"อ้าว...เป็นแผลด้วยเหรอ..."ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่รู้ซิ่
พี่กลัวแต่จิ๊บจะเจ็บ" เขาว่า ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปที่ห้องโดยที่ไม่ลืมจะกล่าวขอโทษพ่อกับแม่ที่ทำให้ลูกชายคนเดียวเป็นแผลและขอตัวเดินตามเด็กหนุ่มไป
"ให้พี่ทำแผลให้จิ๊บก่อนไหม...เจ็บมากรึเปล่า "
ชายหนุ่มว่ากุลีกุจอเอาแอลกอฮอลล์มาล้างแผลให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า
" เจ็บ! "
จิ๊บร้องอกมาเมื่ออีกฝ่ายจู่ๆก็เอาแอลกอฮอลล์มาเช็ดแผลให้เขา แบบไม่ทันตั้งตัว
"ทนเจ็บหน่อยนะ จะได้หายไวๆไง..." กอ้งภพว่าพลางเทยาใส่ลงไปก่อนหาผ้าก็อตมาปิดแผลเอาไว้ มองท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายก็อดจะยิ้มไม่ได้
"แค่นี้...ก็เรียบร้อยแล้วนะครับ" ก้องภพแตะเบาๆเหนือผ้าก็อต ดวงตาคมสมตาอีกฝ่ายเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าจิ๊บกำลังหน้าแดง ไม่รู้ว่าเป็นด้วยตความรู้สึก เจ็บ โกรธ หรือ อายกันแน่
แต่คงตอบให้ถูกได้หากทำสิ่งต่อไปที่เขาจะทำ
ชายหนุ่มก้มลงจูบเบาๆที่เหนือเข่าที่เขาเพิ่งทำแผลให้กับอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มชักเข่าออกทันทีอย่างตกใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ
" พี่ทำอะไรน่ะ.. "
"
เป่ามนต์ จะได้หายเร็วๆไง..." ก้องภพยิ้มกว้างตาหยี
" จิ๊บไม่ใช่เด็กเล็กๆนะ อย่ามาหลอกให้ยากเลย .. เอ้อ แล้วมือน่ะ .. ไม่ทำแผลรึไง?
คนเจ็บเข่าเปลี่ยนเรื่องด้วยการชี้ไปที่มือของชายหนุ่ม
"ก็รอจิ๊บทำให้ไง...." ก้องภพว่าพลางขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงระดับเดียวกับอีกฝ่ายพลางยื่นมือที่มีคราบเลือด
" ทำไมไม่รีบบอก..
ถ้ามือพี่เป็นแผล เดี๋ยวก็วาดรูปไม่ได้เอานะ " จิ๊บบ่น พลางเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์แล้วค่อยๆซับเลือดที่แผลอย่างเบามือ
"
เจ็บไหม? "
"
เป็นห่วงเหรอ" ก้องภพตอบกลับด้วยคำถาม
"
ก็ถ้ามือพี่ใช้ไม่ได้ขึ้นมา..จิ๊บรับผิดชอบไม่ไหวหรอก " เด็กหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตา หยดยาฆ่าเชื้อลงบนแผล ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
" เอาล่ะเสร็จแล้ว "
ริมฝีปากของก้องภพหยักยิ้มคำพูดของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาพองโต ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง มือแกร่งข้างที่ไม่เจ็บนั้นจับใบหน้ามนไว้ก่อนขยับเข้าไปใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะแตะกับริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ
สัมผัสแผ่วเบานั่นทำเอาทำอะไรไม่ถูก ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
ก้องภพถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อย ก่อนที่สองแขนจะกดไหล่บางนั้นลงกับเตียงนุ่ม
"จิ๊บ......" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วที่ข้างหูปลายจมูกซุกไซ้ที่ข่างใบหูบาง
มือแกร่งอีกข้างจับใบหน้าของเด็กหนุ่มให้หันมาหา ก่อนจูบลงบนริมฝีปากนั้นอีกครั้งในคราวนี้เพิ่มแรงเม้มลงที่ริมฝีปากบางนั้น ย้ำๆ
สัมผัสอ่อนโยน โหยหา กับน้ำเสียงแบบนั้นทำให้คนใจอ่อนเผลอไผลตามคำเรียกร้องของหัวใจตนเองและอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่มเผยอออกแล้วจูบตอบอีกฝ่ายแผ่วเบา เชื่องช้า ราวกับไม่แน่ใจ
"จิ๊บ......" เสียงเรียกชื่อดังขึ้นราวกับคำวิงวอน ก่อนปลายลิ้นแทรกเข้าลึกสัมผัสความอบอ่นหวานล้ำ มืออีกข้างแทรกเข้าไปในชายเสื้อยืดของร่างบาง
สัมผัสร้อนที่ผิวกายทำให้ผิวกายกระตุก มือเรียวทำท่าจะดันอีกฝ่ายออกไป แต่ทำไม่ได้ ก้องภพใช้ลำตัวกันเอาไว้ได้หมด
ส่วนปลายลิ้นก็กำลังทำให้เขามึนงง
"จิ๊บ...." ก้องภพยังคำกระซิบแผ่วเบา ด้วยน้ำเสสียงอ่อนโยน ตรงกันข้ามกับมือและริมฝีปากที่ยังคงสัมผัสอีกฝ่ายอย่างโหยหาเร่าร้อน
" พี่..อย่า..อื้อ "
เสียงของเด็กหนุ่มประท้วงในคอเบาๆ เรี่ยวแรงของเขาหายไปหมด จนไม่อาจรวบรวมกำลังทำให้อีกฝ่ายเลิกทำแบบนี้ได้ แต่ถึงจะห้ามไปแบบนั้นก็ดูเหมือนก้องภพจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
++++++++++++++++
"ก็อกๆ...."
ทันใดเสียงเคาะที่หน้าประตูก็เป็นเหมือนคำสั่งปิดสวิตซ์ไฟอะไรบางอย่างในใจของก้องภพให้ปิดลง
ร่างสูงขยับถอยออกห่างจากเด็กหนุ่มแทบจะในทันที มือแกร่งเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้เป็นปรกติ และเขาก็ให้เวลาจิ๊บได้ทำแบบเดียวกัน
"แม่เข้าไปได้ไหมจิ๊บ..."
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก มือทั้งสองข้างจัดผมเผ้าและเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
" มี..มีอะไรครับแม่? "
ใบหน้าแดงเพราะอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมานั้นพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอ้อ...แม่ว่าจะมาเรียกไปกินข้าวแน่ะ...ทานข้าวด้วยกันกับน้าที่นี่ล่ะนะคุณก้องภพ...นานๆจะได้เจอคนหนุ่มๆคุยถูกคอเสียที พ่อเขาก็เลยให้มาชวนแน่ะ"
"อ่ะ...ครับ...ขอบคุณมากครับ" ก้องภพยิ้มพลางยกมือไหว้
" แม่ ..เดี๋ยวจิ๊บไปช่วยยยย "
พอได้ยินผู้เป็นแม่ว่าแบบนั้นเด็กหนุ่มจึงรีบออกจากห้องของตนไปทันที นึกโทษตัวเองอยู่ในใจว่าเมื่อครู่นี้ เขายอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน
ก้องภพได้แต่มองตามก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
++++++++++++++++
ก้องภพอยู่ทานข้าวกับครอบครัวของจิ๊บ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะขอตัวกลับเมื่อพลบค่ำ
เขาโบกมือลาจิ๊บ โดยที่ไม่ลืมจะกระซิบบอกเบาๆก่อนจากมาว่าจะไปดูเด็กหนุ่มฟ้อนดาบให้ได้
จิ๊บถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ก้องภพขับรถออกไป เขาหันหลังกลับหมายจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนบ้าง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อผู้เป็นแม่ยืนรออยู่
"จิ๊บ เดี๋ยวแม่ขอคุยด้วยหน่อย" ว่าพลางก็เดินนำลูกไปยังศาลาเรือนเล็กที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากตัวบ้าน ที่บางครั้งก็ใช้นั่งเล่นรับลมกันอยู่เรื่อย
เจ้าของร่างสูงเพรียวเดินตามอีกฝ่ายไปยังศาลาเรื่อนเล็ก เขาพอจะเดาสีหน้าของเจ้าของไร่ได้ ว่านี่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
++++++++++++++++
"เข้าเรื่องเลยนะ...
กับคุณก้องภพเนี่ย...ไม่ได้เป็นแค่เจ้านายใช่ไหม"
" หา? "คำถามตรงๆแบบนั้นทำเอาจิ๊บถึงกับหน้าเหวอ
" ถามอะไรแบบนั้นอะ แม่? "
"ก็มันแปลกๆนี่...เจ้านายที่ไหนจะมาเยี่ยมลูกน้องไกลขนาดนี้...ถึงจะบอกว่ามาดูที่ แต่จริงๆแล้วดูจะไม่ใช่ อีกอย่าง...ที่ไปที่ที่นั่นมามีคนเห็นลูกกับคุณก้องภพ.....จริงเหรอ " ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้ว
" ใครหน้าไหนมันมาฟ้องแม่? แล้วมันเห็นจิ๊บกับพี่เขาทำอะไร? "
เด็กหนุ่มโวยวายขึ้นมาทันที เขาเตรียมใจยอมรับไม่ทันหรอก .. เรื่องที่เขาเป็นแบบนี้ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ..
" แม่.......... "
คำพูดตรงๆของผู้เป็นแม่ น้ำเสียงเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆนั่นทำให้จิ๊บรับมือไม่ถูก
ถ้าโกรธเขา ตีเขา ก็คงจะไมน่ากลัวแบบนี้
"ตอบแม่มาซิ่...." ผู้เป็นแม่เร่งเร้า
"
แม่ครับ.. " เด็กหนุ่มยกมือไหว้อีกฝ่าย
"
จิ๊บขอโทษนะ.. "
นี่คือคำตอบของเด็กหนุ่มดวงตาทั้งสองข้างปิดลง คืนนี้เขาอาจถูกพ่อกับแม่ตีจนหลังลายก้ได้
".......... "ผู้เป็นแม่หลับตาลงเช่นเดียวกัน ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าลึกของตัวเองและลูกชาย
"จริงซิ่นะ.... แล้วทำไม...คุณเขาต้องมาถึงที่นี่?"
" เขา..เขาอยากคบกับจิ๊บใหม่..ที่จริง เราเลิกกันเกือบปีแล้ว ..จู่ๆพี่เขาก็มา.. "
เสียงของลูกชายแผ่วเบาด้วยว่ารู้สึกผิดต่อครอบครัว
"...
ท่าจะจริงจังกันมากซิ่นะ... "ผู้เป็นแม่หันไปมองทางอื่น สายตาเหม่อลอยออกไปไกล "
แม่ไม่เคยเห็นเราทำหน้าแบบนั้นซักครั้ง"
" แต่..จิ๊บมีแฟนแล้วนะแม่..แล้วแม่จะให้จิ๊บทำยังไง พี่เก่งเขาไม่ผิดอะไรด้วยซักหน่อย " พอจับใจความได้ว่าท่าทางผู้เป็นแม่คงจะเข้าใจตัวเอง สุดท้ายจึงได้เผยความรู้สึกออกมา
ชื่อของบุคคลที่สามที่อยู่ๆเข้ามาในบทสนทนาทำให้ผู้เป็นแม่ตาโต
"หา....สองคนเลยเหรอทีนี้...."
ร่างของแม่เอนทรุดไปพิงเสาของศาลาเรือนเล็กแทบจะทันทีคล้ายจะเป็นลม
"แล้วกับคนแรกนี่ เลิกกัน?....เป็นทางการ? "
" เปล่าอะ....
เขาเคลียร์ตัวเองไม่ได้มั๊ง..จิ๊บก็เลยตัดใจกลับมานี่แหละ.. "
เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดอะไรมากนักเขาไม่รู้ว่าแม่ของเขาจะรับได้แค่ไหนกัน
มือเรียวพยุงร่างบางให้นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ยาว
"
แม่เข้าใจนะจิ๊บ... " ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงแผ่ว
"แม่พอจะเข้าใจ...ว่า
แม่อาจจะไม่ได้อุ้มหลาน...พอได้ยินพูดมาแบบนี้ มันก็เหมือนจะบอกให้แม่เข้าใจได้แบบนั้น "
" แม่..แล้วจิ๊บจะทำยังไงดีล่ะครับ "
น้ำเสียงเหมือนจะอ่อนแรงลงทันที คำพูดที่ว่าเข้าใจเขาดีนั้น ทำให้เด็กหนุ่มกล้าที่จะถามออกมา
" พี่เก่งเค้า... "
"จิ๊บ...คนเรารักกัน ถ้าแค่รักอย่างเดียว...มันก็อาจจะทำให้เราตาบอด ทำให้เราเจ็บได้...แต่การที่จะรักใครซักคน แค่เหงา สงสาร หรือจะบอกว่าแค่เพราะเขาเป็นคนดีอย่างเดียว โดยที่มองข้ามความรู้สึกของตัวเองไปน่ะ คนที่เจ็บ ไม่ใช่ แค่เรา หรือ ใครคนใดคนหนึ่งหรอกนะ ...มันก็ด้วยกันทั้งหมดนั่นล่ะ" ว่าพลางก็จับมือของลูกชายของตัวเองเอาไว้แน่น
"
ไม่ว่ายังไง ลูกของแม่ ก็คือลูกของแม่ แม่ภูมิใจในตัวลูกมาตลอด...และแม่จะภูมิใจมาก ถ้าลูกของแม่เป็นคนดี และ เลือกทำในสิ่งที่ถูก ที่ทำให้ตัวเองได้มีความสุขจริงๆ...ลองไปคิดดูดีๆก็แล้วกันนะ "
" แล้วพ่อล่ะ?..
จิ๊บจะทำยังไงดี พ่อรู้รึยังครับ? "
ดวงตากลมโตสั่นระริก พ่อของเขาคงจะโกรธมากแน่ๆที่เขากลายเป็นแบบนี้ ตลอดเวลาผู้เป็นพ่อบอกให้เขาเข้มแข็งเสมอ
"แม่ก็ต้องบอกพ่อ....
พ่ออาจจะโกรธ อาจจะเสียใจ.... " เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ
" จิ๊บตายแน่ๆเลยอะ..แม่อะ อย่าเพิ่งบอกพ่อนะๆๆ " จิ๊บขอร้องผู้เป็นแม่
มันไม่ใช่ตอนนี้ เขายังไม่พร้อม ไม่ใช่สิ ในเมื่อยังเลือกไม่ได้ ว่าจะเป็นก้องภพหรือเก่ง เขาจะไม่ยอมเผชิญปัญหาลำพังเด็ดขาด
"
มันใช่เรื่องที่จะมาอ้อนให้แม่บอกไม่บอกหรือยังไง!" ผู้เป็นแม่มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"
ลูกแม่ทำไมต้องหนี...แม่ไม่เข้าใจ...มันเปลี่ยนได้ไหม ถ้าจิ๊บจะมาอ้อนให้แม่บอกไม่บอกพ่อ ...ถ้าแม่บอกจิ๊บว่า
"กลับมาเถอะนะ...นะ...." จิ๊บจะกลับมาให้แม่ได้ไหม..." ผู้เป็นแม่ยกมือขึ้นตบที่ข้างแก้มของลูกชายเบาๆ เหมือนเวลาตีมือเด็กขี้อ้อนให้รู้สึกตัว
สัมผัสนั้นแม้ไม่ได้รุนแรงอะไรเลย แต่กลับทำให้น้ำตาร่วงอย่างไม่รู้ตัว
" แม่..จิ๊บขอโทษ ไม่ใช่ว่าจิ๊บกลัวพ่อนะ แต่ว่า.. "
" ขอให้จิ๊บได้เลือกก่อนได้ไหม
แล้วจิ๊บจะไปบอกกับพ่อเอง ว่าจิ๊บกลายเป็นอะไรไปแล้ว ถ้าพ่อไม่ต้องการจิ๊บอีก.....มันก็คงช่วยไม่ได้แล้ว "
ผู้เป็นแม่ดึงลูกชายเข้ามากอด เหมือนจะร้องไห้อยู่ด้วยเช่นกัน
"แม่รอลูกได้เสมอนะ......"มือเรียวทั้งสองข้างกอดผู้เป็นแม่แน่น ... เด็กหนุ่มรู้สึกว่าตนเองโชคดีนักที่แม่ของเขายอมรับเรื่องนี้ได้ แต่สำหรับพ่อแล้ว เขาจะทำยังไงดี ..
++++++++++++++++
ทั้งหวาน ทั้งแอบดราม่า ซาบซึ้ง .. แบบนี่ไม่ใช่มาม่าใช่ไหมคะ รีดเดอร์??
แอบมาแบบเงียบๆ .. แวบไปแบบเงียบๆ
แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้ทักทายกันเลย แต่ก็รักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิมนะคะ 
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1164103 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก