วันนี้ย่องมาต่อตอนดึก 
---------------------------------------------------------------- Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 37“คุณไม้ทำแบบนี้ผมทำงานไม่ได้เลยนะครับ”
กลอนต่อว่าทันทีเมื่อหมดเวลางานและกลับมายังห้องพัก ไม้ไม่มีท่าทีสนใจการโวยวายของกลอนแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ เดินไปยังเตียงนอนและล้มตัวนอนอีกครั้ง ที่จริงถึงไม้จะทำอะไรค่อนข้างรุ่มร่ามในที่ทำงาน แต่ไม้ก็แทบไม่พูดกับกลอนเลย เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรอยู่อย่างนั้นล่ะ
“ไม่ชอบใจอะไรก็ไม่พูด” กลอนนึกในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่าจะทำให้ไม้ไม่พอใจมากไปกว่านี้ แล้วปริมาณการแกล้งอาจจะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย
ไม้ไม่ไปไหน ไม่ทำอะไร วันๆยังคงนั่งเฝ้ากลอนทำงาน ที่จริงคือป่วนกลอนทำงานมากกว่า จนกลอนทำงานไม่เป็นชิ้นเป็นอัน กลอนก็ชักจะเกรงใจวันแรม นอกจากจะช่วยงานได้ไม่มากแล้ว การที่มีไม้เข้ามานั่งในที่ทำงานด้วยนอกจากจะรบกวนกลอนแล้วดูจะเป็นการรบกวนวันแรมอีกคนด้วย ถึงวันแรมจะไม่ได้พูดอะไร แต่กลอนก็ยังคิดมากอยู่ดี
“คุณไม้ มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ”
ในที่สุดกลอนก็ทนไม่ได้ที่จะเล่นสงครามประสาทกับไม้ ไม้ที่ไม่พูดไม่จา เอาแต่กวนกลอนอยู่แบบนี้
“หืมมม มีอะไรล่ะ”
นั่นไงคำตอบ พร้อมท่าทีไม่สนใจ กลอนถอนหายใจ ชักเบื่อและเหนื่อยที่จะเล่นเกมแล้ว แต่ไม่ว่าแสดงท่าทีอย่างไรไม้ก็ยังนิ่งเฉย
“มีอะไรก็บอกสิครับ”
“คิดเองเออเองเก่งไม่ใช่รึไง ทำไมคราวนี้ไม่คิดเองล่ะ”
ไม้ย้อนมาทำเอากลอนอึ้งไป รู้สึกเหมือนตัวเองโดนด่า กลอนจึงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ตั้งใจจะพูดดีๆกับไม้แท้ๆ
“ถ้าคุณไม่พูด ผมก็ไม่รู้หรอกครับ!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ตั้งใจจะเดินออกมาจากที่แสนอึดอัดนั้น แต่แล้ว กลับโดนดึงตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายซะก่อน ตกใจกลอนก็ตกใจอยู่ แต่ความรู้สึกโกรธนั้นมันยังไม่จางหายไป เลยไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนออกจาก้ออมกอดนี้เหมือนทุกที การนิ่งเฉยเป็นการบอกอารมณ์ที่ไม่ปกติให้ไม้รับรู้ได้อย่างดี
“รู้เหมือนกันหรือว่าต้องถามน่ะ”
ไม้ยังไม่วายประชดประชัน เลยได้คำตอบเป็นเสียง หึ จากกลอน ใบหน้าคมเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นอมยิ้ม ยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าสวยของคนในอ้อมกอดบูดบึ้งก็ยิ่งยิ้ม “น่ารัก” ไม้คิดในใจ เพราะกลัวพูดไปจะยิ่งทำให้กลอนโกรธมากขึ้น
“ถ้าอยากรู้คำตอบ ฉันก็จะบอกให้ ขอแค่นายถามมาเท่านั้น ไม่ว่าอะไรฉันก็จะบอก ไม่ปิดบัง และแน่นอน อยากให้นายบอกฉันในสิ่งที่ฉันถามด้วย”
ไม้พูดช้าๆ คราวนี้ไม่ได้ประชด ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงจัง เขาต้องการให้กลอนถาม ถามในเรื่องที่กลอนอยากรู้ อยากให้กลอนพูด พูดในสิ่งที่กลอนคิด ตลอดมากลอนคิดเองเออเองอยู่คนเดียว กลอนไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง เลยไม่รับรู้เลยว่า ตัวเองได้รับความรักจากเขามากเท่าใด คนทั้งโลก ใครๆก็ดูรู้ มีแต่กลอนเท่านั้นล่ะที่บื้อมองอะไรไม่เห็นอยู่เนี่ย
ที่จริงไม้ไม่อยากทำแบบนี้เพราะกลัวว่าจะโดนกลอนโกรธ แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย มันก็จะเป็นแบบนี้เรื่อยไป กลอนอาจจะหนีเขาไปด้วยความเข้าใจผิดอีกวันไหนก็ได้ เรื่องแบบนี้อาจเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบไม่สิ้น คราวนี้เขาก็ร้อนใจมากพอแล้ว เขาไม่ต้องการให้มีคราวหน้าอีก
กลอนยังทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา ทั้งๆที่น่าจะทำให้ไม้สลด แต่เปล่าเลย สิ่งที่กลอนทำ มันกลับทำให้ไม้ก้มลงหอมแก้มป่องๆนั้นด้วยหมั่นเขี้ยว กลอนมองคนที่หอมแก้มตนด้วยสายตาคมกริบ แต่ไม่ได้น่ากลัวสักนิดในความคิดอีกฝ่าย ในใจกลอนตอนนี้มีแต่คำว่า ขัดใจ ขัดใจ ขัดใจ ลอยเต็มไปหมด
“ที่ทำแบบนั้น เพราะไม่พอใจที่นายทำงานที่นี้น่ะสิ”
ในที่สุด ไม้ก็ต้องเป็นฝ่ายยอมลงให้ ก็กลอนเล่นนิ่งเงียบแบบนี้ แล้วอีกอย่าง ก็เหมือนกลอนจะถามตนมาแล้วด้วย
“อยากรู้ไหม ว่าทำไมถึงไม่พอใจ”
ไม้ถามต่อ กลอนไม่พยักหน้า ไม่ตอบว่าอยากรู้หรือไม่ เพราะในใจคิดคำตอบไว้เรียบร้อยแล้ว คำตอบในใจของกลอนคือ เพราะไม้อยากได้เลขาอย่างตนที่ยอมทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ล่ะมั้ง แน่นอนว่าเป็นความคิดในแง่ร้ายสุดๆ แล้วมีรึที่ไม้จะดูไม่ออก
“นี่คิดไปถึงไหนกันล่ะนั้น”
ไม้มองใบหน้ากลอนที่สลดลงก็รู้แล้ว
“ทำไมนายไม่ฟังรอฟังคำตอบของฉันก่อนนะ ก่อนหน้าที่จะคิดอะไรไปเองเนี่ย”
กลอนยังนิ่งเงียบ แต่ก็เถียงในใจว่า ที่เขาไม่รอฟัง ก็เพราะเขาขี้ขลาดน่ะสิ เขากลัว กลัวว่าคำตอบมันอาจจะเลวร้ายอย่างที่เขาคิดจริงๆ หรือบางทีอาจจะเลวร้ายกว่า การที่คิดคำตอบเอาเอง มันทำให้เขารู้สึกแย่ก็จริง แต่ก็ยังน้อยกว่า การฟังความจริงโต้งๆไม่ใช่รึไง
“คำตอบมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่นายคิดเองไปทุกเรื่องก็ได้นะ”
กลอนรู้ และเข้าใจ แต่ว่ามันก็อาจจะเป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ไม่ใช่รึไง
“คำตอบอาจร้ายอย่างที่นายคิด หรืออาจจะต่างไปก็ได้ไม่ใช่รึไง การที่นายคิดเองเสร็จและไม่ต้องการคำตอบจริงๆของเรื่องมันก็เหมือนปิดโอกาสตัวเองนะ นายเรียนธุรกิจมา น่าจะรู้ว่าการทำอะไรต้องมีความเสี่ยงทั้งนั้น นายจะไม่ได้อะไรดีๆเลยถ้าหากนายไม่เสี่ยงดูบ้าง เข้าใจใช่ไหม”
“......”
“เชื่อใจคนอื่นบ้างนะ อย่างน้อยๆก็ขอให้เชื่อใจฉัน เพราะฉันจะไม่โกหกนายแน่นอน”
สำหรับไม้นี่ไม่ต่างอะไรกับการสารภาพรักเลย แต่กลอนที่เงยหน้าขึ้นมองไม้ด้วยความสงสัยนั้น ไม่ได้เข้าใจและยิ่งสงสัยมากขึ้นด้วยซ้ำ ว่าคำพวกนี้ ไม้พูดกับตนเพื่ออะไร
“......”
ไม้ถอนหายใจเบาๆ กลอนนี่ทึ่มเกินคาดจริงๆ ร่างสูงดึงร่างกลอนให้นั่งลงด้วยกันที่ขอบเตียง โดยที่กลอนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“นายไม่เข้าใจใช่ไหมว่าฉันกำลังพูดอะไร”
กลอนส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจจริงๆ
“ฉันกำลังบอกว่านายสำคัญ และเป็นคนที่ฉันอยากให้เชื่อใจ”
“ทั้งๆที่คุณชอบแกล้งผมเนี่ยนะ”
กลอนย้อนกลับไป ทั้งที่หน้าแดงเรื่อ หลังจากที่สำนึกได้ว่าที่คุณไม้พูดมามันน่าอายแค่ไหน และตอนนี้ตนนั่งอยู่ในสภาพอย่างไร แต่พอจะพยายามขืนตัวออกจากอ้อนกอดนี้ อีกฝ่ายกลับรัดแน่น ไม่ยอมปล่อย
“ฉันอาจจะนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ ชอบแกล้งนาย แต่เชื่อเถอะว่าฉันให้ความสำคัญกับนาย ทั้งที่ผ่านมา และต่อๆไป”
กลอนชักรู้สึกแปลกๆเลยขยับตัวยุกยิก ไม้ก็อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้น รู้ว่ากลอนเขิน แต่ก็ยังพูดต่อ
“ฉันสนใจนาย และอยากให้นายสนใจ ฉันอยากมองนาย และอยากให้นายมองฉัน ฉันคิดถึงนายและอยากให้นายคิดถึงฉัน.....”
เท่านั้นแล้วไม้ก็เงียบไป ทำเอาคนที่นั่งลุ้นจนตัวโก่งต้องเงยหน้าขึ้นมอง ส่งสายตาถามเป็นเชิงว่า พูดจบแล้วหรือ ก็มันยังไม่ถึงประโยคที่กลอนอยากฟังเลย
“แล้วก็นะ”
ไม้เริ่มพูดต่ออีกครั้ง
“ฉันไม่ชอบให้นายไปสนิทกับใคร กับวันแรมก็เถอะ”
กลอนหน้ามุ่ยลง ไม่ชอบให้ไม้พูดถึงชื่อเพื่อนในทำนองไม่ชอบใจแบบนี้เลย
“นั่นเพื่อน ตั้งแต่มหาวิทยาลัยแล้วด้วย”
“ก็เพราะตั้งแต่มหาลัยน่ะสิ”
ไม้สวนขึ้นมาทันทีจนคนที่เอ่ยปากเถียงตกใจ
“เพราะเห็นตั้งแต่มหาลัยเนี่ยแหละถึงได้ไม่ชอบใจ”
คราวนี้กลอนหน้าเหวอขึ้นกว่าเก่า ไม้พูดแบบนี้ อย่างกับว่า......อย่างกับว่าไม้มองเขามาตั้งแต่มหาวิทยาลัยงั้นแหละ
“ทำหน้าแบบนี้ไม่รู้เลยหรือ”
คราวนี้ไม้เป็นฝ่ายทำท่างอนๆบ้าง กลอนเห็นท่าแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาหาเรื่องทะเลาะกัน ตอนนี้กลอนต้องการคำตอบบางอย่างที่คาใจตนมากกว่า เมื่อกี้ไม้บอกว่า ถ้าอยากรู้ก็ให้ถาม ไม้จะตอบ และจะไม่โกหก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ กลอนก็จะขอใช้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้เลยละกัน
“คุณ............ชอบผมหรือ”
...เงียบไปหมดทั้งห้อง แม้กระทั่งเสียงหายใจก็ยังไม่ได้ยิน ใบหน้าคมเข้มขมวดมุ่นด้วยความไม่ชอบใจ
“แค่นี้ก็คิดเอาเองสิ”
...........TBC............--------------------------------------------------------------
ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ... :m26:แอบกระซิบนิดนึง เรื่องนี้มีภาคพิเศษด้วย
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 509225 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก