ใครกันนะที่อ่านแล้วก็ยิ้ม
ใครกันนะที่อ่านแล้วก็เม้น ใครเอ๋ยยยยยยยยย
อิอิ ขอกำลังนิดๆหน่อยๆ นะคะ
.
.
.
.
.
“พี่น่าน ใจเย็นๆหน่อย อายคนบ้างเหอะ ค่อยกลับไปอาละวาดที่บ้านนะ”
กว่าจะจ่ายเงินแล้วเช็คของเนี่ยก็กินเวลานานพอสมควร ก็ของที่ผมซื้อไปทำกับข้าวมันเยอะจนน่าตกใจจริงๆ ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้นะ
“ทำไมถึงทำนิสัยอย่างนั้นล่ะ รู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่ทำไมถูก” เมื่อกลับเข้ามาในห้องผมก็เริ่มหันกลับมาเอาเรื่องของไอ้คนตัวสูงทันที ข้าวของก็ช่วยกันขนกันขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเลยทีเดียว
“พี่ยอมรับว่าผิด และจะไม่ขอแก้ตัว” นอกจากจะไม่โวยวายอย่างที่ผมคิดในใจแล้ว พี่น่านน้ำยังพูดเรียบๆแล้วเดินหนีเข้าห้องครัวซะนี่ อะไรว่ะ ใครกันแน่ที่ผิด นี่ผมผิดอย่างนั้นเหรอ
น่านน้ำไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไป เมื่อเดินเข้าครัวแล้วเจ้าตัวก็ทำอาหารตามวัตถุดิบที่มีอยู่อย่างเงียบและขรึม
“พี่น่านจะเอาไง ตกลงนัทผิดใช่ไหมที่ไปว่าห้ามพี่น่านอย่างนั้น นัทผิดเหรอที่ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่ไม่ดี”
ร่างสูงหยุดมือทันทีแล้วหันหน้ามามองผมอย่างจริงๆ จังๆ สายตาคมที่เคยอบอุ่นตอนนี้เต็มไปด้วยความเชี่ยวกรากของแรงอารมณ์
“นัท!! พี่รู้ว่านัทห่วงพี่ แต่ถ้านัทลองมาเป็นพี่บ้างล่ะ ...พี่รู้ว่านัทให้พี่เป็นคนพิเศษ แต่มากกว่านั้นล่ะ ให้ได้ไหม บอกกันหน่อย ว่าตอนนี้ น่านน้ำคนนี้อยู่ในฐานะไหนของนัท” พี่น่านพูดเสร็จก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนอึ้ง
นี่ผมทำร้ายคนที่ผมรักทางอ้อมอย่างนั้นเหรอ การที่ผมไม่พูด เพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะรับรู้ แต่มันกลับเป็นดาบสองคมพุ่งกลับไปแทงพี่น่านอย่างนั้นเหรอ
ผมนั่นแหละที่ผิด ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน ดีแค่ไหนที่พี่น่านรอผมมาได้ขนาดนี้ ดีแค่ไหนที่อีกฝ่ายไม่ได้เรียกร้องขอไรมากมาย แต่ทำไมผมถึงอยากให้เขาพูดทวงเรื่องความสัมพันธ์กับผมล่ะ
...
“ขุนศึก ดูพ่อแกซิ งอนแม่ด้วยแหละ “
กรี๊ดดดดดดๆๆ รับตัวเองไม่ได้ ไอ้นัทต้องมาแอ็บแบ็วอย่างนั้นเหรอเนี่ย แต่เพื่อไอ้พี่น่านน้ำแล้ว ต่อต้องให้เต้นท่าแม่ไก่ ผมก็ทำได้
ตอนนี้ผมกำลังทำตัวเป็นหุ่นละครเล็ก โดยมีไอ้ขุนศึก เท็ดดี้ตัวผู้เป็นผู้ช่วย และพี่น่านน้ำที่กำลังยืนหันหลังให้แล้วเอามือท้าวราวเหล็ก ไม่สนใจใยดีผมเลยซักนิด
แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกลับมาเลยล่ะ โกรธผมมากขนาดนั้นเลยหรอ ไปไม่เป็นเลยครับคราวนี้ ก็มีแต่ฝ่ายนั้นนี่น่าที่ต้องตามง้อผม
“กำแพงสีดำถูกทำลายลงตั้งแต่ ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำเรียกนัท ว่า หนูนัทแล้ว.... เพียงแต่ ตอนนั้นนัทยังไม่แน่ใจเท่านั้นเอง ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บมาตลอด ขอโทษที่เป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ทำให้พี่คอย แต่อยากบอกให้พี่รู้ว่า นัท รัก พี่ มาตั้งนานแล้ว”
“ถ้าจะมาพูดให้พี่ดีใจเล่นก็อย่าทำ หากนัทไม่สงสารพี่” ร่างสูงหันหน้ากลับมาแล้วดึงหมีออกไปจากอกผม แล้วค่อยๆ ดึงผมเข้าไปกอดอย่างช้าๆ
“นัทไม่ได้โกหก นัทพูดจริงๆ หัวใจนัทอยู่กำมือพี่แล้ว จะทำอย่างไงก็ได้ แต่อย่าทิ้งกันไป นัทอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีพี่” ผมกอดผู้ชายตัวสูงด้วยความรู้สึกที่เป็นที่สุดของหัวใจ
น่านน้ำ เข้ามาทำให้ชีวิตที่เคยเรียบง่ายของผม กลับมามีสีสันอีกครั้ง
เขาทำให้ผมได้รู้ว่า การใช้ชีวิตโดยที่มีเขาอยู่ข้างๆนั้น มันมีความหมายแค่ไหน
น่านน้ำเหมือนคนที่เบื้องบนส่งมาให้ผม คนที่ทำให้เส้นทางรักของผมดำเนินไปบนพื้นฐานของคำว่า “ไม่ต้องการมากเกินกว่าที่จะรัก”
“จะผ่านมากี่วัน กี่ปี กี่เดือน ความรักที่พี่น่านมีให้หนูนัทไม่เคยน้อยลงเลย บ้างครั้งเคยนึกน้อยใจหนูนัทเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่รับรักพี่ซักที......... แต่พอมาวันนี้หนูนัททำให้พี่ได้รู้แล้วว่า แค่ได้รักนัทอย่างนี้ตลอดไป ก็เพียงพอสำหรับพี่แล้ว” มือหนาละจากเอวของผม ผมดึงมือของอีกฝ่ายขึ้นมาจูบแล้วจับมาแนบที่แก้มอย่างรักใคร่
ต่อไปนี้ เขาจะเป็นมากกว่าคนพิเศษของผม นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป น่านน้ำจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม จะเป็นเส้นเลือดที่สูบฉีดเลือดเข้าหัวใจผม ถ้าหากผมขาดเส้นเลือดเส้นนี้ไป ผมก็คงตายไปทันที
“เป็นแฟนกันนะ” นี่คือคำพูดที่ผมอยากจะพูดกับเขาเมื่อ 4 ปีที่แล้ว แต่ผมก็ต้องเก็บเอาไว้ เพื่อรอให้เขาได้พิสูจน์ตัวเองกับผม
และคนๆนี้ก็ทำได้ น่านน้ำทำให้ผมได้รู้ว่า การรอเพื่อรัก มันสำคัญอย่างไร
“ขอให้รักกันอย่างนี้อีกนานเรื่อยไป ไม่ต้องถึงวันที่ฟ้าแตกสลาย แค่ทั้งชีวิตทีเหลือนัทอยู่เคียงข้างกัน มีน่านและนัท ตลอดไป”
คนตัวสูงเอาเนื้อเพลงท่อนหนึ่งมาร้องให้ผมฟัง ไม่รู้ว่าเพลงอะไร ไม่รู้ว่าเพราะหรือเปล่า แต่สำหรับผมที่ใช้หัวใจฟัง เพราะเสมอ เพราะไปถึงหัวใจ
“อยากได้ยินหนูนัทพูดประโยคนี้มานานแล้ว ไม่คิดว่าพี่จะได้ยินจริงๆ นี่พี่ฝันไปหรือเปล่า”
ผมโอบรอบคอของคนตัวสูงลงมาแล้วกดจูบลงไปเบาๆอยากให้เขาได้รู้ว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน
“ต่อไปนี้พี่มีสิทธ์ในตัวนัทเต็มที่แล้วนะ อ่ะ! จะหึงโหดหรือหวงโหดก็ทำได้ นัทไม่ว่าแล้ว”
“ถึงนัทไม่บอกพี่ก็ต้องทำอยู่แล้ว”
“อยากจูบ” ร่างสูงมองสบตาผมอย่างออดอ้อน นี่ถ้าเป็นตอนโมโหล่ะก็ ไม่มีการถามอย่างนี้แน่นอน
“ไม่เอา เดี๋ยวปากเจ่อ แล้วพอปากนัทเจ่อ พี่น่านก็หาว่านัทยั่วอีกแหละ” อาการประหลาดครับ ผมโดนประจำ คือถ้าจูบตอบซึ่งกันและกัน ผมจะเป็นฝ่ายโดนดูดพลัง และผลข้างเคียงก็คือ ปากเจ่ออย่างรุนแรง
และพอผมทำปากเจ่อ ก็มาหาว่าผมยั่วอีก ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เหอะๆ ข้ออ้างในการเอาเปรียบชัดๆ รู้ทันหรอกน่า น่านน้ำ
“ก็อยากทำตัวน่ารักเอง หั้นขอหอมแก้ม สาบานว่าถ้ามากกว่านั้นขอให้พี่หล่อขึ้น”
“ข้ออ้างเข้าข้างตัวเองเกินไปไหมพี่น่าน อ่ะ! จะหอมก็หอม” ผมหลับตาแล้วทำแก้มป่องๆส่งไปให้
ริมฝีปากหนาของคนตัวสูงค่อยๆ ก้มลงมาประทับที่แก้มของผม นิ่งครับ ไม่ได้ถอนออก ค้างอยู่อย่างนั้นแหละ จนในที่สุดน่านน้ำก็ตัดใจถอนปากออกจากแก้มของผม นับถือๆ ความอดทนของพี่น่านยังคงทำงานได้ดี ไม่ขาดตกบกพร่อง
“ไหนจะทำกับข้าว ชักช้าอยู่ได้ หิวแล้วนะ”
นี่คือนิสัยอีกด้านของผู้ชายคนนี้ครับ พอไม่ได้อะไรดั่งใจก็จะเอาเรื่องเล็กเรื่องน้อยเข้ามาพาลใส่ผม และคราวนี้ก็เอาเรื่องทำกับข้าวมาเป็นข้ออ้างในการงอนผม
“ก็กำลังจะทำไง........แล้วนั่นพี่จะไปไหน” ผมหันหลังไปถามคนที่เดินสวนออกมา ไม่ตอบครับ
งอนนั่นแหละ เรื่องจูบมั้ง แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวก็หาย ปล่อยไว้คนเดียว เดี๋ยวก็หายเป็นหมาบ้า แล้วหลังจากนั้นก็จะกลับมาเป็นน่านน้ำจอมเยือกเย็นเหมือนเดิม
“ใส่นี้ไว้ คนเขาจะได้รู้ว่าหนูนัทมีเจ้าของแล้ว” ไอ้ผมก็นึกว่ามีแค่แหวน แต่ทีไหนได้มาครบเซตเลยครับ สร้อยคอ แหวน ต่างหู
แหวนเป็นแหวนทองครับ สลักคำว่า N&N มาจากคำว่า น่านน้ำกับนัทไง ส่วนสร้อยคอก็เป็นเงินแท้ครับ สลักเหมือนกับแหวน และต่างหูเป็นรูปตัวเอ็น นี่เขาจะหาว่าผมบ้าหรือเปล่า ทำไมแอ็คเซ็คเซอรี่มันเยอะอย่างนี้เนี่ย
“เอาหูมาหนูนัท เจาะแล้วใช่ไหม ถ้าไม่เจาะพี่ก็เจาะให้อยู่ดี” โหดอีกแล้ว ทำไมไม่ทำตัวน่ารักอย่างเมื่อกี้ล่ะ เมื่อกี้พี่กำลังไปได้ดีเลยนะ
“ไปแอบทำตอนไหน” เมื่อใส่ให้ผมเสร็จ พี่น่านก็จับตัวผมหมุนซ้ายขวาแล้วคมวดคิ้วมองอย่างพิจารณา จริงจังปานนั้น
“เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นพี่เห็นนัทกำลังใกล้จบ เลยอยากทำของขวัญให้ แต่ไม่ได้เอาให้ เพราะหนูนัทคงไม่อยาก”
งานมาเยือนผมอีกแล้วครับ ทำไมงอนเก่งอย่างนี้เนี่ย ผมที่กำลังจะเอาผักออกมาล้างก็ต้องหันกลับไปมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วดึงเอาร่างสูงเข้ามากอดอย่างปลอบๆ ก็เมื่อก่อนผมทำเขาไว้เยอะนี่น่า
“แล้วทำไมไม่บอกว่าพี่จะให้ของขวัญนัท ไม่รู้หรือไงว่านัทคอย” วันจบ ผมได้ของขวัญจากทุกคน ยกเว้นจากคนๆนี้คนเดียว
“ผิดไปแล้ว ยกโทษให้ได้หรือเปล่า” ร่างสูงดึงผมออกจากอก ดวงตาเรียวคมเต็มไปด้วยแววแห่งการงอนง้อ
“ยกโทษให้ก็ได้ เห็นแก่ไอ้ขุนศึกหรอกนะ” ผมหันหลังกลับไปเอาผักล้างเหมือนเดิม เมื่อเอาผักลงแช่อ่างเรียบร้อย ก็เอากุ้งออกมาล้างและตามด้วยอาหารทะเลอย่างอื่น
“ขุนศึกเกี่ยวอะไรด้วย” พี่น่านเข้ามาช่วยผมแกะกุ้ง คล่องแคล้วกว่าผมอีกอ่ะ เชอะ คนอะไร ดูดีไปหมดแล้วนะ
“ก็พ่อมันกำลังจะโดนไล่ให้มานอนข้างเตียงไง”
“หนูนัทอ่ะ ล้อเล่นแรงนะเนี่ย ไม่เอา พี่น่านไม่ยอมเด็ดขาด เรื่องอะไรจะยอมนอน พื้นห้องแข็งจะตาย แล้วที่สำคัญยังไม่ได้นอนกอดหนูนัทอีก”
นี่ผมแค่ยกตัวอย่างขู่เล่นๆนะครับ ไอ้พี่น่านมันคิดเป็นจริงเป็นจังซะงั้น
“ถามนัทบ้างไหมว่าจะให้พี่กอดหรือเปล่า”
“ไม่ต้องถามก็รู้ว่าหนูนัทอยากให้พี่กอด ใครน้าที่ตอนกลางคืนกลายร่างเป็นลูกแมวเข้ามาซุกอกคนอื่น”
“ชิส์!!!!!!!!!!! พี่น่าน แกะกุ้งไปเลย ทำไมชอบพูดให้คนอื่นอายอยู่เรื่อยเลย”
“ทำไมล่ะ ก็คนมันรักคนนี้ ก็อยากแกล้งคนนี้ แล้วจะให้พี่ไปแกล้งใคร ทูนหัว”
“แกะกุ้ง!!!!!!!!!!!!!!”
ขอผมไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วกัน แล้วจะกลับมาอีกครั้ง
ฟิ้วววววววววววววววววววว
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 823224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก