เด็กหนุ่มเผลอกุมมือเข้าที่อกเสื้อ หัวใจเขาเหมือนจะเต้นออกมานอกอก ใบหน้านั้นร้อนผ่าวไปหมดจากภาพที่ได้เห็น มันคล้ายคลึงกันมากเหลือเกินกับสิ่งที่เขากับ....
.....คุณแมกซ์.....ก็ทำแบบนั้น...คล้ายๆ..ไม่รู้...โอ้ย...
...แล้วทำไมต้องมาคิดถึงตอนนี้ด้วยวะ....เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในร่างกายของตนเอง
"แม่งเอ้ย...มา
ลุกอะไรตอนนี้วะ...."สมปองอยากจะบ้าตายกับความต้องการของตัวเองที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เสียงร้องที่ได้ยิน ภาพที่ได้เห็นทำให้นึกถึงคืนนั้นที่เขากับพศวัต....ทำกันไปในคืนนั้นสมปองท่องบทสวดอะไรก็ตามที่นึกออก เขาหวังว่า มันจะช่วยสงบความพลุ่งพล่านของอารมณ์ในตอนนี้ จวบจนฝนซาและทุกอย่างจบสิ้นลง สมปองที่นั่งจนสั่นอยู่ที่ด้านหลังร้านก็ค่อยๆทำทีเหมือนว่าเพิ่งเข้ามาถึงที่ร้าน
....เนียนไว้ไอ้น้อย เนียนไว้แก....เดี๋ยวเขาหาว่าเรามาดูเขา......คิดแบบนั้นก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน "โอ้ย เปียกๆๆ" อยู่ๆร่างผอมกะหร่องของเจ้าน้อยก็วิ่งพรวดเข้า มาจากประตูด้านหลัง ร้านทำเอารามินทร์สะดุ้งหน้าแดง รีบหันไปมองโต้ะสแตนเลส และก้มลงจัดการเสื้อผ้าตัวเอง
"อ่ะ อ้าว...พี่แมน คุณรามินทร์ มาทำอะไรครับเนี่ย"
"เอ่อ... เอ่อ...." รามินทร์อึกอัก
นั่นทำให้กตัญญูต้องรีบเดินมาบังรามินทร์จากสายตาของบุคคลที่สามทันที
" ยังมีหน้ามาถามอีก มึงนั่นล่ะไปไหนมา?!" เชฟหนุ่มที่แทบจะไม่ต่างจากเจ้าของร้านถามเสียงดัง อย่างน้อยก็คงจะพอทำให้เจ้าเด็กคนนี้ กลัวจนเลิกสงสัยอะไรขึ้นมาก็ได้ซึ่งได้ผล เจ้าน้อยสะดุ้งเฮือก
"เอ่อ..ผมไป...ไปเดินเล่นที่ห้างแถวนี้มาอ่ะครับ พอดี...แฟ๊บหมดเลยไปซื้อด้วย"ว่าพลางก็ยกถุงใส่แฟ๊บถุงโตที่เปียกโชกขึ้นให้อีกฝ่ายดู
" แล้วแอบไปกินเหล้ารึเปล่าวะ? แม่งหน้าแดง " นิ้วเรียวอุ่นๆจิ้มหน้าผากของเจ้าน้อยจนหน้าหงาย
"โอ้ย....." เจ้าน้อยมองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ หน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ
"ก็เอ่อ....ผมไม่ได้มีกลิ่นเหล้าเสียหน่อย พวกพี่ เอ่อ...มาเช็คบัญชีกันรึไง "ว่าพลางก็หันไปที่ห้องออฟฟิศที่เปิดอยู่
"เสร็จ แล้วล่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว...ในออฟฟิศมีร่มอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามแต่ก็ไม่ได้ ต้องการคำตอบ ชายหนุ่ม รีบเดินเข้าไปหยิบร่มในออฟฟิศ แล้วเดินไปรอที่ประตูหลังร้าน
"พี่แมน กลับกันเถอะ" ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ
"พรุ่ง นี้ โดนดีแน่" ชายหนุ่มร่างสูงคาดโทษเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็ง ก่อนจะเดินตามรามินทร์ออกไป ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถแล้วขับออกไปของคนทั้งคู่
เมื่อทั้งสองคนออกไป ขาของเด็กหนุ่มที่สั่นพับๆ อยู่เมื่อครู่ก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"เฮ้อ.....นี่มันอะไรกันว้า...."
+++++++++++++++++++
สองวันต่อมาสมปองตั้งใจจะปิดไฟแล้วขึ้นไปนอนข้างบนเสียที เรื่องวุ่นๆเมื่อวานทำให้เขางุนงงไปหมด พศวัตเองก็ดูจะโกรธทั้งเฮียแมนของเขาและ รามินทร์อยู่ไม่น้อย เผลอๆอาจจะพาลมาโกรธเขาด้วยซ้ำไปที่ไปรู้ไปเห็นอะไรแบบนั้นแล้วไม่บอกกล่าว
...แต่มันก็เรื่องของพี่น้องครอบครัวเขานี่นา....เด็กหนุ่มคิดสิ่งที่เขาควรจะเป็นห่วงมันอาจจะไม่ใช่เรื่องของความสัมพันธ์ของคนทั้งสาม แต่อาจจะเป็นแผลแตกบนมือของเจ้านายและแผลบนหน้าของเชฟประจำร้านมากกว่า แต่ก่อนจะได้เดินขึ้นไปข้างบน ก็ได้ยินเสียงทุบประตูหน้าร้านอย่างแรง
"ใครวะมาป่านนี้ ...." เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปที่หน้าร้าน แง้มผ้าม่านดู แต่แล้วก็ต้องกุลีกุจอเปิดประตูให้คนที่เข้ามาเคาะประตูผิดเวล่ำเวลาให้เข้ามาด้านใน
"คุณแมกซ์!!"
"ทำไมมาเปิดช้าวะ?! ยังไม่ดึกซักหน่อย จะรีบนอนไปไหน "พศวัตแทบจะทิ้งน้ำหนักไปหาคนที่เปิดตูให้เขาแล้ว เสียงห้าวนั้นฟังก็รู้ว่าเมามากขนาดไหน มันก็คงเท่าๆกับความโกรธและความเสียใจกับสิ่งที่น้องชายทั้งสองคนของเขาทำลงไปนั่นแหละ
"คุณแมกซ์ครับ...ใจเย็นๆหน่อยซิ่ครับ...เมามาอีกแล้ว.."เด็กหนุ่มรับอีกฝ่ายเอาไว้เกือบไม่ไหว แต่ก็พยายามอย่างมากที่จะพาอีกฝ่ายไปให้ถึงโซฟา
" เมาอะไร ไม่เมาซักหน่อย "พศวัตพูดเสียงอ้อแอ้ ก่อนจะล้มตัวลงที่โซฟา
" น้อย ไปซื้อเบียร์มาๆๆๆ " เขาสั่งทั้งที่หน้ายังคงคว่ำอยู่กับโซฟา
"ไม่เอาแล้ว...เมาแอ๋แบบนี้ผมตามใจคุณแมกซ์ ไม่ได้หรอกนะฮะ"เด็กหนุ่มว่าพลางจับอีกฝ่ายพลิกให้นอนดีๆ
" ไม่ได้เมาๆๆ "พศวัตพูดซ้ำๆ ขณะที่ถูกจับให้นอนดีๆ ก่อนจะดึงมือให้ร่างผอมเกร็งของสมปองให้นอนบนตัว
" บ้าเอ๊ย... " เขาสบถกับตนเอง ก่อนที่จะออกมาที่นี่ ชายหนุ่มแวะดื่มเหล้าเสียให้ลืม หลังจากที่ต่อว่ารามินทร์อย่างรุนแรงไปอีกรอบ เขาเห็นว่าน้องชายของเขาเสียใจขนาดไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นและตัวเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
มือแกร่งกอดร่างเล็กนั้นเอาไว้แล้วซุกหน้าลงกับอกเล็กที่พอจะมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มตกใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย พลางดึงตัวเองออก เพราะอีกฝ่ายเมามือไม้จึงไม่ได้แข็งอย่างทุกครั้ง
"กำลังเสียใจเรื่องคุณมินกับพี่แมนใช่ไหมฮะ..." มือของเด็กหนุ่มแตะเบาๆที่ข้างแก้มร้อนของอีกฝ่าย
" ร่านนัก .. มีที่ไหนเอาเงินไปไถ่ที่ไอ้แมน อยากได้ผัวจนตัวสั่นขนาดนั้น .. แม่ง พอเขาไม่เล่นด้วยก็ทำหน้าเหมือนจะตาย..ห่าเอ๊ย "พศวัตระบายออกมาจนหมด น้ำเสียงแกว่งอย่างที่ไม่เคยเป็น ความโกรธและความเสียใจมันไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย
"แต่....เขาก็ยังเป็น...พี่น้องกับคุณแมกซ์นะครับ..."เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง เห็นแผลที่มือของอีกฝ่าย เขาก็นึกเจ็บแทนแล้ว ในตอนนี้ แม้ตัวเขาเองจะไม่มีพี่มีน้องที่ไหนแต่น้ำเสียงและสีหน้าของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้สึกเจ็บไม่แพ้กันแล้วก็ไม่อยากจะให้อีกฝ่ายเจ็บไปมากกว่านี้แล้วด้วย
"แต่ผมห้ามไม่ให้คุณแมกซ์ โกรธไม่ได้... ห้ามไม่ให้เสียใจก็ไม่ได้...." เด็กหนุ่มจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยมือข้างซ้ายของตัวเอง ที่อีกฝ่ายก็เคยทำแผลให้เขาเหมือนกัน
"แต่ผมอยู่ฟังคุณแมกซ์ได้นะครับ เท่าที่อยากจะเล่า หรือจะโวยวาย อะไรก็ได้..ผม...ผมว่าผมนั่งฟังคุณแมกซ์ได้จนกว่าหูจะชา"
ตัวเล็กๆ ผอมเกร็งที่ยังอยู่บนตัวเขา กับคำพูดซื่อๆที่จริงใจเหล่านั้นทำให้พศวัตอบอุ่นได้อย่างประหลาด และมันก็ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะได้
" หึ... หึ หึ หึ "แต่ทั้งๆที่รู้สึกดีขึ้นก็กลับเฉไฉไปเรื่องอื่น
" ตลกน่ะ ..ทำหน้าแบบนั้น "มืออีกข้างจิ้มแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"ผมพูดจริงนะ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางขยับตัวถอยออกมา
"เอาล่ะ...ผมไปชงกาแฟให้ซักแก้วดีไหมครับ กินจะได้หายเมา...หัวเราะอะไรแปลกๆ...ฟังแล้วผมขนลุก"
" อยากให้หายเมาจริงๆรึเปล่า? "ชายหนุ่มดึงมืออีกฝ่ายเอาไว้
"อยากซิ่ครับ...เมาแบบนี้ พูดไม่รู้เรื่อง การดื่มสุรา ทำให้คนขาดสตินะครับ"เด็กหนุ่มหันมามองหน้า พลางทำเสียงและหน้าจริงจังเหมือนกับในโฆษณา
"งั้นก้มลงมานี่ "เสียงทุ้มนั้นไม่ได้ล้อเล่น พศวัตสบตาอีกฝ่าย กระตุกมือสากด้านนั้นเบาๆ ไม่ได้บังคับด้วยกำลัง ดวงตาคมของอีกฝ่ายทำให้ใจของเด็กหนุ่มสั่นรัว อยากจะหลบตา แต่ก็หลบไมม่ได้ ร่างเล็กกว่าขยับไปตามแรงดึงนั้น
ริมฝีปากหนา อุ่นร้อนและยังมีกลิ่นของแอลกอฮอลล์ขยับขึ้นสัมผัสริมฝีปากที่เคยได้ลิ้มลองมาแล้วแผ่วเบา ก่อนจะเล็มไล้ช้าๆ เด็กหนุ่มกระตุกเล็กน้อยจากสัมผัสนั้นไหล่ทั้งสองข้างเหมือนจะสั่นเล็กๆ มือแกร่งจับท้ายทอยของสมปองให้รับจูบเราร้อน ปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดส่งรสชาติขมและร้อนของเบียร์ให้ได้รับรู้รสชาติ
"อื้อ..."สัมผัสร้อนที่ลุกล้ำเข้ามาทำให้ประท้วงเบาๆในลำคอ มือผอมยึดฟากหนึ่งของโซฟาเอาไว้แน่น สัมผัสจากปลายลิ้นของพศวัตทำให้ความใคร่รู้ของเด็กหนุ่มขยับไหว สมปองขยับลิ้นติบรับกล้าๆกลัว ก่อนจะค่อยผ่อนหายใจเมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปากออก เด็กหนุ่มเม้มเบาๆตอบรับสัมผัสนั้น เมื่อได้รับกาตอบรับความเร่าร้อนของจูบจึงมีมากขึ้นอีก ชายหนุ่มชักนำอีกฝ่ายไป จนกระทั่งเขาได้รสหวานจากริมฝีปากนั้นมาจนพอใจริมฝีปากหนาค่อยๆ ถอนออก ช้าๆ
" ขอบใจ "สมปองหายใจรินอยู่ที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ มือเรียวยกขึ้นใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากที่เปียกชื้น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอีกครั้งเป็นครั้งที่สามแล้วที่สมปองพยายามลุกให้พ้นจากตัวของอีกฝ่าย
"ครับ..." เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนรีบวิ่งไปชงกาแฟมาให้เจ้านาย โดยพยายามอย่างอย่างยิ่งที่จะซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเองเอาไว้
ไม่นาน เอสเปรสโซร้อนหอมกรุ่น ก็ ถูกนำมาเสริฟให้กับเจ้าของร้าน
"วันนี้อย่าขับรถกลับเลยนะฮะ นอนที่นี่ล่ะ เดี๋ยวเมาขับรถกลิ้งลงไปข้างทาง"
เพียงกลิ่นหอมของกาแฟแค่นั้นก็ทำให้สร่างเมาได้แล้ว ชายหนุ่มจิบกาแฟถ้วยเล็กๆนั้น เขาชอบรสชาติที่สมปองชงให้เสียจริงๆ
"ก็ดี .. งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปนอนกับเรา "ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย
"อ่า...งั้น...เอ่อ...เดี๋ยวผมขึ้นไปเตรียมที่นอนให้แล้ว...ผมจะลงมานอนข้างล่างนะครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางจะรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน
"ก็บอกว่าจะนอนด้วยไง! "พศวัตตะโกนไล่หลังแล้วลุกขึ้นวิ่งงตามอีกฝ่ายไปข้างบนทันที
ถึงจะไม่มีน้ำอุ่นๆให้อาบไม่มีแม้แต่ฝักบัวเสียด้วยซ้ำไปแล้วก็ยังไม่มีแอร์ในห้องนอนแถมฟูกนอนก็ยังแข็งและแคบมากๆ สำหรับคนตัวใหญ่อย่างเขา ที่ยืนยันจะนอนห้องเดียวกับสมปองแต่สุดท้าย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างพศวัตก็ยังคงยืนยันที่จะนอนอยู่บนฟูกแคบๆโดยที่สมปองใช้เสื่อปูนอนอบู่ข้างๆนั้นเอง
+++++++++++++++++++
วันต่อมาเสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มดังขึ้น แต่เจ้าตัวไม่รู้ว่าเดินหายไปไหน โทรศัพท์ที่วางไปบนเคาท์เตอร์ทั้งดังทั้งสั่นเสียจนคิดว่าถ้าปล่อยเอาไว้อาจกลิ้งตกลงมาจากเค้าท์เตอร์ก็เป็นได้เสียงเรียกเข้าดังขึ้นแผดหูเรื่อยๆ จนเจ้าของร้านต้องเดินมาดูต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้ และชื่อที่ปรากฏที่หน้าจอของโทรศัพท์มือถือของสมปองก็คือ
...คุณเทียน..ชื่อที่ปรากฏทำให้พศวัตกดรับทันที
" มีอะไร?! "
"...เหวอ.....เสียงแบบนี้ไม่ใช่เจ้าน้อยแน่เลย...." เสียงคนที่โทรมาทำเสียงเหมือนจะตกใจ
"น้อยล่ะ"
" ไม่รู้ มีอะไรจะคุยกับมัน? "ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไป นึกเคืองไม่น้อย ที่สมปองยังติดต่อกับทินกฤตอยู่
"จะโทรมาชวนเด็กมันไปเที่ยว...ปาร์ตี้...." ทินกฤตเอ่ย
"งานเลี้ยงสละโสดกูเอง"เสียงทินกฤตเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"กูไม่ให้ไป"คำตอบกลับมานั้นไม่ต้องถามเจ้าของโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย
"ไม่ให้ผมไปไหนเหรอฮะ" เสียงสมปองดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าที่อีกฝ่ายถืออยู่ คือโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
"คุณแมกซ์ฮะ โทรศัพท์ของผม..." ท่าทางไม่พอใจทำให้ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของจนได้ แต่ก็ไม่วายสั่ง
" พี่ไม่ให้เราไปนะ "
พูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นไปยังด้านหลังร้านที่เคยเป็นห้องน้ำแบบง่ายๆ แต่วันนี้เขาให้ช่างมาต่อเติมห้องน้ำให้มีฝักบัวอาบน้ำและน้ำอุ่น รวมถึงมีช่างอีกชุดไปติดแอร์ข้างบนห้อง พร้อมเปลี่ยนเตียงนอนเสร็จสรรพด้วย
เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย อย่างไม่เข้าใจปะปนไปกับความไม่พอใจ พอกลับมาสร่างเมาก็สั่งนั่นโน่นนี่เขาเหมือนเดิม
"ฮัลโหลครับ...อ่ะ คุณเทียนสวัสดีครับ"
"เอ้อ วันเสาร์นี่ว่างใช่ไหม ที่ร้านปิดนี่..."
"ครับ...ใช่ครับ ...มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
"โอ้ย พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว...ไม่เอานะน้อย บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราน่ะเหมือนน้องพี่....อยากมาปาร์ตี้ไหม...งานเลี้ยงน่ะ สละโสดพี่เอง หนึ่งอาทิตย์ก่อนแต่งของมันส์เสียหน่อย"
คำเชิญชวนนั้นทำให้ใจเด็กหนุ่มเต้นเขาชักมีใจฝักใฝ่ความสนุกมากขึ้นนับตั้งแต่ได้รู้จักกับทินกฤต
"อ่ะ...จะดีเหรอครับ...คงมีแต่ผู้ใหญ่"
"ผู้หย่งผู้ใหญ่อะไรเล่า พี่ๆน้องๆกันทั้งนั้นล่ะน่า...นะ มาให้ได้พี่อยากให้เรามา...พี่เลี้ยงที่ผับเจ้าเก่าของพี่กะแมกซ์มันนั่นล่ะ....ไปถามมันเอานะ วันเสาร์ งานเริ่มหนึ่งทุ่ม...เป็นต้นไป "ทินกฤตพูดรัวเร็วเสร็จสรรพ จบท้ายด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเล็กๆ เหมือนเช่นเคย ก่อนจะตัดสายไป
"ไปถามเอาเองเหรอ?.....โอยยยย คุณเทียนฮะ....ผม....จะทนไหวไหม กว่าจะได้ไปเนี่ย" เสียงสมปองโอดโอยพลางเกาหัว เขาอยากไป แต่ก็รู้ดีว่าอาจจะต้องไปทำอะไรแปลกๆแบบนั้นอีก แต่หลังจากที่รับรู้เรื่องรามินทร์กับกตัญญูวันนั้นแล้ว...มันยากเหลือเกินที่จะแค่หลับหูหลับตาพยายามทำให้อีกฝ่ายพอใจเหมือนทุกทีเสียงต่อเติมก็ดังมากเสียจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงความคิดของตัวเอง
"โอ้ยยยยยย หนวกหูจริงๆ"ไวเท่าความคิดของเด็กหนุ่มที่นึกสนุก เขาไม่เคยไปงานเลี้ยง โดยเฉพาะในความหมายของพวกคนหนุ่มในเมืองกรุงแบบนี้ ...งานเลี้ยงในความคิดของเขา คือ งานเลี้ยงเวลามี ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ แต่งงาน งานบวช หรือแม้แต่ญาติพี่น้องใครบ้านไหนถูกหวยสมปองวิ่งฉิวไปชงเอสเพรซโซเย็นชื่นใจ บวกกับยกน้ำหวานสีแดงผสมมะนาวอีกเหยือกใหญ่ขึ้นไปด้านบน
+++++++++++++++++++
"น้ำครับ...น้ำเย็นๆครับบบบ" เสียงเด็กหนุ่มร้องลั่นมาแต่ไกล จัดการรินน้ำเสริฟทั้งหัวหน้าช่างทั้งคนงานเรียบร้อย โดยไม่ลืมที่จะวิ่งเอากาแฟไปประเคนให้นายของตัวเองก่อนน
"คุณแมกซ์ครับ กาแฟเย็นครับบบ"
" ขอบใจ "ชายหนุ่มรับกาแฟที่เขาชอบมาจิบ รสชาติแบบนี้เขาติดใจมันจนเขนาดที่จะให้สมปองชงให้คนเดียวมานานแล้ว เมื่อสบตาเห็นประกายที่ดวงตานั่นก็พอทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มทำแบบนี้หวังผลอะไร
" ทำไมมองหน้าพี่แบบนั้นล่ะ? "
"มองเฉยๆครับ...เจ้านายผมหน้าตาดี...มองไม่ได้เหรอครับ..." เด็กหนุ่มยียวนปนยออีกฝ่าย กะจะให้ลอยติดเพดาน
"หึ หึ เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว หน้าตาก็ดี หุ่นก็ดี แถม........ "
พศวัตมองเป้ากางเกงยีนส์ที่อีกฝ่ายสวมอยู่" ก็ดีด้วยใช่ไหมล่ะ? "
สมปองขยับถอยยกถาดที่ถือมาปิดส่วนล่างของตัวเองให้พ้นจากสายตาของอีกฝ่ายทันที
"ผมแค่จะมาขอให้คุณแมกซ์บอกร้านที่ชอบไปกับคุณเทียนก็เท่านั้น"เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบ
"ผมไม่ได้มาเสนออะไรให้ซักหน่อย"
" เหรอ? " คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างไม่เชื่อนัก เขารู้อยู่แล้วว่าสมปองอยากไปงานนี้แต่ที่ไม่ให้ไปเพราะเขารู้ดีว่าปาร์ตี้สละโสดของเพื่อสนิทจะเป็นแบบไหน ..
"ก็...แถวบ้านผมไม่เคยมี "ปาร์ตี้" อะไรแบบนี้นี่ฮะ...ไม่คิดว่าไปแล้วจะเสียหาย ท่าทางน่าสนุกออก... " เด็กหนุ่มว่าพลางยิ้มไม่ได้รู้เรื่องเลยว่า งานที่จะไปนั่นจะเป็นแบบใด
พศวัตถอนหายใจ ดูท่าทางเด็กหนุ่มจะไม่รู้เลยสินะว่า
ปาร์ตี้ของพวกเขามันเป็นแบบไหน และอันตรายแบบไหน กับเด็กหนุ่มที่แม้เต่ผู้ชายอย่างเขายังหวงนักหวงหนาแบบนี้
" ก็ได้... "
"เหรอครับ" เด็กหนุ่มดีใจจนแสดงออกมาจนหมดทางแววตา หากมีหูมีหางคงหูตั้งหางกระดิกไปแล้ว
" แต่เราต้องรับปากพี่ก่อนเรื่องหนึ่ง "ดวงตาสีเข้มมองหน้าอีกฝ่าย แทบจะกลั้นหัวเราไม่อยู่เมื่อเห็นว่าสมปองหูลู่หางตกอย่างเห็นได้ชัด
"...ครับ......" เด็กหนุ่มรับคำเสียงอ่อย
" เข้าไปในงานแล้วห้ามอยู่ห่างจากพี่ ถึงปวดฉี่ก็ต้องให้พี่ไปส่ง เข้าใจไหม? "
"ทำไมอ่ะ" สมปองถามกลับทันควัน
"ผมโตแล้วนะครับ"
" จะไปไหม? "คิ้วหนาขมวด
"ไป....ครับ" เสียงที่รับกลับมาขมวดอีกรอบ
" โอเค .. งั้นเย็นนี้ไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน "
"ซื้อ? ไม่เอาแล้วฮะคุณแมกซ์ กองพะเนินเทินทึกอยู่ในห้องนั่นยังใส่ไม่หมดเลย" เด็กหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะหันซ้ายขวาแล้วยกมือไหว้ หนึ่งครั้งแล้วดึงแขนเจ้าของร้านให้เดินออกมาจากเขตที่จะมีใครได้ยินเสียงพวกเขาคุยกัน
"ซื้อให้ผมเยอะๆแบบนี้เดี๋ยวเขาก็หาว่า
เลี้ยงเด็กหรอก ผมไม่เอาแล้วนะ"
" หึ หึ .. อ้าวไม่ได้เลี้ยงอยู่เหรอ? "
"ผมคืนก็ได้...
ผมไม่ได้อยากให้ใครมาเลี้ยงหรอกนะครับ" ดวงตาคมของเด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับคำพูดของอีกฝ่าย ใครจะว่าเขาเลี้ยงเด็กก็ไม่สนหรอก
" ไม่เอา ..
พี่พอใจจะให้เอง " มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วก้มลงแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆ
" อีกอย่าง จะบอกว่าพี่เลี้ยงเราอยู่ก็ไม่ถูกนะ .. เพราะว่าเรายังไม่..ไปถึงไหนกันเลยนิ "ดวงตาคมมองลงไปที่เป้ากางเกงของสมปองสลับกับใบหน้าเล็กๆนั่นอีกรอบ ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นว่าใบหน้านั้นแดงขึ้นขนาดไหน แล้วเดินกลับไปคุมงานต่อเติมนั้น เสียก่อนที่จะถูกว่าอะไรกลับมา
"โธ่เอ้ย...อย่ามาทำแบบนี้กับคนอื่นเขาง่ายๆนะ...." สมปองโวยวายเมื่อรู้ว่าถูกโขมยจูบไปอีกแล้ว มันไม่เคยทันที่เขาจะได้ปฏิเสธเลย
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1048869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก