จิ้มข้างบน ฉึก ฉึก
แตงกวาพันธุ์นี้นำเข้าโดยหมอเนสแต่เพียงผู้เดียว อยากรู้ต้องไปถามหมอเนสเอานะ หึหึ
==========================================34.5 อิจฉา
แชะ แชะ แชะ
"อ๋า...กล้องผมๆ" ธีโอแทบจะกระโดดคว้าเอาไว้ไม่ทัน ตอนที่กำลังกดถ่ายรูปเพลินๆ นายแบบจำเป็นที่กำลังนั่งเขียนรายงานก็คว้าหมับเข้าให้ แล้วทำท่าจะเหวี่ยงลงพื้น แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทำจริงๆ แต่มันก็อดใจหายไม่ได้
"ถ่ายรูปอยู่ได้ คนกำลังทำงานเห็นไหมล่ะ!!"
หมอเนสคืนกล้องที่ยึดมาให้เจ้าของ เพราะรู้ว่าเจ้าตัวรักมาก แต่..คนกำลังทำงานต้องใช้สมาธิสูง ไอ้เด็กโข่งที่เพิ่งจะกลับมาได้เมื่อสองวันก่อน มันก็ลงมือปฏิบัติการ..ถ่ายรูปกระผมครับท่าน ทุกรูป ทุกย่างก้าว ทุกอิริยาบถ ยังกับว่าจะเอาไปประกอบการทดลองการเจริญเติบโต ไอ้เด็กบ้า!!
ตอนนี้ไอ้เจ้าแตงกวามันไปๆมาๆ ระหว่างกรุงเทพระนอง เพราะเริ่มเข้าไปรับช่วงต่อกิจการของคุณตาที่เป็นสตูดิโอ ควบกับการเขียนบทความการท่องเที่ยวให้กับนิตยสารฉบับหนึ่ง ตอนนี้ก็เลยได้เดินทางแทบจะทั่วประเทศ ที่ไหนที่ว่าสวยจะต้องไปเยือนแล้วก็เก็บรูปมาประกอบบทความแนะนำเป็นภาษาที่เจ้าตัวถนัด พอได้หยุดก็จะวนกลับมาที่นี่ ซึ่งบางครั้งก็ต้องติดกลับกรุงเทพไปด้วย เพราะต้องเอารายงานไปส่งอาจารย์หมอ แต่ก็ไม่ได้บ่อยครั้งหรอก
"ก็..ผมคิดถึง.." เอาอีกแล้วคำหยอดหวานๆ ที่ทำให้ใจคนฟังสั่นได้ง่าย พร้อมกับสายตาเหงาหงอย เหมือนน้องหมาที่นั่งเกาะอยู่ที่ขอบเก้าอี้แล้วทำตาวิ้งๆ กระดิกหางเหมือนอยากให้เจ้าของหันมาสนใจ หมอเนสจำต้องวางปากกาในมือลงในที่สุด
"เฮ่อ~~ แล้วรอบนี้จะกลับเมื่อไร" เสียงถอนหายใจยาวเหยียดที่ได้ยิน ทำเอาไอ้เจ้าหมาหงอยยิ่งหงอยหนักกว่าเดิม เพราะคิดไปว่าอาจจะมาสร้างความรำคาญให้เจ้าของบ้าน แต่การที่นานๆ จะได้กลับมาที(เดือนละสองสามครั้ง) ที่พูดออกไปเมื่อกี้แทบจะไม่ต้องคิดให้ยาก เอามันออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดของวันที่ผ่านมาเลย
"พรุ่งนี้ครับ แล้วก็ไปนั่งเครื่องต่อไปลงที่ขอนแก่นเลย" แตงกวาพูดเสียงเศร้า ก้มหน้าก้มตามองกล้องในมือตัวเอง ที่จริงอาจจะไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ถ้าทำงานอยู่ในสตูดิโอของคุณตาไปซะ..แต่ด้วยความที่ใจมันรักก็เลยลองทำดู ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มกับที่ได้คืนกลับมา
หมอเนสถอนหายใจออกมายาวเหยียดอีกรอบ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่เหงา ไม่คิดถึงซะเมื่อไหร่...เพียงแต่มันยากที่จะพูดออกไปต่อหน้าเจ้าตัวก็เท่านั้นเอง คนหนึ่งมีงานที่รัก ส่วนอีกคนก็สนุกกับงานที่ทำ สิ่งที่เป็นเหมือนกัน...คือความรู้สึกหลังเวลาเลิกงาน...ความคิดถึงไงล่ะ!!
"ถ้าอยากถ่ายรูป ออกไปข้างนอกไหมล่ะ"
"ไม่เป็นไร คุณเนสทำงานเถอะ ผมไม่กวนแล้วก็ได้" เจ้าของกล้องยังคงนั่งก้มหน้ากดมองรูปที่ตัวเองถ่ายไปก่อนหน้านั้น ทั้งที่เสียงหงอยเหงาขนาดนั้นยังจะมาทำเป็นปากดี หมอเนสลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่ง ก่อนจะคว้าเสื้อแขนยาวที่มีหมวกมาสวมทับ
"ไม่ไปก็นั่งเฝ้าบ้านอยู่นี่แหละ ออกไปสูดอากาศข้างนอกคนเดียวก็ได้!!" พอได้ยินเท่านั้น ไอ้เจ้าหมาหงอยมันก็หูตั้งทำตาเป็นประกาย แล้ววิ่งพรวดตามหลังเจ้าของบ้านออกไปทันทีพร้อมกล้องตัวเก่งติดมือไปด้วย จากที่ซึมอยู่เมื่อกี้ก็กลายเป็นฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
"ไม่เฝ้าบ้านนะ" ทั้งที่วิ่งตามออกมาแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังจะมีหน้ามาขออนุญาต หมอเนสทำเป็นแกล้งเมินเหมือนไม่ได้ยิน เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาเงียบไปซักพักถึงหันกลับไปดู
แชะ แชะ แชะ
ธีโอที่ยืนถือกล้องรออยู่แล้ว รีบกดชัตเตอร์ทันที ทุกอารมณ์ที่อยู่ในแววตาคู่นั้น ใบหน้าที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนจากหงุดหงิด กลับกลายเป็นอมยิ้ม ก่อนจะเบือนหนีไปอีกทาง งานนี้ก็ได้กำไรไปเต็มๆ อย่างน้อยก็เดาถูกว่าคุณเนสจะต้องหันกลับมา
"ไม่เบื่อบ้างรึไง ถ่ายรูปอยู่ได้ จะเก็บไว้ขายเก็งกำไรรึไง ถามหน่อย!!?" ไอ้เจ้าแตงกวาส่ายหัวไปมา ใครว่าจะเอาไปขายต้องเก็บไว้ดูคนเดียวซิ คิดคำตอบไว้ในใจ ก่อนจะกดชื่นชมรูปที่ตัวเองเพิ่งจะถ่ายไปเมื่อครู่พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ต้องมากลายเป็นนายแบบจำเป็นยามที่เผลอมันก็รู้สึกเขินบ้างอะไรบ้าง แต่พักหลังเริ่มชินกับเสียงกดชัตเตอร์ หรือจะด้วยความขี้เกียจจะห้ามก็ไม่รู้ ถึงได้ปล่อยให้ไอ้เจ้าช่างภาพตัวโตมันกดเล่นอย่างสนุกสนาน นานๆก็ค่อยแกล้งเหวี่ยง แต่พักหลังมานี่ พอมันกดถ่ายรูปแล้ว ก็กลับไปนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับภาพที่ตัวเองถ่ายได้ เห็นแล้วก็รู้สึก..โมโหขึ้นมาซะอย่างงั้น ก็ทั้งที่ตัวจริงยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ
"อ๊ะ!! เดี๋ยวซิครับ รอผมด้วย!!" พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที นายแบบจำเป็นก็เดินนำลิ่วไปไกลแล้ว แถมขายาวๆ ยังก้าวไปข้างหน้าแบบว่าไม่มีการรอ..หรือว่าจะไม่ได้ยินที่เรียก
คนที่บอกว่าจะออกมาสูดอากาศข้างนอกเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา อยากจะเดินย้อนกลับขึ้นไปบนบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ก็กลัวจะเสียหน้า ก็เลยเดินตามชาดหายมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอาศัยร่มของต้นไม้แถวนั้น แล้วทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าบนผืนทราย ไม่สนใจว่าจะมีคนวิ่งกระหืดกระหอบตามมา ในมือมีขวดน้ำเปล่าติดมาด้วย ที่ไม่รู้ว่าแวบไปซื้อมาตอนไหน
"เดินเร็วจัง" คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็บ่นหงุงหงิงไปเรื่อย พร้อมกับยื่นน้ำเปล่าที่ถือมาให้ หมอเนสรับมาเปิดแล้วยกขึ้นดื่ม โดยที่เจ้าของขวดน้ำย่อตัวลงนั่งข้างๆ
"ถ้าวันนี้กดถ่ายรูปอีกครั้ง โดนเตะแน่!!" คำขู่ที่ทำเอาเจ้าของกล้อง ทำหน้าหงอยลงไปทันที ทั้งที่เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยแท้ๆ ไปเผลอพลาดทำให้โกรธตอนไหนก็ไม่รู้
"ผมก็แค่..อยากเก็บไว้ ตอนที่ไม่ได้เจอกันก็หยิบขึ้นมาดู.."
"งั้นเอามานี่" หมอเนสยื่นขวดน้ำที่ปิดฝาเรียบร้อยแล้ว แลกกับกล้องตัวเก่งที่คล้องอยู่ที่คอ ทำเอาเจ้าของกล้องทำหน้าเหวอ แต่ก็ต้องยอมให้แต่โดยดี ..ลองคำนวณด้วยสายตา ถ้าโดนขว้างลงบนพื้นทรายคงไม่เสียหายอะไรมากหรอก..มั้ง
แต่แทนที่จะขว้างลงพื้นอย่างที่แตงกวาคิด หมอเนสกลับหยิบเจ้าอุปกรณ์คู่กายตรงหน้าที่เพิ่งจะยึดได้ขึ้นมากดปุ่มนั่นนี่ โชคดีที่กดไปโดนปุ่มเปิดหน้ากล้องขึ้นมาโดยไม่ต้องเอ่ยปากถามเจ้าของให้มันเสียฟอร์ม ในเมื่อเจอปุ่มที่ยากที่สุดแล้ว การใช้งานก็ไม่น่าจะยาก เพราะเห็นอยู่ออกบ่อย ก็แค่เล็ง..แล้วก็ยิงให้ตรงจุด หึหึ
แชะ แชะ
"คุณเนส!! ทำอะไรครับ" คราวนี้กลายเป็นว่าเจ้าของกล้องเองที่นั่งทำหน้าเหวอ เป็นนายแบบจำเป็นโดยไม่ได้ตั้งใจ แถมคนที่ยึดกล้องไปได้ยังคลี่ยิ้มกว้างออกมาอีก รอยยิ้มที่ยากจะได้เห็นถ้าเจ้าตัวเค้าไม่ยอมยิ้มออกมาเอง
"ถ่ายรูปไง..ทำไม? หรือจะมีปัญหา!!?" หมอเนสหันมายักคิ้วให้ พร้อมยกกล้องขึ้นมาอีกรอบ แววตาสนุกสนานเหมือนกลับไปเป็นเด็กขี้เล่นอีกรอบ ทำเอาคนมองเผลอยิ้มตามไปด้วย แล้วก็โดน...กดชัตเตอร์บันทึกภาพจนได้ แบบว่าไม่มีพลาด
"ถ้าคุณเนสสนุก ผมก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ"
แม้ว่าจะขัดเขินอยู่บ้างแต่ธีโอก็ต้องปล่อยให้เสียงกดชัตเตอร์ดังอยู่แบบนั้น เลนส์กล้องยังไม่ได้ส่องไปทางอื่นนอกจากหน้าตัวเอง ชวนให้รู้สึกแปลกๆ มันคล้ายจะเขิน แต่ก็ไม่ใช่ อาจเป็นเพราะตัวเองเป็นฝ่ายถือกล้องจนชิน สายตาที่อยู่ข้างหลังกล้องเวลาถ่ายรูปแต่ละใบ ก็เหมือนกับถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเราอยากเห็นออกมา ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณเนสจะเป็นแบบนั้นรึเปล่า
"เออ..สนุก เพราะงั้นวันนี้ยึด"
"อ้าว...เดี๋ยวซิครับ กล้องผม...!!" เจ้าของกล้องยื่นมือไปคว้าหวังจะได้เจ้าอุปกรณ์คู่ชีพของตัวเองคืน แต่อีกฝ่ายก็ดึงมันหลบ ก่อนจะผลุดลุกขึ้น หันมายิ้มที่มุมปากพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียวเหมือนจะบอกว่าที่พูดไปนะเรื่องจริง ..ก็ตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยเห็นหมอเนสสนุกแบบนี้มาก่อน แถมตอนนี้ยังเอาสายกล้องคล้องที่คอตัวเองเสร็จสรรพ
"มาเป็นแบบซะดีๆ จะเอาคืนทั้งหมดเลยคอยดู!!" คำประกาศกร้าวพร้อมกับกล้องที่เล็งมาอีกรอบ
คราวนี้ธีโอจำต้องยกมือขึ้นปิดใบหน้าตัวเอง ดันกล้องให้ออกห่าง แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของตากล้องมือสมัครเล่น..รู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึกแปลกๆที่ว่ามันคืออะไร... ก็ขนาดเจ้าของมันยังต้องพยายามแทบตายกว่าจะเข้าใกล้คุณหมอได้ แต่ดูไอ้เจ้ากล้องตัวปัญหาได้แตะแค่ครั้งเดียว ทำให้คุณเนสอารมณ์ดีขึ้นมาเลย!!
"คืนมาให้ผมเถอะครับ.." เมื่อเจ้าของกล้องทำเสียงเข้มขึ้นมา พร้อมยื่นมือมาตรงหน้า คนที่กำลังเล่นสนุกก็เริ่มรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่ยอมส่งคืนให้แต่โดยดี จนกระทั้งได้กดชัตเตอร์อีกครั้ง ก่อนจะหยิบสายที่คล้องอยู่ที่คอตัวเองออก แล้วส่งคืนให้เจ้าของ
“หวงนักก็เอาไป!!” เรียกว่าแทบจะโยนคืนมา ถ้ารับไม่ทันอาจมีกระแทกลงพื้นแน่ ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไร หมอเนสก็ก้าวขายาวๆ เดินตัวปลิวไปอีกทาง ปล่อยให้เจ้าของกล้องยังคงยืนงงอยู่ที่เดิม
“คุณเนสครับ ไม่ใช่นะ ไม่ได้หวง...อย่าเพิ่งเข้าใจผิด” เดาเอาว่าน้ำเสียงของตัวเองเมื่อครู่ อาจจะฟังดูรุนแรงไป ธีโอถึงได้วิ่งตามมาคว้าแขนคุณหมอเอาไว้ได้ทัน แต่ใบหน้านั้นก็ไม่หันมามองซักนิด
“ไม่เป็นไร เข้าใจว่าของรัก คราวหลังจะไม่แตะต้องอีก”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ” ธีโอเริ่มอ่อนใจ ยิ่งเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายราบเรียบ ไม่ยอมสบตาด้วยทั้งที่คนอย่างหมอเนสไม่เคยยอมใคร อยากจะดึงตัวเข้ามากอดซะเดี๋ยวนี้ ตรงนี้มันซะเลย
“ทำบ้าอะไร ปล่อยนะแตงกวา!!” ธีโอคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ ก่อนจะรั้งให้อีกคนเดินตามมา ไม่สนใจว่าจะโดนดุโดนว่า แต่ถ้าเผลอทำอะไรอย่างที่ใจคิดไปตรงนี้ล่ะก็ คนที่เสียหายไม่ใช่ตนแน่
หมอเนสจำต้องปล่อยให้ตัวเองโดนลากกลับมาที่บ้านพัก ทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิด ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาจากสาเหตุอะไร แค่ในอกมันรู้สึกอึดอัดจนแทบจะบ้าตาย หรือบางทีอาจจะโมโหที่ตัวเองนึกโกรธด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ จนโดนบังคับให้กลับขึ้นมาบนบ้านพักเหมือนเดิม แทนที่ข้อมือจะถูกปล่อย กลับโดนดึงเข้าไปกอดแทน..
“อะ..อะไร ไอ้เด็กบ้า ปล่อยซิวะ!!” ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะถ้าลองเสียท่าไอ้หมาตัวโตนี่ทีไร ไม่เคยรอดซักครั้ง ถ้าไม่หาเรื่องมาต่อรองหรือขู่...แล้วตอนนี้สมองมันตื้อจนคิดคำขู่อะไรไม่ออกเสียด้วย
“ถ้าทำให้โกรธผมขอโทษ..” อ้อมแขนที่รัดอยู่รอบตัวเหมือนจะขยับแน่นขึ้น พร้อมกับหัวโตๆที่ก้มลงมาซบบนไหล่คล้ายจะอ้อนขออย่างที่เจ้าตัวว่า ทำเอาคนที่ตั้งท่าจะโกรธจริงๆได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ เหมือนคนกำลังสับสน
“ไม่ได้โกรธซักหน่อย อย่ามามั่วนะ!!” คนที่กำลังซบหน้ากอดคนอื่น เงยหน้าขึ้นมามอง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนทั้งสองข้างที่กอดอยู่รอบตัว
“ไม่ได้โกรธ..? แล้วทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ คุณเนสคนที่หัวเราะเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว!!?” ไอ้เจ้าแตงกวาเอ่ยถามอย่างแปลกใจ แถมยังบังอาจด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนต้องเบือนหน้าหลบ จมูกโด่งก็เลยเฉียดแก้มไปอย่างน่าเสียดาย
“ตาบอดรึไง!? ก็เห็นอยากถ่ายรูปจะได้ออกมาให้พ้นๆ” คำตอบที่ทำเอาคนถามเลิกคิ้วมองมาอย่างสงสัย ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวเกี่ยวสายเจ้าอุปกรณ์ตัวปัญหาออกไปจากคอ แล้ววางลงบนโต๊ะแถวนั้น
“ถ้า..คุณเนสรำคาญ ต่อไปผมจะไม่ถ่ายรูปคุณเนสอีกก็ได้ จะไม่พกกล้องติดตัวมาอีก แล้ว..อย่าเดินหนีผมอีกนะ..” หมอเนสเหลือบมองเจ้าของกล้องที่กำลังกลายร่างเป็นเจ้าตูบหางลู่หูตกอีกรอบ ทำสายตาอ้อนวอนพร้อมพูดเสียงเศร้าเหมือนเคย อยากจะบอกว่า...ถ้ารำคาญจริงคงไล่เตะไปตั้งแต่ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ครั้งแรกแล้ว
“ใครกันแน่ที่รำคาญ กล้องนั่นของสำคัญไม่ใช่รึไง โทษทีที่ไปแตะโดยพลการ”
จากที่ทำหน้าเศร้าอยู่เมื่อกี้ คราวนี้ธีโอกลับขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบ ...เพิ่งคิดออกว่าคุณเนสคงเข้าใจผิด ตอนที่ไปขอกล้องคืนเมื่อกี้ ...ไม่น่าเลยคิดมากไปจนได้เรื่อง เผลอไปทำให้เข้าใจผิดอีกจนได้ ทั้งที่กำลังมีความสุขดีอยู่แล้วแท้ๆ ต้องมาแลกเจ้ากล้องตัวนั้น กับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของคนยิ้มยาก ...ไม่คุ้มกันเลย
“ของสำคัญของผม..อยู่ตรงนี้ต่างหาก แล้วของหวงผมก็เป็นคนนี้ด้วย” ไม่พูดปากเปล่า แต่ธีโอกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆด้วย ตอนแรกก็แค่จะบอกตามความจริง แต่คนที่อยู่ในอ้อมแขนดันหันกลับมาพอดี จมูกก็เลยชนเข้ากับแก้ม ไหนๆก็โดนไปแล้ว ก็เลย...เผื่อไปอีกข้างด้วย...!!
ประโยคที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังหงุดหงิดโดยไร้สาเหตุใจเต้นแรงขึ้นมา อยากจะยื่นมือไปกอดตอบ แต่ก็กลัวว่าจะเหมือนไปชี้โพรงให้กระรอกตัวโตมันจะได้ยิ่งทำตามใจน่ะซิแบบนั้น ขนาดตอนเผลอมันยังได้กำไรไปสองดอกฟรีๆ
“ไอ้เด็กบ้า เล่นทีเผลอนี่หว่า จะปล่อยดีๆไหม!!?” คำขู่ที่เคยใช้ได้ผล แต่ตอนนี้กลับไม่ได้ผลเพราะคนขู่กำลังหน้าแดงจัด แถมเสียงที่เปล่งออกมามันก็สั่นเสียจนฟังแทบไม่เป็นคำ
“ขอโทษนะครับ แต่ผมคิดถึงคุณเนสมาก ขอกอดแบบนี้อีกหน่อยได้ไหม” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอ้อมแขนที่ยังโอบอยู่รอบลำตัวไม่มีทีท่าว่าจะคลายออกตั้งแต่ก่อนที่จะขออนุญาตซะอีก
คนที่อยู่ในอ้อมแขนได้แต่ยืนนิ่ง ยิ่งตอนที่จมูกโด่งเฉียดผ่านไปแถวต้นคอเล่นเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้นเอาได้ง่ายๆ แต่จะให้ดิ้นให้ผลักไส มันก็ดูจะเสียเกียรติ... แล้วอีกอย่างก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วยว่าตัวเองไม่ได้คิดแบบเดียวกัน ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ สู้ปล่อยให้โดนถ่ายรูปซะยังจะดีกว่ามาเปลืองตัวแบบนี้อีก
.
.
.
.
ตอนเช้าของวันใหม่ คนที่กำลังนอนหลับรู้สึกเหมือนกำลังโดนประทุษร้าย ไม่ใช่การลวนลาม แต่เป็นการ..นั่งทับ..ใช่ครับ!! ใครคนเดียวที่ทำแบบนี้ได้ เพราะเมื่อคืนทำเป็นแกล้งเอาแต่ใจด้วยการขอค้างคืนที่บ้านพักหมอ แล้วก็ได้ค้างจริง..มันเหลือเชื่อไหมล่ะ แต่...ที่นอนคือที่เดิมคือโซฟานอกห้อง!!
“คุณเนส..หนัก..!!” มันจะไม่หนักได้ยังไง คุณหมอแกเล่นทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวบนหลัง แถมยังยกมือกอดอกสบายใจอีกต่างหาก
“ก็ปลุกตั้งนานไม่ยอมตื่น เดี๋ยวก็ไม่ทันขึ้นเครื่อง!!” ขนาดว่าตื่นแล้ว คนปลุกก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ ธีโอก็เลยใช้วิชาพลิกตัวกลับมานอนตะแคงแล้วเอาสองแขนโอบรอบเอวเจ้าของบ้านเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“คราวหลังก็ Morning Kiss ซิครับ โอ๊ย!!” แทนที่จะได้อย่างที่ขอ กลายเป็นฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดกลางกบาล ไอ้เจ้าแตงกวาส่ายหัวไปมาเรียกสติ แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขนจากเอวคนโหด
“คิสมะเหงกดิ ลุกขึ้นไปแต่งตัวเลย เดี๋ยวก็ไม่รอซะหรอก!!” คนที่ยังนอนเกาะอยู่ที่เอว เงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ จะว่าไป วันนี้คุณเนสไม่ได้แต่งตัวเหมือนจะไปโรงพยาบาล หรือว่า...จะไปส่ง
ปิ๊น ปิ๊น
เสียงแตรรถที่ดังอยู่หน้าบ้าน หมอเนสก็เลยตีแขนที่โอบอยู่รอบเอวตัวเองเหมือนจะบอกให้ปล่อย ก่อนจะลุกไปชะโงกดูที่หน้าบ้าน
“ไอ้คุณเพื่อนปุ่นมารับแล้ว เร็วๆเลย ให้เวลา 3 นาที” พอได้ยินคำสั่ง ไอ้เจ้าแตงกวามันก็รีบลุกขึ้นมากวาดของใช้ของตัวเองลงกระเป๋าด้วยความเคยชิน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้..ทำไมหมอปุ่นต้องมารับ!!? พอจะหันไปถามให้หายสงสัย ก็พบว่าหมอเนสกำลังหิ้วกระเป๋าตัวเองออกมาจากห้อง
“คุณเนส..จะไปไหนครับ..?”
“ชักช้า!! จะล่วงหน้าไปก่อนล่ะนะ” แม้ว่าจะยังไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ พอกวาดของลงกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งเข้าไปจัดการธุระในห้องน้ำ เปลี่ยนชุดที่แขวนเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองวิ่งตามเจ้าของบ้านที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ที่หน้าบ้านมีหมอปุ่นกับเสือแสบยืนยิ้มรออยู่หน้ารถ ส่วนอีกคนที่ลงมาก่อน ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว พอกดล็อคบ้านให้เสร็จสรรพเจ้าของรถที่ว่าจะไปส่งก็ทักทายอย่างอารมณ์ดี ธีโอยืนมองไปรอบๆบ้านอีกครั้งก็ยังไม่เป็นแม้แต่เงาของใครอีกคน ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลังแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง
“คุณเนส!!?” แล้วก็เจอ..บุคคลที่กำลังมองหา กำลังนั่งเปิดอ่านรายงานของตัวเอง พอโดนเรียกชื่อแบบนั้นก็เลยปรายตามองมาอย่างหงุดหงิด
“จะเรียกทำไม..คนกำลังตรวจรายงาน” ธีโอหันไปสบตากับไอ้เสือแสบที่หันหลังกลับมายิ้มให้ แววตาคู่นั้นยังซุกซนเจ้าเล่ห์เหมือนเคย เจ้าตัวทำเป็นแกล้งเอามือป้องปากพูดออกมาโดยไม่มีเสียง ‘ไป กรุงเทพ ด้วย กัน’
“โอ๊ย!! พี่หมอเนสอ่ะ ตีผมทำไมเล่า!!” รายงานในมือแตะลงบนหัวไอ้เจ้าเสือแสบไม่ได้แรงมาก แต่ด้วยความที่มันกวนประสาทก็เลย ทำเป็นแกล้งเว่อร์หันไปฟ้องแฟนของตัวเอง
“นินทาอะไรกันล่ะ..เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” คำขู่ที่ไม่ได้ทำให้ไอ้เสือมันสลด แถมยังหันมาฉีกยิ้มล้อเลียนได้อีก ก่อนหันหน้ากลับไปนั่งที่ ปล่อยให้สองคนข้างหลังฟาดฟันกันไปเอง
“คุณเนสไปด้วยกันกับผมเหรอ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย..” คุณหมอท่ามากยังคงไม่ได้ละสายตาจากรายงานตรงหน้า แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนที่ต้องเดินทางกลับดีใจขึ้นมาได้ จากที่จะนั่งเครื่องต่อไปขอนแก่น ก็เปลี่ยนใจอยู่กรุงเทพล้างรูปซักวันสองวันก็แล้วกัน
“จะบอกอะไรดีๆให้นะแตงกวา ใครบางคนมันนั่งทำรายงานทั้งวันทั้งคืน ก็เพราะจะได้บินกลับไปกรุงเทพวันนี้ เที่ยวบินนี้แหละ” เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าที่ไอ้คุณเพื่อนมันจะเปิดปากพูด หมอปุ่นก็เลยต้องพูดเสียเอง
“พูดมากไอ้ปุ่น!!” คนขับรถที่โดนดุกลับหัวเราะชอบใจ มองไปทางกระจกหลัง เห็นไอ้เจ้าแตงกวามันฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ
“ถ้าบอกก่อน ผมจะไม่กวนตอนคุณเนสทำงานเลย จริงๆนะ” หมอเนสชักเริ่มรู้สึกเหมือนยิ่งพูดจะยิ่งโดนรุม เลยแกล้งนั่งเงียบพลางเหลือบมองคนข้างๆอย่างหมั่นไส้ ถึงมันจะไม่กวนตัว แต่มันกวนใจนะซิ ก็เล่นขยับตามไปทุกที นั่งจ้องบ้างล่ะ ถ่ายรูปบ้างล่ะ ใครมันจะไปมีสมาธิทำอะไรได้ ยังดีที่เริ่มเขียนรายงานมาก่อนหน้าที่ไอ้เจ้าหมาตัวโตนี่มันจะมา ไม่งั้นคงไม่เสร็จ
จากที่ปล่อยให้ใครคนหนึ่งวิ่งตามมานาน ลองหยุดเดินรอก็แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมก้าวเข้ามาใกล้เสียที จนชักเริ่มจะรำคาญขึ้นมา ลองชั่งใจตัวเองด้วยการหันกลับไปมอง แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาตอนที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจส่งมาให้ เดาเอาว่าตอนหันกลับมาใบหน้านั้นจะต้องเปลี่ยนเป็นเหงาหงอยแทนแน่ๆ ไม่ใช่ว่า..ไม่อยากเห็น แต่..มันรู้สึกเขินจนทนมองไม่ได้มากกว่า
แล้วถ้าวันนี้...จะลองหลับหูหลับตาเดินย้อนกลับไปบ้าง คงไม่ทำให้เสียเกียรติเท่าไร เพราะอย่างน้อยๆใบหน้าของคนๆนั้นก็พร้อมจะยิ้มให้เสมอ...อ้อมแขนกว้างที่พร้อมจะเปิดรับ ความสุขทุกวันที่มี..อาจจะมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้..ใครจะไปรู้..จริงไหมล่ะ..
เล่นกล้องแบบแตงกวาบ้างดีกว่า เผื่อมีคนอิจฉาเราบ้าง หึหึ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ช้าไปบ้างต้องขออภัย
อาจจะหวานไม่เทียบเท่าคู่อื่น แต่ก็รสกลมกล่อนนะเออ (รึเปล่า!!?)
แอบโฆษณาให้คู่น้องชายน้องเขยนิดหนึ่ง ตอนพิเศษ ก็แค่อยากรู้.... จะอยากรู้อะไรไปหาคำตอบกันเอาเอง 
แอบกอดทุกคนก่อนไป ฮิ้ววววว 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก