูลแน่นมากเลย ยิ่งต้องอิงประวัติศาสตร์ด้วยแล้ว คงค่อนข้างกดดันไม่ใช่น้อยเลย เหตุการณ์ในเรื่องเกิดขึ้นตอนที่ยิวตกเป็นเชลยของบาบิโลนครั้งที่สามใช่ไหมคะ สังเกตจากนากัลซึ่งเป็นคนยิวและพูดถึงจักรวรรดิเปอร์เซียซึ่งจะเรืองอำนาจหลังจากโค่นล้มจักรวรรดิบาบิโลน หวังลึกๆ ว่าเซอซัสคือกษัตริย์ไซรัสในประวัติศาสตร์ ผู้ที่ยกทัพเข้าโจมตีบาบิโลน เพราะแอบเทใจเล็กๆ ให้เซอซัสเป็นพระเอก อิอิ
เราไม่รู้เรื่องประวัติศาสตร์พวกนี้เท่าไหร่ แต่มาแอบอ่านที่คุณวี เม้นเอาไว้ ทำให้พอรู้ที่มาที่ไปบ้าง
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนนี้ได้ ปมปัญหามาอีกหลายข้อ ท่านบาลิธ เหมือนคนที่ผิดหวังในอะไรซักอย่างเลย เเล้วก็ท่าเซอร์ซัส เเหลกจริงๆ เเต่ หดหู่ที่สุดคือตอนที่ นากัล รับเเขกครั้งเเรกน่าสงสารอะ สนุกนะคะเเละมีความรุ้ให้อ่านด้วย ชอบรอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆๆ
-
เนื้อหาข้อมุลแน่นมากๆ เลย
ชอบมากเลยเรื่องนี้ ติดมากๆ
จะติดตามตลอด ... เป็นกำลังใจให้
-
อะ ท่านบาลิธถูกใจนากัลจริงเหรอ
รู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่ใช่รักแรกพบซะด้วย ว้า
-
อ่านไปแล้วเหมื่อนได้อ่านเกร็ดประวัติศาสตร์ไปในตัว
-
ฮ๊าาา
ปริศนามากขึ้นเรื่อยๆ เลยนะค่ะเนี่ย
คนอ่านก็ใจเต้น ตึกตัก ! ตึกตัก ! เวลาอ่าน
ขอให้ชีวิตของนากัลมีแต่เรื่องดีๆ ด้วยเถ้อออออออะ !! ไรท์เตอร์เก่งมาก ๆ เลยนะค่ะ ขนาดเรื่องอิงประวัติศาสตร์แบบนี้ยังอัพไวมากๆ เลย แบบนี้คนอ่านรักตายเลยค่าาาาา
ตอนนี้เหลือเรื่องเดียวที่ค้างคาใจ เมื่อไหร่จะมีคนมาทำให้หัวใจของนากัลเต้นไม่เป็นจังหวะนะ
>//<!!
FIGHTING !!
-
เซอซัสนี่เป็นคนมีบุคคลิกแปลกแยกดีจัง
บาลิธท่าทางภายนอกนี่คล้ายๆเกรเซียส The Legend of sun night เลย
อย่างสง่างามจริงๆ :laugh:
นากัลน่ารัก :impress2:
-
ท่านบาลิธมีอดีตอะไรหว่า อยากรู้ อยากรู้ :ped144:
-
อูยยยยยยยย ท่านบาลิธเคะแตกแม้จะเป็นฝ่ายกด (ออร่าเคะมันซ่อนกันไม่ได้จริงๆ) ให้อารมณ์เหมือน he จะไม่ใช่พระเอกเลยนะคะ o22เหมือนมีปมกับใครซักคน(ที่หน้าเหมือนนากัล?). แล้วเลยใช้นากัลเป็นตัวแทนมากกว่า ...=____= พระเอกจริงๆแอบเชียร์ท่านเซอร์ซัส (ชื่อนี้เปล่าหว่า?) ชอบตรงบรรยายว่าเสียงแหบลึกอ่ะค่ะ เทห์!!!!!!! :impress2: เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ. สนุกมากๆอยากอ่านต่อเร็วๆ o13
-
+ 1 ให้กับปมปริศนาใหม่่ ๆและมาลงตอนนี้ให้อ่านอย่างจุใจ สนุกมาก ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
ชอบนากัล :กอด1: ท่านบาลิธจะชอบนากัลหรือปล่าวน๊อ
-
ใครเป็นพระเอกของนากัลล่ะเนี่ย ลุ้นจนตัวโก่ง
แต่งเก่งมากเลยค่ะ o13
-
อูยยยยยยยย ท่านบาลิธเคะแตกแม้จะเป็นฝ่ายกด (ออร่าเคะมันซ่อนกันไม่ได้จริงๆ)
คิดเหมือนเค้าเลยล่ะ
-
ค้างมากมาย
อ่านไปมือแก้ปมเป็นระวิง
:laugh:
-
เย้!อ่านทันแล้วๆ สนุกดีค่ะ เพิ่งจะเคยอ่านแนวแบบนี้แฮะ นาอิลก็น่ารัก อิอิ รอลุ้นว่าใครจะเป็นพระเอกค่า
-
เพิ่งอ่านครั้งแรก ทึ่งเลยอ่ะ แปลกแหวกแนวดีมักๆๆๆ ได้ความรู้ควบคู่ความสนุกไปด้วย
ตื่นเต้นมาก :m4: ถึงจะแอบเศร้าใจกับนากัลก็เถอะ แต่เราก็เคยอ่านเจอมาบ้างเหมือนกันเรื่องพวกนี้
ท่ามองสมัยนั้นก็คงไม่แปลกอ่ะนะ มีปมทิ้งไว้เต็มไปหมดเลย น่าติดตามมากๆๆ สมัครFC นากัล :L2:
-
ชักจะยังไงๆ หรือพระเอกเราจะเป็นคนแปลกๆ ? ฮ่าๆๆ นิ่งเกินไนะท่านบาลิธธธ คนอ่านงง ฮ่าๆๆ
อยากจะไปอยู่ในงานเลี้ยงด้วยจังอิอิ =.,= แล้วเจ้านายของเอลลี่นี่เป้นใครกันหนออออ ?
อยากอ่านของเอลลี่บ้างอ่ะไรท์เตอร์ อิอิ
รีบๆมาต่อนะค๊าบบบบบบบบบบบบ xD
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก
ตอนแรกๆที่อ่านสงสารนากัสมาก
แต่มันอยู่ที่ยุคสมัยจริงๆของแบบนี้
อ่านไปก็ได้เกร็ดความรู้ไปด้วย ไร้ทเตอร์หาข้อมูลมาดีจัง
พระเอกจะเป็นคนของเปอร์เซียป่าวเนี้ย(แอบเดา555)
แล้วจะรอตอนต่อไปนะจ๊ะไร้ทเตอร์ สู้ สู้ (เหมือนไปออกรบไงไม่รู้)
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณกำลังใจของทุกคนมากๆๆๆเลยนะคะ ดีใจมากเลยค่า ตอนใหม่ลงพรุ่งนี้กลางคืนนะคะ
อยากจะไปอยู่ในงานเลี้ยงด้วยจังอิอิ =.,= แล้วเจ้านายของเอลลี่นี่เป้นใครกันหนออออ ?
อยากอ่านของเอลลี่บ้างอ่ะไรท์เตอร์ อิอิ
รีบๆมาต่อนะค๊าบบบบบบบบบบบบ xD
จริงๆไรท์เตอร์ก็อยากเขียนตอนพิเศษของเด็กคนอื่นๆในหอ เหมือนกันค่ะ
งั้นเดี๋ยวลง ตอนพิเศษของ เจ้าหนูเอลลี่ให้ตอนนึงนะคะ ขอเวลาไปปั่นเรื่องหลักก่อน อิอิ :pig2:
-
^
^
^
จิ้มไรเตอร์
รอวันพรุ้งนี้จร้า
เฝ้าติดตามว่าใครคือพระเอกตัวจิง
:z2: :z2: :z2:
-
หนูเอลลี่นี่ ที่โดนรุมทึ้งใช่ป่ะ
เอิ่มมมม อ่านดีไหมๆๆๆๆ
สงสารน้อง แต่ก้ออยากอ่านน
-
:o8:
มารอนากัล
แอบรอเอลลี่ด้วย
-
อ่านแล้วท่านบาลิธไม่ได้ฟีลความเป็นพระเอกเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เจ๋งมากๆเลยคะ สำนวนแบบนี้เราชอบมากๆ
+1คะ
ปล.แปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะทะยอยอ่านเรื่อยๆคะ
-
เข้าโหยโหวน รอไรเตอร์
-
เข้ามารอนากัลครับ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
พล็อตดี ข้อมูลดี
และแรงดี
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
-
ฟันธง เซอซัส พระเอกชัววววววววววววววววว อิอิ
ขอบคุณค้า แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน :L2:
-
มายัง มารอแล้ว ติดๆเรื่องนี้
-
มานั่งรอ นอนรอ อยากอ่าน ๆๆๆ :z2:
-
รอไม่ไหวสงสัยต้องไปนอนก่อนละ :sleep2:
-
:L1: มาแล้วค่าาา:3123: โอ้! ต้องขอโทษท่านผู้อ่านจริงๆเลยค่ะ รู้สึกผิดที่ทำให้รอ :z3:
========================
ตอนที่
12
ผมตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงบางอย่าง…ปรือตามองเห็น เมยาสวมกระโปรงลายดอกไม้สีม่วง เดินเอาอ่างน้ำมาวางที่โต๊ะข้างๆดังแกล๊ง เธอหยิบผ้ามาชุบน้ำ ระหว่างที่หันมากระซิบใส่ผม
“กลับไปนอนที่หอซะนะจ้ะ …ฝ่าบาทมีประชุมตอนเช้า ตอนเย็นเดี๋ยวฉันส่งเด็กไปตาม เราจะมีประชุมพวกที่รับใช้ท่านบาลิธ ที่ห้องใต้ดิน”
ผมค่อยๆเขยิบออกจากเตียงใหญ่ เมื่อคืนกับท่านบาลิธ แปลกดี ท่านใจดี แล้วก็อ่อนโยนกับผม ท่านอุ้มผมมาวางที่เตียง บอกให้หลับซะ แล้วห่มผ้าห่มให้ แล้วท่านก็เดินไปเขียนงานต่อ…แต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ จนกระทั้งท่านบาลิธดับเทียน เดินมาแทรกนอนข้างๆ ท่านบอกให้ผมนอนตะแคงหันหลังให้ แล้วเขาก็นอนมองหัวผม ลูบเส้นผมสีทองเล่น…จริงๆมันสบายมากเลยฮะ มันทำให้ผมผล็อยหลับไปง่ายๆเลย
ผมคว้าผ้าผืนเล็กที่พื้น เอามาผูกเอวลวกๆ ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดออกจากห้องไป มีผู้หญฺิงอายุปลานกลาง เดินพาผมไปส่งถึงหอ ผมพยายามจำทางรอบๆ ครั้งหน้าจะได้มาเองถูก
ฝั่งขวา มีห้องอะไรซับซ้อนกว่าฝั่งซ้าย และก็ดูเงียบ เป็นส่วนตัวมากกว่าเยอะเลย ก็นั่นสิ…มันเป็นที่ของพวกกษัตริย์นี่หน่า แต่บางทีมันก็เงียบจนวังเวง รูปปั้นก็ประหลาด น่าเกรงขามจนเกินไป แล้วบางมุมของฝั่งขวาก็น่ากลัวมากๆเลย…ถ้ามาตอนกลางคืนคนเดียวแล้วเงียบแบบนี้ผมคงขนลุก
มาถึงหอเด็กแล้ว สาวใช้ส่งผมแค่หน้าห้อง พอผมเข้ามา เลลาห์เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน
“อรุณสวัสดิ์ …สนมน้อยนากัล” เธอยิ้มกว้าง แกว่งถาดขนมปังอบน้ำผึึ้งยั่วผม
ผมวิ่งอ้อมไป กระโดดดึงเปียแมงป่องเธอ เลลาห์กรี้ดกร้าด”ข้าไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ที่เห็นเจ้ากลับมาตอนเช้า…ท่านบาลิธต้องพอพระทัยมากแน่…ดีแล้วล่ะ” เธอถอนหายใจราวโล่งออก ลูบหัวผม แล้วเดินไปที่ครัว “ปลุกพวกนั่นให้หน่อยนะ ฉันเรียกไปสามรอบแล้ว…ไม่รู้คุยอะไรกันเสียงจุกจิกเมื่อคืน ไม่หลับนอน”
ก็เจ้าเอลลี่นินทาผมน่ะซี่ หนอย…เจ้าเปี้ยกนั่น
ผมเปิดประตูผาง…!
แต่พบว่าทุกคนหลับคร่อก อะไรกันเนี่ย ผมเดินไปที่เตียงเจ้าเอลลี่ เจ้านั่นยังมีรอยหมึกแดงพาดกลางอกอยู่เลย แล้วก็นอนแก้ผ้า ห่มแค่เอว แอ่ะ..อะไรก็ไม่รู้ เอลลี่ แต่เขามีรอยจูบเต็มตัวเลยอะ ผมก้มมองร่างกายตัวเอง…ท่านบาลิธไม่ได้ทิ้งรอยอะไรไว้เลย เป็นเรื่องดีมาก และ ดูเหมือนเขาจะชอบสีผม ของผมมากเป็นพิเศษ
ผมกลับมามองหน้าเจ้าเอลลี่ ตัดสินใจทุ่มตัวเองใส่เตียง
“โอ๊ย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะใส่ เจ้านั่นป่ายมือไปมา
“นากัล อะไรของเจ้าเนี่ย”
“เมื่อคืนเจ้าแอบนินทาอะไรข้า!”ผมตะโกนแกล้งดังๆ
“เปล่าซักหน่อย! ข้าง่วงน๊า!! ลุกไป” เจ้าเอลลี่พยายามจะม้วนผ้าห่มหนี ผมตีใหล่
“เลลาห์บอกว่า เจ้านินทาข้ากับบากีสบากอสเมื่อคืน บอกมานะ!” ผมเขย่าตัวเขา
“โอ้ยๆ ก็แค่บอกว่าเจ้า ยั่วเก่งแค่นั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ โอ้ย!นากัล เจ็บนะ!”
“นี่!!! เด็กๆ ถ้าไม่ตื่น ฉันจะเอา ขนมปังอบน้ำผึ้งไปแจกคนงาน สร้างน้ำพุข้างล่างแล้วนะ…เพิ่งออกจากเตา กำลัง หอมๆ ร้อนๆเลย” เลลาห์ยื่นหัวเข้ามา พูดเสียงลั่น
ผมกระโดดลงพื้น วิ่งออกไปที่ครัวคนแรก เด็กคนอื่นๆ พอได้ยินก็กระเด้งตัวขึ้น ลุกงัวเงียๆออกมา
“หืม! แค่วันแรก ท่านบาลิธก็ให้นายไปห้องบรรทมเลยหรอ?” บากีสเอ่ย ตอนแทะกระดูกหมู
“แสดงว่า ถูกใจอะไรมากน่ะสิ” บากอสเสริม
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ เขา ” ผมไม่ควรพูดรึเปล่านะ เรื่องที่ท่านบาลิธร้องให้
เอลลี่หัวเราะ “นากัล กำลังจะพูดเรื่องอะไรเอ่ย???”
บากีสบากอส ทำตาขี้เล่น เปล่งเสียงอิ้วล้อเลียน
“เขาใจดีกับข้ามากๆ” ผมคว้าน้ำส้มมาดื่มอึกๆ ผมไม่ควรพูด ดีแล้วล่ะ
“ข่าวดีอีกเรื่อง คือ เอลลี่ ได้เจ้านาย คือ ท่านดันชิ แหละ…พระองค์ตลกมากๆเลย ” บากอสหัสเราะคิกคัก แต่โดนเลลาห์เอ็ด “ทำใมล่ะ เลลาห์…ผมก็เห็นว่าเลลาห์ขำตอนที่พระองค์ยิงมุขในงาน บูชาพระจันทร์อะ…แล้ว นี่ เอลลี่ จำตอนที่ พระโอรสแข่งม้าได้มะ? ท่านพูดว่าไงนะ -- ถ้า?”
“ถ้าใข่เราไม่ครากกับอานม้าซะก่อน ก็คงไปถึงเส้นใจก่อนเนนันตาร์แล้ว!!!” เอลลี่ต่อประโยค ผมและทุกคนในโต๊ะหัวเราะลั่น แม้แต่เลลาห์ก็อมยิ้ม
“พวกเจ้านี่ จริงๆเลย…เอ้อ วันนี้ทำการบ้านวิชาอักษรให้เสร็จนะ เอลลี่ บากีสบากอส…นากัล เตรียมตัวเรียนดาราศาสตร์พรุ่งนี้ เดี๋ยวข้าจะดูให้ ว่า ท่านอาจารย์วิชาเต้น จะว่างสอนเมื่อไหร่…ท่านบอกว่า ท่านสนใจเจ้า”
“อะ..อะไรนะฮะ” ใครสนใจผมงั้นหรอ??
“ท่านเห็นหุ่นเจ้าในงานเลี้ยงเมื่อวาน เลยฝากสนมมาถามข้า…เจ้าต้องเรียนนะ ท่านอาจารย์สนใจแล้ว”
“แน่นอนสิฮะ เลลาห์!! ผมอยากเรียนทุกอย่างเลย ” ผมร้อง อมยิ้มแก้มตุ่ย เต้นงั้นหรอ เยี่ยมไปเลย…ท่านอาจารย์เห็นตอนผมแก้ผ้า ทำไวน์หกรึเปล่านะ คงไม่หรอก ถ้าเห็นตอนนั้นคงไม่เรียกตัวแน่ๆ จะว่าไป ผมก็ชอบมองเครื่องดนตรีเหมือนกันนะ อยากจะเต้นตามจังหวะได้สวยๆจังเลย
=================
พอเลลาห์ออกไปทำธุระนอกหอ พวกผมก็นั่งเล่น กันที่ห้องโถง…ช่วยกันเปิดหน้าต่างรับลม
บากีสบากอส และ เอลลี่ นั่งคัดตัวอักษร…ใช้แท่งดินเหมือนท่านบาลิธ เขียนลงไปบนกระดาษสีน้ำตาลแก่ ผมจ้องมองตัวอักษรอย่างขมักเขม้น
“วิชาอักษรห้ามไม่ให้คนอื่นเรียนแล้วเหรอ” ผมถามขึ้น กัดลูกแพร มาอยู่ที่นี้ ต้องมีเนื้อขึ้นแน่เลย
“ถามฝ่าบาทสิ…แต่ตอนนี้ ท่านอาจารย์สอนไปเยอะมากแล้วอะ เจ้าต้องรอเรียนรอบใหม่..ถามฝ่าบาทนั่นแหละ พระองค์รับสั่งได้หมด” เอลลี่ตอบ
“ว่าแต่ท่านบาลิธเป็นคนยังไงหรอ?” บากอสเงยหน้า แววตาสงสัย
“นั่นสิ เลลาห์ไม่อยู่แล้ว เล่ามาเลยเถอะ อิอิ” บากัสทำหน้าทะเล้น แต่โดนเจ้าเอลลี่ศอกสีข้าง
“ก็…” ผมเริ่ม ปากกัดผลไม้ไปด้วย “ใจดี..แต่เงียบ…เงียบมากๆเลยอะ ตอนทำแบบนั่นก็แทบไม่ปริเสียงเลย มีแต่หายใจหอบเสียงดัง…แต่ไม่ร้องเลยอะ”
เอลลี่ดูตกใจมากตอนผมพูดจบ แล้วหน้าก็เป็นสีแดง…ทำใมน๊า? ผมทำอะไรผิด ปกติก็เล่าเรื่องลูกค้าประหลาดๆให้แมร์รี่ฟังอยู่แล้ว เจ้าบากีสบากอสระเบิดหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆฮ่าๆๆๆ นากัล!! เจ้านี่เยี่ยมไปเลย!!”
“พระองค์เป็นประเภทดึกๆแล้วใบ้กระมัง!”
ผมขำบ้าง แทบสำลักลูกแพร ผมรู้ว่านี่มันไม่ถูกเลยที่จะนั่งนินทา ฝ่าบาท แต่มันช่วยไม่ได้นี่หน่า…ชีวิตในวัง ถ้าให้ผมก้มหน้าก้มตา ทำงานมาตลอดทั้งวัน พอหมดวันผมก็อยาก โห่ร้องเสียงดัง ทำอะไรบ้าๆบอๆ ให้ตลกบ้าง ฮะๆ
“ยังไงข้าก็ชอบท่านบาลิธนะ…ข้าไม่ค่อยเจอพวกผู้ชายโตๆที่สงบๆแบบท่านมาก่อนเลย ท่านลูบหัวข้าตอนนอนด้วย”
เอลลี่พยัคหน้า“ ดีแล้วล่ะ นากัล…พวกเรารักฝ่าบาทจะตาย ตอนรินไวน์ครั้งแรกข้าตื่นเต้นแทบบ้าแหน่ะ…เพิ่งรู้ว่ามันเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะ! ข้ารู้สึกผูกพันธ์กับฝ่าบาทมากๆเลยอะ”
บากีสทำหน้า แหวะ “เจ้าเอลลี่ ชอบพูดอะไรน้ำเน่าชะมัดเลย~” เขาหันมา ขอเสียงตอบรับจากผม แต่ผมกำลังนั่งตัวแข็ง เพราะบางอย่างที่เขาเพิ่มพูด
“เป็นอะไรนากัล?”
“ข..ข้าทำไวน์หกน่ะ ราดโต๊ะหมดเลย”ผมยื่นปากตุ่ย เกาหัว แฝดร้องอ๋า
“ไม่เป็นไรหรอกนากัล มันก็แค่พิธีนิดหน่อยน่ะ คราวหน้า เจ้าก็รินใหม่…มันสำคัญแค่ว่า ท่านเป็นคนแรกที่เจ้ารินไวน์ให้ในวังเท่านั่นแหละ”
ผมสะอึก กลืนน้ำลายเอื้กอีกครั้ง ช้อนตาโตๆมาสบทุกคน
“แต่่ก่อนนั้น…เอ่อ..ข้าไม่รู้จริงๆอะ ….ข้ารินให้ท่านเซอซัสไปแล้ว”
.............
:call: :call:คืนนี้ไรท์เตอร์ต่อได้แค่นี้จริงๆค่ะ พอดีไปข้างนอกมาทั้งวันเลย เลยไม่มีเวลาต่อเยอะๆ จะชดเชยให้ยาวๆ ตอนหน้า เหมือนตอนที่ 10 เลยนะคะ
ขอบคุณคอมเม้น และ กำลังใจ คำชม แก้คำผิด มากๆๆๆๆเลยค่ะ :-[เป็นพระคุณจริงๆค่ะ รักผู้อ่านมากเลยค่าาา :o8:
-
^
^
^
จิ้มก่อน :mc4:
ไม่เป็นไรๆ ออกไปข้างนอกเพิ่งกลับเหมือนกัน
อ่านแค่นี้ก็ได้ :laugh:นากัลหนูเอ้ย สงสัยท่านบาลิธ
จะไม่ใช่เนื้อคู่ แต่เค้าไม่เอาเซอซ้สนะ :serius2:
-
ไรเตอร์กว่าจะมาต่อเราแทบลงแดงตายแหนะ
นั่งรอเฝ้ามองหาอยู่ตลอดเวลา
ชดเชยมาเลยน๊าาาาา
ไม่ยอมจิงๆด้วย มาต่อให้แค่นี้อ่ะ :o12: :o12:
-
กลายเป็นว่าการรินไวน์ในคืนส่งตัวกลายเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ แถมคนแรกที่นากัลรินให้ก็เป็นเซอซัส หรือพระเอกจะเป็นเซอซัสนะ
รอลุ้นตอนต่อไปค่า สู้ๆนะ
-
อิๆ พระเอกท่าจะเป็นท่านเซอร์ซัสแน่เลย
-
:laugh: รินให้ท่านเซอร์ซัสไปแล้นนนนน ว้อยยย ตาคนนี้ต้องเป็นตัวแปลอะไรสักอย่าง เค้าคือใครกันหนออ บาบิโลเนียยุคนี้จะล่มสลายเพราะนายคนี้รึเปล่าาาา
-
เอาล่ะ ข้าพเจ้าไม่สงสัยแล้วว่าท่านไหนได้รับเกียรติเป็นพระเอกเรื่องนี้
แต่ที่สงสัยก็คือ
......การรินไวน์นั่น หมายความว่ายังไง?? แบบว่าพิธีศักดิ์สิทธ์ที่ว่า มันเรื่องอะไรกันเหรอคะ????
-
สงสัยอาการท่านบาลิธตั้งแต่ตอนที่แล้ว มาตอนนี้ก็ยิ่งสงสัยหนักขึ้น
แม่ท่านบาลิทนี่เป็นยิวหรือเปล่านะ พอเห็นเด็กยิวลำบากเลยสงสาร
หรือท่านมีปมอะไรในใจหว่า...ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากรู้
แต่ตอนนี้นากัลจ๋า ตะเองเผลอทำอะไรผิดพลาดเข้าให้แล้วสิ คึคึ
เซอร์ซัสก็นะ รู้ว่ามันพิธีศักสิทธิ์ เลยแอบไปขอจากนากัลก่อนอะดิ
+1 ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
:L2:
-
เซอซัส...นายนี่มีแผนตลอด ทำอะไรแต่ละอย่างเดาอยากจริงๆ
-
เหมือนเซอร์ซัสจะเป็นคนสำคัญไงไม่รู้ แต่นากัลก็ยังน่ารักแบบเด็กๆอยู่เลยเนอะ :o8:
-
เซอซัส มีไรอะไรลึกลับตลอด
:z2:
-
โอ้ะ โอ้ะ โอ้ะ...
บทนี้มีแอบใบ้พระเอกรึเปล่าเนี่ย?
คริคริ
-
เซอซัส ฟันธง!!
ตอนหน้าต้องมีเฉลยเรื่อง รินไวน์นะ
คาใจมากๆ เลย
รักคนแต่งจัง ตอนหน้าขอแบบจุใจเลยนะ
นากัลไร้เดียงสานารักเหมือนเดิม
-
ไม่ชอบเซอซัส = = "
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรรมเเล้ว ก็ยังสงสัยนะว่าใครคือพระเอก การรินไวน์หมายความว่ายังไง ท่านบาลิธมีปมฝังใจในอดีตเรื่องอะไร โอย ตอนนี้ เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าผากเลย ไรเตอร์ ช่วยด้วย สู้ๆๆไรเตอร์
-
ชอบครับ
โดยเฉพาะเกร็ดประวัติศาสตร์อะ
-
มันต้องมีอะไรแหง่มๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
นากัลของเราจะเจออะไรอีกบ้างน๊า
เด็กหนอเด็กพูดออกไปได้เรื่องแบบนั้น
น่ารักจริงๆๆเลยนากัล
:pig4:
-
กรี๊ดดด เซอรซัส vs บาลิธ ใครจะชนะ กรี๊ดๆๆๆๆ แอบเชียร์เซอร์ซัส แต่ก็ชอบเบลิธ เดายากดี55555
ไรท์เตอร์สู้ๆค่า เลิฟนะตัววววววววววววว
-
นากัลบริสุทธ์มากๆๆน่ารักจริงๆ
-
+1 ให้ไรเตอร์จ๊ะ ในฐานะที่สร้างปมไว้ได้อย่างแนบเนียน และมากมาย
สนุกมากเลยจ้า
เชียร์เซอร์ซัสนะ แต่ท่านบาลิธก็น่าสงสารอ่ะ
เต้นเชียร์เลยละกัน :z2:
-
หง่ะ รินให้เซอร์ซัสไปแหล่ว o22
นากัลน้อยจะเป็นไงต่อไปเนี่ย :o8:
-
วกมาอ่านใหม่อีกรอบ (แบบว่าสนุกอ่ะ ชอบ)
เลยเพิ่งได้สังเกตการรับคำของ เซอซัส กับ ท่านบาลิธ
ในขณะที่สาวใช้ ใช้คำตอบรับหรือคำลงท้ายกับกษัตริย์ด้วยคำว่า "เพคะ"
เซอซัส ก็ควรจะใช้คำว่า "พะย่ะค่ะ" มากกว่าคำว่า "ครับ" นา
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ ฮิฮิ้วว~
-
การรินไวน์กลายเป็นเรื่องสำคัญขึ้นมาซะแล้ว
ว่าแต่... ท่านเซอซัสเป็นใครกันแน่เนี่ยยยยย o9
-
มันคือปมสินะ 55
แต่ละตอนรู้สึกว่าในเนื้อหามันต้องมีอะไรสักอย่างที่จะสำคัญทีหลังยังไงไม่รู้
อ่านแล้วใจอยากให้ท่านบาลิธเป็นพระเอกนะ
แต่ใจลึกๆมันรู้สึกว่าท่านบาลิธขั้วเดียวกับนากัลแหะ ==^
-
เอิ่มมมม
น่าสงสัยเสียจริงๆ
-
เเง้ๆๆ เค้าจะเอาท่านบาลิธ
เซอซัสทั้งๆที่รู้เเล้วยังให้นากัลรินอีกเนอะ
ไม่เป็นไร เซอซัสเป็นพระเอกอาจจะเป็นสายพวกเปอร์เซียก็ได้
-
ใครเปงพระเอกเซอซัสแน่เลยแต่แอบเชียท่านบาลิธ
-
แต่ละคนแปลกทั้งนั้น
นากัลจะได้ใครเป็นพระเอกเอ่ย
เราเชียร์เนนันตาร์อ่ะ (รู้สึกว่ายังไม่มีบทบาทเลย) :a5:
นากัลจะได้ช่วงชิงกับไอ้เด็กขี้วีนนั่น 555+
-
อะไรกันอ้ะ ฮ่า ๆๆๆๆๆ
เอ๊ะ ! 3p ริป่าว ????
-
เอ่อ เป็นงงอะ รินเหล้าหมายถึงอะไร?
เซอซัสเจ้าเป็นใครเหรอ เหอๆๆ ปริศนา แล้วมายู่งกะนากัลได้ยังไง :a5:
-
นั่นดิ รินเหล้าหมายถึงอะไร o22
-
ย๊ากกกกกกกก หรือพระเอกจะเป็นเซอซัสสสสสส!? ไม่เอาหนาาาาาาT^T
เอาท่านบาลิธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ!~
-
ตลอดอ่ะเซอซัส พิรุธตลอด
ตอนนี้นั่งนึกไปเรื่อยๆ ว่าเซอซัสกับท่านบาลิธมีความเชื่อมโยงอื่นๆอีกรึป่าว
แต่พระเอกสำหรับนากัลตอนนี้ แอบเชียร์ท่านบาลิธค่ะ ชอบความสงบ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มันเป็นพิธีศักสิทธิ์อย่างไรคร่าาาาาา
บอกทีคร่า
-
หุหุหุ หนุกดีคับ
-
รอได้
:call:
:call:
-
วันนี้ มาเถอะนะ นะ ดึกแค่ไหนก้อรอ
อยากเคลียร์ เรื่อง รินไวน์
-
วันนี้จะมามั้ย
ไปอ่านคือลมหายใจมา หมั่นไส้คุณไผ่มากมาย
เฮียจะพระเอกไปไหนวะ!! =3=
รอๆ ค้าบ รอๆ :call:
-
ว่าแล้วว่าการรินไวน์เนี่ยต้องมีไรแอบแฝงแน่ๆ
ดูท่าเซอซัสเจ้าเล่ห์ซะขนาดนั้นหน่ะ
นากัลเป็นคนโปรดของท่านบาลิธแน่นอน
แต่ก้อยังไม่เข้าใจยุดีว่าทำไมถึงร้องไห้
วันนี้ไรเตอ์๋จะมาไหมน้า
รอตอนต่อไปอยู่จร้า
ปูเสื่อนอนรอ
-
ตอนที่ 13
ทุกคนอ้าปากหวอ บากีสหยุดเขียน เอลลี่ทำแท่งดินตก เหลือเพียงเสียงผมกัดลูกแพรดังกร็อบ
“…ทำใมเจ้าทำอย่างงั้นล่ะ นากัล” เอลลี่พูดเศร้าๆ
ผมไม่รู้นี่หน่า “ก็ ท่านเซอซัสเดินเข้ามาขออะ ไม่เห็นมีใครบอกข้าเลยว่ามันเป็น พิธีสำคัญนี่หน่า ข้าไม่รู้จริงๆนะ” ทำไงดีล่ะ ทุกคนทำหน้าเบี้ยวกันหมดเลย ก็แค่รินไวน์เอง ไม่เห็นควรเป็นเรื่องใหญ่เลยน๊า
“เจ้าคิดว่าท่านเซอซัสไม่รู้หรอ ว่ามันเป็นหนึ่งในธรรมเนียมของพวกสนมอะ” บากอสหันไปถามบากีส
เขาส่ายหน้า “ไม่มีทาง…เขารู้ทุกอย่างแหละ เขาเป็นแม่ทัพกองหน้านะ”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย…เขาก็รู้แค่เรื่องดาบ โลห์ ม้า กระมัง…ช่างเถอะ นากัล!” เอลลี่ปลอบ
“โธ่! พวกเจ้า! ” บากีสขึ้นเสียง ทำหน้าไม่พอใจ “เซอซัสน่ะ เป็นทหารอันตราย..เข้าใจมั๊ย? นากัล…พวกทหารของท่านอะดัท ยังชอบนินทาเขาให้ข้าได้ยินบ่อยๆเลย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรนะ นากัล…เขามีจุดประสงค์แปลกๆเสมอแหละ เจ้าควรจะระวังตัวไว้!!”
ผมกลืนเนื้อลูกแพร “แล้ว พวกทหารนินทาเขาว่าไง ?”
“เขาไม่ได้เป็นทหารที่นี้ตั้งแต่ต้น!” บากีสยักใหล่ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “พวกเขาสงสัยเสมอว่า เซอซัส มาจากไหน ไปๆมาๆ เขาก็ - โดนแต่งตั้งให้เป็นองค์รักษ์โดยท่านบาลิธ ทุกคนยังงงเลย ว่าสองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เซอซัสอยู่แค่ในสนามฝึก เดินทางไปซ้อมม้า ที่หัวเมืองอื่นทุกอาทิตย์…บางทีนะ…พวกทหารก็บอกว่า เซอซัส ซ้อมดำน้ำ แล้วก็ดำหายไปเป็นคาบๆเลย มาโผล่อีกที …ทุกคนก็คิดว่าเขาเป็น บ้า หรือ ผีสิงอะไรซักอย่าง…น่ากลัวจะตาย”
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องมนุษย์หมาป่ามะ ข้าว่าท่านเซอซัสอะ ….เหมือนเลย” บากอสหัวเราะคิกคัก ลงมือเขียนต่อ
“ บากีส…เจ้าไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากไหนนักน่ะ ? ” เอลลี่ขมวดคิ้ว ถามบากีส
“ก็ทหารอะ…ท่านอามานน์” บากีสพูดเบาลงโดยไม่มีเหตุผล
“อี๋…เจ้าชอบคนมีเคราอะ!!” เอลลี่ย่นหน้า
“บ้าสิ!! เอลลี่ ข้าเป็นเพื่อนที่ดีกับเขา อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ!” บากีสปาแท่งดินใส่เอลลี่ เอลลี่แหวกตาใส่ “แล้วก็มาว่าข้า เรื่องนอกใจฝ่าบาท แหว่ แหว่ แหว่~”
บากีสดันหน้าเอลลี่ออกไป หันมาหาผม “อะไรก็ช่างเถอะ…นากัล เจ้าฟังนะ…เซอซัส - - น่ากลัว แล้วเจ้าก็ไม่ควรไปยุ่งกับเขา เพราะ ทหารนายอื่นๆก็กลัวเขากันทั้งนั้น แล้วเขาก็ไม่มีที่มาที่ไปด้วย”
“นากัลจะไม่ยุ่งกับเขาได้ไง เซอซัสเป็นองค์รักษ์ท่านบาลิธนะ” บากอสแย้ง ผมชักจะมึนหัวไปหมดแล้ว อะไรกันน๊า…
“ทำใมเจ้าต้องขัดข้าทุกทีเลย! ข้าพยายามจะช่วยนากัลนะ!!!”
“ข้าไม่ได้ขัด ข้าแค่อยากรู้เหตุผล ว่าทำใมเขาถึงน่ากลัว!! เจ้าจะเอาคำพูดของนายทหารมาพูดมั่วๆได้ไง”
“ข้าไม่ได้พูดมั่วๆ ข้าได้ยินมาจาก พวกทหารของฝ่าบาทจริงๆ”
“เจ้าเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่าจริงหรอ? บากีส ?”
“ไม่!! ข้าไม่ได้บอกว่าเขาเป็นมนุษย์หมาป่านะ บากอส เลิกถามอะไรโง่ๆเสียที”
“เจ้าก็เลิกพูดอะไรโง่ๆสิ!! ข้าว่า เซอซัสน่ากลัว เพราะเขาตัวใหญ่ แล้วคนอื่นๆก็เก่งสุ้เขาไม่ได้ ก็แค่นั่นแหละ…เจ้าน่ะมั่ว!”
“ข้าไม่ได้มั่ว!!! บากอส พรุ่งนี้มาดวลดาบกันเลย !! ถ้าข้าชนะเจ้าต้องเชื่อคำพูดของข้าทั้งหมด”
“ได้เลยๆ แต่ไม่ได้แปลว่าข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง หัดมีเหตุผลบ้างนะ บากีส..!!”
แฝดทะเลาะกันซะแล้ว เอลลี่อมยิ้มขำแฝด เขาเอาแท่งดินมานั่งเขียนต่อเงียบๆ
ผมมองแฝดทั้งคู่ทะเลาะกัน… จะว่าไปก็ตลกดี เห็นคนหน้าตาเหมือนกัน พยายามจะหาเรื่องว่าอีกคนนึง…แต่เรื่องท่านเซอซัสนี่มัน อะไรกันน๊า…ทั้งการรินไวน์ และ เรื่องแผล ผมสงสัยจังเลย สงสัยอะ….สงสัย ผมมองแกนลูกแพรอย่างครุ่นคิด ยักษ์เซอซัสจะน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ? ผมว่าเขาก็แค่ บ้าๆบอๆ มากกว่า ไม่เห็นน่ากลัวเลย ลูกค้าที่ผมเจอทุกวัน น่ากลัวว่าท่านเซอซัสตั้งเยอะ ผมคงคิดอะไรไม่เหมือน เพื่อนๆหรอก นั่นคือเรื่องที่ต้องยอมรับ ผมโตมาคนละแบบกับพวกเขา
ฉะนั้น ผมว่า…ผมไปถามเขาตรงๆเลยดีกว่า ง่ายที่สุด แฝดจะได้เลิกทะเลาะกัน และ ผมก็จะสบายใจด้วย
-----------------------------------
พอทานอาหารเที่ยงเสร็จ บากีสกับบากอสไปรับใช้ท่านอะดัทและแขกที่โถงกลาง เอลลี่เตรียมตัวเดินทางสองวัน ไปกับท่าน ดันชิ เจ้านายเดี่ยว เอลลี่ดีใจนักหนา รู้สึกเป็นเรื่องว่าราชการหัวเมืองอดีรุท์ ตอนล่างของบาบิโลนเนีย ใต้แม่น้ำยูเฟรตีส เอลลี่วิ่งพล่านนตอนที่สาวใช้เดินมาบอก เรื่องเดินทาง เขาจับใหล่ผมกระโดดๆ แล้วก็ วิ่งเข้าไปอาบน้ำ…ร้องเพลงเสียงลั่นออกมา
“เอลลี่ ..ข้าจะลงไปข้างล่างก่อนนะ สาวใช้มาตามไปรับใช้แล้วนะ” ผมตะโกนผ่านประตู รีบแจ้นลงบันใดทางเดินแคบๆ สู่ห้องน้ำชั้นสอง ใช่ ผมโกหกเอลลี่… แต่ช่วยไม่ได้อะฮะ ผมอยากรู้เรื่องท่านเซอซัสจริงๆ
พอมาถึงห้องน้ำชั้นสอง ผมก็ชะโงกหน้าออกไป โถงชั้นสอง เป็นชั้นของคนครัว และ คนงานชาย คนงานชายมีหน้าที่ บำรุงรักษาสวน เครื่องเรือน แบกหาม รวมถึง อุปกรณ์ของทหารต่างๆ ขณะนี้ บนระเบียง มีคนครัวสองคน เดินเข้ามุมทางเดินไป
ผมก้มตัวให้เล็ก แล้วก็วิ่งเร็วสุดๆ ไปที่บันใดอีกฝั่ง มีคนกำลังลงมาจากบันใดด้านบน เขาเห็นผม แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินผ่านผมลงไป ผมเดินตามเขาไป คอยมองรอบๆว่ามีใครทำท่าจะว่าผมรึเปล่า ที่ออกมาเพ่นพ่าน แต่ ข้างนอกนี้ก็ไม่ได้เหมือนอย่างที่เลลาห์ขู่ซักหน่อย
ผมเดินตามคนงานมาจนถึงชั้นหนึ่ง ท้องพระโรง ผมจำเส้นทางได้แล้ว ก็เลยวิ่งเข้าไปในซอกระเบียง…ตรงนี้เป็นทางลัด ไปประตูหน้า ที่ติดกับสะพานไปสวนลอย
อ๊า…นั่นไง ประตูไม้อันใหญ่ยักษ์เปิดอ้าอยู่ มีคนเดิน… ผมวิ่งดุ้กๆออกไป
แสงสว่างยามกลางวัน สะท้อนจ้ากับแม่น้ำ…สวนลอยอยู่ตรงหน้าผม มีเรือลำเล็กๆกำลังแล่นออกไป ผมเดินไปเรื่อยๆ มองรอบๆ ทีนี้ เอายังไงละ นากัล…จะไปหาท่านเซอซัสจากไหน? ผมยืนเกาหัวแกรกๆ รู้สึกตัวเล็กจัง พอมายืนอยู่ตรงพื้นหินเรียบๆ ใต้ฟ้ากว้าง
…แล้วสายตาผมก็ไปตกอยู่ที่หน้าต่างสวนลอย
อ้ะ!! นึกออกแล้ว ตอนนั้น เขาให้ผมยิงธนูลงไปที่สนามฝึก…ใช่! ฉะนั้น สนามฝึกก็ต้องอยู่ทิศนั้น ต้องข้ามสะพานไป ผมเห็น กำแพงอิฐสีน้ำตาลอ่อนเรียงยาว มีธงสีแดงปัก และ รูปวาดทหารตามกำแพงยาวไปสุดประตูใหญ บนกำแพงล้อมพระราชวัง… มีทหารเดินไปมาเป็นจุดเล็กๆอยู่ด้วย
ผมออกเดินไปอย่างไม่ค่อยรู้เรื่อง
สู่สนามฝึก…ได้ยินเสียงแตร แล้วก็เชียร์จากที่ไกลๆแฮะ
ผมข้ามแม่น้ำมา ตอนนี้ผมอยู่ในชุดมีแค่ผ้าผูกเอว กับสร้อยคอ จะว่าไปมันก็เด่นนะ ตอนเดินกลางแดดอะ
ผมเดินตรงไปเรื่อยๆ ผ่านท่าเรือข้างสวนลอย…พวกกรรมกรกำลังทุบบันใด มีเสาไม้ปักเรียงๆอยู่ในน้ำ คนงานถือแซ้ เดินควักไคว่…. พอผมเดินผ่าน พวกกรรมกร ก็เงยหน้ามามองผม…พวกเขาเริ่มสะกิดกัน
จนพอกันมามองผมกันหมด ผู้ชายหลายคน ลุกจากงานเพื่อมองผม ..แปลกจัง เขาถูๆที่ต้นแขนตัวเอง แล้วหันไปคุยกับอีกคน ผมสบตาผู้หญิงผมดำ คิ้วคมคนนึง เธอมองผมแปลกๆ เหมือนเห็นอะไรซักอย่าง แล้วคนงานก็ฟาดแซ้ที่หลังเธอ!!
“ตั้งใจทำงานหน่อย….ทำใมช้าเฉื่อยนักห้ะ!? ชาวเยรูซาเล็ม ทำอะไรอืดอาดขนาดนี้เลยเรอะ!? ”
พวกเขาก้มหน้าก้มตาทำงานกันต่อ ผิวพวกเขาเป็นสีแดงบวมจากแดด ผมเดินห่างพวกเขามาเรื่อยๆ
คนพวกนี้คือชาวยิวสินะ…เชลยที่พี่โจมาร์พูดถึง พวกเขาเป็นเหมือนแม่หรือพ่อของผมหรือ? ผมไม่รู้เลยว่า พี่โจมาร์ต้องการให้ผม รู้สึกยังไง…ผมน่าจะโตกว่านี้ จะได้เข้าใจทุกอย่างที่พี่ต้องการ ผมอยากทำให้พี่ทุกอย่างเลยฮะ
ผมหันกลับมา ตรงนี้มีต้นปาล์มปลูกเบียดเสียดกันแน่นเลย ผมเดินไปตามร่มไม้ เตะผิวดินเล่น สนามฝึกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมเลี้ยวเข้าไปในอุโมงค์ใต้รูปปั้นสูง โผล่มาตรง ถนนอิฐสีเลือดหมู
ตรงนี้มีน้ำพุใจกลางถนน กำแพงของสนามฝึกสูงเป็นร่ม ทำให้พื้นตรงนี้ไม่โดนแดด มันเย็นที่ฝ่าเท้ามากเลย ผมได้ยินเสียงโล่ห์กระทบกัน เสียงตะโกนคำหยาบ แล้วผมจะเข้าไปได้ยังไงเนี่ย มันมีตั้งหลายประตูอะ
ผมเดินไปที่น้ำพุ รูปปั้นสิงโตยืนสองขา กำลังคำรามดุร้าย มีน้ำพุ่งออกจากหัวของมัน ละอองน้ำโดนหน้าผมด้วย
“เฮ้…หนูน้อย! มาทำอะไรตรงนี้จ้ะ ?” นายทหารสองคนยืนอยู่ข้างหลังผม
คนนึงก้มลงมา “โห น่ารักมากซะด้วยว่ะ ไอ้แก็ท” เขายื่นมือจับคางผมลูบ
“โอ๊ะ…หรือว่า สนมใหม่ของกองทัพวะ ของหัวหน้าเรอะ? ทำใมไม่หาแบบนี้มาให้ พวกเรากองร้อยบ้าง? ” พวกเขาสองคนหัวเราะหึๆ จับต้นแขนผม
ผมจำได้ทันทีว่า เลลาห์เคยพูด จะมีสนมของพวกทหารโดยเฉพาะ เป็นคนละกลุ่มกับสนมในวัง และ ผมห้ามนอนกับพวกเขาเด็ดขาด ผมถอยกลับ สบัดออกจากมือพวกนั้น
“ผ…ผมมาตามหา ท่านเซอซัสฮะ ท่านทราบมั๊ยว่า เขาอยู่ไหน?”
บางอย่างบนใบหน้าของทหารทั้งสองเปลี่ยนไป รอยยิ้มหุบอย่างรวดเร็ว เขาเด้งตัวตรงเหมือนโดนเตะหลัง มองหน้ากัน
“เวรตะไลเอ๊ย!!ของเซอซัส!! - - ซวยแล้ว!” แววตาเขาหวาดกลัว ตวาดใส่เพื่อนอีกคน
“ไอ้ห่า!ข้าก็บอกแล้วว่าอย่าทัก!! เจอของเซอซัสเลย ไอ้ควาย!”
“….หนูน้อย ข้าขออภัยอย่างจริงใจนะ…ท่านเซอซัสกำลังฝึกทหารอยู่ในสนามฝึก ประตูที่สองเลย” เขาชี้ไปที่ ประตูสีฟ้า รีบถอย “โปรดอย่าบอกท่านเซอซัสนะ ว่าพวกเขาคุยกับเจ้า…ข้าขอร้องล่ะ และ ขอให้โชคดี! ” เขาทำโล่ห์ในมือชนกันเองเสียงดัง ตะคอกด่าอีกฝ่าย แล้วเดินผ่านผม เข้าประตูตึกตรงข้ามไป
เอ๋…ดูเหมือนเรื่องที่บากีสบอกจะจริงแฮะ พวกเขากลัวเซอซัสจริงๆด้วย
ผมเดินช้าๆไปที่ประตูไม้สีฟ้า มีเสียงต่างๆดังออกมา ผมสูดหายใจลึก…แล้วอยู่ๆ ก็ตั้งคำถาม ว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร?? นั่นสิฮะ ผมกำลังจะทำอะไรกันแน่ ผมจะเข้าไปถามท่านเซอซัสว่ายังไง แล้วเขาจะตอบหรอ ผมคิดอะไรของผมเนี่ย… แต่ผมก็แตะประตูไปแล้ว เอาเถอะ นากัล…มาถึงตรงนี้แล้วนะ
ผมดันมันออก ประตูเปิดผาง ราวเสียงคำรามของสัตว์ป่า..!!
ผมได้ยินไม่ผิด มีสัตว์ป่าอยู่ในนี้จริงๆ ตรงสนามฝึกสีเหลืองกว้าง มีสัตว์บางอย่างถูกล่ามโซ่กับก้อนหินมหึมา ตรงใจกลาง มีทหารเรียงแถว ถือกระบองยาวๆ พวกเขาไม่ได้ใส่เสื้อเกราะ ตอนนี้ผมถูกทหารที่นั่งอยู่แถวนั้น ยืนบังหมดแล้ว พวกเขามองผมที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ ผมกล้าๆกลัวๆ เบียดตัวพวกเขาเพื่อจะเดินไปข้างหน้า
พวกทหารบ้างก็นั่งขัดดาบ ขัดรองเท้า บ้างก็กำลังคุยออกรส แล้วทำท่าบีบนมในอากาศ ฮะๆๆ แต่ตอนนี้ คนมองผมมากขึ้นแล้ว…แย่จัง ผมทำไงดี
“เฮ้…เจ้าหนู…นากัลนี่หน่า??” ทหารวิ่งปรู๊ดดักหน้าผม ผมคุ้นหน้าเขาจัง
“ข้า..บัทเธอลิน เรียกว่า บัท เฉยๆ…เราเจอกันบนสวนลอยนู้นไง” เขาหมุนตัว ชี้ไปที่ยอดสวนลอย ซึ่งโผล่พ้นกำแพง “เจ้ามาที่นี้ทำใม พวกสาวใช้ไม่ห้ามหรือ?”
“ผมมาหาท่านเซอซัสฮะ…ผมมีเรื่องอยากคุยกับเขา” ผมบอกธุระผมไป ท่านบัทยิ้มปากกว้าง
“ฮะ..ฮะ!! โว้ว …โว้วว” เขาทำหน้าเลิกลั่กไปรอบๆ ก่อนจะก้มพูด “เจ้าล้อเล่น?”
ผมส่ายหน้า แล้วยิ้มแฉ่ง “ไม่ฮะ ผมจะคุยกับท่านเซอซัส” ท่านบัทดูยังไงก็เป็นลูกน้องท่านเซอซัส ตอนอยู่บนสวนลอยวันก่อน
“โอ้!!! น่ายินดีแด่เซอซัสจริงๆ ได้เลย เดี๋ยวข้าพาไปหา มานี่ มา!” เขาช้อนแขนผมจากด้านหลัง ยกผมข้ามสนาม ที่ตรงจุดใจกลางที่มีแถวทหารต่อคิวทำอะไรซักอย่างอยู่ เขาอุ้มผมเดินไปที่หัวแถว
ท่านเซอซัสอยู่ตรงนั้น ยืนเป็นยักษ์ใหญ่ ท้าวท่อนไม้บางๆอีกมือมีเหยือกเหล้า มีทหารเรียงแถวอยู่ข้างๆ
ท่านบัทวางผมลงก่อน พูดว่า”รอเดี๋ยวนะ นากัล”
สัตว์ป่าที่ว่า มันคือ …เสือฮะ…เสือโคร่งตัวใหญ่ กำลังกระโจนอย่างบ้าคลั่ง สบัดโซ่กระทบกัน เขี้ยวของมันอาจจะยาวกว่าหน้าผมด้วยซ้ำ มันขู่ด้วย!! ผมถอยไปชนท่านบัทเลย
ผมเพิ่งสังเกตุว่า มีวงล้อมสีแดงอยู่รอบๆบริเวณของเสือโคร่งและหิน
ท่านเซอซัสตะโกน “คนต่อไป!!เร็ว…เข้าไปในวงล้อม เริ่มได้เลย!” เขากระทุ้งไม้กับดิน
“เข้าไปสิวะ!?”
นายทหารหัวแถวทำท่าหวาดกลัว เขามองเสือซึ่งยังสบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วกลืนน้ำลาย
ท่านเซอซัสยิ้มมุมปาก เสยผมไปด้านหลัง เขาเขยิบไปใกล้ “เจ้าฝึก ยุทธวิธีเอาชนะข้าศึกมาสองเดือนแล้วนะ…เนิช ไอ้นี่มันแค่เสือโคร่งกระจอก เข้าไปในวงล้อมสิว้อย!!ถ้ามันกัดหัวเจ้า ข้าจะฟันคอมันขาดเลย!!!!”
ตอนท่านเซอซัสตะโกนทีหลัง ผมสะดุ้งยิ่งกว่าเสือคำรามซะอีก
นายทหารคนนั้น เหงื่อตก เแต่ก็ยอมก้าวเข้าวงล้อม เสือหยุดการเคลื่อนไหว มันจ้องตานายทหาร
เขาเริ่มใต่ไปตามเส้นวงล้อม ยกไม้ในมือขึ้นมา
“อย่างนั่นแหละ” ท่านเซอซัสท้าวไม้ดู “จ้องตาสัตว์ร้ายเอาไว้…รวบรวมสมาธิ อย่าหลุกหลิก เนิช!”
นายทหาร เก้ๆกังๆ ไม้ที่เขายกขึ้นมาสั่นหงึก ผมไม่เคยดูอะไรอย่างงี้เลย ตื่นเต้นสุดๆเลยฮะ
“ทีนี้ ก็จู่โจมที่ปาก!! เร็วเซ่ว้อย!! จะเสียงจังหวะแล้ว ไอ้ห่า” เซอซัสเคาะไม้ นายทหารส่ายหน้า
“มะ…ไม่ไหวครับ ท่าน…กระผม- -”
สิ้นเสียง เซอซัสก็กระทุ้งไม้เข้าที่ลำตัวนายทหาร ดันเขาให้เข้าใกล้เสือโคร่งสุดๆ พลางตะโกน “งัดไม้เข้าไปในปากมัน เหมือนที่ข้าสอนเซ่ว้อย!! เนิช เอ็งกล้าๆหน่อย!!!”
นายทหารคนนั้น ถ้าไม่เสียสติไปแล้ว ก็อาจจะฉี่ราด เขายืนแข็งทื่อหน้าเสือ ปล่อยไม้ในมือหลุด
ท่านเซอซัสเป่านิ้วเสียงดัง วี้ดดด กลุ่มคนที่อยู่หลังหิน ช่วยกันหมุนตอโซ่อย่างรวดเร็ว โซ่ลากเสือตัวนั้นเข้าไปติดกับก้อนหิน มันคำราม กรร กรร
น่ากลัวอะ
เซอซัสเดินไปตบหลังนายทหาร ยื่นเหยือกเหล้าให้ “กรอกเหยือกนี้ให้หมด แล้วไปต่อแถวใหม่…”
นายทหารรับเหยือกเหล้ามามือสั่น สายตาเขาดูกลัวเซอซัสมากกว่าเสือเสียอีก แล้วเขาก็วิ่งผ่านผมไป ท่านบัทเคาะใหล่ เป็นสัญญาณให้เดินไปกับเขา แต่ท่านเซอซัสก็ประกาศออกมาเสียก่อน
“คุณผู้หญิงทั้งหลายย!!! วันนี้พวกเอ็งเป็นอะไรกันวะ ?? อาทิตย์หน้า ก็งานล่าสิงโตแห่งแอซซีเรียแล้วนะโว้ย!! พวกเจ้าเป็นทหารแห่งเนบูนิดัสนะเว้ย !! ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นรุ่นฝึกใหม่ แต่เอาเยี่ยงอย่างทหารกองหน้าบ้าง!! ไหนใครจะค้านข้าเรื่อง เอาเสือโคร่งมาซ้อมก่อนวันจริงบ้าง ห้ะ??!! ” เขาเดินมาหน้าแถวทหารทั้งหมด เดินกลับไปกลับมาเพื่อมองหน้า
ทุกอย่างเงียบ มีเพียงเสียงเสือร้องเบาๆ ไม่มีใครเงยหน้าค้านเลย ผมกับท่านบัทยืนอยู่ข้างหลังเขา
เซอซัสสบัดผมปรกหน้า ดูไม่สบอารมณ์ เป็นบุคลิคแบบที่ผมเคยเจอตอนอยู่ในอุโมงค์ ที่เขากรีดแขนผม น่ากลัว…จริงๆแหละฮะ ว่าแต่ งานล่าสิงโต??มันคืออะไรหรอ
“วันจริง แม่งคือสิงโตป่าของจริง …ดุกว่าไอ้เสือปัญญาอ่อนนี้ชิบหาย!! พวกเอ็งจะรอดมั๊ยวะ?”
เซอซัสหัวเราะเหอะ ออกมานึงที คว้าไม้ของนายทหารคนหนึ่งมาโยน เข้าสลับไม้ไปมา จนเหมาะมือ แล้วเดินเข้าไปในวงล้อม เป่านิ้ว
โซ่ถูกปล่อยออกมา เสือน้ำลายหยด….แววตาดุร้ายของอสูรจดจ้องมองเขา มันแยกเขี้ยว เซอซัสเขยิบเข้าไปใกล้ ตั้งท่า…ร่างใหญ่ๆของเขาพอคุ้มหลัง เกร็งขา ก็ดูคล้ายเสือไม่มีผิด
และเขาก็พูดไปด้วย “…ขั้นตอนแรก คือจ้องตา หลอกล่อ” เขากระโดดไปมา ทางนั้นที นู้นที
“ส่องดูการเคลื่อนไหวของเสือ ว่ากล้ามเนื้อมันหดเกร็งตรงไหน แล้วจะเดาถูกว่ามันวางแผนยังไง”
เขาปรับไม้ มาชี้ตรงที่เสือ “ที่นี้ ก็เล็งการจู่โจมที่ปาก ตอนมันคำรามก่อน กระโจนกัดเจ้านี่แหละ!”
เสียงเสือโคร่งคำรามลั่น!! เขี้ยวทุกซี่โผล่พ้นออกมา แหลมคม ก่อนที่ผมจะทันคิดอะไร เซอซัสกระโดดพาร่างกำยำนั่น เข้าหาเสือโคร่ง ไม้เรียวยาว อัดเข้าไปในปากของมัน ด้วยแรงกระแทกตัวของท่านเซอซัสก็เหวี่ยงไปด้านหลังของเสืือ เขารีบเอาขาเกี่ยวคอมันไว้ ดึงตัวเองขึ้นไปอยู่หลังมัน งัดไม้สองข้างให้เข้าไปอุดกรามมันมากขึ้นอีก
เสือสบัดงุ่นง่านไปมา ท่านเซอซัสยังทรงตัวอยู่ได้
“จังหวะนี้ ก็เอาขาข้างนึง งัดแทนมือ…และคว้า มีดจากต้นขาเจ้าออกมาซะ ปาดคอสัตว์ให้สิ้นชีพ”
เขาดึงมีดออกมา โบก อธิบายให้ทุกคนฟัง ตอนที่ถูกเสือเหวี่ยงไปรอบๆ
เซอซัสเป่านิ้วอีกครั้ง โซ่ถูกลากไปติดกับหิน ร่างเสือโคร่งหยุดชะงัก
ท่านเซอซัสปล่อยมือจากไม้ ก่อนจะกระโดด ปีนขึ้นไปบนก้อนหินสูง เสือปล่อยไม้หลุดจากกรามพอดี
“แล้วข้าก็อธิบายเป็นรอบที่สี่แล้ว…ข้าไม่เข้าใจ…ถ้ามันยากนัก ข้าก็โดนเจ้าเสือน้อยหม่ำไปแล้ว และพวกเจ้าก็จะดีใจสุดๆ ” เขาเสียบมีดกลับที่เดิม
“เอางี้แล้วกันว่ะ …ให้อาหารเสือและน้ำซะ …ข้าจะทำให้มันเชื่องลง ดีมะ? เหมาะกับคุณผู้หญิงอย่างพวกเอ็งๆ”
ผมได้ยินเสียงทหารบ่นอุบ มีคนกระซิบว่า “ถ้าไม่เพี้ยนหนัก ก็ทำไม่ได้หรอก ไอ้ท่าพิชิตสิงโตบ้าอะไรนั่นน่ะ” “ทำใมเขาต้องเป็นหัวหน้าเราด้วย” “ข้ากลัวท่านมากกว่าเสืออีก” ”เชื่องยังไงมันก็เสือโคร่งนะโว้ย~”
แต่แล้วท่านบัทก็ยกมือขึ้น
“เซอซัส!! ”
เขาก้มมองลงมา
ท่านบัทชี้ๆมาที่หัวผม “นากัลมาหา”
เหมือนว่าท่านเซอซัสจะยืนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขามองหน้าผม มองหัวเสือ มองแถวทหาร ก่อนจะกระโดดลงมาจากด้านข้างของหิน วิ่งมาที่ผม
“เจ้าเด็ก!!? มาหาข้าทำใมเนี่ย?” สิ้นคำเขาก็อุ้มผมลอย มองหน้าผมยิ้มๆ “มาถึงสนามฝึก เลลาห์พี่สาวเจ้าไม่ด่าตายเรอะ?” ผมกำลังจะตอบ แต่เขาวางผมลง และ หันไปหาแถวทหาร
“ตอนนี้ พักก่อน…ให้อาหารเสือซะ” เขาบอกคนงานหลังก้อนหิน แถวทหารส่งเสียงดีใจ รีบสลายตัวไปตามทิศต่างๆ
เซอซัสกลับมาหาผมกับบัท “ชิ้วๆๆๆ บัท เอ็งไปทางนู้น ไป๊”
บัททำท่าเหรอหรา “ไม่ไปว่อย…ข้าอย่างรู้ว่า เจ้าไปทำอะไรเด็กมันถึงมาหาน่ะ เซอซัส ฮ่าๆๆๆไหนบอกไม่จิ้มเด็กไงหว๊า”
“มานี่.. เจ้าเด็กนากัล” ท่านเซอซัส อุ้มผมพาดบ่า เดินหนีท่านบัทไปเฉยเลย อ่าว…
อ่าว….แล้วผม เอ้ย! ท่านเซอซัสพาผมไปไหนอีกแล้ว ? ? ?
เขาพาผมเดินเข้ามาในซุ้ม ใต้หลังคาของสนามฝึก ผมดูจากรอบๆน่าจะเป็นซุ้มส่วนตัวของพวกหัวหน้า ซึ่งก็คือเขามั๊ง ไม่น่าเชื่อว่า ท่านเซอซัสที่ผมเห็นครั้งแรก ในงานคัดตัว จะเป็นหัวใหญ่พวกทหารที่ยศใหญ่ขนาดนี้…
เขาเป็นคนมีหลายบุคลิคจังฮะ ท่านเซอซัสวางผมลงบนเตียงเล็กซึ่งติดกับผนัง ในนี้แคบมากเหมือนตู้ เขาเดินไปที่ชั้นวางของแล้วหยิบแปรงและถ้วยน้ำออกมา
ในห้องมีหีบสามหีบเก่าๆวางอยู่ที่พื้น ผ้าห่มขายรุ่ยสีแดงปักเลื่อมสีเหลืองลายธงบาบิโลนเนีย
ท่านเซอซัสเดินกลับมา นั่งที่ปลายเตียงข้างผม ถอดรองเท้าออก “ที่นี้ ก็พูดได้ละ…เจ้ามาหาข้าทำใม” เขาเคาะฝุ่นในรองเท้าออก
ผมมองการกระทำเขาเงียบๆ รู้สึกมีด้ายติดที่ปากไม่ให้เอ่ย…ความกลัวแทรกเข้ามา ผมอยู่กับเขาสองต่อสอง ในห้องแคบๆ…เลลาห์และเพื่อนๆต้องด่าตายแน่เลย
ท่านเซอซัสเงยมองตาผม “นากัล? …อะไรกัน อยู่ในวังไม่กี่วัน พวกนั้นสอนให้เจ้าเลิกพูดไปแล้วรึ?”
เขาหัวเราะ ยื่นมามองตาผมใกล้ๆ “อ้อ เจ้าจะมาถามข้า เรื่องจะเอาใจท่านบาลิธ? ช่างเป็นสนมที่ดีอะไรอย่างงี้”
ผมส่ายหน้า “อ่าว งั้นเรื่องอะไรล่ะ?”
เอาล่ะ…เขาอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมจะพูด
“ท่านเซอซัสฮะ….คือ - - ผมอยากรู้ว่า ทำใม ท่านถึง - -” ท่านเซอซัสแกล้งยื่นหน้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆ ไม่หยุด เขาจะจูบผมหรอ?? ยังไม่หยุดอีกอะ ผมถอยหน้าหนี
แววตาสีน้ำตาลประกายเจ้าเล่ห์
เขาหัวเราะเสียงต่ำ
“ฮะๆๆ ระวัง ข้าชอบเจ้าเข้านะ นากัล…เดี๋ยวเจ้าจะมีปัญหา” เขาลุกไปเปิดหีบ หยิบเสื้อตัวใหม่ออกมา
“การที่สนมของพระโอรส หนีมาตามหาองค์รักษ์ ทั้งๆที่รู้อยู่ว่า ผิดกฎ- -” เขาพูดระหว่างถอดเสื้อ มัดกล้ามเยอะจังเลย ผมคิด…โห ยิ่งกว่าพี่โจมาร์อีกอะ พอเขายืนขึ้น ความรู้สึกว่าเขาเป็นยักษ์ก็กลับมา
“ทหารนายอื่น รวมถึงข้าเอง ก็อาจจะตีความเป็นอย่างอื่นได้นะ…นากัล”
ร่างสูงใหญ่เกือบชนเพดาน ที่ใหล่ขวามี รอยสักเล็กๆ เหมือนอักษรอยู่
ชายเสื้อลงมาปิดทับ เขาสวมเสื้อใหม่เสร็จ แล้วหันมา “ว่ามาใหม่สิ…เจ้าจะถามอะไรข้านะ”
“ผมอยากรู้ว่า ทำใมท่านถึง ให้ผมรินไวน์ให้ ทั้งๆที่มันเป็น ธรรมเนียมว่าผมต้องรินให้ท่านบาลิธก่อนอะฮะ…”
“ห้ะ…แค่เรื่องนั่นเองน่ะหรอ? ” เขาเดินกลับมานั่งที่เตียงดังตึง ผมต้องหดขาให้พื้นที่
“เด็กหนอเด็ก…พวกในวังก็งมงายแบบนี้ล่ะ นากัล” เขาพูดพลางใช้แปรงขัดรองเท้า
“จริงๆไอ้เรื่องรินไวน์เนี่ยนะเว้ย มันไม่ได้เป็นของ บาบิโลนเนียด้วยซ้ำ แม่ง! มาจากกรีก” เซอซัสจุ่มแปรงลงน้ำมัน “ข้าจะอธิบายให้ฟัง มีตาลุงแก่ โคตรเจ้าชู้อยู่คนนึง หนวดเฟิ้ม มีกล้ามเป็นคลื่นเลยเว้ย ดันไปตกหลุมรัก เด็ก..”
เขาชี้แปรงมาที่ผม “เด็กน้อยๆแบบเจ้าเงี้ย !”
“แต่เผอิญว่า ตาลุงเนี้ย เป็นเทพ แล้วเด็กเนี่ย ก็เป็นลูกของกษัตรย์ทรอสแห่งทรอยเว้ย พอไอ้ลุงโรคจิตมันไปเจอ เด็กกำลังเลี้ยงสัตว์อยู่บนภูเขา มันก็แปลงร่างเป็นเหยี่ยว แล้วก็ไปสอยเด็ก กลับเทือกเขาโอลิมปัสเลย ตรงนี้เจ้าก็น่าจะรู้นะว่า เอาไปทำอะไร” เขาอธิบายหน้าตาเฉย
“พอตาลุงประกาศความเป็นเจ้าของเสร็จ ไอ้เด็กน้อยนี่ มันก็ได้เป็นเมียชั้นสูง ได้รับหน้าที่รินไวน์ให้เหล่าเทพ ซึ่งเมียคนอื่นๆก็โดนเตะออกจากหน้าที่นี้ไปหมด เมียคนอื่นๆก็อิจฉาเด็กคนนี้กันสุดๆ…. ไอ้เด็กคนนี้ก็บริการอย่างดีเยี่ยม ประมาณว่า จะต้องจุมพิตขอบแก้วก่อนส่งให้ตาลุงนี้ ทุกครั้ง แล้วก็อยู่กันฉันผัวเมียรักๆสุดๆ”เขาหันมายิ้มให้ผม
“ นั่นแหละ แต่สุดท้ายไอ้นิยายนี้มันก็จบห่วยๆ ตาลุงด้วยความที่กลัว เมียหลวงโหดๆ คนอื่นทำร้ายเจ้าเด็ก ก็ส่งเจ้าเด็กไปอยู่ ดวงดาวอื่น ให้นั่งเฝ้ามอง เจ้าเด็กรินไวน์ด้วยรอยยิ้มทุกวัน จบ”
“ท่านเซอซัสฮะ…ท่านเล่าอะไรไม่รู้เรื่องเลยอะ” ผมพูดพอเขาเล่าเสร็จ
“อ่าวงั้นหรอกเรอะ? ข้าก็อุสส่านึกว่าเจ้าสนุกซะอีก ” เขาวางแปรงที่พื้น เอนไปพิงผนัง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับธรรมเนียมรินไวน์ล่ะฮะ?”
“ก็ แค่ทำตามให้มันน้ำเน่าๆไปอย่างงั้นแหละว่ะ แบบ เจ้ากับฝ่าบาทจะได้ผูกพันธ์ รักกันดีๆเหมือนในนิยายกรีก แสดงถึงความจงรักภัคดีบริสุทธิ์“ ท่านเซอซัสถอนหายใจเบื่อๆ “ข้าก็แค่อยากเมาน่ะ นากัล เมื่อวานเห็นเจ้ายืนอยู่ ก็อยากทัก…หายสงสัยรึยัง?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ เขาเจ้าเล่ห์จะตายไป ผมมองใบหน้าหนุ่ม ที่ถูกตอหนวดทำให้ป่าเถื่อน
“ผมมีอีกเรื่องจะถามท่านฮะ…เรื่องรินไวน์ อาจจะไม่สำคัญเท่าไหร่แล้ว” ผมบิดแขนข้างซ้ายไปข้างหน้า
“ทำใมท่านถึงกรีดผมละฮะ?” ผมจ้องเข้าไปในตาเขา
คำถามนี้ทำให้เขาหยุด สีหน้าทะเล้นหายไป ผมเกร็งที่จะถามต่อ
“ผมถามเพื่อนทุกคนแล้ว เขาบอกว่าเรื่องตรวจสอบสายกบฎมันไม่จริงไม่ใช่หรอฮะ? แล้วท่านกรีดผมทำใมอะฮะ?”
ท่านเซอซัสหัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะแหบลึกแบบผู้ชายเต็มตัว…แบบที่ผมทำไม่ได้ เขาขยับร่างเข้ามาใกล้
ท้าวผนังข้างศรีษะผม ลมหายใจบนใบหน้า
“ชอบทำให้ตัวเองลำบากจริงๆเลย นากัล” ท่านเซอซัสพูด ก่อนจะประกบปากลงมา
.
.
ผมนิ่งชา…. สมองมึนตึบไปหมด ผมกำลังทำอะไร
ผมถอยหัวไปด้านหลัง แต่มันก็ติดผนัง เรือนผมสีเข้มของเขาเขี่ยแก้ม ริมฝีปากหนาและร้อนแนบชิด เขาดูดเม้มปากผมค่อยๆ ไล้ลิ้นราวหยอกๆที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะสอดเข้ามาอย่างรุนแรง อุดเต็มเพดานปากผม แล้วพลิก…. เขาสอดมือใต้ท้ายทอยผม มืออีกข้างก็บีบต้นขาผมเป็นจังหวะ เขาสบัดหน้าไปมา ควานลิ้นลึก…ริมฝีปากผมรู้สึกอุ่นจากการเสียดสี ท่านเซอซัสจูบเก่งจัง ทำใมผมรู้สึกเสียวๆที่ท้องน้อยล่ะ?
ท่านผละออกจากปากผม มีเส้นบางๆเชื่อมปากเราไว้ด้วย แล้วท่านก็เข้ามาซุกต้นคอผม หอมใหญ่เลย ทั้งหอมทั้งไซร้ หนวกสั้นสากทำให้ผมห่อตัว หมดเรี่ยวแรงจัง ลมหายใจผมติดขัดแปลกๆ ท่านเซอซัสดูดเม้มเนื้อผม ลากยาวไปที่แขน เขาจูบตรงแผลผมอยู่นาน
“อะ..ฮื้ม! ”…ผะ…ผมอยากมีอะไรกับเขาจัง
อยู่ๆเขาก็หยุดฮะ ผมตัวอ่อนยวบ นอนราบไปบนเตียง เขาผละลุกขึ้น…เสยผม “พระเจ้าเหอะ นากัล!หน้าเจ้าโคตรแดงเลย” เขาเอามือมาถูๆแก้มผม “…ข้าจะพาเจ้าไปส่งประตูอีกฝั่ง”
ผมกำลังจะแย้ง แต่ก็หุบ ผมกำลังจะทำอะไรน่ะ ผมเป็นสนมของท่านบาลิธนะ เลลาห์สั่งห้ามนอนกับพวกทหารเด็ดขาด ผมเป็นบ้าไปแล้วหรอ?
ท่านเซอซัส อุ้มผมพาดบ่า แล้วเดินออกมาจากด้านข้างของซุ้ม เขาลัดเลาะเข้าช่องแคบระหว่างอีกซุ้ม เดินเลียบกำแพงไปที่ประตูไม้เล็กๆสีแดง เขาควานหากุญแจ ไขประตูแล้ว ปล่อยผมลง
ตอนที่เขาก้มมาพูดกับผมตอนนั้น ผมแทบไม่ได้สนใจฟังเลย ผมมัวแต่มองดวงตาสีน้ำตาลของเขา
“ห้ามมาที่นี้อีกเด็ดขาดนะ นากัล…เจ้าไม่รู้จริงๆหรอก ว่าเจ้าต้องการอะไร ” ยักษ์เซอซัสบอกอย่างจริงจัง “จากตรงนี้ ก็เดินกลับทางเดิมที่เจ้ามา รีบไปซะ..เย็นนี้มีประชุม สนมท่านบาลิธ…พรุ่งนี้เจอข้า ก็อย่าทำท่ามีพิรุทล่ะ” เขาขยี้หัวผม ก่อนจะปิดประตูไม้สีแดงปึง
ฮือ…นากัล ทำยังไงดีล่ะที่นี้ ร่างกายผมยังร้อนๆจากเมื่อกี้อยู่เลยอะ
========================
-
เกร็ดประวัติศาสตร์
(http://image.ohozaa.com/ip/screenshot20100819at12.07.16am.png)
เทพนิยายกรีก ซุส - แกนีมิด
แกนีมีด เป็น เด็กหนุ่มน้อย ลูกชายคนสุดท้องของ Tros กษัตริย์แห่งเมือง Dardania (Anatolia)
ซุสหรือ เทพจูปิเตอร์ ไปเที่ยวภูเขา Ida และ พบ แกนีมิดกำลังเลี้ยงสัตว์ ด้วยความงดงามของแกนีมิด ซุสก็หลงรักเข้าเต็มเปา จึงแปลงร่างเป็นเหยี่ยวยักษ์
จับ(สอย) แกนีมิด ขึ้นมา และนำไป ดุเด็ดเผ็ดมัน ตามประสาซุสที่ยอดเขาโอลิมปัส
(http://image.ohozaa.com/ip/ganimede__kirchbach_f._incisione_da_1892__ratto_di_ganimede.jpg)
หลังเทพซุสประกาศความเป็นเจ้าของ ก็ประกาศให้หนุ่มน้อยมีหน้าที่รินเหล้าไวท์ให้กับทวยเทพ โดยทุกครั้งที่ เด็กน้อยแกนีมีด รินไวท์ถวายซุส จะต้องจุมพิตที่ขอบแก้วทุกครั้ง ความหลงใหลของซุสต่อแกนีมิด ทำให้เขาละเลยชายาทั้งปวง เกิดความอิจฉาริษยากันถ้วนหน้า แกนีมิดเป็นทั้งคนรินไวน์ให้ทวยเทพและ คนรักของซุส และความทราบถึง เทพีเฮรา ผู้เป็นมเหสีเอก เฮราก็อาละวาดเป็นการใหญ่
ซุสกลัวแกนีมิดจะเป็นอันตราย ก็เลยส่งไปอยู่ กลุ่มดาว Aquarius หรือคนเทน้ำ
เพื่อให้สามารถเห็น แกนีมีด สดใสร่าเริง รินไวน์ ให้ทุกวัน
(http://image.ohozaa.com/if/screenshot20100819at12.07.27am.png)
-
ขอบคุณไรท์เตอร์คะ ท่านเซอร์ซัสแอบหวานกะนากัลด้วย ตกลงรอยแผลที่กรีดไว้เนี่ยคือแสดงความเป็นเจ้าของใช่หรือเปล่าจ้ะ
-
กี๊ดดดดดดดดดดดด ยิ่งอ่านๆท่านเซอร์ซัสก็ยิ่งเท่ห์ขึ้นทุกที :-[
นากัลน้อยก็น่ารัก อั๊ยยยยยยยยยยยย ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขอะ เขินผ่อซายโดดขี่เสือ มันเท่ห์มากกกกกกกก
สรุปว่าท่านเซอร์ซัสไม่ใช่คนของบาบิโลนจริงๆด้วยนิ อืมๆๆๆ
แอบเห็นคำผิดประปรายค่ะ ถ้าไงหายเหนื่อยลองๆมาทวนนะคะ
เช่นลักษณะนามของเรือ ต้องเป็น "ลำ" ไม่ใช่ ร รำ, บุคลิก (ก ไก่สะกดค่ะ ไม่ใช่ ค ควาย),
แล้วก็มีอีกเล็กๆน้อยๆ ยังไงว่างๆลองทวนหน่อยนะคะ คือข้าพเจ้าสนุกกับเรื่องนี้มากมาย เลยอยากให้สดใสไฮโซไรตำหนิ :กอด1:
ปล.โถ........เอาเยี่ยงอย่างแกนิมีดนี่เอง เบื่อซุส เป็นท่านเทพที่ช่างเอาแต่ใจแท้ๆ พรากลูกเขามาแล้วยังดูแลไม่ตลอด หงิงๆ
-
อ่ะฮ่า เซอซัสทำแต้มไปแล้ว
บาลิธเงียบๆนิ่งๆนี่จะหวานเป็นมั้ยนี่
เซอซัสเท่ชะมัด!!! ><
-
โถๆ น้องน้อยนากัลถูกคุณยักษ์ทำให้ค้างงง :o8:
-
ในที่สุดก็รู้แระว่าทำไม..
ว่าแต่ เซอซัสก็เชื่อเรื่องตำนานนี้น่ะแหละ ถึงได้ให้นากัลรินให้
หวังว่าเรื่องที่นากัลออกมาข้างนอกอย่างนี้ โดยที่เลลาห์ไม่รู้เนี่ย คงไม่ทำให้เกิดเรื่องร้าย ๆ นะ
ว่าแต่ นากัลจะจัดการความร้อนรุ่มในตัวยังไงนี่
เซอซัสนะ ทำให้ค้างแล้วจากไป
แต่ถ้าเกินเลยล่ะก็ อาจตายคู่ก้อได้
ขอบคุณคนแต่งค่า
-
อ่ะฮ่า เซอซัสทำแต้มไปแล้ว
บาลิธเงียบๆนิ่งๆนี่จะหวานเป็นมั้ยนี่
เซอซัสเท่ชะมัด!!! ><
นั่นสินะ
-
ตอนนี้แอบเอนใจไปทางท่านเซซัสอ่ะ เท่ห์โค๊ดเลย นากัลแอบเขินดั๊ว หวานนะเนี่ย
-
อิอิ :o8:
ชอบตอนนี้จังเลยอ่ะ :L2: :L2: ไป +1 เลย
มีความรู้สึกอยากให้ เซอซัส เป็นพระเอกจังเลย :กอด1:
อิอิ แกนิมิต นี้ แรงนะเนี่ย โดน เทพ ฉุกเลย :mc4:
-
ตอนนี้ก็สนุกอีกแล้ว :pig4:
แอบติดใจประโยคนี้ "นากัล…เจ้าไม่รู้จริงๆหรอก ว่าเจ้าต้องการอะไร"
อืม ... แล้วจริง ๆ นากัลต้องการอะไรอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
:เฮ้อ:
ตกลงเซอร์ซัสยังไงกันแน่เนี่ย??
งงไปหมดแล้ว อะไรเด๋วดีเด๋วร้าย
แถมยังลึกลับอีกด้วย เอ้อ แล้วตกลงพระเอกคือใครเนี่ย?????
-
ไปหากันถึงที่เลย
เกือบละ เกือบบบบบบบบ ห้ามใจกันไม่อยู่
อิอิ
-
เข้ามาขอบคุณ ผู้อ่านค่า :pig4: ขอกอดทุกคนเลยนะคะ อิอิ :man1:
เมื่อคืน พอลงเสร็จก็หลับน็อคไปเลย :t3: เพิ่งมาตรวจเรื่องใหม่เมื่อเช้า แก้คำผิด กับ จัดหน้าใหม่ให้แล้วนะคะ :L2: ขอบคุณที่ช่วยเตือนมากๆเลยนะคะ ไรท์เตอร์ทำงานดึก แต่ก็ขี้เซาไปด้วย อิอิอิ มีความสุขพอเห็นคนคอนเม้นค่า ... :really2:
-
อยากเชียร์เซอร์ซัส แทนแล้วว
เท่ห์มากเลย
-
นากัลทำเรื่องเสี่ยงๆ อีกแล้ว :a3:
-
ไหนบอกว่าไม่สำคัญไง
แล้วทำไมรีบเอาแก้วไปให้รินไวร์ หล่ะจ๊ะ
-
ท่านเซอร์ซัสทำให้อยากแล้วจากไป กรี๊ดดด
จริงๆแอบเชียร์ให้มีต่อกัน แต่ถ้าอย่างนั้นอาจจะเป็นอันตรายต่อทั้งคู่ได้
-
นากันนี่มีความคิดที่ค่อนข้างจะแตกต่างจากเพื่อนนะ รู้สึกว่า.
แต่แอบประทับใจท่านเซอร์ซัสนะ มีขโมยจูบด้วยอ่ะ :3123:
ลึกๆก็อยากให้ท่านเซอร์เป็นพระเอก แต่ว่า ไม่ดีกว่าไม่เหมาะกับนากัน555+
-
สนุกมากเลยคร่าา หายสงสัยพิธีเทไวหล่ะ
เอิกๆ
-
แหล่วๆๆๆๆแล้ววววว
ยังไงกันละเนี่ย เซอซัสเนี่ย
ไม่ยอมตอบคำถามอีก เราก็อยากรู้เหมือนกันน้า :laugh:
ฮาอ่ะ ไหนว่าจะไม่จิ้มเด็ก :jul3:
-
เซอซัสทำนากัลค้าง
คนอ่านเลยค้างด้วยเลย
:serius2:
เป็นการหลอกล่อเปลี่ยนเรื่องพูดได้ถูกใจดีแท้
ฮ่าฮ่า นากัลเลยหลงเผยความในใจออกมาว่าอยากนอนกับเซอซัส อ๊ากกกกกก
เด็กมันซื่อจริงๆ นะเออ
ตอนนี้อ่านแล้วก็อยากรู้
ตกลงไอ้รอยที่ไหล่นั่นมันเป็นสัญลักษณ์อะไรน้อ
+1 และขอบคุณค่ะที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
:L2:
-
:z3: นากัลหาเรื่องตายแล้ว
เซอซัส แกเป็นใคร :a5:
-
เซอซัสมาทำเท่ห์ไรแถวนี้เนี่ย หวั่นไหวเลย
แถมวิธีปิดปากนู๋น้อยนากัลเนี่ย มันช่าง :impress2:
แต่... เค้ายังเชียร์ท่านบาลิธอยู่ดี หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ท่านเซอซัสเป็นเงาะป่าหรือป่าว ถอดรูปมาแล้วหล่อโฮกไรแบบนี้
แต่มีงานสำคัญบางอย่างต้องทำเลยต้องอำพรางตัวเอง :laugh:
ไปกันใหญ่ล่ะ เหอๆๆๆ o22 ตายแล้วเจ้าหนูย่องไปหาปู้จายแบบนี้ได้ยังไง
ไม่งามนะค่ะ เล่นตัวบ้างไรบ้าง :a11:
-
:-[ :-[ เข้าเวปนี้เพื่ออ่านเรื่องนี้เลยนะเนี่ย
ไรเตอร์สู้ๆๆๆ เค้ารออยู่น้าาาาาาาาาา :impress2: :impress2:
-
เซอซัสเท่ห์อะ o13
แต่ว่านากัลคะ ย่องเข้าหาผู้ชายแบบนี้ แอบมีใจอ๊ะป่าว หุหุ :z1:
-
มายกมือว่าเป็น เซอร์ซัส team ค่า อิอิ
-
นากัลจ๊ะ ถ้าหนูจะหลงท่านเซอซัสหนะ พี่จะไม่แปลกใจเลย
เอิ๊กๆๆ เพราะว่า แค่พี่อ่านพี่ก็หลงเค้าแทนหนูซะแล้ว อ๊ายย :impress2: เถื่อน บ้า ได้ใจจริงๆ
เรื่องนี้สนุกจริงๆ หลากหลายรสชาด เดาไม่ถูก
อยากบอกว่า รออยู่นะคร๊าฟฟฟ Love :L1: คนแต่งมากมาย
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนนี้เเล้ว เข้าใจเรื่องรินไวน์ เเล้วก็ เซอร์ซัส เท่ห์ จริงๆอะ เเต่ว่านะ ความลับ เเละ ปริศนา เยอะเเท้ เเต่ตอนสุดท้ายอะดิ นากัล จะทำไงอะ อารมณ์ค้างนะนั่น สงสารอะ
-
:z10:
ค้างงงง ท่านเซอซัสใจร้าย
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์
ชอบมากเลยอ่ะ มาอัพต่อนะค่ะ
สู้สู้ค่ะ
-
อ๊ากระจ่างและพิธีรินไวน์ที่แท้ก้อมีที่มาที่ไปแบบนี้เอง
เซอร์ซัสไม่เชื่อจริงอะ ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องให้นากัลรินให้ด้วยล่ะ
คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ต้องติดตามกันต่อไป
:pig4:
-
มาให้กำลังใจ แถมแอบกดดันฮ่าๆ
แบบว่า ตอนนี้เวลาเข้าเพจหน้านี้มาจะหาเรื่องนี้ก่อนเลยล่ะ
-
:z2:วันนี้จะได้อ่านไหมน้า
-
แอบชอบยักษ์เซอซัส
-
ยังไม่มา ยังไม่มาเลยวุ้ย
-
ดีใจค่า
กลับมาได้่อ่านหลายตอน อิอิ
แต่คราวนี้ไม่ขอเม้นท์เยอะนะ ไม่มีแรงเหลือจริงๆ หายใจรวยริน (ไม่ใช่และ . . .)
อยากให้ไรท์เตอร์ประกาศพระเอกซักที ! เราสงสัยจริงจัง 5555555555555555
ชีวิตนากัลกำลังราบรื่น แต่ห้ามไปมีอะไรกับพวกองครักษ์เด็ดขาดนะ ! ห้ามผิดกฏนะอีหนูวว วว ว
จากเกร็ดประวัติศาสตร์ เพิ่งรู้ว่าซุสเองก็มีกะเขาเหมือนกัน . . . หุๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องเมนหลัก ต่อคืนพรุ่งนี้ค่า ทุกคน :pig4: :pig4:ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจนะคะ
:L2: :L2:อ่านแล้วดีใจจริงจัง
ตอนนี้ วานเพื่อน วาดรูปประกอบให้เรื่องอยู่ ไม่รู้มันจะวาดให้เมื่อไหร่ ออกแนวอืดอาด :z10:
แต่จะมาถามความเห็น ทุกคนกันก่อนค่ะ ว่าอยากเห็นใครบ้าง?? อิอิ request มาเลยค่ะ จะเอาไปกดดันเพื่อน :z1:
-
ฮึบๆๆมารีเควสท์ค่ะ
น้องนากัล (อันนี้แน่นอน หุหุ เอ่อ ไม่ต้องเวอร์ชันเปลือยหมดก็ได้นะคะ เอาแบบมีผ้าปิดนิดนึง กร้ากกกกกกกกกกส์)
ท่านเซอร์ซัส (เวอร์เท่ห์โก้ด แบบกะลังเอาไม้จิ้มปากเสือไรงิ กี๊ดดดดดดดดดด)
เลลาห์ (ข้าพเจ้าปลื้มแม่หญิงใจดีขี้อายคนนี้มากมายค่ะ ^o^)
ที่จริงก็อยากเห็นหมดแหละ แต่กลัวถ้ารีเควสท์เยอะเกินจะถูกคุณเพื่อนคุณคลาวด์โกรธเอาได้ หงิงๆ
(อยากเห็นบากีสบากอสกะเอลลี่และท่านดันชิที่ดูจะเป็นเจ้านายอารมณ์ดีด้วยสิคะ)
-
:impress2:
-อยากเห็นนากัลในชุดสนมเด็กครับ(แถมแก๊งค์เพื่อนๆนากัลด้วยจะดีมากเลย)
-พี่โจมาร์ อยากรู้ว่าพระเจ้าของนากัลหน้าตาเป็นยังไง
-ท่านยักษ์เซอซัส
-ท่านบาลิธ ชอบตอนที่บรรยายมากอยากเห็นหน้า
:o8: แยะไปป่าวก็ไม่รู้
ขอบคุณครับ
-
อยากเห็นหนุ่มน้อยนากัล กับท่านยักษ์เนี่ยอ่ะแหละ เถื่อนๆ กล้ามล่ำๆ หนวดเครารุงรัง กี๊ซซซซ
-
ขอเป็นนากัล เซอซัส โจมาร์ และบาลิธละกัน
-
อยากเห็นเซอร์ซัสกะนากัลอยู่ดี อิอิ เชียร์คู่นี้
แต่อยากเห็นท่านเบลิธมากกว่าอ่า เพราะจินตการไม่ออกเลยว่าเปนยังไง
รุป เอาหมด ไปกดดัเพื่อนโลดค่า 5555555555555
-
นากัล
โจมาร์
ยักษ์เซอซัส
แบบ 3 P :haun4:
-
อยากสิ ๆ อยากยลโฉมนากัล กะยักษ์เซอซัส
รวมทั้งเด็กสนมด้วย
อยากให้มาต่อทุกวัน วันละนิดก็ยังดี เหมือนเสพติดเรื่องนี้ไปเลยล่ะ
-
ไม่โลภค่ะ แค่อยากดูทุกคนเลย :laugh:
-
พึ่งเข้ามาอ่านคะ แล้วก็อ่านรวดเดียวจบด้วย
ติดเลยคะ แต่งได้น่าติดตามมาก
แอบเชียร์เซอร์ซิสอยู่นะคะ ตอนนี้ อิอิ
-
อยากเห็นท่านเซอร์ซัส แบบว่าภายใต้หนวดเครารุงรังต้องแอบหล่อแน่ๆ เลยค่ะ
-
อยากเห็นหนูนากัล เซอร์ซัส อ้อ!แถมท่านเบลิธมาด้วยก็ดีค่ะ 555+
-
เห็นด้วยกับหลายๆรีที่ผ่านมาจร้า
หนูนากัล และ เซอร์ซัส
ไรเตอร์เคยดู Clash of the Titans สงครามมหาเทพ ป่ะคะ
เราจิ้นพระเอกของเรื่องเป็นเซอร์ซัสอ่ะ
เผอิญลงรูปไม่เป็นเลยลงให้ดูไม่ได้
จะรอนะคะ
^^
-
ยังไม่มาๆ
-
รีเควสเป็นแบบภาคอนาคตกว่านี้
แบบบนากัลโตกว่านี้น่ะค่ะ ไรท์เตอร์เข้าใจเราป่ะเนี่ย
55555555
แบบอยากรู้ว่า จากตอนนี้ ไปถึงอนาคต มันเปลี่ยนไปยังไง แต่ไม่ใช่ว่าเฉลยหมดทุกอย่าง
อันที่จริงก็แล้วแต่ไรท์เตอร์จะตัดสินใจแหละค่ะ ไม่ได้อยากให้เป็นเอ็นซีอย่างเดีัยว เพราะรุคกี้ไม่ได้ชอบเรื่องนี้เพราะเอ็นซี
><
รักไรท์เตอร์นะค่ะ
-
ตามอ่านสองวัน ในที่สุดก็ทันแล้ว
เรื่องออกจะแรงนิดหน่อยตรงที่เป็นเรื่องของเด็ก
แต่โดยเนื้อเรื่อง (เท่าที่อ่านถึงตอนนี้) ยังไม่หนักหนา
อาจเป็นเพราะนากัลค่อนข้างกร้านโลกล่ะมั้ง
ที่สำคัญท่าทางจะมีตัวช่วยเป็นยักษ์ซะด้วย
ไร้เตอร์ทำการบ้านมาดีนะคะอ่านแล้วได้สาระความรู้ดี
-
แอบตามอ่านมาสักพัก ยังไม่จบครบตอน
แต่ขอตอบว่าอยากเห็นนู๋นากัล อิอิ
บวกให้จ้า
-
เรื่องรีเควสรูป
ขอบคุณทุกคนที่เขามาช่วยรีเควสค่ะ
คุยกับเพื่อนเล้ว สรุปนะคะ
วาดแบบแนะนำตัวละครค่ะ
มี นากัล เซอซัส บาลิธ โจมาร์ เอลลี่
เพื่อนไรท์เตอร์จะทยอยๆวาดค่ะ แต่คงนานนิดนึง เสร็จเมื่อไหร่จะรีบลงนะคะ
ปล.จริงๆอยากให้มันวาดประกอบเรื่องซักสองสามภาพด้วย แต่คงต้องง้อซักพัก อิอิ
//////////////////////////////////////
ตอนที่
14
ผมมองไม้ผุๆสีแดงอย่างฉงน ไม่เข้าใจว่าทำใมผมก้าวไม่ออก สุดท้ายผมก็หมุนตัว เดินกลับหงอยๆ ผมก้มหน้าก้มตามองแต่ทาง
พอผ่านลาน ที่มีคนยิวทำงานอีกครั้ง หัวหน้างานก็หวดแซ้กลางอากาศเสียงลั่น ผมควรจะหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจเลย ลานหินเย็นทุกครั้งเมื่อฝ่าเท้าสัมผัส
…ผมรู้สึกใจหายพิกล
ทำใมท่านเซอซัสต้องจูบผม แล้วก็ทำเหมือนเรื่องปกติ แถมโยนออกมาข้างนอก? ผมไม่เข้าใจเลย เขาทำแบบนี้บ่อยรึเปล่า ? จะไปรู้เหตุผลของท่านเซอซัสได้ยังไงล่ะ เขาเพี้ยนๆแบบนั้น ผมนึกถึงบทสนทนาเมื่อเช้า
หรือว่าเขาชอบผม …ผม… ฮือ ผมอยากเล่าให้ใครฟังจังเลย แต่ทุกคนต้องด่าระงมแน่ๆ ผมไม่มีทางบอกใครหรอก แต่ถ้าเป็นเอลลี่…ผมคิด เอลลี่จะเดินทางไปกับท่านดันชิแล้ว ผมอดคุยกับเขาอีกสองวัน โอ้ย ผมต้องระเบิดแน่เลย
ผมวิ่งมาถึงหน้าวัง กดตัวเองให้เล็ก แล้ววิ่งเลียบระเบียง สู่หอเด็ก
………………….
กว่าเลลาห์จะกลับมาก็ตกเย็นแล้ว ผมนั่งหมุนแอปเปิ้ลเล่นในห้องทานอาหาร เอากระดาษ การบ้านของเอลลี่มานั่งมอง มองตัวอักษรที่อ่านไม่ออก ฉงนกับความพิศดารของลายเส้นต่างๆ เอลลี่คงเตรียมตัวขึ้นรถม้า ออกเดินทางไปหัวเมืองกับท่านดันชิแล้ว
เลลาห์ปล่อยผมยาวสวยวันนี้ เส้นผมหยิกนิดๆ เพราะเธอถักเปียตลอดละมั๊ง ผมมองเลลาห์ตาแป๋วระหว่างเธอเตรียมมันฝรั่งอบ และ เป็ดย่าง ให้ผม
“เอลลี่ ออกเดินทางรึยังฮะ?” ผมถาม เธอวางถาด
“ขบวณออกจากวังเมื่อกี้นี้เอง …เจ้าน้องเล็กยิ้มแก้มใสตลอดเลย” เธออมยิ้ม นั่งลง “เป็ดนี่อร่อยมากเลยนะ กินสิ”
ผมแทะเป็ดอย่างเอร็ดอร่อย พูดต่อ “เลลาห์ฮะ?”
“หืม?”
“ผมจะได้ออกไปเที่ยวแบบเอลลี่บ้างมั๊ย?”
เลลาห์ทำหน้านิ่งๆ เอามือท้าวคางมองผม
“เบื่อวังแล้วหรือ?”
“ป่าวฮะ…แต่ผมชอบออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ผมชอบข้างนอกน่ะฮะ”
เลลาห์ฉายแววกลุ้มใจเล็กน้อย “จริงๆ แล้วแต่ฝ่าบาทรับสั่งนะ ท่านดันชิเอ็นดูเอลลี่มาก เลยพาเขาติดตามไปด้วย…ท่านบาลิธก็เดินทางบ่อยพอสมควร แต่ส่วนใหญ่ ท่านจะทรงงานเกี่ยวกับ ไม้…สัตว์…การศึกษา ธรรมชาติ ถ้าท่านโปรดเจ้า ท่านก็คงรับสั่งให้ล่ะ”
ผมยิ้มแฉ่งทันที ผมจะต้องทำให้ท่านชอบผมมากกว่านี้ มันแย่ตรงที่ ท่านบาลิธเป็นคน เงียบ นิ่งอะ ผมเดาไม่ถูกเลยว่า ท่านชอบผมรึเปล่า
…ผมนั่งนึก ลูกค้าแบบนี้ก็มีบ้าง แต่ส่วนมากผมคิดว่าเขาคงเครียดเรื่องอะไรมา เลยมานอนกับผมแก้เบื่อ แต่ท่านบาลิธไม่ใช่แบบนั้นนี่หน่า ท่านเป็นตั้งเจ้าชาย ไม่เห็นมีอะไรน่าเสียใจเลย ถ้าครั้งหน้า ท่านร้องให้ก่อนนอนกับผมอีก ผมคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
เลลาห์พูดต่อ
“แต่นี่ นากัล ถ้าเบื่อวังเร็ว มันจะมีปัญหานะ นากัล..ฉันเข้าใจว่าเด็กๆก็อยากออกไปวิ่งเล่นข้างนอก แต่เธอต้องรู้หน้าที่ของตัวเอง เอ้อ… ” เธอมองไปนอกหน้าต่าง “เย็นนี้ เธอมีประชุมสนมนี่หน่า”
ผมผงกหัว ตักมันฝรั่งเข้าปาก “สาวใช้จะมาตามผมเองแหละ…เลลาห์ฮะ ผมเติมเป็ดได้มั๊ยฮะ?”
--
-----
-
ตอนที่สาวใช้มาตามผมลงไป ระหว่างเดินตามชายกระโปรงเธอ ผมก็รู้สึกคุ้นเคยกับวังมากขึ้น…วังฝั่งซ้ายไม่เงียบเหงา ไม่เหมือนฝั่งขวาของพวกกษัตริย์ ไฟริบหรี่ตามทางเดิน ส่องให้เห็นรูปภาพสวยๆมากมาย ตอนนี้ผมรู้สึกคุ้นตาแล้ว สงสัยผมเริ่มชินกับวังแล้วล่ะ ก็ผมปรับตัวเร็วนี่หน่า
เรามาถึงห้องทรงกลมขนาดกลาง ทุกอย่างตกแต่งเรียบง่าย ไม่มีอะไรเลย พอผมไปถึง ก็มีคนนั่งล้อมโต๊ะอยู่ก่อนแล้ว สาวใช้พาผมไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็ก ผมยิ้มให้ทุกคน เมยายืนท้าวตัวอยู่สูงสุด
เธอประกาศ
“เอาล่ะจ้ะ วันนี้ มีเรื่องด่วนประกาศนะ สำหรับเด็กใหม่ นากัลน้อย เราจะประชุมกันทุกคืนวันศุกร์นะจ้ะ” เธอยิ้มปากแดง เมยาห้อยตุ้มหูพวงใหญ่ แต่งตัวเยอะจังเลยฮะ
“เข้าเรื่องเลยนะจ้ะ …วันพุธอาทิตย์หน้า กษัตริย์เนบูนิดัสอันศักสิทธิ์และเชื้อพระวงศ์ทั้งห้า จะเดินทางไปนครซรูซา ติดกับแม่น้ำสายย่อยของไทกริส เพื่อเข้าร่วมธรรมเนียมปฎิบัติ“
เด็กสาวหน้าตาหวานคนนึงเอ่ยถาม “ทำใมถึงไปแค่ห้าพระองค์ละคะ?”
“เพราะ ท่านฮัมบาบาและท่านเฮนยา ทรงงานปรับปรุงหัวเมืองฝั่งตะวันตก ที่กำลังปกครองอยู่จ้ะ…ดีแล้วที่ถาม เพราะฉะนั้น พระโอรสที่เสด็จไป จะมี ท่านเนนันตาร์ ท่านแอ้คค้า ท่านบาลิธ ท่านอะดัท และ ท่านดันชิ” เมยากล่าวต่อ
ผมมองไปรอบโต๊ะ มีผู้ชายคือผมคนเดียวเอง นอกนั้นเป็นผู้หญิงหมดเลย แล้วพวกเขาก็โตเป็นสาวทุกคน งี้ ผมก็เป็นเด็กผู้ชายคนเดียวของท่านบาลิธน่ะสิ เอ แต่ในนี้ไม่เห็นมีใครผมทองเลย ผมนึกว่าท่านบาลิธโปรดผมสีทองซะอีก ตอนนอนกับท่าน ท่านลูบศรีษะผมตลอด สูดดมกลิ่นผม …
“ธรรมเนียมปฎิบัติที่ว่านี้คือ งานล่าสิงโตแห่งแอสซีเรีย”
ทุกคนบนโต๊ะร้องหูย! ตื่นเต้นกันใหญ่ ผมยังงงๆว่าคืออะไร? เอ๊ะ สิงโตงั้นหรอ…
“และต้องมี ข้าราชบริพารติดสอยห้อมตามท่านไปด้วย ซึ่งนั่นหมายถึงพวกเรา”
พอเมยาประกาศทุกคนก็ร้องดีใจออกมา เหมือนได้ปีกวิเศษ เด็กสาววัยรุ่นข้างผมกรี้ดเสียงดัง
“หยุดก่อน… แต่ติดตรงว่า จะต้องมีคนอยู่ที่นี้ คอยดูแลห้อง และรับเสด็จเมื่อท่านบาลิธกลับมา” เมยาพักหายใจ มองไล่หน้าทุกคน “ใครจะอาสาอยู่?”
“ท่านบาลิธไม่ได้รับสั่งเจาะจงหรอกหรือ ?” หญฺิงสาวผิวชมพูคนนึงพูด
เมยาส่ายหน้า “ฉันต้องการคนอาสาอยู่ที่นี้สองคน…งานล่าสิงโตไม่ได้สบายนักหรอกนะ พวกเจ้าอยากออกไปข้างนอกก็จริง…แต่ฉันต้องบอกก่อนนะจ้ะ ว่าไม่สบาย เมื่อสี่ปีที่แล้ว ฉันตามเสด็จไป…เชื่อมั๊ยจ้ะ..พอรู้ว่า ธรรมเนียมนี้จะจัดอีก ฉันแทบร้องให้”
“ทำใมละคะ?” เด็กสาวหน้าหวานคนเดิมพูด
“ก็ทุ่งซรูซา ตอนกลางวันแดดจัดมาก กลางคืนก็หนาวสั่น และ สิงโตป่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะจ้ะ ดุร้ายมาก และที่พักก็เป็นเต๊นท์เฝ้ายาม ขบวณกษัตริย์จะไปถึงวันพุธยามค่ำ วันพฤหัส เป็นการล่าสิงโตกันสดๆของฝ่าบาทเนบูนิดัสและพระโอรส ยาวต่อไปถึงวันศุกร์ มีงานเลี้ยงก่อไฟกลางทุ่งหญ้า ป่าเขา ..อันตรายมากนะจ้ะ เป็นการล่อสัตว์ป่า พวกทหารองค์รักษ์ไม่ได้นอนทั้งคืน - -”
ผมชะงัก…งี้ท่านเซอซัสก็ไปด้วยน่ะสิ งั้นที่ผมเห็นวันนี้ คือการฝึกซ้อมล่าสิงโตสินะ แหงล่ะ เขาเป็นองค์รักษ์ของท่านบาลิธนะ นากัล..ผมย้ำตัวเอง
พอเมยาอธิบายหน้าที่ สำหรับ ธรรมเนียมล่าสิงโตเสร็จ ก็ปล่อยผมกลับหอ คนอื่นบอกว่า วันนี้ท่านบาลิธไม่รับสั่งให้สนมเข้าเฝ้าเลย เด็กผู้หญิงหน้าหวานอาสาจะอยู่ที่นี้วันล่าสิงโต ผมเลยได้ไปแน่นอน
คืนนี้ ผมเดินกลับหอเองได้แล้ว
ผ่านคนงาน สาวใช้ซึ่งกำลังเก็บกวาดจานชาม หลังอาหารมื้อค่ำของกษัตริย์ ผมคงได้เห็นหน้า ของเนบูนิดัส ผู้ปกครองแคว้นบาบิโลนเนียทั้งหมด วันล่าสิงโตซีนะ ผมยิ้มแก้มป่อง
แต่แปปเดียวก็ต้องหุบ ก็ผมไม่สบายใจนี่หน่า ผมทำเรื่องที่ผิดลงไปวันนี้ ผมแอบหนีไปหาท่านเซอซัส พวกทหารจะจำผมได้มั๊ยอะฮะ?
ผมมาถึงหอแล้ว ภายในห้องโถง มีจุดประทีบให้แสงสว่าง มีเสียงบากีสกับบากอส ตะโกนเล่นกันในห้องนอน
ผมยังไม่อยากเข้าไปในห้องนอนเลยอะ รู้สึกมีเรื่องอะไรต้องคิดเต็มไปหมด ทำใมน๊า…ผมไม่เคยต้องคิดเรื่องอะไรเยอะแยะอย่างงี้เลยนะ พวกผู้ใหญ่ต่างหาก ชอบคิดมากเรื่องซ้ำๆ ถ้าโต ผมไม่ยอมเป็นแบบนั้นหรอก
ผมเดินไปนั่งที่ฝูกกลางพื้น ผ้าม่านยักษ์ใหญ่ขึงปิดหน้าต่าง เผยให้เห็นแสงจันทร์ส่องจากช่องเล็กๆ
พรุ่งนี้ผมต้องเรียนดาราศาสตร์เป็นครั้งแรก…แล้วเลลาห์ก็บอกว่า กำลังรออาจารย์สอนเต้นรำ เผื่อว่าผมจะได้เรียนเต้นด้วย และ อาทิตย์หน้า ผมก็จะได้เดินทางกับท่านบาลิธ ไปงานล่าสิงโตที่นครอื่นไกลๆ
ผมนอนแผ่ เอาหัวหันไปทางหน้าต่าง แหงนหน้ามองพระจันทร์
…ท่านเซอซัสนอนอยู่ที่ไหนน๊า? ที่ตึกของทหาร หรือว่า ห้ององค์รักษ์ฝั่งขวาของท่านบาลิธ เขาทำหลายหน้าที่นี่หน่า…ป่านนี้
ทำใมเขาต้องห้ามผมไปหาด้วยล่ะ?
ผมจับแผลที่ใหล่ซ้ายตัวเอง ตอนนี้สะเก็ดหลุดแล้วฮะ เหลือแต่รอยนูนสีชมพู
ตอนผมเห็นเขาวันนี้ ผมทึ่งที่สุด เขาพุ่งเข้าไปหาเสือโคร่งอย่างไร้ท่าทีกลัวเลย ท่วงท่าของเขาคล่องแคล่วมาก ตอนเขาสั่งทหารก็มีพลัง…. ผมว่าท่านเซอซัสเป็นพวกฮีโร่ในเทพนิยายปรัมปรา ถ้าผมเขียนหนังสือเป็น ผมอยากจดไว้จัง
ถ้าผมเขียนได้แบบเอลลี่และแฝด ผมจะจดว่า วันนี้ผมเห็นท่านเซอซัสขี่หลังเสือ แล้วก็จะจดว่าเขาจูบผมด้วย
…ผมมองดวงดาวเหนือนภากว้าง จะว่าไป ดวงดาววันนี้เหมือนคืนบนเรือของผมกับพี่โจมาร์เลย
ท่านเซอซัสจูบผมด้วย…ผมคิดซ้ำอีก
และแล้วผมก็รู้สึกอุ่นๆที่อก
ห้ามนอนกับทหารเด็ดขาด! เสียงของเลลาห์ดังก้องในหัวผม
ผมหลับตา …ใบหน้าท่านเซอซัสกำลังชุ่มเหงื่อ…แววตาสีน้ำตาลสว่าง เต้นราวกับไฟ
หนวดเขาจะให้ความรู้สึกยังไงนะ? มันเป็นตอหนวดที่โกนไม่หมด มันต้องบาดคางผมแน่เลย
ท่านเซอซัสสบัดเรือนผมดำขลับไปข้างหลัง ….คำรามแหบลึก ไม่สิ ผมเดาว่า ถ้าเขาคำราม เสียงของเขาต้องเหมือนเสือโคร่งตัวนั่น เสียงของสัตว์ป่า
.
ท่านเซอซัสตัวต้องหนักมากแน่ๆเลย ถ้าเขาทับบนตัวผม ผมจะหายใจออกมั๊ยนะ?
สติผมเริ่มหลุดลอยไป ต้นขาหนีบเข้าหากัน
.
มือหยาบกร้านของเขา ถ้ามันสัมผัสทั้งตัวผมจะรู้สึกยังไงน๊า? แล้วถ้าผมลืมตาขึ้นมาก็คงเห็นเขายิ้ม ยิ้มที่มุมปากแบบที่เขาชอบ
. ตอนที่เขาจูบปากผม เขาดูดริมฝีปากล่างแรงมากเลย ลิ้นเขาทั้งร้อนทั้งแฉะ ตอนนั้นผมตัวอ่อนยวบ รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว ถ้าเขาจูบผมอีก นานกว่านี้….แล้วถ้า ไอ้นั่นที่อยู่ในกางเกงหนังของทหารเขา- -
“ห้ามนอนกับทหารเด็ดขาด!” เสียงของเลลาห์ดังก้องในหัวผม
.
.
ทำใมล่ะฮะ?
=============================
รักผู้อ่านเช่นกันค่าาา จุ้ฟๆๆ :L2:ขอบคุณท่านผู้อ่านมากกกกกกที่สุดในโลกเลยค่าาาา
เรื่องต่อจากนี้จะเรทขึ้นนะคะ อิอิ
อยากให้มาต่อทุกวัน วันละนิดก็ยังดี เหมือนเสพติดเรื่องนี้ไปเลยล่ะ
กอดค่ะ :man1:ไรท์เตอร์จะพยายามนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ :-[
-
นากัลเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
ทำไมต้องไปคิดถึงท่านเซอร์ซัสด้วย
เธอเป็นสนมของท่านบาลิสนะ จำเอาไว้ o12 o12
-
"รักผู้อ่านเช่นกันค่าาา จุ้ฟๆๆ :L2:ขอบคุณท่านผู้อ่านมากกกกกกที่สุดในโลกเลยค่าาาา
เรื่องต่อจากนี้จะเรทขึ้นนะคะ อิอิ"
สัญญาแล้วนะ :m11:
-
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ :o8: :o8:
-
นู๋น้อยนากัลของพวกเราเพ้อไปแล้วววววววววว >.<
-
ดูท่านากัลจะหลงรักเซอร์ซัสแบบไม่รู้ตัวนะเนี่ย มีแอบคิดถึงด้วย
รอตอนต่อไปแบบใจจดใจจ่อเลยค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตายแล้ว ท่านเซอร์ซัส ท่านรู้ตัวใช่มั้ยเจ้าคะว่าทำเด็กใจแตก
ถึงกับกลับมานอนเพ้อละเมอหา แถมยัง....เอ่อ ร้อน เลยด้วยสิ :-[
-
:o8: นากัลเอาท่านเซอซัสมาเพ้อเชี่ยว
อย่างว่าของแปลกเด็กน้อยก็ย่อมสนใจ
ชอบๆรอตอนต่อไปครับ
-
เด็กหนอเด็ก :z1:
แต่เซอร์ซัสก็เร้าใจจริงๆนี่ :o8:
-
ท่านเซอร์ซัสจะรู้ไหมว่านากัลเพ้อถึงท่านขนาดเนี่ย ชอบๆ
เป็นกําลังให้ไรท์เตอร์นะ
-
เซอซัสไม่ธรรมดานะเนี๊ย แค่จูบนากัลก็ติดใจแหละ :pig4:
-
นากัลน้อย หลงเซอซัส ซะแล้ว
-
นากัลเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
ทำไมต้องไปคิดถึงท่านเซอร์ซัสด้วย
เธอเป็นสนมของท่านบาลิสนะ จำเอาไว้ o12 o12
เห็นความคิดเห็นนี้ตกใจเลย นึกว่าพี่เลลาห์ ตามมาอ่านเลยนะคะนั่น อิๆ
อ่านเรื่องนี้ก็เดาต่อไป ใครจะเป็นตัวจริงของอิหนูนากัลกันคะเนี่ย ตื่นเต้นๆ ยังไง เราก็ลุ้นท่านเซอซัส แหละ หล่อ เท่ ได้ใจจริงๆ ปริศนามีหลายปมเลย เอิ๊กๆ อยากอ่าน อยากให้ไรเตอร์ไขให้รู้เร็วๆ แวะเข้ามาเปิดดูทุกวันเลยนะคะเรื่องนี้ ชอบมากๆๆค่า><
-
เจ้าหนูเนกัลถึงขั้นเก็บกลับมาเฝ้าเพ้อละเมอหากันเลยทีเดียว :laugh:
-
ไม่แน่นะ ท่านเซอร์ซัส อาจจะกำลังเพ้อถึงนากัล เหมือนกันก็เป็นได้
ก็เหมือนแม่เหล็กดูดเข้าหากันขนาดนั้น อิอิ
-
เซอร์ซัสเล่นเอานากัลเก็บไปคิดเลยนะ
มาทำให้หัวใจเด็กหวั่นไหวได้ไงเนี่ย รับผิดชอบด้วยล่ะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรรมเเล้ว นากัลของเรา ไปคิดถึงเค้า อาการหนักนะเนี่ยกับ พี่โจมาร์ ยังไม่ขนาดนี้เลย นะนั่น
-
+1 ค่ะ เรื่องนี้เยี่ยมมาก ได้ความรู้ด้วย o13
อยากอ่านทุกวันเลย :z3:
-
นากัลจ๋า
นี่หนูเป็นมากถึงขนาดเก็บมาเพ้อเลยหรือเนี่ย
โอ้...ม่าย
:serius2:
แค่จูบเดียวยังขนาดนี้
ถ้ามีอะไรมากกว่านั้น
นากัลจะไม่เป็นอันกินอันนอนไปเลยหรือเนี่ย
ปล. อย่าว่าเค้านะ แต่อ่านๆ ไปแล้วมันแว๊ปขึ้นมาเอง
ท่านบาลิคกับเซอร์ซัสไม่ได้มีซัมติงรองกันใช่ไหม
:m17:
+1 ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้จ้า
-
อุ๊ยๆๆ เราอยากเชียร์ เซอซัส หล่ะ
อิอิ :L2: :L2:
-
เรทขึ้นเหรอ
ใจนึงก็อยากอ่านอีกใจก็ไม่อยากอ่าน ไม่สิ ไม่กล้าที่จะอ่าน
ยังไงนากัลก็หนีเรื่องพวกนี้ไม่พ้น ถึงจะเรทก็อย่าให้น้องโดนรุนแรงมากนักนะ
กลัวคนแต่งจะมาแอบให้เราชอบเซอซัสแล้วจากไปจริง ๆ
นากลัต้องผิดกฏเข้าสักวัน !
จะช้ารึเร็วก็เท่านั้น
รอพาทหน้าคะ
คงเป็นที่งานล่าสิงโต เน๊อะ
-
ขอเชียร์เซอซัสให้เป็นพระเอกนะคะ อิอิ ตอนแรกก็คิดว่าเจ้าชายบาลิสเป็นพระเอกซะอีก แต่ดูจากคาแรคเตอร์ของเจ้าชายแล้วจิ้นเป็นพระเอกไม่ได้เลย ดูนุ่มนิ่มไปหน่อยอ่ะ 55+ ขอมาเชียร์เซอซัสแล้วกัน แต่ถ้ามีหนุ่มๆ ออกมาอีก อาจจะเปลี่ยนใจ :z1:
ปล.ว่าแล้วก็เตรียมทิชชู่ คอยซับเลือดเวลาอ่านตอนต่อๆ ไปของเรื่องนี้ดีกว่า :haun4:
-
อย่ามาเป็นแบบว่า
เซอร์ซัสเป็นซัมติ้งกับท่านบาลิสนะย๊า...
ชั้นรับไม่ด๊ายยยย :call:
-
หวั่นไหวกับเซอซัสไปเรียบร้อยแล้ว
นากัลเอ๋ย..
-
กะรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!! :impress2:
นากัลลลลลล ในที่สุดหนูก็หวิวไปกับท่านเซอซัส (รับผิดชอบเด็กแกด้วยล่ะพ่อหนุ่ม หุหุหุ :-[ )
รู้สึกเหมือนจะเป็นพระเอก???? (ไม่ใช่ก็ขอให้ใช่เถอะค่ะ)
ไรเตอร์สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~ด ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ ความรู้เเน่นเอี๊ยดดดดด! (อยากสารภาพ ว่าข้ามพาร์ทความรู้ไปสิ้น!! ขอโทษนะคะ แค่ที่เรียนก็ยัดความรู้ลงไปไม่หมดแล้วค่ะ ไม่หมดจริงๆ หล่นหายไปเยอะเลย ...เดี๋ยวทำคนไข้ตาย ได้ไปอยู่ในคุกแบบพี่กันย์(ข้ามเรื่องเเล้ววววว o22) )
อ่านเรื่องนี้แล้วเป็นมากกว่านิยายคลายเครียดค่ะ! มันน่าติดตามมากๆ มากจริงๆ o13 ต้องแวะมาทุกวัน ถ้ามีเวลาว่างได้กลับคอนโดก็อ่านในคอม แต่ถ้าไม่ ก็อ่านในมือถือ อ่านไปยิ้มไป พอถึงฉากเรทก็ทำหน้าหื่น เด็กสะดุ้งไปตามๆกัน (หวอดเด็กค่ะ หึหึหึ จิ้นง่ายยยยยยย หนูนากัลก็เด็ก)
....เม้นยาวไปหน่อย แต่สนุกจริงๆนะคะ อยากอ่านต่อเร็วๆ กรี๊สสสสสสสสส
ขอให้นากัลมีความสุข ขอให้เซอซัสมีความหื่น และขอให้ไรเตอร์มีความคิดอยากอัพทกๆวันค่า :bye2:
-
ยังไงก็รู้สึกเหมืือนเซอซัสไม่ใช่พระเอก
รุ้สึกเหมือนพระเอกต้องมาช้ากว่านี้ ก็พระเอกมาตอนจบนี่เนอะ (เกี่ยวหรอฟร่ะ !!?)
ตอนนี้นากัลก็แค่หวั่นไหว เพราะว่าช่วงนี้ไม่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับร่างกายตัวเองเลยไม่ใ่ช่เหรอ
ถ้าตามหลักจิตวิทยานะ (ฮาฮา)
รอต่อไปค่ะ เราเชื่อว่านิยายเรื่องนี้ต้องยาววววววว มากแน่ๆ คนอ่านจะไม่หายไปไหน ถ้าไรท์เตอร์ยังไม่ทิ้งกันน๊า ~~ :กอด1:
สู้ๆ ค่า ไฟท์ติ้ง !
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักนากัล...อยากให้พบเจอแต่ความสุข
-
นากัลจะเล่นกับไฟรึเปล่า
อิอิ
-
o13 ชอบมากค่ะ มาต่อไวนะคะ :call:
-
พึ่งจะได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
ชอบเซอซัส ดูมีความลับเย๊อะ จนนากัลน้อยอยากจะไขให้กระจ่าง :laugh:
ท่านบาลิสก็ดูมีแผลใจ นากัลน้อยจะรักษาได้มั้ยน๊า
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
หรือนากัสจะตกหลุมรักท่านเซอซัส
หรือแค่ความอยากรู้ในตัวของเซอซัสอ่ะ
โอ๊ยยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะ ไร้ทเตอร์มาต่อบ่อยๆนะ
:L2: :L2:
-
เข้ามาให้กำลังใจค่ะ เจ้ติดตามเสมอน้าาาาาาาา
-
:really2:แวะเข้าเยิ่ยม เผื่อได้อ่าน
-
นากัสน้อย :o8:
-
:z3: :z3:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดนากัลหวั่นไหวกะท่านเซอร์ซัส
ฮิฮิ
แต่แอบเชียท่านบาลิธนิดๆ
ชอบคำนี้จัง"ทำไมล่ะฮะ"
555.
นั่นสิทำไม
ลองดุสิจ๊ะนากัลลล
-
อ่านรวดเดียวทันเลย
งานการไม่ได้ทำแล้ว
ชอบ..............
-
เรื่องนี้ต้องมีลับลมคมในอยู่แน่นอนเลย
เซอซัสเป็นเจ้าชายประเทศไหนสักแห่งแน่นอนเลย
-
โอ้ว
ขอเม้นยาวๆให้สมกับที่นั่งอ่านมาตั้งแต่หน้าหนึ่ง
อยากบอกว่า
นี่เป็นผิกที่อลังที่สุดที่เราอ่านมาอ่ะ
เราโคดชอบเลย
ให้ตายเหอะ
เป็นอะไรที่ปลื้มมากเลย
ฟิกสวย
ภาษาสวย
น่าหลงไหล
น่าติดตามอย่างแรง
เราชอบมากกกกกก
แบบว่า หยุดอ่านไม่ได้
น้ำท่าไม่อาบ
ข้าวปลาไม่กิน
นั่งจ้องคอม นั่งอ่านมาราทอน
ปล อยากบอกไรท์เตอร์ว่าสนุกมากๆ
โดนใจจริงๆ
เรื่องนี้ทำให้เราalert มากๆเลย
ชอบเรื่องมากๆ
และอยากอ่านต่อ
จิงๆ
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
จุ๊บๆไรท์เตอร์
-
อย่านะนากัล เดี๋ยวเป็นเรื่อง
-
วันนี้ยังไม่มาเลยแฮะ :z2:
-
มีกำลังมามากขนาดนี้ ไม่มาต่อไม่ไ้ด้แล้วนะคะ
อิอิ
โอม จงมาๆ
-
ตอนที่ 15
=============================
เมื่อวาน คนที่อุ้มผมมาไว้ที่เตียงคือเลลาห์ ผมสลึมสลือ เธอถามว่าทำใมมาหลับอยู่ตรงนี้ ผมได้แต่ทำเสียงฮึมๆ
ตอนเช้ามืด พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แฝดยังไม่ตื่น แต่ผมถูกเรียกตัวให้ไปเตรียมอ่างน้ำในท่านบาลิธ ผมวิ่งดุ๊กๆตามสาวใช้มาถึงห้องบรรทมเดิม พอเดินเข้าไป ท่านบาลิธก็หลับอยู่ที่เตียง ใบหน้าขาวนิ่งสนิท สาวใช้ถือเทียนนำทางเข้าไปในห้องอาบน้ำ เธอยัดผ้าเช็ดตัวและขันใส่เครื่องหอมใส่อ้อมแขนผม สั่งลวกๆว่าให้เตรียมอ่างน้ำซะก่อนท่านจะตื่น เธอจะรีบไปจัดดอกไม้ในห้องทานอาหาร แล้วเธอก็ผลุนผลันออกไป
ผมเกาหัวงงๆ ถ้าผมทำพลาด ท่านบาลิธคงไม่โกรธหรอกเนอะ…แต่ผมก็ไม่แน่ใจ
ผมวางกองผ้าลินินที่โต๊ะไม้ หน้ากระจก หยิบเทียนไปจุดไฟเพิ่มๆ ตามผนังห้อง แล้วก็ยกถังน้ำมาเติมลงในอ่างกระเบื้องสีขาว ซักสี่ห้าถัง แล้วผมก็โรยเครื่องหอม และ กลีบดอกไม้ลงไป คุกเข่าก้มใช้มือกวนๆน้ำ …กลิ่นหอมฟุ้งแล้ว ผมดีใจที่ทำถูก
ท่านบาลิธจะตื่นรึยังน๊า…แล้วผมก็ต้องนวดให้เขาตอนอาบน้ำด้วยนี่ ผมชะโงกหน้าดูห้องบรรทม บนเตียงสีขาวข้างนอกว่างเปล่า เห? ท่านบาลิธลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่อะ
ผมรีบเดินออกมาหาท่านบาลิธ แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักที่ระเบียง บานประตูไม้ถูกเปิดไปสู่ระเบียงสวย อุดมด้วยพืชไม้เลื้อยนานาพันธุ์ วิวยามเช้าของมหาวิหารถูกหมอกสีนวลบังจางๆ ราวกับภาพระบายสีน้ำ ผมเดินออกไปที่ระเบียงอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงจิ้บๆจากด้านซ้าย ผมหันควับ
ท่านบาลิธยืนตัวสูง เบื้องหน้าท่านมีกรงนกพิราบ แล้วท่านก็กำลังยื่นมือเข้าไปป้อนถั่วให้เจ้านกตัวนั้น
นิ้วเรียวยาวสัมผัสปีกนกเบาๆ ซักพักท่านก็ปลดสลักกรง แล้วปล่อยมัน….นกบินออกสู่ท้องฟ้า
ผมท้าวระเบียงมองตาม อ้าปากหวอ…ทำใมท่านปล่อยมันไปแล้วล่ะ?? ผมอยากเล่นนกบ้างอะท่านบาลิธวางกรงนกที่คานไม้เงียบๆ ก่อนจะหันมาเห็นผม
“นากัล?” ผมรีบห่อใหล่ก้มโค้งท่านทีนึง
“เจ้ามาพอดีเลย ดีล่ะ…ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย” ท่านบาลิธกวักมือ ผมเดินเข้าไปหาท่าน หวา…ท่านจะให้ทำที่ระเบียงเลยหรอ
“ขึ้นหลังข้ามา” ท่านพูดเรียบๆ
ห้ะ???!!!!
ท่านบาลิธชี้ไปด้านบน “ …เจ้าเห็นกรงนกนู้นมั๊ย เซอซัสแขวนมันสูงเกินไป เจ้าต้องขี่หลังข้า ถึงจะหยิบได้ ”
ผมพยักหน้าลนๆ ท่านบาลิธคุกเข่าลงข้างนึง ผมจับบ่าท่านอย่างเกร็งๆ ก่อนจะพาดขาขึ้นไป
ท่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมเซนิดหน่อย แต่ก็กระชับกรงนกไว้ได้ “เอาลงมาเลย นั่นล่ะ…”
ท่านวางผมลงที่พื้น ผมส่งกรงนกให้ แต่ท่านมองยิ้มๆ “เจ้าอยากให้อาหารนกรึเปล่า?”
อยากสิ แน่นอนแหละ เลลาห์บอกว่าให้ผมตอบท่านเวลาถามได้ “อยากคับ พระองค์ท่าน”
ท่านบาลิธหัวเราะพรืด ยิ้มเล็กๆ “ ไม่ต้องใช้คำศัพท์หรูๆกับข้าหรอก เจ้ายังเล็กนัก ข้าชอบให้พูดแบบสามัญชนมากกว่า”
ท่านวางกรงนกบนคานระเบียง ดึงใหล่ผมไปใกล้ ถาดเมล็ดพืชวางอยู่บนโต๊ะ ผมหยิบขึ้นมาสามสี่เม็ด แล้วยื่นมือเข้าไปในกรง
นกหันคอดุ้กดิ้กแปปนึง ก่อนจะจิกถั่วกลางฝ่ามือผม ผมหัวเราะเบาๆ
“มันชอบเจ้านะ นากัล…” ท่านพูด “ที่นี้ก็ปลดสลัก ปล่อยให้มันบิน”
ผมเงยหน้ามองท่านบาลิธ แววตาสีเทาสงบเสงี่ยมมองตอบเงียบๆ ผมอยากถามจังเลย
“มีอะไรรึ?”
“เอ่อ ท่านฮะ…แล้วนกไม่บินหายไปหมดหรือฮะ?”
ท่านบาลิธพ่นลมหายใจยิ้มๆ ลูบหัวผม มือท่านอุ่นจัง
“ข้าชอบศึกษาพฤติกรรมสิ่งมีชีวิต นากัล…สัตว์ทุกชนิดต้องการอิสระ แต่บางตัวก็ชอบถูกคนเลี้ยง” ท่านบาลิธผละออก เดินไปเปิดกรงถัดไป “ตัวนี้จะกลับมาก่อนพลบค่ำเสมอ” นกพิราบขาวสบัดปีกเสียงดัง ร่อนผ่านอากาศ
ท่านคว้าอีกกรงมา
“แต่อย่างเจ้าตัวนี้ …” ท่านชูกรงนกตัวหนึ่งให้ผมดู ใช้มือปลดสลัก…ประตูกรงเปิดออก แต่เจ้านกไม่ยักขยับ มันทำท่าง่วงๆ “แก่ ขี้เกียจ และไม่บินเลย” ท่านแขวนกลับที่เดิม
เดินถอยหลังไปอีก ผมเห็นท่านยกกรงเล็กที่สุดอันนึงมาจากพื้น พอท่านบาลิธเขยิบเข้ามาใกล้ ผมก็พบว่ามันคือ ลูกนกพิราบตัวเล็กๆ น่ารักมากเลยฮะ ผมมองเจ้านกตาแป๋ว
ท่านบาลิธโยนถั่วเข้าไปให้มัน ก่อนแขวนข้างๆนกแก่
“ข้าเลี้ยงนกพวกนี้ตั้งแต่เล็ก… พอโตก็ลองปล่อยไป บางตัวก็กลับมา…บางตัวก็ไม่ ”
ผมไม่เห็นใบหน้าท่านตอนที่พูดประโยคนี้ แต่รู้สึกว่าน้ำเสียงท่านเศร้าๆอะฮะ
แต่แล้วท่านบาลิธก็เขยิบเข้ามาประชิด แววตาท่านตอนมองผมล่องลอยอีกแล้ว ท่านสอดมือเกี่ยวเส้นผมสีทอง ใบหน้าสะอาดไม่แสดงอารมณ์
“ใครคือพี่เลี้ยงเจ้านะ?”
“เลลาห์ฮะ”
“อืม เจ้าชอบเรียนหนังสือรึเปล่า”
ผมตาโตกับคำถาม หมายความว่าท่านจะรับสั่งอาจารย์ให้ผมหรอ “ชอบฮะ ท่านบาลิธ ผมอยากเขียนหนังสือเป็นฮะ”
ท่านบาลิธมองผมอย่างเอ็นดู นิ้วโป้งอุ่นๆลูบแก้ม “แล้วชอบกีฬามั๊ย?”
กีฬาหรอ…ผมไม่ค่อยชอบเลยอะ ผมส่ายหน้า …มันเหนื่อยอะ ผมวิ่งไม่เร็วด้วย
“แต่ถ้าเป็นเต้น ผมอยากเรียนฮะ” ผมรีบพูดพอนึกได้ ท่านบาลิธดูพอใจทุกครั้งเวลาผมตอบ ท่านคงชอบให้ผมพูดเยอะๆกระมัง เพราะคนส่วนใหญ่ต้องไม่กล้าพูดกับท่านแน่
“ดี…นากัล ต่อไปนี้ เจ้าต้องเป็นคนเตรียมอ่างน้ำให้ข้าตอนเช้า และ มาหาข้าก่อนเข้านอนทุกวัน…ส่วนกลางวัน ข้าจะให้เจ้าได้เรียนหนังสือ พรุ่งนี้ข้าจะสั่งเรื่องอาจารย์ให้ เจ้าแค่บอกพี่เลี้ยงเจ้า ว่าอยากเรียนอะไรบ้าง”
ผมยิ้มแฉ่งมากที่สุดให้ท่านบาลิธ “จริงหรอฮะ? ขะ..ขอบคุณนะฮะ ท่าน” ผมกำลังจะลงไปคุกเข่าโค้ง แบบที่เลลาห์สอน แต่ท่านดึงใหล่ผมไว้ ท่านพูดเสียงแผ่ว “นากัล เจ้าไม่ใช่สนมทั่วไปของข้า…จงขอบคุณอย่างที่เจ้าทำแบบสามัญชนเถอะ”
ผมเงยหน้า ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงหรอฮะ ท่านบาลิธ?”
“เวลาเจ้าขอบคุณใคร นอกวัง เจ้าทำยังไงล่ะ” ผมหลุบตาคิด “อืม…”
แล้วผมก็เดินไปกอดเอวท่าน ซบหัวใต้หน้าอกพอดี ท่านหัวเราะในลำคอ แววตาสีเทาทอประกาย ลูบหลังผมช้าๆ ท่านบาลิธตัวหอมจังเลย แล้วก็นิ่มมากๆด้วย…ผมรู้สึกว่าบุคลิคท่านเหมือน…อืม พ่อ? ใช่ ท่านเหมือนพ่อแบบที่ผมเคยจินตการไว้ตอนเด็กๆ พ่อที่ผมไม่เคยมี
ท่านสั่งให้ผมไปทานอาหารเช้าของท่านเอง ที่สาวใช้เดินมาเสริฟ ท่านบอกว่าไม่ต้องเข้ามาในห้องน้ำ ท่านจะจัดการตนเอง แล้วท่านก็ปิดประตู ผมนั่งจ๋องอยู่บนเตียงกว้าง มีถาดอาหารวางอยู่ตรงหน้า…นี้ผมจะได้กินจานของเจ้าชายหรอ? จะอร่อยกว่าของเลลาห์รึเปล่าน๊า?
ผมตัดเสต็กหมู แอบใช้มือหยิบเม็ดข้าวโพดโรยใส่ปาก อืม…ก็อร่อยเลยแหละ แต่ผมชอบฝีมือเลลาห์มากกว่า ผมกินไปเรื่อยๆ มองกรงนกนอกระเบียงพัด บางกรงถูกวางหมิ่นเหม่จะตก ท่านบาลิธมีความคิดแปลกๆเรื่องการปล่อยนก ท่านจะร้องให้เพราะนกไม่ยอมกลับบ้านรึเปล่าน๊า? ใช่แน่ๆเลย
ผมเหม่อ- -
ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มขึ้นแล้ว ท่านเซอซัสทำอะไรอยู่นะ ?
เสียงประตูเปิดออก
ท่านบาลิธใส่ผ้าเหน็บเอวแค่ท่อนล่าง เดินหยุดที่หน้าเตียงผม แววตาท่านตอนมองผมตอนนี้มันแปลกมากๆ มันเหมือนท่านกึ่งตกใจกึ่งนึกอะไรบางอย่างอยู่
ไม่ทันตั้งตัว ท่านบาลิธก็ขึ้นมาบนเตียง ผลักผมลงไป น้ำหนักผู้ใหญ่ทำให้เตียงยวบ บนตัวท่านมีหยดน้ำเกาะ ผมสีน้ำตาลที่ปกติเรียบ ตอนนี้ชี้ไปมานิดๆ ท่านจูบหน้าผากผม ไล่ลงมาที่ต้นคอ…
มืออีกค้างบีบเคล้นก้นผม
ถาดอาหารถูกดันออกไป ผมถูกท่านบาลิธไซร้จนหัวติดกับพนักเตียง ท่านสูดดมตรงลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า ผมกอดคอท่านแน่น…รู้สึกจั๊กจี้จัง
เสียงหายใจท่านบาลิธเบาลง ท่านผ่อนน้ำหนักที่กอดผม พักหายใจข้างหู
…แล้วท่านก็ผละออกไป ผมนอนงงๆ ผ้าคาดเอวตอนนี้ถูกถลกออก
ท่านบาลิธนั่งปลายเตียง ตั้งสติ…หายใจให้ช้าลง ท่านลูบผมเปียกน้ำให้เรียบไปด้านหลัง ถอนหายใจหนักๆทีนึง
“กลับมาอีกทีหลังอาหารค่ำนะ นากัล…ข้ามีธุระต้อง- -”
ยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงเคาะประตู แต่ท่านบาลิธไม่ทันตอบ…ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา
ผมอ้าปากค้าง ท่านเซอซัสเดินตึงๆเข้ามา ร่างใหญ่สวมเสื้อแขนสั้นสีน้ำตาลแก่ ไม่ได้เงยหน้ามองที่เตียงเลย
“ทรงโปรดให้กระหม่อม รายงานข่าวกองทัพ หรือว่า ข่าวที่พระองค์สนใจที่สุดก่อนดี?” เขาสบัดผมปรกหน้าออกจากตา แล้วถึงหันมา
พอเข้าเห็นผม ดวงตาสีน้ำตาลก็แปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะผุดรอยยิ้มเย็นๆ
“ฮ่ะ!…สิ้นค้าของกระหม่อม”
ท่านบาลิธเดินไปหยิบเสื้อผ้าลินินมาสวม ผมรีบดึงผ้าคาดเอวปิดหว่างขา ลุกขึ้นมานั่งตรง
ท่านบาลิธแกมหัวเราะ “นากัลเป็นเด็กดีมาก เซอซัส..เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”
ยักษ์เซอซัสเลิกคิ้วแบบไม่ค่อยมีมารยาท ก่อนจะก้มหัวให้ท่านบาลิธ
ท่านบาลิธหันมาบอกผม “เจ้าไปก่อนเถอะ นากัล ข้ามีธุระ…อย่าลืมคืนนี้นะ” แล้วท่านก็จุมพิตเรือนผมผมอีกครั้ง ผมเด้งตัวดึ๋งลงจากเตียง
งือ ท่านเซอซัส…! ผมพยายามไม่สบตาเขา
ท่านบาลิธเดินนำท่านเซอซัสไปที่ระเบียง
ผมแกล้งทำเป็นจัดผ้าคาดเอวช้าๆ และยกถาดอาหารไปไว้ที่โต๊ะ ท่านเซอซัสก็เดินตามไปช้าๆเหมือนกัน
สุดท้าย ผมก็ต้องหันหลังออกจากห้อง แต่ก็หันไปสบตากับเขาพอดี
เขายักคิ้วเข้มๆให้ผมทีหนึ่ง ก่อนจะทำท่าตีอะไรซักอย่างกลางอากาศ แล้วก็ชี้มาที่บั้นท้ายผม เขาหัวเราะไร้เสียงก่อนจะลับระเบียงไปกับท่านบาลิธ
=========================
ผมกลับมาที่หอด้วยอารมณ์บูดบอกไม่ถูก ทำใมน๊า? ตอนที่ท่านเซอซัสมองผมเปลือยอยู่บนเตียง แล้วพูดว่า ‘ฮ่ะ สิ้นค้าของกระหม่อม’ ผมรู้สึกแย่มากๆเลย รู้สึกคลื่นใส้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยนะฮะ
พอผมเจอเลลาห์ เธอก็กรี้ดเสียงสนั่น บอกว่าเธอรู้เรื่องจากเมยาแล้ว เธอบอกว่าเย็นนี้ผมจะเรียนดาราศาสตร์ และพรุ่งนี้ คือวิชาอักษร
เอลลี่ก็กลับมาพรุ่งนี้ ผมจะได้เรียนพร้อมกับหมอนั่น
ในตอนเที่ยง ผมอ้าปากรับพายที่เลลาห์เอามายัดปากอย่างยินดี แต่ในใจก็อึดอัดบอกไม่ถูก ผมเห็นหน้าท่านเซอซัสเมื่อกี้ ทำใมเขาต้องทำท่าทางแบบนั้นใส่ผมด้วย? หรือว่าเขากำลังบอกอะไรผม? เขาอยากนอนกับผมรึเปล่า ?
โอ้ย แต่ท่านบาลิธเป็นคนดีนะ นากัล ถ้านายนอนกับท่านเซอซัสนายต้องตายแน่ๆ แล้วทุกอย่างที่พยายามมาก็จะจบ ผมคิดเศร้าๆ เดินเข้าไปในห้องนอน มีเสียงเลลาห์ตะโกนเข้ามาว่าจะพาผมไปหาแฝดที่สนามฝึกดาบ ผมกำลังจะปฎิเสธแต่ก็นึกขึ้นได้
“ไปฮะ!!” ผมวิ่งออกมาจากห้อง “ไปด้วยฮะ”
ท่านเซอซัสฮะ แค่คิดผมรู้สึกว่าขากำลังอยากวิ่งออกไป วิ่งออกไปเหมือนตอนวิ่งแข่งกับชาทรัช
วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เหมือนนกพิราบพวกนั้นที่บินขึ้นฟ้าปรานลมกรด
/////////////////////
ตอนหน้าไปงานล่าสิงโตกับห้าหนุ่มโอรส แอนด์ เดอะสนม แร้ว555
คอมเม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยนะค๊าาา เป็นความสุขในชีวิตค่า :impress2: :impress2: รักผู้อ่านที่ซู้ดดดด
:pig4: ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
-
ท่านบาลิธก็น่ารักดีนะ โปรดนากัลแล้วแต่คงมีอะไรๆในใจเยอะนะเนี่ย
เซอร์ซัสต้องมีความสําคัญกะท่านบาลิธมากๆสามารถเข้ามาในห้องบรรทมได้ง่ายๆเนอะ แต่ที่แน่ๆสําคัญกะนากัลเพราะน้องก็ยังเพ้อถึงเซอร์ซัสตลอด
ปล ไรท์เตอร์นอนดึกจัง รักษาสุขภาพนะ
-
ท่านบาลิธเคยถูกทิ้งสิงั้น >.<
บวกให้จ้า
-
นากัลโชคดีจังที่ท่านบาลิธทรงโปรด แต่เซอซัสนี่ก็ยังน่าสงสัยนะ ถึงขนาดเข้าห้องบรรทมได้โดยไม่ต้องขออนุญาต แถมยังมาทำให้นากัลหวั่นไหวอีก
เอาใจช่วยนากัลและเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
่ท่านบาลิธดูอ่อนโยน ให้ความรู้สึกเหมือนพ่อจริงๆน่ะแหละ
แถมตอนนี้เป็นคนโปรดแล้วนะนากัล ฮิ๊วววว o13
-
คิดอีกแง่ ท่านบาลิสกับ เซอซัส กิ๊กกันอยู่
คิดขำๆๆ
ตอนนี้น่ารักดีค่า
-
ถ้าจริงๆแล้วนากัลเป็นลูกท่านบาลิสก็ดีอ่ะสิ
แต่อึ๋ยๆกันไปแล้วอ่ะ
-
ท่านบาลิธน่าจะมีอดีตที่เจ็บปวดนะ
ส่วนนากัลน่าจะหลงเซอซัสอย่างมากเพ้อหาตลอด
แต่ทำบาลิธต้องหักห้ามใจที่จะมีอะไรกับนากัลด้วย สงสัยพฤติกรรมแฮะ
-
บาลิธ ชอบเซอซัส?
ไม่งั้นคงไม่สามารถทำไรตามใจได้ขนาดนี้แน่ ๆ
-
ท่านบาลิสเปรียบเสมือนพ่อไปซะแล้ว
เซอร์ซัสล่ะเปรียบเสมือนอะไร
นากัลหายใจเข้าออกเป้นเซอร์ซัสตลอดเลยนะเนี่ย กิ้วๆ :m12:
-
:m15: ท่านบาลิธต้องปล่อยใครไปแล้วเค้าไม่กลับมาแน่เลย
:impress2:นากัลเพ้อหาเซอซัสซะแล้ว
-
น่ารักมากๆๆ
ไม่ค่อยเข้ามจความคิดของเจ้าชายเท่าไหร่เลย
แล้วก้็อไม้่ค่อยเข้าใจความคิดของเจ้ายักษ์ด้วย
แต่เข้าใจความคิดของนากัลนะ
อ๊ายยบเซอซัส
แต่อย่าให้บาลิธรู้นะ
กลัวเจ้าชายเสียใจหง่ะ
อยากให้นากัลนอนกั
-
จะรอตอนที่นากัสไปงานล่าสิงโตนะคะ :bye2:
-
ยังมีเงื่อนงำอีกเพียบเลย ตื่นเต้นๆๆ :m11:
-
ขอเดาว่าท่านบาลิธต้องเคยโดนทิ้งแน่คนๆนั้นต้องมีสีผมเหมือนนากัลแล้วที่ท่านหยุดนั้นเพราะไม่อยากเหนนากัลเปงตัวแทนรึปล่าว เดาล่วนๆ55 ปล นากัลหวั่นไหวกะเซอซัสดั๊ว
-
เซอซัสกับบาลิธเนี่ย
เข้าใจยากจริงๆ
รอตอนต่อไปอย่าจดจ่อ :z2:
บาลิธให้ความรู้สึกเหมือนพ่อ
กับเซอซัสนี่นากัลเพ้อๆ ..
เหมือนเด็กมีความรักเลยนะนี่ :laugh: กิ้วๆ
-
นากัลน้อย หลงรกเซอซัสแล้วหรอ :-[
ท่านบาลิธดูลึกลับจังเลยอ่ะ แต่ ชอบคร่า :z1:
-
ชอบเรื่องนี้อะ ช๊อบ ชอบ o13
-
:z2:
-
นากัลเอย เจ้ายังเด็กนัก
555+
รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาาาาาาาาาาา
-
ตัวเอกน่ารักมาก
เซอซัสนี้เดาความคิดไม่ถูกจิงๆ ว่าคิดอะไรอยู่ ว่ามาดีมาร้าย
ส่วนท่านบาธิสนี้ดูเป็นคนมีความหลังเยอะเลยเกิ่น
-
คิดอีกแง่ ท่านบาลิสกับ เซอซัส กิ๊กกันอยู่
คิดขำๆๆ
ตอนนี้น่ารักดีค่า
เป็นไปได้ แต่มันขัดแย้งนิเซอซัสมีสีผมเหมือนนากัลเหรอ เอ๋หรือไง กลับไปอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า
:serius2:
-
สนุกจังเรื่องนี้
แต่อยากรู้ว่าเจ้าชายบาบิสกับเซอซัส
เค้ามีความสัมพันธ์กันยังไง
แต่ดู ๆ แล้วไม่ใช่คู่รักแน่ ๆ
ความเป็นมาของเซอซัสเป็นยังไง
ตอนที่อ่านอะมีน้อยมากเลย
-
ท่านเซอซัสนี่คาดเดายาก พอๆ กับท่านบาลิธ... หรือเพราะอย่างนี้เลยสนิทกัน ประมาณว่าพวกมีความลับเยอะ?
เอาเป็นว่าจะรอตามไปดูงานล่าสิงโตนะ :pig4:
-
นากัลเธอต้องซื่อสัตย์กับท่านบาลิสคนเดียวเท่านั้นนะ
สัญญากันเราดิว่าจะไม่นอกใจ
ท่าบาลิสออกจะใจดี อย่านะ ขอร้อง :call: :call: :call:
-
แว่บเข้ามาอ่านขอรับ
ชอบมากมายเรื่องนี้ :m4:
อ่านแล้วได้อารมณ์มากมายขอรับ
เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในช่วงเวลานั้นกับ นากัล :a1:
แอบเชียร์เซอร์ซัส แบบว่าเค้าชอบแบบนี้
แต่ท่านบาลิสดูไปดูมา ก็มีบรรยากาศเหมือนพ่อนะขอรับ :m29:
ปอลิง เต้าจะเชียร์เซอร์ซัส
เซอร์ซัส เท่านั้น :m23:
ปอลิงอีกรอบ เรื่องรอยแผลเป็นที่กรีดบนหัวไหล่เหมือนมันจะส่อเค้าอะไรบางอย่างว่า
เซอร์ซัสทำให้ไว้เพราะป้องกัน นากัล เพื่อที่จะไม่ให้พวกเปอร์เซีย
ไม่ทำร้าย นากัล หรือเปล่าขอรับ :m28:
ปอลิงอีกรอบ เดามั่วๆนะขอรับแบบว่ามันคล้ายกับเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านมันเกิดแว่บเข้าหัวพอดี :กอด1:
รอตอนต่อไปขอรับ :L2:
-
สู้ สู้ นะนากัลน้อย
-
ทำไมสิ่งที่นากัลต้องรับรู้และเรียนรู้มันช่างหนักหนานะ..สู้ๆๆนะนากัลน้อย
-
หนักแน่นเข้าไว้นะจ๊ะ
-
ชอบมาก จะรอติดตามต่อไป รอดูพัฒนาการของนากัลค่ะ
-
ชึบๆ มาดูตอน 7 โมง
:z2:
-
:110011: อยากอ่านตอนล่าสิงโตแล้วอ่ะ :z7:
-
นากัลอย่าหวั่นไหวไปกับท่านเซอร์ซัสนะ !!
ต้องเกาะท่านบาลิธไว้ (เพราะท่าทางมีภารกิจอีกมากมาย)
-
พึ่งจะได้เข้ามาติดตามจ้า~~!~
สนุกมากๆค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
สองคนนี่เขากิ๊กกันอยู่เปล่าเนี่ยยยยยย :L1: รู้ใจจังเลยนะ เหอๆๆ
น้องนากัล เป็นเด็กที่ไม่อยู่นิ่งจริงๆๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ !!
รู้สึกว่ายังมีปริศนาอีกเยอะ ! ยังไม่อยากด่วนสรุปอะไรไปง่ายๆ เลย >w<!
มันตื่นเต้นไปหมด
ท่านบาลิธกำลังเสียใจกับการที่เข้ามาอยู่ในวังหรือเปล่า
ไม่เข้าใจกับการกระทำของเซอซัส - -''
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือรอไรท์เตอร์ค่า >,,<
-
หุหุหุ
นากัลเอ๊ย...เซอซัสนี่ท่าจะโหดใช่เล่นนา
-
ชักจะเชื่อว่าร่องรอยที่ถูกกรีดบนไหล่นั่นจะเป้นไปเพื่อความปลอดภัยของน้องนากัลจริงๆนั่นแหละ
ส่วนท่านบาลิธ โอ๋ๆๆๆๆๆๆ นากัลกอดท่านแน่นๆทุกครั้งที่ท่านต้องการนะคะ สงสารท่าน คงจะเจ็บมากก่อน
แต่สุภาพบุรุษที่แท้ก็อย่างนี้แหละ ให้อีกฝ่ายเป็นผู้เลือก แล้วก็ต้องทำใจยอมรับ
(เอ๊ะ......รู้สึกจะอินเกิน กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์)
ปล.ท่านเซอร์ซัสขรา ออกมามีบทนิดเดียวก็เท่ห์โฮกค่ะ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามทันแล้ววว
-
ตอนที่
16
เลลาห์พาผมลงมาชั้นล่างสุดของวัง แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้ใช้อุโมงค์ มีอุโมงค์มากมายเป็นทางเชื่อมในวังกับข้างนอก ผมสะกิดแขนเลลาห์แล้วถาม “มีไอ้อุโมงค์นี้ไปที่ไหนบ้างหรอฮะ?”
“เชื่อมกับอาคารสำคัญภายในเขตรั้วพระราชวังหมดน่ะแหละ” เธอบอกพลางดึงตะแกรงเหล็กหน้าบันใดอุโมงค์ออก ทางเข้าอุโมงค์อยู่สุดทางเดินชั้นหนึ่ง หลบอยู่หลังรูปปั้นกวางสองตัว ผมตามเลลาห์เข้าไป ในอุโมงค์มีคบไฟตามทาง
ผมนึกสงสัยว่าจะมีเส้นทางไหน ไปถึงสนามฝึกหรือไม่…
เอ้ะ!?
“…….อ …..ม่า…..ย…”
ผมได้ยินเสียงบางอย่าง หลังกำแพง ผมตามไปอยู่ข้างๆเลลาห์
“……..ก…..กรรรรี…….ด…..ด”
“เสียงอะไรอะฮะ” เสียงนั้นดังต่อเนื่องก้องๆ
“ไม่ต้องสนใจหรอก เสียงคุกใต้ดินน่ะ ” เลลาห์บอกปัดๆ ทำท่าเหมือนไม่อยากพูด เธอไม่ยอมหันมาสบตาผม แต่ผมก็หยุดปากถามไม่ได้
“ขังใครไว้หรอฮะ?”
เลลาห์ขมวดคิ้วไปข้างหน้า คว้ามือผมจับ และเดินเร็วขึ้น
“เลลาห์ฮะ?” ผมจ้องหน้าเธอ
“ไม่เอาน่ะ นากัล”เธอสบัดเปีย “อย่าถามเรื่องคุกเลย ฉันไม่ชอบพูดถึง”
เสียงกรีดร้องผ่านกำแพง จางหายไป เราคงเดินเลยมาแล้ว ผมบีบมือเลลาห์แน่น ตัดสินใจพูด
“ขังพวกเชลยยิวใช่มั๊ยฮะ?”
เลลาห์สีหน้าหุบทันที เธอถอนหายใจ “…ใช่” เธอตอบ สีหน้าเศร้า “ทาสยิวที่คิดกบฏ”
ผมใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเธอ “บอกผมได้ฮะเลลาห์ ไม่ต้องกลัวผมร้องให้หรอกฮะ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ”
“จ้ะ….” เลลาห์สูดจมูกฟืด “ญาติฉันคนหนึ่งก็เป็นยิวเหมือนกัน แต่สงครามจบไปนานแล้ว เราก็แค่ต้องอยู่ตามที่ชีวิตจะพัดพาไปละนะ ” เธอบอกผม ขณะที่เรามาถึงปากอุโมงค์พอดี
เสียงแซ่งแซ่ต้อนรับ ตรงที่เรามาโผล่คือตึกทรงกลม ที่มีบรรใดวนๆขึ้นไปหลายสิบชั้น ชั้นแรกมีต้นไม้ปลูกบนพื้นดิน ผมกับเลลาห์เดินขึ้นชั้นสอง แล้วก็พบกับห้องซ้อมดาบ
ห้องซ้อมดาบ เป็นห้องที่เหมือนระเบียงยื่นออกไป ไม่มีหลังคา จึงรับวิวท้องฟ้าเต็มที่
พวกที่เล่นดาบต่างเป็นเด็กวัยรุ่นทั้งนั้น นุ่งผ้าขาสั้นตัวเดียว มีทหารแค่เจ็ด แปดนายยืนตัวสูง คอยกำกับ
ผมเห็นแฝดกำลังฟันดาบเสียงโช้งเช้ง อยู่กลางสนาม ทหารมีเครายาว คนนึงเดินมาอธิบายสอน
เลลาห์โบกมือ “บากีส บากอส!!”
แฝดเห็น พวกเขาวิ่งมาหา
“อ้า เลลาห์พานากัลมาด้วย นากัล!! มาเล่นด้วยกันสิ!” บากอสชวน ผมส่ายหน้า
“ไม่เอาอะ ข้าอยากมานั่งดูเฉยๆ” ผมยิ้ม นั่งลงกับพื้น ติดกำแพง
บากีสบากอสทำปากตุ่ยใส่ผม “งั้น นี่ๆ ลองถือดูสิ” บากีสยื่นด้ามดาบมาให้ ผมรับ
“โห..หนักชะมัดเลย”
“ฮ่าๆๆๆ เจ้าแขนเล็กจังเลยอะ นากัล”
“ลองไปเล่นดูสิ นากัล ฉันอุตสาห์พาออกมานะ” เลลาห์ดึงแขนผม ผมรั้งตัวไว้
ก็ผมไม่อยากฟันดาบนี่หน่า ผมอยากเจอท่านเซอซัสต่างหาก แต่ดูเหมือนที่นี้ จะเป็นสนามฝึกดาบสำหรับพวกวัยรุ่น ไม่มีทหารรบแบบท่านเซอซัส มีแต่พวกที่เป็นครูฝึก หว้า…
แล้วบากีสบากอสก็ต้องกลับไปฝึกต่อ ผมนั่งดูจนเย็น เลลาห์ถูกคนงานชายจีบ เธอสปัดเปียแปดรอบตอนคุยกับเขา แฝดไม่ต้องไปเสริฟอาหารให้ท่านอะดัทวันนี้ เราจึงกลับมาทานอาหารเย็นด้วยกันที่หอ พร้อมกับเอลลี่ที่เพิ่งกลับมา
“นากัลลลลล!!! ”หมอนั่นกรีดร้องตอนวิ่งเข้ามาในห้องทานอาหาร ถูกเลลาห์อุ้มขึ้นไปหอม “บากีสบากอส!! ข้าได้ของเล่นมาเต็มเลย”
แก้มเจ้าเอลลี่ถูกแป้งสีแดงทาเป็นวงกลมตลกๆ
ผมทัก “แก้มเจ้าไปทำอะไรมาน่ะ”
“ท่านดันชิแกล้งน่ะ” เอลลี่หัวเราะ นั่งแปะลงที่พื้น แล้วดึงของจากถุงผ้า
เด็กทั้งสามผละจากโต๊ะกินข้าว เลลาห์โวยวายขณะยกหม้อซุป
“โห เอลลี่! ท่านดันชิซื้อให้หมดเลยหรอ”
“ชาวบ้านถวายน่ะ นี่ๆ ตุ๊กตาใบไม้ อันนี้เครื่องดนตรีนะ”เอลลี่ชี้ ผมคว้าขลุ่ยบางๆมาได้ก่อนใคร
“เยี่ยมไปเลยอะ!!” แฝดบีบตุ๊กตาผ้า เอลลี่โยนหินหลากสีอวด สายตาผมไปตกที่บางอย่าง
กังหันสีแดงโผล่พ้นชายถุง ผมวางขลุ่ย เเละดึงออกมาช้าๆ
“อ๊ะ…กังหันอันนั้น ข้าตั้งใจให้เจ้าแหละ นากัล ส่วนขลุ่ย มีสองอันจะให้บากีสบากอสฝึกเป่าให้ฟัง นะพวกเจ้า… หินหลากสีกับตุ๊กตาเอาไว้เล่นด้วยกัน” เอลลี่อธิบาย
เลลาห์เดินเอาถ้วยซุปมายื่นใส่มือ บ่นพึมพำว่า เด็กพวกนี้ไม่รุ้จักเวลา ไปด้วย ผมกล่ามขอบคุณเธอ แล้วพิจารณากังหัน
พี่โจมาร์ฮะ…สงสัยจังว่าตอนนี้พี่เป็นไงบ้าง ผมเข้ามาอยู่ในวังได้อาทิตย์กว่าแล้ว
ผมนึกถึงในอุโมงค์วันนี้ เสียงกรีดร้องของเชลยชาวยิว ผมอยากรู้ว่า เขาขังคนประเภทไหนไว้ เลลาห์บอกว่า พวกยิวที่คิดกบฎงั้นหรอ…แล้วยังงี้ พี่โจมาร์ก็ด้วยรึเปล่า พี่เกลียดพวกคาลเดียนและราชวงศ์นี้หน่า ผมหวังว่าจะไม่มีใครรู้ ว่าพี่แอบไปคุยกับใครที่ไหน ผมจำแววตามุ่งมั่นที่สุดของพี่ได้เสมอเลย
…แล้วก็เปอร์เซีย
ผมเป่ากังหัน มันหมุนช้าๆ
ผมอยากให้สิ่งที่พี่หวังเป็นจริงจัง ผมต้องรู้เรื่องเปอร์เซียมากกว่านี้
==========================
ผมเดินตามเอลลี่ไปตามทาง สู่ฝั่งขวา เพื่อเรียนวิชาดาราศาสตร์ ห้องเรียนมีระเบียงเปิดโล่งสู่ท้องฟ้า และสวนดอกไม้สวยข้างๆ อาจารย์บนคนชราผมขาวยาว ท่าทางยิ้มแย้ม เขาให้พวกเรานั่งขัดสมาธิฟัง น้ำเสียงเขาดุเป็นทีๆ ตอนแนะนำตัวเอง เขาชื่อ อาจารย์โฮน เขาเริ่มเล่าเรื่องพระจันทร์ บอกถึงตำแหน่งมันในแต่วัน เดือน และ ปี เวลาเต็มดวง และ ดวงอาทิตย์เวลามืดหายไปเลย เรื่องสุริยะคราส
เล่าถึงตำนานน่ากลัวๆว่ามันมีผลต่อมวลมนุษย์อย่างไร เจ้าเอลลี่ดูรู้เรื่องมาก ยกมือถามอาจารย์ตลอด เด็กคนอื่นๆจดกันยุกยิก มีผมไม่จดอยู่คนเดียว เพราะเขียนไม่เป็น แต่ผมเข้าใจที่อาจารย์พูดนะ
อาจารย์สอนไม่นานก็ปล่อยเด็กๆ ผมบอกเอลลี่ว่าต้องไปหาท่านบาลิธด่วน และ วิ่งออกมา
ยามค่ำคืน หน้าต่างตามระเบีียงทางเดินเผยให้เห็นวิวแม่น้ำสวย ผมวิ่งดุ๊กๆ มาหยุดหน้าห้องบรรทม ขณะนี้ประตูถูกเปิดออกอยู่แล้ว สาวใช้ขนผ้าออกมา ผมเดินสวนเข้าไป
ประตูปิดลง
ท่านบาลิธกำลังถือคันธนูไปเก็บในหีบมุมห้อง เขาปิดหีบพอดีกับที่หันมามองผม
“เรียนดาราศาสตร์เป็นยังไงบ้าง นากัล” ท่านยิ้ม เดินมาหาผม
“สนุกดีฮะ ท่านบาลิธ เรียนเรื่องพระจันทร์แล้วก็ เอ่อ…สุริยคราสอะฮะ”
“ตำนานน่ากลัวนั่นน่ะหรือ..” ท่านจูงมือผมไปที่เตียง ท่านเถิดตัวไปนั่งพิงพนักเตียง อุ้มผมไปนั่งตัก แล้วกอดใหญ่เลย “เจ้ากลัวปิศาจรึเปล่า นากัล”
ผมส่ายหน้า อมยิ้ม
“เด็กเล็กๆอย่างเจ้า ต้องมีเรื่องที่กลัวบ้างล่ะ…” ท่านสบตาผมตอนถาม แววตาไม่เศร้าเหมือนที่ผมเคยมอง บางทีคงมีเรื่องอะไรดีๆกับท่านละมั๊ง?
“เจ้ากลัวสิงโตมั๊ย”
ผมหัวเราะ “ถ้าเห็นไกลๆ แล้วล่ามโซ่อยู่ก็ไม่กลัวฮะ แต่ถ้าใกล้ๆ ผมไม่กล้าอะฮะ ท่านบาลิธหมายถึงงานล่าสิงโตใช่มั๊ยฮะ”
“ใช่ เมยาบอกเจ้าแล้วซีนะ …วันเดินทางข้าจะให้เจ้านั่งรถม้ากับข้า และองค์รักษ์”
“แล้วท่าน -¬- อะ” ผมเกือบจะหลุดปากถามว่า ท่านเซอซัสใช่มั๊ยฮะ!
ท่านบาลิธทำท่าสงสัย แต่แล้วก็พูดเรียบๆ “เจ้าอยากนั่งแค่สองคนหรือ?”
ผมส่ายหน้าทันที “แล้วแต่พระองค์ฮะ..”
“ข้าว่าเจ้าน่าจะชอบองค์รักษ์ข้า เซอซัสเป็นทหารที่ตลกสุดในกองทัพแล้ว …ถ้าแข่งความเพี้ยนกับ ดันชิน้องชายข้า ก็พอสูสีอยู่” ใบหน้านิ่ง ยิ้มเล็กน้อย
“เจ้าจะได้เจอ พี่น้องข้าทั้งหมด วันล่าสิงโต และ บิดาข้าเนบูนิดัส”
“ฮะ ท่านบาลิธ” ผมก้มหัว ท่านบาลิธกระชับผมแนบลำตัว
เสยเส้นผมให้ ท่านลูบแก้มและคาง ก่อนจะมองผมอยู่นาน
“เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆเลย นากัล” แล้วท่านก็จูบแก้มผม ท่านพรมจูบเบาๆไปทั่วใบหน้า เอ่ยชมว่าผมเป็นเด็กดีซ้ำๆ ระหว่างที่เคลื่อนตัวขึ้นมาทับผม
ผมไม่รู้ว่า เด็กดีที่ท่านหมายความคืออะไรหรอกฮะ แต่ท่านบาลิธใจดี แล้วก็ตัวอุ่น ผมชอบตอนกอดกับท่านจัง ผมถูกท่านคร่อม แล้วก็ไซร้เหมือนเมื่อเช้าเลย แต่ครั้งนี้ท่านบาลิธหายใจแรงกว่าเก่า ใบหน้าที่เคยนิ่งสงบ ตอนนี้แววตาเยิ้มน้อยๆ ท่านขมวดคิ้วระหว่างดูดหัวนมผม ไล้ลิ้นไปถึงสะดือ
“อะ…อือ”
ผมรู้ว่าควรทำอะไร เลยถอดผ้าคาดเอวออกอย่างรวดเร็ว ครั้งก่อนที่ทำกับท่านบาลิธ ท่านสอดใส่เลย ไม่ได้ให้ผมอม หรือหอมๆตามตัวก่อน อ๊า…แต่ผมลืมน้ำมันอะ
“ท่านฮะ ผมลืมน้ำมัน” พอได้ยินท่านก็เขยิบไปที่โต๊ะข้างเตียง หยิบขวดแก้วใส โชลมน้ำมันใส่นิ้ว
ท่านกลับมาท้าวแขนข้างๆศรีษะผม กระซิบเสียงสั่น “หันหลังนะ นากัล”
ผมพลิกตัว เตียงยวบยาบไปตามน้ำหนักของท่านบาลิธ ผมเห็นท่านถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ซบหน้าอกกับหลังเล็กๆของผม สอดนิ้วลื่นเข้ามาในก้นผม
ผมยกสะโพกขึ้นให้ท่านทำสะดวก ท่านบาลิธควานช้าๆ แล้วค่อยเอาเข้าออกถี่ๆ ผมร้องอื้อๆไม่หยุด
“อื้อ!…อื้อ! ….อะ ท่านฮะ..”
นิ้วลื่นแยงเข้ามาลึกจัง นิ้วท่านบาลิธเรียวยาวด้วยนี้หน่า ผมขนลุก อยู่ๆตอนหลับตา หน้าท่านเซอซัสก็ลอยมา
“อ๊า…” ไม่เอานะ นากัล ห้ามคิดถึงท่านเซอซัสนะ!
นิ้วท่านบาลิธดึงออกไปเหลือแค่ปลาย ท่านถูเร็วๆสี่ห้าครั้ง หน้าท่านเซอซัสลอยมาอีกแล้ว!!ฮือ ผมเกร็งสะโพกโดยไม่รู้ตัว
“อ๊า!! อ้า…” ไอ้นั่นของท่านบาลิธสอดเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งสุดตัว แต่ท่านขยับต่อเนื่องไปเลย
ลมหายใจเป่ารดที่ต้นคอ ท่านบาลิธครางเสียงแผ่วๆ ผมซุกหน้ากับหมอน เตียงกระดกขึ้นลง
“..อา….!! ” ท่านบาลิธครางเต็มเสียงครั้งแรก สอดมือขยุ้มผม สัมผัสของท่านไม่รุนแรงเหมือนลูกค้า ท่านลูบศีรษะผมเหมือนปลอบโยน
“ฮ๊าๆๆ” ผมครางเสียงดัง เพราะท่านดึงเข้าออกเร็วมากเลยอะ ผมเสียวท้องน้อยจังเลย
ผมพยายามเอี้ยวคอไปดูใบหน้าท่าน
ท่านบาลิธมีแววตาลอยแว็บเดียว
ท่านหอบก่อนจะลงแรงกดตัวผมหนักขึ้น…หนักขึ้น ท่านกดสะโพกผมแนบเตียง กระแทกจนผมมีน้ำขาวๆใหลออกมา
“อ๊าาา!!...อ้า!!” ท่านปล่อยน้ำใส่ท้องผมด้วยเหมือนกัน
ผมหอบไปเรื่อยๆ จนหายเหนื่อย ท่านค่อยขยับไอ้จ้อนออกช้าๆ เหมือนครั้งแรก ท่านบาลิธชอบค้างไว้ข้างในซักพัก จนเสียงหอบเบาลง ท่านถึงจะเอาออก
ท่านล้มลงนอนข้างๆ หลับตาพริ้ม เรือนผมสีน้ำตาลชุ่มเหงื่อ
ผมลุกนั่ง ดึงผ้าห่มปลายเตียงมาคลุมตัวท่านไว้ …
“นากัล เจ้าอยากย้ายมาอยู่ห้องนี้รึเปล่า?”
ผมเงียบ ตั้งตัวไม่ทันกับคำถามเลยฮะ ผมควรตอบว่าอยาก แต่ใจจริงผมอยากเล่นกับเพื่อนๆนี่หน่า เลลาห์ด้วย
“ผม…” ผมทำแก้มป่อง “ คือ…”
ท่านบาลิธยิ้มบางๆ “ข้าแค่ถามดู ข้ารู้เจ้าต้องติดเพื่อนๆมากแน่ ฝาแฝดที่เล่นดาบใช่มั๊ย? ถ้าเจ้าชอบอยู่ที่หอสนม ก็บอกข้าตรงๆเถิด ไม่ต้องกลัวข้า…เข้าใจใหม นากัล”
ผมพยักหน้า “ฮะ ”
“เจ้าอยากย้ายเมื่อไหร่ก็บอกข้าแล้วกัน…ตอนนี้ เจ้ากลับหอเถอะ ดึกมากแล้ว” ท่านสั่ง ลุกขึ้นมาหอมแก้มผม ผมหอมท่านกลับ ท่านยิ้มดีใจใหญ่เลย ผมลุกจากเตียง ก้มหัวให้ท่านบาลิธ หยิบผ้าคาดเอวขึ้นมาผูก
”เจอกันตอนเช้านะ นากัล” ผมยิ้มให้ท่าน ก่อนจะเดินออกไป
….
..
ผมเดินตามระเบียง ออกจากฝั่งขวา สู่ห้องโถงที่เชื่อมกับฝั่งซ้าย แต่แล้วผมก็เห็นใครบางคนยืนอยู่ใต้คบเพลิง กำลังกระดกขวดเหล้าอยู่
ผมแทบเข่าอ่อน ตอนเห็นหน้าท่านเซอซัสชัดๆ ผมหาเขามาทั้งวันเลยอะ
แววตาท่านเหมือนสัตว์ป่าที่กลางคืนจะมีแสงสว่างแปลกๆ ท่านไม่ได้มองผม แต่กำลังมองรูปภาพขนาดกลางบนผนัง …กษัตริย์? ใช่ สวมมงกุฎ ผมคิดว่านั่นคือ กษัตริย์บาบิโลนเนียในยุคก่อน เพราะเขาสวมเสื้อผ้าที่โบราญกว่ายุคนี้
ท่านเซอซัสไม่เห็นว่าผมยืนอยู่ข้างหลัง ผมหยุดนิ่ง มองร่างใหญ่เงียบๆ…มุมนี้ผมสีดำประบ่าของท่าน สะท้อนกับแสงไฟวูบวาบ ท่านเซอซัสเมารึเปล่าน้า…เขายังคงจ้องมองใบหน้ากษัตริย์บาบิโลนต่อไปเงียบๆ
และ !!อย่างที่ไม่คาดคิด !!
ผมสะดุ้งสุดตัว ตอนที่ท่านเซอซัสพ่นเหล้าในปาก ใส่ใบหน้ากษัตริย์บาบิโลน
…
น้ำเหล้าสีขาวหยดย้อยไปตามผืนผ้า ผมยืนมองตัวแข็ง ท่านเซอซัสหันมาเห็นผมแล้ว
เขานิ่งงันไปครู่เดียว ก่อนจะหัวเราะเสียงต่ำ
“เป็นรูปภาพที่ไม่สวยเท่าไหร่เนอะ เจ้าว่ามั๊ย?” ยักษ์เซอซัสยิ้มมุมปาก
ก้าวมาทางผม “นากัล เจ้าเป็นเด็กที่แปลกนะ” เขาคว่ำขวดเหล้าแล้วเขย่า
“ข้ามักจะเจอเจ้า ตอนที่ไม่ได้วางแผนไว้เสมอเลยว่ะ…ทั้งๆที่ในหนึ่งวัน ข้าวางแผนไว้เก้าสิบเก้าเรื่อง แต่เจ้าจะโผล่มาเป็นหนึ่งเรื่องที่ข้าไม่คาดคิดตลอดเลย …นากัลน้อย”
น้ำเสียงต่ำน่ากลัว แววตาสีน้ำตาลสะท้อนสบมาผม
“บางทีนะ นากัล…” ท่านเซอซัสก้มลงมา “เจ้าอาจจะถูกกำหนดมาจริงๆก็ได้…”
ผมไม่รู้ว่าท่านเซอซัสหมายความว่าไง แต่ริมฝีปากเขาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมละสายตาไม่ได้ ที่จำได้คือริมฝีปากเขาอุ่นร้อน
ร่างใหญ่มองผมอย่างมีเลห์นัย “อะไรกัน นากัล…มาทำตาแป๋วใส่ข้าแบบนี้ เดี๋ยวข้าเข้าใจผิดนะเว้ย!”
ผมชอบเขาอะ ผมชอบท่านเซอซัสนะฮะ …ชอบจริงๆ ผมเอื้อมมือไปจับที่คางเขา มือลูบตอหนวดสาก เขาเลิกคิ้วใส่ผม “หืม?”
“ฮะๆๆๆ …นี่ เจ้าเด็ก แกยั่วข้าเรอะ?”
สิ้นเสียงแหบลึกของเขา ผมก็กระกบจูบลงไป ท่านเซอซัสตัวแข็ง ผมก็ตัวแข็ง…อยู่ๆผมก็ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ตัวว่าเพิ่งทำสิ่งที่เลวร้ายลงไป ยักษ์กระเด้งตัวขึ้น
“นากัล…” เขาเสยผม ถอนหายใจหนักๆ “ทำใมเจ้าถึงมีปัญหาขนาดนี้วะ?”
ผมเผยอปากเศร้า ๆ ยังไม่อยากหยุดจูบเลย ฮือ ท่านเซอซัสทำหน้าดุแล้วอะ
“ฟังนะ…ห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ถ้าเจ้าไม่อยากถูกประหาร” เขาสั่ง
“ออกห่างจากข้าไว้ … เข้าใจมั๊ย นากัล มีหลายอย่างที่เจ้าไม่เข้าใจตอนนี้ เชื่อข้าเถอะว่า- -”
“ทำใมละฮะ?!” ผมร้อง ผมไม่เข้าใจเลย “แต่ท่านเซอซัสจูบผมก่อนวันนั้นนี่ฮะ ทำใมล่ะฮะ?”
ยักษ์เซอซัสกุมขมับ เหน็บขวดเหล้าเข้าเข็มขัด
“เวรเอ๊ย!ข้าไม่ได้เตรียมรับมือกับเรื่องนี้ว่ะ” เหมือนเขาพึมพำกับตัวเอง
เขาก้มลงมาพูดกับผมอีกครั้ง
“เอางี้…เพื่อระงับความซวยต่อเจ้า ต่อจากนี้ข้าจะไม่ยุ่งกับเจ้า”
“มะ- -อะ” ท่านเซอซัส เอามือมาปิดปากผม เขยิบจนลมหายใจรดกัน
“เจ้ายังไม่รู้หรอกว่า เจ้าต้องการอะไร”
เขาพูดประโยคนี้ซ้ำ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ผมยืนเอ๋อ มองแผ่นหลังกว้างหายไปตามระเบียงมืด…
-----
ผมวิ่งร้องให้กลับไปที่หอ ร้องให้จริงๆ น้ำตามากมายใหลมาจากไหนไม่รู้ พอถึงเปิดประตู เลลาห์ก็กำลังถักผ้า เธอตกใจตอนเห็นผม กำลังจะเข้ามาปลอบ แต่ผมวิ่งผ่านเธอไปในห้องนอน ดวงตาถูกน้ำพร่ามัวหมด ผมเห็นเอลลี่และแฝดนั่งจ้องอึ้งๆ ผมอ้าปากร้องฮือๆเสียงลั่น กระโดดเข้าไปกอดเจ้าเอลลี่
“นากัล!!? นากัล เจ้าเป็นอะไร?!”
“ฮือ….ฮือ…ฮือ” ผมสะอึกสะอื้น บากีสกับบากอส เขยิบมาเลิกเส้นผมออก พูดว่าไม่เป็นไรนะ นากัลซ้ำๆ
เลลาห์รีบตามเข้ามา จับใหล่ผม “เกิดอะไรขึ้นนากัล??!! ท่านบาลิธดุหรอ? นากัล!!บอกข้าสิ”
ผมน้ำมูกใหลย้อยใส่ชุดนอนเจ้า เอลลี่ ผมกระชับตัวหมอนั่นแน่น
“ชะ..ชอ”
“หึ๊?” ทุกคนพยายามฟัง
“ชอบ….ฮือๆๆ …ชะ- -อึ๊ก ชอบท่าน- -”
“อะไรนะ นากัล”
“ฮือๆ ชอบ…อะ ..ชอบท่าน- -เซอซัส”
///////////////////////////////////////
ขออภัยทุกคนนะคะ เขียนไปถึงตอนล่าสิงโต แล้วมันยาวเกินไป จะลงเป็นตอนหน้าพรุ่งนี้ค่ะ :3123:
เอารูปมาฝากค่ะ
ขอลงลิ้งค์นะคะ มันเปลือยนิด ๆ
คลิ้กค่ะ (http://image.ohozaa.com/iv/660pxwarren_cup_bm_gr_1999_426_1_n2.jpg)
มันเป็นถ้วยสลักก่อนประวัติศาสตร์ :pighaun:เหะๆๆๆ
เรื่องปริศนาจะค่อยๆคลายทีละปมนะคะ
ขอบพระคุณทุกคนอย่างจริงใจค่ะ อ่านคอมเม้นมีกำลังใจรีบแต่งมากเลย อิอิ ขอบคุณจริงๆนะค๊า :call:
-
โฮววววววววววววววววววววววว
เหมือนกันเลยนากัล ข้าก็ชอบ.....ชอบท่านเซอร์ซัสเหมือนกันเลย หงิงๆๆๆๆ
-
ไม่เอาน๊าาาาา
นากัลชอบท่านบาลิสอย่างเดียวเซ่ :serius2: :serius2: :serius2:
รักท่านบาลิสคนเดียว
ท่านบาลิสออกจะใจดีนะ
ขอร้องงงงงงงงงง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
งานเช้า :sad4:
-
โอ๋ๆๆๆ นากัลน้อยน่าสงสาร
-
พูดออกมาแบบนี้จะดีหรอเจ้าหนู o22
ชอบนากัลก็ตรงที่เป็นเด็กซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองนี่ล่ะ
o13 แต่กลายเป็นรักต้องห้ามซะล่ะ :m15:
อยากได้มาไว้จิบชาที่บ้านจัง :o8:
-
อารมณ์นี้คล้ายๆ แอบมีชู้แล้วสามีจับได้เลยอ่ะ กร๊ากกกกกกก
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนนี้ นากัลน้อย เริ่มจะโตเเล้ว มีความรู้สึกที่ไม่รุจักมากขึ้น เราก็อึดอัดเเทน เเต่ก็ สูๆนะไรเตอร์ ทั้ง นากัลด้วย คุคุคุ
-
หนูนากัลน่าสงสารมาก ๆ เลย o7
เซอซัสก็แกล้งแหย่ไปแหย่มาจนได้เรื่องเลยนะ แล้วนากัลเปิดเผยความในใจไปแล้วจะเป็นยังไงต่อนะ
อยากรู้ อยากรู้ที่สุด....
-
ข้า.....ขะ...ข้าา..ก็ชอบท่านเซอร์ซัส !!! :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หุหุ เด็กหนอเด็กน้อย o18
-
>< นากัล !!
ตรงไปไหมค้ะ 555555555
-
o13 o13
นากัลน่ารักมากอ่า
ฮิฮิ
ช๊อบๆ
ให้อารมณ์น่ารักไม่สะดุด
ฮิฮิ
ป.ล.อยากให้คู่ท่านบาลิธอ่า
-
โอยยย สงสารนากัลน้อยยย อ๊ากกก ปวกจายยยยย
-
ท่านเซอซัส....น่ารักอ่ะ
คาแรกเตอร์นี้ เค้าช๊อบบบบบบ
นากัล เด็กน้อยที่ซื่อตรงต่อหัวใจตนเอง...ร้องไห้กับความรัก น่าสงสารจัง ช่วงเวลาแค่แป๊ปเดียวและไม่กี่ครั้งที่ได้เจอกัน..ไม่รู็จะเรียกว่ารัก หรือหลง..นากัล ยังเด็กนัก...ฮืออออ สงสารน้อง
เรื่องร่างกายนากัลคือมืออาชีพ แต่เรื่องหัวใจ เหมือนเด็กพึ่งหัดเดิน...
สำหรับคนแต่ง บวกหนึ่งให้พาทนี้นะคะ
ไม่รู้ว่าที่นากลัร้องไห้เนี่ย รัก หรือแค่หลง ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
เชียร์เซอร์ซัส ผู้ชาย มีปม มันน่าสนใจอ่ะ
ส่วนท่านบาลิธ...อืม...ไม่เป๊ก (ตอนนี้นะ แต่ตอ่ไปไม่รู้)
อ่านคอมเม้นเค้าแล้วก็รีบ ๆ มาต่อนะ
าส่วนรูปถ้วยนั่น ....คนทำนี่ก็เ่ก่งเน๊อะ
-
นากัลหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวแล้ววววว
ทำไมอ่า :z3: ท่านบาลิธออกจะดี ถึงจะดูมีลับลมคมในอยู่ก็เถอะ
-
เออ ชอบท่านเซอร์ซัสเหมือนกันอะ :o11:
-
ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเซอซัส
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
ชอบเซอซัส ....
เฮ้อแบบนี้จะทำไงดีหล่ะนี่
-
สงสารนากัลน้อย มีแต่เรื่องไม่เข้าใจ
แต่มีความรู้สึกว่าซักวันนากัลจะต้องเป็นคนสำคัญแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เรื่องนี้มีแต่ปมอ้ะ
เมื่อปริศนาคลี่คลาย
หวังว่าจะไม่ใช่.....
1 นากัลเป็นลูกของท่านบาลิธกับหญิงสาวชาวยิว
2 ท่านบาลิธรักกับเซอซัส
3 เซอซัสเป็นชาวเปอร์เซียที่แฝงตัวมาเป็นไส้ศึก
4 ท่าน...(อะไรจำไม่ได้ที่เป็นว่าที่กษัตริย์)...จริง ๆ แล้วแอบรักท่านบาลิธ
:a5:
-
โอ๋ อกหักจากรักแรกแล้วสินะลูก
ดี !!!!!!!! 555555555555
ี้รู้สึกว่าตอนนี้ท่านบาลิธดูร้อนแรง ><
เซอซัสเกลียดคนราชวงศ์นี้ด้วยสินะ - -''
นากัลจะเป็นกุญแจการล่มสลายของบาบิโลนรึเปล่า
เอ๊ะหรือว่าพระเอกของเราจะเป็นชาวเปอร์เซีย
หนุ่มเปอร์เซียหล่ิอนะฮ๊า~~ จิ้นหน้าพระเอกเรื่องเ้จ้าชายเปอร์เซียมาก่อนเลย
55555
ไรท์เตอร์สู้ๆค่า
ภาพถ้วย(รึเปล่า?) ที่เอามาฝาก
สวยยยยยอ่ะ !! มันเป็นของโบราญใช่มั๊ยค่ะ
คนในอดีตนี่เก่งกันจริงๆ ไรท์เตอร์ก็สุโก่ยที่ไปหามาได้ค่ะ
เรายังไม่เคยรู้เลยว่าพวกตะวันตกก็นิยมแบบนี้กะเขาเหมือนกัน
คุ้นเคยแต่กับของญี่ปุ่น 5555555
ps. เม้นความเห็นบนน่ากลัวและน่าสนใจมากค่ะ !! 5555555555555
-
อื้มมมมมมมมมมมมม - -**
เด็กๆก็งี้แหละหนูฮอร์โมนมันแร๊งงงงง
แต่ไม่เข้าใจท่านเซอร์ซัวเลยให้ตายดิคะ :serius2: อะไรเนี่ยยยยย มาทำให้นากัลอยากแล้วจากไป
ไม่เข้าใจมาตั้งแต่ต้นเลย :angry2:
สงสารท่านบาลิธ ไม่มีใครรัก แถมไม่รู้มีปมอะไรฝังใจอยู่อีกรึเปล่า :sad4:
....ปล. ตอนอ่านๆอยู่มความคิดนึงแว๊บเข้ามาในหัวค่ะ หรือว่าท่านบาลิธกับเซอร์ซัสจะมี SOMETHING WRONG ต่อกัน!!! o22
-
แง้ๆๆๆ
สงสารนากัล
ต้องมีความรักที่แอบซ่อนอ่ะ
โอ๊ยยยย
สงสารรรรร
-
55+
ชอบเซอซัส เอาแล้วไงลูก :z2:
-
ไรท์เตอร์เก่งจัง
ทำให้นายเอกเรา
ดูเชี่ยวและไร้เดียงสาได้แบบเนียนจริงๆ ค่ะ
จะติดตามต่อไปนะคะ ^-^
-
อ้ายนากัล มันยั่วกันชัดๆเลย
เด็กอะไรเนี่ยน่าจับตีก้น จริงมั้ยเซอร์ซัส :oo1:
หาภาพมาจากไหนคะเนี่ย สุดยอดเลย
-
อยากรู้ปริศนาาาาาาาาาาา
แต่ตอนนี้สงสารนากัลน้อย >.<
-
เซอซัสจะเป็นพระเอกหรือเนี่ย
-
ดีแล้วท่านเซอร์ซัส !! ยั้งใจไว้หน่อย
นากัลน้อยจะไม่ไหวแล้วน้าา
-
ยังคงตามอ่านไม่ทัน แต่แว่บมารายงานตัวก่อนค่าา :o8:
-
บาบิโลนเนี่ย
ต้องนับย้อนไปกี่ปีอ่ะครับ
จะได้ตั้งเวลาเครื่อง ไทม์แมชชีน ได้ถูก
555+
-
:impress2: เข้ามาขอบคุณและเม้าก่าผู้อ่านค่าาา :pig4:
หลายคนสงสัยเรื่อง บาลิธก่าเซอซัส 5555555 :z1: แหม...ไรท์เตอร์ไม่นิยมกล้ามชนกล้ามหรอกนะคะ กล้ามชนตัวเด็กนิ่มๆดีก่า (กรี้ดดดดด!!!พิมอะไรไป~)
แต่! :m21: ใบ้ว่า บาลิธก่าเซอซัส ความสัมพันธ์จริงๆของสองหนุ่มนี่ ไม่ใช่อย่างที่เหมือนจะเป็น ในอนาคต เดี๋ยวนากัลก็จะได้(แอบ)รู้ค่ะ
ขอบพระคุณมากจริงๆๆๆๆๆๆที่เข้ามาอ่าน และ เม้นกันน๊าคะ ไรท์เตอร์รักกกตายเลยค่ะ กอดๆ :กอด1:
ปล. ถ้าจะย้อนไทม์แมชชีน ไปกัน ก็กด ไป 2,500 ปีนะคะ อิอิอิ ไรท์เตอร์เพ้อแล้วค่ะ
และก็ เอาตารางเวลาในเรื่องมาโพสค่า เพราะเนื้อเรื่องต่อจากนี้ จะมีการกล่าวถึงนครและเหตุการณ์จริงต่างๆบ่อยขึ้น
BC = ก่อนคริสต์ศักราช
สีฟ้าคือจากประวัติศาสตร์จริง
สีแดงคือจากเรื่องนะคะ
เรียงจากเกิดก่อนไปเกิดหลังค่ะ
564 BC = เซอซัสกำเนิด (สถานที่: ?)
562 BC = บาลิธกำเนิดโดย มเหสีรอง ไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์ราชินี
556 BC =หลังจาก Labashi-Marduk ถูกปลงพระชน กษัตริย์เนบูนิดัส ขึ้นครองราชบาบิโลนเนีย
553 BC = นากัลกำเนิด จากทาสชาวเยรูซาเล็ม ที่อพยพเข้าสู่บาบิโลน
546 BC = เซอซัสได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รักษ์ เจ้าชายบาลิธ โอรสองค์ที่สามของกษัตริย์เนบูนิดัส
ปีเดียวกันนั้น กษัตริย์ ไซรัสมหาราชแห่งเปอร์เซีย (Cyrus II the great) ยึด ไอโอเนียกรีก ที่อนาตาเลีย สำเร็จ
541= นากัลอายุ 12 ปี เข้าเป็นสนมในพระราชวังแห่งบาบิโลน
ปลายปี 541 BC คือเวลาในเรื่องขณะนี้
ตอนหน้า นากัลกับเซอซัสจะเป็นยังไงต่อ เจอกันคืนพรุ่งนี้นะคะ :really2:ขอบคุณท่านผู้อ่านอีกครั้งค่าาา :oni2:
-
เค้าก็ชอบ.....เซอซัสน้า o13
-
เหมือนนั่งเลคเชอร์ในห้องเรียนฮิสตอรี่ออฟอาร์ตเมื่อตอนปี1เลยค่า~ 555
ไรท์เตอร์ข้อมูลเป๊ะมากกกก ซูฮกๆo13
สงสารนากัลน้อย แต่เจ้าตัวเล็กก็ดูมีความสุขกับชีวิตดีเนอะ
(ในขณะที่คนอ่านแอบ... :m15:)
ปริศนายังอีกยาวไกล เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อบ่อยๆน้า
เค้าติดเรื่องนี้แล้วอะคะ 55555
(ชอบประวัติศาสตร์เป็นทุนเดิมอยู่แว้วว)
-
ง่า รักต้องห้ามของสนมกับองครักษ์
นากัลน้อยผู้สัตย์ซื่อกับความรู้สึกของตัวเอง
น่าสงสาร ชะ...ชอบ...ท่านเซอซัส
:m8:
เค้าก็ชอบเซอซัสเหมือนกันจ้า คึคึ
ถึงจะแอบเทใจเล็กๆ ในท่านบาลิธบ้าง
แต่ก็ชอบพระเอกแบบดิบๆ เถื่อนๆ อ่ะ
:-[
ขอบคุณค่ะที่มาให้
+1 และเป็นกำลังใจให้จ้า
-
อา......วิ่งเข้ามาส่งกอดเพิ่มพลังงานให้คุณคลาวนด์9ยามเช้าค่ะ
สองพันห้าร้อยปีก่อนคริสตกาล งืมๆๆๆๆ
งานล่าสิงโต งุงิงิงุ
ท่านเซอร์ซัส กี๊ดๆๆๆๆ
น้องนากัล กอดๆๆๆๆ
ปล.อยากให้ท่านดันชิมีบทพูดบ้างค่ะไรท์เตอร์ แบบว่าอยากเจอแก ดูท่าจะน่ารัก คริคริ
((โอ้......นึกว่าท่านบาลิธอายุมากกว่าท่านเซอร์ซัสมาตลอดนะนี่ งืมๆๆ))
-
ก๊าสกกกส์
เค้าก็แอบคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเซอซัสกับบาลิสนะ
หง่ะ
ผิดจากการคาดการอย่างแรง
แต่มันมีอะไรซักอย่างกันใช่ม่ะหล่ะ
คริๆๆๆ
อยากรู้อยากรู้
ปล ติดเรื่องนี้มาก นี่ยังไม่ไปเรียนเลย
ต้องมาเปิดบอร์ดก่อน
-
อ่าฺฺฺฺฺฺ......นากัล ชะ..ชอบเซอซัสเหรอ
แล้วท่านบาลิธอ่ะอีหนู
ปมมันเยอะจิงวุ้ย
แต่น่าติดตามมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เข้ามารอตอนต่อไป
-
รักสามเสา เอ้ย!! สามเศร้ารึเปล่าน้า :เฮ้อ:
-
เราก็ชอบเซอซัสเหมือนกันอ่ะ ทีนี้นากัลจะทำยังไงล่ะชอบยักษ์เซอซัสไปแล้ว
เซอซัสก็ชอบทำตัวลึกลับเหลือเกิน จริงๆก็ชอบนากัล แต่เพื่อความปลอดภัยของนากัลจำต้องอยู่ห่างๆ เฮ้อ น่าสงสาร
-
มาให้กำลังใจผู้แต่งค่า :L2:
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากกกก แนวนี้ไม่ค่อยมีให้อ่านเท่าไหร่
อ่านไปอ่านมา นึกถึงเรื่องclash of titan ซะงั้น 555++
เอาใจช่วยนากัลน้อยให้อยู่ในวังอย่างปลอดภัยและมีความสุขนะ
คาดว่าอาจจะมีสงครามในเร็ววัน(รึป่าว) o22
ใครจะสู้กับใครก็เอาเหอะ ขอให้หนูน้อยนากัลปลอดภัยก็พอ :กอด1:
-
:m15: นากัลเด็กน้อยน่าสงสารเสียจริง
ชอบคนที่ไม่ควรชอบซะแล้ว
:กอด1: แอบปลื้มท่านบาลิธ
o13 คนเขียนสุดยอด
ชอบตรงข้อมูลแน่นๆนี้แหละ
-
จะว่าไปแล้วอายุของนากัลกะท่านบาลิธและเซอซัสก็ไม่ห่างกันมากมายนะ ยังหนุ่มยังแน่นกันทั้งนั้น
แต่คนแต่งมาสปอยกันอย่างนี้ ทำให้อยากอ่านสุดใจขาดดิ้นแหละ
มารับผิดชอบโดยการมาต่อด่วน.....
-
ตามทันแล้วคะ เข้ามารายงานตัวว่าจะมาเป็นผู้อ่านที่ดีของ writer อีกคนคะ
จากเรื่องอยากบอกว่าแนวนี้ไม่เคยอ่านมาก่อน และก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าในสมัยอดีตกาลเป็นแบบนี้
ถือว่าเป็นความรู้ใหม่มากคะ อ่านแล้วได้ความสนุกแถมได้ความรู้ชอบจังคะ o13
เอาใจช่วยนากัลเพราะเป็นเด็กหน้ารัก ตอนนี้พระเอกเป็นใครก็ได้แต่ขอให้นากัลมีความสุขในอนาคตก็พอเจ้าคะ :call:
:pig4: writer คะ
-
ดีมากค่ะที่ เซอซัสกะ บาลิธ ไม่มีซัมติงกัน > สยองน่าดู
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ้าว ไปกันใหญ๋หล่ะ นากัล เอย
-
ตอนที่
17
เลลาห์ใช้เวลาปลอบผมอยู่นานบนโต๊ะกินข้าว บากีสบากอสเถียงกันเรื่องท่านเซอซัสไม่หยุด เหมือนเอาบทสนทนาครั้งที่แล้ว มาทะเลาะต่อ
“บากีส เจ้างมงายเรื่องมนุษย์หมาป่า!!”
“โว้ยย บากอส!! ต้องให้ข้าพูดกี่ครั้งว่า เซอซัสไม่เกี่ยวอะไรกับมนุษย์หมาป่า!!”
เพื่อนๆรุมกันถามคำถามผมมากมาย เลลาห์ก็ด้วย ผมได้แต่ส่ายหน้าๆแล้วก็ร้องให้
เอลลี่ที่เพิ่งเปลี่ยนชุดนอนใหม่เดินเข้ามาเกาะใหล่ผม ทุกคนดูเป็นห่วงผมจังน๊า…ทุกคนใจดีจริงๆ
“ไม่เห็นต้องร้องให้เลย”
ผมหยุดสะอื้นแล้ว แต่ตอนนี้ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเงียบๆ
“ฉันเตือนแล้ว” เลลาห์พูดประโยคนี้รอบที่สามร้อย เธอขมวดคิ้วพลางแกะทับทิม
“มันเคยเกิดเรื่องแบบนี้ กับเด็กสนม มาสิบกว่าคนแล้วล่ะ พวกทหารน่ะ เจ้าเล่ห์ ชอบแหย่…แล้วก็ทำให้เข้าใจผิด ฉันไม่ปฎิเสธว่าพวกนั้นมีเสน่ห์ แต่ยังไงหน้าที่ก็คือหน้าที่นะ นากัล”
ผมสูดขี้มูกฟืด เงยหน้าควับ
“ผมชอบท่านบาลิธนะฮะ เลลาห์…ผมชอบท่านมากๆเลย ผมไม่เคยเจอใครดีกับผมขนาดนี้” ผมพูดเสียงขึ้นจมูก “แต่ว่า - - ผมเสียใจอะ- -ฮึก! ที่ท่านเซอซัส- -บอกว่า - ฮือ จะไม่ยุ่งกับผมแล้ว” น้ำเสียงผมขาดห้วงไปเป็นเสียงสูง แล้วผมก็น้ำตาใหลอีก
“โอ้ย !นากัล” เลลาห์ลุกขึ้น เอามือกำหัวผมไว้ “เจ้ายังเด็ก…เด็กเหลือเกิน”
เอลลี่ถอนหายใจ เลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ หมอนั่นโน้มมากระซิบ
“ข้าก็เคยจูบกับอาลักษณ์เหมือนกัน”
ผมหยุด เลลาห์กำลังทำท่ายิ่งใหญ่ เกี่ยวกับการรับใช้กษัตริย์
ผมเอียงคอฟังเอลลี่
“แต่ตอนนี้ ข้ารักท่านดันชิมาก…ข้าไม่ชอบคนอื่นแล้ว แต่ข้าจะบอกเจ้าว่า …ถ้าเจ้าอยากทำอะไรกับใคร ถ้ามันไม่มีใครรู้ มันก็เหมือนไม่ได้เกิดขึ้น”
เอลลี่รีบผละออกจากผม เพราะเลลาห์หันมาเห็นว่าเราแอบคุยกันพอดี
“อะไร เอลลี่??”เธอท้าวเอว
“ป่าวคับ” เอลลี่ยิ้มหวาน “เลิกเสียใจเถอะนะนากัล มาเล่นกับ ข้ากับแฝดเถอะ”
ผมปาดน้ำตา สูดหายใจให้ปกติ คว้าลูกทับทิม แล้วเดินตามเอลลี่ไปที่โถง โดยมีเลลาห์โอบใหล่
เลลาห์ประกาศห้ามไม่ให้ใครไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก กำชับกับผมให้ ตั้งสติ เธอจุมพิตหน้าผากผมก่อนส่งเข้านอน…
…
เทียบดับ..เลลาห์ออกจากห้อง
เท่านั้นแหละ เจ้าเอลลี่กลิ้งจากเตียงข้างๆมากระแทก มันกระซฺิบ“นี่ นากัล เล่ามาละเอียดๆสิ”
ผมเลิกคิ้วใส่เจ้าเอลลี่ พูดเนือยๆ “เจ้าไม่ชอบท่านเซอซัสไม่ใช่หรอ”
เอลลี่แยกเขี้ยว “เล่ามาเถอะหน่า! ข้าอุตสาห์จะช่วยนะ นากัล!”
“แน่ใจนะ?” ผมยังไม่มั่นใจ แต่นี้คือเอลลี่ เพื่อนสนิทของผมในวังแห่งนี้ ผมสูดหายใจ ชะเง้อมองแฝด เจ้าพวกนั้นคงทะเลาะจนหลับไปแล้ว
“ข้าจูบกับท่านเซอซัสแหละ…”
ตานกฮูกของเอลลี่เบ่งถลนออกมา เขายิ้ม “ที่ไหน? ตอนไหน?!”
“ไม่บอก…”
“นากัล!! ” เอลลี่ทำท่าจะฆ่าผม
“เอลลี่! ถ้าเจ้าอยากจะช่วยข้าจริงๆ ข้าขอไม่ตอบคำถามพวกนี้ได้มั๊ยนะ ขอร้องล่ะ..”ผมไม่อยากพูดว่าผมแอบหนีไปสนามฝึกจริงๆฮะ เดี๋ยวโดนจับตา แล้วจะอดหนีไปอีกง่ะ
เอลลี่ยึกยักอยู่แปปนึง“ก็ได้… งั้น…นายทำอะไรมากกว่านั่นรึเปล่า?”
ผมส่ายหัว
“แค่จูบเดียวเนี่ยนะ???”
“อืม…ไม่สิ สองครั้ง เขาจูบข้าก่อน แล้วเมื้อกี้ข้าจูบเขา”
เอลลี่หรี่ตา อมยิ้มแก้มตุ่ยใส่ผม เหมือนกำชัยชนะ “ฮ่าๆ นากัล เจ้าชอบคนง่ายกว่าข้าอีกแหน่ะะะะะ ~ ~”
“ ไม่ใช่นะ!!” ผมปาผ้าห่มครอบหัวเอลลี่ เจ้านั่นทุลักทุเลออกมา
“เจ้าบ้า จะปาทำใมเล่า!”
“ขอโทษ” ผมพูดเสียงเอื่อย ยังรู้สึกเศร้าๆในหน้าอกฮะ ผมมองเพดาน
“แต่ท่านเซอซัสไม่เหมือนใครเลยจริงๆนะ …ข้านึกถึงคนที่เป็นแบบท่านเซอซัสไม่ออกเลย”
เอลลี่แกล้งทำท่าหาว เจ้านั่นเขยิบหมอนมาฟัง
“เดี๋ยวเจ้าอยู่กับท่านบาลิธไปนานๆก็เบื่อเซอซัสเองอ่ะแหละ”
ผมเม้มปาก ขมวดคิ้ว “ไม่อะ…ข้าชอบท่านเซอซัสมากเลย ท่านมีอะไรแปลกๆ มีความลับอะ”
“ความลับ? ทำใมต้องชอบคนที่มีความลับด้วยล่า?? ไม่เห็นดีเลย”
“ก็ ..ข้าไม่เคยเจอใครมีความลับเลย…” ผมพูดพลางคิด
ลูกค้า หรือ พวกผู้ชายโตๆอะ ก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ชอบให้เด็กๆยุ่งกับไอ้นั่น จะใจดีถ้าได้ผลประโยชน์บางอย่าง แต่จะดุถ้าผมไม่ทำตาม เหมือนมาดาม เหมือนมิลล์ เหมือนลูกค้า เหมือนท่านอ้วน เหมือนชายตาบอด และ ทุกคนในงานคัดเลือก
พวกผู้ใหญ่ มีจุดประสงค์ ที่ดูง่ายเสมอ…. แต่ จุดประสงค์ของท่านเซอซัส- -
… ผมเดาไม่ถูกเลยฮะ
“คร่อก~”
เจ้าเอลลี่หลับไปแล้ว
“เอลลี่!!หลับแล้วอะ!! อย่ามาเบียดข้านะ…กลิ้งไปเลย นี่แหน่ะ!” ผมดันเจ้าน้องเล็กออก มันไม่ขยับเลย เจ้าพุงกลมเอ้ย!…เอลลี่หุ่นเหมือนเด็กทารกอะฮะ พุงกลมๆ ขาสั้น…ผมเลิกหุ่นแบบนี้ตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว
ผมกำลังขาเรียวขึ้น เอวคอดลง…จะสูงขึ้นด้วยรึเปล่าน๊าา
ผมดันเอลลี่ออกไปสำเร็จ
ม้วนผ้าห่มรอบตัวเองสองตลบ นอนตาแดง สูดขี้มูก..นึกถึงท่านเซอซัสต่อไปจนหลับ
/////////////////////////////////
สองวันผ่านไปแล้ว…
เช้ามืดวันพุธ ผมตื่นมาในห้องท่านบาลิธ…เมื่อคืนผมเหนื่อยจนผล็อยหลับไป
เมื่อวานมีอาคันตุกะ เข้ามาคุยงานกับท่านบาลิธ เรื่องเส้นทางการเดินเรือ กับ กรีก…ท่านดูเพลียๆไป หลังคุยเสร็จ ผมนวดให้ท่าน ท่านหอมแก้มผมแล้วบอกให้ไปเตรียมน้ำซะ
ตอนผมเดินเข้าห้องน้ำ ผมแอบได้ยินเสียง…เสียงสะอื้นเบาๆ ของผู้ชาย ผมไม่ได้หันไปดูว่าท่านร้องให้รึเปล่า เพราะกำลังก้มหน้าเตรียมอ่าง…
พอท่านเข้ามา ท่านก็ขยำหัวผม …ดึงผมลงไปในอ่างอย่างรวดเร็ว ซักพักนึงถึงสอดใส่สำเร็จ ผมแน่นท้องน้อยมากๆเลยตอนนั้น ท่านทำอยู่นานมาก ราวกับอดอยาก…พอผมปลดปล่อย ท่านก็อุ้มออกมาทำต่อที่เตียง ห้องเปียกน้ำเป็นทางยาวเลย
ผมหนาวสั่น ตอนที่กระเถิบตัวออกจากเตียง…เช้านี้ เสียงนกพิราบเด็ก ร้องจิ๊บแหลมๆ นอกระเบียง
ท่านบาลิธบอกว่า มันชื่อนากัล…
.. .
อ๋า…แต่ผมไม่อยากเป็นนกพิราบนี่หน่า
ผมเดินไปเอาเสื้อท่านบาลิธมาสวมกันหนาว ก่อนจะเกาะหน้าต่าง มองกรงนก
“จิ๊บ จิ๊บ!”
“หวัดดี นากัล” ผมทักทาย ยิ้มๆ
… น่ารักจริงๆเลยน๊า นกน้อยนากัลเนี่ย…
“เฮ้อ…” ถ้าท่านเซอซัสว่าผมน่ารักแบบนี้บ้างก็ดีสิ
ช่วงนี้ผมถอนหายใจบ่อยจัง เหมือนพวกผู้ใหญ่น่าเบื่ออออเลย แอะ!
ผมจำได้ว่าวันนี้ต้องออกเดินทางไปงานล่าสิงโต เมื่อวานเลลาห์และเด็กสนมทุกคนจัดของกันวุ่นวาย พวกคนงานเดินเข้าออกวังเป็นว่าเล่น เพราะต้องเตรียมขน เครื่องใช้ เสบียงต่างๆ สำหรับ สามวันเต็ม
เราจะขึ้นรถม้าตอนอาทิตย์ขึ้น ออกเดินทางจาก บาบิโลน ไป นคร ด้วยม้า จะมีพลทหารติดตาม และ ชาวบ้านออกมาส่งเสด็จ…
ที่สำคัญ ไม่มีใครในหอพูดเรื่องท่านเซอซัสอีก เพราะเลลาห์กำชับไว้ เอลลี่หายไปกับท่านดันชิทั้งคืน แฝดก็มัวแต่ซ้อมดาบ ท่านอะดัทรับสั่งให้สองคนนั้น แสดงดาบ หน้ากษัตริย์เนบูนิดัส คืนล่าสิงโต…
“อรุณสวัสดิ์ นากัล” เสียงนุ่มๆของท่านบาลิธ พร้อมกับวงแขนโอบใหล่
“นากัล ทักทายนากัลแล้วรึยัง” ท่านยิ้มกว้าง เคาะกรงนก
“ฮ่ะๆๆๆ ทักทายแล้วฮะ”
เจ้านากัลร้องจิ้บดังอีก ผมหัวเราะตอนท่านโดนมันจิกนิ้ว
“ขออภัยเพคะ ฝ่าบาท…คนงานมาขนเครื่องใช้เพคะ” เมยาย่องเข้ามา โค้งต่ำ “รถม้าและขบวนองค์รักษ์ พร้อมแล้วเพคะ”
“เนนันตาร์ลงมาแล้วหรอ?”
“ยังเพคะ” ท่านบาลิธถอนหายใจ
“ท่านพ่อล่ะ?”
“ฝ่าบาทเนบูนิดัสกำลังเสวยอาหารเช้าอยู่เพคะ…จะลงไปอีกไม่กี่นาทีเพคะ”
“งั้นเราควรล่วงหน้าไปก่อน รีบเลย นากัล..ขบวณพวกเราต้องออกก่อนท่านพ่อ”
พอท่านบาลิธและผมทานอาหารเสร็จ เสียงแตรลั่น น่ารำคาญก็เป็นตัวต้อนรับ
ตอนที่ลงมาทางบันใดฝั่งขวา
ผมถูกเมยาจูงลาก ตามกลุ่มคนที่รับใช้ท่านบาลิธ ท่านเดินเด่นอยู่ข้างหน้า พอออกมาเดินข้างนอกแบบนี้กับท่าน ผมรู้สึกถึงบรรยากาศอันนิ่งสงบรอบตัวท่านบาลิธ…สง่างามจังเลย
พอมาถึงประตูใหญ่ ผมก็เห็นพวกสนมแต่งตัวกันจัดสุดๆ วิ่งผ่านหน้าไปเป็นฝูง…พูดเสียงดังสนั่น แล้วในนั้นผมก็เห็นคนบางคน
เคอร์เดินบิดก้นอยู่ท่ามกลางเด็กชาย และ เด็กสาว นับสิบ ผมสีส้มทอประกาย เคอร์มีขนนกอยู่ล้านอันบนตัว มงกุฎดอกไม้ใหญ่กว่าหน้าของเขา แล้วเขาก็หันไปคุยกับเด็กผู้ชายอีกคน ท่าทางออกรสฮะ
ผมเห็นเมยาศอกสีข้างเด็กสาวคนนึง เธอกัดฟันพูด “สนมท่านเนนันตาร์..”
ระหว่างเราเดินออกประตูใหญ่ เคอร์ก็กรี้ดขึ้นมา
“ข้าจะเป็นคนรับดอกไม้จากชาวบ้านเอง!!”
“ไม่ ข้าต่างหาก เจ้าตัวเตี้ย”
“แกว่าใคร ไอ้ทุเรส!!”
ดูเหมือนเคอร์จะนิสัยเสียกว่าเก่าแฮะ ...
“จุ้ๆๆๆ ฝ่าบาทบาลิธเดินอยู่ข้างหลังนะ” พี่ใหญ่รีบเตือน พวกสนมรีบหันมาก้มหัวให้ท่านบาลิธกันใหญ่ ท่านยกมือไม่เป็นไร ทุกคนหยุดให้ท่านนำไปก่อน
และตอนกำลังจะแยกขบวณหน้าประตู เคอร์หันมาเห็นผม
“อุ้ย! เจ้ายิวไปด้วย”
ผมชะงัก
สายตาสนมนับสิบจ้องมองหัวจรดเท้า ความรู้สึกที่เพิงมาดามจุกในช่องท้อง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” สนมเนนันตาร์คนอื่นๆหัวเราะร่วน เมยากระตุกแขนเสื้อ ผมแลบลิ้นใส่พวกบ้า ก่อนจะเดินออกไป
“ระวังไว้นะ เจ้ายิว” พวกเขาตะโกนตามหลังมา
“ขนจู๋ขึ้นรึยังจ้ะ ไอ้หนู” แม้แต่คนงานชายของท่านเนนันตาร์ ก็พูดจาน่าเกลียดต่อหน้าคนเยอะแยะได้หรอเนี่ย??
เป็นพวกน่าขยะแขยงที่สุดเลยฮะ
…
.
พวกเรามาถึงรถม้า ข้างๆคือกำแพงสูง ถนนสีขาวสะอาดทอดตัวยาว ตัดผ่านประตูอิชตาร์ เสียงแตรดังขึ้นพร้อมเสียงสรรเสริญจากประชาชนข้างนอก
“ฝ่าบาทรับสั่งให้เจ้านั่งรถม้าด้วย” เมยากล่าว วางมงกุฎดอกไม้บนหัวผม ผมเหยียบบันใดขึ้นไป รถม้านี้มีล้อที่สูงมาก สูงกว่าผมอีก…ประตูไม้เปิดออก ท่านบาลิธดึงแขนผมขึ้น
“ฮึบ!” ผมยิ้มแฉ่ง ตอนนั่งบนเบาะนิ่ม
“เซอซัสล่ะ?” ท่านบาลิธชะโงกหน้า ถามเมยา
ผมเห็นพวกทหารขี่ม้าอยู่ด้านหน้าเราเต็มเลย…เมยากำลังจะตอบ แต่มีเสียงม้าร้องฮี่!ดังมาจากด้านหลัง ท่านเซอซัสโผล่มาอย่างรวดเร็ว ผมสีดำสบัด ร่างใหญ่ของเขา เกร็งเห็นมัดกล้ามตอนดึงม้าให้หยุด
“ขออภัย ฝ่าบาท!” เขาพูดลวกๆ ก่อนจะกระโดดลงจากม้า ใช้ดาบฝาดกลางหลังนายทหารข้างหน้าดัง แอ่ก! …นายทหารทำท่างกเง่ิน รับสายม้าของเขาไป
ท่านเซอซัสกระโดดขึ้น ทำให้ทั้งรถสะเทือน!! ผมต้องท้าวขอบหน้าต่าง ตอนเขานั่งตึง! ตรงข้ามผม
ท่านบาลิธหัวเราะพรืด
“ออกขบวณได้” คนงานปิดประตูพลางกล่าว ขบวณแล่นออกไปพร้อมเสียงดนตรี
เกิดความเงียบมากคั้นกลาง…ผมก้มหน้า ตัวแข็ง จนท่านบาลิธสังเกตุ
“นากัล คอยรับดอกไม้จากชาวบ้านด้วยนะ…” ท่านเข้ามาโอบ “เป็นอะไร ก้มหน้านิ่งเชียว”
ผมหันมาสบตาท่านบาลิธใกล้ๆ ท่านหอมแก้มผม ดันให้ไปที่หน้าต่าง ผมทำตามอย่างว่าง่าย
แอบเหลือบตาไปมองท่านเซอซัสตรงข้ามแว้บเดียว…
ยักษ์เซอซัสกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ไปนอกหน้าต่างเหมือนกัน สายตาคมเหมือนคิดอะไรตลกๆอยู่ …อึ้ย!! เขาสบตาผมอะ ยิ้มมุมปาก ผมเบนหน้าหนีทันที
ชาวบ้านกำลังโห่ร้องสรรเสริญ เมื่อพ้นประตูอิชตาร์ ผู้คนล้นแน่นตามทางเดิน สวมเสื้อผ้าดูสะอาดตา โรยกลีบดอกไม้ ปลิวเข้ามา “เทพโปรดคุ้มครองพระองค์ !!ทรงพระเจริญ! ” เสียงสรรเสริญแซงแซ่ ท่านบาลิธนั่งสงบอยู่ข้างหลัง
มีคนวิ่งตามรถม้า เขายื่นดอกไวโอเล็ตใส่หน้าผม ตะโกนอวยพร ผมคว้าไว้ทันที
“ดีมาก นากัล อ่ะ ช่อนู้นด้วย รับมาเลย…”
ผมไม่มีสมาธิเลยฮะ งือ…ผมร้องให้เรื่องท่านเซอซัสเมื่อวันก่อน แล้วตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอมยิ้มตรงหน้า คืนนั้น ผมเห็นเขาพ่นเหล้าใส่รูปภาพ กษัตริย์บาบิโลน…เขาจะเป็นพวกกบฎเหมือนพี่รึเปล่า?? ทำใมเขาถึงทำแบบนั้น?? ถ้าท่านเซอซัสคิดเหมือนพี่โจมาร์…. พี่ต้องอยากคุยกับเขามากแน่ๆ
“ฝ่าบาท…” เซอซัสเอ่ยเรียบๆ “กระหม่อมเชื่อว่า งานล่าสิงโตหนนี้ อันตรายกว่าที่เคยเป็น”
“ทำใมเจ้าว่างั้นล่ะ?”
“เดือนนี้” เขาปลดมีดพก สอดไว้ใต้เก้าอี้ “สิงโตคลอดลูก…จะดุร้ายเป็นพิเศษ ที่สำคัญทุ่งซูซาร์ โดนปล่อยรกร้างมาก พวกโจรป่าก็อพยพไปตอนหน้าแล้ง…ยังไม่มีใครกลับมาล่าสัตว์”
ท่านบาลิธสีหน้าครุ่นคิด “อืม…เราจะเป็นกลุ่มแรกของปีใช่ไหม?”
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าน๊า พอคุยกันสองคนแบบี้ ท่านบาลิธกับท่านเซอซัสไม่เหมือนเจ้านายกับบ่าวเลย แล้วท่านเซอซัสก็พูดแบบไม่ค่อยนอบน้อมด้วย
“ถูกครับ…” ท่านเซอซัส ดึงขวดน้ำจากเข็มขัดมาดื่ม “ฝ่าบาท อาคันตุกะจากรีกเมื่อวันก่อนว่าไงบ้าง…”
ท่านบาลิธจ้องเซอซัสแปลกๆ ก่อนจะส่ายหน้า ยักษ์เซอซัสมองหน้าผม ร้อง อ่อในลำคอ ก่อนจะหยุดดื่มน้ำ และไม่ได้พูดอะไรต่อ…
พวกเขาไม่อยากให้ผมฟังหรอฮะ???
“เนี่ย!” ท่านเซอซัสชี้ขวดน้ำมาที่ผม “ท่านว่าคุ้มทองคำขาวมั๊ย?”
“นากัลเป็นเด็กดี” ท่านตอบเรียบๆ
“ฝ่าบาทไม่มีคำบรรยายลักษณะอื่นแล้วหรือไงพะยะค่ะ? เด็กดีแม่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องบนเตียงวะ? พ่ะค่ะ”
ผมสะดุ้งที่เซอซัสพ่นคำหยาบด้วย แต่…
“ฮ่าๆๆๆ…เซอซัส” ท่านบาลิธขำใหญ่เลย “- - ฮ่าๆๆๆ”
“ทรงพอพระทัยมากสิ พะ..ยะ..ค่ะ” เขาเน้นคำหลังแบบถากถาง ท่านบาลิธขำขึ้นอีก
ผมไม่เคยเห็นท่านบาลิธขำขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่น่าเชื่อที่สุดฮะ…
“ เซอซัส…เจ้าสมเป็นทหารจรจัดมาก่อนจริงๆ ข้าไม่อยากเชื่อ ว่าในกองทัพเครียดๆของบาบิโลน จะมีคนแบบเจ้าเป็นแม่ทัพ… ฮ่าๆๆ”
เขาเป็นทหารจรจัดมาก่อนเหรอ?? ถึงว่า ทุกคนจึงไม่รู้ที่มา
“หามิได้…ฝ่าบาท พระองค์ทรงโปรดมุขหยาบคายเยี่ยงนี้ล่ะ นากัล”
“นี่ล่ะ องค์รักษ์ข้า เซอซัส..ตอนข้าล่าสิงโต ก็เกาะติดเขาไว้นะ” ท่านบาลิธหัวเราะร่วน ก้มมาพูดกับผม “ถ้าเจ้าชอบคนเถื่อน เจ้าก็ต้องชอบไอ้นี่ล่ะ นากัล”
ผมยิ้มบางๆให้ท่านบาลิธ
ผมสะอึกนิดหน่อยกับคำพูดของท่าน
ผมรู้ว่าท่านบาลิธไม่ได้หมายความว่าให้ “ชอบ” เซอซัสแบบนั้น
รถม้าเคลื่อนกุกกัก คงเริ่มออกจากย่านเจริญแล้ว
ผมไม่รู้ว่าจะเจออะไรที่งานล่าสิงโตบ้าง แต่รู้อย่างหนึ่งคือ ตอนที่ท่านเซอซัสบอกว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีกแล้ว…รอบนี้ เขาทำไม่ได้แน่ๆ
///////////////////////////////////////////
ตอนหน้า @ทุ่งซูซาร์
ชีวิตนากัลกับการเป็นสนมจะอันตรายขึ้น
จะก้าวไประดับไหน ต้องติดตามค่าาาา :pig4:
และ ขอบคุณท่านผู้อ่านเป็นที่สุดดดดดดดดดด ในโลกกกกหล้าาาา รักคนอ่านนนนมากกกกกกกกกกก :L1: :L1: :L1:
-cloud9
-
อัพไวดีค่ะ รักไรท์เตอร์ตรงนี้แหละ o13 o13
อ่านแล้วลุ้นๆดีค่ะ ว่าต่อไปจะเกิดอะไร :impress2:
-
นากัลเจ้าอย่านอกใจท่านบาลิสนะ
ขอร้อง :call: :call: :call: :call: :call: :call:
ท่านบาลิสออกจะใจดี
รักท่านบาลิสเหอะนะ เลือกท่านเหอะ :กอด1: :กอด1:
-
อุว้าวววว...จะเกิดไรขึ้นกับนากัลเนี่ย น่าตื่นเต้นจัง
สองหนุ่มต่างสไตล์ นากัลอาจสับสน หุหุ :z1:
แต่สมัยก่อนชอบเล่นกับแมวยักษ์ (สิงโต) นะคะ น่ากลัวอ่า ตัวใหญ๊ใหญ่ o22
-
เชียร์เซอร์ซัสต่อไปโลดขอรับ :กอด1:
ปอลิง จะไปล่าแมวยักษ์แล้ว ตื่นเต้นๆ
-
อยากไปล่าสิงโตด้วย เอิ๊กๆ
-
เรื่องสนุกโฮกกกกกกกกกชอบจิงๆแนวโชตะๆเนี้ย
ขอชมไรท์เตอร์เลยเขียนเรื่องสนุกมากๆอ่านแบบที่เดียว17ตอนรวดหยุดไม่อยู่เลย
นากัลน่ารักดูซ่าๆดีท่านเซอร์ซัสก็เถื่อนโดนใจท่านบาลิธก็ใจดีอบอุ่นอั๊ยเลือกไม่ถูกเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
รู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างท่านบาลิธกะเซอร์ซัสไม่เหมือนนายกะลูกน้อง เป็นอารมณ์เพื่อนหรือพี่น้องมากๆเลย
-
ตามมาให้กำลังใจนากัลมาติดๆ :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
คุยกันแบบเพื่อนงิ
ก็เหมาะกับคนเหงาอย่างท่านบาลิธแล้วล่ะ
อย่างน้อยท่านก็มีองครักษ์เป็นเพื่อน
ที่แน่ๆ ไม่ต้องให้เดาเลย เจ้าพิราบน้อยนากัล โตเต็มที่ก็คงจะบินไปไม่กลับมาหาท่านบาลิธไม่ต่างจากเจ้าหนูนากัลเด็กดีนี่แน่ๆ
เฮ้อ..........นากัลใจเย็นๆ ท่านเซอร์ซัสไม่พ้นเงื้อมมือแน่นอนค่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(แต่ๆๆ เชื่อว่ากว่าจะมีสัมพันธ์ทางกายกับท่านเซอร์ซัสก็นะ กว่าจะถึงตอนนั้นยังจะถือเป็นการทรยศท่านบาลิธได้หรือ???)
-
ทิ้งเรื่องไว้น่าอ่านมากค่ะ
นากัลวางแผนจะทำอะไรเนี่ย
ทำอะไรที่ทำให้เซอซัสต้องมายุ่งกับนาย
แล้วชีวิตสนมจะเป็นอันตรายมากขึ้นยังไงอ่ะ
ปล ตอนนี้ไม่ค่อยชอบเคอร์กับกลุ่มของเนนันตาร์เลย
-
อัพไวดีจัง ชอบๆ o13
อยากอ่านตอนล่าสิงโต๊ววว แล้วอะ ลุ้นๆๆๆๆ
-
ตอนหน้ามีลุ้น :z2:
-
จับนังเคอร์โยนให้สิงโตกิน :beat:กร๊ากกกกกก :laugh:สะจายยยยยยย
-
:L2:
-
จะได้ล่าสิงโตแล้ว ตื่นเต้นแทนนากัลจังค่า หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับนากัลนะ ไหนจะเคอร์และเหล่าสนมของเนนันตาร์อีก พวกนี้น่าจับโยนให้สิงโตกินจริงๆเลยนิสัยไม่ดี
เอาใจช่วยนากัลและไรท์เตอร์ค่า
-
นากัลสู้สู้นะจ๊ะ
เซอร์ซัสไม่สนใจ ก็ไปสนใจสิงห์โตดีกว่านะ
รอลุ้นตอนหน้าด้วยจ๊ะ สนุกมากจ๊ะไรเตอร์
-
:L1: :L1:
-
รอลุ้นตอนหน้า นากัลไฟติ๊ง
-
"ผมไม่รู้ว่าจะเจออะไรที่งานล่าสิงโตบ้าง แต่รู้อย่างหนึ่งคือ ตอนที่ท่านเซอซัสบอกว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีกแล้ว…รอบนี้ เขาทำไม่ได้แน่ๆ" เอาเลยนากัลจัดไปลูก
:pig4: writer คะ
-
จะมีเรื่องอะไรน่าตื่นเต้นๆ ที่ทุ่งซู่ซ่าาา เอ้ย ซูซาร์
-
ชักเริ่มตื่นเต้นไปด้วยแล้ว
:pig4:
-
น่าจะตั้งชื่อว่า ทุ่ง ซู่ซ่า!
-
เอลลี่ เห็นหงิม ๆ น้องน้อยอย่างนั้นก็แอบแรงเหมือนกันนะ
นากัลสู้ๆ
เซ็งพวกเคอร์ ให้ตายสิ ระวังนะ ต่อไปจะต้องมาร้องขอชีวิตจากนากัล !
-
งานล่าสิงโตนี่จะมีการลอบปองร้ายเจ้าชายบาลิธรึเปล่าคะ
-
เห็นสองคนสนิทสนมรู้ใจกันซะขนาดนี้เลยเผลอจิ้นไปแวบนึงว่า...
บางทีความลับของท่านบาลิธอาจจะเป็น...ท่านบาลิธแอบชอบท่านเซอซัส?
กร๊ากกกก :laugh:
ฟังดูน่าสนใจดีเนอะ?
-
พวกของเนนันตรานี่น่ารังเกียจจริงๆ
ขนาดลูกน้องกับสนมยังเป็นได้ขนาดนี้
แล้วเจ้าตัวจะเป็นยังไงวะ ?
ตื่นเต้นๆ กับนากัล ได้ไปดูล่าสิงโตด้วย 55
รอตอนต่อไป~ :กอด1:
-
:-[ชอบท่านบาลิธ ถึงแม้บรรยากาศรอบตัวจะดูหม่นๆไปนิด แต่ชอบ
เค้าเชียร์คนนี้ๆๆๆๆ นากัลกับท่านบาลิธ สู้ตาย!!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ชอบนึกถึงคำสาปฟาห์โรบางฉากอ่ะ...
ย้อนวัยมากกก อยากขุดมาอ่านอีกรอบ 555
-
:pig4: เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยวุ๊ย
ถ้าเราเป็นนากัลคงเรื่องไม่ถูก มีผู้ชายสองแบบสองสไตล์เข้ามานัวเนีย น่าอิจฉาที่ซู้ด...
-
:กอด1:
กอดไรท์เตอร์ อัพเร็ว >,<
แต่รุคกี้ไม่พอใจที่นากัลเป็นเด็กใจง่ายเลยอ๊ะ! คงไม่ได้เรียกว่าใจง่ายหรอก แต่อ่อนไหวง่ายเกินไป
น้องก็ยังเด็กอยู่จริงๆ สินะ
ที่ท่านบาลิธตั้งชื่อนกตัวนั้นว่านากัล เพราะอยากจะรู้รึเปล่า
...ว่าเมื่อมันโตแล้ว จะบินกลับมาหามั๊ย...
ท่านบาลิธเป็นคนดีนะ T_T
อบอุ่น . . .
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
ทำไมอ่านไปอ่านมารู้สึก เบื่อๆ ก็ไม่รู้อ่ะ (หรือบรรยากาศฝนตกหว่าา??)
แต่ก็จะติดตามตลอดนะค่ะ เมื่อไรเรื่องจะเข้มข้นขึ้นหง่าาาา เค้ารออยู่
-
แอบเชียร์ 3 P
-
ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้น
ให้กำลังคนแ่ต่งจ้า :L2: >,,,< รอ ตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ท่านบาลิธเป็นคนยังไงกันแน่น้อ
ดูอ่อนโยน แต่ก็เหมือนจะมาระบายอารมณ์กับการร่วมรักกับนากัล
เหมือนท่านจะชอบความรุนแรงแบบแปลกๆ ไม่ค่อนเล้าโลมน้องมันเท่าไหร่เลยอ่ะ
มาถึงก็กดๆ เสียอย่างนั้น
:o12:
ตอนเดินทางแอบหมั่นไส้คนของท่านเนนันตรา
เจ้านายกับลูกน้องกันเหมือนกันไหมเนี่ย
ขวางโลกจริง มีมาแขวะนากัลอีกต่างหาก
:m16:
ส่วนเซอซัสท่าจะน่าสนใจกว่าสิงโตซะละมั้ง
นากัลน้อยหมายหมาดไว้ซะขนาดนั้น อะคึอะคึ
+1 ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นที่ทุ่งล่าสิงโตไม๊น้อ????
ลุ้นจัง :impress2:
-
อ่านแล้วเหมือนกับท่านบาลิธแอบมีเบื้องหลังอันน่าสงสาร
เชียร์เซอซัสสุดใจ
:man1: ไรเตอร์มาไวๆนะค่า
รออยู่อย่างทรมาน มันติดอ่ะ
นากัลน้อยน่ารักจัง :-[
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ลุ้นตลอดเรื่องเลย (อ่านแล้วอิน :serius2:)
จะรอตอนหน้านะคะ
-
มายาง งง :z2:
-
งิ้ดด ไรท์เตอร์ลงคืนนี้แหละค่ะ แต่ว่าตอนนี้ขอดูหนังเรื่อง prince of persia ก่อนนะเค๊อะะะะ ฮ่าๆๆๆๆๆ เพิ่งซื้อมา บลิ้วบรรยากาศศศ กร้ากกกก
ฟิ้ววววววว~~ :L2:
เจอกันดึกๆ(กว่านี้)คร่าาา รักท่านผู้อ่านนน กอดดๆๆๆๆ :กอด1:
-
เอริ้กๆๆๆๆ
คุณเจคเท่ห์เน้อออออออออออคุณคลาวนด์9
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสริมสร้างจินตนาการและแรงบันดาลใจแล้วรีบพาคนอ่านไปงานล่าสิงโตนะคะ กอดดดดดดดดดดดดดด
-
อยากดูเหมือนกันไปหาดูบ้างดีกว่า จะได้บิ้วอารมณ์ไปในตัว อิอิ
คืนนี้รอไม่ไหวแน่เลย เค้ารออ่านพรุ่งนี้นะ
สุดท้าย...นากัลไฟท์ติ้ง !
-
ฝนตกอย่างหนัก แต่ก็แว๊บเข้ามาดูว่ามาต่อยังน้า...
-
เซอร์ซัสกับท่านบาลิธ จะเหมือนเรื่อง a frozen flower รึเปล่าหว่า
-
ตอนที่
18
ผ้าม่านสีดำของรถม้าปลิวสบัดอยู่ข้างนอก …
…
ผมรู้สึกว่ามีเสียงคนคุยกัน
…
“นากัล….”
….
“ฮื้ม…”
…..
เหมือนว่าร่างกายถูกยกขึ้นอย่างง่ายดาย
….
เสียงลมบาดแก้วหูผม ผมกำลังถูกแกว่งไกว - -
พอสติกลับมา ผมก็ลืมตาตื่น …บรรยากาศรอบตัวมืดสลัว ผมเห็นเงาพระอาทิตย์ค่อยๆลับหุบเขากว้างไป ผมกำลังอยู่บนหลังของบางคน ถูกอุ้มในท่าเดิม พาดหลังหัวห้อยเล็กน้อย ..ไม่รู้ทำใมผมมาอยู่ท่านี้ได้น๊า? แต่กลิ่นเหงื่อของท่านเซอซัสเป็นแบบนี้เองหรอ… เหมือนท่านเซอซัสจะรู้ว่าผมตื่นแล้ว
“ถึงทุ่งซูซาร์แล้วนะ เจ้าเด็ก” เขาพูดเสียงต่ำ “ท่านบาลิธไปรับกษัตริย์เนบูนิดัสอยู่ ข้ามีหน้าที่ต้องพาเจ้ามาที่เต้นท์” ผมชะเง้อมองรอบๆ มีทหารตามมาหลายคน
ผมซุกหน้าลงกับ เรือนผมเขา ท่านเซอซัสขยับเหมือนจักจี้คอ
“เจ้าเป็นเด็กชอบฉวยโอกาศเหมือนกันนะ นากัล” เขาพูดแกมขำ วางผมลงที่พื้น
รอบๆตอนนี้ นี้กลุ่มทหารกำลังใช้มีดฟันหญ้าให้โล่ง คนงานและสาวใช้ช่วยกันตั้งเต้นท์ขึ้นตามจุดต่างๆ
เรากำลังอยู่ในหุบเขารกร้าง หินผาคดเคี้ยวตีโอบรอบทุ่งนี้ไว้…ตามเนินเขามีต้นไม้หนาทึบปกคลุม แต่ที่ๆผมยืนอยู่เป็นทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา…ปกคลุมไปด้วยสีน้ำเงินอ่อนๆของยามสนธยา
“ฟึ่บ!” ผมสะดุ้ง มีไฟลุกโชติช่วงข้างๆหู ท่านเซอซัสจุดไฟบนด้ามไม้ หันไปตะโกนใส่กลุ่มทหาร
“เฮ้ย เตนท์ท่านบาลิธอยู่ไหนวะ?”
“ทางนู้น!” คนงานชี้ไป ท่านเซอซัสเดินนำผม บนพื้นหญ้าช่างเฉอะแฉะอะ เท้าผมเปื้อนหมดแล้ว
นายทหารบัท เดินตามมาร้อง
“เฮ้ย เซอซัส! นายทำสนมฝ่าบาทเปื้อนโคลนหมดแล้วนะโว้ย อุ้มต่อสิวะ!”
“อ่าว เวร”ยักษ์เซอซัสหยุด มองเท้าเปื้อนโคลนเน่าของผม ก่อนจะคว้าผมไปอย่างง่ายดายด้วยแขนข้างเดียว เดินตึงๆเข้าเต้นท์ใต้ต้นไม้
ภายในเต้นท์เงียบสนิท ผมเห็นเมยายืนจัดเตียง ก่อนจะถือถังน้ำเปล่าสวนออกไป…
ในเต็นท์ของท่านบาลิธถูกจัดลวกๆ ถึงกระนั้นบนพื้นก็อุตสาห์มีพรมให้พวกกษัตริย์ และโต๊ะไม้สักรอบห้อง
ท่านเซอซัสวางผมในที่สุด ผมมองหน้าเขาตาแป๋ว…
“เดี๋ยวสนมคนอื่นก็เข้ามาช่วยแต่งตัว…เสร็จแล้วเจ้าต้องไปเสริฟอาหารที่ลาน มีงานแสดงต่อหน้าทั้งราชวงศ์ ”
“ท่านเซอซัสฮะ”
“หึ๊?”
ผมอยากจะพูดอะไรกับเขา แต่ก็นึกไม่ออก…
เกิดความเงียบ
“ฮ่ะฮ่ะ!” ท่านเซอซัสหัวเราะคึก หรี่ตามองผมยิ้มๆ ก่อนจะวางมือที่ศีรษะ
“ตั้งใจทำงานนะ เจ้าเด็กนากัล..”
เขาขยิบตาให้ผมยิ้มๆแล้วเดินจากไป ผมไม่เข้าใจเขาเลย…เขาบอกว่าจะไม่ยุ่งกับผมแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำใมเขาชอบทำท่าทางแบบนี้ล่ะ? ผมยืนลอยๆคนกระทั่งเมยาเข้ามาบอกให้ไปล้างตัว ข้างๆเต้นท์
…
เสาไฟถูกปักไปรอบๆบริเวณ ทหารถางหญ้าจนเตียน และเอาม้ามาจอด เต้นท์เรียงรายหลายหลังตอนที่ผมกับสนมคนอื่น เรียบเรียงอาหารออกมา ผมแต่งตัวใหม่ มีผ้าคาดเอวและสร้อยทองหนักอึ้งห้อยคอ คาดเชือกพันใบไม้บนหัว…เมยาราดน้ำหอมใส่แผ่นหลังผม ฉุนจังเลยอ้ะ! ผมเดินตามเด็กสาวคนอื่นๆไปตามทางเฉอะแฉะ มีทหารนั่ง หรือ ยืน โดยรอบ …สงสัยจัง ว่าท่านเซอซัสนอนที่ไหน?
พวกเรามาถึงลานแล้ว ตรงลานเป็นพื้นดินทรายโล่ง มีโขดหินใหญ่ตั้งอยู่ …คนเป็นฝูง ทั้งยืนทั้งนั่งเป็นวงรอบลาน มีกระถางไฟมหึมา ตั้งอยู่ตรงกลาง สว่างโชติช่วง…ถ้าผมเดาไม่ผิด คนที่นั่งเก้าอี้ทองอยู่ใต้โขดหินคือ กษัตริย์เนบูนิดัส ผมอยากเห็นหน้าใกล้ๆจังเลย!!!
ผมเบียดเสียดกับทหารโดยรอบ หว้า! เมยาเดินนำลิ่วไปแล้วอะ ผมพยายามถือถาดน้ำให้สูง
มีเสียงดนตรีดังขึ้น แล้วนางระบำสี่คนก็ออกมา ทุกคนปรบมือดัง ผมถูกคนงานผลัก…
อ้ะ!!ผมถูกกระแทกแขน
“นากัล!” เอลลี่กระโดดเข้ามา
“เดี๋ยวบากีส บากอสจะออกมาแสดงดาบล่ะ…ตามข้ามา ! ท่านบาลิธนั่งอยู่กับท่านดันชิ”
“อ้ะ!!เยี่ยมเลย”
ผมยิ้มแฉ่ง วิ่งดุ้กๆตามเจ้าเอลลี่ไป…พวกเราเดินอ้อมหลังโขดหิน ที่มีคนงานขนนวมเดินเพ่นพ่าน…เบียดเสียดกับคน จนไปถึงข้างหน้า
“นั่นไง ท่านดันชิของข้า…นู้นท่านอะดัท!”
ผมกับเอลลี่มาโผล่ตรงข้างๆโขดหิน เห็นทุกพระองค์นั่งดูการแสดงอยู่
ท่านดันชิกำลังยืนคุยกับท่านบาลิธ หน้าเก้าอี้ ผมสีน้ำตาลมัดรวบด้านหลัง…หน้าตาท่านหนุ่มมาก น่าจะอายุเท่าพี่โจมาร์ “ท่านเป็นน้องแม่เดียวกับท่านบาลิธหรอ” ผมถาม
“ช่าย ”
“ข้าต้องเอาน้ำผลไม้ไปเสริฟล่ะ ของเจ้าคืออะไร?” ผมถาม
“ข้าไม่รู้ มันคือแป้งเหม็นๆ” เอลลี่ย่นจมูกใส่ ของในถาดตัวเอง
ดนตรีงานแสดงดังต่อเนื่อง ผมกับเอลลี่ลัดเลาะทางไปหาฝ่าบาท
เอลลี่รีบวิ่งเข้าไปหาท่านดันชิ ทั้งสองพระองค์หยุดสนทนา ท่านดันชิหัวเราะใส่เอลลี่ “ว้า ไอ้แป้งนี่ไม่อร่อยเลยจริงๆนา ชิมสิ เอลลี่”
“ไม่เอาคับท่าน มันเหม็นอะ” เอลลี่เบนหน้าหนี มือท่าน
ผมเดินช้าๆไปหาท่านบาลิธ รู้สึกเขินแปลกๆ ท่านบาลิธยิ้มให้ผมบางๆ หยิบน้ำไปสองแก้ว ท่านยื่นให้น้องชาย
“อ้้า!! นี่หรอนากัล” ท่านดันชิย่อตัวลงมาทำตาโตใส่ผม จับที่คาง “นี่ เจ้ามันรสนิยมพี่ข้ามากๆเลยรู้มั๊ย!”
ท่านบาลิธจิบน้ำ หันมาพูด “พรุ่งนี้ เจ้าจะขี่ม้าตัวไหน?”
ท่านดันชิทำหน้าเบี้ยว หันไปตอบ “อย่าพูดเรื่องล่าสิงโตให้เด็กๆฟังได้มั๊ยพี่ …น่าเบื่อๆ ” ท่านดันชิอุ้มเอลลี่ขึ้นมา เขย่าเหมือนลูก
“เมียคนที่สามของเจ้ากำลังมองนะ ดันชิ”
“ปล่อยหล่อนไปสิ นางมีชู้” ดันชิทำหน้าบูด “ท่านพ่อไม่ยอมให้ข้าฆ่านางทิ้ง…ถ้าเป็นพี่คงจัดการได้เลย…เด็ดขาด โชะ!ตาย เหอะๆ”
ท่านบาลิธมีบางอย่างบนใบหน้า ที่สลดขึ้นทันที
“ข้าขอโทษ ท่านพี่ ข้าไม่ระวังปาก” ท่านดันชิรีบพูด ท่านบาลิธหันมาสั่งผมที่ทำหน้าสงสัยบทสนทนาทันที
“ไปเอาปลามาเสริฟพ่อข้าที นากัล” ผมพยักหน้า รีบวิ่งออกมา แว้บนึงนั่น ผมหันไปสบตาเอลลี่ที่กำลังถูกท่านดันชิหอม หมอนั่นส่งสายตาสงสัยใส่ผมเหมือนกัน
ใช่…เรากำลังสงสัยเรื่องเดียวกัน ท่านดันชิหมายความว่าไง เรื่องฆ่าเมียทิ้ง? ผมคิดว่าท่านพูดเล่นนะ แต่สีหน้าท่านบาลิธไม่ได้เป็นอย่างเดียวกัน
บางที ท่านบาลิธอาจจะเคยฆ่าเมียมาก่อน?
หรือ….สนม? มาก่อน…
งั้นหรือ???
…
…..
เมยาให้ปลาผมตัวใหญ่เกินไป ตอนผมเดินเข่าไปหน้า ฝ่าบาทเนบูนิดัส ผมรู้สึกว่าปลาในมือสั่นหงึก
ใบหน้าของกษัตริย์ผู้ครองแคว้นบาบิโลน ดุจัง…ท่านมีบางอย่างคล้ายท่านบาลิธ คือดวงตา....เรียวเล็ก ผมเขยิบไปใกล้ๆ ท่านมองลงมา ก่อนจะรับไปวางที่โต๊ะตรงหน้า
เท่านั้น ช่องท้องผมก็โล่งสบาย ผมเลิกสั่น รีบเดินออกมาอีกด้าน - -
“เดี๋ยว! เจ้าหนู” ชายที่นั่งห่างจากกษัตริย์ไม่มาก ดึงแขนผม ผมเงยหน้าขึ้นมา
พบใบหน้าของชายหนุ่ม ดูดุร้ายเหมือนพ่อ ผมดำยาวถึงเอว…จมูกโด่งยังกะพวกปีศาจ เขาขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ย
“นากัล…สนมใหม่ของบาลิธใช่มั๊ย- -เจ้าน่ะ?”
ผมกลืนน้ำลาย ชายคนนี้…คือท่านเนนันตาร์รึเปล่านะ นั่งเอาขาขึ้นมาบนเก้าอี้ ท้าวแขนอาดๆ ผิวออกแดดเล็กน้อย ที่สำคัญ เด็กหัวส้มคุ้นตาก็โผล่มาข้างๆเขา แน่นอนเลย
“ใช่ครับ!! เจ้านี่แหละ ” เคอร์เหยียดสายตา “ยิวสกปรก!...ขายังมีคราบโคลนติดขาอยู่เลย - -ท่านเนนันตาร์ครับ ผมว่า- -”
“หุบปาก!!!” ผมสะดุ้งโหยง ท่านเนนันตาร์ตะคอกใส่เคอร์
เคอร์ห่อใหล่ “ข้าสั่งให้เจ้าทำอะไร เคอร์!? นวดหลัง…? ไม่ใช่พูด! ถ้าปากว่างมากนัก ก็อมให้องค์รักษ์ข้าซะ” เขาหันไปกวักมือ “เดส คืนนี้เคอร์เป็นของเจ้า…อยากทำอะไรเชิญ”
“ไม่นะ!! ฝ่าบาท ผมขอโทษ!!อ้ะ!”
องค์รักษ์ทำหน้า หื่นกระหายใส่เคอร์ ก่อนจะคว้าตัวเขาลอย เคอร์ทำท่าจะร้องให้… “ได้โปรด!!ท่านเน - อ้ะ!! ไอ้ - -”องค์รักษ์ดูดปากเคอร์อล่างฉ่างตรงนั้น พวกทหารคนอื่นๆขำ แล้วก็พากันเดินไปหลังโขดหิน
ผมยืนอึ้งตัวเเข็ง….
“ที่นี้ ข้าก็คุยกับเจ้าได้แล้วล่ะ นากัล… เป็นไง น้องชายข้า บาลิธ…ดีกับเจ้ามากรึเปล่า?”
วินาทีนั้น ไม่รู้เลยฮะว่าจะตอบว่าไง… แต่ถ้า ท่านเนนันตาร์เป็นศัตรูกับท่านบาลิธ ผมควรจะแกล้งดีด้วยก่อน
“พระองค์ดีกับผมมากครับ ท่านเนนันตาร์” ผมคุกเข่าก้มหัว
“อืม…แน่นอนสิ เจ้าหน้าตาน่ารักขนาดนี้ ที่สำคัญนะ เจ้าเข้ามาใกล้ๆซิ- -” เขากวักมือเรียก ผมเดินเข่าเข้าไป รู้สึกกังวล “เส้นผมสีนี้” ท่านเกี่ยวผมของผม “บาลิธฝังใจมาก..”
ผมทำปากเจ่อ สงสัย…อะไรกันอีกทีเนี่ย?
“ให้ทาย…เจ้าอายุสิบสองสินะ …น้องชายข้าโตมากับสนมวัยเดียวกับเจ้า แต่ข้าว่า- -” ท่านเนนันตาร์ถอยเก้าอี้ออกไป ดึงตัวผมไปประชิด “เจ้าน่ารักกว่า เจ้า ‘อโดนิส’ นั่น เยอะเลย”
“ขอประทานอภัยฝ่าบาท!!” เสียงแหบลึกที่ผมชอบที่สุดดังขึ้น
หมุนตัวกลับไป ท่านเซอซัสกำลังโค้งอยู่
“ท่านบาลิธเรียกตัวนากัลแล้วพะยะค่ะ”
“ฮ่า - -!ทหารจรเซอซัส…เสือโคร่งแห่งกองทัพ” ท่านเนนันตาร์หัวเราะหึ ยืนขึ้นพรวด
“ยังคงจงรักภัคดีกับน้องข้า ไม่เหมาะสมกับต้นกำเนิดของเจ้าเลยนะ”
ท่านเซอซัสยืนตัวตรง ยิ้มมุมปาก “กระหม่อมขอเรียกตัวนากัลนะพะยะค่ะ…”
ผมถอยกรูดไปโดนขาท่านเซอซัส รู้สึกดีใจบอกไม่ถูก
“ฮ่า!ฮ่า! ” ท่านเนนันตาร์หัวเราะเสแสร้ง “แน่นอน…เซอซัส แต่ตอบข้าก่อนสิ ทหาร! เมื่อไหร่แม่ทัพคนนี้จะน้อมรับข้อเสนอของข้าเสียที? หึ๊?”
“เกร็งว่าจะมิได้พะยะค่ะ หากพระองค์ประสงค์ต้องการองค์รักษ์ใหม่ กระหม่อมแนะนำ บัทเธอลิน ทหารคนสนิทของกระหม่อม- -”
“ม่ายๆ เซอซัส” เนนันตาร์ ย่นหน้าคล้ายเคอร์ โบกมือไปมา “ช่างมันเถอะ! ตราบใดที่เจ้าอยากกลับมา ตามหาสัญชาตญาณดิบอย่างที่เจ้าเคยเป็น…เนนันตาร์จะให้เจ้าเป็นหัวหน้ากองทัพที่ใหญ่ที่สุดในบาบิโลน” เขากอดอก สบตาท่านเซอซัสเขม็ง
“เราจะได้เริ่มกวาดล้างเปอร์เซีย”
แววตาดุร้ายของท่านเนนันตาร์ กับ ท่านเซอซัส มีบางอย่างไม่เหมือนกัน…ของท่านเนนันตาร์เหมือนพวกคนเล่ห์เหลี่ยมจัด ราวงูเหลือม
แต่ของท่านเซอซัส เหมือนสิงโตป่า ที่เวลาต่อสู้จะมีประกายรุ่งโรจน์ออกมา
..
แต่แล้ว ท่านเซอซัสก็กระชับมือผม ก้มหัวให้ท่านเนนันตาร์อีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินออกมา
ผมจับมือเขาแน่น เงยหน้ามองระหว่างทีก้าวเท้าดุ่ยๆ
“ข้าว่าแล้ว ว่าวันนี้ต้องมีเรื่องไม่ดี…ข้าสังหรณ์ไม่เคยผิด”
“ใครคือ อโดนิส หรอฮะ?” สิ้นเสียงผม ท่านเซอซัสก็หยุด ถอนหายใจ
“นากัล…มันเป็นเรื่องไม่รื่นหูเอาซะเลยว่ะ มานี่! ข้ากับเจ้ามีเรื่องต้องพูดกัน”
ผมแอบยิ้มตอนที่ท่านเซอซัส บอกผมแบบนั้น ผมบีบมือเขาไม่ยอมปล่อย…วันนี้ท่านเซอซัสสวมเกราะเต็มตัว ดูเท่มากๆเลยฮะ เขาพาผมมาหลังโขดหิน เสียงดนตรีในงานเบาลง
“ฟังนะ นากัล” เขาเสยผม
“เรื่องที่เจ้าได้ยินจากปากของเนนันตาร์- -”
“อ้ะ!!อ๊าาา ปล่อยข้านะ!! อ้อย! ฮึก…”
เสียงอันคุ้นเคยในซ่องของมาดาม เข้าหูเราสองคน ต้นเสียงมาจาก ข้างโขดหินเล็กอันหนึ่ง
ภาพที่ผมมั่นใจว่าต้องเห็น คือ เคอร์กำลังถูกองค์รักษ์ทำแบบนั้นอยู่…แล้วก็จริงฮะ
ร่างผอมของเขา ถูกทาบทับบนพื้น นายทหารขยับใส่อย่างเร่งเร้า…ขาเรียวพาดบ่าทั้งสองข้าง ผมสีส้มของเคอร์ชุ่มเหงื่อ เขากรี้ดแล้วกรี้ดอีก …
“ร้องดังๆสิ เคอร์น้อย!!? หึ้” เขาบีบปากให้อ้า แล้วถุยน้ำลายใส่ “ขยะแขยงข้านักใช่มะ?! วันนี้ข้าเป็นผัวเจ้าแล้วนะ นี่!นี่!”
เจ็บแน่ๆ…กระแทกกระทั้นแบบนั้น ผมสยองแทนทันที
“เอ่อ….เอิ่ม” ท่านเซอซัส จ้องไม่กระพริบ “เป็นภาพที่หาดูยาก ในการล่าสิงโตนะ…”
เคอร์เริ่มร้องโหยหวน ปนกับเสียงสะอื้น …
ท่านเซอซัสพยายามหันมาพูดกับผม “เรื่องที่เจ้าได้ยินมา เจ้าควรจะ- -”
“อ้าาาาา!!! อย่า!! อ๊าาาาาา!!! ละ…ลึกไปแล้วว โอ้ยยย!!อา”
“โว้ย!!!!!”ท่านเซอซัสตะโกนใส่ “เสียงเมียเจ้าดังไปลั่นทุ่งแล้ว!! ไอ้เดส ข้าพยายามจะคุยธุระนะโว้ย”
นายทหารหอบแฮ่กๆ หันมาอย่างไม่ละอาย “ร่วมด้วยมั๊ย เซอซัส!!?เจ้ากะหรี่เด็กนี่มันเยี่ยมชะมัด!! อย่าข่วนสิโว้ย!!” เคอร์พยายามตบหน้าทหารเดส น้ำตาไหลพรากๆ เขาเห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
สีหน้าเคอร์ดูตกใจกะทันหัน…ผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี แต่วินาทีนั่น ผมก็นึกออก
ผมมองเคอร์นิ่งๆ…เฉยๆ…เหมือนเวลาเห็นเฟร็ดทำกับลูกค้า เขาก็ไม่ต่างอะไรจากผม จากพวกเรา..เพื่อนๆที่เพิง เราต่างถูกกระทำโดยผู้ใหญ่ แล้วก็ไม่มีใครแก้ใขอะไรได้… ไม่รู้เขาจะดูถูกคนอื่นทำใม เพราะเสียงครางเขาแหลมน่ารำคาญจะตายชัก~
เคอร์หน้าแดงจัด…ความอายท่วมท้นขึ้นมาจากใบหน้าเขา นายทหารก้มลงไปจูบ ฟัดกับใบหน้า
เขาต้องเคียดแค้นผมมากแน่ๆ ที่ยืนมองเขาหน้าตาเฉยแบบนั้น ฮะๆๆ ก็ช่วยไม่ได้นี่หน่า
“อื้อๆ อื้อ ๆๆๆๆๆอะ”
“นา…กัล” ท่านเซอซัสหน้าเคลิ้ม “ ข้ากับเจ้าไปคุยกันที่อื่น ที่เงียบกว่านี้เหอะว่ะ…”
ผมพยักหน้า ตลกนิดหน่อย
ท่านเซอซัสเดินนำไปที่โขดหินอีกฝากที่ไกลกว่าเดิม เขาต้องเอามีดมาฟันหญ้า เพื่อเดิน…พอถึง เขาก็นั่งลงบนหินเหนื่อยๆ
“เอาล่ะ ไอ้หนู…ข้ารู้ว่าซักวันเจ้าก็ต้องรู้”
“พูดมาเลยฮะ ท่าน” ผมเอ่ย
“อโดนิส ที่ท่านเนนันตาร์พูดถึง คือ สนมของท่านบาลิธ…”
“ฮะ…เขามีผมสีทองเหมือนผมใช่มั๊ยฮะ?”
“ถูก” ยักษ์เซอซัสพยักหน้า ท้าวเข่า “เรื่องมันคือ เนนันตาร์เกลียดฝ่าบาทของเจ้า…และข้าก็ไม่ชอบเขา จะเจ้าชงเจ้าชายห่าอะไรก็เหอะ- -ข้าเกลียดแม่ง! แต่- -”
“มันเป็นหน้าที่ของเจ้า ที่ห้ามถาม ท่านบาลิธ เรื่อง อโดนิสเด็ดขาด…แต่ไม่ว่า จะมีพวก สนมของเนนันตาร์มาเป่าหูอะไรเจ้า ว่าท่านบาลิธทำอย่างนั้นอย่างนี้ในอดีต…อย่าได้เชื่อเด็ดขาด แค่นั้นหล่ะ!”
“ท่านบาลิธฆ่า อโดนิสหรอฮะ?” ผมหลุดปากถามสิ่งที่คิดออกไป ช่วยไม่ได้นี่ฮะ มันสงสัยนี่หน่า
ท่านเซอซัสเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ…แล้วท่านก็…ยิ้มเจ้าเล่ห์
“เจ้าฉลาดกว่าที่ข้าประเมินนะ นากัล…เหอะๆ” เขายืนขึ้น ปัดฝุ่นที่ขา แล้วเดินมาหน้าผม
“งั้นนากัล…เจ้าคิดเองละกันนะ ว่าอย่างท่านบาลิธที่เจ้ารับใช้เนี่ย - - เจ้าก็รู้” ท่านเซอซัสทำท่านิ่งๆ ล้อเลียนท่านบาลิธ “ถ้าเจ้าคิดว่า ท่านบาลิธฆ่าใครได้ละก็….เจ้าก็รู้จักพระองค์น้อยไปแล้ว” แววตาคมหรี่ใส่ผมอย่างเอ็นดู
แย่จัง…ผมชอบท่านเซอซัสเหลือเกิน
แต่ผมก็ยังสงสัย
“แล้วตอนนี้ อโดนิส ไปอยู่ไหนละฮะ?”
ท่านเซอซัสมองภูเขา ก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า
ตายแล้วงั้นหรอ…
“หายข้องใจแล้วนะ ทีนี้ก็ตกลงกับข้า ว่าเจ้าจะไม่พูดเรื่องอโดนิสให้ฝ่าบาทได้ยินอีก”
ยักษ์เซอซัสจับแขนผม ก้มประชิดจนลมหายใจสัมผัส
ผมคิดอะไรได้บางอย่างแฮะ “ผมจะตกลงฮะ…แต่ผมขออะไรท่านก่อนได้มั๊ยฮะ?”
ท่านเซอซัสหัวเราะ เขี้ยวโผล่ “ทำใมวะ? อยากให้ข้าจูบเจ้าอีกหรือไง”
ใบหน้าผมร้อนขึ้นมาทันที ท่านเซอซัสรู้ด้วย…แน่สิ นายแสดงออกขนาดนั้นนี่ นากัล ผมรู้ตัวว่าหน้าต้องแดงแน่ๆ อาจจะแดงกว่าเคอร์ด้วยซ้ำ ผมไม่หลบสายตาเขาเลย…รอบตัวเรามืดสลัว เสียงจิ้งหรีดร้องไกลๆ
“งั้น…คำเดาของข้าก็ถูกสินะ” ยักษ์เซอซัส ยกมือขึ้นมาจับใบหน้าผม สอดมือใต้ท้ายทอย เราเลื่อนหน้ามาใกล้กันมากขึ้น ผมอดใจสัมผัสหนวดสากของเขาไม่ได้
ผมประคองใบหน้าหยาบของเขาทั้งสองข้าง…รู้สึกว่าท้องน้อยตัวเองร้อน ท่านเซอซัสโน้มเข้ามา
ริมฝีปากเราสัมผัสก่อนที่จะถูกทาบทับอย่างรุนแรง ท่านล็อคตัวผมไปแนบอก จนต้องเขย่ง ดูดริมฝีปากเน้นๆ ลิ้นเปียกรุกล้ำเข้ามา…ควานทุกมุมซ้อนเร้น ก่อนจะไล่วนที่เพดาน
ผมหายใจติดขัด ขาหมดแรง…มันเหมือนวันนั้น ที่สนามฝึก กลิ่นเหงื่อของท่านเซอซัสทำให้ผมมีอารมณ์ ผมดูดปากล่างท่านกลับ
มือลูบไปทั่วหน้าอก…สอดเข้าไปใต้เกราะหนา ผมเจอสะดือท่านด้วยแหละ- - ถ้าผมเลื่อนมือลงไปข้างล่าง- -
ท่านเซอซัสจับไหล่ผม ขยับตัวออก ผมอ้าปากหวอ- -ยังไม่อยากหยุดเลยอะ ในความมืด ผมมั่นใจว่า ใบหน้าใต้ผมรุงรังมีสีแดงนิดๆ ไอ้นั่นของท่านเซอซัสตุงออกมาด้วยแหละ- -
เขาพูดเสียงหอบ “เจ้าไม่สงสารข้า ก็สงสารน้องชายข้าหน่อยก็ได้นะ นากัล…เมื่อกี้เราก็เพิ่งเห็นฉากทหารจิ้มสนมมา แล้ว- -”
ผมหัวเราะคิก “ฮะๆๆๆๆ”
“..อะไรวะ?”
ผมโผไปกอดเอวเข้า รู้สึกจั๊กจี้ไปหมดเลย หรือว่านี่คือความสุขนะ…มันแล่นไปทั่วตัว ตั้งแต่หน้าอก กระจายไปหมดเลย
“ตกลงฮะ…ท่าน ผมจะไม่พูดเรื่อง อโดนิสเด็ดขาด” ผมเงยหน้าจากท้องท่านเซอซัส ยิ้มแฉ่ง
“เออ…ตกลง…….นากัล!! เจ้าเป็นตัวปัญหามากกว่าที่คิดว่ะ โอ้ย!” ท่านเซอซัสก็บ่นต่อไป
เขาพาผมเดินออกมาจากโขดหิน
ผมยิ้มไม่หยุด นี้ มันอาจจะผิด…ไม่สิ…ผิดเลยแหละ
แต่ผมกลับมีความสุขเหลือเกิน
================
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณท่านผู้อ่านอย่างสุดซึ้งค่ะ :mc4:
คำผิดอาจจะเยอะเพราะง่วงอะคะ่ ขอโทษด้วยจริงๆ
-
:z13: ก่อนบ้างได้ป่ะละ อิอิ
-
สงสารเคอร์จริงๆ นั่นแหละค่ะไรเตอร์
ไม่ได้รู้สึกหดหูอย่างนี้มานานแล้ว
จะว่าไปก็ตั้งแต่ตอนที่นากัลเข้ามาอยู่ในวังแล้วนั่นแหละ
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงความรู้สึกตอนเริ่มอ่านใหม่ๆ
เด็กๆ น่าสงสาร แง้ๆๆๆๆๆๆ
:o12:
เข้าใจปมในใจของบาลิธบ้างแล้วล่ะค่ะ
มิน่าล่ะถึงได้ร้องไห้ตอนที่อยู่กับนากัล
แต่ก็ไม่วายสงสัย สนมคนก่อนเป็นอะไรตายน้อ
ส่วนเซอซัสกับนากัล แหมๆ มีแอบมาจูบกันด้วยอ่ะ
นากัลก็นะ ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงกับหนูดี
ไปขอจูบเซอซัสก่อนเนี่ยนะ
อร๊ายยยย ช่างกล้า
:o8:
อยาก +1 ให้แต่เพิ่งบวกไปเมื่อวาน
ยังไม่ครบกำหนด ติดไว้ก่อนนะคะ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
สงสารเคอร์นะ ถึงจะร้ายไปบ้างแต่ก็คือเด็กอะ อืม...นากัลทําเซอร์ซัสเกือบคุมตัวเองไม่ได้นะ มีแอบกุ๊กกิ๊ก
-
ง่ะ
ไม่สะใจนะ เค้าสงสารเคอร์อ่ะ มีผูใหญ่ไม่ดีเป็นตัวอย่าง เด็กมันเลยดำเนินตาม เพื่อความอยู่รอด ใครๆ ก็อยากให้ตัวเองสบาย
ชอบจิง ๆสองคนนี้ เซอร์ซัสกะนากลั >//<
ว่าแต่คนที่ทำให้อโดนิสตายนี่ ต้องเป็นเนนันตาร์แน่ๆ
คนแต่งมาต่อไว ๆนะ วันละนิดก้อดี
-
ท่านองค์ชายนัมเบอร์วันท่านร้ายกาจมากอะ เคอร์เอ๊ย
คงอีกไม่นานหรอกมั้งลูกจะได้โอนไปให้เป็นสนมทหาร รับรอลทั้งกองร้อย เฮ้ออออออออออ
ที่แน่ๆ ชอบบรรยากาศตอนท้ายมาก ตอนที่ขอให้จูบแลกกับจะปิดปากเงียบอะค่ะ >////////<
ผมโผไปกอดเอวเข้า รู้สึกจั๊กจี้ไปหมดเลย หรือว่านี่คือความสุขนะ…มันแล่นไปทั่วตัว ตั้งแต่หน้าอก กระจายไปหมดเลย
มันแบบ รู้สึกได้เลยว่าตกหลุมรักมันเป็นยังไง :o8:
คุณคลาวนด์9 นี่เท่าที่จับมาได้นะคะ ถ้าว่างๆมาแก้หน่อยนะคะ
ปกครุมไปด้วยสีน้ำเงินอ่อนๆของยามสนทยา (ปกคลุม สนธยา)
ผมยืนลอยๆคนกระทั้งเมยาเข้ามาบอก (จนกระทั่ง)
ตามหาสัญชาติญาณดิบ (สัญชาตญาณ)
“นากัล…มันเป็นเรื่องไม่ลื่นหูเอาซะเลยว่ะ (ไม่รื่นหู)
น้ำตาใหลพรากๆ (ไหล)
สีหน้าเคอร์ดูตกใจกระทันหัน… (กะทันหัน)
ผมพยัคหน้า (พยัก)
ท่านเซอซัสจับใหล่ผม (ไหล่)
((มีอีกนะคะ แต่เท่าที่เอามามันชัด แล้วบางทีถ้าใช้คำผิดความหมายจะเพี้ยนเอาได้))
-
สงสัยจะโดนเนนันตาร์ทำอะไรซักอย่างจนตายล่ะมั้ง อโดนิสเนี่ย
-
นากัลเนี่ยร้ายไม่เบานะเรา
-
อ่านตอนนี้แล้ว ได้ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์กันเลยทีเดียว
-
ถึงจะร้ายยังไง เคอร์ก็ยังเป็นเด็ก
พอมาโดนแบบนี้ รู้สึกหดหู่ใจจังเลย
สงสารมากมาย...เฮ้อ...
นากัลยังต้องพบเจออะไรอีกมาก
แต่ท่าทางจะเสน่ห์แรงไม่เบา คนเอ็นดูมากกว่าไม่ชอบนะ
ขอบคุณไรเตอร์นะจ๊ะ
+1 ให้นะจ๊ะ
-
สงสารเคอร์
เนนันตาร์ร้ายจริงอะไรจริง
o22
นากัลแสดงออกชัดเลยว่าชอบเซอซัส
:o8:
:-[ยังปลื้มท่านบาลิธเหมือนเดิม
-
ปัญหาทั้งหหลายจะหมดไป ถ้าเป็น 3P :laugh:
-
ไม่สะใจคะ แต่สงสารมากกว่าเด็กอะนะมันก็ต้องมีบ้างที่เป็นแบบเคอร์
แต่ที่โดนโยนให้คนอื่นเอา และยังมีคนมาเห็นแบบนี้แย่เลยอะ :sad11:
เมื่ออดีเค้าคิดว่าเด็ก และสตรีเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้เน้อ แต่ที่แน่ ๆ ดีใจสุด ๆ ที่เกินมาในยุคสมัยนี้
:pig4: writer คะ
-
นากัลเจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี้ย o18
-
ฮ่า ฮ่า แล้วในที่สุดนากัลก็หาเรื่องจูบกับเซอซัสอีกจนได้ รู้สึกว่านากัลจะตกหลุมรักเซอซัสมากกว่าท่านบาลิธอีกนะเนี่ย
หลังงานล่าสิงโตคงวุ่นวายมากขึ้นแน่ๆเพราะดูเหมือนท่านเนนันตาร์ก็สนใจนากัลเหมือนกัน
ขอให้นากัลเจอแต่คนดีๆนะ เอาใจช่วยทั้งนากัลและไรท์เตอร์ค่า
-
เซอซัส เขิลลล :o8:
-
:เฮ้อ: ตัวร้ายเผยโฉมแล้ว....
เรื่องนี้อ่านแล้วลุ้น เดาเหตุการณ์ไม่ถูกเลยค่ะ
จะรอตอนหน้านะคะ
-
เนกัลชอบท่านเซอซัสซะขนาดนี้ เลยทำเอาชักจะสงสารท่านบาลิธ :เฮ้อ:
-
เซอวัสกับนากัลน่ารักจริงๆ :o8: :o8:
เเต่สงสารท่านบาลิธจังเลย
-
นากัส เริ่มมีความรักแล้ว
-
ตอนแรกพยายามไม่อยากจะให้นากัลหลงท่านเซอร์ซัสมาตลอด
แต่พออ่านตอนนี้แล้วมันน่าแกล้งท่านเซอร์ซัสจริงๆ 55+
ลุยเลยนากัล +++
-
อุ๊ยตายยยยยยยยยยยย !
อย่างนี้คงเชียร์ 3P ไม่ได้แล้วสิน้ะ
แย่จังเลย 555555555555
เค้าล้อเล่นจ้าไรท์เตอร์ ; ))
นากัลค่อยข้างโอนเอียงไปทางนู่นนนนนนนนนน ~
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ว่าแล้วท่านบาลิธต้องมีบางอย่างที่เจ็บปวด
อ่า นากัลเป็นเหมือนตัวแทน
เห้อ นากัลนี่นะ o13 กล้ามากนะ
แบบว่าขอ... :z13:นากัลหน่อยเหอะ
มาไวๆนะจ้ะไรเตอร์ :call: :call:
-
สงสารท่านบาลิธอะ T_T ท่านดูเป็นคนที่ดีมากๆๆๆๆ
ชอบท่านดันชิ ดูขี้เล่น เหมาะกับเอลลี่ดี
เอลลี่น้ิอยแสนสดใส >w<!!
สงสารเคอร์เหมือนกัน ยังเป็นเด็กอยู่แท้ๆ แต่่ว่าเรื่องแบบนี้เขาถือเป็นเรื่องธรรมดาของสมัยนั้นหรือเปล่า
พอเราได้มาเห็นอย่างนี้ มันดูโหดร้ายยังไงก็ไม่รู้เลยแหะ - -.....
เคืองนากัลเล็กน้อยถึงปานกลางที่แอบมีใจให้เซอซัสจริงจัง
เพราะสงสารท่านบาลิธมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชิชิชิ เนนันตาร์ คิดจะกำจัดเปอร์เซียเหรอจ้ะ? ช้าไปแร่ะล่ะ เชื่อได้-*-
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
เกเรนะเรานะ นากัล
-
จุก...........
-
เคอร์ ตกกระป๋องหรอ
-
เนนันตาร์น่ารังเกียจจริงๆ >.<
บวกให้จ้า รออ่านต่อ
-
ช่วยนากัลกรี๊ดท่านเซอซัส...
ฮาาาา
-
ท่านเซอซัสคิดถูกแล้วหล่ะ
นากัลร้ายกาจจริงๆ :z1:
-
อยากให้เซอร์ซัสจับนากัลกดแล้วอ่าขอรับ :กอด1:
-
อยากอ่านต่อ อยากเห็นความร้ายกาจแบบน่ารักของนากัลแล้ว :3123:
-
อยากอ่านต่อ อยากเห็นความร้ายกาจแบบน่ารักของนากัลแล้ว :3123:
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งจ้าา
-
นากัลเจ้าอย่านอกใจท่านบาลิสเซ่ :z3: :z3: :z3: :z3:
อ๊ากกกก จะทำยังไงดีให้นากัลรักท่านบาลิสคนเดียว ไม่ใช่เซอร์ซัส
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อยากงงี้แหละน๊าา ความรัก ไม่สามารถบังคับมันได้ :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชั้นรักคู่นี้
เซอซัสกะนากัล
เห็นแล้วมีความสุข
ปล แอบสงสารเคอร์อ่ะ
เนนันตาร์เลว
-
ต่อวันนี้ค่าาา :pig4: เด๋วมาค่ำๆน้าคร๊าา จุ๊ฟฟฟคนอ่านทุกคนนน
เคอร์จะมีบทบาทมากขึ้นหลังจากนี้ค่ะ :mc4:
-
ต่อวันนี้ค่าาา :pig4: เด๋วมาค่ำๆน้าคร๊าา จุ๊ฟฟฟคนอ่านทุกคนนน
เคอร์จะมีบทบาทมากขึ้นหลังจากนี้ค่ะ :mc4:
ค่ำ ๆ นี่เวลาเดิมใช่ไหมคะ
ฮ่าๆๆ
เคอร์มีบทบาทขึ้น....อย่าให้นอ้งช้ำมากนะคะ สงสารเด็ก
-
อ๊าาาา เขียนสนุกจัง แต่เรื่องมันซับซ้อนซอนเงื่อนจังเลยน๊า คิดๆดูแล้วเป็นคนธรรมดาดีที่สุดละ
-
วันนี้มาต่อมั้ยอ่า รออยู่น๊า ^^
-
เห็นด้วยกะรีบนสุดขอรับ
หุหุหุ
-
ข้า....ขะ เข้ามาบอกว่า ....ว่า......
ข้า...ชะ ชอ ชอบท่านเซอร์ซัสอ้ะ ฮึกๆๆๆ
(เปล่า ที่จริงเข้ามากดดันคุณคลาวนด์9 กร้ากกกกกกกกกกกกกส์)
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ แต่ยังแอบเชียท่านบาลิธยุ
-
อยากอ่านแล้ว....จะลงแดงตายแล้วอ่ะ :serius2:
รอนะจ๊ะ
-
ตอนที่
18
ตอนที่ท่านเซอซัสกับผมแยกกัน เมยาก็กรูเข้ามาพร้อมถาดถั่วอบ และ ผลไม้ เมยาบอกให้เดินเวียนเสริฟแขกรอบๆ พอของในถาดเริ่มร่อยหรอ ผมก็วิ่งไปหาท่านบาลิธ ตอนนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น พอมองไปที่ลาน บากีสกับบากอส และเด็กอีกสามคน ออกมาร่ายรำดาบ กระโดด ทำท่าไปตามจังหวะกลอง
“เหนื่อยรึยัง เจ้าไปพักได้แล้วมั๊ง นากัล…กลับไปรอข้าที่เต้นท์เถอะ หยิบเนื้อวัวไปกินด้วยสิ ปะ!”
ท่านบาลิธจับใหล่ผมและกล่าว ผมพยักหน้า ก่อนจะวางถาดบนโต๊ะ เอลลี่ยังอยู่ในอ้อมอกท่านดันชิ ผมเดินออกมาคนเดียว เพื่อกลับไปที่เตนท์ ตามไม้ปักจุดไฟเรียงรายข้างหน้า เสียงดนตรีเบาลง…
บริเวณเต้นท์แทบไม่มีใครเลย ทุกคนไปอยู่ที่ลานกันหมด แต่มีทหารนั่งเฝ้ายามอยู่สี่ห้านาย ตอนที่ผมกำลังจะเปิดผ้าม่านเต้นท์ท่านบาลิธนั่นเอง ก็มีเสียงม้าควบมาจอด
ท่านเซอซัสกระโดดลงมา ยิ้มให้ก่อนจะผูกม้ากับเสา
แต่นายทหารบัทเธอลินเดินตามมาข้างหลังฮะ ผมคิดว่าเราไม่ควรคุยกันให้คนอื่นเห็น เลยก้มงุดเข้าเต้นท์ไป
“กลุ่มหนึ่งออกไปลาดตระเวณรอบๆรึยังวะ? บัท”
เสียงยักษ์เซอซัสจากข้างนอก
“เพิ่งกลับมาเมื่อกี้ ไม่มีอะไรนะ แต่ได้ยินเสียงหมาป่าหอนไกลๆ คงไม่กล้าเข้ามาหรอก”
“เออ อย่าให้เป็นเหมือนสี่ปีก่อนแล้วกันว่ะ แม่ง สนมวิ่งแก้ผ้ารอบทุ่ง..ฮ่าๆๆๆ”
“โห แบบนั้นก็ดีเด่ะ…ลองล่อหมูป่ามาวิ่งพล่านแถวเนี้ยดีปะวะ คุ้มนะเว้ย เซอซัส”
ผมหัวเราะคึ่ด พวกทหารคุยกันสนุกจัง ไม่เหมือนคนอื่นในวังเลย ต้องใช้คำหรูๆ ผมชินกับคำหยาบมากกว่าเยอะ เพราะพวกลูกค้าและมาดามพูดทุกวัน
ผมแอบอยากมองท่านเซอซัสจังเลย ตรงผนังเต้นท์มีหน้าต่างระบายอากาศเป็นตาข่ายอยู่ข้างๆ ผมเดินไปเขย่งดูตรงนั้น
นายทหารบัทเดินออกไปแล้ว ม้าสีดำร้องฮี่ แล้วดุนก้นท่านเซอซัส ท่านตบหัวม้า ก่อนจะเข้าไปในเต้นท์ขนาดเล็กข้างๆ
…อืม ..ท่านอยู่เต้นท์ข้างๆนี่เอง
=====================
ผมตื่นมาตอนสาย งุนงงมากว่าทำใมถึงอยู่คนเดียวบนเตียง เมื่อคืนกว่าท่านบาลิธจะกลับมาก็ดึกมาเลยแหละ ผมผล็อยหลับไปเลย แต่รู้สึกตัวนิดๆว่า ท่านขึ้นมาหอมผม แล้วก็จับก้น แต่ผมง่วงมากเลยไม่ได้หอมกลับ ไม่รู้ว่าท่านจะว่าอะไรรึเปล่า ที่ผมไม่ได้ตื่นมาทำแบบนั้นกับท่าน
แต่ไหง ผมถึงตื่นมาตอนสายยังงี้ล่ะ?
แสงแดดจ้าส่องเต็มหน้าเลยอ่า ทำใมเมยาไม่ปลุกผมนะ
ผมกำลังจะลุกจากเตียง แต่เมยาก็โผล่เข้ามา แต่งตัวเต็มยศแล้ว
“อ้ะ หนูตื่นพอดีเลย นากัล! ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เจ้านอนให้เต็มอิ่ม แต่งานสิงโตจะเริ่มแล้วนะจ้ะ พระองค์อยากให้เจ้าได้เห็น มารีบแปรงฟัน แล้วตามข้ามาเลย”
ผมทำธุระในเวลาอันรวดเร็ว แต่ตามเมยาออกมา บริเวณเต้นท์เงียบร้าง ทุกคนไปงานล่าสิงโตหมดแล้วหรอ? ท่านบาลิธใจดีจัง ให้ผมนอนหลับเต็มอิ่มด้วย ผมจะกอดท่านแน่นๆเลย เมยาพาผมเดินมาไกลเหมือนกัน ผมเห็นว่า มีถนนถูกถางหญ้าใหม่ ไปสู่ใจกลางกลุ่มคนที่ ยืนมุงอยู่อีฝากของทุ่ง ใกล้ตีนเขาทึบ
แล้วเราก็มาถึง เสียงคนพูดคุยกันแสนดัง ผมอยากเอามืออุดหูจังเลย แล้วเมยาก็ลากผมเบียดเสียดกับคน จนทำให้ผมเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
คนถูกแบ่งเป็นสองฝาก กั้นพื้นที่ ด้วยรั้วไม้แหลมเฟี้ยว
เว้นพื้นโล่งๆตรงกลางไว้ มีม้าอยู่หลายตัว ฝ่าบาทเนบูนิดัส นั่งอยู่บนขื่อยกสูงด้านหลัง หน้าตาท่านยิ้มแย้ม ผมเห็นว่ารอบๆ คือเจ้าชายทั้งสี่พระองค์ ผมเห็นท่านเซอซัสและกลุ่มทหาร คอยคุมม้า
กษัตริย์ประกาศ “ใกล้จะสิ้นปีแล้ว…ข้ายินดีเป็นอย่างมาก ที่วาระแห่งพิธีอันสืบทอดมาช้านาน ได้มาถึงเสียที…ข้าขออวยพรลูกๆของข้า ให้ได้รับชัยชนะ ปราบสิงโตแห่งแอซซีเรียได้อย่างราบคาบ สมกับเป็นโอรสเพชรแห่งแคว้นบาบิโลเนีย”
เจ้าชายทั้งห้าลุกขึ้นมา พร้อมกับผู้เป็นบิดา เนบูนิดัสตบใหล่ เนนันตาร์ และหันมาจับใบหน้าท่านบาลิธ ผมแอบเห็นท่านเนนันตาร์หัวเราะเหอะ ก่อนที่เจ้าชายทั้งสี่เดินลงมาจากขื่อ
พวกเขาลงมา เข้าประจำม้าทั้งห้าตัว เสียงคนโฟ่ร้องสรรเสริญ
ผมพยายามดันขุนนางอ้วนข้างๆออกไป ก้มเขาเบียดหน้าผมอะ แหวะ! ท่านเซอซัส…กำลังยื่นหอกให้ท่านบาลิธ ซึ่งทรงม้าแล้ว เขาคำนับ ก่อนจะชักดาบออกมาชู มีเสียงกลองดังตึง และ ม้าทั้งห้าพุ่งทยานออกไป
ผมยืนค้าง ด้วยความตื่นเต้น มองตามหลังม้าที่วิ่งเข้าทุ่งด้านข้าง พวกท่านเซอซัส และ ทหารสามสี่นาย วิ่งตามไปด้วย แล้วยังงี้ สิงโตจะไม่ออกมากินคนหรอ? หรือว่า พวกเจ้าชายต้องไปล่าไกลๆ แล้วคนดูอย่างผมจะเห็นอะไรล่ะ โธ่…. ผมจ๋อย งั้นหาเจ้าเอลลี่กับแฝดดีกว่า ไปนั่งคุยกับเจ้าพวกนั้น ระหว่างรอท่านบาลิธกลับมา
ผมผละจากตูดขุนนางอ้วน ลงไปคลานที่พื้น รอดใต้ขาผู้คน มีเสียงหัวเราะชี้ให้ดูผมด้วย ไม่เห็นตลกเลย พวกขุนนางอ้วนกันชะมัด ไม่อยากอยู่ใกล้หรอก… ผมคลานเรียบ กลุ่มคนไป อยากจะชะเง้อดูทุ่งชัดๆจังเลย
อ้ะ!! ทันใดนั่นก็มีเสียงโลห์ดังขึ้น ผมรีบลุกขึ้นมา เขย่งสุดตัว
“เฮ!!!เฮ!!! ” เสียงคนดูเหมือนฝูงผึ้งเกิดอะไรขึ้นน่ะ??!!
พวกทหารวิ่งมาล้อมรั้วไม้แหลม ถือดาบและโล่ห์ อะไรอะ!? สิงโตมาแล้วหรอ!!?
ผมได้ยินเสียงม้าร้องฮี่ๆๆด้วยความกลัว ผมกระแทกสุดแรงไปที่คนตรงหน้า โผล่หัวได้ในที่สุด
“กรรรรร!!!! ”
ท่านเนนันตาร์ขี่ม้า ตามมาด้วยท่านบาลิธ และสิงโตตัวใหญ่หนึ่งตัววิ่งตามมาก กำลังคำรามและดิ้นพล่าน หอกของท่านบาลิธฝังอยู่ในหนังคอมัน
ท่านเนนันตาร์ กระโจนม้าเข้าใส่ ฝังหอกทะลุศรีษะสิงโตทันที !
ฝ่าบาทเนบูนิดัสลุกขึ้นยืน ตบมือลั่น “แด่โอรสของข้า!!! เนนันตาร์และบาลิธ”
“เฮ!!!เฮ ” คนโห่รับกันใหญ่เลยฮะ ผมตบมือยิ้มร่า
.
โอ้ย!!!!
. ผมโดนกระแทกอย่างแรงโดยใครซักคน ผมหันควับ มีผู้หญิงหน้าตาใจร้าย คิ้วโก่งเข้มคนหนึ่งจ้อมผมเขม็ง “เด็กนี่ใช่มั๊ย?”
เธอก้มถาม เด็กที่ยืนอยู่ด้านหลัง …เคอร์นั่นเองฮะ ว่าแล้ว
วันนี้เคอร์ดูแปลกตาไปมาก สีหน้าเขาเศร้าสุดๆ ดวงตาแดงก่ำ ผมดูออกเลยว่าเขาต้องร้องให้มาทั้งคืน ผมสีส้มวันนี้ก็เฉา หรือ ผมคิดไปเองก็ไม่รู้
ตาสีเขียวจ้องผม ก่อนจะเอ่ย
“ใช่”
“เจ้ามีอะไร?” ผมถาม
เคอร์ทำท่าจะร้องให้อีก กระตุกแขนเสื้อหญิงสาว “มันดูถูกข้า”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็เมื่อคืนนั้น- -”
เธอหันมาแว้ดใส่ผม “ขอโทษเคอร์เดี๋ยวนี้นะ ไอ้เด็กยิว!”
ผมบิดตัวมาเผชิญ พวกนี้อะไรๆก็ยิวอยู่นั่นล่ะ ถ้าพี่โจมาร์มาได้ยินพวกคาลเดียนว่ายิวแบบนี้ พี่ต้องอัดพวกเขาเละแน่ๆ
“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด…”
หญิงสาวบีบแขนผม ปากเบี้ยวหยัก “ก้มขอโทษเดี๋ยวนี้ หรือว่าจะให้ข้าเล่นงานเจ้า”
ผมหันมองรอบๆ ยังมีเสียงม้ากระทืบเท้าและคนเชียร์อยู่ ไม่มีใครสนใจพวกเราเลย
“ไม่…ก็ผมไม่ได้ทำอะไรผิด เมื่อคืนผมบังเอิญไปเจอเท่านั้น- -”
ผมสะดุ้งโหยง เคอร์ร้องให้เสียงลั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่มีคราบเด็กจอมโมโหคนเดิมเลย
“ ไม่เป็นไรนะ เคอร์ เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอกลับไปนั่งเถอะ” หญิงสาวบอก เคอร์ส่ายหน้าแล้วเริ่มกรี้ด
“มันดูถูกข้าอะ!! ฮือๆๆ ไอ้เด็กยิวมันดูถูกข้า…ฮึก…”
ผมรู้สึกสงสารเคอร์แล้วแฮะ
“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย เคอร์ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ - -ข้าขอโทษ ข้าจะไม่เล่าให้ใครฟังหรอก”
มีเสียงคำรามลั่นจากข้างหลัง และเสียงควบม้า “เฮ้ย!!เฮ้ย!!” พวกทหารร้องผมไม่ได้หันไปมอง
ผมพูดในสิ่งที่คิดออกไป “ ไม่เห็นเป็นไรเลย พวกเราก็เหมือนกันแหละ เคอร์”
“ข้าไม่เหมือนเจ้า!!” เขาตวาด ปาดน้ำตา “เจ้ามันพวกทาสชั้นต่ำ เจ้าควรจะไปอยู่ในคุกใต้ดินนั่น!!”
“ใช่!! โยนเจ้ายิวออกไปเลย” หญิงสาวเสริมอย่างไร้สติ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกตกใจอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้เข้ามาโอบรัดตัวผม ก่อนจะยกลอยขึ้น
“เธอทำอะไรน่ะ?” เคอร์ร้อง
ผมถูกเหวี่ยงออกมาจากรั้วไม้ แผ่นหลังขูดกับปลายแหลมเล็กน้อย ก่อนจะร่วงลงที่พื้น
ฝุ่นทรายตลบเข้าหน้า
โอ้ยยย!! แสบมากเลยฮะ ที่หลังต้องถลอกแน่ๆ
เสียงคำรามสิงโตดังลั่น เกิดเสียงเป่านกหวีด และ คนดูก็ร้องอุทาน ผมยังตัวงออยู่ที่พื้น ฝุ่นตลบเข้าหน้าอีกสองสามรอบ พร้อมกับเสียงฝี่เท้าสัตว์ใหญ่
ผมพยายามเงยหน้าขึ้นมา และก็พบกับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต
อสูรยักษ์กำลังคำรามใส่หน้าผม ขนสีเหลืองทอกับแสงตะวัน ปลายเขี้ยวแหลมคมในระยะใกล้ทำให้ผมร้อง ฮึก! สิงโตแยกเขี้ยว นัยน์ตาจ้องผมไม่กระพริบ
มันค่อยๆขยับเข้ามา
ฮือๆๆ…ช่วยด้วย กลัวฮะ ฮือ…ผมยังไม่อยากตาย ไม่เอานะ !!
แล้วผมก็เห็น เบื้องหลัง ท่านบาลิธควบม้ามาอย่างรวดเร็ว ตามด้วยองค์อื่นๆ ได้โปรดเถอะ!!
ทันใดนั่นเอง สิงโตยักษ์ก็ย่อตัว และ กระโจน !!
ผมหลับตาปี๋…ความกลัวล้นท่วมที่คอ รู้สึกถึงชีวิตที่กำลังจะเสียไป - -
ผมได้ยินเสียง โฮกกก!! แล้วก็เสียงฝี่เท้าคน
ผมลืมตาพรึ่บ!
แผ่นหลังกว้างที่สุด ของท่านเซอซัส เป็นเงายักษ์ ควบคู่กับสิงโตยักษ์ ท่านบังตัวผมด้วยความเร็ว กล้ามเนื้อทุุกส่วนเกร็ง แต่ทว่า - -
“ท่าน!!!” ผมร้อง ภาพที่เห็นคือ ท่อนแขนของท่านเซอซัส พุ่งตรงเข้าไปอุดในปากอ้าของสิงโต ท่านกระโดดพรวด! ขาซ้ายเหวี่ยงไปเกี่ยวแผงคอ มืออีกข้างของท่านถือดาบ และ เฉือนฟึ่บลงตรงคออสูร
ตึง!! สิงโตล้มลงตรงหน้าผม ตาเปิดค้าง …ท่านเซอซัสนอนทับสิงโต ใบหน้าชุ่มเหงื่อ และเงยสบตาผม
ท่านยิ้มอย่างเหนื่อยหล้า “เจ้าเด็ก….. ไม่เป็นไรนะ..”
ผมเห็นท่านค่อยๆขยับท่อนแขนออกจากปากสิงโต เลือดใหลอาบวินาทีนั้น
ม้าหลายตัวและทหารตรงเข้ามารุมผม และศพสิงโต
ผมอ้าปากค้าง ไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น นอกจากมอง ยักษ์เซอซัส พอได้สติ ผมรีบเข้าไปโอบศีรษะแสนหนักของเขา แผลที่หลังไม่รู้สึกแสบแล้วแม้แต่น้อย
…เมื่อกี้
…เมื่อกี้ ท่านเซอซัส เพิ่งช่วยชีวิตผม
…..
ท่านเซอซัสขยับนั่ง ถอนหายใจ และ หรี่ตาให้เหมือนเคย “ข้าไม่เป็นไร…ข้าตกใจเรื่องเจ้ามากไปหน่อย”
ผมกำลังจะ ประคองใบหน้าเขาและ - -
“นากัล!!!” ผมหันไปเห็นท่านบาลิธวิ่งลงจากม้า หน้าตาหืดหอบ
“เจ้ามาอยู่ข้างนอกได้อย่างไร” ท่านคุกเข่าลงมากอด กอดผมแน่นราวจะแตก
ตอนนั้นตัวผมแข็งทื่อ พูดไม่ออกเลยฮะ
“นากัลตกใจมาก” ท่านเซอซัสบอก “พานากัลออกไปจากสนามก่อนเถอะ ฝ่าบาท”
“ใช่! เฟียส ปิดประตูก่อน สอบถามทหารด้วย ว่า ปล่อยเด็กออกมาได้ยังไง!!?”
พวกทหารก็เข้ามาช่วยพยุงท่านเซอซัส ดูบาดแผล
ท่านบาลิธสั่งทหารยกใหญ่ พวกเขาต้อนม้า พวกเจ้าชายขี่มุงดูศพสิงโตกัน ประตูรั้วหนามถูกปิด
ผมละสายตาออกจากท่านเซอซัสไม่ได้ ยังไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากผม
ท่านเซอซัสก็เหมือนกัน เขาถูกพยุงขึ้นไป โอบแขนอาบเลือดรอบคอท่านบัท ใบหน้าคมเข้มจ้องมองผมไม่เว้น เขาไม่ได้ยิ้ม… แต่มองผม แบบเดียวกับที่ผมมองเขา
เป็นสายตาแบบที่ผมไม่เคยลืมเลย นับแต่นั่นเป็นต้นมา
แล้วผมก็รู้สึกหูอื้อ - - นี่มันอะไรหรอฮะ ผมเจ็บในหน้าอกจังเลย… ผมอยากกอดท่านเซอซัสก่อนไป เขาเพิ่งช่วยชีวิตผม และบาดเจ็บ ไม่รู้เขาจะเป็นยังไงต่อ ถ้าท่านเซอซัสตายเพราะผมล่ะฮะ…แต่ผมก็ทำอย่างอยากไม่ได้
ท่านบาลิธจุมพิตที่ปอยผมชุ่ม ลูบหลังอย่างปลอบโยน
ผมรู้สึกว่าน้ำตาซึมพรึดใส่เสื้อผ้าลินินของท่าน ใหล่ท่านบาลิธอุ่นหอม…แต่- -
ผมเงยหน้ามองไปที่สนามอีกครั้ง ทหารกำลังพยุงท่านเซอซัสเดินออกไป ผมน้ำตาใหล
“อย่าร้องให้นะ นากัล ไม่เป็นไรแล้ว เมยา! เจ้าพานากัลไปที่เต้นท์สิ ข้าต้องล่าต่อ พิธียังไม่จบ”
…
ผมมองใบหน้านิ่งของท่านบาลิธ ตอนนี้ไม่นิ่งแล้ว ท่านเป็นห่วงผมมาก…
เมยาจูงเข้ามาใต้ขื่อของกษัตริย์ ทะลุประตูออกไปที่ถนนเรียบ เพื่อกลับเต้นท์ ท่านบาลิธคือเจ้านายของผม ท่านเป็นเจ้าของร่างกายผมโดยชอบธรรม และท่านก็ดีกับผมเหลือเกิน เหมือนพ่อ…ที่ผมไม่เคยมี ผมรักท่านบาลิธ
แต่
… ผมรักท่านเซอซัส แบบที่ผมอธิบายไม่ถูก
ผมสับสนจัง ทำใมชีวิตในวัง ถึงสับสนอย่างงี้
ผม…รู้แค่ผมไม่มีทางสลัดแผ่นหลังกว้างของเขาออกไปได้ แผ่นหลังกว้างที่ช่วยชีวิตผม และ จะควบคุมจิตใจผมต่อไป
---------------------------
ผมกลับมาที่เต้นท์ ถูกเมยาจับล้างเนื้อล้างตัวเสียใหม่หมด งานล่าสิงโตดำเนินต่อไป เมยาทิ้งผมไว้คนเดียว พร้อมกับถาดอาหาร ผมเติมท้องตนเองจนอิ่ม
นอนครุ่นคิดจนกระทั้งเย็น
ยามเย็นนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงม้าควบมา ผมคิดว่าท่านบาลิธกลับมาและจะออกไปรับ แต่ไม่ใช่
ผมโผล่หัวมาจากผ้าเต้นท์ ท่านเซอซัสขี่ม้ามากับท่านบัท แขนพันผ้ายาวไปถึงใหล่ แต่สีหน้าท่านสดใสขึ้นแล้ว
ท่านเซอซัสลงจากม้า
“แล้วท่านก็ได้ใช้ท่าพิชิตสิงโต” ทหารบัทพูด
ท่านเซอซัสหัวเราะแห้งๆ “ซ้อมให้เด็กทั้งสองเดือน เสือกได้ใช้เอง …ไอ้เวร”
“ฮ่าๆๆๆๆ นอนพักซะนะท่าน ข้ากลับไปคุ้มครองต่อละ” บัทขี่ม้าจากไป
ผมหายใจสะดุด…ท่านเซอซัสอยู่คนเดียว ผมควรจะออกไปขอบคุณเขา
ผมต้องออกไปขอบคุณเขา แต่ท่านเซอซัสก็เดินเข้าเต้นท์เสียก่อน
…
เวลามีไม่มาก ผมคิด
….
ถ้าผมอยู่กับเขาสองต่อสองในเต้นท์อีก ผมจะระเบิดมั๊ยน๊า?
…
ผมควรทำไงดี
------
วินาทีที่ผมยืนอยูู่หน้าประตู เหมือนสายลมรอบตัวจะหนาวเหน็บขึ้น ยามเย็นมืดลงๆ ผมรู้สึกเกร็งที่ขา แต่ในหัวปรอดโปร่งพิลึก ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด และแล้ว ความเชื่อบ้าๆบอๆ ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกก็เกิดขึ้น
ผมก้าวขาเข้าไป
….
ชายร่างใหญ่กำลังนั่งพิงพนักบนเตียงแคบ
ดาบ มีด และโลห์ถูกวางพิงไว้ตรงพื้นข้างๆ เขากำลังจับผ้าพันแผลที่แขน ตอนเงยหน้าสบตาผม
เกิดความเงียบน่ากลัวขึ้น…
ผมทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
“ผะ…ผม - -” ผมสะอึก ก้าวขาช้าๆ ไปหยุดตรงหน้าเตียง ก้มหน้างุด
“ขึ้นมานั่งนี่มา…นากัล” ท่านเซอซัส ตบพื้นที่ว่างเล็กๆข้างเตียง ท่านเขยิบไปชิด ดูแปลกไป
ภายในตาสีน้ำตาล ดูมีไฟไหวช้าๆ
ผมทำตามอย่างว่าไง “ท่านเซอซัสฮะ ขอบคุณนะฮะ ที่ช่วยชีวิตผมไว้” ผมเอ่ยเสียงใส
อายจังเลยอะ…ผมหลบสายตาเขา
“ยินดีด้วยนากัล…” เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“อะไรหรอฮะ?”
“เจ้าทำให้ข้าทนไม่ไหวในที่สุด…”
แล้วท่านเซอซัสก็กระชับผมด้วยแขนข้างเดียว ก่อนจะพลิกผมลงไปนอนที่เตียง ร่างใหญ่ทับลงมา…พร้อมริมฝีปากร้อน
วินาทีนั้นผมรู้เลยว่า กฎที่เลลาห์ห้ามที่สุด กำลังจะเกิดขึ้น
///////////////////////
รักผู้อ่านที่สุดเลยค้าา กอดดด :3123: ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวจะเอา เรื่อง เกร็ดล่าสิงโตมาลงพรุ่งนี้นะคะ วันนี้สลบแล้ว แฮะๆๆ
ตอนต่อไป มีจับกด ฮ่าๆๆๆๆ :really2:
ปล เรื่องนี้มีคู่กันทุกคนค่าา ไม่ต้องกลัวใครเหงา อิอิ :L1:
-
ไม่น่าเข้ามาอ่านเล๊ยยเรา
อ่านตอนยังไม่จบเรื่องมันค้างๆคาๆไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือเลยเนี่ยยยยย :serius2: :serius2:
-
ค้างอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยย ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว... :oo1:
ค้าง :z3:
-
อ้ากกกก เซอซัสส :haun4:
-
ลุ้นซะหัวใจเกือบหยุดเต้นแน่ะ ดีนะที่เซอซัสมาช่วยนากัลทันไม่งั้นเสร็จสิงโตแน่
แต่เหมือนเหตุการณ์นี้จะทำให้ทั้งสองคนรู้ใจตัวเองดีขึ้น แล้วนากัลจะทำยังไงต่อไปนะ จะเลือกความรักหรือหน้าที่
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
-
เซอร์ซัสท่านคือซุปเปอร์ฮีโร่ของนากัล
ปล +1 เป็นกำลังให้ไรท์เตอรมาต่อเร็วๆนะ
-
อักๆ ค้างง่ะ
ตอนสำคัญเสียด้วย
แง้ อยากอ่านต่อแล้วววววว
:o12:
จากเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน
ก็ทำให้ทั้งคู่รู้ใจกันมากขึ้น
วุ้ยๆ เซอซัสตบะแตก อร๊ายยยยย
:m25:
ตอนหน้าจะมาพร้อมเลือดสำรองค่ะไรเตอร์
และไม่ลืมที่จะหยิบผ้าขนหนูมาซับเลือดด้วย
จัดมาเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ
คนอ่านพร้อมแระ
+1 ขอบคุณค่ะที่ต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:z1:
ในที่สุด นากัล ก้อทำสำเร็จ
สงสารแต่ท่านบาลิธ :m15:
-
เขาไม่ได้ยิ้ม… แต่มองผม แบบเดียวกับที่ผมมองเขา
เป็นสายตาแบบที่ผมไม่เคยลืมเลย นับแต่นั่นเป็นต้นมา
ประทับใจประโยคนี้ อืม..... :กอด1:
ไอ้แบบที่ทั้งห่วงทั้งรัก ทั้งกลัวสูญเสีย ในใจจินตนาการไปแล้วว่าถ้ามาไม่ทัน ถ้ามีอะไรพลาด ถ้าตอนนี้อีกฝ่ายเหลือแต่ร่างไร้ชีวิต
ไม่มีแววตาไม่ว่าจะแบบไหนมองกลับมาแล้ว ซึ้งงงงงงงงงงงงงงค่ะ
คุณคลาวนด์......
ฝากไปดูการใช้ ไ และ ใ นะคะ
คำว่า ร้องไห้ ไหล่ ทำไม อะไรก็ตามไหล ต้องใช้ ไ
แล้วก็ ศีรษะ สระอี อยู่เหนือ ศ นะคะ
ตรงนี้....... เสียงคนโฟ่ร้องสรรเสริญ (โห่ร้อง)
ก้มเขาเบียดหน้าผมอะ แหวะ! (ก้น)
โล่ เป็นอาวุธ ไม่มี ห์ ค่ะ
-
อ่า นอกใจฝ่าบาท กรี๊ดดดดด :m3:ชอบรักต้องห้าม
ตามนังสนมกับไอ้เด็กบ้าเคอร์มาลงโทษให้ได้นะท่านบาลิธ
:beat: :z6: :beat:
-
OH MY GOD!!!
ยั่วสำเร็จจนได้นะหนูน้อยนากัล แต่จะสำเร็จสมบูรณ์ ต้องรอตอนต่อไป
เฮ้อ! อยากอ่านต่ออีกแล้วอ่ะ
-
:z1:
ในที่สุด
-
ติดงอมแงม อ่านจบก็เพ้อต่อ เฮ้อ นากัล น่ารักไปไหนเนี่ย
ขอบคุณคะ จะ + ให้ทุกตอนเลยค่ะ :L2:
-
o9 เอาอีกๆๆๆๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ นากัลของชั้น 55 ใครจะคู่ท่านบาลิธอ่า เอาผมก็ได้น๊า ฮิฮิ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่าน ยาวๆต่อกัน หลายๆตอน ดีเเล้ว ที่จะมีคู่ทุกคน ไม่งั้น น่าสงสารอะ
-
ดีใจที่ทั้งคู่ใจตรงกัน
ตอนหน้าต้องเตรียมผ้านวมไว้ซับเลือดมั้ยคะไรเตอร์
แต่แอบกังวลว จะผิดต่อท่านบาลิธรึเปล่าคะเนี่ย
กลัวจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา
-
ต้องเตรียมเลือดสำรองหรือเปล่าเนี่ย :m25:
-
:laugh:
ในที่สุด ๆๆๆๆ
แต่แอบกลัวว่าจะมีคนมาขัดจังหวะจัง
บวกหนึ่งด้วยความรัก
เคอร์ นายยังพอจะกลับตัวได้ใช่ไหม ! :angry2:
-
มาต่อด่วนเลยค้า แงๆๆๆๆ ค้างอ่ะ :z3:
-
:-[
กด
กด
กดเลยยยย
อ๊ายยยย
อ่านแล้วใจเต้นแรงโว้ยยยย
:o8:
ชอบเซอซัส
โฮกกกกก
มันกดแล้ว
กดเลยๆๆๆ
อ๊ายยยย
อ่านแล้วค้างงงง
อยากอ่านตอนโดนกดอ่ะ
:impress2:
กดเลยๆๆ
ปล อยากอ่านต่อมากๆ
มาต่อด่วนๆๆๆ
:z2:
-
จับกดได้นะรอยู่เลยแหละ :z1: แต่อย่าให้โดนจับไปนะนากัล กลัวแทนอะ
แต่ดีใจนะที่ writer บอกว่าทุกคนมีคู่เป็นของตัวเอง แสดงว่าเรื่องนี้ต้อง Happy อย่างแน่นอน อู้ยมีความสุขล่วงหน้า :impress3:
:pig4: writer คะ +1 ด้วยคะ นี่เป็นการ+ครั้งแรกเลยนะเนี่ยเพราะบวกไม่เป็นเพิ่งหัด+ อิ.อิ.
-
อยากให้นากัลเข้าใจความรู้สึกตัวเองจริงๆ (หรือว่าเข้าใจแล้ว)
-
อ่านไปก็ลุ้นไปจนตัวโก่ง เด็กน้อยของเราจะสมหวังในรักไหม???
แต่เมื่อรู้ว่า มีคู่กันทุกคน -->> รักคนแต่งที่สุดเลยจ้า :L2:
-
ค้างอย่างแรง!!!!!!!!!!!!!! :serius2:
-
:serius2: :serius2:
อ๊ากกกกกกกก ค้างอย่างเเร๊ง
เเล้วท่านบาลิธจะคู่กับใครเนี่ย
-
ค้างที่สุด
ค้างก่อนสอบ
เหอะๆๆยินดีกะนากัล
ในที่สุดท่านเซอซัสก้ยอมแพ้
เยี่ยม
-
นากัลประสบความสำเร็จในที่สุด...
แต่ก็แอบเป็นห่วงว่าแบบนี้จะเป็นภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินในภายหลังรึเปล่าเนี่ย
ยิ่งเพิ่งไปก่อศัตรูมาหมาดๆ 2 รายด้วย :5779:
-
สนุกมากค่ะ!!
เพราะชอบทั้งโชตะและประวัติศาสตร์
อ่านแล้วเพลินมากๆเกร๊ดที่เอามาให้อ่านก็น่าสนใจ
สนุกก ติดตามค่า
-
ไอ้หมายเหตุว่ามีคู่กันทุกคน งืมๆๆๆ
แปลว่าอะโดนิสจะกลับมารึเปล่าคะคุณคลาวนด์??????
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
(มั่ว แต่ก็นะ ขอกรีดร้องล่วงหน้า)
((ปล.กอดน้องอ้อ จุ๊บๆ))
-
กรี๊ดแทนนากัล ในที่สุดก็จะได้ระเบิดกับเซอร์ซัส :-[
-
มาอย่างเท่เลยนะ
ตกลงใครพระเอกกันแน่
ใจของนากัลไปอยู่ที่เซอร์ซัสซะแล้ว
-
ท่านเซอร์ซัส ท่านจะทำอะไรหนะ??
อย่าเชียวนะ
อย่าทำให้ท่านบาลิสเสียใจเด็ดขาดเลยน่ะ ขอร้อง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
>>>>> จนได้>>>>>:serius2:
-
:serius2:
อย่าน้า
-
อรั้ยยยยย นากัลน้อยจะสมหวังแล้วสิ 555 สงสารท่านบาลิธอ่า :z2:
-
โอยยย...ในที่สุดดดดดดดด
วู้วววววววว
จุดพลุฉลอง 5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าเซอซัสจะเป็นพระเอกจริงๆ ยังรู้สึกโหวงๆ ยังไงชอบกล
ไม่อยากให้นากัลทำผิดกฏ คิดว่านากัลต้องโตกว่านี้ถึงจะเจอ --- คนคนนั้น
รู้สึกว่าเร็วไป
กลัวท่านบาิลิธเสียใจ TT___________________________TT
แต่ยังไงก็จะติดตามต่อไปแน่นอนค่ะ
-
ในที่สุดก็จะได้อ่านคู่นี้ซักที !!!
ท่านเซอร์ซัสห้่ามใจไม่ไหวแล้ว 55555+
-
อ๊ากกก นากัล อย่านะลูกก :call: :call:
-
:z1: 555555
ในที่สุด!!! กร๊ากกกกๆๆ :laugh:
อยากให้ตอน 20 มาเร็วๆจังแวร้~ อะฮึๆๆ
-
ไม่ได้อ่านตั้งอาทิตย์นึง มาไล่อ่านกันหายอยาก
แบบว่าสนุกขึ้นทุกตอน ยิ่งอ่านยิ่งติด
และแล้วท่านเซอร์ซัสก้อห้ามใจไม่อยู่
นากัลน่ารักขนาดนั้น
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย..... :z1:
รอตอนต่อไป ไม่ไหวแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :haun4:
(ออกนอกหน้าไปไม๊ ไม่ค่อยจะหื่นเท่าไหร่เลยตรู)
-
:o8: เซอซัสหมดความอดทน
:impress2: ปลื้มท่านบาลิธเหมือนเดิม
-
:-[
รู้สัก
ว่า
มัน
จิ
ค้างงงงงงงง
:z3: :z3:
-
แวะเข้ามา...เผื่อเขาจะกดกันแล้ว :o8:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
เห็นด้วยกะรีบน
555
แต่ยังไม่กดกัน
งั้น
มากดดัน
แทนนะคร้าบ
555
...
อ่ะ ล้อเล่น
มาเป็นกำลังใจส่งเอสเอ็มเอสให้นะตัวเธอว์
-
^
^^
^^^
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คำคอมเม้นแต่ละคนจังเลยค่ะ :laugh:
ครืออ วันนี้ไรท์เตอร์ต้องทำรายงานด้วย อยากต่อมากๆๆเลยอะค่ะ แต่คงไม่ทัน
แต่ไรท์เตอร์จะลงเรื่องพรุ่งนี้แน่นอนค่าา :L1:
ขอบคุณกำลังใจและคอมเม้นมากกๆๆๆๆเลย รู้สึกดีใจทุกครั้งที่อ่านค่ะ :-[ รักผุ้อ่านมากมายยค่ะ จ้วฟฟฟฟ :m1:
-
เค้ารออ่านอยู่นะ :impress2: :impress2:
-
เมื่อไหร่จะมา
รอนานแว้วอ่า ค้างคาใจ
-
พรุ่งนี้สินะ :เฮ้อ: :z10:
-
อยากดูลีลาท่านเซอร์ซัสแล้วจ้าาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3:
ตามทันแล้ว ไรท์เตอร์ทำร้ายคนอ่านนนนนนนนน :angry2:
แต่ไม่เป็นไร รอชุดใหญ่ก็ได้ คุคุ :กอด1: ขอบคุณค่ะ
-
อยากดูลีลาท่านเซอร์ซัสแล้วจ้าาาาา
เห็นด้วยอย่างแรง
-
แหงะ.......คุณคลาวนด์9
สงสัยเสียพลังงานไปกับรายงานเยอะแหงๆเลยยังมิมาตามนัด จู้ๆนะคะ
กอดส่งพลังงานก่อน :กอด1:
-
มารอนากัล อิอิ :call:
-
แวะมารออีกรอบ :really2: :really2:
อยากอ่านต่ออ่ะ :z3: :z3:
-
แวะเข้าดันค่ะ
-
อ้ากกกก ทุกคนที่รักกกของไรท์เตอร์ :m18:
ตอนใหม่มาแล้ววจ้าาา :m18: ขอโทษที่ไม่ได้มาตามนัดนะคะ งานล้นมากเลย
แต่ประเด็นคือ ตอนนี้ ไรท์เตอร์ไม่รู้ว่ามันแรงไปรึเปล่า :freeze: ตอนแรกว่าจะลดๆแก้ๆ แต่เปลี่ยนใจ เพราะไหนๆโทนเรื่องมันก็แรงมาตั้งแต่ต้นแล้ว :o11: ถ้าแรงไปก็ขออภัยนะคะ หุหุหุ :fox2:
ไรท์เตอร์หยุดงานศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ นี้จะต่อให้เยอะเลยค่า
:c4: ขอบคุณผู้อ่านนนมากกกค่า
=========
ตอนที่
20
ท่านเซอซัสจูบผมอย่างรุนแรง สอดลิ้นควานลึกทำเอาภายในปากผมร้อนระอุไปหมด ผมแหงนหน้ารับริมฝีปากเขามากขึ้น ท่านเซอซัสบีบไปทั่วตัวผมเลย มือใหญ่ๆสอดไปลูบหลังเปลือย ท่านหอบหายใจแบบเริ่มมีอารมณ์ ผมยังตกใจอยู่นิดๆ ท่านเซอซัสจะทำจริงๆหรอ??
หนวดครูดกับเนื้อรอบริมฝีปากผมเป็นทีๆ ผมโอบแขนรอบคอเขา รู้สึกจั๊กจี้ที่ท้องน้อย
ท่านผละจากจูบ ผมอ้าปากหายใจ มีอะไรเปียกๆตรงหว่างขาผมอะ
ผู้ชายตัวใหญ่คร่อมผมอยู่บนเตียงแคบ ตอนนี้ท่านดูตัวใหญ่มากกว่าที่ผมคิดเสียอีก ท่านท้าวแขนข้างที่ไม่ได้พันแผลเหนือศีรษะผม ข้างที่บาดเจ็บ วางทาบข้างลำตัวผม
“ท..ท่านฮะ” ท่านให้ผมพักหายใจแปปเดียว ก็โน้มลงมาดูดต้นคอผมเสียงดังจ้วบจ้าบๆ ผมขนลุกซู่ ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว
โอ้ย! ท่านงับต้นคอผมง่ะ
ท่านเซอซัสดึงผ้าคาดเอวของผมออกอยากรวดเร็ว แล้วก็ถ่างขาผมออกแทบจะ อ้ามากที่สุด ก่อนจะทับร่างใหญ่ของท่านลงมา ท่านจูบปากผมนัวเนียอีก น้ำลายเปื้อนไปหมดเลย …ผมรู้สึกร้อนจัง
“อา…” เนื้อผ้าหนังถูกับหว่างขาผม ท่านเซอซัสยิ้มล้อ
“หน้าเจ้าแดงไปหมดแล้ว…นากัล” ท่านเอ่ยเสียงต่ำ ผมรู้สึกร้อนไปทั่วตัว แต่ว่าเขินจังเลยฮะ ถูกยักษ์เซอซัสมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อะ
“อั๊ก!” ท่านเซอซัสทิ่มสองนิ้วเข้ามาในปากผม ควานเล่นกับลิ้น ผมดูดนิ้วมือท่านแรงๆทีนึง แล้วท่านก็ดึงนิ้วออกไป ทันใดนั้น มือข้างที่ไม่เปียกก็จับท่อนขาผมไปพาดบ่า ผมถูกจับแยกกว้าง ท่านเลื่อนตัวลงไปที่ช่องทางผม
“โอ้..เราต้องมีปัญหาตรงนี้แน่ๆเลย นากัล” ท่านมองยิ้มๆ และ ค่อยๆจรดปลายนิ้วทั้งสองที่ปากทางผม แล้วก็กดเข้ามา….ท่านเซอซัสนวดเบาๆไปทั่วๆ
“อึ๊ก!!” ผมเกร็งสะโพก ก็ยักษ์เซอซัสทิ่มพรวดเข้ามาทั้งสองนิ้วเลยอะ “ทะ…ท่านฮะ”
“เดี๋ยวนะ”ท่านถอนหายใจ ควบคุมอารมณ์ เอาแต่จ้องช่องทางผม พร้อมขยับนิ้ว
“อ้ะ…อ้ะ!” ผมแหงนหน้าคราง ท่านเลื่อนนิ้วลื่นเข้าออก
“ตรงนั้นของนากัลอยู่ไหนน๊า?” ท่านเซอซัสเลื่อนหน้าขึ้นมาหาผม หอมแก้มฟอดใหญ่ นิ้วหมุนไปมา ผมบิดขาที่อยู่บนใหล่ท่าน “อ๊าาาา!!” ผมแผดเสียง
“ตรงนี้สินะ” ท่านเขี่ยอะไรบางอย่างในก้นผม ผมกรี้ดร้องเสียงหลง
“อื้ออออ!! ท่าน ส...อ๊าา!! ” ผมหอบเลย “ส- -อ้ะ! เสียวฮะ!!” พอผมพูดเสร็จท่านเซอซัสก็ตาเยิ้มเลย ตลกจัง
ท่านก้มลงมาดูดหัวนมผม หอมฟอดๆไปตามตัวเร็วๆ ขยับนิ้วอีกสองสามที ก่อนจะดึงออก ท่านดันตัวขึ้นไป
ถอดเสื้อสีน้ำตาลแก่ออกทางศีรษะ … โอ หุ่นพวกทหารเป็นแบบนี้นี่เอง กล้ามปูดๆเต็มตัวเลยฮะ ท่านเซอซัสหอบเสียงดังขึ้น ตอนสบตาผม ท่านปลดกางเกงหนังออก ไอ้จ้อนดีดผงาดออกมา …
หว๋า!!…ใหญ่เกินไปอะ ต้องเจ็บก้นมากแน่ๆเลย …อึ๋ย ทำไงดี
ท่านเซอซัสนาบตัวกับตัวผม ห่อผมไว้ในอ้อมอก แล้วก็ดึงมือผมไปจับไอ้จ้อน ผมหายใจสะดุด ความร้อนท่วมท้องน้อย
“ข้าอยากให้เจ้าสัมผัสตอนที่มันสอดเข้าไป” เขากระซิบ แค่นั้นความกลัวทั้งหมดก็หายไป
ท่านเซอซัสจับขาผมอ้าออกมากที่สุด นิ้วมือผมโอบรอบส่วนปลายของเขา เขาจรดมันกับช่องทาง - -
“อึ๊ย!!” ผมหลับตาปี๋ ท่านเซอซัสดันมันเข้ามา “อ้ะ!!!” ผมสะดุ้ง….ภายในโอบรัดส่วนปลายของท่าน
“ไหวมั๊ย?”
ผมพยักหน้า “ฮะ…ท่านเซอซัสใส่เข้ามาให้หมดเลยฮะ” ผมพูดเสียงสั่น
“ตัวสั่นหงกขนาดนี้ ยังชอบพูดยั่วข้าอีกนะ” เขาหัวเราะหึ “ต้องลงโทษ”
“ฮ๊าาา!!” ทันที ยักษ์เซอซัสก็เบียดไอ้นั่นทั้งหมดใส่ผม ลำตัวเล็กของผมหดด้วยแรงกระแทก “งื้อ! เจ็บ…เจ็บฮะ!”
ท่านกอดผมแน่น ลูบหลังปลอบ เป่าลมใส่หูผมเป็นระยะๆ ผมเกร็งไปหมดเลย รู้สึกขาชา ของท่านเซอซัสคับแน่นน่าอึดอัด เหมือนปากทางจะปริด้วยฮะ …เจ็บจัง ผมน้ำตาซึม
“ไม่เป็นไรนะ นากัล” ท่านมองผมด้วยแววตาคม
“…ฮะ” …ท่านเซอซัสตัวอุ่นจัง ผมเกาะใหล่ท่านแน่น…
“ขอโทษนะ ข้าไม่ไหวแล้วว่ะ” เขาท้าวแขนคร่อมศีรษะผม โดยไม่ทันตั้งตัว เขาก็ขยับเอวใส่ผมอย่างรุนแรง ผมกระเด้งไปตามจังหวะ อ้าปากร้องไม่หยุด
เสียงเตียงดังเอี้ยดๆ น่ารำคาญ สติผมหลุดลอยไปอย่างง่ายดาย
“อ๊าาา!!! ท่านเซอซัส!! ฮ๊า!! อ้ะ!”
เขากระแทกมันจนลึกสุด ข้างในผมสั่นหวิว แล้วเขาก็ดึงออกไป และ กระแทกกลับลึก แบบนี้หลายๆรอบ จนผมตัวอ่อนไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
ท่านฟุบหน้ากับซอกคอผม กอดเอวผมดึงขึ้นไปแนบชิดกับสะโพก ผมสะดุ้ง! “ระ…แรงจังฮะ..อ๊าา แรงอะ”
“นากัล…อา…” ท่านไซร้ผมใหญ่เลย หนวกครากไปตามหน้าอก ผมแอ่นตัว
ท่านผละจากอกผม ยกขาทั้งสองพาดบ่ากว้าง ทำให้สะโพกผมลอยขึ้น “อื้ออ…อื้ออ”
ท่านบดเบียดลงมาตรงๆ ใบหน้าชุ่มเหงื่อ กล้ามเนื้อทั้งตัวเคลื่อนไหวเหมือนสัตว์ป่า ….ผมเคลิ้มหนัก
ท่านจูบผมนัวเนีย คำรามต่ำ “เจ้าจะทำ- - ข้าคลั่งอยู่แล้วรู้มั๊ย? หึ๊?! ”
ผมหลับตาฟังอะไรไม่รู้เรื่อง ปากเปล่งเสียงครางตลอดเวลา ผมไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้เลย ทุกอย่างในท้องน้อยปั่นป่วน ตอนที่ไอ้นั่นของท่านเซอซัสขยับเข้าออก…ข้างในเต้นระริกแทบบ้า
ร้อน…
ร้อนไปหมดแล้ว
ผมลืมตาขึ้น แววตาสีน้ำตาลเปล่งประกายไฟ จ่อตรงหน้าผม
“ท่านเซอซัส- -” ผมพูดเสียงหลง ท่านกระแทกเน้นๆแล้วคลึงไปรอบๆ ผมกรี้ดแล้วดิ้นพล่าน “ไม่ไหวแล้วฮะ- -!!อ๊าาา อ๊าาา ท่านเซอซัส!!”
น้ำขาวๆพุ่งไปโดนหน้าท้องแข็งๆของท่านเซอซัส
…
อา
เบลอจัง
…
พอน้ำขาวๆหมด ข้างในผมก็เริ่มบีบเคล้น
ผมไม่รู้ว่าร้องไปดังแค่ไหน ทุกอย่างเป็นสีขาว ผมรู้สึกตัวลอยเบา
“นากัล!” เสียงใหญ่ๆของท่านเซอซัสร้องเรียกชื่อผม ฉีดน้ำอุ่นๆใส่ท้อง
เขาแช่ไว้พักหนึ่ง ค่อยๆดึงออก มีน้ำขาวๆใหลออกมาด้วย
เปลือกตาผมยังลืมไม่ขึ้น ท่านเซอซัสพยายามเขยิบตัวไปด้านข้าง แล้วอุ้มผมไปไว้บนตัวท่าน เรานอนกอดกันกลม
ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งเสียงหอบเบาลง…
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ใบหน้าท่านเซอซัสหรี่ตามองยิ้มๆ ท่านเกาหัวผม
วินาทีที่มอง ใบหน้าเหนื่อยๆนี้ ผมก็รู้สึกอุ่นไปหมด ไม่ใช่ความอุ่นแบบตอนอยากนอนกับใคร เป็นอุ่นที่ซาบซ่านลึกกว่านั้นมาก
ผมเขยิบไปจูบริมฝีปากท่านเบาๆ เกลี่ยหน้ากับแผงอก และก็นอนซบแน่นิ่งไม่ไปไหน
… “เราจะมีปัญหาใหญ่หลังจากนี้แน่นอนเลย เจ้าเด็ก …” เขาพูดติดตลก กอดตอบแน่นกว่าเดิม “เจ้าทำเซอซัสหลงรักเด็กเข้าซะแล้ว”
ในชีวิตสิบสองปีของผม ไม่เคยมีคืนไหน สุขเท่าตอนนี้เลยฮะ
========
พอเหงื่อค่อยๆแห้ง ท่านเซอซัสก็จับผมนั่งบนตัก แล้วเอื้อมหยิบผ้าคาดเอวมาผูก ผมนั่งจ๋องมองหน้าท่าน ผมสีดำถูกเสยไปด้านหลัง “เจ้านี่น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆเล้ย!! นากัล!” ท่านเซอซัสแยกเขี้ยว เอามือมาจิ้มปากผม
“เราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับใช่มั๊ยฮะ” ผมพูดจ๋อยๆ
ท่านลูบหัวผม ถอนหายใจ
“ถูก…แต่อีกไม่นานนักหรอก”
“หมายความว่าไงฮะ ?” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้ “มันมีกฎห้ามนอนกับทหารไม่ใช่หรอฮะ เลลาห์พูดแบบนี้”
ชายร่างใหญ่สบตาผมอย่างพิจารณา ท่านลุกขึ้น “เจ้ายังเด็กนักนากัล”
เขาเดินไปหยิบเสื้อที่พื้น ตอนนั้นเองที่ผมเห็นรอบสักบนแผ่นหลังกว้างชัดๆ มันเป็นตัวอักษรยึกยือ มีขีดตรงๆ และ สามเหลี่ยมสลับ เอ๋ ? แต่ไม่เห็นเหมือน อักษรที่ แฝด เขียนเลยแฮะ??
ท่านเซอซัสใส่กางเกงเสร็จ เสื้อถูกดึงลงมาปิด ท่านเซอซัสหันมา
“ใส่เสื้อผ้าซะนากัล ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้ว”
ผมนั่งเปลือยห่อเข่า อ้ะ แต่ว่า- - “ท่านยังไม่ตอบคำถามผมเลย”
ท่านเซอซัสเดินกลับมาที่เตียง ก้มลงจุมพิตริมฝีปากผม สบตาแนบชิด “ที่ข้าพูดแบบนั้นก็เพราะ มันมีบางอย่างที่เจ้าไม่ควรรู้ เกี่ยวกับราชวงศ์นี้ และ การเคลื่อนไหวของประเทศอื่น…เอาเป็นว่า - - เจ้ารู้จักคำหรูๆนี้มั๊ย?? เสรีภาพ?”
ผมยื่นปาก “ที่แปลว่า อิสระ รึเปล่าฮะ”
“ใช่!” ท่านขยี้หัวผม ผมยิ้มแฉ่ง “แคว้นนี้กำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่เด็กช่างพูด …ถึงเวลานั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้านะ นากัล”
“จริงนะฮะ? ” ผมร้อง “ท่านสัญญานะฮะ”
ยักษ์เซอซัสเกลี่ยนิ้วที่แผลผม ผมมองตามนิ้วมือที่ไล่ไปตามรอยแผล ช้อนสายตาสบเขา
ท่านเซอซัสพยักหน้า “สิ่งที่ข้ากำลังจะทำ มันยิ่งกว่าคำสัญญา นากัลน้อย… ”
เขาลุกขึ้นยืน มองออกไปที่ประตูเต้นท์ มีเสียงฝี่เท้าม้าไกลๆ ผมงุนงงกับสิ่งที่ท่านพูด รู้แต่รู้สึกถึงความสุขที่ล้นออกมา
“เจ้าเป็นบางอย่างที่สำคัญมากกว่า ที่เจ้าจะจินตการออกด้วยซ้ำ เด็กเอ๋ย”
ผมไม่รู้ว่าท่านเซอซัสหมายความว่ายังไง แต่ท่านรีบเดินไปแง้มม่าน ก่อนจะบอกให้ผมกลับไปที่เต้นท์ท่านบาลิธ ผมอ้อนให้ท่านเซอซัสจูบผมก่อน
ริมฝีปากท่านนุ่มและอุ่น ทุกครั้งที่จูบจะมีกลิ่นกายชวนเสพติดผสมกัน
ผมไม่มีเวลาถาม เรื่อง คำพูดแปลกๆ และ รอยสัก
ผมสงสัยรอยสักนั้นจัง…
อะไรบางอย่าง ที่เซอซัสพูด ทำให้ผมโยงกับ เรื่องเปอร์เซียของพี่โจมาร์
ตอนที่เขามองผ้าม่านเต้นท์ มีประกายความมุ่งมั่นคล้ายของพี่เลยฮะ
ผมจะถามเรื่องภาษารอยสักนั้นกับเอลลี่
บางที มันอาจจะมีความหมายอะไรก็ได้
===============
:3123: :3123:คอมเม้นเป็นกำลังใจอันสูงสุดนะค๊าา อิอิ :o8:
-
จิ้มไรท์เตอร์
กรี้ดดดดดดดดดดดดด !
เสร็จจนได้ 555555555
“เจ้าเป็นบางอย่างที่สำคัญมากกว่า "
จิ้นเว้ยยยยยยย ~
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้อนเนอะนากัล >///////<
(แล้วแกไปรู้สึกอะไรด้วยเนี่ย แว้กกกกกกกก)
น่ารักอ้ะ เซอร์ซัส กี๊ด "หลงรักเด็ก" พูดออกมาเต็มปากเต็มคำได้อีก
ตายๆๆๆ ชอบอ้ะค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
((แอบบอกตรงนี้นะคะ .......วินาทีที่มอง ใบหน้าเหนื่อยๆใบนี้ ถ้าเป็น ใบหน้าเหนื่อยๆใบหน้านี้ หรือ ใบหน้าเหนื่อยๆนี้ น่าจะดีกว่านะคะ))
-
ป๋าเซอซัส แซ่บมาก
-
อึก...นากัลน้อย ทำไมทำตัวน่าปล้ำขนาดนี้ล่ะ :o8:
"นากัลน้อย เจ้าทำเซอรซัสหลงรักเด็ก"กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดดดดดด
:m25: :pighaun:
ร้อนแรงมากๆๆอ่ะ..ทำไมอ่าน NC เรื่องนี้แล้วคิดภาพออกมาได้สวยงามมาก o13
-
:m25:
หลงเด็กซะแล้วเซอร์ซัส
ใจตรงกันทั้งคู่
-
ในที่สุดก็รักเด็กนะเซอซัส อิอิ
จะเกิดไรขึ้นละเนี่ย เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เลยดิ
"…ถึงเวลานั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้านะ นากัล.."
โอ๊ยยยเขินอ่า
รอตอนต่อไปนะคะไรท์เตอร์ ^^
-
หมดทิชชู่ไปก้อนนึง
ซับเลือดกำเดาแทบไม่ทันแนะขอรับ =.,=
ท่านเซอซัสหลงรักเด็กแล้ว ต่อไปเชียร์นากัลให้ปั่นหัวเล่น :z1:
-
' เจ้าทำเซอซัส.. หลงรักเด็กเข้าซะแล้ว ' :laugh:
' เจ้าเป็นบางอย่างที่สำคัญมากกว่า ที่เจ้าจะจินตการออกด้วยซ้ำ เด็กเอ๋ย '
อะไรแบบนี้นะ 55 น่ารักจริงๆ
-
นากลัน้อยยยย จะเอาคำนั้นไปถามเขา เขาก็สงสัยจิ ไปเห็นได้ไง หุหุ
เป็นฉากที่...... นากัลเป็นนายยั่วไปซะและ *0* ชอบๆๆมาบ่อยๆๆนะ
-
โอ้ย อกอีแป้นจะแตก :-[
เป็นการลักลอบได้เสียที่สุดยอดจริงๆ
เยี่ยมมากๆๆ
ว่าแต่ท่านบาลิธจะคู่กับใครอ่ะ :serius2:
ลุ้นกันต่อไป
ปล.ยินดีกับนากัล :oo1: สมหวังสักที อิอิ
-
“เจ้าทำเซอซัสหลงรักเด็กเข้าซะแล้ว”
"…ถึงเวลานั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้านะ นากัล”
“สิ่งที่ข้ากำลังจะทำ มันยิ่งกว่าคำสัญญา นากัลน้อย… ”
“เจ้าเป็นบางอย่างที่สำคัญมากกว่า ที่เจ้าจะจินตการออกด้วยซ้ำ เด็กเอ๋ย”
ตอนนี้มีแต่ประโยคโดนใจ +1 ให้คุณ Clould9ค่ะ o13
-
ฮ่า ฮ่า นากัลยั่วสำเร็จจนได้แถมทำให้ยักษ์เซอซัสหลงรักเด็กจนได้ ก็เด็กมันน่ารักนี่นะ เขินแทนนากัลนะที่เซอซัสบอกว่านากัลเป็นสิ่งที่สำคัญ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็จะอยู่ข้างๆ อร๊าย หวานซะ
-
:o8:
:pighaun:
นากัลน้อย สมปรารถนาแล้วนะ
-
:o8:
เค้ายังตามอ่านไม่หมดหรอกค่ะ แต่ว่าๆ ตอนล่าสุดมัน อ๊ายยยยยยยยยย~~~~~
เขินจัง 555 นากัลดูกร้านโลกแบบไร้เดียงสาเนอะคะ
-
อ๋าาา~ :m25:
เขินจังงง สมหวังซักทีนะนากัล lolz~
-
นากัน! ในที่สุดเธอก็...เสร็จเค้าจนได้!
ลุ้นว่าเจ้าของของนากันจะรู้มั้ยน้าว่านากันกับเซอร์ซัสมีอะไรกัน
-
เซอซัสติดเหล็ก เอ้ย เด็ก :z1:
-
แอร๊ยยยยย ไม่มีคำบรรยายใดๆ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ร้อนแรงจริง ๆ เลย
กรี๊ดฉากนี้ไปเลย
ดูแล้วโรแมนติกกว่าอยู่กับเจ้าชายซะอีกนะ
เชียร์เซอร์ซัสนะ
-
เห็นหลายคนบอกว่าเรื่องนี้สนุก
แล้วก็สรุปได้ความว่ามัน..สนุกมากกก!!
เป็นการเขียนที่แปลก ไม่ได้พบเห็นที่ไหนบ่อยๆ เขียนได้ดีมากๆเลยล่ะค่ะ!
แถมยังมีทั้งพล็อตทั้งโครงเรื่องที่ไม่ซ้ำใคร มันทำให้คนหลงใหลกับแนวนี้เอาง่ายๆเลย! ชอบๆ!
ตอนที่อ่านตอนต้นๆ ชอบโจมาร์มากค่ะ
ให้อารมณ์เหมือนพี่ชาย (งั้นท่านบาลิธก็เป็นคุณพ่อสินะ!)
อันที่จริง..ชอบแบบให้เรื่องราวดำเนินต่อไปเรื่อยๆมากกว่าที่จะมีพระเอกนะ
ตอนเซอซัสโผล่มาแรกๆเนี่ยก็..ยังอยากให้โจมาร์เป็นพระเอกมากกว่าอยู่
แต่พอหลังๆนี่...คุณพระช่วย! เซอซัส! ท่านได้ใจข้าไปเต็มๆเลยล่ะเจ้าค่ะ!! *หยิบนากัลใส่พานถวาย*
แอบคิดว่าเรื่องนี้อาจจะจบไม่สวย ;__; แต่คงไม่หรอก เป็นสัญชาติญาณไร้สาระของเราเองละ ฮะๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :-)
Ps. ชอบแนวการเขียนที่บรรยายให้สมเป็นเด็กอายุ12-13มากเลยค่ะ มันรู้สึกใสๆบริสุทธิ์ ไม่มีคำว่าถูกผิด..ทั้งๆที่เรื่องที่นากัลทำอยู่เองก็ออกจะ..ร้ายแรงอยู่ T_T
Ps2. ชอบเซอซัสด้วย! hehe
-
:pighaun: :pighaun:
สุดยอดมีการบอกรักกันดัวย
แต่แอบสงสารท่านบาลิธอ่ะ
-
สงสารท่านบาลิธจริงจัง
TT_____TT
นากัล จัดการอะไรให้เรียบร้อยอย่าให้เหลือร่องรอยทิ้งไว้นะลูก -*-
ท่านเซอซัสสสส เก็บกดมากสินะค่ะ
วันนี้ได้สมใจแล้วนะจ้ะ 555555
กำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ?
อื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อยากอ่านต่อมากๆๆๆ แล้วล่ะค่ะไรท์เตอร์
แต่ . . .
พรุ่งนี้อิรุคกี้มีสอบบบบบ
จันทร์ก็สอบบบ
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ TT_____TT จะส่งกำลังใจมาให้จากห้องสอบ
-
อร๊ากกกกกกกกก ตอนที่รอคอย !!
มันไม่ใช่แค่ความใคร่แต่มีความรักด้วยสินะนากัล !!
ท่านเซอร์ซัสแอบวางแผนอะไรกับราชวงศ์รึเปล่าเนี่ย ?
-
กินเด็กหรือ(โดน)เด็กกินก็ม่ายรุ :-[
นากัลน้อยเป็นมากกว่ารักใช่ม่ะ คริคริ :L1:
-
สงครามใกล้จะเริ่มแล้ว o13
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะค้าบบ o22
-
อ่่านแล้วร้อนวูบในทันที :laugh:
+1
อะไรคือสิ่งที่ เซอซัสกำลังจะทำ...เสรีภาพงั้นเหรอ...ต้องมีการนองเลือดก่อนไหม
บาลิธรู้รึเปล่า...
ร่วมมือกันรึเปล่า...
โอ้ย ปมมากมายมาอีกแล้ว..
นากลั อย่าเพิ่งเอาไปถามเอลลี่....บางที่อาจจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดก็ได้..มันอาจจะเป็นอักษร ภาษาต้องห้าม... :serius2:
โอ้ย ปวดหัวไปหมด
งิงิ รอเสาร์ทิตย์นี้นะคะ ^___^
-
บอกได้คำเดียวว่า เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มากค่ะ
ไรเตอร์เก่งมาก ในที่สุดดิฉันก็มาติดแหง็กอยู่ที่เรื่องนี้อีกเรื่อง
ขอบคุณค่ะ
-
ก็ดีอยู่หรอก แต่สงสารท่านบาลิธอ่ะ :monkeysad:
-
:pighaun:
อิอิ
ในที่สุดก้อทนไม่ไหว
-
แบบว่า........ :z3: แรงแต่น่าติดตามมากๆค่ะ ลุ้นไปหมดทุกตอนเลย
ห่วงตอนหน้าจะเป็นไงเนี่ย
-
เอาแว้ววววว -..-
-
:m25: เด็กน้อยนากัลทำท่านเซอร์ซัสหลงแล้ว
-
เนื้อเรื่องลึกลับ ท่านเซอซัสเป็นพวกไหนกันแน่นะ
-
ง่าแล้วท่านบาลิสหละ??? ท่านจะไม่เสียใจหรอ???? :sad11: :sad11:
นากัลเจ้ากลับไปหาท่านบาลิสเหอะ
ท่านห่วงเจ้าจะตายยย
เอ่อ ว่าแต่ตอนนี้เซอร์ซัสกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ป่ะ??
พ่นเหล้าใสรูปภาพ ทำตัวแปลกๆ รอยสัก คำพูดแปลก แววตาที่นากัลสังเกดเห็น ทำรอยแผลบนไหล่นากัลตั้งแต่แรกเข้าวัง มันคืออะไรกันแน่
แล้วที่เมื่อก่อน เซอร์ซัสเป็นทหารจร มันคือกลอุบายรึป่าว??? เซอร์ซัสเป็นสายให้พวกเปอร์เซียหรอ??
น่าสงสัยชะมัด เรื่องมันชักจะยังไงๆซะแล้ววววว :m28: :m28: :m28: :m28:
-
:haun4: :jul1: โอ๊ะโอ สมแก่การรอคอยจริง ๆ
ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นนะ เอาใจช่วยนะจ๊ะหนูนากัล
-
นากัลจ๋า
ชั้นดีใจแทนเธอจิงๆ
เซอซัสแมนมากกกก
โฮกๆๆๆๆ
ปลื้มๆๆๆๆ
ความสัมพันธ์ที่ต้องหลบๆซ่อนๆๆๆๆ
โอ๊ยยยย
เร้าใจยิ่งนัก
ฮ๋าๆๆๆๆๆ
-
อ๋า.... ในที่สุดยักก็กินเด็ก... ว่าแต่... เรื่องเสรีภาพ มัน... กำลังจะเกิดอะไรขึ้นอะ... แล้ว... บาริธจะเป็นอะไรไหมเนี้ย อือ....
เหอๆ แต่ว่านะ แต่ว่า... เหอๆ ตอนอ่านๆไปอ่านๆมา นึกถึงหนังเรื่องหนึ่งเฉยเลยอะ เรื่องที่คนหนึ่งร้อยคนต่อต้านทหารจากเอเชีย เหอๆๆ
-
:impress2: มันต้องอย่างงี้เซ่
-
แอร๊ยยย :-[
ฉากที่รอคอย :pighaun: ในที่สุด นากัลก้อยั่วท่านเซอซัส สำมะเหล็ด :laugh:
-
หนูนากัลโดนยักษ์จิ้มจนได้ :m25:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เลือดหมดตัวไปแล้วท่านเซอร์ซัสนี่แบบว่าร้อนแรงจริงๆๆ
แต่ว่าจะปิดบังไปได้นานแค่ไหนกันนะ
เอาใจช่วยนากัลและท่านเซอร์ซัส
:pig4:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ต้องมีปัญหาเเน่ๆ เลย สงสาร ท่านบาลิธ เเต่นากัลเด็กน้อย ก็ยังไม่รู้จักโลกมา จะมีรอยที่ตัวไม๊อะ เสียวเเทนเลย สู้ๆไรเตอร์ มันมีการใหญ่รออยู่อีกมากมาย ปริศนาเยอะเเท้
-
ต่อไปต้องระวังตัวนะจ๊ะนากัล
คงมีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นมากมายทีเดียว
ปลื้มเซอร์ซัสมากมายจ้า
-
:jul1: สำลักเลือดกันเลยทีเดียว
นู๋น้อยนากัลยังขี้สงสัยไม่เปลี่ยน
ท่านเซอร์ซัสก็ความลับเย๊อะจริงๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ น่าติดตามทุกๆตอนเลย
+1 กำลังใจ แล้วขอแว๊บไปอ่านรอบ 2 :m25:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
อ้ายยยย....ชอบตอนนี้มากก..... :impress3:
:haun4: เลือดหมดตัวตั้งแต่เจ้าจ่อนดีดพึ่งแล้ว :laugh:
:pig4: writer คะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
:m25:ท่านเซอร์ซัสแอบหวานอ่ะ
นากัสก็น่าจับกดจริงๆเลย
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
และแล้วก็ถึงตอน :haun4: กับเซอร์ซัสของเรา
-
:m25: :haun4:
เราประมาทเด็กน้อยนากัลเกินไปซะแล้ว :z1:
ในที่สุดเด็กน้อยก็ทำผู้ใหญ่ใจแตก 5555++
-
คืนนี้จะมาต่อหรือเปล่า
คิดถึงนากัลแล้วนะ
-
มันต้องอย่างนี้สิ ท่านเซอร์ซัสนายเยี่ยมมาก o13
-
โอ้ !!!
ในที่สุดยักษ์ก็ทนไม่ไหว :laugh:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ท่านเซอซัสแอบหวานอ่ะ ฮิฮิ ท่านเซอซัสหลงเดกแร้ว
-
ในที่สุด...... :impress2: :impress2:
ท่านเซอซัส ก็เสร็จนากัลจนได้ หุ หุ หุ :m25: :m25:
-
มารอจ้าา
-
อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดดดดดดดดดดดดด....ค่า
เพิ่งมาอ่าน และแอบดีใจที่เพิ่งมาอ่าน เพราะถึงตอนล่าสุดนี่มัน อรั๊ยๆๆๆๆ >/////<
อยากจะบอกว่านักอ่านคนนี้แพ้ทางโชตะที่สุด!!!
โฮกกกกกกกกกกกกกกก....ไม่ไหว อ่านไปใจสั่น ตื่นเต้น หน้าแดง จะเป็นลม (โฮกกก...คลั่งโชตะ)
:-[
แล้วก็ชอบนิยายที่บอกเกร็ดความรู้แบบนี้มากๆเลยค่ะ ไรท์เตอร์สุดยอด~ ชอบบรรยากาศยุคแบบนี้ด้วย มันดูแอบโรแมนติกเล็กๆ
อุฮิๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้เอาไปเลย 10 กะโหลก..... o13
-
อร๊ายยยยยยยยยย
ในที่สุดทั้งสองก็...
:m25:
ตอนนี้เซอซัสแอบหวาน
เพิ่งจะหลงรักเด็กหรือค๊า
เค้าหลงนากัลตั้งนานแล้วน๊า
+1 ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้จ้า
:L2:
-
วันนี้นากัลจะมาไม่นะ คิดถึงๆ
-
แง้ว
คิดเถิงนากัล
มากๆๆๆๆ
มาต่อๆๆๆเร้ววว
-
คิดถึง...นากัล
ไหนว่าเสาร์ทิตย์นี่หยุดไง
สงสันคนแต่งงานเข้า
ขอสักตอนนิด ๆก้อยังดีนะคะ
-
:-[ คิดถึงนากัลลล :L1:
-
คืนนี้มาต่อจ้าา :3123: ขอโทดที่ทำให้รอนะค๊าาา ไปปั่นละ :mc4:
-
:z13: :z13: :z13:
-
จะนั่งรอหน้าคอมค่ะ.....ฮิ ฮิ
-
จะนั่งรอหน้าคอมค่ะ.....ฮิ ฮิ
กดดันด้วยคน!
-
รออยู่นะคะ : )
-
มารอด้วยคน
แต่งได้ o13 เลยค่ะ
-
รอจ้าๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาลงชื่อรอจ้า :impress2: :impress2:
-
ตอนที่ 21
ผมรีบแจ้นไปที่ถังน้ำหลังเต้นท์ท่านบาลิธ พาดเสื้อผ้าไว้กับพุ่มไม้ แล้วรีบอาบน้ำ ก่อนที่ใครจะมาสังเกตุเห็น บรื๋อ…ลมป่ายามเย็นหนาวชะมัดเลยฮะ ผมกอดผ้าเช็ดตัวแน่น เขย่งขาชื้นๆเข้าไปในห้องบรรทม
เสียงคนดังเหมือนฝูงม้าวิ่งตึงๆเข้ามา มีแต่พวกสนมเท่านั้น เมยาวิ่งเข้ามาตอนที่ผมกำลัง ตีลังกาเล่นบนเตียงท่านบาลิธ เธอตีก้นผมทีนึง เรียกให้ไปช่วยเธอเตรียมอาหาร
พวกเรามาเดินมาจนสุดทางเต้นท์ พวกคนครัวกำลังเตรียมหารกันยกใหญ่ ควันเนื้อย่างลอยน่าอร่อย เราลัดเลาะผู้คนไป ผมชะเง้อมอง สาวใช้หิ้วหม้อผ่านไป
“เขาล่าสิงโตกันจบแล้วหรอฮะ?” ผมถาม
เมยาพยักหน้า “ เป็นงานที่สุดยอดจริงๆเลยจ่ะ แต่ท่านบาลิธเหนื่อยมาก คืนนี้เจ้าต้องนวดท่านหนักแน่ๆ …ได้สิงโตมามากกว่าปีที่แล้วตั้งหลายตัว-¬-“
นี่ บอกฉันมาซิ นากัลจ้ะ เธอออกไปตรงสนามฆ่าสิงโตได้ยังไง?”
“อา…” ผมแกล้งทำเป็นสนใจใข่ต้ม “มันพลาดน่ะฮะ”
“หื้อ?” เมยาก้มหน้ามาชิด
ผมเบี่ยงตัวหนี หยิบมะละกอใส่ถาดที่ตัวเองถือ “แล้วเขาเอา สิงโตไปทำอะไรหรอฮะ?”
“ขนกลับเมือง ทำเป็นพรม ส่งเป็นของกำนัลให้พวกต่างชาติ”
เมยากับผมมุ่งหน้าไปที่ลาน ผมก้มตรวจหน้าอกตัวเองว่าไม่มีรอยอะไรแน่แล้ว
“สรุปเจ้าออกไปที่ลานสิงโตได้ยังไง? นากัล ท่านบาลิธย้ำให้ข้าถามเจ้า พวกทหารเช็คดูแล้ว ว่าไม่มีรอยแยกนะจ้ะ? เจ้าปีนออกมาเรอะ??!”
ผมมองเต้นท์องค์รักษ์เล็กๆ ข้างในมีแสงไฟเทียนจุดเป็นวงๆผ่านผ้าม่านท่านเซอซัสคงกำลังพักผ่อน
เฮ้อ…ผมคงต้องบอกเมยาไปละมั๊ง
“ผู้หญิงคนนึงจับผมโยนออกไปฮะ…แต่เมยาฮะ อย่าบอกใครนะฮะ!”
เมยาเบิ่งตาถลน ขนตาเป็นแพรกระพริบปริบๆ
“ใครกันจ้ะ?” เธอถามเสียงเบา
“ผมไม่รู้ชื่อเธอน่ะฮะ แต่เธอมากับ…เอ่อ…สนมคนหนึ่งของท่านเนนันตาร์ เขาเคยอยู่ห้องเดียวกับผม ตอนผมเข้าวังวันแรกๆอะฮะ”
“ตายจริง!” เมยาวี้ดร้อง วางมือหน้าอก “ตายจริง..ตายจริง นากัลจ้ะ!!”
“พวกสนมของท่านเนนันตาร์อีกแล้ว เจ้ารู้มั๊ยว่าเคยเรื่องน่ากลัวขึ้นในวังมาก่อน…ตายจริง นากัล เจ้าต้องระวังตัวให้มากนะจ้ะ ดีนะ ที่บอกข้า …ข้าจะต้องรายงานฝ่าบาท”
“อย่านะฮะ เมยา!” พวกเราหยุดกันกลางพงหญ้า เสียงดนตรีจากลานเริ่มแล้ว
..
.
ผมยืนก้มหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆเก้าอี้ท่านบาลิธ พอคุยกันเสร็จเมยาก็โค้งก่อนจะลูบหัวผม เธอเดินเสริฟอาหารให้แขกอื่นต่อ
สุดท้ายผมก็ห้ามเมยาไม่อยู่ เธอบอกว่า เพื่อความปลอดภัยของผม ท่านบาลิธน่าจะสั่งครุ้มครองพิเศษ
ท่านบาลิธอมยิ้มพอมองผม ผมทำหน้างงๆ ก่อนที่ท่านดึงเข้าไปกอด…
ผมซุกหัวอยู่ตรงซอกใหล่ท่าน เท้าเกือบเตะขาโต๊ะอาหาร ท่านผละออกเพื่อมองหน้าผม
“ทำใมไม่บอกข้าแต่แรกล่ะ นากัล” ท่านถามเรียบๆ
“อ่ะ…-- ผมไม่อยากให้ท่านบาลิธกังวลนี่ฮะ” ถึงผมจะโกรธเคอร์อยู่ก็เถอะ ท่านบาลิธเกาศีระษะผมเบาๆ
“นากัล ข้าเอ็นดูเจ้ามากนะ… เจ้ามีหน้าที่ต้องรักษาชีวิตอันมีค่าไว้ เจ้าน่ะ” จมูกท่านบาลิธกับผมโดนกัน
“สำคัญนะ นากัล”
ผมกลืนน้ำลายเอื้อก- - สำคัญ…คำนี้ ท่านเซอซัสก็เพิ่งพูด ทำใมผู้ใหญที่นี้ถึงให้ความสำคัญกับเด็กอย่างผมนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้ตัวตลอดว่าตัวเองคือโสเภนี เฉยๆ… แบบ
…โสเภนีเฉยๆน่ะฮะ ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ตอนนี้ ทั้งท่านเซอซัส และท่านบาลิธ ไม่ได้ทำให้มัน เฉยๆ แล้วแฮะ
“เจ้าต้องถูกดูแลเป็นพิเศษมากกว่านี้”
ผมหน้าบูด ปากคงยื่นโดยไม่รู้ตัว เพราะท่านบาลิธกำลังขำ
“เจ้าช่างเป็นเด็กที่ซื่อจริงๆเลยนากัล …บอกข้ามาซิ เจ้าไม่อยากถูกคุมเข้มใช่มั๊ย?”
ผมสบตาสีเทาอ่อนของท่านบาลิธ อ่อนโยนจัง
“ฮะ…ผมไม่เป็นไรจริงๆนะฮะ”
“ฮะฮะๆ ข้าจะไม่สั่งเมยาก็ได้ แต่- - เจ้า” ท่านบาลิธขมวดคิ้ว “เจ้าชอบองค์รักษ์ข้ามั๊ย? เซอซัสน่ะ”
ความปวดมวลท้องบิดแน่นอยู่ในกระเพาะผม ความรู้สึกร้อนที่ท้องน้อยจากเหตุการณ์ก่อนหน้า ย้อนกลับมา หลังจากคำถาม ผมก็หน้าชา…งื้อ!! ทำไงดี ต้องหน้าแดงแน่ๆเลย รีบตอบดีกว่า
“เขา- -ก็ดีฮะ ท่านบาลิธ” ผมยิ้มแฉ่งกลบเกลื่อน
“อื้ม ถ้างั้นก็ดี ข้าจะสั่งให้เขาช่วยดูแลเจ้าอีกแรงแล้วกัน เดิมทีข้ามีองค์รักษ์อยู่แล้วสี่นาย แต่เซอซัสเป็นคนสนิท…ไหนๆข้าก็มอบหมายงานหลายประเภทให้เจ้านั่นอยู่แล้ว ดูแลเด็กเล็กอย่างเจ้าคงเป็นเรื่องง่ายทีเดียว” ท่านบาลิธยกไวน์ขึ้นจิบ ไม่ได้สบตาผมหลังจากนั้น ท่าจะรู้รึเปล่าน๊า??? แต่แววตาเรียวเล็กก็ไม่บ่งบอกอะไรเลย
ผมนั่งท่านอาหารบนตักท่านจนการแสดงจบ
ท่านบาลิธหอมแก้มผมเร็วๆ “ข้าต้องไปคุยกับท่านพ่อและพวกปุโรหิต…เจ้าไปเล่นกับเด็กคนอื่นสิ”
“ฮะ” ผมยิ้ม หอมแก้มท่านกลับ ท่านอายนิดๆ ผมกำลังจะลงจากตักแต่- -
“อ้ะ นากัล!” ท่านคว้าเอว “ประเดียว จะมีพวกลอบทำร้ายเจ้าอีก…งานเพิ่งเลิก เจ้ามากับข้าเถอะ แล้วเราค่อยกลับเต้นท์ด้วยกัน”
อ่า- - ผมอยากเล่นกับเอลลี่อะ ผมหันไปเห็น พวกสนมขนของเก็บล้าง บากีส บากอสและเอลลี่ ยืนจับกลุ่มกัน โบกมือเรียกผม
ผมโบกมือปฎิเสธกลับ จูงมือกับท่านบาลิธ
ยังไงท่านบาลิธก็ ..”สำคัญ” เหมือนกัน
=================
ซุ้มสำหรับให้พวกกษัตริย์มาวางแผนกันยามค่ำ ไม่ได้ถูกตกแต่งอะไรเลย มีอานม้าแขวนอยู่รอบๆ และ คบเพลิงกลิ่นแสบจมูก ตอนที่ผมเดินเข้าไป ท่านเนนันตาร์นั่งอยู่บนตั่งไม้ มีเคอร์ใส่แค่สร้อยบนสะโพกอยู่บนตัก นวดแขนให้ท่าน สนมสาวอีกคนพัดให้เขา ท่านดันชิยืนแคะจมูกอยู่กับท่านอะดัทซึ่งกำลังคุยอะไรกับ ชายแก่ชุดขาว หมวกขาว- -พวกนี้คือ ปุโรหิตหรอ? ผมเรียกถูกรึเปล่าอะ พวกพระชั้นสูงเป็นที่ปรึกษากษัตริย์ ผมจะเรียกพวกเขาว่า “ตาแก่ขาว” เพราะมันจำง่าย เหมือน คำว่าท่านอ้วน
ที่ตรงนี้มีทหารยืนเฝ้าอยู่บริเวณรอบ ไม่ได้เข้าใกล้อย่างปกติ สงสัยต้องคุยเรื่องความลับแน่ๆเลยแฮะ
ท่านบาลิธจูงผม ก้มลงมากระซิบว่า ให้นวดหลังให้ระหว่างท่ายคุยธุระ ไม่ต้องสนใจพวกผู้ใหญ่
ผมทำตามที่ท่านว่า…อย่างเงียบเชียบ
ทุกคนกำลังคุยเรื่องอื่นกันก่อนอยู่แล้ว พวกกลุ่ม ตาแก่ขาว พูดเสียงดัง
“ไซรัสมหาราชแห่งเปอร์เซียตีเอาบากเตรียไปง่ายดายนะท่าน…แล้วข้าไม่เข้าใจ การเมือง ของพวกเปอร์เซีย มันมีดีบางอย่างที่สามารถดึงให้ประชาชนเข้าพวกได้”
เปอร์เซียงั้นหรอ??!! ผมกดน้ำหนักมือที่หลังท่านบาลิธ
“ข้าและท่านอาจารย์ปรึกษากัน ยุทธวิธีรบของไซรัสมีจุดเด่นอยู่มาก” ท่านอะดัทกล่าว
“เหอะ เรื่องเปอร์เซียอีกแล้ว” ท่านเนนันตาร์พูดเบื่อๆ “ความฝันลมแล้งๆของพวกนั้น เป็นไปไม่ได้ที่มันจะยึดครองแคว้นเรา…ทางการฑูตกับกรีก พวกมันก็เสียย่อยยับ!! ข้าต่างหาก!ที่จะเริ่มกวาดล้างเปอร์เซีย”
สายตาเคอร์มองมาที่ผมค้อนๆ ผมไม่ใส่ใจ ฟังพวกเขาต่อ
“สายข่าวของท่านแน่ใจหรอ? กองทัพของเราแข็งแกร่ง ขนาดนี้- - ถ้าพวกนั้นบุกมาก็โง่” ท่านดันชิถาม
ท่านเนนันตาร์จูบเคอร์ กระซิบอะไรบางอย่าง ผมเห็นว่าองค์รักษ์เดสยืนอยู่ข้างหลังด้วย เคอร์พยักหน่้าเบื่อๆ พอเขาลงจากตั่ง นายทหารก็จับก้นเขา
เคอร์หัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ถูกทหารเดสประคองใหล่ลากไป
“สายข่าวถูกฆ่าตายไปหลายคน ไม่รู้ว่าเป็นการปล่อยข่าวลือมั่วของพวกเปอร์เซียรึเปล่า” ท่านบาลิธพูด ผมนวดลำคอ
“พวกยิวรู้อะไรบ้าง?” ตาแก่ขาวเอ่ยขึ้น “ถ้า เปอร์เซียจะยึดครอง พวกยิวน่าจะรู้ดีที่สุด…ศาสนาของพวกนั้นใกล้เคียงกัน”
“นากัล!”
“อ้ะ..ฮะ!” ผมสะดุ้ง ท่านบาลิธรับสั่ง “กลับไปนอนพักก่อนเถอะ เชลตัน!” เขาเรียกนายทหาร “พานากัลไปส่งเต้นท์ข้าที ธุระยังอีกไกลต้องถกทั้งคืน เจ้าง่วงแล้วล่ะ นากัล”
ไม่เห็นจริงเลย ผมไม่ง่วงซักกะหน่อย ท่านบาลิธอะ- - แต่ผมก็รีบหอมแก้มท่าน ท่ามกลางสายตางูเห่าของท่านเนนันตาร์
พี่โจมาร์ฮะ - - ผมว่า ผมเข้าใกล้สิ่งที่พี่พูดแล้วล่ะฮะ
ผมฝันว่าท่านเซอซัส มีอะไรกับผมคืนนั้น แต่พอตากึ่งลืมขึ้นมา ก็พบว่าท่านบาลิธกำลังใช้น้ำมันชโลมช่องทางผมอยู่ ผมอ้าข้ากว้างขึ้น รู้สึกงัวเงีย จนกระทั้งท่านบาลิธสอดใส่เข้ามาหมด ผมก็สะดุ้งสุดตัว เสียงคงจะดังไปนอกเต้นท์
คืนนี้ท่านบาลิธทำจนเตียงขย่ม ทำใมน๊า…หลังล่าสิงโตแท้ๆ ไม่รู้ท่านเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แต่ผมเหนื่อยจังเลยฮะ…. ท่านจับผมพลิกคว่ำ และ หงาย ผมพยายามร้องให้เบา เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน โดยเฉพาะ ท่านเซอซัส
……
พอท่านใกล้หลับ อากาศเย็นลง ผมก็กอดท่านบาลิธแน่น แบ่งปันความอบอุ่นให้กันเงียบๆ
เช้าวันใหม่ ผมตื่นขึ้นมาก่อนใคร เพราะหิวน้ำ ปากผมแห้งจังเลย ผมส่องตัวเองในกระจก ท่านบาลิธหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมยกเหยือกขึ้นมาดื่ม…
“อ๋า … เหลือนิดเดียวเองอะ “ ผมกรอกจนหมด ฮ๊า ชุ่มคอ …อยากดื่มอีกจัง
ผมถือเหยือกออกมานอกเต้นท์ กำลังจะก้าวเข้าพงหญ้าเพื่อไปตักน้ำ แต่- -
“ตื่นเช้าจังนะ นากัล ช่วยอะไรข้าหน่อยสิ” ท่านเซอซัสยืนตัวใหญ่
ด้านหลังเป็นแสงมัวๆของดวงอาทิตย์ ผมเห็นว่าเขากำลังถือขัน และในนั้นก็มีมีดโกนอยู่
“แขนข้างซ้ายมันยกไม่ถนัดน่ะ”
“อ่ะ” ผมตะกุกตะกัก มองไปรอบๆ ถึงกระนั่น คนก็ยังไม่ตื่นกันเลย
“มาสิ ข้าเป็นองค์รักษ์เจ้าอีกคนแล้วนะ” ท่านเซอซัสแยกเขี้ยวเจ้าเล่ห์ ลากเก้าอี้ก ด้วยข้างไม่บาดเจ็บมาหน้าเต้นท์ ท่านนั่งลง ถือขันรอ ผมรีบวิ่งเข้าไป
“อ่ะ- -เคยโกนหนวดให้ผู้ชายมั๊ย??” ท่านเซอซัสยื่นขันให้ผม ชี้ให้ผมไปยืนหลังเก้าอี้ แล้วท่านก็เงยหน้าพาดพนัก แววตาสีน้ำตาลจ้องมอง
“ไม่เคยเลยฮะ ผมกลัวทำท่านเจ็บน่ะฮะ”
“ไม่เป็นไร เจ้าทำข้าเจ็บแล้วนี่ไง ฮ่าๆ” เขาตีที่แขนพันผ้าตัวเองเบาๆ หัวเราะ
ผมหน้าจ๋อย “- -ท่าน ผมขอโทษ”
“เฮ้ย!” ท่านยกมือมาเกาหัวผมจากด้านล่าง “งั้นก็ต้องทำสนองบุญคุณ โกนหนวดให้ข้าหน่อยเลย”
“ข้าจะสอนนะ เอามีดล้างในขัน” ผมสบตาท่าน ก่อนทำตาม
“ถูกับรากไม้ให้ลื่นๆ เสร็จแล้วก็จัดการเลย ปาดขึ้นนะ” ผมทำอย่างเก้ๆกังๆ ถือมีดกลัวๆตรงคอท่าน
“ปาดเลยนะฮะ?ท่านเซอซัส”
“อื้อ เจ้าเด็ก!” ท่านขาน
ท่านเซอซัสจัดท่านอน แล้วอยู่ๆท่านก็หลับตา พ่นหายใจยาวพร้อมรอยยิ้มผุดบนใบหน้า
…”แบบนี้หรอฮะ” ผมถามกลัวๆ บรรจงตวัดมีดขึ้นช้าๆ ระวังไม่ให้บาดท่านเซอซัส
เขาดูสบายมากเลย ใบหน้าเถื่อนมีความสุขก็ได้ด้วยแฮะ ระหว่างที่ผมค่อยๆโกนหนวดสีเข้มของเขาออก ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าหนุ่มนั่นชัดๆ ตอหนวดเล็กลง กลายเป็นจุดสีจางๆ
ท่านเซอซัสลูบคาง ลืมตาขึ้น“เจ้ามีฝีมือในการโกนหนวดมากกว่าข้า…เห็นได้ชัดเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ลมยามเช้าพัดมาแล้ว…
=========
ขอบพระคุณทุกท่านนนค่าาาา รักกคนอ่านมากๆๆๆๆๆ :-[ ร้อยพันเท่า ฮ่าๆๆๆ :pig4:
-
ถ้าเราเป็นนากัลก็คงทำตัวไม่ถูกอ่ะ :sad4: :sad4:
อีกคนก็สำคัญ :o8: อีกคนก็รัก :-[
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน อิๆ :impress2:
-
ไรเตอร์
เรื่องนี้ สามพีเหอะ
ไม่อยากให้ต้องเลือกซักคนอ่ะ
พลีสสสส :call: :call:
-
ท่านเซอซัส เปลี่ยนตัวเองเพื่อใครจ๊ะ :impress2:
-
เป็นนากัลก็ดีเหมือนกันนะมีแต่คนให้ความสำคัญ อิ อิ นากัลได้อยู่ใกล้เซอซัสตลอดแบบนี้ก็ยิ่งหวั่นไหวซิ ยิ่งท่านบาลิธให้มาเป็นองค์รักษ์ส่วนตัวด้วย
ตอนต่อไปนากัลจะเจออะไรบ้างนะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
:-[
นากัลน้อย... เมื่อแรกที่ข้าได้อ่านนั้น ใจก็กระหวัดไปว่า ไยเจ้าถึงมิรู้เดียงสาขนาดนี้ ขายตัวเป็นโสเภณีตั้งแต่ยังเด็กนั้นมิใช่หนทางที่เหมาะแก่เจ้าสักนิด
ทว่า นากัลน้อยก็ค่อยเติบโตขึ้นตามวันเวลา ก้าวผ่านซ่องซอมซ่อแห่งบาโลเนีย ไปยังพระราชวังได้สำเร็จ ได้มีเพื่อน เรียนหนังสือและ มีความรัก
ข้าสังหรณ์ว่าที่แท้แล้วเนื้อคู่เจ้าคงมิพ้น ทหารจรจัดผู้นั้น...
กระนั้นข้าก็ยังห่วง ท่านบาลิธผู้แสนดี เขาอาจมีความหลังฝังใจอยู่กับกุหลาบหนุ่มรูปงาม ทว่าในเวลานี้เจ้าเป็นของเขาอย่างชอบธรรมเสียแล้ว
ในภายภาคหน้า เจ้าคงจะได้ผ่านไปพบสิ่งใหม่ๆอีกแน่ นากัลน้อย ข้าเชื่อว่าหากอดทนคอยสักนิด
เจ้ากับเปอร์เซียคงจะได้พบกันเป็นแน่แท้
-
เราว่าท่านบาลิธไม่น่าโกรธนะ..เรื่องนากัลกับเซอร์ซัส..
..ออกจะใจดี..
อันที่จริง เราก็แอบเชียร์ท่านบาลิธนิดๆ ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งรู้สึกว่าท่านใจดีอ่อนโยนมากมาย กรี๊ดๆๆ
รอตอนต่อไปจ้ะ : )
-
ไม่ต้องเลือกใครได้ไหม
แบบว่าทั้งคู่ก็ดูดีพอๆ กัน
อยากเก็บไว้ทั้งสองคน
:-[
-
การเมืองและการข่าวกำลังตีกันให้วุ่น
ท่านเนนันตาร์นั่นไม่เหมาะจะเป็นใหญ่จริงๆ ปิดหูปิดตาไม่สนใจข่าว ไม่ใช่คุณสมบัตินักปกครองที่ดีเลย งุงิ
แต่ๆๆ เค้าแอบมาสวีทโกนหนวดให้กันยามเช้า
ชอบอ้ะ ประโยคตอบรับสั้นๆ “อื้อ เจ้าเด็ก!” ท่านขาน
ตายๆๆๆ ทำไมนึกทั้งน้ำเสียงและสีหน้าท่านออกก็ไม่รู้ >//////<
-
ท่านบาลิธเหมือนเดาออกเลยอ่า >.<
-
ท่านบาลิธก็ใช่ ท่านเซอซัสก็ชอบ >,,,,<
-
:pig4: แล้วหนูนากัลจะเลือกข้างไหนดีอ่ะ
-
คนที่รัก คนที่สำคัญ
ไม่รู้จะเลือกใครดีนะเนี่ย นากัลคงต้องคิดหนักทีเดียว
ได้เซอร์ซัสมาดูแล นากัลคงจะปลอดภัยมากขึ้น
รึเปล่านะ ...อิอิ
-
โกนหนวดแล้วสงสัยใสกิ๊ก :impress2:
นากัลน่ารักจังเลยยย
-
:-[ ไม่ไหวๆๆ น่ารักอะไรเยี่ยงนี้ น่ารักทั้ง 3 คนเลยง่า
-
อีกคนก็รัก อีกคนก็สำคัญ ปัญหาโลกแตกรักสามเศร้า แอบเชียท่านบาลิธอ่ะท่านอบอุ่นมาก ช๊อบชอบ
-
เครียด ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอ่ะ
-
เลือกไม่ถูกเลยทำไงดีล่ะเนี่ย
ท่านเซอซัสโกนหนวดแล้วต้องหล่อกว่าเดิมแน่แน่
-
นากัลน้อยรับศึกหนักอ่า :z1:
เด๋วก็ท่านเซอร์ซัส เด๋วก็ท่าบาลิธ :haun4: แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
นากัลสำคัญสำหรับทั้งคู่ และทั้งคู้ก็สำคัญสำหรับนากัล
คนนึงรักแบบชู้สาว อีกคนรักแบบนับถือ เอาไงดีเนี่ย
:pig4: writer คะ
-
หวานแหววรับอรุณ อ๊างงงงงงงง :m3:
-
พระเอก สองคนได้ไม้อ่าาา เชียร์ทั้งคู่ *0*
เปอร์เซีย ยิว....
-
ใจนึงก็รัก อีกใจนึงก็เจ็บ
คนนีงก็รัก อีกคนก็ดี
ไม่นะนากัลน้อย อย่าทิ้งท่านบาริธของพี่นะ :o12:
-
สนุกค่า
มาต่อไวๆนะคะ :3123:
-
รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยย หลงรักท่านเซอซัสอ่ะ
-
อ่านแล้วค่อยมีกำลังใจสอบขึ้นมาหน่อย :laugh:
-
เชียร์ เซอซัสอ่ะ
-
เซอซัสก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะนี่ :laugh:
ถ้าทางจะเป็นรัก 3 เศร้า สงสารบาลิธว่ััะ
รอตอนต่อไป~
-
ท่านเซอซัสก็เร้าใจดีอยู่หรอก แต่เราสงสารท่านบาลิธอ่ะ :L3:
ขอตั้งตัวเป็น FC ท่านบาลิธดีกว่า~ :L1:
-
ถ้าท่านบาลิธรู้นะหนูเอ๊ยยยยยยยยยย :serius2:
สงสารท่านบาลิธจัง (มีแม่ยกเพียบบบบบ จากความน่าสงสารนี่เอง :o8:)
-
ท่านบาลิธเล่นให้น้ำมันอยู่ใกล้ไฟ อย่างนี้ก็เสียวดิ
-
:z1: :beat:
ลุ้นๆ
-
อยากรู้ว่าท่านบาลิทจะคู่กะใคร
สองคนนี้ก็นะ
อิอิ แอบชอบลักลอบได้เสีย
มาต่อไวๆนะจ้ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่านบาลิธนี่ให้อารมณ์..ยังไงดี
เหมือนป๋าอ่ะ กรั่กๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดด รักคนแต่งมากมายอ่ะ :laugh:
แต่งเรื่องเก่งมากๆ เลยค่ะ! นับถือๆ
:L2: :L2: :L2: :L2:
เนื้อหาแบบว่าเป๊ะ!มาก! สุดยอดอ่ะ
ตามมาอ่านเพราะเพื่อนบอกว่าสนุก! :o8:
แล้วมันก็สนุกจริงๆ คิคิ
เรื่องนี้นายเอกค่อนข้างแรง!! o18
แต่ก็ใสๆ แบบเด็กๆ (หรอ?) อ่ะนะ
สรุปพระเอกนี่เซอซัส? หรือบาลิท?
กำลังงงได้ที่ :serius2:
แต่ว่าบาลิทออกแนวคุณพ่อมากกว่าเนอะ
เหอะๆ โอนเอียงอย่างเห็นได้ชัด :-[
จะรอติดตามต่อไปนะคะ o13
-
:-[
เลือกไม่ถูกเลยที่เดียว
ท่านเซอซัสน่าค้นหา
ท่านบาลิธก็อบอุ่น
นากัลน่ารัก
-
น้ำมันกับไฟ ใกล้กันเข้ามากอีก !!
แต่เราตื่นเต้นมากๆค่ะ อิอิ
-
ท่านบาลิธน่ารักเป็นบ้า
รู้สึกว่าท่านอบอุ่นมากๆ เลย รู้สึกว่าท่านเซอซัสเป็นคนที่นากัลรัก
แต่ท่านบาิลิธเป็นคนที่"ใช่" ใช่แบบ อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น อยู่ด้วยแล้วไม่ต้องกังวลใดๆ
แต่ิอยู่กับท่านเซอซัสแล้วมักจะห้ามอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ร้อนแรง ร้อนรุ่ม ว้ายยยยยยยยย 55555555+
เซอซัสก็แอบน่ารักนะตอนนี้
เอาล่ะ เริ่มเข้าใกล้กับ "เปอร์เซีย" ขึ้นทุกทีแล้ว
ตื่นเต้น
กลัวท่านบาลิธจะเป็นอะไรไป T_T อย่าน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รักท่านบาลิธอะ ฮืออออออออ
เพราะนากัลยังเด็ก และยังไม่รู้เดียงสาดีนัก
จะผิดมั๊ยค่ะไรท์เตอร์
ุถ้ารุคกี้ไม่อยากปักใจเชื่อว่าเซอซัสจะเป็นพระเอก
คิดว่าน่าจะมีคนที่เปอร์เซียที่คอยนากัลอยู่แน่ๆ
แต่เซอซัสก็น่ารัก ใบหน้าหนุ่มเวลาไม่มีหนวดเคราของท่านคงหล่อเหลาน่าดู
555555
สู้ๆ ค่ะ
รักเรื่องนี้ที่สุดเรยยยยยยยยยยย
-
รักทั้งคู่เลยยยยย
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน :กอด1:
-
นากัลเอ๋ย ข้าเข้าใจเเล้ว เลือกไม่ถูก อีกคนก็สำคัญ อีกคนก็รัก รึเจ้าจะเล่นสามพี 55555+ :laugh:
-
ใครๆก็หลงรักเจ้าเด็กเต็มเปา :o8:
-
มาแปะชื่อติดตามด้วยคนฮะ
นากัลน่ารักมากเลยอ่ะ
ไม่ให้ทั้งท่านบาลิธและท่านเซอซัสได้ป่ะคับเก็บไว้เอง(ฮา)
-
ชอบท่านบาลิธจัง ถ้าท่าบาลิธลืมคนรักเก่าได้ ก็จะเชียท่านบาลิธนี่แหละ
ตอนนี้ยังไม่เห็นอะไรในตัวเซอซัสเลย ยังไม่ปลื้ม แต่ที่ช่วยนากัลไว้ก็พอให้อภัย อิอิ :o8:
-
อยากเห็นน้ำมันราดบนกองไฟ จะมาต่อไหมน้า... :z2:
-
นากัสน้อย เจ้าช่างน่าอิจฉานัก
-
อ่านรวดเดียว
แรกๆ ชอบท่านบาลิธ มากๆๆๆๆ
สงสัยว่าพระเอกคนนี้ป่าวหนอ
หลังๆ รู้แล้วว่าไม่มีหวัง งื่อๆๆๆ :o12:
ท่านเซอซัสมาวินเป็นแน่แท้
ชอบมากๆ มาต่อเร็วๆนะ คนเขียน o13
+1
-
รอนากัล ๆ :mc4:
-
อ่า...ชอบท่านเซอซัสอ่ะค่ะ :-[
งี้แหละโชตะมักจะคู่กับหล่อเื่ถื่อน กร๊าาาาากๆๆ :laugh:
-
คิดถึงนากัลกะเซอร์ซัสแล้วจ้ะ
-
ท่านเซอร์ซัสอาจจะเป็นคนของเปอร์เซียปลอมตัวมา
-
อูยยยย
ไม่พอๆๆๆๆ
อยากอ่านต่ออีกหง่ะ
อ่านแค่นี้ไม่เพียงพอ
ฮ่าๆ
ชอบนากัลมากๆ
ตอนนี้เป้นคนสำคัญแล้วนะ
ปล แล้วก็ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น นากัลกับเซอซัสหน่ะ
-
อ้าก ไรท์เตอร์งานเยอะะอีกแล้วว แงแง ถ้าคืนนี้แต่งไม่ทันก็ลงพรุ่งนี้นะคะ จะรีบที่สุดค่ะ :serius2: รักคนแต่งมากกกเลย
:L2:
เวลาอ่านเม้น :3123: ไรท์เตอร์นั่งยิ้มหน้าคอมจนคนที่บ้านทัก ฮ่าๆๆๆๆ ไรท์เตอร์ร้ากกกทู๊คคคคน :pig4:
อ๋อ อีนังเพื่อนมันใกล้จะวาดเสร็จแล้วค่ะ(ซะที) รูปนากัล อิอิ :pig2:
-
:L2: :L2: ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
เค้ารออยู่นะ :o8: :o8:
-
ท่านเซอร์ซัสอยู่ไหน
นากัลอยู่ไหน
หายต๋อมกันไปเลย
-
บวกเป็นกำลังใจให้ไร้ท์เตอร์จ้า ยังไงก็รออ่านนะ อิอิ (ไม่ได้กดดันเลยทีเดียว)
-
นากัลคงลำบากใจน่าดู
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
อีกคนก็ เท่ลึกลับ
อีกคนก็ สุขุม นุ่มลึก อบอุ่น
-
งานเยอะ แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ
^ ^
-
รอ...พร้อมกับฝนที่ตกหนัก
-
เทอยุไหน ชั้นรอยุนี่ รอไรเตอร์ รีบมาน๊า
-
ดันค่ะ :z10:
-
แว๊บมาดู :m22:
-
ดันๆๆๆๆๆ
ข้ามเดือนแล้ว มาต่อหน่อยจ้า
-
:m27: มาร้องเพลงรอ
-
รักนะ รีบอัพนะ ;p
เรื่องงานก็สู้ๆจ้า ถ้าไม่ไหวก็พักก่อน รอได้ครับ : )
-
เชียร์คุณเพื่อนคุณcloud9
อยากเห็นน้องนากัลแบบสองมิติเร็วๆ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่........คุณหลอกดาวอีกแล้วววววววว
ไหนว่าวันนั้นไม่ทันจะมาวันพรุ่ง นี่ไม่พรุ่งแล้วนะคะ งุงิ
แต่ไม่เป็นไร เอางานหลักรียบร้อยก่อนนะคะ เรารอด๊ายยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
นากัลหายไปไหนนานนนนนนนนนนนนนน.. :o12:
-
ในที่สุดก็อ่านทันจนได้
สนุกมากเลยค่ะ
-
ตอนที่ 22
แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทุ่งซูซาร์ไม่เหมือนแสงที่บาบิโลนเลยฮะ มันทอดยาวๆสว่างจ้า รอดหมอกหนาทึบมากระทบบนใบหน้าผม
นิ้วมือผมสัมผัสเนื้อลื่นเรียบของท่านเซอซัสเล็กน้อย ผมบรรจงปาดมีดโกนให้นุ่มที่สุด ระหว่างที่มองดวงตายิ้มๆ ก็รู้สึกมีความสุขพิลึก
“หมดแล้วรึ?”
“ฮะ…มันบาดบ้างรึเปล่าฮะ”
ท่านเซอซัสขยับนั่งตรง “ไม่เลย ขอบใจมากนะ นากัล”
ผมยิ้มแฉ่ง
ท่านหันมาลูบหัวเบาๆ ใบหน้าซึ่งปกติปกครุมไปด้วยแถบสีเทา บัดนี้สว่างแปลกไป…บางทีอาจจะเป็นเพราะแสงแดด หรือ ผมคิดไปเองน๊า?? แต่ดวงตาคมๆของท่านเซอซัสเข้มขึ้นจริงๆนะฮะ โครงหน้าแบบพวกผู้ชายเถื่อนๆก่อนนั้น …..พอไม่มีหนวดแล้ว….ผม…
….แทบจะเข้าใจผิดว่า ท่านเป็นพวกกษัตริย์ด้วยซ้ำ
ท่านเซอซัสยิ้มมุมปาก
อึ๋ย ..เพราะผมหน้าแดงแน่เลยอะ
“ท่านหายเจ็บแผลรึยังฮะ?” รีบพูดกลบเกลื่อน
ท่านยืน แกะชายผ้าพันแผล “มันยังไม่ดีขึ้นเร็วๆหรอก …เจ้าเด็ก เขี้ยวมันเฉียดๆ ข้ารอให้หมอมาใส่ยาเพิ่มให้อยู่ ” ท่านมองไปรอบๆ
ผมอยากกอดท่านจังเลยฮะ…คงดีถ้าผมรู้เรื่องยาบ้าง
“ว่าแต่…ท่านเซอซัสฮะ - - ท่านจะเป็นองค์รักษ์ผมจริงๆหรือฮะ”
“อืม ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้าดูแลเจ้ามากขึ้นเท่านั้นล่ะ ถูก…เจ้าต้องรับการคุ้มครองว่ะ…และนากัล ไม่ต้องคิดจะซ่อนความลับจากข้า ข้ารู้ว่าใครเป็นคนโยนเจ้าออกไป…” เขาเดินไปคว้าปลอกแขนซึ่งห้อยอยู่หน้าเต้นท์ มาใส่
ผมก้มหน้า “ท่านเซอซัสฮะ ผมสงสัย”
“ว่า…?”
“ที่บอกกันว่า” ผมพูดเสียงเบา “สนมของท่าเนนันตาร์เคยทำเรื่องน่ากลัวนี่ คือเรื่องอะไรหรอฮะ”
“เหอะ…มันเป็นเรื่องธรรมดาของพวกบื้อๆน่ะ… พวกนั้นวางยาบ้าง บางทีก็ถือมีดไล่กันซื่อๆนี่แหละว่ะ แต่ตอนนี้น้อยลงแล้ว พวกทหารคุ้มกันเรื่องภายในวังแน่นหนากว่าข้างนอกซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ รู้มั๊ย นากัล บางทีศึกสงครามเนี่ยนะเว้ย มันก็มาจากข้างในเราเองนี่แหละ” ยักษ์เซอซัสยิงฟัน มือหยาบลูบหัวผมกระจุย
“ท่านเซอซัสฮะ” ผมกวักมือให้ท่านโน้มลงมา ท่านทำตาม ผมกระซิบใส่หูท่าน “เราเข้าไปในเต้นท์ได้มั๊ยฮะ?”
ท่านเซอซัสดูนิ่งค้างไปแปปนึ่ง แล้วก็ทำท่าขำก้าก
“นากัลเอ๊ย!” เขานั่งยองๆลงมา “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเข้าใจรึเปล่า? แต่เราจะไม่ได้ทำแบบเมื่อวานอีกเร็วๆนี้แน่”
…
.
“ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้นซะหน่อย…” โธ่…ท่านเซอซัสอะ ไม่เข้าใจผมรึไงน๊า?
ผมทำตาอ้อน
“- -” ท่านเซอซัสขมวดคิ้ว
“งั้น- - ค…แค่จูบได้มั๊ยฮะ?”
ยักษ์หัวเราะพรืด รีบลุกขึ้นยืน
“เจ้าเด็กนี่เหลือเกินจริงๆว่ะ” ยักษ์หรี่ตามองผม ก่อนจะคว้าตัวอย่างรวดเร็ว ผลุบเข้าเต้นท์โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
พอพ้นชายผ้าเต้นท์เท่านั้น ท่านเซอซัสก็ประคองอุ้มผม ผมโอบขารอบเอวท่านหลวมๆ กระชับแขนรอบคอ สบตาแค่แปปเดียว ผมก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว
..ลิ้นร้อนๆกวาดเข้ามา
ผมสงสัยจัง ตอนที่ปากสัมผัส ผมได้กลิ่นรากไม้โกนหนวดหอมๆด้วย รสจูบของเขาจะทำให้ผมเสพติดรึเปล่าน๊า?
ท่านเซอซัสกดริมฝีปากแน่น เม้มเนื้อข้างแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
ท่านหอมใบหูฟุดฟิด ผมหัวเราะคิก “จั๊กจี้ฮะ!! อ้ะ- -ท่านเซ-”
ท่านตีก้นผมดังปั่ป “เจ้านี่นิ่มไปทั้งตัวเลยนะ…นากัล” ท่านเซอซัสบีบต้นขาผมใหญ่เลย มือหยาบกวาดไปรอบๆ แล้วเริ่มล้วงใต้้ผ้าผูกเอว
ปลายนิ้วจรด
“งึ๊!!” ผมสะดุ้งตัวเด้ง หน้าแดงแจ๋ …ตอนนี้ช่องทางผมมันบอบบางมากเลยฮะ เมื่อวานทำไปตั้งหลายรอบกับท่านเซอซัสและท่านบาลิธด้วยอะ
ท่านเซอซัสกดย้ำปากทางอีกครั้ง
“ อ้ะ!! - -ท่านฮะ” ผมร้องเสียงดัง ท่านรีบเขยิบผมไปที่เตียง วางลง นิ้วมือใหญ่ยังเกลี่ยๆเชิงแหย่อยู่รอบๆปากทาง ผมอ้าปากหายใจพร้อมกับที่ท่านประกบลงมา
“อื้อ!!!”ผมร้องอู้อี้ ท่านเซอซัสถูเล่นเร็วๆ
“อื้อออ!!!” ผมแอ่นเสียว
“เป็นอะไร นากัลน้อย? อ๋อ - -เจ้าชอบให้ข้าเล่นกับตรงนี้ของเจ้าสินะ”
ผมหอบ พยักหน้า….รู้สึงเคลิ้มจังเลยฮะ ท่านเซอซัสจูบผมอีกได้มั๊ยฮะ? ผมไม่อยากให้ตอนนี้หยุดลงเลย ไม่อยากไปไหน ไม่อยากกลับวัง อยากอยู่ในเต้นท์กับท่านเซอซัสตลอดไป
ท่านเซอซัสสบตาผม ก่อนจะฉายแววประหลาดใจ- - ท่านยิ้มบางๆ เอ่ยเสียงต่ำ
“เจ้ารู้มั๊ย นากัล…เจ้าจะทำแผนการณ์ข้าพังหมดแล้ว”
ผมไม่รู้ว่าท่านหมายความว่าอะไร
ดวงตาท่านเซอซัสเปล่งราวสัตว์ป่า “ข้าล่ะ ทนไม่ไหวให้วันนั้นมาถึงจริงๆ”
“ว.. อื้อ วันไหนฮะ” ผมกัดฟัน เขาถูแรงขึ้น
“วันที่ทั้งข้าและเจ้าจะเป็นอิสระ ”
มาอีกแล้ว คำพูดแปลกๆ
แต่ผมไม่อยากจะเชื่อว่า ผมแตกในอีกราวนาที ที่ท่านเซอซัสยัดนิ้วเข้ามา แล้วก็ใช้มือหนาโอบรอบไอ้นั่นของผม… ผมเม้มปากกลั้นเสียงคราง รู้สึกว่าเรี่ยวแรงหายไปหมดสิ้น
เมื่อคืนผมแทบจะสลบระหว่างที่ทำกับท่านบาลิธอยู่แล้ว เช้านี้ผมไม่มีแรงขยับแล้วฮะ ท่านเซอซัสหอมผมซ้ายขวา ผมเกาศีรษะเขา สางเส้นผมสีดำเป็นครั้งแรก ท่านบอกว่าลามปาม แล้วก็งับริมฝีปากล่างผมเล่น
เราอ้อยอิ่งอยู่ซักพัก จนมีเสียงคนข้างนอก ท่านจึงรีบอุ้มผมมาปล่อยหลังเต้นท์
“กลับไปที่วัง ผมไปหาท่านที่สนามฝึกอีกได้มั๊ยฮะ” ผมถามซื่อๆ
“โห! ? นากัล เจ้านี่ ชอบเรื่องอย่างว่าจริงๆเลยว่ะ ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กทะลึ่ง” อ้ะ ยักษ์เซอซัสล็อกคอผม เขย่าแรงๆ
“มะ ไม่!! ท่าน! ผมไม่ได้ทะลึ่งนะฮะ” ท่านจี้เอวผม หัวเราะแหบอย่างสะใจ ผมดิ้นพล่าน
“ท่านเซอซัสชอบแกล้งอ้ะ”
“รีบไปเก็บของได้แล้ว หลังอาหารเช้า เดินทางกลับแคว้น ปะ !” ท่านตบก้นให้ผมเดิน ผมเดินจากมาสามสี่ก้าว ก่อนจะหันกลับไป
“สรุปผมไปหาที่สนามฝึกได้นะฮะ”
ยักษ์เซอซัสท้าวเสาเต้นท์ พยักหน้าพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ขอรับ ท่านนากัล…”
ผมหัวเราะออกมาเสียงดัง
=======================
เราเดินทางออกจากทุ่งซูซาร์ พร้อมขบวณศพสิงโตตากแห้งตอนใกล้เที่ยง อากาศร้อนมากทีเดียว ขากลับผมไม่ได้นั่งกับท่านบาลิธหรือท่านเซอซัสเลย เพราะพวกกษัตริย์แยกไปขบวณรวม ฝ่าบาทเนบูนิดัสอยากคุยกับลูกชายระหว่างเดินทาง เมยาบอกแบบนั้น และโชคดีมากคือ ผมได้นั่งกับเอลลี่และแฝด ขากลับ
ผมนั่งตัวเหี่ยว…ขนาดทานหมูย่างเป็นอาหารเช้า ก็ไม่ทำให้ผมหายเหนื่อยได้
ทำใมน๊า?? ผมนอนกับลูกค้าได้หลายคนในวันเดียว แต่ทำกับท่านเซอซัสแปปเดียว พลังงานผมถูกสูบออกไปหมดเลยแฮะ
แฝดสอนผมร้องเพลงในรถม้า เอลลี่เล่าเรื่องท่านดันชิ จนทุกคนหลับก่ายกัน แล้วหมอนั่นก็โวยวายใหญ่ว่าพวกเราไม่ตั้งใจ
“ธ่อ…เจ้าเล่าน่าเบื่อนี่หน่า เอลลี่” ผมบอก บากีสกำลังเล่นศีรษะผม
“งั้นเจ้าเล่าเรื่องเจ้าบ้างสิ นากัล??” เอลลี่ทำหน้าเหรอหรา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เจ้านั่นหมายความว่าไง
ผมหน้าบึ้ง
“เห็นมั๊ย เจ้าก็ไม่เล่า งั้นข้าเล่าต่อเอง”
“เอ๊ยย! ไม่เอาดิ่ ข้าอยากฟังนากัลเล่าบ้าง” บากอสโวยวาย “ท่านบาลิธเป็นไงบ้างล่ะ ท่านล่าสิงโตได้เยอะสุดเลยนะ ฝ่าบาทพอพระทัยมาก บางทีท่านคงได้เลื่อนเป็นกษัตริย์จริงๆนั่นแหละ”
“บากอส!!” เอลลี่เอ็ดให้เบาๆ
“ข้าไม่มีเรื่องเล่าหรอก ข้าเหนื่อยน่ะ..” ผมถอนหายใจ “ขอนอนตักหน่อยได้มั๊ย ?” บากอสยอมแต่โดยดี ผมนอนคุดคู้ ฟังเสียงม้าเหยียบก้อนกรวดไปตามทาง
“นี่ เอลลี่?”
“ว่าไง”
“วิชาอักษรน่ะ มีอาทิตย์หน้าใช่มั๊ย?”
“ใช่ ทำใมหรอ?”
“ข้าอยากขอให้เจ้า ช่วยถามอะไรอาจารย์หน่อยน่ะ ข้าอยากรู้อะไรนิดนึง”
“ได้สิ”
ผมต้องรู้ให้ได้ว่า อักษรบนหลังท่านเซอซัสคืออะไร สิ่งที่ผมต้องทำคือ ผมต้องนอนกับเขาอีก แล้วก็ต้องรีบจดรอยสักนั่นมาให้ได้
-----------------------------
เรามาถึงวังตอนพลบค่ำ ขบวนกษัตริย์ยังมาไม่ถึง วังตอนนี้จุดไฟเตรียมรับเสด็จ มีคนยืนออรับเสด็จตรงประตูอิชตาร์ แต่ผมเห็นแว๊บๆเองฮะ เพราะเราไม่ได้ผ่านทางนั้น
พอลงจากรถม้า พวกสนมโตๆก็แจ้นกันไปเตรียมห้องให้เจ้าชายต่อ แต่พวกสนมเด็กใด้รับอนุญาติให้กลับไปอาบน้ำอาบท่าที่หอก่อน เสียงนกและอากาศเย็นๆของวัง ทำให้ผมรื่นเริง
ผม เอลลี่ และ แฝด วิ่งกันตึงตังๆ จนสนมโตๆเอ็ด พวกเราวิ่งแข่งกันไปตามทาง จนถึงหอ
พอประตูเผิดผ่าง เลลาห์ก็กรี้ด เข้ามากอดพวกเราทีละคน
“ฉันทำอาหารเตรียมไว้เยอะมาก กินกันให้หมดนะ!”
ผมทานอาหารกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน แต่พอไปอาบน้ำ ผมก็ช้าที่สุด เพราะมัวแต่นั่งเหม่อ
ผมจิตใจอยู่ไม่สุขเลยฮะ …ก่อนที่จะไปงานล่าสิงโต ผมยังไม่รู้ว่า อโดนิส คือใคร ยังไม่เคยเห็นท่านเนนันตาร์ ยังไม่ถูกเคอร์เล่นงานแบบนั้น และ ที่สำคัญ - -ผมยังไม่มีอะไรกับท่านเซอซัส
พอกลับมาที่วังวันนี้ ผมเลยรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปมาก มันคล้ายๆกับ มีพายุหมุนในสมองผมตลอดเวลา หรือว่า นี้คือการเติบโตนะ???
พออาบน้ำเสร็จ เลลาห์สั่งให้ผมไปช่วยยกแจกันใบใหม่กับเธอ จากชั้นล่าง พวกเราช่วยกันเก็บกวาดจานอาหาร ผมเดินแยกมากับเลลาห์
พอมาถึงชั้นล่าง เลลาห์ก็พาผมลงอุโมงค์ แต่ครั้งนี้คนละด้านกัน อุโมงค์อันนี้สั้นมากๆ น่าจะติดกับตึกข้างๆ เราเข้ามาในห้องที่เหมือน โรงเตี้ยมขนาดกลาง มีคนงานยกหม้อ ไห แจกัน และ ต้นไม้น้อยใหญ่ ของประดับต่างๆในวัง
“นี่คือห้องรับสิ้นค้าใหม่ๆ ที่ขนมาจากแม่น้ำ ” เลลาห์บอกให้ผมไปยืนรอมุมห้อง ตอนที่เธอเข้าไปถามคนงานเรื่องแจกันใหม่ ของกำนัลให้บาลิธ
ผมยืนเงียบๆ แกะสร้อยคอตัวเองเล่นดัง กรึ๊กๆ
และทันใดนั่นเอง!
“เฮ้…เจ้า? เจ้าชื่อนากัลรึเปล่า?”
เด็กชายผิวคล้ำผมดำ ตัวสูงกว่าผมไม่มาก เดินเข้ามาประกบข้าง จนผมตกใจ
“อา…ใช่ ” เขารู้ได้ไงน่ะ?
“ข้าชื่อ กิล” ร่างเขาผอมแต่มีกล้ามนิดๆ โค้งให้ผม
“ข้าเพิ่งเข้ามาทำงานเป็น เด็กแบกของจากท่าเรือมาในวัง…ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก แต่เจ้ารู้จักข้าได้ไง ? ” ผมยิ้มอย่างงงงวย หน้าตากิลดูก็รู้ว่ามาจากแถบท่าเรือ อายุคงพอกับผม
“ฮ่ะ…เขาไม่เคยเล่าให้เจ้าฟังสินะ” กิลเกาหัวตัวเอง
“ข้าเป็นน้องชายของโจมาร์น่ะ”
===================
เอารูปมาฝากค่า
:3123: :3123:
(http://image.ohozaa.com/iq/axd3624.jpg)
อารมณ์เต้นท์ท่านบาลิธ
(http://image.ohozaa.com/ir/16d017.jpg)
การล่าสิงโตสมัยนั้น เป็นธรรมเนียมของพวกแอซซีเรีย
ไรท์เตอร์ต้องขออภัยเรื่องมาลงช้าจริงๆนะคะ ตอนนี้เปิดเรียนแล้ว(มหาลัยไรท์เตอร์เปิดปิดไม่เหมือนชาวบ้านเค้า T.T) เลยแต่งไม่ค่อยจะทัน ต่อจากนี้อาจจะลง ช้ากว่าแต่ก่อนนิดเดียว แต่อยากจะถามผู้อ่านว่า อยากให้ไรท์เตอร์ลงบ่อยๆ แต่สั้น แบบ ไม่จบเป็นตอนๆ หรือว่า ให้ลงยาวๆทีเดียว แต่ช้าหน่อยอะคะ ??
ปอลิง ขอบพระคุณทุกคนนมากกเลยนะค้ะะะ ไรท์เตอร์ร้ากกกทุกคนโคตรๆๆๆเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอายาวๆแบบเต็มตอนแต่ช้าค่ะ แหะๆๆ
กลัวการค้างคาเป็นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ๆๆ สองคนเค้ารักกันจริงจังมากเหอะ
เสียแต่ ท่านยักษ์นี่ก็ช่างไม่เข้าใจเจ้าเด็กของท่านเลยน้าาาาาาาาา
นากัลน้อยแค่อยากให้กอด แบบที่แปลว่ากอดน่ะ ก็พอใจแล้ว
นี่ท่านเล่นบริการชุดใหญ่ซะงั้น แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
.................กิล น้องชายพี่โจมาร์ โอ๊ะ โอว
แต่ๆๆ การอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับอักษรที่แผ่นหลังจะช่วยเร่งเหตุการณ์ที่จะเกิดให้เร็วขึ้นรึไม่หนอ???
ของฝากสำหรับตอนนี้ค่ะ ^o^
รอดหมอกหนาทึบมากระทบบน (ลอด)
ใบหน้าซึ่งปกติปกครุมไปด้วย (ปกคลุม)
ผมหอบ พยักหน้า….รู้สึงเคลิ้มจังเลยฮะ (เคลิ้ม)
ดวงตาท่านเซอซัสเปล่งราวสัตว์ป่า (น่าจะเปล่งประกาย มั้ยคะ?)
ยักษ์เซอซัสท้าวเสาเต้นท์ (เท้าเสา.....อาการเท้าไปที่โน่นที่นี่ สะกดแบบนี้นะคะ ^o^)
พร้อมขบวณศพสิงโต (ขบวน)
กษัตริย์แยกไปขบวณรวม (ขบวน)
ทำใมน๊า?? (ทำไมน้า??)
แต่พวกสนมเด็กใด้รับอนุญาต (ได้รับอนุญาต)
พอประตูเผิดผ่าง (เปิดผาง)
หรือว่า นี้คือการเติบโตนะ??? (ตรงนี้ควรเป็น “นี่” นะคะ )
โรงเตี้ยมขนาดกลาง (โรงเตี๊ยม)
นี่คือห้องรับสิ้นค้าใหม่ๆ (สินค้า)
แกะสร้องบนคอตัวเองเล่นดัง (สร้อย)
-
แบบไหนก็ได้แล้วแต่สะดวกค่ะ
แต่ถ้าจะแบ่งมาลง ขอความกรุณาอย่าทำให้อารมณ์ผู้อ่านค้างนะจ้า เห็นใจกันนิดหนึ่ง :monkeysad:
ปล.นากัล น่ารักมากๆๆๆๆ รอวันที่เป็นของท่านเซอซัสเพียงคนเดียว
-
ตอบคนเขียนก่อน
อยากให้ลงแบบเป็นตอนเต็มๆดีกว่าค่ะ จุใจกว่า ตอนสั้นๆมักจะค้าง! <<ซึ่งนั่นสำคัญมาก!!
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แล้วแต่คนอื่นด้วยอ่ะนะ....
เซอซัสหาว่านากัลทะลึ่ง! ตัวเองไม่ทะลึ่งเลยนะ!
เด็กเค้าขอแค่จูบ..นี่จัดแบบครึ่งยกให้เลย! อู้วอ้า!
อยากรู้มั้ยนากัล..ทำไมถึงเหนื่อย?
ก็เพราะหมดพลังไปกับการใจเต้นแรงน่ะสิ! ฮ่าๆๆๆๆ
สุดท้าย..อ๊ากกกกกกส์ ผู้ชายเข้ามาเพิ่มอีกแล้ววววววว (นี่เป็นข้อดีหรือข้อเสียกันเนี่ย!)
อย่างไรก็ดี เพราะเราชอบพี่โจมาร์ /โบกธงFC/ (แต่ก็ชอบท่านเซอซัสมากกว่าอยู่ดี ;p)
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ : )
-
@anajulia 55555 อ่านเม้นคุนนุ่น สงสัยไรท์เตอร์ต้องไปกินกาแฟแล้วล่ะค่ะ กร้ากๆๆๆ ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยนะคะ ที่ช่วยตรวจทานให้ จะเขียนให้ถูกนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับเราเล้ยยย :z3: กอดคุนนุ่นค่ะ
@zombi
5555 แหม ดันติดนิสัยชอบค้างซะด้วย จะพยายามนะคะ ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ :-[ จุ้ฟๆ
@ozaka
กร้ากกก ไรท์เตอร์ก้อชอบโจมาร์ค่ะ 555 ขอบคุนนมากกกนะคะะ :mc4:
-
ไรเตอร์เอาแบบยาวๆแต่ช้าหน่อยก็ได้นะ
อ๊ากกกก จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย??
หรือว่าเซอร์ซัสเป็นชาวเปอร์เซีย??
ยังไงหว่า?? งง
ไรเตอร์อยู่มหาลัยอะไรหรอค่ะ?? ขนาดของเรา เราว่าแปลกแล้วนะ ไรเตอร์แปลกกว่าอีก
ของเราเพิ่งปิดเทอมไปเมื่อวันศุกร์แล้วก้อเปิดอีกทีวันจันทร์หน้า นิดเดี่ยวเองอ่ะ :z3: :z3:
-
ขอลงแบบยาวๆจบตอนดีกว่าค่ะ สั้นๆมันค้าาาาาาง....
------------------
นากัลหื่นอ่ะ .... เอิ๊ก...ไม่ใช่และ ท่านเซอซัสซิหื่นกว่า อุ๊ๆๆๆ
มีความรู้สึกว่า... ความอยากรู้เรื่องตัวอักษรของนากัลจะทำให้เกิดเรื่อง - -"
-
แบบยาวดีกว่าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ :pig4:
ใครทะลึ่งกันแน่ นากัลยังไม่ทันพูดไรเลย :o8:
-
o13 น้องนากัล....
หนูอึดสุดๆเลย
-
เฮ้~! ไรท์เตอร์กลับมาแล้ว
นากัลนี่ใสแบบแปลกๆเนอะ - -"
เซอซัสหื่นว่ะ 55 :laugh:
ได้เจอน้องชายของโจมาร์ด้วย
แล้วจะได้เจอโจมาร์ป่าวอ่ะเนี่ย :m28:
-
ท่านเซอซัสชอบมาทำเท่ห์อยู่เรื่อย นากัลเลยหวั่นไหวเลยเนี่ย
ท่านบาลิธสู้ๆๆ ยังไงยังเชียร์ให้คู่นี้รักกันอยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.ขอยาวๆมาทีเดียวก้อได้ค่ะ สั้นๆแต่ค้างมันทรมานหัวใจ หุหุ
-
นากัลขี้อ้อนและชอบยั่ว เซอซัสก็ยั่วขึ้นด้วย :o8:
ปล.ขอแบบยาวๆไม่เอาค้าง :serius2:
-
แล้วแต่ไรท์เตอร์สะดวกแต่ขอแบบไม่ค้างนะจ้ะ สู้ๆ :กอด1:
-
นากัล กับ เซอซัส น่ารักกกกก :-[
ขอแบบยาวๆเลย อิอิ จุใจ :L1:
-
ทำไมหนอ ????????????
มีความรู้สึกว่าอยากให้เซอร์ซัสอยู่กับนากัลมาก ๆ เลยอะ
-
ขอแบบสั้น ๆ ซอยถี่ๆ
ตอนนี้รอนานมากเลยล่ะ
มาดูทุกวัน ไม่รุ้คนแต่งรำคาญเปล่า
นากัล หนูอย่าหาเรื่องใส่ตัวสิจ๊ะ
พี่สาวล่ะเป็นห่วง
-
ยาวๆ แต่ช้าก็ได้ฮ่า
แต่อย่านาน
ติดตามๆๆๆๆ
ตายแล้วอดีตกำลังกลับมา
นากัลจะเปนไรไหมเนี้ย
-
เริ่มตื่นเต้นว่าท่านเซอซัสเป็นใครกันแน่???
-
พี่โจมาร์(และน้องชาย)จะมาทำให้สถานการณ์ดีขึ้นหรือย่ำแย่ลงหว่า...
ท่านเซอซัสก็ท่าทางจะมีแผนใหญ่โต... จะกระทบถึงท่านบาลิธรึเปล่าก็ไม่รู้ :amen:
-
อยากให้ลงตามที่ไร้ท์เตอร์สะดวก และสบายใจจ้า
ป.ล. ไปโหวตเซ็งเป็ดให้ไร้ท์เตอร์เป็นดาวรุ่งด้วยล่ะ สู้ๆ น๊า
-
เอายาวแต่ช้าค่ะ!
ฮี่ๆ ตอบแบบไม่คิดเลยทีเดียว
แต่ยังไงก็ได้ค่ะ ตามสะดวกของไรท์เตอร์
แต่อย่านานก็พออ
ชอบเซอซัสกะนากัลมากเลย :z2:
เดาว่าเซอซัสคงเป็นพวกเปอร์เซียใช่มั้ยล่า(มั่ว)
:really2: ไรท์เตอร์สู้ๆคะ่ ~ :กอด1:
-
เย่ๆๆๆ...ตามทันแล้ว อ่านรวดเดียวจบภายในเวลา3ชั่วโมงเลยค่ะ
ขอชื่นชมไรเตอร์จริงๆว่าเขียนสนุกมาก มีพลอตและปมที่น่าสนใจ เนื้อเรื่องลื่นไหล สำนวนภาษาดี
และที่สำคัญทำรีเสิชมาดี ข้อมูลแน่นปึ้ก... :L2:
ขอบคุณไรเตอร์ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ และขอเป็นกำลังใจให้มีแรงแต่งนิยายต่อไปค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัวเป็นขาประจำเรื่องนี้...ชอบทั้งน้องนากัล ท่านเซอซัส และท่านบาลิธค่ะ ^___^ :-[ :o8:
-
ขอแบบยาวๆแต่นานๆมาก็ได้ค่า อ่านแล้วไม่ค้างอ่ะ นากัลนี่จะหาเรื่องใส่ตัวเพราะความอยากรู้หรือเปล่านะหรือจะทำให้เซอซัสเดือดร้อนหรือเปล่า แต่ก็อยากให้แผนของเซอซัสสำเร็จเร็วๆจังทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกัน
-
ท่านเซอร์ซัสมีแผนอยู่แน่ๆ
สงสารท่านบาิลิธล่วงหน้า 55+
พี่โจมาร์เริ่มส่งคนเข้ามาแลบ้ว
-
นากัลน้อยน่าร๊ากกกกกกกก ขออุ้มกลับไปกอดที่บ้านได้ไหมคะ
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องสุดยอดมาก ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่ ชอบจัง ^_^
การดำเนินเรื่องผ่านนากัลทำให้เรื่องนี้ดูสะอาด ใสซื่อดีจัง กอด writer 1 ที :man1:
-
อร๊าย ยยย .. ท่านเซอซัสถอดรูปแล้ว !
-
นากัล :m25:
เซอซัสต้องเป็นไส้ศึก(เขียนถูกป่าว?) แน่ๆ
แลดูอนาคต ท่านบาลิธต้องชอกช้ำ :o12:
เจ็บปวดใจ(ล่วงหน้า) 555
-
:o8: ท่านเซอซัสทะลึ่งกว่านากัลเยอะ 55+
:กอด1:ท่านบาลิธไม่มีบทในตอนนี้
เห็นแค่ชื่อก็รู้สึกดี อิอิ
-
หลงหนูนากัล กันหมดแล้ว
น่ารักจริงๆ เห็นขี้สงสัยอย่างนี้
ระวังทำท่าเซอร์ซัสลำบากนะเออ
+1 จ๊ะ สนุกทุกตอน :L2:
-
มาต่อครั้งละยาวๆ ท่าจะดีกว่าค่ะ
แต่ก็แล้วแต่ไรเตอร์สะดวกด้วยนะคะ
นากัลนี่พูดตรงดีจัง
-
สนุกน่าติดตามมากเลย แล้วจะรออ่านต่อเน้อ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านแค่พักเดียว ทำไมเซอร์ซัสเปี๋ยนไป๋ได้ขนาดนี้ละก๊าบบ แล้วงี้จะเชียร์ใครดี อ๊ายย!เลือกไม่ถูก อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน.... หุหุหุ หนูนากัลก็น่ารัก สดใส ไร้เดียงสา ยกเว้นแต่กับเรื่องอย่างว่าเหมือนเดิม อิอิ รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
ยาวๆดีก่า อยากอ่านบ่อยๆอ่ะชอบนากัล รักทั้งท่านเซอซัสและท่านบาลิธเลือกไม่ถูกจิงๆ
-
โหดร้ายมากๆๆๆๆ
มายั่วให้เค้าอยากอ่านต่อ
แล้วก็จากเค้าไปหง่ะ
แง้วๆๆๆ
-
ขอแบบยาวทีเดียวและจบตอนอะคะ
มาช้าไม่เป็นไรคะขอแค่อย่าทิ้งกันนะคะ
ยิ่งอ่านยิ่งรักนากัลมากขึ้นเด็กอะไรคิดยังไงพูดอย่างงั้น แต่กลับหน้ารักซะไม่มี
:pig4: writer คะ และขอบคุณสำหรับรูปภาพประกอบคะ
-
วี้ดวิ้ว ไปหาที่สนามฝึกได้ด้วยแหละ อิ อิ
กิล ? จะเป็นปัญหามั้ยหน้อ ? และปริศนาอักษรอีกล่ะ ?
มาต่อเร็วๆนะจ้ะไรเตอร์
-
หึหึหึ...เจ้าเด็กทะลึ่ง 555
-
ตอบไรเตอร์ :: ขอตอนยาวและเต็มๆ ค่าา
ไม่งั้นค้างแน่ๆ :laugh:
นากัลเด็กน้อย เริ่มโตแล้วสินะ :o8:
เซอซัส แกนั่นแหละที่ทะลึ่ง!
ขี้แกล้งอย่างที่นากัลว่าจริงๆ :a14:
รอตอนต่อไปค่าา :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดพี่โจมาร์แรงๆ ถึงจะมาแค่น้องชายพี่แกก็ตามที
ขอแบบเต็มๆตอนค่ะไรเตอร์
-
เรื่องมันซับซ้อน
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
แต่ก็จะรอนะคะ ไรท์เตอร์ ^-^
-
อ่านตามทันแล้ววววว สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มากจริงๆ
ไรเตอร์เก่งมากๆค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ :กอด1:
-
ขอแบบยาวแล้วจบตอนค่ะ จะได้ไม่ค้างคาใจ
แต่จะให้ดีเอาแบบที่ไรท์เตอร์สะดวกจะดีที่สุดค่ะ
นากัลน่ารักขึ้นทุกวัน และเริ่มโตขึ้นแล้วนะ
แต่ดูเหมือนว่าความยุ่งยากกำลังจะตามมาหรือเปล่านะ
-
หลงรักท่านเซอซัสตามนากัลไปแล้วอ่ะ แต่แอบมีลับลมคมในนะเนี่ย สงสัยๆ
เราอยากให้ลงถี่ๆ จ้า สั้นยาวไม่ว่ากัน
-
พี่โจมาร์หายไปหลายตอน เลยส่งน้องชายมาแทนสินะ
ขอแบบเต็มตอนดีกว่านะฮะ
-
ติดใจที่นากัลพูด หรือว่าเซอซัสจะเป็นกษัตริย์ปลอมตัวมา เฮอๆ
เเต่ตอนนี้เซอซัสกับนากัลทะลึ่งจัง :impress2: :impress2:
-
+1 ค่ะ นากัลติดใจท่านเซอซัสแล้ว อิอิ
-
ว่าแล้วนากัลก็หลงท่านเซอซัสซะ :กอด1:
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปโลดขอรับ :a1:
-
มารอตอนต่อไป หนูนากัลกินเยอะๆ พักผ่อนเยอะๆนะ งานหนูหนักจริงๆ ทั้งงานราชงานหลวง
-
ฮืออออออออออออออออออออ
จะมาอัพช้าเหรอออออ
ถ้าช่วงนี้ก็ให้อภัยนะ เพราะว่ารุคกี้ยังสอบไม่เสร็จ (ฮา)
เริ่มมีเรื่องให้น่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆ ท่านเซอซัสนี่คงเท่ห์บาดใจทุกคนน่าดู
ท่านบาลิธไม่โผล่ออกมา แต่เรารักท่านบาลิธเพิ่มขึ้นเป็น 2500000% แล้วนะ 55555555555555555+
นากัลนี่เป็นเด็กขี้สงสัยจริงๆ ถ้าเกิดช้ากว่านี้ซักพันปีคงได้เป็นนักวิทยาศาสตร์
555555+
เด็กๆ นี่เน๊อะ~*
เริ่มมีเงาของพี่โจมาร์กลับมาแล้ว !
น้องชาย !
ว้ายยยยยยยยยยย (ร้องทำไม?)
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
อยากได้เป็นตอนสั้น ๆ มากกว่านะคะ
เพราะบางทีหนึ่งตอนก็ยาวมากเกินไป
อ่านไปอ่านมาก็เหนื่อยอยู่เหมือนกัน
(แบบว่าอ่านทีละสามเรื่องพร้อม ๆ กันน่ะค่ะ)
-
โอ้โหหหหหห o22
เป็นนิยายที่พรั่งพร้อมด้วยความรู้จริงๆค่ะ
เนื้อเรื่องดูมีเงื่อนงำขึ้นเรื่อยๆ น่าติดตามขึ้นทุกที
รอต่อนะคะ
-
:call:
-
มะดัน
-
ขอแบบ2-3วันลงตอนนึงยาวๆเลยค่า
(แต่รู้สึกว่าีนี่ก็5วันแระน้า นับจากที่ลงตอนล่าสุด 555++)
แล้วแต่ความสะดวกของผู้แต่งละกันเนาะ
ลงเมื่อไหร่ก็มาตามอ่าน ตามเม้นท์ให้กำลังใจตลอดๆแหล่ะค่า :L2:
-
นากัลไปหนายยยยยยยย~~
ดัน ดัน ดันนน!~ :กอด1:
-
เรื่องนี้แรงดีไม่มีตก
เลือดวายสาดกระจายบอร์ด
นากัล จงเจริญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญญ...
-
นากัล ข้าคิดถึงเจ้า 55
-
นากัลเจ้าเด็กทะลึ่ง ยังไม่มาอีกเหรอ
คิดถึงนะ
-
ไม่มาซะทีอ่า
อาทิตย์นึงแล้วน้า~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m31: :m31: :m31:มานั่งรอจนหลับคร่อกฟี้ ๆ ๆ
ไปหลายตื่นก็ยังไม่มา
-
สวัสดีค่า ทุกคน :L1:
มาลงตอนต่อไปคืนพรุ่งนี้ค่าาาา ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้รอนาน ไรท์เตอร์เพิ่งจะได้หยุดเองค่ะ ฮือๆ
ขอบคุณทุกคนมากที่คอยเข้ามาแวะเวียนตลอด ขอบคุณกำลังใจจริงๆค่ะ :mc4:
ตอนหน้ายาวแน่ค่ะ อิอิ :o8:
-
แล้วจะรอด้วยความคาดหวังนะจ้ะ
-
รอออออออออออออออออ นากัลน้อยตัวโตๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ5ตอน
ไม่ว่าจะยังไงก็รักท่านบาลิทอ่ะ
ไม่เชียร์3p ถ้าถามว่าอยากให้นากัลคู่ใคร
คำเดียวเลยท่านบาลิท รู้สึกว่านากัลกำลังหลงมากกว่ารักเซอซัส
แต่ก็นะเดาอะไรไม่ได้ 55
ถ้าสุดท้ายเป็นนากัลกับเซอซัสก็ชอบค่ะ
สุดท้ายนี้ รักท่านบาลิทเสมอมาค่ะ โฮะๆๆๆๆ
-
เห็นคนแต่งแวะมาก็ดีใจแ้ล้ว
รออ่านนะคะ
-
นั่งรอด้วยคนครับ
-
มานั่งรอน้องกัลค่ะ :m13:
-
ตอนที่ 23
ความรู้สึกอุ่นแผ่ซ่านไปถึงกระดูกสันหลัง ผมยืนอ้าปากไม่พูดจาอยู่ตรงนั้น
กิลคือ…น้องชายของพี่โจมาร์
“พี่…?” เสียงผมเบาราวกระซิบ
“ใช่ ข้าเพิ่งถูกเกณฑ์เข้ามาทำงาน… ” เด็กหนุ่มตอบ ฉีกยิ้ม “ยินดีที่ได้พบนะ นากัล..”
“ด..เดี๋ยว.. แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่าเป็นข้า”
“ฮะๆ” กิลหัวเราะ จะว่าไป หน้าตาเขาก็คล้ายพี่มาก เพียงแต่ดูซุกซนกว่า ผมสีดำขลับยุ่งเหยิง มีคราบดินติดตามท้ายทอย
“มีเด็กยิวผมทองกี่คนในวังกันล่ะ นากัล…พอเจ้าเดินลงมาข้าก็รู้เลย”
“แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง?” ผมรู้สึกแปลกจังเลยฮะ ผมไม่ได้พูดถึงเรื่อง ชีวิตนอกวังกับใครเลยตั้งแต่เข้ามาที่นี้…มีแค่ท่านเซอซัสเท่านั้นที่รู้ว่าผมเป็นโสเภนี แล้วก็ไม่มีใครถามถึงอดีต เหมือนทุกคนจะตั้งใจอยู่กับปัจจุบันกันเหลือเกิน
“ไม่ต้องห่วง เขาฝากให้บอกเจ้าแบบนี้ …”
“แล้วทำใมข้าไม่เคยเจอเจ้าแถวท่าเรือมาก่อนเลยล่ะ”
“เราแยกกันทำงานน่ะ ข้าช่วยแม่ค้าขายหมูในตลาดเมือง”
“ข้าอยากเจอเขาอีกจัง” ผมบอกกิลเศร้าๆ ผมนึกภาพพี่โจมาร์กำลังชักกระโดงเรือ ลมทะเลพัดทุกอย่างไสว …ผมคิดถึงกลิ่นปลาที่ฝังอยู่ในเสื้อของพี่ รูปร่างสูงโปร่งของพี่
“เขาบอกว่า ข้ากับเจ้าจะได้เจอเขาอีกไม่นานนักหรอก” ใบหน้าคล้ายคลึงพี่โจมาร์พูด
ผมชะงัก
“เจ้าพูดจริงหรอ?? ต้องทำยังไงล่ะ” ผมร้อง
มีเสียงเลลาห์ตะโกนมา “ได้แจกันแล้วนากัล มาช่วยขนหน่อยเร็ว”
“ผมเองขอรับ” กิลพรวดตัดหน้าผม เดินฉับๆไปหาเลลาห์ เขาตัวสูงเท่าเลลาห์เลยทั้งๆที่อายุน้อยกว่า
“อ้ะ ดีจริง…งั้นนากัลถือดอกไม้นะ ”
เลลาห์ให้ผมหอบช่อดอกไวโอเล็ต กิลหอบแจกัน พวกเราเดินตามเธอออกมา เข้าอุโมงค์
ผมหันไปซักกิลอีก
“…ข้าจะเจอพี่อีกได้ยังไง” ผมกระซิบ
กิลภายใต้แสงคบเพลิงในอุโมงค์ เหมือนพี่โจมาร์อย่างน่าประหลาด
กิลมองแผ่นหลังของเลลาห์ ชะลอฝี่เท้าลง กระซิบใส่ผม “คืนพรุ่งนี้ตอนนี้คาบหนึ่ง แอบมาเจอข้าหน้าอุโมงค์ เจ้ามีบางอย่างที่ต้องรู้”
กิลผละออกไป เราสาวเท้าต่อ
“แต่ว่า- -”
“จุ จุ…” แววตาของกิลบอกผมว่า อย่าเพิ่งพูด ผมได้แต่ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า
“ข้ามาไม่ได้- -”
“ข้าขอร้องล่ะ นากัล” กิลบอก แล้วอยู่ๆเขาก็อุ้มแจกันด้วยมืออีกข้าง ถกแขนเสื้อตัวเองขึ้น
แผลฮะ…
รอยแผลเป็นที่แขน แบบเดียวกับของผม รอยกรีด…
“ได้โปรด…”
“นี่เธอ…” เลลาห์หันขวับมา จ้องกิล “ ต้องให้ฉันร่ายกฎใหม?? สนมของพระ- -”
“ขอโทษจริงๆขอรับ” กิลก้มหัว แบกแจกันคั่นระหว่างผมกับเขา ผมถูกเลลาห์ลากไปเดินข้างๆ
===============
น้องชายพี่โจมาร์ มีรอยแผลแบบเดียวกับของผม?? ท่านเซอซัสเป็นคนทำหรอ? ท่านทำแบบนี้กับเด็กทุกคนรึเปล่า? ไม่ใช่หรอก…นากัล สนมคนอื่นๆก็ไม่มีหนิ่
ทำใมกิลถึงอวดรอยแผลนั่น แล้วก็ทำท่าขอร้องผมแบบนั้น
คืนพรุ่งนี้ ตอนกลางดึก….ผมต้องเจออะไรอันตรายอีกแล้วแน่เลย
ผมคิดแล้วเสียวสันหลัง
ไม่เอาหรอก…ผมไม่กล้าดอดไปคนเดียว
ผมควรจะบอกใครซักคน
ผมควรจะบอกท่านเซอซัส?
เรื่องแผลท่านก็ไม่ได้ตอบผมเลยน๊า…ท่านเซอซัสอะ ผมคิด ทำแก้มป่อง
แต่ไอ้แผลนั้นมันต้องมีความหมายอะไรซักอย่างแน่ๆ มันต้องสำคัญมากๆ
ท่านเซอซัส… แต่ผมไม่อยากให้ท่านรู้เรื่องพี่โจมาร์นี่หน่า งื้อ…ทำไงดี ทำไงดี
“เป็นอะไร นากัล นอนขมวดคิ้วใหญ่เชียว” ท่านบาลิธทอดสายตามาจากโต๊ะเขียนหนังสือ ผมนอนแผ่อยู่บนเตียง ห่มผ้านวมถึงคาง
“ป่าวฮะ ท่านบาลิธ” ผมกดกลางหน้าผากตัวเองย้ำๆ
“อยากออกไปเดินข้างนอกมั๊ย?”
“อะไรนะฮะ ?” ผมเด้งตัวลุกขึ้น ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกขบวณกษัตริย์กลับมาท่านอาหารค่ำ แล้วประชาชนทั่วเมืองฉลอง เพราะเขาป่าวประกาศเรื่องสิงโต
“ข้าต้องทำงานให้เสร็จ กว่าจะเสร็จคงอีกนาน ถ้าเจ้าเบื่อก็ออกไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนสิ สุดทางเดินฝั่งขวามีระเบียงที่กว้างที่สุดของวัง เจ้าจะได้ดูเมืองวันฉลอง”
ผมลุกขึ้นจากเตียง ร่างเปลือยเปล่า เดินเข้าไปหาท่านบาลิธ
ท่านหันมาเลิกคิ้วสงสัย ผมกระโจนกอดท่านหมับ
“ขอบคุณนะฮะ” ผมยิ้มร่า “เดี๋ยวผมกลับมานะฮะ”
ท่านหัวเราะพลางลูบหลัง “ตกลง… นากัล ใส่เสื้อหนาๆด้วยนะ อากาศเย็นแล้ว ไปค้นเอาในตู้น่ะ ปะ…” ท่านบาลิธหอมหน้าผาก และจุมพิตที่ปากผมทีนึง
อยู่ๆความคิดเรื่อง อโดนิสก็แว๊บเข้ามา… ตอนนั้นท่านบาลิธจะทำแบบนี้รึเปล่าน๊า?
ผมเดินไปเอาเสื้อมาสวม ยิ้มให้ท่านแล้วเดินออกจากห้องไป
คงไม่หรอกมั๊ง ผมคิด ตอนนั้นทั้งสองคนเป็นเด็กทั่งคู่นี่หน่่า…เท่าผมกับชาทรัช
แหวะ !!…ถ้าให้นอนกับเจ้าชาทรัช สู้ไปให้สิงโตกินยังดีกว่า
ผมคิดระหว่างเดินทรงตัว ให้อยู่ในเส้นพรมไปเรื่อยๆ บนโถงระเบียง ที่ทหารเฝ้ายามอยู่เงียบๆ ตอนที่ผมผ่าน
ว่าแต่ อโดนิสตายเพราะอะไรน่ะสิ สงสัยฮะ..
ผมเดินมาเห็นปากประตูกว้าง ออกสู่ระเบียงหินอ่อนขนาดใหญ่ มีเสียงประทัดจากที่ไกลๆ แล้วก็เสียงดนตรี
ผมวิ่งแจ้นออกไป ก่อนจะชะลอลงเพราะได้ยินเสียงไม่เข้ากับบรรยากาศ
“อืม…อืม..อย่างงั้นแหละ ”
“อีร่านเอ้ย กระชากหัวขึ้นมาสิ”
ถ้าจำไม่ผิด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบังเอิญเดินมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ตอนดึก แล้วครั้งนี้ก็เป็นคนเดิมๆ ซึ่งก็มีเคอร์ ทหารแดสผู้หยาบคายคนนั้น แต่ครั้งนี้น่าตกใจมากฮะ เพราะว่า มีท่าน เนนันตาร์อยู่ตรงนั้นด้วย
นายทหารเดสยืนพิงระเบียงดอกไม้ วิวท้องฟ้าด้านหลัง เคอร์กำลังอยู่ในท่าคลาน ท่านเนนันตาร์สอดใส่เขา ขยับอย่างรุนแรง ทหารเดสย่อเข่าลงมา ดึงผมเคอร์ให้เขาเงยหน้าขึ้น เอาไอ้จ้อนผลุบเข้าริมฝีปาก
ผมยืนนิ่ง ธ่อ…ผมอยากดูไฟเมืองซะหน่อย แต่ถ้าตรงนี้ไม่ว่าง ผมก็ไปวิ่งเล่นตรงอื่นก็ได้
“อ๊าา…แรงๆครับ…โอ้ย โอ้ย! จะออกแล้ว”
เคอร์ดูไม่ได้ขัดขืนเหมือนครั้งนั้น สีหน้าเขาเปี่ยมสุข ร้องครวญคราง มือข้างหนึ่งจิกต้นขานายทหารเดส มืออีกข้างก็เล่นไอ้จ้อนตัวเอง แต่ผมไม่ใช่พวกถ้ำมองซะหน่อยนะ…
“อื้มมมมม!!! ข้าจะปล่อยเข้าไปแล้วนะ เคอร์”
“ดูดแรงๆสิ โอ้วว…โอ้”
“อ๊าาา…”
เสียงประทัดดีงอีกลูก ผมถอยไปหนึ่งก้าว ท่านเนนันตาร์อนุญาติให้องค์รักษ์มามีอะไรกับสนมด้วยแบบนี้เลยแฮะ
ผมหมุนตัวกำลังจะเดินกลับ
“เฮ้ นากัล!!”
สันหลังชาวาบ
“ข้ารู้แล้วว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องคิดหนีหรอก” เสียงสยองๆของท่านเนนันตาร์
=================================
ครึ่งหลังมาต่อพรุ่งนี้นะคะ วันนี้นอนละค้าา
รักคนอ่านนที่ซู้ดดดเลยยย จุ้ฟๆๆๆ กอดๆๆๆ อิอิอิ
ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงสำหรับกำลังใจค่า
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ ค่ะ ><
:o เหยยยย .. โดนเห็นซะแล้วอะ เค้าจะทำไรนากัลมั้ยเนี่ย????
-
:serius2: นากัลจะเป็นยังไงเนี่ย
โดนเห็นเข้าแล้ว
-
กรี๊ดดดดด อย่าทำอะไรเจ้าหนูนากัลนะ น่ากลัวอ่า :sad5:
ปล.ขอบคุณไรเตอร์มากกๆๆๆค่ะ :กอด1:
-
นี่เหรอ เบื้องหลังชนชั้นสูงชนชั้นกษัตริย์
นากัล วิ่งเลยลูก :o12:
-
อย่ามา4Pนะจะฟ้องพี่ยักษ์จริงด้วย :m16:
-
ท่านบาลิธ ช่วยนากัลด่วน!!!
-
=[]= โอ้แม่เจ้า
นากัลลูก... ชิ่งเลยลูก
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันซะที
+1 ให้ไรเตอร์ค่ะ
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้ว ชอบ นากัลมากกกก
แบบเด็กอ้ะ เป็นเด็กจริงๆ
น่ารักที่สุดดด ＾＾
ชอบท่านเซอซัสจังเลยค่ะ หุหุ
ว่าแต่ ....
ตอนนี้รู้สึกจะงานเข้า นากัลนะ
โฮๆๆๆ ท่านเนนันตาร์ น่ากลัวจังงง
งื้ออออ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
กรี๊ดดดดดด นากัลลลล!!?
วิ่งสิลูก วิ่งๆๆๆ :serius2: :serius2:
ตายแล้วววว โดนเห็นได้ไง
:z3:
-
มีปริศนาเพิ่มมาอีกแล้วนะนากัล
อ๊ายยยนากัลอะ เซอซัสมาช่วยเร็ว อิอิ :serius2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาทำให้ค้างกัยแบบนี้ ไม่กลัวฝันร้ายหรือจ๊ะ o18
-
งานเข้านากัลเต็มๆเลย จะมาดูงานฉลองกลับได้ดูอย่างอื่นแทนแถมยังถูกท่านเนนันตาร์เห็นอีก ไม่รู้นากัลจะเจออะไรนะเนี่ยแต่ก่อนอื่นคงต้องเผ่นก่อนหนีให้พ้นนะนากัล เซอซัสอยู่ไหนอ่ะมาช่วยนากัลด่วน
-
นากัล วิ่งหนีไป...
พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อนะ ^-^
-
:serius2: น่ากลัววว นากัลจะเอาตัวรอดยังไงเนี่ยยย
-
จ๊าก ซวยแล้วสินู๋น้อยนากัลของเรา >.<
-
แหงะ ท่านเซอซัสท่านจะมาอยู่ถูกที่ถูกเวลาอีกใช่มั้ยเจ้าคะ???
นากัลอย่าเป็นอะไรน้าาาาาาาาาาาา หงิงๆ
สรุปว่ารอยแผลเป็นนั่นเป็นสัญลักษณ์แน่นอนแล้วสินะ งืมๆๆๆ
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค น่ากัลท่าจะตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว
เซอร์ซัสอยู่ไหนมาช่วยหน่อยยยยย
-
ลุ้นนนนนนนนนนนน
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:serius2: ค้างมากมาย
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
แย่แน่ๆนากัล มาเจอกับอะไรเข้านี่
-
ค้างสุดฤทธิ์สุดเดชชชชช
ท่านบาลิธธธธ เซอซัสสสส มาช่วยหนูน้อยนากัลเร็วเข้า ><"
Ps. ชอบเคอร์นะ..อันที่จริง ^_^
-
อ่า ไอคนเจ้าเล่ห์
นากัลจะเปนไรไหมเนี้ย
-
กรี๊ดดดดดด อย่ามาทำอะไรนากัลของท่านบาลิธ vs ท่านเซอร์ซัสนะไอ้ท่านนันบ้า
เซอร์ซัสอยู่หนายยยยยยยย มาช่วยเด็กน้อยด้วยยยย
:serius2:
-
ง่ะ...หนูนากัลกำลังจะงานงอก ตัวช่วยไปอยู่ไหนกันหมดนิ...
-
o22
นากัลจะแย่แล้วนะ เซอซัสอยู่ไหนนนนนนนน
-
ค้างได้อีกขอรับ :z3:
จะเกิดอะไรขึ้นกับนากัลไหมนะขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a1:
-
ตามอ่านทันแล้ว อ๊าาาาา
อยากรู้่จัง นากัลจะเป็นไง >w<
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
แอร๊ยยยยยย~
นี่มันอะไรกันนี่!?
ท่านเซอซัสสส มาเร็วๆ ><
ไรท์เตอร์~~ :กอด1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
....เรื่องนี้อ่านทีไรลุ้นทุกที
จะรอตอนหน้านะคะ
-
อ๊ากกกกก
โคดค้า่งเลย
์
ไรท์เตอร์
แบบนี้มาฆ่ากันให้ตายก็เลยดีกว่าไม๊
มายก๊อด
นากัลของเจ๊จะเป็นอะไรไม๊เนี่ย
โอ้ว
แล้วใครจะมาช่วยนากัลของเจ๊หล่ะ
บาลิส
หรือ
เซอร์ซัส
หรือ ใคร ????
-
มาหรือยัง ??
><
-
อ่าาาา อยากอ่านอีกอ่า นากัลลลล
-
เห้ย! นากัล จะโดน... แล้วววว :serius2:
-
ค้างเลยเรา มาต่อเร็วๆน้า อย่าหายไปนานๆ
-
โอ้ยยย...แย่แล้วนากัล ทำไงดีละ
พวกนั้นต้องทำไรนากัลแน่ ๆ โอ้ยย..... :z3:
อย่าให้พวกนั้นทำไรได้เลยขอให้มีคนมาช่วย
writer อย่าทิ้งให้ค้างนานนะคะ
:pig4: writer คะ
-
ไม่นะไม่อยากให้นากัลต้องเจอกับอะไรที่โหดร้ายอีกแล้ว
-
ไม่น่ะนากัล ท่านเซอซัสยุไหน
-
อ๊ากกก นากัล ใครก็ได้ช่วยด้วย
-
ความซวยมาเยือนนากัลแล้วคราวนี้ใครจะมาช่วยละเนี้ย
-
นาักัลตายแน่ๆ
เร็วๆนะคับ
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ
เนื้อเรื่องดึงดูดใจมาก plot แปลก และ เป็นไปตามยุคสมัยนั้น
หาแนวนี้ มานาน ปลื้มค่ะ :L2:
-
จึ๊ยๆๆ...จะเกิดอาราย จะเกิดอารายขึ้น!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ท่านเซอซัสสสสส
ท่านบาลิธธธธธ
พี่เคอออออออร์
สิงโตวววววววววววววววววววว
ช่วยนากัลด้วยยยยยยยย TT[]TT!!!
ไอ้-ปิ๊บ!-เนนันตาร์ ไปไกลๆ นายเอกของเค้าเลยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อย่าให้นากัลเป็นอะไรเลย :serius2:
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ใครจะช่วยนากัลได้ล่ะทีเนี้ย
ท่าทางท่านเนนันตาร์ก็ชอบนากัลซะด้วยสิ เฮ้อออ
-
อ๊ากกกกกกก
ลุ้นอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
:3123:
-
มายังเอ่ย
-
นั่งรออยู่นะคะ :เฮ้อ:
-
เอาล่ะเหวยเหอะๆนากัลน้อยซวยแล้วไงล่ะเนี่ย
-
ว๊ากกก
นากัลโดนเห็นซะแล้ววว
สรุป เคอร์,ท่านเนนันตาร์ ชอบเล่นสามพีกันหรอกหรอ????
-
ค้างอะไรอย่างนี้
-
Nooooooooooo ขอร้องว่าอย่าให้นากัลโดนทำอะไรแบบนั้นเลยน่า
แค่นี้ก็เกินที่เด็กคนนึงจะได้รับแล้ว ฮือ ๆ
-
ดันกลับมาหน้าแรก
-
มาส่งข่าวค่า
ขอบคุณทุกคนๆๆๆมากกกสำหรับคอมเม้นและกำลังใจที่ซู้ดดดดเลยนะคะ :oni2:
ไรท์เตอร์ช่วงนี้ป่วยนิดหน่อย กินยาแรงเลยน็อคมาหลายคืนแล้ว :z3: แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้วค่ะ
จะรีบปั่นนะคะ ขออภัยจริงๆที่ลงช้า :sad2:
รักทุกคนค่า :m3:
-
^
^
+1 ให้ไรเตอร์
อุตส่าห์มาส่งข่าวววว
พักผ่อนเยอะๆน้าาา เป็นห่วง ^^
-
:pighaun:
เจอหนังสด ซะแล้ว นากัล
งานจะเข้า นากัลน้อย ซะล่ะมั่งงานนี้ ท่านเซอร์ฯ มาด่วน
-
อากาศแปรปวน
พักผ่อนเยอะๆนะ
-
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
เข้ามากด +1 ขอบคุณที่มาส่งข่าวจ้า
ยังไงก็หายเร็วๆ นะคะ
:L2:
-
:z13: น้องวี หายป่วยเร็วๆนะคะน้องไรเตอร์
รออ่านตอนต่อไปค่าา :man1:
-
หายไวๆน่ะไรเตอร์แล้วก็มาต่อด่วนๆๆ
-
แวะมาทักทาย
หายเร็ว ๆ เช่นกันนะ
-
คุณcloud9 หายไปเพราะยุ่งๆและไม่สบายนี่เอง
หายแล้วก็ดีแล้วค่ะ แล้วทีนี้รักษาสุขภาพดีดีนะคะ :กอด1:
-
แวะมาดัน + ทักทายอิอิ
หายไวๆน๊า เขียนเรื่องได้สนุกมาก แล้วจะรออ่าน
-
คนเขียนน่ารัก ; ) มีแวะมาบอกก่อนด้วย
ยังไงก็รักษาสุขภาพนะคะ~ คนอ่านรอดร๊ายยยยย
(...ถึงแม้จะอยากอ่านต่อก็เหอะ!!)
ขอบคุณค่ะ
-
ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ไรท์เตอร์
เป็นห่วง ค่ะ จุฟๆ :กอด1:
รออ่านอยู่ค่ะ
-
ว้ากกกกกก
แอบอิจฉาเบาๆ
ยัยนู๋นากัสนีีอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง
ทำไงดีล่ะเจอของดีเข้าแว้วววววววว
พี่ไรเตอร์ค่าาาาาา
รีบๆๆๆมาลงนะคะ
รีบๆๆหายป่วยน๊า :3123:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
หายป่วยไวๆ นะคะ
คนอ่านค้างคา :laugh:
รอได้เสมอค่าา
:a1::a1:
-
อ่านรวดเดียว
ไม่รู้ทำไม ชอบคิดว่าเคอร์ให้อารมณ์แบบอลัวส์มาก
ึิกิ๊กๆ
-
เงียบ ๆ คนแต่งหายอ่ะ :serius2:
-
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ไรท์เตอร์
-
สวัสดีค่า ขอบคุณที่เป็นห่วงนะค๊าา :กอด1:
ลงเรื่องคืนนี้ค่ะ เพิ่งหายป่วยแหละ เห้อ...สงสัยต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้ซะแล้ว เอิ้กๆๆ :really2:
รักทุกคนจังเลย... :impress2:
-
จะรอค่ะ
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงเด็กน้อยหัวทองๆแย่แล้ว ทิ้งค้างไว้หื้อลุ้นจนลืมลุ้นแล้วค่ะ ก้ากกกกกกกกกกกกส์
ท่านเซอซัสเจ้าขา จุ๊บุๆ
-
จะรอ นะคะ อิอิ
หายป่วยแล้ว อย่าคึก จน ไปป่วยอีกนะ
คนอ่านแถวนี้เป็นห่วง ค่ะ :3123:
(**ความจริงรอ เรท ของเซอร์ซัสกับนากัล อยู่ ฮา~~~ :-[)
-
เข้ามารอ
^^
-
รอด้วยจ้า :กอด1:
-
ดันก้นนากัล o22
-
อาทิตย์นี้ขอ สั้น ถี่ นะค๊าาาา :pig4:
ขอบพระคุณทุกคนค่า
..........................
ตอนที่ 24
ผมถอยหลังกรูด กำลังคิดว่าต้องวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อกลับไปที่ห้องท่านบาลิธ ท่านเนนันตาร์ส่งสัญญาณมือบางอย่างข้ามหัวผม
ผมหมุนตัวกลับ ออกวิ่ง แต่ทว่า…
นายทหารบนระเบียงตรงเข้ามาบังผม
ผมถูกดันอย่างแรงให้ถยหลังกลับ หน้าฝังอยู่กับท้องของทหาร พวกเขาจับแขนขาผม แล้วก็ลากไปที่ริมระเบียง
“คิดอะไรของเจ้านะ นากัล…ถึงเดินออกมาแถวนี้” ท่านเนนันตาร์พูดแกมหัวเราะ ผมตกใจจนเหงื่อแตก ทหารแดสบีบใหล่ผมทั้งสองข้าง กดผมลงกับพื้น หัวผมกระแทกหลังของเคอร์ซึ่งกำลังถูกท่านเนนันตาร์เขย่าอยู่
“อ้ะ!!! ไม่ฮะ!ผมขอ- -” ผมปัดมือทิ้ง
“ใจเย็น…นากัล..มาแอบดูแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆเหรอ” เดสพูด
“ผมไม่ได้ตั้งใจฮะ” ผมพูดเสียงดัง “อย่าฮะ!!!”
ไม่เอานะ!!ถ้าท่านบาลิธรู้ต้องแย่แน่ๆ ผมไม่อยากนอนกับพวกนี้!!!! ผมคิดเพียงแค่นี้
เคอร์ดิ้นขลุกขลัก พยายามดันผมออก ทั้งทหารเดสและท่านเนนันตาร์ช่วยกันดันให้ผมทับเคอร์ลงไป เขาถอดไอ้จ้อนออกจากตัวเคอร์
“เอาล่ะ…มาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า ไหนๆเจ้าก็มาแล้ว…” เขาพูดปนหอบ ผมยาวดำทำให้เขาดูเหมือนปิศาจเวลานี้
เคอร์ถูกเดสดึงไปอีกทางแล้วคร่อมทับร่างไว้ ทันใดนั่นเอง ผมก็ถูกเนนันตาร์ดึงขา
“นี่นากัล…”
ผมกลืนน้ำลาย ท่านเนนันตาร์ท่าทางเหมือนคนโรคจิต
“ข้ามีความลับจะบอกแหละ ” เขาหัวเราะหึ กระชากผ้าคาดเอวผมออก
“ไม่ฮะ!!! อย่าทำแบบนี้เลยฮะ ให้ผมกลับไปนะฮะ” ผมอยากวิ่งหนีไปเดี๋ยวนี้เลย
ผมบ่ายเบี่ยงตัว แต่กลับถูกเขากดแนบกับพื้น ท่านเนนันตาร์หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ทำใม? รังเกียจข้าขนาดนั่นละ นากัล …เจ้าจะเป็นสนมที่จงรักภัคดีกับบาลิธไปทำใมกัน??”
เขาคร่อมร่างผม ยกขาผมพาดบ่า ผมดิ้น
“เจ้าไม่อยากรู็หรือ นากัล…ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ อโดนิสที่รัก ของท่านบาลิธ?? หือ” แววตาราวงูเห่าวาวโรจน์ ลิ้นฉกใบหูผม เลียลงมาถึงต้นคอ
ท่านขยำเส้นผม เอาไอ้จ้อนจ่อปากทางอีกครั้ง
เสียเคอร์กับทหารเดสข้างๆเริ่มร้องครวญครางอีกรอบ นี่่มันอะไรกัน??
ผมต้องไม่ถูกท่านเนนันตาร์จิ้มน๊า!!
“มองหน้าข้าหน่อยสิ…” เขาบีบหน้าผม “ตอนที่ข้าใส่มันเข้าไปน่ะ…สบตาข้าสิ”
ท่านเนนันตาร์พยายามดันเข้ามาอีกครั้ง แต่ผมเกร็งสุดริด จนตัวแดง
ผมสวดภาวนา ขอให้อะไรก็ได้ เกิดขึ้น!! ได้โปรด ท่านเซอซัสมาช่วยทีเถอะ ไม่ก็อะไรก็ได้ พาผมออกไปจาก ข้างใต้ของไอ้โรคจิตนี่ที!!!!
“อย่าเกร็งสิ นากัล….เจ้ารู้มั๊ยว่า เกิดอะไรขึ้นกับสนมที่ไม่เชื่อฟังพวกเรา??”
“อยะ…หยุดเถอะฮะ เดี๋ยวท่านบาลิธ- -”
ท่านเนนันตาร์หยุดชะงัก แล้วเขาก็ยิ้มออกมา “นากัล…. บาลิธสั่งประหารอโดนิสด้วยตัวของเขาเองนะ…เจ้าแน่ใจหรือ ว่าอยากจงรักภัคดีกับมัน?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!”
ชั่วครู่หนึ่ง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
ร่างท่านเนนันตาร์ที่พยายามสอดใส่ ล้มลงด้านข้าง ดิ้นพล่านอย่างเจ็บปวด มีของเหลว?? ไม่สิ น้ำร้อน…มันกระเซ็นมาโดนต้นขาผม
เกิดอะไรขึ้น??? ผมเห็นละอองน้ำจากหน้าต่างชั้นบน
“ใคร!!!!??? สั่งทุกคนตามหาไอ้เวรวอนตายมาตัดหัว!!!!”
ท่านเนนันตาร์ร้องลั่น ตามด้วยเสียงเจ็บปวด ทหารเดสซึ่งยังไม่เสร็จกิจจากเคอร์ลุกพรวดออกมา
ท่านเนนันตาร์ถูกราดน้ำร้อนจากคนด้านบน พวกทหารตรงระเบียงวิ่งตึงๆไปชั้นบน และ เป็นเวลาที่ผมหนีเช่นกัน
บางทีนะฮะ…คำขอของผมก็เป็นผล ผมคว้าผ้าแล้ววิ่งสุดชีวิต กลับห้องท่านบาลิธ
ว่าแต่ใครกันที่กล้าสาดน้ำลงมา??
แล้ว ท่านบาลิธ- -
ผมจุกหน้าอกเมื่อนึก
ท่านบาลิธสั่งประหารอโดนิส??? ผมไม่เชื่อ ไม่มีวันเชื่อ ไม่มีทางหรอก…
บานประตูห้องเปิดออก ผมวิ่งตึงๆเข้าไป ท่านบาลิธยังคงอยู่บนโต๊ะหนังสือที่เดิม ผมกระโจนใส่ท่าน
“นากัล!! ” ผมรัดท่านแน่น “เป็นอะไร?? ทำใมหอบ?? ”
ผมส่ายหัวใส่ใหล่
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
“ท่านบาลิธ เสร็จงานรึยังฮะ?” ผมพูดอู้อี้
“ใกล้แล้ว นากัล ว่าแต่เจ้าไปตรงไหนมาน่ะ? ทำใมถึงหอบฮั่ก” ท่านผละหน้าปมมาดู ลูบท้ายทอยอย่างอ่อนโยน
ฆ่างั้นหรือ?? ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่…
“ไปที่เตียงก่อนได้รึยังฮะ? ผมอยากนอนฮะ”
ท่านบาลิธหัวเราะ ยิ้มกว้าง “ได้สิ”
ผมไม่เชื่อหรอกว่า ท่านบาลิธจะประหารคนที่ท่านรัก ท่านอุ้มผมมาวางบนเตียงเบาๆ ผมพยายามทำหน้าให้ปกติ ผมต้องคิดก่อนว่าจะพูดอะไรออกไปเรื่องเมื้อกี้ และ พรุ่งนี้เช้า ไอ้คนสาดน้ำช่วยชีวิตผม ถ้าไม่ถูกจับได้เสียก่อน ผมต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร??
เรื่องทั้งหมดพวกนี้ มันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ
-------------------
มาต่อวันธรรมดาค่า จุ้ฟๆๆๆ อาทิตย์นี่ขอลงเเบบ สั้นถี่นะคะะ แค่อาทิตย์เดียวค่าาา :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
นากัลเอ้ย รอดตายเพราะน้ำร้อนของบุคคลปริศนา
ขวัญเอ้ยขวัญมา
:L2:
-
ดีนะที่มีคนมาช่วยทำให้นากัลรอดตัวอย่างหวุดหวิดเลย ส่วนท่านเนนันตาร์นี่ก็โรคจิตจริงๆ ต้องอยู่ห่างๆเข้าไว้นะนากัล
เรื่องอโดนิสนี่ท่านเนนันตาร์ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ รอไรท์เตอร์มาเฉลยนะคะ
-
:เฮ้อ:
ถอนหายใจอย่างโล่งอก
-
เยี่ยมมากค่ะมือสาดน้ำ สุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(นึกถึงเวลาเอาน้ำราดไล่หมาเลย)
-
:เฮ้อ: ลุ้นซ๊ะ นึกว่าจะไม่รอดแล้วนิ
ใครหว่าสาดน้ำร้อนมา น้องพี่โจรมาอ๊ะป่าว
-
เฮ้อโล่งอก รอดไปได้อย่างหวุดหวิดเลยนะนากัล
ต้องขอบคุณคนปริศนาคนนั้นที่สาดน้ำร้อนลงมา
แต่แหมน่าจะสาดจังจังกว่านี้นะคะ
-
ในที่สุดนากัลก็รอด
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
น้ำร้อนเลยเหรอ
-
เฮ้อ โล่งอก ลุ้นแทบแย่ เกือบไปแล้วนะนากัล...
ตามหาตัว มือสาดอันดับหนึ่ง ต่อไป
ไรเตอร์คะ พักผ่อนเยอะๆนะคะ
-
คิดถึงนากัลมากๆ ใครนะที่มาช่วย แต่ก็ดีไป ที่อาโดนิสตายต้องเป็นแผนชั่วของเนนันตาร์แน่ๆ
ตกลงเคอร์นี่ได้กะแดสไปหลายครั้งแล้ว สงสารอ่ะ ไม่ต่างจากโสเภณีเลย
-
โอ้ยดีใจนากัลปลอดภัยแล้ว
ใครเป็นคนมาช่วยไม่รู้รู้แต่แม่นมาก ๆ แทบไม่โดนนากัลเลย
:pig4: writer คะ
-
:เฮ้อ: หัวใจจะวาย ใครสาดน้ำร้อนช่วยนากัลนะ
-
เฮ้อ~ โล่งอก
-
:m31: :m16: :m31: :3125: :fire: :angry2: :beat:
ไอคนชั่ว
ท่านเซอซัสช่วยนากัลอะเปล่าอ่า
:impress2:
มาสันิดก้ยังดี :กอด1:
-
อู้ย ใจหายเลยนึกว่าจะเสร็จไอ้แก่นี่ซะล่ะ :a2:
-
:เฮ้อ: โล่งอก TT
-
ต้องเป็นเซอร์ซัสแน่เลยที่ทำอย่างงั้น
หรือไม่ก็สนมเด็กที่ช่วยกัน
แต่ทำไมท่านเนนันตาร์ทำอย่างงี้อ่าาาา ทำร้ายนากัลทำไม
เอาเคอร์ไปสิ อย่าหลายเมียขอร้องงง :m31: :m31: :m16: :angry2:
-
เหมือนเอาน้ำสาดหมาบ้าเลย
-
-w-~ นากัลรอดตาย เฮ~~
นากัลนะ ของเซอร์คนเดียวนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เห้ออออ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะนี่ ท่านบาลิธน่ารักดีเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ชักเอนเอียง
นากัลน่ารักเหมือนเดิมมม ><
ขอบคุณไรเตอร์ น้อยๆแต่บ่อย ก็ได้ค่ะ :กอด1:
-
ฮึกกกกก
ขอบคุณคนที่สาดน้ำร้อนนนนน
น่าจะต้มให้เดือดกว่านี้นะ
ชิส์ ไอ่ท่านเนนันตาร์ นี่ โรคจิตจริงๆ
โฮๆๆ น้องนากัลรอดดดด
ดีใจ ><
-
ค่อยโล่งอกหน่อย :เฮ้อ:
คราวหน้าจะเดินไปไหน พกมีดไปด้วย เจื๋อนมันให้ขาด o18
-
น่าจะสาดน้ำร้อนลงไปสักกะละมังใหญ่ๆ ให้อีตาโรคจิตดิ้นพล่านไปเลย :z13:
-
ใครกันน้า~ มาถูกจังหวะจริงๆ :laugh:
สะจายยย! แต่กล้าแบบนี้คงมีไม่กี่คนมั้ง..
ท่านเซอซัสอ๊ะเปล่า
แต่ท่านเซอซัสสุดหล่อไม่โผล่เลยแฮะตอนนี้ :really2:
มาถี่ๆ สั้นๆ ก็ได้ค่ะ :กอด1:
-
แอบเชียร์ ท่านเซอร์ซัส นากัลสู้ๆ นากัลไว้ลาย นากัลสู้ตาย นากัลลลลลลลลลลลลลลลล
โรคจิตกว่า 55555+
-
สมน้ำหน้าเนนันตา
สมน้ำหน้ามัน
ไม่น่าโดนแค่น้ำร้อนเลย
น่าจะโดนมากกว่านั้น
เชอะ
ปล ใครมาช่วยอ่ะ
ไม่พ้นเซอศัสแน่ๆ
ปลื้มๆๆๆ
-
เฮ้อ!!!!!! :เฮ้อ: :เฮ้อ: โล่งอกอย่างเเรงคนที่ช่วยนากัลคือเซอซัสเเน่เลย
-
อ่านรวดเดียว
ในที่สุดก้ทัน เฮ ~ :mc4:
สนุกๆๆ > <!!
อยากรู้แล้วว่าปริศนาอะไรซ่อนอยู่ ฮ่าๆๆ
ถ้าเซอซัสเป็นไส้ศึก
งี้ถ้าไปนอนกันอีกแล้วเอาลายแบบสักบนหลังไปให้จารดู เด่วก้โดนจับได้ทะเลาะกันตายสิ :z3:
แอร๊ย ไม่รู้แฮะ ทายเรื่องไม่ถูก
ใครสาดน้ำร้อนมาน๊า ~
ชอบมากมายย :-[
:L2: :L1: :L2:
-
สมน้ำหน้าเนนันตรา
ใครเป็นคนสาดน้ำร้อนกันแน่น้า
แน่ใจอ่ะว่าเซอซัส :m13:
สั้นจริงๆอ่ะ :m21:
-
ค้างคาใจอย่างแรงงงงงง
แต่สะใจไอ้ท่านเนนันนั้นโดนซะบ้าง
-
ใครมาช่วยนากัลไว้
จะเป็นเซอร์ซัสหรือเปล่า
หรือว่าจะเป็น(นึกชื่อไม่ออก)
คนที่เป็นน้องของพี่ที่ทำประมงอะ
แล้วทำไมถึงต้องฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วย
ปริศนายังไม่คลายปมเลย
-
จะเป็นใครก็แล้วแต่ที่มาช่วยนากัลน้อยไว้ แต่ขอบคุณมั่กมาก o1
ค่อยยังชั่วหน่อย ไอ้ท่านเนนันตาร์เอ๊ย อยาก :z6: จริงๆ
ท่าบาลิธปลอบนากัลหน่อยนะ ดูซิ ขวัญกระเจิงแล้ว โอ๋ๆๆ :กอด1:
-
ว้ายยย
หนูนากัสเนี่ย
อยากรู้ไปซะทุกเรื่อง
แล้วระวังตัวให้ดีน่ะจ๊ะ
อิชั้นว่าคนนั้นต้องเป็นเซอร์ซัสแน่ๆเลยค่ะ
จะรอมาต่อน่ะค่ะ
:L2: :L2:
-
ขอบคุณสวรรค์ :o12: :o12:
นึกว่านากัลจะไม่รอดสะแล้วววว.
ว่าแต่ใครละเนี่ยที่ราดน้ำมา
สะใจจริงๆ เลยย. :laugh:
รอตอนต่อไปค่าาา :L2: :L2:
-
พึ่งเข้ามาติดตามคะ พอดีเอาชื่อมาจากเซ็งเป็ดอาวอด ชื่อไม่คุ้นกับนักเขียนที่เคยอ่าน เพราะเบนอ่านเยอะมากกกกก 555+ ก็เลยเข้ามาติดตามคะ โดยส่วนตัวชอบแนวนี้มากคะ เพราะว่า ให้ความรู้สึกเหมือนผู้เขียนให้ความใส่ใจกับนิยายที่เขียนลงไป ไม่ใช่ว่า เขียนยังไงก็ได้ แต่ใส่ประวัติศาสตร์ลงไป ให้รู้สึกว่าเนื้อเรื่องน่าติดตามมากกกก
เนื้อเรื่องเหมือนจะแฝงความลับไว้หมด เหมือนจะค่อยๆคายปมปริศนา แต่ก็ยังถือว่ายังเดาทางไปไม่ค่อยถูกเท่าไหร่
ชอบมากกกกกกกกก ที่สุดเลยคะ
ขอ+1นะคะ
-
ใครมาช่วยหนูนากัลน้าาา
-
มีเรื่่องให้หนูน้อยนากัลได้ขบคิดอีกแล้วเว้ย
รอคนแต่งมาเฉลย :pig4:
-
รอดมาหวุดหวิดนะนากัล
เฮ้อๆๆๆๆ ลุ้นแทบตาย ^-^
-
ตกลงใครเป็นพระเอกน้า
อยากให้เป็นท่านบาลิสจังเลย
:z1: หรือไม่ 3p ก็ได้ :)
-
เฮ้อ ในที่สุดก็รอดมาไอย่างฉิวเฉียด
ถ้าโดนจิ้มแล้วคงไม่งามแน่ๆ
-
มาตามคำแนะนำของพี่วีค่ะ
สนุกจริงด้วย~
มีขัดๆตรงที่คำผิดน่ะค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็น ใ ที่จริงๆต้องเป็น ไ อย่าง ร้องไห้ ไหน อะไรแบบนี้
ชอบเรื่องประวัติศาสตร์แบบนี้จัง คนแต่งทำการบ้านมาดีทีเดียวค่ะ
คาแรคเตอร์ตัวละครเด่นชัดดีทีเดียวแต่มีปมชวนสงสัยจนนึกอยากให้เรื่องนี้จบแล้วเลยล่ะค่ะ 555+
คนสาดน้ำคงเป็นเซอซัสละมั้ง?
-
โฮ่ย เกือบไป เกือบไป เจ้าคนที่สาดน้ำร้อนนั้นขอให้อยู่รอดปล่อยภัยล่ะกันนะ ธุจ้า!!
-
:serius2: เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
ท่านเซอร์ซัสหายไปไหนมาปกป้องหนูน้อยเดี๋ยวนี้นะ :angry2:
-
เนื้อเรื่องสนุกดี
แต่สะดุด อีตรงมะเขือเทศ (บ้านเราเรียกว่ามะเขือเทศเพราะว่าเป็นมะเขือที่ฝรั่งนำมาปลูก เหมือนกับที่เรียกผลไม้ชนิดหนึ่งว่า ฝรั่ง ก็เพราะมีคนนำเข้ามาครั้งแรกในสมัยอยุธยา หาชื่อไม้พื้นเมืองของเราไม่)
เพราะเท่าที่รุ้มา มะเขือเทศมีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาใต้ (เช่นเดียวกับข้าวโพด)
คนยุโรปเพิ่งจะเอาเข้ามาปลูกในยุโรป เมื่อราวไม่กี่ร้อยปีมานี้เอง (บ้างก็ว่า....นักประวัติศาสตร์เชื่อว่า ชาว
เม็กซิกันเป็นชนชาติแรกที่เริ่มเข้าไปในป่า และนำมะเขือเทศออกมาปลูกเมื่อเกือบห้าร้อยปีที่ผ่านมา)
และตามท้องเรื่อง นิยายหนูแต่งอ้างไปไกลก่อน คริตสกาลอีก ใช่มะ? ราว 2500 ปีที่ผ่านมา
ดังนั้น ในสมัยนั้นจึงไม่น่าจะมีมะเขือเทศแพร่หลายในแถบลุ่มอารยธรรม ไทกีส-ยูเฟตีส
เอาเป็นแอปเปิ้ลจากยุโรป หรือส้มจากเกาะครีท ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ก็พอทำเนา
องุ่นจากอิยิปต์ก็เข้าที อิอิ
ส่วนพ่อค้าไม่สักจากอินเดีย อันนี้พอฟังได้ เพราะถิ่นกำเนิดไม้สักอยู่ใน อินเดีย พม่า และไทย
จึงเป็นไปได้ที่จะมีคนนำไม้สักจากอินเดียไปขาย
แต่แถบนั้นก็มีไม้เนื้อแข็งอย่างดีอยู่แล้ว คงไม่ต้องอาศัยไม่สักจากอินเดียหรอก
ถ้าเขียนว่าพ่อค้างาช้าง กำยาน เครื่องเทศ ขนนกยูง เขากวาง อะไรเทือกนี้ น่าจะเข้าทางกว่า
อิเจ้
ปล. "ปวดมวน-มวนท้อง" เขียนอย่างนี้นะ ถ้า"มวล" หมายถึง น้ำหนักของสสารต่างๆ จ้า
-
^
^
ขอบคุณคุณoaw_eangมากๆๆๆเลยค่ะ ตอนเขียนเรื่องนี้ไรท์เตอร์ก็หวั่นใจเหมือนกัน เพราะเป็นเรื่องก่อนประวัติศาสตร์ อาจจะอ้างอิงผิดได้
แต่ว่าเรื่องไม้สักอินเดีย
ช่วงยุคเจ้านู๋นากัล
605-562 ที่กรุงบาบิโลน ตอนรัชกาลของกษัตริย์เนบูคัดเนซซาร์ที่ ๒ มีบันทึกไว้ค่ะ
ว่าช่างก่อสร้างในบิโลนใช้ไม้สักจากอินเดีย
ในคัมภีร์ชาดกเอ่ยถึงการค้ากับกรุงบาบิโลน เรียกเจ้าพวกนี้ว่า พวก“พาเวรุ”
แต่พอบาบิโลนเสื่อมอำนาจลง พ่อค้าชาวอาหรับก็จิ้กไปขายต่อ
...
ส่วนเรื่องมะเขือเทศเนี่ย ไรท์เตอร์ไม่ทราบจริงๆค่ะ ว่ามีในยุคนั่น แถว อิหร่านรึเปล่า
แป่ว...
แต่เคยอ่านว่า
ตำราบันทึกกับข้าวของชาวบาบิโลนเนีย(ก่อนคริสตกาล)ที่คล้ายคลึงกับพิซซ่า
เป็นพวกแป้งกรอบๆที่ปรุงเครื่องเทศ อาหารยาจก ไรท์เตอร์ก็เลยคิดว่า มันน่าจะมี มะเขือเทศ เป็นผักง่ายๆแถวนั้นเอาไว้ปรุงด้วย แต่สงสัยไรท์เตอร์จะแป้ก...ฮือ :sad4:
ผิดไปแล้ว
(ส่วนตัวไรท์เตอร์ชอบทานมะเขือเทศมากเลยเค่อะ อิอิ โดยเฉพาะถ้าจิ้มกับเกลือ น้ำลายสอ...)
ต้องขออภัยที่สะเพร่าจริงๆนะคะ ไรท์เตอร์จะปรับปรุงและขยันรีเซิจมากกว่านี้ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่า :impress2:
-
ใครเปงคนช่วยน๊า
-
อีกสักรอบ ลูกแพร์ ต้องมีการันต์ด้วยนะ
ถ้า แพร เฉยๆ มันจะหมายถึงผ้า
อาจจะรำคาญเจ้หน่อยนะ เพราะเจ้จะใส่ใจเรื่องตัวสะกด (แต่สำนวนการเขียนหนูทำได้ดีแล้ว)
ถ้านิยายไหน เขียนสนุก เจ้อ่านติดแล้วล่ะก็ อิอิ
ตามจิก ตามทึ้ง อยุ่ตลอดแหละ
ไม่มีวันได้ผุดได้เกิด ฮาๆ
-
ฮ่าๆๆ
เจ้สองนี่ ทั้งตาดี ทั้งรอบรู้จริง อิอิ
ยังไงก็รอมาต่อน่ะค่ะ :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ใครหนอเอาน้ำร้อนสาดช่วยหนูนากัล
T^T เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะอีหนูวว ว ว
รึจะเป็นน้องชายพี่เคอร์
เื่รื่องของสนมคนก่อนของท่านบาลิธยังคงเป็นปริศนา
แต่รุคกี้เชื่อว่าท่านบาลิธไม่มีทางทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
อ่านมาถึงตอนที่ 19 แล้ว
แล้วก็แทบลมจับเมื่ออ่านเจอ ...ม้าหลายตัวและทหารตรงเข้ามารุมผม และ"ศพ"สิงโต....
ฮามาก นังหนู
ศพ เขาใช้กับคน คะ งานศพ-ทำศพ-ศพผู้เสียชีวิต
แต่กับสัตว์เขาจะใช้คำว่า ซาก นะคะ เช่น ซากพืชซากสัตว์ เป็นต้น
สู้ๆ เจ้เอาใจช่วย
เจ้สอง
-
อ่านทันแล้วววววววว
โอ้ยย
สนุกมากกก
รากัลน่ารัก
เซอร์ซัสก็เท่มั่ก
อ๊ากกก
:-[
-
คราวนี้โชคดีนะหนูน้อย :เฮ้อ: รอดเงื้อมมือคนชั่วมาได้
แต่เล่นเอาคนอ่านใจแป้ว ลุ้นกันเหงื่อหยดเลย :call:
วันหลังอย่าเที่ยววิ่งซุกซนดีกว่านะนากัล เดี๋ยวเจองานเข้าอีก
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง //จุ๊บๆ
-
:z2: มารอ
-
เอาใจช่วยไรเตอร์ค่า
นากัลรอดแบบหวุดหวิดมาก ๆ เลยอ่ะ
คัยเปนคนช่วยน๊า,,,
-
ตามมาอ่านค่า สนุกจังเรื่องนี้
ขอร้องไรท์เตอร์อย่าจบเศร้านะคะ PLEASE
อยากให้สมหวังอ่า :-[ :-[ จะกับใครก็ได้ค่ะ ท่านเซอซัส หรือ ท่านบาลิธ
:L2: :L2: :L2:
ให้ไรท์เตอร์ค่ะ เป็นกำลังใจให้น๊าาาา อย่าจบเศร้าเป็นพอค่ะ อิอิ
-
ตอนที่ 25
คืนนั้นผมก็หลับไปกับท่านบาลิธ โดยที่ไม่ได้ถามอะไรต่อ ท่านบาลิธงุนงงตอนที่มีทหารเข้ามาส่งข่าว ว่าท่านเนนันตาร์ให้หาคนสาดน้ำร้อน ทัั่ววัง
ผมรีบแกล้งหลับแหละ ท่านบาลิธไม่กล้าเรียกเลยฮะ
ตอนเช้าทุกอย่างก็เป็นปรกติ หมอกจับตัวหนานิดหน่อย ผมบิดผ้าเช็ดตัวของท่านบาลิธให้แห้ง เอาใส่ตะกร้า ก่อนยื่นให้สาวใช้ ท่านบาลิธออกไปข้างนอกอีกแล้ว คิดว่าไปซ้อมดาบ…
ผมคิดระหว่างเดินกลับหอ
ท่านเซอซัสไปไหนน๊า…ไม่เจอเลยแฮะ ผมคิดถึงท่านจังเลย
ท้องผมร้องจ้อก
อยากไปหาท่านเซอซัสตอนนี้เลย แต่ก็หิวด้วยอ่า …ทำไงดี
งั้นผมน่าจะไปฉกของกินอร่อยๆจากเลลาห์ก่อน แล้วค่อยดอดออกมาตอนเธอเผลอ… ผมจะได้เม้าธ์กับเอลลี่เรื่องเมื่อคืนด้วย
ผมเดินผ่านคนงานที่กำลังยกรูปภาพติดผนัง
..นั่นมัน กิล น้องชายที่โจมาร์นี่หน่า เขาถือถาดขนมด้วย พอผมผ่าน เขาก็หันมาพอดี
“นากัล?!”
ผมหยุด ยิ้มให้ “หวัดดี กิล”
“เสร็จงานตอนเช้าแล้วหรอ?”
“อือ เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?” ผมชะโงกหน้าไปดูถาดขนม “ว้าว น่ากินจังเลย…”
“อ้อ ของพวกสาวใช้น่ะ กินสิ” กิลรีบหยิบขนมปังอบน้ำผึ้งชิ้นนึง จ่อปากผม
“ว๊า! ขอบใจเจ้ามากเลยน๊า” ผมยิ้มแป้น ฉกมากินทันที กิลนี่ก็นิสัยดีเหมือนกัน
แต่ตอนนั้นเองสายตาผมตกอยู่ที่มือของเขา
“มือเจ้าเป็นอะไรน่ะ?” มันเป็นรอยแดงๆที่ข้อมือ เหมือนจะบวมยุ่นๆแปลกๆ
“อ้อ” กิลหัวเราะ สบัดข้อมือหลบ สายตาคล้ายพี่โจร์มาร์สบตาผมแฝงความนัยน์
…
มันคือกิล
..กิลนั่นเองที่ช่วยผมไว้เมื่อคืน น้ำร้อนนั่น
แล้วอย่างงี้ พวกทหารท่านเนนันตาร์จะไม่จับได้เอาหรอกหรอ
สีหน้าผมแสดงออกชัดเจน จนเจ้ากิลขำ
“อะ..ขอบคุณ..ขอบคุณมากๆนะ”
“ไม่ต้องห่วง ” กิลบอกกับผม หันไปดูคนงานที่เดินห่างออกไป “สรุป คืนพรุ่งนี้ เจ้าจะมามั๊ย?”
ผมเอิกอั่ก กิลเป็นน้องชายพี่โจมาร์นะ นากัล…
แต่มันอันตราย!!
“คงงั้น” ผมตอบเสียงแผ่ว ปากตุ่ยออกมา กิลขยิบตาให้ กล่าวลาแล้วเดินตามคนงานไป
…….
ผมไม่ได้กลับไปหาเลลาห์ เพราะขนมของกิลเติมท้องผมยามเช้าแล้ว ผมเลยมุ่งหน้าไปที่สนามฝึกเหมือนอย่างเคย เส้นทางทุกอย่างคุ้นเคยหมดแล้ว และก็ไม่น่ากลัวอีก
คนงานยิวที่ถูกเฆี่ยนให้ทำงาน ยังอยู่รอบๆกำแพงวัง ผมเริ่มรู้สึกสงสารพวกเขาเป็นอย่างมาก
…
ผมดันประตูสีแดงบานเล็กหลบมุม ที่เป็นทางเข้าลับ ใกล้ๆกับเต้นท์ของท่านเซอซัส เช้าขนาดนี้ ไม่รู้ท่านออกไปไหนรึเปล่า? ท่านบาลิธไม่ได้รับสั่งให้ท่านเซอซัสเข้าเฝ้า….ผมสงสัยจังเลยน๊า
ท่านทำอะไรอยู่เอ่ย
ผมย่องๆผ่านหลังเต้นท์ของทหารนายอื่น พอมาถึงเต้นท์ท่านเซอซัส ผมก็มุดเข้าไปเลย…
ในเต้นท์มืดสลัวๆ เพราะมีผ้าหนาคลุมหน้าต่าง เสียงกรนต้อนรับผม
“คื่ด…” ผมพ่นขำออกมา
ท่านเซอซัสนอนก่ายอยู่บนเตียงแคบ ขาของเขาเกินออกมานอกเตียง แล้วหัวก็ชนผนัง มีหมอนที่เล็กเกินไปสำหรับขนาดหัวของเขา
ฮะๆๆๆ ตลกจังเลยน๊า ท่านเซอซัสนี่ขี้เซาจังเลยอะ ท่านไม่ได้ใส่เสื้อนอนด้วย ไม่หนาวรึไงนะ
ผมเดินเข้าไปประชิด เสียงลมหายใจท่านเซอซัสผ่อนคลาย ใบหน้าเข้มหลับตาสนิท ดูสงบจนน่าตลก…
…ผมอยากเล่นกับท่านเซอซัสอ่า แต่ไม่กล้าปลุกฮะ
ผมมองไปรอบๆห้อง …งืม…
มีหีบตั้งสามใบ อยากรู้จังในหีบมีอะไร? ผมดูให้แน่ใจว่าท่านหลับแน่ก่อนจะเดินไปที่หีบ
ผมแกะหีบออกเบาๆ ภายในหีบมีเสื้อผ้า กางเกง เสื้อ ปลอกใส่อุปกรณ์เดินทางต่างๆ
ผมปิด แล้วก็เขยิบดููอีกหีบ ผมดันแต่มันติด
อ้ะ!? อันนี้ล็อคอะ ….ทำใมล่ะ ทำใมต้องล็อกหีบที่อยู่ในเต้นท์ตัวเองคนเดียวด้วย ผมหน้ามุ่ย ใส่ท่านเซอซัส ท่านกรนคร่อกตอบ
ผมเขยิบไปที่หีบสุดท้าย แง้มฝาออกช้าๆ มันหนืดนิดหน่อย
ภายในหีบ…มีซอกจดหมายเก่าๆเรียงกันหลายฉบับ ภาษาบาบิโลนที่ผมยังอ่านไม่ออก
ผมเห็นเส้นๆสีทองอร่ามขดอยู่ พื้นหีบ พอเอานิ้วเกี่ยวขึ้นมา ก็เพิ่งรู้ว่ามันคือเส้นผมฮะ
…สีทองเหมือนของผมเลย
“…คร….” เสียงหายใจขัดของท่านเซอซัสดังจนผมตกใจ ผมหันขวับ ยักษ์เซอซัสกระแอมพลางหลับตา ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ผม
!!!ท่านตื่นหรือยังอะ!!!
หวา ผมรีบปิดหีบเลยฮะ แล้วลุกขึ้นยืน
ท่านเซอซัสอย่าโกรธผมนะฮะ ผมเดินเข้าไป โน้มหน้าดู… ใบหน้ายักษ์เซอซัสเหมือนหลับอยู่ ผมโล่งใจ
… ผมยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะโน้มหน้าลงไป ประชิด งั้นผมปลุกท่านเลยดีกว่า
“ท่านเซอซัสฮะ” ผมโอบแขนรอบร่างกำยำ ฝังหน้าลงบนแก้มสาก
ผมชอบเล่นแบบนี้ สนุกดี จะรู้สึกว่าขนตาจั๊กจี้ ผมลืมตาขึ้นมา มองยามที่ท่านหลับ ขนตาท่านสีน้ำตาลสวยจัง ผมอยากทำให้มันจั๊กจี้บ้าง… ผมรูดนิ้วชี้ลง บนขนตาท่านเซอซัส
“นี่ คิดจริงๆหรือ ว่าข้าจะโง่ขนาดเจ้าเข้ามาในเต้นท์แล้วยังไม่รู้เรื่องเนี่ย ห้ะ!!?”
!!!!!!
ผมสะดุ้งโหยง เสียงไม่ออก
ท่านเซอซัสลืมตาพรึ่บ แล้วคว้าเอวผมลงไปที่เตียง…
ดวงตาเจ้าเล่ห์ทักทาย “ว่าไง เจออะไรในห้องขององค์รักษ์บ้าง??” ท่านหัวเราะ
“อ…อะ..ท่านเซอซัส” ท่านขยี้หัวผมกระเจิง ยิ้มตาหยี “แอบมาค้นหีบข้าเรอะ เจ้าเด็ก?”
ผมอมยิ้ม พอได้สบตาท่านแบบนี้แล้วดีจังเลยฮะ “ท่านตื่นตั้งนานแล้วหรอฮะ”
“เออน่ะสิ ข้าออกมาแปรงฟัน เห็นเจ้าเดินลับๆล่อๆเข้ามาหลังเต้นท์ ข้าเลยเข้าไปแกล้งหลับ ฮ่าๆๆๆ”
“ท่านเซอซัสอะ!” ผมทำปากยื่น “ผมคิดถึงท่านเซอซัสมากเลย”
พอพูดจบ ท่านเซอซัส ก็สีหน้าเปลี่ยนจะทะเล้น เป็นอ่อนโยนขึ้นเลยฮะ
“ข้าก็เหมือนกัน” เขาพูด จูบหน้าผากผม
ผมกอดคอยักษ์แน่น เบิ่งตาอ้อน “ท่านเซอซัสหอมผมอีกได้มั๊ยฮะ?”
เขาหัวเราะต่ำๆเป็นเอกลักษณ์ แล้วริมฝีปากเราก็จรดกัน ผมสูดกลิ่นเหงื่อจางๆสุดโปรด…
“เจ้าเด็กนี่น่ารักเกินไปแล้ว” เขาพูดระหว่างจูบ ลิ้นผลัดกันสอดเข้าปากอีกฝ่าย
ผมหอบ “ท่านฮะ…”
“หืม” ท่านค่อยๆผละจูบ
“กอดแน่นกว่านี้ได้มั๊ยฮะ”
เขาถอนหายใจแกมขำ “ได้สิ เจ้าเด็ก” วงแขนแต่ทีแรกที่โอบผมหลวมๆ ตอนนี้บีบรัดเอวผมเข้ามาเบียดซอกอก อุ่นจังฮะ
“วันนี้เจ้าต้องทำอะไรไหม ? …”
“ไม่ได้ทำอะไรฮะ ท่านบาลิธไปซ้อมดาบ ผมอยากอยู่กับท่านนานๆได้มั๊ยฮะ?” ผมอ้อน
“ข้ากำลังจะไปเอาเอกสารนอกวังหน่อยนึง เจ้าจะแอบออกไปกับข้ามั๊ย?” ท่านเซอซัสถามเรียบๆ
“ห๋า!!?? ทำได้หรอฮะ!!”
“ได้สิ…เจ้าอยู่กับใคร ฮ่าๆๆ” เขาปล่อยผม เขยิบตัวลุกขึ้น “เดี๋ยวข้าไปจัดการตัวเองก่อน เจ้ารออยู่เนี่ยหล่ะ ” พอท่านลุกจากเตียง ฝูกก็ดันขึ้นมา ทำผมกระเด้ง
“แต่ผมออกไปข้างนอกได้จริงๆนะฮะ??จะไม่เป็นอะไรแน่หรอฮะ”
“นากัล การแหกกฎเป็นเรื่องสนุกอย่างนึงในชีวิตที่เจ้าต้องเรียนรู้” เขาบอก เดินเปลือยท่านบนไปหาเสื้อ
ผมอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสนุก
ผมจะได้ออกไปข้างนอกแล้ว???
กับท่านเซอซัส พวกเอลลี่ต้องอิจฉาแน่ๆ ข้างนอก? อย่างอิสระ
….อย่างอิสระ ผมคิด ย้อนถึงวันนั้น หลังมีอะไรกับท่านเซอซัสครั้งแรกที่งานล่าสิงโต
“เสรีภาพ”
ผมหลุดปากออกมาเล่นๆ
ท่านเซอซัสที่กำลังหันหลังก้มหาของในตู้ หันควับเหมือนตกใจ
ท่านมองผมงงๆ “เจ้าอ่านออกด้วยหรอ?”
ผมขมวดคิ้ว “อะไรหรอฮะ”
ท่านเซอซัสชี้ไปที่แผ่นหลังของตน รอยสักสีดำเด่นสง่าอยู่
“เนี่ย…มันแปลว่า เสรีภาพ เจ้าอ่านออกด้วยเรอะ?”
ผมนิ่งไปซักพักด้วยความตกใจ
“เอ่อ…เปล่าฮะ ผมแค่พูดขึ้นมาเฉยๆ ” ผมทำเสียงซื่อ “ก็ตอนนั้นท่านเซอซัสบอกไว้นี่ฮะ”
“อ้อ…”
ว่าแต่มันไม่ใช่ภาษาบาบิโลน แล้วมันคือภาษาอะไรล่ะ? ผมจำได้คร่าวๆละ คืนนี้จะถามเอลลี่ หมอนั่นเรียนวิชาอักษรพรุ่งนี้แล้ว
ท่านเซอซัส แต่งตัวลวกๆ ไม่ได้ใส่เครื่องแบบ โยนเสื้อเก่าๆขาดๆให้ผม
“ใส่ซะ เจ้าจะได้ดูเหมือนพวกชาวบ้าน”
“ผมไม่เหมือนชาวบ้านตรงไหนหรอฮะ?” ผมรับมาสวม
“เจ้าจะเด่นเกินไปน่ะ นากัล ยิ่งเดินกับทหารเถื่อนแบบข้า”
ท่านเซอซัสเข้ามาหยิกแก้ม และหอมผมอีกสองสามที ก่อนจะจูงออกมา เอาดินหน้าเต้นท์มาป้ายแก้มนิดหน่อย ผมค้าน แต่ดิ้นไม่หลุด ท่านเซอซัสแขนใหญ่หง่า!
แต่ท่านจะพาผมออกไปนอกวังแล้ว ผมจะได้ทำอะไรบ้างเนี่ย??
==========
ว้ากกก คิดถึงทุกคนจังเลยค่าาา :pig2:
ไรท์เตอร์เพิ่งสอบ มิดเทิมผ่านไป งิงิงิ มหาลัยไรท์เตอร์เปิดปิดพิลึกอะค่ะ
ขออภัยเรื่องคำผิดนะคะ :mc4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นนนนนนนนที่ซุ้ดดดด ชื่นนนนจายยยย
รักกกกกคนอ่านนนทุกท่าน หอมๆๆๆๆฟวดๆๆๆๆ :L1: :L1: :L1:
ปล. เรื่องใกล้จุด พีคที่หนึ่ง แล้วนะคะ ฮ่าๆๆๆ เรื่องนี้มีพีคหลาย จุด เพราะปมเยอะ เงิ้กๆๆๆๆ
-
มาแย้วววว
-
เจ้ายักษ์เซอซัสน่ารัก
แถมเจ้าเล่ห์และขี้เล่น
ตายแล้วๆๆๆ
ทำไมน่าหลงไหลแบบนี้
นากัลก้อด้วย
ทำไมนากัลทำตัวน่ารักจังเลย
อร๊ายยยย
เจ้าเด็กนี่น่ารักจิงๆด้วย
้เห็นด้วยกะเซอซัส
ที่แท้ กิลก้อเป็นคนช่วยนากัลสินะ
ปล ออกไปข้างนอก ระวังนะ
ลางสังหรณ์บอกว่า
ต้องมีเรื่องยุ่งๆแน่ๆๆๆๆ
-
ในที่สุดก็ได้เจอกับนากัลกับเซอร์ซัสซักที
นานมากกกกกกกกก(ลากเสียงนึดนึง)
เพราะสอบนี่เอง
ว้าววววว หลังของเซอร์ซัสสักไว้ด้วยเหรอนี่
ว่าแต่เซอร์ซัสเจอกับนากัลหอมกันไปเยอะนะนี่
-
เหวอ เเอบหนีไปเที่ยวกันสองต่อสอง :impress2: :impress2:
-
อา.....ยักษ์หลงเด็ก ไม่ไหวๆ :m14:
แต่เราก็หลง.....นากัลน่าร๊าาาาาก :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กิลจะมีบทบาทต่อไปอีกใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ๆๆ “นากัล การแหกกฎเป็นเรื่องสนุกอย่างนึงในชีวิตที่เจ้าต้องเรียนรู้”
ประโยคนี้ทำให้ข้าพเจ้ายิ่งปลื๊มปลื้มท่านเซอซัสนะเจ้าคะ จุ๊บุๆ :m1:
......................
ปล.“นากัล การแหกกฎเป็นเรื่องสนุกอย่างนึงในชีวิตที่เจ้าต้องเรียนรู้” เขาบอก เดินเปลือยท่านบนไปหาเสื้อ (เปลือยท่อนบนค่ะ)
-
:-[
เซอซัสจะพานากัลหนีเที่ยวหรือ
-
พีคไม่ใช่มาม่าใช่ม๊ายยยยยยยยยยย กัวอ่า
บวกให้ๆ
-
อ่านแล้วมีความสุข
นากัลอยุ่กะเซอร์ซัสแล้วน่ารักอะ
โอ้ยย ย
กรี๊สเซอร์ซัสโว้ย ย ย ย
:กอด1:
-
ท่านเซอซัสหลงเด็ก แอบหนีเท๋วกันด้วย ตอนต่อไปมาต่อไวไวน๊า
-
:call:ขอให้ AAA
-
ว่าแต่เจ้าหนูนากัลอยากไปทำอะไรที่นอกวังกับท่านเซอร์ซัสกันล่ะจ้ะ คิคิ :o8:
-
นากัล หนีไปกะปู้ชายยยยยย ว๊ายยยยย :-[ :-[ :-[
เขิล :impress2:
-
นากัลจะได้แอบหนีเที่ยวนอกวังแล้ว จะมีเรื่องยุ่งๆอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ
เซอซัสเวลาอยู่กับนากัลนี่น่ารักดีอ่ะ รู้สึกถึงความอ่อนโยนชัดเจนเลย เชียร์ให้เซอซัสเป็นพระเอกค่า
-
จะออกไปข้างนอกแล้วว >w<
นากัลจะน่ารักไปไหนเนี่ย อิอิ เซอร์ซัส กดไปเลยพี่ =w=//
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3:
ดีใจจังเลยค่ะ ไรท์เตอร์มาแล้ว แอร๊ยย
นากัลขี้อ้อนจัง อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดี คิคิ
เสียดายไม่มีNC
แต่ว่า.. ไรท์เตอร์คะตอนอัพแล้วช่วยระบุหน้าให้ทีได้มั้ยคะ
ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่า ขอบคุณค่ะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
เจ้าเด็กจะได้ออกไปเที่ยวนอกวังแล้ว :impress2:
แต่จะมีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นหรือเปล่านะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งระทึกใจ o13
สอบเ็ป็นไงบ้างคะ ทำได้อ๊ะป่าว :L2:
-
นากัลช่างขี้อ้อนสุด ๆ ว่าแต่คนแต่งก็ขี้อ้อนเหมือนกันนะเนี้ยะ
-
ว้าววว
จะไปเที่ยวข้างนอกกันหรอเนี่ย?? :z2: :z2:
อยากไปด้วยจังเลยย :z10:
-
น่ารักที่สุด เกินคำบรรยาย
นากัลขี้อ้อน เซอซัสหลงตาเลย ^-^
-
นากัลอ้อนน่ารัก!!
ท่านเซอซัสเท่จัง!! 5555
มันจะพีคยังไงนะ
ตื่นเต้นนนน
-
หายไปเพราะสอบเหรอคะ
เราก็คิดถึ้งคิดถึง
ดีใจที่มาต่อแล้ว
ขอบคุณคนที่มาช่วยนากัล หวังว่าคงไม่โดนคนของท่านเนนันตาร์จับได้นะ
นากัล เจ้าเด็กซุกซนนี่!
ออกจากวังคราวนี้คงไม่เป็นเรื่องกลับมานะ
เซอซัส ดูแลนากัลดี ๆ อย่าปล่อยให้คลาดสายตา
-
คืดถึงงงงง จางงงคร่าา
-
ชอบนิยายเรื่องนี้จังเลยครับ ได้เกร็ดความรู้เรื่องประวัติศาสตร์ด้วย :L2:
-
กิลลลล เท่มากกกก
ขอบคุณที่ไปช่วยนากัลไว้ได้ทัน o13
ส่วนผมในหีบนั้น...ของสนมคนเก่าของท่านบาลิธใช่ไหมคะ?
เขาดูเป็นคนสำคัญมากๆเลยนะ
อยากรู้จริงๆว่าสำคัญยังไง
รอวันปมนั้นมาถึง!
:a9:
-
ยักษ์เซอร์ซัสน่ารักได้อีกนะขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
คิดถึงไรเตอร์มากๆ อิอิ และก็ดีใจที่ได้เจอนากัลแล้วววววว
นากัลน่ารักเกินไปแระ ><
ขอบคุณไรเตอร์มากจ้ะ
-
:m3:อร้ายยยย ไปเดท
-
สงสัยเรื่องนี้ มีอีกชื่อหนึ่งคือ
ท้าว แสน ปม
อิอิ
-
ว้าวววว ท่านยักษ์พาหนูน้อยไปเที่ยวว
-
กิลนี่เองที่เป็นคนช่วยนากัล
ช่างสงสัยจริงๆๆเลยนะนากัล
-
ได้ออกไปเที่ยวแล้ว น่าตื่นเต้นๆ
-
โอ๊ยยยยย เซอร์ซัสกับนากัลน่ารักเกินไปแล้ววววว ><
ว่าแต่กิลจะเป็นไรมั้ยเนี่ยะ = =
-
หนูน้อยนากัลน่ารักที่สุด ขี้อ้อนมากกกกกกก
อยากได้มากอดเล่นซักคน 555++
-
เข้ามารอน้องนากัล ไปเที่ยวว
><
-
คิดถึงน้องนากัลจังจ้าาา
มารอน๊าาา :L2: :L2:
-
:call:
เข้ามาตามหาคนแต่ง
-
สวัสดีค่ะ คุณนักเขียน
พึ่งเคยเข้ามาอ่านค่ะ ตอนแรกกะว่าจะดูแค่ผ่านๆ เพราะเห็นว่ามันไปหลายตอนแล้วขี้เกียจตามอ่าน
เปิดๆดูไป เอ๊ะ มันเป็นพีเรียทนิ มีภาพประกอบ ซิกกูร่งซิกกูเร็ต & ฯลฯ ด้วย :a5: โอ้ว อ่านดูดิ่
กลายเป็นว่า มันหยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะ ชอบมากอ่ะ รวดเดียวถึงตอน 25
เรียนประวัติศาสตร์มาไม่รู้กี่ปี ไม่เคยรู้ว่า ชาวบาบิโลนนิยมโชตะด้วย ฮ่าๆๆ
อ่านแล้วได้ความรู้ด้วย คุณนักเขียนขยันหาข้อมูล
วางโครงเรื่อง หาข้อมูลมาเขียนนานมั้ยค่ะ
หลงรักน้องนากัลเข้าอย่างจัง น่ารัก ใส ซื่อ อะไรเยี่ยงนี้ แถมคุณเธอยังฉลาดอีก
บุคลิกเธอมาแบบหงิมๆ น่ารักๆ แต่เรื่องอย่างนั้นเธอช่างแร๊งงง ทำป้าเลือดกระฉูดไปหลายตอน
ป้าจิบ้า เวลาเธออยู่กับคุณพี่เซอร์ซัสนี่แหละ ยั่วมากกกกค่ะ ปกติเธอก็hotอยู่แล้ว
พออยู่ใกล้เซอซี่ที่ไรหัวใจป้าจะัY (ฮ่าๆๆ ที่จริงก็ Y มาพักใหญ่ๆแล้วหละนะ)
บางทีก็แอบเชียร์บาลิธนะ ฮีเป็นคนอบอุ่นแต่มีปริศนา เออ จะว่าไปเซอซี่ พ่อคนนี้ปริศนาเยอะกว่าท่านชายพจน์อีก (กร๊ากก เกี่ยวไร?)
ชอบตรงที่เรื่องมันดู มีที่มาที่ไปค่ะ ได้เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของตัวละคร
ไม่ใช่เจอปุ๊บ แล้วได้กัน จบ งง จบแล้วหรอฟร่ะ ตรูยังงงอยู่เลย มันไปรักกันตอนไหรฟร่ะ
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งมันค่ะ ลุ้นตลอดเว มีปมให้คิดกันตลอด
เป็นกำลังใจให้คุณ cloud9 ค่ะ :L2:
จะตามอ่านนะค่ะ อย่าหายไปนานนักนะค่ะ คิดเถิงงงงง หึๆๆๆ o18 :laugh:
-
คิดถึงนากัลลลลลลลลลลลลลลลน้อย
-
นากัลหายยยยย
-
เป็นกิลจริงๆ ด้วยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณน้องมากนะจ้ะที่ช่วยนากัลไว้ T_T แต่ระวังตัวดีๆ ล่ะ
เกิดเขาจับได้ขึ้นมามันจะยุ่งงงงงงง
ตอนนี้นากัลแอบหนีไปเดทกับเซอซัสแหะ
ระวังตัวด้วยนะจ้ะ
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่า
-
หายไปนานแระน่ะ
-
คิดถึงนากัลลลละเซอร์ซัสส
:กอด1:
มาต่อได้แล้ววเด้อ
:call:
-
เข้ามารอคนเขียน มาลงเรื่องต่อ
ว่าแต่ นักเขียนเรื่องนี้ชื่ออะไรคะ จะได้เรียกกันถูก
เพราะว่าเวปนี้เรารณรงค์การอนุรักษ์ภาษาไทยอะคะ
พอดีมีคนมาท้วงกับเจ้ว่า เด๋วนี้เล้าเป็ดใช้คำว่า ไรเตอร์ กับ รีดเดอร์ แล้วหรอ?
เจ้ก็ เออ เนอะ แต่ก่อนเราก็ไม่เคยพูดกัน
มาพักหลังๆ นี่แหละที่เริ่มมีพูดกันเยอะขึ้น
ปกติเราใช้แค่ นักเขียน ผู้แต่ง นักอ่าน คนอ่าน อะไรเทือกนั้นมากกว่า
หรือไม่ก็เรียกชื่อกันไปเลย
รบกวนน้องๆ ช่วยกันอนุรักษ์ธรรมเนียมเก่าๆ หน่อยนะคะ
เจ้ขอ อิอิ (เหมือน "ช่าขอ" เลยเนอะ เอิ้กๆ)
-
:call:
สงสัยคนแต่งโดนลมหนาวพัดไปไหนแล้วเนี่ยะ
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ จะได้มาต่อไว ๆ เน้อ
-
คนแต่งหายยยยยยยยยยยยยยย
กลับมาเถอะค่ะ
อยากอ่านใจจะขาดอยู่แล้ว
:call:
-
กว่าจะมานะ
-
ไรเตอร์ชอนหายอ่ะ นิสัยไม่ดี ชิส์ชิส์
-
ฮิฮิ เรื่องนี้ยังไงก็ยั่วแฮะ น่ารักด้วยอะ เหอๆๆ (แต่หลายใจจังนะเด็กน้อย...)
-
เอ๋ น้องคนแต่งหายไปไหนนอ?
-
มารอคนแต่งด้วยคน
,,
-
แง้กกกก เค้ามาแล้วจ้าาา ขอโทดๆๆๆๆเด้ออๆๆๆ ไม่ได้หายไปไหนค่า
ยังไงก็ต่อจนจบเด้อ
ไม่ได้เรียนหนักหรอก แต่ทำงานไม่ทัน เพราะดองไว้เยอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าโรแมนติค อิอิ ลงคืนพรุ่งนี้นะคะะะ :pig4: :pig4:
เลิฟ :กอด1:ทุกคน :3123:
-
^
^
^
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ นะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
เย่ๆๆๆ รอพรุ่งนี้ๆๆๆๆๆๆ
-
ก็วันนี้อ่ะดิ สามทุ่มกว่าแล้วน้า~
รอตอนต่อไปเรื่อยๆ :กอด1: :L2:
-
เข้ามารอจ้า
:z2:
-
เข้ามารอเช่นกันคะ ขออย่าง writer อย่าทิ้งกันไปก็พอ
-
:mc4: :man1: มารอ อย่างใจจดใจจ่อ
จะโรแมนติก จะหวานเป็นน้ำตาลซักกี่ปี๊บหนอ
-
คืนพรุ่งนี้เค้าจะมารอจองที่นะคุณคนเขียนที่น่าร๊ากกก
คิดถึงน้องนากัลจาแย่แล้วววว :กอด1: :กอด1:
คิดถึงคนเขียนด้วยจ้า :กอด1: :กอด1:
-
อร๊ายๆๆ ตื่นเต้นๆ เข้ามารอค่าาาาา
:z2:
-
กรี๊ดดดด รอพรุ่งนี้อย่างใจจดจ่อ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกจ้า
สนุกมากเลย ติดนิยายเรื่องนี้จนไม่อยากลุกไปไหนเลย ฮ่าๆ
แอบเชียร์ท่านบาลิธอยู่นะค่ะ แต่ท่านเซอซัสก็ดีเหมือนกัน
โอยเลือกไม่ถูกแทนนากัลเลยจ้า
รอไรเตอร์มาต่ออยู่นะจ้ะ สู้ๆค่า :mc4:
-
นากัล เจ้าเด็กทะลึ่งอยู่ไหนนนนน
-
:t3:
รอ รอ
-
หนายอ่าาาาาาาาา
ท่านเซอซัสกะนากัลล
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาๆเมื่อไร นัดฉันไว้ทำไมไม่มา
ฉันเป็นห่วง ฉันเป็นห่วงตัวเธอ ให้ฉันเก้อชะเง้อคอยหา
นัดไว้ทำไมไม่มา นัดไว้ทำไมไม่มา โอ้เธอจ๋าอย่าช้าเร็วหน่อย รีบหน่อยๆๆเร็วหน่อยๆๆ
++++++
กร๊าาาาาาก..... เริ่มร้องเพลงคอย :laugh: แต่ยังไงก็รอได้นะคะ...ผู้แต่ง :m7:
(ว่าแต่ไอ้เพลงที่เราร้อง มันเพลงเพลงเชียร์... รึเปล่าหว่า มันคุ้นๆ - -? )
-
ลมฉิวอ่ะ :undecided:
-
ประกาศ หาคนแต่ง
ใครพบเจอกรุณาพามาส่งเล้า ด่วนนนนนนนนนนนนนน
คนอ่านรออยู่จ้า...
-
รอนากัล :haun4:
-
รอ ร้อ รอ รอ ด้วยคน
:t3: :t3: :t3:
-
ไร้ท์เตอร์หายยยยยยยยยยยย ติดภารกิจด่วนแน่เลย บอกจะต่อแต่หายยยยยยยยยยยยยย
กลับมาไวๆ น๊าาาาาา
-
น้องนากัล
คิดถึงคนแต่งจังเลยค่ะ
-
ยังไม่มาต่อก้อไม่เป็นไรนะ แต่...แจ้งข่าวเค้าหน่อยเถอะ :sad4:
-
เค้าก็มาวิ่งเล่นรอจ้า :m7: :m7: :m7:
รอนากัลไปเที่ยวอ่า :impress2: :impress2:
-
ยางไม่มาเหยออ :m15:
-
มาแจ้งข่าวค่า :L2:
ไรท์เตอร์มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยน่ะค่ะ เลยเครียดๆ :เฮ้อ:แต่ตอนนี้ ดีแล้ว
พอดีแต่งไปแล้วแต่ยังแต่งไม่จบ ก้อดันเจอเรื่องซะก่อน แหะๆๆ เด๋วผู้แต่งจะต่อให้จบตอนแล้วเอามาลงนะคะ
ขอโทษจริงๆที่ทำให้รอนะคะ ทุกคน ขอบพระคุณมากๆที่ติดตามค่าาา
:call:
รักผู้อ่านนนที่สุดในโลกกหล้า จุ้ฟๆๆๆ :3123: :3123:
ปล.ไรท์เตอร์ชื่อ มิน ค่ะ
-
ไม่เป็นไรค่ะ
แค่ได้ข่าวก็ดีใจแล้ว สบายใจเมื่อไหร่ค่อยมาลงก็ได้ค่ะ
อย่าเครียดมากเน้อ รักษาสุขภาพกายสุขภาพใจด้วย
:กอด1:
-
มาช่วยดัน รอน้องมินนะคะ
สบายใจสบายกายนะคะ
-
อืม นานจริง อะไรจริง
-
รอนะครับ :L2:
-
:z3: :z3:
หายปนานเลยสำหรับเรื่องนี้
-
จิ้มบวก ให้กำลังใจไร้ท์เตอร์จ้า
สู้ๆ นะ รออ่านๆ
-
คิดถึงนากัล...
-
ใจจะขาดเเล้วววเอยยยยย
นากัลของป้าหายไปหนายยยยย :sad4:
ปล. เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ผ่านทุกเรื่องได้ด้วยดีนะคะ รอคอยอยู่เสมอค่ะ
-
รอได้นะคะน้องมิน แค่อย่าหายไปเงียบๆก็เพียงพอแล้ว
เค้าคิดถึงอ่าาา จะรอนะจ๊ะ :L2: :L2:
-
หายไปเลย~ TT^
-
อ่านหน้าแรกก้น่าติดตามมากแล้วครับ
ตอนแรก เรียกท่านอ้วนแก่นี่ จะสุภาพก็ใช่ แต่ความหมายนี่ได้ใจ
เป็นเนื้อเรื่องที่น่าสนใจและน่าติดตามมากจริงๆครับ
-
ไม่รู้ครับ แต่จากตอนที่สิบ ผมว่าซาลซัสเป็นพระเอกแน่เลย
เขาต้องทำสัญลักษณ์กันพวกเปอร์เซียมาทำร้ายนากัลใช่ม้า
แบบเด็กข้า ห้ามยุ่งอะไรยังงี้ ห้าห้า คิดไปไกล
-
อ่านตอบเซอซัสจูบนากัล แล้วค่อนข้างมั่นใจ ว่าใครคือพระเอก แต่ปัญหาที่จะตามมานี่สิ ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้
-
เคอร์หน้าแดงจัด…ความอายท่วมท้นขึ้นมาจากใบหน้าเขา นายทหารก้มลงไปจูบ ฟัดกับใบหน้า
เขาต้องเคียดแค้นผมมากแน่ๆ ที่ยืนมองเขาหน้าตาเฉยแบบนั้น ฮะๆๆ ก็ช่วยไม่ได้นี่หน่า
เอ่อ เสียงหัวเราะแอบน่ากลัวไปมั้ยครับ นากัล
-
"ผมต้องรู้ให้ได้ว่า อักษรบนหลังท่านเซอซัสคืออะไร สิ่งที่ผมต้องทำคือ ผมต้องนอนกับเขาอีก แล้วก็ต้องรีบจดรอยสักนั่นมาให้ได้"
น่ารักเกินไปแล้ว เอาเหตุผลมาอ้างข้างๆคูๆ แค่อยากจะนอนกับเขาล่ะสิ เด็กน้อย
-
ตอนที่ 26
พอเรามาถึง ประตูหน้า
“แต่ผมกลัวนี่ฮะ” ผมกระซิบ แอบมุดตัวเข้าไปใต้วงแขนยักษ์เซอซัส ท่านเซอซัสตัวแข็งๆเกร็งๆ ไม่นุ่มนิ่มเหมือนท่านบาลิธ… แต่ผมก็ชอบที่สุดเลยฮะ
“เจ้าอยู่กับข้านะเว้ย นากัล!” ท่านขยี้หัวแรงๆทีหนึ่ง “ปะ!…เดินตามหลังข้ามา ไม่ต้องมองหน้าพวกทหารกาก ”
ผมทำตามอย่างว่าไง เดินก้มๆหน้า ตามจังหวะก้าวเร็วๆยาวๆของท่านเซอซัส แล้วก็จริงด้วย ไม่มีใครแถวนั่นสังเกตุอะไรเลย พวกทหารพอเห็นว่าท่านเซอซัสเดินผ่านมา ก็ก้มหนีกันด้วยซ้ำ
เย้!!! พวกเราพ้นประตูออกมาแล้ว ทุกอย่างดูสว่างไปหมดเลยฮะ ผมสูดอากาศเต็มที่ พลางหัวเราะออกมา
เมืองรอบๆพระราชวัง ส่วนมากเป็นที่ดินของพวกเศรษฐีแล้วก็บรรดาเมียของขุนนาง มีสถานที่ทางราชการมากมาย อยู่ในละแวก พอเดินห่างจากประตูวังซักช่วงถนนแล้ว
ท่านเซอซัสก็ดึงผมไปโอบ
“พอเสร็จธุระแล้วอยากไปไหนรึเปล่า ?”
“ไปฮะ…” ผมเงยหน้าบอก ”ท่านเซอซัสพาผมไปเที่ยวหน่อยนะฮะ”
ท่านเซอซัสยิงฟัน “แล้วอยากไปที่ไหนล่ะ?”
“ที่ใหม่ๆอะฮะ ที่ๆผมไม่เคยไป”
“ตกลง แต่ตอนนี้ข้าต้องไปทำธุระที่ร้านยาก่อน ข้าอยากให้เจ้ารออยู่ข้างนอก “ ท่านจูงมือผมเพื่อเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ดวงอาทิตย์ยามเช้าส่อง ทำให้ทั้งเมืองกลายเป็นสีเหลืองเหมือนอยู่ในเตาอุ่นๆ พวกเราเดินข้ามสี่แยกจอแจ ผมชะเง้อมอง พระราชวังถูกกำแพงยักษ์บดบังเสียแล้ว ท่านเซอซัสพาผมขึ้นเนินเตี้ยๆ ซึ่งมีตึกสามชั้น รูปร่างคล้ายโรงเตี้ยมตั้งอยู่
“รออยู่ข้างหน้านะ นากัล นั่งตรงนี้…ข้าจะคอยมองจากหน้าต่างออกมา ไม่ต้องกลัว” ท่านเซอซัส ดันผมให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโรงเตี้ยม ผมพยักหน้าเชื่อฟัง จนเขาเดินเข้าไป…
ผมขุกเข่าเพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น ท้าวคางกับบานหน้าต่างขมุกขมัว ข้างในที่ท่านเซอซัสเดินเข้าไป เป็นเหมือนร้านค้า…ขายยา? มีพวกพืชอยู่ในกระสอบบนชั้น มีถุงกระดาษใส่ผงเต็มไปหมด ผมเห็นแผ่นหลังกว้างของท่านเซอซัส กำลังสนทนากับเจ้าของร้านอยู่
สักพักหนึ่งผมก็เมื่อย เลยนั่งรอ แค่แปปเดียวเองฮะ ท่านเซอซัสก็เดินออกมา พลางเหน็บม้วนกระดาษใส่ปลอกดาบว่างๆ
“เสร็จละ ..ทั้งวันเป็นของเจ้าแล้ว” ท่านยิ้มเจ้าเลห์ ขยี้หัว
/////////////
ท่านเซอซัสจับมือผมจูงไปตามทางตลอด แบบนี้คนอื่นจะคิดว่า ท่านเซอซัสเป็นพ่อผมรึเปล่าน๊า ? พอท่านเซอซัสโกนหนวดแล้ว ดูเด็กกว่าเดิมเยอะเลยฮะ ผมมองใบหน้าท่าน แต่ก็เป็นพ่อไม่ได้หรอก เพราะว่าหน้าไม่เหมือนกันซักหน่อย
“ทำใมท่านเซอซัสตัวใหญ่จังเลยฮะ” ผมถามยิ้มๆ
ท่านเซอซัสหัวเราะ “ เพราะข้ากินเก่งตั้งแต่ตัวเท่าเจ้า”
“โตขึ้น ผมจะสูงเท่าท่านเซอซัสรึเปล่าฮะ?”
“อื่ม…” ยักษ์หยุดเดิน ก้มลงมองผมหัวจรดเท้า “ไม่ว่ะ…เจ้าผอมแห้งเกินไป อายุเท่านี้แล้วกินน้อยแบบเจ้า มันจะไม่สูงเอารู้ใหม นากัล เอาขี้วัวผอกสิ”
“อะไรนะฮะ??”
“เอาขี้วัวผอกหน้าผาก แล้วจะสูง พ่อข้าสอนมา ฮ่าๆๆๆ ข้าโดนทาด้วยนะเว้ย”
“หวา!! ผมไม่อยากสูงแล้ว ถ้างั้น”
ท่านเซอซัสหัวเราะลั่น ยิงฟันเขี้ยวใส่ผม ก่อนจะรวบตัวผมขึ้นไป
“อ้ะ ท่าน!” ผมถูกจับให้พาดขาบนบ่า อยู่ในท่าขี่คอ
“ทีนี้เจ้าก็เป็นเด็กผมทองที่สูงที่สุดในบาบิโลนแล้วล่ะ นากัล…” ท่านพูดแหบๆ เดินไปข้างหน้า
ผมกำเส้นผมดำสนิท โน้มตัวลงไปหอมเบาๆ
“จุ๊ๆ เจ้าเด็ก ตอนนี้คนอื่นคิดว่าเจ้าเป็นลูกข้าอยู่…อย่าทำให้ตะบะแตกสิ”
ผมหัวเราะออกมา “ไม่เห็นเหมือนซักหน่อย…”
พวกเราเดินต่อ ผ่านตลาดสด และ สวนหย่อมกลางเมือง
แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
“อู้ดดด !!อู้ดดด!!”
“อ้ะ!!” ผมร้อง ท่านเซอซัสดูเหมือนจะสังเกตุที่ผมชะงัก จึงหยุดเดิน
ตัวสีชมพูกลมๆในคอก หน้าตลาด
อ้ะ หมูนี่หน่า!! มันคือหมูฮะ ลูกหมู
“เคยเล่นกับหมูมาก่อนรึเปล่านากัล” ยักษ์ถาม
ผมส่ายหน้า “อยากเข้าไปดูใกล้ๆฮะ”
ท่านเซอซัสปล่อยผมลง แล้วเราก็เดินไปที่คอกด้วยกัน พ่อค้าคุยอะไรโฉ่งฉ่างกับลูกค้าอีกคน
อ้า..หมูนี่น่ารักจังเลยน๊าา… มีลูกตัวเล็กๆด้วยอะ ผมอยากลูบจังเลย ผมชะโงกหน้า ยื่นมือไปเกาหัวมัน
“ฮะฮะ…ท่านเซอซัส มันชอบ- - หว๊าาา!!!”
ท่านเซอซัสอุ้มผมข้ามคอก ตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในคอกกับหมูแล้ว
ลูกหมูเอาจมูกมาดุนเอวผม “อุ้ด อุ้ด อุ้ด”
พ่อค้าหันมามอง แล้วพูดภาษาอะไรไม่รู้ฮะ เสียงดังใส่ท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสยักใหล่ ตอบกลับเป็นภาษาอื่น ผมยืนมองงงๆ ท่านเซอซัสควักเงินออกมา
“อ้ะ..เจ้านี่” ลูกหมูดันเข่าผมอีกแล้วฮะ ผมคุกเข่าลงไปลูบตัวสีชมพูอ่อนของมันหลายๆที
“ไปกัน..นากัล เอาหมูออกมาด้วย” ท่านเซอซัสกล่าว พร้อมเปิดคอกให้ผมเดินออกมา
“ห้ะ!!?”
ท่านเซอซัสยิงฟันเขี้ยวใส่ผม “ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับวันนี้แล้วกัน…ตอนกลับวัง เดี๋ยวค่อยยกให้ชาวบ้านแถวนี้”
“ห๋า” ผมมองหน้าลูกหมู กับหน้าเขาสลับไปมา ท่านเซอซัสซื้อลูกหมูให้ผม??
===============
ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนมากๆๆเลยค่ะ ผู้แต่งรักคนอ่านจังเล้ย :กอด1:
ตอนหน้าจะพยายามมาให้เร็ว ไม่ก็ วันอาทิตย์ นี่นะคะ เพราะตอนนี้มันสั้น เอิ้กๆๆๆ ผู้แต่งต้องขอโทษจริงๆที่เบี้ยวนัดบ่อย ช่วงนี้เจอเรื่องน่ะค่ะ แต่ตอนนี้เพลาลงแล้ว อิอิ :pig4: ขอบคุณทุกคนนะคะ
-
มันม่ะได้สั้นทำมะดานะมันสั้นมากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
มานิดมาหน่อยก็ดีใจล่ะจ้า แต่ของขวัญสำหรับเดทแรกนี่เป็นหมูเนี้ยนะ :m20:
-
มาแล้ว เย้ ดีใจคร่า
ซื้อหมูให้เป็นของขวัญเนี่ยะนะ o22 ของขวัญแปลกนะเนี่ยะ
แต่ไม่เป็นไรน่ารักอ่ะ นากัลน้อย ยังไงมาต่ออีกนะคะ
จะรอจ้า :L2: :L2:
-
สั้นน แต่ยังดีกว่าไม่มาเลยย
คิิคิ
เซอร์ซํสนี่ก็แอบหงานเปน ?
ซื้อลูหมูให้ด้วยย
:o8:
-
น่ารักจริงๆ
อยากเลี้ยงหมูด้วยคน อิอิ
-
ตายแล้วววววววววววว ท่านเซอร์ซัสเจ้าขราป๋ามาก
เห็นเจ้าเด็กชอบหมูอยากเล่นด้วยหน่อยเดียวล่ะควักจ่ายๆไม่มีอั้นเลยนะเจ้าคะ
โอย ตอนนี้มาแบบสั้นแต่ก็มีความสุขจังเลยค่ะ
หวานซะ :-[ ปลื้มมมมมมมมมมมมมท่านยักษ์เวลาอยู่กับน้องสองต่อสองมากขึ้นทุกทีแล้ว
ปล.ข้าพเจ้าก็ชอบลุกหมู น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
((แอบบอกค่ะ ที่เห็นชัดคราวนี้เป้นสะกดผิดสองคำนะคะ คำว่า "สังเกต" ไม่ต้องมี สระอุ แล้วก็ "ตบะ" มีสระอะที่เดียวค่ะ))
-
ตอนนี้คนอื่นมองเป็น พ่อ-ลูก
ตอนหน้าขอ คู่รักหวานๆ สักคู่นะ
-
:L2: :L2: ของขวัญเป็นลูกหมูนีนะ :really2: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หมูน้อย ตอนนี้สั้นจังค่ะ :m15:
-
เรื่องหนักๆใกล้จะมาแล้วแน่เลย
อยากเห็นหวานๆกันโดยไม่ต้องปิดบังเร็วๆจัง
-
มาแบบสั้นๆ แต่น่ารักดีนะ
-
น้องนากัล มาแล้ววววววว
ดีใจจังค่ะ
คิดถึงคนแต่งมากๆเลยนะคะ
หุหุ ,,, ท่านเซอซัส น่ารักจัง
จะซื้อหมูให้ ?? เออนะ ของกำนัลแปลกดี
ฮ่าๆๆๆๆ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
นากัลยังใสซื่อและน่ารักไม่เสื่อมคลาย :m1:
-
ลูกหมู o22
ของขวัญสู่ขอรึป่าวนั่น :laugh:
-
ท่านเซอร์ซัสใจดีอ่าาาาาา :-[ :-[
อ๊ากก อยากได้ลูกหมูบ้างจัง
ไรเตอร์จะรอวันอาทิตย์น่ะค่ะ สู้ๆๆๆ :L2: :L2:
-
ไปเดทกัน และได้ลูกหมูกลับมาด้วย :o8:
-
ลูกหมู 55 น่ารัก
รออ่านต่อจ้า
-
นะนี่มัน ดะ ดะ ดะ เดท !!!
-
สมกับเป็นวันศุกร์ (สุข) จริง ๆ writer หลายท่านกลับมา UP งาน คนอ่านเลยยิ้มหน้าบานได้อ่านนิยายต่อขอบคุณคราบบบ....
ถ้าสมัยนี้ลงทุนขนาดนี้นี่ขอแต่งเลยไหม ถือว่าเป็นการมัดจำไว้ก่อน 555+++
:pig4: writer คะ คิดถึงมากนะคะจะรอตอนต่อไปคะ :กอด1:
-
สวีท(??)กันอยู่ดีๆ ดันมีลูกหมูมาขวางคอซะได้ แต่...น่ารักดี ^_^
-
: 222222: มาแล้ววววว ดีใจจัง ออกเดทกันด้วยอ่ะ
-
มาน้อยๆให้หายคิดถึงก็ขอบคุณมากแล้วค่า
-
คิดถึงค่า ตอนนี้ก็น่ารัก :-[
-
:o12: :o12:
ดีใจจนน้ำตาแตก 555
มาสั้นแต่ดีกว่าไม่มา
:pig4:
-
สั้นจัง
อารมณ์เลยมะดี
เลยมานั่งจับผิด
คนเขียนเรื่องนี้ยังเป็นโรควรรณยุกต์อักเสบอยู่นะ เช่น
อ้า..หมูนี่น่ารักจังเลยน๊าา .....น้า => นา, หน่า, หน้า/น่า, น้า, หนา
“ห๋า” .....หา => ฮา, ห่า, ห้า, ฮ้า, หา
และอีกหลายๆ จุด
นอกจากนี้บางครั้งยังอาจสับสนระหว่างสำเนียงภาษาพูดและเขียน เช่น
พอเดินห่างจากประตูวังซักช่วงถนนแล้ว
เพราะว่าหน้าไม่เหมือนกันซักหน่อย
ทำอะไรคะ? ซักผ้า?
เจ้เข้าใจว่าน้องนู๋ อาจจะหมายถึง
พอเดินห่างจากประตูวังสักช่วงถนนแล้ว
เพราะว่าหน้าไม่เหมือนกันสักหน่อย
ใช่ไหมคะ?
พยายามเข้านะ เจ้เอาใจช่วยค่ะ
เจ้สอง
-
อ่าาา นะ
ว่าแต่ลูกหมูเนี่ย จะเลี้ยงได้รึเปล่านะ
รอวันอาทิตย์นะคะ สัญญาแล้วนะ
-
อยากเห็นยักษ์ตบะแตก.....
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะน้องมิน
-
แอร๊ยยยยยยย
ไปเดทกันด้วย!!!(ดูมันพูด=_=)
ท่านเซอซัสสุดหล่อ ใจดีด้วย กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด
ดีใจที่สุด! ไรท์เตอร์มาต่อแล่ววว :z2:
-
ถึงจะสั้นแต่ก็ดีใจที่ท่านมาต่อแล้ว :z2:
-
มาแบบสั้นๆ :man1:
-
ถ้าสมัยนั้นมีเฟสบุค
นากัลคงได้เลี้ยงหมูที่เฟสแล้วแน่ๆ 5555
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ
รอตอนต่อไปค่ะ ^-^
-
มาร๊อ มารอ :call: :call: :call:
-
มาต่อแล้วดีใจจังเลย ติดเรื่อองนี้มากๆคะ ไรเตอร์แต่งเก่งมาก ชอบๆๆๆ มาต่อเร็วๆน่าค๊าาา
-
น่ารักจัง ซื้อหมูให้ด้วย :o8: :o8:
นี่ถ้าเราโดนซื้อให้บ้าง ต้องคิดว่าเค้าประชดเราแน่เลย 55
-
อ่านถึงตอนน20เเล้ว จะรีบมาตามให้ทัน
รอมานานให้เซอซัส เสร็จ นากลั ฮ่าๆๆ
ไม่ไหว ตายไปเลยฮ่าๆ :m25: :pighaun: :m25: :pighaun:
รักท่านบาริธเหมือนกันนะ เเต่ทำไงได้อ่า เหมือนเห็นความสมหวังของคู่นี้อยู่ไม่ไกล
เเต่อุปสรรค์ก็ทำให้ เสร๊ ไม่ใกล้ยังไงไม่รุ
ไปนอนก่อนนะคะ ขอบคุณคะ เอิ๊กๆๆ
-
ในที่สุดก็อ่านทัน ท่านเซอซัสน่ารักอ่า
เเต่สงสารท่านบาลิธยังไงไม่รุ
เเล้วก็อยากรู้เรื่องสนมคยเก่าของท่านบาลิธด้วย
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออยู่ๆๆ
-
ตามคนอื่นเค้ามาค่ะ
แต่ยังไม่ได้อ่านเลย
สู้ๆๆๆๆ
เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อน
มาต่อไวๆๆน้าค่ะ
-
มามองหาคนเขียน หายไปไหยเอ่ย :z2:
-
หายไปไหนเอ่ย ....คิดถึงน้องนากัลแล้วอ่ะ :call:
-
พึ่งมีเวลาเข้ามาตามอ่านเก็บนิยายในเล้าค่ะ
มาเจอเรื่องนี้ปุ๊บ ปิ๊งเลย เป็นนิยายที่โครงเรื่องแปลก และน่าติดตามมาก
ไม่น่าเบื่อเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยคนนะคะ o13
-
อ้ายๆๆหวานจังเลย มดท้วมจอแล้วนากัล :m3: :m3:
:undecided: :undecided: รอไรเตอร์มาต่อค่ะ รอ ร้อ รอออออ :call: :call:
-
มาเร่งคนเขียน มาม๊ะ มาต่อเสียดีๆ อย่าได้คิดหนีไปไหนนาน :oni3:
-
หายไปเลยอ่ะ T T
-
:z2: :z2:
เข้ามาเต้นรอๆ
หายไปนานเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ :haun4: :haun4:
สนุกมากเลย อ่านแล้วได้ความรู้ด้วย
นากัลได้ใจจริงๆ ถึงจะมีประสบกามสูง แต่ยังไงเด็กก็คือเด็กเนอะ
คิดยังไงก็พูดตามที่คิด เอาใจช่วยนากัลนะจ๊ะ
รออยู่นะ :z2:
-
ถึงหน้า10แล้ว ~
เนื้อเรื่องแหวกแนวดีจังค่ะ นากัลน่ารักมาก ><
เชียร์ท่านเซอซัส อิอิ ต้องมีไรแน่แน่ ทำตัวแปลกจัง
สงสารท่านบาลิธด้วย คิดเหมือนหลายความเห็น นากัลเป็นตัวแทนใคร (?)
พรุ่งนี้มาอ่านต่อค่ะ ไรเตอร์สู้สู้ ^^ เป็นกำลังใจให้จ้า ~ :L2:
-----
ตามทันแล้ว :z3: แต่ไหง ค้างซะงั้นนนน
เซอคัสไม่ไหวแล้ว หวานไปนะ 55
ซื้อลูกหมูให้ด้วยยย น่าร๊ากกกก
รอลุ้นอ่า นากัลจะไปหากิลมั๊ย เรื่องราวเป็นงัยต่อเนี่ย
ไม่อยากคิดว่าเซอคัสจะเป็นกบฏอ่ะ แต่มันเข้าข่าย
ลุ้นลุ้น
ไรเตอร์รีบมานะคะ ... รีดเดอร์คิดถึงกันอยู่น้า
:L1: สู้สู้ค่ะ
-
ยังรออยู่นะ เรื่องสนุก ๆ ดี ๆ อย่างนี้อย่าทิ้งไปนานนะ :call:
-
:call: เมื่อไหร่จะมาาาาาาา
อย่าหายไปนานสิคะ คิดถึง
-
นากัลจ๋าาาาาาาาาาาา กลับมาเถอะ
-
นานไปไหมมม
กลับมาได้แล้วนะจ้ะ
:call: :call: :call:
-
สนุกมากค่า เขียนดีเหมือนเคย แต่ดูเหมือนเซอซัสตบะแตกบ่อยๆนะเนี่ย แต่ก็พอเข้าใจ ก็นากัลอ้อนซะ555
-
ง่า หายไปนานจังน้าาาาาาาาาาาาาา
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เราก็คิดถึงนากัลแล้วน๊าาา มาต่อได้แล้วจ้า คนเขียน หายไปนานมากมายอ่า
:call: :call: :call:
-
คนเขียนจ๋า หนึ่งเดือนแล้วนะตะเอง
คิดถึงนากัล
:z3:
-
หนึ่งเดือนผ่านไป :t3:
-
คิดถึงนากัลน้อยจังเลย คิดถึงไรท์เตอร์ด้วยนะคะ :กอด1:
-
ขอโทษนะคะที่หายไปนาน :L1: มาต่อแล้วค่าาาา
+++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 27
จริงๆแล้วลูกหมูตัวนี้ก็หน้าตาพิลึกดีเหมือนกัน มองเผินๆดูน่ารัก ซื่อๆ แต่ผมว่ามันมีแววฉลาดน๊า
ผมกอดลูกหมูแน่น ตอนที่ท่านเซอซัสพาผมออกมาจากคอก
“แล้วจะเอากลับไปที่วังยังไงละฮะ”ผมเงยหน้าถาม
“เดี๋ยวฝากไอ้บัทเธอลินเลี้ยง ” ท่านเซอซัสตบหัวหมู “เจ้าก็มาหามันได้”
“หวา สงสารท่านบัท” ผมหัวเราะ
“ไป เอาเชือกนี้ ผูกคอมันแล้วจูงนะ ข้าจะพาเจ้าไปหาอะไรสนุกๆทำ” ท่านบอก
ผมยืน ปัดทรายออกจากเข่า ทำตามที่ท่านว่า
พวกเราเดินรับลมยามเช้าไปเรื่อยๆ จนเลยย่านตลาดไป กลายเป็นถนนตัดผ่านหญ้ารกๆ
ท่านเซอซัสกำลังพาผมขึ้นเนินลูกเล็ก
เจ้าหมูน้อยร้องอุ้ดๆอยูข้าง มันดมพื้นไปตลอดทาง หางงอๆบนก้นสีชมพูส่ายดุ๊กดิ้ก
บนเนินนี้ลมเย็นจังเลย “เราน่าจะหาอะไรให้มันกินนะฮะ ท่านเซอซัส เอ้ย!!- -”
หวาาา!! ผมถูกเจ้าหมูลากไปทางขวา
ยักษ์เซอซัสหันมาเห็น
“ฮือ…เชือกมันเล็กไปอะ อ้ะ!!อย่าสิ”
ท่านเซอซัสขำใหญ่เลยอะ ผมกำลังทุลักทุเล
ว้าก…เจ้าหมูดึงอีก จะไถลไปแล้ว~
“โธ่เอ๋ย นากัล…แค่แรงลูกหมูเจ้ายังสู้ไม่ได้เล้ย…”ท่านเซอซัสวิ่งมาคว้าตัวลูกหมูอุ้ม
…ผมหัวเราะแหะๆเกาศรีษะ
อยู่ๆท่านเซอซัสก็ทำหน้าใจดีขึ้นมา ท่านโอบใหล่ผม ดันขึ้นเนินไปพร้อมกับหมูที่ร้องอุ้ดๆในอ้อมแขน
/////////////////
เรามาถึงที่ที่ท่านเซอซัสตั้งใจพาผมมาในที่สุด เรายืนอยู่บนยอดเนินเขา มีต้นทับทิม อยู่สองสามต้น
เห็นวิวแม่น้ำเบื้องล่าง มีลมเย็นๆพัดหน้าด้วยฮะ ท่านเซอซัสปล่อยหมู เดินไปหยุดหน้าต้นไม้ กวักมือเรียกผม
“ตอนเบื่อๆ ข้ามักจะมาที่นี้น่ะ” เขาพูด มองไปที่ทิวทัศน์กว้าง สีของท้องฟ้าผสมกันแปลกๆ ขาวสว่างกับฟ้าอ่อน
ผมยืนเหม่ออยู่กับท่านเซอซัสให้ลมพัดเราสองคนเล่น
“อยากกินทับทิมมั๊ย?”
“ฮะ”
“ลูกไหนดีล่ะหว่า?” พวกเราชะเง้อหาลูกทับทิม ท่านเซอซัสเอามือปัดกิ่งไม้ ท่านชี้ไปที่ลูกบนสุด “น่าอร่อยสุดว่ะ อะ…” ท่านย่อให้ผมปีนขึ้นหลัง
แล้วผมก็ขี่หลังท่านเซอซัส เก็บลูกทับทิมฮะ จริงๆ มันไม่ได้สูงเท่าไหร่ แต่ผมว่า ท่านเซอซัสอยากให้ผมขี่หลังมากกว่า ส่วนเจ้าหมูกำลังเดินวนรอบต้นไม้เล่น
“อะ- -” ท่านป้อนผมทับทิมผมจากด้านล่าง ผมหัวเราะระหว่างกิน ท่านเซอซัสทำท่าหมั่นเขี้ยวผมแล้ว แกล้งส่ายไปมา
“หวาา!!จะตกแล้วฮะ” ผมร้อง ท่านเซอซัสจับเข่าผมไว้
“มาวิ่งลงเนินกันเถอะ เจ้าเด็ก!”
“ไม่เอาฮะ!” ผมรีบค้าน “ท่านเซอซัสปล่อยผมลงเถอะฮะ ท่านเซอซัสสูงง่ะ อยู่บนนี้หวาดเสียวจะตกเอานะฮะ”
ยักษ์เจ้าเล่ห์ส่งเสียงหึ ผมรับห่อตัวกอดคอเขาไว้แน่น
“ฮื้อออ!!!ท่านเซอซัสอะ!!!” ผมร้องลั่น ตอนที่ท่านวิ่งลงเนินอย่างรวดเร็ว ท่านหัวเราะเสียงแหบ ค่อยๆปล่อยผมลง ลูบหัวแรงๆทีหนึ่ง
“อยากไปไหนต่อ?”
ผมส่ายหน้าไม่รู้ เกี่ยวมือท่านเซอซัส กำลังจะพูดแต่ได้ยินเสียงหมูร้อง - -
“ไปจูงเจ้าหมูมาดีกว่า เดี๋ยวข้าพากลับวัง ต้องเอามันไปอาบน้ำในคอกม้าด้วย”
“อะ..แต่ยังไม่อยากกลับเลยฮะ” ผมดึงมือท่านเซอซัสไว้
“อย่าเพิ่งกลับไม่ได้หรอฮะ”
ผมเดินเข้าไปกอดท่าน
“ไม่น่าเป็นเจ้าเลย…นากัล”
“อะไรหรอฮะ?” ผมเงยหน้าถาม
“เปล่า” ท่านเซอซัสมองไปทางอื่น สีหน้าแปลกๆ “ข้าแค่คิดว่า- - ถ้าเจ้าไม่ใช่สนมก็ดีสินะ แต่…ช่างเหอะ - - อย่าสนใจที่ข้าพูดเลย”
ผมเงียบสนิท
…
เจ้าหมูวิ่งดุ้กๆ มันทิ่มจมูกกับรองเท้าท่านเซอซัส
“ผมก็คิดงั้นเหมือนกัน”
ท่านเซอซัสลูบปอยผมราวปลอบ “ปะ! ไหนๆก็ต้องทนแล้ว …ไปทำสิ่งที่อยากทำกันเถอะ”
ผมหัวเราะอุบ หน้าแดง ก่อนจะดึงเชือกเจ้าหมู จับมือท่านเซอซัสแล้วเดินลงจากเนินเขาพร้อมกัน
=====================
โรงเตี้ยมนกป่า เป็นโรงเตี้ยมที่อยู่เลยตลาดไปสองสามช่วงถนน ตั้งอยู่ข้างๆโรงสี และ ร้านเครื่องปั้น
ด้านบนมีห้องแคบเล็กๆกับเตียงสีเหลืองเขรอะ ท่านเซอซัสพาผมเข้าประตูด้านข้าง ทักทายกับตาแก่ที่ดูง่วงนอนมากๆคนนึง ฝากผูกและให้ข้าวเจ้าหมู ก่อนจะแอบขึ้นบันใดมาเงียบๆ
“ร้านเพื่อนข้าเอง ข้าเอาของมาทิ้งไว้ที่นี้บ่อยๆ เวลาออกมาทำธุระ” ท่านพูดพลางปิดประตูให้สนิท ผมมองไปรอบๆ ในห้องนี้ มีหีบที่เดาว่าเป็นของท่านเซอซัส มีเสื้อคลุมพาดอยู่ตรงขอบหน้าต่าง
“ทำใมท่านเซอซัสได้ออกมานอกวังบ่อยจังฮะ?”
เขาเดินมานั่งที่เตียง ถอดรองเท้า ผมหันไปหาเมื่อไม่ได้คำตอบ
“ภารกิจลับ” เขายักคิ้ว
ผมปีนขึ้นเตียงไปนั่งข้างๆ “อยากให้ท่านเซอซัสบอก”
ผมจ้องตาแป๋ว ท่านหัวเราะ แววตาคมเจ้าเล่ห์ “เราไม่ได้มาที่นี้เพื่อคุยซะหน่อย เจ้าเด็ก”
เขายื่นหน้ามาเพื่อจะจูบ แต่ผมถอยหนี ไม่ยอมหรอก ต้องรู้ให้ได้
“ท่านบาลิธรู้รึเปล่าว่าท่านออกมาที่นี้อะ?”
ยักษ์ขมวดคิ้ว “รู้สิ…เขาเป็นคนสั่งให้ข้าทำเรื่องต่างๆเอง นากัล เจ้านี่ขี้สงสัยเสียจริง”
“ผมอยากรู้ว่าท่านบาลิธให้ท่านเซอซัสออกมาทำอะไร แล้วก- --” ท่านเซอซัสจูบผม
“แล้วอยากรู้มั๊ยว่า ท่านเซอซัสอยากให้ท่านนากัลทำอะไร?” ท่านพูดระหว่างจูบ
บางทีรสจูบของท่านเซอซัส ก็ทำให้อย่างอื่นไม่สำคัญ
………
ตอนที่ท่านเซอซัสดึงเสื้อผ้าของผมออก ร่างกายผมก็อ่อนยวบตั้งแต่ต้นแล้ว มือหยาบๆลูบใบหน้าผมอย่างรักใคร่ ผมหอมฝ่ามือท่าน พวกเรามองตากัน
ท่านก้มลงมากอดผมแน่น …ผมชอบสัมผัสของท่านเซอซัส มันรุนแรง…แต่อบอุ่น
ท่านเซอซัสจูบผมจนหนำใจ ผมแกล้งแหย่ลิ้นเข้าไปบ้าง ท่านหัวเราะต่ำๆในคอ ก่อนจะบรรจงพลิกผมคว่ำ
“อ้ะ!ท่านฮะ” ผมป่ายมือ ยันตัวลุกขึ้น “ผมอยากทำให้ท่าน” ผมทำหน้าจริงจัง เพยิดไปที่เจ้าจ้อน
ท่านเซอซัสหัวเราะนึงที แววตาประกายราวสัตว์ป่า ท่านอ้าขาขณะที่ผมก้มศีรษะลงไป
ไอ้จ้อนของท่านเซอซัสผลุบเข้าปาก ผมอยากจะบอกแหละ…ว่ามันไม่มีกลิ่นแปลกๆแบบที่ผมมักไม่ชอบของลูกค้า บางที…ผมคงชอบกลิ่นของท่านมาก
ผมดูดบ้าง เอาลิ้นดุนดันบ้าง
ท่านเซอซัสสบส “อึ้ม…เจ้าเด็ก”
“โอ่ย….” ท่านเซอซัสเบ้ปาก
“ข้าจะออกแล้ว มองขึ้นมาหน่อย นากัล”
ผมทำตามที่ว่า เงยหน้ามองท่านแป๋ว ผมท่านเซอซัสดูชุ่มเหงื่อแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะที่นี้ร้อนมาก หรือ ผมเก่งกันน๊า? ฮะๆ
ผมทำหัวกระดกเร็วๆ ท่านเซอซัสมองตาเยิ้มเลย “อ่า……!!!!”
หน้าท้องของท่านเซอซัสกระตุกเป็นจังหวะ ก่อนจะพ่นไอ้น้ำขาวๆเข้ามาในปากผม
“…อะ ! เฮ่อ…” ผมสำลักเล็กน้อย รีบเอาหัวออกมา น้ำของท่านใหลพรวดลงไปที่พื้น
ผมไอสองที ก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้เขา
ท่านเซอซัสหอบเบาๆ ยิ้มตาปรือๆให้ผม อ้า!อย่าเพิ่งเหนื่อยนะ ผมอยากทำกับท่านนานๆวันนี้
ท่านเซอซัสฉุดผมขึ้นมาจากพื้น คว้าขวดน้ำมันบนโต๊ะไม้มาเทใส่มือ ก่อนที่ผมจะตั้งตัว ท่านก็ช้อนตัวผมขึ้นไป ขาข้างหนึ่งเกี่ยวเอวแกร่ง หลังถูกดันติดผนังดึง ตึง!!
ผมอ้าปากรับลิ้นร้อน ไอ้จ้อนของท่านเซอซัสถูกโชลมด้วยน้ำมัน ท่านเอามาจ่อที่ปากทาง และ คลึงไปรอบๆ
“อ้ะ…อย่าแกล้งสิฮะ” ผมร้องเสียงขึ้นจมูก ท่านเซอซัสทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“อยากให้เจ้าเห็นหน้าตัวเองตอนนี้ซะจริง…แดงไปหมดแล้ว”
ผมบ่ายหน้าหนี อายอะ…
“จะเข้าไปละนะ” เสียงห้าวกระซิบ เส้นผมสีดำเขี่ยซอกคอผม
ผมรู้สึกว่าปากทางขยายกว้าง พอท่านกดมันเข้ามา
ท่านเซอซัสกดมันจมอย่างช้าๆ “อื้อออ!!!” ผมจิกใหล่ท่าน รู้สึกถึงความอวบที่สอดลึก
ท่านเซอซัสเริ่มหายใจกระชั้น ผมหลับตาพิงกับพนัง แล้วทันใดนั่น ท่านเซอซัสก็กดสะโพกผมเข้าหาจนจม
“อ๊าาาาา!!!!!”
ขาที่เอวเกือบร่วง จนท่านเซอซัสต้องรีบดึงขึ้นมา
ผมครางสั่น ท่านไม่เว้นให้พักเลยอะ เอวแกร่งขยับเข้าออก
“นี่…นากัล…” ท่านเขย่าร่างผมไปด้วย “ข้างในเจ้านี่มันสวรรค์ชัดๆ”
ขาอีกข้างที่ยันอยู่ที่พื้นสั่นระริก “อื้อ!อื้อ อื้อ”…ผมไม่ไหวแล้ว ท่านเซอซัสทำเก่งชะมัด ตาผมชุ่มด้วยน้ำตา เสียงปั่กๆของตรงนั่นกับหลังผมที่กระแทกผนังดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมบิกกระสับกระส่าย “อ๊าาา…” เร็วไปแล้ว!
ท่านขยับเข้าออกอย่างดุดัน หน้าเถื่อนซูดปาก
ท่านคว้าขาอีกข้างบนพื้นของผม ยกมันพาดใหล่ ผมกรีดร้องราวกับสัตว์ตัวนึง
“ทำใม ทำแบบนี้เสียวไปเหรอ” ท่านพูดระหว่างกระแทกไม่หยุด
“ม…ไม อ๊าาาา!!! โอ้! ”
ช่องทางเกร็งขมิบอย่างสุดขีด น้ำผมพุ่งออกมา
…
ผมซบตัวอ่อนบนใหล่ท่าน ท่านเซอซัสคำรามก่อนจะดันผมลงที่เตียง ท่านตามมาทับ
ผมนอนเหมือนตุ้กตา รู้สึกสุขสม
ประเดียวต่อมา ท่านเซอซัส ก็เริ่มขยับไอ้จ้อนข้างในตัวผมอีก ขยับเหมือนควานหา ผมยกหัวขึ้นมาท้วง
“อื้อ…ท่าน อย่าฮะ- -อ้ะ!” ช่องทางบีบรัด
เหมือนท่านเซอซัสจะเจอจุดนั่นเข้าเสียแล้ว ท่านเม้มเนื้อคอผม แล้วจงใจดันกายเข้าไปชนจุดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมเงยหน้าร้องเสียงแห้ง พยายามดิ้น แต่ถูกท่านเซอซัสทำแรงขึ้นอีก
“ผะ…ผมจะฉี่ อ้าาาา!! ฉี่จะราดแล้วฮะ” ผมร้องบอก ไม่ได้นะ!! ฉี่ไม่ได้เด็ดขาด
ท่านเซอซัสไม่สนใจที่ผมพูดเลย กำลังก้มหน้าไซร้หน้าอกอย่างเอาเป็นเอาตาย สบสคำหยาบซ้ำๆ
!!!! ท่านกระตุก น้ำอุ่นๆฉีดเข้ามา
…
.
เสียงหอบค่อยๆเบาลง
“ทะ…ท่านฮะ” ผมพูดเพลียๆ นอนแผ่ไร้เรี่ยวแรง โดยมีท่านเซอซัสทับอยู่ “ขะ..ขอโทษนะฮะ”
“เรื่องอะไร” ท่านเซอซัสพูดขำๆอยู่ข้างซอกคอ
“ผมฉี่ราดอะฮะ”
บางอย่างตลกๆในแววตาคมก็ผุดขึ้น ท่านเซอซัสขำพลางหอบ
“เจ้าเด็ก! เจ้าไม่ได้ฉี่ เขาเรียกว่า ออกสองรอบ…”
ท่านเซอซัสตะแคงตัวให้ดู มีคราบน้ำขาวๆบนกล้ามท้องของท่าน
“อ่าว…”
“ฮะๆๆๆๆๆ” ยักษ์เกาหัวแกรก พลิกมากอดผมจากด้านข้าง “สุดท้าย ก็ยังไม่เรื่องที่นากัลไม่รู้ละวะ”
ผมมองหน้าท่านเซอซัส …ก่อนจะหอมแก้มสากๆอย่างมีความสุข
ในที่สุด ผมก็มีแล้ว มีบางอย่างที่ไม่เคยมี บางอย่างที่ทำให้ปีนออกมาจากซ่องมาดามคืนนั้น ในโลกน่าหวาดกลัวใบนี้ ผมมีไอ้สิ่งนั้นแล้ว
ผมมีความรัก
==================
:L2: :L2:รักผู้อ่าน
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
-
เย้ๆ กลับมาแล้ว คิคิ กลับมาพร้อมกับ... :pighaun:
ขอบคุณมากๆค่ะ นากัลน่ารักเหมือนเดิม
รักคนแต่งเช่นกันจ้า :L1:
-
นากัลมารอบนี้คุ้มเลยนะ ได้ทุกอย่าง ฮ่าๆๆ
น่ารักจริงๆ คิดถึงๆๆ มาต่อไวๆนะจ๊ะ :z2: :z2:
-
:กอด1: กอดคนแต่งค่ะ คิดถึงๆ
:m25: นากัลยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
ตอนนี้ท่านเซอซัสก็น่ารักเนอะ
จากนี้จะมีปัญหาอะไรตามมาไหมหว่า?
ปล. เราเคยเล่นลูุกหมูเหมือนกันค่ะ มันแปลกๆง่ะแต่ก็น่ารักดี 555
-
กริ้ดดด นากัลมาแล้ว คิดถึงนะหนูนะ
มาให้อ่านทีก็ร้อนแรงเหมือนเดิม 55 :impress2:
-
นึกว่าตาฝาด :laugh:ขอต้อนรับการกลับมาค่ะ รอเรื่องนี้ทุกวัน้เลย อยากทวงแต่ไม่กล้าคาดว่าคนแต่งคงมีธุระ
กลับมาได้้้ เลือดสาดมากกกกกกกกกกกกก :haun4:
นากัลน้อยมีความรักเสียแล้ววว
เขิลที่นากัลออกรอบสองแล้วนึกว่าเป็นฉี่...สงสัยคงไม่เคยเจอแบบนี้เลยเข้าใจผิด :z1:
ขอบคุณที่กลับมาคะ อย่าหายไปนานอีกนะ
-
น้องนากัลยังน่ารักเหมือนเดิม
เข้าใจท่านเซอร์ซัส นะ ถ้าจะอดใจไม่ไหว
เด็กอะไรวะ ขนาดไม่ทำอะไรยังดูยั่ว (รึเด็กมันยั่ว???)
งื้อออออ ชอบน้องมากนะ !!!
คิดถึงคนเขียนมากนะคะ
ดีใจจัง คราวหน้าขอยาวๆก็จะขอบคุณมากเลยนะคะ ^^
กอดดดดดดดดด
-
เย้ๆๆๆ นากัลกลับมาแล้ววว
แถมกลับมาแบบร้อนแรงซะด้วยยย :m25: :m25:
-
โอยยยยยยยยยยย
เพิ่งเห็นค่ะ คิดถึงมากมายทั้งน้องนากัล ท่านยักษ์
แล้วก็คุณcloud9ด้วย
"ผมมีความรัก"
:กอด1: :-[
-
:กอด1: กอดๆ คิดถึงๆๆๆๆ
-
เง้อออ นากัลน้อยสุดร้อนแรง อร๊างงง :haun4:
ท่านเซฮร์ซัสยังชอบพูดจากำกวมเหมือนเดิม :z3:
แต่นากัลกลับชัดเจนแล้วกับความรู้สึกของตัวเอง :o8:
-
เย้ๆ นากัลมาแล้ว
-
มาถึงก็ได้เสียเลือดเลย คุคุ :haun4:
-
ว้าววววววววว
มาแต่ละที มีแต่ให้ลุ้นว่าจะโดนท่าใหน
วะฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
สมกับการรอคอยจริง นากัล :haun4:
-
กรี๊ด~~~!!! ชอบตอนนี้อ่า ><
หื่นดี คิคิคิ
:pighaun:
-
คิดถึงนากัล กลับมาทีคนแก่แถวนี้จะกระอักเลือดเลย :pighaun:
-
หนูน้อยมีความรักแล้วว :-[
-
ไม่ว่าจะหายไปนานแค่ไหนแต่กลับมาก็หน้ารักเสมอเลยเจ้านากัลเนี่ย
และตอนนี้นากัลมีความรักแล้ว แถมเป็นรักที่ร้อนเอามาก ๆ ด้วย :-[
:pig4: writer คะ มาต่ออีกเร็ว ๆ นะคะ :impress3:
-
นากัลกลับมาแล้ว
:o8: :-[
ครั้งนี้มันไม่ใช่แค่เซ็ก แต่มันคือความรักใช่มั้ยเด็กน้อย
ท่านยักษ์ ออกมาทำอะไรข้างนอกบ่อยๆ
มีแผนอะไรกันอยู่ แล้วนากัลจะต้องไปเกี่ยวอะไรกับแผนนี้ด้วยมั้ยนะ
กลัวว่าหลังความหวานและร้อนแรง กลับวังไปจะมีมาม่า
:L1: คนเขียนเหมือนกัน แวะมาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ
-
ดีใจที่มาต่อเรื่องนี้นะคะ ต้อนรับการกลับมานะจ๊ะ :mc4:
กลับมาคราวนี้ นากัลน่ารักเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเลย
ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย โดยเฉพาะ.... ความรัก
-
:pighaun:
นากัล ร้อนแรงมาก หุหุ
-
:pighaun:
ชอบเรื่องนี้มาต่อบ่อยๆน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งมาอ่าน ว่าจะเม้นท์หลังอ่านจบ แต่รอไม่ไหวแล้วค่า...
อยากบอกว่าชอบนากัลมากๆๆๆถึงมากที่สุด
ตอนแรกอ่านแล้วหดหู่นิดหน่อย พออ่านไปยิ่งรักตัวเอกขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีความรู้ที่น่าสนใจแทรกเป็นระยะ
ขอบอกว่าป็นงานเขียนคุณภาพมากๆค่า
-
ง่ะ อย่าให้เจ้าตัวเล็กเป็นอะไรไปเลยน๊า ออกจะน่ารัก ซื่อๆ(เหรอออ)
-
ตอนนี้คนอ่านก็มีความรัก
เหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง :-[
-
"ผมมีความรัก"
นากัลน้อยมีความรัก คนอ่านก็มีความสุขค่ะแถมได้เลือดอีกตังหาก :haun4:
-
กลับมาทีร้อนแรงมากมายเลยขอรับ :man1:
-
โอยรักคู่นี้..เซ็กซี่ ร้อนแรง ไร้เดียงสา?...นั่นแหละๆ 555
-
โอ๊ยยยย คิดถึงๆๆๆๆๆ =3=
-
"ผมมีความรัก"
อร๊ายยย นากัลลลล
:-[
-
อยากรู้เซอซัสมีแผนจะทำอะไรต่อไป แล้วนากัลจะเป็นไงอ่าาาา
-
นากัลมาแล้ว ค่อดจิคิดถึงเลยอ่ะ :man1:
และการกลับมาของหนูน้อยก็ยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย แอบฮาตรงไอหนูบอกว่าฉี่แตกนี่แหละ :laugh:
เมอรี่คริสต์มาสนะคะ (เลทไป1วัน ไม่เป็นไรเนอะ :-[)
(http://www.uppicweb.com/x/i/if/1229951974_732273wbbx6c6t4o.gif)
-
หายไปน๊านนาน
-
พึ่งได้อ่าน นากัลน่ารัก ได้เลือดมาด :jul1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แน่ใจแล้วเหรอนากัลว่านี่คือความรักอะ
มันแค่เพิ่งจะเริ่มต้นเองนะ อย่าเพิ่งใจร้อนไป
ท่านเซอซัสก้อนะ ชอบมาทำให้นากัลดีใจอยู่เรื่อยเลย
-
สนุกมากเลยคับ
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกรี๊ด
"ผมมีความรัก"
อ๊าก...............
แม่ยกหัวใจพองโตมาก ><
-
ตอนที่ 28
ท่านเซอซัสพาผมออกมาจากโรงเตี้ยม กว่าจะเดินมาถึงวังก็บ่ายแก่แล้ว ผมจูงเจ้าหมูไปส่งถึงเต้นท์ของท่านเซอซัส
“ปล่อยให้มันเดินในเต้นท์ข้านี่ล่ะ เดี๋ยวไอ้บัทกลับมาแล้วจะให้มันเอาไปอาบน้ำ” ยักษ์ถอดเกราะวางที่เตียง ขณะที่ผมกำลังลูบหัวและมองหน้าเจ้าหมูน้อย
“พรุ่งนี้เช้า ผมจะเจอท่านเข้าไปรายงานรึเปล่าฮะ” ผมเอ่ย
“ใช่แล้ว”
ผมปล่อยลูกหมู หันมาเจอท่านเซอซัสที่เดินเข้ามาโอบผม
“เจอกันพรุ่งนี้”
“ฮะ” ผมยิ้ม รู้สึกเศร้าๆเมื่อนึกว่าพวกเราจะต้องกลับไปอยู่ในหน้าที่เดิมอย่างไร
แววตาคมมองผมนิ่งเงียบ เหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่เปลี่ยนใจ
“แล้วเจอกัน นากัลน้อย ”ท่านเซอซัสขยี้หัวผม ผมก็หอมเสื้อท่านนึงฟอด ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินออกจากเต้นท์ไป
…………………..
พอผมไปถึง เมยาก็ลากผมไปที่ห้องทานอาหารกลางฝั่งขวา ท่านบาลิธกลับมาจากซ้อมแล้ว วันนี้กษัตรย์เนบูนิดัสรับสั่งให้ท่านบาลิธร่วม ทานอาหารเย็นด้วยแค่สองพระองค์ วันนี้ท่านกินเร็วเป็นพิเศษฮะ สงสัยท่านจะเหนื่อยจากซ้อมน่าดู เวลาท่านเนบูนิดัสถามก็ตอบน้อย ผมคอยรินน้ำให้ทั้งสองพระองค์ ผมสังเกตุว่าท่านบาลิธไม่ได้คุยเล่นกับผมต่อหน้าพ่อเลยแหละ ส่วนตอนนี้ผมกำลังเหม่อใส่ดอกไม้มุมห้อง
“บาลิธ” ฝ่าบาทเอ่ยระหว่างตักสตูว์
“ครับ ท่านพ่อ”
“เมื้อเช้า ในเอคบาทาน่า เริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้วนะ?”
ผมหันไปมองเมยาที่เดินเอาเหยือกไปเก็บ
“กองทัพเรือหรือ?” ท่านบาลิธกล่าว
“ไม่ พลม้า พวกนั่นลักลอบขนม้าออกไป”
“แต่ท่านลุงที่เอคบาทาน่ารับปากว่าจะดูแลเรื่องจำนวน” ท่านบาลิธชะงัก เงยหน้ามองบิดา
ฝ่าบาทเนบูนิดัสจิบไวน์แก้วที่สองแล้ว “ใช่ และ รู้ใหม ลูกรัก…ข้าคิดว่ามีการยักยอก”
“ท่านพ่อสั่งประหารเขาหรือ?” ท่านบาลิธตกใจ
ท่านเนบูนิดัสดื่มไวน์หมด หันมาหาผม ผมมองอย่างเลิกลั่ก ก่อนจะรีบ รินไวน์ให้ท่าน
“….เขาเลี้ยงข้ามาแต่เด็ก!!!” ท่านบาลิธตะคอก ! ผมสะดุ้ง
“ทำใมไม่พาเข้ามาที่นี้ก่อน !! พ่อต้องยกเลิกกฎหมายฉบับที่ 14!!” ท่านบาลิธวางมีด กระแทกหลังกับพนักเก้าอี้ ผมไม่เคยเห็นท่านโมโหมาก่อน ฝ่าบาทสั่งประหารใครหรอ? น่ากลัวจัง
“บาลิธ เจ้าอ่อนข้อต่อพวกทาสและโจรผู้ร้ายมากเกินไป….อาณาจักรอยู่ไม่รอดถ้าไม่มีกฎข้อนั้น” ฝ่าบาทตอบสีหน้าเรียบเฉย หั่นผักในจาน
ท่านบาลิธนิ่ง ไม่แตะอาหาร
“ท่านพ่อได้ลงไปที่คุกใต้ดินบ้างรึเปล่า? พ่อรู้รึเปล่าว่า กฎหมายข้อนี้กลายเป็นเรื่อง ควักลูกตา ตัดแขนขา ข่มขืน เผาทั้งเป็น- - พวกเขาเป็นแค่ศัตรูทางการเมือง พวกเขาไม่ใช่โจรชั่วร้าย…”
“ศัตรูก็คือศัตรู ลูกเอ๋ย…” ฝ่าบาทตอบ
ผมยืนตัวแข็ง ไม่รู้ว่าควรจะขอตัวออกไปก่อนรึเปล่า ท่านบาลิธจ้องหน้าพระบิดาราวคนผิดหวัง แววตามีความโกรธครุกกรุ่น
“พวกพระซิกกูแรทเริ่มพูดกันแล้ว เรื่องที่พ่อไม่นับถือเทพมาร์ดุก”
“ชาวแอสซีเรียคือนักรบ …บาลิธ “ท่านเนบูนิดัสกล่าว วางซ้อม หันมาสบตาท่านบาลิธ ”เจ้าเป็นนักรบผู้เก่งกาจ ยิ่งว่าพี่เจ้าเนนันตาร์ หรือแม้แต่ข้าเอง - - อย่าปล่อยให้ ความเชื่อบ้าๆบอๆมันบั่นทอนวิญญาณของเจ้า”
“นักรบกับฆาตกรไม่เหมือนกัน” ท่านบาลิธถอนหายใจ
“นี่ไง ดูซี ศาสนาทำให้เจ้าอิดโรยแค่ไหน “ กษัตริยเนบูนิดัสเช็ดมือกับผ้าลวกๆ ส่งสัญญาณให้สาวใช้นอกห้อง เขาค่อยๆลุกขึ้น
“- -กระนั้นเจ้าก็ปฎิเสธความจริงไม่ได้หรอก ลูกเอ๋ย เพราะเจ้าเป็นมาแล้วทั้งสองอย่าง”
“ข้าไม่เคยเป็นฆาตกร ข้าไม่มีทางสั่งประหารท่านลุง” ท่านบาลิธตอบทันควัน
“เจ้าทำ…บาลิธ…”ฝ่าบาทเนบูนิดัสเดินมาทางผม ผมเขยิบไปชิดผนังเพื่อให้ทาง
“เจ้าทำกับอโดนิส”
..
หลังคำพูดของกษัตริย์ผู้ปกครองแคว้นบาบิโลนเนีย ท่านบาลิธก็หยุดโต้ตอบไป เงาของตะเกียงในห้องทำให้ใบหน้าดูวูบไหว ท่านบาลิธก้มหน้าเฉย ไม่น่าเชื่อ ผมคิด ท่านบาลิธฆ่าอโดนิสจริงๆ
“ท่านพ่อเรียกข้ามาทำใม?” ท่านเอ่ยหลังจากความเงียบยาวนาน
“เจ้ารู้”
“ท่านพ่อต้องการจะส่งข้าไปเอคบาทาน่า…. ให้ข้าไปจัดการกลุ่มโจรเปอร์เซียที่นั่น” ท่านบาลิธหันมายิ้มเย็นๆให้ฝ่าบาท
“เจ้าจะทำตามใจพ่อรึเปล่า?”
“ข้าจะออกเดินทางอาทิตย์หน้า”
======================
เย็นวันนั้น ผมเดินออกไปเอาผ้าท่านบาลิธ จากสาวใช้นอกวัง เมยาบอกว่า ถ้าผมชอบข้างนอก เธอจะโยนงานขนผ้าให้ผม เพราะต้องออกไปเอาที่โรงซักรีด ผมเงยหน้ามองฟ้าสีแดง เมฆเป็นเส้นริ้วๆเหมือนขนสัตว์ คนงานชายคนหนึ่งทักผม ผมยิ้มให้ ทั้งๆที่ผมเริ่มจะคุ้นเคยกับที่นี้แล้ว เกือบจะเรียกมันว่าบ้านได้แล้วแท้ๆ ผมเลยไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจที่ต้องติดตามท่านบาลิธไปที่เอคบาทาน่า
เพราะผมรู้ว่ายังไงองค์รักษ์คนโปรดของท่านก็ต้องติดตามไปด้วย…ท่านเซอซัส ยังไงเราก็ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมแค่รู้สึกเหนื่อยฮะ เหนื่อยที่ไม่รู้ว่าโชคชะตามันจะเป็นยังไง ผมไม่รู้จักสงครามของพวกผู้ใหญ่ ท่านบาลิธต้องไปรบกับกลุ่มโจรเปอร์เซียที่แอบลักลอบนำม้าไป - -
ผมคิดว่าจะได้เติบโตที่นี้ ในวัง….ผมไม่รู้ว่าความเป็นอยู่ที่เอคบาทาน่าจะเป็นยังไง ท่านบาลิธบอกว่ามันเป็นเมืองทางเหนือติดกับเปอร์เซีย
เปอร์เซียของพี่…ทั้งๆที่พยายามจำมาตลอด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกกลัวชื่อนี้จังเลยอะฮะ ไม่รู้ทำใม ผมรู้สึกว่ามันกำลังจะมีอิทธิพลกับชีวิตผมอย่างมาก…มากเกินไปจนผมกลัวแล้วฮะ
-----------------
คืนนี้คือคืนที่กิลนัดผม ท่านบาลิธเครียดมาก หลังอาหารเย็นท่านก็เข้าไปในโรงเก็บอาวุธ เช็ครายชื่อของต่างๆ และกลับไปทำงานที่ห้องต่อ ท่านนั่งเขียนจดหมายโดยที่มีผมนวดให้ ตั้งแต่ที่ท่านไปกินอาหารกับท่านพ่อ ท่านบาลิธก็ดูอารมณ์เสียไปทั้งวัน
“วันนี้เท่านี้ล่ะ…กลับไปที่หอเถอะ นากัล” ท่านสั่ง ก่อนจะลุกเพื่อเอาหนังสือไปเก็บ
“ฮะ” ผมเก็บเก้าอี้ ยกถาดเปล่า กำลังจะเดินออกไป
“นากัล” ท่านบาลิธเรียกไว้ ผมหันไปเห็นท่านกำลังลงมาจากบันใดตู้หนังสือ
“เจ้าเสียใจรึเปล่าที่ต้องไปกับข้า… ที่ต้องออกจากวังน่ะ” ท่านเดินเข้ามาใกล้
ใบหน้าอบอุ่นดูมีร่องรอยความเหนื่อยล้า แต่ตอนพูดกับผม ท่านก็ยิ้ม
“ไม่หรอกฮะ” ผมตอบตามที่รู้สึกจริงๆ อยู่กับท่านบาลิธ ผมไม่เคยรู้สึกเศร้าเลย ถึงแม้ว่าผมจะชอบท่านเซอซัสแค่ไหน
“ท่านบาลิธช่วยชีวิตผมไว้ ผมจะติดตามท่านไปในทุกที่ที่ท่านอยากไปฮะ”
ท่านบาลิธทำหน้าแปลกใจขึ้นมา แล้วท่านก็ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะ นากัล” ท่านลูบหัวผมเบาๆ
ผมกลับมาที่หอเร็วเกินเวลา และ เลลาห์ก็ยังทำอาหารไม่เสร็จ
“อ่าววันนี้ท่านบาลิธไม่เล่นจ้ำจี้หรอ? ” เอลลี่ทักผมหน้าตาทะลึ่ง
ผมส่ายหน้า มองเจ้าเอลลี่ที่กลิ้งเล่นอยู่บนฟูกห้องโถง
“แล้วเซอซัสล่ะ?”
เลลาห์กระแทกหม้อเสียงดัง!!! หันควับมาส่งสายตาน่ากลัวให้ผมอะ หง๊า!!แย่แล้ว
“…เจ้าโง่!” ผมกระซิบดุๆใส่เอลลี่
“มันหลุดปากน่ะ”
ผมแกล้งฟอร์มทำเป็นนอนกลิ้งตามเจ้าเอลลี่บ้า ฝังหน้ากับฟูก เลลาห์ทำเสียงจิ้จ้ะในลำคอ ก่อนจะมีเสียงหั่นผักต่อ
“แล้วสรุปเจ้าต้องไป เอคา บารานาท่าจริงๆหรอ?”
“เอค-บา-ทา-น่า!” ผมเน้นคำให้อย่างอารมณ์เสีย “เจ้าเกือบทำข้าซวยแล้ว”
“แล้วเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่”
“ข้าไม่รู้…จนกว่าท่านบาลิธจะจัดการพวกโจรเปอร์เซียได้หมดกระมัง - - เอลลี่ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย”
“อะไร?” เจ้านั่นตะแคงตัว
ผมยันตัวลุกขึ้น เดินไปเอากระดาษบนโต๊ะ กลับมาล้มแผละที่ฝูก
“เจ้าเขียนหนังสือไม่ได้” เอลลี่ย่นหน้า
ผมแลบลิ้นใส่ และลงมือเขียน
…. .เสียงแท่งดินลายมือผมครั้งแรก ผมพยายามจะทำให้เหมือนรอยสักบนแผ่นหลังท่านเซอซัสที่สุด
ใช่แล้วล่ะ…..ลายเส้นแบบนี้..
เอลลี่อ้าปากหวอ พอผมเขียนเสร็จ
“ภาษาอะไรน่ะ?” ผมกำลังจะบอกว่าช่วยไปถามอาจารย์วิชาอักษรหน่อยเถอะแต่ว่า
“เสรีภาพ”
พวกเราสองคนสะดุ้งออกจากกัน เลลาห์ยืนถือหม้อ ค้ำหัวพวกเราอยู่ สายตาหงุดหงิด
“เสรีภาพ ในภาษา เปอร์เซีย- - “ เธอตอบ
========================
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกคนนะคะ อ่านเม้นแล้วมีความสุขมาก :กอด1: :pig4:
นากัลน้อยจะต้องเดินทางสู่การเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยแล้ว และเติบโตไปพร้อมกับมัน ขอบคุณที่ติดตามมค่าาาาา :L2:
(http://image.ohozaa.com/i/266/800pxmap_of_assyria.png)
เอคบาทาน่าอยู่มุมขวาบนค่ะ
-
นากัลมาแล้ว เย้ๆ
-
นากัล นากัล นากัล คนแต่งกลับมาแล้วว
-
การเมืองยิ่งเข้มข้น
เจ้าหนูนากัล เข้มแข็งและเอาตัวรอดให้ได้นะลูก :กอด1:
เฮ้อ......รู้สึกเหมือนกับไปเอคบาทาน่าครั้งนี้ ต้องมีอะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นแล้วส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
เอาฟระ อย่างน้อยก็มีท่านยักษ์ และอีกอย่างนากัลก็ต้องทำให้ได้ตามคำพูดด้วยว่าจะไม่ทิ้งท่านบาลิธ
นากัลสู้ๆ คุณcloud9 ก็สู้ๆนะคะ
-
นากัลลลล... :กอด1:
เจ้าเด็กกำลังจะได้เดินทางไกลไปกับท่าบาลิธและท่านเซอร์ซัสด้วย
งานนี้คงมีอะไรตื่นเต้นน่าดูเลยเนอะ :teach:
+1 ขอบคุณค่า สวัสดีปีใหม่นะคะไรท์เตอร์ :mc2:
-
กรี๊ดดด นึกว่าตาฝาด ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องราวที่นากัลจะต้องผจญภัยเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว...
นากัลยังเด็กและไร้เดียงสาอยู่เลยอ่ะ
เฮ้อออออ
คนแต่งไฟท์ติ้ง นากัลไฟท์ติ้ง
ขอบคุณสำหรับเรือ่งสนุก ๆ ดี ๆ ในปีนี้ ปีหน้าก็ขอให้สนุกยิ่งกว่านี้อีก...มาถี่ ๆ ด้วย
ปีใหม่ไปเที่ยวไหนเดินทางปลอดภัยนะคะ
-
ข้มข้นขึ้นรื่อยๆ
-
อย่างไงก็แล้วแต่ ขอให้ชีวิตนากัลเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีก็แล้วกันเน้อ... :pig4:
-
เอาน่า นากัล ถือซะว่าไปเที่ยวนะ ขืนอยู่วังนะ โดนรังแกแน่ๆเลยอ่ะ ไปด้วยแหละดีแล้ว
มารอนะจ๊ะ ต่อไวๆน๊าหายไปนานคิดถึงมากๆเลยจ้า :กอด1: :กอด1:
-
บาธิสนี่ดีเวอร์เลยอ่ะ
ปล คิดถึง บทรักของบาธิสกะนากัลอ่ะ
เหอๆๆ
แอบนอกใจเซอร์ซัส
-
ความจริงน่าจะใกล้เปิดเผยแล้วสิ ลุ้นๆ
สงสารท่านบาลิธด้วยอ่า
-
จะมีการเปลี่ยนแปลงแล้วเหรอ ขอให้เปลี่ยนไปในทางที่ดีนะนากัล
:pig4: คะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มาต่อไวๆน้า
-
Happy New Year 2011 มีความสุขมาก ๆ ตลอดปีตลอดไปคะ :L2:
-
ชอบนากัลมากๆเรย เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ในที่สุดก้ตามทันจนได้ ดังนั้นขอเม้นรวบยอดเรยนะคะ ชอบการแต่งเรื่องมากเรย ความรู้ปึ้กมากกก 555 พอดีกะที่เรากำลังเรียนเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เลยทำให้อะไรๆมันเข้าใจได้ง่ายเข้าไปอีก ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้ติดตามนะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วเลือกพระเอกไม่ได้เรย 555 แบบอยากเก็บเทอไว้ทั้ง2คน แต่จะเปนใครก้เชียรมอ่ะ เพราะเค้าชอบนากัลที่สุด 555 สวัสดีปีกระต่ายนะคะ ;)
-
สุขสันต์ปีใหม่ค่ะ :L2:
เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
นากัลจะเจอกับอะไรอีก
ลุ้นๆ
-
:impress2:
แอร๊ยยยยยยย
เข้มข้นมากค่ะ ลุ้นจัง :serius2:
ดีใจมากๆ ไรท์เตอร์มาต่อแล้วว อิอิ
-
อยากให้มาอัพบ่อยๆจัง ชอบทั้งบาลิธทั้งเซอร์ซัสเลย
บาลิธดูเป็นคนดี ไม่อยากให้เป็นอะไรมากเลย
-
พึ่งมาอ่านค่ะ
อ่านรวดเดียว 28 ตอนเลย
สนุกมากๆเลย o13
มารอนากัลนะคะ :call:
-
ชะแว๊บบบ!! :really2: ไรท์เตอร์แวะเข้ามาคิดถึงผู้อ่านค่ะ 5555
:L2: กำลังแต่งอยู่ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆๆๆๆที่คอยติดตาม สวัสดีปีใหม่ด้วยนะคะ(ช้าไปสองวัน)
ปอลอ ผู้แต่งเผอิญไปฟังเพลงนี้เข้า แล้วนึกถึง นากัลมากๆๆๆ แบบมันดูเป็นบรรยากาศยุคนั่นดี อารมณ์เพลง 5555 เลยอยากเอามาฝากเล่นๆค่า
http://www.youtube.com/watch?v=QxpGusSQNVA
:3123:
-
เข้ามาจิ้มๆ ไว้ก่อนนะจ้ะ
เดียวค่อยเข้ามาอ่านจ้า :bye2:
-
+1 เป็นกำลังใจ :L2:
-
o13 ชอบมากๆเลย เป็นกำลังใจ
ให้ไร้ท์เตอร์ ๆ
-
การผจญภัยครั้งใหม่ของนากัลน้อย
หลงรักหนูจริงๆ เล้ย
....
สวัสดีปีใหม่นะคะผู้แต่ง (ช้ากว่าอีกนะ)
มีความสุขมากๆ นะคะ
-
คุณไร้ท์เตอร์ จะมาต่อมั้ยวันนี้
คิดถึงเหลือเกิ๊นแล้ววว 55
-
สนุกมากคับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน คิดถึงนากัล และไรเตอร์มากๆเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ สู้ๆ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มาแว้วววววววว :sad4:
ดีใจมากค่ะ :monkeysad:
อย่าหายไปนานอีกนะคะ :กอด1:
-
เย้ๆๆๆ มาต่อซักที ใจหายใจคว่ำหมดเลย นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้วอะ มันสนุกมากๆๆๆๆ
แอบสงสารท่านบาลิธนะ โดนสวมเขา :m15: ท่านบาลิธเป็นพระรองหรือนี่ :sad11:
มาต่อเร็วๆนะไรเตอร์ ^^ ขอบคุณจ้า
-
=============
ตอนที่ 29
“เอามาจากไหนน่ะ?” เลลาห์ถามคิ้วขมวด
ซะ …ซวยแล้ว ผมรีบพลิกหน้ากระดาษคว่ำแล้วลุกขึ้นยืน เลลาห์เอาหม้อมาบังทางเต็มๆ
“เห็นยังงี้ อย่าคิดว่าข้าอ่านภาษาไม่ออกนะ….ตอบมา นากัล เจ้าเอามาจากไหน?”
ผมยิงฟัน “เอ่อ …เขียนบน ..ผ้าอะฮะ ผ้าคนงานซักรีด” ผมพยายามทำเสียงแนบเนียนที่สุด
เลลาห์หรี่ตาไม่เชื่อ “แน่ใจหรอ นากัล” น้ำเสียงเธอแหลมสูง
“แน่ใจฮะ” ผมเหงื่อตก ไอร้อนในหม้อของเลลาห์พวยพุ่งออกมาบังใบหน้าผมจางๆ
อาจจะเป็นเพราะไอน้ำทำให้เลลาห์จับโกหกผมไม่ได้ถนัด เลลาห์ถอนหายใจแล้วก็เดินไปวางหม้อที่โต๊ะ “มา!..กินได้แล้ว”
ผมเดินไปที่โต๊ะ ทานอาหารกับเอลลี่ พลางมองแผ่นหลังเลลาห์ เปียแมงป่องที่ผมแสนชอบแกว่งไกว….นี่ ผมก็ต้องจากเลลาห์ไปแล้วงั้นสิ
เจ้าเอลลี่และแฝดด้วย…
… …
คำว่า เสรีภาพ ภาษาเปอร์เซียถูกสักไว้บนหลังของท่านเซอซัส …ท่านเซอซัสเป็นอะไรกับเปอร์เซียนะ? หรือว่าท่านเป็นคนเปอร์เซีย แล้วถ้าเปอร์เซียเป็นศัตรูกับพวกคาลเดียน ยังงี้ ท่านเซอซัสมาเป็นแม่ทัพได้ยังไง ??
- - เว้นแต่ว่าพวกเขาไม่รู้
…………………..
แล้วช่วงเวลากลางคืนก็มาถึง เอลลี่ไปนอนกับท่านดันชิ เลลาห์นั่งคุยกับสาวใช้อีกคนที่โต๊ะอาหาร ผมวิ่งปรู้ดผ่านประตูครัว และออกจากหอสนม
ผมต้องไปพบกิล ที่อุโมงค์ใต้ดินตอนคาบหนึ่ง นี้ก็คงใกล้เวลาแล้ว ผมเดินย่องๆผ่านความมืดมิดของโถงใหญ่ เดินผ่านบันใดหน้าพระราชวัง เข้าซอกเล็กๆซึ่งเป็นปากอุโมงค์
ไฟบนจุดประทีบบางอันก็ดับไปแล้ว ผมยืนค้างอยู่หน้าปากทาง….
น่ากลัวจัง กิลจะรออยู่อีกฝั่งหนึ่งหรอ? ผมมองไปรอบๆไม่มีใครอยู่เลย แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าไป
..ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของผมสะท้อนไปมาในอุโมงค์สลัว
..
.
ผมมาถึงปากทาง กิลรอยู่ตรงนั้นเอง มือถือจุดประทีบ ใบหน้าของเขาแช่มชื่นเมื่อเห็นผม
“ขอบคุณพระเจ้า” กิลพึมพำอย่างดีใจ เดินพรวดเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะกอดผม …แต่เขินขึ้นมาพอดี เขาเอามือลงอายๆ
“เจ้ามีอะไรจะบอกข้า? ” ผมถาม “รีบๆหน่อยนะ ข้าต้องกลับไปที่หอ”
“ไม่นานหรอก” กิลบอก ยิงฟัน…ผมอยากจะคิดว่ากิลคือพี่โจมาร์ อย่างน้อยมันก็ดับความคิดถึงพี่ไปได้บ้าง
ผมเดินตามกิลมาที่ห้องส่งของ เราเดินขึ้นบันใดเพื่อออกไปด้านนอก
กิลหันมาปิดประตูให้ผม ยกประทีบสูงขึ้น
“นี่เรากำลังจะไปไหนหรอ?”
“พวกเขาอยากพบเจ้า” กิลกล่าว คว้าข้อมือผมแล้วเดินไปตามทาง
“ใคร?”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ข้าไม่มีทางทำอะไรไม่ดีกับเจ้า” กิลพูดอย่างแข็งขัน “แค่จะพาไปแนะนำตัว”
เราออกมาจากด้านของพระราชวัง คูน้ำสะท้อนระยิบระยับ เรือลำเล็กแกว่งช้าๆ อากาศยามค่ำคืน ทำให้ผมชื่นปอดมาก พระราชวังยามกลางคืนสวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย? ยอดซิกกูแรทเปล่งแข่งกับดาว ที่นี้เหมือนสวรรค์เลย
(http://image.ohozaa.com/i/c19/babylonnight.jpg)
..อาทิตย์หน้าผมก็ต้องจากมันไปแล้ว
กิลเดินเลาะไปตามทางคูน้ำ มีทหารเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไรพวกเรา คงเพราะกิลเป็นคงงานกระมัง
กิลเลื่อนจากจับข้อมือ ลงมาที่มือ ไม่กล้าหันมามองผม…ผมหัวเราะคึ่ด!
พวกเราเดินผ่านสวยลอย เลี้ยวไปทางโรงเก็บอาวุธ เดินเท้าเปล่าบนถนนดินทราย จนกระทั่งมาถึงโรงทาส
กิลอ้อมไปเข้าประตูด้านหลัง หันมามองหน้าผมเหมือนไว้เนื้อเชื่อใจมาก ก่อนจะปล่อยมือ และวาดประตูออก ให้ผมเดินเข้าไปก่อน
ภาพด้านใน คือเตียงไม้ผุๆเรียงกันมากมาย ร่วมห้าสิบได้ แล้วยังมีบันใดไปยังชั้นสองอีก ทาสชาวยิวกำลังนั่งรวมกลุ่มกันอยู่กลางห้อง เหมือนปรึกษาอะไรซักอย่าง ไม่เว้นแต่เด็กยิวตัวเล็กๆและผู้หญฺิงก็อยู่ที่นี้ด้วย
แล้วตอนนี้ ทุกสายตาจับจ้องมาทางผม
“อะ- -” ผมหันมาหากิลงงๆ
กิลตามเข้ามาและปิดประตูปึง เขาพูดกับทุกคน “ข้าพาเขามาแล้ว”
เกิดเสียงหึ่งๆเหมือนฝูงผึ้งดังโดยรอบโรงทาส คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นมา คนที่ยืนอยู่แล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ ทุกสายตาพิจารณาผม กระซิบกระซาบ
ผมถอยไปชนกิล “นะ- -นี่มันอะไรกันน่ะ กิล?!”
“ทำใมทุกคนถึงรู้จักข้า?”
“เงียบ!!” มีเสียงหญฺงชราดังขึ้น ณ มุมห้อง เธอกำลังขโยกเขยกมาทางผม ชายหนุ่มชาวยิวเดินเข้ามาจับใหล่ผม มีสีหน้าดีใจ เขาคุกเข่าลง
ผมตาเปิดโพลงกว้างด้วยความฉงน
หญิฺงชราขโยกเขยกมาถึง ชายหนุ่มชาวยิวหันไปบอกเธอ “ใช่เขาครับ….ใช่แน่ๆ”
“เปิดแขนดูซิ” เธอสั่ง กิลเลิกแขนเสื้อผมขึ้น ผมหันไปหันมา
ทุกคนในห้องดูเปล่งเสียงราวคนดีใจออกมา ผู้หญิงบางคนกระโดดโลดเต้น
“เจ้าหนูงงใหญ่แล้ว” หญิงชราเอ่ย “พาเขาเข้ามานั่งก่อนเถอะ !! พวกเรา นี่คือ เนอร์กาลของเรา”
ผมทำจมูกย่น นั่นไม่ใช่ชื่อผมซะหน่อยฮะ กิลเดินตามมาจับมือผม และพาไปนั่ง พร้อมๆกับชาวยิวคนอื่นๆ
“ฟังนะ นากัล” กิลโน้หน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาดำขลับจดจ้อง “พี่โจมาร์ขึ้นเรือไปกับพวกเปอร์เซียแล้ว”
“ห๋า?”
“ใช่…พี่ไม่ได้อยู่ที่ท่าเรือแล้ว พี่ขึ้นเรือไปกับพวกเปอร์เซียเมื่ออาทิตย์ก่อน”
ขณะนี้ทุกคนเงียบสนิทยิ่งกว่าผี ผมอ้าปากหวอ “ทำใมล่ะ?”
กิลยืดตัวขึ้น สบตาชายหนุ่มยิวข้างผม
“มันมีคำทำนาย / พวกเปอร์เซียระดมพลแล้ว” หญิงชรากับชายยิวพูดพร้อมกัน
“เนอร์กาล” กิลเอ่ย
“อ่า…ข้าชื่อ นากัลนะกิล” ผมยิ้มบางๆให้เขา
“ไม่ ข้าหมายถึง ชื่อในตำนาน….เนอร์กาล คือชื่อ เทพแห่งสงคราม เจ้ารู้หรือไม่?”
จริงหรอ? ผมไม่เคยรู้เลย ทำใมชื่อผมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ ผมส่ายหัว “แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะฮะ?”
ตอนนี้ชาวยิวเข้ามาล้อมผมกันเต็ม อีกทั้งบ้างก็ร้องให้ บ้างก็ยิ้มกว้างให้ผม
หญิงชราจับข้อมือผม “ในคำทำนายของชาวเรา เมื่อใดที่ เนอร์กาลได้สถิตอยู่ใกล้กษัตริย์ ยุคนั่นจะเกิดสงครามมหาวิปโยค และด้วยเหตุนั้นแล มนุษย์จะได้ครองเสรีภาพ”
ผู้คนรอบห้องต่างพยักหน้า เด็กตัวเล็กๆ หน้าตาเปื้อนโคลนวิ่งเข้ามานั่งยองๆที่เท้าผม
“ตะ…แต่” ผมอ้ำอึ้ง สีหน้าของทุกคน- -มัน - -ทุกคนกำลังเข้าใจอะไรผิด “แต่ ผม ไม่ไช่- -เนอร์กาล --นะฮะ”
“ตามคำทำนาย เนอร์กาลจะเป็นเด็ก มีเอกลักษณ์สะดุดตา และมาจากแหล่งอบา - -”
กิลหันไปพึมพำกับชายยิวที่กำลังพูด เขาหยุดไป
กิลห้มลงมากระซิบใส่หูผม “เขาหมายถึง เรื่องอาชีพเก่าของเจ้าน่ะ”
“ผม ” ถ้อยคำถูกกลืนหายไป โสเภนีงั้นหรอ? ตามคำทำนาย คือต้องเป็นโสเภนี?
กิลคุกเข่าลงตรงหน้าผม ดึงมือไปจับ
“ช่วยพวกเราด้วยเถอะ นากัล” แววและน้ำเสียงของเขาเด่นชัด ทุกคนรอบกายผมพยักหน้า ยามที่เขามองผม เหมือนฝากความหวังยิ่งใหญ่ไว้ อยู่ๆคอผมก็แห้งผาก
“แต่ผม- -” ผมก้มหน้าลง เพราะทนสายตาไม่ไหว “ผมเป็นแค่นากัล…..แค่ นากัล”
“ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว…” หญิงชรากล่าว น้ำเสียงเธอกังวาลไปทั่วห้อง
…“นากัล เจ้าจะเป็นผู้ปลดปล่อยชาวยิว”
=======================
ผมช็อคและพูดอะไรไม่ออก ทุกคนประชุมกันเสียงดัง เถียงอะไรกันที่ผมไม่ได้ยินด้วยซ้ำ ผมกำลังดิ่งลงสู่ความมึนงง เหวลึกที่ดูไม่มีที่สิ้นสุด
เรื่องนี้มันมากเกินไปที่ผมจะรับได้ภายในค่ำคืนนี้ กิลกล่าวบางอย่างกับหญิงชรา เธอพยักหน้า หลังจากนั้นกิลก็ เดินมาหาผม
“ข้าจะพาเจ้ากลับวังก่อน ประเดียวเลลาห์เอ็ด”
ผมพยักหน้า ครั้งนี้เป็นฝ่ายดึงมือกิลมาจับก่อน ผมเดินก้มหน้าเงียบๆไปตลอดทาง ผ่านความสวยงามของวังบาบิโลน
จุดประทีบของกิลสว่างไสวนำทาง เขาบีบมือผมแน่น ตอนเรามาถึงหน้าอุโมงค์
“นากัล” เขาหยุดเดิน “ข้าขอโทษ ” กิลหันหน้ามา เสยผมดำขลับ “มันเป็นความเชื่อน่ะ ข้าไม่ได้จริงจังมาก แต่พวกเขา- -”
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมยิ้มมุมปาก
“แต่ข้ารู้ว่าข้าคือใคร ” ผมรับประทีบมาจากกิล ชี้ไปที่ข้อมือลวกน้ำร้อนของเขา “และ กิล ขอบใจนะ”
ใช่ ผมรู้ว่าผมคือใคร และ ผมรู้ว่าผมต้องการอะไร
คืนนี้ ผมได้รู้เรื่องราวมากมายจากชาวยิว
เปอร์เซียจะยกทัพมาในไม่ช้า และ พวกเขาก็แข็งแกร่งมาก
ท่านเซอซัส ก็มีส่วนร่วมในเรื่องเหล่านี้ด้วยแน่นอน เพราะ เขากรีดแผลให้ผม ไหนจะรอยสักเรื่องเสรีภาพนั่นอีก
ท่านบาลิธ…ผมเป็นห่วงท่าน และ ผมสัญญาไปแล้วต้องทำให้ได้
แล้วก็ เรื่อง เนอร์กาล…ชายยิวต้องการให้ผมทำบางอย่าง บางอย่างที่ผมเกรงว่าจะน่ากลัว พวกเขาอาจจะยังไม่ขอผมตอนนี้ แต่อีกไม่นานหรอก ผมดูออกฮะ
สิ่งที่ผมคิดตอนนี้…ระหว่างวิ่งขึ้นหอสนม คือ ขอให้ผมได้นอนหลับ ขอให้ผมฝันดีในคืนนี้ด้วยเถอะ
==========================
เกร็ดประวัติศาสตร์
(http://image.ohozaa.com/i/737/mountaingoddess.jpg)
ชื่อ Nergal, Nirgal, or Nirgali (Hebrew: נֵרְגַל, Modern Nergal Tiberian Nērḡál) หมายถึง เทพหนึ่งในเจ็ด ของบาบิโลน Nergal(เนอร์กัล)ได้กล่าวถึงไว้ในคำภีร์ฮิบรู ว่าเป็นเทพของ Cuth (Cuthah)เป็นบุตรแห่ง Enlil และ Nihlil.
ในบางตำรากล่าวว่า เนอร์กัลเป็นเทพแห่งสงครามและปกครองนรก
ในบางตำรากล่าวถึงเนอร์กัลในแง่ของปิศาจ เทพแห่งเพลิง เป็นด้านร้ายของดวงอาทิตย์ ส่วนมากจะถูกใช้ แทนคำว่า satan
-
จะรีบมาต่อตอนที่ 30 เร็วๆน้าค๊าา :z2: ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่าน
:pig4: :pig4: คอมเม้นด้วยน้าค๊า จะมีความสุขซึ้งมากกก 5555 รักทุกคน :3123:
-
เรื่องราวเข้มข้นขึ้นทุกที รอตอนต่อไปจ้ะ
-
นากัลเป็นคนตามคำทำนายนั้นจิงๆหรอ???
แล้วตกลงท่านเซอร์ซัสเป็นอะไรกับเปอร์เซีย???
อย่าบอกน่ะว่าเป็นเช้าชายแห่งเปอร์เซียปลอมตัวมา :laugh: :laugh:
-
ตายแล้วนากัล นี่หนูจะเป็นไรไหมเนี่ยยยย
หนูอายุเท่าไหร่เชียว แทนที่จะได้มีชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปเหมือนคนอื่น ๆ ยังต้องมาเป็นโสเภนี่เด็กอีก
สงสารไม่รุ้จะสงสารยังไงแล้ว
แล้วไอ้ที่มาฝากความหวังยัดเยียดให้นากัลเป็น เนอร์กีลน่ะ มันสับสนนะ
เซอซัสเป็นเจ้าายเปอร์เซียปลอมตัวแน่ ๆเลย
-
เริ่มเปิดปมล่ะ
สงสารนากัลจัง ถ
-
รอ ร๊อ รอ ตอนหน้าจะเป็นไงน้า นากัล
-
ในที่สุด ก็ บอกออกมาแล้วว่า นากัล สำคัญเยี่ยงไร
โฮยยย น้องยิ่งใหญ่มากนะ ><
กลัวเหมือนนากัลเลย ว่าเค้าจะให้ทำอะไรน่ากลัวๆอ่ะ
งื้อออ น้องยังเด็กอยู่นะคะ
เอาใจช่วยด้วยคน !!
-
นากัลมีภารกิจระดับชาติรออยู่นะเนี่ย แต่ท่านเซอร์ซํสสุดเซ็กซี่กับท่านบาลิธแสนอ่อนโยนอยู่กันคนละฝั่งแบบนี้
หนูนากัลจะำทำอย่างไรกัน :z3:
+1 ขอบคุณค่า
-
เจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้ นากัลก็ยังครองสติได้อยู่
ก็ถือว่าเก่งมากทีเดียว
ยังไงท่านเซอร์ซัสก็ต้องดูแลนากัลเป็นอย่างดีสินะ
แล้วท่านบาลิธล่ะ จะเป็นยังไงต่อไปกัน
-
ว๊ากกก คำทำนายบ้าบอ มันมาอีกแล้ว
อยู่ดีๆกลายเป็นเทพแห่งสงครามซะงั้น
หรือจะกลายเป็นเทพแห่งสงครามเพราะศึกชิงนาย
แต่หวังว่าอิหนูนากัลของเราจะไม่โดนจับไปบูชายันต์นะ
-
กลัวว่าพวกเค้าจะให้นากัลฆ่าท่านบาลิธ อะดิถ้าเป็นแบบนั้นสงสารนากัลแย่เลย
ยังไงก้ย่าให้นากัลเป็นอะไรไปเลยนะอยู่เป็นนากัลผู้หน้ารักดีกว่า
:pig4: คะ
-
นั่นสิเราเห็นด้วยกะรีบนเลยอ่ะ แบบว่าท่านบาลิธเหมือนคนให้ชีวิตใหม่กับนากัลเลยนะ
อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย :monkeysad: :monkeysad:
-
คิดถึงท่านเซอร์ซัส !!
-
นากัส เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป
สงสัยต้องไปปรึกษากับท่านเซอร์ซัส จะดีกว่านะ :z1:
-
ว่างเลยมาต่อดีกว่าค่ะ :really2: อิอิอิอิ รักผู้อ่าน
=========ตอนที่ 30=============
ท่านบาลิธกำลังเดินนำผมไปที่ไหนซักแห่ง เป็นทุ่งโล่งกว้างอาบแสงจันทร์ เราอยู่กันแค่สองคน
แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงคลื่นทะเล ตามมาด้วยเสียงคนเรียก
‘นากัล!’
เสียงของพี่โจมาร์นี่หน่า!! ผมพยายามจะหันไป แต่ทำไม่ได้….
‘ผมต้องตามหลังของท่านบาลิธฮะ พี่’ ผมตอบกลับไป
‘นากัล’ ผมพยายามหันอีกครั้ง
แต่ทันใดนั้น ท่านเซอซัสก็ปรากฎขึ้น ร่างใหญ่แบกสิงโตขึ้นหลังมา ยิงฟันเขี้ยวให้ผม ท่านยื่นกังหันลมสีแดงมาให้
‘เสรีภาพ’ ท่านพูด ตอนที่ผมรับกังหันมา
พอผมหันไปอีกทีคือ หลังของท่านบาลิธเดินห่างผมออกไปเรื่อยๆ …ผมพยายามจะวิ่งตามท่าน แต่ขากลับก้าวไม่ออก จนท่านเซอซัสอุ้มผมขึ้นไป
… แล้วผมก็ตกใจตื่น
“ข้า…คิดว่า รักนะ ก็ท่านอะดัทน่ารัก”
“ทำใมตอบช้าจัง?”
“ก็ข้าไม่รู้หนิ่ เจ้ารักท่านดันชิรึเปล่า?”
“รักสิ”
“เอ้า! ก็เจ้าเตรียมจะตอบไว้แต่แรกอยู่แล้วอะ!!”
เอลลี่และบากอสนั่งอยู่เตียงเดียวกัน กำลังถามปัญหาขมักเขม้น ผมลุกพรวดออกจากเตียง ต้องรีบไปเตรียมอ่างน้ำให้ท่านบาลิธก่อนที่ท่านจะตื่น
เช้านี้ผมรู้สึกแปลกๆฮะ ผมเปิดประตูเข้ามา มองท่านบาลิธที่หลับอยู่
ผมเข้าไปในห้องน้ำ เทน้ำใส่อ่าง เริ่มใส่ผงหอมและดอกกุหลาบ ผมเตรียมจนเสร็จและเดินออกมาที่เตียง
ท่านบาลิธนอนสงบนิ่ง เหมือนใบหน้าของท่าน มือเรียวขาววางอยู่ข้างๆหมอน เสียงหายใจแผ่วเบา
ผมคลานขึ้นเตียงช้าๆ นอนลงด้านหลังของท่าน …แขนเล็กโอบรอบเอวท่านภายใต้ผ้าผืนหนา
….
สบายจังฮะ
….. เสียงนกนากัลน้อยร้องจิ้บๆเสียงดัง มันคงโตบ้างแล้วกระมัง
ท่านบาลิธขยับตัวเล็กน้อย… ผมชะโงกหน้าไปดู ท่านเอามือออกมาจากผ้าห่ม ดึงแขนผมให้รัดแน่นขึ้น ตาปิดสนิท ท่านกุมมือผมไว้
…ผมยิ้มน้อยๆ ซบลงที่หลังคอท่าน
“อโดนิส….”
ท่านพึมพำเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ แต่ผมได้ยิน
ท่านลืมตาขึ้น
หันพรวดมาเห็นผม ท่านชะงักไปแปป ก่อนจะพลิกตัวมาและดึงผมไปกอด
“นากัล”
“ฮะ” ผมขาน
ท่านหอมเรือนผม และหลับตาอีก “เจ้ามีความสุขที่สุดในชีวิตตอนไหนหรือ?”
ผมเงยหน้าขึ้น งงเล็กน้อย “ก็ตอน - -” ผมคิด “ ตอนนี้มั๊งฮะ ได้อยู่ในวัง”
ท่านมองผมแล้วยิ้ม “ตอนข้าอายุเท่าเจ้า ข้าก็มีความสุขที่สุดในชีวิตเหมือนกัน”
ท่านบาลิธหอมหัวผมอีกรอบ และกำลังผละตัวลุกขึ้น
“อโดนิสใช่มั๊ยฮะ?”
…
ท่านบาลิธนิ่งเงียบ ผมเพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป
ท่านจัดผ้าห่ม “ถูกและก็ผิด” ท่านเอ่ย
“ความสุขบางครั้งก็เป็นเรื่องของวัย นากัลน้อย… มันมีบางอย่าง ที่เราไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว เมื่อชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง…” ท่านตบผ้า “เจ้าอาจจะเดินกลับไปที่เดิมได้ แต่ไม่มีทางรู้สึกเหมือนเดิมแล้ว “ สายตาสีเทามองผมอ่อนโยน “อโดนิส….เป็นเพียงส่วนหนึ่งในวัยเด็กของข้า และ มันก็จบลงแล้ว”
“แต่ท่านบาลิธก็มีความสุขที่สุดไม่ใช่หรอฮะ?” ผมถามซื่อๆ สงสัยว่าทำไมท่านถึงประหารคนที่ท่านละเมอถึงล่ะฮะ?
ท่านบาลิธนั่งนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเขยิบร่างขึ้นมาบนตัวผม ท่านเสยศีระษะ ลูบหน้าผากผมเบาๆ
“เจ้าสวยงามเหลือเกิน นากัล ข้าแอบอธิฐานให้เจ้าอยู่แบบนี้ตลอดไป” เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนอาบด้วยแสงแดด ท่านบาลิธงดงามจัง
“แต่ท่านบาลิธฮะ- - ถ้าซักวันหนึ่ง … ผม.. ก็ต้องโตนี่ฮะ”
ปึง!! เสียงประตูกระแทกกับฝาผนังด้านข้าง ท่านเซอซัสเดินเข้ามาพร้อมม้วนกระดาษบังหน้า เขาเริ่มอ่าน
“เอคบาทาน่า ทางการฑูตกับเปอร์เซียล้มไม่เป็นท่าพะยะค่ะ เท่าที่กระหม่อมจำได้ พื้นที่ที่เราต้องลงไปจัดการคือ หุบเขาเฮนส์ ฝ่าบาทคงจะนึกออกว่า แถวนั้นป่าเถื่อนและซอมซ่อขนาดไหน …กระหม่อมแนะนำว่าควรจะเอานกกระจอกเทศไปด้วย เพราะอาหารที่นั้นทำให้ท้องเสียง่าย และ ถ้าขนหมูไปจะติดโรค…อีกทั้ง- -” ท่านเซอซัสพลิกหน้ากระดาษ ไม่ได้หันมามองท่านบาลิธ และผมเลย
“พวกโจรซ่องสุมกันบนเขา…มันชำนาญถนนป่ามากกว่าพวกเรา ฝ่าบาทจะทรงโปรดตั้งค่ายตรงไหนพะยะค่ะ?”
“กลางหุบเขาเฮนส์นั่นแหละ เซอซัส” ท่านพลิกตัวออกจากร่างผม
“ฝ่าบาทอยากโดนล้อม?” เซอซัสเลิกคิ้ว ท่านบาลิธหัวเราะ
“ข้าจะใช้วิธี ล้อมมันสองชั้น …ถ้าเราตั้งค่ายบนยอดเขา แล้วค่อยๆกวาดทัพลงมา พวกนั้นมันหนีไปก่อนแน่ เจ้าบอกว่ามันชำนาญกว่า…ฉะนั้น เราควรจะทำตัวเป็นเหยื่อล่อ หลอกให้มันคิดว่าเราโง่ แล้วค่อย ใช้ทหารอีกกองล้อมด้านหลัง”
“อืม….” ท่านเซอซัสครุ่นคิด เปิดกระดาษฉับๆ “ยุทธการไฟน่าจะใช้ได้ผลครั้งนี้”
ท่านบาลิธพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ๆ” ท่านลุกจากเตียง ผมมองท่านเซอซัสแว้บนึง ก่อนจะเดินไปเตรียมถาดผลไม้ที่เมยาเอามาตั้งไว้แต่เช้า
ท่านบาลิธเดินไปเปิดประตูระเบียง หันมา “ข้าจะเอานากัลไปด้วย เจ้าช่วยดูแลหน่อยนะเซอซัส”
ผมทำพวงองุ่นตกพื้น รีบหยิบขึ้นมา
“แต่ตั้งค่ายกลางหุบเขา มันอันตรายต่อผู้หญฺิงและเด็กนะพะยะค่ะ..”
“ใช้เรืออพยพสิ มันมีแม่น้ำในหุบเขาเฮนส์นี่ เซอซัส….ให้ เบ็ธรับผิดชอบเรื่องนี้ แต่ข้าว่าเราคงใช้เวลาไม่เกินสองเดือนหรอก ถ้าพวกโจรไม่ขี้ขลาดมุดหัวนะ” ท่านบาลิธเดินไปเลิกม่านหน้าต่าง หันมาเรียกผม
“นากัล เอาอาหารไปป้อนนกและเปิดกรงให้ข้าหน่อย”
ผมพยักหน้ารับ รีบเดินออกไปที่ระเบียง ท่านเซอซัสและท่านบาลิธวางแผนการรบที่เอคบาทาน่าต่อกลางห้อง ผมเอาอาหารป้อนเจ้านกทีละตัว และค่อยๆเปิดกรงให้มันบินออก ท่านบาลิธคิดถึงอโดนิสตลอด…ผมดูจากแววตาท่าน ไม่ว่าจะตอนมีอะไรกับผม หรือ ที่ละเมอเมื่อกี้ ราวกับว่า การที่ผมเข้ามาในวัง เป็นการจงใจทำให้ท่านบาลิธนึกถึงแต่อดีต- -
“ เซอซัส เจ้าน่าจะแวะเยี่ยมญาติแถวนั้น และ รีดข้อมูลมา” เสียงจากด้านในดังออกมา
“กระหม่อมเกรงว่าพวกเขารู้ว่า กระหม่อมรับใช้ฝ่าบาท”
“ชาวเปอร์เซียไหวพริบดีสินะ ”ผมหันไปเห็นว่าท่านบาลิธนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
“ไม่ทุกคนหรอก ส่วนมากก็โง่ ที่ดูฉลาดเพราะว่องไวเท่านั้นเอง ความคิดก็ยังทื่อๆเหมือนกันหมด” ท่านเซอซัสบ่น
“ข้ากับเจ้านี่ไม่ค่อยรักบ้านเกิดกันเลย” ท่านบาลิธหัวเราะร่วน “นากัล! เจ้ามานี่หน่อย”
ท่านบาลิธเรียกผม ผมรีบพรวดพราดเข้ามา พอเห็นท่านเซอซัสและท่านบาลิธ ทั้งสองยืนอยู่ข้างกันท่ามกลางแดดยามเช้า…
เป็นภาพที่แปลกมาก แล้วผมก็หน้าแดงเพราะภาพนี้
“วันนี้ตอนเที่ยงเจ้าทำอะไร?” ท่านบาลิธถาม
“เออ ผมมีวิชาอักษรฮะ” ผมตอบ ทำหน้างง
“เซอซัส หลังนากัลเรียนเสร็จ เจ้าพานากัลไปหาอาจารย์อิเลียสหน่อย”
“นอกวังน่ะหรือ ฝ่าบาท?” ยักษ์ขมวดคิ้ว
ท่านบาลิธพยักหน้า เด็ดองุ่นมากิน โยนส้มให้เซอซัส
“ตอนไปเอคบาทาน่า เราเอาสนมไปน้อยมากๆ ข้าอยากให้พวกทหารมีอะไรดู…”
ท่านเซอซัสหัวเราะก๊าก ท่านบาลิธหมายความว่าไงหรอฮะ??
===================
:3123:ขอบคุณผู้อ่านนะคะะะะ คอมเม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยน้า น้า น้า น้า :pig2: :pig2:
-
เอ่อออ
จะให้น้องนากัลทำอะไร
เหมือนจะเดาออก 555
ท่านเซอซัสมีแผนอะไรป้ะเนี่ยยย
ต้องหักหลังท่านบาลิธ มั้ยอ่ะ
-
จะให้นากัลไปทำอะไรเนี่ยะ??? ขำแบบนี้ เราสงสัยนะ
มาต่อไวๆนะจ๊ะ แอบค้างเล็กน้อย อิอิ ดีจังรอบนี้ลงเยอะ :กอด1: :กอด1:
-
จะเอานากัลไปทำอะไรน๊าๆๆๆๆ
จากที่อ่าน2ตอนรวด
พอเดาเรื่องได้บ้าง
ตอนนี้เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย
ลุ้นๆๆๆ
-
:impress2: ดีจัย ๆ ไร้ท์เตอร์มาต่อล่ะ
ยังไม่ได้อ่านเลยเด่วอ่านจบ จะมาเม้นท์ใหม่
-
ถ้ามีการแตกแยก ทรยศ หักหลังกัน คงเศร้าน่าดู เพราะตอนนี้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้ง 3 คนดูอบอุ่นจัง :monkeysad:
-
ท่านบาลิสจะให้นนากัลทำอะไร แอบไม่เข้าใจ
หวังว่าท่านเซอร์ซัสจะไม่เล่นอะไรแผลงๆน่ะ :really2:
-
จะให้นากัลทำไรเนี่ย หวังว่าคงไม่แย่นะ
นากัลน้อยสู้ๆ
-
ว้าว.... มาต่อทันใจดีจัง
หรือให้นากัลไปเรียนมาเต้นโชว์
-
เอาไปเรียนระบำแน่เลย
นากัลน้อยคงระบำน่ารักน่าชังน่าดู :o8: :impress2:
-
บาลิธมีแผนการอะไรรึป่าวเนี่ย
น่าสงสัย
-
ให้นากัลทำไรนิ....
ขอบนากัล เซอร์ซัส
สงสารบาลิธ
o22
-
สงสารท่านบาลิธ แต่ชอบเซอร์ซัสมากกว่า 55
อยากอ่านเซอร์ซัสกะนากัลเยอะ ๆ ไร้ท์เตอร์
จัดให้หน่อยน๊า...
-
แอบเดาเหมือนคุณ ZakuPz ว่าท่านบาลิธน่าจะส่งให้นากัลไปเรียนเต้นระบำเหมือนกันค่ะ คงน่ารักน่าชังน่าดูเลย อ๊ายยย :-[
-
นากัลน้อยยยยจะโดนไปทำอะไรนะ ฮ่าๆๆ
ได้ระบำแน่เรยยย อยากเห็นๆๆ :impress2:
ชอบหมดอ่ะเลือกไม่ถูกว่าจะให้ใครเป็นพระเอก
ให้นากัลได้ทั้งคู่ได้มั้ยคะ? 555 :z1:
-
มาจุ๊บๆ writer ขยันจริง ตามติดชีวิตนากัลน้อยกันต่อไป
-
โอ้ย รุคกี้คิดถึงนิยายเรื่องนี้มาก เพราะติดสอบเลยทำให้ไม่มีโอกาสอ่านซักที
ขนาดว่าเสาร์ยังสอบวิชาภาคก็ยังเจียดเวลาอ่านหนังสือที่(จงใจทำให้)ไม่มีมาอ่าน
รักนากัลที่สุดเลยอ่ะ ดูเป็นเด็กน้อย น่ารัก ไร้เดียงสา มีอีกหลายเรื่องมากที่นากัลยังไม่รู้
สงสารท่านบาลิธยังไงไม่รู้
ตั้งแต่อ่านมาก็สงสารท่านบาลิธคนเดียวเลย :'( ดูท่าจะติดกับอดีตมาตั้งแต่เริ่ม แต่นากัลก็ทำให้ท่านยิ้มได้มากขึ้นใช่มั๊ยค่ะ
และกิลก็ทำให้เรารู้เรื่องบางอย่าง
ความจริงแล้วชื่อนากัลก็แิอบเหมือน "เนอร์กัล" อยู่นะ ชื่อนากัลนี่มาจากไหนนี่ ? เจ้าไ้ด้แต่ใดมาจ้ะ
นากัลรู้สึกว่าคำว่า"เปอร์เซีย"จะมีอิทธิืพลต่อชีวิตของหนู อย่าว่าแต่หนูเลย คนอ่านก็รู้สึกเหมือนกันเ้จ้าค่ะ
ไรท์เตอร์สู้ๆ นะค่ะ
กดบวกให้~~
-
รอลุ้นว่านากัลจะไปผจญชะตากรรมอะไร อิอิ
-
จะไหวเหรอนากัลน้อย
-
มาต่อไวทันใจจริงๆขอรับ
นากัลๆ :z2:
ท่านบาลิธหนีบนากัลไปด้วย พาไปสร้างความบันเทิง แบบไหนหนอ :z1:
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกดีค่ะ
พลอตเรื่องแปลก แล้วก็น่าติดตามมาก ๆ
เดาไม่ถูกเลยว่าใครทำอะไรยังไง
ชอบนากัล น่ารักใสซื่อดีอ่ะคะ
มาต่อไว ๆ นะคะ :pig4:
-
เดาว่าเต้นเล่นดนตรีร้องเพลงซักอย่างเนี้ยแหละ
ตื่นเต้นๆ
-
เฮ้ยยย
นากัลต้องไปโชว์ไรแน่ๆ 555
-
wow...!!!!
มีอะไรดู น่าสนุกตอนหน้า
-
ยิ่งอ่านยิ่งลึกเกินคาดเดาไปแล้ว
แต่จะให้ลูกนากัลของเราทำไรให้ทหารดู
ขอบอกนะว่าอย่าอนาจารนะ ไม่งั้นบ้านบึ่มนะขอเตือน o18
ให้เป็นโชว์ร้องเต้นอะไรงี้คงความน่ารักของนากัลไว้ (โดน writer :z6: โทษฐานหลายสิ่ง และแซกแซง :jul3:)
:pig4: writer คะ
-
:serius2:
ว้าว ! เข้มข้นขึ้นทุกขณะแล้ว แอบลุ้นมากๆเลย อยากให้นากัลโตเร็วๆจัง ถึงจะแอบสงสารบาลิธก็เถอะ(เพราะถ้านากัลโตเขาอาจดูไม่เหมือนอาโดนิสเท่าไรนัก)
พี่โจมาร์เองก็ยังมีบทบาทอยู่เรื่อยๆแฮะ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ปรากฏตัวก็เถอะ และท่านเซอซัสในความฝันของนากัลก็กินนัยบางอย่างเอาไว้จนน่าสงสัย รอเรื่องนี้อยู่ตลิดเลย อัพบ่อยและยาวแบบนี้ ดีใจจัง o13
-
แง้วววว :impress2: ผู้อ่านทุกคนนน ไรท์เตอร์คิดถึงงงง จ้วบบบ!!! ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเม้น+อ่าน เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องบ่อยๆอย่างสูงเลยค่า :pig4: :pig4:
เนื่องจากเพื่อนคนแต่งเบี้ยวเรื่องรูปค่ะ ไม่ยอมวาดให้เส็ดซะที วันนี้คนแต่งว่าง เลยมานั่งทำ manip ประกอบเรื่องเองซะเลย 55555
555 เป็นใบปิดเรื่อง journey of nergal ค่า
(http://image.ohozaa.com/i/15c/edit_journeyofnergal.jpg)
กร้ากกก เม้นด้วยก้อดีเลยนะคะะ ทำเล่นๆแต่อยากให้ผู้อ่านได้ดูกันค่ะ :a5:(แอบเขิล) ถ้าว่างก็จะทำอีก อิอิ :o8:
-
:pig4:
ภาพสวยดีจร้าไรเตอร์
-
สวยค่าาา อ่านไปอินไปเลย
-
ทำมาให้ดูอีกเรื่อยๆนะ
ภาพนี้พอใช้ได้จร้า สวยอยู่ ๆ
เอาตอนต่อไปมาให้อ่านด้วยนะจ๊ะ
อยากบอกว่าติดม๊ากกกเรื่องเนี้ยยย
-
นากัลน้อย ได้วาดลวดลายกันหล่ะคราวนี้
-
คนแต่งน่ารักมาก สมกับที่หายไปนาน มาต่อทีเดียวสองต่อติดๆ ขอบคุณมากจ้า
ขอแบบนี้อีกนะ กำลังหนุกๆๆ อิอิ ชอบเวลาน้องนากัลยั่วยวน อิอิ
-
เรื่องสนุกมากคะให้กำลังใจคนเขียนคะ
มาต่อเร็วๆๆนะคะรออยู่คะสู่ๆๆนะคะ
:ped149:
-
เหนือความคาดคิด นากัลกลายเป็นคนสำคัญซะแล้ว
หนูน้อยจะทำได้ไหมละเนี่ย
แต่ที่แน่ๆ เสียงหัวเราะของท่านเซอร์ซัสนี่มันฟังดูตลกน่าดูเลย
ท่านบาลิคจะให้นากัลไปทำอะไรน้อ
:z1:
ปล. ภาพสวยดีค่ะ เข้ากับเนื้อเรื่องเลย^^
-
:L1:ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ เป็นแนวย้อนยุคที่หามานานมากแล้ว
เเละเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่กล้าอ่านแนวโซตะ เพราะปกติtamaไม่ค่อยชอบแนวนี้เท่าไหร่
แต่อ่านเรื่องนี้เเล้วรู้สึกชอบมากเพราะเป็นนิยายรักที่แฝงกลิ่นอายของสงครามและประวัติศาสตร์ได้อย่างลงตัว
อ่านแล้วเดาเรื่องต่อไปไม่ถูกเลยว่าชีวิตของนากัลจะผลิกผันไปทางไหน
แล้วก็อย่าลืมมาต่อไวไวนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
==========ตอนที่ 31============
ไม่มีใครตอบผมเรื่อง อาจารย์อิเลียสที่ผมต้องไปหาหลังเที่ยงวันนี้ ท่านเซอซัสนั่งคุยเล่นกับท่านบาลิธจนพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวง ท่านเซอซัสต้องรีบไปเข้ากองพลด่วน ท่านบาลิธต้องออกไปสั่งการเรืิ่องนำกองพลไปเอคบาทาน่า วันนี้ทั้งวังวุ่นวายมาก มีลาติดเชื้อบ้าวิ่งเข้ามาในท้องพระโรง ผมกำลังเดินไปเรียนวิชาอักษรที่หอคอยเจ็ด พวกคนงานยิวกรูตามลา มันร้องไม่เป็นภาษาก่อนจะถูกจับใส่ถุงผ้า
ผมย่นหน้ากับเอลลี่ตอนที่คนงานยิวลากลาออกไป พวกเราเดินกันต่อ คนงานยิวบางคนก็จำผมได้…ผมรู้สึกหนักๆในอกพอนึกถึงเรื่อง “เนอร์กาล”บ้าบออะไรนั่น
“อาจารย์มาแล้วอะ นากัล” เอลลี่ร้อง มองเข้าไปในช่องประตู ผมส่ายหัวไล่ความคิดออกไป รีบจูงมือเอลลี่เข้าไปเรียนวิชาอักษร
ผมเป็นนักเรียนคนเดียวที่ยังไม่มีพื้นฐานเลย อาจารย์เลยบอกให้ผมอยู่คัดอักษรบนกระดาษก่อน หลังจากจบวิชา เอลลี่ก็ต้องไปหาท่านดันชิ ผมบอกลาเอลลี่ นั่งสบายๆอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ อาจารย์แก่ใจดี บอกให้ผมคัดตามเจ้าตัวยึกยือ ที่สลักบนดินเหนียวให้เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงาน เพราะอาจารย์จะไปรับประทานอาหารเที่ยง ห้องที่เราเรียนเป็นห้องทรงกลมขนาดใหญ่ มีแผ่นกระดาษ และ วรรณกรรม ที่ผมอ่านไม่ออกแปะรอบห้อง อาจารย์บอกว่า ภายในห้องนี้เป็นที่มาของวรรณกรรมชิ้นต้นๆและสำคัญมากของโลก อาจารย์บอกว่าพวกวรรณกรรมกรีกห่วยและเย่อหยิ่งเกินความเป็นจริง อาจารย์ตลกดี ฮะฮะ
แล้วตอนนี้ผมก็อยู่ในห้องคนเดียวฮะ กำลังลอกตัวอักษรซ้ำทีละสิบครั้ง
“ข้า” ผมพึมพำ ตวัดแท่งดิน “แปลว่า ข้า…” หง๋า จำให้ได้สินากัล ผมเคาะหัวตัวเอง
มีเสียงเคร้งที่ประตู แล้วผมก็หันขวับไป - -
ท่านเซอซัสยืนแบกโล่ห์เทอะทะ หน้าเปื้อนดินข้างหนึ่ง ฉีกยิ้มให้ผม
“โทษทีว่ะ นากัล ! เกิดอุบัติเหตุกับวัวน่ะ…ข้ารีบมาเพราะกลัวเจ้าหิวข้าว” ท่านเซอซัสดูเบลอๆนิดหน่อย เหมือนหัวจะกระแทกแรง ผมรีบลุกขึ้นยืน ระหว่างที่ท่านเดินเข้ามาหา
ผมยิ้มแป้น ชูกระดาษในมือ
“อ้า!วิชาอักษร…” ท่านหยิบกระดาษไปอ่าน ” ข้า ข้า ข้า ข้า ชื่อ ชื่อ ชื่อ ชื่อ ฮ่าๆๆๆ เก่งมากนากัล” ท่านเซอซัสขยี้หัวผม
หน้าท่านเซอซัสเปื้อนดินแต่ดูเหมือนท่านจะไม่รู้ตัว ผมเลยเอื้อมมือไปปัด…
ท่านเซอซัสนิ่งไป สบตาผม …ก่อนจะผละหน้าออก
“….” ทุกอย่างเงียบไปราวห้าวิ
ท่านเซอซัสรีบเอ่ย
“ข้า- -จะฝากโล่ห์ไว้ที่นี้แล้วกัน ข้ารีบไปหน่อย …บ้านอาจารย์อิเลียสเป็นคฤหาสน์อยู่นอกวัง” ผมพยักหน้า รู้สึกผิดหวังจังฮะ ผมเดินเอากระดาษไปวางไว้บนโต๊ะทำงานอาจารย์ ท่านเซอซัสพาดโล่ห์ไว้ข้างประตู
ผมเดินหันหลัง มองหาอะไรมาทับกระดาษไม่ให้ปลิว
แต่แล้วมือท่านเซอซัสโอบผมจากด้านหลัง โน้มตัวลงมา หอมแก้มผม
“อย่าน้อยใจข้าสิ… นี่มันในวังนะ” ท่านหอมอีก
“เปล่านะฮะ” ผมรีบปฏิเสธ
“ก็เมื่อกี้เจ้าหน้าบูด” ท่านเซอซัสเขย่าตัวผมเบาๆ ท่านสังเกตุเก่งจัง
ผมเลยเอามือไปปัดฝุ่นดินข้างแก้มให้ท่านอีกรอบ ลูบใบหน้าท่านเซอซัสพลางยิ้ม “แค่อยากปัดให้เฉยๆน่ะฮะ”
…
ท่านเซอซัสพาผมลงมากินข้าวที่ครัวชั้นล่างสุดอย่างเร่งรีบ สาวใช้เอาเนื้อรมควันและสลัดผักให้ผมชามโต มีสาวใช้คนหนึ่งพยายามจะเข้ามาคุยกับท่านเซอซัส ผมงับช้อนเสียงดัง แล้วก็แกล้งกินหกให้เธอเช็ดฮะ
“เจ้าเนี่ยน๊า…” ท่านเซอซัสส่ายหัวตอนที่เราเดินออกมาจากประตูอิชตาร์
ผมยักใหล่ อยากมายุ่งกับท่านเซอซัสทำใมล่ะ? แต่ว่า…
ถ้าท่านเซอซัสเกิดอยากนอนกับผู้หญิงขึ้นมาล่ะฮะ????
ผมหันไปมองท่านเซอซัส …ท่านเซอซัสจะอยากมีลูกรึเปล่านะ? แต่ผมเป็นเด็กผู้ชายนี่หน่า พวกผู้หญิงอุ้มลูกในท้องได้ ผมทำไม่ได้อะ
ผมครุ่นคิด..
“วันนี้เจ้าหน้าบูดตั้งแต่เช้าเลยนะ นากัล..เป็นอะไรรึเปล่า” ท่านเซอซัสจากที่เดินนำอยู่ ชะลอลง และเข้ามาจับแขนผม พวกเรากำลังผ่านหมู่บ้าน
ผมเงยหน้าสงสัย “เจ้าหมูของผมเป็นยังไงบ้างฮะ?”
“เฮ้ย! เออ สบายดีโคตรๆ เจ้าบัธชอบแม่งมากเลยว่ะ ข้าไม่นึกมาก่อนว่า ทหารคนสนิทจะคลั่งลูกหมูได้มากขนาดนี้ ฮ่าๆ เดี๋ยวขากลับ ข้าพาไปหาแล้วกัน”
“ใช้หมูแทนลูกได้มั๊ยฮะ?”
“ ห๋า??”
“ก็..ลูกหมูเป็น ลูกแทนลูกคนจริงๆได้มั๊ยฮะ?”
“เห๋ย??”
“ท่านเซอซัสอยากมีลูกรึเปล่าฮะ?”
“นากัล!! อย่าบอกนะเว้ย - -” ท่านเซอซัสดูตกใจ “ว่าที่เจ้าอารมณ์บูด เพราะคิดเรื่องนี้อยู่”
ผมเม้มปาก พยักหน้าเศร้าๆ
ท่านเซอซัสระเบิดหัวเราะลั่น!!จนชาวบ้านที่ออกมาตักน้ำหันมามอง
“ฮ่าๆๆๆ นากัล!” เขาขำน้ำตาเร็ด ขณะที่ผมยืนหน้าจ๋อย “พระเจ้า!”
ท่านเซอซัสคว้าตัวผมไปโอบเอว พาผมเดินเร็วขึ้น
เขากระแอมไอ “นากัลข้าไม่สนใจหรอก…”
“…” ผมหน้ามุ่ยใส่เอวแกร่ง
“เข้าใจมั๊ย? เจ้าเด็ก” ท่านช้อนเส้นผม คลึงหน้าผากผมเล่น
“ท่านไม่ได้โกหกให้ผมดีใจนะฮะ…” บางทีพวกผู้ใหญ่ก็ชอบทำแบบนี้
“จริงสิ…. แต่ไอ้เรื่อง พยายามยัดหมูให้เป็นลูกข้านี้ฮาขี้แตกจริงๆว่ะ” ท่านเกาหน้าผากผม กระชับให้แนบชิดเอวไปอีก
“แต่ท่านเซอซัสไม่อยากมีลูกจริงๆหรอฮะ” ผมถามอย่างอดไม่ได้
“นี่ฟังนะ” ท่านหยุดเดินกลางน้ำพุที่จตุรัส ”มันไม่เกี่ยวว่า ข้าอยากมีหรือไม่อยาก มันเกี่ยวว่า ข้ารักเจ้า…นากัล แค่นั่นล่ะ เรื่องอื่นมันไม่สำคัญเท่าเจ้าหรอก” ท่านพูดใส่หูผม ก่อนจะประคองหน้าผมไปจุมพิตที่หน้าผาก
“เลิกคิดได้แล้ว เจ้าเด็ก!” ท่านตบหัวผมเบาๆ
เมื่อกี้ ท่านเซอซัสบอกว่า รัก ผมใช่มั๊ยฮะ?!
”อา- -ฮะ” ผมตะกุกตะกักเลย “ ผมเชื่อท่านเซอซัสฮะ” ผมยิ้มแก้มแดง ท่านเซอซัสจูงมือผมเดินต่อ
….
..
คฤหาสน์อาจารย์อิเลียสอยู่แถวๆบ้านของท่านอ้วนเลยฮะ ผมแอบสยองเมื่อนึกถึงท่านอ้วน และพุงหนักๆ …แอะ!!
พวกเราขึ้นรถม้าที่จตุรัสมาลงที่หน้าบ้านของอาจารย์ ผมแอบนัวเนียกับท่านเซอซัสนิดหน่อยตอนอยู่ในรถม้า แต่ท่านห้าม บอกว่าจะถึงแล้ว และดึงผ้าคาดเอวผมลง
ฮือ!! วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีเลยง่ะ ท่านเซอซัสไม่ตามใจซักอย่าง แถมยังต้องมาหาอาจารย์อะไรก็ไม่รู้ ไม่มีใครยอมบอกผมว่าท่านจะสอนอะไรเลย งึ้ย!
…บ้านของอาจารย์เป็นสีขาวทั้งหลัง มีไม้เลื้อยแนวดิ่ง แล้วก็กรงเลี้ยงงูฮะ
ผมกระโดดลงมาจากรถม้า เช็ดแก้มที่เปื้อนน้ำลายออก หัวเราะแล้วเอาไปถูกับกางเกงท่านเซอซัส
“เจ้าเด็ก!” ท่านแกล้งดุ “บอกไว้ก่อนน่ะอาจารย์อิเลียสเป็นคนดุ ไม่ใช่ของง่ายนะเว้ย ที่สำคัญ” ท่านพูดเสียงเบาลง “อาจารย์โกรธท่านบาลิธมากๆ ฉะนั้น เจ้ายิ่งต้องประพฤติตนดี”
“อ่าว แล้วยังงี้เขาจะยอมสอนผมหรือฮะ?”
ท่านเซอซัสพยักหน้า “เขาเห็นเจ้า แล้วเขาก็จะยอมเอง เชื่อสิ”
พวกเราผ่านประตูเข้าไป มีคนใช้ผู้ชายออกมาต้อนรับ ท่านเซอซัสเอ่ยชื่อท่านบาลิธ และเขาก็ให้พวกเราขึ้นไปชั้นสอง
ตอนขึ้นบันใดวนๆ ผมก็เริ่มประหม่า ท่านเซอซัสพาผมมาถึงหน้าห้องโล่งกว้างๆ ไม่มีอะไรเลย มีหน้าต่างบานยักษ์ รูปวาดคนสามสี่รูป ตามผนัง และโต๊ะพร้อมลิ้นชักหนึ่งตัวมุมห้อง
อาจารย์อิเลียสยืนอยู่ตรงนั้น กำลังตะไบเล็บ
ผมคิดมาตลอดว่าอาจารย์อิเลียสเป็นผู้ชาย เพราะชื่อ แต่แท้จริงแล้ว เธอคือหญิงชราวัย 60 กว่า ผมสีขาวมัดหลุดรุ่ย เล็บและข้อมือเต็มไปด้วยเครื่องประดับสีแดง เธอใส่ตุ้มหูกระทั้งอยู่ในบ้าน ใบหน้าที่ดูหงุดหงิดง่ายนั่นหันมาทางผม
ท่านเซอซัสโค้งให้ ผมทำตามเก้ๆกังๆ
“ในนามของเจ้าชายบาลิธครับ อาจารย์อิเลียส… ท่านขอความกรุณาช่วยสอนเด็กคนนี้” ท่านเซอซัส ดึงผมให้ไปอยู่ด้านหน้า จับใหล่ไว้
“นากัล ครับ อาจารย์…”
“เห็นแก่พระเจ้าเถอะ!!!” เธอวี้ดขึ้นมา ลุกพรวดจากที่นั่งราวคนมีกำลังมหาศาล “เซอซัส แกคิดว่าฉันลาออกจากวังมาเพราะอะไร!!? บอกให้เจ้าชายน้อยไม่ยอมโตของเธอ ไปหาคนอื่นแทนเถอะ”
ผมห่อใหล่กลัวๆ เหลือกตามองปฎิกิริยาท่านเซอซัส
เธอเดินเข้ามาใกล้ โบกมือปัดๆอย่างไม่ใส่ใจ
“อาจารย์ครับ- -”
“ไม่!! แบบติ้ส!” เธอร้องเรียกคนใช้ที่ประตู “พาแขกออกไปที!”
“อาจารย์ครับ” ท่านเซอซัสดันประตูที่เธอกำลังท้าวอยู่ปิดดังปึง!!
หญิงชราสะดุ้ง
“อาจารย์อิเลียส ได้โปรด ช่วยดู นากัลด้วยเถอะครับ” ท่านเซอซัสดูอดทนเต็มที่ เขาดันผมเข้ามาใกล้อาจารย์
…เสียงถอนใจ หญิงชราสบตาผม ผมหวั่นเกรงเล็กน้อย เธอจะสอนมั๊ยเนี่ย??
สายตาเธอหดเล็กเหมือนหนู ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดออก…แล้วก็เหมือนโดนเวทย์เสก เธอทำหน้าแปลกใจ
“นะ..นี่” เธอเอิ่กอั่กใส่ท่านเซอซัส
“ครับอาจารย์…”
“เหอะ!” หญิงชราเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน หันหลังตอนพูดกับพวกเรา “สุดท้ายก็ต้องลำบากไปหาคนหน้าเหมือนรึไงเนี่ย ไหนดูซิ…น่าสมเพชจริงๆ”
ท่านเซอซัสดูโกรธขึ้นมาดื้อๆ “นากัลคือนากัลครับ อาจารย์…และ เรื่องของฝ่าบาทขอให้เป็นเรื่องของฝ่าบาทด้วยครับ”
หญิงชราชะงัก “เอ้อะ!!”เธอสบถ “ก็ได้…ว่าแต่ เจ้าเด็กบาลิธนั่นอยากให้ฉันสอนอะไรล่ะ”
“ละครตลกครับ”
ผมเลิกคิ้ว หญิงชราหันมาทำปากอ้า ราวไม่เชื่อหูตัวเอง
“แกจะให้ฉันสอนเด็กหน้าเหมือนอโดนิสให้เล่นละครตลกเรอะ!!??”
“ฝ่าบาทรับสั่งครับ …และ นากัลไม่ใช่อโดนิสครับ อาจารย์ โปรดเรียกให้ถูกด้วยครับ” ท่านเซอซัสก้มหัวให้เกียติอีกครั้ง
“ฝ่าบาทจะออกเดินทางไปเอคบาทาน่าอาทิตย์หน้า เชิญอาจารย์ไปทานอาหารค่ำร่วมกันวันเสาร์ก่อนเดินทางด้วยครับ ฝ่าบาทฝากบอกว่า ในเมื่อจดหมายยี่สิบฉบับไม่เคยเชิญอาจารย์ไปได้เลย หวังว่าการที่เอานากัลมาให้อาจารย์สอนจะทำให้อาจารย์ยอมคุยกับฝ่าบาทครับ”
อาจารย์อิเลียสนิ่งฟัง เธอหลุบตาลง “ได้ฉันจะสอน …นากัล เจ้าหนูมานี่สิ” เธอรียกให้ผมไปยืนใกล้ๆ แล้วเธอก็สั่งผมหมุนตัว จัดผ้าพาดใหล่ให้ผม
“อาทิตย์หน้าจะออกเดินทางแล้ว จะไปสอนทันได้ไง?”เธอพูดห้วนๆ
“เอาเรื่องที่ง่ายที่สุดน่ะครับ สำหรับโชว์เดี่ยว”
เธอพยักหน้า ผมงุนงง สรุปคือท่านบาลิธจะให้ผมเล่นละครตลก? เต้นตลก? หรืออะไรหรอ แล้วผมหน้าเหมือนอโดนิสขนาดนั้นเชียว อาจารย์อิเลียสดูสนิทกับท่านบาลิธมาก แล้วก็โกรธท่านมากด้วยเช่นกัน ให้ผมเดา อโดนิสเป็นลูกศิษย์รักท่านแหงๆเลยฮะ
“อือ งั้นตอนอาหารค่ำค่อยมารับกลับ แกออกไปได้แล้ว”
“อาจารย์จะสอนกี่วันครับ?”
“สาม ฉันไม่เคยสอนลูกหมาที่ไหนเกินสามหรอกย่ะ!!” เธอตวาด น้ำลายกระเด็น ผมเบี่ยงหน้าหนี
ท่านเซอซัสโค้งอีกครั้ง หันมาขยิบตาให้ผม
“เป็นเด็กดีนะ นากัล คาบ9 (6โมงเย็น) ข้ามารับกลับ”
=============================
อาจารย์อิเลียส พอไม่มีท่านเซอซัสอยู่ในห้องแล้ว ก็เหมือนกับ แปลงร่างเป็นคนละคนเลยฮะ อาจารย์ใจดีมากๆ ใจดีจนผมตกใจ อาจารย์สั่งให้คนใช้เอาผลไม้ขึ้นมาให้ พาผมไปลองชุดในห้องแต่งตัว แล้วออกมาสอนท่าเต้นให้ผม เธอแข็งแรงมากกว่าที่คิดเยอะเลยฮะ วันแรกอาจารย์บอกให้ผมทำความเข้าใจกับเรื่องเสียก่อน ให้จินตการว่า ถ้าเราเป็นตัวละคร แล้วเรารู้สึกแบบนี้ เราจะทำอย่างไร อาจารย์พูดซ้ำๆว่า การแสดงที่ดีต้องออกมาจากข้างใน…ผมก็คิดว่าน่าสนุกนะฮะ แต่ถ้าต้องเต้นแบบที่อาจารย์สอนก็อายๆนิดหน่อย โดยเฉพาะ ถ้าต้องเต้นให้ทหารทั้งกองดู
อาจารย์เปลี่ยนชุดให้ทะมัดทะแมง แต่ดันให้ผมใส่กางเกงในตัวเดียวเต้นอะ อาจารย์บอกว่าผมรูปร่างดีแต่เสียดายเตี้ยไปหน่อย ก็ผมยังไม่โตเต็มที่นี้ฮะ มานั่งนึกแล้วผมสูงแค่ใต้หน้าอกท่านเซอซัสเอง
“แล้วเธอก็ยืดขาแบบนี้…ไม่ มากกว่านั้นอีก” เธอยืนคร่อมตัวผมอยู่ ผมกำลังอยู่ในท่าฉีกขา เจ็บชะมัดเลยฮะ…แต่ผมก็พยายามจนสำเร็จ โชคดีที่ชอบโดนลูกค้า บิดขาไปนู้นไปนี่…ไม่งั้นคงไม่ยืดหยุ่นขนาดนี้ ฮะๆ ผมคิดอะไรเนี่ย???
“ค่อยๆนะ ไม่ต้องรีบร้อน อ้ะ! ที่นี้ลุกขึ้นมา”
ผมทำตาม นวดต้นคอแรงๆ อาจารย์เหล่ตามองผม พิจารณาบางอย่างเงียบๆ ผมยืนตัวตรง ยิ้มบางๆ
“ไม่รู้ล่ะ…ข้าเห็นเจ้า แล้วก็อยากสอนอย่างอื่นด้วย…ไม่รู้เวลาจะทันรึเปล่า?” เธอคำนวน “ลองดูแล้วกัน ฉันจะสอนละครตลกให้เธอนิดหน่อย เพราะมันไม่เหมาะกับเธอหรอก….” อาจารย์เดินไปค้นบางอย่างในโต๊ะ
ผมเดินเข้าไปใกล้
“อะไรหรอฮะ อาจารย์” ผมชะโงกหน้ามองลิ้นชักด้วยความอยากรู้
“อ้อ” เธอถอนใจ ชักรูปรูปหนึ่งขึ้นมา แค่ผมเห็นรูปผมก็รู้ทันทีว่าใคร..
ผมสีทองยาวสลวยเลยบ่า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสุกใส ขนตายาวและหน้าเรียวเล็ก สวยยิ่งกว่าผู้หญิง สวยเหลือเกินฮะ…
“อโดนิส ศิษย์โปรดของข้า” อาจารย์เช็ดน้ำตาแหมะๆ เธอทรุดนั่งลง “นากัล เจ้าคล้ายๆเขานะ…ฉันไม่แปลกใจ ฮึก! ที่บาลิธ..ฮึก! ”
ผมรีบดึงมือของอาจารย์มากุม ลูบหลังมือเธอเบาๆ พี่โจมาร์เคยปลอบผมแบบนี้ ตอนผมโดนลูกค้าดึงผมเลือดออก…ตอนนั้นผมเจ็บหัวมาก ตอนนี้อาจารย์อิเลียสก็คงเจ็บปวดกระมัง
“อาจารย์ฮะ” ผมเหม่อมองรูปงดงามของอโดนิส “ทำใมท่านบาลิธถึงประหารเขาหรอฮะ?”
เสียงสะอื้นหยุดลง อาจารย์เอาผ้ามาลูบหน้าตัวเอง เธอจับมือผม
“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ…. บาลิธกับอโดนิสน่ะ โตมาด้วยกัน - -เฮ้อ อโดนิสน่ะ เป็นทาสเด็กที่ถูกส่งมาจากกรีก” ผมบีบมือเธอแรงๆ “ฟังนะ บาลิธไม่ใช่คนจิตใจเลวร้าย ฉันอยู่ในวังมา ฉันรู้ดี…บาลิธแค่ทนไม่ได้”
ผมอยากรู้มาก พูดออกมาฮะ
“ทนไม่ได้- -ที่อโดนิสไปเป็นชู้กับเนนันตาร์ และ พยายามจะฆ่าบาลิธ ตามกฎหมายสุเมเรียนก็ต้องประหารผู้ที่ลอบปลงพระชนเท่านั้น ทุกคนเห็นพ้อง…บาลิธจะอ่อนข้อต่อกฎหมายไม่ได้ อโดนิสก็เลย - -”
อ้อ…เรื่องมันอย่างนี่น่ะเองหรอกหรือ ผมพยักหน้า ช่วยเธอเช็ดน้ำตา
“แล้ววันประหาร ท่านบาลิธทนดูอยู่อย่างงั้นน่ะหรอฮะ?” น่ากลัวจัง
“เปล่า…ที่แย่กว่านั้นคือ ฟังนะ นากัล” เธอลดผ้าเช็ดน้ำตาลง จ้องเข้ามาในตาผม
“ที่แย่กว่าคือ บาลิธรับสั่งว่าไม่อยากให้เลือดเปื้อนแผ่นดิน เลยเอาอโดนิสไปประหารเดี่ยวนอกเมือง….ฉันเสียใจมาตลอด ฉันรักเจ้าเด็กสองคนนั้น ไม่คิดว่าบาลิธจะกล้าฆ่าเพื่อนที่โตมาด้วยกันแบบนั้น…”
ใช่ฮะ…ท่านบาลิธไม่กล้าหรอก
=================
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ รักคนอ่าน :impress2: รักคนเม้นที่ซู้ดด ตอนหน้า ออกเดินทางไปเอคบาทาน่าแล้วค่ะ :3123:
วันนี้ไรท์เตอร์มีของฝากค่ะ นั่งทำ manip เจ้าหนุนากัลมาให้ดูเล่นๆ 555 ตอนทำไม่เท่าไหร่ แต่พอเสร็จแล้วมานั่งดู แล้วรู้สึกผิดบาป!กับเจ้าหนูนากัลในเรื่องมากๆเลยค่ะ แบบว่า ตายแล้ว!ชั้นทำอะไรลงไปกับเด็กคนนี้บ้างเนี่ย >< มองหน้าแล้วสงสารค่ะ 555
(http://image.ohozaa.com/i/df2/zca38.jpg)
ปล.จะทำรูปมาอีกเรื่อยๆนะคะ
-
หรือว่าอโนดิสยังไม่ตาย...
ปล รูปสวยมากเลยค่ะ
-
หนูนากัลคิดได้ไงจีะ เอาลูกหมูไปเป็นลูกเนี๊ยะ น่ารักเกิ๊น
สงสารบาลิธมันน่าจะมีเบื้องหลังแหละ รออ่านต่อไป ต่อไป ต่อไป :กอด1:
-
ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วทำไมถึงไปเป็นชู้กะเนนันตาร์หล่ะ ไอ้นั่นมันตัวเลวหนิ
ถ้าอโนดิส ทำจริงๆ เราว่าประหารไปแหละดีแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสาร บาลิธ นะ
-
เป็นไปได้ไหมว่าอโดนิสจะยังไม่ตายอ่ะ
ท่านบาลิทแค่ทำตามกฏบังหน้าเฉยๆ แต่ก็แอบปล่อยตัวไป
-
เรื่องราวเริ่มชวนเวียนนะครับ เดาต่อไม่ถูกเลย
-
:-[
ดีใจที่อัพอย่างต่อเนื่อง ถึงใครจะว่าอโดนิสกับนากัลคล้ายกันยังไงเราก็ว่าต่างอยู่ดีนั่นแหละ
ใครมันจะแบ๊วและฮาได้เท่าน้องอีกเนี่ย ดูเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีนะ แต่ไม่ถึงกับไม่ทันคน แค่เป็นคนคิดอะไรในแง่บวก การที่เคยเป็นโสเภณีก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับตัวนากัลเลย ยังร่าเริงแจ่มใสได้สมวัย จะมีบ้างก็ที่แก่แดดกว่าเด็กวัยเดียวกันเท่านั้นแหละ
อย่าลืมตั้งชื่อให้ลูกหมูด้วยนะคะ น้องนากัล
:กอด1:
-
นากัลน่ารักจังจะเอาหมูเป็นลูกหรอ 55
สงสารอโดนิสจังเลยย..
-
อัพไวทันใจดีจริงๆ
ปมคลี่คลายออกมาทีละนิดแล้ว
มีความเป็นไปได้เสียด้วยว่าอโดนิสจะยังไม่ตาย
แต่ทำใมไปเป็นชู้กับอิตาเนนันตาร์ได้นะ อโดนิสกับบาลิธน่าจะรักกันมิใช่หรือ
ทำใมอโดนิสถึงต้องพยายามฆ่าบาลิธด้วย
ความสงสัยไม่มีที่สิ้นสุดจริง เดาไม่ออกเลย
ส่วนอิหนูนากัลก็ยังคงความน่าร๊ากทุกตอนอ่ะ
-
ท่านบาลิสไม่ได้ฆ่าอโดิสหรอก เราว่าน่ะ
อาจจะปล่อยไป
เอ่อ แล้วท่านบาลิสจะให้นากัลเรียนตลกเพื่ออะไร????
-
ไม่รู้เป็นไร ยิ่งอ่านยิ่งชอบท่านบาลิธ :o8:
แอบเชียร์เจ้าหนูนากัลกับท่านบาลิธตลอดๆๆ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วก้อรูปสวยมากๆ เค้าปลื้มอ่ะ :m1:
-
ความเป็นไปได้ที่ท่านบาลิธจะปล่อยอโดนิสมีสูงมาก << ยังไม่ตายแน่ๆ
หนูนากัลแอบหื่นตลอดเว... ฮ่าฮ่าฮ่า
ขอบคุณที่มาต่ออย่างรวดเร็วนะคะ ชอบจัง ><
-
เป็นไปได้ว่าอโดนิสจะยังอยู่นะเนี่ย เพราะว่าเซอซัสก็เคยพูดทำนองว่าท่านบาลิธไม่ใช่คนที่ทำแบบนั้นได้
เหอๆ แล้วทำไมไปเป็นชู้กับคนแบบนั้นได้ละเนี่ย เห้อออ :m16:
แล้วยังพยายามฆ่าท่านบาลิธอีก
ขอบคุณไรเตอร์มากจ้า :L2:
-
น่าสงสารท่านบาลีธอะ :o12:
มาต่อไวๆๆนะคะ :3123:
-
หรือว่า ... ท่านบาลิธ ไม่ได้ฆ่า ???
อ่อยยย
อยากรู้มากนะ
งื้อออออ
รออ่านตอนต่อไปปปปปปป
-
อ่านแล้วทำไมรู้สึกท่านบาลิธชีวิตรันทดจัง
คิดว่าอโดนิสคงยังไม่ตายจริงๆ ท่านบาลิธคงปล่อยไปแน่ๆ
แต่เรื่องเป็นชู้ กับลอบสังหารเนี้ย รออโดนิสกลับมาเคลียร์แล้วกัน
แต่ท่านบาลิธคงเจ็บปวดมากแน่ๆที่คนรักทำอย่างนี้ ถึงแม้อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็เถอะ
ฮืออออออออออออออ
อยากให้ท่านบาลิธมีความสุข
-
สงสารท่านบาลิธจังเลย
คงจะรักอโดนิสมากอ่ะ ขอให้ยังมีชีวิตอยู่ :call:
ส่วนนากัลแอบหื่นนะเราอ่ะ :z1: อยากรู้จังว่าจะโชว์อะไร
มาต่อบ่อย ๆ น้า :pig4:
-
ที่ไรท์เตอร์บอกว่าเรื่องนี้มีคู่ทุกคน รวมไปถึงบาลิธกับอโดนิสด้วยใช่มั๊ยคะ??
คิดว่าอโดนิสคงยังไม่ตายแน่ๆ แต่ก็ยังงงๆว่าทำไมท่านบาลิธเหมือนไม่ได้รักบ้านเกิดของตัวเองเลย
คงมีความแค้นอะไรที่เกี่ยวข้องกับอโดนิสด้วยแน่ๆ
อโดนิสอาจจะโดนบังคับหรือโดนขมขื่น หรือไม่ก็ชอบลีลาแบบโรคจิตๆของอีตาเนนันตาร์นั่น =_=
เรื่องพยายามฆ่าอาจจะเข้าใจผิดหรือไม่ก็โดนใส่ร้ายให้แค้นบาลิธแล้วให้ฆ่าซะ
โอ้ย! ปวดหัว คิดไม่ออกคร่าาาาา รอไรท์เตอร์มาเฉลย
ส่วนนากัลน่ารักจริงๆนะเนี่ย หวังว่าตอนจบคงไม่มีมาม่านะคะ
ไม่อยากให้เศร้าเล๊ยยยย TT
หวังนิดๆ เอ่อ ไม่นิดละ ว่าเซอซัสจะเป็นเจ้าชาย~ :m1:
-
plot เรื่องแหวกแนวสุดๆ ชื่นชมการหาข้อมูลและการเรียงร้อยเรื่องราวให้สอดคล้องกับความจริงในประวัติศาสตร์ซึ่งคงไม่ง่ายนัก
อ่านสนุกมากค่ะ (แม้จะเศร้านิดๆกับชีวิตของนากัลบ้างอะไรบ้าง) แต่นากัลนี่หื่นจริงๆนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าอายุย่าง 13 แม่เจ้า หึ หึ
-
เอ่อ...ขอภาพเสริมตอนท่านเซอร์ซัสอยู่ข้างบนและนาร์กัลอยู่ข้างล่างค่ะ =.,=
ปอลอ สนุกม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ!!!! แต่งเก่งมาก ๆ เลย
ฉันไม่รู้ว่าประวัติศาสตร์ที่แท้จริงเป็นยังไง แต่ตอนนี้ฉันเชื่อในทุกการดำเนินเรื่องที่นาร์กัลเป็นคนเล่าค่ะ! =]
-
คนที่ส่งไปประหารก็หน้าจะเป็นเซอร์ซัส
และคิดได้ไหมว่าอโดนิสยังไม่ต่าย
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงจะดีนะท่านบาลิธจะได้มีคู่
สงสารท่านอะเพราะก็เป็นคนดี แต่จะให้เชียรนากัลก็ไม่ได้
เพราะเราอยากให้นากัลเป็นของเซอร์ซัสมากว่า
ปล. ภาพสวยมากคะขอ save ไว้หน่อยนะคะ
:pig4: คะ
-
อโดนิสน่าจะไม่ต่ายแน่เลย
:mc4:
-
ไร้ท์เตอร์หายไปไหนเนี้ยยย
คิดเถิ้งงงงง...แล้วเนี้ยย
มาได้แล้วววจร้า... :call:
-
ไม่หายค่า ยุ่งนิดหน่อย คืนนี้ปั่นต่อ แต่คงจะลงวันพุธนะคะ รักคนอ่าน ขอบคุณมากๆๆๆค่า
-
^
^
^
จิ้มคนแต่งแรงๆ จึ้กนึง! :z13:
รีบๆปั่นนะคะ อยากอ่านอย่างแรง
รอวันพุธๆๆๆ มาจริงๆนะคะ อย่าเบี้ยวน้า~ ถ้าเบี้ยวมีเฮ! อ่ะ ล้อเล่งๆๆ
อยากเรียนประวัติศาสตร์แล้วคร่าาาา อ่านแล้วได้ความรู้เย๊อออ
-
เพิ่งเห็นรูปค่ะ
ใบปิดงามค่ะ ส่วนหน้าน้องนากัลก็น่าสงสารจริงอะไรจริง งื้ดๆ
เด็กน้อยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าจำได้ คุณคนเขียนบอกว่าเรื่องนี้มีคู่กันทุกคน ไม่มีใครเปลี่ยว
เพราะงั้น....ถึงนุ้งนากัลจะเลือกท่านยักษ์
แต่ๆๆๆ ท่านบาลิธที่เท่โก้ดก็จะมีใครสักคนอยู่เคียงข้างแน่ๆ >///////<
-
วันนี้วันพุธแล้วนะคะ ยังไม่มาอีกหรอคะ
อยากอ่านอ่าาาา หวังว่าคงไม่ได้หมายถึงพุธหน้านะคะ 55+
เหลือเวลาอีกประมาณ 2-3ชั่วโมงจะหมดวันพุธแล้วน้า~(เร่งจริงว่ะตู =..=)
-
ตอนนี้แรงหน่อย ขอโทษนะคะ >< :z10:
ตอนที่ 32
ท่านเซอซัสมารับผมตอนพระอาทิตย์ตกดินแล้ว อาจารย์สอนละครตลกให้ผม บวกกับโชว์สั้นๆอีกหนึ่งชุด ที่อาจารย์บอกว่าให้เล่นต่อกันไปเลยเวลาแสดง อาจารย์บอกว่าเป็นโชว์เดียวกันกับอโดนิส
ผมไม่รู้ว่าเป็นความคิดที่ดีหรือเปล่า เพราะท่านบาลิธไม่ได้รับสั่งซะหน่อย ผมจะดูอีกทีว่าจะเล่นหรือไม่
วันนี้ผมได้คำถามเรื่องอโดนิส และ การประหาร ผมไม่เชื่อจริงๆหรอก ว่าท่านบาลิธฆ่าอโดนิสอะ แต่การที่ผมถูกเลือกเข้ามา มันแปลกๆนา ไหนจะเรื่อง “เนอร์กาล” แล้วก็เรื่องแผล…ที่ผมยังไม่ได้บอกใครเลย กระทั่งท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสเปิดประตูรถม้า และชะโงกหน้าออกมา “พรุ่งนี้มาอีกเวลาเดิมนะครับ” เขาบอกกับคนใช้ ดึงมือผมขึ้นรถม้าไป
ความมืดสลัวตามมาหลังจากปิดประตู ท่านเซอซัสจุดตะเกียงที่ห้อยจากเพดาน พรึ่บ!
ท่านยิ้มให้ผมในแสงไฟ “เป็นไงบ้าง?”
“สนุกดีฮะ”ผมขยับตัวสบายๆบนเบาะ “ท่านเซอซัสฮะ ผมหน้าเหมือนอโดนิสขนาดนั้นเลยหรอฮะ?”
“ไม่หรอก” ท่านเซอซัสพูดลอยๆ เอื้อมไปเปิดหน้าต่าง
ผมจ้องเขาไม่กระพริบ “ท่านเลือกผมเข้ามาเพราะเห็นว่าหน้าเหมือนอโดนิสใช่มั๊ยฮะ?”
ท่านเงียบไป… “นากัล…ข้าว่าเจ้าลืมเรื่องอโดนิสอะไรเนี่ยเหอะ คิดแล้วปวดหัว”
“ก็ผมสงสัยนี่หน่า!!” อยู่ๆเสียงก็ดัง “ท่านเซอซัสไม่เคยบอกอะไรผมเลยอะ!!ต้องให้ผมถามคนอื่นตลอดเลย”
ท่านมองผมขำๆ ดึงผมอย่างรวดเร็วไปนั่งฝั่งเดียวกับท่าน ผมถูกกอดแน่น
“นี่สงสัยข้าจะไม่ได้ตามใจเจ้า จนเจ้าหงุดหงิดใช่มั๊ยเนี่ย?” ท่านกระซิบ
“ท่านเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว” ผมกัดปาก
“ข้าขอโทษ ข้ารู้ว่าวันนี้ข้าขัดเจ้าหลายเรื่อง….” ยักษ์ถอนใจ ”เจ้าอยากรู้อะไรล่ะ ถามมาสิ”
“ทำใมท่านถึงเลือกผมเข้ามา?” ผมเอ่ยเบาๆ
“เพราะเจ้าเป็นรางวัลที่หนึ่ง” แววตาสัตว์ป่าจ้องตรงมาที่ผม ดูไม่ออกว่าคิดอะไร “เพราะท่านบาลิธเหงา และไม่มีสนมเด็กผู้ชายมาหลายปีแล้ว”
ผมจ้องท่านไม่กระพริบ พยายามจับโกหกท่านเซอซัส
ยังงี้่ท่านคงไม่รู้เรื่อง เนอร์กาล เทพสงครามของชาวยิว อะไรนั่นหรอกมั๊ง?? ผมขมวดคิ้ว
ท่านเซอซัสลูบต้นแขนผมช้าๆ เรามองหน้ากัน “ก่อนกลับวัง ไปหาลูกหมูของผมได้มั๊ยฮะ?” ผมอ้อน
ท่านเซอซัสยิ้มน้อยๆ ”ได้…แต่…..ไปหาแค่หมูเท่านั้นจริงๆนะ”
ผมทำหน้าน้อยใจพอท่านพูดแบบนั้น ท่านเซอซัสหัวเราะใหญ่ “ ทำอย่างอื่นไม่ทันหรอก นากัล เจ้าต้องไปหาท่านบาลิธ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน”
ผมซุกหน้ากับซอกคอท่านซึมๆ
“ไม่เอาหน่า” ท่านลูบใหล่ “อย่างอแงสิ เจ้าเด็ก”
....................................
เจ้าหมูของผม!! ผมแทบจะกระโจนใส่ ตอนเห็นหน้ามัน ตอนนี้สนามฝึกก็มืดแล้ว ท่านเซอซัสพาผมมาหน้าเต้นท์ของนายทหารบัทเธอลิน ซึ่งกำลังนั่งอยู่กับเพื่อนทหารอีกคนหนึ่ง ดื่มเหล้าอยู่
“อ่า…เซอซัส นากัลมาอีกระหรออ” เขาพูดหน้าแดงก่ำ หัวโงนเงน “ พวกชอบเด็กเอ๊ย!!”
ท่านเซอซัสแกล้งดึงขวดเหล้าของเขามาจิบ แล้วพ่นออกไปที่พื้น “สงสารเอ็งว่ะ! เอาของข้าเหอะ” แล้วท่านก็ดึงขวดเหล้าเหน็บเอวออกไปให้ท่านบัทเธอลินและเพื่อน พวกเขาร้องดีใจใหญ่
“ไป เข้าไปเล่นในเต้นท์ข้าสิ นากัล”
ผมพยักหน้า เดินตามท่านเซอซัสเข้าไปพร้อมเจ้าหมู
ผมมัวแต่เล่นกับเจ้าหมูเพลิน ตัวนุ่มแสนสะอาดฮะ ท่านบัทอาบน้ำให้ดีจังเลย ผมกับมันจ้องหน้ากัน สบตาปิ๊ง! ถ้าผมเอามันขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยได้คงทำไปแล้ว ผมคุกเข่าลงไปกอดมันหนึ่งที
“จะว่าไปแล้วยังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลย” ผมบอกท่านเซอซัส
“เจ้าจะให้ชื่ออะไรล่ะ?”
“งืม…” ผมจ้องหน้าเจ้าหมู ท่านเซอซัสถอดปลอกขาและนั่งยองๆลงมาลูบหัวด้วย
“เจ้างุ่นง่าน” ผมพูดขำๆ “ไม่รู้สิฮะ ผมไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงมาก่อน”
“ชื่อ เจ้าหมูนั่นล่ะ ง่ายดี เหมือนเจ้าเด็ก ”
“ไม่เอาฮะ! ท่านเซอซัสชอบไม่เรียกชื่ออะ ” ผมทำปากตุ่ย “ชื่อว่า เจ้างุ่น”
“ก็ได้” เขามองผมยิ้มๆ เอามืออุ่นๆมาลูบหัว ผมอยากจะนอนในเต้นท์ท่านเซอซัสจังวันนี้ …เฮ้อ
ไม่อยากให้หยุดลูบหัวเลยฮะ ผมนั่งนิ่งให้ท่านเกาศีรษะ หลับตา
อยู่ๆก็สัมผัสกับริมฝีปากท่าน ท่านเซอซัสบรรจงจูบผมนุ่มๆ ผมลืมตาขึ้น
“ต้องขึ้นไปแล้วล่ะ ..เดี๋ยวข้าเดินไปส่งหน้าวัง”
ผมรู้สึกเศร้ามากที่ต้องกลับเข้ามาในวังก่อน ระหว่างทางเดินมาส่ง ท่านเซอซัส สัญญาว่า ตอนไปเอคบาทาน่า ผมกับท่านจะได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ ขอให้จริงเถอะนะฮะ
///////////////////////////////////
สองวันผ่านไป ท่านบาลิธและทางกองทัพก็ยุ่งเช่นเดิมฮะ พวกเขาเตรียมพลแต่กองพลเดียว พวกสาวใช้และคนงานก็เพียงหยิบมือ สนมก็แค่ ผมและเมยาเท่านั้นเอง คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่แสนเหนื่อย ผมเรียนกับอาจารย์อิเลียสวันสุดท้ายแล้ว ท่านเซอซัสไปรับส่งตลอด แต่เราก็ไม่มีเวลาทำอะไรกันเลย ท่านหาว่าผมหมกมุ่น ผมเปล่าซะหน่อย ผมแค่อยากอยู่ด้วยนานๆ แล้วทำแบบนั้นก็สนุกนี่หน่า ทำกับท่านเซอซัสไม่เหมือนเวลาทำกับลูกค้าซะหน่อย มันตื่นเต้นกว่าตั้งเยอะ แล้วก็มีความสุขมากๆด้วย
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นในห้องท่านบาลิธฮะ ท่านไปจัดการธุระ
เสียงประตูเปิดออก ท่านกลับมาแล้ว ผมเด้งตัวขึ้น ยิ้มกว้่างให้ท่าน
ท่านบาลิธเดินมาหาผม “เข้ามากับข้าสิ” แล้วท่านก็จูงมือผมไปที่ห้องน้ำ ขณะที่ผมงงๆ
ท่านบาลิธถอดเสื้อคลุม และนำมันไปแขวนไว้ที่ผนัง ก่อนจะหันมาหาผม
รูปร่างสูงโปร่งเปลือยเปล่า ผิวซีดแบบนี้เสมอมา ท่านเดินเข้ามาจับใหล่ผมเบาๆ ปลดสร้อยจากคอ ท่านมองสร้อยก่อนจะวางพาดขอบอ่าง ท่านโน้มลงมาช่วยผมดึงผ้าคาดเอวและกางเกงในออก
ท่านอุ้มประคองผมขึ้นไปเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ ก้าวขาเข้าไปในอ่าง แล้วนั่งลง
เสียงน้ำในอ่างกระทบผิวเรา ท่านบาลิธกอดผมอยู่ในอ่างอย่างเงียบๆ ผมโอบแขนรอบคอท่าน ซบลงใต้อก
ท่านบาลิธหอมไล้ลงมาจากศรีษะ ข้างหู แก้ม ท่านหอมฟอดหนักๆ แล้วงับติ่งหูผมเล่น
“อื๊!” ผมจั๊กจี้ฮะ ท่านดมซอกคอ แล้วก็เลื่อนไปที่หัวนม ท่านงับหัวนมผมแรงๆ “โอ้ย!! ”
“นากัล” ท่านพูดเสียงหอบๆ “เจ้าชอบถูกกอดรึเปล่า?”
ผมเอะใจแปลกๆ คำพูดไม่ค่อยเหมือนท่านบาลิธเท่าไหร่เลย
จะว่าไปแล้ว…ก็มีกลิ่นเหล้าเหมือนกันตอนจูบ พอท่านเริ่มสอดลิ้นใส่ปากผม ผมก็รู้ทันที ท่านบาลิธเมานี่หน่า?!
ท่านบาลิธดูดริมฝีปากผมอย่างรุนแรง จนเริ่มเจ็บช้ำ ฝ่ามือบีบและหยิกสะโพกผมอย่างเมามัน
“อ้ะ ท่านบาลิธ ” ท่านอุ้มผมลอยขึ้น น้ำโชกลงไปที่อ่างด้านล่าง ท่านก้าวขาออกจากอ่าง….ท่านทำแบบนี้อีกแล้ว นำตัวผมมุ่งไปที่เตียง แล้วน้ำก็เปื้อนพื้นเป็นทางยาว ผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะขโมยผ้าห่มท่านบาลิธมาห่นสองชั้นคืนนี้
ท่านโยนผมลงบนเตียง ตามมาทาบทับ ท่านมองผมเบลอๆ ลมหายใจกลิ่นเหล้าจางๆ ไม่เหมือนเลยฮะ ไม่เหมือนท่านบาลิธเลย
ดูแข็งกร้าวกว่าเยอะ แววตาสีเทาตอนนี้ก็ดูครุกกรุ่นด้วยอำนาจบางอย่าง
ท่านจับขาผมอ้าออก ผมเตรียมรับการถูกสอดเข้ามา ผมเตรียมตัวเองไว้บ้างแล้ว ก่อนท่านกลับ
เอวผมถูกกระชับ ส่วนหัวของท่านกดแรงๆทีหนึ่ง มันหายเข้าไปอย่างรวดเร็ว จนผมตกใจ น้ำมันหล่อลื่นที่ผมใส่ไว้ยังคงมีอยู่บ้าง ท่านค่อยๆเขยื้อนเข้ามาช้าๆ จนหมด ผมร้องอึกด้วยความแน่น หลับตาปี๋
ท่านบาลิธเหมือนเมามากขึ้นจากเมื่อกี้เลยฮะ ฤทธิ์เหล้าตอนดึกคงทำพิษเสียงแล้ว ครู่เดียวผมก็ถูกท่านขย่มอย่างดุเดือดจนเตียงลั่น
“อ้ะ.. อ้ะ..อ้ะ” ผมหอบกระชั้น บีบแขนท่านบาลิธเป็นจังหวะ “โอ้!! อ๊า ” แรงเหมือนกันนะเนี่ย ผมเริ่มสะดุ้ง พอท่านกระทุ้งเน้นๆ
หน้าอกของท่านบาลิธแนบกับหน้าอกผม ใบหน้าท่านชุ่มเหงื่อ แก้มสีแดงระเรื่อ ท่านเริ่มพึมพำ
“นากัล นากัล…” ปนเสียงหอบ “เจ้าชอบ- -แบบนี้ใหม?” แล้วท่านก็จับผมพลิกตะแคง จับขาผมข้างหนึ่งไปพาดไว้บนใหล่ แล้วก็ขยับต่อเนื่อง ผมร้องเสียงขึ้นจมูก “อื้ออ!!”
“เจ้าชอบใครซักคนมากกว่าข้าล่ะสิ…ข้าดูออก” ท่านบาลิธยิ้มเหนื่อยๆ แววตาเลื่อนลอย ผมที่กำลังครางอยู่สะดุ้ง
ท่านหมายความว่าไง!!!!!!ท่านรู้หรอ?????
“ทำใมล่ะ นากัล? ข้าทำเก่งไม่เท่าเขาหรอ? ” ท่านบาลิธโน้มหน้าเข้ามาใกล้ มืออีกข้างขย้ำผมผม เลื่อนมาจับท้ายทอย
“ตอบข้าสิ อโดนิส?! เจ้าชอบให้ทำแบบไหน บอกมาสิ” ท่านตะคอกพลางหอบ
สิ้นประโยค ท่านบาลิธก็บดเบียดสะโพกรุนแรงมาก จนผมมึนไปหมด รู้สึกว่าหมอนถูกดันออกจากหัวเตียง นานแล้วที่ไม่ได้ถูกทำรุนแรงขนาดนี้ ช่องทางบีบรัดเป็นจังหวะ ท่านบาลิธขยับประสาน
“โอ้ย!!อื้ออ” ผมบิดเอวไปมา รู้สึกเปียกแฉะไปทั่วช่องทาง ท่านบาลิธปลดปล่อยออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่อ่อนตัว ท่านขยับจังหวะเดิมซึ่งทำให้ผมร้องไม่เป็นภาษา
“อ๊าาาาาา!!” คิดอะไรไม่ออกแล้วฮะ ผมตอดท่านบาลิธแรงๆสี่ห้าครั้ง แล้วก็ปลดปล่อยออกมา
พวกเราหอบแฮ่ก ท่านบาลิธฟุบใส่ซอกคอผม ผมไถลไปกับเตียง “แฮ่ก…. แฮ่ก…”
ท่านบาลิธหลับไปทันทีหลังปลดปล่อย ผมคิดว่านะ ผมค่อยๆประคองท่านนอนตะแคง ลึกไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำมาซับตัวท่าน ก่อนจะห่มผ้าห่มผืนหน้าให้
ไม่เป็นไรหรอกนากัล ท่านบาลิธก็แค่เมา พวกผู้ใหญ่เมาๆก็พูดอะไรเลอะเทอะแบบนี้แหละ ผมค่อยๆเขยิบจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ตอนปล่อยน้ำขาวๆออกมาจากก้น เหมือนมีเลือดจางๆปนมาด้วย ผมเช็ดตัวให้แห้งสนิท แปรงฟันเสร็จแล้วก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของท่านบาลิธ กอดท่านแน่นๆแล้วหลับไป
===========================================
อ้าา ต่อได้น้อยไปหน่อยจริงๆ จะรีบมาต่ออีกน้าค๊าา :impress2:ตอนนี้ถึงจะออกเดินทางไปเอคบาทาน่าค่า :call: :call: รักคนอ่าน
ขอบพระคุณมากกๆๆๆสำหรับทุกๆคอมเม้นเลยค่ะ :really2:
-
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆ ดีใจจังได้จิ้มไรเตอร์คนเก่ง o13 ฮะๆ
แอบเสียดายว่าเซอซัสไม่ยอมมีซัมติงกะนากัล แต่มามีกะท่านบาลิธก็โอเค ฮะๆ กลายเป็นว่านายเอกหื่นกว่าพระเอกซะงั้น แรงดี เก๋ๆ ฮะๆ
ขอยคุณไรเตอร์มากนะจ๊ะ มาต่อไวๆนะ อยากดูโชว์ของนากัลแล้วอะ ตื่นเต้นๆ ^^
-
รอจ้า อิอิ ท่านบาลิธแอบคิดถึงอโดนิสอีกแล้วอ่าดิเนี่ยะ
:เฮ้อ: รอไปเอคบาทาน่าดีกว่า เผื่อจะมีลุ้นอิอิ
-
ง่ะ.. จะเลิกปลื้มท่านบาลิธก้อตรงที่อะไรๆก้ออโดนิสนี่แหละ
บอกว่า.. นากัลๆๆๆ ไม่เข้าใจรึไง หึ!!! ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยย..
เขียนถึงน้องหมูน่ารักดีค่ะ อ่อๆ แล้วก้อชอบตรงที่เซอซัสเรียกนากัลว่า "เจ้าเด็ก" ด้วย เป็นนิคเนมที่แปลกๆดี ^^
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ว่าแต่ท่านบาลิสรู้เรื่องท่านเซอร์ซัสกับนากัลจิงรึปล่าว??
รึว่าแค่เมาแล้วเพ้อไปถึงเรื่องของอโนดิส??
ยังไงกันแน่เนี่ยยยย :serius2:
-
เมื่อไหร่นากัลจะมีเวลาจู๋จี๋กับเซอร์ซัสสักทีน้อออออ :impress2:
-
อโดนิสจะอยู่ที่เอคบาทาน่ามั้ย
-
ชอบความคิดนากัลจัง ทุกอย่างคิด + ทั้งนั้น
:pig4: คะ +ให้ writer ด้วย
-
ท่านบาลิธรู้ หรือว่า คิดถึงอโดนิส กันแน่หว่า...
-
มันเป็นอะไรที่พูดไม่ถูกอะนะ
แต่อย่างหนึ่งที่รู้สึกก็คือ
เหมือนจะสงสารและเข้าใจท่านบาลิธอยู่หน่อยๆ
พร้อมกับรู้สึกดีจังที่นากัลเป็นคนแบบนี้
อย่างน้อยน้องก็ไม่คิดอะไรมากจนทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด
:เฮ้อ:
-
นับวันคนอ่านจะหลงรักนากัลขึ้นทุกทีล่ะ ^^
-
อาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ชอบทั่นบาลิธตอนนี้ที่สุดเลยคร่าาาาาาาาา
กรี๊ดกร๊าด บ้าที่สุด นากัลล่ะก็ ทนดีจริงนะนู๋
<333
-
โอวววว ท่านบาลิธก็ร้อนแรง(เอ๊ะ!หรือรุนแรง)เป็นนะเฮ้อ
-
มาอ่านด้วยคน
สนุกมากอ่ะเรื่องนี้ ไม่เคยอ่านแนวแบบนี้มาก่อนเลย
เป็นอะไรที่แปลกใหม่มาก ชอบ^^
รอตอนต่อไป ชอบเซอร์ซัสมากมาย^^
ติดตามจ้า
-
สั้นนะตอนนี้
คนแต่งคงยุ่งจริงอะไรจริง อิอิ
-
ชักจะไม่ปลื้มท่านบาลิธล่ะ
แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่พระเอกยุแร้วนิ :laugh:
นากัลหื่นดีอะตอนนี้ เค้าชอบๆๆๆๆๆ
-
ชอบบทรักของนากัลกะเซอซัสมากกว่า :o8: ลีลาดีกว่านะ
ท่านบาลิธ เมา! ใครมาเป่าหูไรแน่ บางทีกรณีของอโดนิสที่ตายไปคงเกี่ยวพันกะเรื่องนี้ :เฮ้อ:
คุณคลาวก้อสู ๆ นะคะ ทั้งเรื่องงานและนิยาย ถ้าเครียกเรื่องงานก้อ แว๊บมาแต่งนิยายซะ 555
-
ชักจะไม่ปลื้มท่านบาลิธล่ะ
แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่พระเอกยุแร้วนิ :laugh:
นากัลหื่นดีอะตอนนี้ เค้าชอบๆๆๆๆๆ
อ่านะ
ถูกใจแฮะรีนี้ 55+
-
สงสารท่านบาลิธ :o12:
-
บาลิธรู้เรื่องแล้วหรอ? หรือว่าเมาแล้วพูดมั่วๆๆ
แต่นากัลยังน่ารักเสมอ
สรุปนี่ท่านเซอซัสคือพระเอกใช่มั้ยคะ
:pig4:
-
มารอๆ^^
-
มากน้อยก็ไม่เป็นรัยแค่ได้อ่านก็ดีใจล่ะ
จะสงสารใครดีเนี้ยยยย...
-
+1 :impress2: :o8: :-[
-
รอจ้า^^
-
พอท่านบาลิธพูดออกมาแบบนี้ ก็เดินหน้าเชียร์ท่านเซอซัสเต็มทีเลย :ped149:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแบบ non stop
ขอชมว่าไรเตอร์แต่งเก่งมากๆ o13 สุดยอด
ชอบๆๆๆ เป็นกำลังใจให้นะคั้บ
+1
-
พอดีเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ แล้วรู้สึกชอบมากเลยอ่ะ
เพิ่งอ่านถึงตอนที่10เอง เด่วมาอ่านต่อนะ
ง่วงแล้วไปนอนก่อนแล้วกัน :bye2: :bye2: :bye2:
-
เข้ามารอจ้า^^
-
สนุกมากๆเลยอ่ะ ชอบๆ อ่านถึงตอนที่20แหละ o13 o13
ตอน20เนี่ย เล่นซะเลือดพุ่งเลยนะเนี่ยยย 55 :pighaun: :pighaun:
นากัลสมใจอยากซะที นะเนี่ย ฮ่าๆ :laugh: :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากเลย
คุณคนเขียนทำเรานึกว่ากำลังอ่านนิยายของคุณ โสภาค สุวรรณ อยู่เลยค่ะ
ปกติเราอ่านนิยายหลายแนว แต่นิยายของคุณแปลก สนุก และน่าติดตามมาก ๆ ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รอจ้า^^
-
อ่านทันแล้วนะค้าบบ..... :L2: :L2: :L2:
รอให้ไรเตอร์มาต่อนะ รอ ร๊อ รอ....
:call:
:call:
:call:
-
คิดเถิงงงงงงงง...มาต่อได้แล้ว รออยู่น๊า
-
รูปน่ารักดีค่ะ แต่นากัลดูโตกว่าที่คิดนะเนี่ย(เอ๊ะ ยังไง)
รู้สึกไม่ชอบท่านบาริธแล้วสิ ยังไม่ลืมรักเก่าแบบนี้นากัลก็เป็นได้แค่ตัวแทนนะซิ
แต่เชียร์ท่านเซอซัสสุดใจขาดดิ้นเลยคร๊า o13
-
รอด้วยคน^^
-
ตามทันแล้วอิอิอ
-
อ่ า น ร ว ด เ ดี ย ว จ บ
ช อ บ ม า เ ล ย ค่ า :impress2:
อั พ ต่ อ ไ ว ๆ น ะ ค ะ เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้
^ O ^
:bye2:
-
เข้ามารอนากัลค่ะ :call:
-
นานจังเลยT^T
-
อ๋า ขอโทษผู้อ่านจริงๆเลยนะคะที่มาต่อช้า :call: :call: ผู้แต่งเปิดเทอมแล้ว และก็เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะค่ะ แฮะๆๆๆ :z3: เลยมาอัพเลท
ยังไม่หายไปไหนค่ะ เสาร์อาทิตย์ คงได้ต่อแน่ๆค่ะ ขอบคุณนะคะ :pig4:
รักคนอ่าน :L1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นตัวแทน อโนดิสสส
-
คิดถึงนากัลจริงๆน้าาาาา
-
แวะมารอจ้า
วันนี้ก็วันเสาร์แล้ว พรุ่งนี้วันอาทิตย์จะมาต่อมั้ยน้อ~
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตี 4
หยุดไม่ได้เลย สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
เนื้อเรื่องชวนติดตามมากค่า
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน ^_____^
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ไล่อ่านมาสองวัน ทันจนได้! สงสารนากัลนิดหน่อยแฮะ ท่านบาลิธแอบมีด้านมืด..เหมือนเป็นปมด้อยในชีวิตเขาเลยน้า
ดีนะนากัลรู้เรื่องอโดนิสแล้ว ไม่งั้นต้องคิดว่าท่านบาลิธรู้แล้วแน่ๆเลย คงแค่เพ้อเพราะพิษเหล้าม้างงงงง ใช่มั้ย ใช่สิ ใช่สิ! ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมันยังเร็วเกินไปที่จะเกิดโศกนาฏกรรมนะ ทั้งๆที่เหมือนปัจจัยทุกอย่างมันจะพร้อมสำหรับฉากใหม่แล้ว...เฮ้อ
รอตอนต่อไปค่า
-
ตอนที่ 33
เช้าวันต่อมา ท่านบาลิธตื่นมาอ้วกตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ท่านห้ามไม่ให้ผมเข้าไปช่วยในห้องน้ำ แล้วบอกว่าท่านจะจัดการตัวเอง ท่านบาลิธมีสีหน้าอิดโรยนิดหน่อยพอเดินออกมา
“นากัล” ท่านนั่งลงปลายเตียง ขณะที่ผมนอนแผ่อยู่เพราะเจ็บก้น
“เมื่อคืนข้าดื่มเหล้าแรงเข้าไป ข้าไม่ได้อาละวาดใช่มั๊ย?” ท่านดูถามสีหน้ากังวล
ผมส่ายหน้า “เปล่าเลยฮะ ท่านจำไม่ได้เลยหรอฮะ?”
“ไม่เลย นากัลน้อย” ท่านลูบหน้าผากตัวเอง คว้าส้มในถาดไปทาน ผมโล่งใจวูบ หวังว่าที่ท่านพูดเมื่อคืนจะไม่ได้หมายถึงท่านเซอซัส “ข้าทำอะไร ไม่ดีกับเจ้ารึเปล่า?” ท่านล้มตัวลงมานอนข้างๆ จะว่าไปท่านบาลิธก็เริ่มมีพฤติกรรมตลกๆให้ผมเห็น นอนกินส้มเหมือนเด็กเลยแฮะ
“หมายถึงยังไงหรอฮะ?” ผมขมวดคิ้ว “ท่านมีอะไรกับผมเมื่อคืนฮะ แล้วท่านก็หลับไป”
ท่านบาลิธดูเกร็งๆพอผมบอกว่าเรามีอะไรกันออกมา อ่า…
“นากัล…ข้าถามอะไรหน่อยได้มั๊ย? ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”
“ได้สิฮะ ท่านบาลิธ” ผมเขยิบกอดท่าน ท่านกุมมือผม
“จริงๆแล้ว…เจ้าชอบมีอะไรกับผู้ใหญ่รึเปล่า? หรือว่าต้องฝืนทำ?”
ดวงตาสีเทาพลิกหน้ามามองผม รอคำตอบ
…
“…” ผมคิดอยู่นาน ผมไม่เคยถามตัวเองเรื่องนี้เลย เพราะตอนอยู่กับมาดาม มันเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำทุกวัน มาดามจะให้ผมหยุดพักก็ต่อเมื่อไม่สบาย เจ็บก้นมาก หรือ ได้ลูกค้าเยอะพอแล้ว…
แต่ถ้าไม่ได้มีอะไรกับพวกผู้ชายนานๆ ผมก็คงรู้สึกแปลกๆละมั๊ง
ผมคงชอบนั่นแหละ
“ชอบฮะ ท่านบาลิธ …” ผมตอบตามความจริง
วันนี้ผมไปช่วยงานเมยาที่สวนลอย พวกบรรดาเจ้าชาย และขุนนางมากมาย แวะเข้ามาพักผ่อนที่สวน ผมแอบขโมยองุ่นจากจานของขุนนางคนนึง เมยาหรี่ตาใส่ เธอกำลังใช้พัดอันใหญ่พัดให้เขา สนมอีกสองคนช่วยกันนวดหลังให้ มีผู้หญิงอ้วนหน้าอกโตร้องเพลงลั่นอยู่กลางสวน เนื้อหาฟังดูหดหู่พิกล
จนกระทั่งตกบ่าย ผมมานั่งเล่นตรงสะพานข้ามแม่น้ำ ใกล้ๆสวนลอย รอท่านเซอซัสมารับไปเรียนบ้านอาจารย์อิเลียส
ท่านเซอซัสเดินมาหาพร้อมกับจูงเจ้าหมูมาด้วย ผมยิ้มกว้าง
“จะเอาเจ้าหมูไปเรียนด้วยหรอฮะ” ผมพุ่งเข้าไปเกาะที่เอวของท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสถอนหายใจ ..อ่าว “คืองี้นะ นากัล…ทั้งข้า และ ไอ้บัทเธอลินต้องไปเอคบาทาน่า … เราเอาหมูไปไม่ได้ เพราะแถวนั้นมีโรคระบาด ข้าต้องฝากคนงานยิวเลี้ยงที่นี้ ”
“อ๋า..” ผมมองเจ้าหมูหง๋อยๆ “งั้นหรอฮะ?”
“ข้าพามันมาลาเจ้าก่อน” ท่านเซอซัสปลดสายจูงหมูออก ดันมันมาทางผม
“ขอบคุณนะฮะ” ผมคุกเข่าลงไปลูบหัวมัน แล้วก็กอดมันแรงๆที่นึง
“บ๊ายบายนะ เจ้างุ่น เดี๋ยวข้าก็กลับมาแล้วนะ” ผมหอมหัวมันทีหนึ่ง
พอเงยหน้าขึ้นมา ท่านเซอซัสก็กำลังมองผมอย่างไม่ละสายตา ผมเลิกคิ้วสงสัย
“หรือบางที…” ท่านกระซิบ “อาจจะแอบๆเอาไปก็ได้”
“มันจะเป็นอันตรายรึเปล่าฮะ?”
“ไม่หรอก” ท่านยิ้ม “เฮ้อ…เจ้าทำให้ข้าใจอ่อนทุกทีเลยนา เจ้าเด็กเนี่ย” ท่านเกาศีรษะผม ดึงให้เดินไปด้วยกัน
หนึ่งอาทิตย์เป็นเวลาที่รวดเร็วมาก พรุ่งนี้ผมก็ต้องออกเดินทางไปเอคบาทาน่าแล้ว บ่ายวันนี้ผมเรียนกับอาจารย์อิเลียสครั้งสุดท้าย ท่านเซอซัสไปส่งผมทุกเที่ยวและมารับผมกลับ แต่เราแทบไม่ได้ทำอะไรกันเลย เพราะพอกลับมาถึงท่านเซอซัสก็ต้องกลับเข้ากองทัพ วางแผนเรื่องการกวาดล้างโจรที่เอคบาทาน่า
เราจูบกันในรถม้า
“อื้ม..ม ” เสียงรถม้ากุกกัก คงจะเข้าเขตกำแพงวังแล้ว ตะเกียงในรถสั่นไหว “จะถึงแล้ว นากัล..”
ผมไม่ฟังท่านเซอซัส ลิ้นควานภายในโพรงปากร้อน วงแขนท่านเซอซัสกระชับผมไปแนบอก ผมนั่งคร่อมอยู่บนตักเขา แขนโอบรอบต้นคอ
ท่านเซอซัสดูจะไม่ไหวเข้าแล้วเหมือนกัน ไอ้นั่นของท่านตุงออกมา ท่านเลิกห้ามผมแล้วรูดมือไปตามสีข้างผม ค่อยๆล้วงใต้ผ้าคาดเอว สะกิดเจ้าหนูของผม …
”อิ๊!..ฮะๆ” ผมสะดุ้งแกมขำ ท่านเซอซัสยิ้มเคลิ้มๆ กดจูบที่ต้นคอหนักๆ
“ที่เอคบาทาน่า ท่านอยู่เต้นท์ใกล้ๆรึเปล่าฮะ” ผมเลิกผ้าคาดเอวออก ให้ท่านทำถนัด
“รอบนี้เราตั้งค่ายที่หมู่บ้านน่ะ นากัล…อยู่ในหอไม้สามสี่ชั้น” ท่านพรมจูบทั่วใบหน้า “เราคงหาที่ดีๆได้ เชื่อข้าเถอะ…นี่!” อยู่ท่านเซอซัสก็หยุดมือแล้วก็ผละหน้าออก “จะว่าไป..ข้าก็สงสัยนะ นากัล- -เจ้าชอบอะไรข้านัก หึ๊? ” ท่านงับใบหู “อย่าบอกนะว่าชอบแค่เรื่องอย่างว่านะเว้ย…”
“ฮะๆๆ เปล่านะฮะ” ผมส่ายหน้า จั๊กจี้หู “ผม-- ต้องการท่านเซอซัส”
ท่านเซอซัสหยุดไป มองหน้าผมเหมือนรอฟัง “ว่ามาสิ…แค่นั่นเองหรอ?”
“แต่ผมอายนี่ฮะ…” ผมหลุบตาลง แต่โดนท่านเซอซัสดึงไปประชิด
“พูดมาสิ เจ้าเด็ก ข้าอยากรู้ว่าจริงๆเจ้าคิดยังไง? พูดมาเหอะ” ยักษ์สั่ง
ก็ได้ฮะ… ผมสูดหายใจลึก เอาหน้าซุกอกท่านแก้เขิน
“ผมคิดถึงท่านเซอซัสทุกวันเลยฮะ…ผมอยาก…อยู่กับท่านเซอซัสตลอดเวลา” ผมฮึมฮำใส่อกแกร่ง “อยากเจอ อยากเล่น อยากจูบ อยากมีอะไรกัน อยากนอนกอดกับท่านเซอซัสตลอดไป”
… เกิดความเงียบขึ้น มีเพียงเสียงตะเกียงแกว่งและรถม้าที่ย่ำไปทำถนนขรุขระ
…ผมค่อยๆเงยหน้าจากอกแข็งของยักษ์ แววตาดุของท่านเซอซัสนิ่งสนิทราวคนตาย …เราจ้องกันอยู่แบบงงๆซักพัก ท่ายเผยอริมฝีปากเหมือนจะตอบแต่ก็เป็นแค่เสียงลม
“ท่าน…พูดอะไรหน่อยสิฮะ” ผมเขินนี่หน่า มือหยาบลูบเรือนผมอย่างอ่อนโยน และแล้วริมฝีปากผมก็ถูกเขาประทับ
นั่นเป็นจูบที่ทำให้ผมใจสั่น …เป็นจูบที่ดูดด่ำที่สุดเท่าที่เคยได้รับมาเลยฮะ
รถม้าชะลอลงและหยุดกึก!
…ถึงแล้วสินะ เราผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว ผมเขยิบไปรอที่หน้าประตูรถม้า ทว่ามีคนเปิดออกให้ก่อนแล้ว ผมกระโดดลงมา ใบหน้าแทบจะแตะกับคนที่มาเปิดประตู
“กิล!”
กิลเงียบสนิทและก้มหัวให้ผม ท่านเซอซัสเห็นเขา “อ่าวกิล ขอบใจมากนะ..เป็นไงเตรียมตัวรึยัง? ”
“เรียบร้อยแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพ”
“ดีๆ มีคนงานขยันอย่างเจ้าไปเอคบาทาน่าด้วยก็ค่อยยังชั่วหน่อย” ท่านเซอซัสตบหัวกิลเบาๆ
ผมหันควับ…เหง๋อ กิลไปเอคบาทาน่าด้วยหรอ!!?? หยั่งงี้- -
ผมเหลือบตามองเขาแว้บนึง ตอนท่านเซอซัสจูงมือผมเข้าพระราชวัง
หยังงี้..ผมก็หนีไม่พ้นเรื่อง “เนอร์กาล” เทพอะไรเทือกนั่นอีกล่ะสิ
======================================
เช้าวันใหม่ในหอสนม เลลาห์ทำอาหารเช้าให้ผมอย่างเลิศหรู เรียกได้ว่าเหมือนเธอจะขโมยอาหารของท่านเนนันตาร์มา แฝดกับเอลลี่นอนคุยกับผมทั้งคืน พวกเราง่วงกันมาเช้านี้ เพราะแทบไม่ได้นอนเลย ผมเล่นกับเอลลี่และแฝดอย่างเต็มที่เพราะไม่รู้ว่าจะต้องกลับมาเมื่อไหร่
“ไม่เกินสองเดือนหรอก” เลลาห์ตักซุปให้คนละถ้วย
เจ้าเอลลี่สั่งขี้มูกฟืดดดังลั่น!!
“ไม่เอาหน่า เอลลี่…นากัลไปไม่เกินสองเดือนไง”
ผมนั่งตาแดงๆอยู่ข้างเจ้าหมอนั่น มันหันมามองหน้าผม แล้วเราก็ระเบิดร้องให้ออกมา
แฝดถอนหายใจ เอื้อมมาขโมยสตูว์ของเอลลี่นึงชิ้นตอนเขากับผมฟูมฟาย
“จุ๊ๆๆๆ” เลลาห์รีบเดินมาปลอบ เธอโอบหัวของผมกับเอลลี่ไปแนบใต้หน้าอก “เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก…ดูแฝดสิ ไม่เห็นต้องร้องให้เลยใช่มั๊ยบากีสบากอส”
“ท่านบาลิธรบแปปเดียวก็ชนะแล้ว เจ้าไว้ใจฝ่าบาทกันหน่อยสิ ไม่ได้ไปตายซะหน่อย” บากีสบ่น
“สองเดือนมันนิดเดียวเองนะ พวกเจ้า” เลลาห์พลิกหน้าพวกเราให้เงยมองเธอ “เช็ดน้ำตาแล้วกินซะ เราต้องไปส่งนากัลและขบวณเสด็จวันนี้ ทำหน้าตาให้ร่าเริงนะ!”
“ฮะ” พวกเราขานพร้อมกัน เช็ดขี้มูกแล้วเริ่มกิน
….
ในที่สุด การเดินทางครั้งที่สองของผม หลังจากได้เข้ามาในวังก็เกิดขึ้น เสียงแตรดังลั่นแต่เช้า ประกาศว่าท่านบาลิธโอรสที่สามกำลังจะยกทัพไปบุกโจรเปอร์เซีย ผมสวมกอดทุกคนก่อนจะขึ้นรถม้า เกี่ยวก้อยกับเอลลี่และแฝดว่าจะเที่ยวเผื่อ แล้วก็บอกเลลาห์ว่าผมรักเธอมากเพียงใด
“ผมรักเลลาห์นะฮะ” ผมเขย่งหอมแก้มพี่สาวสุดสวยของผม เธอยิ้มบางๆลูบหัวผม “ไม่ต้องห่วงหรอก เมยาไปด้วย แล้วเดี๋ยวเจอกัน เจ้าตัวเล็ก”
ท่านบาลิธดูแข็งแรงผิดปกติเช้านี้ ท่านยิ้มมุมปากให้ผม โบกมือให้ประชาชนที่ออกมาส่งอย่างแข็งขัน ….ท่านเซอซัสมาสายเช่นเคย ตอนที่ขบวนใกล้ออกแล้ว ท่านขึ้นรถม้ามา ทักทายผมและท่านบาลิธ
“นอนบนตักข้าเลยก็ได้นะ นากัล เจ้าดูง่วงมากเลย” ท่านบาลิธบอก ผมพยักหน้าแล้วทำตาม
“คงตื่นเต้นไม่ได้นอนเลยละสิ นากัล” ท่านเซอซัสแซว ก่อนจะถูกท่านบาลิธถามไถ่เรื่องตลกในกองทัพ พวกเขาคุยกัยราวพี่น้อง
ขบวณสู่เอคบาทาน่าเคลื่อนออกไปในยามเช้า
ผมตะแคงมองหน้าท่านเซอซัสฝั่งตรงข้าม หนุนตักหอมๆของท่านบาลิธ
…หลับตาลง
=============================
ขอบพระคุณผู้อ่านค่าาาาา :-[ ทุกคอมเม้นมีคุณค่ากับผู้แต่งมากๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4:
(http://image.ohozaa.com/i/b5d/poster_nergal.jpg)
-
สนุกค่าาา
ติดตามต่อปายยยย~~ อิอิ
สู้ๆนะค้าาา
-
นากัลน้อยได้ออกเดินทางอีกแล้วววว~~~
-
:pig4:
-
ไปตีพวกเปอร์เซีย
มันจะเกิดอะไรยุ่งๆขึ้นมั๊ยอ่ะ
กลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไร :really2:
-
นากัลอายุเท่าไหร่กันเเน่อ่ะ อยากรู้
-
ถึงสู้กันก็ขอให้ บาลิธปลอดภัย ที่อ่านมาบาลิธดูเป็นคนดี ไม่อยากให้เสียใจมาก
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กับนากัลอะ :กอด1:
-
ออกเดินทางแ้ล้ววววว โชคดีนะเจ้าเด็ก!ฮ่าฮ่า
รอตอนต่อไปอยู่นะฮะ :D
-
นากัลสู้ๆ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องนากัลยังน่ารักเหมือนเดิมมมม
งื้อออออ ชอบน้องมากนะ
ท่านเซอร์ซัสกะกิล รู้จักกัน ,, ก็รู้เรื่องเนอร์กาลเหมือนกัน ช่ะ???
อ่าาา เอคบาทาน่า จะมีอะไรเกิดขึ้นหนอ
ตื่นเต้น !!!
-
จะได้หาที่สวีทกับท่านเซอซัสแว้วววววว :o8:
-
ท่านเซอซัสปากหนักเหมือนกันนะนี่ คนเค้าอุตส่าห์บอกรัก ไม่พูดอะไรสักคำ :fcuk:
-
เดินทางคราวนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ลุ้นๆ
มีรูปนากัลน้อยมาให้ด้วย น่าร๊ากกกกกกกก :-[
-
ยักษ์ก็มีมุมน่ารักนะนี่ มีไม่มั่นใจในตัวเองด้วย 555
-
ที่เอคบาทาน่าคงมีอะไรให้นากัลน้อยของเราผจญภัยแน่ๆเลยเนอะ ^^
ทำไมท่านบาลิธต้องถามอะไรแปลกๆด้วยล่ะ แถมปฏิกิริยาของท่านเซฮซัสก็แปลกๆหลังจากที่นากัลบอกรัก
พวกผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจริงๆเนอะหนูนากัล :z3:
-
อ่าการผจนภัยของนากัลเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว คอยเป้นกำลังใจให้เจ้าหนู
จะมีอะไรรออยู่ข้างหน้าไม่รู้แต่เจ้าหนูนากัลก็ได้บอกรักไปแล้ว :-[
:pig4: คะ
-
หว่า นากัลน้้อยผจญภัยอินเอคบาทาน่า :a1: :oni1:
รอดูแผนการ??ของอาเฮียเซอซัส
สงสารบาลิทเหมือนกันนะเนี่ยย
+1ให้กำลังใจจ้า :L2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หุหุ
ยุคนี้เขาชอบแบบโชตะกันสินะ
รักเด็กทุกคนเลย^^
-
โอย..เรื่องนี้สนุกจริงจริ๊ง.... o13
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ หวังให้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งให้มากที่สุด จะเป็นไปได้ไหมน้า เพราะดูแต่ละคนก็อยู่คนละฝ่ายกัน :call:
-
ลุ้นๆๆๆ
ทริปนี้คงมีอะไรให้ตื่นเต้นแน่นอน
-
รอตอนหน้านะค่ะ :L2:
-
ติดตามด้วยคน ชอบตรงเกร็ดความรู่อ่ะ
-
อยากรู้จังว่าท่านเซอซัสคิดอะไรอยู่ ×.×
-
เอ๋ มีรูปแล้วด้วย
สวยจังง คนที่อยู่ด้านหลังนั่นเซอซัสใช่ไหม
นากัลร้ายไม่เบา ควบสองเลยที่เดียว
-
^
^
^
จิ้ม คุณIIMisssoMII
ใช่ค่ะ ทหารด้านขวาคือเซอซี่ ส่วนหลังเซอซี่ไปอีกก้อคือ ท่านบาลิธค่ะ
ทำเล่นๆอะค่ะ 5555 นากัลรูปนี้ดูโตไปหรือเด็กไปรึเปล่า จริงๆอยากจะทำอีก แต่หาหน้านายแบบเด็กๆได้ไม่ค่อยโดนเท่าไหร่
-
รูปท่านเซอร์ซี่เถื่อนเท่ได้ใจ
อิน้องหนูนากัลมันHotได้ทุกตอนจริงเชียว
เขินแทนนะอิหนู ตอบท่านบาลิธแบบนั้นได้ยังไง :o8:
o13
-
ตอนพิเศษของเอลลี่ เพื่อนสนมของนากัล
หมายเหตุ* เป็นตอนพิเศษน่ารักๆ เกี่ยวกับความคิดของเอลลี่ต่อนากัลค่ะ
“เอลลี่”
ผมเอลลี่เองฮะ คนในวังชอบใจดีกับผม เวลาที่ผมทำตาโตๆ ใหล่ห่องุด แล้วก็ท่าทางขี้กลัว….ถ้าเดินผ่านคนครัวหลังตรง พวกเขาจะไปนินทาทีหลัง ว่าพวกสนมเย่อหยิ่ง เสียเด็กไปหมดแล้ว จริงๆผมก็ชอบเอาเรื่องพวกนั้นมานินทากับนากัล แล้วก็บากีสบากอส เหมือนกันนั่นแหละ ผมรู้ว่ามันไม่ดีหรอก แต่มันสนุกจะตาย…
ที่สำคัญเวลาอาจารย์วิชาอักษร พูดแล้วมีเศษอะไรกระเดนมาจากปากนะ มันน่าเกลียดสุดๆไปเลย ผมแทบจะอาเจียนแหละ
ผมเป็นของท่านดันชิฮะ ผมรักฝ่าบาทดันชิมากๆเลยแหละ แต่น่าอายจะตายที่ต้องพูดแบบนั้น ฝ่าบาทชอบแหย่ผม ชอบแกล้งผม พยายามบังคับให้ผมพูดให้ได้
ผมไม่กล้านี่หน่า…เรื่องแบบนั้นให้เจ้าบ้าเคอร์ทำไปคนเดียวเถอะ ตอนงานบูชาพระจันทร์ อาทิตย์ที่แล้ว เจ้าเคอร์ก็นอนกับฝ่าบาทกลางบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เลย ทุเรสชะมัด
…ถึงจะเป็นตอนที่คนอื่นเขาหลับแต่ฝ่าบาทชอบพาผมออกมาเดินเล่นตอนนั้นนี่หน่า
…ไม่น่ามาเห็นภาพแย่ๆเลย ดีนะ ที่ท่านดันชิ ไม่ใช่คนแบบนั้น ท่านดันชิชอบทำให้ห้องบรรทม พระองค์มีมุขตลกน่ารักๆ แล้วก็ใจดีกับผมสุดๆเลย แม้บางทีตอนทำอย่างนั้น พระองค์จะชอบรุนแรงไปบ้างก็เหอะ….
เดือนหนึ่งผ่านไปหลังจากที่เจ้านากัลเข้ามาอยู่ในวัง …ผมชอบเจ้านากัลมากๆเลย นากัลกลายเป็นเพื่อนสนิทของผม เขาเป็นคนแรกที่พอผมเห็นหน้าปุ๊ป ก็รู้สึกถูกชะตา ผมมีความรู้สึกว่า เขาเป็นคนจริงใจ ซื่อสัตย์…ไม่ใช่ว่า บากีสบากอสไม่ดีนะ ผมก็รักแฝดบ้าพลังนั่นทั้งสองคนเลย แต่มันมีบางอย่างที่ พวกเขาแชร์กันแค่สองคน แล้วผมไม่เหมือนพวกเขา ผมไม่บ้ากีฬา ทำให้เวลาคุยกันในห้องนอน ผมจะถูกถามน้อยที่สุด
นากัลเพิ่งเขาวังมาได้ไม่นาน แต่เจ้านั่นก็เรียนรู้เร็วมากทีเดียว
นากัลไม่หวาดระแวง แตกตื่นกับคนเลย ผมยังแปลกใจ เจ้านั่นดูเป็นเด็กที่ พึ่งพาได้มากๆ สำหรับเด็กด้วยกัน เอาตัวรอดได้ดีจริงๆแหละ
… เวลาเจ้านากัลเดิน เจ้านั่นจะเดินฉับๆ สะโพกกลมๆ แอ่นหลังแบบไม่กลัวใครทั้งนั้น แต่ว่าหน้าตาขี้แยๆ กับปากแดงเจ่อๆ ก็ทำให้ดูซื่อ ไม่มีพิษสงอะไร
ทุกคนในวังพูดถึงนากัล วันก่อนผมแอบได้ยิน ‘เห็นเด็กผมสีทองคนนั้นมั๊ย? น่ารักมากเลยนะ’
‘สนมใหม่ของท่านบาลิธหรือ?’ ‘ตัวผอมจัง อายุเท่าไหร่นี่?’
เพียงแต่หมอนั่นไม่ได้รู้เรื่องอะไรรอบตัวเท่าไหร่เลย
แต่ผมรู้ความลับของหมอนั่น ผมรู้ว่าเขาชอบแม่ทัพ เซอซัสสุดแสนจะจรจัดคนนั้นมาก ที่สำคัญคือดันเป็นองครักษ์ของฝ่าบาทบาลิธซะด้วย ท่านบาลิธออกจะหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งใจดี ไม่รู้นากัลติดใจอะไรตาหนวดล่ำนั้นนักหนา ผมละไม่เข้าใจ
เรื่องของผมบ้างดีกว่า...
เดือนที่ผ่านมาผมมีความสุขดีเพราะได้ ไปเที่ยวนอกเมืองกับท่านดันชิ แล้วก็ได้ของเล่นจากชาวบ้านมาเต็มไปหมด ผมเอาไปแจกเพื่อนๆที่หอด้วย
การได้อยู่ในวังก็เป็นทั้งเรื่องที่ดี แม่บอกเสมอว่า ไม่ควรบ่นชีวิตในวังทั้งสิ้น เพราะชีวิตข้างนอกโหดร้ายทารุณยิ่งกว่าที่ผมจะเข้าใจ แต่แม่คับ…ผมอยู่ในวังมาตลอดชีวิตเลยนี่หน่า
แม่ผมเป็นคนครัวของวัง เป็นคนสั่งให้ผมถวายตัวเอง เพราะเธออยากให้ผมได้เรียนหนังสือ แม่บอกว่าถึงจะต้องโดนทำอย่างว่า แต่พอโตๆไป มีความรู้ ความสามารถ …ชีวิตก็จะดีเอง
….. ผมแวะลงไปหาแม่ที่ครัวบ่อยเท่าที่จะทำได้ ใครจะเหมือนเจ้านากัลล่ะ! ผมรู้เสมอเวลาเจ้านั่นแอบดอดออกไปไหนต่อไหน… เจ้านากัลชอบ นายทหารเซอซัสมาก ผมดูออก ใครก็ดูออกทั้งนั้น แต่ช่างเถอะ เจ้านั่นคงเอาตัวรอดได้
ตอนนอนด้วยกันที่หอสนม บางทีเรานอนเตียงเดียวกัน คุยกันเรื่องตลกๆ ม้วนผ้าห่มเล่น ผมมีความสุขที่มีเพื่อนเป็นนากัล
มีอยู่คืนหนึ่งที่ผมกับนากัลแล้วก็แฝดบากีส บากอส โชคดีมาก เพราะเลลาห์พามาอาบน้ำชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องอาบน้ำรวม มีสระอยู่ตรงกลาง พวก
เราแก้ผ้าแล้วก็กระโดดลงไปเลย วันนั้นพวกเราว่ายน้ำเล่นกันจนหมดแรง แต่สนุกที่สุด เราแข่งกับดำน้ำ แล้วก็แกล้งสาดน้ำใส่กัน พอเล่นจนเหนื่อยเลลาห์ก็ยังเอาขนมที่อร่อยมากๆมาให้กินแก้เหนื่อยอีก หลังจากนั้นเราก็ดันเตียงทั้งสี่มาติดกัน แล้วก็ขึ้นไปกระโดดเล่น ทั้งคืน จนลืมไปหาฝ่าบาทกันเลยแหละ วันนั้นเลลาห์บ่นยันเช้าเลย
พอรู้่ว่าเจ้านากัลต้องไปเอคบาทาน่ากับท่านบาลิธ บอกตามตรงผมแทบจะร้องให้โฮออกมาตอนนั้นเลย ตอนกลางคืนผมก็ไปนอนเตียงเดียวกันนากัล ผมไม่ได้คิดว่านากัลหรือท่านบาลิธจะเป็นอะไรเลยนะฮะ…ผมเชื่อว่าพวกเขาต้องปลอดภัยกับมา เพียงแต่ได้เพื่อนเป็นนากัล ทำให้ผมมีความสุขมากๆจนไม่อยากจะจากกันแม้แคสองเดือนเลยแหละ
แต่หอสนมที่ไม่มีเจ้านากัลก็คงจะเหงาลงไปเยอะ
“อย่าทำอะไรแหกกฎนะ นากัล ที่นู้นไม่ใช่ในวังด้วยอะ”ผมบอกหมอนั่น ตอนที่เดินลงมาส่งมันที่รถม้า
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวข้าก็กลับมา” เจ้านั้นพูดอย่างมั่นใจ ก่อนจะหาวนึงที แล้วผมกับนากัลก็กอดกัน ผมโบกมือบ๋ายบายรถม้าไปจนมันเลยออกจากประตูอิชตาร์แห่งวังบาบิโลน
“รู้สึกเหมือนเพิ่งเห็นนากัลเข้ามาในวังเมื่อวานนี้เอง” เลลาห์พูด โอบใหล่เด็กๆ
“แล้วตอนนี้เขาก็ไปสงครามซะแล้ว” บากอสถอนใจ
“ไม่ใช่หรอกหน่า” ผมถองสีข้างบากอส “นากัลแค่ไปเที่ยวน่ะ”
“มาเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาไปวิ่งเล่นไล่จับในสวนหิ่งห้อยคืนนี้ ดีมั๊ย?” เลลาห์โอบใหล่ผมและแฝดเดินกลับเข้าวังด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
==================
-
^_^
-
เด็ก ๆ นี่น่ารักกันทุกคนสินะ :impress3:
:pig4: คะ
-
นุ้งหนูนาร์กัลไปทาเว่ลแว้ววววววว
รอชมฉากหวานจี๊ดวี๊ดวิ้ว ของนาร์กัลกับท่านเซอร์อยู่นะคะ :o8:
-
เอลลี่น่ารักจังเลยย
ท่านดันชิคงต้องหลงมากๆๆๆแน่ๆ :กอด1:
-
:really2: การเป็นเด็กนี่ดีจังน้า
อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจัง :laugh:
-
โอยยยย เสียวแทนเจ้าเด็กกับท่านแม่ทัพ เข้าเขตวังแล้วยังจะกล้า
ว่าแต่..กิลเห็นมั้ยนั่น :z1:
-
เด็กก็คือเด็กเนอะ ไร้เดียงสา น่ารักดี
-
เอลลี่น่ารักโคตรรรรรรรรรรร ฮ่าๆ น่ารักแบบนี้ซิน้าาา ท่านดันชิถึงได้หลงขนาดนี้ อิอิ :$
-
เอลลี่น่ารักจัง.......
-
งื้อออออออออออออ
น่ารักอ่ะ เอลลี่!!!
แสดงว่านากัลต้องน่ารักมาก ฮ่าๆๆๆ
ชอบจังเลยค่ะ
การเขียนเล่าแบบนี้ ให้ความรู้สึกว่า กำลังอ่านความคิดเด็กอยู่จริงๆ
><
-
น่ารักทั้งสองคนเลย อิอิ
นากัลจะเจอกับอะไรบ้างนะ
ขอให้ปลอดภัยเถอะ
ขอบคุณนะคะ
-
เป็นเด็กนี่ดีจังน้า :impress2:
-
เด็กน้อยเอ๊ยยยยย
ใสซื่อขนาดนี้มิน่าล่ะท่านดันชิถึงหลง 55+
-
ไปสงครามซะแล้วววว
-
โดดกอดเอลลี่น้อย
ชอบอ้ะ เอลลี่น้อยน่ารัก คริคริ ปลื้มท่านดันชิด้วย ท่านใจดี ฮี่ๆๆๆ
ปล.นากัล สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอลลี่ มามะ มาจุ๊บทีนึง สวยและงามอย่างมีคุณค่า...
-
เอลลี่น่ารักเน๊อะ
แอบมีความคิดว่า พวกสนมเด็กเนี่ยจะ...'รัก'..กันเองไหม
แล้วจะมีรึเปล่าที่พวกชนชั้นสูงเป็นรับ แล้วสนมเด็กเป็นรุก
-
เอลลี่น้อยน่าฮัก
นากัลไปครั้งนี้เอลลีี่่คงเหงาน่าดู
แต่ถ้าเหงา แนะนำเอลลี่ให้ไปหาท่านดันชิ :z1:
-
ชอบเด็กอะ :o8:
โดยเฉพาะสนมเด็กทั้งหลาย น่ารักกันทุกคนเลย เอลลี่คงเหงาแย่เลยเนอะ :กอด1:
แต่ท่านดันชิอยู่ด้วย คงไม่เหงาหรอก :z1:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลย
อ่านไปได้ความรู้ด้วยนะเนี่ย
นากัลน่าร๊ากกกกก :o8:
-
ขอโทดด้วยนะคะที่อาทิตย์นี้มาต่อช้า งานท้วมท้นมาก :a5: 5555 ไม่รู้ว่าวันนี้จะปั่นเสร็จรึเปล่า ไม่เกินอังคารค่ะ :pig2:
:m1:รักทุกคน :m1:
-
^
^
กอดๆๆๆ รับทราบค่ะ
ฝากกอดไปให้เด็กๆและคุณเลลาห์ด้วยนะคะ
-
เอลลี่น่ารักอ่ะ
-
นากัลสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
(เอลลี่น่ารักอ่ะ)
-
เจ้าเด็กเอ๋ย ข้าจับเจ้างุ่นลูกรักเจ้า :pigha2: ไว้เป็นตัวประกันแล้ว
หากอยากได้คืนก็จงโผล่หัวมาให้ข้าเห็นบัดเดี๋ยวนี้ 555
-
กำลังตามอ่านอยู่ เดี๋ยวอ่านจบจะมาเม้นท์ให้น๊าตะเอง
-
รอๆๆๆ
-
คนเขียนทำงานเสร็จยังหนอ
อย่าปล่อยให้รอเก้อนานนะตัวเอง
หรือหยุดตรุษจีน :mc4:
-
เอาไปแปะได้ที่ห้องพูดคุยทั่วไปเลยค่ะ จะรอชมนะคะ
กรี๊ดๆๆๆๆ หนังสั้นวายๆ อยากดู อยากรู้อยากเห็น
ขอให้ได้รางวัลติดไม้ติดมือมานะคะ สู้ๆ
-
หนัง Y ว๊ายกรี๊ด
เอามาลงเลยคับ จะรอดู :z2: เต้นรอๆ
เป็นกำลังใจให้เน้อ ขอให้ได้รางวัลๆ
-
นากัล นากัล
รออยู่นะค่ะ
น่ารักอ่ะ
เจ้าเด็กหน้ารักขึ้นทุกวันแล้วเนี่ย
-
รอต่อไป
อยากดูหนังที่ทำจัง เอาลิงค์มาฝากด้วยเน้อ~
-
รอต่อไป^^
-
เอิ่ม...กรี๊ดดดดดดด(บ้าไปแล้ว)
เพิ่งเข้ามาอ่านไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย
ขอไปตามอ่านก่อนนะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ววววววววววววววววววววววว :pighaun:
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ น้องนากัลแสดงออกมาได้ซื่อตรงมาก อร๊ายยยยยย ชอบๆๆๆๆ
รอติดตามต่อไป!!!!!!!! :impress2:
-
รอๆๆๆ
-
ไหนๆ ขอดูหน่อยซิ ^^
หุหุ จูบจริงด้วยอ่ะ -//-
อยากดูเรื่องเต็มๆจังเลย จะรอต้นเดือนมีนาเน้อ จะหามาดูให้ได้เลย ชอบบบบบบ
-
เสียงฟังไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะค่ะ เหมือนไม่ได้ใช้ไมค์
ลองใส่ซับไตเติ้ลดูค่ะอาจช่วยได้
รอท่านเซอร์ซัสอยู่น้าๆ
-
ไปวิจารณ์หนังในลิ้งให้แล้วนะค่ะ(วิจารณ์ในยูทูบนั้นแล)
-
:man1:
รอหนังวายจร้า
555
รอนากัลด้วยๆ
-
รอเน้อ~
-
อยากอ่านอีก ๆ
*ตอนนี้เรียน ปวศ.สากลอยู่ ๆ
แบบว่าชอบม๊ากกกก !!
รอ ร่อ ร้อ ร๋อ ร๊อ ๆๆๆๆๆ
-
มารอด้วยคนนะค๊าาาา อิอิ
-
รอ รอ
และก็ร้อ !!
-
รอๆๆๆๆๆ
-
เข้ามารอด้วยคน
-
คิดถึงนากัลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล มาก !
-
รอหนูน้อยนากัลลลลลล
-
เรื่องนี้ กด Fav ครับ
-
นานจังเลย- -
-
จะรอชมหนังที่จะส่งประกวดนะคะ ^^
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากๆเลย :jul1: o13
ขอไล่ตามอ่านก่อนนะคะ
ยังงัยก็สู้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
จะมาอัพให้เราอ่านเยอะๆ :laugh:
-
ดันมาไว้หน้าๆหน่อย
เดี๋ยวจะลืมกันว่าเรารออยู่ (ดูไม่ค่อยกดดันเลยเนอะ คึคึคึคึ)
อย่าเครียดๆ เค้าล้อเล่น รอได้ๆ รอดูหนังอยู่ด้วย coming soon นานเหลื๊อเกิน
:L1:
-
รอT^T
-
รอน้องนากัลอยู่นะคะ
^^
ชอบชื่อเรื่องหนังสั้นจัง
แต่คนที่เล่นมีคนนึงหน้าคล้ายน้องในคณะเราเลย
แค่คล้ายน่ะ ^^
-
จะได้อ่านต่อมั๊ยน้ออ..
รออยู่นะคะ
-
นานดีแท้
-
นักเขียนยังไม่ทิ้งกันใช่ไหม
ยังรออยู่นะคะ :bye2:
-
อยากสารภาพว่าเรื่องนี้เปนเรื่องแรกที่เชียร์ให้ 3p กัน
55555555 สนุกมากๆเลยค่ะ ติดตามอ่านอยู่นะค๊า ~
-
คิดถึงเจ้าเด็กอ่า >''<
-
กำลังสนุกอยากอ่านต่อจังค่ะ
-
หายไปนานเหลือเกินT^T
-
วู้ๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เจ้รออยู่นะคะเธอออออออออออออออออออออออออออ
-
:serius2: เพิ่งตามอ่าน อยากให้บาลิธลืมอโดนิสอ่ะ
แล้วก้เชียร์ เซอซัสสุดๆๆๆๆๆๆ :-[ :o8:
-
ถึงจะไม่ได้ทิ้งข้อความไว้ แต่โปรดรู้ไว้ว่าเรายังรอ และแวะมาดูบ่อย ๆ เสร็จธุระแล้ว มาต่อนากลัด้วยนะคะ
-
:z3: :z3:
รออยู่นะคะ
ร๊ออออออออออออออออออ
-
รออ่านอยู่นะคะ มาต่อด้วยยยยย จะลงแดง
คิดถึงเจ้าเด็กมากกก
-
ว้ากกก ผู้แต่งยังไม่หายค่า :L1:ผู้อ่าน ขอบพระคุณมากๆ
กำลังเคลียร์งานต่างๆนะคะ จะกลับมาแต่งแน่นอน ขอบคุณทุกคนค่ะ :L2: :L2:
-
^
จิ้มๆ
-
เค้าจะรอนะ คิดถึงแล้วอ่าา :impress2:
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด...
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด...
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร
-
:z13: จิ้มคนเขียน
เคลียร์งานเร็วๆนะคะ จะรออ่าน :กอด1:
-
รอไรท์เตอร์มาอัพอยู่นะคะ
เพื่อนแนะนำเรื่องนี้มาให้
ชอบมากๆเลยค่ะ
มันเป็นอะไรที่ใช่เลย :o8:
นั่งอ่านมาสองวัน เริ่มอ่านเมื่อคืน
เพิ่งอ่านถึงตอนล่าสุด
สนุกมากค่ะ บอกตรงๆว่านอนไม่หลับ ค้างมาก เมื่อคืนนอนหกโมง555555555
ขอบคุณไรท์เตอร์ที่รักผู้อ่านทุกตอนนะคะ
อยากจะบอกว่าก็รักไรท์เตอร์ทุกตอนเหมือนกัน>3<
รักศัพท์แต่ละศัพท์ ที่ใช้มากๆเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็น เขย่า ขย่ม กระแทก และอีกมากมาย o18
หนูรักเด็กมากเลยค่ะ เพราะฉะนั้นจัดน้องนากัลหนักๆเลยนะคะ o13
สุดท้ายนี้ รักและเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ :pig4: :mc4:
ปล. อิหนูนากัล หนูมันน่านัก...
-
สามเดือนแล้วน๊า กลับมาเร็วๆน๊า
เคลียร์งานเสร็จไวๆนะคะ
-
มารอด้วยคนครับ
สนุกมาก o13
-
:z3:
ยังรออยู่นะคะ
ไรท์เตอร์ที่รัก
ใจจะขาดรอนรอน :z10:
-
สวัสดีค่ะ
วันนี้ก็ยังรออยู่เหมือนเคยนะคะ
เช้า สาย เที่ยง บ่าย เย็น
ก็ยังรออยู่นะคะ :กอด1:
-
วันนี้ก็ยังไม่มาอัพหรอคะะะ
:z3:
ไม่เป็นไรค่ะ
รอเสมอนะคะ o13
-
:monkeysad:
ยังรออยู่นะคะ
หวังให้งานสำเร็จลุล่วงด้วยดี
อยากให้แต่งให้จบมากเลยค่ะ
จะขาดใจ ชอบมากๆ :-[
-
ไร๊เต้อคะ
วันนี้เจ้าชายวิลเลี่ยมกะเคทแต่งงาน
ไม่อัพฟิคซะหน่อยหรอคะ
ฤกงามยามดีเลยนา อิอิ
รอเสมอค่า o13
-
โอ๊สสสส !! สู้ๆนะคะคุณพี่เป็นกำลังใจให้
ปล. อยากเห็นรูปวาดของทั้งสามคน ไวๆจัง'w'
รีบๆมาต่อเน้อ เอิ๊กๆๆๆ :impress2:
-
สวัสดีค๊าาาาา
เมื่อวานลืมเม้น
ยังรออยู่เสมอ อัพไวๆ งานเสร็จเร็วๆนะคะ o13
ร๊ากกกกก ไร๊เต้อ แต่งให้จบนะคะขอร้องสนุกมากจริงๆค่ะ :monkeysad:
-
อยากจะร้องเพลงงมงายของพี่ตูน
"เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันนั้นจำไม่ได้ แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอแม้วันสุดท้ายยยยยยยยยย"
กลับมาเร็วๆนะค้า
-
เรื่องเริ่มตื่นเต้นขึ้นแล้ว การเดินทางครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย
รู้สึกเข้าใจท่านบาลิธที่ไม่อยากให้นากัลโตขึ้นเลย
:เฮ้อ:
-
ยังรอยู่นะคะะะะ :call:
สู้ๆค่า
อยากอ่านมากๆ o13
-
มาลงวันนี้ค่ะะะะ :L1: :L1: :L1:
-
กรี๊ดๆๆ มานั่งรอจ้าาาา
-
อยากกรี๊ดดดดดดดดดให้ เกิด สองพันสิบสองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m31:
จากที่รอคอยยยยยมาาาาาาา หลายวันนนนนนนนนน
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกไร๊เต้อออออออออออออออออ มากกกกกกกกก ค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4:
-
รออยู่นะคะ
-
เลยเมื่อวานมา สี่สิบสี่นาทีแล้วนะคะ :sad4:
-
มาแล้วววค่าาา
---------34-----
การเดินทางไปเอคบาทาน่าใช้เวลาสองวันกว่าๆ พวกเขาเดินทางจนถึงเที่ยงคืนจึงหยุดพักที่ชายป่า ผมนอนกลางวันมากเกินไปจนไม่รู้สึกง่วงอีกแล้ว ท่านบาลิธนั่งหลับเงียบๆอยู่ข้างกาย ส่วนท่านเซอซัสก็ออกไปนั่งล้อม กองไฟกับพวกทหาร ..เสียงกองทัพคุยกันโหวกเหวกฮะ
ผมพยายามข่มตาเป็นครั้งสุดท้าย….แต่ก็ไม่สำเร็จ ผมไม่ง่วงเลย
ผมขยับหัวท่านบาลิธให้แนบกับหมอนถูกท่า เปิดประตูรถม้าและกระโดดลงมา
พวกทหารล้อมไฟย่างปลามื้อดึกกันอยู่ไม่ห่างไปมากนัก ผมมองลอดเข้าไปในทิวป่า มีแต่เงาต้นไม้เคลื่อนไหว…
“ไม่นอนเหรอนากัล” ผมสะดุ้ง หันไปมองต้นเสียงที่ปลายขา
กิลนอนเอาหัวพาดโขดหินอยู่ เขาห่มผ้าปรุประสีน้ำตาล
“ข้าไม่ง่วง..” กิลยันตัวขึ้นมา
“หิวหรือเปล่า ? ข้ามีขนมปังนะ”
ผมส่ายหัว ยิ้มจืดๆ ฮะ
กิลมองผม “แล้วเจ้าจะทำอะไร?”
“ก็- -” ผมมองไปที่กลุ่มทหาร ท่านเซอซัสกำลังตอกถ้วยพนันลงไปบนกระดานอย่างสนุกสนาน “ไม่รู้สิ”
“นี่นากัล…เรื่องคำทำนายน่ะ เจ้าไม่ตะขิดตะขวงใจกับข้าใช่มั๊ย” กิลถามเกร็งๆ
ผมเบ้ปาก “ไม่หรอก… ” นั่งลงข้างกิล “ถ้าข้าบอกว่าไม่เชื่อ เจ้าจะหาว่าข้าเป็นพวกนอกรีตรึเปล่า?”
กิลเงียบและส่ายหัว
“มันอาจจะหมายถึงคนอื่นก็ได้?? คำทำนายมันออกจะกว้างนี่หน่า” ผมบอก “มันไม่ใช่ข้าหรอก..”
“แต่ข้าว่า ใช่” กิลพูด
“เจ้าเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ข้าต้องมีชีวิตรอดในวัง” ผมตัดบท ลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด กิลอะ ถ้ากิลไม่พาผมไปแนะนำกับชาวยิว ก็จะไม่มีใครคิดว่าผมเป็น เด็กในคำทำนายนั่น
“ข้าขอโทษ นากัล” น้ำเสียงกิลดูเสียใจ เขาลุกตามผม
“ข้าจะไม่พูดแล้ว… เจ้าอยากเล่นอะไรคืนนี้ ข้าจะเล่นเป็นเพื่อน” กิลยิ้มกว้าง ผมกระเซอะกระเซิงดูตลกชะมัด
ผมหลุดขำ “แล้วเราจะเล่นอะไรล่ะ ดึกขนาดนี้”
“ข้าพาเจ้าไปดูในป่าได้”
“ห๋า” ผมตกใจ “เจ้าพูดจริงหรือ??”
“อื้อ!”
ผมหันไปดูแนวป่าข้างหลัง ต้นไม้สูงชลูดเคลื่อนไหว ลิบสุดสายตามีเพียงเงาทะมึนของกิ่งก้านสาขา แล้วก็อ้าปากค้างใส่กิล “เจ้าเพี้ยนที่สุด!”
“ป่าดินแห่งนี้มีเรื่องเล่าขาน เขาว่ามีนางฟ้าซ่อนอยู่พร้อมกล่องวิเศษ ที่หากเจ้าทำให้นางพอใจ นางจะให้โอกาศเปิดกล่องนั้น…”
“แล้วมีอะไรในกล่องละ?” ผมฉงน
“สิ่งที่เจ้าต้องการที่สุดในโลกนี้” กิลจริงจัง
ผมหัวเราะ จินตนาการว่า ท่านเซอซัสไม่สามารถดึงร่างใหญ่ๆของเขาออกจากกล่องได้
“ข้าอยากรู้ว่าตำนานนั่นจริงรึเปล่า” กิลขมวดคิ้ว “เราเข้าไปกันเถอะ”
“ไม่เอาอะ” ผมค้าน “บ้าน่ะ กิล ป่ายามวิกาลอันตรายจะตาย แล้วเราเป็นเด็กแค่สองคนเองนะ”
“แต่เจ้าไปกับข้านี่” กิลชักมีดยาวสนิมเขรอะออกมาจากเข็มขัดหน้า “ข้าจะดูแลเจ้าเอง” กิลพูดอย่างแข็งขัน เบ่งแผงอกเลอะเทอะให้ใหญ่ขึ้น ผมกลั้นขำฮะ
“แต่- -” เขาทำท่าจะนำผมเข้าไป ผมมองไปรอบๆ พวกทหารไม่ได้สนใจเรา ผมมองรถม้า “ข้ากลัวท่านบาลิธเป็นห่วง เจ้าจะโดนลงโทษเอานะ!”
“เจ้าไม่อยากรู้ว่า นางฟ้ามีจริงรึเปล่าหรอ?”
“อืม..ก็อยาก” ผมปากบูด “ก็ข้า กลัวนี่หน่า” กิลเข้ามาใกล้ จับข้อมือผมสองข้าง “ข้าจะดูแลเจ้าเองไง พี่โจมาร์สั่งไว้”
กิลยิ้มเหมือนรอยยิ้มของพี่
===
กิลจุดไฟอย่างชำนาญบนกิ่งไม้ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า กิลอายุเท่าผมฮะ พวกเราแอบหลบพวกทหาร กิลนำผมเดินเข้าป่าไป
ผมรู้สึกเสียววันหลังวาบ ในป่ามีเสียงจั้กจั่น แล้วก็เสียงนกฮูก
“กิล..” ผมบีบมือเขา “ข้าว่าเราไม่ต้องเข้าไปลึกหรอก แค่เดินอยู่แถวๆนี้แปปเดียวก็พอแล้ว อย่าออกไปไกลแสงไฟกองทัพเลย”
“นิดเดียวนากัล เชื่อข้าสิ”
ผมวิ่งเข้าไปเกาะแขนกิลแน่น กิลโบกกิ่งไม้ไปรอบๆ ต้นไม้แถวนี้สูงสุดเงย เราเหยียบลงไปในกองใบไม้รก
กิลพาผมใต่ขึ้นเนินดิน ข้ามรากใหญ่ๆ ซักพักจากที่กลัว ก็เริ่มรู้สึกคะนองขึ้นมา ผมเริ่มวิ่งเหยาะๆเลียบรากไม้ กิลวิ่งตามมา พวกเราหัวเราะ กิลกระโจนเข้าสวมกอดเอวผม แรงกระแทกทำให้ผมกระเด็นไปชนต้นไม้
“อ้ะ!!!!” กิลรีบพยุงผม “เจ็บรึเปล่า?”
ผมส่ายหัว กิลคลายมือออกเขินๆ
“ไม่เห็นมีใครในป่าเลย ดูท่านิยายของเจ้าจะแหกตานะ”ผมแซว
กิลเขยิบมาประชิดหน้าผม
“นี่เจ้าชอบข้าหรอ?” ผมถามออกไปตรงๆ
กิลดูทำตัวไม่ถูก “ไม่ใช่อย่างงั้นนากัล…”
“อ่าว แปลว่าเจ้าไม่ได้ชอบ?”
“ไม่ใช่!!” กิลทำท่าไม่ถูก “ข-- ข้าชอบ” เขากระสับกระส่าย “แต่ข้ารู้ว่าเจ้ากับพี่- -”
“อืม” ผมพยักหน้า ก้มหน้าหงุด
“ข้าขอเเค่มิตรภาพ นากัล…ข้าไม่คิดล่วงเกินใต้ฝ่าพระองค์หรอก …แต่ข้าก็แค่ อยากสนิทกับเจ้า ข้าอยากให้ความหวังพวกพ้องข้าบ้าง พี่โจมาร์เดินเรือไปกับพวกเปอร์เซียแล้ว พวกเราสองพี่น้องต้องช่วยเหลือกัน แล้วเราก็อยากให้เจ้าร่วมด้วย”
กิลรวบรวมความกล้า แล้วก็สวมกอดผม เขาซุกหน้าเปื้อนๆที่ซอกคอ แล้วก็ดูเหมือนตั้งใจจะสูดน้ำหอมผมเต็มๆ
“แต่ ข้าไม่ใช่คนในคำทำนายของเจ้านะกิล” ผมลูบหลังเขา “จริงๆนะ- -ข้าขอโทษ”
ผมจุมพิตแก้มกิล “ข้าเป็นเพื่อนกับเจ้าได้ แต่ข้าช่วยเจ้าเรื่องนั้นไม่ได้จริงๆ”
“แล้วพี่โจมาร์ละ!” กิลท้วง ปล่อยกอดผม “พี่ต้องการล้างแค้นมาตลอด เจ้าก็เป็นยิวนะ นากัล มันอยู่ในเลือดของเจ้า”
“แต่ข้ารับใช้คาลเดียล…นี้มันเป็นแผ่นดินของพวกคาลเดียนนะ กิล!!”
“หมายความว่า เราต้องยอมแพ้งั้นหรอ?”
.
“เฮ้ย!!!” ผมและกิล กระโดดเด้งด้วยความตกใจ แทบจะล้มลงไปกอง เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายต่ำๆดังขึ้น
ท่านเซอซัสยืนถือแก้วพนันอยู่ในมือ ไม่มีคบเพลิงในมือท่าน ใบหน้าครึ่งนึงจึงซ่อนอยู่ในความมืด น่าผวามากกว่าที่ผมจะนึกออก
ความเงียบสนิทเกิดขึ้น…..
ท่านเซอซัสเอ่ยเสียงเนือยๆ “กิล….”
….
“ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าคืนนี้… ” เขาถุยน้ำลายลงไปที่ใบไม้ “แต่ถ้าข้าเห็นเจ้าทำอะไรก็ตาม…ถึงผิดกฎเพียงเสี้ยวเดียว เจ้าลาโลกแน่นอน ข้าสาบาน”
กิลก้มหัวนิ่ง “กลับไปเฝ้ารถม้าซะ !!” เขากล่าวขอบคุณท่านเซอซัส ก่อนจะวิ่งพรวดออกไป
ผมก้มหน้าหลับตาปี๋ ฮือ…ผมไม่น่าเลยฮะ ท่านเซอซัสเดินมาใกล้
ท่านเซอซัสโยนถ้วยพนันทิ้งไป
ผมรอว่าท่านจะพูดว่าอะไร แต่ท่านก็ไม่ยักจะเอ่ยซะที อย่าทำแบบนี้สิ ผมปวดท้องตุบๆเลยนะฮะ ต้องโดนดุหนักมากแน่เลย แงๆ
“อะ..เออะ คือเรื่องเมื่อกี้ที่กิลคุยกับผม มันไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ ผมหมายถึง- -“ ผมพยายามอธิบาย แต่ท่านเซอซัสกดริมฝีปากไว้
“อย่าให้เจอแอบหนีมาที่อันตรายแบบนี้อีก” ท่านสั่งเสียงดุ นัยน์ตาเข้ม
อ๋า น่ากลัวอะ ”ท- -ท่านฮะ ”
“อย่าเถียงข้า!!” เขาตะคอก ผมห่อใหล่ด้วยความกลัว
ยักษ์เซอซัสถอนหายใจ ยื่นมือมาวางพาดบนศีรษะผม
“ข้าไม่ได้จะอยู่ช่วยเจ้าได้ทุกวินาทีนะ นากัล เจ้าจะอายุสิบสามแล้ว” ท่านอ่อนลง “ต้องคิดเป็นได้แล้ว ไป- - กลับไปนอนซะ”
“ผมไม่ง่วง” เสียงผมหรี่เล็ก
“เจ้าเด็ก…”
“ท่านเซอซัสฟังผมสิฮะ… ก็ผมนอนไม่หลับ ท่านมัวแต่เล่นพนันอะ ผมก็ไม่กล้าเดินเข้าไปเรียก ผมขอโทษนะฮะ ให้อภัยผมนะฮะ ท่านเซอซัส” ผมเขย่าแขนเขา
“เออ เออ มันก็แน่อยู่แล้วละว่ะ เจ้าเด็กเปรตหนิ่!” ท่านเซอซัสพูดฉุน แต่ผมแอบเห็นท่านอมยิ้มนิดนึง ท่านเซอซัสน่ารักที่สุด
ผมโผเข้ากอดเอวท่าน เงยหน้าอ้อน…ก่อนจะไซร้หน้าท้องท่าน
“ไม่เอา นากัล” ท่านดันผมออก ร่างใหญ่ขยับเข็มขัด ไม่สบตาผม
…
“เมื่อไหร่?” ผมถามห้วน
ท่านเซอซัสขมวดคิ้ว “นากัล เจ้าทำหน้าแบบนี้ไม่สมเด็กเลยนาเว้ย มาๆ ข้าให้ขี่หลังพากลับไปนอน” เขาย่อจะให้ผมขึ้นหลัง
ผมมองหน้าท่านเซอซัสนิ่ง “ช่างเถอะฮะ” ผมรีบเดินออกจากดงไม้กลับไปที่รถม้า
===========
ตอนเช้ารถม้าเคลื่อนตัวต่อ ครั้งนี้เร็วกว่าเมื่อวาน เสียงทหารหวดแซ้เพิ่มความเร็วรอดเข้ามาทางหน้าต่าง ท่านบาลิธสอนผมเขียนหนังสือเพิ่มในตอนสาย ท่านให้ผมนั่งตักและจับมือผม ลากแท่นดินเป็นตัวอักษร
ผมอารมณ์ดีขึ้นจากเมื่อคืน พอเล่นกับท่านบาลิธแล้วผมสบายใจจังเลยฮะ ผมยิ้มแป้นให้ท่าน
“เจ้าเขียนชื่อข้าถูกแล้ว” ท่านบาลิธหอมแก้มฟอดนึง
“ที่นี้ลองเขียนชื่อ - - อืม เขียนชื่อเซอซัสบ้างเป็นไง”
ผมมุ่ยหน้า “ไม่เอาอะฮะ ผมอยากเขียนชื่อ เจ้าเอลลี่ มากกว่าฮะ ท่านบาลิธ”
“อะ งั้นก็ได้ เอล เริ่มด้วย อักษรนี้” ท่านบาลิธจับมือผมลากต่อ ท่านตัวนิ่ม กลิ่นก็หอมกว่าท่านเซอซัสตั้งเยอะ แบร่~~ ผมเล่นกับท่านบาลิธก็ได้ ท่านเซอซัสไม่สนใจผม งึ๊ย!! เป็นความผิดของเขาทั้งหมดเลย
ท่านเซอซัสขี่ม้านำขบวณข้างหน้าวันนี้ ท่านบาลิธแซวว่าท่านเซอซัสได้พนันเมื่อวานไปเยอะแน่ เลยบ้าพลัง จริงๆผมว่า เขาจะหลีกเลี่ยงผมซะมากกว่า
ผมน่าจะจูบกิลซะให้รู้แล้วรู้รอด
…
ท่านเซอซัสเป็นยักษ์งี่เง่าเห็นแก่ตัว!
ผมโกรธท่านเซอซัสละ - -
“เออนี่ นากัล”
“ฮะ”
“โชว์ที่อาจารย์อิเลียสสอนน่ะ เจ้าคงไม่อายถ้าจะเล่นให้กองทัพดูระหว่างอาหารค่ำใช่มั๊ย?” ท่านบาลิธลูบไรผมของผมเล่น
“อา ไม่ฮะ ” ผมตอบ
“ข้าไม่อยากให้พวกทหารเบื่อน่ะ พอไปถึงแล้วพักซักคืนก่อน แล้วคืนต่อมา เจ้าแสดงได้ใหม?”
“ได้สิฮะ แล้วแต่ท่านบาลิธเลยฮะ” ผมวางแท่งดินลง ท่านบาลิธกอดผมแน่น แล้วงับใบหูแกล้ง
“อะ ฮะๆๆๆ” ผมบิดตัวจั๊กจี้ “ง่า ท่านบาลิธแกล้ง!”
“ไปถึงแล้ว ข้ากับเจ้าจะนอนบนขนหมีป่า แล้วก็กองไฟอุ่นๆในหอไม้” ท่านบาลิธกระซิบข้างหู เกาไรผม“ข้าอยากอยู่ข้างในเจ้าจะแย่อยู่แล้ว นากัล”
ผมประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าท่านบาลิธจะพูดอะไรแบบนี้กะเขาด้วย แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกเลยอะ…หวา แย่จัง ผมเลยเอี้ยวหน้าไปจุ้บปากท่านเบา ๆ
ท่านบาลิธก็ชอบคิดถึงอโดนิส ผมก็ชอบคิดถึงท่านเซอซัส จะว่าไป ..
เราสองคนก็ไม่ได้ต่างกันนักเลย
+++++++++++++++++++++++++++++
ขุนเขาเรียงรายอยู่นอกหน้าต่าง การเดินทางเริ่มวิบากขึ้นมาในเวลาบ่าย กองทัพเคลื่อนตัวขึ้นเทือกเขา รถม้าเอียงไปตามถนน ข้ามภูเขาลูกแล้วลูกเล่า ผมเห็นแอ่งดินเบื้องล่าง เทือกเขาใหญ่ ผาสูงฉลูด เอคบาทาน่าดูซับซ้อนและลึกลับกว่าที่คิด ยิ่งนับป่าดำทมิฬซึ่งล้อมภูมิประเทศแถบนี้ทั้งหมดไว้
ตกเย็น อากาศหนาวชนิดที่ผมสั่นควบคุมไม่อยู่ ท่านเซอซัสตะโกนอะไรโหวกเหวก เกี่ยวกับม้าจะตกหน้าผาอยู่ด้านนอก
ลมพัดหอบเอาฝุ่นมหึมาจากทิศใต้ ผมกัดฟันกึกๆ รถม้าไม่อุ่นพอ
“อีกแปปเดียวก็ถึงที่พักแล้วนากัล อดทนหน่อยนะ”ท่านบาลิธจุดไฟในตะเกียงเพิ่ม ผมกอดท่านกลมดิ้ก
ฟึ่บ!! ประตูรถม้าเปิด ลมพัดโกรกเข้ามามากอย่างน่าหวั่น
“ฝ่าบาทลงจากเขาลูกนี้ ก็ถึงใจกลางหุบเขาแล้วพะยะค่ะ” ท่านพูดฝ่าลม
“งั้น จุดไฟสัญญาณเลย”
“จุดไฟบอกค่าย!!” ท่านเซอซัสหันไปสั่ง ท่านทำอะไรกุกกักกับเสื้อผ้า รู้อีกทีคือเสื้อหนังถูกโยนมาครอบหัวผม และห่มไปทั้งตัว
…
กว่าจะลงจากเขามาได้ ผมมั่นใจว่ากองทัพต้องหิวโซและอ่อนเพลียกันสุดๆ ผมปลาบปลื้มใจเลยทีเดียว ตอนที่หัวขบวณประกาศว่าเรามาถึงค่ายแล้ว
“เดี๋ยวเซอซัสมาพาเจ้าไปห้องข้านะ นากัล” ท่านบอกก่อนปิดประตู ผมมองรอบๆจากหน้าต่าง
ท่านบาลิธลงไปพร้อมดาบคู่ใจอย่างแข็งขัน พระญาติที่เฝ้าค่ายแห่งนี้ปรี่มารับท่านเข้าไปในวัดเล็กๆ
และท่านเซอซัสก็โผล่มาฮะ ท่านพาผมลงจากรถ ลมยังคงพัดโกรกอยู่ ผมหนาวจนไม่อยากทำอะไร แทบจะมองรอบๆไม่รู้เรื่องเพราะฝุ่นกระเด็นเข้าตาทุกครั้ง ท่านเซอซัสจับตัวผมเดินฝ่าลม ผมเงยหน้าเห็นหอพักสร้างจากไม้แผ่นๆยาวไปหลายหลัง กำแพงหินเก่าๆมีร่องรอยสงครามล้อมอยู่รอบค่าย
ท่านเซอซัสพาผมปีนบันใดขึ้นมาถึงชั้นสามของหอ พอประตูปิดลง เสียงอื้ออึงของลมก็หายไป
“ข้าบอกฝ่าบาทแล้ว ว่านี้ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสำหรับสนมเด็ก”
ผมโซเซไปที่เตียง ไอแค่ก
ท่านเซอซัสทำสายตาเป็นห่วง ผมยังงอนอยู่นะ
“นี่แหละ แอคบาทาน่า! เจ้าจะอยู่ที่นี้ไม่ต่ำกว่าสองเดือน…เดือนหน้าก็เข้าหน้าฝน และทุกอย่างจะโหดร้ายกว่านี้”
“หน้าฝนเป็นวันเกิดผม” ผมทรุดลงไปเตียง คว้าผ้าห่มมาห่อตัวเกร็ง
ท่านเซอซัสเดินเข้ามาอยู่เหนือร่างผม “เจ้าไม่ควรมาโตที่นี้” เขาทรุดตัวลงแล้วจูบปากผมหนักหน่วง ผมยังไม่ทันได้ทั้งตัวเลย ท่านดูดงับมันอย่างถนุถนอม “งอแงนัก คืนพรุ่งนี้เลยดีมั๊ย?”
ผมเบิ่งตาโตอย่างดีใจ “ฮะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ “ ท่านเซอซัสหัวเราะราวยักษ์ ขยี้หัวผมแรงมาก โอ้ย!! “ เดี๋ยวข้าให้มหาดเล็กไปตามเมยามาทำห้องบรรทมฝ่าบาท เจ้าพักไปก่อนเถอะ”
แล้วท่านก็ออกไป
========================
:mc4: หายไปนาน กลับมาแล้วค่า:กอด1:ขอบพระคุณผู้อ่านอย่างสูงที่ยังคงติดตามนะคะ แฮะๆ ผู้แต่งซาบซึ้งใจค่ะ :really2: ดีใจที่กลับบมา เหง้อออ รักกผู้อ่านนน หมับๆๆๆ:3123:
-
กรี๊ด...................กลับมาแล้ววววววว
กดบวกๆๆๆ >3<
-
มาแล้วววววว ><
-
ว้าวววว กลับมาแล้วๆๆๆๆ
ท่านบาลิสต้องรู้เรื่องเซอร์ซัสแน่ๆอ่ะ
แล้วเซอร์ซัสมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับกิลมั๊ยอ่ะ?? รู้สึกแปลกๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด นากัลกลับมาแล้ว
-
ตาฝาด55555
ดีใจมากมาย เดี๋ยวมาดิทตอนอ่านจบ
----
กิลนี่ชักทะแม่งทะแม่งแฮะ บุญหัวยังดีนะที่ท่านเซอซัสไม่ตัดคออ่ะ บังอาจมาหลอกแตะอั๊งนากัล
นากัลกะท่านเซอซัส...คู่นี้น่ารักดี แต่กลัวต่อไปว่า ท่านบาลิธจะรักนากัลจริง ๆ ไม่อยากให้เกิดสามเศร้า แต่เอา3P แทน :laugh:
-
มาแล้ววว นึกว่าตาฝาดแหนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไป :call: :call:
-
สิ้นสุดการรอคอย น้ำตาไหลพรากๆๆ o7
คิดถึงหนูน้อยนากัลมาก :man1:
-
นึกว่าภาพหลอน :laugh:
มาต่อแล้ว ๆ :mc4: :mc4:
-
:mc4:+1 ฉลองค่ะในที่สุดก็มาต่อแล้ว
:กอด1:คิดถึงนากัล
-
:sad4: ดีใจที่ได้อ่านต่อแล้ว
-
บวกให้ด้วยความคิดถึงนู๋น้อยนากัล
-
มาแล้วววววว คิดถึงนากัลน้อยที่สุดเลยย
-
ความฝันเป็นจริง...
สงสารน้องต้องมาลำบาก แต่ก็คิดว่าน้องจะได้อะไรมากมายจากที่นี่แน่ๆ
-
เห็นว่าเป็นวันนี้่ ถึงกับตกใจ ยินดีต้อนรับกลับมานะจ๊ะสนมเด็ก อิอิ
+1 พร้อมรออ่านตอนหน้า จะมีเรื่องอะไรให้ตกใจไหมหนอ????
-
ว้ายยยย......ตัวจริงเสียงจริงดีใจมากกกกกก...... :กอด1: คนแต่งค่ะ
คิดถึงนากัล และคนแต่งสุด ๆ เลยคะ
:pig4: คะ
-
กลับมาแล้ว ดีใจจังเลย
รอทุกวันเลยนะคะ
นากัลยังคงขี้อ้อนอยู่เหมือนเดิม :-[
ขอบคุณที่กลับมาต่อนะคะ
-
ปาดน้ำตา ดีใจ!!
โฮวววว
ในที่สุดก็ถึง แอคบานา
นากัลยังสติลน่ารักกก
ชอบที่สุด!!
-
ดีใจที่กลับมานะคะน้อง คนเขียน
จุบุจุบุ
-
กรี๊ดด นากัลน้อยมาแล้ว ดีใจจัง มาต่อไวๆนะค๊าาา
อยากดูตอนนากัลเต้นโชว์หล่ะ o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็มาาาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
รอให้ถึงคืนพรุ่งนี้อยู่
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
ขอบคุณที่มาต่อนะจ๊ะ นึกว่าจะไม่มาต่อเสียแล้ว
:กอด1:
-
ดีใจๆๆๆ มาต่อแล้ว :m4:
น้องนากัลขี้อ้อนจริงๆ เซอซัสยอมด้วย :o8:
สงสารท่านบาลิธเหมือนกันนะ :o12: แต่ยังอยากให้นู๋นากัลมีความสุข
+1 :L2:
-
ดีใจที่กลับมานะคะ
-
:-[ :impress2: ชอบท่านเซอซัส น่ารักตลอดอ่ะ
-
ในที่สุด!!!! ยักษเซอร์ซัสนี่น่ารักจริงๆ แต่ท่านบาลิธคราวนี้แอบอีโรติกนะคะเนี่ย อิอิ
รอตอนต่อไปค่า อย่าดองอีกเลยนะคะ :monkeysad:
-
ในที่สุดเราก็ได้อ่านต่อแล้วววววววว ดีใจจัง
อย่าหายไปนานๆอีกนะจ๊ะ
-
เห็นเรื่องนี้มาต่อแล้วเราถึงกับขยี้ตา555
โถ นากัล ต้องอารมณ์เปลี่ยวเพราะเซอซัสไม่ยอมทำ น่าสงสาร เอิ๊กๆ
-
อิอิ มาอัพเพิ่มแล้ว
-
คิดถึงนากัล~ ได้อ่านแล้วๆ
รอนากัลเต้นโชว์ฮะ
-
+1 ต้อนรับการกลับมาของผู้แต่งนะคะ
นากัลน้อย น่ารักเสมอ
-
คิดถึงนากัลน้อยมากๆ :กอด1:
ตลกคำพูดของท่านเซฮซัสนะ อายุจะสิบสามต้องคิดเองได้แล้ว แอบนึกถึงตัวเอง ตอนสิบสามก็ยังเล่นโดดยางกะเพื่อนอยู่เลย :laugh:
แต่นากัลก็ยังเป็นเด็กน้อยน่ารักในสายตาเราเสมอ :man1:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแว้วว X )
ชอบชอบชอบเรื่องนี้ o13
ได้รู้เรื่องสมัยโน้นด้วย
นากัลก็น่ารัก :3
-
ต่อเร็วๆเน้อ :กอด1:
-
กลับมาต่อแล้ว
ดีใจมากเลยฮับ แอบจุดพลุเงียบๆ
นากัลยังคงน่ารักต่อเนื่อง เซอซัสไม่ยอมทำ ทำเอานากัลถึงกับงอนเลยทีเดียว
นากัลรอ เค้าก็รอ(อ่าน)นะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
เย๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็มาต่อสักที
ขอบคุณน๊า
-
คิคิ กลับมาแล้ว และเราจะรอตอนหน้าต่อไป :z1:
-
:laugh:
เย้ๆๆๆๆ
ดีใจมากกลับมาแร้วววว
นากัลน่ารักอ่ะ
ท่านเซอวัสนี่ไม่รู้เรื่องเลย
ท่านบาลิธก็แอบทะเล้น
อิอิ เลือกไม่ถูกแทน
-
กลับมาแล้ว<3
Happy to see you :man1:
-
งอแงนัก...คืนพรุ่งน้เลยดีม้ย...555"""เอางั้นเลยนะ
-
:m11: เย้!!!!!!!!!!!!!!! อ่านทันแล้วววววววววววววววววววววววววววว
ขอนากัล ควบสามี2คนเป็น3P ไปเลยค่ะ แบบว่าเลือกไม่ถูก ท่านบาลิทก็ดีเซอซัสก่ะเท่ อรั๊ย~~~~ :-[
-
ในที่สุด :mc4:
-
ยังเชียร์ให้ท่านบาลิธกับนากัลรักกันอยู่ดี ^^
กอดนู๋น้อยนากัลแรงๆ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ
-
เย้มาต่อแล้ว เบนไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานนนมากก
จำเนื้อเรื่องได้ดีแต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร วันนี้เปิดมาเจอได้อ่านหลายตอนเลย
ขอบคุณนะคะ
-
พรุ่งนี้หนูเปิดเทอมแล้ว
ไร๊เต้อมาอัพต้อนรับเปิดเทอมหน่อยจิคะ
-
ยังสดใสน่ารักเช่นเดิม
มาต่อบ่อยๆนะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ตกใจ!!!! นึกว่าตาฝาด พอมองอีกที...ดีใจ!!!!!
กลับมาแล้ววววววดีใจ!!!! :sad4:
น้องนากัลยังคงน่ารักเช่นเดิม...
แอบเชียร์ให้น้องเล่น3Pไปเล้ย!!! o13
-
ดีใจมากๆที่มาต่อค่ะ กำลังรอลุ้น "คืนพรุ่งนี้" อยู่นะคะ
-
อ่านวันเดียวจบเลยย
นากัลน้อยน่ารัก
ชอบเซอซัลกับนากัลจัง
-
รออยู่นะคะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
รอ"คืนพรุ่งนี้อยู่นะคะ" :monkeysad:
-
เข้ามานั้งรอค่า :call: :call:
-
นากัลน่ารักอ่า
-
รออยู่นะ คะ มาทีละนิดก็ยังดี
-
ขอบคุณค่า
-
หายไปนานมากๆๆๆ
ในที่สุดก็กลับมาสักที รู้สึกว่านากัลจะมีแต่คนหลงรัก :-[
อิอิ แต่ก็เชียร์ท่านเซอซัสนะ o13
-
มาต่อแล้ววววววววววววววววว T____________T
รีบๆมาต่อนะคะคนแต่งงงง อยากอ่านนนน
-
มาอ่านแล้วติด ^^
ชอบแนวนี้ ขอรอด้วยคนนะคะ
-
พึ่งเข่ามาอ่านหนุกมากเลย
ติดตาม :mc4:
-
รอตอนต่อปายยยย
-
อ๊ากกกก เพิ่งจะอ่านได้ 7 ตอนก็มาขอแปะเม้นไว้ก่อน
เพราะหลงรักนู๋นากัลเข้าให้แล้วสิ ใครจะเปงพระเองของเรื่องนี้กันน๊า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ อ่านทีเดียวรวด สนุกจนหยุดไม่ได้เลยจริงๆ
นากัลช่างเป็นเด็กที่ไรเดียงสา ใสซื่อ ชอบยั่วคนอื่นแบบไม่รู้ตัว จนใครๆก็ต่างพากันหลงรัำก
อนาคตอีกไม่ไกล นากัลต้องได้เป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่แน่ๆเลย
ตื่นเต้น ลุ้นทุกสิ่งอย่าง คนแต่งเก่งมากๆเลยค่ะ เอาเนื้อเรื่องเข้ามาผูกกับประวิตศาสตร์ได้อย่างลงตัว
จนทำให้เราอยากรู้ประวัติศาสตร์ อารยธรรมสมัยนั้น จนต้องไปตามหาอ่านเอาเองอีก
รอคอยตอนต่อไปนะค่ะ คิดรวมเล่มไหมค่ะ อยากได้มานอนกอด ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ่านทันสักที
เป็นเรื่องที่ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามมากๆเลยคะ
อ่านไปก็เดาไปต่างๆนาๆว่าปมขิงเรื่องเปงยังไง
รอคนแต่งมาเล่าเรื่องราวต่อไป....จะรออ่านนะค๊า(มาต่อไวๆก้ดีน๊า เค้ารออ่านอยู่อ่ะ)
-
:call:+ปูเสื่อค่า
-
ติดตามอยู่นะครับ!
-
แอบเข้ามาทวงแบบเงียบๆ อยากอ่านต่อครับ
-
เข้ามารอ เข้ามาลุ้น. :o11:.เค้าอยากอ่านอ่ะ เนอะๆ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน ><
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ^^
-
คนแต่งเงียบไปเลยอ่ะเน้ออออ..........คงยุ่งๆ
เหมือนคนอ่าน ที่ยุ่งมากๆๆ แต่ยังวนเวียนมาเข้ามาดูตลอดนะคะ
จะรอตอนต่อไปค่ะ คิดถึงนากัล กะเจ้ายักษ์นะ ^-^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
นักอ่านใหม่ขอรายงานตัวนะคะ
อ่านแล้วแบบว่า เอ้ยย สนุกมากจริงๆเรื่องนี้
ส่วนตัวชอบเวลาบรรยายความคิดของเจ้าหนูนากัลที่มีต่อสิ่งรอบตัวจัง
รู้สึกว่าเด็กคนนี้ดูเหมือนจะกร้านโลก แต่จริงๆแล้วนากัลใสซื่อมากๆเลย
แถมยังมองโลกในแง่ดีด้วย สามารถหาแง่มุมที่มีความสุขของชีวิตแม้จะแค่เล้กน้อยได้ตลอดเลย
-
มารอด้วยคน ชอบมากมาก ( สมัครมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยนะเนี่ย หุหุ )
-
มารอด้วยอีกคนนน
-
กลับไปอ่านตอนเก่าๆ เจอตอนที่หนูนากัลรับแขกครั้งแรก อ่านแล้วคุนๆ คนเเรกของนากัลคือเซอซัสแหงเลย
-
คนเขียนยังไม่มา T^T
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมาก รอคนเขียนมาต่ออยู่เน้อ o13 o13
-
ร่วมด้วย ช่วยรอ หุหุ
-
สนุกมากๆๆเลยค่ะ อ่านไปก็อมยิ่้มไป นากัล น่ารักเเต่ ก้อสงสารในความสัมพันธ์ของตัวเอก3คนเหมือนกันนะนี่ ขอบคุณน้ะค้ะ o13 o13 o13 o13
-
กลับมาแล้วค่ะ กำลังแต่งต่อนะคะ ขอโทษที่ทำให้รอซะนานเลย แต่ขอบพระคุณนะคะ
-
^
^
เย่ คนแต่งมาแล้ว
จะรอติดตามนะคะ
-
ได้อารมณ์มากค่ะ เรื่องนี้ ฮุฮุ
-
คนแต่งมาแล้ว ไชโย!
-
อ่านแล้วเค้าหลงหนุ่มเปอร์เซีย :-[ นากัล อังค์ น่ารัก อ๊างค์ :jul1: ฉากต่อไปมาเร็วนะค่ะ :z13: เพราะ อิยะอยากให้ถึงฉากนั้น :z1: รักท่านนักเขียนนะ อิอิ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: รอคอย :call:
-
เห็นมาต่อ นึกว่าตาฝาดซะอีก :laugh3:
-
คนแต่งแว๊บมายั่วในอยากแล้วจากไป T T
คิดถึงนากัลน้อย มาอาทิตย์ละตอน สั้น ๆ ก็ได้
-
คนแต่งโปรดรู้ว่า คนอ่านรอจนจะลงแดงแล้ว ว ว :sad4: :sad4: :sad4:
รออยู่เน้อ :L2: :L2:
-
คิดถึงคนเขียน ><
-
มาต่อยามดึกค่าา สะกดผิดแยะแต่ว่า จะกลับมาแก้ตอนเช้านะคะ ขอบพระคุณผู้อ่านด้วยค่า
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 35
ยามกลางคืนมาถึง ผมหมกอยู่แต่ในห้อง เมายาเข้ามาจัดทำความสะอาด เอาอาหารมาเสริฟ ท่านบาลิธก่อเตาผิงเอง แล้วก็เอาผ้าขนสัตว์มาห่มผมหนามาก ท่านมัวแต่ตื่นเต้นกับเอคบาทาน่าที่ดูแสนจะลำบากลำบน
อาจจะเป็นเพราะความหนาวเหน็บ ผมรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะทำอะไร
“สงสัยเจ้าต้องชิงนอนก่อนข้าแล้วละมั๊ง นากัล” ท่านบาลิธบ่นยิ้มๆ เดินไปเดินมา พยายามจัดชั้นวางโล่ห์ให้ถูกใจอยู่
ผมนอนกัดเล็บ “ท่านบาลิธดูร่าเริงจังเลยฮะ”
ท่านมองยิ้มๆ “ตลกข้ารึเปล่า?”
“ไม่เลยฮะ ดีเสียอีก… ผมแค่สงสัยว่าทำใมน่ะ แค่ก..แค่ก” ผมไอสองที
“ข้าเบื่อวังในสายตาของท่านพ่อน่ะ ข้าชอบบริหารกองทัพ อยู่กับพวกทหาร… คนจรจัด” ท่านบาลิธยกถังน้ำที่สั่งให้เมยาเอาเข้ามา ท่านเดินอย่างกระฉับกระเฉง พับแขนเสื้อผ้าแพรขึ้น “ชอบรู้สึกต่ำน่ะ ฮะๆๆ”
ผมหัวเราะร่วนไปกับท่าน แต่คงจะขำคนละเรื่อง ผมขำความขัดแย้งของ รูปร่างหน้าตาภายนอกที่ดูสะอาดสะอ้าน นุ่มนิ่ม และสิ่งที่ท่านบาลิธชอบจริงๆ
ผมไอแค่กอีก !
“เจ้าป่วยรึเปล่า …”
“ไม่รู้สิฮะ มันไอน่ะ” ผมเริ่มไออีกหนึงระลอก ม้วนผ้าห่มขนสัตว์แน่น
“เดี๋ยวข้าตั้งหม้อสมุนไพรอบให้”
สิ่งที่ท่านบาลิธทำคือ ฉีกใบไม้ใส่ลงไปในตระแกงเล็กๆ แล้วก็ตั้งหม้อต้มน้ำเปล่าที่เมยาเอามาให้ เมยาจะเป็นคนทำ แต่ท่านบาลิธห้าม แล้วท่านก็จัดการเอง ควันของมันลอยผ่านเศษใบไม้…ท่านบาลิธพูดว่า “มันจะระเหยเข้าจมูกผม” ผมนอนดมกลิ่นแปร่งๆของสมุนไพร
“มันคืออะไรหรอฮะ”
“มันเป็นสูตรที่ข้าคิดขึ้นมากับหมอน่ะ”
“ท่านบาลิธทำยาเองด้วยหรอฮะ”
“ใช่ แต่ได้มาแค่สูตรสมุนไพรใหม่ๆสองสามสูตรเอง มีแก้ท้องร่วง กับ แก้หวัดนิดหน่อย ” ท่านพูดพลางนึก
“โห…เยี่ยมจังเลยฮะ”
“…ถ้าข้ามีเวลาให้มันมากกว่านี้ก็ดี พ่ออยากให้ข้าหมกมุ่นกับการทหาร… ถ้าไม่มีเรื่องนี้ ข้ากำลังคิดจะ ออกเดินทางไปตอนใต้ หาตัวยาใหม่ๆพอดี แล้วก็เรื่อง พัฒนาปศุสัตว์…”
ท่านบาลิธขำพรืดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “แล้ว ข้าก็เล่าซะเหมือนเจ้าเป็นผู้ใหญ่” ท่านโน้มลงมาจูบหน้าผากผม สายตาแนบชิด “เจ้าไม่ใช่นี่….เจ้าเป็น- -”
ผมหัวเราะลั่น ดิ้นตอนท่านบาลิธงับหูผม “อ้ะ ฮ่ะๆๆๆ ท่าน- -” ท่านจั๊กจี้ผมที่เอว
“…เจ้าเป็นเด็กน้อยๆของข้า”
เสียงกระซิบแผ่ว ผมหยุดดิ้น ใช้สายตามองท่านบาลิธเงียบๆ
ท่านบาลิธบดจูบลงมา ท่านเกาท้ายทอยผมราวกับเร้าอารมณ์
“นี่… นากัล… นอนพักซะนะ” ท่านยิ้มบางๆ ดวงตาสีเทาแฝงแววอารมณ์ดี
ท่านยื่นหน้าไปดับตะเกียงข้างๆ แล้วลุกออกไปจัดโล่ห์ มุมห้องงต่อ
…
ผมมองแผ่นหลังขาวๆของท่านบาลิธอย่างงุนงง
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า ว่าท่านบาลิธเปลี่ยนๆไป
แต่เห็นท่านบาลิธแบบนี้ ร่าเริงแบบนี้ มันทำให้ผม สบายใจดีจัง
======================================
ฮ๊าาา!! เอคบาทาน่าอันหนาวเหน็บ ทว่าผมเลิกไอแล้ว ต้องเป็นเพราะยาวิเศษของท่านบาลิธแหงฮะ!
ผมเอาผ้าห่มขนหมีมาห่อตัว ยืนหาวอยู่ตรงระเบียง ตอนเช้ามืด
น้ำค้างลง แต่ผมไม่อยากพลาดวิวทิวศ์ทัศน์แสนสวยของหุบเขาเฮนน์เลย แนวป่าสีเขียวชอุ่มขยับอยู่หลังหมอก
นกเสียงแปลกๆที่ผมไม่เคยได้ยิน ร้องอยุ่รอบๆหอไม้ ผมมองลงไปเบื้องล่าง เห็นทหารทยอยตื่นออกมา ก่อไฟกองแรกของวัน
พวกแม่บ้านตื่นก่อนนานแล้ว เตรียมอาหารอยู่ในครัว ผมได้กลิ่นเนื้อลอยมาถึงชั้นสามแหนะ…
แล้วผมก็เห็น ยักษ์เซอซัสเดินลงบันใดหอจากชั้นสอง ร่างใหญ่ๆของท่าน เทอะทะด้วยชุดเต็มยศ
“ท่านเซอซัส!”ผมเรียก ท่านเงยหน้าขึ้นมาทัก
“อ่าว นากัล! ตื่นเร็วจังวะเจ้าเนี่ย ” ท่านยิ้มงงๆ “ท่านบาลิธล่ะ?”
“แต่งตัวฮะ” ผมตอบ “ท่านเซอซัสไม่ขึ้นมารายงานก่อนหรอฮะ”
“ฮ่าๆๆๆ นั่นมันในวังนากัล ที่นี้ กฏระเบียบไรพวกนั้นยกเลิกหมด… สนามรบนะเว้ย เดี๋ยวท่านบาลิธก็ลงมาเอง เจ้าตามข้าไปที่ครัวสิ มา!”
ผมกระเด้งกระดอนอย่างรื่นเริงลงไปหาท่านเซอซัส แทบจะกระโดดให้ท่านอุ้มเลย
ท่านตบหลังผม “มา! ”
“แล้วนี่คือ …ไม่มีกฎระเบียบเลยหรอฮะ”
“ก็ไม่เชิง เจ้าต้องหัดสังเกตุการณ์ดู นี่เป็นการออกรบของจริง อะไรยิบย่อยน่ะ ตัดไปหมด ”
ท่านเซอซัสอธิบายระหว่างที่เราเดินไปที่ครัวด้วยกัน
“ ผู้นำทัพแต่ละองค์ก็ไม่เหมือนกัน แต่นี่คือสไตล์ของท่านบาลิธ - - เท่าเทียม มีมนุษยธรรม ถือว่าชั้นเชิงสูงมากเลยว่ะ”
ผมพยักหน้าอย่างตั้งใจ โอ๋…ดีจัง แบบนี้
“งั้นก็หมายความว่าเราทำอะไรได้ตามใจมากขึ้นปะฮะ งั้นผมก็ออกมาเล่นได้ตลอดน่ะสิ”
“ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าเด็กหนิ่…หัวไวจริงว่ะ เออ ให้รอดไม่ป่วยตายก็พอละ” ท่านเซอซัสส่ายหน้า ยื่นมือมาดึงสายเข็มขัดเสื้อขนหมีของผมให้เข้าที่เข้าทาง ผมกำชายเสื้อหนังของท่านเซอซัสไประหว่างเดิน กัดริมฝีปากมองหน้าท่านเซอซัส ก่อนจะพูดเบาๆ
“ท่านสัญญาไว้แล้วนะฮะ”
“อือ” ท่านยิ้ม ผมชอบดวงตาของท่านเซอซัสในตอนเช้าจัง น้ำตาลประกายไฟจะเปล่งประกายมากกว่าปกติ
เราเข้าไปกินอาหารใน โรงข้าว คนครัวยกเสบียงออกมาวางบนโต๊ะไม้หยาบ ผมหันไปเห็นนกกระจอกเทศถูกลากเข้าไปในรั้วหลังโขดหิน ในนี้เหมือนโรงเตี้ยมแบนๆ ซึ่งมีทหารทยอยมากินร่วมร้อย แล้วทุกอย่างก็รกไร้ระเบียบสิ้นเชิง ทหารบางคนก็นั่งบนโต๊ะ ล้อมวงกันกินข้าว และ คุยเสียงดัง ท่านเซอซัสกัดขนมปังชิ้นโตเข้าปากสองทีหมด แล้วก็เพยิดหน้าใส่ ชามซุปมันฝรั่งของผม
“เนื้อนกกระจอกเทศหรอฮะ?” ผมสงสัย
ท่านเซอซัสพยักหน้า ดื่มน้ำ
“เป็นอะไรนากัล”
“แค่นึกว่า ถ้าต้องฆ่าไอ้ตัวนั้นมากินก็น่าสงสารน่ะฮะ” ผมก้มหน้ามองเนื้อตุ๋นในชามเศร้าๆ
“โอ่ย นากัลเว๊ย!” ท่านเซอซัสตกใจ “ นี่คือสนามรบ ที่บางคนต้องมาตายนะ เจ้าเด็ก”
เขาถอนหายใจ “- - กินเข้าไปเถอะ เจ้าเด็ก มันคืออาหาร”
“ตะ- -แต่ว่า” ผมรีบแย้งหน้ามุ่ย “ถ้าเป็นเนื้อเจ้างุ่นล่ะฮะ ผม- - ว่าจะไม่กินหมูอีกแล้ว”
“ฮะ!!” ท่านเซอซัสเกาผมยุ่งๆยาวๆของเขา “ฟังนะ” ท่านท้าวแขน โน้มหน้าเข้ามาประชิดกับผมฝั่งตรงข้าม
“ที่นี้หนาวมาก ใขมัน เนื้อสัตว์ ..จำเป็น มันจะช่วยไม่ให้เจ้าแข็งตาย ถ้าเจ้ายอมตายเพื่อมันได้ เจ้าก็ไม่ต้องกิน¬ -- แต่ถ้าเจ้ารักความเป็นอยู่อันสุขสมบูรณ์ของตัวเอง ก็ตักมันเข้าปากซะ ….. แล้วจะรู้ว่ามันอร่อยเหาะแค่ไหน! อ้ะ”
ท่านเซอซัสถกถุงมือเลอะๆของท่านออก คว้าช้อนผมพรึบแล้ว ตักซุปจ่อหน้าปากผม
แต่…ถึงผมยังขัดใจกับสิ่งที่ท่านพูดอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องจริงละฮะ ผมคงต้องเรียนรู้อะไรที่นี้จากท่านเซอซัสเยอะแยะเลย
“….อา” ผมอ้ำไปเต็มคำ
“หืมมม!” อร่อยจังฮะ
ท่านเซอซัสยักคิ้ว
ผมกินไปเกือบจะหมดชามแล้ว ท่านเซอซัสก็ลุกขึ้น “ท่านบาลิธเข้าไปคุยกับพระแล้ว เดี๋ยวต้องออกลาดตระเวน เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ นากัล”
“ไปแล้วหรอฮะ?”
“เจอกันตอนอาหารเย็น“ ท่านขยิบตาให้ทะเล้นๆ คว้าถุงมือสกปรกไปสวม
แล้วยักษ์กับพวกทหารอีกกว่าสิบคน เดินไปหาท่านบาลิธซึ่งเพิ่งออกมาจากศาสนะบูชา
ผมเดินกลับหอไม้อย่างไม่ได้เอ่ยอะไรกับเมยา ระหว่างที่เดินผ่าน ผมต้องหาอะไรที่นี้ ก่อนที่จะเบื่อตายซะก่อน
ผมมองไปรอบๆ พวกคนงานผิวดำ กำลังขนไม้ไปสร้างหอคอยสังเกตุการณ์เพ่ิมรอบๆ กำแพง … ผมหยุดยืนมอง พวกเขาพาดเสาลงไป แล้วผมก็เห็น “กิล” ยืนอยู่บนคานไม้ง่อนแง่น ดูน่าอันตราย คว้าเชือกมามัดเสาอย่างชำนาญ
นั่นเป็นความคิดที่แย่ นากัล ผมบอกตัวเองฮะ กิลไม่ควรเป็นทางเลือกให้นายเล่นด้วยที่นี้ ถึงนายจะไม่เพื่อนก็ตาม
กิลสังเกตุเห็นผมพอดิบพอดี ไม่แน่ใจว่าเขาสบตาผมรึเปล่า เพราะมันอยู่ห่างไปเยอะฮะ
เขาชูมือขึ้นโบกแบบไม่แน่ใจนัก
ผมยิ้มแห้งๆแล้วโบกกลับ… ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นหอไม้
….
.
..
.
พวกทหารและท่านบาลิธควบม้ากลับมากันตอนค่ำ และอยู่ในสภาพหิวโซสุดๆ คนครัวทำงานกันวุ่นวาย ในขณะที่ผมลงไปช่วยเมยาเตรียมชามอาหาร พวกทหารกลับมาก่อกองไฟ แล้วร้องเฮให้กับทุกๆหม้อที่เอาเข้าไปตั้งในวงล้อมพวกเขา
ท่านเซอซัสเพิ่งเอาม้าไปเก็บเสร็จและเดินคุยอะไร ท่าทางเครียดๆกับท่านบาลิธกลับมา ผมสีดำของเขาพันกันหยิกเพราะแรงลมเหนือภูเขา ผมยืนมองเงียบๆ จนมือสีคล้ำวางลงบนใหล่ผม
“อ้ะ! กิล”
กิลกับแววตาซุกซน ยื่นถาดอาหารมาให้ กลิ่นนกย่างเตะจมูก
“เอาไปเสริฟท่านบาลิธสิ นากัล”
ผมเบี่ยงตัวเว้นระยะ รู้สึกอึดอัด กิลยิ้มฝาดๆ
“เจ้า- -/ข้า…เอ่อ!”
“เจ้าพูดก่อนเถอะ” กิลบอก
ผมกุกกัก “…คือ . .ข้า- -” พูดออกมาสิ นากัล! “ข้าอยากเล่นกับเจ้านะ กิล แต่- -”
“เจ้ากลัวท่านเซอซัสรู้” คิ้วเลิกคิ้วข้างนึง เขาขำหึ “ข้าไม่เป็นไรหรอกนากัล พวกทาศยิวสอนวิธีการเอาตัวรอด อย่าลืมสิ ข้าเป็นน้องของพี่โจมาร์นะ ” กิลเอื้อมมือมา จับหัวใหล่ผมช้าๆ เขายิ้ม ก่อนจะตบเบาๆ
“มาเล่นกับข้าได้ตามที่ต้องการนะ ข้านอนอยู่เพิงใต้หอสังเกตุการณ์” เขาส่งถาดนกย่างใส่มือผม ก่อนจะเดินไปช่วยคนงานในความมืดสลัว
…. ผมยืนครุ่นคิดบางอย่างอยู่ซักพัก ก่อนจะรู้สึกหนักถาดในแขน และเดินไปเสริฟ
----------------
ผมถูกท่านบาลิธพาให้มานั่งเล่นยามที่พวกทหารเข้านอน และทหารรักษาการประจำตามจุดบนกำแพงต่างๆแล้ว
ที่ประชุมของที่นี้โกโรโกโส มันเป็นเพียง เพิงหลังคาไม้เล็กๆ ตอกลวกๆ และโต๊ะจวนพังหนึ่งตัว
ท่านเซอซัสนั่งพิงเสาให้หมอพันนิ้วมือ ท่านบาลิธกำลังพูดเรื่อง ยุทธการไฟ และสั่งให้หัวหน้าทหาร บอกให้ลูกน้องเริ่มตัดไม้ต้งแต่ไก่โห่
“น้ำมัน เราต้องการน้ำมันเพิ่มรึเปล่า แอคค่า?”
“พะยะค่ะ กระหม่อมจะข้ามไปเอาจากหมู่บ้านบนภูเขารุ่งเช้า”
“เอารถม้าใหญ่ไปขนเลยนะ…อืม เท่านี้ล่ะ อีกห้าวัน เปิดฉากจริงได้”
โห …อีกห้าวัน เริ่มการล่าโจรแล้วหรอฮะ!! ผมรู้สึกโหวงเหวงเหมือนกัน ยิ่งใกล้สถานการณ์จริง ขึ้นมา เด็กสนมอย่างผมจะรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างอะ แล้วผมจะรอดมั๊ยเนี่ย…
ผมเหลือบตาไปมองท่านเซอซัส แล้วก็ตกใจฮะ!
พวกทหารทยอยออกจากเพิงไม้แล้ว ท่านบาลิธก็ลุกขึ้นและม้วนแผนที่เก็บ
แต่ท่านเซอซัสกำลังจ้องผมฮะ ท่านจ้องผมไม่วางตาเลย ดวงตาสีน้ำตาลคมมองผมด้วยสีหน้าที่ผมก็บอกไม่ถูก มันทำผมปวดท้องแปลกๆ ผมรู้สึกว่าต้องหลบตาแล้ว- -
“ฝ่าบาท...”
“หืม”
“นากัลขอร้องให้ผมบอกฝ่าบาท เจ้าหนูมันไม่กล้าพูดเอง… ”
หือออ!!
“คืนนี้นากัลอยากให้กระหม่อม สอนยิงธนูให้ เจ้าหนูบอกว่า…มาสงครามแล้วก็อยากมีวิชารบราข้าศึกบ้างครับ ฝ่าบาท”
ท่านบาลิธหัวเราะร่วน ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าอะฮะ…ท่านบาลิธขำอย่างอื่นนอกเหนือจากที่ท่านเซอซัสพูด
ดวงตาสีเทาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก ท่านบาลิธกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไปสิ”
ผมตาโปน มองหน้าท่านเซอซัสซื่อๆ ท่านเซอซัสพยักหน้ากวนๆใส่ผม ลุกขึ้นแล้วลากใหล่ผมไปอย่างแรง ผมเดินปวกเปียกๆออกมาจากเพิงอย่างงุนงงที่สุด
“อย่าให้แมลงกัดนะ เซอซัส” เสียงท่านบาลิธพูดตามหลัง ท่านหัวเราะเบาๆตบท้าย
ผมถูกท่านเซอซัสจับใหล่ลากหยังกะเจ้างุ่นไปตามทาง มืดสลัวมีเพียงคบไฟ ปักตามทางห่างๆเท่านั้น ผมเงยมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของยักษ์
“ใครเขายิงฝึกธนูตอนกลางคืนกัน!!” ผมโวยวายเบาๆ
ท่านกำลังทำท่ามีเล่ศ์นัยน์ คิ้วดกเข้มนั้นขยับขึ้นลงยามผมมอง
“ทำใม?? ก็เจ้าต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอ”
“คือ.. - - ฮะ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายอย่างนั้น ผมหมายถึงท่านบาลิธจะ- -” ผมลดเสียงเบาลง หมุนตัวไปมอง ท่านบาลิธก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ความรู้สึกผิดขึ้นมาท่วมอก
“ผมไม่นึกว่าเราต้อง…หลอกท่านบาลิธ” ผมพูดเศร้าๆ
ท่านเซอซัสร้องเหอะ….แล้วก็ลากผมเร็วขึ้น
“ทำใมล่ะฮะ?” ผมไม่เข้าใจ
“เด็กเอ๋ย… เจ้าช่างเป็นยาพิษที่บริสุทธ์เหลือเกิน” ฝ่ามือใหญ่ลูบศรีษะผมกระเจิง “เรื่องที่เจ้าทำน่ะ มันเกินเลยการหลอกลวงแล้ว นากัล แต่ช่างเถอะ ฟังข้าไปก็ใช่ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนได้ อีกอย่างเจ้าก็ต้องการข้าซะยิ่งกว่าอะไร”
ยักษ์หัวเราะแหบๆ “จริงมั๊ย เจ้าเด็ก?”
ผมหน้าแดงพรวดพราดขึ้นมา อ๋า…ท่านเซอซัสอะ ชอบพูดอะไรแบบนี้ให้ผมรู้สึกอยู่อเรื่อยเลย นิสัยไม่ดีชะมัด
“ฝ่าบาทบาลิธไม่ใช่คนที่หลอกได้หรอก…ท่านต่างหากที่สามารถหลอกคนอื่น เจ้าต้องคิดให้ดีๆ”
ท่านเซอซัสดันหลังผมเหมือนแกล้ง ให้ตกใจ
เอ ว่าแต่ท่านพาผมออกมานอกกำแพงทำใมเนี่ย??
ผมมองไปยังบรรยากาศมืดๆ เสียงจิ้งหรีดและหมาป่าหอน แล้วยักษ์ก็ เปิดประตูรถม้าคันที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะอุ้มผมส่งเข้าไป ตัวท่านตามมา
ปึง!!!
เสียงประตูปิดลง ท่านเซอซัสขยับกุกกัก แล้วดวงตะเกียงก็ถูกจุด
“แคบไปหน่อย แต่เสียงไม่เร็ดรอด และข่าวร้าย ข้ายังไม่ได้อาบน้ำ ” ท่านเซอซัสยิงฟันเล่นๆใส่ผม
ผมหัวเราะ จับผมท่าน “ท่านก็ไม่เคยอาบซะหน่อย ”
“เฮ้ย! ข้าอาบทุกครั้งก่อนรู้ว่าจะทำกับเจ้ารู้มั๊ย …อะไรกันหว๊า!?เจ้าเด็ก ”
“ก็ผมชอบแบบนี้อยู่แล้วอะ ท่านเป็นผู้ชายโต เต็มตัวนี่ฮะ” ท่านเซอซัสไม่มีเหงื่อแล้วจะมีเสน่ห์ได้ยังไง ผมชอบแบบนี้แหละ
ผมเข้าไปกอดเอวท่านเซอซัส ในเกวียนไม่ค่อยสะดวกซะเท่าไหร่ แต่ผมก็หอมหน้าท้องของท่านผ่านเกราะ เงยหน้ามองตาแป๋ว
“วันนี้เจ้าถอดคนเดียวดีกว่า” ยักษ์พูดน้ำเสียงอ่อน ค่อยๆ ประคองผม ลงไปที่พื้นรถม้า
“อะ..เดี๋ยวฮะ ”ผมดันแขนท่าน
“ผมอยู่บนได้มั๊ยฮะ” พอพูดจบ อยู่ๆก็รู้สึกอายตะหงิดๆอะ มันเพราะท่านเซอซัสคนเดียวเลย มาทำตาล้อเลียนแบบนั้นใส่ผมอะ !
“ตกลง” ท่านหัวเราะ พลิกผมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วท่านก็นอนแผ่ในชุดนักรบเต็มสูตร
แขนเป็นมัดกล้ามของท่าน จับเอวผมทั้งสองข้าง ท่านยกก้นผมไปวางบนตักท่านให้ถนัดๆ ก่อนจะรวบเสื้อขนสัตว์ออกทางหัว ยักษ์เซอซัสลูบหน้าอกผมยาวขึ้นมาถึงคาง มืออีกข้างก็ปลดกางเกงมัดเอวผมออก ผมช่วยท่านโยนมันออกไปข้างหลัง
ร่างกายผมเปลือยเปล่า รู้สึกถึงไอเย็นจากบานหน้าต่างรถม้าที่แง้มอยู่ ผมหายใจเข้า ก้มมองใบหน้าทอแสงจากตะเกียงเหนือพวกเรา
ท่านเซอซัสรั้งใหล่ผมไปจูบ ท่านประทับริมฝีปากยุบยิบตามต้นคอ หลายๆที ลากลิ้นลงไปถึงยอดอก
ท่านดูดเม็ดเล็กๆนั่นเบาๆ
“อืม..” ผมหลับตาคราง รู้สึกโล่งใจ ผมรอเวลานี้มาตลอดหลายอาทิตย์ รออ้อมแขนใหญ่ๆสากๆที่กอดรัดผมด้วยแรงแบบนี้ ริมฝีปากที่ร้อนขนาดนี้ รสจูบกลิ่นนี้
ผมอ้ารับลิ้นร้อนๆของท่านเซอซัสที่สอดเข้ามา ดูดดันรุนแรง ริมฝีปากเราแนบสีกัน ท่านเซอซัสบีบก้น ขยำหนักๆ จนผมเสียว ร่างกายใกล้ชิดจนเจ้าจ้อนของท่านเซอซัสแข็งขึนขั้นมาโดนซอกขาผม ผมจงใจเบียดสะโพกลงไปตรงๆ
“อื่ม…หึ๊?” ท่านเซอซัส ผละจูบ “เดี๋ยวนะ” ยักคิ้วกวนๆให้ ก่อนจะยันตัวขึ้น แล้วปลดกางเกงตัวเอง
การปลดกางเกงท่านเซอซัสยากลำบากนิดหน่อยเพราะมันติดเสื้อเกราะ ท่านเซอซัสรีบร้อนกระชากเข็มขัด แล้วจับเจ้าจ้อนที่ใหญ่กว่าของคนทั่วไปออกมา ผมทำท่าจะก้มลงไปอม แต่ท่านดึงมือไว้
“มามีความสุขไปพร้อมๆกันดีกว่า เจ้าเด็ก” ท่านเอ่ยพลางบ้วนน้ำลายใส่มือ บุ้ยๆ ผมบุ้ยใส่มือตัวเองบ้างแล้วก็เอาไปทาที่ไอ้จ้อนท่านยักษ์
ท่านเซอซัสยกขาขวาผมเอียงขึ้น เปิดช่องทางผมให้ท่านมองเห็นจากมุมล่างชัดๆ แล้วก็ทิ่มนิ่วเปื้อนน้ำลายเข้ามา
“อา…..”
“หึหึหึ เจ้านี่ รู้สึกไวตลอดจริงๆเลยนะ ”
“โอย…อ...ท่านฮะ ..” ท่านเซอซัสเอาน้ำเข้ามา คลึงนิ้วไปรอบช่องทางผม ท่านบ้วนน้ำลายแล้วสอดเข้ามาขยายอยู่หลายรอบ จนผมรู้สึกว่าท่านทำมันเปียกมากไปด้วยซ้ำ ผมขมวดคิ้วงงๆใส่ท่าน ท่านบอก “ สำหรับหลายๆทีไง”
ช่องทางผมบีบรัดนิ้วท่านหลังจากได้ยินที่พูด ท่านขยับเข้าออกแรงๆ
“อื้ออ..!! ไม่เอานิ้วแล้วฮะ ท่าน”ผมร้องแง “…อ้าา! -จะ -ข - -ข ของท่านเซอซัส”
“ชู่ๆ เบาๆหน่อย” ท่านดึงนิ้วออกไปพรวด เอนหลังลงนอนที่พื้นตามเดิม “เอาเลย นากัลน้อย มันเป็นของเจ้าแล้ว”
ท่านใขว้แขน เพยิดไปที่ไอ้จ้อนอันใหญ่ที่กำลังเยิ้มน้อยๆ ท่านจับมันจ่อตรงๆ
ไม่ต้องคิด ผมก็จับเข่าท่านเซอซัสเป็นที่รั้ง ก่อนจะหย่อนตัวลงไป ให้ช่องทางจรดส่วนหัวท่านเซอซัสอย่างพอดี
ผมมองหน้าท่านเซอซัสเขินๆ ก่อนจะกดตัวเองลงไปสุดแรง
“ฮ๊า!!!!” มันเข้ามาเกือบสุด
“นากัล!!!” ท่านเซอซัสสะดุ้ง ตอนผมทำแบบนั้น
“หยะ - -อย่าเพิ่งขยับนะฮะ”
ทุกอย่างรัดกันแน่นน่ากลัว ผมหลับตาปี๋ มือบับหัวเข่าท่านเซอซัส ผมรอให้ช่องทางคลายตัวนิดนึง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเบาๆ
“อื่ม… นั่นล่ะ เจ้าเด็ก” ท่านเซอซัสพ่นลมหายใจยาว ดวงตาเยิ้มจ้องร่างผม “สวยมาก”
ท่านจับเอวผมสองข้าง แล้วช่วยออกแรงยกผมขึ้นลง
“อ้ะ อ้ะ อ้ะ” ผมถูกเขย่าแรงกว่าเดิม ช่องทางเสียวซ่าน
ข้างในรับรู้ถึงท่อนหนาที่ถูกสอดใส่เข้ามาชนกับส่วนลึกย้ำๆ ผมเร่งจังหวะ พร้อมเปล่งปากร้อง
“โอ้ย….ฮื้อออออ อ้า อ้า ท่าน - -” ผมจิกหัวเข่าเขา แหงนหน้ากัดฟัน ก่อนจะกระแทกลงไปให้สุดแรงที่มีอยู่ ผมกระแทกเร็วๆจนเกิดเสียง พลั่บ แย่แล้ว..ต้องดังออกไปนอกหน้าต่างแน่ๆ
ท่านเซอซัสยันตัวขึ้นอย่างทนไม่ไหว ท่านล็อกตัวผมทั้งหมดไปชนร่างท่าน แล้วกระแทกเข้าออกหนักๆ ท่านครางต่ำ ผมไซร้ท่านไปร้องงึมงำบนหน้าอกแกร่ง ท่านขยำผมสีทองของผม กระชากหน้าไปฟัดจูบ
ท่านหยุดขยับ
“อ้ะะะ!!” ผมเงยหน้าท้วง
“เปลี่ยนท่าเฉยๆ” ท่านหัวเราะเหนื่อยๆ ผลักผมลงไปนอน จับร่างผมตะแคงข้าง ท่านขยับเจ้าจ้อนในร่างผมใหม่ จนผมบิดเร้า
“อื้อ…ท่านทำอะไรอะฮะ อ้ะ!! มัน¬ - - แปลกๆ”
“กำลังจัดท่าไง” ท่านยิ้มเจ้าเล่ห์ ในความสลัว ท่านเซอซัสแทงมันวนๆอีกแล้ว ผมบิดเอวหนี
“อ้าา!! ท่านอะ ฮือ..อย่างแกล้งผมเลยนะฮะ” ผมน้ำตาคลอ “มันเสียวแปลกๆฮะ ผมกลัว” ผมขดตัวให้เล็กลง
“ไม่ต้องกลัวหรอก นากัล” ท่านเซอซัสจับขาผมยืดไปด้านข้าง ตอนนี้ผมนอนตะแคงราบ แล้วท่านเซอซัสก็เสียบตัวเข้ามาตรงหว่างขา ทำให้ผมเหมือนกรรไกร “หื้ม?? นี้ไง รู้สึกดีมั๊ย” ท่านเขยิบร่างแรงๆแกล้งอีก
“งื้ออ!!! อืออ อ- -” ท่านก้มเข้ามาจูบแก้มผม มองหน้าผมใกล้ๆ
“แบบนี้ล่ะ?” ท่านสอดใส่สุดความยาว
“ดีฮะ อ้าาาา ดี- -จังฮ- -ฮ๊าาา!!! โอ้ยยย ท่านๆๆ อะ!”
ผมห้ามไม่ทัน ท่านเซอซัสบดเบียดใส่ตัวผม อย่างเร่งเร้า รู้สึกได้ถึงความร้อนที่พอกพูนขึ้นทุกครั้งที่ท่านบดเข้ามาล้ำลึก สะโพกแกร่งของท่านกระแทก ขย่มผมอย่างเมามัน “เดี๋ยว!!ฮ๊าา ร- -เร็วไป กกก- -ก อ้าาาาาาาา”
ผมแหงนหน้ากรี้ด ไม่ไหว เสียวไป ….เสียวไปแล้วฮะ “อ๊า…อ๊า!! อ๊า!! ” ผมหายใจไม่ออก กดเสียงร้องก็ไม่ไหว ทุกอย่างมันมากเกินไป ผมรู้สึกได้ว่า รถม้าเขย่า ท่านเซอซัสหลับหูหลับตาทำผมสุดแรงเกิด กล้ามมัดของท่านขยับไปมาใต้ผิวหนังหยาบราวสัตว์ประหลาด
ผมกัดฟัน ทนความเสียวซ่าน พยายามมองหาแววตาที่ผมรัก ของท่านเซอซัส แต่ท่านเรือนผมเข้มของเขาก็บังใบหน้าอยู่ตลอด
รถม้าลั่นเอี้ยดๆๆๆๆ
“โอ้!! ” ท่านแหงนหน้าขึ้นมา ซูดปาก “สุดยอดเลยว่ะ อีกหน่อยนะ!!อย่าเพิ่งแตกนะ เจ้าเด็ก”
“อื้อ อื้อ!! อื้อ.. ” หง้าาา ท่านเซอซัส ก็หยุดลูบผมสิฮะ มือร้อนๆของเขาลูบไล้ไปทั่วหน้าอกผมเลยง่ะ ผมขนลุกจะบ้าอยู่แล้ว อ้ายย ท่านกระแทกช่องทางผม จนน้ำลายเมื่อตะกี้ใหลย้อนออกมาเปื้อนก้นเลย “อาาา…”
ไม่เอาแล้ว ไม่เชื่อท่านเซอซัสแล้ว
ช่องทางผมกระตุกๆๆ ผมเกร็งขมิบสุดๆ ใบหน้าเหยเก ผมเอื้อมมือไปจะจับเจ้าจ้อนตัวเอง แต่ท่านเซอซัสก็คว้าเจ้าหนูผมไว้ก่อน
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกรี้ดดังลั่นรถ
….
ท่านบีบเจ้าหนูของผมไว้ไม่ให้ออก
รุ้ตัวอีกที ผมก็กำลังปัดมือท่านเซอซัส ขาพยายามถีบรั้งตัวออกโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่เอาหน่า” ท่านเซอซัสบิดร่างผมมานอนราบ ยกขาพาดบ่าเขา “ เชื่อข้า แล้วจะรู้สึกมากกว่าเดิม เขยิบก้นขึ้นมานี่…”
“งื้อออ!!”
“อะ อย่างงั้นแหละ” ยักษ์เซอซัสฟังดูพึงพอใจ
ขาผมชี้อยู่บนใหล่ท่านทั้งสองข้าง ท่านเซอซัสฉีกขาผมกว้าง แล้วขยี้ส่วนปลายใส่ข้างในตัวผมรัวๆ ผมปรือตามอง ตะเกียงแกว่งไปมาอยู่เบื้องหลัง
“อ้าาา ผมจะแตกแล้ว ไม่ไหวฮะ อ้าาา ท่านเซอซัส ให้ผมแตกทีฮะ “ ท่านไม่ยอมปล่อยเจ้าหนูของผม
“อาา…นิดนึง นะ เด็กดี….เจ้าบีบข้าโคตรๆ”
ผมน้ำตาไหลพราก ท่านเซอซัส อย่าทรมานผมแบบนี้เลย โอ้ยๆๆๆ ผมไม่ไหวแล้ว ช่องทางมันตอดระริกจนชาหนึบไปหมดแล้ว
“ฮือๆ…อืออ ..อา ” ผมครวญคราง เม้มปาก กัดฟัน กำมือ ทำทุกอย่างเพื่อระบายความรุ่มร้อนนี่
.
และแล้วท่านเซอซัสก็ปล่อยมือ
น้ำผมพุ่งขึ้นมาโดนคาง นึงที สองที สามที…
ตามด้วยน้ำร้อนๆของท่านเซอซัสฮะ
แล้วทุกอย่างก็เบาสบาย…….
“ข้ารักเจ้านะ นากัล…ข้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง” ท่านเซอซัสงึมงำ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับซอกคอผมเหมือนที่ท่านชอบทำ หอบหนักๆสามสี่ที ก่อนจะเงียบสนิทไป
…
ผมถูกท่านเซอซัสป้อนน้ำเปล่าหนึ่งขวด แล้วเราก็นอนกอดก่ายกันยนพื้นรถม้าทั้งเปลือยเปล่างอย่างนั้น แต่ท่านเซอซัสโอบรัดผมอย่างอบอุ่น แขนใหญ่ของท่าน ลมหายใจท่านเป่ารดใบหูผม ทำให้ผมจั๊กจี้ทุกครั้งเลย ผมจึงนอนไม่หลับ แต่ผมมีความสุขมาก
“ท่านเซอซัสฮะ”
ผมลองเรียก แต่ก็มีแต่เสียงกรนห้าวๆกลับมา
ถึงจะหลับ แต่ผมก็อยากพูดนี่หน่า “ผมมีความลับแหละ ท่านเซอซัสไม่อยากฟังหรอฮะ?”
ผมหัวเราะ ผมพูดกับตัวเองก็ได้ ผมจะได้สบายใจ ผมซุกหน้า เหลือบตาไปมอง ภายนอกหน้าต่างที่แง้มเล็กๆ
ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีน้ำเงินเข้ม- -
“ผมแอบคิดเล่นๆคนเดียวมาตลอดเลยฮะ ตั้งแต่ก่อนเข้าวัง ที่ทำอาชีพพรรณนั้นอะ….” ผมกระซิบ “ ว่าผม อยากมีคนกอดผมด้วยความรัก กอดแล้วทำให้รู้สึกว่า เขารักผมมากๆๆๆเลยน่ะฮะ กอดแบบที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมถูกรัก ที่สุดเลย…. ”
ผมหันมามองใบหน้าหลับสนิทของท่านเซอซัส ยิ้มแล้วพูดออกไป
“ ผมรู้สึกว่า ท่านทำสิ่งนั้นกับผม - - ท่านเซอซัส’กอดผม’แบบนั้นอะฮะ จริงๆนะฮะ ”
ผมหลับตาลง “ผมว่า ได้รับแล้วล่ะฮะ”
to be cont
++++++++++++++++
:กอด1:ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่สุดในโลกเลยคะ ^^ :L2:
-
:กอด1:
หายไปนานเลยน้าาา...
คิดถึงนากัลกับท่านเซอซัส :]
-
คนเขียนกลับมาแล้ว ดีใจที่มาต่อจ้าาา รอน้านนนน นาน แต่ก็รอได้
โดนใจที่สุด กลับมาพร้อมกับเลือดปริมาณมหาศาลของคนอ่าน ท่านยักษ์กับเจ้าเด็ก :oo1:
และคนอ่านก็ :pighaun: และ :jul1: เป็นการฝึกยิงธนูที่ร้อนแรงมาก ยิงซะคนอ่านโชกเลือด
ท่านบาลิธรู้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านยักษ์กับเจ้าเด็กแล้วแน่เลย เปิดทางให้ซะขนาดนั้น
แล้วที่อารมณ์ดีเพราะไปเจอกิ๊กเก่าที่หน้าคล้ายนากัลมารึปล่าวนะ (แอบหวังว่าเค้าคนนั้นยังไม่ตาย)
มาอีดิทอีกที ลืมบอกว่า ช่วยบอกเลขหน้าให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ เพราะอัพห่างกันมาก หน้ามันเลยไกลกันมากในแต่ละครั้ง เวลากลับไปอ่านทวน นี่ต้องเปิดหากันเหนื่อยเลยจ้า ช่วยหน่อยนะคนเขียนที่รัก
เดี๋ยวจะมาบวกให้จ้า ตอนนี้เค้ายังกดบวกให้ไม่ได้ งงเหมือนกันว่าเพราะอะไร
-
มาแล้วววววว
ตอนนี้รถม้าสะเทือนกันเลยทีเดียว :pighaun:
นากัลน่ารักจัง มาต่อบ่อยๆนะ อย่าหายไปนานอีกคนเขียน
-
อร๊ายยยย เจ้าเด็กทำผู้ใหญ่(คนอ่าน)ใจแตกหรือเปล่าคะ :m25:
หายไปนาน ก็ยังคิดถึงอยู่เสมอนะคะ :L2: :L2:
-
กลับมาแล้ว จัดแบบหนักหน่วงเลย เหอเหอ
-
คนเขียนกลับมาแล้วT^Tดีใจจังงิ
สนุกมากค่ะ เลือดแทบไหลหมดตัว อิๆ
ว่าแต่ท่านบาลิธมีแผนอะไรน๊ออออ
-
โอ้...ไม่ได้มาต่อนาน พอมาอ่านกันอีกที....บร๊ะเจ้าช่วย...มันจ๊อดมากกกกกกกก นากัลน้อย
-
+๑
ฮึกกกกก ปาดน้ำตา คิดถึงน้องนากัล
อ่อยยยยยย
น่ารักมากค่าาาา ยังน่ารักเหมือนเดิม
เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ ^^
เหมือนท่านบาลิธ จะรุ้? ใช่มะ?
เอ๊ะ ยังไง ต้องติดตามต่อไป เรื่องหลายๆอย่างยังไม่เคลียร์
ว่าแต่ ขำ ตอน เปลี่ยนท่า !!!!!
-
+1ให้ค่ะ
ตอนนี้แอบสงสัย ท่านบาลิธแอบรู้เรื่องระหว่างเซอร์ซัสกับนากัลรึเปล่าเนี่ย
ปล.ตอนนี้ท่านยักษ์กับเจ้าเด็กทำเรา :m25: :o8:
-
ร้อนแรงสมกับที่รอคอย :jul1: ขอบคุณค่ะ
-
ว๊ายยยยย..... :กอด1: คนแต่งดีใจมากคะที่มาต่ออีกตอน
และตอนนี้ก็เรียกเลือดและรอบยิ้มได้เป็นอย่างดีคะ :haun4:
นากัลน่ารักไม่เปลี่ยน แต่ตอนนี้ให้ความรู้สึกว่าท่านบาริธรู้เรื่องนากัลกับเจ้ายักนะ
ที่บอกไม่ให้แมลงกันนี่หมายถึงไม่ให้ทำรอยไว้หรือเปล่านะ
คนอ่านคิดไปไกลมากอะ :laugh:
:pig4: คะ มาต่ออีกนะจะรอคะ
-
กร๊าซซซซซ มาต่อแล้วๆๆๆๆๆๆ
มีทีก็ชุดใหญ่เลย นากัลน้อยน่ารักจริงๆ
ท่านเบลาธิทรู้อยู่แล้วรึเปล่าว่า นากลักับเฮียยักษ์ อะจึกๆ กัน แต่ก็ไม่ว่าอะไร
-
คิดถึงนากัลน้อยมากๆ กลับมาคราวนี้ก็ร้อนแรงเหมือนเดิม :m25:
-
ร้อนแรงเรียกเลือดมากๆ :haun4: ในที่สุดนากัลกับเซอร์ซัสก็...กัน5555
ท่านบาลิธนี่รู้เห็นเป็นใจใช่ป่ะให้2คนเค้ามีไรกันอ่ะ
ปล.หายไปนานเลยนะคะ รอติดตามอยู่ค่ะ
-
เด็กน้อย...ได้รับความรัก อย่าที่หวังแล้วสินะ...
แล้วเจ้ายักษ์ล่ะ? ไหนจะนายอีก...
ติดตามต่อไปๆ จ๊ะ แบบว่า ตอนนี้เขิลลล ฮี่ๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด เจ้าเด็กกลับมาแล้ว
:z1:
ห่างหายไปซะนาน แต่ดีใจที่กลับมา ขอคว้าหมับ :กอด1:เข้ามากอดแรงๆ
-
กรี๊ดดดด นา่กัล ...
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆ
น่ารักที่สุดอ่ะ...
ปลื้มๆๆๆๆๆ
-
หายไปนาน กลับมาที อ๊ากก :pighaun: :m25:
ง่าเขิน เอิ๊กๆ สรุปแล้วท่านบาริธรู้เรื่องสองคนนี้ปะเนี่ย
แต่ไม่ว่าอย่างไร เราก็เชียร์ท่านเซอซัสเสมอ :กอด1:
-
อ..อร๊างงงงงงงงงงงงง ตอนนี้ก็หวานซ้าาาาาาาาาาา
ท่านบาลิธคงรู้อยู่แล้วสินะ ก็ดีแล้วที่ไม่โกรธค่า ><
รอตอนต่อไปนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดด นากัลกลับมาแล้ว
-
เลือดพุ่ง :m25: นากัลลลลลล :impress2:
-
นากัลน่ารักจริงๆ
-
เข้ามาเป็นแฟนคลับอีกคน อ่านไป เสียวไป อึ๊ยยยย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งลงบ่อยๆ นะค๊า
-
ตาฝาด ! 55++
นากัล เด็กน้อยโผล่มาทีร้อนแรงชะมัด
เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม แต่อ่านแล้วสะดุดติดตรงการสะกดการผันเสียงวรรณยุกต์ทุกทีเลยคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :pig4:
-
กรี๊ดดด ในทึ่สุดคนแต่งก้อกลับมาแล้ว
^^ ดีใจมากๆเลยค่ะ หายไปนานเลย
-
:haun4:หนูนากัลเก่งมาก ได้ทุกท่าจริงๆ
-
กดบวกเบาๆให้ค่ะ คิดถึงน้องนากัลมาก แอบสงสัยว่าท่านบาลิสจะรู้เรื่องของสองคนนี้แล้ว
แต่ก็ดูไม่มีทีท่าโกรธเคืองอะไร จะรอดูการแสดงของน้องนะคะ
-
คุ้มค่ากับการรอคอย
แต่อย่าหายไปนานอย่างนี้เลยนะคะ คนอ่านคิดถึงคนเขียนจ๊า!!!
o13
-
อ่านจากในมือถือ เพิ่งจะได้เข้ามาเม้น
เจ้าเด็กกะยักษ์ ร้อนแรงอ่ะ.......คนอ่านร้อนตาม คิคิ
แอบสงสัย เหมือนท่านบาลิธจะรู้เลยอ่ะ
แล้วมาต่อไวๆ อย่าหายไปนานอีกนะคะ >.<
คนอ่านคิดถึง...........เจ้างุ่น!!!!!!! 555555
-
น่ารักนะเนี่ย (ตอนสุดท้ายอ่ะนะ ><)
ที่เหลือนี่ หื่น ล้วนๆ คิคิคิ
-
รอตอนต่อไปอยู่จ้า :call:
-
โอ๊ย นากัลน้อย น่ารักไปไหนเนี่ยะ น่าฟัดจริงๆเลย
-
ตามทันแล้วค่า
โฮ่เรื่องนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ หุหุ เจ้าหนูกับเซอร์ซัสก็ร้อนแรงสุดๆ
ในเมื่อเซอร์ซัสพูดแบบนั้นแสดงว่าท่านบาลิธก็รู้เรื่องที่สองคนแอบกิ๊กกันอ่ะเซ่ะ จริงๆก็มีหลายเรื่องให้คิดนะ เช่นท่านบาลิธตัวนุ่มนิ่ม อืมม นุ่มนิ่่ม แล้วก็ไม่รักบ้านเกิด ไหนจะอโดนิสที่ถูกประหารนอกเมือง กับเนอร์กาลที่เป็นผู้ปลดปล่อย เพราะพูดแบบนี้ทั่วไปก็ต้องนึกถึงคนที่สามารถเป็นนักรบได้ใช่ไหมล่ะ แล้วอย่างเจ้าเด็กนี่จะทำไงล่ะ งืมม
รออ่านต่อต่อต่อไปใจจดจ่อจ้า
-
ตามทันแล้ว ขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ :กอด1:
-
คิดถึงจังเลย
-
อ่านได้ 1 หน้า สนุก ชวนติดตาม สบายใจมากๆๆ
-
เลือดพุ่งงงงง
-
เมื่อไหร่นากัล กับท่านเซอร์ซัสจะกลับมาน๊า คิดถึงท่าบาลิธด้วย :กอด1: :L2:
-
นอนตายจมกองเลือดค่าาา
-
เพิ่งสมัครสมาชิกค่ะ
ก่อนอื่นอยากจะยกนิ้วให้กับคนแต่งนะคะ
เมพมากเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ o13
แบบว่า...แต่งได้แยบยล
บทอัศจรรย์ทีก็เลือดพุ่งเลยค้าาา :pighaun:
ยังไงจะติดตามต่อไปนะคะ เลิฟค่ะ :กอด1:
-
ดูมีปมเยอะมาก
เราจะรอคนเขียนมาเฉลยนะค้่า
-
ทำไมอ่านกี่ตอนๆ ก็ยังรู้สึกว่าเจ้าหนูใสซื่อ ขาวสะอาด
-
นากัลเด็กน้อย สู้ในโลกกว้าง หน้า 17 แล้ว
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อยากให้เซอซัสเป็นพระเอก แต่ก็สงสารบาลิธอ่าาาา
อย่าบาลิธคงรู้เรื่องนากัลกะเซอซัสอ่ะเนอะ ขอให้อย่าสั่งประหารนากัลเหมือนคนก่อนเล๊ยยยยยย
-
เรื่องนี้น้องแนะนำให้เข้ามาอ่านซึ่งเราไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย
พอได้ลองอ่านเท่านั้นแหละ ติดงอมแงม สนุกมากกกกกกกกกกกกก>0<
อ่านรวดเดียวเลยอ่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ รอตอนต่อไปใจจดจ่อ5555
-
ตามอ่านมาจนครบเลย >< เรื่องนี้สนุกมาก นากัลน่ารักที่สุด เจ้ายักษ์ด้วย 555+
เหมือนปมจะเยอะมาก จะติดตามต่อไปนะคะ
บาลิธต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆเลยเนี่ย มีการพูดเรื่องรอยแมลงกัดด้วย หน้าหนาวขนาดนี้ยังมีแมลงอีกเรอะ 555
-
แอร๊กกกกกนากัลน่ารักเว่อ!!
อ่านกี่ตอนก็ยังรู้สึกว่าเด็กจริงๆเลยนะทำไมใสได้ขนาดนี้เนี่ย
ชอบมากค่า;)รอให้มาต่ออยู่นะ
-
ตามทันแล้วค่ะ
เมื่อรัยเจ้าหนูนากัล กับท่านเซอร์ซัสจะมาสักที
จะนั่งรอต่อไปนะคะ :monkeysad:
-
สนุกอ้ะ TTwTT
ติดงอมแงม
-
The journey of nergal
(http://image.ohozaa.com/i/37c/fFfUC.jpg)
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่รักของเรา อิอิ
มีข่าวมาฝากค่า ว่าเรื่องหนูนากัล อาจจะได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์จ้า แต่รายละเอียดยังไงบอกอีกทีนะคะ ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็น เพราะนักเขียนเองก็ยังแต่งไม่จบ จะมาแจ้งให้ทราบหลังคอนเฟิร์มแล้วอีกทีค่า ขอบพระคุณผู้อ่านที่ติดตามมาทุกๆคนมาก ทุกความคิดเห็นช่วยแนะนำนักเขียนมากๆเลย รักผู้อ่านจริงจังเลยค่ะ
ตอนที่ 36
ท่านเซอซัสปลุกผมตอนเช้ามืด เช้ามากๆชนิดที่ไอน้ำค้างทำให้ผมเย็นร้าวเข้าไปในปอด ผมไอแค่กอีก
“เอ่า ชูมือขึ้น” ยักษหยิบเสื้อขนสัตว์บนพื้น เขาสวมให้ผม
“หนาวจนสั่นหงึกเชียว ” ผมสูดน้ำมูกฟืด ตาปรือใส่ท่านเซอซัส ผมง่วงจังเลยงา..
ผมซบหัวลงบนใหล่ท่านเซอซัส คราบเหงื่อที่เราเพิ่งมีอะไรกันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงยังชื้นๆบนซอกคอของท่านอยู่เลย ผมสูดกลิ่นมัน ก่อนจะถูกท่านอุ้มออกจากรถม้า ผมโอบขารอบเอวท่านเซอซัส เป็นท่านอนที่สบายมากๆเลยฮะ
“แค่กๆ” ผมไอใส่ซอกคอท่าน
ท่านเซอซัสลูบหลังถี่ๆ เร่งจังหวะเดิน คบเพลิงวูบไหว ไม่มี่วี่แววพวกแม่บ้านเลย ทหารเฝ้ายามนั่งพูดกันเบาๆอยู่บนแนวกำแพง ผมซบน้ำหนักของศีรษะทั้งหมดลงบนใหล่ท่าน ได้ยินเสียงหายใจตัวเองเบาๆ จนหลับไป
+++++++++++ + + + +
ยามสายที่น่าเบื่อหน่าย และไม่มีเพื่อนเล่น ที่แย่ที่สุดคือผมไม่มีอะไรทำ ท่านบาลิธยกกองทหารไปตรวจสอบบริเวณหุบเขาโดยรอบ ส่งสัญญาณให้พวกโจรซ่องซุ่ม รู้ว่าผู้มีอำนาจได้มาประกาศศึกแล้ว
ค่ายที่ไม่มีคนเหลืออยู่เลย เว้นแต่พวกทหารเฝ้ายามไม่กี่นาย และพวกผู้หญฺิงรับใช้ ซึ่งตอนนี้ท่านเมยากำลังอธิบายให้พวกทาสไพร่ฟัง เรื่องการอพยพลงเรือไป หลังเริ่มใช้ยุทธการไฟแล้ว ผมนั่งพิงเสาจะหลับอยู่ในเพิงไม้
“ เสบียงต้องเร่งทำและเก็บตุนไว้หลังถ้ำให้ได้มากที่สุด เนื้อนกกระจอกเทศตากไว้ใกล้จะเน่าแล้วเพราะไม่มีแดด”
เสียงของเมยาฟังดูเหมือนพรายกระซิบที่ ห่างออกไป ห่างออกไปเรื่อยๆ
..
.
“นากัลๆ นากัล… นากัล”
ผมสะดุ้งตื่น
กิลยืนโน้มตัวดึงแขนผมขึ้นไป ผมลุกอย่างงุนงง “ประชุมเลิกแล้ว เขาให้พวกเราไปหาที่ตากแดดจ้าๆ น่ะ ” กลิ่นสาปของเนื้อนกกระจอกเทศบนถาดทำให้ผมได้สติ กิลยื่นถาดสองอันให้ผม แล้วเราก็เดินออกจากเพิงไม้
“แล้วเราจะไปหาจากไหน”
“เดินลงเนินไปในป่าน่ะแหละ เดี๋ยวข้านำไปเอง”
“เจ้านี่ก็ไม่กลัวตายนะ”
“สงครามเขาไม่มีใครกลัวตายกันทั้งนั้นแหละ นากัล”
“เจ้าจะลงเรือไปกับพวกผู้หญิงสนมรึเปล่า?”
กิลส่ายหน้า
“ทำใมล่ะ”
“ข้าต้องอยู่เฝ้าสมรภูมิ ตามเสด็จไปจนกว่าข้าจะตายนั่นล่ะ ข้าเป็นทาส ไม่ใช่สนม” กิลพูดเสียงขึ้นจมูก เหมือนคนอารมณ์เสีย
แล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ กิลฟันกิ่งไม้อย่างกระฉับกระเฉง เท้าผมจมโคลนตมไปครึ่งน่อง ดูเหมือนดินจะเหลวขึ้น
“ข้าได้ยินเสียงน้ำ” ผมเอ่ย กิลหยุดกึกแล้วเงี่ยหูฟัง
เขาหันมาทำหน้าทึ่ง “ไม่น่าเชื่อ เจ้าหูดีกว่าข้าอีกแหน่ะ นากัล” ผมหัวเราะในคอ พวกเราเดินลงไปตามทางที่ดินแฉะมากฮะ เสียงน้ำดังขึ้น รอดพุ่มไม้ไป ผมเห็นสายน้ำเชี่ยวๆ
“นั่นไง! ตามข้ามา นากัล” กิลร้อง
“รู้แล้วล่ะหน่า! เจ้านี่ชอบทำเหมือนข้าไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ข้าได้ยินเสียงน้ำก่อนเจ้าอีก แบร่~” ผมเดินฉับๆหน้าบึ้ง กิลขำคิกคัก
ผมลื่นพรวดตรงทางคดเคี้ยว โชคดีที่กิลเกร็งตัวไว้ทัน เราเลยไม่กลิ้งม้วนลงคลองไปทั้งคู่ เรามายืนอยู่ริมแม่น้ำแล้ว สายน้ำเชี่ยวกรากใหลไปทางขวา ตรงสุดมุมแม่น้ำเป็นละอองกระเด็นฟุ้งขาวตลบ
“มันไหลไปตรงหน้าผา นั่นคือน้ำตก!”
“ข้ารู้แล้วล่ะหน่า ” ไม่ต้องบอกก็รู้ ถ้าเห็นแม่น้ำขาดตรงหน้าผา มันก็ต้องคือน้ำตกสิฮะ ผมเงยหน้ามองร่มไม้รอบๆ
“เราต้องหาแดดนะ กิล”
“อืม ” กิลเดินไปทางน้ำตก “ตรงโขดหินก่อนถึงน้ำตกเป็นไง ข้าแสบตาไปหมดแล้ว” อย่างที่กิลว่า โขดหินตรงนั้นถูกแดดสะท้อนเป็นสีเหลืองไปหมด
พวกเราจัดแจง วางถาดเนื้อนกกระจอกเทศ ตรงที่แดดส่องแรงๆ อธิฐานไม่ให้มันเน่าไปซะก่อน กิลกับผมช่วยกันหาก้อนหินมาทับขอบถาดเอาไว้ กิลเทศนาเรื่องภูมิอากาศแบบลมกรรโชกของเอคบาทาน่า เจ้านั้นดูภาคภูมิใจกับความรู้จนผมอดขำในความซื่อของกิลไม่ได้
“ข้าขอโทษนะ” ผมพูดเบาๆ เรากำลังย่ำโคลนกลับขึ้นมาฮะ
“หือ” กิลขมวดคิ้ว เขาช่วยดันหลังผมตรงเนินสูง
“เรื่องที่ท่านเซอซัสมาเจอตอนเราเข้าไปในป่า”
“เจ้ามีอะไรต้องขอโทษข้าด้วย หึ๊” นิ้วมือกิลยุ่งย่ามกับเรือนผมสกปรก
กิลขี้อายชะมัดเลยฮะ “ไว้เรา…. ”
ผมกำลังจะบอกว่า เราแอบมาเล่นกันบ้างก็ได้ เพราะผมก็เหงามาเลยง่ะ ฮือๆๆๆ ท่านเซอซัสจะดุมั๊ยนะ ถ้ารู้ว่าผมแอบมาเล่นกับกิล แต่ไม่รู้นี่ฮะ… ผมไม่ชอบว่างนี่หน่า
“ระวัง!”
กิลปัดแมลงทับที่กำลังจะหล่นลงมาบนหัวผม
ดูเหมือนผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จนเราเดินออกมาพ้นแนวป่า
“ไว้เจ้าแอบมาเล่นกับข้าบ้างก็ได้ ถ้าเจ้าอยากน่ะนะ” กิลพูดเสียงแห้งติดคอ ไม่สบตาผม เขารีบเดินนำเข้าประตูหน้าค่ายไป
================================
ยามหัวค่ำ อุณภูมิลดลงอีก น้ำค้างเกาะบนขอบหน้าต่างห้องท่านบาลิธ ผมนั่งคัดตัวอักษรเล่น เหม่อมองลงไปทางหน้าต่างชั้นสี่ ท่านบาลิธและกองพลควบม้ากลับมาราวสองทุ่ม แสงคบเพลิงในมือของพวกทหารเรียงต่อกันยาวเป็นพรวนเข้ามาทางปากประตูค่าย
ดูเหมือนว่า จะมีคนถูกมัดกับขาม้า และลากไปตามพื้น ผมมองอยู่ไกลๆ …หยึย น่ากลัวจังเลยอะฮะ สภาพผมยาวรกรุงรัง เขานอนแผ่หายใจพงาบที่พื้น ก่อนที่ผมจะเพิ่งสังเกตุว่า ท่านบาลิธลงจากหลังม้า และฉุดลากเขาขึ้นมา ท่านเอาดาบสั้นจ่อคอ
…
ผมเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองน่ะฮะ … ผมไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะตายใหม ? ที่แน่ๆ ภาพท่านบาลิธยามต่อสู้ ผมช่างไม่ชินเอาเสียเลย ท่านบาลิธที่แสนอ่อนโยน ผมคิด แววตายามที่มองศึกศัตรูของท่านจะเป็นยังไงน๊า? ยังจะมีความอบอุ่นแบบที่ให้ผมรึเปล่า…
ผมแอบเหลือบมองเล็กๆ พวกทหารกลุ่มหนึ่ง จับลากเขาไปที่กลางลานทราย แล้วก็พิงเขากับเสาหิน
“พวกโจรเปอร์เซีย” เมยาโผล่หัวมาข้างหลังอย่างเงียบๆ ทำให้ผมกระโดดโหยง
“ท่านบาลิธคงไปเจอพวกลูกกระจ้อกระหว่างลาดตระเวณกระมัง”
“ท่านบาลิธจะทำอะไรเขาหรอฮะ ” ผมชะโงกดูต่อ
“คงรีดข้อมูลของถิ่นฐานน่ะจ้ะ ข้าเองก็ไม่รู้หรอก นากัลเอย เจ้าอยากเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนท่านบาลิธเสด็จขึ้นมาใหมจ้ะ?”
ผมถอดเสื้อผ้า ยืนเช็ดตัวด้วยน้ำร้อนๆจากหม้อของเมยา ท่านบาลิธคงต้องการพักผ่อนเต็มที่ก่อนสงคราม ผมควรจะผ่อนคลายท่านคืนนี้บ้าง เห็นท่านพูดตั้งแต่อยู่ในรถม้าแล้ว แต่เราก็ยังไม่ได้ทำอะไรซะที เพราะผมป่วยนี่หน่า…
‘แต่นายไปมีอะไรกับท่านเซอซัส’ เสียงเล็กๆในหัวผมร้อง งือออ…ทำยังไงดีอะ ความรู้สึกผิดต่อท่านบาลิธ ดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆจริงๆนะฮะ ผมไม่ชอบมันเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี่เลยล่ะฮะ
ผมถูตัวแรงจนรู้สึกแสบ
บางทีผมอาจจะทำเรื่องแย่ๆลงไปจริงๆ ท่านเซอซัสถึงกับใช้คำว่า ‘ยาพิษ’
ท่านเซอซัสพูดว่า มันสายไปแล้ว…
..
.. . …. ภาพที่ผมแอบมีอะไรกับท่านเซอซัสพลอยผุดตามๆกันมาหมด
‘ สายไปแล้วล่ะ นากัลน้อย’
ผมวักน้ำมาลูบหน้าตัวเองแรงๆ แล้วผมก็ถอนใจ…อย่างไม่เคยทำมาก่อน
ผมถอนใจเหมือนคนแก่ๆ เหมือนลูกค้าแก่ๆตอนยื่นเงินให้มาดาม บางทีผมอาจจะรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปมากกว่าลูกค้าพวกนั้น แล้วก็ได้
___________________________________
ทว่าท่านบาลิธก็ไม่ได้กลับขึ้นมาเลย จนถึงเช้า พอผมลงไปก็เห็นว่าทหารสองนายกำลังหามศพชายที่คาดว่าคือโจรเปอร์เซียคนนั้นออกไป
ท่านบาลิธยืนชี้กระดาษอยู่กับพวก หัวหน้าทหาร หกนาย แน่นอนว่ามีท่านเซอซัสด้วย ท่านกำลังชี้ๆอะไรในแผนที่ อธิบายยุทธการณ์รบละมั๊ง ผมก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจหรอกฮะ
ผมเดินเข้าไปยืนรอใต้เพิง จนกว่าท่านจะคุยธุระเสร็จ ท่านถึงเดินออกมา
“ท่านบาลิธไม่ยอมกลับขึ้นไปนอน” ผมทักท่านอย่างยิ้มแย้ม ท่านบาลิธอ้าปากดีใจ ตอนเห็นผม
“ท่านไม่ง่วงหรอฮะ?”
ท่านเสยเส้นผมนุ่มสีน้ำตาล “ไม่เลย ดูหน้าข้าสิ ฮะๆๆๆ”
ท่านบาลิธดูสดใสดีด้วยซ้ำ ท่านย่อตัวลงมา ช้อนคางผม “เดี๋ยวอีกไม่กี่วัน เจ้าต้องลงเรือกลับไปพร้อมพวกรับใช้นะ นากัล เจ้าจะปลอดภัย แต่คืนนี้ ได้ฤกธิ์เจ้าแสดงแล้วล่ะ เดี๋ยวพวกทหารจะเหี่ยวกันไปซะก่อน ต้องได้ดูอะไรสวยงามก่อน พวกเขาถึงจะยอมลุยตายได้น่ะ ” ท่านพูดแกมขำ จูบจมูกผม แล้วท่านก็เขยื้นมาที่ริมฝีปาก จูบผม.. ผมดูดริมฝีปากล่างท่านเบาๆ ตอบ
“แบบนี้น่ะ…ข้าพร้อมแล้ว” ท่านบาลิธยืดตัวตรงอย่าสง่า เราหัวเราะร่วนไปพร้อมกัน
ท่านเซอซัสเดินผ่านไปทางกำแพง ท่านปีนขึ้นป้อมไป แต่ผมเห็นว่าท่านบาลิธกับท่านเซอซัสสบตากันแวบหนึ่ง หลังจากท่านบาลิธจูบผมด้วย
…
.
“นากัล เรียนธนูเป็นยังไงบ้าง?”
===================
จะรีบปั่นค่า~ :L2:
-
^^^^^
^^^^
จิ้มแรงๆ คิดถึงมาก
ตามอ่านก็ยังงงๆ ต้องไปอ่านตอนเก่าๆก่อนถึงจะเข้าใจ 55+
-
เกาะขอบเวที รอชมการแสดงของนากัล :z2:
-
คิดถึงนากัลมากๆเลยจ้าาาา คิดถึงคนแต่งด้วยยยย ถ้ามีรวมเล่มเราอุดหนุนแน่นอนจ้า :กอด1:
-
อ๊า! นากัลมาแล้วๆๆๆ :กอด1:
ใกล้จะรบกันแล้วสินะ แล้วนากัลจะเป็นยังไงน้อ
รู้แต่ว่าต้องแอบย่องไปอยู่แถวหน้า รอดูโชว์จากนากัลน้อยก่อน :z1:
-
การแสดงของนากัลจะเป็นแบบไหน
จะทำให้ทุดคนทึ่งกันหรือเปล่า
แล้วกิลคิดอย่างงัยกับนากัลเนี้ย :เฮ้อ:
จะมานั้งรอนากัลแสดงนะคะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงนากัลมากๆๆๆ ดีใจที่ใจต่อนะคะ แล้วก็ดีใจเรื่องหนังสือด้วยคะ
-
:กอด1: คิดถึงจังมาต่อแล้ววววว
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
รีบมาลงชื่อ อ่านก่อน...กรี๊ดด คิดถึงเด็กน้อย..
========
หรือว่าทั้ง 2 คน จะรู้กันแล้วว่า...เง้อ..อย่าโกรธกันแล้วเกลียดกันเองนะ
นากัลรักทั้ง 2 คน ฮา....
รออ่านตอนต่อไป และขอบคุณจ้า
:L2:
-
ว้าวววว!!! ถ้ารวมเล่มจริงๆก็จะซื้อ รอฉากนากัลแสดงการร่ายรำ
-
ท่านบาลิธต้องรู้เรื่องหมดแล้วแน่เลย แล้วเรื่องธนูนากัลจะตอบยังไงเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล.คิดถึงคนเขียน คิดถึงนากัลมากๆ ติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
มาแล้ววววววววว ดีใจๆ
อย่าหายไปอีกน่ะ
ลุ้นๆอ่ะ ท่านบาลิธต้องรู้เรื่องแล้วแน่ๆ
-
อร๊างงงงง ถ้าเป็นรวมเล่มก็จะซื้อค่ะ><
ดีใจจัง แม้ตังจะไม่ค่อยอำนวยก็เถอะ
รอตอนต่อไปค่า
-
คิดถึงนากัล
รอนากัลแสดง ขอบัตรVIP ชิดติดขอบเวที ฮ่าๆๆ :z2:
-
ยินดีด้วยนะค่ะเรื่องนิยาย
อ๊าย นากัลน้อยยังคงความน่ารักเสมอ :-[
ท่านบาริธกับท่านเซอซัสนี้สรุปยังไงกันแน่นะ งงจริงๆ สรุปแล้วว่าคือคู่แข่งแย่งนากัล หรือเจ้านายลูกน้องที่สนิทกันนะ
ท่านบาริธถามเรื่องเรียนยิงธนู เฮือก o22 นากัลน้อยจะตอบยังไงหละ
-
:mc4: :mc4: มาต่อแว้ว.......ดีใจจังคะ
:เฮ้อ: อย่าหายไปนานนะคะ...... :เฮ้อ:
:กอด1: คนเขียน :กอด1:
-
ไว้มาล้นต่อ
-
นากัลจ๋า...ตัดสินใจซักทีนะจ๊ะ
-
เหมือนจะรู้???? :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอต่ออยู่นะค๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
รอตีพิมพ์ด้วยยยยยยย
สู้ๆค่าาาาาาาาาาา
ถ้าออกก็ซื้อแน่ๆเลยค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ดีใจที่มาต่อ คิดถึงนากัลมาก ๆ
:pig4: คะ
-
ตาฝาดแบบสุด ๆ
ยินดีที่สุดที่เรื่องนี้ จะได้เป็นหนังสือ แค่คาดว่าคงอีกนานนนน
และถ้าทำเป็นหนังสือหวังว่าฉากอย่างนั้นคงไม่หายไปไม่ตัดไม่ทอนไม่ดัดแปลงนะ
เพราะเสน่ของเรืองมันอยู่ที่ความไร้เดียงสาของนากลัที่ถ่ายทอดออกมาแบบตรง ๆ ซื่อ ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
ไม่เคยอ่านแนวแบบประวัติศาสตร์ แล้วนายเอกเป็นคุณโสเลย
สนุกมากค่ะ คนเขียนแต่งเก่งมาก อย่าหายไปนานอีกน๊า~
ชอบเซอซัสมากเลย ขอให้นากัลชอบเซอซัลไปตลอดนะ
รอตอนใหม่ค่ะ +1 +เป็ด :กอด1:
-
มาแล้วววว หนูน้อยนากัล
น่ารักๆๆ แต่รู้สึกหนูจะหื่นไปนะ อิอิ
:L2:
-
ืรอหนูนากัลอย่างใจจดใจจ่อ จ้า ฮิฮิ
-
ลุ้นๆๆๆๆ
นากัลน้อยจะตอบเช่นไรหนอ
-
อ๊ากกก คิดถึงเรื่องนี้มากๆ
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อเจ้าค่ะ
-
ชอบนิยายแนวนี้นะครับ
ติดตาม เป็นกำลังใจนะครับ
ขอบคุณครับ
-
บวกให้ค่า คิดถึงนากัลม๊ากกกกกกกกกก
-
คิดถึงเป็นที่สุดอ่ะเรื่องนี้ นากัลน้อย :กอด1:
-
มาต่อแล้ว คิดถึง :man1:
-
ถ้าเป็นนิยาย เค้าจะซื้อน่า รอๆๆๆ อ่านไปก็สนุกมาก ชอบเจ้าเด็กกับยักษ์
-
การแสดงของนากัลจะเป็นอย่างไรกันน้าาาาาาาาาาาาาา
-
ขอเม้นก่อนเลยนะ เราอ่านได้7ตอนเอง
เเต่เเบบว่ามันสนุกมากอ่ะ รอให้อ่านทันเเล้วมาเม้นคงขาดใจตาย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
นากัลหนูรู้มั้ยฉันปลื้มหนูมากกกกกก(ไม่หื่นนะ55+)
พี่โจมาร์จะมาหานากัลไหมนะตื้นเต้นๆ
...................................
เม้นต่อๆ อ่านทันแล้วเย้ๆ
จะรวมเล่มจริงดิ กริ๊ดกร๊าดที่สุด 55+
เเหมๆ ก็คงเรียนธนูกันอย่างสนุกสนานที่เพค่ะท่านบาลิส 55
แอบสงสารนากัลอ่ะ คงเสียใจที่ทำไปหลายๆอย่าง
เห้ออออ หนูยังเด็กอยู่เลยทำไหมเจอเรื่องเยอะขนาดนี่นะ
-
ท่านบาลิธสงสัยอยู่เจ้าเด็กกับยักษ์อยู่ใช่มั๊ย อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นส่วนเกิน
แต่รวมกันเป็น 3P :-[
รอตอนต่อไป ขอบคุณนะ :L1: :pig4: :L1:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก
เย้ๆตามทันแล้ว :z2:
สนุกมากค่ะ แถมมีสาระด้วยอิอิ
แต่แอบรู้(คิดว่ารู้)ว่าเนื้อเรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อปาย ~
:z13: รออยู่นะค่ะ จะติดตามมมเรื่อยๆเลยค่ะ ~
-
ตอนที่ 37
“นากัล เรียนธนูเป็นยังไงบ้าง?”
ผมอ้ำอึ้ง…
จ้องท่านบาลิธโดยไม่ตอบอยู่นานมาก
“เอ่อ…อะ” เหมือนมีอะไรติดที่คอ ทำให้เสียงแหลมตลก “ก็ดีฮะ”
มันไม่ง่ายเหมือนตอนโกหกมาดามเลย
บางทีการโกหกผู้ใหญ่ในวังก็น่ากลัวน่ะฮะ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ฉลาดๆอย่างท่านบาลิธ
ผมหันไปมองทางอื่นอย่างอดไม่ได้ “แต่ผมไม่ค่อยอยากเรียนแล้ว”
…แลบลิ้นเลียริมฝีปาก
“อืม ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าต้องติดใจเตลิดไปแน่ๆซะแล้วอีก” ท่านบาลิธกล่าวชืดๆ
ผมก้มหน้ามองเท้าเปล่าเปื้อนๆของตัวเอง พูดไม่ออกเลยแฮะ
ท่านบาลิธรู้…. ท่านรู้แล้วแน่เลย
ท่านขยี้หัวผมก่อนพูด
“เตรียมตัวสำหรับงานรอบกองไฟคืนนี้ซะนะ นากัล ข้ารอดูอยู่”
แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่า มีอะไรรอผมอยู่ !!
=== === === === === === === === === ===
บ่ายนี้ คนงานแบกฟืนกลับมาจากยอดเขา พวกเขาขุดดินรอบนอกกำแพง ตามแผนของยุทธการไฟ พวกทหารคุยกันและผม
ได้ยินมาว่า พวกเขาจะเอาน้ำมันราดลงไปในหลุม ปักไม้แหลมไว้รอบๆ พอข้าศึกปีนขึ้นมา พวกเข้าก็จะยิงธนูไฟ แล้วข้าศึกจะตกลงไปในดงน้ำมัน ถูกไฟเผาตาย
แต่สิ่งที่ทำให้ผมคลื่นเหียนวันนี้ไม่ใช่ เรื่องการรบ แต่เป็น การแสดงหน้ากองไฟ ตอนอาหารค่ำ
ความรู้สึกประหม่าลามไปตามผิวหนังผมเหมือนโรคร้าย เมฆคล้อยตัวต่ำ อากาศชื้น เหมือนฝนจะตก
จนยามเย็นมืดสนิท และเสาไฟถูกจุด ผมก็รู้ว่าเวลามาถึงแล้ว
…
สาวใช้แต่งหน้าผมซะ ผมไม่น่าจะจำตัวเองได้ …. งือ น่าเกลียดจังเลย แล้วทุกอย่างก็เหม็นจังเลยฮะ สีที่พวกเธอทาให้ผมกลิ่นเหมือนปลาบูดๆ ผสมวัชพืชเน่า ผมทำหน้าย่นใส่สาวใช้
ตอนนี้ ผมคาดผ้าสีขาวที่เอว เปลือยท่อนบน มีสายขนนกที่อัปลักษณ์เหมือนของเคอร์มาพันรอบร่างกายผม แล้วพอผมขยับตัว แผงขนนกก็พริ้วตามไปด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โอ้ย ตายจริง…” เมยาขำผมน้ำตาเร็ด
“ก็ผมเรียนตลกมานี่หน่า!!” ผมแย้งหน้ามุ่ย
กองไฟมหึมา ส่งแสงเคลื่อนไหวกลบค่ำคืนอันหดหู่ ของเอคบาทาน่า
ท่านบาลิธนั่งอยู่บนเก้าอี้นิ่งๆตามประสาท่าน
ที่โต๊ะไม้ตรงกลาง มีท่านเซอซัสนั่งชนเหล้าแก้มปริ กับ กลุ่มทหารหัวหน้า
นอกนั้นก็คือ ทหารทั้งกองนั่งรายล้อมไฟอยู่บนพื้น เฝ้ารอการแสดงของผมอยู่
อึ๋ย ผมจะทำได้มั๊ยอะฮะ… ขาผมชักจะสั่นแล้วด้่วยซิ
“ตึง ตึง ตึงๆๆๆ”กลองยักษ์ถูกตีเป็นจังหวะ
“!!!!เฮ !!!!!! ” เสียงคนปรบมือลั่น อาจจะดังไปถึงโจรเปอร์เซียก็ได้
ผมหายใจฟูดยาว พวกผู้หญิงสาวสวยแต่งตัวโป๊ๆวิ่งนำไปหน้าก่อนผมก่อนผมฮะ พวกนักดนตรีริมลาน บรรเลงเพลง สายตาผมกวาดไปไร้ทิศทางเลย ทั้งที่ท่านเซอซัส ท่านบาลิธ คนดู เครื่องดนตรี กองไฟที่ขยับเขยื้อน เสียงปรบมือ …ผมตาลายไปหมด เหงื่อชุ่มในฝ่ามือ ผมกำมือแน่น
“ตึง!!!” เสียงกลองหนักจังหวะเดียว เป็นสัญญาณให้ผมวิ่งออกไปหน้าสุด ผมหันไปมองเมยาอย่างเลิกลั่น
“ออกไปซี!!” เมยากระซิบโวยๆ
ผมวิ่งพรวดออกไป ดูงกเงิ่นที่สุด ขนนกหลากสีขยับ ราวกับผมมีขนสัตว์บนร่างจริงๆ
สายตาทุกคนจับจ้อง ผมมาอยู่หน้ากองไฟแล้ว
นึกถึงอาจารย์อิเลียสไว้ซี เจ้าบ้า! ผมบอกตัวเองฮะ ก่อนจะโค้งให้ท่านบาลิธอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้ฮะ
…..ความเงียบสยองชั่วชณะ
ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา สบตา ท่านเซอซัส และ ท่านบาลิธ เพราะถ้าผมเงยแปลว่า การแสดงจะเริ่มอะ และต้องต่อเนื่องด้วย…อาจารย์อิเลียสอัดประโยคนี้เข้าหูผมตลอดอาทิตย์
“ฟู่ๆๆๆ” ผมเป่าลมลงพื้น อย่างที่อาจารย์บอก ‘ควบคุมสติไว้ เจ้าหนูนากัล อย่าให้ความกลัวครอบครองเจ้า’ อาจารย์เอ่ยแบบนี้
แล้วผมก็เงยขึ้น
…………
………………
………………………….
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะระลอกสุดท้ายหยุดลง พร้อมกับผมที่เหงื่อท่วมโชก ดนตรีบรรเลงเป็นเพลงต่อไป ทุกๆคนยิ้มแย้มมาทางผม พวกผู้หญิงโตๆเดินมาเรียงหน้าแล้ว โค้ง ผมโค้งไปพร้อมๆพวกเขา
มันไม่ได้แย่อย่างที่คิดเลยฮะ มันดีมากๆด้วยซ้ำ ถึงผมจะเป็นนกกระจอกเทศแตกรัง บ้าๆบอๆตัวหนึ่ง แค่จะหาอาหารกินยังเกิดเรื่องวุ่นวายแทบบ้า แทบผมต้องเล่นกับตัวเองคนเดียวอีกอะ ไม่ยุติธรรมเลยน่ะสิ แต่พวกเขายิ้ม หัวเราะ สนุก ผมดีใจจัง…ผมทำสำเร็จแล้ว ในที่สุด!! โล่งใจมากๆเลย
ท่านบาลิธต้องพอใจแน่ ผมเห็นท่านหัวเราะขบขัน แล้วก็ยิ้มแก้มใสตอบ
“เจ้าทำให้ข้ารื่นรมย์มาก นากัล ข้ารู้ว่าการแสดงนี้มันต้องเหมาะกับเจ้า แล้วเจ้าก็น่ารักมากในชุดนกกระจอกเทศ” ท่านปรบมือแปะๆ และเอ่ยชมผมต่อหน้าทุกคน
“ทำให้ท่านบาลิธหัวเราะได้นี่ไม่ง่ายเลยนะขอรับ” ทหารนายหนึ่งเสริม แล้วคนอื่นก็หัวเราะเห็นด้วย
ยักษ์เซอซัสที่นั่งเท้าคางอยู่ข้างๆ ชูแก้วเหล้าให้ผม
“แด่ นากัล!” ท่านพูดลั่น ก่อนจะกระดกแก้วเอือกเดียวจนหมด
ท่านบาลิธพยัคหน้า ก่อนจะคว้าแก้วของท่านมา ชูและมองหน้าผม
“แด่ เจ้าหนูนากัล…”
ผมสะดุ้ง เพราะพอท่านบาลิธดื่มเหล้าจนหมด พวกทหารทั้งกองรอบๆตัวผมก็พากันทำตาม!
“แด่นากัล!!”
“แด่เจ้าหนู!”
“นากัล!นกกระจอกเทศของค่ำคืนนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“นากัล นากัล นากัล!!”
เสียงทุกคนร้อง กระดกเหล้าดื่ม ดังปนเปไปหมดแล้วฮะ
อื้ออออออ ผมอายนะ ท่านบาลิธจงใจทำให้ผมอายอะ !
ผมยืนหน้าแดงอยู่หน้ากองไฟ จนเมยามาลากออกไป พวกทหารหัวเราะระลอกตามมาอีกแหน่ะ
พวกเขาต้องเมากันหมดแล้วแน่ๆเลย !
ทั้งกองเมาไปแล้ว…และการแสดงของผมก็ผ่านไปได้ด้วยดี
============
พอท่านบาลิธเสวยอาหารเสร็จ
รอบกองไฟ ก็มีพวกนางระบำ ทหารทุกระดับออกมากระโดดโลดเต้น เฮโลร่วมกัน พวกนักดนตรีเดินแบกเครื่องดนตรีเล่นไปรอบๆกองไฟ บรรยากาศสนุกสนานมากเลยล่ะฮะ ผมชอบใจจัง ผมล้างหน้า เปลี่ยนชุดปกติ และ ทานอาหารของผมหมดไปนานแล้ว ตอนนี้กำลังเดินมองทุกคนรอบกองไฟอย่างตื่นเต้นฮะ พวกเขาย่ำเท้าไปจังหวะ กระโดดบิดไปมา พริ้วไหว พวกทหารก็เต้นตลกชะมัด ฮ่าๆๆ
“เจ้าเด็ก..”
“ อะ!” ผมหันขวับ ท่านเซอซัสโผล่มาด้านหลัง ใบหน้าเข้มแดงนิดๆ ท่านปลดเกราะออก เป็นเสื้อสีขาวขาดรุ่ย เผยเห็นกล้ามแน่นข้างใน
ผมกำลังจะยิงฟันให้ แต่ก็พบว่า ท่านบาลิธเดินมาจากข้างหลังท่านเซอซัส
พวกเราสามคนมองหน้ากันเงียบๆ
“เอ่อ..”
………… หวา ไม่ชอบมาพากลแล้วฮะ
“ตามข้ากับเซอซัสมาหน่อยสิ นากัล”
ท่านบาลิธเอ่ย พลางยื่นมือมาให้จับ ผมทำตาโตอย่างอดไม่ได้
“อะไรหรอฮะ จะไปไหนฮะ ท่านบาลิธ” ท่านจูงมือผม โดยมีท่านเซอซัสเดินไล่หลังมา
ท่านบาลิธไม่ตอบ แววตาเรียวลึกลับถูกความมืดซ่อนไว้
ผมหันขวับไปมองท่านเซอซัส ท่านไม่ได้สบตาผม แต่กลับยิ้มเย็นๆอย่างน่ากลัว
ผมเริ่มร้อง เมื่อเห็นว่าเราออกมานอกลานกองไฟ แต่ก็ไม่มีใครตอบเลยฮะ
“ท่านเซอซัส- -” เสียงผมจมหายไป เรามาถึงประตูกำแพง แล้วความเย็นเฉียบก็ผ่าเปรี้ยงเข้ามากลางตัวผม
ท่านบาลิธกำลังจะทำอะไร หรือว่าท่านรู้แล้ว ท่านจับได้แล้ว และกำลังจะพาไปประหาร! ไม่นะ เป็นไปไม่ได้ที่สุด เป็นความคิดที่โง่ ท่านเซอซัสดูปกติดีนี่ โอ้ย! ไม่มีใครตอบอะไรผมเลยอะ
“พวกท่านฮะ ผมกลัวฮะ ตอบผมทีซิฮะ !..เรากำลังจะไปไหน”
พรึบ! ท่านเซอซัสยกตัวผมลอย ขึ้นหลังม้า ท่านบาลิธกระโจนขึ้นมาด้านหลังผม กำเหียนแล้วควบออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อึก..อึ้ ท่านบาลิธ” น้ำตาผมคลอเบ้า ขณะท่านบาลิธโอบเอวผมแน่น ดึงผมไปซุกอก
ท่านเซอซัสก็ควบม้าใหญ่อีกตัวหนึ่งตามมา
ผมกัดริมฝีปากสู้ความหนาว
ในความมืด เส้นทางคดเคี้ยวมาก ม้าวิ่งด้วยความแรง ตัวผมกระแทกไปมา เราไถลลงเนินหลายรอบมาก เท่าที่ผมรู้สึก ท่านเซอซัสจุดคบเพลิงและนำหน้าพวกเราไปก่อน ป่าที่นี้เหมือนปิศาจ ผมไม่รู้ว่าเราอยู่ไหน
“ข้างหน้านี่แล้ว ฝ่าบาท”
“อื้ม”
ไม่นาน ในความมืด ม้าก็หยุดกึก ณ ที่ที่ผมได้ยินเสียงน้ำดังหนกหู เสียงของน้ำตก..!!
ท่านบาลิธช่วยผมลงจากหลังม้า ขณะที่ท่านเซอซัสหาคบเพลิงเพิ่ม ท่านปักคบเพลิงไว้รอบๆสี่ห้าอัน อย่างว่องไว ทำให้ผมเห็นสถาณที่แล้วฮะ
เราอยู่หน้าแอ่งน้ำตก ฟองฝอยสีขาวเป็นเส้นร่วงยาวลงมาสู่ทะเลสาป ผมกับกิลเคยเอาเนื้อไปตากแห้ง ที่แม่น้ำบนหน้าผา ทว่าตอนนี้ผมอยู่ด้านล่างของน้ำตก
“เรามาที่นี้กันทำใมหรือฮะ” ผมถามเสียงอ่อน
“ตามมาสิ”
ท่านบาลิธเดินลุยไปในน้ำ ผมเพิ่มสังเกตุว่าท่านก็สวมเสื้อผ้าสบายๆเช่นกัน
ยักษ์เซอซัสกระโดดลงมาจากโขดหิน หลังปักคบเพลิงอันสุดท้าย ให้ความสว่างวูบไว แก่สายน้ำ
“เดินตามฝ่าบาทสิ เจ้าเด็ก”
ผมทำตามกลัวๆ เดินขาลุยน้ำไป ท่านบาลิธหยุดลงกลางแอ่งน้ำตก น้ำท่วมเอวท่านพอดี แล้วท่านก็หันมาหาผม
“มะ…มันหนาวนะฮะ ท่านบาลิธ”
“งั้นหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ … เซอซัส” ท่านหันไปเรียกท่านเซอซัส ซึ่งนั่งลงกับโขดหินแล้ว
ท่านเซอซัสลุกขึ้นยืน แววตานิ่งเฉย และ ถอดเสื้อของเขาออก
ท่านกระโจนลงมาในน้ำ เป็นเสียงซ่าดังสะท้อน
ผมอ้าปากค้าง…
นี่ต้องไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่ากำลังจะเกิดขึ้น มันไม่ได้เกิดขึ้น!!
.
ผมยืนอยู่ในน้ำที่ท่วมถึงต้นขา เงาไฟสั่นไหว ท่านเซอซัสเดินลุยน้ำ เปลือยท่อนบน ตรงมายังผม
ท่านบาลิธยืนมองด้วยสายตาตั้งใจ แววตาสีเทามีประกายพิลึกพิลั่น
ระหว่างที่ท่านเซอซัสลุยน้ำมา พาร่างใหญ่ๆของท่านมาหยุดที่หน้าผม
…
ฝ่ามือของท่านเซอซัส ยื่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพื่อปลดเสื้อผ้าผมออกกลางน้ำตกนั้น ท่านกระชากผมเข้าหาอย่างรุนแรง ผมดิ้นตกใจ ท่านจับขาผมยก ดึงกางเกงของผมออกไป
พรึบ
.. แล้วผมก็เปลือย
เปลือยจริงๆ - - ต่อหน้าทั้งสองคน
รู้สึกเหมือนตัวเองจะแตกสลายไปกับน้ำฮะ ผมไม่คิดแม้แต่จะเงยหน้าสบตาใคร
…
ท่านเซอซัสจับหน้าผมเงยขึ้น แรงบีบของท่านหนักกว่าทุกครั้ง
ไม่รู้ว่าท่านคิดยังไงตอนนี้ แต่ดวงตาคมดุของท่านก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย
ได้ยินเสียงน้ำเคลื่อนไหว ท่านบาลิธกำลังลุยน้ำมาหา
ผมก็ระลึกว่าความสัมพันธ์ทุกอย่างคงไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++
-
หมายความว่าไงเนี่ย... :z3:
-
กำลังจะเริ่ม 3P แล้วสินะ :jul1: :jul1: :jul1:
เป้าลิง : จากฉากตอนนี้นึกถึงเกมส์ Nessa no Rakuen เลยแหะ
แถมอิมเมจของเนกัล เซอซัส กับ ท่านบาลิธมันตรงมว๊าก! รอตอนหน้าจ้า
(http://image.ohozaa.com/i/4a6/8LRBt.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/4ntgf)
-
ดีใจมากเลยมาต่อแล้ว! :กอด1:
การแสดงของนากัลก็ผ่านไปด้วยดี
งงกับบาลิธและเซอซัส จะ 3P จริงๆ หรอคนเขียน :-[ เราชอบเซอซัสกมากกว่า
-
คุณๆ จะ 3P กันเหรอค่ะ แล้วรูปก็น่ารักมาก o13
-
คือ งง รอเฉลยดีกว่า = =" มาต่อไวๆนะจ๊ะ ค้างอย่างแรงคร๊าาาา
-
:mc4: ใช้เวลาอ่านทั้งหมด 2 วัน ในช่วงเวลาตี 3-5 ในที่สุดก็อ่านตามจนทัน
จึงขอเม้นรวบยอดเลยทีเดียวละกันนะคะ แหะๆ
เริ่มแรกที่เริ่มอ่านนิยายเรื่องนี้เพราะชอบความแปลก(?)ของนิยายค่ะ
พลอตแบบนี้ไม่ค่อยเคยอ่าน ตั้งแต่สมัยบาบิโลน และกอรปกับเป็นคนที่ชอบอะไรที่เป็นโชตะมาก
จะเรียกว่าคลั่งเลยก็ว่าได้ค่ะ ฮาฮ่าๆ พอมาเจอเรื่องนี้ อ่านๆไปแล้วสนุกมากกกกกค่ะ หลงนากัลสุดฤทธิ์
นากัลเป็นเด็กที่น่ารักมากจริงๆค่ะ โดยเฉพาะเวลาที่งอแง(เรื่องนั้น)กับท่านเซอซัส ฮาฮ่าๆๆๆ
อ่านๆไปแล้วก็เขินค่ะ ท่านเซอซัสก็ช่างตามใจเจ้าเด็ก >////<
พออ่านๆไปแล้วก็แอบเดาเรื่องไปต่างๆนานาเลยค่ะ ระหว่างความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือระหว่างท่านบาลิธ นากัลและท่านเซอซัส
ตอนแรกที่คนแต่งให้เดาว่าใครเป็นพระเอก เราก็สองจิตสองใจ แต่พออ่านไปอ่านมา เริ่มชัดเจนขึ้นทุกตอน
ท่านบาลิธคงเอานากัลมาเป็นแค่ตัวแทนของอโนดิสเนอะคะ หวังไว้เป็นอย่างยิ่งว่าอโนดิสจะยังไม่ตาย T^T
อ่านแล้วรู้สึกสงสารท่านบาลิธจับใจเลยค่ะ ท่านบาลิธเป็นคนดีมากจริงๆ ตอนแรกแอบเชียร์ด้วยค่ะ ฮาฮ่าๆ
บางทีท่านบาลิธก็เหมือนจะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านเซอซัลกับนากัล และไม่ว่าอะไร
แต่พาทหลังๆมา ทำไมถามแปลกๆ ><" เหมือนไม่รู้...
อยากรู้จักว่าจริงๆแล้วท่านเซอซัสเป็นใคร
บรรดาเพื่อนๆของนากัลเองก็น่ารักมาก เด็กแฝด และโดยเฉพาะเพื่อนสนิทของนากัล (ง่าา..จำชื่อไม่ได้ ^^")
นิยายเรื่องนี้ยังมีอะไรให้ต้องค้นหาอีกมากมายค่ะ
ปมไหนได้คลี่คลายไปบ้างแล้วก็รู้สึกโล่งอกค่ะ ฮาฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่พาทล่าสุดนี่ซิคร๊าาาาาา :z3: :z3: จะ 3P มั้ยนะ แอบลุ้นมากมายค่ะ :m31: :m31:
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้สนุกและมีความรู้มากจริงๆค่ะ
ทำให้คนอ่านอยากหาประวัติศาสตร์สมัยบาบิโลนมาอ่านกันเลยทีเดียว :กอด1:
ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่รีบบอกเลยนะคะ จัดไป 1 เล่มครับ :man1:
-
เกิดไรขึ้น จะทำไรเจ้าหนู มันค้างอ่ะ......... :z3:
:pig4: คะ
-
ท่านเซอร์ซัสกับท่านบาลิธเค้ารู้กันแน่ๆ
และหลังจากนี้นากัลจะเป็นไส้แซนวิสป่ะคะเนี่ย ลุ้นจัง
ปล.+1และเป็ดให้จ้า
:กอด1:
-
อะไรยังไงหว่า งง
จะ 3P เหรอ อืม...>//<
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
ด่วนๆๆๆๆ
-
อะ.....สามพีใช่มั้ย=[]= ก่อดดดดดด
เรื่องนี้จะดราม่าใช่มั้ย!?!?!?! อร๊างงงง
รอตอนต่อไปค่า
-
จะทำอะไร ก็เบา เบา กับหนูนากัลน้อยนะจ๊ะ :z10:
-
ค้างมาก ก o22 o22
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ??
-
เค้าเชียร์ให้ 3p เพราะจะได้ไม่มีมาม่า
-
ยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่มาม่า :laugh:
-
โอ๊ยๆๆๆ ปลื้มๆ
เง้อ ปลื้มหยุดไปอยู่
มันเกิดอะไรเนี่ย
งงเหมือนนากัล
สองคนนี้จะเปลี่ยนบรรยากาศ ??
อร๊ายๆๆๆ ค้าง
ว๊อนฉากต่อไป กร๊ากๆๆๆ
-
โอ้วว ม่ายยย 3p
นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำใมต้องน้ำตก
-
:z3: ต่อแล้ว!!แล้วก็ค้างกรี้ดดดค้างแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพคะ!!! เหมือน จะ 3P เลย แต่ 3Pก็ดีนะรักพี่เสียดายน้องคะ!
-
เกิดอะไรขึ้น :a5:
นากัลจะโดนสองหนุ่มรังแกเหรอ :o8:
-
:pighaun: 3P จิงๆหรอเนี่ย
แอบดีใจนิดๆ :-[
ท่านบาลิธและท่านเซอซัสอย่าทิ้งนากัลนะ
-
นากัลน้อย ไหวไหมลูกกกกกกก >*<
-
คงไม่มาม่านะ สองคนนี้ทำอะไรไม่สงสารนากัลเลย
ฮา
-
(http://image.ohozaa.com/i/4a6/8LRBt.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/4ntgf)
ชอบอิมเมจนี้มากเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อิมเมจตรงมากกก
ตอนต่อไปคาดหวัง3pดตมที่หุๆ
-
3p จริงๆ เหรอ กรี๊ดดดดดดด ตอนหน้ามาเร็ว ๆ นะคะ จัดเต็มเลย :o8:
-
มาต่อแล้ววววววว
ตอนหน้าจะ 3p ไหมนะ ลุ้นๆ
อิมเมจที่คุณthe_pupaeเอามา ตรงใจมากๆ
-
o22 o22 ตัดฉับ.... o22
รีบมาต่อนะคะ มันค้าง :z3:
-
3p หรอนี่ ??
จริงๆแล้วท่านบาลิคกับเซอซัสอาจจะมีความสัมพันธ์กันอยู่ก่อนแล้วก็ได้นะ อิอิ
-
!!! จะเกิดอะไรขึ้นหนอ??? คุณพระ!!!
หวังว่า จะเป็นเรื่องดี (3P) รึเปล่า ฮา...
รออ่านอย่าจดจ่อจ๊ะ
-
ชอบอิมเมจนี้เหมือนกันนนนน :-[
อ๊างง จะ 3P ไหม
จะติดตามค่าา
-
กรี๊ดดดด ลุ้นแทนนากัล
รอต่อไปค่ะ
-
มาต่อแล้ว :กอด1:
เหมือนจะทำกันแบบนี้บ่อยๆ หรือเพิ่งทำแบบนี้กับนากัลครั้งแรกอ่ะ
นากัลจะได้ 3P
รูปโดนมาก ตรงสุดๆ
-
เอ่อ ว้าว 3ผี จะเป็นไงเนี่ย นากัลน้อยยยย
-
อารายกานนนนนน
ค้างอ่า~~~!!!
อยากอ่านต่อแล้วน้า
*0*
-
เฮ้ๆ แบบนี้มันค้างนะ
เหมือนๆจะ 3P เลยนะนั้น อ๊าก :laugh: ตอนแบบนี้ไม่เคยคิดว่าก่อนเลย
ต้นคิดเรื่องแบบนี้เป็นใครกันแน่ระหว่างเซอซัสกับท่านบาริธ
-
ลุ้นๆ อยากรู้ว่าจะ 3P จริงรึป่าว
รอมาน๊า~
:z2:
-
หายอีกแล้วนะ คนเขียน รีบๆนะคะ จะรอ
-
หว้าา นึกว่าจะได้อ่านนากัลแล้ววว
รอเก้อเลยแฮะเรา
แต่ไม่เป็นไร รอต่อไปคร่าาา
แต่คนเขียนมาต่อเร็วน้าาา คิดถึงหนูนากัล ยักษ์เซอซัส กับท่านบาลิธแล้ววว
3P จงเจริญ 555 :laugh:
-
ตื่นเต้นๆๆๆ ลุ้น3pอ่าาา :z3:
-
หายไปเลยนะค่ะ :z3: :z10:
:z13:
รออยู่น้าา :call:
-
คิดถึงนากัลน้อยจังค่ะ :L2:
และลุ้น 3P :monkeysad:
-
จะได้ตีพิมพ์แล้ว ดีใจด้วยนะคะ! :L2: :L2: :L2:
หวังว่าตอนรวมเล่มแล้ว จะไม่ตัดฉาก :pighaun: :pighaun: ออกไปนะ :z1:
-
ตอนที่ 38
ฝ่ามือของท่านเซอซัส ยื่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพื่อปลดเสื้อผ้าผมออกกลางน้ำตกนั้น ท่านกระชากผมเข้าหาอย่างรุนแรง ผมดิ้น ตกใจ ท่านจับขาผมยก ดึงกางเกงของผมออกไป
.. แล้วผมก็เปลือย
เปลือยจริงๆ - - ต่อหน้าทั้งสองคน
รู้สึกเหมือนตัวเองจะแตกสลายไปกับน้ำฮะ ผมไม่คิดแม้แต่จะเงยหน้าสบตาใคร
…
ท่านเซอซัสจับหน้าผมเงยขึ้น แรงบีบของท่านหนักกว่าทุกครั้ง
ไม่รู้ว่าท่านรู้สึกยังไงตอนนี้ แต่ดวงตาคมดุของท่านก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย
ได้ยินเสียน้ำเคลื่อนไหว ก็รู้ว่าท่านบาลิธกำลังลุยน้ำมาหา
ผมก็ระลึกว่าความสัมพันธ์ทุกอย่างคงไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
แนวโขดหินโอบล้อมผมไว้ไม่มีทางหนี
“ดะ เดี๋ยวฮะ ท่าน” นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมคิดออก “พวกท่านจะทำอะไรหรอฮะ”
และ นั่นเป็นคำถามที่โง่ที่สุด…
…ท่านทั้งสองประชิดกายแนบกับผม จนรับรู้ได้ถึงไออุ่นของร่างกาย
ลมหายใจคนละจังหวะของท่านเซอซัสกับท่านบาลิธ …เป่ารดที่ศรีษะผม สายตาจ้องผม กางเกงเปียกชื้นของท่านบาลิธสัมผัสเข้าที่ต้นขาด้านหลัง พร้อมๆกับที่ท่านเซอซัสซึ่งกำลังเบียดลำตัวแกร่งด้านหน้า
ความกลัวพอกพูนขึ้นมาถึงลำคอ ผมค้างนิ่ง
ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ แล้วท่านเซอซัสก็เริ่มลูบหลังผม ท่านกดนวดแผ่วเบา ลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง มือข้างที่ยังจับหน้าผมอยู่ก็กุมใบหน้าผมไว้
“ท่านบาลิธ” ผมพยายามจะหันไปหาท่านบาลิธข้างหลัง ทว่า มือท่านเลื่อนต่ำลงไป… และ หยุดที่เจ้าหนูของผม
ท่านบาลิธกับท่านเซอซัสใช้เวลาเล้าโลมผมอยู่ราวสิบนาที เรากอดจูบกันเลอะเทอะ พวกเขาบีบรัดร่างผมไว้แน่น ซุกไซร้เหมือนหมาป่าตระกุมตระกรามอาหาร ผมหลับตาตลอดตอนที่พวกเขาทำ ท่านบาลิธโลมเลียช่องทางของผมจนเปียกแฉะ ช่วยขยับนิ้วมือท่านเซอซัสให้สอดเสียดแรงขึ้น
ผมช้อนตามองท่านเซอซัส หน้าผมแดงก่ำ คือท่านบาลิธสั่งให้ท่านทำกับผมหรอฮะ? ผมอยากจะถาม แต่ไม่กล้า
แล้วคำตอบก็เผย ท่านเซอซัสอุ้มผมขึ้นไปเกาะที่เอว จูบปากผมแรงๆทีหนึ่ง
ท่านปลดปมกางเกงผ้าออก และดึงสิ่งที่ผมคุ้นเคยออกมา ท่านกระชับสะโพกผมไปแนบ ลมหายใจผมถี่ขึ้นพอท่านทำแบบนั้น
ดูเหมือนท่านบาลิธจะหยุดมอง จนไอ้จ้อนทั้งหมดหายเข้าไปในผม
“อ๊าา!! ท่าน..อิ๊” ผมจะบอกว่า อย่า ไม่เอาแล้วฮะ “อื้อ ๆๆ อ้ะ ” ท่านกระแทกเร็วขึ้น
“ไม่เอาแล้วฮะ..อ๊ะ ผมไม่อยากทำแบบนี้ฮะ ..ฮือ…”
มีอะไรกันสามคน ทำให้ผมรู้สึกเหมือนรับแขก เหมือนผมกลับมาที่เพิงอีกครั้ง แล้วมันก็แย่มากๆ มันทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออก
“ข้าต้องการแบบนี้ เชื่อฟังหน่อยนา นากัลน้อย” ท่านบาลิธกอดอกมองเงียบๆ ผมซบใหล่ท่านเซอซัส พยายามกลั้นเสียงคราง
“ตะ…แต่!!งื้อ” ท่านเซอซัสเบนหน้ามาประกบจูบ “..ได้โปรดฮะ”
“ทำใมล่ะ นากัลน้อย?”
ท่านบาลิธรู้มาตลอด?? ท่านกำลังทำให้ผมรู้สึกเสียใจหรอ บังคับให้ท่านเซอซัสทำผมต่อหน้าแบบนี้
“ผะ…ผม ขอโทษ…”
“ข้ารู้มาตั้งนานแล้ว เซอซัสเป็นคนบอกข้าเองแหละ…เพียงแต่เขาไม่เห็นด้วยให้ข้าทำแบบนี้ จนกระทั้งคืนก่อนรบ”
“อื้อออ!!!!” ผมร้องลั่น ท่านจับสะโพกผม กระแทกกระทั้น ”ไม่…อะ .” ท่านเซอซัสกัดฟันแน่น บดเบียดภายในผมลึกสุด
ท่านบาลิธยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะช่วยลูบผมที่กระเซิงของผมไปด้านหลัง
“เจ้านี่นิ่มจริงๆ….ยิ่งถูกทำแบบนี้ แล้วเนื้อเจ้าจะนิ่มอ่อนไปหมดเลย”
ท่านบีบหัวใหล่ผม จุมพิตท้ายทอย ระหว่างที่ผมถูกเขย่าบนร่างชายอื่น
ผมหอบแฮ่ก ลืมตามามองหน้าท่านเซอซัสที่กำลังดื่มด่ำไม่สนใจอะไรอยู่ ผมกอดเขาแน่น แต่แล้วยักษ์ก็จับขาข้างนึงผมวางพื้น ดึงเจ้าจ้อนออกอย่างรวดเร็ว
“อิ๊!!!” ผมครางเฮือก
ท่านรีบร้อนดันผมไปที่โขดหิน หมุนตัวผมหันหลัง แล้วจับแขนวางคร่อมแบบท่าโก้งโค้ง
! ผมถูกเติมเต็มอีก คับแน่นกว่าเดิม ผมครางอย่างหมดความอดทน … เพราะผมไม่ทนแล้วจริงๆ ฮะ…
“อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้า..”
น้ำสีขาวหยดลงที่โขดหิน
“..นากัล…นากัล” ท่านเซอซัสคำราม ท่านปลดปล่อยตามมาติดๆ
ท่านบาลิธเดินมากอดผมจากด้านหลัง พลางดันท่านเซอซัสออกไป ท่านหอมแก้มและผมเปียกโฉกของผม
“ พวกข้าเอาแต่ใจกันคืนนี้ ขอโทษด้วยนะนากัล”
ผมนอนหอบบนโชดหิน เบลอสุดๆตอนที่ท่านบาลิธพลิกหงาย
ท่านพาดขาผมไว้บนใหล่ข้างหนึ่ง สอดตัวเข้ามาหว่างกลาง และกดสิ่งนั้นเข้ามาสุดความยาวทีเดียว
ผมจิกแขนท่านบาลิธจนเลือดออก กัดปากตัวเองแน่น
“ข้าจะจำความรู้สึกนี้ไว้นะ…” ท่านกระซิบ “ เวลาที่อยู่ในตัวนากัล”
แล้วท่านก็เร่งจังหวะ เบียดดันภายในผมจนร้อนชา
สักพักผมก็มีอารมณ์ร่วมอีกครั้ง ผมเหลือบตาไปเห็นท่านเซอซัสเดินกลับไปที่คบเพลิง แล้วสวมเสื้อกลับ
“นากัล…” ท่านบาลิธกระหืดกระหอบอยู่ที่หู ลิ้นท่านแยงเข้ามาลึก “- -รู้มั๊ย ..อา…เจ้าเป็นของขวัญล้ำค้าจริงๆ- -”
“อ๊า..อ๊าๆ…อ้า ท่านฮะ - -ผมจะ--อ้า ออกอีกแล้ว!” ท่านกระทุ้งเป็นจังหวะหนักๆ
“ข้ารู้สึกแบบนั้นจริงๆ..นากัล” ท่านงับหูผม ดูดอมกลีบปาก
“อือ……”
เสียงท่านบาลิธครางเหมือนไกลออกไป มันแผ่วเบา…ขัดกับของเหลวร้อนรุ่มที่อยู่ในตัวผมตอนนี้
หลังท่านดึงออกไป ร่างกายผมกระตุกๆอยู่หลายนาทีเลย
เสียงหอบหยุด
..
เสียงน้ำตกก็กลับมาดังชัดเจนเหมือนเดิม
--------------------------------------------
__
_
เสียงนกร้องอยู่นอกหน้าต่าง กับความอบอุ่นที่น่าอึดอัด
มันไม่เคยอุ่นขนาดนี้ในเอคบาทาน่า แต่ผมรู้แล้วว่าทำใมฮะ
ท่านเซอซัสนอนทับผมอยู่ ร่างท่านเปลือย เห็นกล้ามเนื้อกำยำ และรอยแผล รอยแผลที่บางทีก็ลึกเหมือน แมลงยาวๆที่เกาะตามตัวท่านเต็มไปหมด
เราอยู่ในห้องท่านบาลิธหนิ่…
…สติผมเริ่มกลับมา…..
เมื่อคืน!?
…..แล้วผมก็จำได้
ท่านบาลิธ !!! ผมหันหา
ท่านบาลิธนั่งอยู่ที่พื้น กำลังจัดเตรียมอาวุธดาบเงียบๆ ท่านผูกเชือกต่างๆอย่างใจเย็น
“อรุุณสวัสดิ์” ดวงตาสีเทาอ่อนโยนสบตาผม
..หน้าร้อนวูบเลยฮะ
เมื่อคืน เราสามคน..กลับมามีอะไรกันที่ห้องนอนท่านบาลิธอีก
พอนึกได้เลยแสบช่องทางขึ้นมาง่ะ แย่ชะมัด…
“ข้ามั่นใจว่า เจ้ามีเรื่องอะไรเต็มสมองของเจ้าไปหมดแล้วตอนนี้ แต่ข้าแนะนำให้เจ้า ปล่อยวางมันเสีย ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากอธิบายหรอกนะ นากัล”
“มันจะสบายใจกว่าสำหรับตัวเจ้าเอง” ท่านยิ้มมุมปาก
“อะ…เอ่อ” ผมเริ่มไม่ถูก มองท่านเซอซัสที่กรนอยู่บนตัว
น้ำตารื้นขึ้นมา “ผมขอโทษฮะท่านบาลิธ ผมขอโทษจริงๆ”
“โธ่…เด็กเอ๋ย ”ท่านบาลิธหัวเราะเบาๆ “ก่อนวันที่เซอซัสจะขอทองคำขาวและกำไลของข้าไปซื้อตัวเจ้านะ นากัล”
ท่านเริ่ม “เช้าวันนั้น ข้าไปนั่งทำงานที่สวนลอยเงียบๆคนเดียว แล้วเซอซัสก็ตามข้ามารายงานทุกอย่างตามปกติ”
“ แต่มีช่วงหนึ่งที่ข้าเหม่อ และเซอซัสรู้ว่าข้าเหม่อทำใม ข้าถามเขาซ้ำเรื่องข่าวอีกรอบ แทนที่เขาจะตอบ”
ร่างสูงด้วยชุดรบเต็มเกียรติลุกขึ้น ท่านบาลิธยิ้มกว้างให้ผม เป็นใบหน้าที่สง่างาม เสียงที่ท่านพูดก็เต็มไปด้วยชีวิตจริงๆ
“เซอซัสพูดกับข้าว่า ‘ฝ่าบาท ….บางครั้ง สิ่งที่เปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้อีก ..นั้นคือชีวิต ชีวิตเดินหน้าไป และ ท่านเองก็ควรทำเช่นนั้น’ ”
ผมหยุดร้องให้ ดวงตามองตรงที่ท่านบาลิธซึ่งดูสูงที่สุด กว่าทุกๆอย่างในโลก
“เซอซัสอยากให้ข้าลืมอโดนิส และรักเจ้า แล้วดูซีว่าเกิดอะไรขึ้น? ”
“นากัล” ท่านก้มลงมา
“ฮะ?” ผมเช็ดน้ำมูก มองหงอยๆ
“สิ่งที่เปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้อีก ..นั้นคือชีวิต ชีวิตเดินหน้าไป และ เจ้าเองก็ควรทำเช่นนั้น”
ท่านบาลิธขยี้หัวผม ก่อนจะเดินออกไปพร้อมแสงรุ่งเช้า
=========================
สวัสดีท่านผู้อ่านอีกครั้งค่ะ
จากที่หายไปนาน ช่วงนี้จะต่อวันเว้นวันเลยนะคะ o15
ผู้แต่งบ้านน้ำท่วมไปหลายเดือนเลย หวังว่าทุกคนสบายดีนะคะ
ตอนหน้า โชคชะตาของตัวละครหลักสามตัวจะถูกพราก ถูกดึงออกจากกันแล้ว เกริ้กๆๆๆผู้แต่งซาดิส์มค่ะ (โดนทุกคนฟาด)
จะเกิดไรขึ้นในตอนหน้า ติดตามค่า
ขอบพระคุณทุกคนและกำลังใจเรื่องนิยายค่า :impress2: รักผู้อ่านที่สุดเลย ทุกคอมเม้นมีความหมายสำหรับคนเขียนเสมอน๊า :3123:
-cloud9
-
ตอบผู้อ่าน
-นิยายจะไม่มีการตัดเนื้อหาตอนไหนออกค่า เป็น NC-17
-ขอโทษเรื่องการสะกดคำอย่างจริงจังเลยค่ะ คือผู้แต่งมีปัญหาเรื่องการใช้ภาษาไทย เพราะไม่ได้ใช้เขียนมาแปดปีแล้วค่ะ
แต่จะพยายามใช้พจนานุกรมในเนท กับคำที่ไม่แน่ใจนะคะ ส่วนเรื่องตัวสะกดก็เหมือนกัน ฮือๆๆ รู้สึกโง่จังค่ะ จริงๆรักภาษาไทยมาก เป็นภาษาที่สวยที่สุด แต่เจ้าตัวดันอ่อนแอค่ะ [ทุบหัวตัวเอง]
-
^
^
^
จิ้มคนแต่ง
:mc4: มาต่อซะที สามพีจริงๆด้วย แต่...น่าจะอีกนิดนะ 555 :o8:
ใหล่
= ไหล่ คะ
คือ เนื้อเรื่องสนุกน่าสนใจ แต่เวลาอ่านมักสะดุดและเสียอรรถรสตรงคำผิดนี่แหละคะ พยายามนะคะ อ่านภาษาไทยบ่อยๆ แล้วจะจำได้เองว่าตัวไหนใช้ยังไง [/color]
-
ไม่เป็นไรให้อภัย
ไม่ได้มาอ่านนานเรื่องไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี้ยะ
-
ตีความหมายของท่านบาลิธไม่ออกค่ะ
อย่ามาม่าเยอะเน้อ
+1และเป็ด
-
3P :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ว่าแล้วว่าท่านบาลิธต้องรู้เรื่อง
ตอนหน้าอย่าเศร้าน้า :serius2: :serius2:
-
3P โดนใจ
ตอนหน้าจะมาม่าหรือ ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:z1:กรี๊ด ในที่สุดก็อัพ
-
ในที่สุดก็มีวันนี้นะ ซื้ดดดด//ซับเลือด
โอยยย กลัวชะตาจะรันทดค่ะT^T คนแต่งอย่าโหดร้ายมากนะ(<มากของเราอาจจะเป็นน้อยของคนแต่ง?) เอาเป็นว่ารออ่านค่า
คนแต่งสู้ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดด 3P จริงๆ ด้วย แต่นากัลดูจะเศร้าๆ นะ
-
ชอบบบบบบ :-[
-
กรี๊ดดดด ท่านบาลิธเป็นคนดีอ่า
แต่จะดราม่าแล้วเหรอคะ แงๆๆๆ กลัวอ่ะ
บวกๆ ให้ค่ะ
-
3P ไปซะแล้ว :m25:
แต่หลังจากนี้แลดูเค้าดราม่าคุ้งกรุ่นมาแต่ไกลริบเชียว...
ทำไมท่านเซอซัสแลดูเหมือนกับจะฝากฝังเนกัลกับท่านบาลิธขนาดนั้น หวังว่าจะไม่เป็นไรกันนะ... :sad4: :o12:
-
ในที่สุดมันก็กลายเป็น 3P จนได้
แม้จะเป็น 3P ที่ไม่ค่อยถูกใจแต่ก็เสียเลือดไปโขอยู่
ไม่รู้นึกยังไงท่านบาริธถึงอยากเล่น 3P หละ
ตอนนี้ถ้าจะแยกก็แยกท่านบาริธออกไปเถอะนะเพราะคนอ่านเป็นแฟนคลับท่านเซอร์ซัสคร๊า
-
กรีดร้อง สะ สะ สะ 3P ไปแล้วววว กรี้ดดด :jul1:
สองหนุ่มนี้มันจริงๆเลย :z2:
-
งงงันกับท่านบาลิธ
แถมงงกับท่านเซอร์ซัสอีกด้วย
สงสารเด็กน้อย
ผู้ใหญ่หลอกเด็กนี่หน่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
บ้านน้ำท่วมเป็นอะไรที่ทำให้เราแย่หลายอย่าง
แต่มันคงมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นเหมือนกัน
-
3P ไปแล้ว :pighaun: แต่ยังเชียร์เซอร์ซัสอยู่
เซอร์ซัสอยากให้บาลิธลืมคนรักเก่า แล้วตอนนี้บาลิธลืมหรือยังละ หรือรักนากัลเสียแล้ว
ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเซอร์ซัสกับบาลิธ หรือเซอร์ซัสจะชอบบาลิธ :a5:
ขอม่ามาชามไม่ใหญ่นะคุณ cloud9
-
โอ๊ว นานๆที จัดเต็มกันเลยทีเดียว
-
ต้องกินมาม่าอีกแล้วหรอ ขอแบบแซ่บๆเลยนะคะ รอมานาน
-
:a5: ท่านบาลิธรู้มาตั้งนานแล้ว!
ตอนนี้ 3P :m25: ร้อนแรงได้อีก
ตอนหน้าต้องแยกจากกันหรอ ?
-
3P จงเจริญ กร๊ากกกกกกกกกก ชอบตอนนี้สุดๆ แต่ตอนหน้าไม่อยากกินมาม่าเลย :monkeysad:
-
ดีใจมากคะที่คนแต่งกลับมา และยังสัญญาว่าจะมาต่อแบบต่อเนื่องอีก :กอด1:
โอ้วววว....สุดท้ายสิ่งที่หวังก็เป็นจริง รักเราสองสามคน :haun4:
แต่ต่อไปจะเข้าบทมาม่าแล้วเหรอ คนอ่านต้องเตรียมใจใช่ไหม
แต่ก่อนทำใจขอถามซักนิด จบแบบ Happy ไหมเนี่ย แบบว่าจะเศร้าแค่ไหนไม่ว่าขอจบแบบ Happy ได้ไหมคะ :monkeysad:
:pig4: คะ
-
:jul1:
ปล.ก็ยังไม่เข้าใจท่านบาลิธอยู่ดี
-
กรี๊ดดด มันจะดราม่ามากมั๊ยค่ะ
บาลิธกับเซอซัสกำลังคิดอะไรอยู่
-
ตกใจสามพี แต่สามพีก็น่ารักไปอีกแบบ กร๊ากกก
เพราะรักนากัลกันทั้งคู่ อย่างนี้ก็ไม่เป็นไรฮ่าๆๆ
หายไปนานแต่ยังคงรอเรื่องนี้เหมือนเดิมนะคะ
รอตอนต่อไปค่าา
-
โอ้วววว
นากัล เซอซัส บาลิส
มันจอร์จมากกกก
ต่อให้บอกว่าชิีวีตต้องเดินต่อไปก็เหอะ
หนูก็ยังอยากรู้เหลือเกิน
ว่ามา 3 p ได้ไงเนี่ย !!
-
ตอนที่ 39
=====================
ตอนสาย ค่ายของเราก็ร้างอีก พอท่านเซอซัสตื่นมาก็รีบผลุนผลันไปแต่งตัวและคงโผล่ไปนำทัพแบบสายๆ ท่านบอกว่าวันนี้จะนำทัพไปไกลหลายไมล์ฮะ ต้องตัดผ่านแนวผา อะไรของท่านก็ไม่รู้ ผมฟังไม่ถนัดเพราะยังง่วงอยู่
“ท่านเซอซัสโกหกผม ท่านบอกท่านบาลิธเรื่องของเรา ”ผมพูดในผ้าห่ม เพราะรู้สึกโกรธฮะ
“บ้ะ! ดูซิ นากัล เจ้าเลียนแบบคำพูดของพวกมเหสีหรือ? ” ยักษ์ใช้ร่างใหญ่กอดรัดผม ผมดิ้น
“ข้าห้ามฝ่าบาทแล้ว แต่เขาไม่ยอม อีกอย่างเมื่อคืนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก”
“ท่านเซอซัสทนดูผมถูกทำได้หรอฮะ” ผมโผล่หน้าออกมา แกล้งหน้าบึ้ง
“ท่านเซอซัสไม่ได้รักผมหรอก”
“เฮ้ย…! พูดเพ้อไปน่ะ เจ้าเด็ก… ” ท่านส่ายหน้า ขยี้ผมรุงรัง
“ข้าต้องรีบไปแล้ว ข้าสาย เจ้าอย่าโกรธข้าเลย” เขาพยายามจะจับผมไปจูบ แต่ผมเบือนหน้าไม่ยอม
“ไม่เอาหน่า” ท่านประคองแก้มผมไว้ กดน้ำหนักลงมาบนตัว
“เจ้าก็รู้ว่า สถานะมันลำบาก..เรื่องของข้ากับเจ้าน่ะ อย่างน้อยข้าได้กินเจ้าไม่ใช่หรอ? ” ท่านกระซิบ งับหูผมเล่น
ผมแพ้ฮะ พอสายตาเราเชื่อมกัน แววตาร้ายๆนี้ก็กลืนกินผมไปอีกครั้ง ริมฝีปากเราเข้าหากันทันที
ท่านจูบผมดูดดื่ม ครั้งแล้วครั้งเล่า….
…
..
.
คาบสอง เมยาเข้ามาลากผมทำความสะอาดห้องท่านบาลิธ ผมรับปากจะทำเองทั้งหมดคนเดียว เมยาดูผอมและซีดไปมาก เธอไม่ชอบทานเนื้อนก
ผมกำลังนั่งขัดพื้นครืดๆอยู่ริมระเบียง มีเสียงคนเดินขึ้นมา
เด็กหนุ่มร่างผอมยาว กับผมเลอะเทอะ
“ข้าเอาอาหารมาให้” กิลวางชามลง
“นกกระจอกเทศแดดเดียวสำหรับมื้อกลางวัน นกกระจอกเทศทอดสำหรับมื้อเย็น นกกระจอกเทศต้มมันฝรั่งสำหรับมื้อดึก”
ผมพูดเป็นกลอน กิลหัวเราะพลางนั่ง
“สะเบียงเราเหลือแต่นก”กิลว่า มองหน้าผม
“…พวกโจรออกมากันแล้ว ท่านบาลิธเล่าอะไรให้เจ้าฟังบ้างรึเปล่า?”
“ไม่” ผมส่ายหัว กัดเนื้อแก้มตุ่ย “ท่าน-ไอ้พูด เอื้องพวกนี้กับข้าอ่อก”
กิลขมวดคิ้วกังวลๆ
“เจ้าจะต้องออกไปกับพวกทาสผู้หญิงแล้วนะ”
“อื้ม….ข้าอู๊ ร่องเรือออกไปทางแม่น้ำที่เราไปตากเนื้อ ท่านบัทเป็นคนนำขบวณ…เนื้อนี้เหนียวชะมัด!”
“มันไม่ง่ายอย่างงั้นน่ะสิ นากัล” กิลส่ายหน้า
“พวกโจรมีแผนอะไรไม่รู้ ถ้ามันหาค่ายพวกเราเจอก่อน เจ้าจะตกอยู่ในอันตราย”
“แต่ข้าไปพรุ่งนี้แล้วนะ กิล” ผมพูดเชิงปลอบ
กิลชะโงกหน้าเข้ามา เพื่อกระซิบ
“มันมีมากกว่าสองร้อย! สามคืนก่อน ทัพเราเจอพวกมันกำลังเดินทางออกจากหุบเขา ทัพเราตีพวกมันแตกกระเจิง พวกทหารบอกว่า สังหารไปเกือบร้อยแล้ว แต่ยังมีพวกที่ซุ่มยิงธนูอีก เจ้าเคยนับจำนวนทหารของเราที่กลับมาบ้างรึเปล่า?”
ผมส่ายหัว อ่า..นั่นสิ ผมเห็นว่าท่านบาลิธมีแผลบ้าง แต่ไม่เคยสังเกตุ…รู้แต่ท่านเซอซัสแทบไม่มีแผลใหม่เลย
“ทหารพวกเราตายไปหลายสิบคนแล้ว ยังมีพวกตามป่าเขาอีก พวกโจรเปอร์เซียไม่ใช่แค่โจรกระจอก”
“ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าบอกข้าเรื่องนี้ทำใมอะ?” ผมงง
กิลถอนหายใจ “โจรพวกนี้ อาจจะรับงานจากราชวงศ์เปอร์เซียโดยตรงก็ได้ ไม่ใช่โจรท้องถิ่น เจ้าเข้าใจมั๊ย นากัล!?” พอผมทำหน้าเอ๋อใส่ กิลก็ดูไม่พอใจขึ้นเอามากๆ
“พวกเขามีจำนวน เพิ่มขึ้น…เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนทางนู้นส่งมาเรื่อยๆ ข้าว่าเปอร์เซียกำลังเริ่มบุกภาคท้องถิ่นแล้ว…ท่านบาลิธไม่เคยบอกอะไรเจ้าเลยรึไง!??”
ผมเริ่มฉุนนิดๆ “ข้าไม่รู้นี่หน่า! ก็ท่านบาลิธไม่เคยบอกเลย ท่านเหนื่อย กลับจากรบก็พักผ่อน- -” เสียงผมแหลมเล็กจนหายไป
พอพวกท่านกลับมาก็ยิ้มแย้มให้ผมปกติ แล้วก็…ทำเรื่องอย่างว่ากับผมนี่หน่า
“ทำใมเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ! นากัล!!”
“ก็ข้ามีหน้าที่ผ่อนคลายพวกเขา!!!!” ผมตะโกนออกไปลั่น
…. กิลเงียบสนิท ผมรู้สึกโมโหจนมือตัวเองสั่นนิดๆ
…
.
“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้าเรื่องนั้น..”
ผมนั่งห่อใหล่
ก้มมองเนื้อในชามตัวเอง
ผมหยิบมาฉีกเป็นเส้นเล็กๆ ก่อนเอาเข้าปาก
ยังไม่มีใครเอ่ยอะไร…
“…เจ้าแค่” กิลค่อยๆเริ่ม “ควรจะสังเกตุฟัง หรือ ถามบ้าง”
ผมเม้มปาก
“มันจะดีกับตัวเจ้าเองนะ นากัล”
“อือ..” ผมอ่อนลงเมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของกิล
“ข้าจะพยายาม ขอบคุณที่เอามาให้นะ”
ผมดันชามคืนกิล กลับไปคลานขัดระเบียงต่อ….
“พอเสร็จแล้วเจ้ามาเล่นกับข้าสิ ข้าจะพาไปหาผลไม้อร่อยๆในป่า”
“ได้ เดี๋ยวข้าไป- -” ผมยิ้มน้อยๆ โบกผ้าขี้ริ้วให้
กิลกระโดดโหยงเหยงลงบันใด ทำเอาเส้นผมสีดำลู่ลมสวย
เป็นครั้งแรกที่อยู่ๆ ผมก็มีความคิดประหลาดๆขึ้นมาอะ ความคิดที่ผมไม่เคยนึกมาก่อน
แต่มันทำให้รู้สึกโปร่งโล่งมาก เหมือนท้องฟ้าไร้ขอบเขต ผมคิดว่า
ถ้าผมไม่ต้องนอนกับผู้ชายอีกเลย ก็ดีสิฮะ ผมจะทำได้รึเปล่าน๊า?? (แต่เว้นท่านเซอซัสไว้เถอะนะ)
ผมอยากไปวิ่งเล่นกับ กิล เอลลี่ แฝด ชาทรัช เด็กคนอื่นๆ …และ ลูกหมูของผม ‘เจ้างุ่น’
มีอิสระ…
มีเสรีภาพ…
=============================================
ผมรู้ว่าท่านเซอซัสขู่กิลไว้ว่าอย่างไร ถ้าเขาพาผมไปเที่ยวอีก แต่กิลดูไม่ทุกข์ร้อนเลย ผมจึงทำเป็นลืม
ป่ายามเย็นสวยงามมากเลยฮะ ไอเย็นฉ่ำจากพื้นดินหญ้า และ แมกไม้เขียวชอุ่ม ไรแดดทอผ่านช่องว่างระหว่างใบ ส่องลงมาเป็นเส้นๆ
“ระวังน้ำฝนบนใบไม้สูงๆนะ”
กิลจับต้นแขนผม
“มันจะทำใมหรอ?”
“มันก็จะราดลงมาบนหัวเจ้าน่ะสิ” เขาพาผมเดินต่อ พวกเราสวมรองเท้าหนังหลวมๆ ย่ำลงไปในโคลนถึงข้อเท้า
“ไม่หรอก ถ้าข้าเลือกต้นที่อยู่บนหัวเจ้า”
ผมแกล้งเขย่ากิ่งไม้ยึกยัก
“ระวังแมลงด้วย!”
“เจ้านี้จู้จี้จริง”
“หัวหน้าข้าเป็นผู้เฒ่าขี้บ่น เชื่อเถอะ ข้าไม่ใช่คนเรื่องมากหรอก… เจ้าเคยเห็นคนกลัวแมลงในเล็บเท้าตัวเองไหมล่ะ? ท่านผู้เฒ่าสั่งให้เอาน้ำมะนาวล้างขาก่อนนอนทุกครั้ง”
ผมเลิกคิ้วฉงน “ขนาดนั้นเลยเรอะ?” ผู้เฒ่าของกิล ก็คือชาวยิวสินะ
เราเดินลุยป่ามาเรื่อยๆ จนพวกไม้สูง บางตาลง แล้วเราก็เจอ บริเวณวงกลมที่หญ้าขึ้นไม่สูง
“ทับทิม ต้นทับทิมเยอะจัง” ผมร้องตาวาว
“ข้าตามพวกสาวใช้มาเก็บผลไม้ที่นี้ มันเคยเป็นวัดเก่า”
ผมวิ่งไปดูรอบๆ มีซากอิฐจมอยู่ในดินด้วยฮะ! แล้วเหนือพุ่มไม้ใหญ่ ผมก็เจอรูปปั้น
“มีรูปปั้นคนตรงนี้ด้วยอะ สวยจังเลย”
ผมจ้องใบหน้าบนหินผุพัง
“เขาหน้าเหมือนเจ้าเลย ฮะๆๆ ” ผมหันไปบอกกิล
“บ้าสิ เหมือนเจ้านั่นแหละ”
“ข้าไม่มีคางเหลี่ยมๆซะหน่อย”
กิลเดินไปเด็ดดอกไม้สีน้ำเงิน มายีๆในมือ แล้วก็เดินกลับมา ละเลงกลีบบนตาของรูปปั้น
“เจ้า..ทำอะไร”
ตารูปปั้นถูกโปะด้วยกลีบดอกไม้สีน้ำเงิน
“นี่ไง ตาเหมือนเจ้าแล้ว เหลือแค่เอา หญ้าแห้งๆสีเหลืองพวกนี้ไปผูกไว้บนหัว ”
ผมหัวเราะร่า
พวกเราปีนขึ้นบนรูปปั้น ช่วยกันผูกหญ้าสีเหลือง เพื่อให้คล้ายผมสีทอง
“ฮ๊า…สำเร็จแล้ว ลอร์ดนากัลผู้ยิ่งใหญ่” กิลล้อ เรานั่งกินทับทิม บนสันกำแพงวัดที่เหลืออยู่
“เขาเป็นใครหรอ?”ผมถาม เงยมองผลงาน
“เจ้าไง”
“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงรูปปั้นจริงๆน่ะ ปั้นเป็นใคร?”
“ก็คงนักรบซักคนละมั๊ง”
“เจ้ารู้มั๊ย…เศรษฐีอ้วนคนหนึ่งเคยบอกจะปั้นรูปปั้นข้า” แวบนึง ผมก็นึกถึงท่านอ้วนขึ้นมา
กิลหัวเราะ “ปั้นเจ้าเนี่ยนะ? ไหงงั้นล่ะ”
“ไม่รู้ซี เขาตะโกนลั่นตอนที่ประมูลข้าให้ท่านบาลิธได้ ข้าอยากรู้จริงๆว่าเขาสร้างมันรึเปล่า” ผมยิ้มขำ “นึกแล้วคงสยองน่าดูแหละ เดินไปตอนดึกๆแล้วเจอรูปปั้นตัวเองเข้าในสวนที่ไหนซักแห่งน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“มันคงไม่เหมือนตัวจริงเจ้านักหรอก”
“เขาคงปั้นข้าเปลือย…. น่าขยะแขยงชะมัด” ผมพ่นเมล็ดทับทิมลงไปที่หญ้า
“ถ้าวันหนึ่ง เจ้ามีโอกาศได้เป็นรูปปั้น ข้ามั่นใจว่า เจ้าจะได้ใส่เสื้อผ้าแน่นอน นากัล” กิลพูดอย่างมั่นใจ
“…” …นั่นทำให้ผมเขินจนหน้าแดง
แววตากิลเปล่งประกาย เขายื่นมือมาลูบปอยผม ราวเอ็นดู …
==================================
ดึกวันนั้น เมยาพาผมมาช่วยจัดข้าวของขึ้นเรือออกไปจากหุบเขาเฮนน์
เรานั่งอยู่หน้ากองไฟ ข้างที่พักคนงานยิว ท่านบาลิธกำลังประชุมกับท่านเซอซัสและหัวหน้าทหารอยู่ในศาลาเดิม
พวกทหารลดจำนวนลงจริงๆ พวกม้าก็มีบาดแผลกันมาก ผมเห็นชาวยิว นั่งพันแผลม้าในแสงริบหรี่
“นากัลไปเอาพวกเครื่องเทศ กระเทียมต่างๆที่เหลืออยู่ในครัวมาให้ข้าหน่อย แล้วค่อยกลับมาจัดของต่อ”
“ฮะ”
ผมลุกขึ้นไปทำตามที่เมยาสั่ง
จังหวะนั้นเอง ที่มีเสียงประหลาดขึ้น…
เป็นเสียงเหมือนของใหญ่ๆตกดังตุบ!!
“อะไรน่ะ? ” พวกคนงานชายบางคน ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อไปดู
“กรี้ดดดดดดดดด!!!!!” มีเสียงสาวใช้ที่อยู่อีกฝากหนึ่งของค่ายกรี้ดลั่น
ผมวิ่งกลับมาดู พวกผู้ใหญ่กั้นผมไว้ใต้แขน ทุกคนต่างมองไปที่
?? อ่า…มันคืออะไรน่ะ
วัตถุเหมือนถุงใหญ่ๆอะฮะ….. ตกอยู่กลางลานค่าย
ทันใดนั้น ธนูลูกหนึ่ง …!!! ที่มีไฟ ก็พุ่งด้วยความเร็วมาปักลงที่ถุง
เปลวไฟลุกโชนภายในวินาทีเดียว!!!!!!
“กรี้ดดดดด!!!!” เมยากรีดร้อง ผมวิ่งลอดแขนคนงานออกมา เพื่อเห็นให้ชัดขึ้น
มันไม่ใช่ถุงที่ผมเข้าใจ มันคือ กองศพเป็นสิบๆที่ถูกมัดพันกัน….กองศพที่สวมชุดทหารของเรา!!! กำลังถูกเผาอยู่กลางค่าย
พวกทหารกรูกันออกมาที่ลานเร็วจนแทบจะไม่ทันมอง ทุกคนถืออาวุธ พวกที่เฝ้ายามบนหอคอย หันมาส่งสัญญาณ แล้วเสียงคนรอบตัวผมก็เปล่องแข่งกันแซงแซ่
“มันมากันแล้ว!!! มันมากันแล้ว!!!”
ผมเห็นท่านเซอซัสวิ่งไปที่ประตูค่ายแล้วฮะ ท่านบาลิธปีนขึ้นไปบนหอคอย
“พร้อม!! ยิง!!”
พวกทหารยิงธนูออกไปนอกค่ายฮะ!!! ศรนับสิบพุ่งทะยานหายไปในความมืด ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงคน ลั่นอยู่นอกกำแพง!! แค่ชั่วขณะเดียว คนงานวิ่งหนีกันอลหม่าน ผมวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง
มีเสียงร้องจากคนในค่ายดังหนักไปอีก เมื่อลูกศรติดไฟ ถูกยิงสวนกลับมา
“ท่านเซอซัส!!!” ผมร้องลั่น ศรีษะกระแทกสะโพกของผู้ใหญ่ที่กำลังวิ่งจนเจ็บ
“ท่านเซอซัส!!!”
ผมจะวิ่งไปหาท่านเซอซัส ลูกธนูไฟเป็นเหมือนห่าฝนพุ่งลงมาแล้ว และมันก็
“อ้ากกกกก!!” คนงานชายที่กำลังวิ่งอยู่ใกล้ๆผมถูกเสียบเข้าที่ลำคอ
ผมเปล่งเสียงร้องโหยหวญออกมาไม่ได้ศัพท์ รู้สึกว่าน้ำตาแห่งความตกใจนองหน้า
แต่ขาผมยังวิ่งไปไม่หยุด ผมมองไม่เห็นอะไรแล้วฮะ ทุกคนเบียดเสียด เหยียบกันไปหมด
“ผู้หญิงและเด็กไปที่แม่น้ำ!!! เดี๋ยวนี้!!” ทหารชูดาบสั่งในความโกลาหล
ผมถูกดันล้มลงไปที่พื้น จุกสีข้างจนพูดไม่ออก
ท่านเซอซัส ท่านบาลิธ ผมเงยหน้ามองหาเลิกลั่ก
อย่าเป็นอะไรนะฮะ…. ขอร้องล่ะ
“นากัล!!” เสียงหนึ่งดังจากข้างหลัง
“ลุกขึ้นเร็ว!!” กิลฮะ กิลลากผมขึ้นจากพื้นด้วยแรงมหาศาล “ตามข้ามาทางนี้ พวกมันบุกมาแล้ว!!”
“ไม่!!” ผมกรีดร้องดังที่สุด จะวิ่งไปที่ประตูค่าย “ท่านเซอซัส!!”
กิลเกี่ยวรัดเอวผมไว้ ผมดิ้นแรงมากอย่างไม่คิดชีวิต “หยุด!!นากัล!! เจ้าต้องมา”
กิลลากผมอย่างรุนแรง จับผมล็อคเอาไว้ ผมร้องให้ไม่ได้สติ กิลดึงผมไปตามทาง
เขาแรงเยอะมาก โอบเอวผมไว้แล้ววิ่งไปข้างหน้าปราณลมกรด
ผมยังร้องชื่อท่านเซอซัสซ้ำๆอยู่เหมือนคนบ้า
หูผมอื้อ ตัวผมชาไปหมด ทำใมมันถึงเกิดขึ้น… ผมมองไม่เห็นเขาแล้ว
… มองไม่เห็นแล้ว
ผมยังไม่ได้ลาเลยฮะ…ไม่ได้ลาเลย
ไม่ได้กอดร่างใหญ่ๆที่ผมต้องการมากกว่าอะไรในโลก
ร่างกายผมสั่นไปหมด ซักพัก ขาผมก็ลอยจากพื้น
กิลทั้งลากทั้งอุ้มผมออกมาด้วยร่างกายของเด็กวัยเดียวกัน เขาพึมพำปลอบผมไปตลอดทาง แต่ผมไม่ได้ยิน
“ท่านเซอซัส….” ผมครางเสียงแหบ
กิลพาผมออกมาจากกำแพงค่าย ในเส้นทางมืดแคบและรก ผมมองไม่เห็นแสงไฟอีกแล้ว….
==============================
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่เคารพ
แง้วว ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและกำลังใจสำหรับตอนที่แล้วนะคะ :z2:
จริงๆ คนเขียนก็ไม่เคยอ่านหรือเขียนแนวดราม่าเท่าไหร่ เพราะชอบนิยายแอกชั่นผจญภัยเป็นทุนเดิมค่า
ไม่รู้ว่านี้เรียกว่า มาม่า อย่างที่เขาเรียกกันรึเปล่าหว่า?? งิๆๆๆ
ติดตามตอนต่อไปน้ะค๊า ผู้อ่านที่รักของเรา :L2:
ตอบคำถามค่า
เรื่องตอบจบเป็นความลับน่ะสิ ^^ อิอิ แต่ว่า คนเขียนคิดว่าคงไม่โศกโศกาหรอกค่ะ ยังไงก็เป็นเรื่องเด็กน้อยนี่เนอะ (ขนาดเป็นเรื่องเด็ก = =" ) หนูนากัลมีพลังชีวิตเปี่ยมล้นค่ะ คงเจิดจ้าไปได้อีกหลายเลย :L1: :L1:
-
ลุ้นดีว่าแต่นากัลจะพลัดพรากจากเซอร์ซัสและบาลิธซินะ
กดเป็ด
-
ท่านบาลิธกับเซอซัสจะเป็นอะไรไหมอ่า ?? :serius2: :serius2:
-
นากัล เด็กน้อยผู้เข้มแข็ง บวกหนึ่งให้คุณคลาว มาต่อให้อย่างไวเลย ดีใจมาก
ไม่ดราม่าเท่าไหร่คะ ออกแนว...ยังไงดี แอคชั่น :-[มากกว่าไหม 5555
-
นากัลยังเด็กมาก :-[ แต่ต้องมาเจอเรื่องอะไรมากมาย~
ท่านเซอซัสจะเป็นยังไง, เดาตอนจบไม่ได้เลยว่าจะเป็นแบบ 3P หรือท่านเซอซัสคนเดียว
-
โจรบุกแล้ว นากัลแยกจากทุกคนในทีสุด :z3:
กิลพานากัลเข้าป่าทำไมอ่ะ เขาบอกให้ไปที่แม่น้ำไม่ใช่เหรอ
-
ตกระกำลำบากระหกระเหินเดินดงอีกแล้วสินะนากัล :m15:
สามคำ>>>น่า สง สาร :sad11:
-
โบกธงเชียร์ท่านเซอซัสสุดชีวิต แต่ทำทำกับหนูน้อยอย่างเง้!! :z3:
-
ประทับใจในเรื่องนี้หลายอย่างมากๆ การเล่าเรื่องผ่านตัวหนูน้อยนากัลทำให้เรื่องมีบรรยากาศที่แตกต่างแต่ลงตัวและมีเสน่ห์มากๆค่ะ
ตอนล่าสุดเห็นคนเขียนพูดถึงเรื่องคำผิดเลยจะขออนุญาตแนะนำหน่อยค่ะ
ระวังเรื่องคำผิดหน่อยนะคะ เท่าที่อ่านมีค่อนข้างมาก คำบางคำเป็นคำสามัญเห็นได้บ่อยและไม่ควรเลยที่จะใช้ผิด
ใ กับ ไ
ยกตัวอย่างเช่น
ทำใม ที่ถูกคือ ทำไม ใช้ ไ ค่ะ
ใหล่ ที่่ถูกคือ ไหล่ ใช้ ไ ค่ะ
ร้องให้ ที่ถูกคือ ร้องไห้ ความหมายคือ มีน้ำตาไหลออกมาจากตาค่ะ ถ้า ร้องให้ จะเป็น ร้อง (เปล่งเสียงร้อง) และ ให้ (ให้แก่) แทนค่ะ
อยากให้ระวังในการใช้ครั้งต่อไปนะคะ
คำผิดอื่นๆ นะคะ
ศรีษะ ที่ถูกคือ ศีรษะ สระอีอยู่บน ศ ค่ะ
บันใด ที่ถูกคือ บันได ใช้ ไ ค่ะ
ร่องเรือ ที่ถูกคือ ล่องเรือ ค่ะ
สังเกตุ ที่ถูกคือ สังเกต ไม่มีสระอุค่ะ
โอกาศ ที่ถูกคือ โอกาส ใช้ ส ค่ะ
สะเบียง ที่ถูกคือ เสบียง นะคะ
ที่ยกตัวอย่างนี้เป็นบางส่วนจากในตอนนี้นะคะ ลองค่อยๆแก้ไข เรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่สุดยอดมากๆค่ะ
ย้ำอีกครั้งว่าชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
อะไรไม่รู้ ตอนจบขอแฮปปี้นะ
-
โธ่นากัลลูกต้องพจนภัยอีกแล้ว :monkeysad:
:pig4: คะ
-
โอ่ยย ย
อ่านตอนนี้รุ้สึกว่านากัลคงรักเซอร์ซัสมาก
T T
แอบมาม่าเล็กๆ
แล้วตกลงนี่มันยังไงกันแน่ อ่านไปแล้วแอบงง
กิลนี่มีส่วนรุ้เห็นอะไรด้วยไม๊ง่ะ
โอ้ย ย
รีบๆมาต่อเด้อ ก่อนจะทนไม่ไหวว
:กอด1:
-
OH!!! MY GOD
-
โอ๋ๆ นากัลน้อย
โจรมา ก็หนีมาอยู่กับป้าก่อนก็ได้
เอาไว้โจรไปแล้วค่อยกลับไปหาท่านเซอซัสละกันนะ ^3^
-
ลุ้นๆๆ
-
นากัลๆ :ped149: :ped149: สู้ๆ หนูน้อยผู้เปี่ยมด้วยพลังชีวิต ฮ่าๆๆ
อยากถามเซอร์ซัสแบบนากัลเหมือนกันว่าไม่คิดจะหวงกันบ้างหรือที่เห็นคนรักนอนกับคนอื่น หรือไม่ได้รัก???
กิลปิ๊งนากัลเข้าอีกคนแล้วใช่มั้ยละ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!
มาต่อด่วนค่ะ จะลงแดงตายแล้ว TT.
-
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และกำลังใจนะคะ งี้ดด กำลังปั่นอย่างเร็วสุดเลยค่ะ
-
บวกเป็นกำลังใจจ้า มันใกล้จบแล้วเหรอ งืดดดดด
-
เราพึ่งมาอ่าน ในที่สุดก็ตามมาทัน
นิยายเรื่องนี่สนุกมากๆเลยค่ะไม่งั้นเรคงไม่อ่านจนมาถึงหน้าปัจจุบันได้อย่างแน่นอน
ลุ้นจังเลยค่ะว่า ทุกๆคนจะปลอดภัยไหมสุ้ๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจรออ่านอยู่เสมอ นะค่ะ
-
+ เป็ดให้ค่ะ เผื่อจะเป็นกำลังใจให้ค่ะ : )
รออ่านอยู่นะค่ะ TT.
-
นากัลโดนพรากจาก ซะมี ซะแร้ววว
-
กิลพานากัลไปไหน แล้วบาลิซกับเซอร์ซัสเป็นยังไงบ้างเนี่ย
-
สวัสดีปีใหม่คะ
ขอให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไปนะคะ :L2:
-
รออ่านนะคะ ><" สู้ๆ
-
อยากให้มาต่อจากใจจิง...
-
คิดถึงนากัลน้อย
-
เมื่อไหร่ เด็กน้อยนากัล จะมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คิดถึงเซอร์ซัส เค้าช่างหล่อได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :call:
-
ใกล้จะครบสองเดือนเข้าไปทุกที มาไหร่จะมา :sad4:
อ่านตั้งแต่เช้า มาจบตอนสามทุ่ม และอยากอ่านต่อใจจะขาด สนุกมว้่ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนที่ 40
==================
กิลพาร่างปวกเปียกของผมจนพ้นชายป่าออกมา สู่ถนนเล็กๆ ผมสะอื้นเสียงดัง
“ชู่!!! กิลเอามือปิดปาก
เราได้ยินเสียงหมู่คน และเห็นแนวคบเพลิงเคลื่อนตรงมา
เสียงพวกโจรตะโกนเป็นภาษาแปลกถิ่นที่ผมไม่รู้จัก พวกมันมีประมาณสิบคนเห็นจะได้ ผมดำยาวรุงรัง กับใบหน้าโชกเหงื่อ
กิลกระซิบ “เราต้องไปที่แม่น้ำ..”
“ทางไหน?”
“ขวา เลียบถนน”
โจรคนสุดท้ายเลี้ยวหายไปในมุมไม้ พวกเราจึงออกวิ่งต่อ ผมพยายามควบคุมสติไว้
เสียงเหยียบไปไม้ แซ่ก แซ่ก ดังไปรอบป่ามืด
กิลจับมือผมไว้ตลอด ใบหน้าพวกเราชุ่มเหงื่อ ทางลาดชันลงเรื่อยๆ เหมือนกำลังไล่ระดับลงไปที่แม่น้ำ
กิลพาผมวิ่งต่อไป ผมเริ่มรู้สึกเจ็บปอด แล้วขาก็หน่วงช้าลงเรื่อยๆ เราวิ่งกันมาไกลมากฮะ ผมไม่คิดเลยว่าจะวิ่งได้ไกลขนาดนี้
ซักพักหนึ่ง ความหวังก็ผุดขึ้นมา ตอนที่พวกเราเห็น ยอดเรือลิบๆ พวกเรามุ่งตรงไปจน ผมเห็นกองทัพท่านบัท
“เร็ว!!เร็ว!!” เมยาพรวดออกมาจากแถวสนม ดึงใหล่ผมกับกิลขึ้นไปบนเรือ เมยาจิกเนื้อใหล่ผมจนเลือดออก ไม่ทันตั้งตัว เธอก็กอดผมไว้แน่นในอก แล้วรำให้
หน้าผมถูกอัดบี้กับนมของเมยา เสียงโหวกเหวกของพวกทหารดังสับสนไปหมด ทุกอย่างโกลาหลซักพัก จนเรือส่งเสียงต่ำๆ และแล่นออก
“ปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยแล้วนะ นากัล”
“ท่านเซอซัส!” ผมเงยหน้าพรวด “ท่านเซอซัสกับท่านบาลิธล่ะฮะ เมยา!”
“พวกท่านเป็นนักรบ ไม่ต้องห่วงนะ นากัล โอ๋ๆ…โอ๋ อย่าร้อง เด็กดี..”
ผมซุกหน้าร้องให้ใส่ซอกคอเมยา ครางโฮๆ ก็ผมกลัวนี่หน่า ไม่อยากจากท่านเซอซัสอีกแล้ว ต่อไปนี้จะเดินตามท่านเซอซัสไปทุกทีเลย
ไม่เอาแบบนี้แล้ว
เรานั่งเงียบๆกันอยู่บนเรือ ทั้งๆที่แออัด แต่ทุกคนกลับเงียบสนิทเหมือนถูกสั่ง บนเรือนี้มีแต่ พวกสนมผู้หญิงกับเด็กไม่กี่คน ผม กิล และ คนงานชายแก่ๆบางนาย
“ฟึ่บ…”
เห… ผมว่าผมเห็นอะไรผ่านไปแว้บๆ
“กรี้ด!!!!!”
มีลูกธนูปักอยู่บนแขนของคนงานชาย และ อย่างที่คิดไว้ ลูกธนูอีกหลายสิบลูกลอยตามมา
ผมหลับตาอย่างสิ้นหวัง เมยากรี้ด คว้าผมไว้ พวกเราถูกทหารดันหมอบลง
เกิดความโกลาหลอีกครั้ง ไม่จบสิ้นเสียทีฮะ พวกทหารยิงโต้ตอบกลับ พวกโจรยืนอยู่ตามโขดหินสูง เมยาซุกผมไว้ใต้เธอ ผมมุดหน้ากับพื้น มองไม่เห็นอะไรอีก จนกระทั้งมีเสียงดังฉึก และแรงกระแทกหนักๆข้างหลัง
…..
….
… น้ำหนักของเมยาที่ทับอยู่บนตัวผม หนักขึ้นกว่าตะกี้
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก… ไม่ มันไม่ได้เกิดขึ้น!!! ผมรู้สึกถึงเลือดที่ซึมออกมาจากเสื้อของเธอ เมยาเงียบสนิทไป
….เงียบจนผมกลัวจับใจจริงๆ
“เมยาฮะ… เมยา…”
ผมไม่กล้าหันหน้าไปมอง
รอบๆตัวเรา ทหารกำลังวิ่งกันอลหม่าน ไม่รู้ว่ามีใครถูกยิงไปบ้างแล้ว ลูกธนูบางอันติดไฟพุ่งลงมา และกำลังลามท่วมแผ่นไม้บางแผ่น
“เมยาฮะ…. “ ผมสะอื้น
“ ได้โปรดตอบสิฮะ”
ภาพเมยานอนซบหน้ากับใหล่ผม
ปากเธอเผยอเหมือนจะอุทานบางอย่าง ดวงตาเปิดค้าง
“นากัล!” กิลพุ่งตรงมา เขาดึงตัวผมออกจากใต้ร่างสิ้นลมของเมยา
“นากัล!! หลบเร็ว”
“นากัล…”
ขาผมอ่อนแล้วตัวก็แข็งชา
กิลอุ้มผมขึ้นหลัง และวิ่งไปยังที่ไหนซักแห่ง ผมมองไม่เห็น แสงทุกอย่างจ้าจังเลยฮะ
เป็นเเสงสีเหลืองนวลสว่าง เหมือนวันดีๆวันหนึ่ง
แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีก
===========================
ผมว่ายวนอยู่ในน้ำ น้ำสีเขียวใส รอบๆผมมีปลาหลายสีเต็มเลย บ้างก็มีหางสีขาว น้ำเงิน เหลือง ส้ม
แล้วผมไม่ได้ตาฝาดแน่ฮะ ผมเห็นนางเงือกตัวหนึ่ง มีหางสีทอง ผมเธอดำยาวสวย เธอว่ายเข้ามาหาผม และยิ้ม
‘แม่เอง นากัล’
ผมอ้าปากทึ้งๆ
‘แม่เหรอฮะ ทำใมแม่เป็นนางเงือกล่ะ’
แม่ยิ้มตอบ ขนตาแม่ยาวมากเป็นแพ แม่สวยมากจนผมพูดไม่ออก แล้วแม่ก็เอามือมาลูบหน้าผม
‘เข้มแข็งนะ ลูก ’
แม่จูบหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน ผมรุ้สึกอบอุ่นจังเลยฮะ ผมรักแม่
‘เข้มแข็งนะ นากัล’
…
ผมสะดุ้งเฮือก! ! ก่อนจะไอแค่กๆอย่าหยุดไม่ได้อีกสามสี่ที ผมกุมหน้าอกตัวเองที่เปียกโชกฮะ ไม่สิ ตัวผมทั้งหมดเปียกโชก และ…นอนอยู่บนโขดหิน ? ?
“ข้านึกว่าข้าเสียเจ้าไปแล้ว” เด็กหนุ่มผมดำรุงรังเอ่ย กิลปีนขึ้นมาแล้วดึงผมไปกอด
ผมขยับอย่างงุนงง กิลยิ้มปลอบ
“เรือแตกไปแล้วนากัล ข้าตัดสินใจพาเจ้าโดดและว่ายน้ำมาให้ได้ไกลที่สุด แต่เจ้าสลบและหนักมาก ข้าต้องขอโทษจริงๆนากัล ข้าว่ายต่อไม่ไหวแล้ว น้ำเชี่ยวมาก ข้าเลยพักที่โขดหิน”
เขาดึงมือ “มา นากัล เจ้าตื่นแล้ว ว่ายตามข้ามา น้ำตรงนี้เชี่ยวหนัก แต่ฝั่งอยู่ไม่ไกล
พอเราขึ้นฝั่ง เราจะหาทางไปต่อได้…มา”
.
พอเราว่ายมาถึงฝั่งอย่างทุลักทุเล ก็ต้องแบกสภาพสบักสบอม เดินต่อเข้าไปในป่า
“แล้วเราจะไปไหน เรือแตกแล้ว พวกผู้หญิงล่ะ? ” ผมถาม
กิลส่ายหน้า “น่าจะถูกพวกโจรจับไปหมดแล้ว เรือถูกเผาทั้งลำ ข้าตั้งใจจะว่ายขึ้นฝั่ง แต่ถูกน้ำพัดไปไกลมาก”
“เจ้าทำได้ยังไงน่ะ แบกข้าบนหลังแบบนั้น?? ในแม่น้ำเนี่ยนะ?!”
“ทำได้เพราะเจ้าไง…ข้ากลัวเจ้าจะตาย ” กิลตอบเรียบๆ
“…..”
“เราต้องออกจากหุบเขาเฮนน์ ให้พ้นเขตพวกโจร แล้วตอนนั้น เราพอจะหาทางกลับได้ หรือ เจอพวกกองทัพที่กระจัดกระจาย
ถ้ากองทัพท่านบาลิธยกทัพกลับ เราอาจจะไปดักรอแถวปากแม่น้ำโอปีส หรือ อาราปักฮา”
“เราต้องหาอะไรซักอย่างกิน” ผมบอก พลางทรุดลงพร้อมๆเขา “ข้าเดินต่อไม่ไหวแล้วกิล เจ้าก็ด้วย ”
กิลพยายามควบคุมลมหายใจ
“ เจ้าคงต้องไปหาแทนข้า ข้าว่ายน้ำจนขาเปลี้ยหมดแล้ว ข้าจะพยายามหาอะไรก่อไฟตรงนี้ นะ…”
ผมพยักหน้า ช่วยพยุงกิล ที่ตอนนี้ดูจะไร้เรี่ยวแรง ผมปล่อยเขาลงใต้ขอนไม้
“ขอบคุณนะกิล ที่ช่วยชีวิตข้าไว้” ผมกล่าว
“ไว้ก่อนเถอะ.. เราต้องรีบออกจากที่นี้ ก่อนจะพลบค่ำ ไม่งั้นเราได้ตายแน่ นากัล… อะ!” กิลชักมีดเปียกๆด้ามหนึ่งให้ผม
“ตกลง …”
กิลพยักหน้าและหลับตาลง
กิลช่วยผมไว้มากเหลือเกิน
============
==
มาต่อแล้วจ้าาา ตอนต่อไปกำลังเขียนนะคะ <3 ขอบคุณทุกๆเม้นค่า :L2:
-
เมยา :o12:
กิลแบกน้องหนูนากัลขึ้นฝ่าสายน้ำด้วยพลังรักสินะ (เอ๊ะ!! หรือถ้าคิดในแง่ร้าย กิลหวังอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่รักจากนากัล)
ท่านชายทั้งสอง ทั้งบาลิธและเซอซัส คนอ่านจะเชียร์กิลแล้วนะ (เป็นคนใจง่ายอะ)
ชีวิตหนูน้อยนากัลช่างน่าสงสาร
-
สงสารนากัล พลัดพรากจากทั้งท่านบาลิธ ทั้งเซอร์ซัส
รีบๆมาช่วยหนูนากัลกันเร็วๆนะ คนแต่งมาต่อไวๆนะจ๊ะ อย่าดองนานเน้อออออ :really2:
-
ขอบคุณที่มาต่อคะ
-
คิดถึงนากัล หายไปนาน T^T'
-
คิดถึงนากัล
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง :L1:
-
นากัลรอดมาได้ราวปาฎิหารย์ ดีที่มีเพื่อนแท้อย่างกิล
สงสารเมยาคงรักนากัลเหมือนลูกเลย
-
มาต่ออีกเร็วๆนะ หายไปนานมากๆ
-
คิดถึงนากัลมากกกก
กลับมาแล้วว แต่ก็ยังไม่ได้เจอท่านเซอซัสอยูดี
สู้ๆนะนากัล ยังไงก็เชียร์ท่านเซอซัสอยู่น่าา
-
นากัลลำเค็ญมากช่วงนี้
-
โอ๊ย....เมยาๆ...ๆ....ๆ....นากัลสู้ๆ กิลสู้ๆ
-
โชคดีที่นากัลยังมีกิลคอยช่วย
:pig4: คะ
-
โอ้ว...เรื่องเข้มข้นมาก
เด็กๆ จะรอดหรือเปล่า แล้วท่านๆ โดนจับ หรือเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่าเนี่ย
เป็นห่วงจัง..สู้เค้านะนากัล เข้มแข็งนะ!!! (อิเจ้อิน)
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
o22ชีวิตผลิกผันซะแล้วนากัล
-
สงสารเมยา ไม่เอา ท่านบาลิธ กะแซนซัสตายน๊าาาา
จะมีใครสักคนมาช่วยไหมนิ
-
แล้าเด็กน้อยจะเป็นไงเนี่ย o22
-
อ่อยยยยยย เมยาอ่ะะะ
ฮึกกกก นากัลคงตกใจมากกก
แล้วท่านเซอซัสจะไม่มาช่วยหน่อยเหรอ??
รออยู่นะะะ
-
อยากอ่านต่อมากกก รีบมาต่อนะค่ะ สนุกมาก
-
ทำไม..ทำไม
มีลางสังหรณ์ไม่ดีกับกิลเลย
อย่าเป็นอะไรน๊าาา :sad4: แค่เมยาก็แย่แล้ว
-
ตื่นเต้นแระ นากัลพลัดพราก
-
ว้าว กิลเท่มาก
วันหลังมาแบกเค้ามั้งนะรักตายเลยอ่ะ กริ๊ดดด
รอตอนต่อไปสู้ๆรออ่านอยู่เสมอนะจ๊ะ คิคิ
-
เซอร์ซัสของเราจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
อย่าเป็นอะไรไปนะเซอร์ซัสคนเก่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง :monkeysad:
-
วู้ววว เป็นอีกโหมดนึงของเรื่องเลย
รออ่านต่อจ้า
-
กลับมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ เมยาตายจริงๆเหรอ แงๆๆ หลงรักเมยา
เมยารักนากัลมากเลยอ่ะ
-
:serius2: ไม่เอาเค้าไม่อยากให้เมยาตาย เมยาน่าสงสาร รักนากัลน่าดูเลย
ท่านเซอซัสรีบมาช่วยนากัลน๊า
-
ตื่นเต้น ระทึก
นากัลน้อยจะรอดไหม
-
พูดไม่ออก :monkeysad:
-
ตอนนี้ให้ฟีลภจญภัยมากๆเลยแฮะ สนุกมากๆเลย ติดตามอยู่นะคร้าบ
-
ง่ะ :monkeysad:
-
กำลังสนุกเชียว ลุ้นมากด้วยหล่ะ :z3:
-
อ่านทันแล้ว ลุ้นเหนื่ิอยเลยกับเด็กน้อย
ตอนหน้าไม่ใช่โผล่กลางกองทัพเปอร์เซียนะ ชื่อเรื่องพาเสียวว่าต้องตะลอนหลายที่
-
เสียดายหญิงเดียวดีๆในเรื่อง;_;
-
ไม่น่าเลยเมยา /ไว้อาลัยสามวิ/
อ่านตอนนี้ประทับใจกิลแฮะ ดูพยายามมากๆ
สู้ๆนะนากัล รอตอนต่อไปค่า
-
แง้ๆ :sad4: เมยาที่น่าสงสาร ไปซะแล้วอ่ะ
แล้วนากัลของเราจะเป็นยังไงต่อไปอ่ะ ขอให้ท่านเซอซัสมาตามหาทีเถอะ
-
มันสั้นดีแท้
ค้างหลายๆ
-
ช่างสั้นได้ใจมากค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ ' : )
-
กิลสุดยอดอะ
-
สงสารเมยา
อยากจะบอกว่า
รีบมาต่อด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เพิ่งได้ฤกษ์เข้ามาอ่านเรื่องนี้
แต่ตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า
"หลงรักเด็กน้อยนากัลอย่างเต็มหัวใจแล้ว"
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ รีบมาต่อไว ๆ เน้อ :m5:
-
:o12:ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
สงสารเมยา ToT ขอให้นากัลปลอดภัยยยนะ
มาต่เอเร็วๆนะคะ . __ .
-
แว๊บเข้ามาดู
-
คิดถึงท่านยักษ์กะเจ้าเด็กแล้วอ่ะ หายไปนานจัง
-
พึ่งได้มาอ่าน เรื่องนี้สนุกมากๆ !!! ชอบๆๆ :o8: :-[
-
หนุกมากกกกอ่ะ ชอบๆมาต่อเร็วๆน้าาา :impress2:
-
:เฮ้อ:
หนุกมากกกกกๆๆๆ ต่อเร็วๆนะค้าาาา :m1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เพิ่งเปิดเจอ อ่านรวดเดียวจบเลย
รีบๆมาต่อนะคะ อยากอ่านมากๆ
อยากได้เป็นหนังสือมาเก็บไว้ด้วย เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ >___<
-
o13 o13 สนุกมากๆ เลย อ่านรวดเดียวเลย แหะๆ จะรอและติดตามต่อไปนะค่ะ สุ้ๆๆ ^^ :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงจัง กลับมาซะที ยินดีต้อนรับกลับนะ :กอด1:
นากัลทุลักทุเลสุดๆเลยช่วงนี้
หวังว่าท่านเซอซัสกับท่านบาลิธจะปลอดภัย :เฮ้อ:
เพิ่มเติมจากกลับไปอ่านใหม่หมดเลย
รอบนี้อาจจะไปโผล่ที่เปอร์เซียรึเปล่าหว่า หนูน้อยเนอร์กัล
-
ไม่มาต่อเลยอ่า
รอนานแล้วน๊อ
-
:call: ...
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ ชอบมากๆ ภาษาอ่านแล้วเห็นภาพเลย
ชอบเรื่องนี้จัง แต่สงสารเมยาอ่ะ จะเป็นต่อจะรอติดตามนะ
-
อ่านทันแรวค่ะชอบมากเลยยยย รีบมาต่อนะค่ะ :กอด1:
-
น่าติดตามเว่อร์อ่ะ. มาต่อไวไวนะ
เนื้อเรื่องเยี่ยม แฝงประวัติศาสตร์ด้วย เจ๋งงงงง
o13 o13 o13
-
พึ่งอ่านได้นิดหน่อยแต่เข้าท่ามากเลยค่ะ
-
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะทีนี้ ลองสืบเสอะจากน้องกรูได้ว่า
เมื่อ 539 ปีก่อนคริสต์ศักราช อาราจักรบาบิโลเนียใหม่ถูกกองทัพเปอร์เซียโดยการนำของ พระเจ้าไซรัสมหาราช (Cyrus the Great, 559-530 ปีก่อนคริสต์ศักราช) เข้ายึดครองและผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเปอร์เซียที่เรืองอำนาจอยู่ในบริเวณเอเชียตะวันตก จึงนับได้ว่าประวัติศาสตร์ของดินแดนแถบเมโสโปเตเมียในยุคโบราณได้สิ้นสุดลงไปด้ว
ถูกกองทับเปอร์เซียยึดจริงๆด้วย ส่วนไซรัส ก็คงเป็นเจ้าชายสินะ ปลอมตัวเข้ามา แล้วนากัลจะเป็นไงต่อไปล่ะทีนี้
รอติดตามครับ มาต่อไวๆนะ ชอบมากๆไม่อยากให้ดองนานเลย กำลังสนุกเชียว
-
รอชั้นรอเธออยู่... แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด ไรเตอร์ไปไหนนิ :z10:
-
โอ๊ยยมารอด้วยคน อยากอ่านมากๆ :z3:
-
คืดถึงนากัลน้อยจังเลย :L1:
-
อยากอ่านต่องะ
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ
สนุกมากค่ะ >__< ชอบเรื่องแนวนี้เลย
นากัลน่ารักมากอ่ะ 555555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :)
-
:z3:
-
กลับมาเถอะนะ อยากอ่่านต่อมากๆ
-
คนเขียนมาต่อเร็วๆน้าค่า อยากอ่านต่อเเล้วอ่ะ T^T
ฮื่อออ
-
เพิ่งมาเป็นเอฟซีนากัล ร่วมลุ้นเจ้าหนูนากัลด้วยคนค่ะ
สนุกมากมายค่ะ
ขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะ แต่งสนุกน่าติดตามมากๆอ่ะค่ะ
มารออ่านอ่ะค่ะ
-
มาต่อเถอะน่าาาาา เค้ารอจะเป็นครึ่งปีแล้วววววว คิดถึงเจ้าเด็ก
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน เนื้อเรื่องสนุกมากๆ ชอบนากัล ท่านบาลิ ท่านเซอซัส ขอให้ทุกคนปลอดภัยนะ :call:
-
o22 o22
-
นั่งปูเสื่อรอ งุงงิงๆๆๆๆๆ มาต่อเถอะนร้าคร้าาาาาาาา :monkeysad: :monkeysad:
-
เพิ่งตามอ่านจนถึงตอนล่าสุด สนุกมากๆๆๆกเลยค่ะ ชอบเรื่องแนวประวัติศาสตร์แบบนี้อยู่แล้วด้วย อยากรู้ว่าเจ้าหนูนากัลจะได้กลับไปเจอเจ้ายักษ์ยังไง ท่านบาลิธจะรอดมั้ย รอการกลับมาของนักแต่งค่ะ >///<
-
งือๆๆๆๆๆๆ ตามทันเเล้วจ้า!!!!
3P 3P 3P 3P 3P 3P ขอ 3P เถอะน๊า
ท่านเซอวัส กับท่านบาลิธอยู่หนใด มาช่วยนากัลเร็ว!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาอ่านทีเดียวจบเลย แล้ว หนูนากัล จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ชอบอ่านเรื่องแนวประวัติศาสตร์อย่างนี้มากเลย
แต่ว่ารู้สึกว่าคนเขียนจะไม่ได้มาต่อนานมาก เกือบจะครึ่งปีแล้วอะ ยังไงก็มาต่อเร็ว ๆ นะคะ รออยู่ค่ะ
กำลังสนุกเลย ลุ้นสุด ๆ
-
:t3: o13อ่านไปแค่หน้า2 ก็มองเห็นมาม่า ชามพิเศษเพิ่มเครื่องเยอะๆ วางอยู่ตรงหน้าซะแล้ว แต่สนุกมากค่ะ ผู้แต่งเก่งมากกก ที่สามารถเอาช่วงหนึ่งที่หดหู่ของประวัติศาสตร์ มาเขียนเป็นเรื่องโดยที่อ่านล้วไม่หดหู่มากค่ะ โดยการนำเสนอความรู้สึกของนากัส ที่คงความไร้เดียงสาแบบเด็กน้อยแต่กร้านในบางเรื่อง ตามแบบฉบับคุณโสได้ดีมาก อ่านแล้วรู้สึกโชคดีจัง ที่เกิดบนแผ่นดินไทย สนุกมาก
-
เป็นเรื่องที่สนุกมาก แต่ไม่อยากให้คนแต่งหายไปนะคะ เสียดาย
ยังคงรอค่ะ :L2:
-
ยังรออยู่นะคะ T^T
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
ถึงผู้อ่านที่รัก<3 :impress3:
เดี๋ยวคนแต่งจะกลับมานะคะ เพิ่งเรียนจบน่ะค่ะ จัดการเรื่องอะไรที่ค้างคาเสร็จหมดแล้วจ้าา
ช่วงที่ผ่านมา มีเรื่องวุ่นวายเข้ามามากเหลือเกิน จนเกิดอาการ writer’s block แต่ตอนนี้ เรียนจบแล้วก็โล่งใจค่ะ
ขออภัยที่ทำให้รอนาน(มาก) :call:T.T จะกลับมาชดเชย เพิ่มอรรถรสนะคะ
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนสุดๆ เดี๋ยวจะมาลงต่อละค่ะ ^.^ :3123: :3123:
cloud9
-
จะรอคนเขียนน้าค่า T^T
สู้ๆค่า
-
รอได้ค่ะ ; )
อย่างน้อยๆคนเขียนก็มาบอก อิอิ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้และยังรอคอยเสมอค่ะ
-
เพิ่งเคยอ่าน รวดเดียวจบเลย สนุกมากกกกก มาต่อเร็วๆนะคะ :o12:
-
เย้ๆจะมาแล้ว ดีใจ
-
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/396409_510767308937105_625502644_n.jpg)
เห็นภาพนี้แล้วคิดถึงนากัลสุดๆ :z1:
-
:sad4: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก หายไปนานมากกกกกกก กลับมาแล้ว :z2:
ต้องอ่านใหม่ตั้งแต่แรกเลย หายไปนานมาก ลืมไปแล้วว่าถึงตอนไหน :sad4:
แต่ไม่เป็นไรครับ ยังไงต้องรีบอ่านซะแล้ว 55555 อย่าหายไปนานแบบนี้อีกน้าาาา
คนรอมัน....... :o12:
-
:m15: คิดว่าจะทิ้งเสียแล้ว
จะรอนะ :pig4:
-
มาอ่านทีเดียวถึงปัจจุบันเลย เป็นเรื่องที่แปลกแหวกแนวมากกกกกกก (ตัวเอกเป็น โสอ่ะ แบบว่า ไม่เคยเจอมาก่อน) อ่านแล้วได้เกร็ดเล็กๆน้อยประวัติศาสตร์ด้วย o13
อ่านๆไปแล้วชอบ เซอซัสมากกว่าอ่ะ อิๆ ถ้าเป็นแบบ ภาคปัจจุบนคงเป็น ชายที่เฮฮา ขี้เล่น แต่อบอุ่นแหละมั้ง งุงิ :impress2:
ตอนล่าสุดนี่แบบว่าดราม่ามากๆเลย นากัล น่าสงสารมากๆ เห็น เมยาตายต่อหน้าต่อตา เศร้าๆ
แล้วก็มีพิมพ์ผิดเยอะเลยอ่ะค่ะ แต่จำไม่ได้ว่าตอนไหนบ้าง แล้วก็เนื้อเรื่องก็น่าติดตามอ่าาาาาาาาา ง่ายๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ ฮ่าๆ >_< :o8:
ปล. 3P ก็ไม่เลวนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด แต่ชอบ โชว์เดี่ยวกับท่านเซอซัสมากกว่า -..-
-
(http://image.ohozaa.com/i/8c4/i8n17X.jpg)
ตอนที่ 41
กระต่ายหนึ่งตัว กำลังสุกได้ที่เหนือกองไฟ
ผมนั่งกอดเข่ามองกิล เขี่ยเศษไม้เข้ากองไฟเงียบๆ นี้คือกระต่ายตัวแรกที่ผมล่าได้ และ มันจะเติมท้องของผมกับกิล ให้พวกเราอยู่รอดวันนี้
“ถอดเสื้อผ้าเปียกๆของเจ้าออกสิ เดี๋ยวจะป่วยเอา”
ผมและกิลถอดเสื้อผึ่งไปตามกิ่งไม้ฮะ
แล้วเรานั่งขดตัวใกล้กองไฟ จนรู้สึกว่าผิวเริ่มแห้ง
“ฟังนะ นากัล…พวกกบฎเริ่มแผนแล้ว แต่เมื่อเรารอดจากป่านี้ เจ้าจะต้องระวังตัว ”
“ทำใมเจ้าต้องมาพูดเรื่องนี้ตอนนี้ด้วย?!”
“ข้าคิดว่านี้คือเวลาที่ข้าต้องบอก ก่อนจะสายเกินไป เรื่องคำทำนาย เจ้าอยู่ในคำทำนาย พวกเปอร์เซียเองก็รู้ - -ไม่ใช่แค่พวกยิว ถ้าพวกเขาชี้ตัวได้ ว่า เนอร์กาล คือเจ้า --ข้าไม่รู้ว่าพวกเปอร์เซียจะทำอะไร ”
“นี่ เดี๋ยวนะ? เจ้าหมายถึง- -” ผมเกร็งใหล่ขึ้น “พวกเปอร์เซียก็รู้คำนาย เรื่องที่ข้าจะช่วยให้เขาชนะสงครามน่ะหรอ?”
“ข้าไม่แน่ใจว่ามันไปถึงหูไซรัสมหาราชรึยัง … ” กิลเอ่ยกลัวๆ
“งั้น งั้นถ้าพวกโจรได้ตัวข้า - - ”
พวกนั้นก็จะจับผมไปทำอะไรก็ไม่รู้น่ะสิ….
สีหน้าอ่อนล้าของกิล ตอบกลับมา เปลวไฟทำให้หน้าของพวกเรา อาบด้วยสีแดง
“แล้วพวกเปอร์เซียจะต้องการอะไรจากข้าล่ะ กิล ข้าไม่มีอะไรให้ซะหน่อยนา .. เจ้าพอจะรู้มั๊ย ว่าเขาต้องการให้ข้าทำอะไร? ”
กิลส่ายหน้า
“ ข้าไม่รู้เลย นากัล ข้ารู้แค่ว่า …‘เนอร์กาล’ เป็นเทพแห่งสงคราม ถ้าพระองค์อยู่ข้างไหน ข้างนั้นย่อมชนะ นี้คือสิ่งที่ชาวยิวเชื่อ… พี่สอนข้าว่า นานแล้ว ที่พวกคาลเดียนและกรีกบูชา เด็กชาย เป็นตัวแทนของเทพเจ้า…ในวัยๆหนึ่ง พวกเขาก็เหมือนแสงสว่าง ”
“แสงสว่าง? ” ผมนิ่วหน้า
“อืม” กิลเหลือบมองผม
..
“โดยเฉพาะเจ้าน่ะ”
“แต่ข้าเป็นแค่ นากัล - - น่าเสียดายนะ ข้าชักจะอยากให้คำทำนายเป็นจริงแล้ว ถ้าเป็นเทพ จะเสกให้พวกเราออกไปจากป่านี้ แล้วก็นอนตีพุงกินน้ำองุ่นอยู่บนฟูกหนานุ่มน่ะ!!” ผมเขวี้ยงไม้เข้ากองไฟ พูดดังอย่างเหลืออด “ทำใมต้องทำนายอะไรเกี่ยวกับเด็ก?? พวกผู้ใหญ่บ้า! ทำใมถึงหมกมุ่นกับวัยเรานักหนานะ กิล!! ”
“บางที เพราะวัยพวกเขา ไม่เหลืออะไรดีๆให้ทำแล้วกระมัง”
กิลหัวเราะ มือสากเย็นชืดวางบนใหล่ปลอบๆ
………………………
เราไม่ได้หยุดฝี่เท้าเลยตลอดทั้งบ่าย จนตะวันเริ่มลับขอบฟ้า เหนือยอดไม้ระเกะระกา คือฟ้าสีแดงฉาน ….แดงเหมือนเลือด
ผมยังรู้สึกมึนๆที่หัวอยู่เลย ผมก้มหน้ามาตามทางเดินต่อ พยายามไม่นึกถึงเมยา… ขอให้เธอไปอยู่ในที่ๆสวยงามที่สุดแล้วกัน
ฟ้ามืดเร็วมาก ผมเริ่มรู้สึกกลัวเงาดำๆ ที่มองยังไงก็ไม่ทะลุ ทันใดนั้น กิลหันขวับมายิ้มกว้างให้ผม เมื่อเห็นว่ามีอะไรตรงหน้า แนวของป่าจางลงอย่างเห็นได้ชัด เผยพื้นดินโล่งๆเบื้องหน้า พวกผมวิ่งกันไม่คิดอะไรเลย
“พ้นแล้ว!” ผมตะโกนลั่น “พ้นแนวป่าซะที!”
“เราปลอดภัยแล้วล่ะ ที่นี้ ..อาราปักฮา …อยู่ทางตะวันตก แนวเดียวกับพระอาทิตย์… ขอให้แค่อีกวันเดียวถึงเถอะ!” กิลหอบ ถึงขนาด ต้องโค้งหลังจับเข่า
“พวกกองทัพของท่านบาลิธจะไปไหน? ข้าไม่ได้ยินเสียงม้าตั้งแต่ที่ออกมาเลยนะ กิล หรือว่า พวกท่านยังรบอยู่ ”
เด็กหนุ่มเดินงุ่นง่านไปมาบนเดินนินอยู่ครู่หนึ่ง
“เราคงต้องพัก” เขาเอ่ย
เราเดินกันต่อมาไม่ไกลมาก จนเจอแหล่งน้ำ และหน้าผาเตี้ยๆ แล้วถ้ำรอคอยอยู่ตรงนั้น
กลางคืนมาถึงแล้ว ผมกับกิลนอนขดกอดกันกลมเพราะความหนาว ภายในถ้ำเตี้ยและแคบมากจนจุดไฟข้างในไม่ได้
เราเบียดเข้าหากันแน่นสุด ลมเย็นพัดโชยเป็นระยะเลยอะ ผมสั่นไปหมดแล้ว
“กิล ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้ายังไง…ข้าช่างโชคดีที่มีเพื่อนแบบเจ้า ข้าขอบคุณนะ…”ผมเอ่ย
เขาพยักหน้า ถึงมอมแมมแค่ไหน ผมก็เห็นสีแดงบนแก้มกิล
“ก็ข้าต้องดูแลเจ้าหนิ …”
“ข้าไม่เป็นไรแล้วล่ะหน่า…” ผมหัวเราะ
..
…
“นากัล”
“หึ๊?”
ลมเย็นๆพัดวูบเข้ามาอีก ผมไถจมูกกับใหล่กิล
“เจ้ากับท่านเซอซัสน่ะ เป็นคนรักกันหรอ?”
“หือ? ” ผมหัวเราะฮึมๆ ไถจมูกกับใหล่กิล “เจ้ารู้?”
“ใช่”
ผมสบตากิล เขาสอดนิ้วมือเย็นเฉียบใต้เรือนผม
“ถ้าข้าต้องบอกว่า ท่านเซอซัสมีความลับน่ะ”
“ความลับอะไร? ” ผมขยับตัวออก
“ ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว นี้เป็นเวลาเหมาะที่จะเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟัง …ข้าถูกพี่ช่วยส่งเข้ามาในวัง เพื่อทำเรื่องสามเรื่อง หนึ่ง คือ มาดูในคุกใต้ดินเพื่อให้แน่ใจว่าผู้นำชาวยิว ท่านไมคิส ยังอยู่ และ ใช่ ท่านยังถูกขังในนั้น
สอง คือมาตามหาเจ้า พี่กำชับมาก ข้าต้องช่วยเหลือเจ้าถ้าข้าทำได้”
“พี่ส่งเจ้าเข้ามา…?”
“ใช่ ฟังนะ…. ที่นี่ เรื่องที่สาม เพื่อสืบเรื่อง ทหารเซอซัส …กับเบื้องหลังของเขาทั้งหมด”
“พี่พูดว่าอะไร” ผมตาโตอย่างสนใจ
“พี่บอกว่า สืบมาให้ได้ ถามคน ว่า เซอซัสแท้จริงแล้ว มีจุดประสงค์อะไรกับราชวงศ์รึเปล่า แต่พอข้ามามันก็มีอุปสรรคเหลือเกิน ท่านบาลิธปกป้องข้อมูลของเซอซัสทุกทาง เลื่อนขั้นให้สูงมาแค่ในเวลาไม่กี่เดือน และก็ยังให้ทำงานอื่นๆ จิปาถะ สารพัด …. หวังสืบกับเจ้าตัวเอง ข้าคงไม่รอดแน่… หูตาเซอซัสทะลุปรุโปร่งไปหมด เขาฉลาดเกิน และ อันตราย ”
“รอยสัก ” ผมโพลงออกมา “ท่านเซอซัสมีรอยสักภาษาเปอร์เซีย”
กิลเงียบอึ้งไป เขาลุกพรวดท่ามกลางความงงงันของผม
“ถ้างั้น เซอซัสก็เป็นคนเปอร์เซีย แต่กลับได้เป็นแม่ทัพและองครักษ์ท่านบาลิธ เขามีแผนการล้มราชวงศ์แน่” เขาพูด
“เดี๋ยว! แต่ต่อให้ท่านเป็น ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะทรยศท่านบาลิธนี่” ผมเถียง “ แค่เชื้อชาติเขาไง เราเป็นยิว เรายังทำงานให้คาลเดียนเลย”
“แน่นอน เพราะพ่อแม่ยิวเราเป็นเชลยสงครามยังไงล่ะ นากัล ญาติๆ…ที่เจ้าและข้าไม่เคยแม้แต่รู้ชื่อ อาจอยู่ในคุกใต้ดินตอนนี้ ถูกทรมาน… เราแค่เกิดหลังช่วงเวลาอันสยดสยองนิดหน่อยเท่านั้น จึงไม่รู้ถึงความโหดร้าย …”
พอกิลพูดแบบนี้ ผมก็รู้้สึกเศร้าเหมือนกันแฮะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาเถียงกิลเรื่องนี้หรอก ความหนาวจะทำปากผมแข็งรอมร่อ
“ว่าแต่ท่านเซอซัส …สักว่าอะไร” เขาถาม
“เสรีภาพ” ผมตอบ ทันทีกิลก็ลุกพรวดขึ้น
เขาคิดอะไรแปปนึง
“อืม แปลก” กิลพลิกตัวไปมา
“…ข้าไม่เคยได้ยินอะไรพวกนี้เลย ถ้าเป็นรอยสักก็น่าจะมีความหมาย เช่นเป็นกลุ่มคน…ชื่อตระกูล ชื่อราชวงศ์ - -”
แต่ ‘เสรีภาพ’ งั้นหรอ?? นับถือ เสรีภาพ?”
“อ้ือ… เสรีภาพ” ผมงึมงำ หาววอด
ท่านเซอซัสแท้จริงแล้วคือใครหรอฮะ ….ผมคิดถึงท่านจังเลย
ดวงตาเข้มดุ และทรงผมรุงรังลอยอยูในมโน
ท่านอย่าเป็นอะไรนะฮะ เพราะผมจะตามท่านไป ถ้าท่านจากโลกนี้ไป…ผมจะตามไปจริงๆนะ
แต่แล้วทั้งคืนนั้น กิลก็คิดไม่ออก…แน่นอนว่าผมหลับไปก่อนนานแล้ว
===========================
เราข้ามคลองเล็กๆตลอดการเดินทางในเช้าวันถัดมา ดินเหลวขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจาก อาราปักฮาเป็นสามเหลี่ยมแม่น้ำที่มีแต่ดินเหนียว
ป่าแถวนี้เงียบมาก เงียบสงบ…เป็นความเงียบที่ทำให้ผมนึกถึงท่านเซอซัส ท่านบาลิธ และ … เมยา
กิลตอกย้ำผมเรื่องที่ท่านเซอซัสเป็นกบฎจนผมชักจะเชื่อขึ้นมาจริงๆ…. แต่ พอนึกถึง ความสัมพันธ์ของท่านบาลิธและท่านเซอซัส ผมไม่คิดว่า…เขาจะหักหลังได้ ไม่มีทางน่ะ - -
“ใช่ พวกของเรารึเปล่า!?”
กิลดึงผมไปหลบหลังกอไม้
มีเงาเคลื่อนไหวไกลออกไป เป็นขบวณม้าศึก…
“มองไม่เห็นสัญลักษณ์จากตรงนี้น่ะ” ผมบอก
“อืม งั้นเจ้ารออยู่ตรงนี้นะ…ข้าจะ- -”
“ไม่! กิล เราต้องไปด้วยกัน”
“ข้าแค่จะย่องไปดูธง ว่าเป็นฝ่ายเรารึเปล่า” กิลจับให้ผมคุกเข่า เขารีบข้ามขอนไม้ แล้ววิ่งต่ำๆไปอย่างรวดเร็ว
….
ช่วงเวลานั้น ผมกลั้นหายใจ กิลเป็นเงาตะคุ้มๆ ย้อนแสงกับฟ้าสีส้มแสดยามเย็น พวกทหารม้าควบไกลเราไปเรื่อยๆแล้ว
เงาของต้นไม้ดูสับสนวุ่นวาย ขณะที่กิลวิ่งคุ่มๆไปข้างหน้า
“ปึบ!!!! ”
ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นฮะ มันรวดเร็วมาก มีบางอย่างล็อคคอผมแน่นราวจะบีบให้ตายจากด้านหลัง
.
ร่างผอมยาวของกิล เป็นภาพแสงเบลอๆสุดท้าย
ทุกอย่างมืดสนิท
ศรีษะถูกสวมด้วยผ้ากลิ่นเหม็นสาปฟุ้งทันที พวกมันจับผมที่ดิ้นพล่านไว้
“อ้ะ!! กิลลล!! กิลลล อึก- -!” มันกระตุกเชือกรวบคอผมแน่น…ก่อนจะแบกขึ้นบ่าท่ามกลางเสียงร้องตะโกน
พวกนั้นโวยวายเป็นภาษาแปลกถิ่น… ภาษาเปอร์เซีย
“ไม่!! ได้โปรดฮะ! เมตตาผมนะฮะ!”
ผมดิ้นพล่าน ใช้เข่ากระทุ้งสีข้างของคนที่อุ้ม แต่มันแข็งเหลือทน…
พยายามเงี่ยหูฟังเสียงของกิล แต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงสนทนาของพวกเปอร์เซีย
ฮือออ ได้โปรดเถอะฮะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ …พอกันทีเถอะ ท่านเซอซัส!!! ช่วยผมด้วย
ผมไม่ยอมตายทั้งๆที่มีท่านอยู่บนโลกนี้หรอกนะ!!
..
….
ความหวังริบหรี่…
“ยิว…เอวิลระ ยิว” พวกนั้นตะโกนไรซักอย่างที่มีคำว่ายิวอยู่ด้วย
ผมดิ้นและพยายามเอามือฟาดแรงๆที่ต้นคอชายคนนี้…แต่แล้วแรงกระแทกก็สวนกลับมาที่ใบหูปึบ!!
ทุกอย่างหายไป…
………………………….
///////////////////////////////////////////////////////////////////
*หมายเหตุ* Avil เอวิล แปลว่า เด็กชาย ภาษา เปอร์เซียยุค เมโสโปเตเมียค่ะ
==========================
:3123: สวัสดี และขอบคุณท่านผู้อ่านที่รักที่คนนะค๊า
จะทยอยอัพบ่อยขึ้นแล้ว ช่วงเดือนนี้ อาจจะมีข่าวดี เปิดจองหนังสือ Journey Of Nergal ภาคแรกค่ะ
เดี๋ยวรายละเอียด จะมาอัพเดทตอนใกล้ๆอีกทีนะคะ (ปล แอบเห็นArtworkแล้ว ปลื้มมาก ><โฮๆๆ)
ขอบคุณคอมเม้น ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1: :กอด1:
ตอนหน้า อาจมีเซอไพร้กะตัวละครใหม่ๆ :mc4:
-
สงสัยต้องเริ่มอ่านใหม่ 555++
-
อุ้ยมาต่อแล้ว
ดีใจมากๆ นากัลโดนจับตัวไปแล้ว
จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย
กำลังสนุกเลย มาต่ออีกนะ
-
ยังไงกันนะเนี่ย
-
ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้ว :z10:
ดีใจมากมายเลยนะคะที่มาต่อ :sad4:
-
โหย มาแล้ว
ดีใจน้ำตาจะไหล T^T
คิดถึงมากๆเลยค่ะ
ขอให้สู้ต่อไปนะคะ
-
:mc4:อย่าหายไปไหนอีกนะคะ จะรออ่านค่ะ
-
*ขยี้ตา3ที* ... อัพแล้วจริงๆด้วย :a5:
เดาไม่ผิดเลยว่าสุดท้ายน่าจะต้องโดนเปอร์เซียจับตัวไปก่อน
แบบว่าจะต้องไปตกระกำลำบากก่อน แล้วค่อยได้เจอท่านเซอซัสแบบมาดพระเอก o18
-
โว้วว ในที่สุดก็อัพ
55555555555 รอนานมากค่ะ
นากัลจะโดนจับตัวไปทำอะไรอีกละเนี่ย
กิลเป็นคนไปบอกพวกนั้นรึเปล่านะ? *แบบตัวล่อ*
-
นากัลโดนจับมาทำอะไรอ่ะ T T
-
ตอนนี้กำลังเรียนประวัติศาสตร์ยุคนี้อยู่พอดี... อ่านแล้วอิน 555+ คุณนักเขียนแต่งเก่งมากอีก! .... ยิ่งอินไปกันใหญ่!!!
-
หายไปนานมาต่อสักที ปลื้มมมม :sad4:
ท่านเซอร์ซัสไปไหนนนน ท่านบาลิททท มาช่วยตัวเล็กเร็วๆ โดนหิ้วไปละ
-
คิดถึงนากัลมากๆ รออ่านอยู่นะคะ ^^
-
และแล้วหนูน้อยนากัลก็กลับมา :really2:
-
ไม่ได้อ่านมานานชักงง คงต้องกลับไปเริ่มอ่านใหม่ 555
แต่หนูนากัลถูกจับไปแล้ว จะรอดไม๊เนี่ย -*-
-
ใครจับตัวนากัลไป
ท่ายเซอร์ซัสรีบมาช่วยเร็ววววววววว
-
:กอด1:คิดถึงนากัลน้อย
-
ตกใจมากที่เห็นว่ามา Up คิดว่าจะหายไปเลย
นากัลโดนจับไปแล้ว ต้องไปให้พวกนั้นเ่อ่อยังไงละแบบเดิมก่อนมาวังหรือเปล่าอะ
ไม่อยากให้ใครได้นากัลอีก คิดไปนู้นเลยเรา :monkeysad:
:pig4: คะ
-
:o เรื่องนี้มาอัพแล้ว
คงต้องเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก :m4:
-
ถ้าว่างคนเขียน หนีไปอยู่นอกโลก ติดต่อกลับโลกไม่ไ้ด้เสียแล้ว อือๆๆๆๆๆๆ
ดีใจที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด
-
:pig4:
-
ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ :z3:
ตอนแรกยังแปลกใจ นึกว่าเบลอ ดูวันที่ผิด :laugh:
-
ดีใจที่ได้อ่านต่อแล้ว ของคุณค่ะ
-
ถึงผู้อ่าน
ทำสารบัญไว้ให้ทั้งหมดที่ หน้าแรกแล้วนะคะ จะได้ตามอ่านง่ายๆกันจ้าา :pig4:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.0
นักเขียนCloud9
-
ถึงผู้อ่าน
ทำสารบัญไว้ให้ทั้งหมดที่ หน้าแรกแล้วนะคะ จะได้ตามอ่านง่ายๆกันจ้าา :pig4:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.0
นักเขียนCloud9
นึกว่ามาต่ออีกสักตอน
-
เข้ามาติดตาม สนุกมากกก
-
โอ้ว รอคอยเรื่องนี้มานานมาก ดีใจที่มาต่ออ่ะ :m1:
แต่พอมาต่อใหม่ งานเข้านากัลเลย :o
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายแรงกับนากัสเลยนะ ท่านเซอซัสรีบมาช่วยนากัลด้วย!!! :sad4:
-
มาต่อซะมึนไปเลยนะคะ5555
-
รอๆ
-
ดีใจที่เรื่องนี้มาต่อ ขอบอกตามตรงว่าเรื่องนี้เป็นแนวอิงประวัติศาสตร์ที่ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ มาต่อบ่อยๆนะคะคนเขียน
-
:sad4: กรี๊ดดดดดดด น้ำตาจะไหล
ในที่สุดก็กลับมาอัพต่อแล้ว กราบแทบเท้าค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด อยากอ่านต่อออ
-
มาต่อได้แบบค้าง โคตรๆๆๆๆ
-
o22 น้ำตาจะไหลเป็นสายเลือด มาต่อแล้ว////.เจ๊ปลื้มมมม
นากัลน้อย โดนจับไปแล้ว ท่านเซอซัส. ช่วยด้วย
P.S. ขอตัวไปอ่านอีกรอบ แกแเล้วก็เงี้ย ขอรื้อฝื้นหน่อย :laugh:
-
อัแล้วจริงๆ ไม่ได้ตาฝาด ฮา
ขอบคุณที่มาต่อจ๊ะ
ใครจับเด็กน้อยของเราไป ไม่นะ ม่ายยยยย
-
กรี๊ดดดดด
คิดว่าตาฝาดดดดด
กดบวกก่อนเลย ,,
นากัลมาแล้ว ฮึกกกกกก
กำลังเข้มข้นเลยอ่ะ อะไรยังไง ใครจับหนูไป
แล้วท่านเซอซัสนี่ยังไง
อยากรู้!!!
-
คิดถึงจังเลยพึ่งจะเห็นว่าอัพเเล้ว
มาต่อเร็วๆน้า :กอด1:
-
กลับมาแล้ววว ปลาบปลื้มน้ำตาจะไหล
ชอบเรื่องนี้มากคะ ชอบเจ้าเด็ก และก็ชอบยักษ์เซอซัสมากกกกกกก
อยากทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันเร็วๆ :monkeysad:
มาต่ออีกนคะ
แต่งนะๆ เพราะติดตามเรื่องนี้มาก สนุกมาก
เรื่องหนังสืออยากได้คะ (ถ้าไม่แพงมาก เคายังเป็นนักศึกษาอยู่เลย :m17:)
-
ชอบเนื้อเรื่องที่อิงประวัติศาสตร์แบบนี้จัง โดยส่วนตัวก็ชอบเรื่องประวัติศาสตร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สนุกมากค่ะ....
ว่าแต่นากัลที่รักโดนเปอร์เซียจับได้แล้ว จะเกิดไรขึ้นอ่ะ สงสารนากัลทั้งที่ยังเด็กอยู่แท้ๆ แต่กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้ ก็เพราะพวกผู้ใหญ่ มักจะทำอะไรตามใจตน คิดเองเออเอง เสมือนว่าเด็กไม่มีความคิด ความรู้สึกอย่างนั้นแหละ....
ปล.Fc.เซอซัส-นากัล อิอิ
-
ตามอ่านจนทันแล้ว ชอบนากัลมากๆ :impress2: :impress2:
-
ในที่สุดก็อ่านตามจนถึงตอนล่าสุด ชอบเรื่องแนวอิงประวัติศาสตร์แบบนี้มาก อยากให้มีหนังสือเร็ว ๆ จังเลย
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :impress2:
-
สนุกมากเลยค่ะ รออ่านอยู่ค่ะ
-
รออยู่จ้าาา :เฮ้อ: :t3:
-
สนุกมากเลยค่ะ ไรเตอร์เขียนให้ลุ้นได้ทุกตอนเลย เนื้อเรื่องก็กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆๆ
เจ้าเด็กก็ค่อยๆๆเติบโต อย่าให้ใครต้องตายเลยนะค่ะ แอบกลัว
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ สู้ๆๆนะค่ะ
-
:call: :call:
-
มาจากตอนที่15
กะว่าจะไม่เปิดกระทู้แล้ว แต่อดใจไม่ได้จริงๆ
ตอนเริ่มอ่านตอนแรกรู้สึกว่าไม่ค่อยได้อ่าน แต่พอเรื่องดำเนินไป
เอ้ะชักสนุกแล้วสิ! อ่านแล้วทวนจนจำได้แล้วล่ะมั้งเนี่ย ฮ่าๆ
เรื่องสนุกมากกกกกก ส่วนตัวชอบตำนานของกรีก-โรมันแล้วด้วย มีส่วนเกี่ยวข้อง
เอาเถอะเข้าเรื่องดีกว่านะ..
โดยส่วนตัวชอบท่านบาลิธมากกๆ!! ไม่อยากให้นากัลทำแบบนี้เลย..
ถ้าบาลิธรู้แล้วนากัลจะเป็นยังไง ?? ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะรู้ก็ได้ --''
บาลิธกับเซอซัสเป็นเพื่อนกันมาก่อนหรือเปล่า? อาจจะมีปัญหาไรกัน
คิดแค่ว่า วันที่มีพิธี นากัลต้องรินไวน์ แล้วรินให้เซอซัสก่อนโดยไม่รู้
ท่านบาลิธเลยเอาแก้วออก.. สินะ ?? คิดว่ามันเป็นแบบนี้
ยังไงก็เชียร์ท่านบาลิธนะฮร๊าาา!! #เรื่องไปถึงไหนละ
ไม่อยากให้แยกตัวจากบาลิธเลยจริงๆ TT รอลุ้นกับตอนต่อไป
-
16....
อดไม่ได้อีกแล้วว โอ้่ยยยยย เค้าชอบท่านบาลิธธธธธ!!!!
ความเห็นมีแต่เซอซัสส.. #จะโดนรุมทึ้งรึเปล่านะ
แต่แบบบบ แบบนี้มันนนน... ไม่นะะะะ!!!
ท่านบาลิธรู้เรื่องแน่อะ! ชัวร์ๆ! แล้วยังไง
คิดอยู่ว่าต่อไปนากัลต้องไม่ให้ท่านบาลิธสัมผัสแน่ๆ
โอ้ยจะเป็นลม แล้วจะเป็นยังไงต่อกันนะ... อาาาา!!
#อินจัดด
-
17
โอ้ยยยยยยยยย นากัลลลลล
โดนเข้าแล้วไง ท่านบาลิธประชดใช่หรือเปล่า..
ถ้าชอบคนแบบนี้ เซอซัสน่ะ...
โอ้ย เค้าหลงรักท่านบาลิธธธธธ!!!
ทำไมถึงต้องร้องไห้ ? เป็นอะไรหรือ???
ตอนแรกคิดว่าท่านบาลิธมี 2จิตซะอีก #สงสัยจะดูการ์ตูนมากไป
เฮ้อออออ ท่านบาลิธของข้าน้อย #อินจัด
-
18
เค้าสงสารท่านบาลิธ
คนที่ฆ่าอโดนิสไม่ใช่บาลิธแน่อะ..
เป็นคนที่ไม่มีพิษสงอะโดยส่วนตัวที่คิด ชอบ ชอบ ชอบมากกกกกก
-
19
ม่ายยยยยยยยยยยยยย อย่าน้าาาาาาาาา
สงสารท่านบาลิธ....
มีคู่ทุกคนคืออะไรรร
ไม่เอานะ ไม่เอา จะเอาท่านบาลิธกับน้องนากัลลล ฮืออออออออออออ
เค้าชอบท่านบาลิธมากกกกกก #อย่าครวญคราง - -
-
20
โอ้ยอยากจะร้องงอแงวอแว (หะ)
ท่านบาลิธธธธธธ !!
ตอนนี้ยังคิดอยู่ว่าถ้าท่านบาลิธเป็นคนเลวขึ้นมาจะรับได้หรือเปล่า
แต่คิดอีกแง่อาจจะร่วมมือกับเซอซัสแล้ว.....อ่ะ ไม่รู้แฮะ!
แต่แบบ หน่วงอะ #ชาวบ้านเค้าฟินกับเซอกัล เงอะ...
โอ้ยยย ท่านบาลิธ #จะคร่ำครวญอะไร..
อินนนนมากกกกกก
-
21
อาาา ท่านบาลิธ... นี่ ดันนากัลให้เซอซัสอยู่รึเปล่านะ
หรือว่าไม่รู้ ทำไมกันนะ.. #ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
คือสงสารท่านบาลิธธธธธธ!! โอ่ยยยย ลุ้นตอน
-
22
เอ่อะะะ.... เป็นอิสระสองคน
อาา.. แล้วท่านบาลิธ ไม่ซื่อรึเปล่า ฮื้อออ #เดาไปเถ้อะะะ
-
23
สามคำ...
ฉิ-หาย แล้ว! - -
อ้ากกกกกกก โอ้ย รอยแผลนี่คือไง คือสัญลักษณ์นั่น...
อ่ะ!!! เดาในใจ #เก็บไว้อ่านตอนต่อไป
-
24
อย่างหวุดหวิด ใครกันมาทัน เฮ่อ!!
= = ท่านบาลิธธธ #โหยหวน
-
26
อ่าา... มาคอมเม้นไม่ค่อยสะดวก แต่ก็ยังจะทำ
อ้ายย ทนไม่ค่อยได้ เซอซัสน่ารักจริง!
แต่ยังรักกับท่านบาลิธอยู่นะฮ๊าาาา!!
แล้วท่านหายไปไหนละ เห็นหลายความเห็นแล้วแอบช้ำชอกในอก
ว่านายทหารผู้นั้นเริ่มมีรังสีพระเอกแล้ว อ่าา..
เครียดเลย 555 แบบว่า ท่านบาลิธจะหายไปรึเปล่านะ!!
#ลูกสมุนท่านบาลิธ เงอะะะ...
-
27-28
เฮ้!!! ชักจะยังไง.. ดูท่านบาลิธไม่ได้ร้าย
อาจจะถูกเสี้ยมเลยจำต้องร้าย !! #เข้าข้าง
อต่แหมแบบนี้ กลัวความเซอซัสแตกจัง ถ้านากัลทำแบบนี้
แล้วท่านบาลิธสรุปยังไงกัน... จะไม่เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม
ความรักของนากัล มันอาจจะแย่ใหญ่ ตรงที่ท่านบาลิธ... อ่า
แต่เห็นแบบนี้ก็อยากให้นากัลรักท่านบ้าง.. แบบผูกพันไรงี้..
บางทีแอบไม่ชอบน้องที่ขี้ยั่วและอาจทำท่านบาลิธเจ็บช้ำ
#เยอะไปปะชั้น อิน สนุกมากกกก
-
29-30
ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นบังไงไม่กล้าเดา
กลัวอย่างเดียว... คือการหักหลังท่านบาลิธ ถึงตอนนั้น คงทำใจไม่ได้แน่ๆ..
อีกอย่างที่ชาวยิวพูด คงไม่ได้หมายถึงให้.. ท่านบาลิธหรอกนะ
ถ้าทำแบบนั้นเราคงทนไม่ได้ ฮือ #อย่าเยอะ
แต่แบบ.. ไม่อยากให้หักหลังเลย ไปด้วยกันไม่ได้หรอ..
เค้าสงสารท่านบาลิธ โดดเดี่ยวมาโดยตลอดนะ #ไม่รู้หรอก
-
31
ไม่จริงอะ.. จริงหรอ..
งั้นนากะลจะลอบปลงพระชนม์ท่านบาลิธหรือเปล่า ไม่เอานะ
ที่ให้ประหารเดี่ยว เห็นในหลายความเห็นคิดเหมือนกันว่าอาจจะยังไม่ตาย!!
ท่านบาลิธทำแบบนั้นไม่ได้แน่ #อ่านไปก็ชักจะอินหนักๆ
แต่.. ไม่นะอย่าหักหลังท่านบาลิธเลยTT
ที่รักนี่ไม่ใช่ว่าสงสารหรอกนะ อาจมีบ้างแต่ชอบตั้งแต่บทออกครั้งแรกแล้วว
ยังไงก็เถอะ รอลุ้น...
อย่าทิ้งท่านบาลิธนะหนู!! #ท่าจะยาก
รอลุ้น!!
-
32
อ่า ท่านบาลิธ รู้ใช่ไหม? แต่แกล้งทำไม่รู้ ไม่น่าใช่ว่าคิดถึงแต่อโดนิส..
จริงๆเค้าอยากได้สามพีอะ.. แบบ รักพี่เสียดายน้อง #ห้ะ
แต่แบบ โอ้ย ท่านบาลิธ อยากจะครวญคราง
ถ้าไม่เมานี่ขอบอกว่าชอบดาร์กไซด์ของท่านบาลิธ!!
ไม่อยากให้เจอโดนิส เสียใจอะ
ชอบท่านบาลิธกับนากัล.. เซอซัสเค้าก็ชอบนะ
#ตลอดอะแก
-
33
มึนๆ อืมมม จะว่ายังไงดีนะ..
จะออกจากวัง เห็นกิลแล้วก็เครียดขึ้นมา หวังว่าท่านบาลิธจะไม่เป็นไรนะ
#แอบสงสัยเหมือนกันว่าวางยารึเปล่าถึงได้ชอบท่านบาลิธขนาดนี้ 5555
ฮื่อ!!
-
34
อ่า... กิลนี่ต้องการไร เข้ามาเพิ่มอรรถรสไม่เกี่ยง
แต่ถ้าแย่ละก็ไม่ดีนะ!! หวังว่าเหตุการณ์ต่อไปจะดี... นะ
ท่านบาลิธต้องรู้เรื่องเซอซัสอยู่แล้วแหละ #รึเปล่า
คิดว่าน่าจะ เขาไม่ใช่คนโง่สักหน่อยทำไมจะไม่รู้! หื้อ??
จะเจ็บไหมนะ..
-
นากัล :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เค้าคิดถึง รีบๆกลับมา :z3: :z3:
-
อยากเสียเงินแล้วค่าาาาาาาา
-
ตอนนี้ขอรอฉบับรวมเล่มแล้วค่าาาา ไม่ได้เข้ามานานมาก 5555+
-
:m15:พี่จ๋ากลับมาเถิด
น้องทั้งหลายจะขาดใจตายแล้วนะพี่จ๋า :mew2: :mew6:
-
===ตอนที่ 42======
“ไอ้เด็กสกปรก!” มาดามกำลังหวดผมด้วยแซ้ขาดๆ นิ้วมืออ้วนปูมของเธอเกร็งแน่น “ลุกมาทำงานเดี๋ยวนี้ !! มัวแต่นอนอยู่ในฝันนั่นแหละ แกไม่มีวันสบายหรอก แกจำไว้นะ…แกต้องลำบากตรากตรำ! …แกเป็นของซ่องที่นี้ !! ”
กลิ่นอับๆในเพิงของมาดามอีกแล้ว? ผมร้องให้เสียงดัง … ซักพัก คงเป็นมือของลูกค้าซักคน กระชากหัวผม…
…
“แซ่ก!”
แสงแดดอุ่นๆกระทบที่เปลือกตา …ผมสะลืมสะลือ
“แซ่ก!!”
ผมฝันไป?? แต่น้ำหนักที่ศรีษะนั้นมีอยู่จริง มือหยาบๆกำลังขยุ้มเรือนผม…เจ็บจัง ซักพัก ควมเจ็บปวดทั่วร่างกายก็ปรากฎ ผมกำลังนั่งอยู่…มือถูกมัดด้วยเชือกเก่าๆ บาดแผลช้ำๆเต็มตัว …และรู้สึกโคลงเคลง
“แซ่ก!!” แล้วผมก็รู้ว่าเสียงนี้คืออะไร โจรเปอร์เซียท่าทางงุ่นง่านกำลังใช้มีดเฉือนผมของผมออกลวกๆ
“อ้ะ!” …ผมนั่งขยับไปไหนไม่ได้ ผมสีทองสว่างร่วงหล่น…ตอนนี้สั้นกุดติดหนังหัวเลย
บนเรือขนทาสลำนี้…. พวกทาสถูกจับมัดนั่งเรียงๆกันพิงสันเรือ พอโจรนายนั้นตัดผมผมเสร็จ ก็เดินไปตัดคนข้างๆต่อเงียบๆ
….
ฟ้ากว้างใหญ่เหนือศีรษะ กว้างและว่างเปล่ามากเลยฮะ …เสียงน้ำกระทบกับความเร็วเรือ ก้องอยู่ในหูผม
แล้วผมก็ไม่รู้ ราวกับความคิดทั้งหมดถูกฟ้ากลืนหายไปชั่วพริบตา ...โชคชะตาจะพาผมไปที่ไหนล่ะคราวนี้
=====================
พวกทาสที่ถูกจับมาบอกผมว่า เราจะถูกจับไปขายในตลาดทาสที่อ่าวเปอร์เซีย เขาบอกให้ผมเงียบๆไว้ ทำตัวสงบ แล้วจะปลอดภัยจากแซ้ การถูกขายก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่ก็ต้องเป็นทาสรับใช้ในบ้านเจ้านายอย่างช่วยไม่ได้ ในประเทศใหม่
ขนมปังก้อนโยนมาสุ่มสี่สุ่มห้า ก็มีราสีขาวขึ้น…ผมไม่ได้กินของพวกนั้น เพราะ สองคืนที่ผ่านมา มีชาวเปอร์เซียท่าทางงุ่นง่านคนหนึ่งแอบเอาผลไม้มาสอดใส่มือผม เขาไม่ยอมสบตาหรือพูดอะไรซักคำ ความหวังชื้นในอก…บางทีเขาอาจจะช่วยผม เขาอาจจะเป็นสายของท่านบาลิธ
เรือส่งเสียงคำรามยาว… ทั้งเรือสั่นหงึ่ก กระแทกที่จอดโครม!
“ลุก! ลุก!” พวกมันตะคอก พวกเราถูกต้อนลงจากเรือ
ท่าเรือที่นี้พลุ่กพล่านมาก คนเดินกันวุ่นวายไปหมด
พวกคนที่ท่าเรือออกมารับเรือกันเอะอะ …ผมไม่มีเวลาสังเกตุอะไร เพราะถูกเบียดอยู่ใต้คนอื่น
ทว่าวงแขนหนักกระชากแขน ผมเซไปชน ชายเปอร์เซียคนนั้น
เขาก้มมากระซิบช่วงเวลาที่คนกำลังวุ่นๆ “เจ้าคือนากัล ใช่มั๊ย?”
เขาพูดคาลเดียนได้?!
“ใช่! ใช่ฮะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ เจ้าจะถูกขายอยู่ดี แต่คนที่มาซื้อจะดีกับเจ้า อยู่กับเขานะ…” ผมไม่ทันหันไปตอบ มือเขาปล่อยออกจากแขน และหายไปกับผู้คน
..
“อ้ะ!” แค่นั้นเองหรอ? ผมไม่เข้าใจ โจรเปอร์เซียขู่ฟ่อใส่ และเร่งให้เราเดินเข้าเมือง
ภาพเวทีที่คุ้ยเคย ตั้งอยู่กลางจตุรัส เขาบอกว่า คนที่จะมาซื้อผม ใครกัน? เขารู้ว่าผมคือนากัล ต้องเป็นสายของท่านเซอซัสแน่ๆ แล้วทำใม ถ้าเขารู้ว่าผมอยู่นี่ ทำใมไม่มาช่วยซะละฮะ!!
พวกมันไล่ผมขึ้นเวที เนื้อตัวผมมอมแมม แล้วคนบนเวทีตัดเชือกข้อมือผมเป็นอิสระ ดันออกไปยืนข้างหน้า
พวกนั่นเริ่มประกาศขาย คนมามุงดูเสียงดัง ผมพยายามมองหาชายเปอร์เซียคนนั้น …
.
แล้วผมก็เห็น
เขากำลังคุยอะไรกับคนๆหนึ่งอยู่ เธอตัวสูงชลูด สวมฮู้ดปิดบังใบหน้าหมด …ทั้งคู่เบียดคนอื่นออกเพื่อให้ใกล้เวทีมากขึ้น
“เอวีระ คานี !”
เหมือนว่าพวกโจรกำลังต่อรองราคาตัวผมอยู่ … พวกคนดูมองกัน
ผมกระสับกระส่าย …หัวใจแทบเต้นออกมานอกหน้าอก
ทว่า…
เธอก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้น ตะโกนราคาเป็นภาษาซึ่งผมฟังไม่ออก แต่มันก็ช่วยชีวิตผมไว้..
ผมถูกโยนลงจากเวที
พวกคนมุงโดนเบียดออก คนสวมฮู้ดรีบเข้ามาคว้าแขนผมไว้และลากออกไปจากหมู่ชน
- -
เสียงลมทะเลบาดหู ท่าเรือสีเหลืองทอดยาวไปสู่อ่าวเวิ้งว้าง ซึ่งหมอกเริ่มจะลง ผมรู้สึกหนาว แต่ไม่มีอะไรต้องสนใจไปกว่า คนสวมฮู้ดผู้นี้ เขายังไม่เอ่ยอะไรซักคำ เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่รู้ แต่ชายเปอร์เซียบอกว่า เขาจะช่วยผม …เดี๋ยวผมคงได้กลับบ้าน
พวกเราเดินลงมาที่สะพาน เรือจอดเรียงหลายลำ … จนกลุ่มคนบางตาลงแล้ว เขาจึงหันมาหา
“นากัล?”
“ใช่ฮะ” ผมตอบเบาๆ
เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่ความสนใจจะเบนไปที่เสียงลั่นยาวของเรือ ลำหนึ่งที่เพิ่งเทียบท่าจอด เขาโบกมือควับๆ
เรือลำนั้นเป็นเรือไม้สีน้ำตาลอ่อน ใบสีขาวสว่างตา ขนาดใหญ่…มีเสาแขวนใบสามต้น ชาวเรือตรงดาดฟ้ากำลังเอาเรือเทียบจอดให้สนิท
“ชายเปอร์เซียเมื่อกี้ ที่คุยกับท่านบอกผมว่า ท่านจะช่วยผม ท่านจะช่วยผมกลับวังใช่มั๊ยฮะ?” ผมกระซิบร้อนรน
ชายสวมฮู้ดไม่ทันได้ตอบ เพราะพวกเขารีบกันมาก เราลงเรือทันทีที่จอด เขารีบลากผมตามไป ผมยังไม่เห็นแววหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแผ่นหลังผอมเกร็ง…
เขาพาผมเข้าไปในห้องท้ายเรือ จับผมนั่งบนเก้าอี้ไม้… ขณะเดียวกัน เรือก็บึ่งออกจากท่าโดยไม่รีรอ
“โอเค..นากัล…เรื่องแรกที่เจ้าต้องรู้ เรือลำนี้เป็นเรือโจรสลัด ‘กังหันแดง’…”
ห้ะ??
เขาค่อยๆหย่อยตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ถอนหายใจแรงๆ
และถอดฮู้ดออก
“เรื่องที่สองคือ ต่อจากนี้ ข้าจะเป็นผู้ปกครองใหม่ของเจ้า…เจ้าอาจจะไม่รู้จักข้ามาก่อน แต่ข้ารู้จักทุกอย่างที่ชีวิตของเจ้าเคยเผชิญมา เพราะข้าผ่านมันมาหมดแล้ว- -”
ผมไม่ได้สนใจประโยคของเขาเลยแม้แต่นิด ผมกำลังจ้องไปที่ ผู้ชายผมสีทองอร่าม และใบหน้าที่ไม่มีทางลืมได้แม้เป็นเพียงรูปวาด…
ใบหน้าที่เหมือนกับของผมเอง
“อโดนิส!”
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะตะโกนออกมา แต่ผมก็ทำ
ดวงตาสีฟ้าซีดหรี่ลงพร้อมหัวเราะ
“ไม่ใช่อโดนิสคนที่เจ้าคิดว่าข้าเป็นหรอก ” เขายิ้ม “ ข้าเป็นโจรสลัดเปอร์เซีย ภายใต้การจ้างรบในทัพหน้าของไซรัสมหาราช ซึ่งจะโจมตีบาบิโลนเดือน 9 นี้”
========================
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่เคารพ
ขออภัย ที่นักเขียนหายไปนานนะคะ ทำงานหลายที่เลย แต่ก็ขอบพระคุณมากที่สุด ที่ยังติดตามกันอยู่ ตอนนี้คงไม่หายกันไปไหนแล้วละ :mc4:
แจ้งข่าวค่า ตอนนี้ Journey Of Nergal ภาค 1 มีขายเป็นเล่มแล้วที่ สนพ ไร้กรอบ
ดูรายละเอียด คลิ้กที่นี้ http://www.weloveshopping.com/shop/showproduct.php?pid=23858375&shopid=272390 (http://www.weloveshopping.com/shop/showproduct.php?pid=23858375&shopid=272390)
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/Nergal_zpsa6de9315.jpg)
ภาคหนึ่งคือ ตอนที่ 1-45 นะคะ(จะมาลงตามจนครบถ้วนก่อนค่ะ)
+ ตอนพิเศษ
ต้องขอขอบพระคุณที่คอยสนับสนุนนากัล ไม่งั้นคงไม่ได้มีโอกาสรวมเล่มแบบนี้
เป็นเพราะผู้อ่านเพียวๆเลยค่ะ เราขอขอบคุณมากอย่างใจจริง
รักผู้อ่านจ้าา :L2:
cloud9
-
ตาไม่ฝาดใช่มั๊ยที่เห็นเรื่องนี้มาอัพต่อ กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!1 :hao7:
หนังสือ หนังสือ อยากเสียเงินค่ะ!!!!!!!!!!!! :ling1:
-
นึกว่าไม่มาต่อเสียแล้ว เห็นกลับมาก็ดีใจจ้า
แต่สั้นมากๆเลยอ่า อโดนิสจริงๆใช่มั้ยที่ช่วยนากัลไว้ ปมเยอะเยอะ ยังไม่คลายสักปม
-
โอ็ย ดีจายยยมากมายจริงๆๆค่ะ ที่มาต่อ ขอบคุณนะคะ สู้ๆๆค่ะ
-
:a5: ใครก็ได้ตบเราทีไม่ได้ฝันใช่ไหม
อ๊ายยยอย่าหายไปอีกนะ เราคิดถึงเรื่องนี้
แต่แอบลืมเนื้อเลยต้องกลับไปไล่อ่านใหม่อีกรอบ
รอติดตามต่อนะ หวังว่าจะไม่หายไปอีก
-
เคยอ่านมานานแล้วไม่คิดว่าจะมาอัพต่อแล้ว เพราะหายไปนานมาก พอมาอักทีดีใจมาก :heaven
อโดนิส o22
นี่อโดนิสคนไหนน้าาาาาา นากัลจะเจออะไรบ้างเนี่ย :hao5:
-
ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อแล้ว :heaven
-
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ วู้ฮู้วววววววววววววววววว :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
ดีใจๆ อยากได้หนังสือจังเลย :mew1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
รีบกดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
เราไม่ได้ฝันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฮือ
คิดถึงๆมากๆ /แอบลืมตอนเก่า ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ ก๊ากก
โอนค่าหนังสือแล้วแล้วค่า รอน้า :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หนูอยากได้โดวจินนนนนนนนนนนนกะโปสเตอร์
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
T^T
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด เข็มขัดสั้นเลยนะเนี่ย :laugh:
-
ยินดีที่มาอัพจ้า
สุขสันต์วันสงกรานต์
-
กรี๊ดดดด
-
เป็นเรื่องประวัติศาสตร์ยุคโบราณที่สนุกมากจริงๆค่ะ ด้วยภาษาที่ตรงไปตรงมาและเรียบง่ายทำให้ชนะใจผู้อ่านได้ไม่ยากเลย
ยอมรับว่าเมื่อเปิดเข้ามาอ่านเพียงตอนแรกเท่านั้นก็ตัดสินใจไม่อ่านต่อเพราะคำว่า"ไอ้จ้อน" คำเดียวโดยแท้ 55+ คิดว่า "ไอ้จ้อน" เป็นอะไรที่สมัยใหม่เกินกว่าจะไปอยู่ในยุคสมัยเมโสโปเตเมีย แต่รู้ไหมว่า มันกลับกลายเป็นเสน่ห์ของเรื่องอย่างมาก สุดท้ายดิฉันก็ตกหลุมรักด้วยความน่าหลงไหลของนากัลจนได้, จนต้องอ่านแบบไม่หลับไม่นอน.
สนุกมากๆเลยค่ะขอบคุณค่ะ
:mew1:
ปล. เนื่องจากว่า "การผจญภัยของเนอร์กาล" เป็นเรื่องที่ทำให้ดิฉันกลับมาสนใจเรื่องราวประวัติศาสตร์อีกครั้ง จึงทำให้อยากรู้ประวัติความเป็นมาของท่านเซอซัสอย่างมาก พอดีว่ามีหนังสือเรื่อง The Histories ของ Herodotus อยู่ที่บ้าน จึงหยิบมาดู และได้เห็นข้อมูลอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ และหวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นอย่างที่ดิฉันคิด ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็จะสนุกมากๆ เลยล่ะค่ะ
-
ดีใจที่มาต่อค่ะ นานมากที่หายไป ความจำเริ่มไม่ปะติดปะต่อ จึงกลับไปเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรกอีกครั้ง จนถึงตอนล่าสุดเมื่อสักครู่
ยินดีกับรูปเล่มหนังสือด้วย ส่วนตัวอยากรอให้เขียนจบแล้วซื้อทีเดียวเลยดีกว่าค่ะ แต่อย่างไรก็ตาม จะติดตามต่อในนี้ก่อนนะคะ
อยากให้มาต่อในเร็ววัน :pig4:
-
มาต่อแล้ว ดีใจมากมาย :hao6:
-
เรื่องนี้ท่าทางจะยาว
เพราะว่านี่ยังไม่จบภาคแรกเลย
แต่ก็สนุกดี---เดาไม่ถูกเลยว่าจะยังไงต่อไป
ไม่ได้ว่าคนแต่งนะ---แต่ว่าพอหายไปนานๆกลับมาอ่านอีกทีอารมณ์มันไม่ค่อยจะต่อเนื่องอ่ะ
ยังไงก็ตามต้องขอบคุณมากๆเลยที่มาลงต่อ
+ เป็ดจ้า
-
คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้อ่านต่อเสียแล้ว ขอบคุณคนเขียนมากๆ คะ :hao5:
-
ว้าวว นากัลกับอโดนิสให้อารมณ์เหมือนศิษย์พี่ศิษย์น้องเลย นึกภาพสองคนนี้ไปอยู่ต่อหน้าบาลิธคงฮาพิลึก มีทั้งไซส์ใหญ่และไซส์มินิให้เลือก 5555
คิดถึงเซอร์ซัสกับบาลิธด้วย แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวเอกคงไม่ตายง่ายๆแน่
ว่าแต่งงกับความเป็นมาของเซอร์ซัสจริงๆ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับพวกยิวที่จะก่อกบฏ หรือจะเป็นสายทหารของเปอร์เซียที่เข้ามาสืบ แต่ก็สนิทกับท่านบาลิธซะด้วย หรือจะเป็นคนที่ช่วยอโดนิสไว้ (ไปกันใหญ่ 55555) แต่ยังไงก็เป็นพระเอกละกันเนอะ 555
ดีใจที่คุณคนแต่งมาเขียนต่อนะคะ เพิ่งอ่านครั้งแรก ชอบมากๆเลย เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ที่ไม่น่าเบื่ออย่างที่เค้าแนะนำมากันจริงๆด้วย แถมหนูนากัลนี่ก็ผ่านอะไรมาเยอะมากกก แต่ก็ถ่ายทอดผ่านมุมมองของเด็กได้อย่างเรียบง่ายซะจนอ่านเพลินและไม่เครียดเลย สนุก ชอบมากๆเลยค่ะ อ่านติดต่อกันมาตั้งแต่ตอนที่ 1 - 42 หยุดไม่ได้เลยค่ะ 5555 เป็นกำลังใจให้ส่งตอนต่อไปมาไวๆนะคะ :L1:
อีดิท ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงไปหาข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องประวัติศาสตร์และการสู้รบของชาวคาลเดียนในอดีต เหมือนได้เงื่อนงำอะไรบางอย่างมา อิอิ ถ้าเป็นไปตามที่คิดล่ะก็ต้องสนุกมากแน่ๆค่ะ
-
ตอนที่ 43 เพลงกล่อมของอโดนิส
“ ไม่ใช่อโดนิสคนที่เจ้าคิดว่าข้าเป็นหรอก ” เขายิ้ม “ข้าเป็นโจรสลัดเปอร์เซีย ภายใต้การจ้างรบในทัพหน้าของไซรัสมหาราช ซึ่งจะโจมตีบาบิโลนเดือน 9 นี้”
ณ นาทีนั้น ผมได้แต่มอง - - ‘อโดนิส’ ชื่อนี้ ครั้งแรกที่ผมได้ยินตอน งานล่าสิงโต ท่านเซอซัสเป็นคนกำชับว่าห้ามพูดเรื่อง อโดนิส ให้ท่านบาลิธฟัง… แต่ว่า…อโดนิสแสนรักของท่านบาลิธ
ไม่ได้ตาย…
...เส้นผมที่ท่านบาลิธมโนถึงมาตลอด…เส้นผมที่ทำให้ท่านเซอซัสเลือกผม…ทำให้ผมได้เข้าวัง - -ผมกำลังมองเจ้าของของมันอยู่ และเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ผมนึกว่า… ¬ ท่านบาลิธสั่ง - เอ่อ - -นึกว่าท่านตายไปแล้ว” พูดติดขัด
“สั่งประหาร…ใช่ ” อโดนิสพยักหน้า ตบโต๊ะ
“นากัล มีหลายอย่างที่ข้าต้องอธิบายให้เจ้าฟัง และข้าสัญญาว่ามันจะหมดเปลือก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าอยากรู้ ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว จะไม่มีอะไรปิดบังอีก… แต่ตอนนี้เจ้าเหนื่อยมามาก ทั้งโดนโจรจับมาหลายวัน เจ้าอาจจะติดเชื้อตามบาดแผล …ข้าต้องให้เจ้าไปอาบน้ำ กินอาหาร - -เราค่อยคุยกันจนเจ้าพักผ่อนเต็มอิ่ม”
“ไม่เป็นไรฮะ!” ผมอยากรู้เกินทน “แล้วท่านบาลิธจริงๆแล้วปล่อยท่านไปใช่มั๊ยฮะ? ใครเป็นคนบอกท่านเรื่องผม?- - จะส่งผมกลับบาบิโลนใช่มั๊ยฮะ?”
“นากัล” อโดนิสปรามผมด้วยเสียงอ่อนโยน “ไว้คุยกันเรื่องนี้ …ตอนนี้เจ้าต้องเชื่อฟังข้า…- -”
เขายืนขึ้น สั่งคนให้มาพาผมออกไป …อโดนิสตัวสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อผู้ชาย ผิวออกแดดไม่สม่ำเสมอ เขาผอมก็จริง แต่ไม่เปราะบาง …หากแต่แกร่งสู้ลมฝน เหมือนกับกระโดงเรือ เพียงแต่ใบหน้านั่น มันสวยราวกับฑูตสวรรค์เลย
แปปเดียว ผมถูกลูกเรือชื่อว่า เกร็นพาลงมาข้างล่าง… เกร็นส่งเสียงคุยเอะอะกับลูกเรือข้างล่าง ผู้ชายเปอร์เซียท่าทางสกปรก แต่ร่างกายกำยำพอๆกับพวกทหาร นี้คือพวกโจรสลัดจริงๆหรอ!? อโดนิสมาเป็นโจรสลัด!? แต่ผมไม่กลัวหรอกฮะ ผมคือนากัลนี่หน่า ขอให้มีอาหารและชีวิตที่ปลอดภัยก็พอแล้ว
..
เขาพาผมมาถึงระเบียงแข่ยื่นไปในทะเล แล้วสั่งให้ผมถอดเสื้อผ้า เกร็น เอาถังน้ำเปล่าเย็นๆมาราดใส่ผม และใช้ไม้ถูพื้น? ถูผมแรงๆ ดั่งก้อนอึที่น่ารังเกียจ
“โอ้ยย!! ” ผมร้องตกใจ เขาราดโซ่อีกอย่างรวดเร็ว
“ต้องขูดเอาขี้กลาก ขี้ไคลของเจ้าออกซะ…เราต้องอยู่บนเรืออีกนานโว้ย! เสี่ยงโรคหัดไม่ได้ดอก! ได้ฉิบหายกันหมด!!”
….
หลังจากการอาบน้ำ ผมสวมเสื้อผ้าใหม่ และก็ได้กินปลาย่างตัวโตที่สุด ผมไม่เคยรู้ว่าปลามันตัวใหญ่ได้ขนาดนี้เลย
ความมืดมาถึงแล้ว เกร็นบอกให้ผมเข้าไปรออโดนิสในห้องท้ายเรือ …ผมกำลังจุดไฟห้อยเพดานตอนที่อโดนิสเดินเข้ามา
- -
“นากัล- -” อโดนิสสวมเสื้อขาวบางๆแบบชาวเรือ
“อโดนิส ขอบคุณสำหรับทั้งหมดนะฮะ” ผมยิ้ม
เขาหัวเราะ มือถือแก้วเหล้า เขานั่งลงบนโต๊ะไม้ตรงข้ามผมดังโครม!! ดึงลิ้นชักออก
อโดนิสหยิบ กล่องๆหนึ่ง ตั้งไว้กลางโต๊ะ พลางจ้องผม…
เขาถอนใจเฮือกใหญ่มาก ลมหายใจส่งกลิ่นเหล้าคลุ้ง …เขาเลื่อนแก้วเหล้ามาทางผม
“ดื่ม!”
“ห๋า?”
“…ดื่ม..ดื่มเถอะ นั่นเป็นเหล้ากร็อกที่ข้าต้มเอง ” เขาทักท้วง
“เอ่อ..” อโดนิสมีสีหน้าดุๆ …จะให้ผมทำไงได้ละ! ผมยอมจิบเหล้าขืนๆ
“ดีมาก ต่อจากนี้เจ้าคงต้องกินมันเป็นเพื่อนข้า” เขายืดใหล่ “เอาหล่ะ! กล่องที่วางอยู่ตรงหน้า คือทั้งหมด…ที่เกี่ยวกับตัวเจ้า”
“เกี่ยวกับตัวผม?” ขมวดคิ้วฮะ “เกี่ยว?”
…เขาแกะจดหมายในกล่องออกมาคลี่
“ ถึงโดส เรื่องเร่งด่วนที่สุด เจ้าต้องรีบมาที่ท่าเรืออังคิต วันที่ 8 ของเดือน ก่อนเรือขนทาสของพวกโจรภูเขาเฮนน์จะมาถึง มองหาเด็กผู้ชาย ยิวอายุ 12 ขวบ ผมบลอนด์ ตาฟ้า เขาคือ นากัล…เจ้าทำพลาดไม่ได้เด็ดขาด นำเขาขึ้นเรือ และดูแลเขาให้ดีที่สุด จนกว่าข้าจะติดต่อไป ซ. ”
“ซ. ย่อมาจากเซอซัส เขาส่งมาสองวันก่อน ตอนรู้ว่าเจ้าถูกโจรจับไป…”
“ท่านเซอซัส!” หัวใจผมพองโต ดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมา “ท่านเซอซัสยังมีชีวิตอยู่ - -เอ้ะ แต่งั้น เขารู้มาตลอดว่าท่านไม่ได้ตาย?”
“ท่านเซอซัสช่วยชีวิตข้าไว้ - -ท่านเป็นยอดคนเลยล่ะ ” อโดนิสพูดด้วยน้ำเสียงเคารพมาก “ท่านเล่าเรื่องเจ้าให้ข้าฟังทางจดหมายตลอด…” บางอย่างในสีหน้าอโดนิสทำให้ผมเอะใจ
“เล่าเรื่องผมให้ฟังตลอด? แปลว่าพวกท่านติดต่อกัน แล้วท่านบาลิธไม่รู้ฮะ?”
“นากัล ฟังนะ” เขาตบโต๊ะ “ เรื่องที่ข้าจะเล่าให้ฟัง มันจะทำร้ายเจ้ามาก…เข้าไม่รู้ว่าเจ้าพร้อมสำหรับมันแล้วรึเปล่า? ”
ผมขมวดคิ้ว งุนงน “ทำร้ายผมงั้นหรอ? ยังไง”
นัยน์ตาสีฟ้าเป็นกังวลมาก อ้ะ!!หรือว่า!
ผมร้องเหวอ “ ท่านบาลิธตายหรอฮะ?!! พวกโจรชนะ!? ”
“ไม่ๆ ..ไม่ ไม่ บาลิธชนะอยู่แล้วสิ เขาไม่เคยแพ้ศึกไหนเลย …นากัล เขาไม่เคยแพ้!! นั่นคือสิ่งที่เขาเป็นมาตลอด” อโดนิสส่าย
หัว เขารวบผมทองไปไว้ข้างหลัง ถอนใจอีก “- -ไม่มีใครฆ่าคนแบบนั้นได้หรอก คนอย่างบาลิธน่ะ ” เขากลอกตา
ผมพยายามเข้าใจว่าอโดนิสซ่อนอะไรอยู่ เขาพูดเหมือนไม่ใช่ท่านบาลิธคนเดียวที่ผมรู้จัก ท่านบาลิธที่แสนสุขุม อ่อนโยน…ขอบคุณเทพเจ้าที่ให้ทั้งสองยังมีชีวิตอยู่
“เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเจ้าเอง การได้เข้ามาในวัง แผนการณ์ต่างๆที่เซอซัสส่งมาบอกข้า และพรรคพวกชาวเปอร์เซีย”
เขายื่นจดหมายมากมายที่ผมอ่านไม่ออก วางเรียงตรงหน้าเป็นสิบๆแผ่น
“เจ้ารู้มั๊ย ว่าชื่อของเจ้า นากัลน่ะ มันฟังคล้ายชื่อเทพองค์หนึ่ง…” เขาก้มหน้ามาประชิด
“ฮะ…พวกชาวยิว…เอ่อ พวกทาสยิวในวังบาบิโลน เคยบอกผมว่า ผมเป็นตัวแทนของเทพ- -เนอร์กาล อะไรก็ไม่รู้ เกี่ยวกับสงครามครั้งนี้ เป็นลางบอกว่าพวกเขาชนะ- -”
“ใช่ …เทพ เนอร์กาล คือเทพแห่งสงคราม และความตาย… ชาวยิวเป็นชนชาติที่มีศรัทราแรงกล้า เคร่งศาสนา พวกเราเปอร์เซียเชื่อว่า ถ้าสามารถทำให้ พวกยิวมาเป็นพันธมิตรได้ เราจะชนะสงครามครั้งนี้แน่นอน เราต้องการรวมชาติมากกว่าพิชิต ไซรัสมหาราชตรัสเช่นนั้น ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมละฮะ?”ผมถามซื่อ
อโดนิสขยับหน้าใกล้
“เจ้าคือ ผู้ที่จะทำให้ชาวยิวลุกขึ้นมาต่อสู้ มีทาสยิวจำนวนมาก อยู่ในแผ่นดินบาบิโลน ร่วมกว่า แสน…ถ้าสามารถรวบรวมกองกำลังยิวได้ เป็นพันธมิตรลับ เมื่อทัพของเราโจมตี ยิวจะช่วยถล่มจากด้านใน แน่นอนว่า ชัยชนะต้องตกเป็นของเปอร์เซียอย่างง่ายดาย
แต่เพราะพวกยิวยังหวาดกลัว …กลัวทหารและกฎหมายคาลเดียน เรารู้ดีว่ากองกำลังทางเปอร์เซียมีไม่มากพอ เราเสียคนไปมาก ในศึกอนาตาเลีย…และกำแพงของบาบิโลนแน่นหนาเกินไป จนเราไม่มีหวังจะชนะง่ายๆ”
อโดนิสก้มหน้าอ่านต่อ ชี้ในจดหมาย
“ ก็คือ เจ้า นากัล…ตามคำทำนายของชาวยิว เจ้าคือ ร่างทรงของเทพเนอร์กาล ใช้ศาสนาที่พวกเขาศรัทราอยู่แล้ว …เพราะ ความงมงายคือยาพิษ เซอซัสเคยบอกข้าแบบนั้น
แท้จริงแล้ว เจ้าจะต้องเป็นผู้นำทาสชาวยิวออกจากคุกใต้ดิน เจ้าต้องช่วยนำ ท่านไมคิส ออกจากการคุมขัง …และสุดท้าย เจ้าจะเป็นหนึ่งใน กบฎยิวที่ช่วยให้เปอร์เซียทำสงครามสำเร็จ ทั้งหมดนี้มันจะเกิดขึ้นถ้าเจ้าได้อยู่ที่วังต่ออีกซัก 2-3 ปี จนเจ้าเป็นหนุ่มที่ถูก เซอซัส ฝึกเพื่อทำลายล้าง”
“ผมไม่เข้าใจฮะ หยุดก่อนฮะ!”
อโดนิสหยุด
ผมสูดหายใจ ทั้งหมดมันมากไป ผมตามไม่ทัน ไม่อยากจะเชื่อ
“ท่านเซอซัส จะฝึกผม- - ” ผมจุก “ทะ- -ท่านเซอซัส”
“เขาเป็นคนวางแผนทั้งหมด…” อโดนิสตอบเรียบๆ ซดเหล้าเพิ่มจนหน้าเริ่มแดง
“งะ- -งั้น ทะ- -” ร่างกายผมสั่น ไม่ใช่สิ! นี้มันไม่ถูกต้องหรอก
มันไม่จริง
.
ท่านเซอซัสไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกฮะ ตลกน่า
.
ผมลุกขึ้นยืน เก้าอี้ล้มโครมไปด้านหลัง ผมมองแผ่นกระดาษยู่ยี่สิบแผ่น
“ทั้งหมด คือ- -งั้นทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือแผนการณ์ พวกท่าน- -พวกเปอร์เซีย จะใช้ผม เพื่อชนะสงคราม?”
“เดี๋ยว นากัล!” อโดนิสร้อง “ข้ายังพูดไม่หมด””
“ท่านเซอซัส- -” น้ำตาผมหยด “ วางแผนใช้ผม?”
อโดนิสรีบอ้อมโต๊ะมาทางผม ผมยืนตัวแข็งชา เขาจับใหล่ แต่ผมสะดุ้งและปัดออก แก้วเหล้าตกลงพื้นแตก!
“ข้าขอโทษ นากัล ข้ารู้ว่ามันจะทำร้ายหัวใจเจ้า แต่ข้าต้องทำหน้าที่อธิบายทั้งหมด… ท่านเซอซัสยังไม่ทันได้ฝึกเจ้า เขาทำไม่ลง เพราะเขารักเจ้า! แต่ชีวิตเขาถูกเลี้ยงมาเพื่อสงครามครั้งนี้ เพื่อเป็นไส้ศึก …เจ้ายังไม่รู้ว่าตัวจริงของเขาคือใคร ได้โปรดให้ข้าอธิบายนะ นากัล!”
ผมถอยหนีเขาอย่างรวดเร็ว แล้วผมก็สะอื้นเฮือกเสียงลั่น …
ผมวิ่งไปชนกล่องไม้ข้างห้อง และเซล้ม
อโดนิสไวมาก เขาประคองกอดผมไว้ …ในร่างผอมๆ แต่รัดแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหล่นหายไป
“ชู่…ชู่ ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าจะเป็นอโดนิสของเจ้า ข้าจะดูแลเจ้านะ…” เขาลูบหัวผมไม่หยุด
น้ำมูกผมเลอะผมสีทองสวยของอโดนิสหมดเลยอะ
“ข้าต้องอ่านจดหมาย ฉบับวันนี้ให้เจ้าฟัง…เซอซัสส่งมาเมื่อเช้า” เขาค่อยๆคลายกอด และมองตรงที่ตา “ มา!นั่งลง - - ข้าจะอ่านให้ฟัง”
อโดนิสพาผมกลับไปที่เก้าอี้ มืออโดนิสทาบบนหน้าผากผม อุ่นจัง ไม่อยากให้ปล่อยเลย
เขาลูบเส้นผมเบาๆ ก่อนจะเริ่มอ่านจดหมายฉบับนั้น
“ ถึง โดส
ข้าตัดสินใจแล้ว นากัลจะไม่กลับมาอีก …ข้ายอมผิดคำสาบานเลือด แต่ข้าเลือกสิ่งนี้ เจ้าต้องพานากัลกลับไปที่ ไร่ยูเทนส์ บ้านเก่าข้า ผู้เฒ่าจะดูแลเขา บอกความจริงเขาทั้งหมด ข้าต้องการให้นากัลมีชีวิตที่ดี และเหนือสิ่งอื่นใด มีอิสรภาพ อย่างที่เขาควรได้รับ…
เจ้าจงดูแลเขา ให้เติบโตเป็นคนที่สมบูรณ์ ”
อโดนิสหยุด ดวงตาฉายแววเศร้า เขาอ่านต่อโดยไม่มองหน้าผม
“ - -นากัลมีชีวิตเป็นทาสมานาน เป็น- -โสเภณี... เขาไม่เคยรู้จัก อิสรภาพ หรือคุณค่าในตัวเอง… แต่ยามเขาโต เขาจะไม่ใช่ของเล่นของใคร อโดนิส ตลอดชีวิตข้าไม่เคยร้องขออะไรเลย ข้าขอเพียงเรื่องเดียว โปรดเลี้ยงนากัลให้เขารู้ว่า เขา นั้นมี คุณค่า มากกว่าทองใดๆในโลก มากกว่าความสุขสมที่ชายใดๆเคยได้รับจากเขา เขามีคุณค่าด้วยตัวของเขาเอง …ขอให้หัวใจของเขาเป็นอิสระ
บอกนากัลว่าข้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง และ ระหว่างข้ากับนากัล มัน ‘จริง’ เป็นสิ่งเดียว ที่จริง เหนือคำลวงทั้งชีวิตที่ข้าต้องอยู่ในนั้น
ข้าไม่ต้องการให้นากัลเป็นเหยื่อสงครามครั้งนี้ ต่อให้เขาถูกกำหนดมาให้เป็น ข้าก็จะเปลี่ยนแปลงมันตอนนี้
บอกทุกคนว่าเขาไม่ใช่เนอร์กาล…ข้าจะหาเนอร์กาลคนใหม่
ข้ารักเด็กคนนี้
เซอซัส”
.
.
…
ผมไม่ได้ร้องให้แล้ว แต่เรือที่รองรับร่างผมอยู่ หายไป และ กลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเล
อโดนิสวางจดหมายลงบนโต๊ะ …ข้างๆ แสงเทียนวูบไหว ราวกับอยู่ในที่ไกลๆ บนฝั่งที่ผมไม่มีวันไปถึง
อโดนิสเอ่ยด้วยเสียงปลอบโยน มือขาวอุ่นวางทับบนหลังมือผม
“นากัล…เจ้าต้องเข้าใจ เพราะท่านเซอซัส เป็นลูกนอกราชวงศ์ของ ไซรัสมหาราช กษัตริย์ของเปอร์เซียตอนนี้…”
(http://image.ohozaa.com/i/ef7/bgEU5n.jpg)
============================
เกร็ดประวัติศาสตร์
(http://www.baanjomyut.com/library_2/image_oct_54_2/image057.jpg)
พระเจ้าไซรัสมหาราช (Cyrus the Great; ประสูติราวปีที่ 600 หรือ 576 ก่อนคริสตกาล เป็นปฐมกษัตริย์แห่งจักรวรรดิอาคีเมนิด (Achaemenid Empire) ซึ่งพระองค์ทรงผนวกขึ้นจากอารยรัฐแถบตะวันออกใกล้แต่เดิม และทรงขยายจนเจริญกว้างขวางกระทั่งทรงมีชัยเหนือเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ เอเชียกลางส่วนใหญ่ ยุโรปบางส่วน และคอคาซัส
เปอร์เซีย ได้ก่อตัวและขยายอำนาจครอบครองอารยธรรมโบราณอื่นๆ และได้ก้าวขึ้นมามีบทบาทเป็นศูนย์กลางของความเจริญรุ่งเรืองของโลกยุคโบราณ ภายใต้การปกครองของ พระเจ้าไซรัสมหาราช
พระองค์ได้ดำเนินนโยบายขยายดินแดนของเปอร์เซียออกไปอย่างกว้างขวาง มีอาณาจักรกว้างใหญ่ไพศาลกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการเชื่อมโยงดินแดนทั้งเอเชียตะวันออก เอเชียกลาง อินเดีย อียิปต์และดินแดนแถบเมดิเตอร์เรเนียน จนทำให้เปอร์เซียกลายเป็นจักรพรรดิใหญ่แห่งแรก หลังการล่มสลายของอาณาจักรยุคโบราณ
ในราวปีที่ 539 ถึง 530 ก่อนคริสตกาล พระองค์ยังได้ตราจารึกทรงกระบอก เรียก "กระบอกพระเจ้าไซรัส" (Cyrus Cylinder) มีเนื้อหาซึ่งถือกันว่าเป็นประกาศสิทธิมนุษยชนฉบับต้น ๆ ของโลกด้วย
(http://karenswhimsy.com/public-domain-images/cyrus-the-great/images/cyrus-the-great-2.jpg)
เรื่องสิทธิมนุษย์ชน
ในยุคที่มีทาส และ ความไม่เท่าเทียมในโลกที่เรียกว่าป่าเถื่อน สมัยก่อน
สิทธิมนุษย์ชนไม่มีอยู่ในโลกเลย จนกระทั่ง จักรพรรดิไซรัสมหาราช (Cyrus the Great) เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
หลังจากยึดเมืองบาบิโลนได้ จักรพรรดิไซรัสก็เปลี่ยนแปลงสังคมไปอย่างสิ้นเชิง พระองค์ทรงประกาศปลดปล่อยทาสทั้งหมด แล้วพระองค์ยังทรงประกาศด้วยว่ามนุษย์ทุกคนมีสิทธิในการเลือกชีวิตและเลือกศาสนาของตัวเอง ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นชนกลุ่มใดก็ตาม พระราชดำรัสของพระองค์ได้ถูกจารึกลงบนกระบอกดินเผา ที่รู้จักกันในนามว่า “The Cyrus Cylinder” และด้วยสิ่งนี้เอง สิทธิมนุษยชนก็ถือกำเนิดขึ้น
Thanks Credit: http://www.baanjomyut.com/library_2/origin_of_civilization/03.html
Note* ไซรัสมหาราชเป็นกษัตริย์ที่นักเขียนยกย่อง และปลื้มเป็นฮีโร่มากค่ะ เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แต่งนิยายเรื่อง นากัลด้วย
ถ้าใครสนใจเรื่องของ Cyrus the Great อีก ตามไปอ่านที่ลิงค์นี้ได้นะคะ :)
http://en.wikipedia.org/wiki/Cyrus_the_Great
-
:ling1:
แล้วอย่างนี้เมื่อไรท่านเซอซัสกับนากัลจะได้พบกันอีกล่ะคะ ไม่ใช่ว่าพอเจอกันอีกที ท่านเซอซัสมีอีหนูคนใหม่เสียแล้วนะคะ!
-
ตบเข่าฉาด!!!
พร้อมตะโกนว่า ว่าแล้ววว!!! 555
คิดอยุแล้วเชียวว่าเซอร์ซัสต้องเป็นเชื้อพระวงศ์แหงมๆ
ป๊าดดด มีภารกิจติดตัวที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
แล้วมาติดใจเด็กน้อยหอยสังข์อายุแค่12 555
โชตะค่อนจริงๆ
อโนดิสยังไม่ตาย เรื่องนี้ก็เคยตะหงิดๆอยุเหมือนกัน
เอาเป็นว่า อยากรู้ว่านากัลจะยอมเป็นไส้ศึกต่อท่านบาลิธ
เรื่องนี้จะจบยังไงน้ออ รออ่านอยู่นะค้าาา
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น ตื่นเต้นทุกตอนเลย สงสารนากัลมาก ชีวิตผกผันตลอด แต่ตอนไปคงจะมีแต่อิสรภาพแล้ว
-
:katai5: อยากรู้ตอนต่อไปแล้วงาาา อยากรู้ว่าเซอซัส จะเอาใครมาเป็น เนอร์กาลคนใหม่ด้วย
อโดนิสแมนจัง :hao6:
อีหนูนากัลสู้ๆนะ จะเปน แจค สแปโร่วก้คราวนี้ละ ฮ่าๆๆๆๆ :katai2-1:
-
อย่างนี้นากัลกับเซอซัสจะได้เจอกันอีกมั๊ยเนี่ย
สงสารทั้งสองคนเลย :ling1:
-
สมกับชื่อเรื่อง---THE JOURNEY OF NERGAL---จริงๆ
จากอยู่ในซ่อง---ได้เข้าวัง---ไปปราบโจรป่า---นี่จะไปบ้านเซอร์ซัสอีกแล้ว
แค่ภาคแรกเองนะเนี่ย---กว่าจะจบไม่รู้จะต้องไปอีกกี่ที่นะ
+ เป็ดจ้า
-
คิดถึงท่านเซอมากมาย
อโดนิสยังไม่ตาย
อั๊ยย๊ะ ทำมะดาที่ไหนอ่ะ 0,0
-
ถ้าอิงประวัติศาสตร์ก็แปลว่าบาบิโลนต้องแพ้ใช่ป่ะค่ะ
ก้ออยากให้แพ้นะสงสารชาวยิว
แต่ไม่อยากให้ท่านบาลิธตายอะ T^T
-
อืม เรื่องมันซับซ้อนกว่าที่นะเนี่ย
สงสารนากัลอ่ะ เซอซัสด้วย :hao5:
-
ถ้าอิงตามประวัติศาสตร์ ยังไงเปอร์เซียก็ต้องชนะสินะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงบาลิธก็อาจจะต้องตายสิ :serius2:
แล้วนากัลจะได้เจอเพื่อนไหมน้ะ เห้อมาต่อซะทีเถอะ :serius2:
-
:z2: สนุก อยากอ่านอีก
-
omg
-
:z2: :z2: :z2:
อยากอ่านอีก
-
ตอนแรกคิดว่าจะดราม่า แบบนากัลเข้าใจผิดใหญ่โตเสียแล้ว
-
========44 ชีวิตใหม่========
ท้องฟ้าก่อนพระอาทิตย์จะตกกลางมหาสมุทร เปนภาพที่แปลกตาจังเลยฮะ ริ้วแสงอาทิตย์ผสมกับเมฆก้อนมหึมา กลายเป็นสีีส้มอมม่วง …ขอบคลื่นกำลังกลืนแสงนั้นช้าๆจนเงาสุดท้ายหมดไป
คลื่นลมกำลังพาเรือลำนี้ และตัวผม ออกห่างจากผืนดินแห่งบาบิโลนเนีย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมรู้จัก แต่ผมจะไม่ร้องให้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกแล้ว
ในที่สุด ผมก็เข้าใจแล้วฮะ ว่าความเจ็บปวดแท้จริงคืออะไร ความเจ็บปวดไม่ใช่รอยแผลที่ลูกค้าทำร้าย ไม่ใช่สงครามหรือมีดดาบที่น่ากลัว แต่ความเจ็บปวดแท้จริง คือสิ่งที่ทำให้หัวใจคนๆหนึ่งแตกสลาย และจำเป็นต้องละทิ้งความฝันทั้งหมดไป
….
ผมคงไม่ได้กลับไปที่บาบิโลนอีกแล้ว…ใช่ นั่นคือสิ่งที่อโดนิสพยายามบอก
ผมมองมันเป็นครั้งสุดท้าย … จนแผ่นดินสีทองแดงเหลือเพียงเส้นริ้ว และถูกคลื่นน้ำเงินโถมทับหายไป
ผมจะลืมได้ อีกซักร้อยปี? แต่ผมก็จะกลายเป็นผู้เฒ่านากัล ถ้าถึงตอนนั้น ผมจะตายรึยังนะ ? ผมจะมีหนวดขาว ยาวเฟื้อยรึเปล่า แต่ถ้าผมไม่ลืม…ผมก็ต้องตายไปพร้อมๆกับความลับอันเจ็บปวด
นั่นไม่ใช่โชคชะตา ผมบอกตัวเอง ต้องไม่ใช่แน่ๆ
อโดนิสอธิบายเรื่องทั้งหมด เรื่องท่านเซอซัส แผนการณ์ พ่อของท่านเซอซัสก็คือ กษัตริย์แห่งเปอร์เซีย ไซรัสมหาราช ผมขนลุกเมื่อคิด แต่ท่านเซอซัสไม่ใช่เจ้าชาย…เขาเป็น ‘ลูก’ของผู้หญฺิงธรรมดา แต่ก็เป็นลูกของไซรัส เขาจึงต้องรับใช้กษัตริย์ …ท่านเซอซัสต้องเดินทางมาเป็นไส้ศึกในวังบาบิโลนตั้งแต่ยังเล็กๆ …
ที่ผมหยุดคิดไม่ได้คือ ท่านเซอซัส ต้องทรยศท่านบาลิธงั้นหรอ? ตอนนี้อะไรๆก็ดูเป็นไปได้ ตั้งแต่ที่ผมเป็นส่วนหนึ่งของแผนการณ์สงครามบ้าๆนี่ และ ท่านเซอซัสเคยคิดจะหลอกใช้ผม แค่นั้นมันก็บีบอัดในตัวผมจนจุก
“นากัล- -ท่านเซอซัสเล่าให้ข้าฟัง เขารักเจ้านะ เขาถึงเลือกทำแบบนี้- -” อโดนิสเดินมาจับผม ที่พนักเรือ
“ช่างเถอะฮะ”
“วันหนึ่งผมจะเข้าใจเอง…” ผมมองคลื่น“ พี่ชายผมเคยพูดว่าเมื่อเราโตขึ้น ทุกๆอย่างที่เคยสงสัย ผมจะเข้าใจมันไปเอง- - จนผมอยากจะกลับไป ไม่รู้เสียใหม่ ” พี่โจมาร์พูดไว้
อโดนิสยิ้มบางๆก่อนจะลูบใหล่ผม เขาคงคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่ออีกแล้ว
ท่านเซอซัสบอกจะหา เนอร์กาล คนใหม่…งั้นผมคงไม่มีประโยชน์อะไรต่อแล้ว
ซักพัก เสียงพวกคนเรือโดนสั่งทำงานกันแซงแซ่ เดี๋ยวพวกเขาคงต้องเข้าไปจุดไฟใต้ท้องเรือ…อโดนิสก็ต้องทำงานเช่นกัน และผมควรจะต้องไปช่วยเขา คนบนเรือเยอะแยะเลย ฉะนั้นมันคงไม่ใช่คืนหนาวเหน็บสักเท่าไหร่
เพราะผมจะต้องอยู่ให้ได้
//////////////////////////////////////////////////////////////////
…
…….
…
…..
..
วันอาทิตย์แรก ของเดือนมีนาคม ไอหมอกได้จางลงหมดแล้ว
ถนนดินร่วนแห้ง และน้ำในทะเลสาบก็อุ่นขึ้น นี้คือสัญญาณว่า ฤดูไบไม้ผลิกำลังมา
ยอดหญ้าพริ้วสไวสู้แสงแดดในไร่ยูเทนส์ เกิดเป็นสีทองวิบวับ
ทุ่งที่เคยเงียบสงัด และหนาวเย็น เมื่อเดือนมกราคม บัดนี้ค่อยๆเปล่งสีสันของไม้นานาพันธ์ เกวียนส่งของจากถนนใหญ่เหนือแนวป่าคงจะเริ่มทยอยมาภายในเดือนนี้
ถ้ามองจากยอดเขาที่ผมกับบาลี่ยืนอยู่ จะเห็น ‘โรงสีข้าวยูเทนส์’ ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก ด้านหลังคือเนินเขาเล็กๆที่ผมชอบไปนอนเล่น
“หวานปากล่ะสิ ” ผมพูดกับบาลี่ ที่กำลังกินหญ้าเขียวอ่อนรื่นเริง… “บาลี่” เป็นม้าสีขาวเผือกและเป็นเพื่อนแสนดี ผมได้มันมาจากตลาดเก่า ตอนแรกๆ บาลี่ มีท่าทางอ่อนแอ แต่รู้สึกว่ามันมีบางอย่างเหมือนผม ความไม่เข้าพวก แต่สุดท้ายมันกลับกลายเป็นม้าแกร่งที่สุดในย่านนี้ ทำสถิติลากข้าวได้ตั้งเก้าถัง
“อิ่มก็ไปกันได้แล้ว ถึงตาอาหารเย็นของข้าแล้วนะ”
…
ผมควบบาลี่กลับมาที่โรงสีข้่่าว ก็ตกเย็นแล้ว ได้กลิ่นอาหารหอมๆลอยกรุ่มกริ่มมาจากใต้หลังคากระท่อม ผมไม่รอช้า
“นากัลกลับมาแล้ว !” เสียงต้อนรับแจ่มใจ
“อะไรกันนี่!!” ผมอุทาน “ทำใมทำอาหารมากมายขนาดนี้ ?”
บนโต๊ะไม้โอ๊คยาว มีทั้ง หมูอบน้ำผึ้ง ปลานึ่ง ซอสสลัด ลูกพีช องุ่น ขนมปังอบนม และ ไวน์??
“ไวน์มาจากไหน”
“มาจากพ่อค้าชาววัง….โรงสีข้าวของเรา กลายเป็นโรงสีอันดับหนึ่งของเมือง ที่มีพ่อค้าจากตลาดวังเปอร์เซียร์มาซื้อ และ มอบรางวัลให้ พวกเราจึงได้เกวียนใหม่และถังไวน์หมัก” ผู้เฒ่าชาร์ลีกล่าวที่หัวโต๊ะ
“ สุดยอดไปเลยฮะ ผู้เฒ่า! แล้วไหนแก้วผมล่ะ ฮ่าๆๆ ”
พี่จาเว็ดเดินเข้ามาพร้อมกลิ้งถังไวน์บนพื้น “ฮ่า!! แด่โรงสียูเทนส์ เจ้านากัล!!” เขาสวมกอดผม “เป็นรางวัลที่เราทำงานหนักมาตลอดหนึ่งปีเต็ม แล้วนากัล…เจ้าต้องกินมากที่สุด พวกน้องๆตกลงแล้ว ว่าจะยกหนึ่งถังให้เจ้า อีกถังให้อโดนิสตอนเขาล่องเรือกลับมา ส่วนนอกนั้น พวกข้าลุยเอง”
ผู้เฒ่าชาร์ลีหัวเราะกระแอ้ม ผมมองไปรอบๆ และเห็นรอยยิ้มของทุกคน ของพี่น้องผม จาเว็ด แท็บ รูจ และ ซาวี พวกเด็กๆชาวไร่ยูเทนส์ ที่ช่วยกันทำงานอย่างรักใคร่กลมเกลียวมา ตลอดหนึ่งปีเต็ม ของการอยู่ที่นี้- - ใช่ฮะ…ผมอยู่ที่ไร่ยูเทนส์มาหนึ่งปี อายุ 14 และ สูงขึ้น 15 เซนติเมตร
“งั้นก็มากินกันเลย…” น้องเล็กซาวีพูด เจ้าเด็กผมแดงตกกระ ที่เป็นนักโม่ข้าวที่เก่งที่สุด
“เดี๋ยวสิ” ผู้เฒ่าสั่ง เด็กๆทุกคนขยับเล็กน้อย ก่อนจะกุมมือชิดคาง หลับตา
“ขอบคุณ ชีวิต” ทั้งหมดพูดพร้อมกัน
นั่นคือสิ่งที่ผู้เฒ่าสอนให้เรานับถือ และเป็นเพียงสิ่งเดียว
“ทานแล้วนะครับ!!” พวกเราตะโกนลั่น พร้อมแย่งกันตักอาหาร
..
.
เรือกังหันแดงของอโดนิส ได้พาผมมารู้จักบ้าน บ้านจริงๆ ณ ไร่ยูเทนส์ บนเนินเขาสีเขียว…
‘บ้าน’ แบบที่ผมสมควรจะมี อโดนิสพูดอยู่บ่อยๆ แต่ยามนี้ผมไม่ค่อยสนใจว่าคนอื่นจะพูดว่าอะไรแล้วล่ะฮะ
ผมเพิ่งเรียนรู้ได้เดี๋ยวนี้เอง ว่าแค่เราทำในสิ่งที่เรามีความสุขก็พอแล้ว ไม่ต้องรู้ว่าถูก หรือผิด เพราะชีวิตก็เป็นสีเทาๆแบบนี้แหละ คุณบังคับโชคชะตาไม่ได้เสมอไป
ที่สำคัญมากที่สุดก็คือ ผมอ่านหนังสือได้แล้วฮะ โดยไม่ต้องเรียนในวังอะไรทั้งนั้น เริ่มจากที่เฒ่าชาร์ลีเอาหนังสือนิทานปลวกกินมาให้ผมเริ่มอ่าน แล้วผมก็นั่งคัดตัวอักษรตาม หนังสือนิทานเล่มนั้นรวมเอาคำศัพท์ที่ใช้ในชีวิตประจำวันไว้มากมาย …แต่มันก็ไม่ง่ายในทีแรก
ผมใช้เวลาหลายเดือน จุดตะเกียงกลางดึกอ่านหนังสือ ยามที่ พวกพี่น้องชาวโรงสีหลับกันหมดแล้ว
และนั้นก็คือตอนที่ผมได้อ่าน เทพนิยาย กิลกาเมช ผู้ยิ่งใหญ่แห่งดินแดนเมโสโปเตเมีย และ ประวัติศาสตร์แอสซีเรียน ต่อด้วย นิทานพื้นบ้านต่างๆ
ผมเจอแล้ว สิ่งที่ผมรู้สึกว่า เกิดมาเพื่อจริงๆ นอกจากยิงธนู ต่อเรือ และขี่ม้า…ใช่ฮะ ผมขี่ม้าและยิงธนูเก่งมาก หลังจากมาอยู่ยูเทนส์ การล่าสัตว์ก็จำเป็นบางครั้ง ส่วนอโดนิสก็สอนผมต่อเรือของเล่น อะไรๆที่ผมเคยคิดว่าคงทำไม่ได้ตอนเด็กๆ ผมก็ทำมันสำเร็จแล้ว …แต่ ผมมีความสุขตอนอ่านหนังสือมากที่สุด ที่สวยงามไปกว่านั้น คือผมฝันฮะ อย่างที่ไม่เคยฝันมาก่อน
“ผมมีความฝันกับคนเขาแล้วฮะ” ผมบอกอโดนิสเมื่อปลายอาทิตย์ ก่อนที่เขาจะลงเรือเที่ยวสุดท้ายของหน้าหนาว
“ผมฝันว่า ผมต่อเรือขนาดมโหฬารเลยนะ โดส แล้วบนดาดฟ้าเรือก็มีคอกหมูด้วย ส่วนท้องเรือมีห้องสมุดกว้างๆ แบบในวัง แล้วผมก็ได้อ่านทุกเล่มเลย…ผมฝันแบบนี้จริงๆนะฮะ ไม่ได้โม้…ผมเจอนิยายที่เป็นตัวผมเองในเรื่องน่ะ แล้วก็รูปวาดผมอยู่บนหลังม้า ผมยาวปลิวๆแบบโดสเลยฮะ แต่ผมเท่กว่า เพราะผมยิงธนูด้วย”
โดสหัวเราะลั่นท่าเรือ จนต้องวางหีบของลง เขากอดคอผม
“ยิงธนู ขี่ม้า อ่านหนังสือ” อโดนิสส่ายหัว “ข้านึกไม่ถึงจริงๆ แถมเจ้ายังทำกำไรมากมายให้โรงสีข้าวอีก…”
“นากัล ข้าเดาทางเจ้าไม่ถูกเลยจริงๆ …ข้าเคยคิดว่าตัวข้าเองน่ะ เหมือนใบไม้ที่ปลิวไปตามสายลมแล้วนะ แต่เจ้าน่ะ …นากัล ” อโดนิสหัวเราะ ผมสีทองสะท้อนแดด “เจ้าเป็นนกตัวน้อย ที่ปลิวมาไกลมากๆกว่าที่คิดนะ…”
เขามีแววตาภูมิใจ
เดือนนี้ผมคิดถึงอโดนิสเป็นพิเศษ นึกถึงสิ่งที่โดสพูด…ใช่ ชีวิตผมคือนกน้อยที่ยังบินไม่แข็ง และปลิวไปตามสายลม
…
หลังพวกเราทานอาหารค่ำแสนสุขเสร็จ ก็ช่วยกันเก็บล้าง… เราเพิ่งส่งข้าวงวดสุดท้ายไปเมื่อเดือนที่แล้ว ช่วงนี้ต้องรอเตรียมดิน ก่อนจะพร้อมหว่านเมล็ดพันธ์
“ข้าต้องอ้วนจนคราดดินไม่ไหวแน่ๆ” รูจเรอออกมาลั่น คว่ำตัวลงบนเตียงฟูก
จาเว็ดกับแท็บ จุดตะเกียง เตรียมเล่นเกมส์ลูกเต๋ากันอีกทั้งคืนแน่ๆ ผมเดินไปเปิดหน้าต่างให้ลมเย็นๆเข้า ก่อนจะปีนบันใดเตียงสองชั้น และล้มตัวลงนอน
========
“พี่จาเว็ดฮะ”
“หืม? ”
พี่ยกคิ้ว พี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง สูบใบชาเงียบๆ ผมเหม่อมองควันลอยออกไปในความมืด
“ทำใม? นอนไม่หลับ?”
“อือ” ผมหัวเราะหึๆขึ้นจมูก “ตั้งปีหนึ่งแล้วเนอะ ที่อโดนิสพาผมมาอยู่ที่นี้”
“ข้าอยู่ที่นี้มาสามปีแล้ว…เจ้าเพิ่งมาอยู่ได้แค่ปีเดียว แต่ทำอะไรได้มากมาย จนคนแถวหมู่บ้านไกลๆเขาล่ำรือกันหมด”
ผมหัวเราะ พลิกหมอนเล่น “เพราะผมชอบถือธนู ขี่ม้า ไปมาแบบอัศวินไง…เลยกลายเป็น นากัล ผู้พิทักษ์โรงสี”
พี่จาเว็ดอมยิ้ม ปล่อยควันใส่หน้าผม
“ ปีหน้าข้าอาจจะออกไปกับอโดนิส” พี่บอก
“ห้ะ?”
“เรือรบจากเปอร์เซียเมื่อต้นปี ก็แพ้บาบิโลนตรงฝั่งกัฟล์… รอบนี้ พระราชาจะนำทัพเอง ทางหลวงประกาศรับทหารใหม่ อายุข้าได้สิบหกพอดี ”
“แล้วโรงสีล่ะ ” ผมค้าน
“เจ้าก็ขึ้นมาเป็นพี่ใหญ่ไงนากัล ฝากดูแลน้องๆตอนที่ เจ้าแท็บไปหลีหญิงด้วย”
“ผมนึกว่าพี่มีความสุขที่นี้?”
“นากัลพอเกิดสงครามใหญ่ แถวนี้จะขาดแคลนมาก ข้าวทั้งหมดก็ต้องส่งเสบียงรบ ผู้เฒ่ายังไม่ได้บอกเจ้า…คนแถวนี้จะอดยาก ”
“แต่เรามีไร่! เรามีผลไม้ตั้งมามายนะพี่ ไหนจะ วัว แพะ เราแอบเก็บตุนไว้ให้มากเข้า ผมจะขยันทำงานสามเท่าเลย…เมล็ดข้าวไรย์ยังเหลือ- -”
“อย่า! อย่าขยันไปมากกว่านี้ ผู้เฒ่าไม่อยากเป็นเศรษฐีตอนหง่ำเหงือก แถมเตะปี้ปไม่ดังแล้วหรอก ฮะๆๆๆ”
ผมปาหมอนใส่พี่จาเว็ดขำๆ ถอนหายใจ
“แต่ก็ใจหาย พอพี่บอกจะไป… ”
“อโดนิสเป็นโจรสลัดอยู่แล้ว ทางหลวงจ้างเรือเขาร่วมรบ … ข้าไปเป็นทหาร ถ้ารบสำเร็จก็กลับมา อาจจะได้ทองมาเป็นชั่งก็ได้ ข้าจะลองถามอโดนิสดู เมื่อไหร่เขาจะเข้าฝั่ง?”
“เขาบอกว่าเดือนหน้า ในจดหมาย”
“อืม…” พี่จาเว็ดถุยน้ำลายออกไปนอกหน้าต่าง ลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าสกปรก ผิวออกแดดของพี่เริ่มกลับมาขาวแล้ว ถ้าพี่ยังอยู่ต่อเพื่อหว่านเมล็ดข้าว ก็คงจะดำกว่านี้อีก เฉกเช่นผม
ผมไม่ขาวแล้วฮะ…ผิวของผมเป็นสีแทนอ่อนๆ ร่างกายแข็งแรง…ผมไม่ได้ใส่น้ำหอมฉุนๆของในวังมาเป็นปี จนลืมกลิ่นไปแล้ว…ผมไม่เหมือนนากัลที่ผมเคยเป็นเลยแหละ …. เพราะผมได้รู้จักความรักรูปแบบอื่น พวกเด็กๆชาวโรงสีต่างเป็นเด็กพลัดถิ่น ที่โดนอโดนิสจับมารวมตัวกันอยู่ที่นี้ แต่เราก็มอบความอบอุ่นให้กันและกันเสมอ
ใช่ บางทีผมก็ยังฝันถึงเรื่องเก่าๆ เช่นตอนรับลูกค้า ชีวิตในวัง ..คนที่ผมเคยรู้จัก ... แต่มันไม่สำคัญแล้วล่ะฮะ!! เพราะตัวตนเก่าของผมกำลังจืดจางลงไปเอง โรงสีข้าวไม่ใช่เพียงแกะเปลือกของข้าวออก มันแกะตัวตนเก่าผมออกไปด้วย
พี่จาเว็ดกรนดังออกมาจากเตียงข้างล่าง ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะจุดตะเกียง…และคว้าจดหมายเก่าเขรอะ ออกมาคลี่- -
ในแสงไฟแวววาว ผมเพ่งมองลายมือ และตัวอักษร จดหมายที่ให้ชีวิตใหม่กับผม แต่ก็ทำลายหัวใจเก่าไปเช่นกัน… ผมอ่านจนมาถึงข้อความสุดท้าย
ข้าต้องการให้นากัลมีชีวิตที่ดี และเหนือสิ่งอื่นใด มีอิสรภาพ อย่างที่เขาควรได้รับ…
ข้ารักเด็กคนนี้
เซอซัส
“ขอบคุณฮะ” ผมกระซิบ
ผมพับมันกลับ จุมพิตเบาๆ “ขอบคุณชีวิต”
=========================================
ตอนหน้า 45 จบภาคหนึ่งแล้วนะคะ :hao6: ... ขอบพระคุณผู้อ่านและติดตามอย่างสูงค่ะ :katai5: ขอโทษที่มาต่อช้า มีงานให้ทำตลอดไม่ว่างเลย แต่ยังจะมาเรื่อยๆนะคะ :กอด1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
ม่ายยยยยยย จะจบแล้วเหรอฮ่ะ อ๋อๆ ภาค1 งิงิ :ling1: :ling1: :ling1:
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พูดไม่ออก ดีใจมากๆที่มาต่อ อย่าหายไปนานอีกเลยนะ รักเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
ตอนนี้เป็นตอนสรุปรวบยอดหลายๆเรื่องเลย
ที่น่าทึ่งคือนากัล ไม่น่าเชื่อ เวลาปีนึงเปลี่ยนนากัลน้อยให้เป็นนากัลคนปัจจุบันได้ขนาดนี้ ถ้าท่านเซอซัสมาเห็น "เจ้าเด็ก" ของท่านตอนนี้จะรู้สึกอย่างไรนะ
นากัลมีความสุขแล้ว ยินดีด้วยจริงๆ
ที่เหลือคือเหล่าท่านๆ ฝั่งกระนู้น เป็นอย่างไรกันบ้างหนอ
-
คิดถึงสองท่าน
ท่านบาลิทจะได้พบกับโดสไหม :mew2:
-
เจ้ย จะจบภาค 1 แล้วเฮ้อ ดีไปอย่างน้อยก็แค่จบภาค
แต่จะจบภาคแล้วท่านเซอซัสอยู่ไหนหละคร๊า จะกลับมาไหม
หรือมาอีกทีตอนภาค 2 เลย
-
รอภาค2อยู่เรื่อยไป คงไม่นานแรมปีอีกหรอก :hao3: :hao3: :hao3:
-
กรี้ด ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?
อ่านจดหมายแล้ว น้ำตาคลอนะ...ซึ้ง รักแท้
รออ่านต่อจ้า
-
อ่านแล้วจี๊ดด คิดถึงยักษ์เซอซัสแทนนากัลเลย ตาลุงนี่เมื่อไหร่จะมานะ
เจอนากลัเวอร์ชั่นนี้จะเป็นยังไงเนี่ย
-
นากัลลลลล
คิดว่าตาฝาดดดดด
โฮวววว เจ้ากลับมาแล้ววว
กลับมาแบบจะจบภาคหนึ่งแล้วด้วย
ขอให้ได้เจอท่านเซอซัสอีก
ฮืออออ
-
ดีใจที่นากัลรู้สึกรักชีวิต แล้วก็เข้าใจอะไรมากขึ้น แอบซาบซึ้งไปกับนากัล
-
ชีวิตน้องหนูนากัลดีขึ้นเยอะเลย อ่านแล้วอยากจะยกนากัลให้อโดนิสรับไว้เป็นสามีในอนาคตเสียเลย ฮ่าๆๆๆ
สลับขั้ว นากัลก็คงทำได้ นางเป็นนายเอกที่หนังเหนียว ถึก ทรหดที่สุดตั้งแต่เคยอ่านนิยายมา
ขอบคุณที่ยังมาต่อ นึกว่าทิ้งกันไปเสียแล้ว ลืมชื่อตัวละครที่ไม่ใช่ตัวหลักไปหมดแล้ว
-
เก็บไว้ในหนึ่งความทรงจำเรืองดองเค็มเลย 55++ เรือ่งนี้ นากัลเอ๊ย คนเเต่งดองหนูจนเค็มแล้ว
ขอไปอ่านตอนเก่า ๆก่อน
-
ดีใจกับนากัลด้วยนะที่เริ่มชีวิตใหม่แล้วววววว
รอตอนจบภาค1อยู่นะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาต่อแล้วดีใจแง้ จะจบภาคแรกแล้ว :hao5:
เดี๋ยวต้องคอมโบอ่านใหม่อีกรอบ แอบลืมตัวละครไปหลายตัวเลย o13
-
จบภาคหนึ่ง อย่างเวิร์ค!!!!.... จบได้ดี ดีมากจริงๆ... รอวันที่เซอซัสจะได้นากัลไปอยู่เคียงข้างอีกครั้ง!!!
-
อารมณ์ตอนเห็นเรื่องนี้อัพเดท :a5: 5555
ต้องกลับไปย้อนอ่านตอนที่แล้วอีกรอบ
ดีใจมากกกกกก ที่มาต่อ :pig4:
-
ขอบคุณที่มาลงต่อ
+ เป็ดจ้า
-
กรี๊ดดด มาแล้ว ไม่ได้ตาฝาดจิง ๆ
-
:serius2: พลาดเรื่องนี้ได้ไง อ่านมา2 วัน สนุกมาก โดยปกติชอบอ่านหนังสือเกียวกับประวัติศาสตร์อยู่แล้ว พอได้อ่านเรื่องนี้เพ้อเลย จินตนาการถึงบรรยากาศสมัยนั้น อยากอ่านภาค 2 ต่อแล้ว อ่ะ จะรอเน้อ :L2:
-
:pig4: :pig4: รอตอนจบภาค 1 อยู่น่าาาา
-
45.1 : จากมหาสมุทร
ผมตื่นมาอย่างสดชื่นตอนเช้า ทักทายผู้เฒ่าซึ่งนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียง …ก่อนจะรีบไปตักน้ำ และผสมอาหารม้าให้เจ้าบาลี่กิน พี่จาเว็ด และแท็บเอาเกวียนออกไปขนของตั้งก่อนอาทิตย์ขึ้น
“นากัล ” ผู้เฒ่าเรียก ตอนที่ผมหิ้วถังน้ำกลับมา “เจ้าตะวันฉาย…มานั่งคุยกับข้าสิ มา!”
“วันนี้ผมต้องไปเอาสารที่ท่าเรือฮะ”
“ดี รีบๆไป แล้วมาบอกข้านะ ว่ากังหันแดงจะเทียบฝั่งเมื่อไหร่ มีธุระต้องจัดแจงกันอีกมาก”
“ผู้เฒ่า เมื่อวานพี่จาเว็ดพูดเรื่องจะไปเป็นทหาร อะไรหรอฮะ ” ผมย่นคิ้ว
ผู้เฒ่าหัวเราะ “ฮ่ะ! จาเว็ดโตเป็นหนุ่มแล้ว… ข้าก็แก่ตัวลงไปมากแล้ว …แต่สงครามยังไม่จบสิ้นเสียที ยืดเยื้อมาเป็นปีๆ ข้าว่าปีนี้คงเป็นปีสุดท้ายแล้ว ก่อนเปอร์เซียจะขาดแคลนกันครั้งใหญ่…ข้าอยู่มาตั้งแต่สมัย แคมไบซิสที่1…ก็พยายามจะยึดบาบิโลนจากพวกคาลเดียน แต่ไม่สำเร็จในคราว ….อาณาจักรบาบิโลนของเจ้านะ นากัล เจริญรุ่งเรืองถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นนครอันน่าเกรงขามที่สุดในตะวันออกกลาง และอาจจะรุ่งเรืองที่สุดในโลกด้วยซ้ำ”
ผู้เฒ่ากล่าว นิ้วมือเหี่ยวย่นค่อยๆฉีกเนื้อนก
“ข้าไม่รู้ว่าไซรัสมหาราช พระองค์มีแผนการณ์อย่างไร ข้าเห็นอโดนิสเล่าๆอยู่ แต่ข้าขี้เกียจจะฟัง ….หนังสือในหัวข้าเป็นพันๆเล่มกำลังจมหาย …ข้าไม่อยากนึกอะไรนอกจากเรื่องพืชผลอีกแล้ว”
ผู้เฒ่าชาร์ลีเคยเป็นบรรณารักษ์ในเขตวังเปอร์เซีย และสนิทกับท่านเซอซัสตอนเด็กๆ แต่เมื่อวัยของท่านล่วงเลยมา ท่านเซอซัสจึงให้มาดูแลไร่ยูเทนส์ แต่ชาวโรงสีไม่เคยรู้เรื่องอดีตของผม อโดนิสสั่งห้ามไว้ บอกว่าผมเป็นเด็กรับใช้ในวัง ที่หลงมาตลาดทาส- -
มีเพียงผู้เฒ่าเท่านั้นที่รู้ความจริงเรื่องผมเป็นสนมของท่านบาลิธ โอรสของกษัตรย์เนบูนิดัส และเรื่องความสัมพันธ์กับท่านเซอซัส
ทว่า ผู้เฒ่าก็ไม่เคยปริปากพูดเรื่องนี้เลยซักครั้งเดียว … ผมไม่รู้ว่าท่านลืม หรือท่านอยากให้ผมลืมกันแน่...
“ผู้เฒ่าไม่คิดว่าเปอร์เซียจะชนะหรอฮะ?” ผมเอ่ย
“ข้าไม่รู้” เขากระแอม “ข้าไม่สนใจเรื่องภายนอกเช่นนั้นหรอก นากัล…จำที่ข้าสอนได้ไหม ว่าอะไรสำคัญที่สุด”
“ชีวิตและความสุขฮะ”
“ดีจริงๆ เจ้าตะวันฉาย” ผู้เฒ่ายิ้ม
ผมหัวเราะ ผู้เฒ่าบอกว่า ผมของผมเหมือนแสงตะวันฮะ เวลาผู้เฒ่าอารมณ์ดีก็มักจะเรียกผมอย่างนั้น
“สงครามจะชนะหรือแพ้ สุดท้ายพวกเราก็ต้องรับผิดชอบชะตาชีวิตของตนเองอยู่ดี ดี หรือ เลว ถูก หรือ ผิด เจ้าจงเป็นนายของชีวิตตัวเอง
นากัลเจ้าเป็นเด็กฉลาด ขยันจนอ่านออก เจ้าต้องได้ดิบได้ดีวันหน้าแน่ ”
“ผมมีความสุขแล้วฮะ” ผมยิ้มจากใจจริง “ยูเทนส์คือบ้านผม ไม่ใช่บาบิโลน”
“ดี…ดีแล้ว” ท่านกล่าว ก่อนจะเหม่อมองยอดหญ้า
ผมขี่ม้าออกมาจากไร่ยามสาย เข้าสู่ถนนใหญ่และควบยาวไปเรื่อยๆ
--หนึ่งปี ที่ไม่มีท่านเซอซัส มีเพียงจดหมายฉบับนั้น ที่จะอ่านบ้างเป็นครั้งคราว
ในบางทีผมอ่านหนังสือเรื่องนักรบสมัยก่อน ก็นึกถึงท่านเซอซัส เพราะยอดนักรบแห่งเปอร์เซียก็มีลักษณะเหมือนท่านเซอซัสหมด ร่างกายสูงใหญ่ราวหินผา ผมดำขลับ และ ท่าทางขึงขังดุดัน
แต่ผมสาบานว่าไม่มีใครมีดวงตาแบบท่าน
….ดวงตาสีน้ำตาลสุกสว่าง และไฟที่พริ้วไหวอยู่ภายใน
ผมมีชีวิตใหม่ที่ท่านเซอซัสมอบให้แล้วฮะ- - แต่ตัวท่านกลับไปอยู่ในความฝันของผมแทน ไม่รู้ว่าจะมีวันที่ได้เจอกันอีกรึเปล่า …
เว้นเสียแต่อย่างเดียว
ถ้าเปอร์เซียชนะ และท่านเซอซัสได้กลับบ้าน
นั่นคือทางเดียวที่ เราจะได้เจอกันอีก….
= = = =
แดดร้อนทาบทับบนผิวผม ระหว่างควบเจ้าบาลี่ลงเนิน… ผมเริ่มเห็นเกวียนผ่านไปมา และหมู่บ้านใหญ่ขึ้น จนกระทั่งมาถึงตลาดท่าเรือ มีเสียงทะเลกระทบฝั่งอันคุ้นเคย
ยูเทนส์ห่างจากตัวเมืองเปอร์เซียไม่มาก และใกล้กับท่าเรือพอดู ผมมัดบาลี่กับเสาไม้…ลมทะเลพัดชู่ ทำเอาขนม้าของมันปลิวสวย
ผมเดินเข้าไปในโรงสาร วันนี้พลุ่กพล่านจังเลยฮะ ผมควรจะมาเร็วกว่านี้
“ขอโทษนะฮะ” ผมชนกับชาวเรือท่าทางนักเลงนายหนึ่ง
เขาสบถ แต่ผมไม่สนใจ
ผมหาหมายเลขกรงนกของเรือกังหันแดง แล้วก็เจอ นกสวาโลว์สีน้ำเงิน* กำลังกินผลนัทอยู่ .. ผมใขกุญแจเปิดกรง และแก้มัดเชือกจดหมายที่เท้าของเจ้านกออก
จดหมายที่ตราประทับ เรือกังหันแดง สามสี่ฉบับ คงเป็นข่าวครามจากอโดนิส ผมเก็บทั้งหมดลงกระเป๋า และเดินออกมา
พอดีจังหวะผมกำลังจะปีนขึ้นอานเจ้าบาลี่ ก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่ง- -
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวดำแดง… เอ้ะ นักเลงชาวเรือคนนั้นเองแหละ ที่ผมชนตะกี้ เขากำลังยืนนิ่งมองผมอยู่ที่สะพานเรือ
…
เป็นวินาทีนิ่งสงัด
.
บาลี่ร้องฮี่ในลำคอ จนผมปล่อยเชือกออก สายตาไม่ผละจากคนคนนั้น
ไม่น่าใช่? แต่ว่า ภาพสะพานเรือที่ทอดยาวเบื้องหลัง ก็โผล่ย้ำความทรงจำให้เด่นชัด
สองปีแล้วสินะฮะ
“นากัล?” เขาเอ่ยเรียกชื่อผมก่อน และเดินเขามา ร่างสูง ผิวคล้ำ และกลิ่นปลาทะเล - -กลิ่นของการผจญภัยที่ผมสูดยามที่อยู่บนหลังของเขา
เขาดูไม่มั่นใจว่า ผมคือนากัลรึเปล่า…แน่สิ ผมสูงขึ้นตั้งศอกหนึ่ง แถมผิวแทน ผมยาวปะบ่าแบบอโดนิส
“พี่…โจมาร์?”
เขาพยักหน้า เห็นได้ชัดว่ามือเขากำลังสั่น
พี่ตัวใหญ่ขึ้นมาก…ผมสีดำสั้นติดหนังหัว ต้นแขนมีรอยแผลลึกหลายที่ …มีท่าทางนักเลงแบบไม่เคยมีมาก่อน พี่เปลี่ยนไปมากๆ พอๆกับผม
“พี่หายไปไหนมา?”
ไม่รู้ว่าทำใมผมถึงพูดแบบนั้น พี่โจมาร์ชะงักกับคำถาม แล้วเราก็ขำออกมาทั้งคู่
เรามองหน้ากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ….
แต่แล้ว พี่ลูบผมที่ปรกหน้าผากผมออก จ้องเข้ามาในตาสีฟ้า…ตาของพี่ยังเหมือนเดิม ดวงตาของคนที่ปั้นของเล่น ให้เด็กข้างถนน และโสเภณี..อย่างผม
เป็นวินาทีอันอึดอัด - - ทันใดนั้น เขาก็โถมตัวใส่ผม! วงแขนรัดรอบผมแน่น พี่คงรู้ว่าผมผอมแค่ไหน..
“ขอบคุณ…ขอบคุณที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่”
ผมกอดเขากลับ … พี่โจมาร์จริงๆ ร่างกายของพี่…ผมจำได้ ผมได้ยินเสียงลมหายใจข้างหู ลมหายใจของผมกับพี่สั่น เพราะยังไม่กล้าเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ
“ผมดีใจที่พี่กลับมา” ผมพูดซ้ำๆ น้ำตาใหลนองหน้า
ดีใจที่พี่กลับมาในชีวิตใหม่ของผม…
บางทีอาจจะเป็นพี่โจมาร์ก็ได้ ผมได้ยินเสียงในหัวตัวเอง
บางทีอาจจะเป็นเขา
---------------------------------------------
ขอบพระคุณผู้อ่านและคอมเม้นท์ทุกคนนะคะ
ยังไม่จบตอน 45 นะคะ ขอโทษที รีบมาลงก่อนเลย ตอน 45.2 ลงพรุ่งนี้ค่ะ :)
cloud9
-
หึ่ย!!! .... เอาวะ... โจมาร์ ก็โจมาร์!!!
-
เซอร์ซัสจะตามมาใช่มั้ยอ่ะ
-
นึกว่าจะเป็นท่านเซอร์ซัสซะอีก มาเจอกิ๊กเก่าอีกคนซะงั้น
-
ไม่เอาโจมาร์อ่ะ เอาเซอซัสมานะ
-
น่าสงสารแท้ :mew2:
-
เย่ มาต่อเร็วๆกำลังลุ้นเลย
-
เห็นม๊ะป๋าเซอ
ปล่อนหนูนากัลให้คอยจนเขาจะไม่คอยเธอแล้ว
ถ้านากัลเปลี่ยนใจไปหาป๋าโจจริงๆ เค้าจะไม่เชียร์ป๋าเซอแล้วนะ
:angry2:
-
เซอซัส
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดี :heavenใจจังที่กลับมาต่อแล้ว :sad4:
-
:pig4: :pig4:
-
เจอโจมาร์ซะงั้น
-
:o12ไม่นะเราเชียร์ท่านเซอซัส อยากให้เป็น พระเอกที่สุดแล้ว
-
รอตอนต่อไป :mew1:
-
ปูเสื่อรอ... :katai2-1:
-
เจอรักแรกซะง้านนนนนนน
ลุ้นทั้งชีวิตและความรักของนากัลค่ะ เป็นเรื่องที่รอมานานมากจริงๆ พอได้อ่านแล้วก็คิดถึ๊งคิดถึง
รอตอนถัดไปนะคะ จุ๊บๆ
-
อินมากค่ะ รออ่านภาคสองแทบไม่ไหว
-
นั่นนะสิ อาจจะเป็นพี่โจมาร์จิงๆก็ได้ :hao4:
ถ้าอิตาเซอซัสไม่โผล่มาสักที
นู๋กัลจะได้ไม่ต้องรอแบบลมๆแล้งๆ :mew2:
-
รอนานแล้วน๊าาาาาาาาาาา
ไหนว่าลงพรุ่งนี้ไงอ่า :hao5:
ปอลิง.อยากอ่านภาคสองแล้ววววว ลุ้นๆ :hao7:
-
รออยู่นะคะ
ขอบคุณมาก สำหรับงานเขียนแนวนี้ ชอบมาก
-
เริ่สคะจบเเบบนี้ดีที่สุดคะพี่โจมาร์เป็นพระเอก เกลียดอิเสอสัสบาลิสห่าเหวมากรุมเอายิ่งกว่านี่หรอคนรักไม่ต่างกับ อิเนนันตาร์เลยพักก่อนนนนอ้างโน่นนี่สารพัดเว่อเกลียดเเนวนิยายเเบบเลวเเล้วมาเเต่งเเก้ตัวให้ทีหลังไม่ชอบเลยย o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
จะได้เจอเซอซัสอีกมั้ยอ่ะ
แล้วเซอซัสลืมนากัลรึยังหนอ เหอๆ
เป็นยังไงกันบ้างก็ไม่รู้
ท่านบาลิธอีกอยากรู้จัง
-
Journey Of Nergal
45.2 ตอนจบ ภาค 1
ยามบ่ายที่ไร่ยูเทนส์ของเรานับเป็นเวลาที่สวยงามที่สุด ยอดข้าวขยับช้าๆอยู่ในแสงสีเหลืองอ่อน เมฆรูปร่างเหมือนปุยนุ่นกำลังลอยอืดๆผ่านท้องฟ้าไป ลมเย็นจากฝั่งทะเล ทำให้เด็กๆชาวไร่ทำความสะอาดโรงสีข้าวกันอย่างรื่นเริงวันนี้ และ มีแรงช่วยของพี่โจมาร์ด้วย ผู้เฒ่าต้อนรับเขาอย่างดี ยิ่งพอรู้ว่าเป็นทหาร ท่านสั่งน้องซาวีเปิดถังไวน์อันใหม่เตรียมไว้เลย
ทุกคนเข้าไปพักเหนื่อยกันหมดแล้ว โดยมีผมและพี่โจมาร์นั่งอยู่หน้าระเบียงบ้านไร่สองคน
พี่พูดถึงกิล …พี่เจอกิลเมื่อสามเดือนที่แล้ว กิลไปกับพวกพระเปอร์เซีย กิลคงจะร่ำเรียนเพื่อรับใช้ในศาสนะ กิลบอกพี่โจมาร์ว่า คลาดกับผมที่เอคบาทาน่า ไม่รู้ว่าผมอยู่หรือตาย --แค่กิลกับผมรอดมาได้ก็ปาฎิหารมากแล้ว พี่บอก…. ผมคิดว่า โชคเข้าข้างพวกเราจริงๆ พี่บอกว่า ส่งกิลเข้ามาในวังเพราะเป็นห่วงผม แต่พี่หลีกเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่อง เนอร์กาลและคำทำนาย โดยที่ผมเองก็ยังไม่อยากถาม
หลังจากพี่ออกจากบาบิโลน พี่เล่าถึงการเดินทางข้ามน่านน้ำ และเจอพวกโจรสลัดเปอร์เซียจับตัว …พี่เองก็ปางตาย แต่ด้วยความฉลาดของพี่ เขาพิสูจน์ความสามารถจนพวกเขายอมรับ ว่าจะจงรักภัคดีกับแผ่นดินใหม่ได้ …ปีหนึ่งผ่านไป ในที่สุดพี่จึงได้เป็นพลเมืองเปอร์เซีย และเป็นทหารเรือรับจ้างพิเศษ…
“หนึ่งปีของพี่ช่างคุ้มค่าจริงๆ” ผมบอกอย่างชื่นชม “ผมยังจำวันนั้นได้เสมอ…”
พี่เลิกคิ้ว ถามซื่อๆ “จำวันไหน?”
ผมหัวเราะอุบ “วันที่พี่บอกให้ผมจำชื่อ ‘เปอร์เซีย’ ไงฮะ- - ผมแทบจะท่องเข้าไปในวังเลยนะ แล้วก็ เอ้อ--กังหันสีฟ้า ที่พี่ให้ผม ผมเสียดายมากเลยตอนทำมันหายไป… ตลกดีนะฮะ บังเอิญที่มันเป็นชื่อของ เรืออโดนิสด้วย เรือกังหันแดง…แล้วก็- -”
ในฝันของผมครั้งหนึ่ง ผมเคยเห็นท่านเซอซัสมอบกังหันสีแดงให้
“แปลกจริงๆ” ผมพูดเสียงเลื่อนลอย “ทำใมชีวิตผมถึงเกี่ยวโยงอะไรกับ กังหันลมนักก็ไม่รู้”
“กังหันลมเป็นสัญลักษณ์ของอิสรภาพไง นากัล…” พี่บอก มือโอบคอผม
“หรอฮะ… ” ใช่สิ- - มันเป็นเป็นสายลมแห่ง อิสรภาพของผม ที่พัดจนมาถึงที่นี้
ผมยิ้มแก้มแดงให้พี่ “แล้วผมก็ไม่ลืมวันที่ - -พี่พาผมไปขึ้นเรือด้วย…”
พี่ชะงักไป… แต่ใบหน้าหนุ่มกร้านไม่มีแววเขินอายเช่นแต่ก่อน
พี่ยกมุมปาก “พี่ก็ไม่เคยลืมคืนนั้นเหมือนกัน…”
“…”
“ - - ที่นี้ เจ้าพร้อมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ข้าฟังรึยัง? ว่าเจ้ามาโผล่เป็น นากัลแห่งโรงสีข้าวเปอร์เซียได้ยังไง” พี่รีบเอ่ย
“ฮะๆๆๆ ถ้าผมเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว พี่สัญญาผมอย่างหนึ่งได้มั๊ย?”
“อะไร?”
“พี่ต้อง..” ผมยิงฟัน “ช่วยผมทำความสะอาดโรงม้าพรุ่งนี้นะ ฮ่ะๆ”
“เจ้าเบื้อก” พี่ขยี้หัว
“ได้สิ พี่อยู่ท่ีนี้ได้อีกเป็นอาทิตย์ กว่านายกองจะเรียกรวมครั้งสุดท้าย”
“หรอฮะ! ดีเลย” ผมยิ้มอ้อน “งั้นเราคงมีเวลาเล่นกันอีกเยอะ”
“ฮ่าๆๆ เปลี่ยนจากของเล่นเป็นธนูกับดาบสินะ ”
ระหว่างที่ผมเล่าให้ฟังว่า ผมมาโผล่ที่ชายฝั่งเปอร์เซียได้ยังไงตั้งแต่ตอนบ่ายๆ ผมเล่าทุกๆอย่าง ตั้งแต่เรื่องสงครามที่เอคบาทาน่า จนมาตลาดทาส เจออโดนิส อยู่บนเรือกังหันแดงเป็นอาทิตย์ๆ จนมาถึงไร่ยูเทนส์บ้านเกิดท่านเซอซัส …. ผมตั้งใจข้ามเรื่องราวในวัง ของผม ท่านบาลิธและ ท่านเซอซัส….
ตลอดเวลา พี่โจมาร์นั่งตั้งใจฟัง แววตาของพี่มีทั้งประหลาดใจ ขบขัน ห่วงใย และอึ้งทึ่ง ราวกับไม่เชื่อว่าทั้งหมดเกิดขึ้นได้
“โอ้ การผจญภัยของนากัล…” พี่พูด เขายืดหลัง ถอนลมหายใจยาวเหมือนเหนื่อยแทนผมทั้งหมด- -
“สรุปคือ ณ ตอนนี้ เจ้าอยู่ในความดูแลของ อโดนิส ฟีเรลล์? โจรสลัดหนึ่งในเก้ากองทัพ ภายใต้ไซรัสมหาราชน่ะหรือ?”
ผมพยักหน้า
“ใช่ โดสเป็นผู้ปกครองผม …และนี่ผมก็ไว้ผมยาว เพราะอยากเหมือนโดสด้วย ” ผมรวบปลายช่อผมมาไว้ด้านข้าง ตอนนี้ผมยาวเกินไหล่แล้วแฮะ
“เจ้านี่สุดยอดเลยจริงๆ ข้าไม่เคยเจอใครมีพลังชีวิตมากมายแบบเจ้ามาก่อน…นากัล” พี่ส่ายหัว สายตาภาคภูมิ “แล้วเรื่องในวัง- -เจ้าจะพร้อมเล่าให้ข้าฟังเมื่อไหร่? ”
ผมครุ่นคิดคำตอบ “ยังไม่ใช่ตอนนี้นะฮะ”
เงยหน้ามองสีหน้าพี่ ทว่าสายตาพี่สงบ
“ตกลง…แล้วแต่ใจเจ้าเลย ถ้าเจ้าพร้อมเมื่อไหร่ พี่รอได้เสมอ”
“ฮะ”
ผมรู้สึกปรอดโปร่ง - -มองใบหน้าที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็กๆ ผมรู้จักพี่โจมาร์ตั้งแต่ผมอายุ 7-8 ขวบ เห็นพี่ตอนเป็นเด็กหาปลาอายุ 13 พี่ก็โดดเด่นกว่าคนอื่นๆแล้ว ตอนนี้ พี่กลายเป็นชายหนุ่มแข็งแร็ง เป็นทหารที่ดูน่าเกรงขาม
“นี่พี่ก็อายุ 19 แล้วสินะฮะ”
“ใช่”
“ทำใมพี่มีแผลพวกนี้เยอะจังฮะ” ผมเขยิบมาชิด ลูบรอยบาดบนต้นแขนเขา
พี่อมยิ้ม “ที่ระลึกช่วงเวลาอันยากลำบากน่ะ…แล้วก็บาดแผลจากการฝึกดาบกับเพื่อนทหารด้วย บางที แผลเป็นก็มีข้อดีนะ นากัล- -มันเตือนเราว่าเราต้องผ่านอะไรมาได้บ้าง… ”
“…ว่าเราเข้มแข็งแค่ไหน” ผมต่อ…หากแต่กำลังพูดถึงบาดแผลที่อื่น นอกจากร่างกาย
“อืม..”
พี่โจมาร์พ้นลมทางจมูก มองผมไม่ละสายตา… ราวกับว่าจะก้มลงมาจูบ
แต่พี่ก็ไม่ได้ทำ
…
.
“เราเข้าบ้านกันไหม? ” เขาโพลงแก้ความอึดอัด
ผมกระเด้งตัวขึ้น “ใช่ฮะ พวกพี่ๆคงทำอาหารกันอยู่ ”
“ได้ พี่จะรอกินฝีมือแกนะ เป็นค่าจ้างก่อนจะใช้พี่ ให้ทำความสะอาดโรงม้าพรุ่งนี้”
เราสองคนหัวเราะ พี่กอดคอผมเข้าประตูบ้านไป
================================
ห้าวันผ่านไปแล้ว ตั้งแต่ผมเจอพี่โจมาร์ - - บรรยากาศของโรงสีข้าวเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้น ผมยังไม่ชินเลยฮะ
พูดจากใจก็คือ ผมคิดว่าหนีตัวตนเก่าของผม มาพ้นแล้ว โรงสีข้าวกำลังฟอกอดีตผมออกไป ทว่า การปรากฎตัวของพี่โจมาร์ ทำให้ย้ำเตือนว่า ผมเคยเป็นใคร….
ผมสับสนฮะ- -และ เวลาผมสับสน ผมจะต้องการอโดนิส เป็นพิเศษ เพราะโดสเป็นคำตอบของหลายๆอย่าง เป็นภาพสะท้อนความแข็งแกร่งที่ผมอยากมี ผมจึงตั้งหน้าตั้งตารอโดสปลายเดือนนี้ มากกว่าครั้งไหนๆ
พี่โจมาร์พักอยู่ที่โรงเตี้ยมแถวท่าเรือของพวกทหาร ปกติตอนกลางวัน เขาจะขี่ม้ามาเล่นกับผม วันนี้พี่บอกว่า เรือเหมันต์จะเทียบท่า เขาเลยมาหาผมตอนกลางวันไม่ได้ แต่จะมากลางคืนแทน
ผมนั่งอ่านหนังสือรออยู่ใต้แสงเทียน ในโถงบ้าน เด็กชาวโรงสีหลับกันหมดแล้ว ซักพักผมก็ได้ยินเสียงกุกกักหน้าประตู
“นากัล พี่เอง!”
ผมปรี่ไปเปิดประตู ฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดทหาร
“พี่ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อ…” ม้าของพี่กระโดดโลดเต้นอยู่ด้านหลัง “ออกไปขี่ม้าเล่นกัน นากัล”
ผมอดไม่ได้ กระโจนสวมกอดเขา รู้สึกสุขใจฮะ
พี่ตกใจนิดๆแต่หัวเราะในลำคอ
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ เจ้าน่ะ เวลาดีใจก็สุดแสนจะดีใจเนื้อเต้น เวลาเสียใจก็ร้องให้งอแงเสียงดัง”
เราควบม้ากันรวดเร็ว ราวกับจะบินไปกลางอากาศ …ลมกลางคืนตีพัดหน้า และผมปลิวว่อน แต่เราไม่ใส่ใจ …ไร่ยูเทนส์ตอนกลางคืนในแสงจันทร์ ก็สว่่างและสวยอย่าบอกใครเชียวฮะ เสียงหมาจิ้งจอก และ นกฮูก แว่วมาให้ได้ยินเบาๆ แต่ฝี่เท้าบาลี่และม้าของพี่โจมาร์ดังกลบถนนดินร่วน
ผมแทบจะไม่รู้ตัวว่าผมหัวเราะใส่พี่ตลอดเวลา พี่ควบมาเบียด แซงหน้าผม- -เราแข่งกันไปจนลงเนิน ใกล้ทะเลสาบมากขึ้นเรื่อยๆ
“ใครถึงทะเลสาบทีหลัง!! ต้องกินเห็บม้า!!” ผมตะโกนบ้าบอ พาเจ้าบาลี่ไปข้างหน้าให้เร็วที่สุดอย่างไม่คิดชีวิต
แน่นอนว่าผมถึงก่อนฮะ เพราะพี่โจมาร์ไม่เร่งควบเลย
“ฮ่า! ผมถึงก่อน พี่ต้องกินเห็บม้า” ผมกระโดดลง ทำหน้าทะเล้น เหงื่อท่วมตัวเลย
พี่ดูไม่เหนื่อยซักนิด เขาค่อยๆลงจากม้า ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปชน และแกล้งกำเห็บไปแปะหน้าพี่
พี่โจมาร์หัวเราะลั่น จับผมรัดไว้
เราดึงกันดึงกันมาอยู่ซักพัก พี่ก็ปล่อย…
“นี่ เด็กโรงสีข้าวอย่างผมจะไปสู้แรงทหารเปอร์เซียอย่างพี่ได้ยังไง มันไม่ยุติธรรมเลยนะฮะ!”
“เจ้านี่ ยังบ้าๆบอๆอยู่เลย”
“ผมเคยบ้าๆบอๆที่ไหน?” ผมขมวดคิ้ว ดึงเชือกมัดผมออก เพราะมันยุ่งไปหมด
“ตอนเด็กๆไง…มีอยู่วันนี้หนึ่งที่มาดามปล่อยให้ออกมาเล่นที่สนามทราย แล้วข้าไป- -”
“ผมไม่อยากพูดเรื่องมาดาม” ผมเสียงแข็ง
“….” พี่เจื่อนลงทันที “นากัลพี่ขอโทษ”
“พี่ไม่ผิดหรอกฮะ” ผมเดินฉับๆไปนั่งลงตรงขอนไม้ หน้าทะเลสาบ “ผมแค่ไม่อยากพูดเรื่องอดีตตอนนั้นอีกแล้ว …”
“ข้ารู้…ข้าลืมนึกไป”
พี่ตามมานั่งข้างๆ สายตาพี่เป็นห่วง ชุดทหารเรือเปอร์เซียสง่างามดีเหมือนกันนะ
เราสองคนมองริ้วน้ำในความมืดกันเงียบๆ
“ตอนนี้ เจ้ามีชีวิตใหม่ที่ไร่ยูเทนส์แล้ว…ทุ่งนาป่าเขา ทะเลสาบ …เจ้าได้อยู่ที่ที่สวยงาม” พี่มองรอบๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ข้าว่าเจ้าสมควรได้รับมันแล้วล่ะ”
“ใช่ฮะ ชีวิตใหม่ ทั้งหมด เลย” ผมรับมาแล้ว สิ่งที่ท่านเซอซัสเลือกมอบให้ … แสงดาวเป็นประกายบนผืนน้ำ
“พี่ก็เช่นกัน” เขายิ้ม ใบหน้าเข้มนั่นสดใส
…พี่หล่อจัง
อยู่ๆผมก็รู้สึกเขิน แบบที่ไม่เคยรู้สึกมานาน…พี่คงดูออกแล้วสินะฮะ
ขอนไม้ส่งเสียงเอียดเบาๆตอนเราขยับใกล้กัน
หรี่ตาลงตอนพี่เข้ามาใกล้ - -จนเสียงธรรมชาติรอบๆห่างออกไป
แล้วพี่ก็จูบผม
สัมผัสอุ่นนุ่มบนริมผีปาก บางเบา…ก่อนจะหนักเน้น พี่โอบแขนรอบเอวผม ผมกอดพี่กลับเหมือนสัตว์น้อยที่ยังกลัวๆอยู่
นานแค่ไหนแล้วนะ? ที่ไม่มีคนจูบผม
พี่ดูดริมฝีปากล่างผม นิ้วมือสางผมผมเบาๆ ..หวานจังฮะ
เราลืมตาเพื่อมองหน้าอีกฝ่าย
“ฮ่ะๆๆ” เราขำแก้เขินออกมาพร้อมกัน
ผมไม่รู้ว่านี่คืออะไร คงเป็นการเริ่มต้นใหม่รึเปล่า?
“กลับบ้านกันดีกว่า …ไปย่างปลากินกัน” พี่ชวนง่ายๆ
“ปลา?พี่เอาปลามา” ผมตื่นเต้น
“ใช่ พี่ห้อยทิ้งไว้หน้าระเบียงก่อนออกมา” พี่บอก ดึงแขนผมยืนขึ้น ปัดเศษดินบนก้น
“พี่ฮะ” ผมพูดเสียงอืดๆ “ผมไม่ใช่เด็กเก้าขวบแล้วนะฮะ”
“เจ้าจะเป็นเด็กกี่ขวบ ข้าก็จะปัดก้นให้เจ้าไปตลอดน่ะแหละ …เจ้าเป็นเด็กที่สกปรกที่สุดเท่าที่ข้าเคยรู้จักเลย”
“แต่พี่ก็ชอบผมที่สุด” ผมยิงฟันแป้น ไม่สนใจว่าพี่โจมาร์จะทำท่ากระอั่กกระอ่วน
ผมจุมพิตพี่อีกครั้งเร็วๆ และรีบกระโดดขึ้นอานม้า หันขวับมาพูดเสียงดัง “ผมดีใจที่พี่กลับมาหาผม”
“ข้าก็ดีใจที่ข้าหาเจ้าจนเจอ”
“เรากลับบ้านกันเถอะฮะ” ผมยิ้มกว้าง ควบม้าไปพร้อมๆกับพี่โจมาร์ ภายใต้แสงจันทร์สุกสว่าง
ใช่ ผมรักท่านเซอซัส ความจริงหนึ่งเดียวที่ผมต้องยอมรับ
แต่ผมไม่รู้อนาคต และพี่โจมาร์ …พี่ ของผม ผมอาจเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่ได้นะ… แล้วมันก็จะสงบสุขสินะฮะ
แต่ผมไม่รู้ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...กังหันลมยักษ์จะพัดผมไปทางไหนอีก ผมไม่กล้าฝันถึงสายลมข้างหน้าตอนนี้
…ต้องจนกว่าสงครามจะหมดสิ้น ผมสัญญากับตัวเอง
เมื่อสงครามจบ ผมถึงจะฝันอีกครั้ง
และ ผมจะบินได้ด้วยตัวเอง ต่อให้มีกังหัน หรือไม่มีก็ตาม
อวสาน ภาคหนึ่ง---------------------------The Journey Of Nergal-------------------------------
(http://khongthe.com/wallpapers/nature/sky-bird-43360.jpg)
-
คุยกับผู้อ่าน :L1:
จบภาคหนึ่งแล้ว เย้!!! ต้องขอขอบพระคุณท่านผู้อ่านทุกๆคน ที่ผ่านการเดินทาง อันสุดแสนจะยาวนาน (แรมปี) ครั้งนี้มากับเจ้าหนูน้อยนากัลนะคะ :L2: ต้องขอบขอบพระคุณกำลังใจ คอมเม้นต์ทั้งหมด มันมีคุณค่ากับนักเขียนเสมอค่ะ เป็นสิ่งที่ทำให้เขียนมาได้เรื่อยๆ ถึงแม้แต่ละตอนจะคลอดออกมาได้ยากเย็น เนื่องจากเมื่อก่อนเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยหนัก แต่หลังจากนี้คงจะสบายขึ้นมากแล้ว :katai2-1:(เย้)
เดี๋ยวจะตกใจว่านักเขียนจะหายไปไหนหลังภาคหนึ่งจบ ไม่หายค่ะ ก็ลงภาคสองต่อตามกันได้เลย
แต่ทั้งนี้เป็นการอวสานภาคแรก จึงอยากคุยกับผู้อ่านเยอะๆหน่อยค่า
บอร์ดนี้เป็นบอร์ดที่อบอุ่นมากๆ นักเขียนดีใจและสนุกเวลาที่ได้อ่านความคิดเห็นต่อ ทั้งตัวนากัล เซอซัส บาลิธ พล็อตเรื่อง และอื่นๆ
ต้องสารภาพตามตรงว่า การเขียนนากัลเป็นเรื่องที่ยากมากๆค่ะ ในช่วงแรกๆก็ยังง่ายหน่อย เพราะเซตติ้งไม่ซับซ้อน แต่พอโครงเรื่องเริ่มกว้างขึ้น รายละเอียดการเมือง สงครามซับซ้อน ไหนจะ การพัฒนาอารมณ์ของนากัลอีก ก็เจ้าหนูยังต้องโตอีกเยอะ พร้อมๆกับประวัติศาสตรืที่เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ...ไปๆมาๆ ชักจะเชื่อจริงๆแล้วว่า มีนากัลอยู่ในประวัติศาสตร์จริงๆ (แต่งเองเพ้อเอง) :katai5:
นักเขียนทราบว่ามีข้อผิดพลาด ทั้งสะกดคำ ต่างๆนาๆ (ในรวมเล่มแก้หมดแล้วนะคะ)ต้องขอบคุณที่เข้ามาบอกกัน และยังอ่านนิยายต่อ อิอิ ในรวมเล่มจะมี ภาคผนวคเป็นสัดส่วนหน่อย แล้วก็บทความเกี่ยวกับ Pederasty ในยุคนั้น และ ประวัติไซรัสมหาราช บวกตอนพิเศษ ฯลฯ
ภาคสองจะได้รู้อะไรด้าน บาลิธ อโดนิสมากขึ้นแน่นอนสำหรับคนที่รอ...ใบ้ว่า มี 1st POV character เพิ่มมาหนึ่งตัว นอกจากนากัลค่า แล้วท่านเซอซัส ลุงโจรใส้ศึกก็ยังไม่หายไปไหนนะคะ เพียงแต่จะกลับมายังไง ต้องติดตามค่า :hao3:
ยังไงก็ พร้อมลุย อีกในภาค2 นะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
ด้วยรักอย่างยิ่ง
Cloud9
-
รอภาคสองนะคะ
สู้ๆ
-
รอภาคสองเหมือนกัน
-
ขอบคุณครับ จะรอภาคสองนะครับ จะต่อในกระทู้เดิมหรือป่าวครับ
-
ขอคาระวะนักแต่งจริงๆ ในที่สุดก็จบภาค1
5555 ล้อเล่น ขอคาระวะในจินตนาการของคนแต่งจริงๆ
ขว้างขวางมาก ดูเนียนเหมือน เป็นเรื่องในประวัติศาสตร์จริงๆ
จะรอติดตามภาคสองนะ อยากให้ท่านเซอซัสกลับมาเร็วๆ
อยากเห็นฉากหวาน
-
อ่านเรื่องนี้มานาน รู้สึกเหมือนรู้จักนากัลจริงๆเหมือนกันค่ะ
ในที่สุดภาคแรกก็จบลง นากัลเราก็โตขึ้นเยอะเลย
ภาคสองนี่เซอซัสจะกลับมามีบทมั้ยน้า
-
ขอบคุณเช่นกันค่า ผูกพันกับเรื่องนี้ ทั้งเจ้าหนูน้อยนากัล ท่านเซอซัส ท่านบาลิธ พี่โจมาร์ และอีกหลายๆ คนเลย :-[
รอภาคสองนะคะ ภาคนี้แม้จะจบกับพี่โจมาร์ แต่เรายังเชื่อว่าท่านเซอซัสเป็นพระเอก :impress2: ภาคสองโผล่มาเร็วๆ น้า เรื่องราวจะเป็นอย่างไรหนอ
คนเขียนอย่าหายไปนานอีกนะคะ
-
รอภาค 2 ค่ะ :katai2-1:
-
คิดถึงเซอร์ซัสสุดละ เพราะนากัลโมเอ้สุดๆ ก็ตอนอยู่กับเซอร์ซัสเนี่แหละ พูดเลย!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นึกว่าจะได้รำลึกความหลังกับพี่โจมาร์ซะอีก
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายสนุกๆและดี---มีคุณภาพอีกเรื่องหนึ่งเท่าที่เคยอ่านมา
+ เป็ดจ้า
-
:haun4: ติดตามมาตลอด ดีใจมากที่คนเขียนมาต่อจนจบ
รอภาค2
-
คิดถึงท่านเซอซัสเหมือนกัน :mew1: :mew1:
ยังไงก็ปูเสื่อรอภาคสองจ้า
:katai2-1:
-
ติดตามมาตั้งแต่เริ่ม สนุกมากค่ะ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ
รอภาค2เย้!!
-
โจมาร์เป็นคนดีนะ แต่ถ้านากัลคบกับโจมาร์ โจมาร์ก็น่าสงสารแย่ เพราะอิตาลุงเซอร์ซัสแกกลับมาแน่ๆ
รอภาค 2 ต่อ ยิ่งเดายิ่งไม่ถูก ฮ่าๆๆ
ขอบคุณคนแต่งที่มาต่อจนจบค๊าบบ
-
ฟิน ชอบเรื่องนี้มากจ้า
ไม่มีคำใดจะบอกอีก 555 รู้แต่ชอบ
สู้ๆนะคนเขียนนนน
-
เพิ่มตามมาอ่่านค่ะ อ่านแล้วหยุดไม่ได้จริงๆค่ะ เริ่มอ่านตั้งแต่9.00-5ทุ่ม เป็นอะไรที่ติดมากจริงๆ
สนุกมากเลยค่ะ ได้ทุกรสชาติเลยทั้งหวาน หื่น เศร้า ตื่นเต้น บลาๆ
เป็นนิยายที่แต่งยาวนานข้ามปีมากเลย แต่บังเอิญเปิดมาเจอตอนที่จบแล้วพอดี55
จะรอติดตามภาคสองนะคะ :L2:
-
อ่านจบครบทุกตัวอักษรฮะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 และเราอินมากด้วย
ตอนนี้รอคอยภาค2อย่างใจจดใจจ่อเลยนะ
-
จบแล้ว...
เริ่มต้นใหม่ได้สวยนะเด็กน้อย แต่ก้อนั่นแหละ กังหันจะพัดไปทางไหนหนอ...
แอบคิดถึงพ่อพระเอกในใจ แอบไปซ่อนที่ไหนหนา?
รออ่านภาค 2 แน่นอนจ้า...
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้เพราะว่าอยากอ่านแนวโชตะค่อน ><
ตอนแรกที่อ่านเรื่องนี้นี่แบบอึ้งมาก ไม่เคยอ่านนิยายย้อนยุคขนาดนี้ แต่คือแต่งอิงประวัติศาสตร์ได้สนุกมากเลยค่ะ
ตอนที่นากัลยังอยู่กับมาดาม แล้วต้องรับลูกค้า สงสารนากัลมากเลย นากัลต้องพบเจอเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เก้าขวบ T T
แต่หลังจากที่นากัลเข้ามาในวังแล้ว เป็นอะไรที่แบบสนุกสุดๆ ชอบมากเลย อ่านแล้วติดหนึบรวดเดียวจนถึงตีสาม วางไม่ลงจริงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้นากัลแล้วก็คนแต่งนะคะ อยากอ่านภาคสองต่อแล้ว เนื้อเรื่องน่าติดตามมากจริงๆ
สู้ๆนะคะ o13
-
ยังไม่เคยลองอ่านเลยค่ะ
รู้แต่ว่าต้องสนุกแน่นอน :hao6:
ยังไงจะอุดหนุนหนังสือ ภาค 1 ที่ตีพิมพ์กับสำนักไร้กรอบนะคะ
(แต่ต้องรอประมาณสิ้นเดือนก่อนค่ะ เงินเดือนออกช่วงนั้น)
-
ชอบค่ะ แปลกดีไม่ค่อยเจอแนงโชตะย้อนบุค
-
เพิ่งได้เห็นเรื่องนี้ด้วยความบังเอิญและเพิ่งอ่านจนจบเดี๋ยวนี้เองค่ะ
รู้สึกตัวเองโชคดีมากๆที่ได้มาอ่านจนจบโดยที่ไม่ต้องรอ 5555+ :heaven
ชอบคำว่าขอบคุณชีวิตและความสุขมากๆ ไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่านั้นแล้วสำหรับคนคนหนึ่ง
ชอบเรื่องนี้ สนุกมากๆค่ะอ่านจบแล้วอยากวิ่งไปซื้อหนังสือมาอ่านต่อ(อยากให้วางขายภาค2ด้วยเลย555)
จะรอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
สนุกมากค่ะ รีบๆมาต่อนะคะ
-
:mc4:
โหย ดีใจกับตัวเองจริงๆที่อ่านจบแล้ว โชคดีจริงๆที่มาเจอเรื่องนี้และได้มาอ่าน
ปกติไม่ค่อยชอบนิยายแนวประวัติศาสตร์อะไรมากนักหรอก เพราะกลัวอ่านไม่รู้เรื่อง
แต่ยอมรับว่าเรื่องนี้ ทำให้ทัศนคติเปลี่ยนไป กลับกลายเป็นชอบประวัติศาสตร์ซะงั้น
คนแต่งเยี่ยมยอดมากๆ แต่งได้ดีมากๆ อ่านได้เพลิน ลุ้นระทึกไปตลอด ไม่ชวนให้น่าเบื่อสักนิดเลย
ทีแรกแอบตกใจที่นายเอกตัวดำเนินของเรื่องเป็นโสเภณีเด็ก แอบคิดไปว่าก็แรงเหมือนกัน
แต่พอได้อ่าน ได้ซึมซับไปกับตัวละคร ทำให้หลงรักเด็กน้อยนากัลอย่างไม่มีข้อสงสัย
นากัลช่างเป็นหนูน้อยนักผจญภัยซะจริง เซอซัส เราก็ชอบเน้อ แต่ขี้เกียจบรรยายล่ะ :laugh:
ท่านบาลิธ เราก็ชอบท่าน และตัวละครอื่นๆ ก็ดูมีสีสัน ช่วยทำให้เรื่องเข้มข้นน่าสนใจมากขึ้นไปอีก
พอคนแต่งชี้แจงว่าในส่วนของหนังสือไม่มีการตัดฉากใดๆออก (โดยเฉพาะฉากเอ็นซี :oo1:)
เราแบบว่า คิดไม่ผิดจริงๆ ที่จะได้ครอบครองนิยายเรื่องนี้
เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องนึงเลยค่ะที่ชอบมากๆ
รออ่านภาค 2 นะคะ จะเปิดทู้ใหม่ หรือต่อทู้นี้ ยังไงก็รีบมาเปิดภาค 2 เร็วๆนะค้าา
:L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณที่่แต่งนิยายดีๆ เรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันค่ะ
-
:z1: แป๊ะเวอร์!!! ขอบคุณค่ะ
-
รอภาค 2นะ :pig4:
-
เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่ทิ้งช่วงนานมากจนลืมไป มาอ่านอีกทีตอนคนเขียนลงภาคแรกจบพอดี
จะบอกว่าช่วงท้ายน้ำตาซึมเลย ยิ่งจดหมายของเซอร์ซัสด้วยแล้ว T^T ชอบเซอร์ซัสมากอะ คิดว่ายังไงพระเอกก็คนนี้แหละ ภาคสองคงได้รู้กัน
ได้เกร็ดความรู้ประวัติศาสตร์ด้วย อ่านแล้วมีสาระมากค่ะ สนุกตื่นเต้นเหมือนได้ผจญภัยไปกับนากัลเลยล่ะ
พออ่านจบก็อยากอ่านภาค 2 ต่อ อยากรู้เรื่องว่าเป็นยังไงมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ รอซื้อรวมเล่มด้วย ออกไวๆน้าาาาา
-
:hao5: :hao5: :m15: :m15:
ภาค 2 มาได้แล้วค้าาาาาาาาาาาา
ไม่อยากรอแล้ว อยากจะอ่านแล้ววววววววว
ปล.อังคารนี้จะไปโอนเงินค่าหนังสือแล้วค่ะ จะได้หนังสือมาครองแล้ว :mew1:
คิดถึงเจ้าหนูนากัลฮะ :กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้ๆ
-
ชอบสุดๆ
อินมาก แต่งดีมากกกกกกกกกกก ชะตาชีวิตคนนี่ช่างผกผันดีแท้
รอภาคสองอย่างใจจดใจจ่อ :katai4:
-
ภาคสองจะมาตอนไหนอะ อยาเจอเซอซัส
-
สนุกมากครับ อยากรู้ว่าเพื่อนๆสนมในวังเป็นไงบ้าง :katai2-1: : :katai3:
-
คิดเรื่องนี้จังเลยค่ะ อยากอ่านภาค2แล้ววว :o12:
-
รอภาค 2
-
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับการทำการบ้านมาอย่างดีและการสอดแทรกเกร็ดประวัติศาสตร์เข้าไป
ส่วนตัวชอบลักษณะการดำเนินเรื่อง และการบรรยายดีครับ มันสั้นๆ ไม่ใช่ภาษาหรูหราอะไรแต่ให้ภาพลักษณ์ที่ตรงและชัดเจน
เสมือนการเหวี่ยงๆเขย่าๆ ผสมกันอย่างลงตัว สั้นๆ แต่ก็แอบหวือหวาได้ครับ
-
หลงรักเรื่องนี้
เหมือนได้กลับไปอ่านวรรณกรรมแปลที่เคยชอบ
เจ้าเด็กน้อยทั้งๆที่ผ่านอะไรมามากมาย แต่หัวใจกลับบริสุทธิ์ขนาดนี้ได้
ช่างเข้มแข็งจริงๆ
ดีใจที่ได้อ่าน ขึ้นหิ้งนิยายเรื่องโปรดอีกเรื่องในใจเลยค่ะ
รอภาคสอง...จะดูซิว่าเจ้าลูกนกที่ปลิวตามลมตัวนี้ จะกางปีกบินโต้ลมไปในทิศไหน
สู้นะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
-
จบแล้วววววว
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากๆ
เป็นโชตะเรื่องแรกที่อ่านเลยนะคะ แปลกดีๆ
5555555555
ส่วนตัวชอบเรื่องแนวประวัติศาสตร์อยู่แล้ว
อ่านเรื่องนี้แล้วอินสุดๆ
อยากอ่านภาคสองต่อเร็วแล้วว
คิดถึงลุงเซอซัสมากเลย
ลุงดูรักน้องมากจริงๆนะคะ :hao5:
รออ่านอยู่นะคะสู้ๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
โอ้ยย สนุกมากกก ลุ้นระทึกตลอดด ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่านนิยายเรื่องนี้จบได้ ทีแรกกะเปิดอ่านข้ามๆ ไปๆๆมาๆๆ ติดซะงั้น โอ้ยยย ถ้ารุ้ว่ามีภาค 2 นะ แง้ๆๆๆๆๆ แล้วเมื่อไหร่ภาค 2 จะมาล่ะค๊า ลงแดงๆๆๆๆ แดดิ้นๆๆๆ แงๆๆ รอๆๆๆๆ ชูป้ายไฟเชียร์ บาลิธอโดนิส คู่นั้ก็ยังไม่เคลียร์ชัด ไม่เชื่อว่าโดสจะนอกใจท่านบาลิธ เข้าใจผิดใช่ม้ายยยยย คู่ลุงเซอซัสกะนู๋นากัล ก็ยังคลุมเครือ แถมต้องห่างกันอีก พี่โจมาร์ก็ดันเข้ามา อ้ากกก ค้างคาใจไปหมดดด มาต่อเร็วๆๆๆนะค้าาา ได้โปรดดดดดด
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
:hao7:
เกินบรรยาย
ขอบคุณมากมาย นะคับ
-
อยากอ่านภาคสองใจจะขาดแล้วววว :o12:
มาต่อทีเถอะค่ะ :hao5:
-
อยากอ่านภาคสองแล้ว
นานแค่ไหนก็รอนะคะ แต่ก็อยากให้มาเร็วๆ :กอด1:
-
สวัสดีค่า
กำลังจะกลับมาต่อ ภาค 2 นะคะ ในกระทู้ใหม่นะคะ เดี๋ยวจะเอาลิ้งค์มาลง ที่กระทู้นี้เลย ถ้าลงแล้วนะคะ
ไม่รู้ผู้อ่านลืมกันไปรึยัง แต่ว่ายังไงก็ต้องมาต่อให้จบตามสัญญาค่ะ (แม้ว่าจะนานมาก 55)
พอดีได้จังหวะว่างจากงานมาต่อพอดี แล้ว เอาเรื่องใหม่มาฝากให้อ่านกันเล่นๆค่ะ
อันนี้เป็นแนว ลึกลับ ดาร์ค แฟนตาซี คล้ายๆซีรี่ย์ที่มีหลายๆตอน หลายๆแก๊กค่ะ ถ้าใครสนใจ เข้าไปลองอ่านได้นะคะ
อันนี้ก่ำกึ่ง ระหว่างโชตะ เพราะตัวเอก โตกว่านากัลหน่อย อิอิ
(http://image.ohozaa.com/i/2ac/DMIJO8.png)
The Weirder Tales Series
นิทานประหลาด
โดย Cloud9
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42739.0
คิดถึงคนอ่านจ้าาาาา
cloud9
-
:pig4:
-
[color=tealชอบเรื่องนี้มากๆ เพิ่งได้อ่าน สนุกสุดๆ เรื่องในดวงใจอีกเรื่องค่ะ เพราะเพิ่งอ่านแนวนี้จริงๆ][/color]
o13 o13
-
รออ่านภาค2ค่าาา
-
ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆว่าจะอ่านฟิคแนวนี้
ปกติเราไม่อ่านนิยายประวัติศาสตร์ รู้สึกว่ามันเข้าใจยาก
คือเราเน้นอ่านเรื่อง ฮาๆ ใสๆมากกว่า
งงตัวเองอยู่กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ไง?
อ่านตอนแรกรู้สึกอึ้ง......เรื่องนี้่เนื้อหาแรง(นายเอกเป็นคุณโส แถมมีอะไรกับใครหลายคนอีก)
โดยปกติเราชอบอ่านแบบคู่ใครก็คนมัน
พออ่านมาถึงตรงท้ายเรื่อง มีเกร็ดความรู้..เหมือนได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์เรื่องที่เราไม่เคยรู้มาก่อน
อ่านแล้วได้ความรู้เยอะมาก...น่าสนใจดี......อ่านไปเรื่อยๆติดเลย....
คนเขียนแต่งสนุกน่าติดตาม ใช้ภาษาเข้าใจง่าย
คือเรื่องสงสาร เซอร์ซัส อยากให้คู่กับหนูนากัล เซอร์ซัสรักมากๆจริงๆนะ ยอมผิดแผนเพื่อให้คนที่รักมีความสุข มีอิสระ
ถ้านากัล ปันใจและมีอะไรกับโจมาร์ เราจะเสียใจมาก
น้องยังเด็ก โตขึ้นหวังว่าจะเข้าใจ แผนที่ทำมันเป็นอดีต พอได้รักน้องแล้วก็เปลี่ยนแผนไม่น่าโกรธเซอร์ซัส
ให้ร่างกายกับคนที่รักเราอย่างหมดใจดีกว่านะ เลือกทางเดินตัวเองได้แล้วนิ
ปล.รอภาค 2นะคะ :mew1:
-
จบแล้ว
อะจิงดิ
ภาษาไทยวิบัติหมด(นอกเรื่อง)
ยังไม่อยากให้จบเลย
แต่ก็นะ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
จะได้อ่านภาคสองแล้วววว ดีใจมากค่า :hao5:
-
ภาคสอง ในกระทู้นี้นะคะ
THE JOURNEY OF NERGAL 2
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43455 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43455)
ขอบคุณค่า
cloud9
-
อ่านจนจบแล้ว เย้ คิดถึงเซอซัส ต่อไปต้องได้เรียกลุงแน่ๆ555 สนุกมาก เลยค่ะ มันเป็นมากกว่านิยาย ชอบจริงๆ ขอบคุณนะคะ เจอกันภาค2โลดดดดด
-
ดีใจมากๆเลยค่ะ ที่มีภาคสองมาแล้ว :hao5:
-
ในที่สุดภาค 2 ก็มา :heaven
-
ทำไมไม่เคยเห็นเรื่องนี้ในบอร์ดเลยดีนะไปเจอในกระทู้แนะนำ นี่ถ้าไม่ได้อ่านคงรู้สึกเสียใจแน่เลย
สนุกมาก(ทั้งๆที่สระไอกับใอสลับกัน)แต่เราก็ยังอ่านอยู่เพราะมันสนุกอ่ะนากัลมันดูอ่อยเยาว์อ่อนวัยเยาว์วัย(ฮา)ถึงแม้จะกร้านโลกแต่ก็ยังมีความคิดที่ยังไงๆก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี(น่าร๊ากกกกก)
ท่านบาลิธนี่ก็ใจดีเนอะ(ห๊ะ) ส่วนเซอร์ซัสชอบมากเลยคยเขียนเขียนได้แบบไหลเลื่อนดู(เถื่อน)แบบเป็นธรรมชาติ(ฮา)
ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะอ่านเรื่องแบบนี่ จริงๆเราไม่ชอบเรื่องที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอกแถมยังมีอะไรกับใครหลายคน แต่หนูนากัลพี่ให้อภัยได้จ่ะ
ตามไปภาคสองโลด!!!
ขอบคุณค่ะ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ อ่านไปฟังเพลงนี้ไป
ยิ่งตอนที่หนูนากัลต้องแยกกับท่านเซอซัส เพลงมันก็บิ๊วเหลือเกิน ฮ่าๆๆ :mew4: :mew4: :mew4:
http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc (http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc)
คิดถึงคุณนักเขียนนะค๊าาาาา
-
สนุกมาก
-
อ่านจบรวดเดียวเลยค่ะ
รู้สึกชอบเรื่องนี้มากเลย
ขอบคุณมากนะคะ :L2:
ขอตัวไปอ่านภาคสองก่อนนะคะ
-
สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่านเมื่อวาน
หลงรักหนูน้อยนากัลกับท่านเซอรซัสมาก
ชอบมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :L2:
-
ติดตรึงประทับใจจริงเรื่องนี้ อ่านจบไปนานแล้ว แต่คือ คิดถึงจะกลับมาอ่านอีกรอบที่ xx //สนุกดีจริงๆค่ะ เข้ามาดันเชียร์ให้อ่าน อย่าพลาดเลยนะ อ่านๆไปค่ะ แล้วจะรู้ว่าทำไม ถึงติดตาตรึงใจขนาดเน้ ????? ...................... ได้อะไรหลายอย่าง อย่าเพิ่งตัดสินเพราะตอนแรกนายเอกเป็น???? มันมีอะไรดีๆต่อจากนั้นเยอะเลยค่ะ ??? NC ก็ดี อิอิ หื่นนน 555 .... :mew6:
-
อ่านภาคหนึงจบแล้ว
อยากให้มาต่อภาคสองจังเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อ่านไปลุ้นไป สนุกมากกกก
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รุสึกตัวตอนติดนากัลซะแล้ว
-
ไม่กิน ไม่นอน อ่านรวดเดียวจนจบ
เป็นนิยายที่สนุกมากจริงๆ ค่ะ
เขียนเก่งมากๆๆๆๆๆ
ได้ครบทุกรสชาติ
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
จะติดตามรออ่านภาค 2 นะคะ
:pig4: