หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[nongrak]

มารอพี่ไผ่กับน้องริวด้วยคน

หลงรักน้องริวมากเลยตอนนี้

เฝ้าแต่รอ รอ รอ รอ น้องริวคนดี

[sogato]

มาได้แล้วเน้อ คิดถึงริวกับพี่ไผ่แล้วค่ะ

[£.Ma|e¥]

ปีใหม่แล้วนะจ๊ะ
มาอัพได้แย้วววว
คิดถึงพี่ไผ่กับหนูริวใจจะขาดแล้ววววว ><

HAPPY NEW YEAR 2011 ย้อนหลังค่า~

[Noi]

 

[spring]

สวัสดีปีกระต่ายน้อยจ้า  ทุกโคนนนนน

*********************

ตอนที่ 62


“พี่...พี่ไผ่ครับ...กลับกันเถอะ”


พสุลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทันทีที่รู้สึกว่ามีคนมาแตะตัว  ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าเขาเผลอหลับไป  เมื่อหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบ ตี 3 แล้ว 


“เสร็จแล้วเหรอริว” พสุถามพลางก้มลงมองก็พบว่าเสื้อสเวตเตอร์ของริวเลื่อนลงไปกองอยู่บนตัก  ริวคงถอดมาห่มให้เขาตอนเขาหลับ  ชายหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนๆ  นึกอายเจ้าหน้าที่ที่ดูแลห้องนี้  ไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นบ้างหรือเปล่า

“เสร็จแล้วครับ...แต่มันยังขาดๆ อะไรสักอย่าง  ริวเลยว่าจะไว้คิดต่อพรุ่งนี้”

“อืม...พี่เลยเอาเปรียบริว นอนหลับไปเฉยเลย” ชายหนุ่มบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ  เขานั่งฟังริวทำดนตรีอยู่พักใหญ่ๆ  จนรู้สึกล้าถึงได้ลุกมานั่งพักที่โซฟา  กะว่าจะพักให้หายเมื่อยแล้วจะกลับไปฟังริวอัดเสียงต่อแต่ดันเผลอหลับไปเสียก่อน

“พี่เอาเปรียบริวที่ไหน  ริวต่างหากไปลากพี่มาอยู่ด้วย  ทั้งๆ ที่พี่ควรจะได้พักผ่อน...กลับไปนอนกันดีกว่าครับ”

“ไปสิ...อะไรเนี่ย?” พสุถามงงๆ  เมื่อริวคุกเข่าแล้วหันหลังให้เขา

“พี่ขี่หลังริวไปไหม  ริวจะแบกพี่ไปแบบในหนังเกาหลีไง”

“ทะลึ่งแล้ว  เยอะไปเยอะ” พสุขยี้ผมเด็กหนุ่มแรงๆ  แล้วหยิบเสื้อบนตักคืนให้ริว  เด็กหนุ่มรับไปสวมแล้วเดินตามพสุออกไป  เจ้าหน้าที่ดูแลห้องอัดเสียงกำลังนั่งกินกาแฟและดูทีวีอยู่ข้างนอก  พอเห็นพสุกับริวออกมาก็หันมายิ้มให้

“เสร็จแล้วเหรอครับ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำต่อครับ...ต้องขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวนจนดึกแบบนี้” พสุออกตัวแล้วก้มศีรษะให้อีกฝ่ายเป็นการขออภัย

“ไม่เป็นไรครับ  ยินดีต้อนรับเสมอ”


เมื่อพสุกับริวกลับไปถึงห้องพักนั้นก็พบว่าตะวันหลับไปแล้ว  ทั้งคู่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบเข้านอน  เพราะเช้าต้องถ่ายเอ็มวีของไวยากรณ์กับเอ็มวีเพลงรวมให้เสร็จทันก่อนสาวๆ MG จะไปญี่ปุ่น

พสุอาบน้ำก่อน  พอขึ้นเตียงได้เขาก็ง่วงจนเกือบหลับในทันที  แต่กลับต้องลืมตาโพลงเมื่อริวเบียดซุกเข้ามากอดเขาไว้แน่น  ทั้งที่ริวก็กอดเขาแบบนี้เป็นประจำ  แล้วทำไมคืนนี้เขาถึงรู้สึกแปลกๆ 

พสุพยายามข่มตาหลับ  แต่ลมหายใจอุ่นๆ  ที่เป่ารดซอกคอทำให้เขาต้องขยับออกห่างอีกนิด  ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องผิดพลาด  เพราะพอเขาขยับออกห่าง   ริวก็กลับเบียดเข้าหามากกว่าเดิม  แถมยังย้ายมาหนุนหมอนใบเดียวกันเสียอีก  พสุหันไปมองเพื่อเอ็ดให้ริวถอยห่างไปหน่อย แต่กลับพบว่าเด็กหนุ่มหลับสนิทไปแล้ว...ที่ริวกอดเขาแน่นขนาดนี้คงเป็นความเคยชินมากกว่า

ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆ  พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา  เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนแท้ๆ  ทำให้เขารู้สึกขัดเขินกับการสัมผัสของริว  ยังดีที่ฤทธิ์เหล้าและยาทำให้ริวจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้  ไม่อย่างนั้นเขาคงมองหน้าน้องไม่ติด  พสุคิดโน่นคิดนี่อยู่ครู่ใหญ่ถึงได้ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย  จึงไม่รู้ว่าแก้มและใบหูของเขาถูกจูบเบาๆ จากคนที่เขาคิดว่าหลับ....

.
.
.
.
.
.
.

พสุขยับตัวอย่างอึดอัด  สิ่งแรกที่ลืมตามาเห็นคือเสื้อนอนลายตารางเล็กๆ  กับกระดุมสีขาว...ชายหนุ่มหน้าร้อนวูบเมื่อรู้ตัวว่าเขาซุกหลับอยู่ในอ้อมแขนของริว  แต่เมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาหัวเตียงชายหนุ่มก็สะดุ้งโหยง


“ริว! ริว! ตื่นเร็ว สายมากแล้ว” พสุผุดลุกขึ้นแล้วหันไปเขย่าตัวริว

“อือ...ริวง่วง...” ริวทำเสียงงอแง  แล้วพยายามจะชักผ้าห่มขึ้นคลุมหัว  แต่พสุรั้งไว้

“นอนไม่ได้แล้วริว  สายมากแล้ว...โอ๊ยทำไมไม่มีใครปลุกเราเนี่ย”  พสุสบถเบาๆ  แล้วพยายามจะเขย่าปลุกริว  เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องนอนเปิดเข้ามา

“ไง...ตื่นแล้วเหรอ”

“ตะวัน...อ้าว!...ทำไมยังอยู่นี่ละ  ยังไม่ไปกองถ่ายเหรอ?”

“ยัง...พอดีทางผู้กำกับ เขาขอแก้เอ็มวีของไวย์  ให้ไวย์ถ่ายกับสาวๆ 5 คน  ส่วนพวกเราเขาขอตัดออก  เพราะอยากให้ซีนไวย์ชัดๆ  เหมือนของริว”  ตะวันตอบเรียบๆ  แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงของตัวเอง 


พสุถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก  มิน่าถึงไม่มีใครมาปลุกพวกเขา  ที่แท้มีการแก้ไขเพลงนี่เอง


“แต่ถ้าเพลงไวย์ถ่ายเสร็จเขาก็จะต้องถ่ายเอ็มวีเพลงรวมของพวกเราทุกคนไม่ใช่เหรอ?”

“เขาเลื่อนเป็นพรุ่งนี้แล้ว...เห็นว่าพวกสาวๆ เขาขอถ่ายพรุ่งนี้ เพราะวันนี้เขาต้องรีบไปตั้งแต่บ่าย”

“ค่อยยังชั่ว  นึกว่าจะนอนตื่นสายจนเสียงานซะแล้ว”

“เมื่อคืนงานเสร็จไหม?”

“เห็นริวว่ายังขาดอะไรสักอย่าง  วันนี้เลยว่าจะทำใหม่”

“อืม...มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน”

“ริว...ริว...ตื่นเถอะ  ไหนว่าจะคิดงานต่อไง”

“ขออีกครึ่งชั่วโมงครับ” ริวตอบเสียงอู้อี้  แล้วยกหัวขึ้นมาพาดบนตักของพสุ ขณะที่วงแขนก็โอบรัดรอบเอวของชายหนุ่มเหมือนอย่างที่เคยทำ  พสุหันไปมองตะวันด้วยความตกใจ  เกรงว่าตะวันจะเข้าใจผิด แต่พบว่าตะวันนอนหลับตาใส่หูฟังไปก่อนแล้ว  ชายหนุ่มจึงแกะมือริวที่โอบรอบเอวออก

“ริวปล่อยพี่...พี่จะไปอาบน้ำ”

“ไม่เอา...ตักพี่อุ่นจะตาย” ริวทำเสียงงอแงแล้วไถหัวไปมาเหมือนแมว  ซึ่งพสุเคยมองว่าเป็นเรื่องน่าเอ็นดู แต่วันนี้เขากลับรู้สึกเขินๆ กับกิริยาแบบนี้ของริว

“ปล่อยเร็ว  ไม่งั้นพี่โกรธนะ”

“พี่อ่ะ...ไมอะค้าบบบบบ”

“ไม่ต้องมาอ้อน  พี่จะไปอาบน้ำแล้ว” พสุพูดพร้อมกับยกหัวริวออกจากตักแล้วรีบร้อนเข้าห้องน้ำไป  ริวลุกขึ้นนั่งทำหน้าเง้า  พอเหลือบไปเห็นตะวันมองมา  เด็กหนุ่มก็ส่งยิ้มจนตาหยีให้  ตะวันมองหน้าแจ่มใสไร้รอยกังวลของริวแล้วก็แอบถอนใจ  ริวรู้สึกกับพสุอย่างไรเห็นทีจะไม่ต้องเดาอีกแล้ว  เหลือก็แต่พสุ  ที่เขายังไม่แน่ใจว่าพสุ “รู้สึก” กับน้องแค่ไหน


หลังจากจัดการกับอาหารมื้อสายโด่งเสร็จ  พสุกับริวก็กลับไปห้องอัดอีกครั้ง  ดนตรีที่ริวเพิ่งทำเสร็จเมื่อคืนฟังดูแปลกหูและโดดเด่นจนพสุทึ่ง  แม้จะแทบไม่เหลือเค้าของเพลงเดิมเลย  แต่กลับฟังดูลงตัวกว่าเพลงเดิมเสียอีก  ริวชวนพสุลองอัดเสียงกันดูก่อน  ซึ่งแม้จะฟังว่าเพราะแต่พสุก็รู้สึกแบบเดียวกับริวว่าเหมือนยังขาดอะไรไปสักอย่าง


“ไง...เพลงไปถึงไหนแล้ว” ตะวันโผล่เข้ามาเกือบบ่ายสองโมงแล้ว  พร้อมกับขนมและกาแฟสองกระป๋องที่ติดมือมาฝาก  ระหว่างที่พสุกับริวจัดการกับมื้อบ่าย  ตะวันก็เดินไปหยิบเนื้อเพลงมาดู  แล้วใส่หูฟังเพื่อฟังเพลงที่อัดไว้แล้ว

“ก็ดีนี่นา...แล้วทำไมยังหน้านิ่วคิ้วขมวดกันอยู่ล่ะ”  ตะวันถามพลางถอดหูฟังออก  แล้วหันมามองหน้าริวกับพสุ

“มัน...เหมือนยังขาดอะไรไปสักอย่าง...I need nobody else except you…” พสุตอบแล้วฮัมเพลงท่อนฮุคซ้ำๆ

“ขาดอะไร...ท่อนนี้เหรอ...ฉันไม่ต้องการใครอื่นอีกแล้วนอกจากเธอ?...ขาดอะไร?”


ริวกับพสุหันขวับมามองหน้าตะวัน  แล้วหันมาสบตากัน


“พี่ตะวัน / ตะวัน!” ทั้งคู่หัวเราะก๊าก  เพราะพูดเป็นเสียงเดียวกัน  ขณะที่ตะวันก็มองหน้าทั้งคู่ด้วยสีหน้างุนงง

“อะไร?”

“ไลน์ประสานไง  เสียงนายน่าจะเหมาะ”

“นั่นสิ...ให้พี่ตะวันร้องตรงนี้  กับตรงนี้...แล้วเพิ่มเนื้อเพลงในท่อนฮุค” ริวคว้าโน้ตเพลงมาวงๆ แล้วชี้ให้พสุกับตะวันดู  แล้วหันไปปรับแต่งดนตรีเพิ่มเติม  ก่อนจะลากตะวันเข้าห้องอัดไปด้วย  ทั้งสามคนขลุกอยู่ในห้องอัดจนมืด  เพลงใหม่ก็เสร็จสมบูรณ์อย่างที่ตั้งใจไว้  ริวเดินอมยิ้มไปตลอดทางอย่างมีความสุข  ที่เพลงออกมาถูกใจ  ขณะที่พสุก็ตื่นเต้นอยากให้ทรงเผ่าได้ฟัง  ส่วนตะวันยังคงสีหน้าเฉยเมยไม่เปลี่ยน นอกจากแววตาเป็นประกายวาววับอย่างมีความสุข


แต่ดูเหมือนคนรอฟังจะไม่ได้มีแต่ทรงเผ่า  เมื่อสามหนุ่มกลับไปถึงบ้านพักก็พบว่านอกจากทีมงานที่นั่งอยู่พร้อมหน้าที่โต๊ะอาหารแล้วยังมีทีมโปรดิวเซอร์ของเกาหลีอีกทั้งทีม  พอเห็นริวกับพสุพวกเขาก็โบกมือทักทาย  ริวกับตะวันหยุดคุยกับทีมเกาหลีขณะที่พสุรีบแยกไปหาทรงเผ่าที่ยืนคุยอยู่กับไมตรีตรงระเบียงด้านข้าง

“อะไรกันครับพี่เผ่า?” พสุถามพลางกวาดตาดูทีมโปรดิวเซอร์ของ JKG อย่างงุนงง

“เขามารอฟังเพลงของไผ่กับริวนั่นแหละ”

“มารอฟังเพลงของพวกผม?  ทำไมละครับ เพลงนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับทางทีมเกาหลีนี่”

“คงเป็นฝีมือนายลี...ท่าทางจะรอทับถมเต็มที่ถ้าเพลงออกมาไม่ดีอย่างที่คิด” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ  พสุเหลือบตามองเพดานแล้วแอบถอนใจอย่างระอา  ดูเหมือนลีชินกีจะจ้องหาเรื่องพวกเขา...ไม่สิ  จ้องจะหาเรื่องเขากับริวมากกว่า

“แล้วเสร็จไหมไผ่?” ไมตรีถามแทรกอย่างร้อนใจ เมื่อคืนเขาไม่สบายจึงไม่ได้เข้าประชุมด้วย  พอรู้ว่าริวงัดข้อกับลีชินกีกลางวงก็ได้แต่ปวดหัว  แล้ววันนี้ลีชินกีก็ยังพาทีมโปรดิวเซอร์ของ JKG มาอีก  ก็เท่ากับเป็นการประกาศกันโต้งๆ ว่าจะต้องเอาคืนริวให้ได้

“เสร็จแล้วครับ...พี่เผ่ากับพี่ตรีเอาไปฟังก่อนนะครับ  เผื่ออยากจะปรับแก้อะไร”

“เออเก่งว่ะ  ไอ้หนูริวมันเจ๋งดีจริงๆ”


พสุเอาแผ่นที่อัดเสียงแล้วส่งให้ทรงเผ่า  ซึ่งทรงเผ่าก็รับไปยื่นให้ไมตรีเก็บไว้ 


“ไม่ทราบว่าเพลงเสร็จแล้วหรือยังครับมิสเตอร์เกรสัน”  เสียงลีชินกีทำให้พสุ ทรงเผ่า และไมตรี ต้องรีบเข้าไปในห้องอาหารอีกครั้ง 

“เกือบเสร็จแล้วครับ” ริวตอบเสียงเรียบๆ  ก่อนจะหันมายิ้มแป้นให้พสุ  แล้วขยับเว้นที่ตรงกลางระหว่างเก้าอี้ของเขากับเก้าอี้ของตะวันไว้ให้พสุนั่ง

“ถ้าพวกเราจะขอฟัง  คงไม่ขัดข้องใช่ไหมครับ?” ลีชินกีถามแล้วส่งยิ้มท้าทายมาให้  แต่ริวยังคงทำหน้าเฉยๆ

“ไม่ทราบ  คุณต้องถามโปรดิวเซอร์ไม่ใช่มาถามผม” ริวตอบแล้วทำหน้านิ่งด้วยความไม่พอใจ 


แม้ริวจะทำเพลงเสร็จแล้ว  แต่ปกติพวกเขาจะให้ทรงเผ่าตรวจแก้อีกครั้งก่อนเพื่อความสมบูรณ์ของเพลง  ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติที่ทำกันมาตลอด 


“ถ้ามิสเตอร์ลีอยากฟัง  ก็ยินดีครับ  เชิญทุกคนที่ห้องโถงเลย”  ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ  แล้วหันไปพยักหน้าให้ไมตรีเปิดเพลงของริวให้ทีมงานเกาหลีฟัง  ไมตรีนิ่งไปนิดหนึ่งอย่างคาดไม่ถึงว่าทรงเผ่าจะให้ทีมโปรดิวเซอร์ของ JKG ฟังเพลงของริวโดยที่ทรงเผ่ายังไม่ได้ปรับแก้ใดๆ  แต่เขาก็เหมือนทรงเผ่าที่เชื่อในฝีมือของริว  จึงมั่นใจว่าริวจะไม่ทำให้พวกเขาหน้าแตกแน่นอน


นับตั้งแต่อินโทรท่อนแรกดังขึ้นทุกคนก็นั่งฟังกันเงียบ  ขณะที่ไมตรีหันไปยิ้มกับทรงเผ่า  ริวไม่ใช่แค่ทำได้ แต่ทำได้ดีจนน่าขนลุก  เสียงค่อนข้างสูงของพสุ  เมื่อมีเสียงริวกับตะวันช่วยประสานยิ่งทำให้โดดเด่น  แม้จะเป็นเพลงที่ร้องคู่กับริวแต่ไลน์ประสานของตะวันที่แทรกเข้ามาอย่างพอเหมาะ  ทำให้ทุกอย่างลงตัวและพอดีแบบที่หาข้อตำหนิไม่ได้


“โอ้! เพลงเพราะมากๆ  ผมแน่ใจว่าเพลงนี้ต้องดังแน่นอน” โปรดิวเซอร์ของ JKG ชมแล้วเอื้อมมือไปตบเข่าลีชินกีที่นั่งหน้าซีดเผือดเบาๆ เป็นเชิงให้สงบสติอารมณ์ไว้ 


ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลีชินกีไปหว่านล้อมให้พวกเขามาฟังเพลงของคิสมีทำไม ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับทาง JKG  เพราะชินกีต้องการให้ทุกคนเห็นข้อผิดพลาดของเพลงเพื่ออาสาเข้ามาจัดการเอง  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชินกีใช้ความผิดพลาดของคนอื่นเป็นเครื่องมือให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ  เพียงแต่คราวนี้ทุกอย่างผิดความคาดหมายไปเมื่อชินกีมาเจอคนที่เหนือกว่า  นอกจากจะกดดันทีมโปรดิวเซอร์ของไทยไม่ได้แล้ว  ตัวชินกีเองยังโดนข่มจนราบคาบ


“ขอบคุณครับ”  ทรงเผ่ารับคำแล้วหันไปยักคิ้วให้ริว  เด็กหนุ่มก็อมยิ้มน้อยๆ ตอบก่อนจะหันไปมองหน้าพสุ  ซึ่งชายหนุ่มก็หันมาสบตาแล้วยิ้มให้  ทำให้ริวหน้าบานยิ่งกว่าเดิม  แค่สายตาชมเชยของพสุก็เป็นรางวัลที่ดีที่สุดแล้วสำหรับริว


ชินกีลุกพรวดแล้วเดินดุ่มๆ ออกไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว  ไม่สนใจแม้แต่ทีมโปรดิวเซอร์ที่ตัวเองชวนมา 


“ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจจริงๆ” โปรดิวเซอร์ของ JKG เอ่ยเบาๆอย่างอ่อนใจ  ก่อนจะขอตัวกลับเช่นกัน 


พสุหันไปมองรอบๆ  ก็พบแต่ทีมงาน  ไม่เห็นวี่แววของ กรเวช  ไวยากรณ์และ ธีรดล


“พี่กรไปไหนครับ?”

“เห็นชวนไวย์กับดลไปซื้อของให้สาวๆ MG  กับทีมงานของ JKG “

“อ้าว! ก็เห็นพี่กรเตรียมมาจากเมืองไทยแล้ว?”

“เห็นว่าไม่พอนะ...ไผ่กับริวไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า  ไม่ได้กินตั้งแต่เที่ยงแล้วนี่”

“ตะวันเอาขนมกับกาแฟไปให้รองท้องแล้วครับ”

“เออ แล้วไงตะวันถึงไปร้องไลน์ประสานได้ล่ะ?...แต่ฟังดูดีมากเลย  พี่เพิ่งรู้นะว่าเสียงริวกับไผ่เข้ากันได้ดีมาก”

“พี่เผ่าชอบใช่ไหมครับ”

“โดนมากๆ เลยล่ะไผ่...ไอ้หนูริวมันเจ๋งนะ”

“ครับ  ริวเก่งจริงๆ”

“หึหึ...งานนี้เล่นเอานายลีหน้าแตก...เอ้า! พี่ก็มัวชวนคุย  ไปกินข้าวเถอะไผ่  ไอ้หนูริวมันเมียงมองมาหลายรอบแล้ว  คงรอกินข้าวอยู่”

“ครับ”


...............................................................

[indy❣zaka]

^
^
^
จิ้มจึ้ก  
รอวัน พี่ไผ่ รู้ใจตัวเอง 

[samsoon@doll]

เล่นกับใครไม่เล่นเป็นไงหละคะคุณลี! หน้าแหกกลับไปเลย 55+

[lasom]

เพิ่งเคยเห็นหนุ่ม?เกาหลีหน้าแตกแบบหมอไม่รับทำศัลยกรรมก็วันนี้
ใครเป็นใครให้มันรู้ซะมั่ง นุ้งริวซูดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[zeen11]

พี่ไผ่เริ่มหวั่นไหวแล้ว พยายามเข้าหนูริว ความหวังอยู่ไม่ไกลแล้วนะ สู้ๆๆๆ
 

[Smirnoff]

  :laugh:สมน้ำหน้านังชินกี  ก๊ากกกกกกก
ปล.พี่ไผ่เขินแล้วๆๆๆๆๆ  ริวพยามเข้าใกล้แล้วๆๆๆหวั่นไหวซะที 

[aekporamai2]

เสร็จไปหนึ่ง..เหลืออีกฝูง....
ขอบคุณครับ ผู้แต่ง

[maho]

กลับมาแระ  หลังจากที่ห่างหายหน้าไปหลายตอน  
กลับมาพร้อมกับความสะใจที่ริวชนะอย่างที่ชินกีหาอะไรมาชี้ว่าบกพร่องได้เลย

สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังน้าคร้าไรเตอร์    ขอให้เป็นปีที่มีแต่ความสุขตลอกปีเลยน้าคร้า  
และขอให้เรื่องนี้ปลอดมาม่าไปนานๆ  พร้อมกับที่น้องริวน่ารักแบบนี้กับพี่ไผ่(กับคนแม่ยกน้องริว)ไปตลอด
พี่ไผ่ก็ขอให้รู้ตัวเร็วๆ  ส่วนพี่ตะวัน   พี่จะพยายามอ้อนไรเตอร์ให้พี่มีคู่กับเค้านะ  จะได้มีคนให้ไออุ่น  หรือไม่ก็ให้ไออุ่นคนอื่น หุๆๆ  

[Little Devil]

เลวจริงคนเรา...สะใจมาก
+1

[maio2000]

  หัวเราะด้วยความสะใจ ยังนารักกันเหมือนเดิม
แต่พี่ไผ่ดิจะซื่อบื่อไปถึงไหน ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก
ตอนหน้าขอยาวๆได่ไมค่ะ แบบอ่านไม่ทันจุใจจบแล้วอ่ะ
สู้ๆนะค่ะ 

[SweetSmile]

อร๊ายยยยยย

พี่ไผ่เขินน้องริว
แต่รู้ตัวมั้ยว่าโดนจูบตอนหลับอ่ะ
น้องริวช่วงนี้รุกเข้าไปเลยน๊า
เดี๋ยวพี่ไผ่ก็ใจอ่อนเองหล่ะ

สมน้ำหน้าลีชินกี
หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ อิอิ

[ChiOln]

แจ่มไปเลยน้องริว 5555

[lomekung]

+1 ให้อะ

สะใจนิดๆ

 

[punchnaja]

I need nobody else except you

อ่านเนื้อเพลงแล้วแอบฮากร๊ากเพราะดันไปนึกถึงเพลงโนบอดี้ 5555
ps.แอบสะใจที่ริวได้เย้ยนายลีชินกี^^

[nunamicky]

สม

[ordkrub]

สะจายยยยยย เหลือแค่ตามซัดไอ้ตัววางยาอีกอย่างเดียวนะ

[TONG]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตอนแรกเขาจินตนาการพี่ไผ่เป็นรุกมาดแมนแฮนซั่ม น้องริวเป็นรับที่เหมาะเจาะเข้าคู่กันอย่างสวยงาม

ตะหงิดมาหลายตอนแต่ก็คิดเอาเองว่าไม่เป็นไร อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าคิดผิด!!!

ทำไมพี่ไผ่สาวขึ้นเล็กน้อยละ รับไม่ได้!!!

ปล.แต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิมและมากขึ้นไปด้วย ขอตัวไปทำใจกับพี่ไผ่ก่อนค่ะ ToT

[treerat002]

ชอบตอนนี้จังเลย 

นู๋ริวของป้าน่ารักมากกกกก 

พี่ไผ่ก็น่ารัก ตะวันก็น่ารัก 

ไรเตอร์ก็น่ารักค่ะ 

รอตอนต่อไปนะคะ 

[justlove]

  สวัสดีรับปีกระต่าย

วันนี้ได้อ่านพี่ไผ่กะริว น่ารักแบบเบาๆ ชอบตอนเข้านอนมาก
ไม่รู้ว่าใครเป็นหมอนข้างของใครนะเนี่ย

ยกมือขอสนับสนุนความน่ารักแบบนี้ไปนานๆค่ะ

[nongrak]

 ริวเก่งมากเลย ทำให้ลีชินกีหน้าแตก
สะใจมากหมั่นไส้ชอบมาขัดน้องริว

พี่ไผ่เมื่อไรจะรับรู้ความรู้สึกน้องริวสักที
ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะ ยังไม่หายคิดถึงเลย
ตอนหน้าขอยาวๆหน่อยนะค่ะ

ขอก็อปเก็บไว้อ่านนะ ชอบมากเลยเรื่องนี้
หลงรักริวตั้งแต่อ่านตอนแรก 2 วันอ่านไป2 รอบเลย

[JJHJJH]

บวกๆๆๆๆ ค๊า ^^

[didi]

เป็นกำลังใจให้ริวค่ะ

[@StaR@]

 
ขอหัวเราะให้กับความสะใจก่อน
สมน้ำหน้าชินกีมากๆเลยอ่ะเป็นไง
เจอริวของเราเข้าไปถึงกับไปไม่ถูกเลย
พี่ไผ่อย่าไปคิดมากอะไรเลยรักริวให้มากๆก็พอ

HNY ย้อนหลังด้วยน้า
 

[tutu]

  สะใจ

[sogato]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกรักริวจัง น่ารักมากกกกกกกกกก ปีใหม่แล้วก็ขอตอนยาวๆเหมือนตอนต้นๆด้วยนะคะ  

[nirun4]

ริวอ้อนพี่ไผ่บ่อย ๆ นะ กำลังหวั่นไหวพอดี