หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[pochu52]

พี่น่านต้องรอน้องนัทอีกปีเลยเหรอ น่าสงสารจัง

[nongrak]

สงสารน่านจัง น้องนัทจะไม่กลับ

+1 ให้แล้วนะ รีบมาต่อที่เหลือไวๆนะค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[boylove_yj]

โอเคๆ เดี๋ยวพิมก่อนก็แล้วกันเนอะ

ปวดหัวสุดๆอ่ะ เรื่องสะใภ้ก็เพิ่งจะอัพ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก มีแต่งาน

[murasakisama]

ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ  เป็นกำลังใจให้นะคะ

[zazoi]

คราวนี้อยุ่ข้างพี่น่านน้ำอ่ะ แต่ถ้าไม่อยากกลับจริงๆ ปีนี้พี่น้ำก็บินไปหาบ่อยๆเลย

[ana*]

หนูณัฐ จะได้กลับบ้านรึเปล่า
ขึ้นอยู่กับคนเขียนแล้วววว
รออยู่นะค๊าาา

[hahn]

รอต่อไปทั้งพี่น่านและคนอ่าน  +1

[boylove_yj]

อัพตอน  6 ทุ่ม เป๊ะๆ

ไม่เชื่อรอดูได้ เพราะตอนนี้นั่งรอเวลาอยู่ ก๊ากกกกกกกกกกกๆ

[boylove_yj]

Part 58.2
.
.
.
.
.

ความเครียดจากเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวต่างรุมเร้าน่านน้ำอย่างไม่หยุดหย่อน หลังจากที่วางสายจากณัฐดนัย ร่างสูงก็คิดไม่ตกว่าจะเลือกทำสิ่งใด ทำอย่างไรที่ทุกอย่างมันจะออกมาดีและไม่มีใครต้องมานั่งเศร้าเสียใจ ใจอยากจะสั่งให้ณัฐดนัยกลับไทยทันทีที่เรียนจบ แต่มันก็เป็นอย่างที่ใจคิดไม่ได้ ณัฐดนัยอยากช่วยอาจารย์ทำโปรเจคงานต่ออีกหนึ่งปี ไม่อยากงี่เง่า ไม่อยากต้องทำให้หนูนัทต้องลำบากใจ แต่ความคิดถึงและโหยหามันก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก

เรือนกายสูงใหญ่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงในห้องนอนใหญ่คอนโดของณัฐดนัย สถานที่พักพิงหัวใจยามอ่อนล้าจากเรื่องหัวใจเรื่องงาน ดวงตาคมกล้าทอแสงเหนื่อยใจและสับสน มือหนาก่ายหน้าผากนิ่ง ท่านอนมาตรฐานยามที่คิดอะไรไม่ออก ลมหายใจรวยรินแผ่วลงเรื่อยๆ อยากหยุดทุกอย่างไว้ในมือ ไม่ต้องมีใครห่างใคร แต่โลกแห่งความเป็นจริงก็ทำให้น่านน้ำได้รู้ว่า สิ่งที่คิดไว้ในใจนั้นไม่มีทางเป็นจริงแน่นอน

ครืดดดดดดดดดด............ครืดดดดดดดดดดดด

โทรศัพท์เครื่องบางสั่นไหวอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เรียกสติของน่านน้ำให้ออกจากผวังค์แห่งความเศร้า และเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรมาก็ทำเอาอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ หากเป็นเวลาปรกติ น่านน้ำจะยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เห็นชื่อของณัฐดนัย หากแต่เวลานี้อยากจะหนีไปให้ไกล ไม่อยากรับรู้ว่าสิ่งที่ณัฐดนัยต้องการนั้นคืองาน ไม่ใช่เขา......

“ครับที่รัก”   ฝืนทำเสียงอ่อนหวาน แต่ช่างเป็นความอ่อนหวานที่เจือไปด้วยความเศร้าสร้อย   หางตามีหยาดน้ำซึมออกมาเล็กน้อย เจ็บที่ต้องเลือก และสิ่งที่เลือกคือความไกลห่าง

“พี่น่าน.................นัทจะบอกว่า...” 

“โอเคๆ พี่น่านยอมแล้ว....นัทจะทำงานต่อก็ได้ แต่พี่ให้นัทอยู่แค่ปีเดียวเท่านั้นนะครับ”   กันฟันพูดเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ไม่ช้าไม่นานณัฐดนัยก็ต้องกลับมาอยู่กับเขาอยู่แล้ว หากต้องเลือกไกลห่างอีกหนึ่งปี คงจะพอทนได้ แต่ถ้าหากเวลามันนานกว่านี้คงได้ออกไปบวชแน่ๆ

“แน่ใจนะ..............ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”    น้ำเสียงแววหวานหยอกล้อมาตามสาย  ถ้าหากอยู่ใกล้ตัวตอนนี้ณัฐดนัยจะจับตัวเล็กน่ารักมาฟัดเสียให้หายคิดถึงเสียให้เต็มรัก แต่มันก็เป็นแค่ความคิด มันทำไม่ได้ เฮ้ออออ......

“ไม่เปลี่ยนใจครับ นัทต้องทำงานให้เสร็จเร็วๆนะ พี่คิดถึงนัทจะแย่อยู่แล้ว”

“รู้แล้วครับ นัทก็คิดถึงพี่น่านเหมือนกัน ตอนนี้พี่น่านทำอะไรอยู่ครับ”   

“นอนคิดอะไรเล่นๆน่ะครับ”

“นัทขอโทษที่กลับไปไม่ได้ นัทรู้ว่าพี่น่านน้อยใจ ไม่ต้องแก้ตัวด้วย อยู่ด้วยกันมากี่ปีทำไมจะไม่รู้ พี่น่านรอนัทนิดหนึ่งนะครับ”   

“ครับๆ พี่ขอโทษที่ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย  ตอนนี้ดีแล้วครับ”  ดีแต่ปาก  อืม  สำนวนนี้มันตรงตัวตรงใจสุดๆเลยก็ว่าได้

“พี่น่านทานอะไรหรือยัง  อย่าปล่อยให้ท้องว่างแล้วไม่กินเบียร์เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพราะนะครับ รู้ไหม”   

“รู้ครับ นัทก็เหมือนกัน อย่ามัวแต่ทำงาน กินข้าวกินน้ำด้วยนะ เดี๋ยวจะผอมเอาๆ กลับมาแล้วไม่น่ารักเหมือนเดิมนี่ พี่งอนนะครับ”    ถึงจะผอมมา แต่น่านน้ำก็จับหนูนัทมาขุนให้อ้วน น่ารัก น่าฟัดเหมือนเดิมอยู่ดี

เสียงสัญญาณออดหน้าห้องเตือนให้ร่างสูงได้รู้ว่ามีแขกมาเยือนยามวิกาล ชายหนุ่มคิดอย่างแปลกใจใครจะมาหาอะไรตอนนี้ เพื่อนสนิทนัทส่วนใหญ่ไม่ค่อยมาหาที่คอน แล้วตอนนี้นัทไม่อยู่แล้วใครจะมาหา

“นัทครับ ใครไม่รู้มากดออดหน้าห้องเดี๋ยวพี่ไปดูก่อนนะ”

“ครับๆ  พี่น่านไม่ต้องวางสายนะ”   

ร่างสูงตอบรับกลับไป แล้วเดินเอาหูแนบโทรศัพท์ไปยังประตูหน้าห้อง ส่องตาแมวดูแล้วก็ไม่เจอกับผู้ใด เจอแต่ความว่างเปล่า นึกแปลกใจไม่น้อย ใครมาเล่นตลกอะไรตอนตีหนึ่งตีสอง ร่างสูงค่อยๆเปิดประตูออกไปช้าๆ นึกแปลกใจไม่น้อย บนคอนโดหรูราคาแพงอย่างนี้

“สงสัยพวกมือบอนกดออดมั้งนัท”

“..............................................”   ไร้เสียงตอบรับจากปลายสายฝั่งณัฐดนัย น่านน้ำจึงเรียกซ้ำไปอีกครั้ง

“นัท..................นัทครับ”


กริ๊งงงง........กรี๊งงงงงงงงง............


นักธุรกิจหนุ่มหัวเสียขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู  เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงพร้อมที่จะเอาเรื่องคนมือบอนไปยังบานประตูแล้วกระชากเปิดออกด้วยอารมณ์อันครุกกรุ่น

“กดหาอะไ-..................................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”   

“เซอร์ไพส์!!!!!!!!!!!!!!!!!”   ภาพตรงหน้าทำเอาน่านน้ำอึ้งถึงที่สุด ชนิดที่ว่าร่ายกายไม่ไหวติง

ณัฐดนัยในชุดเสื้อยืดคอกลมทับด้วยสูทลำลองกางเกงยีนต์สีควันบุหรี่ สไตร์สบายๆ ที่เจ้าตัวแต่งเป็นประจำไม่ว่าจะไปไหน

“นี่ความฝันหรือความจริง เดี๋ยวนะพี่อาจจะฝันอยู่ก็ได้”     น่านน้ำพูดเพ้ออย่างไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า มือที่กำโทรศัพท์แนบอยู่จังไม่ตกลงมา แล้วกรอกเสียงลงไปเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง   และเมื่อสิ่งที่สะท้อนกลับมาในเครื่องมือสื่อสารนั่นก็คือเสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขานั่นเอง

“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝันหรือไม่ฝัน”      ร่างบางทิ้งกระเป๋าสัมภาระต่างๆลงกับพื้นแล้วกระโดดกอดคอน่านน้ำเต็มที่ คนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะยามกิน ยามนอน ยามเดิน กิจกรรมต่างๆในชีวิตประจำวันที่กรุงปารีสถูกนำมาเปรียบเทียบเมื่ออยู่กับน่านน้ำ ผู้ชายที่เป็นยิ่งกว่าที่รัก รักยิ่งกว่าสิ่งใด อ้อนกอดที่ถวิลหาตลอดในยามเหงา หว้าเหว่ เหนื่อยล้า และยามนอน และในขณะนี้ ณัฐดนัยคนนี้ก็ได้ทำอย่างที่ใจต้องการแล้ว

“อ๊า!!!! คิดถึงพี่น่านจังเลย”    เสียงหวานพึมพำที่ซอกคอแข็งแรงของน่านน้ำ เรียวแขนบางโอบกอดลำคอหนาไว้อย่างแน่นหนา โดยที่ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้กอดตอบแต่อย่างใด

“พี่น่านคิดถึงนัทไหมครับ นัทคิดถึงพี่น่านนะ”   

น่านน้ำดันเรือนกายผอมบางของณัฐดนัยออกมาอย่างช้าๆ มือหนาทั้งสองข้างลูบไล้ไปยังผิวหน้าของณัฐดนัยอย่างทะนุถนอม  ดวงตาคมกล้าทอแววหวานและตื่นเต้นไปในตัว ไม่อยากจะคิดว่าคนตรงหน้าคือคนที่เฝ้าคิงถึงตลอดเวลา ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ฝันมาตลอดจะเป็นจริงขึ้นมา  หากเหตุการณ์ตรงหน้าคือความฝันก็ขอให้เป็นฝันที่นิรันดรด้วยเถิด ขออย่าได้ตื่นขึ้นมาพบกับความจริงที่โหดร้ายเลย

“พี่...........พูดไม่ออกอ่ะนัท”    ริมฝีปากหนาคลอเคลียไปมาทั่วใบหน้าหวานของน่านน้ำ มือหนายกขึ้นมาโอบกอดเรือนกายบอบบางเอาไว้อย่างหวงแหนและโหยหา ในที่สุดเวลาของการรอคอยก็สิ้นสุดลงเสียที

“แต่ นัทพูดออก...........รักพี่น่านนะ”   


.
.
.
.
.
.

“อะไรอ่ะ งอนเหรอ  โอ๋ๆ ไม่งอนนะ ก็อยากให้แปลกใจเล่นไง”     มือบางเพียรบีบนวลำแขนเรียวยาวของน่านน้ำอย่างเอาใจ หลังจากกอดกันอยู่หน้าประตูได้ประมาณ 30 นาที ร่างสูงก็อุ้มร่างบางเข้ามาเคลียร์ตัวต่อตัวที่ห้องนอนทันที  จูบแลกเอนไซม์ทำงานตลอดเวลาตั้งแต่ณัฐดนัยย่างเท้าก้าวเข้าห้อง ไม่ว่าจะหลบหลีกไปทางไหน ริมฝีปากหนาก็ตามติดอยู่ตลอดเวลา  จึงประท้วงด้วยการใช้มือหยิกหน้าทองแข็งแรงของน่านน้ำแรงๆหนึ่งที  นั่นแหละคนตัวโตจึงผละออกมา และเริ่มคุยกันอย่างจริงๆ จัง อีกครั้ง

“พี่ตกใจจนเกือยช๊อคเลยนะนัทรู้ไหม”  คิดย้อนกลับไปยังอดยิ้มไม่ได้ มีที่ไหนมาหลอกเราทางโทรศัพท์แล้วบอกว่าจะอยู่ต่ออีกหนึ่งปี  มันน่าไหมล่ะ โดนต้มจนเปื่อยอย่างนี้มันต้องเอาคืน

“เห็นซิ หน้าพี่นัทตลกชะมัด”   

“แล้วทำไมถึงบอกว่าจะอยู่ต่ออีกหนึ่งปี โกหกพี่ทำไมครับ”    ร่างสูงโอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม กลัวว่าร่างบางที่นอนเขี่ยแผ่นอกเขาตอนนี้จะหลุดลอยหายไป  มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างทะนุถนอมและกล่อมให้นิทรา ริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วหน้าผากมน สูดกลิ่นกายอันแสนคุ้นเคย ไรผมนุ่มสลวยไม่ว่าเมื่อใดยามใดที่ได้สัมผัสก็ติดตราตึงใจเมื่อนั้น

“นัทไม่ได้โกหกนะพี่น่าน นัทก็แค่ไม่พูดความจริง เห็นมะ ต่างกันเห็นๆ”    ด้วยความที่หมั่นไส้คนน่ารักและอยากฟัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้น่านน้ำชะโงกหน้าลงไปกดจูบริมฝีปากบางของณัฐดนัยอย่างหมั่นเขี้ยว  ณัฐดนัยดิ้นไปดิ้นมาและส่งเสียงหัวเราะก้องห้อง

บรรยากาศเดิมๆได้กลับมาเยือนห้องนอนใหญ่คอนโดของณัฐดนัยกับน่านน้ำอีกครั้ง เสียงหัวเราะใสและกังวานของนัทสามารถลบล้างความขุ่นมัวที่มันเจืออยู่ในห้องตลอดระยะเวลา 2 ปีได้อย่างรวดเร็ว ความรักความอบอุ่น ลอยละล่องอยู่ในห้อง  ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก แค่นี้มันก็สุขไปถึงขั้วหัวใจแล้ว

“เล่ามาตั้งแต่ต้นจนจบ และมีใครที่ขบวนการนี้บ้าง บอกมาให้หมด แล้วพี่จะทำโทษนัทรวดเดียว” 

“โอเคๆ บอกหมดก็ได้  คืออย่างนี้นะ อาจารย์ที่มหาลัยอยากให้นัทอยู่ช่วยงาน โดยการเสนอเงินให้จำนวนมหาศาลและตำแหน่งสถาปนิคมือหนึ่งของบริษัทชื่อดังในปารีส ตอนนั้นนัทเครียดมาก นัทไม่ได้เอาปัญหานี้มาปรึกษาใคร นัทขอโทษแต่นัทอยากตัดสินใจด้วยตัวเองเพราะอนาคตของเราสองคนอยู่ในมือของนัท ถ้าหากนัทเลือกงานเลือกเงินนัทต้องห่างพี่น่านแน่ๆ เพราะสำนักงานใหญ่อยู่ปารีส แต่นัทไม่เลือก  รู้ไหม อาจารย์ถามนัทครั้งสุดท้ายว่านัทเลือกอะไร...นัทตอบไปว่านัทเลือกหัวใจ หัวใจนัทอยู่ที่ไทย นัททิ้งไม่ได้ เพราะนัทปล่อยให้เขารอนัทมานานถึง 2 ปีแล้ว แล้วนัทก็เขารูปพี่น่านขึ้นมาให้อาจารย์ดู อาจารย์ชมว่าหล่อมาก”   แววตากลมหวานเจือแววใสดั่งลูกแก้ว  น่านน้ำมองสบตาคู่นั้นของณัฐดนัยก็พบกับความรักที่ส่งตอบกลับมาอย่างหล้นหลาม ไม่ว่าจะเมื่อใดยามใด แววตาก็สื่อได้จัดเจนเช่นดั่งคำพูดเหมือนเคย

“ขอบคุณครับ...........ขอบคุณที่กลับมา”  นอกจากคำว่ารักและคิดถึงแล้ว คำว่าขอบคุณก็ดูจะสำคัญในวินาทีไม่น้อยไปเหมือนกัน หากณัฐดนัยเลือกงาน พวกเขาสองคนคงต้องถูกแยกออกจากกันเป็นแน่ ถึงแม้จะมีความไว้เนื้อเชื่อใจกันอยู่มาก แต่ความระแวงในเรื่องของความต่างก็สร้างความร้าวฉานในรักได้เหมือนกัน

“นัทไม่ได้แกล้งให้พี่น่านใจหายเล่นๆนะ นัทแค่อยากจะรู้ว่าพี่น่านจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร” 

“พี่ดูเป็นผู้ร้ายในสายตานัทหรือเปล่าครับครั้งแรกที่นัทโทรมาบอกี่น่ะ งั้นพี่ยอมเป็นก็ได้ ไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราสองคนหรอกนะ” 

น่านน้ำ คิดร้อยแปดสิบตลบว่าจะทำอย่างไร จะเลือกทางไหน เพราะทุกทางที่เลือกก็มีข้อดีและข้อเสียปะปนกันไป ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมัน  และที่พูดไปว่าอนุญาตให้อีกฝ่ายอยู่ต่อได้อีกหนึ่งปี อยากให้คนที่รักทำในสิ่งที่ตัวเองรักให้ดีที่สุด  ยามใดที่มองเห็นคนรักของเรามีความสุขแล้ว เราก็ย่อมสุจใจตามไปด้วย

“พี่น่านเป็นฮีโร่สำหรับนัทเสมอ ใครว่านัทอยากอยู่นัทก็แค่แกล้งโวยวายใส่พี่น่านไปอย่างนั้นแหละ พอพี่น่านวางสายนัทก็กรี๊ดเสียงดังคับห้องไปเลย” 

นึกย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อวานก็ให้นึกขำตัวเอง ไม่นึกว่าณัฐดนัยคนนี้จะเป็นคนเจ้าแผนการขนาดนี้ เขามาถึงไทยก่อนกำหนดก 5 วันและวันนี้คือวันที่ 3 เข้าไปแล้ว สองวันแรกวิ่งเอาของฝากไปให้เพื่อนสนิทจนครบแล้วก็มาตั้งหลักอยู่ที่โรงแรมหรูของแฟนเพื่อนสนิท ก็คุณลีโอนั่นแหละ พนักงานทุกคนพากันแตกตื่นไปหมดว่าทำไม ผู้บริหารของแอ็คซายน์ต้องลงมาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง ฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่ แต่ความจริงๆแล้ว น้ำซุปเป็นคนไล่เจ้าพ่อหนุ่มลงมารับเพื่อนสนิท เพราะตัวน้ำซุปเองนั้นกำลังนั่งเล่นบิงโกกับลูกชายอย่างเมามันส์นั่นเอง

“ร้ายนักนะ................” 

เวลานี้ ไร้เสียงพูดคุยของคนทั้งคู่ เพราะสิ่งที่ต้องการมากที่สุดในเวลานี้ก็คือ สัมผัสของกันและกัน ลูบไล้ผิวเนื้อของกันและกันเพื่อถ่ายทอดความคิดถึงทุกห้วงคำนึงให้ฝ่ายตรงข้ามได้รู้ว่า มันทรมานและโหยหาสัมผัสเช่นนี้มานแค่ไหน

ภาษากาย ยังคงถูกนำมาใช้ได้ดีในการแสดงออกถึงความรัก บางครั้งภาษาพูดอย่างเดียวอาจจะไม่ลึกซึ้งและไม่ตราตรึงได้เท่ากับการได้ลูบไล้ฟอนเฟ้นเรือนร่างของคนที่รัก เสียงครางรัญจวนใจฟังเพลินเหมือนเพลงซึ้งหวานที่ขับกล่อมจากคนทั้งสองคน

การรอคอยของน่านน้ำและณัฐดนัยได้หยุดลงแล้ว หากแต่สิ่งที่ไม่หยุดตามก็คือความรักและห่วงหาและความเอาใจใส่ สิ่งถอเล็กๆที่เรียกว่าความรักหล่อหลอมความต่างระหว่างคนสองคนให้มาบรรจบซึ่งกันและกัน ทางรักยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หากมีปัญหามือก็ผสานกันและกันและช่วยกันก้าวข้ามไป เพียงแค่ก็เพียงพอต่อทั้งสองคนแล้ว

“ผมนายน่านน้ำคนนี้จะขอสัญญาและสาบานว่าจะรักนายณัฐดนัยเพียงคนเดียวตลอดไป หากเมื่อใดที่ผมผิดคำสัญญา ขอให้เบื้องบนมาเอาชีวิตผมไปได้เลย เพราะทุกๆลมหายใจผมยกให้ณัฐดนัยเพียงคนเดียว”     

“ฮึก..........อึก.......ผมนายณัฐดนัยจะขอสาบานเช่นกันว่า จะรักนายน่านน้ำเพียงคนเดียวจากนี้และตลอดไป”     

หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างช้าๆ ความตื้นตันใจมันล้นอกจนต้องแสดงออกมาด้วยการร้องไห้ แต่เป็นการเสียน้ำตาเพราะความดีใจ ความซึ้งใจ จากชั่วชีวิตนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอกับน่านน้ำ และหากนี่คือพรหมลิขิต ผมต้องขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ขีดให้ผมมาเจอกับน่านน้ำ


ขอบคุณครับ .....................................





แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น   จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ     ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน

จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว  จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย  เธอบอกกันให้รู
เปลี่ยนชีวิตฉันไป  อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร

ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกายเมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์  ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย

จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม  จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ  เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป 

ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกายเมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์  ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย



http://www.youtube.com/v/ABX5Cj_HGow



Credit :  จากนี้ไปจนนิรันดร์ เอ๊ะ จิรากร

******************************************************

๐  มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว

๐ และในที่สุด Part ของ น่านน้ำ+หนูนัท ก็จบลงไปด้วย D

๐ กว่าจะปั่นออกมาได้ ลำบากมาก ทั้งปวดฟัน ปวดหัว ดราม่าได้อีก

๐ กด + และกด +เป็ด นะค๊าาาาาาาาา ขอบคุณมากค่ะ

๐ ต่อไปก็น้ำซุป+ลีโอ+น้ำซอส โฮะๆ เตรียมตัวต้อนรับครอบครัวเฮฮาได้เลยค่ะ



รักและขอบคุณ

By Chocolate Love ~

[Horizon]

ลุ้นเหนื่อย
+1

[pochu52]

น้องนัทร้ายนักนะ หลอกพี่น่านซะสนิท พี่น่านจับลงโทษหนักเลยๆ นะ

[Yunatsu]

 

ดีแล้ว ที่น้องนัทแค่หลอก

ตอนแรกเครียดแทนพี่น่านแทบตายย

แสบจิงๆน้องนัท

[leeteuk]

ตกลงใจหมดเลยนึกว่า หนูนัทจะทำจริงนะนี่  แอบสงสารพี่น่านฟรีเลย 55555  ครอบครัวมีความสุขทุกครอบครัวเลยดีใจๆๆ  นัทนี้แสบมากๆๆ  น้ำซุปมีเอี่ยวด้วยนี่เอง  อิอิ 
 +1ให้ทั้งคนเขียนและเป็ดน้อยเลยค่า

[tawan]

เอาอีกกกกกกกกก

 

[sam3sam]

ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา ไม่รู้ว่าเสียน้ำตาให้เรื่องนี้กี่ครั้งแล้ว
ตอนนี้ก็เหมือนกัน แอบน้ำตาคลอไปกับน่านนัท ซึ้งมาก
กด+1 และกดเป็ดให้จ้า

[MiSS-U]

ลุ้นคู่นี้มากที่สุดเลยอ่ะ ค่อยยังชั่วที่ณัฐแค่แกล้งหลอกเล่น

สงสารพี่น่านแย่ถ้าต้องรอ1ปี 555 ในที่สุดก็แฮปปี้ เอ็นดิ้ง

รอครอบครัวสุขสันต์ค่ะ

[roseen]

 

[CarToonMiZa]

อ่าน2ตอนรวดพาทแรกเล่นเอาใจหายไปเลย
นัทบอกจะอยู่ต่ออีกปีพาทสุดท้ายน่ารักมั้กมาก
หวานสุดสุดอ่ะ 

+1ให้ตามคำขอ
กดlikeสักพันครั้งกับความน่ารัก
 

[hahn]

+1 ให้คู่หวาน

[jojobuffy]

  <<<<<นี่คือความรู้สึกของเรา


ปล.+1 ให้แล้วนะ

[BENIE]

 

 

[boylove_yj]

 


ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต่างๆ จะกด + เรียงคนเลยเอ้า 55555+

[prawy]

มาต่อแล้ว+1จ้า

[ao16]

 

+1

[@rnon]

 

เฮ่อ ... ในที่สุดก้อตะเกียกตะกายอ่านมาถึงตอนนี้ได้ ไม่อยากบอก เกือบเอาชีวิตไม่รอด 5555

ขอบคุณมากค้าบ... ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน .. หนุกมากๆ ..

ชอบคู่ เคล กะ ฟ้า อ่ะ .... น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก     แอบจิ้นเป็นตัวเอง

ขอเรื่องใหม่เป็น เคล กะ ฟ้า ทีเห้อะ   

[หมูฉึกๆ^^ !]

 

[Coolsipie]

อ่านทีแรกตกใจแทบแย่ นึกว่านัทจะไม่กลับมาหาพี่น่าน 

ในที่สุด ทั้ง 2 ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขซะที 

[boylove_yj]

เมื่อกี้พิมน้ำซุปกะลีโอแล้ว

แต่หัวมันไปต่อไม่ไหว ก็เลยยังเอาลงไม่ได้

ขอโทษด้วยนะค๊าาาาาาาาา

[@rnon]

   คนเขียน


รอได้ค้าบบบบบบบบบบบบบบบ

[e_new]

ในที่สุดก็ตามทัน ยิ๊บปี๊ !!!
น่ารักทุกคนเลย ขอเอาไปนอนกกไว้ได้ม่ะ
555 ขอบคุณคนแต่งจริง สู้ๆค๊า