....ไม่มีแรง...แรงหายไปไหน...เด็กหนุ่มรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า
พศวัตถอนริมฝีปากออก ใบหน้าหล่อเหลานั่นแสดงความต้องการที่ปิดเอาไว้ไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มจับเอวของสมปองให้ขยับนั่งคร่อมตัวเขา พร้อมๆกับขยับไปนั่งที่หัวเตียง มือทั้งสองข้างดึงเสื้อยืดของอีกฝ่ายออกจากตัว เผยให้เห็นผิวที่เคยดำแดด ตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีผิวขาวเหลืองแบบปกติ และมันกำลังจะแดงขึ้นเพราะอารมณ์ทีเกิดขึ้นในตอนนี้
ดวงตากลมโตของสมปองมองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของพศวัตด้วยความตกใจที่อยู่ๆอีกฝายก็รั้งเขาขึ้นมาแบบนี้ ลมหายใจเข้าออกแรงพอๆกับหัวใจที่เต้นอยู่ในอก ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายของตัวเองที่เกิดขึ้นภายใต้กางเกงมวยที่ใส่เอาไว้ ลมหายใจที่ดังถี่ๆ อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันทำให้พศวัตยิ้มออก เขาเงยหน้าขึ้นจูบที่ลำคอเล็กๆนั่น เม้มเล็กน้อยให้เกิดร่องรอยก่อนจะลากไล้ปลายลิ้นกับแผ่นอกเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะฉกปลายลิ้นที่ยอดอกสีน้ำตาลอ่อน มือข้างหนึ่งจับที่ช่วงเอวเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างค่อยๆล้วงเข้าไปในกางเกงของเด็กหนุ่ม
"คุณแมกซ์ครับ..." เด็กหนุ่มยั้งมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทบจะในทันทีสมปองพยายามขยับตัวจะหนีแต่มือใหญ่ที่ก็ยึดหน้าขาของเขาเอาไว้
" หืม .. มัน
ตื่นแล้วนะ "
"แต่.....ไม่..เป็นไรฮะผม..ผมไปเข้าห้องน้ำดีกว่า" เด็กหนุ่มว่าพลางยึดข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้กางเกงตัวบางที่สวมอยู่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรในร่างกายของเขาเอาไว้ได้เลย
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีใบหน้าแดงก่ำ
พศวัตตอบคำถามนั้นด้วยการล้วงมือเข้าไปสัมผัสสิ่งที่ร้อนระอุอยู่ในกางเกง พลางยื่นหน้าไปฝังร่องรอยตามแผ่นอกของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน
ความร้อนในกายของเขาถูกจุดขึ้นมาจนหยุดไม่อยู่แล้ว สมปองคงจะรุ้สึกได้ เพราะความร้อนของชายหนุ่มนั้น ไม่ได้ห่างไกลจากสะโพกมนของตนเท่าไหร่เลย
"เอ้ย...อ๊ะ...คุณแมกซ์.." เสียงอุทานขาดหายไปแทบจะในทันที ร่างของเด็กหนุ่มที่อยู่บนร่างของเจ้าของชื่อเหมือนจะอ่อนฮวบลงมาทับร่างของอีกฝ่าย แต่ยังยั้งตัวเอาไว้ได้อยู่สัมผัสจากฝ่ามือของอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นเร้าร่างของเขาให้ทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่อยากจะเชื่อสะโพกมนของเด็กหนุ่มเริ่มขยับเหมือนจะเรียกร้อง พศวัตเร่งจังหวะของมือและริมฝีปากมากขึ้น มืออีกข้างก็ลูบไล้สะโพกมนที่เขาหมายตาเอาไว้ตั้งแต่แรกอย่างเมามัน จนกระทั่งร่างเล็กของเด็กหนุ่มเกร็งแน่น ก่อนจะปลดปล่อยความอุ่นร้อนออกมาเปรอะมือแกร่งนั่น
"อ่ะ....." เสียงครางเครือที่กัดริมฝีปากทนเอาไว้ในตอนแรกจบลงด้วยเสียงอุทานด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตบนใบหน้าชื้นเหงื่อนั้นเหมือนถูกดึงกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายสลับกับของเหลวสีขาวขุ่นที่เปรอะมือของอีกฝ่าย
"ผ..ผม....ผมขอโทษ...." ว่าพลางก็พยายามจะเช็ดสิ่งที่เปรอะเปื้อนนั้นออกมาจากมือของอีกฝ่ายด้วยมือที่ยังสั่นระริกของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องนิ่งเมื่อรู้สึกว่า ไม่ใช่ตัวเองเท่านั้นที่รู้สึกเร่าร้อนกับสัมผัสทั้งหมด...สมปองสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันไปมองร่างกายของอีกฝ่าย ทำให้ต้องก้มหน้านิ่งหูแดงจนไม่สามารถจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายได้มีเพียงแค่มือที่ยังพยายามรูดไล้เอาสิ่งที่เปรอเปื้อนนั้นออกจากมือของผู้เป็นนาย แต่พศวัตกลับจับมือที่พยายมจะเช็ดสิ่งที่เปรอะเปื้อนนั้น ให้มาสัมผัสความร้อนรองเขาเอง
" ทำให้พี่..นะ "ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูแดงระเรื่อ ก่อนจะเลียที่ผิวแก้มร้อนเบาๆ
"แต่...ผม....อื้อ..." คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจก็เต้นจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไร กลิ่นหอมของอีก
ฝ่ายปนกับกลิ่นจากร่างกายของตัวเขาเองจนคิดอะไรไม่ออกแล้วยังมีลิ้นชื้นๆมาเลียที่ข้างแก้ม
"ผมไม่กล้า..."
"นะครับ.. "น้ำเสียงอ้อนของชายหนุ่มทำให้สมปองตั้งตัวไม่ติด สุดท้ายก็ต้องสัมผัสสิ่งนั้นด้วยมิอของตนจนได้ เด็กหนุ่มปิดตาแน่นเขารู้สึกได้ในทุกๆอณูที่อยู่ในฝ่ามือของตัวเอง สมปองเริ่มขยับมือมอบสัมผัสให้กับอีกฝ่าย ตามที่คิดว่าตัวเองนั้นคงต้องการเหมือนกัน
มือเรียวติดจะสากเพราะทำงานหนักมานาน เขาไม่รู้ว่ามันจะให้ความรู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่าย แต่ที่แน่ๆ สะโพกชายหนุ่มก็ขยับรับกับสิ่งนั้น เสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆ เร้าอารมณ์ได้อย่างประหลาด ชายหนุ่มยื่นหน้าจูบริมฝีปากบางที่เอาแต่จะเถียงได้ตลอดอย่างเร่าร้อน ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งปลดปล่อยออกมาด้วยมือเล็กนั้น สมปองตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่อยู่ในมือ ร่างเล็กขยับถอยออกห่างจากสิ่งที่เพิ่งสัมผัสไปเมื่อครู่แทบจะในทันทีทั้งๆที่มือยังรู้สึกได้ถึงความร้อนนั้นเสียด้วยซ้ำ
"
ผม......จะไปงานแต่งพี่เทียนได้หรือยังครับ?" เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า แม้จะตกใจแต่ก็ไม่ด้ขยับตัวหนีจนลงจากเตียงไปไหน ยังนั่งอยู่ข้างๆร่างของอีกฝ่ายด้วยร่างกายที่เกือบจะเปลือยของตัวเอง สมปองเพียงแค่ดึงเสื้อลงปิดรอยช้ำที่อีกฝ่ายฝากไว้เต็มอกเท่านั้น
" ก็ได้... "ในที่สุดพศวัตก็ต้องรับคำจนได้ ด้วยร่างกายหอมหวานคำพูดน่าเอ็นดู และสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งจะทำเป็นครั้งแรก มือแกร่งดึงร่างนั้นมากอดเอาไว้ เขาหวงเด็กคนนี้มากขึ้นอีกแล้ว
++++++++++++
ในตอนรุ่งสางเด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะแรงขยับตัวจากคนที่นอนกอดเขามาแทบตลอดทั้งคืน สมปองตกใจเผลอถีบคนข้างๆจนร่างนั้นพลิกไปอีกทาง โชคดีที่พศวัตไม่รู้สึกตัว เด็กหนุ่มยกมือเก้ๆกังๆไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน ก่อนจะไหว้ขอโทษที่ถีบคนหลับ แต่นั่นก็ทำให้เปิดช่องว่างให้เขาลุกออกจากเตียง เก็บฝูกที่นอนอย่างร้อนรนหอบข้าวของหนีลงไปข้างล่างทันที เด็กหนุ่มรีบอาบน้ำหวังว่า จะไปช่วยนมใหญ่ทำกับข้าวตอนเช้า แต่แล้วพอก้มๆเงยๆอาบน้ำก็เห็นรอยช้ำที่อก สมปองหันไปมองกระจกในห้องน้ำก็สะดุ้งเพราะที่ข้างคอก็มีร่องรอยที่เจ้านายของเขาฝากเอาไว้จ้ำเบ้อเริ่ม
"แบบนี้ไม่ตลกแล้วคุณแมกซ์ คุณจะเอาอะไรกับผมกันแน่....
ผม...ไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย" แม้จะพูดกับตัวเองก็ตามที ท้ายเสียงนั้นกลับ ไม่มั่นใจที่ควร
++++++++++++
และแล้วก็ถึงเวลาที่คนทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เช้านี้พศวัตดูจะอารมณ์ดี เขาหันมามองสมปองเป็นพักๆแล้วยักคิ้วให้ ส่วนตนเองก็เจริญอาหาร จนต้องขอให้นมใหญ่เติมข้าวต้มหมูทรงเครื่องให้อีกหลายๆรอบ
"แหม วันนี้นมใหญ่ดีใจ คุณแมกซ์ทานเยอะ ปรกตินะแค่กาแฟถ้วยเดียวก็อิ่มแล้วของแบบนั้น จะไปอิ่มอาราย"
"เมื่อคืน...
เหนื่อยน่ะครับ กว่าจะได้นอน"ชายหนุ่มหันไปมองปฏิกิริยาของสมปองที่ดูเเงียบเรียบร้อยกว่าทุกวัน เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้างแน่ๆ
".....ผมก็เห็นคุณแมกซ์กรนคร่อกๆ...." เด็กหนุ่มว่าพลางปั้นหน้าหัวเราะ นมใหญ่ ก็หัวเราะตาม
" หลับสนิทเพราะ
สบายตัวหรอก "พศวัตยังไม่วายแหย่ เด็กหนุ่มไม่ได้โต้ตอบแต่กลับก้มหน้านิ่ง มือวางช้อนลงแทบจะในทันที ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"ไปร้านกันได้แล้ว เดี๋ยวสาย "
"ค....ครับ เอ่อ คุณแมกซ์ฮะ เดี๋ยววันนี้ผมเก็บของไปนอนที่ร้านเลยนะครับ แผลก็หายแล้ว" สมปองรีบเปิดประเด็นเพราะรู้ว่านมใหญ่ยังอยู่ตรงนี้ พศวัตคงไม่กล้าเอ่ยปากบังคับบงการอะไรเขาต่อหน้าป้าคนนี้เป็นแน่
" เอางั้นเหรอ? "พศวัตมองหน้าของสมปอง ก่อนจะเหลือบมองนมใหญ่ที่กำลังเก็บชามอยู่ใกล้ๆ คงจะรู้ล่ะสิว่า ถ้านมใหญ่อยู่ตรงนี้เขาจะไม่บังคับอะไรเหมือนทุกที
"ก็ได้ รีบๆเก็บล่ะพี่ไปรอที่รถ "
"ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มยิ้มร่าพลางยกมือไหว้ ก่อนจะช่วยนมใหญ่เก็บจานชามเข้าไปวางไว้ในครัวแล้วก็หายเข้าไปที่เรือนเล็กด้านหลังเพื่อเก็บของ ไม่นานนักก็กลับออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบเด็กหนุ่มเสยผมขึ้นเล็กน้อยเมื่อก้าวขึ้นมานั่งบนรถ
++++++++++++
"จะกลับไปเฝ้าร้านเหรอ? "พศวัตถามหลังจากที่ขับรถออกจากบ้านไปได้พักหนึ่ง ดวงตาคู่คมมองเส้นทางข้างหน้าผ่านแว่นกันแดดอันใหญ่เสื้อคอโปโลสีแดงตัดกับผิวขาวของคนไทยเชื้อสายจีน รอยช้ำจ้ำเล็กๆที่ลำคอปรากฏขึ้นด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเขา เมือ่คืนนี้
"ครับ...แผลก็หายดีแล้วให้มานอนสบายๆที่นี่คงไม่ดีเท่าไร ผมไม่ชิน "
"หึ หึ ..เดี๋ยวก็
ชิน "ชายหนุ่มหัวเราะ ท่าทางของเขาไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เลย จนกระทั่งทั้งคู่เดินทางมาถึงร้านในเวลาสายๆ หลังช่วงเวลาที่การจราจรติดขัดในยามเช้า การที่เตรียมกาแฟขายคู่กับแซนวิชทำให้ไม่ต้องมาเช้านัก
"เดี๋ยวผมเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ข้างบนก่อนนะครับ" สมปองว่า ก่อนจะวิ่งฉิวขึ้นไปข้างบน เขาแทบไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
พศวัตถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้ว่าสมปองคงกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พวกเขาก็ก้าวหน้ากันไปอีกขั้นแล้วที่สำคัญชายหนุ่มคิดว่าเด็กคนนี้น่ารักมากเสียด้วย ดังนั้นช่วงนี้ถ้าสมปองจะขอทำอะไรก็คงตามใจให้ได้บ้าง น้ำร้อน ถูกเตรียมไว้พร้อม ทั้งนม น้ำตาล และกาแฟคั่วใหม่ๆ กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ พศวัตเดินไปหน้าร้านเพื่อพลิกป้าย Open เพียงไม่นานลูกค้ารายแรกก็เข้ามาสั่ง ทั้งกาแฟ และแซนวิชแบบอเมริกันต่างก็เป็นที่ชื่นชอบของลูกค้าจนทำให้เจ้าของร้านและลูกจ้างแทบจะไม่มีเวลาว่างเลย
สมปองก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่มีปริปากบ่น จนเรียกว่าใบ้กินไปเลยก็ว่าได้ และตลอดเวลาก็จะคอยขยับถอยห่างออกจากชายหนุ่มร่างสูงอยู่เรื่อยๆ และพศวัตสังเกตได้ถึงอาการนั้น แต่ผู้ชายที่มีความมั่นใจในตนเองสูงอย่างเขารู้อยู่แก่ใจแล้วตั้งแต่เมื่อคืนว่า สมปองไม่ได้รังเกียจเขาแน่นอน ในตอนนี้มีเพียงความสับสนเท่านั้น เขาจึงชวนพูดคุยอยู่เรื่อยๆ โดยที่เลี่ยงจะพูดถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
++++++++++++
"น้อย ... ที่เราคุยกันเมื่อคืนน่ะ "อยู่ๆเจ้าของร้านก็พูดขึ้น หลังจากที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว
"ค..ครับ?" เด็กหนุ่มสะดุ้งละมือจากการล้างจานใบสุดท้าย ทันทีที่ได้ยินคำว่า “เมื่อคืน”
" เรื่องงานแต่งไอ้เทียนมันน่ะ"พศวัตขยายความ
"ครับ...." เด็กหนุ่มหันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย ในใจนึกโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้คิดยกมุกแปลกๆมาแหย่เขาอีก
"งานน่ะจัดโรงแรมนะ ไอ้อยากไปน่ะพี่เข้าใจ...แตเรามีชุดเหรอ? "เขาปิดสมุดบัญชีของร้าน วางลงที่โต๊ะทำงาน พลางเช็ดมือกับกระดาษทิชชู่เพราะหยิบขนมที่เด็กหนุ่มยกมาเสริฟให้แล้วยกกาแฟขึ้นดื่ม
"ต้องมีชุดพิเศษอะไรด้วยเหรอครับ" สมปองเลิกคิ้ว
" สูท .. ต้องสูทเท่านั้น ไอ้เทียนมันคนง่ายๆสบายๆก็จริง แต่บ้านมันก็เข้าค่ายไฮโซไฮซ้ออยู่ งานนี้มีแต่ผู้ใหญ่ นักข่าว คนเยอะแยะ ว่าไง ยังอยากไปอยู่ไหม? "ชายหนุ่มได้ทีขู่
"อยากไปครับ" เด็กหนุ่มยืนยันคำเดิมคิดอีกทาง ถ้าเขาบอกว่าไม่ตอนนี้ไอ้เมื่อคืนที่โดนกระทำไปแล้วแบบนั้น มันคงเป็นการขาดทุนเป็นแน่
"งั้น ลุก ไปหาซื้อเสือ้ผ้ากัน"มือแกร่งดึงร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามให้ลุกขึ้น แล้วทำท่าจะลากไปที่รถ ถ้าสมปองไม่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนเพียงไม่นานทั้งคู่ก็ออกไปจากร้านที่ปิดเรียบร้อย ไปยังห้างหรูที่ต้องใช้เวลาเดินแทบทั้งวัน แต่สำหรับพศวัตแล้วร้านที่หมายมีเพียงแห่งเดียวชายหนุ่มเดินนำสมปองไปยังเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่คุ้นเคย
++++++++++++
"จะซื้อของแพง....เหรอฮะ"เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ตั้งความหวังอะไรเอาไว้เลย
" ใส่แล้วดูดี จะแพงไม่แพงไม่เห็นเกี่ยว "พศวัตยักไหล่ก่อนจะไล่ดูเนื้อผ้าและแบบของสูทให้คนที่มาด้วยกัน ในที่สุดสูทแบบเข้ารูปพอดีตัวสีดำก็ถูกเลือกให้เด็กหนุ่มเข้าไปลองในห้อง พร้อมกับเสื้อสีฟ้าและเนคไทเส้นเล็กเข้าชุดกันชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่เขาเลือกให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะยื่นการ์ดให้พนักงาน นอกจากชุดไปงานแต่งงานแล้วพศวัตยังพาสมปองไปซื้อของอีกหลายๆอย่างที่เจ้าตัวน่าจะมีไว้บ้าง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะปิดห้าง
"จะนอนร้านจริงๆเหรอ? "เขาถามย้ำขณะที่ขับรถอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าใกล้กับปากซอยเข้าร้านแล้ว
"ครับ" เด็กหนุ่มหันมายิ้ม
" หิวอะไรไหม เซเว่นอยู่ตรงนั้นน่ะ ...เอานี่ " เขายื่นธนบัตรใบละห้าร้อยบาทให้อีกฝ่าย
" เอาไว้ซื้ออะไรกินนะ เผื่อหิวตอนดึกๆ
พี่เป็นห่วง "เพราะว่าถูกบีบแตรไล่จากรถด้านหลัง ชายหนุ่มจึงต้องเปิดไฟเลี้ยวเพื่อจอดริมฟุตบาทเลยจากปากซอยเข้าร้านไปเกือบสองช่วงตึก
"ขอบคุณครับ" เด้กหนุ่มนิ่งไปเพราะคำพูดที่แสดงความห่วงใยของอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือไหว้ แล้วรีบเดินลงจากรถไป
++++++++++++
เนื่องจากยังไม่ได้กินอะไร เด็กหนุ่มดูจะเพลินกับการเลือกซื้อสเบียงไม่น้อย และพอนึกขึ้นมาได้ว่า ผงซักฟอกที่ร้านก็จะหมดแล้วเลยซื้อมาอีกถุงแต่ดูเหมือนว่าจะใช้เวลามากไปหน่อยจนไม่ได้สังเกตว่าฝนเริ่มเทตัวลงมาแล้วเรียบร้อย สมปองเดินวนเวียนอยู่ในร้านอีกนานคิดว่าฝนคงจะซาแต่ก็ไม่เลย เด็กหนุ่มตัดสินใจหอบข้าวของทั้งหมดวิ่งกลับร้าน นึกโชคดีที่ขอฝากของไว้ที่รถของแมกซ์ ไม่อย่างนั้นสูทราคาแพงนั่นคงได้เละไม่เป็นท่าแน่ แต่เมื่อเดินกลับไปถึงก็เห็นว่าประตูหลังร้านเปิดอยู่ เด็กหนุ่มอุทานออกมาท่ามกลางสายฝน
"ตายห่า ลืมปิดร้าน"
ไฟที่เปิดสว่างอาจเป็นเพราะตอนออกไปนั้นพศวัตเร่งรีบออกไปเป็นแน่แต่เมื่อวิ่งไปที่ประตูหวังจะหลบฝนด้วยก็ต้องหยุดกึก เมื่อมองเข้าไปแล้วเห็นรามินทร์กับกตัญญูกำลัง...จูบกันอยู่บนโต้ะสแตนเลสในห้องครัวโดยที่ทั้งสองร่างนั้นเปลือยเปล่า
"เฮ้ย...." เด็กหนุ่มอุทานลั่น แต่เป็นเพราะสายฝน ที่กระหน่ำตกลงมาทำให้ ทั้งสองคนที่กำลังตระกองกอดกันอย่างเร่าร้อนในห้องครัวนั้นไม่ได้สังเกตเห็นถึงการมาของเขาแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มคว้าข้าวของที่ร่วงกราวลงบนพื้นหอบไปหลบยังอีกมุมใต้ชายคาด้านหลังตึก ในใจมีเพียงเสียงหัวใจเต้นรัวกับภาพที่ได้เห็น และยังได้ยินเสียงแว่วๆ ที่ดังมาจากด้านใน เหมือนจะเจ็บปวด แต่ก็เปี่ยมสุขอยู่ในที
........อะไรอ่ะ...เฮียแมน...กับคุณมิน..........
.......ทำอะไรน่ะ............
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1135258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก