เจ้านายจ๊ะจ๋า Update ตอนพิเศษ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เจ้านายจ๊ะจ๋า Update ตอนพิเศษ  (อ่าน 441537 ครั้ง)

anisongchanon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า THE END # reply 451 [27/7/2550]
«ตอบ #480 เมื่อ07-11-2007 21:44:13 »

โอ้ยมีความสุขเหลือหลายยยยยยยยยย :m3: :m1:

พึ่งอ่านหน้าแรกจบอะ :m19:

dekchin

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า THE END # reply 451 [27/7/2550]
«ตอบ #481 เมื่อ08-11-2007 01:02:59 »

 :m1: :m1: :m1:

ขอร้องให้ต่อภาคพิเศษโดยด่วนค่ะ

เรื่องนี้น่ารักดีน่าจะมีภาคพิเศษหลายๆตอน

จะรอนะคะ

 :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:

anisongchanon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า THE END # reply 451 [27/7/2550]
«ตอบ #482 เมื่อ08-11-2007 20:00:36 »

อ้ายยยยยยยยยยย :m3: :m3:

อ่านจบแล้ว  :เฮ้อ:

ต้องขอบคุณเจ้หมวยมากนะคับที่อุตส่าห์เขียนนิยายดีๆให้พวกเราได้อ่านกัน

นับว่าเป็นบุญของพวกเราจริงๆ 

ถึงแม้มันจะเกิดแอ็กสิเด็นกลางเรื่องนิดหน่อย

แต่ด้วยกำลังกายและกำลังสมองของเจ้หมวยเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี

โดยไม่ทำให้เหล่าสาวกผิดหวัง

เฮอะ :เฮ้อ:   อ่านไปแล้วก็อิจฉาวีจังเลยถึงจะเป็นแค่ตัวละครในนิยายก็เหอะ   แต่บางทีในโลกนี้ก็อาจจะมีเหตุการณ์อย่างนี้

เกิดขึ้นก็ได้เนอะ  ใครจะไปรู้   สมกับที่เค้าว่าไว้"ชีวิตจริงอิงนิยาย"

ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านมาแล้วไม่มีติดเรทเลยซักตอน(คิดแล้วก็น่าเสียดาย  :m23: :m23:)

ไมเจ้หมวยไม่เห็นใจคนอ่านบ้างเลยหว่า :impress:

ถ้ามีโอกาสต่อภาคสองด้วยนะเจ้   อิอิ

+1สำหรับคนเขียนคับ

snowman

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า THE END # reply 451 [27/7/2550]
«ตอบ #483 เมื่อ14-11-2007 21:51:21 »



เพิ่งอ่านจบครับ


ในเรื่องนี้ชอบโมจิที่สุดค้าบ


น่ารักเกินไปแล้วอะ  :m1: :m3:


เรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น "มนต์รักขนมโมจิ" แทนนะ จะได้เข้ากันไปเลย


 :m23:

chanchouw

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า THE END # reply 451 [27/7/2550]
«ตอบ #484 เมื่อ18-12-2007 15:44:18 »

ผมว่าจบแบบเนี้ยดีครับ แค่รู้ว่ารักกันพอแระ ที่เหลือก็ให้เพื่อนๆ ไปวาดฝันกันเอาเองไงครับ :m4: :m4: :m4:
ไม่อยากเศร้ามากครับ ให้มันชุ่มชื้นหัวใจสักนิดก็ยังดีครับผม :m23: :m23: :m23:

ออฟไลน์ j-muay

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-8
    • Daddy's Home
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #485 เมื่อ31-12-2007 23:17:39 »

 
:mc1:

Ho! Ho! Ho!

สวัสดีปีใหม่ทุกๆ คน  ค่า~~ 
ในโอกาสส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่
เจ๊หมวยขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้กับเพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน 

ตามลงไปอ่านเลยนะคะ

:d1:



**********************************

เจ้านายจ๋า       Special



ร่างสูงในชุดทำงานยืนกอดอกพิงประตูห้องนอน ใบหน้าคมระบายยิ้มเมื่อเห็นคนรักกำลังกล่อมลูกน้อย ร่างเพรียวนอนตะแคง มือเรียวตบก้นนุ่มของเจ้าตัวเล็กเบาๆ ฮึมเพลงอิ่มอุ่นในลำคอ   

          กานต์รวีส่งยิ้มให้คนรักและผละจากลูกน้อยที่หลับปุ๋ยไปแล้ว  วันนี้เตชิตโทรมาบอกว่าจะกลับดึก  ต้องไปเลี้ยงมื้อเย็นลูกค้าและคุยงานกันต่อ

          “ทำไมกลับเร็วจัง  เพิ่ง 2 ทุ่มครึ่งเอง  ผมนึกว่าจะดึกกว่านี้”

          เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด

          “ใครจะอยากอยู่ คุยงานจบฉันก็เผ่นเลย  อยากกลับมาอยู่กับครอบครัวมากกว่า  ลูกค้าจะสำคัญกว่าลูกเมียได้ยังไง”

          ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ มือดันอกกว้างไว้  เพราะอีกฝ่ายเล่นพูดข้างหูแถมยังขโมยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ด้วย

          “ปากหวานทุกวันไม่เบื่อหรือไง..”

          “นายเบื่อจะฟังงั้นเหรอ..” 

          “ผมไม่ได้เบื่อฟัง  แต่ผมสงสัยว่าคุณไม่เบื่อเหรอ..  พูดหวานทุกวันๆ”

          “ฉันแค่พูดตามที่หัวใจรู้สึกเท่านั้น  ก็นายเป็นคนรักของฉันจริงๆ นี่นา”

          กานต์รวีก้มหน้างุดงึมงำตอบ 

          “ก็แค่คนรัก  ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกับคุณซะหน่อย  มาเรียกผมแบบนั้นได้ไง”

          มือใหญ่เงยใบหน้าหวานขึ้น

          “ก็ใครล่ะ!!..  เจ้ากฎเกณฑ์ ต้องดูใจกันก่อน ต้องมั่นใจก่อน  ต้องอย่างโน้นอย่างนี้  ไม่ว่าจะนานแค่ไหนยังไงก็ต้องมีวันที่นายเป็นมากกว่าคนรัก  เว้นเสียแต่ว่านายจะเปลี่ยนใจ.. ”

          กานต์รวียิ้มแห้ง  อ้อนถามเสียงหวาน

          “คุณกลับเร็วแบบนี้  ทานมาอิ่มรึเปล่าครับ”

          เตชิตซ่อนยิ้ม  พูดเรื่องนี้ทีไรถูกตัดบทเปลี่ยนเรื่องทุกที

          “อิ่มแล้วซี.. ฉันไม่อยากกลับมาเป็นภาระให้นายต้องหาอะไรให้กินหรอก แค่ดูเจ้าตัวเล็กก็วุ่นวายพอแล้ว ”     

          “ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นภาระนะ ทาโร่.. และผมก็ไม่ได้ทำทุกอย่างให้คุณเพราะหน้าที่ด้วย  ผมเต็มใจทำ  ก็คุณเป็นคนรักของผมนี่นา~~”

          ร่างสูงแทบตัวลอยกับคำหวาน 

          “งั้นขออะไรร้อนๆ ดื่มก็พอ  แต่นายต้องไปนั่งดื่มกับฉันด้วยนะ”

          “โอเค!!..  ผมทำบัวลอยน้ำขิงเตรียมไว้ให้คุณพอดี  คุณจะอาบน้ำก่อนมั้ย”

          “ก็ดี  แต่ขอหอมลูกก่อนนะ   วันนี้นั่งทำงานคิดถึงเจ้าตัวเล็กทั้งวันเลย” 

          เตชิตโอบเอวกานต์รวีเดินมาที่เตียง  น้องหนูโมจิวัย 13 เดือน กำลังหัดเดินพูดตามได้คำสั้นๆ แล้ว  เป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในครอบครัวรามิล  โดยเฉพาะปู่เชิดศักดิ์  กำลังเห่อหลานมากๆ   เขาต้องพากานต์รวีและลูกไปนอนที่บ้านในวันสุดสัปดาห์   วันไหนไม่ได้ไปปู่จะเป็นฝ่ายมาหาหลานถึงบ้าน 

          ร่างสูงก้มลงจูบพวงแก้มนุ่มของลูกน้อย

          “กลับมาแล้วจ้า~~  คืนนี้นอนไวจังน้า  ไม่รอเล่นกับป๊ะป๋าก่อนเหรอ..”

          “วันนี้แกนอนกลางวันแค่ครึ่งชั่วโมงเอง..  ข้างบ้านจุดประทัดเลยตกใจตื่นน่ะ” 

          “หมู่บ้านนี้เริ่มจอแจไม่ค่อยสงบแล้ว ไปนอนบ้านใหญ่สงบกว่าเยอะเลย ว่ามั้ย..”

          “อย่าบอกนะว่าจะชวนผมย้ายไปอยู่บ้านคุณ”

          เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด

          “พ่ออยากให้เราย้ายไปอยู่ด้วย  ท่านให้เราสร้างบ้านอีกหลัง  ไม่ต้องไปอยู่รวมที่ตึกใหญ่  นายว่ายังไง.. อยากไปอยู่มั้ย..”

          “ถามแบบนี้แปลว่าคุณอยากกลับไปอยู่บ้านใช่มั้ย  แต่ผมชอบที่นี่อ่ะ  คุณจะไปๆ มาๆ ก็ได้นะ  ไม่ต้องนอนที่นี่ทุกวันก็ได้”

          “แค่ถามดู  ฉันยังไงก็ได้  นายกับลูกอยู่ที่ไหน ฉันก็ต้องอยู่ด้วยซี..  จะให้ไปๆ มาๆ ได้ยังไง!!..”

          “แต่ผมรู้สึกไม่ดี  ท่านชวนบ่อยๆ  แล้วเราก็ปฏิเสธทุกครั้ง  ท่านจะคิดว่าผมเรื่องมากรึเปล่า..”

          “เหลวไหล!!.. คิดมากไปได้ ทุกวันนี้พ่อเอ็นดูและเป็นห่วงนายมากกว่าฉันซะอีก   โทรสั่งงานทีไร  ต้องถามทุกข์สุขของนายกับโมจิทุกครั้ง”     

          “ก็เพราะแบบนี้ผมถึงเกรงใจ ผมเคารพรักท่านกับคุณป้า แต่ผมอยากอยู่ที่บ้านนี้มากกว่า”

          “ฉันเข้าใจ  ฉันก็อยากอยู่กับนายและลูกเป็นส่วนตัว   ไม่งั้นคงไม่ปฏิเสธท่านไปหรอก”

          “คุณปฏิเสธไปแล้วเหรอ!!..”

          “อะฮะ”

          กานต์รวีระบายยิ้มดีใจ

          “ขอบคุณที่เข้าใจผม..   ขอบคุณป๊ะป๋าที่ไม่ทิ้งโมจิกับอาวีกลับไปอยู่บ้าน..”

          “เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย”   

          ลำแขนเรียวโน้มคอคนรักจุมพิตริมฝีปากแผ่วเบาแทนคำขอบคุณ  มือใหญ่รั้งศีรษะไว้ไม่ยอมให้ผละออก และเป็นฝ่ายมอบจูบที่ดูดดื่มให้ ใบหน้าหวานร้อนผ่าวส่งเสียงท้วงในลำคอแต่แทนที่จะผละออกกลับโอบกอดร่างสูงไว้แน่น

          เตชิตผละออกเมื่อดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากนุ่มจนฉ่ำใจ   ใบหน้าคมระบายยิ้มเมื่อสีหน้าคนรักแดงระเรื่อทุกครั้งที่ถูกจูบ   

          “ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวลงไปกินบัวลอยน้ำขิงด้วยนะ”  ริมฝีปากอุ่นจุมพิตหน้าผากมนก่อนผละไปอาบน้ำ 

          กานต์รวียิ้มเขินกับตัวเอง เขาเพิ่งรู้จักและสัมผัสกับรสจูบที่ดูดดื่มระหว่างผู้ชายด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้เอง  แม้จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันฉันท์คนรักมานานกว่า 3 เดือนแล้ว  แต่กานต์รวีมีกฎเกณฑ์มากมายในการอยู่ร่วมเป็นครอบครัวกับเตชิต  ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมรับแม้จะทำได้บ้างไม่ได้บ้าง การเลี้ยงดูลูกน้อยในฐานะพ่อบุญธรรมเป็นเรื่องที่เตชิตทำได้โดยไม่มีข้อบกพร่อง  แต่เรื่องที่ละเลยบ่อยครั้งคือการปฏิบัติตนในฐานะคนรัก

          กานต์รวียอมรับว่าความรู้สึกระหว่างตนเองกับเตชิตไม่ใช่ความรักในฐานะเพื่อน แต่ถึงจะยอมรับก็ไม่มั่นใจว่าทั้งตนเองและเตชิตจะมีความรักและใช้ชีวิตร่วมกันฉันท์คนรักได้ตลอดไปจริง  กานต์รวีไม่เคยนึกชอบผู้ชายมาก่อน  ถึงจะไม่มีแฟนแต่ก็เคยแอบปิ๊งสาวตอนเรียนมหา’ลัย เตชิตเองก็ไม่ใช่เกย์ ไม่ได้เป็นไบเซ็กช่วลอย่างกรัณย์กร  แม้จะไม่ใช่เสือผู้หญิงแต่ก็เปลี่ยนสาวควงบ่อยครั้ง   

          กานต์รวีจึงขอเวลาพิสูจน์ความรักที่มีต่อกันด้วยการรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์เอาไว้  ยอมใกล้ชิดกับเตฃิตเหมือนคู่รักทั่วๆ ไป เริ่มจากโอบกอด หอมแก้มและจูบ แต่จูบของกานต์รวีไม่ใช่อย่างที่เตชิตต้องการ เขาเพิ่งสอนบทเรียนการจูบอย่างดูดดื่มให้คนรักรู้จักเมื่อไม่นานมานี้เอง  แต่กว่าจะยอมให้สอนก็ขัดขืนอยู่พักใหญ่   

 



 

 

ร่างสูงโอบเอวคนรักเดินมาส่งหน้าห้องนอน 

          “กู๊ดไนท์ครับ.. หลับฝันดีนะ”

          “กู๊ดไนท์ วี.. ฉันจะฝันถึงนาย”

          กานต์รวีหัวเราะจะเดินเข้าห้อง   แต่อ้อมแขนแกร่งไม่ยอมคลายออก

          “ปล่อยซี..  ผมจะเข้านอนแล้ว”

          “เดี๋ยวนี้ให้ตัวเล็กนอนเตียงใหญ่แล้วเหรอ..”

          “แล้วแต่บางคืนครับ นอนเตียงใหญ่ก็สะดวกดี เวลาแกตื่นกลางดึก ผมจะได้ไม่ต้องลุกเดินไป”

          “ควรให้นอนที่เตียงแกนะ  มันอันตราย  ไม่กลัวนอนทับถูกลูกเหรอ..”

          “นอนทับ!!..  ฮะ ฮะ  ใครจะทับใครกันแน่  มีแต่โมจิที่นอนดิ้นมาป่ายผม” 

          เตชิตรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด 

          “คืนนี้ให้โมจินอนที่เตียงแกเถอะนะ”

          “ทำไมล่ะ  ผมไม่นอนดิ้น  ไม่ทับแกหรอก..”

          เสียงทุ้มกระซิบตอบ

          “นายไม่ทับแต่ฉันอาจทับ เพราะฉันจะขอนอนด้วย นะวีนะ.. คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ  วี..”

          “เอ่อ.. แหะๆ  จะดีเหรอ..  นอนด้วยกันมันไม่เหมาะนะ”

          “ไม่เหมาะเรื่องอะไร คนรักกันก็อยากนอนกอดกันทั้งนั้น ฉันรักนาย ฉันอยากนอนกอดนาย นะวี..  ขอนอนด้วยนะ”

          ใบหน้าหวานก้มงุด

          “แต่ผม~~ คุณให้สัญญากับผมแล้วว่าจะรอจนกว่าผมจะพร้อม  ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมนี่นา..” 

          มือใหญ่เชยคางคนรัก

          “แค่นอนกอดก็ต้องพร้อมด้วยเหรอ.. ฉันไม่ได้จะทำอะไรซะหน่อย แค่ขอนอนด้วย  จริงๆ นะวี  ฉันสัญญา  แค่นอนกอดจริงๆ ”

          คิ้วเรียวขมวดสีหน้าครุ่นคิดหนัก   เตชิตตีหน้าเศร้าคลายอ้อมแขนออก

          “ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร  ฉันไม่อยากฝืนใจนาย   กู๊ดไนท์ วี.. หลับฝันดีนะ..”  ร่างสูงแสร้งเดินคอตกกลับห้อง

          “ทาโร่!!..”  เสียงใสร้องเรียก   

          ร่างสูงหันกลับ  คิ้วเข้มเลิกขึ้น

          “ผมยังไม่ได้บอกว่าไม่ได้เลยนะ!!..  ถามเองตอบเองได้ยังไงอ่ะ..” 

          ใบหน้าคมระรื่นขึ้น ถลามายืนตรงหน้าคนรัก

          “แปลว่าอนุญาตงั้นเหรอ..”

          “ก็.. ถ้าคุณสัญญาว่าจะนอนกอดเฉยๆ จริงๆ  คืนนี้นอนด้วยกันก็ได้”

          เตชิตยิ้มกว้างรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอดด้วยความดีใจ ก่อนคว้าข้อมือคนรักเดินเข้าห้องนอนด้วยอาการลิงโลด   

          เมื่อมีคืนแรกก็ต้องมีคืนที่สองและคืนต่อๆ ไป  เตชิตปฏิบัติตามสัญญาที่ให้ไว้คือนอนกอดเฉยๆ จริงๆ แต่ก็มีบ้างที่ซุกซนจนเกือบจะอดใจไว้ไม่ไหว ถูกคนรักเอ็ดและศอกกลับหลายครั้ง   มีอยู่คืนหนึ่งถึงกับต้องขอตัวเข้าห้องน้ำกลางดึกทั้งที่ไม่ได้ปวดท้อง 

         

 

 

 

9 โมง 10 นาที

ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันได วันนี้เขานอนที่ห้องตัวเอง ไม่มีเสียงอ้อแอ้ของเจ้าตัวเล็กรบกวนแต่เช้าเลยนอนเพลินไปหน่อย กานต์รวีอุ้มโมจิเข้าไปปลุกตอน 8 โมง เขาขอนอนต่อเพราะเช้านี้ไม่มีประชุมสำคัญกะว่าจะเข้าสาย แต่เลขาโทรเข้ามือถือปลุกตอน 9 โมง บอกว่า.. คุณพ่อท่านประธานจะเข้ามาตรวจงานตอน 10 โมงเช้า ทำให้เขาต้องตาลีตาเหลือกลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว

          กานต์รวีกำลังเตรียมอาหารเช้าให้คนรักอยู่ในครัว  แม่บ้านนั่งเล่นกับโมจิอยู่หน้าทีวี   ร่างสูงตรงเข้าไปหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่

          “อรุณสวัสดิ์ค้าบ อาวี..”

          “สายโด่งแล้ว ไม่ต้องมาอรุณสวัสดิ์เลย..” ร่างเพรียวเบี่ยงกายออก  ถึงแม่บ้านจะรู้ว่าเขาและเตชิตเป็นคนรักกัน  แต่เขาก็ไม่ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อให้เด็กเห็น

          “หอมจังเลย ” 

          “ข้าวต้มกุ้งที่คุณชอบไง  มีแซนด์วิชด้วย  รับอะไรก่อนดี..”

          “ไม่ได้หอมข้าวต้มนะ  หอมแก้มนายต่างหาก”

          กานต์รวีท้าวสะเอวตาเขียวใส่  เตชิตหัวเราะ

          “ฉันกินไม่ทันแล้ว  เดี๋ยวเอาแซนด์วิชไปกินในรถ”

          คิ้วเรียวขมวด

          “รีบไปไหนอ่ะ  คุณบอกว่าวันนี้จะเข้าสายไง”

          “พ่อจะเข้าไปตรวจงานตอน 10 โมง  นึกจะเข้าก็เข้า  แย่จริงๆ  คนกำลังนอนสบายๆ ”

          “คุณตื่นสายเอง ไม่ต้องไปว่าท่านเลย ผมอุตส่าห์ขึ้นไปปลุกแต่เช้าก็ไม่ยอมลุก  คนอะไรเห็นแก่นอน..”

          เตชิตอมยิ้ม  ผละจากคนรักเดินไปล่ำลาลูกน้อยก่อนไปทำงาน 

          “จ๊ะเอ๋!!.. โมจิ..  ป๊ะป๋าจะไปทำงานแล้วน้า~~”

          แม่บ้านรีบผละไปบอกคนรถให้เตรียมตัวออกเดินทาง เจ้านายจะไปทำงานแล้ว  เตชิตอุ้มร่างเล็กขึ้นมาหอมพวงแก้มนุ่มซ้ายขวา  มือเล็กตีหน้าป๊ะป๋า

          “ป๊ะป๋า~~ ”   

          “จ้า~~  เป็นเด็กดีนะ  อย่าดื้อ อย่าโยเยกับอาวี รู้มั้ย..”

          ร่างเล็กหันมองหากานต์รวีและเรียกหาทันทีที่เห็นหน้า 

          “วีวี~~”     

          กานต์รวีเดินเข้ามายื่นถุงแซนด์วิชให้คนรักและเร่งให้ไปทำงาน  เตชิตส่งลูกน้อยให้กานต์รวีอุ้ม ร่างเล็กอยู่ในอ้อมกอดของอาวีแล้ว แต่มือเล็กยังคว้าไทด์ของป๊ะป๋าไว้ไม่ยอมปล่อย ป๊ะป๋าแสนเจ้าเล่ห์เลยถือโอกาสแกล้งยื่นหน้าเข้าไปจมูกแทบจะชนแก้มคนรัก

          “อื้อ~~  แกะมือลูกออกซี..” 

          “นายแกะซี..”  จมูกโด่งสูดหายใจฟอดใหญ่ ระบายยิ้มเมื่อได้กลิ่นหอมจากผิวแก้มเนียน

          กานต์รวีแกะนิ้วเล็กออกจากไทด์ได้ก็ทุบต้นแขนใหญ่ดังอั้ก

          “ไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย!!..  เล่นเป็นเด็กๆ อยู่ได้”

          เตชิตหัวเราะสนุกที่ได้แกล้งคนรัก ก่อนก้าวขึ้นรถยังก้มลงหอมแก้มยุ้ยของเจ้าตัวเล็กฟอดใหญ่อีกครั้ง  และไหนๆ ก็ถูกทุบแล้วจึงหอมแก้มอาวีอีกหนึ่งฟอดด้วย

 


 

 

         
         

“สวัสดีครับ ท่านประธาน..”

          เตชิตพยักหน้าให้แขกที่มาขอพบโดยไม่ได้นัดหมาย

          “หวัดดีโว้ย!!..  จะมาหัดนัดซะก่อน   ถ้าฉันไม่อยู่จะเสียเวลาเปล่าๆ”

          “ท่านไม่อยู่ผมก็กลับ ไม่เห็นจะเสียเวลาอะไรเลย  พอดีผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะขึ้นมา”

          “แปลว่าไม่ได้ตั้งใจมาหา  งั้นก็กลับไปเลย ไป!!..”

          “อ้าว!!.. ไอ้หมอนี่.. อารมณ์เสียหงุดหงิดเหมือนคนวัยทองเลยโว้ย!!.. เจอหน้ายังไม่ทันคุยก็ไล่กลับ   ทะเลาะกับคุณวีมาหรือไงวะ!!..”

          “เปล่า..”  น้ำเสียงอ่อนลง  “อารมณ์เสียเรื่องงานนิดหน่อย  แวะมาหามีธุระอะไรรึเปล่า”

          “ฉันเป็นเพื่อนแกนะโว้ย!!..  มาด้วยความคิดถึงไม่ได้รึไง!!..”

          “ก็แค่ผ่านมา  ไม่ได้ตั้งใจมาหา  จะเรียกว่าคิดถึงได้ไงวะ!!..”

          “เฮอะ!!.. จะบอกอะไรให้นะ ฉันผ่านหน้าสำนักงานแกเกือบทุกวันแหล่ะ ที่ขึ้นมาหาวันนี้เพราะคิดถึงจริงๆ  ไม่งั้นก็คงไม่เสียเวลาแวะหรอก..”

          “ขอบคุณนะครับ ท่านคาเบะ อุตส่าห์เสียสละเวลางานที่มีค่าแวะขึ้นมาหาเพื่อน  ได้เห็นหน้าแล้วเป็นไงครับ  หายคิดถึงรึยัง..”

          กรัณย์กรหัวเราะ  นั่งเอกเขนกอย่างสบายใจ

          “ยังว่ะ.. ถ้าฉันตอบว่าหายแล้ว แกก็จะตอบว่า  หายคิดถึงแล้วก็กลับไปซะ!!.. ฮะ ฮะ  ฉันรู้หรอกน่า  ฉันไม่ยอมถูกไล่เป็นครั้งที่สองแน่”

          เตชิตอดหัวเราะไม่ได้ เจอเจ้าคาเบะทีไร กว่าจะเข้าเรื่องได้ ต้องต่อปากต่อคำกันก่อนทุกครั้ง

          “ตกลงมานี่ไม่มีธุระใช่มั้ย..” 

          “ผมแค่อยากมาดูหน้าท่านประธานเตชิตว่าเบิกบานแค่ไหน ตั้งแต่มีครอบครัวเป็นของตัวเอง  มีคนรักและลูกชายตัวน้อยน่าฟัดน่ากอดอยู่ข้างๆ  คงกลับบ้านเร็วทุกวันซีนะครับ ท่าน..”

          เตชิตระบายยิ้มเมื่อนึกถึงคนรักและลูกน้อยที่อยู่ที่บ้าน

          “เออซีวะ!!.. อิจฉาล่ะซี..” 

          “ผมไม่อิจฉาหรอกครับ  ผมดีใจด้วยต่างหาก”  ร่างสูงโปร่งขยับเข้ามากระซิบ

          “ว่าแต่..  คุณวีเป็นยังไงบ้าง  เทียบกับสาวๆ ที่ผ่านมาของแกได้มั้ยวะ!!...”

          “เรื่องอะไร!!..”

          กรัณย์กรทำหน้าเนือย

          “เรื่องทำกับข้าวมั้ง  โธ่เว้ย!!.. แกก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร  ยังจะมาย้อนถาม”

          “แกนี่มันสอดรู้จริงนะ!!..  ไม่ต้องคิดเอาใครมาเทียบกับเขาเลย  ถึงจะเป็นผู้ชายแต่เขาเป็นคนที่ฉันรัก  ไม่ว่าสาวคนไหนที่ผ่านมาก็เทียบไม่ได้อยู่แล้ว..”

            “สุดยอด!!!..”    กรัณย์กรตบโต๊ะดังปัง!!..  สะใจกับคำพูดของเพื่อน

          “ขอแสดงความยินดีด้วย เพื่อนรัก..  แกผ่านบทเรียนการเบี่ยงเบนทางเพศได้สำเร็จแล้ว แกสามารถเรียนรู้และเข้าใจความรักระหว่างชายกับชายโดยไม่ได้ขอคำชี้แนะจากฉันเลย   ฉันนับถือแกว่ะ ทาโร่.. ” 

          “ไอ้!!...”  เตชิตชะงักคำสบถ  มองกรัณย์กรตาเขียว  “ว่างมากหรือไงวะ!!..  ไม่มีคดีว่าความหรือไง!!..”

          กรัณย์กรหัวเราะร่วน  ไม่สนใจอาการหัวเสียของเพื่อน  ย้อนถามหน้าระรื่น

          “งั้นแกก็คงรู้แล้วใช่มั้ย.. ว่าความรักระหว่างชายกับชาย หอมหวานไม่น้อยกว่าคู่รักชายหญิงเลย”

          คิ้วเข้มขมวด  คำถามของเพื่อนจี้ให้เตชิตรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

          “ไม่ตอบโว้ย!!.. ไม่ต้องมาถาม!!..”

          กรัณย์กรหรี่ตามองเพื่อน 

          “ไม่ตอบเพราะไม่อยากให้รู้  หรือตอบไม่ได้เพราะไม่รู้วะ..”

          เตชิตนั่งนิ่งสีหน้าขรึม  กรัณย์กรก็รู้เหตุผลที่เพื่อนไม่ตอบ

          “แปลว่าแกกับคุณวียังไปไม่ถึงไหนล่ะซี.. อยู่ด้วยกันตั้ง 3 เดือนแล้วนะเฟ้ย!!.. ใจเย็นเกินไปรึเปล่า..”

          “ฉันไม่ได้ใจเย็น วีเขายังไม่พร้อม เขาต้องการเวลาให้แน่ใจว่าทั้งฉันและเขาต้องการใช้ชีวิตอย่างคนรักกันจริงๆ ”

          กรัณย์กรพยักหน้าหงึก

          “สมกับเป็นคุณวีจริงๆ   แล้วตัวแกล่ะ!!.. มั่นใจรึยัง..”

          “ฉันรับโมจิเป็นลูกบุญธรรมเพราะอยากใช้ชีวิตครอบครัวร่วมกับเขา ฉันมั่นใจตัวเองตั้งแต่นอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว”

          “งั้นคนที่ไม่มั่นใจคือคุณวี.. คุณวีรักแกอย่างคนรักจริงๆ แต่เขาไม่แน่ใจความรักระหว่างผู้ชายด้วยกัน  เขาไม่เชื่อว่าผู้ชายสองคนจะอยู่เป็นครอบครัวตลอดรอดฝั่งได้  ถ้าเป็นแบบนี้ต้องหาทางแก้ปัญหาที่ตัวคุณวี..”   กรัณย์กรวิเคราะห์ปัญหาสีหน้าจริงจัง   

          “เขาถึงต้องการเวลาไง..”   เตชิตคลายความขุ่นเคืองลงเมื่อเพื่อนใส่ใจกับเรื่องส่วนตัวของเขาด้วยความหวังดีมากกว่าสอดรู้

          “แต่การปล่อยเวลาเนิ่นนานโดยไม่ทำอะไรเลย  เกิดมีสาวสวยมาปิ๊งคุณวี  อาจทำให้คุณวีเปลี่ยนใจง่ายๆ นะโว้ย!!..”

          “แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง  รวบรัดขืนใจเขางั้นเหรอ..”

          “ไอ้บ้า!!..”   กรัณย์กรด่าเพื่อนน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ 

          “เป็นพระเอกไม่ชอบ อยากจะกลายเป็นจอมโจรหรือไงวะ!!.. ที่แกต้องทำคือสร้างความมั่นใจให้คุณวีโว้ย  ไม่ใช่ไปขืนใจ!!..”

          “ยังไง?”

          “ฉันมีวิธี  แค่แกเอ่ยปากขอให้ฉันช่วย ”    กรัณย์กรยักคิ้วให้เพื่อน   

          เตชิตแค่นยิ้ม

          “ความรักของฉัน   ต้องขอให้แกช่วยถึงจะสมหวังงั้นหรือวะ..”

          “แปลว่าจัดการเองได้งั้นซี.. ก็ตามใจ!!..  ฉันแค่อยากให้แกสมหวังกับคุณวีเร็วๆ เท่านั้น”   กรัณย์กรลุกขึ้นยืน

          “ผมขอตัวกลับดีกว่า   ไม่อยากกวนเวลางานของท่านประธาน..”

          เตชิตลุกตาม

          “เฮ้ย!!..  อะไรวะ!!.. มาก็ไม่ได้นัด  คุยยังไม่จบก็จะกลับ!!..”

          “อ้าว!!.. มีอะไรจะคุยอีก ฉันแค่แวะมาถามทุกข์สุขของแกกับคุณวี หมดเรื่องแล้วไม่อยากกวนเวลางาน”

          “แกหมดเรื่องแต่ฉันยังไม่หมด”   เตชิตยิ้มเหี้ยม

          “ถ้าแกไม่บอกวิธีสร้างความมั่นใจให้วี  รีบเอาเงิน 3 แสน มาคืนฉันภายใน 3 วัน”

          กรัณย์กรอ้าปากจะโวย  แต่ไม่ทันเสียงตะคอกของเพื่อน

          “ไม่ต้องโวย!!.. หนี้ 2 แสน อุตส่าห์ตัดเป็นค่าทนายให้แล้ว ทั้งที่การชนะคดีของวีไม่ใช่ฝีมือแกเลย เหลืออีกแค่ 3 แสน แทนที่จะจ่ายให้หมด กลับทำเฉย จะเหนียวหนี้ไปถึงไหนวะ!!..” 

          กรัณย์กรยิ้มแห้ง  ล้วงกระเป๋าหยิบนามบัตรหนึ่งใบยื่นส่งให้         

          “พรุ่งนี้ 6 โมงเย็น  เจอกันที่ร้านอาหารนี้  พาคุณวีกับโมจิไปด้วย”

          “อะไร!!.. ให้พาวีไปด้วยจะคุยได้ยังไง!!..  ทำไมไม่คุยตอนนี้” 

          “วิธีของฉันไม่ต้องคุยโว้ย!!.. แค่ให้ดูอะไรบางอย่าง  คืนพรุ่งนี้แกเตรียมรุกคืบได้เลย  ถ้าคุณวีไม่ใจอ่อน  ฉันยอมให้แกเตะ  ฮะ ฮะ ฮะ  แล้วเจอกันโว้ย~~ ”

          กรัณย์กรกลับออกไป ร่างสูงก็ทรุดตัวลงนั่งเอกเขนกสีหน้าครุ่นคิด พลิกนามบัตรที่อยู่ในมือดูชื่อร้าน

          …มีอะไรให้ดูที่ร้านอาหารนี้..  ถ้าชวนไปดูตลกล่ะก็  แกถูกเตะแน่!!..    





 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-12-2007 23:28:01 โดย j-muay »

ออฟไลน์ j-muay

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-8
    • Daddy's Home
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #486 เมื่อ31-12-2007 23:39:27 »

“ต้มยำปลากะพง  กุ้งกรอบเปรี้ยวหวาน  ผัดปลาหมึกยัดใส้น้ำแดง ยำถั่วพลู  กรรเชียงปู  ไก่ทอดตะไคร้   ข้าวต้มหมูฟักทองอีก 1 ที่ครับ...”

          กรัณย์กรพยักหน้ารับทราบรายการอาหารที่บริกรทวนให้ฟัง

          “โอเค..  ขอข้าวต้มของเด็กมาก่อนนะ”

          “ครับผม  ต้องการที่นั่งเด็กให้น้องมั้ยครับ”   

          บริกรเอ่ยถามอย่างสุภาพ  แต่ไม่ได้รับคำตอบจากร่างสูงที่กำลังหยอกเย้าเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด   เสียงหวานของชายหนุ่มอีกคนจึงตอบแทน

          “แกชอบนั่งตักครับ  ไม่รู้จะยอมนั่งเก้าอี้รึเปล่า  เอามาเผื่อไว้ก่อนล่ะกัน”

          “ครับผม  รอสักครู่นะครับ” 

          ให้หลังบริกร  กานต์รวีเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม 

          “โอกาสพิเศษอะไรหรือครับ คุณกร..  ถึงนัดมาเลี้ยงข้าวที่นี่”   

          “เลี้ยง?..”  กรัณย์กรหันมองหน้าเพื่อน  แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ เอาแต่หยอกกับลูกน้อยที่นั่งอยู่บนตัก

          “อ๋อ!!.. ครับ วันเกิดผมเอง  ผ่านมา  2 อาทิตย์แล้วแต่เจ้าทาโร่มันอยากเลี้ยง  ผมก็เลยต้องตามใจมัน”

          “จริงหรือครับ!!..  วันเกิดคุณกร  ผมไม่รู้เลยไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้”

          “โอ้ย!!.. ไม่เป็นไรครับ คุณวี  ถือซะว่าอาหารมือนี้เป็นของขวัญวันเกิดผมล่ะกัน”

          เตชิตแค่นหัวเราะ ส่ายหน้ากับความเหนียวของเพื่อน เหนียวหนี้ไม่พอ ยังขี้เหนียวด้วย..

          “ที่นี่มีอะไรพิเศษวะ!!.. อาหารอร่อยมากหรือไง!!..” น้ำเสียงขุ่นเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ 

          “ก็แล้วแต่ว่าจะถูกปากแกรึเปล่า!!..”   กรัณย์กรย้อนกลับกวนๆ       

          บริกรหนุ่มคนเดิมนำเก้าอี้เด็กน้อยเข้ามาเสริมให้  เตชิตวางร่างเล็กลงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงที่มีหน้าโต๊ะเป็นรูปการ์ตูนสัตว์สวยงาม   

          “นั่งรอหม่ำๆ ตรงนี้นะครับ”

          “หม่ำ หม่ำ”   มือเล็กตบโต๊ะดีใจ

          กานต์รวีหัวเราะลูกน้อยที่ออกอาการดีใจที่ได้มากินข้าวข้างนอก  ใบหน้าหวานหันมองไปรอบ ๆ

          “ด้านโน้นมีสนามเด็กเล่นด้วย เหมาะกับครอบครัวที่มีเด็กเล็กๆ นะครับ เขาเปิดกลางวันหรือเปล่าครับ คุณกร..”

          “เปิดตั้งแต่  5 โมงเช้าครับ..”

          “ดีจังเลย  ไว้เรามากินมื้อกลางวันกันบ้างนะครับ”

          “ยังไม่ทันได้ลองชิมอาหารเลยว่าอร่อยถูกเปล่ารึเปล่า..”   เตชิตกล่าวติงคนรัก 

          “ผมเชื่อว่าอร่อยครับ คุณกรไม่กล้าแนะนำร้านไม่อร่อยให้เราหรอก ผมชอบบรรยากาศที่นี่ด้วยครับ สบายและเป็นกันเองดี  เหมือนนั่งกินข้าวในสวนหน้าบ้านตัวเองเลย..”

          “แค่บรรยากาศก็ชอบแล้ว เดี๋ยวอีกสักครู่คุณวีจะชอบมากกว่านี้ จนต้องนึกถึงเป็นที่แรกทุกครั้งที่อยากกินข้าวนอกบ้านเลย”

          “ขนาดนั้นเลยหรือวะ!!.. นอกจากอาหารอร่อยแล้ว มีอะไรดีอีกงั้นเหรอ.. ฉันไม่เห็นว่าจะมีบริการอะไรแตกต่างจากสวนอาหารอื่น” 

          “มีซีวะ!!.. บริการไง.. เถ้าแก่ที่นี่ เดินเทคแคร์ลูกค้าทุกโต๊ะ ถ้าแกได้คุยด้วยไม่ติดใจอยากกลับมากินอีก  ฉันให้แกเตะเลย”

          “ทำไมวะ!!.. เถ้าแก่ที่นี่เป็นดาราหรือไง..”

          “เปล่าโว้ย!!.. คนธรรมดานี่แหล่ะ  ไม่มีใครรู้จักหรอก  นอกจากคนในวงการ”

          “วงการ?  อะไรของแกวะ!!..”

          “เถอะน่า..  เดี๋ยวก็รู้..”

          บริกรทยอยนำอาหารที่สั่งออกมาเสริฟ  ข้าวต้มของเด็กน้อยหน้าตาน่ารับประทาน  มีอยู่ในเมนูของร้านด้วย   กรัณย์กรสะกิดถาม

          “เฮ้!! หนุ่ม..  ทำไมไม่เห็นเสี่ยกับเถ้าแก่เลย”

          “อยู่ในออฟฟิศคุยกับผู้จัดการครับ..”

          “คุณหว่องเหรอ..”

          “ไม่ใช่ครับ ผู้จัดการหว่องย้ายไปดูแลร้านใหม่ของเถ้าแก่แล้ว ตอนนี้คุณนพเป็นผู้จัดการที่นี่ครับ”

          “เถ้าแก่เปิดร้านใหม่เหรอ..”

          “ครับ  เป็นสาขาของที่นี่  แต่เถ้าแก่ก็ยังมาช่วยงานเสี่ยทุกคืนวันเสาร์ครับ”

          “แล้ววันนี้เด็กๆ มารึเปล่า  ปกติจะเห็นวิ่งเล่นกันอยู่..”

          “มาครับ นั่งดูทีวีอยู่ในห้อง  เถ้าแก่ไม่ให้ออกมาวิ่งเล่นแล้วครับ  วันนั้นมีลูกค้าเรียกน้องเจนนี่ไปนั่งคุยที่โต๊ะด้วย เถ้าแก่ไม่ชอบใจครับ ก็เลยสั่งห้ามไม่ให้ออกมาจนกว่าจะถึงเวลากินข้าว”    บริกรหนุ่มคุยจ้อเพราะคุ้นเคยกับกรัณย์กร

          กานต์รวีพยักหน้าเห็นด้วยกับเถ้าแก่ของร้าน  คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้  ถึงจะเป็นลูกค้าในร้านก็เถอะ..

          บริกรรีบขอตัวผละไปเมื่อเห็นเสี่ยและผู้จัดการเดินออกจากออฟฟิศสีหน้าเครียด กรัณย์กรพยักพเยิดให้เพื่อนดูหนุ่มใหญ่เจ้าของร้านอาหาร

          “นั่นไง!!..  เสี่ยภากร  ธีรวัฒน์  เจ้าของร้าน”

          “ดูดีนี่หว่า  เห็นเรียกเสี่ยนึกว่าลงพุงอ้วนพลุ้ย  แต่ไม่เข้าใจว่ะ เสี่ยภากรเป็นเจ้าของร้านแล้วเถ้าแก่ที่นายถามถึง  ใครวะ!!..  เป็นหุ้นส่วนกันหรือไง..”

          กานต์รวีป้อนข้าวให้ลูกน้อย   แต่ก็สนใจฟังคนรักคุยกับเพื่อน

          “จะว่างั้นก็ได้   นั่นไงเถ้าแก่..  พาลูกๆ ออกมาด้วย  คงได้เวลากินข้าวแล้ว”

          เตชิตและกานต์รวีมองเถ้าแก่ของร้านด้วยความสนใจระคนสงสัย     

          “คุณโยธิน พัฒน์ไพศาล   เถ้าแก่อีกคนของร้าน  เป็นคนรักของเสี่ยภากร”   

          ทั้งคู่หันมองหน้ากรัณย์กร  ต้องการคำอธิบายมากกว่านี้...

 

:d1:
         
 

“ทานข้าวรึยังครับ คุณโย..”    กรัณย์กรเอ่ยทักอย่างคุ้นเคย  เขาให้บริกรไปเชิญเถ้าแก่มาที่โต๊ะ 

          “ยังเลยครับ รอเด็กๆ สั่งอาหารกันอยู่ ไม่เจอตั้งหลายเดือนนะครับ คุณกร.. นึกว่าลืมสวนอาหารธีรวัฒน์ซะแล้ว”

          “จะลืมได้ไงครับ ที่นี่เป็นร้านในดวงใจผมเลย วันนี้ผมพาลูกค้าใหม่มาแนะนำให้เถ้าแก่รู้จักครับ  นี่คุณเตชิต รามิล  ประธานรามิลกรุ๊ป  เพื่อนผมครับ”

          ร่างสูงรีบลุกขึ้นทักทายตามมารยาท  ใบหน้าหล่อแย้มยิ้มอย่างมีอัธยาศัย ทั้งที่ในใจกำลังด่าเพื่อน   ... จะแนะนำก็ไม่รู้จักบอกกล่าวกันซะก่อน ...   

          “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเตชิต..  สวนอาหารธีรวัฒน์ยินดีต้อนรับประธานรามิลกรุ๊ปครับ”

          “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณโยธิน..”

          “นี่คุณกานต์รวี บอยเฟรนด์ของนายเตชิตครับ”   กรัณย์กรแนะนำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่คนถูกแนะนำหน้าเจื่อน  เตชิตนึกเขม่นเพื่อนในใจที่ทำให้คนรักรู้สึกเขิน

          “ยินดีที่ได้รู้จักครับ  คุณกานต์รวี..  เจ้าตัวเล็กบนตักลูกชายรึเปล่าครับ”   เสียงหวานทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง  ทำให้อีกฝ่ายคลายความเขินลง

          “เอ่อ.. ครับ”

          “น่ารักจังเลย  กี่เดือนแล้วครับ”     

          “13  ครับ”

          “ขวบกว่าแล้วเหรอ..  ชื่ออะไรคร้าบ~~”   เถ้าแก่โยจับมือเล็กเขย่าเบาๆ  ร่างเล็กทำท่าจะโผเข้าหา  ลำแขนเรียวรั้งลูกน้อยไว้

          “ไม่ได้ครับ  เถ้าแก่ไม่ว่างอุ้มนะ ลูก.. แกชื่อโมจิครับ..”

          “โมจิ..  น่าฟัดน่าหม่ำจังเลยนะครับ ฮะ ฮะ ”     

          โยธินรู้สึกเอ็นดูและอยากอุ้มเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน  แต่หนูน้อยวัย 2 ขวบครึ่งยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆ  เห็นปะป๊าสนใจลูกคนอื่นก็สะกิดเรียกทันที

          “ปะป๊า..”

          “ว่าไง.. ปะป๊าไม่ได้ขออุ้ม  ไม่ต้องเป็นห่วงเลย  ปะป๊ามีเจเจแล้วจะอุ้มลูกคนอื่นทำไมอ่ะ”

โยธินขัดคอลูกชายตัวน้อยอย่างรู้ทัน   

          “เจเจขออุ้มหน่อย”   

          “อุ้ม?  จะอุ้มน้องเหรอ..”

          เจเจพยักหน้า  ดีใจที่ปะป๊าไม่อุ้มน้องแต่ตัวเองจะขออุ้มแทน

          “ไม่ไหวหรอก..  น้องตัวหนักนะ”

          “หวาย~~  เจเจโตกว่า  อุ้มหวาย~~”

          “หึๆ  ตามใจ  อยากจะอุ้มก็ขอคุณอาซี..”

          หนูน้อยหันมาคุยกับกานต์รวี 

          “เจเจจะอุ้มน้องค้าบ~~”

          “ฮะๆ  ได้ซีค้าบ..  แต่เจเจต้องขึ้นมานั่งบนนี้ก่อนถึงจะอุ้มน้องไหวครับ”

          ร่างเล็กกระวีกระวาดปีนขึ้นไปนั่งข้างกานต์รวี  เถ้าแก่โยส่ายหน้า  ลูกชายตัวน้อยได้อุ้มน้องก็ยิ้มร่าดีใจ  แต่เจ้าตัวเล็กที่ถูกกอดรัดอยู่บนตักไม่แฮปปี้ด้วย  ส่งเสียงร้องขัดใจ  เห็นเตชิตนั่งอยู่ตรงข้ามก็เรียกให้ช่วย

          “ป๊ะป๋า~~”

          “จะให้ปะป๊าอุ้มเหรอ..”    เจเจนึกว่าโมจิอยากให้ปะป๊าตัวเองอุ้ม

          โมจิไม่ตอบ (จะตอบได้ไงอ่ะ  เพิ่งพูดได้ไม่กี่คำเอง)   ร่างเล็กดิ้นจะลงจากตัก  เจเจเลยออกแรงกอดแน่นขึ้นเพราะกลัวน้องจะตก 

          “อย่าดิ้น~  เดี๋ยตกนะ~”

          “อ๊า~~~~” ((อ๊อย ~~~  หายใจไม่ออกนะ  ปล่อย~~))

          โมจิร้องเสียงหลง กานต์รวีและเตชิตได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าทวงเจ้าตัวเล็กคืนจากลูกชายเจ้าของร้าน  โยธินถอนใจเฮือกรีบยื่นมือไปรับร่างน้อยจากเจ้าตัวยุ่ง

          “เดี๋ยวน้องตกนะ!!..  มาให้ปะป๊าอุ้มเร็ว..”   

          เจเจรีบส่งน้องให้ปะป๊าอุ้มโดยดี  เพราะถ้าตกลงไปต้องเดือดร้อนกันใหญ่..

          “ว่าไงคร้าบ~~ โมจิ.. พี่เจเจกอดแน่นเลยหายใจไม่ออกใช่มั้ย” 

          เสียงหวานกระเซ้าหยอกอย่างเอ็นดู   หนูน้อยส่งเสียงร่าเริงที่ได้หลุดจากอ้อมแขนของพี่เจเจ   มือเล็กลูบใบหน้าสวยของเถ้าแก่โย  ส่งเสียงพูดคุยอย่างอารมณ์ดี 

          กานต์รวีระบายยิ้มกับภาพที่เห็น   นึกทึ่งกับความอ่อนโยนของเถ้าแก่โยธินที่สามารถชนะใจเจ้าตัวเล็กของเขาได้   ... ยิ่งโต โมจิก็ยิ่งหวงตัว  ไม่ยอมให้ใครอุ้มง่ายๆ  แม้แต่ลุงคาเบะ ที่เคยเห็นหน้ากันอยู่  กว่าจะยอมให้อุ้ม ต้องล่อหลอกกันก่อน ...

          “ปะป๊าขา~~ คุณพ่อให้ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ  อาหารมาเต็มโต๊ะแล้ว” 

          สาวน้อยวิ่งมาตามปะป๊าไปทานข้าว เถ้าแก่โยส่งเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดคืนให้กานต์รวีลูกค้าหนุ่มหน้าหวาน  กล่าวขอบคุณที่มาอุดหนุนร้านอาหารธีรวัฒน์และยื่นนามบัตรร้านสาขาให้กรัณย์กรและเตชิต  ก่อนจูงลูกสาวและลูกชายตัวน้อยกลับไปกินข้าว

          กานต์รวีมองตามร่างเพรียวของเถ้าแก่หนุ่มใหญ่ที่เดินกลับไปหาครอบครัว  ร่างสูงของเสี่ยภากรเดินตามมาสมทบที่โต๊ะอาหาร  ครอบครัวธีรวัฒน์นั่งทานมื้อเย็นกันพร้อมหน้า  เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ

          “เป็นไงครับ คุณวี..  เถ้าแก่โยน่ารักอย่างที่ผมคุยไว้มั้ย..” 

          “ครับ คุณกร..  เถ้าแก่กับน้องเจเจน่ารักมากเลย ลูกอีกสองคนก็น่ารัก เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ นะครับ”     

          “ถ้าได้คุยกับเสี่ยภากร  จะทึ่งกว่านี้ครับ ”

          ใบหน้าหวานหันกลับไปมองครอบครัวธีรวัฒน์อีกครั้ง  กรัณย์หันมายักคิ้วกับเพื่อน

          เตชิตระบายยิ้มเข้าใจจุดประสงค์ที่เพื่อนชวนมากินข้าวที่นี่แล้ว การได้เห็นครอบครัวธีรวัฒน์เป็นวิธีสร้างความมั่นใจให้กานต์รวี   สมกับเป็นเจ้าคาเบะจริงๆ 

         

 :pig3: 

 
 

คืนนั้น

          ร่างสูงก้มลงจุมพิตแก้มนุ่มของคนรักเบาๆ 

          “กู๊ดไนท์ วี..  หลับฝันดีนะ ”

          “กู๊ดไนท์ครับ..”

          เตชิตเดินผละจากกานต์รวีได้สองก้าวก็ชะงักกับเสียงเรียก

          “ทาโร่..”

          “หือ..” 

          “เอ่อ.. คืนนี้ผมให้โมจินอนที่เตียงแก”

          คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้ม

          “ดีแล้ว  ให้ลูกนอนที่เตียงตัวเอง  จะได้ฝึกเป็นนิสัย”

          “งั้น.. คืนนี้คุณไม่อยากนอนกับผมเหรอ..” 

          ร่างสูงก้าวพรวดมายืนตรงหน้า  สีหน้านิ่งเฉยแต่ในใจลิงโลด   

          “อยากซี!!..  แต่ฉันกลัวห้ามใจไม่ได้   ฉันไม่อยากให้นายโกรธ”

          ใบหน้าหวานก้มงุดพึมพำตอบ

          “คืนนี้ผมอยากให้คุณนอนด้วย  ถ้าคุณไม่ซนมาก  ผมก็จะไม่โกรธคุณ”

          ลำแขนแกร่งรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอด

          “งั้นคืนนี้ฉันนอนด้วยนะ”

          กานต์รวีพยักหน้าด้วยอาการเขินอาย ร่างสูงประคองคนรักเข้าห้องในใจกระหยิ่มยิ้มย่อง  นึกถึงคำพูดของเพื่อน ... คืนพรุ่งนี้แกเตรียมรุกคืบได้เลย  ถ้าคุณวีไม่ใจอ่อน  ฉันยอมให้แกเตะ  ...

         

:pig3:
 

   
“อ๊ะ!!.. อา~~ ทาโร่~~”         เสียงหวานร้องเรียกคนรักขณะปลดปล่อย  ลิ้นร้อนดูดดื่มทุกหยาดหยดจนร่างเพรียวสั่นระริก  ร่างสูงผละขึ้นจูบเรียวปากนุ่มกระซิบถาม

          “รักนะ วี..  นายรักฉันมั้ย..”

          ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ  พยักหน้าแทนคำตอบ

          “แล้วพร้อมจะเป็นของฉันคืนนี้รึเปล่า ที่รัก..”

          ริมฝีปากบางเม้มแน่นสีหน้าครุ่นคิด 

          “ไม่เป็นไร วี..  ไม่ว่าเมื่อไรฉันก็จะรอ แค่คืนนี้นายยอมให้ฉันมอบความสุขให้  ฉันก็มีความสุขที่สุดแล้ว” 

          ลำแขนเรียวโอบคอร่างสูง เอ่ยถามแผ่วเบา

          “ผมสงสัย  ขอถามได้มั้ย”

          “อะไรเหรอ..”

          “คุณเคยนอนกับผู้ชายรึเปล่า..”

          คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้ม 

          “นายเป็นผู้ชายคนแรกของฉันและจะเป็นคนเดียวด้วย”

          “แล้วต่อไปล่ะ..”

          “ต่อไป? ..”

          “คุณไม่ห่วงว่าใครจะมองคุณเป็นเกย์หรือไบเซ็กช่วลอย่างคุณกรเหรอ..”

          “ฉันไม่แคร์เรื่องนี้..  จะเป็นอะไรก็ไม่ได้หนักหัวใคร”

          “แม้แต่คนในครอบครัวคุณเหรอ..”

          คิ้วเข้มขมวด  เมื่อกานต์รวีย้อนกลับมาถามเรื่องเดิมๆ

          “ทำไมหรือ วี.. คนในครอบครัวฉันยอมรับนายและโมจิเป็นสมาชิกในบ้านแล้ว พ่อแม่ฉันรักและเอ็นดูนายมากกว่าฉันซะอีก  นายยังจะห่วงอะไรอีก ”

          “ถึงจะยอมรับแต่ท่านก็คงไม่สบายใจนัก ถ้าคุณใช้ชีวิตกับผม  คุณจะมีทายาทให้ตระกูลรามิลได้ยังไง   คุณพ่อคุณแม่คุณต้องคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ  แต่ท่านไม่อยากขัดความสุขของคุณ”

          “โมจิไง.. โมจิเป็นหลานที่ถูกต้องตามกฎหมายของท่านแล้ว”

          “ถึงจะเป็นหลานตามกฎหมาย แต่ก็ไม่ใช่สายเลือดของคุณจริงๆ ”

          “โอ้!.  วี.. อย่าบอกนะว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้นายไม่พร้อมจะเป็นของฉัน”

          ใบหน้าหวานพยักรับ  เตชิตส่ายหน้ากับความกังวลของคนรัก  มือใหญ่เสยผมนุ่มเล่นขณะกล่าวความในใจ

          “รู้มั้ย!!.. ฉันรักนายแค่ไหน รักมากขึ้นทุกๆ วันด้วย แค่เอ่ยปาก ฉันให้ได้ทุกอย่างที่นายอยากได้ แต่นายก็ไม่เคยคิดกอบโกยประโยชน์จากฉัน  มีแต่ความจริงใจให้  ฉันไม่เคยชอบพอผู้หญิงคนไหนมากถึงขนาดที่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมเป็นครอบครัว  แต่กับนายซึ่งเป็นผู้ชาย ฉันกลับถูกชะตาและอยากสานสัมพันธ์ด้วย ขอแค่นายรักฉันและอยากใช้ชีวิตครอบครัวกับฉัน ปัญหาทุกเรื่องมีทางออกเสมอ  ถึงเวลาที่ตระกูลรามิลจำเป็นต้องมีทายาทจริงๆ  ฉันจะหาทางแก้ปัญหานั้นเอง”

          “ยังไง?..”

          “มีตั้งหลายวิธีที่ผู้ชายสามารถมีลูกได้  โดยไม่จำเป็นต้องนอนกับผู้หญิง”

          คิ้วเรียวเลิกขึ้น  สีหน้าตื่น

          “คุณจะทำแบบเสี่ยธีรวัฒน์และเถ้าแก่โยเหรอ..”

          “ฉันคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว แต่การได้เห็นครอบครัวธีรวัฒน์ทำให้ฉันยิ่งมั่นใจกับการใช้ชีวิตคู่ของเรา  แล้วนายล่ะ  คิดแบบเดียวกับฉันรึเปล่า.. อยากให้โมจิมีน้องอีกสักคนมั้ย..”

          กานต์รวีระบายยิ้มดีใจเหมือนอยากมี.. แต่กลับส่ายหัว

          “ไม่ไหวหรอก  แค่คนเดียวก็เหนื่อยตายแล้ว  รอให้โตสัก 2-3 ขวบก่อน”

          “โอเค..  หมดปัญหาเรื่องทายาทรามิลแล้ว   งั้นตอนนี้นายพร้อมจะมีความสุขกับฉันต่อมั้ย ”

          “เอ่อ..”  ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออีก  งึมงำตอบไม่เต็มเสียง ...

          “เมื้อกี้ผมมีความสุขไปแล้ว__ ” 

          “แปลว่าอยากจะพักผ่อนแล้วซีนะ  โอเค..”   เตชิตรีบขัดคอก่อนถูกปฏิเสธ  ร่างสูงผละขึ้นควานหาชุดนอนส่งให้คนรัก

          กานต์รวีโยนเสื้อนอนลงพื้น  ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นนั่ง

          “ผมไม่ได้บอกว่าจะนอนนะ!!..  คนยังพูดไม่จบก็ชอบขัดคอ.. ผมมีความสุขแล้วแต่คุณยังไม่มีผมจะนอนได้ยังไงอ่ะ ”   

          คิ้วเข้มเลิกขึ้นก่อนระบายยิ้มกับคำตอบที่ตามมา ร่างสูงดันคนรักลงนอน เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปากนุ่ม

          “ถ้างั้นจะรออะไรจ๊ะ  เรามามีความสุขพร้อมกันเถอะนะ ที่รัก..”

          “เดี๋ยวก่อน!!..”  ลำแขนเรียวยันอกกว้างไว้

          “อะไรอีก..”

          “คุณไม่เคยนอนกับผู้ชายจริงเหรอ..”

          คิ้วเข้มขมวดเมื่อกานต์รวีย้อนคำถามเดิมอีก  อ้าปากจะตอบเสียงใสก็ขัดขึ้น

          “ถ้าไม่เคยแล้วคุณรู้วิธีที่ผู้ชายมีความสุขกันได้ยังไง..  คุณศึกษาจากไหนเหรอ..”

          เตชิตซ่อนเสียงหัวเราะใต้สีหน้าระบายยิ้ม

          ... ช่างเป็นคำถามที่ไร้เดียงสาเหลือเกิน ถึงขนาดต้องศึกษาเลยหรือทูนหัว..  การมีเซ็กซ์ระหว่างคนรัก  ไม่ว่าจะต่างหรือเพศเดียวกัน  ไม่มีอะไรแตกต่างกันสักนิด  แค่ทำให้คนที่เรารักมีความสุขเท่านั้น   แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอธิบายยาวๆ  เสียเวลาเปล่าๆ ...

“ คาเบะสอนฉัน ”

            เสียงทุ้มกระซิบตอบข้างหู  ใบหน้าหวานยิ้มเขิน  หมดข้อกังขาเรียวปากนุ่มก็เผยอรับจูบที่ดูดดื่มของคนรัก เมื่อปลดปล่อยความกังวลออกจากใจได้หมด ร่างเพรียวก็โอนอ่อนตามร่างสูงทุกท่วงท่าของบทเรียนรัก   ครอบครัวธีรวัฒน์เป็นตัวอย่างให้กานต์รวีเชื่อมั่นในการสร้างครอบครัวระหว่างผู้ชายดัวยกัน  เมื่อมีความเชื่อมั่นก็ต้องรีบผูกมัดไว้  หากปล่อยเนิ่นนานไป ถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนใจ   เขาและโมจิก็แย่ซี.. 

          ... ผ่านพ้นคืนนี้ไป อย่าคิดที่จะปล่อยมือผมกับลูกง่ายๆ ผมจะกอดคุณไว้ โมจิจะขี่คอคุณ  เราจะไม่ยอมให้คุณเปลี่ยนใจไปมีผู้หญิงอื่น  เมื่อเลือกแล้วคุณต้องรับผิดชอบผมกับลูกตลอดไป ^__^ ...




The end

 :bye2:

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #487 เมื่อ01-01-2008 00:29:06 »

น่ารักมากกกกกค้าบ Happy new year ค้าบบบบบบ

ANA

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #488 เมื่อ01-01-2008 02:03:32 »


ขอบคุณมากค่ะ สำหรับของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้ ชอบมากเลย

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ  :mc4:

ออฟไลน์ pongsj

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-9
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #489 เมื่อ01-01-2008 11:29:40 »

ถูกใจจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคิดถึง พี่หมวยมากๆ ได้อ่านตอนพิเศษมาพร้อมหน้ากันทั้ง สองเรื่องเลยน่ะเนี่ย

ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่น่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
« ตอบ #489 เมื่อ: 01-01-2008 11:29:40 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






น้ำค้าง

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #490 เมื่อ01-01-2008 11:57:15 »

เฮ้อ  น่ารักสุดๆ เลย

เจ๊หมวยข๋า สวัสดีปีใหม่ค่า ขอให้เจ๊แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านอีกนะคะ

:pig3: :pig3: :pig3:

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #491 เมื่อ01-01-2008 12:54:18 »

ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #492 เมื่อ01-01-2008 14:30:43 »

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ   :m13: :m13:

ออฟไลน์ jonathan2624

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 839
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +189/-1
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #493 เมื่อ01-01-2008 15:48:45 »

โหยยยย สนุกมากมายเลยครับพี่หมวย ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ชุ่มชื่นหัวใจค้าบบบ ว่าแต่ ถ้าพี่หมวยมีเวลาว่าง น่าจะเขียนตอนพิเศษตามเทศกาลนะครับ อิอิ สองสามเดือนสักตอนก็ยังดี อยากรู้ว่าตอนโมจิโตเป็นหนุ่มจะหล่อมั้ยเอ่ย อิอิ เอาเป็นว่า ผมชอบเรื่องนี้มากๆ ครับ จากใจเลยจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ   o13 o13 :oni2: :oni2:

ออฟไลน์ CorNnE PRiNCeS

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 322
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #494 เมื่อ01-01-2008 19:22:26 »

 :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:


 :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:


หวัดดีปีใหม่นะครับ ทุกท่าน

โชคดี มีที่คนอ่าน นะครับ

:o12:

abcd

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #495 เมื่อ01-01-2008 21:50:37 »

 :pig3: อ่านตอนพิเศษแล้วมีความสุขดีจัง  :pig3:

 :pig4:  ขอบคุณเจ๊หมวยมากๆเลยจ้าสำหรับตอนพิเศษ สุขสันต์วันปีใหม่เย้ๆๆๆ  :mc2:

ออฟไลน์ Junrai_Hyper™

  • พูห์น้อยกลอยใจ
  • Global Moderator
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4842
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +777/-50
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #496 เมื่อ03-01-2008 15:20:13 »

 :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:

Happy New Year 2008 ครับ เจ้หมวย

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

ออฟไลน์ krappom

  • 人は誰でもそれぞれに悩みを抱えて生きる
  • เป็ดนักโพสมือดี
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1182/-23
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #497 เมื่อ03-01-2008 16:51:38 »


 :m4: :m4: :m4: :m4:

กะลังนั่งกินหนมโมจิ กินๆ ไปก็คิดถึงน้องโมจิ

และแล้วก็ได้เจอโมจิ เย้ๆ


สวัสดีปีใหม่เจ๊หมวยด้วยน้า :mc3:


FOAM

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #498 เมื่อ03-01-2008 19:20:54 »

ขอบคุณเจ้หมวยมากมายที่เอาตอนพิเศษมาให้อ่านกันครับ

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก

หวัดดีปีใหม่ครับ

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

ออฟไลน์ MiTo™

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-1
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #499 เมื่อ03-01-2008 20:25:06 »

ขอบคุณมากคับ ขอบคุณจริงๆ
ชอบมาก ๆ เลยอ่าคับ              :m1:  :m4:   o7

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
« ตอบ #499 เมื่อ: 03-01-2008 20:25:06 »





ออฟไลน์ Heater

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #500 เมื่อ03-01-2008 20:28:38 »

ขอบคุณมากคับ
อ่านแล้วมีความสุขจัง  :mc3: :mc2:

ออฟไลน์ Simply Blue

  • เป็ดนักโพสมือดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1107
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +120/-3
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #501 เมื่อ03-01-2008 21:23:05 »

ดีใจสุดๆๆเลยอ่ะ  ขอบคุณมากมาย ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากที่สุด
โหยยยย สนุกมากมายเลยครับพี่หมวย ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน ชุ่มชื่นหัวใจค้าบบบ ว่าแต่ ถ้าพี่หมวยมีเวลาว่าง น่าจะเขียนตอนพิเศษตามเทศกาลนะครับ อิอิ สองสามเดือนสักตอนก็ยังดี อยากรู้ว่าตอนโมจิโตเป็นหนุ่มจะหล่อมั้ยเอ่ย อิอิ เอาเป็นว่า ผมชอบเรื่องนี้มากๆ ครับ จากใจเลยจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ   o13 o13 :oni2: :oni2:

แอบสนับสนุน เห็นด้วยสุดๆๆๆๆ

ขอให้เจ๊หมวยมีความสุข สุขภาพแข็งแรง กิจการเจริญรุ่งเรื่อง  :pig3: :mc4:

My name M

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #502 เมื่อ06-01-2008 10:01:38 »

 :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:

อ่านแล้วมีความสุขรับปีใหม่เลยอ่ะครับ

ขอบคุณมากน่ะครับที่มาต่อตอนพิเศษให้ครับบบบ

 :pig4:

myd3ar

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #503 เมื่อ23-01-2008 21:54:53 »

เคยแต่ไปอ่านตอนพิเศษในบล็อกของคุณหมวยมา

เพิ่งได้มาอ่านเนื้อเรื่องเต็มก็ที่นี่แหละ

หนูโมจิน่ารักซะ :m1:

 :mc2: :mc2: :mc2: :mc2: :mc2:

pondjung

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #504 เมื่อ31-01-2008 22:56:42 »

อ่านแล้วอยากมีภรรยาน่ารักอย่าวีบ้างจางงงงง555+ :m23: :m23:

baros

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #505 เมื่อ16-02-2008 23:10:56 »

 :mc4: :m1:สนุกมากมายชอบมากคับ
อยากมีลูก มีเมียจังเล้ยยยยยยยยยยย :m23:

sirasyung

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #506 เมื่อ17-02-2008 21:55:01 »

เอี้ยดดดดด!!!!  :o12:

อ่านรวดเดียวจบภายใน 2 วัน

น่ารักมากมาย  :oni2:
ขอบคุณผู้แต่นะฮะที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่าน  :m4: :pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณนะฮับบบบบ  :L2:

ออฟไลน์ j-muay

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-8
    • Daddy's Home
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #507 เมื่อ18-02-2008 10:16:11 »

โฉบมาหวัดดีเพื่อนๆ น้องๆ ค่ะ


ยังมีคนอ่านอยู่อีกหรือเนี่ย :o8:

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ 

เจ๊หมวยคิดว่าอาจจะรวมเล่มเรื่องนี้ อาจจะนะ ถ้าทำจริงจะมาแจ้งให้ทราบค่ะ

ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับ my baby 3  ไม่มีเวลาคิดตอนพิเศษอะไรทั้งนั้น



ขอให้ร่ำรวยเงินทองและความรักทุกๆ คน :c5:


ลัลล้าออกไป

:oni1:

nutt

  • บุคคลทั่วไป
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #508 เมื่อ22-02-2008 02:03:03 »

 :mc4: จบน่ารักมากเลยอ่าเจ๊  :o8: ชอบโมจิมากมายเลยครับ นึกว่าจบแล้วอะครับ เลยไม่ได้มาตามอ่าน แต่อ่านทีไรก็ยิ้มครับ แฮะๆ อยากมีพ่อแบบเชิดศักดิ์จัง โว้ยยย  :m30:  :m30:  :m30: จะรอติดตามอ่านเรื่องของเจ๊อีกน้าครับ ผลิตออกมาอีกเลยด้วยย ฮุๆๆ ขอบคุณมากๆนะครับ  o7  :bye2:

ออฟไลน์ SataRu

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
Re: [Novel] เจ้านายจ๊ะจ๋า Special # reply 485 [31/12/2550]
«ตอบ #509 เมื่อ12-03-2008 00:32:09 »

 :pig4: ขอบคุณมากครับ อ่านแบบ รวดเดียวจบ สนุกมากเลยครับ

 :bye2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด