หัวข้อ: {{คุณตำรวจยอดรัก}}> 28 ตอนจบ +ตอนพิเศษ 2 ตอนจ้า

[ChiOln]

ห้ามนอกใจกันนะ

[papa]

มาต่อเร็วๆนะคะ 

[waan_warunee]

ตอนของคริส+วินยาวมาก~~
ชอบที่สุดดดดดดดดดดดเลย 555+
รอส่วนที่เหลืออยู่นะค้าบบบ

[littleFiNgeR]

จิ้มๆๆๆไปหนึ่งที ฐานทำให้ค้าง 55+  รอที่เหลือนะคะ ^_^

[ayanae]

ต้องห่างกันปีนึงเลยนะ เหงาแย่เลย
ถึงจะโทรคุยกันทุกวันแต่ก็ไม่เหมือนอยู่ด้วยกันหรอกนะ
ตอนนี้คริสทำตัวสมอายุที่สุด หวงคนรักแม้กระทั่งแม่ตัวเอง คริคริ

[tawan]

 1 ปีไว้ ๆ หน่อยนะ

คริสรีบกลับมานะ

 

[Xenon]

..
..

   คริสโตเฟอร์กลับอังกฤษไปได้หกเดือนแล้ว แต่อาชวินนั้นรู้สึกว่าเวลาที่ผ่านไปแต่ละวันมันเนิ่นนาน ราวกับจะผ่านไปหลายปีด้วยซ้ำ ผู้หมวดหนุ่มมักนั่งเหม่อลอย และเผลอถอนหายใจบ่อยครั้ง พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็มักจะตกใจและตื่นเต้นเสมอ แต่พอไม่ใช่เบอร์ที่รอคอย เขาก็ดูมีสีหน้าผิดหวัง และนั่งซึมไปอีกพักใหญ่
   “วิน...วันนี้ไปดื่มกันไหม นายไม่ได้สังสรรค์กับเพื่อน ๆ นานแล้วนะ”
   กานต์พยายามเอ่ยชวนอีกฝ่ายที่ก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะ แต่อาชวินเพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ แล้วปฏิเสธ
   “ไม่ดีกว่า ว่าจะเคลียร์งานตรงนี้ให้เสร็จ”
   “เฮ้อ! ทำงานอีกแล้ว จะบ้างานก็ให้มันมีลิมิตหน่อย รู้หรอกน่า ว่าไม่อยากนั่งเหงาคิดถึงเจ้าหนูนั่น แต่ถ้าโหมมากไปจนล้มป่วย ทางนี้ก็มีคนเป็นห่วงนายอีกมากนะ ฉันคนนึงก็ใช่ล่ะ!”
   กานต์บ่นใส่อย่างเหลืออด จนคนฟังเงียบกริบ แล้วพึมพำขอโทษแผ่วเบา
   “ขอโทษว่ะกานต์ ...แต่มันทำใจลำบากจริง ๆ อยากเจอ อยากพบ แต่พบไม่ได้นี่...”
   กานต์ถอนหายใจ แล้วตบบ่าเพื่อนสนิทปลอบโยน ถ้ากลับกันเป็นเขาแล้วต้องให้แยกกับเควิน เขาก็คงทุกข์ใจหนักไม่แพ้อีกฝ่ายแน่
   “ก็โทรไปหาสิ”      
    กานต์เสนอ แต่คนฟังรีบอ้าง
   “ค่าโทรมันแพง”
   “อย่ามางกไม่เข้าเรื่อง รู้หรอกนะว่าเวลาเจ้าหนูนั่นโทรมา นายก็หาเรื่องตัดบทวางอยู่บ่อย ๆ”
   กานต์บ่นใส่ทำเอาคนฟังสะดุ้งเฮือก
   “รู้ได้ไง!”
    “ก็เด็กนั่นโทรมาปรึกษา ตอนแรกเขาก็กลัวว่าห่างกันแล้วนายจะเปลี่ยนใจ แต่พอฉันบอกสภาพของนายแต่ละวัน เจ้าตัวก็หายกังวล แต่ก็ทำให้ห่วงหนักกว่าเดิม แล้วก็เลยฝากฝังให้ฉันดูแลนายแทนเขาน่ะ”
   อาชวินเงียบกริบ แล้วจึงก้มหน้าหลบตาเพื่อน
   “ก็พอได้ยินเสียงก็ยิ่งคิดถึงนี่นา พอคุยไปนาน ๆ ก็กลัวว่าจะเผลอลืมตัว ขอให้เด็กนั่นกลับเมืองไทย ...”
   “เฮ้อ! ช่วยไม่ได้ มีแฟนอยู่ในวัยอนาคตของชาติก็ลำบากอย่างนี้ล่ะ”
   กานต์ปลอบ แล้วจึงชวนต่อ
   “น่าวิน ไปดื่มกัน ก้องก็ไปด้วย พี่ภามก็ด้วย วันนี้นัดรวมพลได้สำเร็จเลยนะ!”
   คนฟังนิ่งแล้วนึกสนุกตามมา
   “อืม...ก็ได้ ดีเหมือนกัน เมา ๆ ให้ลืมสักวัน”
   “เดี๋ยวเจ้าหนูนั่นก็งอนหรอก ที่จะลืมเขาน่ะ”
   กานต์เอ่ยแซว ซึ่งอาชวินก็ยิ้มตอบ
   “ช่วยไม่ได้ อยากทำให้ฉันทรมานใจเองนี่นะ”
   จากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอีกสองสามคำ แล้วกานต์จึงโทรไปบอกก้องภพว่าอาชวินจะมาดื่มด้วย  ก้องภพเลยบอกให้อาชวินและกานต์มาด้วยกัน ส่วนเขากับภามจะไปรออยู่ที่ร้านของโทนี่ล่วงหน้า
   
   พิงกี้คาเฟ่ กลายสภาพมาเป็นบาร์สำหรับดื่มชั่วคราว เมื่อเจ้าของร้านไม่อยากให้คนรักของตัวเองไปดื่มไกลหูไกลตา แถมเควินก็กำชับไว้อีกว่า ถ้ากานต์ชวนภามหรือก้องภพดื่ม ให้มาที่ร้านไม่ก็ที่บ้านโทนี่ อย่าให้ไปไหนไกลหูไกลตาเด็ดขาด
   “เกรงใจจังเลยครับ นี่ยังไม่ได้เวลาปิดร้านไม่ใช่หรือครับ”
   ก้องภพบอกกับโทนี่ ที่ลงทุนปิดร้านให้พวกเขาดื่มกัน
   “ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วที่มาที่นี่ ถ้าไปที่อื่นผมก็ไม่ค่อยวางใจ โอ๊ย!”
   โทนี่หลุดร้องตามมาเพราะโดนภามที่นั่งใกล้ ๆ ศอกเข้าให้ อย่างหมั่นไส้ พักหลังนี่โทนี่ชักจะติดนิสัยหึงหวงจากเควิน มาใช้กับเขาเข้าบ้างให้แล้ว จนบางทีเขาก็นึกรำคาญ แต่พอเห็นใบหน้าอ้อน ๆ ของคนรัก ก็ทำเอาเขาใจอ่อนยอมตามใจเสียทุกครั้งไป
   “นี่ถ้าคุณโทนี่ไม่ชวนไว้ พวกผมกะจะชวนพี่ภาม ไปนั่งร้านคุณฟงแทนแล้วล่ะ”
   กานต์เอ่ยแซว ทำเอาโทนี่สั่นศีรษะไปมา
   “อย่าเลยครับ ผมสงสารเถ้าแก่ฟงเขา กิจการกำลังเติบโต จะพาลมาเจ๊งข้ามคืนเอาได้แทน”
   คนฟังกลืนน้ำลายลงคอ พอจะเดาออกว่าเจ้าตัวคิดจะทำอะไร เพราะแม้โทนี่จะพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่นัยน์ตานั้นวาววับเอาเรื่อง เหมือนตอนเควินเอาจริงไม่มีผิด
   ทางด้านภามถอนหายใจยาวอย่างนึกระอา เขารู้เรื่องว่าพวกกานต์และอาชวินแฝงตัวเข้าไปในร้านของฟงเมื่อหกเดือนก่อนในสภาพของเด็กนั่งดริงค์ และโทนี่เองก็ระแวงว่าเขาจะลอบปลอมตัวไปสืบคดีโดยใช้อาชีพนั้นบ้าง ทั้งที่เขาบอกว่า ต่อให้อยากทำแต่ด้วยสรีระและสภาพที่เป็นอยู่ก็คงไม่มีใครเขารับแน่  แต่โทนี่ก็พร่ำบอกแต่ว่า เขาออกจะเซ็กซี่ ซึ่งภามก็มองไม่ออกว่าตัวเองเซ็กซี่อะไรตรงไหน เหมือนที่คนรักบอก
    และถ้าพูดกันตามตรงแล้ว เขาว่าโทนี่นั้นดูเหมาะกับคำว่าเซ็กซี่เสียกว่าอีก ทั้งใบหน้าสวยคม เส้นผมยาว และเรือนร่างที่แสนจะเพอร์เฟกต์ในฐานะผู้ชาย ก็ทำให้หลายคนทั้งหญิงและชายต้องเหลียวมองเป็นประจำอยู่แล้ว
   “คิดอะไรอยู่หรือครับคุณภาม”
   โทนี่ที่สังเกตเห็นคนรักจู่ ๆ ก็เผลอยิ้มน้อย ๆ และใบหน้าแดงระเรื่อ เข้าไปกระซิบถาม จนภามสะดุ้งเฮือก แล้วรีบปฏิเสธทันที
   “เปล่าสักหน่อย...”
   โทนี่เลิกคิ้วน้อย ๆ แต่แล้วก็ต้องยิ้มตามมา ก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา
   “งั้นก็ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าคิดถึงผมก็จะดีใจมากเลยทีเดียว”
   ภามหน้าแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม ส่วนคนอื่น ๆ นั้นช่วยกันเป่าปาก และโห่ใส่อย่างนึกสนุก
   “โอ๊ย! หวานกันไม่เกรงอกเกรงใจเลยนะครับพวกคุณ เกรงใจกันหน่อย คนที่แฟนอยู่ห่าง นั่งหัวโด่อยู่ทั้งคนแท้ ๆ!”
   ก้องภพแซวใส่อย่างหมั่นไส้ เพราะตอนนี้เขมิกาต้องไปธุระที่ต่างจังหวัดเกือบเดือน ทำให้เขานึกเหงา เลยชวนมารวมตัวกันดื่มอย่างทีเห็น
   ส่วนอาชวินนั้นพอได้ฟังที่เพื่อนบอกเจ้าตัวก็ชะงักไป แล้วหวนคิดถึงใครบางคนที่ไม่เจอหน้ากันมาแล้วตั้งเกือบหกเดือน
   “เฮ้อ...อีกครึ่งปีเองสินะ”
   เมื่อเห็นเพื่อนกลับเข้ามาสู่โหมดหดหู่ต่อ ก็ทำให้กานต์ต้องหันไปดุก้องภพเบา ๆ ทำเอาผู้หมวดหนุ่มสะดุ้งอย่างนึกขึ้นมาได้ เพราะรู้ดีเช่นกันว่าคนรักของเพื่อนกลับไปเรียนต่อ และยังไม่มีกำหนดกลับอย่างน้อยก็อีกครึ่งปี
   “ง่า...โทษทีว่ะวิน ลืมตัวไปหน่อย”
   “ไม่เป็นไร เข้าใจว่ะ! อย่าซีเรียส มาสนุกกันไม่ใช่หรือไง”
   อาชวินเปลี่ยนท่าทีเป็นร่าเริง แล้วรินเหล้าแจกแต่ละคน ซึ่งก็มองสบตากัน แล้วจึงเลยตามเลย เฮตามแล้วก็เริ่มสังสรรค์กันถึงเรื่องทั่วไปอย่างออกรสชาติ
   
   “คิดดูเด๊ะ! มันน่าเคืองไหม! สามเดือนแรกก็โทรมาถี่ดีอยู่หรอก! แต่พอสามเดือนหลังนี่ หายหัวไปเลย! นาน ๆ จะมีเมสเซสมาสักครั้ง... เอิ๊ก!...แล้วจะไม่ให้โมโหได้ยังไง! ตัวเองบอกให้ฉันรอ อย่านอกใจ ...ถ้าอย่างนั้น ก็หัดมาเป็นห่วงเป็นใยกันมั่งเซ่!”
   อาชวินที่ดื่มเหล้ายิ่งกว่าน้ำเริ่มเมาได้ที่ และโพล่งความในใจออกมาอย่างไม่คิดปิด ทำเอาเพื่อนที่นั่งจิบทีละน้อย ต้องยิ้มแห้ง ๆ พลางพยักหน้ารับรู้ และเออออตามไป เพื่อให้ชายหนุ่มระบายในสิ่งที่อดทนอดกลั้นออกมาให้หมด
   “พอได้ฟังเสียงแล้วทำให้คิดถึงก็จริง... แต่นี่เล่นไม่โทรมาเลย แล้วจะให้คิดยังไง...ก็รู้ไม่ใช่หรือว่า ฉันมันพวกคนแก่ชอบคิดมาก...ทำไมไม่หัดเอาใจกันให้มากกว่านี้ล่ะวะ!”
   “เอาน่า ๆ เขาอาจจะเรียนยุ่งมากก็ได้นะวิน ปีสุดท้ายของปริญญานี่นะ”
   กานต์ปลอบเพื่อน พอเห็นอาชวินกินเหล้าหนักขนาดนี้ เขาก็หมดความคิดที่จะเมาตาม เพราะกลัวเผลอผสมโรง ทำตัวแปลก ๆ เข้า จนก้องภพกับภามจะลำบากมากขึ้น
   “บางครั้งคนเรา แค่คิดอย่างเดียว ก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้หรอกนะ ...แม้จะสนิทกันขนาดไหน แต่ก็ใช่ว่าจะรู้ใจกันง่าย ๆ ถ้าไม่ยอมบอกออกไปด้วยตัวเองน่ะ”
   ภามให้ข้อคิด ทำให้อาชวินนิ่งเงียบ แล้วพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกไปหาเบอร์ของคนรักทันที จนคนอื่น ๆ พากันนิ่งอึ้ง
   “คุณวิน? มีอะไรหรือเปล่าครับ ตอนนี้ที่เมืองไทยก็เกือบห้าทุ่มแล้วไม่ใช่หรือครับ ยังไม่นอนอีกหรือครับ”
   คริสโตเฟอร์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคนรัก ซึ่งอาชวินก็สูดลมหายใจ ก่อนจะโพล่งใส่มือถือดังลั่น
   “ไอ้เด็กบ้า! รู้ไหมฉันคิดถึงนายขนาดไหน! เมื่อไหร่จะรีบกลับมาหาฉันสักทีเล่า!  ฉันจะบ้าตายเพราะคิดถึงนายอยู่แล้ว...ฮึก...”
   พอตะโกนไปเจ้าตัวก็ร้องไห้ตามมา เห็นท่าไม่ดีกานต์ก็รีบดึงโทรศัพท์เพื่อนมาพูดแทน
   “ง่า...โทษนะคริส พอดีฉันกับวินมาดื่มที่ร้านคุณโทนี่กันน่ะ แล้ววินมันดื่มมากไปหน่อย ก็เลยเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ อย่าคิดมากเลยนะ”
   “...คุณกานต์สินะครับ”
   คริสโตเฟอร์ที่นิ่งเงียบไปเอ่ยขึ้น กานต์รับคำเบา ๆ แล้วก็ต้องประหลาดใจตามมา
   “เอาโทรศัพท์ให้คุณวินหน่อยสิครับ ผมอยากคุยกับเขาสักหน่อย”
   “หือ? อืม ได้”
   กานต์ยื่นโทรศัพท์ส่งให้อาชวินที่นั่งเช็ดน้ำตาป้อย ๆ โดยมีก้องภพกับภามคอยปลอบอยู่
   “คุณวินครับ ...ขอโทษนะครับที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ...แต่รบกวนรออีกนิดนะครับ แล้วผมจะรีบกลับไปหาคุณ อดทนหน่อยนะครับ ผมเองก็กำลังอดทนอยู่เหมือนกัน...”
   น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นที่ดังมาตามสาย ปลอบโยนให้คนฟังรู้สึกสบายใจขึ้น ผู้หมวดหนุ่มสะอื้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไป
   “ฉันจะรอ...รักนายนะคริส...รักมากเลย ไม่คิดว่าจะรักใครได้แบบนี้มาก่อน...รักจริง ๆ นะ”
   “ครับผมรู้ ...ผมก็รักคุณวินมากเหมือนกันครับ...แล้วก็อย่าดื่มมากนะครับ คืนนี้พอได้แล้ว รักษาสุขภาพด้วย ถ้าป่วยก่อนผมกลับไป ผมไม่ยอมนะครับ”
   “อือ ๆ จะเลิกดื่มแล้วล่ะ ...นายเองก็เหมือนกันนะ รักษาสุขภาพด้วย อย่าดื้อกับพ่อแม่นักล่ะ”
   เสียงหัวเราะดังเบา ๆ มาตามสาย แล้วตอบกลับไป
   “ครับ ...อ่ะ แค่นี้นะครับ เดี๋ยวผมต้องไปส่งงานก่อน”
   “อืม...ขยันเรียนนะคริส แล้วฉันจะรอนาย”
   “ครับ แล้วผมจะรีบกลับไปหาคุณ”
   คริสโตเฟอร์บอกแล้ววางสายไป อาชวินมองโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อย ๆ ทำให้คนอื่นที่อยู่ด้วยกันยิ้มตามอย่างโล่งอก
   “อดทนกันน่าดูเลยนะครับ ...ถ้าเป็นผม ได้ยินคุณภามพูดแบบนั้น ผมคงรีบตาลีตาเหลือกกลับมาหาเลยแน่ ๆ”
   โทนี่กระซิบบอกคนรัก ซึ่งภามก็หันมายิ้มเขิน ๆ ให้ แล้วก็ทำเป็นหันไปมองทางอื่นไม่สนใจ จนหนุ่มลูกครึ่งชักอยากจะให้คนอื่นกลับบ้านไป แล้วชวนภามขึ้นไปบนห้องพักชั้นสองของร้านกันสองคนเสียเดี๋ยวนี้ แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกานต์ดังขึ้น
   “พี่ภามครับ เดี๋ยวพวกผมจะกลับเลยดีกว่าครับ ดึกมากแล้ว ส่วนวินเดี๋ยวผมจะไปส่งเอง”
   “ฉันขับไปส่งให้ก็ได้ ไม่สิ ให้ไปค้างที่ห้องฉันดีกว่า เมา ๆ แบบนี้ ไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเท่าไหร่”
   ก้องภพเสนอ ซึ่งคนอื่นก็เห็นสมควรด้วย หลังจากนั้นกานต์จึงหิ้วปีกอาชวินที่เมาหลับไปแล้ว ขึ้นไปไว้ด้านหลังรถ แต่ตัวเขาไม่ได้กลับด้วยกัน เพราะนัดให้เควินมารับก่อนหน้านั้นแล้ว
   
   หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ อาชวินก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง แม้จะไม่เท่ากับปกติ แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงานที่ได้เห็น ใบหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่มแบบนั้น
   “หลังจากนั้นแล้วโทรมาอีกไหม?”
   กานต์ถามในระหว่างที่พวกเขาพักกินข้าวกลางวันแถวสน.
   “ไม่หรอก แต่มีเมสเซสมาบ้าง บอกว่าคิดถึงแต่ยุ่งมาก อยากโทรหา แต่กลัวไม่มีสมาธิ อะไรพวกนี้ล่ะนะ”
   “โอ้ ก็หวานดีนี่”
   กานต์เอ่ยแซว ซึ่งอาชวินก็หัวเราะเบา ๆ
   “ก็นะ...เอาเหอะ ถึงฉันจะเมา แต่ก็พอจำได้คลับคล้ายคลับคลา ...หมอนั่นบอกให้ฉันอดทน และเขาเองก็กำลังอดทนอยู่เหมือนกัน ...ขนาดเด็กอย่างหมอนั่นยังทำได้ แล้วจะให้ผู้ใหญ่อย่างฉันน้อยหน้าได้ยังไง จริงไหมล่ะ!”
   “คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”
   กานต์ตบบ่าเพื่อน พวกเขาพูดคุยกันอีกสักพัก แล้วพอดูนาฬิกาเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเข้าทำงานทั้งคู่ก็จ่ายเงินค่าข้าว แล้วตรงกลับขึ้นสน. เพื่อทำงานในช่วงบ่ายต่อไป
   
...
...

[dahlia]

โห เด็กน้อยจอมหื่นไปเรียนซะไกลเลย สงสัยงานนี้คุณตำรวจหมดตัวกับค่าโทรศัพท์แน่ๆๆ 

[Xenon]

   ตกเย็นอาชวินขอตัวตรงกลับบ้านโดยไม่ไปสังสรรค์กับใครเช่นเคย เมื่อถึงที่พักชายหนุ่มก็จอดรถไว้ที่ลานจอดรถของแมนชั่น และพอจะเตรียมกลับขึ้นห้อง เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆ มีใครบางคนลอบมาข้างหลัง พลางกระซิบขู่ดุ ๆ
   “ถ้าไม่อยากโดนยิงตาย ก็ตามมาเงียบ ๆ”
   วัตถุแข็ง ๆ ที่จี้อยู่ที่เอวทำให้ผู้หมวดหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขาเดินตามที่อีกฝ่ายสั่งตรงไปยังรถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ ก่อนจะชะงักกึก เมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนเดินลงมาจากรถ
   “ขอบใจมากโจนาธาน ที่เหลือฉันจัดการเอง”
   เด็กหนุ่มผมทองสวมแว่นตาดำออกคำสั่ง ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่คุมตัวอาชวินมาโค้งรับ แล้วเดินหลบไปตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ทิ้งให้อาชวินยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออกอยู่เฉย ๆ เช่นนั้น
   “ไงครับ คุณผู้หมวด ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีไหมครับ”
   คริสโตเฟอร์ถอดแว่นตาดำ แล้วถามอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม แต่อาชวินก็ยังคงนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เพราะคิดว่าบางทีเขาอาจจะกำลังหลับฝันไปอยู่ก็ได้
   “คุณวิน? …เป็นอะไรครับ จำผมไม่ได้แล้วหรือ แค่หกเดือนเองนะครับ”
   คริสโตเฟอร์ถามต่อ อาชวินเม้มปากน้อย ๆ แล้วจึงเดินดุ่ม ๆ เข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะโผเข้ากอดร่างตรงหน้าหมับ จนเด็กหนุ่มเซไปเล็กน้อยกับแรงโถมของคนรัก
   “คริส...นายตัวจริงสินะ ...ฉันไม่ได้กำลังหลับฝันอยู่ใช่ไหม...บอกฉันสิ...”
   “ผมเองครับคุณวิน ...เด็กบ้าของคุณยังไงล่ะ”
   คริสโตเฟอร์ตอบอย่างยิ้มแย้ม ดีใจที่คนรักเป็นห่วงและคิดถึงเขาไม่แพ้กันถึงขนาดนี้
   “แล้วกลับมาได้ยังไง ยังไม่ครบปีเลยไม่ใช่หรือ อย่าบอกนะว่าแอบหนีมา”
   พอตั้งสติได้ อาชวินก็รีบซักอีกฝ่ายทันที คริสโตเฟอร์หัวเราะเบา ๆ แล้วหอมแก้มคนรักซ้ายขวา ก่อนจะตอบคำถามของชายหนุ่ม
   “ที่ผมไม่ค่อยติดต่อมาในช่วงหลัง ๆ ก็เพราะพยายามเร่งทำวิทยานิพนธ์ให้ผ่านนี่ล่ะครับ เกือบแย่เหมือนกัน เพราะทุ่มเต็มที่ จนบางทีก็อดนอนข้ามวันข้ามคืนอยู่ประจำ”
   พอได้ฟังดังนั้นก็ทำให้อาชวินยิ่งพิจารณาคนรักให้ถี่ถ้วน แล้วก็พบว่าเด็กหนุ่มดูซูบผอมลงไปมากทีเดียว
   “เด็กบ้า... ฉันบอกแล้วไงให้ดูแลสุขภาพด้วย ฝืนเกินตัวแบบนี้ ถ้าป่วยไปทั้งฉันและพ่อแม่ของนาย จะเสียใจขนาดไหนรู้ไหม”
   อาชวินบอกพลางลูบใบหน้าของคนรักอย่างเป็นห่วง ซึ่งคริสโตเฟอร์ก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วกระแอมเบา ๆ
   “เราไปคุยเรื่องของเราต่อที่ห้องผมดีกว่าครับ ผมซื้อของฝากมาให้คุณวิน กับพวกคุณกานต์ตั้งเยอะแน่ะ”
   อาชวินสะดุ้ง และพอมองไปก็เริ่มเห็นคนที่พักในแมนชั่นด้วยกันบางคน หันมามองพวกเขาอย่างสนใจ
   “อืม ..ก็ได้”
   อาชวินรับคำอย่างว่าง่าย เพราะเขาเองก็อยากใช้เวลาอยู่ร่วมกับคนรักให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ในยามนี้
      
   อาชวินนึกแปลกใจที่คริสโตเฟอร์ไม่ได้พาเขามาที่แมนชั่นหรูกลางกรุงเดิมที่อีกฝ่ายเคยอยู่ แต่กลับพามาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ถัดจากสน.ของเขาไปแค่เพียงไม่กี่ซอย เมื่อก่อนนั้นมันเป็นที่ดินรกร้างที่ราคาแพง เลยยังไม่มีใครซื้อ แต่เมื่อสามเดือนก่อนเขาก็เห็นว่ามันเริ่มมีการก่อสร้าง คนงานทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ทั้งกลางวันและกลางคืน จนเขายังเคยแซวกับกานต์ว่า น่าจะเป็นบ้านของรัฐมนตรีหรือเศรษฐีที่ไหนสักหลังแน่
   “อย่าบอกนะว่าบ้านนี้น่ะ...”
   อาชวินหันมาถามคนรัก และก็แทบไม่ต้องได้รับคำตอบ เมื่อบานประตูเหล็กเปิดกว้างต้อนรับรถเบนซ์สีดำให้เลี้ยวเข้าไปภายใน
   “ถูกใจไหมครับ เรือนหอของพวกเรายังไงล่ะครับ”
   คริสโตเฟอร์บอกยิ้ม ๆ และเมื่อก้าวลงจากรถ อาชวินก็ชักอยากกลับไปแมนชั่นของตน เพราะมีคนรับใช้มายืนรอต้อนรับกันอย่างเพียบพร้อม
   “เชิญครับคุณคริสโตเฟอร์ ผมเตรียมห้องให้เรียบร้อยแล้วครับ”
   “อือ ขอบใจนะอัลเบิร์ต”
   คริสโตเฟอร์หันไปบอกกับพ่อบ้านวัยกลางคนที่เป็นชาวอังกฤษเหมือนตน ทั้งนี้เพราะการที่เขาย้ายมาศึกษาต่อที่ในไทย ทำให้โรเบิร์ตผู้เป็นบิดา เกณฑ์ทั้งคนรับใช้และบอดี้การ์ดที่ไว้ใจได้ ให้มาอยู่ด้วยกันกับบุตรชาย เพราะยังไงคริสโตเฟอร์ก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของเขา ซึ่งเป็นนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของอังกฤษ
   
   อาชวินเดินตามเด็กหนุ่มขึ้นบันไดเวียนไปยังชั้นสอง ภายในคฤหาสนต์ถูกตกแต่งอย่างหรูหรามีสไตล์ ทำให้เขารู้ซึ้งถึงความเป็นคุณหนูที่ร่ำรวยของคนรักเข้าให้จริง ๆ ก็วันนี้
   “เฮ้อ...นี่ฉันคงไม่ต้องย้ายมาอยู่กับนายที่นี่หรอกนะ”
   “หรือคุณจะให้ผมย้ายไปอยู่ห้องคุณแทนก็ได้นะครับ แต่คงต้องให้พวกบอดี้การ์ดและคนรับใช้ทั้งหมดตามไปด้วย เพราะพ่อคงไม่ยอมปล่อยผมไปอยู่ลำพังกับคุณสองคนแน่... ท่านเป็นห่วงน่ะครับ”
   อาชวินพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตอนนี้เขาไม่อยากใส่ใจเรื่องหยุมหยิมในอนาคต เพราะแค่ได้พบกับคนรักที่ไม่ได้พบกันมานานก็ทำให้เขาดีใจเสียยิ่งกว่าจะคิดไปสนใจเรื่องอื่นให้มากความแล้ว
   ทันทีที่ประตูห้องนอนของเด็กหนุ่มปิดลง ทั้งคริสโตเฟอร์และอาชวินก็ตรงเข้าสวมกอดกันโดนอัตโนมัติ ทั้งคู่ยืนแลกจูบกันอย่างเร่าร้อนไปพลาง และถอดเสื้อผ้าที่ช่างแสนจะเกะกะร่างกายในยามนี้ไปพลาง จนไม่นานพวกเขาก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งสองคน
   “คริส...อยากเจอเหลือเกิน...”
   “ผมก็เหมือนกันครับ คุณวิน...อยากเจอคุณ ...อยากกอดคุณจนแทบจะคลั่ง”
   อาชวินยิ้มหวานให้คนรัก การที่อีกฝ่ายพยายามตั้งใจเรียน โดยไม่สนใจสภาพร่างกายของตัวเอง และสามารถจบการศึกษากลับมาหาเขาได้ในเวลาเพียงครึ่งปีกว่า ก็ยืนยันได้แล้วว่า คริสโตเฟอร์เห็นเขาสำคัญสำหรับเจ้าตัวเพียงใด เจ้าความน้อยอกน้อยใจที่เคยคิดมากก่อนหน้านั้น ก็พลันสลายหายไปจนหมดสิ้น
   “งั้นก็กอดสิ...ฉันก็อยากให้นายกอดฉันเหมือนกัน”
   ผู้หมวดหนุ่มบอก ซึ่งก็ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสอง คริสโตเฟอร์ช้อนร่างของคนรักตรงไปที่เตียงคิงไซส์กลางห้อง เขาประคองร่างของอาชวินลงไปบนเตียงอย่างถนอม แล้วเอนกายลงนอนเคียงข้าง ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดรัดกันแน่น และบดเบียดริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อนอีกรอบ
   “คุณวิน ... รู้ไหมครับ ว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ผมต้องอดทนกับความรู้สึกที่อยากจะกลับไปหาคุณขนาดไหน ...แต่เพราะให้สัญญาไว้แล้ว ก็เลยต้องพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทำให้กลับมาหาคุณให้ไวที่สุด”
   คริสโตเฟอร์กระซิบบอก ขณะที่ริมฝีปากของเขาไล่จูบไปทั่วเรือนร่างของผู้หมวดหนุ่ม
   “จนวันนั้นที่คุณโทรมาหา ...มันทำให้ผมเกือบจะตบะแตก อยากจะทิ้งทุกอย่างที่อังกฤษ บินกลับไปหาคุณเสียเดี๋ยวนั้น ...แต่ถ้าผมทำแบบนั้น ก็เท่ากับครึ่งปีที่ผ่านมาของเราสองคน จะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทันที”
   “ฉันขอโทษคริส ...วันนั้นฉันเมามาก ...เมาจนขาดสติ ...และระงับความต้องการที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้อีกไม่ไหว...”
   อาชวินพึมพำพร้อมกับครางเบา ๆ ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนชื้นของเด็กหนุ่มลากผ่านผิวกายของตน
   “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ...ผมดีใจนะ ยิ่งรู้ว่าคุณคิดถึงผมมาก อยากให้ผมกลับไปหามากขนาดไหน มันก็ยิ่งทำให้ผมที่เหนื่อยล้า เกิดความฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง จนกระทั่งทำสำเร็จจนได้”
   คริสโตเฟอร์บอกขณะที่ใบหน้าเริ่มเคลื่อนต่ำสู่เบื้องล่างของคนรัก
   “คุณวินผอมไปนะครับ ... แย่จัง หลังจากนี้ผมคงต้องขุนคุณให้อ้วนขึ้นเสียแล้วล่ะ จะได้กอดได้เต็มไม้เต็มมือหน่อย”
   “อื๊อ ...เด็กบ้า ...ว่าแต่ฉัน นายเองก็ผอมลงไปเหมือนกันนั่นล่ะ...”
   อาชวินครางเสียงกระเส่า เมื่อแก่นกายของตนถูกอีกฝ่ายไล้เลียเล่น เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ให้พุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด
   “ถึงจะผอม ..แต่ก็แรงดีไม่มีตกนะครับ”
   คริสโตเฟอร์บอกพร้อมกับแกล้งบีบสะโพกของอีกฝ่ายเล่นแรง ๆ จนอาชวินสะดุ้ง
   “อ๊ะ...ถ้าอย่างนั้น...ก็พิสูจน์ให้เห็นสิ...”
   คำท้าทายของคนรักทำให้เด็กหนุ่มแย้มยิ้มอย่างถูกใจ แต่เขาก็ยังคงไม่รีบร้อน และปรนเปรอด้านหน้าของผู้หมวดหนุ่ม จนอีกฝ่ายปลดปล่อยไปก่อนหนึ่งรอบ
   “ยังครับ...นี่แค่ออเดิร์ฟเท่านั้น อาหารจานหลักกำลังจะเสิร์ฟตามมาหลังจากนี้”
   “คริส...อย่าแกล้งกันสิ ...ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ...ฉันอยากให้นายเข้ามาในตัวฉัน ...ช่วยยืนยันให้ฉันรับรู้ว่าฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ”
   อาชวินร้องขอกับคนรักของตนอย่างลืมอาย เพราะความปรารถนาและความคิดถึงมันมีมากกว่าหลายเท่ายิ่งนัก
   “คุณวิน...”
   คริสโตเฟอร์ครางเรียกชื่อชายหนุ่มแผ่วเบา ไม่คิดว่าอาชวินจะรักและต้องการเขามากเหมือนกันขนาดนี้
   “ได้ครับ...ผมจะทำให้คุณวินแน่ใจ และเชื่อว่าผมกลับมาแล้วจริง ๆ”
   เด็กหนุ่มบอกแล้วจึงยกขาข้างหนึ่งของอีกฝ่ายพาดบ่า ก่อนจะจ่อแก่นกายแข็งขึงของตนไว้ที่ปลายทางพร้อมกับดันเข้าไปทีละน้อย จนร่างที่นอนราบบนเตียงถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วกัดฟันด้วยความเจ็บและอึดอัด เนื่องจากร้างราการร่วมรักไปนาน
   “อึก...แน่นจังเลยครับคุณวิน ...ดีจัง แบบนี้คงไม่ได้นอกใจกันสินะครับ”
   อาชวินครางเสียงแผ่ว หลังจากคนรักใส่ความเป็นชายของเจ้าตัวเข้าไปเกือบสุด
   “คริส...อะ...ฉันอึดอัดจัง...”
   “ใจเย็น ๆ ครับ แค่แป๊บเดียวเท่านั้น...”
   คริสโตเฟอร์กระซิบปลอบ เขาแช่ส่วนนั้นค้างไว้ในร่างของอีกฝ่ายสักพัก รอให้ร่างกายของอาชวินปรับสภาพ และคลายการเกร็ง เด็กหนุ่มจึงค่อย ๆ ขยับเข้าออกช้า ๆ ในช่วงแรก แล้วจึงค่อย ๆ เร่งความเร็วตามมาในภายหลัง
    “คริส...ฮึก...เจ็บ...อะ...”
   คริสโตเฟอร์โน้มตัวลงไปจูบคนที่ร้องครางด้วยความเจ็บ เพื่อปลอบโยน และเพียงไม่นานหลังจากนั้นเสียงครางของอาชวินก็เริ่มเปลี่ยนไป เป็นเสียงผะแผ่วด้วยความเสียวกระสันแทนที่
   “อา...ดีจัง คริส...”
   “คุณวิน...ผมรักคุณนะครับ...ผมรักคุณ”
   “คริส...อะ...ฉันก็รักนาย...อา...”
   เด็กหนุ่มขยับเปลี่ยนท่าดึงร่างของคนรักให้ขึ้นมานั่งตักแล้วแลกจูบกันอย่างดูดดื่มเร่าร้อน พร้อมกับขยับให้จังหวะกระแทกกระทั้นสอดคล้องกันอย่างลงตัว สักพักใหญ่ ร่างของอาชวินก็กระตุกเกร็ง แล้วปล่อยน้ำขุ่นขาวข้น ออกมาเต็มหน้าท้องของคนรัก
   “อะ...ขอโทษ”
   อาชวินพึมพำ แล้วก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเขาถูกจับดันให้นอนหงายลงไป ให้คนที่ยังไม่ถึงจุดฝั่งฝันแทรกกายเข้ากลางร่าง พร้อมกับขยับเอวเร่งกระแทกตามมาอย่างรุนแรง
   “อ๊ะ...คริส...คริส...พอก่อน...อะ...อ๊า!”
      เสียงครางฟังไม่ได้สรรพ ตลอดการเคลื่อนไหวอันรุนแรง จวบจนกระทั่งร่างสูงของเด็กหนุ่มกระแทกสะโพกของตน ดันแก่นกายแข็งแกร่งใหญ่โต เข้าออกในร่างคนรักอีกสองสามครั้ง ร่างของผู้หมวดหนุ่มก็กระตุกเกร็ง พร้อมกับเสียงครางทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มที่ปลดปล่อยความปรารถนาของตนออกมาในที่สุด
   
   “เป็นไงครับ อึดถึงใจดีไหม?”
   คำถามแรก หลังจากที่เจ้าตัวทำให้อาชวินปลดปล่อยออกไปเกือบ 5 ครั้ง จนผู้หมวดหนุ่มต้องร้องขอพักก่อนอย่างหมดแรง เพราะหากไม่ทำแบบนั้น ก็ดูเหมือนคริสโตเฟอร์จะยังคงทำต่อไปได้อีก โดยไม่มีวี่แววของความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าให้เห็นสักนิด
   “เด็กบ้า...ไปกินยาโด้ปที่ไหนมาฮึ ถึงทำได้ทำดี ไม่มีหยุดแบบนี้...”
   อาชวินพึมพำอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงหัวเราะดังขึ้นจากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ ก่อนที่คนผู้นั้นจะโน้มลงจูบเส้นผมที่ชุ่มเหงื่อนั่นอย่างไม่รังเกียจ
   “ก็อั้นไว้ตั้งหกเดือนนี่ครับ ...คุณวินเหนื่อยก็พักไปก่อนแล้วกัน ผมให้เวลาพักแค่สามชั่วโมงเท่านั้นนะ เพราะหลังจากนั้นผมจะลุยต่อแบบฟูลคอร์ตแล้ว”
   คำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาคนที่กำลังจะหลับตาสะดุ้งเฮือก แล้วมองคนรักอย่างตกใจ
   “อะไรนะ! ยังมีหนักกว่านี้อีกรึ!”
   “แหงสิครับ... ผมเคยบอกแล้วไง ว่าจะโชว์คอเลคชันของตัวเองอวดคุณ แต่ก็ดันไม่มีโอกาส ต้องกลับไปเรียนเสียก่อน มาคราวนี้ผมอัพเกรดคอเลคชันตัวเองมาเป็นพิเศษ รับรองแต่ละชิ้นต้องทำให้คุณร้องครางอย่างถูกใจแน่นอน”
   อาชวินฟังแล้วก็อยากจะคลานหนีกลับห้องพักตัวเองเสียเดี๋ยวนั้น แต่ตอนนี้แค่จะขยับก็ไม่มีแรงแล้ว ถึงเขาจะแอบชอบความโรคจิตของอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่า เขาจะพร้อมยี่สิบสี่ชั่วโมงสำหรับเรื่องอย่างว่า  โดยเฉพาะยิ่งหลังจากที่ถูกกระทำจนแทบขยับไม่ได้แบบนี้แล้วด้วย
   ขืนปล่อยให้อีกฝ่ายทำอย่างที่พูดไว้จริง มีหวังพรุ่งนี้คงยิ่งกว่าฟ้าเหลืองแน่นอน!
    คิดได้ดังนั้นผู้หมวดหนุ่มก็เหลือบมองไปที่ประตูห้อง ตั้งใจว่าจะหาทางคิดหนีให้ได้ และพอสบโอกาสคริสโตเฟอร์ลุกจากเตียงไป เขาก็พยายามดันกายลุกขึ้นยืน แต่เรี่ยวแรงที่มีก็แทบจะไม่เหลือ
   “คุณวินครับ จะไปไหนหรือครับ”
   เสียงคริสโตเฟอร์ที่กลับมาเอ่ยทัก ทำให้คนกำลังคิดหนีสะดุ้งโหยง แล้วหันไปมองพร้อมยิ้มเจื่อน ๆ
   “ห้องน้ำน่ะ...กะว่าจะไปห้องน้ำ...หือ นั่นอะไร?”
   ชายหนุ่มมองโซ่ยาวในมือที่อีกฝ่ายหอบมา คริสโตเฟอร์ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปที่ขาเตียง แล้วจัดแจงใช้กุญแจมือเหล็กที่ปลายโซ่ล่ามเตียงเอาไว้ ส่วนกุญแจมืออีกฝั่งที่หุ้มบุด้วยผ้าหนานุ่มอย่างดี เขาก็นำมาใส่ที่ข้อเท้าของคนรักที่กำลังนิ่งอึ้งอย่างงุนงง
   “อะ...เอ๋ ...เฮ้ย! ใส่ทำไม เอาออกเดี๋ยวนี้นะ!”
   อาชวินโพล่งเสียงดังลั่น แต่คริสโตเฟอร์นั้นได้แต่ยิ้มน้อย ๆ แล้วบอกอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไร้เดียงสา
   “ไม่ได้หรอกครับ ขืนคุณหนีไป ผมก็ลงแดงแย่น่ะสิ ...ไม่ต้องห่วงนะครับ โซ่นี่ยาวพอที่จะให้คุณเดินไปใช้ห้องน้ำได้สบาย ๆ จะเดินไปหยิบจับอะไรก็ได้ในห้องนี้ ...แน่นอน ยกเว้นประตูห้อง เพราะความยาวมันคงไม่พอจะไปถึงตรงนั้นแน่”
   จากนั้นอาชวินก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอเมื่อคนรักของตนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วโน้มใบหน้าลงมากระซิบเสียงแผ่ว
   “ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลนักนะครับคุณวิน...”
   บอกแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็ยังคงไม่วายโผล่หน้าออกมาหา
   “อ้าว ไม่เข้าห้องน้ำหรือครับ มาสิครับ มาอาบพร้อม ๆ กันเลย เดี๋ยวผมบริการให้”
   ขาดคำเจ้าตัวก็หลบวูบเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้หมอนใบใหญ่ที่ผู้หมวดหนุ่มปาไปกระแทกเอาเข้ากับประตูพอดี
   “เด็กบ้า! นึกว่ากลับไปร่ำไปเรียนมาแล้วจะทำให้หายโรคจิตบ้าง ทำไมมันยิ่งหนักกว่าเดิมอีกวะ!”
   เสียงหัวเราะจากห้องน้ำดังขึ้นแทนคำตอบ ยิ่งทำให้คนอยู่ข้างนอกหงุดหงิดมากขึ้น แต่สักพักก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางฟุบหน้าไปกับเตียงนอน แล้วพึมพำอย่างอ่อนแรง
   “แต่ก็ดีใจนะ ที่นายกลับมา... เด็กบ้าของฉัน”
   อาชวินอมยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับทำใจรับสภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่รังเกียจ เรื่องที่คริสโตเฟอร์จะกระทำกับตนเท่าใดนัก เพียงแต่ที่ต้องปราม ต้องห้ามไว้บ้าง เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะได้ใจ จัดหากิจกรรมแปลก ๆ วิตถารมาไม่เลิก แล้วคนซวยสุดมันก็คือฝ่ายรับเต็ม ๆ แบบเขานี่ล่ะ ไหนจะต้องทำงานรับมือกับคนร้าย แล้วยังจะต้องคอยรับมือกับคนรัก ถ้าไม่ตายในหน้าที่ ก็คงจะได้ตายคาเตียงในสักวันนี่ล่ะนะ... เฮ้อ!
   


---END---

[Xenon]

จบตอนแล้วนะคะ สำหรับตอนพิเศษของคู่นี้ ล่อไปเกือบ 36 หน้า(เอห้า แบบพอกแกตบุค) เลยทีเดียว
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ ^ ^ ดีใจมากเลยที่มีคอมเมนต์ให้ แม้บางครั้งจะไม่ได้เมนต์คุยตอบทุกคน แต่ก็อ่านทุกคอมเมนต์นะคะ

ตอนนี้ก็คิดว่าจะแต่งเรื่องเพิ่มในรวมเล่มค่ะ  คงได้ราว 350 หน้า (เอ 5 ) ได้ พยายามไม่อยากให้หนาไปกว่านี้ค่ะ ไสกาวแล้วมันจะไม่แน่นเท่าเล่มเล็ก ๆ  เฉลี่ยราคาต่อเล่มไม่น่าเกิน 300 บาทค่ะ ถ้าได้จำนวนหน้าก็คงสรุปอีกที  

** ลองคำนวนดู ลืมไปว่าจะจับเรื่องสั้นตอนเควินกับกานต์เจอกันครั้งแรกใ่ส่ไปด้วย มีหวังหนาแน่เลยค่ะ อาจจะมีแบ่ง 2 เล่มเลยทีเดียวเพราะกลัวทำเป็นเล่มหนา ไสกาวจะไม่แน่นพอ เวลาเปิดอ่านหรือกางมาก ๆ บ่อย ๆ มันจะพังง่ายเอา

เฮ้อ... เดี๋ยวจะลองจัดหน้าอีกทีแล้วนะคะ  แล้วจะมาแจ้งอีกครั้งนะคะ ถ้าทำเป็นรูปเป็นร่างกว่านี้ ไม่น่าเกินเดือนมกราคมนี้แน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาแต่แรกอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ  

ป.ล. ในเล่ม อยากอ่านคู่ไหน แบบไหน รีเควส กันมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวพล็อตใครโดนใจ จะนำไปเขียนลงรวมเล่มค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

สรุปสถานการณ์ตอนนี้ แบบยังไม่ได้จัดอาร์ต แค่รวมใส่เล่มเฉย ๆ 350 กว่าหน้า(หน่อย ๆ) ไปแล้วครับท่าน
มีตอนหลักที่ลงในเล้า + ตอนพิเศษ 2 คู่ + ตอนเจอกันครั้งแรกของกานต์และเควิน (ในโนลิมิต 2)
แต่ส่วนตัวแล้วอยากแต่งอีก ... ถ้าแต่งอีกอาจจะดันไปถึงเกือบ 400 หน้าเลยทีเดียว (ตัวอักษร 14 แล้วนะนั่น)  ก็ยังรวมเล่มเดียวไหวนะคะ แต่ก็อาจจะหนาหนุนหัวเล็กน้อย (เล่มนึงหนาราว 2.5 เซนติเมตรได้)
หรือจะแยกเป็น 2 เล่มดี ... งืมม  ไว้ปัดแต่งจบแล้วจะมาถามนักอ่านที่อยากซื้อสะสมนะคะ ว่าอยากเก็บสะสมแบบไหนมากกว่ากัน (ส่วนตัวถ้าไม่กลัวหนังสือหลุด ก็อยากรวมเป็นเล่มเดียวทีเดียวนั่นล่ะค่ะ)

[kitty]

 

[Little Devil]

คู่นี้แรงดีไม่มีตกตลอด 
+1

[silverspoon]

ขอบคุณค่า 

ส่วนตัวชอบคู่ หนูคริส กะ อาชวินนี่แหละ ชอบรุกที่อายุน้อย และ หื่นๆ อ่ะ 

[golove2]

สมรักกันไปอีกคู่


 

[❝CHŌN❞]

คู่นี้ก็ยังจิตกันตามเคย

แต่ก็ชอบ ฮ่าๆ เหมาะสนกันแล้ว 

[Dee^daY]

คู่นี้แรง..เนอะ

[knightofbabylon]

อิหนูคริสกับอาชวินบางทีก็หื่นเลือดพุ่งกระฉูดนำหน้าคู่เควินกับกานต์นะ
 



ชอบทุกคู่เลย แต่ละคู่อารมณ์ต่างกันแบบเฉพาะตัวดี  




 

[Yunatsu]

 

[seaz]

ในที่สุดก็กลับมาเสียทีนะคริส ปล่อยให้วินเหงาตั้งครึ่งปี

[bowybowi]

ว้าววววว จบแบบ หื่น เอ้ยยยย แบบhappy ending
นิยายเรื่องนี้น่ารักดีจังค่ะ ^^
ชอบๆ อิอิ

[roseen]

 

[papa]

อยากดูตอน sm  หุหุ

[ooopimmyooo]

แหม...

จัดเต็มเลยนะคริส

[kun]

น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ

ยิ่งคู่คริสกับวินอ่ะ ได้ใจสุดๆๆๆ อิอิ

[didi]

ขอบคุณคะ

[tawan]

น่ารักอย่างนี้ลงกี่หน้าก็ได้

ชอบบบบบบ

 

[ammer]

เข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบเลยค่ะ

กว่าจะอ่านจบ เลือดหมดตัวแล้วค่ัะ

สนุกมากก ชอบทุกคู่เลยค่ะ น่ารักกันจริงๆ

[pinkky_kiku]

แยกสองเล่มก็ได้ค่า ขอตอนพิเศษเยอะๆ จุใจ อิอิ ยกมือจองด้วย 1 คนแน่นอนจ้า อิอิ

[Fujitaga]

ชอบทุกคู่เลยคับ น่ารักกันไปคนละแบบ

ส่วนเรื่องหนังสือ แบ่งเป็น 2 เล่มก็ได้คับ
แต่อยากให้มีตอนพิเศษด้วยอะ กร๊ากกกกก
จองด้วยคนคับ 1 ชุด

[littleFiNgeR]

สงสัยจะตายคาเตียงนะวินนี่ 5555 เพราะงานอันตรายๆคริสคงไม่อยากให้เมียรักเข้าไปมีเอี่ยวด้วยแล้วล่ะ กร๊ากกกก

+1 ให้นะคะ ^_^