หัวข้อ: ASIAN - [Y] -SERIES - - Big City,Little Love - - Part 1 - - Seoul

[น้ำพริกแมงดา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


ASIAN SERIES
 Big City, Little love

PART ONE - - Seoul[/b]

ตอนที่ 1  วันที่เราเจอกัน

      
       “จีชบจ๊ะ มานี่หน่อย” เสียงหวานใสจากหัวหน้าสาว ทำให้ชายหนุ่มสวมแว่นขอบดำละสายตาจากเอกสารในมือที่กำลังตั้งใจอ่าน  พร้อมกับเดินมาหาคนต้นเสียง
“ครับ คุณมินจี มีอะไรเหรอครับ”  
“นิดหน่อยจ้ะ คือ ช่วยเอาเอกสารเนี่ยะ ไปให้แผนกช่างหน่อยได้มั๊ยจ๊ะ”
“อ่า ได้ครับ”
        
       จีซบพาร่างสูงโปร่งเดินจากแผนกบัญชีไปยังแผนกประกอบยนต์ หรือที่คนในบริษัทเรียกกันว่าฝ่ายช่าง ตามคำสั่งของหัวหน้าสาว ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น เวลาที่พนักงานทุกคนนับถอยหลังว่าให้เลิกงานเร็ว ๆ จีซบก็เช่นกัน เขาคิดว่านี่เป็นการออกกำลังกาย หลังจากที่นั่งอยุ่กับที่มาแล้วกว่าสองชั่วโมง วันนี้อากาศแปลก ๆ ฟ้าหลัว เหมือนฝนจะตก
    และลิฟท์ก็พาเขามาที่ชั้น G ซึ่งเป็นส่วนของแผนกประกอบยนต์ ของบริษัทรถยนต์ยักษ์ใหญ่ของเกาหลี และนี่ก็เป็นบริษัทแม่ที่ตั้งสำนักงานและโรงงานประกอบในโซล  
ชายหนุ่มสาวท้าวยาวเข้าไปในกลุ่มช่างสองสามคนที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ ขณะที่ผลัดเปลี่ยนกันทำงาน
“เอ่อ ขอโทษครับ  มาจากฝ่ายบัญชีครับ ผู้จัดการโซให้เอามาให้ครับ”  จีซบกล่าวเสียงนุ่มอย่างสุภาพต่อเพื่อนร่วมบริษัท
“ครับ ขอบคุณครับ” เสียงห้าวใหญ่ตอบรับจากชายหนุ่มร่างหนาคนนึงในกลุ่มที่ลุกมารับ รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าหล่อเหลาแต่ตอนนี้มีคราบเขม่าดำแต้มอยู่เป็นริ้วตามแก้ม และกลิ่นเหงื่อ จากการทำงานอย่างหนักเมื่อครู่นี้
“เอ่อ ครับ ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” จีซบกล่าวตอบรับพร้อมรอยยิ้ม พร้อมหมุนตัวกลับ
“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไรครับ” ชายหนุ่มคนเดิมถาม
“อ่อ ลีจีซบครับ แล้วคุณล่ะครับ”
“ปาค ฮยอน แจ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“ครับยินดีครับ”
“หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับจีซบ”
“ครับ ฮยอนแจ”

  หลังจากที่ จีซบ เดินมาจากแผนกช่างนั้น เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ ถึงแม้ว่าเขาและฮยอนเแจ
จะทำงานที่เดียวกัน  แต่ก็ใช่ว่าจะรุ้จักกัน และที่สำคัญสังคมคนทำงานแล้วมักไม่มีเวลาไปทำความรู้จักกับคนอื่น นอกจากการทุ่มเทกับงาน
  อีกอย่าง  ฮยอนแจเป็นฝายมาทักเขาก่อนด้วย เขารู้สึกดีที่มีคนอื่นอยากทำความรู้จักกับเขาเหมือนกัน


5 โมงเย็นแล้ว เป็นเวลาพิ้นฐานที่บริษัทต่าง ๆ กำหนดให้เลิกงาน สำหรับงานที่จีซบทำนี้เป็นงานในแผนกบัญชี ตัวเขาเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีคนนึงของบริษัท บางวันเขาก็เลิกงานตามปกติ แต่บางวันเขาก็อยู่ที่บริษัทเพื่อสะสางงานจนดึกดื่น แต่วันนี้เขาได้กลับบ้านตามเวลาปกติ  ที่คนอื่นเค้ากลับกัน อากาศวันนี้ไม่ค่อยแจ่มใส ตอนเช้ามีแดดแรง แต่ตอนบ่ายกลับมีเมฆฝนคั้งเค้า จนถึงตอนนี้ฟ้ามืดครึ้ม นั่นก็แสดงว่า เมฆดำ ๆ ฝนฟ้าเตรียมกลั่นตัวเป็นน้ำใส ๆ ตกลงสู่พื้นโลกแล้ว
   เขาเดินอย่างเร่งรีบไปที่หน้าสำนักงานเพื่อต่อรถไฟฟ้าใต้ดินกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวฝนก็ทำท่าจะตกลงมาแล้ว ตอนนี้ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่เบียดเสียดกันบนรถไฟฟ้า เขาพบชายหนุ่มคนนึงที่เพิ่งรุ้จักกันวันนี้ ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาแต่ว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่มีคราบเขม่าติดอยุ่แล้ว
“อ่าหวัดดีครับฮยอนแจ”
“อ้าว หวัดดีครับจีซบ กลับบ้านเหรอครับ”
“ใช่ครับ แล้วฮยอนแจล่ะ”
“อ่อ ครับกลับบ้านเหมือนกันครับ วันนี้ไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวไหนอ่ะครับ อิอิ” เสียงใหญ่จากหนุ่มร่างหนาในสื้อชอปตอบรับ
“บ้านอยู่แถวไหนครับฮยอนแจ”
“เอ่อ แถว ๆ คังเบียนหน่ะครับ แล้วนายล่ะ”
“แถว ๆ ซินดางหน่ะ”
“เหรอ  เหอ ๆ วันหลังจาไปเยี่ยมบ้านนะ”
“อืม ได้”
        ชายหนุ่มสองคนคุยเรื่องต่าง ๆ อย่างถูกคอ จนกระทั่งจีซบถึงสถานี 206 จึงขอตัวกลับบ้าน
“อ่า ขอตัวก่อนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับฮยอนแจ”
“ครับ แล้วเจอกันครับ”   

ตอนนี้ฝนซาลงแล้ว จีซบเดินเท้าต่อจากสถานีรถไฟมายังบ้านอย่างสดชื่น ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้เจอเพื่อนใหม่ และเพื่อนใหม่ของเขาคนนี้ก็เป็นคนที่น่าคบมาก ๆ ฮยอนแจเป็นคนคุยเก่ง มีอารมณ์ขัน ผิดกับเขาที่ไม่ค่อยพูด คอยฟังฮยอนแจเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้มากกว่า
“แต่เอ....ทำไมเราเพิ่งเจอฮยอนแจตอนนี้หว่า หรือว่าเราไม่ทันสังเกตเค้าเลย ทั้ง ๆ ที่กลับบ้านสายเดียวกันแท้ ๆ” จีซบฉุกคิดในใจ


“กลับมาแล้วครับ”

ฮยอนแจกลับถึงห้องเช่าเล็ก ๆ หรือที่เขาเรียกว่าบ้าน ในเวลาหนึ่งทุ่มเศษ อย่างขมุกขมอม อย่างที่เขาบอกกับจีซบในว่า  วันนี้เขาไม่อยากไปกินดื่มตามประสาหนุ่มที่ไหน แต่ว่าเขาต้องลงรถไฟสถานี207 เพื่อเปลี่ยนเที่ยวรถไปอีกเส้นทางนึง ที่สามารถกลับมาบ้านของเขาได้ซึ่งกว่าจะถึงก็ไกลกันพอสมควร
“เฮ้อ ตรูจะบอกเพื่อไรฟะเนี่ย อยู่ในบ้านคนเดียวแท้ ๆ หึหึ”
 เขาพึมพำในคออย่างอดไม่ได้ แล้วรอยยิ้มอบอุ่นก็ปรากฎบนใบริมฝีปากของฮยอนแจ เมื่อเขาคิดถึงใบหน้าของเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเจอกันวันนี้  ที่ทำให้เขาต้องลงทุน “ทำเนียน” เพื่อที่จะได้เจอกันบนรถไฟ และได้รู้จักกับจีซบมากขึ้น   ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวเนียน แก้มใส ๆ นั้นป่องเวลายิ้มหรือหัวเราะ รับกับดวงตาคู่เล็กที่หยีที่มีแว่นตาขอบดำทรงเหลี่ยมพลางไว้ ริมฝีปากบางสีชมพู และท่าทางเรียบร้อยเขินอายของจีซบนั้น ทำให้เขาอยากรู้จักกับจีซบมากขึ้น วึ่งวันนี้มันเป็นอะไรที่คุ้มจริง ๆ สำหรับการลงทุน “ทำเนียน” ในวันนี้
  ฮยอนแจเพิ่งเคยสำรวจจีซบจีซบใกล้  ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรก หลังจากที่เขาแอบมองร่างโปร่งบางนั้นอยู่ฝ่ายเดียวมาเป็นเดือน ถึงแม้จะได้เคยเจอหน้จีซบแค่ตอนเช้าก่อนเข้างาน กับตอนเย็นเลิกงานก็ตาม แต่เขาไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดหรือทำความรู้จักอีกฝ่ายเลย อาจเป็นเพราะว่าแผนกทั้งสองนั้นอยู่คนละชั้นกัน พักกลางวันคนละกะกัน และแผนกทั้งสองก็ไม่ใช่แผนกที่ต้องติดต่อประสานงานกันมากมายนัก ทำให้ช่างเครื่องหนุ่มอย่างเขาไม่มีโอกาสได้เข้าไปคุยกับผู้ตรวจบัญชีคนนั้นเลย ทำไมน้า คนคนนี้มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นล่ะ เขาถึงได้อยากรู้จักและใกล้ชิดขนาดนี้
    เขาแปลกใจยิ่งนักทำไมตัวเขาถึงได้มาสนใจผู้ชายด้วยกันเอาป่านนี้ เด็กกำพร้าวัย 27 ที่เข้ามาเรียนต่อและทำงานในโซลตั้งคำถามให้กับตัวเอง ใช่ว่าเขาสนใจผู้ชายมาตั้งแต่ต้น เขาเคยมีแฟนสาวมาแล้วก็หลายคน แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเจอแต่ผู้หญิงพันธุ์วีนอย่างนั้นด้วย เขาอยากได้คนที่อบอุ่น ใจเย็น ไม่เอาแต่ใจ และเข้าใจผู้ชายจน ๆ อย่างเขาบ้าง ก็พอ

      ฮยอนแจคิดว่า พรุ่งนี้เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไป สถานี 206 เพื่อที่จะ “ทำเนียน” ต่อไป

[THIP]

มาลงชื่ออ่านเรื่องใหม่ค่ะ 

[KevinKung]

มาลงชื่ออ่าน ค้าบ 
แต่ไหน ๆ เรื่องก็เป็นนิยายเกาหลีเน่อะ น่าจะหารูปมาแนะนำตัวละคร มาให้จิ้นไปด้วยนะค้าบ 

[มูมู่น้อย]

รออ่านเป็นคนที่สาม อิอิ 

[มะนาว]

มะนาวมารออ่านเป็นคนที่ 4 ละกัน....อิอิ.............
ชอบคร้าบบบบบบบ........

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[น้ำพริกแมงดา]

 o15ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ เดี๋ยวจะเอามาลงใหม่ค่ะ 
สัญญา

[น้ำค้าง]

อุ๊ยเรื่องใหม่ อ่านตอนแรกก็น่าสนใจมากแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[oaw_eang]

มาตามอ่านเคอะ อิอิ 

[Poes]

มารออ่านต่อจ้า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มาดูวิธีแอบเนียน
 

[Yura]

มาลงทะเบียนอ่านด้วยคนคร้าบบบบบบบบ 

แค่ตอนแรกนี่ก้น่าสนใจมากเลยย

[น้ำพริกแมงดา]

 o15สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนเลยนะคะที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านเรื่องรักเล็ก ๆ ในเมืองใหญ่ ๆ ของฮยอนแจกับจีซบ
      o15ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและคอมเม้นต์ค่ะ สัญญาค่ะว่าจะเอามาลงให้ได้ติดตามกันเรื่อย ๆ
                                       ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนที่2 ชายหนุ่มเรียบร้อยกับหนุ่มน้อยจอมแก่น

“กลับมาแล้วครับ” จีซบกล่าวทักทายเมื่อก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กของครอบครัวเขา
“อ่า กลับมาแล้วหรอจีซบ วันนี้แม่นึกว่าเราจะทำงานดึกเหมือนเมื่อวานซะอีก”
“โหย ไม่อ่ะครับแม่ สองวันก็แย่พอแล้วครับ แล้วจีแทกลับมายังครับ” จีซบสวมกอดแม่พร้อมถามหาน้องชาย
“กลับมาแล้วจ้ะ อยู่ที่ห้องหน่ะแหล่ะ อืมถ้าไปหาน้องแล้วเราก็อาบน้ำซะล่ะ แม่รอกินข้าวนะลูก”
“ครับแม่ รักแม่จังเลย” ชายหนุ่มสอมกอดแม่อีกครั้งพร้อมกับหอมแก้ม
“จ้า อืม ลูกคนนี้”
      คุณยุนนามองตามหลังลูกชายคนโตที่เข้าห้องทางซ้ายมือไปอย่างเอ็นดู หล่อนมีลุกชายสองคน คือจีซบกับจีแท สามีของหล่อนเสียชีวิตตั้งแต่หล่อนตั้งครรภ์จีแทได้สามเดือน  จึงเกิดคำถามและคำติฉินนินทาจากญาติ ๆ ฝ่ายสามี ที่หาว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของสามีหล่อน คุณยุนนาจึงตัดสินใจมาเผชิญโลกในโซลกับลูกชายคนโตวัย 4 ขวบ และเด็กในท้องวัยห้าเดือน หล่อนต่อสู้ชีวิตในโซลอย่างหนัก เพื่อลูกทั้งสอง โชคดีที่ลูกทั้งสองของหล่อนเป็นเด็กดี ไม่เกเรเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปนัก

“อ่ะ กลับมาแล้วหรอพี่จีซบ” เสียงใส ๆ จากเด็กหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสืออยู่กล่าวทักทายผู้เป็นพี่
“อืม อยากกลับบ้านเร็ว ๆ กับเค้าบ้างหน่ะ เหนื่อยเป็นบ้า” คนเป็นพี่ตัดพ้อ แต่สีหน้าสดชื่น
“อ่ะนะ เฮ้ออ..เป็นผู้ใหญ่นี่ไม่หนุกเหมือนที่คิดไว้เลยอ่ะ”
“อืม .. แล้วหมู่นี้เรียนหนักมั๊ยจีแท”
“โห...มีแต่รายงาน พรีเซนต์ สอบ ทั้งนั้นเลย”
“เดี๋ยวทำงานเจอหนักกว่านี้อีก อืม เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ แม่รอกินข้าวหน่ะ”

    “แม่ครับ วันนี้มีอะไรกินบ้าง” น้องชายคนเล็กของบ้านถามคุณยุนนาเมื่อนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะกินข้าว
“อืม มีแกงกิมจิจ้ะ และก็จับเจ กับผัดเต้าหู้”
“โห จับเจของโปรด วันนี้จะฝาดให้เกลี้ยงเลย ฮ่า ๆ ” หนุ่มน้อยหัวเราะร่า ขณะที่พี่ชายกับแม่ได้แต่อมยิ้มอย่างเอ็นดู

        ผู้เป็นแม่มองลูกชายสองคนตรงหน้าด้วยสายตาอบอุ่น จีซบเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยเก็บความรู้สึกเก่ง และใจเย็น ส่วนจีแทเป็นคนร่าเริงสดใส ขี้เล่น และเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน  แต่ลูกชายสองคนก็ไม่เคยทำให้หล่อนปวดหัวกับปัญหาของเด็กผู้ชายที่ส่วนใหญ่เป็นกัน

   “พี่ นอนยังอ่ะ” จีซบเตรียมขณะเตรียมกางฝูกที่นอน ชะงักกับเสียงเรียกของน้องชายนอกห้อง นี่ก็คงเข้ามานอนคุยกับเขาแน่ ๆ
“กำลังจะนอน แต่ก็เข้ามาก่อนสิจีแท”
สิ้นเสียงอนุญาติจากพี่ชาย เจ้าตัวเล็กก็พรวดเข้ามาในห้องอย่างว่องไว
“นอนด้วยคนสิ”
ชายหนุ่มแก้มป่องส่ายหัวกับนิด ๆ กับน้องชาย แต่เขาก็รู้สึกดีที่มีน้องชายมานอนคุยด้วยในคืนนี้
“ไม่ได้นอนหัวค่ำมาสองวันแหน่ะ ง่วงจัง” น้องชายหน้าสวยบ่นกับพี่ชายหน้าหวาน
“อืม” พี่ชายแก้มป่องรับคำสั้น ๆ
“หมู่นี้ที่บริษัทเป็นไงมั่งอ่ะ”
“งานหนักอยู่เหมือนกัน นี่ก็จะครบ 3 เดือนแล้วต้องรีบปิดยอดไตรมาสนี้อ่ะ”
“เออ พี่ เมื่อเย็นดูท่าท่างพี่สดชื่นจังเลยนะ มีไรดี ๆ บอกน้องบ้างดิ”
“ไม่มีอะไรมาก ก็แค่รู้จักเพื่อนใหม่เท่านั้นเอง” คนเป็นพี่อมยิ้มแก้มป่อง เมื่อนึกถึงเพื่อนใหม่
“เหรอ ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ”
“ผู้ชาย” จีซบเขินอายนิดหน่อยเมื่อกล่าวถึงชายหนุ่มในเสื้อชอป
“อิม เค้าทำงานที่ไหนอ่ะ”
“ที่เดียวกับพี่แหล่ะ แต่เค้าอยู่แผนกช่างไงล่ะ”
“อ่ะนะ บริษัทที่พี่ทำใหญ่ออกจะขนาดนั้น ”
“อืม ไม่เอาล่ะจีแท พี่ง่วง นอนละนะ”
“ซะงั้น อย่าแอบเขินดิพี่ อิอิ”
“ราตรีสวัสดิ์นะ น้องชาย”
“คร๊าบบ ราตรีสวัสดิ์ครับพี่ชาย”

    น้องชายหน้าสวยแซวพี่ชายหน้าหวานก่อนนอน เพื่อนใหม่ของพี่จีซบคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ ๆ ถึงได้อมยิ้มแก้มป่องกลับบ้านซะขนาดนั้น   จีแทชักอยากเห็นชายหนุ่มคนนั้นซะแล้ว ที่ทำให้พี่ชายเรียบร้อยของเขาอมยิ้มกลับบ้านในวันที่อากาศแปรปรวนอย่างนี้
         จีซบที่นอนหันหลังให้น้องชาย กำผ้าห่มกรุ่นคิดในใจอยู่คนเดียว ว่าทำไมตนเองถึงได้ตื่นเต้นอย่างนี้นะ กับการได้รู้จักเพื่อนใหม่คนนี้ ชีวิตที่ฝ่านมา 27 ปีของเขาก็ใช่ว่าจะไม่เคยรู้จักใครมาก่อนเลยนี่นา หรือว่าเพื่อนคนนี้ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนนิสัยดี เพราะเขาไม่ค่อยเจอผู้ชายที่คุยเก่งและอารมณ์ดีเหมือนฮยอนแจ และสายตาจากดวงตาคมโตที่มองมายังเค้าล่ะ ทำไมมันถึงทำให้เค้ารู้สึกแปลก ๆ แต่เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างนี้ เขายังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ จนกระทั่งหลับไปในที่สุด

[น้ำพริกแมงดา]

     คุณยุนาเตรียมตัวจะเข้านอน โดยสวดภาวนาต่อพระเจ้าแล้วดับเทียนที่หน้ากระจก หล่อนนั่งสงบสักพักนึง ตอนนี้ในห้องไม่มีแสงจากหลอดไฟ มีเพียงแสงสว่างจากภายนอกเท่านั้นที่ส่องเข้ามา  สะท้อนกรอบรูปบานนึงที่วางไว้บนโต๊ะ คุณยุนนาหยิบกรอบรูปมาดูแล้วอมยิ้มให้กับ รูปของเจ้าชายน้อย ๆ ของหล่อน
    คุณยุนยาย้อนนึกถึงตอนที่เธอเข้ามาทำงานที่โซล โดยตอนนั้นจีซบเจ็ดขวบ ส่วนจีแทนั้นสามขวบ ตอนนั้นหล่อนทำงานหนักมากเท่าที่เคยทำมาในชีวิต กลางวันหล่อนเป็นเสมียนให้กับบริษัทนึง  ตกกลางคืนหล่อนเป็นคนทำความสะอาดให้กับสถานบันเทิงแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่เฉพาะของบุรุษผู้นิยมความหฤหรรษ์แห่งเพศเดียวกัน ตอนแรกหล่อนนึกรังเกียจเหมือนผู้ที่ไม่เข้าใจในสังคมทั่วไป แต่พอหล่อนเห็นน้ำใจของผู้เป็นนายจ้าง ที่มีต่อหล่อนมากมาย  ความคิดของหล่อนก็เปลี่ยนไป ว่าคนเราไม่ได้ กำ หนดความดีงามของจิตใจและน้ำใจที่เพศ 
     หล่อนนึกขอบคุณอดีตนายจ้างหล่อนที่ทำให้เห็นและเข้าใจโลกมากขึ้น เมื่อวันนึง หล่อนพาจีซบกับจีแทไปทำงานด้วย
“หวัดดีค่ะคุณยุนซุก เอ่อ นี่จีซบ ลูกชายคนโต และจีแทลูกชายคนเล็กของชั้นค่ะ เด็กๆ นี่ คุณชอย ยุนซุก เจ้านายแม่จ้ะ”
“หวัดดีค๊าบ” ทั้งสองโค้งคำนับชายวัยสามสิบกว่า ๆ ตรงหน้าที่แต่งกายเนี้ยบ อย่างมีรสนิยม
“ดัจ้ะ หลาน ๆ สาวน้อยทั้งสอง อุ๊ย! น่ารักจังเลย” ยุนซุก พูดอย่างเอ็นดู
คุณยุนนา หน้าเจื่อนไปนิดนึงก่อนบอกว่า “เอ่อ ลูกชายนะคะ”
“อืม หนู ๆ จ๊ะ ไปนั่งเล่นตรงนู้นก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวน้าเรียกพี่ ๆ เค้าพาไปนะ – นัมชิ แกพาหลานสาวชั้นไปหาขนมกินหน่อยสิ”
เด็กน้อยสองคนหายไปพร้อมวัยรุ่นชายคนนึงแล้ว ยุนชุกก็หันมาพูดกับแม่ของเด็ก
“นี่ ยุนนา ชั้นมีอะไรจะบอกนะ ลูก ๆ เธอหน่ะ เป็นลูกสาวจ้ะ” เจ้านายพูดกับลูกน้องด้วยรอยยิ้มระรื่น
“เอ่อ หมายความว่ายังไงคะ” ผู้เป็นแม่ลูกสองไม่เข้าใจ
“ฟังนะ ทำใจดี ๆ ไว้ ลูกชายตัวน้อยของเธอทั้งสองคนหน่ะ เป็นแบบชั้น ก็คือ เค้าไม่ชอบผู้หญิง..”
“ได้ยังไงคะ ลูกชั้นชั้นเลี้ยงมากับมือ แต่คุณเพิ่งเคยเห็นพวกแกคุณรู้ได้ไงว่าแกเป็นเกย์” หญิงสาวเริ่มโกรธ
“เอาน่า ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวเธอก็คอยดูเองละกัน แต่ชั้นจะบอกเธอไว้ ในเมื่อชั้นรู้แล้ว และชั้นไม่อยากให้เธอเสียใจภายหลัง ชั้นก็เลยต้องบอกเธอไว้ แต่เธออย่าไปโกรธ อย่าไปเกลียดลูกเธอเข้าล่ะ เด็กมันไม่ผิด เธอก็ไม่ผิด มันเป็นมาตามธรรมชาติของแต่ละคนหน่ะ”
   
           หลังจากนั้นเธอก็เริ่มพิสูจน์คำพูดของยุนซุกด้วยตัวเอง ปรากฎแล้วว่าลูกชายทั้งสองของเธอ เป็นอย่างที่ยุนซุกพูดจริง ๆ เธอก็ทำใจได้ เพราะลูกของหล่อน เป็นเด็กดี ขยันเรียน และไม่เคยทำให้หล่อนเสียใจ เหมือนลูกคนอื่น ๆที่หล่อนเจอมา
         
  คุณยุนนาวางกรอบรูปลงที่เดิม พลางคิดว่า หล่อนคงได้แต่เอาใจช่วยลูก ๆ ให้ได้พบรักที่สวยงามกว่าเกย์คนอื่น และคนรักที่จริงใจ ที่จะพาลูกชายของหล่อนเข้าสู่สังคมปกติอย่างไม่อายใครว่าเป็นคนรักของลูก ๆ หล่อน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรดาห์แรงขนาดมองออกแต่เด็กเลยเหยอ
 

[Poes]

งานนี้คุณแม่อดได้หลานเชยชมดิ 

[ken_krub]

ขอบคุณครับ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[oaw_eang]

เรดาห์แรงขนาดมองออกแต่เด็กเลยเหยอ
 

อย่างนี้บ้านเจ้เรียกว่า "มันเป็นหน่อไม้เคอะ"  เพราะหน่อไม้คือกล้าไม้ชนิดเดียวที่เราจะรู้ดีว่าตัวขึ้นมันต้องเป็นไม้ไผ่แน่ๆ อิอิส่วนกล้าไม้อื่นๆ มันยังแยกยากเคอะ  แต่ถ้าเป็นหน่อไม้นะ  ชัวร์   

[น้ำพริกแมงดา]

  สวัสดีค่ะ เอามาลงต่อแล้วนะคะ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจค่ะ
เอามาลงตอนนี้แล้ว ตอนต่อไปอาจจะเรามาลงช้าหน่อยนะคะ เพราะมีกิจกรรมของมหาลัยเยอะค่ะ แต่ก็จะพยายามหาเวลาเอามาลงจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ

                                       ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนที่3 I need somebody love

    เป็นอีกหนึ่งรุ่งอรุณที่มนุษย์เงินเดือนอย่างฮยอนแจต้องตื่นขึ้นมาทำงาน วันนึ้เขาตื่นเช้าเป็นพิเศษ
ฮยอนแจยืนยิ้มกับตัวเองในกระจกขณะแต่งตัว เออ ทำไมวันนี้เราสู้สึกสดชื่นฟะ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนไม่ค่อยอยากจะตื่นเลยแท้ ๆแต่ เมื่อนึกถึงหน้าหวานแก้มป่องที่สวมแว่นขอบดำของจีซบ ทำให้เจ้าตัวต้องรีบออกจากห้องเช่าในทันที

       “สถานีต่อไปซินดาง Next station Shin-Dang”
    เสียงงัวเงียจากลำโพงเตือนให้ผู้โดยสารรู้ตัวว่าต่อไปคือสถานีหมายเลข 206 หรือสถานีซินดาง ที่เป็นแหล่งรวมของถูก ฮยอนแจใจจดจ่อกับสถานีนี้ตั้งแต่ขึ้นรถไฟแล้ว
     เปล่า เขาไม่ได้มาซื้อของถูก
    แต่ เขาถูกใจคนที่ขึ้นลงรถไฟสถานีนี้ต่างหาก

     ประตูรถไฟฟ้าได้ดินเปิดออก ผู้คนมากมายต่างหลั่งไหลเบียดเสียดแย่งกันเข้ามาในรถไฟ ฮยอนแจมองไปที่ประตูอย่างจดจ่อ  แต่ก็ลายตาไปหมดเพราะคนเยอะ เมื่อรถไฟออกตัว เขาจึงสอดส่ายสายตาหาคนร่างสูงโปร่ง แต่ก็ไม่เจอซะที ฮยอนแจคอตกสีหน้าบ่งบอกว่าเซ็งมากถึงขั้นผิดหวังเล็กน้อย
“กรรม ลืมถามว่าเค้ามาทำงานกี่โมง” ชายหนุ่มส่ายหน้ากับห่วงที่จับอยู่ เพราะเพิ่งจะนึกขึ้นได้ แล้วเราจะได้เจอจีซบอีกมั๊ยฟะเนี่ยะ
 
     ฮยอนแจเดินเตะลมเรื่อยเปื่อยหลังเดินออกจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ผิดกับมนุษย์เงินเดือนคนอื่น ๆ ที่จ้ำอ้าวเหมือนหุ่นยนต์นไม่สนใครอยู่อย่างนั้น เขาเดินเท้ามาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบริษัท ที่ยังพอจะมีหวังเล็ก ๆ อยู่บ้าง
  “เฮ้ย ฮยอนแจ”
ชายหนุ่มเจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก
“แหม วันนี้มาแต่เข้าเลยนะมึง” จุงแจ เพื่อนร่วมงานของเขานั่นเอง
“เออ”
“มึงกินข้าวมายังล่ะ เป็นไรวะ ทำหน้ายังกับสาวไม่รับรัก”
ฮยอนแจทำหน้างึกงักก่อนตอบว่า “เออ ใครจะสาวไม่ขาดมืออย่างมึงล่ะครับ คุณคิมจุงแจ ไปเหอะว่ะกูยังไม่ได้กินข้าวเลย”
 
     สองหนุ่มเดินไปยังร้านอาหารใกล้ ๆ บริษัท ตลอดทางมีสาว ๆ  มองสองหนุ่มหน้าตาดีในเสื้อชอปเป็นระยะ เพราะทั้งสองไม่เหมือนตี๋เต้าหู้ทั่ว ๆ ไป และไม่ได้ตกเป็นลัทธิหนุ่มสำอาง[Metro sexual] เหมือนหนุ่มๆในโซลส่วนใหญ่ ฮยอนแจกับจุงแจดูดีแบบผู้ชายมาดแมนแท้ ๆ จุงแจจสูงใหญ่กว่าฮยอนแจ ผิวคล้ำเล็กน้อย บุคคลิกดูเป็นคนบ้าพลังและเจ้าเสน่ห์อยู่พอตัว แต่ฮยอนฯแจผิวขาวเหลืองเหมือนชาวเอเชียบูรพาทั่วไป แต่มีร่างกายสูงใหญ่ ดวงหน้าคม ดวงตาโต จมูกโด่งโดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ ฮยอนแจดูเป็นคนดุดันถ้าเขาไม่ยิ้ม ช่วงนี้เขาจึงยิ้มมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

[น้ำพริกแมงดา]

        “ป้าครับ เอาข้าวหน้าเนื้อพิเศษสอง แล้วก็กอมตังชามนึงครับ”
ฮยอนแจสั่งอาหารหน้าร้านให้เพื่อนและตัวเอง  พร้อมกวาดสายตาหาที่นั่งในร้านที่มีคนมากินอาหารเช้าอยู่พอสมควร โดยทั้งสองได้โต๊ะมุมขวามือในสุดของร้านโดยฮยอนแจหันหน้าออกมาทางนอกร้าน ฮยอนแจคุยกับจุงแจไปสักพักจนอาหารที่สั่งมาส่งที่โต๊ะ อาจเป็นเพราะว่าพวกเขาหิวจึงไม่มีคำพูดใด ๆ กันอีก
 “พรวด!!!โฮกกกกก!!!!!!!!!”
ฮยอนแจลำลักน้ำกอมตังพรวดใส่หน้าจุงแจ พร้อมกับสำลักตาอั๊ก ๆ จนตาแดง
“ไอ้บ้า เป็นไรของมึงวะ แมร่ม  ให้พรกูแต่เช้าเชียวมึง” จุงแจสบถเพื่อนนึดนึงก่อนหันไปมองที่หน้าร้าน
“อ้าว จีซบ ทางนี้ มานั่งด้วยกันเลย นี่ ๆ” จุงแจร้องเรียกจีซบที่เดินเข้ามาในร้าน หลังจากที่เขายืนสั่งอาหารที่หน้าร้านเมื่อสักครู่นี้
“นั่งด้วยกันสิ นี่เลย จะแนะนำเพื่อนเราที่แผนกให้รู้จัก  นี่ปาคฮยอนแจ คร๊าบบ” จุงแจยิ้มตาหยี
“อ่อ เรารู้จักกันแล้วหน่ะจุงแจ” จีซบกล่าวขึ้นมา
“อ้าวเหรอ แหม แม่นกนี่ชอบทำให้ลูกนกเก้อทุกทีเลยอ่ะ”

ฮยอนแจชะงักเมื่อได้ยินสรรพนามที่เพื่อนเขาพูดกับจีซบ ช่างน่ารักคิขุขัดกับหุ่นหมีควายของจุงแจจริงๆ   
จีซบเห็นว่าจุงแจมีเศษอาหารติดหน้าอยู่ เลยถามว่า
“แล้วนี่อะไรติดที่หน้าล่ะ” เขาอดขำน้อย ๆ กับเพื่อนไม่ได้
“อ๋อ เออ...ไอ้นี่เลย ฮยอนแจ เมื่อกี๊มันสำลักใส่เราอ่ะ เป็นบ้าอะไรไม่รู้ สงสัยปิ๊งหญิงมั้ง”
“ก็กูรีบกินอ่ะ” คนตรงข้ามพูดแก้ตัวอย่างเขิน ๆ 
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเช็ดให้นะ” จีซบหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดหน้าให้จุงแจ  โดนเจ้าตัวไม่รู้เลยว่า มีสายตาแอบอิจฉาเพื่อนเล็ก ๆ มองดูอยู่
“แล้วไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ” จุงแจถามคนแก้มป่องที่นั่งข้าง ๆ โดยที่มือยังสาละวนกับการเช็ดหน้าเขาอยู่
“เมื่อวานนี้เองว่ะ” คนเป็นเพื่อนเร่วมแผนกชิงตอบแทน
“มารยาทมีมั๊ยมึง กูถามแม่นกเว้ย ไม่ได้ถามพ่อควายไบซัน”
คนถูกด่าทำหน้าระรื่น  และถามคนที่เขารอคอยแต่มาเจอโดยบังเอิญว่า
“เอ่อ มากินข้าวร้านนี่ทุกวันเหรอครับ”
“เปล่าหรอกครับ คือกินข้าวเช้าที่บ้าน แต่มาสั่งข้าวให้น้องที่แผนกหน่ะ เดี๋ยวกลางวันเค้ามาเอา” จีซบตอบกลับไป
“อ่อ แล้วพักกลางวันกะไหนอ่ะครับ”
“กะสิบเอ็ดโมงครับ บางทีก็ไม่ได้ออกไปกินข้าวที่ไหนหรอก งานเยอะ”
“โห ไม่ได้เลยนะครับทำงานหนักแล้วไม่ได้กินข้าวนี่เดี๋ยวไม่สบายหรอก” ฮยอนแจบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

     หลังจากแยกย้ายกับจีซบในบริษัทแล้ว ฮยอนแจก็เลียบเคียงถามเพื่อนซี้หุ่นหมีควายที่ทำหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่
“เฮ้ย มึงเป็นเพื่อนกับจีซบเหรอวะ ทำไมมึงไม่แนะนำให้กูรู้จักมั่ง”
“ห่า กูเจอกับเค้าบ่อยมั๊ยล่ะ ว่าแต่มึงอ่ะคุยกับเขาเป็นหนุ่มจีบสาวเลยมึง”
ฮยอนแจชะงักนึดนึงเหมือนคนถูกจับได้
“เปล่า กูแค่อยากรู้จักเพื่อนใหม่มั่งอ่ะ แล้วมึงกับเค้ารู้จักกันนานแล้วเหรอ”
“อืม ตั้งแต่สมัยเรียนวิทยาลัยว่ะ แผนกมันติด ๆ กันไง อีกอย่างเค้าเป็นเพื่อนกับแฟนเก่ากูด้วยไง เลยสนิทกันประมาณนึง”
“แล้วทำไมมึงต้องเรียกเค้าว่าแม่นกด้วยวะ แล้วมึงต้องเรียกตัวเองว่าลูกนกด้วยล่ะ”
“อ่ะ ไอ้นี่ คนเรามันต้องมีมุมคิขุกันมั่งสิมึง กูชอบเล่นกับเค้าแบบนี้ไง ตอนสมัยเรียนหน่ะกูชอบแซวว่าหัวเค้าเหมือนรังนก และกูก็ชอบไปอ้อนเขาให้ช่วยไปง้อแฟนกู เค้าก็บอกว่ามีเพื่อนแบบกูเหมือนมีลูกเลย ไม่มีไรหรอก ว่าแต่ วันนี้มึงเป็นไรวะ มึงเป็นเอฟบีไอเหรอ ซักกูจัง”
“เออ กูก็แค่อยากรู้ ผู้ชายที่ไหนเขาคุยกันอย่างนี้มั่งล่ะวะ”
“เอางี้มั๊ย เดี๋ยวกูเรียกมึงว่าพ่อควายไบซันดีมั๊ยล่ะจ๊ะ ฮ่า ๆๆๆๆ”
ฮยอนแจหน้าหงิกใส่เพื่อน อยากตะโกนบอกจุงแจว่า “กูอยากเป็นพ่อนกโว้ยยยย!!!”

  พักกลางวันแล้ว ฮยอนแจอยากจะขึ้นไปชั้น 6 เมื่อก่อนเขาไม่รู้จะขึ้นไปข้างบนทำไม ถึงแม้ว่าจะทำงานที่นี่มาเกือบปีแล้วก็ตาม อย่างมากเขาก็มาแค่ส่วนของโชว์รูมที่อยู่ข้างหน้าของบริษัท หรือไม่ก็ขึ้นไปแค่ชั้นสองที่เป็นส่วนของฝ่ายขายเพื่อรับออเดอร์เท่านั้น
แต่วันนี้เขาอยากจะขึ้นไปเพื่อเห็นหน้าของจีซบ เพื่อถ้าว่างเขาอาจจะชวนมากินข้าวด้วยก็ได้
  ระหว่างทางเดินทาง เขาสังเกตุว่าผุ้คนส่วนใหญ่ต่างส่งสายตามาที่เขา อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ผูกไทด์ใส่เชริ้ท เหมือนหนุ่มออฟฟิศบนนี้จึงเป็นที่แปลกตาของหนุ่มสาวที่เป็นพนักงานอยู่บนนี้
   และฮยอนแจก็เดินทางมาถึงชั้นหก เขามองหาแผนกบัญชีอยู่นาน เพราะเขาไม่เคยขึ้นมาบนนี้เลย ชายหนุ่มกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่เหมือนกัน ถ้ามาปล่อยไก่ไว้เขาคงถูกประนามด้วยหางตาจากเพื่อนร่วมบริษัทเป็นแน่
    โอ้ นั่นไงแผนกบัญชี เขาสาวเขาเท้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ค่อย ๆ แอบ กลัวจีซบเห็น - - ไม่ใช่อะไรหรอก เขาไม่รู้จะแก้ตัวว่า เขาขึ้นมาทำอะไรบนนี้ต่างหากล่ะ ฮยอนแจยังกวาดสายตาไปทั่ว จนเจอจีซบที่นั่งคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโตหน้าคอมพิวเตอร์
หนุ่มหน้าหวานท่าทางเครียดแต่พอดีว่าเขาเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารพอดีจึงมองเห็นสายตาคู่นึงที่ยืนจ้องเขาผ่านกระจกอยู่นอกห้องจีซบส่งยิ้มอบอุ่นให้เขา ฮยอนแจรู้ตัวว่าโดนจับได้เลยยิ้มแก้เก้อไปให้ ช่างเครื่องหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ก็พบว่าอีกห้านาทีเขาต้องเข้าทำงานแล้ว เขาจึงหันไปมองจีซบอีกทีแล้วจึงใส่เกียร์ถอยหลัง วิ่งหน้าตั้งลงมาชั้นหนึ่งทันที

[น้ำพริกแมงดา]

------------------------------------------------------------------------------------------------

“อ่า เสร็จซะที” จีแทกล่าวพลางบิดตัวแก้เมื่อยล้า หลังจากเสร็จจากการทำรายงานข้างหน้ากับเพื่อน ๆ อีกสามคน
“จะกลับเลยเปล่าล่ะจีแท” เพื่อนสาวคนหนึ่งในกลุ่มถาม
“อือ ยังอ่ะ คงไปเดินยงซานซะหน่อยอ่ะ อยากได้ซอฟแวร์ใหม่ ๆ เห็นพี่บอกว่าอยากได้แฟลชไดฟ์ด้วย ก็เลยจะไปซื้อมาให้”
“เออ ไม่เป็นไร ๆ นึกว่าไม่มีอะไร จะชวนไปกินข้าวหน่ะ”เพื่อนชายอีกคนกล่าว
“ขอโทษนะ ไปด้วยไม่ได้จริงๆ” จีซบกล่าวขอโทษเพื่อนที่ไม่ด้วยไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เอาไว้คราวหน้าก็ได้”
“จ้า เราไปก่อนนะ บาย”
“บายจ้า”
    ลีจีแทเป็นนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยดองกุก ตอนนี้เขาเรียนอยู่ปี 4 แล้ว ช่วงนี้จึงมีแต่ทำรายงานก่อนที่ต้นเดือนหน้าขะจะต้องไปฝึกงานเป็นชิ้นเป็นอันสักที

            ตอนนี้เขาเดินออกมาจากยงซานแล้ว  หลังจากที่ได้ซื้อซอฟแวร์ให้ตัวเอง กับแฟลชไดฟ์ตามคำสั่งจากพี่ชายคนเดียวของเขาเมื่อเช้านี้ เขากำลังจะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อกลับบ้าน แต่จู่ๆก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง จนเขาล้มลงไปโดยที่มีร่างใหญ่นั้นทับเขาอยู่
 “โอ๊ย! เจ็บ ” เขาร้องออกมาแต่ก็รู้สึกร้อนผ่าว ๆที่แก้มเมื่อรู้สึกถึงปลายจมูกโด่งของอีกฝ่ายสัมผัสอยู่
“นี่ ๆ ลุกขึ้นสิ หนักนะ” เขาบอกคนร่างใหญ่ที่ล้มทับร่างเล็กกว่าของเขาอยู่
“Oh! I’m sorry. Are you OK?
คนร่างใหญ่ที่ว่าเป็นชาวต่างชาติ ร่างสูงใหญ่ที่ยืนกับเขาแล้วเขาสูงแค่หัวไหล่ของชาวต่างชาติคนนั้น จีแทงงมากจับต้นชนปลายไม่ถูก
“เอ่อ I’m OK อ่ะนะ แล้ว What’s matter อ่ะ” จีแทถามคนตรงหน้าอย่างตะกุกตะกัก เขาก็เป็นชาวเกาหลีอีกคนนึงที่ไม่สันทัดในการใช้ภาษาอังกฤษ ถึงแม้เขาจะเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยแล้ว แต่วิชาภาษาอังกฤษก็เป็นวิชาที่เขาเกลียดที่สุด
“My bag is stealing”
“หือ” คนฟังทำหน้างง กับสำเนียงอเมริกันจ๋าเร็วรัวตรงหน้า
ฝรั่งตัวโตทำหน้าตาผิดหวังสุด ๆ เหมือนกัน

“โห หายไปหมดเลยเหรอเนี่ยะ เอ่อ I’m sorry to hear that”
จีซบได้เรื่องทั้งหมดตรงหน้าแล้วก็รู้สึกเสียใจกับเขาอยู่เหมือนกัน หลังจากที่เกิดเหตุการณืเมื่อกี๊ เขาจึงขอนั่งคุยกับคนตัวโตเผื่อเขาจะช่วยเหลือได้ ก็นานอยู่เหมือนกันกว่าจะเข้าใจทั้งหมดว่ากระเป๋าเอกสารเขาหายไป เพราะเขาดันลืมวางไว้ข้าง ๆ ตัวขณะที่เขาเลือกซื้อกล้องอยู่ กว่าจะรู้ตัวก็เห็นชายน่าสงสัยหิ้วกระเป๋าเขาวิ่งไปเห็นหลังไว ๆ แล้ว
“มี เอกสารสำคัญเยอะแยะเลย แล้วก็กุญแจบ้าน” อเมริกันหนุ่มตอบด้วยภาษาเกาหลีกระท่อนกระแท่น
“อืม แล้วคุณจะทำไงล่ะ เอางี้ ไปแจ้งตำรวจกันดีกว่า”
“What…”ชายหนุ่มไม่เข้าใจ
“เอ่อ I think we should go to police station อ่ะนะ”
“I see that แล้ว กุญแจบ้านผมหายอ่ะ I can’t get home”
“แล้วไม่มีกุญแจสำรองเหรอ”
ฝรั่งส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ผมไปนอนบ้านคุณได้มั๊ย”
“หา” เด็กหนุ่มหน้าสวยตะลึงกับคำพูดชายหนุ่มตัวโต
“นี่ก็เย็นแล้วนะ พรุ่งนี้ผมค่อยไปหากุญแจบ้าน”
จีแทกรุ่นคิดนิดนึง จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารตาฝรั่งนี้อยู่หรอก แต่คนสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้เลยนี่นา แล้วดูสิ ตัวโตซะขนาดนี้
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” เขากล่าวติดตลก แต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นแลดูเศร้า
“ไปแจ้งตำรวจกันก่อนนะ แล้วไปนอนบ้านผมก็ได้”
“โอ้ ขอบคุณคุณมากเลยครับ”ชายหนุ่มกล่าวพร้อมคำนับแบบเกาหลีปลก ๆ อย่างดีใจสุดๆ
“อืม ไม่เป็นไร ๆ เอ่อ คุยกันมาตั้งนานว่าแต่ คุณชื่ออะไรหน่ะ” จีแทถามฝรั่งดวงซวยข้าง ๆ หลังจากที่คุยกันมาตั้งนาน
“I’m John - - Jonathan Edward Glove - - หรือ คุณจะเรียกผมว่า จอห์น โกลฟ์ ก็ได้นะ แล้วคุณล่ะครับ
“ลี จี แท ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีที่รู้จักเหมือนกัน”

หลังจากที่เสร็จเรื่องแจ้งความที่สถานี่ตำรวจ เขาจึงชวนจอนห์กลับบ้าน ระหว่างทางที่จีแทกลับบ้านด้วยกัน เขาสังเกตว่าฝรั่งตัวโต ออกจะตื่นเต้นเมื่อขึ้นเดินเข้าซอยบ้านเขา
   “เข้ามาสิ ถึงบ้านผมแล้ว” จีแทชวนจอห์นเข้าบ้านเมื่อเห็นชายหนุ่มตื่นเต้นกับสภาพแวดล้อม
“กลับมาแล้วครับ”
“มาแล้วหรอลูก อ้าวนั่นพาใครมาด้วยล่ะหน่ะ”
“เอ่อ เรื่องมันยาวหน่ะครับแม่ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะ  แนะนำก่อน นี่แม่ มิสเตอร์ จอห์น โกล์ฟ และ Mr.Glove this is my mother Mrs.Hahn Yoon na”
           “เอ่อ ฝรั่งเหรอลูก ตายแล้ว แม่ก็พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยเก่งซะด้วยสิ” คุณยุนนายิ้มน้อย ๆ
            “ไม่เป็นไรครับคุณนายฮัน ผมก็จะพยายามพูดเกาหลีนะครับ”
           “จ้า ขอบใจนะจ๊ะ แหม น่ารักจังพูดเกาหลีได้เนี่ยะ”
            “จีแทกลับมาแล้วเหรอ อ่า แล้วพาฝรั่งที่ไหนมาด้วยล่ะเนี่ย”จีซบที่เดินออกมาจากห้องตัวเองกล่าวเมื่อน้องชายพาคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน


        พี่ชายและแม่ของจีแทนั่งฟังจอห์นเล่าเรื่องของตัวเองเมื่อเย็นนี้ด้วยความตกใจ
         “โห คนสมัยนี้เนอะใจร้ายจัง” ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้นมาก่อน
        “มันคงเห็นว่าจอห์นเป็นฝรั่งแหล่ะถึงได้ทำอย่างนี้” จีแทกล่าวเสริม
        “ทำใจดี ๆ นะครับคุณโกล์ฟ เดี๋ยวตำรวจก็ตามหาได้ครับ”จีซบพูดปลอบใจ
        “ครับ ขอบคุณคุณจีซบนะครับ”
        “แล้วคุณจอนห์มาอยู่โซลได้ไงคะ”คุณยุนนาถามต่อก่อนให้จีซบถามเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้ง
       “คือผมทำงานUN น่ะครับ  ทางอเมริกาส่งผมมาที่นี่ ตอนนี้ผมอยู่มาสามเดือนกว่าแล้ว” ตนตอบพยายามตอบเป็นภาษาเกาหลี
         “Where are you live in Seoul” จีซบถามเป็นภาษาอังกฤษเนื่องจากเขาเป็นคนที่ใช้ภาษาอังกฤษดีกว่าคนเกาหลีทั่วไป
          “I live in rents house near Han River”
          “อืม ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะลูก เข้านอนกันดีกว่านะ”คุณยุนนาเห็นว่าตอนนี้เกินเวลาแล้ว จึงชวนลูก ๆ และผู้มาเยือนเข้านอน
       “งั้น นายฝรั่งตัวโต คืนนี้นายนอนห้องชั้นนะ เดี๋ยวชั้นจะไปนอนกับพี่จีซบ” จีแทพูดขึ้นมา
        “หือ ทำไมมานอนห้องพี่อีกล่ะ เราหน่ะนอนดิ้นจะตาย คืนนี้พี่ขอนอนคนเดียวนะ”
        “นั่นหน่ะสิลูก นอนห้องเราหน่ะแหล่ะ และให้คุณจอห์นนอนด้วย  จีซบจะได้นอนหลับสบาย”
       “โห แม่อ่ะ เข้าข้างพี่จีซบอยู่เรื่อยเลย ก็ได้ ๆ งั้นนายจอห์น ตามชั้นมา” จีแทยอมรับเสียไม่ได้ เพราะเป็นคำบัญชาการจากแม่

   ฝรั่งโตตัวตามร่างเล็กของหนุ่มหน้าสวยมายังห้องนอนของเจ้าตัว ห้องนอนเล็ก ๆ ที่เป็นระเบียบ ในห้องเต็มไปด้วยหนังสือ และโปสเตอร์ภาพยนต์ฮอลลีวูดใบใหญ่แปะอยู่ที่ผนังห้อง
    “อ่ะ  บ้านชั้นไม่มีเตียงนอนนะ นายต้องกางฝูกนอนเอาเองนะ” จีแทหยิบฝูก หมอน ผ้าห่มส่งให้จอนห์ที่สวมชุดนอนของจีซบอยู่ แม้ว่าจีซบจะตัวสูงที่สุดในบ้านแล้ว แต่พอจอห์นสวมใส่นั้น ขากางเกงก็ลอยขึ้นมาจนเหมือนกางเกงขาสามส่วน
  “ครับ ขอบคุณจีแทมากนะครับ” คนโตตัวคำนับอย่างมีมารยาท
“อืม ไม่เป็นไรหรอก  นอนกันเถอะ เดี๋ยวหรุ่งนี้ผมไปเรียนเช้านะ”
      หลังจากจัดการเตรียมที่นอนโดยกางฝูกกับพื้นห้องแล้ว สองร่างก็เอนกายลงนอนพร้อม ๆ กัน
“Good Night” ฝรั่งกล่าวขึ้นมา
“อ่า Good Night” จีแทตอบกลับไป
     ตอนนี้ทั้งสองต่างนอนหันหลังให้กัน และยังไม่มีใครเข้าสู่ห้วงนิทราทั้งคู่ เพราะความไม่คุ้นเคยกัน ทำให้ยากแก่การควบคุมอารมณ์แปลกหน้าและแปลกที่ได้
     จอนห์พลิกตัวมาทางด้านเดียวกับคนตัวเล็ก เขาเห็นร่างเล็กนั้นนอนหลับตากอดหมอนข้างอยู่ อืม นี่คงจะหลับแล้วสินะ ท่าทางจะนอนดิ้นอยู่เหมือนกัน จอห์นเห็นผ้าห่มจีแทมากองที่เอว เขาเลยเอามันมาห่มให้ที่ไหล่ แต่ไม่รู้เพราะอะไร หลงจากนั้นเขาเอื้มมือไปลูบผมดำนุ่มสลวยนั่นอย่างเอ็นดู เขาฉุกคิดถึงจังหวะที่ปลายจมูกมีโอกาศสัมผัสกับแก้มใสเมื่อเย็นนี้ แต่เขาก็สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป เพราะเขาคิดว่ามันเป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
    โดยที่เขาไม่รู้ว่า เจ้าของเรือนผมนุ่มเมื่อกี๊ยังไม่หลับเหมือนกัน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

บ่นจะเจอก็เจอกันง่ายดีแหะ
 

[น้ำพริกแมงดา]

 o15สวัสดีค่ะ เอาตอนใหม่มาลงให้อ่านแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับทุก ๆ กำลังใจนะคะ และก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้รอนานนะคะ


ตอนที่ 4 Rainy Day

         “วันนี้ฝนตกทั้งวัน จากพายุดีเปรสชั่นนะคะ จึงขอให้ประชาชนระวังสุขภาพและพกร่มหรือเสื้อกันฝนออกจาบ้านด้วยนะคะ”
         เสียงจากผู้ประกาศข่าวในโทรทัศน์เครื่องย่อมในแผนกช่างยนต์เจื้อยแจ้วออกมาเตือนสติและรบกวนโสตประสาทของพนักงานที่กำลังทำงานอยู่ในขณะนี้ ฮยอนแจซึ่งกำลังประกอบเครื่องยนต์อยู่เงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมรอบตัว แล้วมองผ่านกระจกออกไป
    “อืม ฝนตกทั้งวันจริง ๆ ด้วย สิเนี่ยะ” เขาพึมพำในคอเบา ๆ ก่อนที่จะนึกถึงใครบางคน ที่เขาไม่ได้เจอหน้ามาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาแอบขึ้นไปหาจีซบบนชั้นหกนั้น จนกระทั่งวันนี้ เขาก็ยังไม่มีโอกาสเจอหน้าหวาน ๆ นั้นเลย
    “เหม่ออะไรวะ” เสียงแหบห้าว จากจุงแจ เรียกสติชายหนุ่มให้กลับมาที่เดิมอีกครั้ง
    “หือ ก็เห็นฝนตกไง” ฮยอนแจแก้ตัว
   “ อิอิ จะเป็นพระเอกมิวสิกอ่ะดิ  ทำงานไป ๆ เดี๋ยวก็ออกไปตากฝนกลับบ้านแล้ว” จุงแจกล่าว

    ห้าโมงเย็นแล้ว ฝนก็ยังตกสม่ำเสมอ จนฮยอนแจเหนื่อยหน่าย เพราะวันนี้เขาไม่ได้พกร่มมาด้วย สงสัยวันนี้เขาคงต้องเดินตากฝนก
กลับบ้านเหมือนที่เพื่อนซี้พูดไว้เป็นแน่
 เขาวิ่งผ่าสายฝนเพื่อที่จะมาขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน และระหว่างรอรถนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ทำให้เขาเหม่อลอยเมื่อบ่ายนี้ กำลังยืนรอรถอยู่เหมือนกัน เขาจึงตัดสินใจ “ทำเนียน” ขึ้นรถไปสถานี 206 ทันที
  ตอนนี้เขาอยู่บนรถไฟฟ้า เขาพยายามแทรกตัวผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่อัดแน่นในรถไฟฟ้า  เพื่อที่จะเข้าใกล้จีซบให้มากที่สุด
“อ่า หวัดดีครับ จีซบ” ฮยอนแจเข้าไปทักทายจีซบที่ยืนเกาะห่วงอยู่
“หวัดดีครับ ฮยอนแจ อืม ไม่ค่อยเจอกันเลยเนอะ”
อ่า ครับ ใช่ครับ จีซบสบายดีนะครับ” คนร่างหนากว่าถาม
“ครับ สบายดี ว่าแต่ลืมพกร่มมาใช่มั๊ยครับ” จีซบสังเกตเห็นอยอนแจที่อยุ่ในสภาพเปียกมะล่อกมะแล่ก
“อ่าครับ ใช่ แบบว่ารีบหน่ะครับ” ชายหนุ่มแก้ตัวอย่างเก้อ ๆ
“งั้นก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ เดี๋ยวไม่สบาย” จีซบกล่าวพร้อมยิ้มแก้มป่อง
“โอ้ ขอบคุณครับ” ฮยอนแจแอบดีใจเล็กน้อย

     รถไฟฟ้าแล่นไปเรื่อย ๆ  ทั้งสองต่างก็คุยกันอย่างออกรส ระหว่างที่รถไฟฟ้าจอดในสถานีหนึ่งนั้น จีซบเมื่อยแขนข้างที่จับห่วงอยู่จึงเปลี่ยนมือที่จะจับ แต่รถไฟฟ้าก็เลื่อนออกไปอย่างรีบเร่ง ทำให้จีซบเสียหลัก ทำท่าจะล้มคว่ำลง แต่ด้วยความช่างสังเกต หรือจดจ่ออยู่ที่จีซบก็ไม่รู้ของฮยอนแจ เขาจึงใช้แขนแข็งแรงนั้นคว้าตัวคนร่างบางกว่าไว้ในวงแขนอย่างรวดเร็ว และกอดจีซบไว้แน่น
   วินาทีนั้น เขาสบตากับจีซบ….
ดวงตาของจีซบนั้นส่องประกาย นุ่มนวล อ่อนโยน......
   ฮยอนแจพยายามส่งสายตาที่บ่งบอกความรู้สึกของเขาไปให้อีกฝ่าย…..
    จีซบที่อยู่ในวงแขนของฮยอนแจเพิ่งได้สติ จึงกล่าวกับฮยอนแจ
“เอ่อ ฮยอนแจ เราทรงตัวได้แล้ว เราขอยืนเองนะ”
ฮยอนแจชะงัก จึงคลายอ้อมกอดออก “เอ่อ ครับ ไม่เป็นไรนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับที่ช่วยไว้” จีซบขอบคุณ ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
“ไม่เป็นไรครับ” ฮยอนแจเองก็เขินเหมือนกัน
จากที่เมื่อครู่ฮยอนแจเป็นฝ่ายชวนจีซบคุย แต่ตอนนี้ระหว่างทั้งสองมีแต่ความเงียบชะงักเข้ามาแทนที่ จีซบเองได้แต่ก้มหน้า ส่วนฮยอนแจก็ได้แต่มองจีซบเป็นระยะ
“อืม จีซบครับ วันนี้ผมขอไปส่งคุณที่บ้านได้มั๊ย” ฮยอนแจรวบรวมความกล้าทั้งหมดถามร่างสูงตรงหน้า
“ได้สิครับ ขอบคุณนะครับ”  จีซบตอบรับก่อนที่จะก้มหน้าต่ำกว่าเดิมด้วยความอาย

[ken_krub]

มาเป็นกำลังใจให้ครับ

[น้ำพริกแมงดา]

เมื่อถึงสถานี 206 แล้ว ทั้งจีซบกับฮยอนแจก็ลงมารถไฟฟ้าพร้อมกัน ข้างนอกฝนก็ยังไม่หยุดตก ซ้ำยังยกแรงขึ้นกว่าเดิมซะอีก
จีซบจึงหยิบร่มที่พกมาด้วยขึ้นมากาง ซึ่งปกติภายใต้ร่มคันนี้จะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้น แต่วันนี้มีชายหนุ่มอีกคนมาเดินแนบชิดกลางสายฝนกับเขาด้วย  มือบาง ๆ เย็นเฉียบที่จับด้ามร่มของจีซบรู้สึกอุ่นขึ้นเมื่อพบว่ายังมีมือแข็งแรงของฮยอนแจกุมบนมือเขาอีกที
“บ้านจีซบหลังไหนครับ”
“ตรงไปอีกสามหลังข้างหน้าครับ”
“ผมว่าเราวิ่งไปกันเถอะนะ” ฮยอนเจอเสนอ เพราะตอนนี้ฝนทำท่าจะตกแรงขึ้นกว่าเดิม
“ครับ”
 แล้วทั้งสองก็รีบวิ่งกันไป โดยฮยอนแจนั้นถอดเสื้อชอบออกมาคลุมบนตัวจีซบเพื่อกันฝนให้คนร่างบางกว่า

    “ กลับมาแล้วครับ” จีซบทักทายคนในบ้านตามปกติ
“จ้า อ่าวนั่นใครล่ะลูก” คุณยุนนาที่ออกมาต้อนรับลูกชายคนโต ทำท่าประหลาดใจเมื่อวันนี้ลูกชายกลับบ้านมาพร้อมกับชายหนุ่มแปลกหน้า
“เพื่อนที่ทำงานครับแม่ แนะนำให้รักจักเลยละกันนะครับ นี่ ปาค ฮยอน แจ เพื่อนผม และ ฮยอนแจ นี่แม่เราเองนะ ฮัน ยุน นา”
“สวัสดีครับคุณนายฮัน” ฮยอนแจโค้งตัวลงคำนับอย่างนอบน้อม
“จ้า เรียกแม่เถอะนะจ๊ะ” คุณยุนนาตอบรับ พร้อมมองฮยอนแจด้วยสายตาเอ็นดู
“นี่ลูก พาเพื่อนไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนดีกว่านะจ๊ะ และเราด้วยล่ะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ฮยอนแจจ๊ะอยู่กินข้าวเย็นกับแม่ก่อนนะ”  ผู้เป็นแม่ออกคำสั่งเมื่อเห็นเพื่อนลูกชายอยู่ในสภาพเปียกปอนกว่าลูกตัวเอง
“เกรงใจจังเลยครับ”
“ไม่เป็นไรจ้า ไหน ๆ ก็มาถึงบ้านแม่แล้ว อีกอย่าง รอให้ฝนตกก่อนค่อยกลับดีกว่านะจ๊ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
“เดี๋ยวจีซบพาฮยอนแจไปเช็ดตัวก่อนนะ หาเสื้อผ้าให้เพื่อนเปลี่ยนด้วยล่ะลูก”
“ครับแม่ อืม ฮยอนแจตามเรามานะ”
ฮยอนแจเดินตามร่างโปร่งบางไปอย่างว่าง่าย เขาสำรวจภายในบ้านของจีซบ บ้านเล็ก ๆ แต่อบอุ่น เป็นครอบครัวที่เขาใฝ่ฝันมาตั้งนานแล้ว
เมื่อถึงห้องส่วนตัวจีซบ เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ที่จะเข้าไปสมผัสโลกส่วนตัวของคนที่เขาอยากรู้จักมานาน  เขาตามหลังร่างโปร่งนั้นเข้าไปด้วยความตื่นเต้น
“อืม ฮยอนแจ เช็ดตัวก่อนนะ เดี๋ยวเราเอาเสื้อไปผึ่งให้” จีซบกล่าวพร้อมส่งผ้าขนหนูแห้งสะอาดมาให้
“อ่า ครับขอบคุณมากเลย รบกวนจีซบด้วยนะครับ”
ฮยอนแจจัดการถอดเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ชื้นไปด้วยน้ำฝน ให้จีซบ  เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่กำยำสมชายช่วงไหลกว้าง  อกผาย แขนแข็งแรงนั้นมีกล้ามเนื้อขึ้นเป็นมัด หน้าท้องแน่นไปด้วยกล้ามเนื้ออีกเช่นกัน ฮยอนแจใช้ผ้าสะอาดนั้นขยี้ที่หัวแล้วลงมาเช็ดตามลำคอและเนื้อตัว
จีซบเองถึงกับตะลึง เพราะเขาไม่เคยไก้ใกล้ชิดผู้ชายอื่นแบบนี้เหมือนกัน เขาพยายามเก็บอาการณ์ประหม่าไว้ นั่นก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน จะตื่นเต้นอะไร เขาหยิบเสื้อผ้าของเขายื่นให้ฮยอนแจเปลี่ยนด้วยอาการเขินอาย
“อืม เราไปอาบน้ำก่อนนะ” จีซบขอตัวก่อนหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าไปยังห้องน้ำ
“ครับ”
      ระหว่างที่รอจีซบอาบน้ำ ฮยอนแจมองไปรอบ ๆ ห้องส่วนตัวของจีซบอีกครั้ง พบว่าช่างสะอาดและเป็นระเบียบดีแท้ ต่างกับบห้องของเขาจริง ๆ  เขารู้สึกว่าในห้องนี้มีกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของจีซบอบอวลอยู่ในมวลอากาศ ฮยอนแจจึงสูดหายใจแรง ๆ เพื่อเก็บเอากลิ่นหอมติดจมูกนี้ไว้
     

     
    “แม่ครับ วันนี้พี่จีซบพาเพื่อนมาด้วยเหรอ” จีแทถามคุณยุนนาด้วยความสงสัย ระหว่างช่วยผู้เป็นแม่ยกอาหารมาวางที่โต๊ะ
“ใช่ลูก แม่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่วันนี้พี่เราพาเพื่อนมาบ้าน ปกติจีซบหน่ะ เคยพาใครมาบ้านที่ไหน”
“คุยอะไรกันครับคุณแม่กับคุณน้องชาย” เจ้าของเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันเดินเข้ามาพอดีพร้อมกับผู้มาเยือนของวันนี้
“ก็เรื่องของพี่อ่ะแหล่ะ”
“อาฮะ เอาเถอะ อืม ฮยอนแจ นี่ลี จี แท น้องชายเรา และนี่ปาค ฮยอน แจ เพื่อนพี่ที่บริษัท” จีซบแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน
“สวัสคีครับพี่ฮยอนแจ ยินดีที่รู้จักครับ”  จีแททักทายผู้เป็นเพื่อนพี่ชาย
“อ่า สวัสดีจีแท รบกวนด้วยนะ” ฮยอนแจตอบรับหนุ่มน้อยร่างเล็กที่หน้าตาคล้ายคลึงจีซบ
“ครับ พี่ฮยอนแจ”
“อ่า หนุ่ม ๆ รู้จักกันพอหอมปากหอมคอแล้ว แม่ว่าเรากินข้าวกันดีกว่านะจ๊ะ” คุณยุนนาเห็นว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้วจึงชวนทั้งหมดกินข้าว โดยเริ่มจากการสวดภาวนาตามแบบครอบครัวชาวคริสเตียน  แล้วลงมือจัดการอาหารเย็นที่วันนี้มีเยอะกว่าปกติ
  สายฝนข้างนอกยังตกกระหน่ำ อากาศก็คงจะหนาวเย็นตามไปด้วย แต่ฮยอนแจกับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เด็กกำพร้าที่ห่างไกลคำว่าครอบครัวตั้งแต่จำความได้อย่างเขา  ถึงแม้ว่าครอบครัวของจีซบตอนที่เขาที่เห็นอยู่จะมีแค่สามคนแม่ลูก แต่เขาก็คิดว่ามันเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์และอบอุ่นที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
   

   

[น้ำค้าง]

โถ ฮยอนแจน่าสงสารนะ เป็นเด็กกำพร้าด้วย ขาดความอบอุ่น 

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 5 เพราะคุณน่ารัก ใคร ๆ ก็เลยหลงรักคุณ

      “นี่เธอ ได้ข่าวเรื่องลูกชายท่านประธานมั๊ยอ่ะ” สาวออฟฟิศแต่งตัวจัดคนนึงกำลังเมาท์แตกกับเพื่อนสาวที่หน้าบริษัท
“แหม เรื่องคุณจินโฮกลับมาใคร ๆ ก็ไม่พลาดย่ะ” เพื่อนสาวที่แต่งตัวจัดเหมือนกันตอบรับ
   หล่อนทั้งสองหมายถึง คังจินโฮ ลูกชายของท่านประทานคัง ที่กำลังจะกลับมาจากบูซาน หลังจากที่ถูกผู้เป็นพ่อส่งไปทดลองงานที่เมืองริมทะเลนั่นหนึ่งปี แล้วค่อยให้เข้ามาทำงานในโซลแทนตน ก่อนที่เขาจะปล่อยวางธุรกิจนี้อย่างเต็มตัวเมื่อเห็นว่าลูกชายพร้อมแล้ว
 “อยากรู้อ่ะเธอ ไปอยู่บูซานตากแดดตากลมอย่างนั้นอ่ะ จะหล่อเหมือนเดิมมั๊ย” สาวนางแรกทำท่าชวนฝัน
“คนหล่อ อยู่ที่ไหนก็หล่อย่ะ ว่าแต่ ชั้นอยากรู้มากกว่าว่าคุณจินโฮจะเลือกใครมาเป็นสะใภ้ท่านประทาน”สาวนางที่สองทำท่าชวนฝันยิ่งกว่าเมื่อพูดถึงประโยคหลัง
 “นี่พวกเธอทั้งสองไม่คิดจะเข้าไปทำงานกันรึไงยะ มายืนนินทาเจ้านายอยู่ได้” หญิงวัยกลางคนท่าทางเอาเรื่องคนนึงซึ่งคาดว่าเป็นหัวหน้าของทั้งสองโผล่เข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง
  “ค่ะ ๆ” สองสาวรีบวิ่งเข้าไปในบริษัททันที

    ฮยอนแจซึ่งเดินมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับหัวเราะออกมากับสองสาวช่างเมาท์  หือ ลูกชายท่านประทานเหรอ อืม ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาเลย เขาคิดอย่างนั้น
“หวัดดีมึง เป็นไรว้า เมื่อคืนไปเยี่ยมแม่ยายมาเหรอ ยิ้มมาเชียว” จุงแจเพื่อนซี้หุ่นหมีควายของเขาปราดเข้ามาทักเมื่อเห็นฮยอนแจเก็บของที่ล็อกเกอร์
“ไอ้บ้า เมียก็ยังไม่มี จะให้ไปเยี่ยมแม่ยายยังไงวะ” เขาบอกปัดเพื่อนไป แต่ในใจกลับคิดว่า “มันรู้ได้ไงวะ?”
“อ่า ล้อเล่นนนน” 
“บอกก็ได้ เมื่อคืนกูไปบ้านจีซบมา” ฮยอนแจเฉลย พร้อมกับอมยิ้ม เพราะเขายังจำความรู้สึกอบอุ่นเมื่อคืนนี้ได้ ถึงแม้เขาจะต้องโกหกว่าบ้านเขาอยูถัดไปอีกหนึ่งสถานีก็เถอะ
“เหรอ มึงชอบเค้าเหรอวะ” เพื่อนซี้ร่างใหญ่กว่ายิงคำถามตรง ๆ ทำเอาฮยอนแจทำหน้าไม่ถูก
“ทำไมเหรอ” ฮยอนแจถามเพื่อเป็นการหยั่งเชิง
“กูชอบเค้าหน่ะสิมึง” จุงแจตอบหน้าตาเฉย
“เหอ” คนเป็นเพื่อนจุกไปเหมือนมีคนมาชกที่ลิ้นปี่
“ทำไมวะ มึงว่าไงอ่ะ มึงรังเกียจกูเหรอ”
“ป่ะ ป่าว แล้วมึงชอบเค้านานยังอ่ะ”
“คือกูก็เพิ่งรู้ตัวว่ะมึง ว่ากูชอบจีซบ กูอยากเห็นหน้าเค้า อยากอ้อนเค้า เหมือนตอนสมัยเรียน” จุงแจทำตาหวานเคลิ้ม
“อืมก็แล้วแต่มึงอ่ะนะ กูไปทำงานก่อนละกัน” ฮยอนแจรีบปลีกตัวไปอย่างรวดเร็ว พลางคิดว่านี่เขามีคู่แข่งแล้วหรือเนี่ยะ


     “สรุปแล้วไตรมาสนี้เราได้กำไรเพิ่มขึ้นสิปเปอร์เซนต์ แต่มีปัญหาเรื่องการขนส่งทางเรือ ซึ่งทางบูซานได้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”
เสียงปรบมือดังกึกก้อง หลังจากที่ร่างสูงนั้นพูดจบ วันนี้คังจินโฮเพิ่งเข้ามาทำงานในโซลเป็นวันแรกในตำแหน่งสำคัญ จึงต้องมีการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการต่อผู้บริหารและพนักงานระดับสูงที่ถูกเรียกเข้าประชุมเฉพาะกิจในเช้านี้  และเขาต้องรายงานผลงานตลอดปีและไตรมาสทีผ่านมาให้ทางบริษัทแม่ในวันนี้ด้วย
  “วันนี้ขอจบการประชุมแค่นี้” ท่านประทานคังที่นั่งหัวโต๊ะกล่าว ก่อนที่จะออกไปท่ามกลางพนักงานที่ยืนคำนับให้
ชายหนุ่มผู้มีเชื้อสายจากท่านประธานก็จะเดินจากห้องประชุมไปห้องทำงานส่วนตัวของเขาเช่นกัน แต่เลขาสาวสวยของเขากลับเดินตามมาบอกธุระที่จะต้องไปทำซะก่อน
 “หลังจากท่านเสร็จประชุมที่บริษัทนะคะ ท่านต้องออกไปทานอาหารกลางวันกับคุณคิมจงซาของดงแทออยล์นะคะ แล้วก็ตอนบ่ายเข้าบริษัทมีประชุมกับแผนกบัญชีค่ะ”
“อืม” ชายหนุ่มรับคำอย่างเข้าใจ ก่อนจะพาร่างสูงสมาร์ทก้าวเดินนำหน้าเลขาเข้าไปในลิฟท์เพื่อไปทำธุระของเขา เขาใช้ลิฟท์ตัวที่พนักงานใช้ เพราะวันนี้เขาไม่รีบร้อนอะไรมากนัก  และอีกอย่างจะได้รู้จักพนักงานมากขี้นด้วย
 เมื่อลิฟท์ถึงชั้นแปด ก็หยุดนั่นแสดงว่าต้องมีคนขึ้นมาอีกแน่นอน เขากดมือไวกว่าเลขาสาวเปิดประตูลิฟท์เองอย่างไม่ถือตัว เมื่อประตูเปิดออกเขารู้สึกสะดุดตากับพนักงานที่ขึ้นลิฟท์อย่างมาก แต่เมื่อได้สติก็พบว่ามีแค่คนเดียวที่ขึ้นลิฟท์มาเพิ่มจึงกดปิด 
  คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่คงดูออกว่า เขาไม่ใช่พนักงานทั่วไปแน่จึงคำนับตัวเขาอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะกล่าวขออนุญาตกดหมายเลขของชั้นที่จะลง
  เขาให้สายตาสำรวจชายหนุ่มที่ยืนข้าง ๆ เขา ร่างนั้นสูงน้อยกว่าเขา แต่ผิวพรรณดูสะอาดขาวกว่าผู้ชายทั่วไป และแววตาอบอุ่นไม่ค่อยเย็นชาเหมือนมนุษย์เงินเดือน
 ลิฟท์ถึงชั้นหกที่ชายหนุ่มลงแล้ว เขาคำนับจินโฮแล้วออกจากลิฟท์ไป โดยที่จินโฮอ้าปากค้างเพราะกำลังจะถามชื่อของพนักงานคนนั้น

[Poes]

ฮยอนแจ จะมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนแล้ว  รออ่นต่อจ้า

[ken_krub]

ขอบคุณครับ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[nunyy]

 o8มาตอกบัตรแต่เช้าค่ะ อิอิ