" สวัสดีครับ พี่แมกซ์ "
มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมมือไหว้เจ้าของร้าน ขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน ท่าทางอิดโดรยแต่ก็พยายามยิ้มให้
" ไม่สบาย ดีขึ้นแล้วเหรอน้องจิ๊บ " พศวัตถามอย่างเป็นห่วง
" ดีขึ้นแล้วครับ พี่ คือ ... จิ๊บขอโทษนะครับที่ลาหยุดบ่อยมาก "
จิ๊บยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้ง
"เอ่อ...โอ้ย ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจหรอกนะ ไหนจะมีสอบอีกอะไรอีก...แค่โทรมาบอกกันก่อนก็โอเคแล้วล่ะ...เราไม่ใช่เด็กเหลวไหลนี่นะ"
พศวัตว่าพลางยิ้ม มือแกร่งตบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ดูจะอารมณ์ดีเงียบลงไปได้ขนาดนี้ พศวัตถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดึงไหล่บางนั้นเข้ามาโอบเอาไว้
"ถ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็บอกพี่ได้นะ...คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนก็ได้"
จิ๊บยิ้มจางๆ กับคำพูดอีกฝ่าย มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก แต่ก็รู้สึกผิดมากขึ้นอีก ที่เวลามีปัญหาเล็กๆน้อยๆก็เอาแต่ลางาน
เพราะฉะนั้นต่อไปเขาจะไม่ลางานอีกแล้ว
สองคนหารู้ไม่เลยว่ามีน้อยมองดูอยู่จากด้านหลัง
เสียงหัวใจในอกของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ
...อีกแล้ว...ทำไมเป็นแบบนี้....
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพลางขยี้หัวแรงๆ โดยไม่ทันได้ตั้งใจก็เพลงเตะฝาตู้เก็บของเข้าให้
ปัง!!
เสียงบานประตูตู้กระแทกเข้าอย่างแรง ได้ยินเสียงหม้อรามชามไหข้างในกลิ้งโค่โร่เสียงดังไปกันใหญ่
" น้อย! ทำอะไรของเราน่ะ? "เจ้าของร้านดุน้อยจากหน้าร้าน
ทำเอาจิ๊บต้องขอตัวออกมาดูน้องที่อยู่ในครัว
" น้อย เป็นอะไรรึเปล่า? .... เฮ้ย! หน้าแกไปโดนอะไรมาวะ "
มือเรียวจับตามเนื้อตัวที่ช้ำเป็นจ้ำของน้อย พลางถามอย่างเป็นห่วง
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย พลางนึกเปรียบเทียบกับภาพใบหน้าของตัวเองที่เห็นในกระจกเมื่อเช้า...
"พี่จิ๊บไม่ได้นอนมาเหรอ"
" ก็..ไม่ค่อยสบาย เลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไหนดูซิ ทายารึยัง? "
มือเรียวจับหน้าอีกฝ่ายหันไปมา แล้วบ่น
" โอย อย่าเอาให้โดนต่อยที่หน้าดิวะ เสียดายยยยย "
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ... "เด็กหนุ่มเอ่ย "ขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอนยังหน้าตาดีเลย" น้อยไม่ได้ใส่ใจกับหน้าช้ำๆของตัวเองนัก
"ไม่ต้องเสียดายหรอก เมื่อก่อนก็ต่อยกับคนอื่นเขาเรื่อยนั่นล่ะ...จนไม่ได้เรียนนี่ไง"
" แล้วใครบอกว่าแกหน้าตาไม่ดีวะ ? มานั่งนี่ เดี๋ยวพี่ใส่ยาให้ "
พูดจบก็จับน้อยนั่งที่ม้าหินหลังร้าน ส่วนตัวเองก็เดินไปที่หน้าร้าน เพียงไม่นานก็ได้ถุงใส่ยามาจากพศวัต
+++++++++++++
ไม่มีทีท่าว่าแขกประจำของร้านจะมานั่งที่โต๊ะริมด้านในสุดของร้านเหมือนเช่นทุกที ช่วงกลางวันก่อนจะถึงช่วงพักเที่ยงของเหล่าพนักงานที่ดูบางตาอยู่แล้วก็ยิ่งดูเงียบเหงาไปเมื่อขาดแขกเจ้าประจำที่มักจะสั่งกาแฟมากกว่าสามแก้วพร้อมขนมทานเล่นแล้วนั่งอยู่ได้เรื่อยๆตั้งแต่สายยันบ่ายแก่
"เงียบเนอะ พี่จิ๊บ.... เฮียแมนก็ไม่อยู่ คุณมินก็ไม่อยู่... นี่คุณก้องขาประจำก็ไม่มาอีก.... ร้านเราจะร้างรึเปล่าเนี่ย"
เด็กหนุ่มที่ใบหน้านั้นรอยฟกช้ำเริ่มจางลงบ้างแล้วหันมาถามพลางแนบหน้าคงกับเคาท์เตอร์ชงกาแฟ ในขณะที่ตัวก็เหยียดออกไปทางด้านหลัง สองขาสลับยืดเส้นไปมา
พศวัตส่ายหน้าไปมากับท่าทางของ
"เด็กของเขา" " จะตดใส่พี่รึไงวะ ? " ว่าพลางตบก้นงอนๆที่เขาหมายตามาตั้งแต่แรกเสียทีหนึ่งแล้วเดินไปหน้าร้าน สิ่งที่เจ้าของร้านทำทำให้จิ๊บขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมามองน้อย เขารู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆระหว่างคนทั้งคู่แน้ๆ
"ก็ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าของร้านล่ะก็นะ........" เด็กหนุ่มโวยวายลั่น
"พ่อจะต่อยให้คว่ำเล้ย"
ก่อนจะหันไปฟ้องจิ๊บ "พี่จิ๊บดูดิ่ คุณแมกซ์อ่ะ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้แกล้งผมเอาๆ "
" อะ..อ่อ โดนแกล้งแบบนี้บ่อยเหรอ? "
สิ่งที่น้อยฟ้องทำให้จิ๊บอดคิดมากไปอีกไม่ได้ แกล้งเอาๆ ถ้าแกล้งแบบนี้คงไม่พ้น..
เมื่อคิดได้แบบนั้นริมฝีปากอิ่มก็ยิ้มออกได้ทันที
"บ่อยไม่บ่อย ก็เกือบทุกวันอ่ะ... "ก่อนจะสงสัยในรอยยิ้มนั้น "พี่จิ๊บยิ้มทำไม"
" ก็...ก็ตลกน่ะสิ ยิ่งโวยวายยิ่งโดนแกล้งนะ รู้ปะ? "
หนุ่มเมืองเหนือแทบจะหัวเราะออกมา เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนอย่างพศวัตที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นจะมา
"ชอบ" เด็กอย่างน้อยได้ยังไง
"แล้วทำไมต้องยิ่งโดนแกล้วด้วยล่ะ ไม่เอาอ่ะ...งั้นผมทำไงดี ลาออกเลยดีไหมพี่"
หน้าตาน้อยยิ่งบอกบุญไม่รับเมื่อได้ยินคำพูดของจิ๊บ
" เขาแกล้ง เพราะเอ็นดูหรอก "มือเรียวอุ่นๆลูบผมอีกฝ่าย
ก่อนจะถอนหายใจ
" เฮ้อ... "
"พี่จิ๊บเป็นไรอีกล่ะ " ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายถอนหายใจเด็กหนุ่มก็มองหน้าอย่างใคร่รู้เหมือนทุกที ก่อนจะลากเก้าอี้มาจากหลังเครื่องคิดเงินมานั่งข้างๆ
"กลุ้มใจ หรือ ไม่สบาย เห็นตาโหลเป็นหมีแพนด้ามาหลายวันล่ะ...แต่ก็นะ พี่จิ๊บก็หน้าตาดีกว่าผมมาทำงานทุกกกกกกวัน...จนใครบางคนเขาดีใจยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม" ท้ายเสียงดังเล็กน้อย รู้ว่าเจ้าของร้านจะได้ยิน
" นี่...ถ้าเราทำผิดไปแล้ว แต่ไม่ได้ตั้งใจ จะทำยังไงดีวะ? "
"ขอโทษเขาดิ่" เด็กหนุ่มตอบทันควัน
"ถ้าเราขอโทษ แสดงว่าเราจริงใจ ใส่ใจกะความรู้สึกเขาไม่ใช่เหรอ "ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง รู้ว่าเจ้าของร้านร่างสูงยืนอยู่หลังเสาตรงนั้นไม่ห่างออกไปนัก "ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ...ทำอะไรมะเห็นใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ....ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง"
คำพูดประชดประชันแบบนั้นไม่ได้ทำให้พศวัตสนใจ แม้จะได้ยิน ผิดกับคนที่มาปรึกษาที่ดูจะ .. คิดมาก
...ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง ...มันทำให้เขาคิดได้ว่าตนเองแย่แค่ไหน จิ๊บรีบลุกขึ้นทันที
" เดี๋ยวพี่ไปช่ววยพี่แมกซ์เก็บร้านก่อนนะ เย็นแล้ว "
"ผมช่วยด้วย" เด็กหนุ่มว่าพลางวิ่งไปช่วยทำงานบ้าง โดยสายตาก็เหลือบๆมองดูท่าทีของเจ้านายอยู่อย่างระแวดระวัง
เมื่อเห็นว่าพศวัตดูจะนิ่งๆ เลยคิดว่าคงจะไม่ได้ยินเป็นแน่ เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องทำงานต่อไปเรื่อยๆ
จนพอพศวัตจะเดินไปปิดประตูหลังร้าน แล้วน้อยก็กำลังตรวจเช็คไฟฟืน จิ๊บ ก็มาบอกขอตัวกลับก่อน ปากบอกว่า จะรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ แต่พอเดินออกจากร้านไปกลับเลี้ยวไปยังท้ายซอย
"สงสัยจะไปง้อคืนดีแหงม" น้อยยิ้มพลางกอดอก ดูท่าคำแนะนำของเขาจะใช้ได้ผล สองไหล่ยืดตรงด้วยความภูมิใจ
+++++++++++++
ก้องภพนั่งทำงานอยู่ในเรือนเล็กที่เป็นห้องทำงานของตัวเขาเอง ด้วยอารมณ์เซื่องซึม เหมือนอย่างที่เป็นมาตลอดในรอบอาทิตย์ ไม่มีการติดต่อไปหาจิ๊บ เพราะไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
เสียงเห่าอย่างดีอกดีใจของโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เจ้าเคนเห่าพลางวิ่งวนไปรอบๆแล้วเอาจมูกดันขาของจิ๊บในชุดพนักงานร้านกาแฟที่หน้าปากวอยให้เข้าไปบ้านของศิลปินหนุ่ม
" ใจเย็นสิ .. เจ้าเคน วันนี้ไม่มีขนมนะ "
จิ๊บโวยออกมาเล็กๆ เมื่อเจ้าหมาเห็นแก่กินนี่ พยายามมองหาอะไรในมือของเขาด้วยความเคยชิน
" แล้วพ่อแกอยู่ไหม? "
เขามองหาเจ้าของบ้าน ซึ่งเจ้าเคนเองก็เหมือนจะรู้คำ มันวิ่งนำอีกฝ่ายไปที่หน้าเรือนหลังเล็กของบ้าน ตรงที่เป็นที่ทำงานของชายหนุ่ม
ก๊อกๆๆ ---
มือเรียวเคาะประตูไม้ที่ปิดเอาไว้เบาๆ
เสียงเคาะที่หน้าประตูทำให้ศิลปินหนุ่มเดินออกมาเปิดประตู คิดว่าอาจเป็นไปรษณีย์ที่ไว้ใจกันว่าจะให้เข้ามาส่งของถึงด้านในได้ แต่ก็แปลกใจว่าเย็นย่ำขนาดนี้นั้นไม่ใช่เวลาที่จะมาส่งของ
"ครับ?... อ่ะ...." ร่างสูงเหมือนจะทั้งประหลาดใจและดีใจในคราวเดียวที่เห็นว่าใครมายืนอยู่ที่หน้าประตู
ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมของอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
" พี่ครับ..จิ๊บขอโทษ "มันยากที่จะพูดจาเรื่อยเปื่อยก่อนจะวกเข้าเรื่อง ในเมื่อเราทำผิดจริงๆ ก็ควรขอโทษ .. ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว ก็ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย..
" จิ๊บรู้ว่าตัวเองทำเรื่องน่ารังเกียจสำหรับพี่ .. พี่คงไม่อยากเจอหน้าจิ๊บอีก แต่ขอให้จิ๊บได้ขอโทษพี่กับทุกเรื่องที่ผ่านมานะครับ "เด็กหนุ่มหันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากเห็นว่าอีกฝ่ายจะมองเขาด้วยสายตารังเกียจขนาดไหน เขาคงทนไม่ไหว
" แค่นั้นล่ะครับ .. แล้วจิ๊บจะไม่มาให้พี่เห็นอีก.. "เสียงนั้นแผ่วเบาลงในประโยคหลัง
ท้ายประโยคนั้นทำให้คนฟังใจไหววูบ มือแกร่งคว้าสองไหล่บางนั้นเอาไว้
"มองหน้าพี่ซิ่จิ๊บ..."
" ไม่...ได้ครับ .. "จิ๊บก้มหน้าลง พอมาอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายแล้ว เขายังจำได้ชัดเจน ว่าวันนั้น ก้องภพมองเขาแบบไหน
เขาทนไม่ได้หรอก
"มองหน้าพี่" ก้องภพย้ำคำ มือแกร่งที่เปื้อนสีนั้นจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้เงยหน้ามองตัวเอง
ดวงตากลมโตนั้นแดงก่ำ เมื่อถูกบังคับให้มองหน้าอีกฝ่าย ขอบตาร้อนผ่าว แต่เขาห้ามสิ่งที่อยู่ภายในเอาไว้ทัน
"...คิดว่าพี่จะเลิกกับเราเหรอ" เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นทำให้ใจเจ็บขึ้นมาไม่น้อย
"พี่ยอมรับว่าไม่พอใจจิ๊บนะ...ที่เอาเรื่องของเราไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง พี่อายนะ"
ก้องภพพูดเหมือนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย เขาดีใจมากแค่ไหนที่อีกฝ่ายกลับมาหาเขาที่นี่
ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้ยินคำขอโทษจากอีกฝ่าย
" แต่พี่..วันนั้นพี่......... "
เด็กหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น สายตา การแระทำของก้องภพมันทำให้เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
"เป็นตัวเองจะโกรธไหม่เล่าเอาเรื่องบนเตียงไปเล่าให้ใครไม่รู่ฟังอล่างฉ่างขนาดนั้น่น่ะ..."ก้องภพเอ่ยก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
"พี่อายไม่ว่า...แต่เล่าให้คนอื่นจิตนาการถึงเราน่ะ...พี่หึงเรานะ โกรธมากด้วย เข้าใจหรือเปล่า ..."
คำพุดถึง พอนึกตามแล้วก็ได้แต่หน้าแดง .. ก้องภพคงหมายถึงตอนที่พวกเขามีอะไรกันงั้นหรือ..
"เข้าใจรึยังว่าทำไมพี่โกรธ...."ก้องภพขยับออกเล็กน้อย เพื่อมองหน้าของเด็กหนุ่มในอ้อมแขนนิ่ง
" จิ๊บคิดว่าพี่..ไม่อยากเห็นหน้าจิ๊บ อยากเลิกก้บจิ๊บแล้วซะอีก "
"พี่ทำจิ๊บกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" ก้องภพเอ่ยเสียงเบา
เด็กหนุ่มพยักหน้าลงเล็กน้อย
" ก็..จิ๊บไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้ "
"ความจริงพี่ควรจะบอกจิ๊บมาตั้งนานแล้วนะ...ว่าพี่ เป็นคนขี้หึงมาก...มากจนพี่กลัวว่าจะทำใครต่อใครเจ็บ..."
ก้องภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา
"พี่นึกว่าพี่จะทนได้นะครั้งนี้ก็เหมือนกัน...แต่พอได้ยินจิ๊บบอกว่า พี่จะคิดยังไงมันก็เรื่องของพี่....มันเหมือนเราไม่เกี่ยวอะไรกันเลย ยอมรับว่าพี่เสียใจจริงๆ "
" จิ๊บของโทษนะครับ ที่พูดแบบนั้น .. ทำให้พี่เสียใจ "
จิ๊บขอโทษอีกฝ่ายอีกแล้ว น้ำเสียงของก้องภพดูเสียใจจริงๆ
"ได้ยินจิ๊บพูดแบบนี้น่ะ พี่ดีใจนะ..."ก้องภพยิ้ม ก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ทั้งรักทั้งหวงเราเลยนะ อย่าปิดบังอะไรกับพี่อีกนะครับ..."
ใบหน้าสวยพยักหน้าแรงๆ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกได้ว่า ก้องภพเอามือเปื้อนสีมาจับหน้าเขา
" พี่ก้องอะ! "
ก้องภพยังยิ้มทำทีไม่รู้เรื่องก่อนจะจูบเบาๆที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย
"ร้องทำไมล่ะครับ"
จิ๊บทำตาโตมองอีกฝ่าย " มันเลอะน่ะสิ พี่ทำหน้าจิ๊บเปื้อนหมดแล้ว! "
"เปื้อนก็เช็ดออกได้....มาพี่เช็ดให้..." ชายร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ มือแกร่งดึงให้อีกฝ่ายเดินตามมานั่งตรงเก้าอี้หน้าผ้าใบที่เขาทำงานค้างอยู่
" วาดอะไรน่ะ ดูแปลกๆ "นิ้วเรียวชี้ไปที่ผ้าใบผืนใหญ่กลางห้อง สีสันดูมืดมนน่ากลัว
"ไม่มีอะไรหรอก..."ก้องภพยิ้มเขินๆ
"ช่วงนี้พี่ทำงานหนักน่ะ บางทีก็มีอะไรแปลกๆออกมาเหมือนกัน "
จิ๊บพยักหน้าแล้วมองไปทั่วห้องทำงานของชายหนุ่ม กลิ่นสีอครีลิคกระจายไปทั่วห้อง ดวงตากลมโตมองผลงานรอบๆห้องอย่างสนใจ
บางภาพก็เป็นดอกไม้ ที่ใส่รายละเอียดอย่างสวยงาม อ่อนหวาน ส่วนบางรุป ถ้าจำแบบไม่ผิด
" นั่นรูปเจ้าเคนเหรอ? "
เขาหัวเราะกับรูปวาดของเจ้าโกลเด้นตัวโตที่กำลังกัดรองเท้าอยู่ในสนามหญ้า รอบๆตัวมันมีแต่ซากรองเท้าแตะ
"คลายเครียดน่ะ" เจ้าของภาพวาดหลากอารมณ์เอ่ยบนใบหน้าคมมีรอยยิ้มเขินๆ "ก็มันกัดของพี่หมดเลยนี่นา "
"
แล้วไหนอะ รูปจิ๊บอะ .. วาดแต่เจ้าเคนได้ไง? "เด็กหนุ่มพยายามมองหารูปของตัวเอง
"
รูปดอกไม้ก็ต้องเอาไว้วาดตอนอารมณ์ดีๆซิ่...จะได้สวยๆไงจริงไหม" ก้องภพตอบก่อนจะหาสำลี มาเช็ดคราบเปื้อนออกจากหน้าของอีกฝ่าย
" แล้วเมื่อไหร่จะวาดรูปจิ๊บล่ะ? "เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เพื่อให้เช็ดหน้าเขาให้สะอาดๆ
ก้องภพไม่พูดอะไรเพียงแค่ตั้งใจกับการทำความสะอาดหน้าสวยของเด็กหนุ่ม
"ไว้จะวาดให้นะ...รูปพิเศษ ขืนบอกว่าจะวาดตอนไหนเดี๋ยวได้มาแอบดูก่อนน่ะซิ่"
จิ๊บทำปากยื่น แบบที่ชอบทำบ่อยๆเวลาไม่ค่อยพอใจ
เห็นทำหน้าแบบนั้นก้องภพนั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย มือข้างที่ไม่เปื้อนสีจะจับใบหน้าของเด็กหนุ่ม
"ไม่โกรธนะ"
" เปล่า... "
เขาส่ายหน้าไปมา แล้วก้มลงพูดแกมบังคับเสียเลย" แต่ถ้าอยากให้หายโกรธ .. พี่ต้องวาดจิ๊บนะ "
"ก็ไหนบอกว่าไม่โกรธไง" ก้องภพเลิกคิ้วเล็กน้อย
" เปลี่ยนใจแล้ว .. คำถามชี้นำนี่ครับ "จิ๊บเถียงก่อนจะยิ้มกว้าง
"พี่ขึ้นศาลเหรอ..."
ก้องภพถามเสียงสูงแต่ยังมีรอยยิ้ม ชายหนุ่มลุกขึ้น
"ครับๆ จะวาดให้นะครับ"
ชายหนุ่มจับมืออีกฝ่าย "วันนี้ ...มาหาพี่แบบนี้เย็นนี้กินอะไรดีครับ ออกไปซื้อของกับพี่นะ"
ว่าพลางก็เหมือนจะไม่รอคำตอบชายหนุ่มถอดผ้ากันเปื้อนที่ใช้ประจำออกแล้วแทบจะดึงมืออีกฝ่ายออกไปข้างนอกทันที
" กินแถวนี้ก็ได้ .. พี่ครับ เดี๋ยวจิ๊บเอากระเป๋าก่อน จะได้กลับหอเลย "
จิ๊บดึงตัวเองเอาไว้เบาๆ กระเป๋าเป้เขายังอยู่ในสตูดิโอวาดภาพอยู่เลย
แต่มือของก้องภพกลับดึงอีกฝ่ายไว้ "จะกลับหอเหรอ"
" ก็ต้องกลับสิครับ " เขาดึงมือตัวเองกลับมา
"ต้องให้พี่พูดตรงๆซี่นะ" ก้องภพยิ้มพลางยื่นมือแกร่งออกไปอีกครั้ง ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ไม่กลับไม่ได้เหรอ"
" .................... "
ดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่ก้อง .. จิ๊บขอคุยกับคนในบอร์ดได้ไหม? "คำถามนั้นเป็นการขออนุญาตอีกฝ่าย เขาก็พอจะเข้าใจว่าเมื่อครู่ก้องภพหมายถึงอยากให้เขากลับมาคบกัน และอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
แต่สังคมในบอร์ดนั้นไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่ก้องภพเข้าใจหรอกนะ
"จิ๊บ...เหงาใช่ไหม" ชายหนุ่มถามออกไปตรงๆ
"แล้วก็คิดว่าพี่ จะใจแคบ...บอกให้จิ๊บตัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวจิ๊บออกไปใช่ไหม..." สิ่งที่เอ่ยออกมานั้นทำให้นึกย้อนถึงการกระทำของตนเองเมื่อหลายปีก่อน
คำพูดนั้นตรงเสียจนเด็กหนุ่มต้องเงียบ ยอมรับว่าตัวเองเหงามาก หลังจากที่เอกออกจากหอไป ถ้าไม่ไปเรียน อ่านหนังสือ ก็มีแต่งานที่ร้าน ชีวิตเขามีแค่นี้จริงๆ
การที่มีความรัก อาจจะช่วยให้หายเหงาได้บ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด
"บอกกับพี่มาตรงๆก็ได้..."
" จิ๊บไม่ได้ว่าพี่ใจแคบ .. จิ๊บแค่ขอคุยอะไรกับเพื่อนบ้าง แต่จะไม่พูดถึงพี่ในนั้นอีก "เด็กหนุ่มรีบบอก ก่อนที่คนรักจะเข้าใจผิดไปอีก
" ถึงพี่จะมีแฟนคลับเยอะแยะก็เถอะ .. "
"แฟนคลับ?....." ก้องภพเลิกคิ้ว
" ครับ แฟนคลับพี่นะ เยอะแยะเลย .. "
เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงแฟนคลับของชายหนุ่มที่ตั้งตัวเป็น "ปิ่นโตแฟนคลับ"
"ไม่เอาด้วยหรอก แฟนคลับอะไรกัน....โอเค
เอาเป็นว่าถ้าจะไม่พูดเรื่องพี่...เรื่องเซ็กซ์กับพี่...ในบอร์ดเป็นอันตกลง จิ๊บ...พี่แค่ไม่อยากไปอยู่ในจินตนาการของใครเวลาเปลี่ยว ยกเว้นในจินตนาการของเราคนเดียวนะ..เข้าใจพี่ใช่ไหม"
" พี่อะ..ไม่ต้องย้ำก็ได้ "
ใบหน้าได้รูปแดงก่ำ " เอาเป็นว่าจะไม่พูดถึง
ตอนนั้นแล้วก็แล้วกัน "
"งั้น...." ก้องภพอมยิ้มกับท่าทางของเด็กหนุ่ม เขายื่นมือออกไปปัดผมหน้าที่ปรกลงมาเล็กน้อย
"ไปหาอะไรกินแถวนี้กัน...เดี๋ยวพี่พาเรากลับไปส่งหอก็ได้นะ ถ้าอยากจะกลับหอ"
" งั้นจิ๊บเอากระเป๋าไปด้วย "
ว่าแล้วก็วิ่งไปเอากระเป๋าเป้สีแดงมาสะพาย เป็นการยืนยันว่าวันนี้กลับหออย่างแน่นอน
"ไป..." ก้องภพจับมือของอีกฝ่ายแล้วเดินต่อไป บนใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้ม...หากเป็นแต่ก่อนมันคงไม่มีวันแบบนี้ วินาทีแบบนี้....สัมผัสจากปลายนิ้วของเด็กหนุ่มที่แตะอยู่ที่หลังมือนั้นทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันในความสุขนั้นก็แฝงความเศร้าเอาไว้ไม่น้อย ....เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ตนเองเคยทำกับรามินทร์เอาไว้...
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1135304 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก