ใครที่คอยตามลุ้นความรักของพี่กันต์กกับน้องขิงครั้งนี้ คงจะได้สมหวังกันแล้วนะครับ ถ้าไม่จุใจต้องรอตอนหน้าครับ
ตอนเช้าผมก็ต้องตื่นขึ้นมาพบกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตขนาดใหญ่ทุกอย่างมันมาอย่ารวดเร็วจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน ผมนั่ง งงๆ อยู่บนเตียงไม่รู้ว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ที่ตัดสินใจไปอย่างนั้น แต่ผมคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ ผมหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับผม ด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่างมันปนกันไปหมด
เมื่อคืนกว่าที่ผมจะได้นอนอย่างสบายก็ดึกมาก เพราะว่าไอ้กันต์มันก็ใช้ผมเสียคุ้มค่ากับเงินที่มันจะต้องจ่ายให้กับผม แม้ว่าผมจะบอกให้พอ มันก็ไม่ฟัง จนผมต้องยอมแพ้นอนนิ่งปล่อยให้มันทำตามใจของมัน ตอนผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ก็มือมือมากอดที่เอวของผมพร้อมกับใบหน้าที่หล่อเหลาผิดกับจิตใจของมัน มาซบอยู่ที่ตักของผม
“ทำไมตื่นแต่เช้าจังเลยครับ นี่มันวันหยุดไม่ใช้เหรอครับ ไม่นอนต่อล่ะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึก”
“ปล่อยกูได้แล้วอย่ามากอด กูไม่ชอบ เข้าใจมั้ย?...”
“ไม่เข้าใจครับ...แล้วพี่ก็จะไม่ทำความเข้าใจด้วย ต่อแต่นี้ไป พี่บอกอะไรสั่งอะไร น้องขิงต้องทำตามพี่นะครับ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ต่อไปนี้ชีวิตของน้องขิงเป็นของพี่แล้วจำเอาไว้ให้ดีนะครับ”
“เออ...กูรู้แล้วมึงไม่ต้องมาย้ำมากมาย”
“ดีครับ...งั้นตอบคำถามของพี่มาก่อนว่าทำไมตื่นเช้าจังครับ ไม่เหนื่อยเหรอ...”
“กูจะตื่นตอนไหนก็เรื่องของกู ...อ่ะ..อย่า...”
ผมพูดยังไม่ทันจบไอ้กันต์มันก็ซบหน้าที่หน้าท้องของผมก่อนที่จะเลีย จนทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัวเลย
“ทำตัวไม่น่ารักเลยอย่างนี้พี่ต้องลงโทษหน่อยแล้ว”
“อย่า...พอแล้ว...ปล่อยกูเถอะ...”
ผมพูดได้เท่านั้นผมก็ถูกดึงให้ล้มลงนอนอีกครั้งก่อนที่ปากของผมจะถูกปิดลง แล้งงานของผมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง งานที่เป็นที่ระบายอารมณ์ใคร่ของไอ้กันต์ ผมนอนกัดฟันแน่น ผมจะไม่อ่อนแอ่ให้มันเห็นอีกแล้ว ชีวิตที่ผ่านมายี่สิบกว่าปีของผมมันสอนว่าอย่าอ่อนแอ่ให้ใครเห็นเขาจะซ้ำเติมเราได้ ผมต้องท่องเอาไว้ว่าเพื่อเงินที่จะต้องส่งไปให้ครอบครัว ผมต้องทน ทนคำเดียวเท่านั้น
ไอ้กันต์มันจับผมพลิกคว่ำลงพร้อมกับมีโลหะเย็นๆ คลอบเข้าที่มือของผม มันคือกุญแจมือนั้นเอง ไอ้กันต์ใช้มันมาล็อคมือทั้งสองข้างของผมไว้กับหัวเตียงนั้นเองเพื่อไม่ให้ผมดิ้นหรือขัดขืนมัน
“ปล่อยนะไอ้กันต์กูไม่ชอบ....”
ผมทั้งดิ้นทั้งด่ามันเพื่อให้มันปล่อยผม ผมไม่ชอบในสิ่งที่มันทำเลย มันทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ไอ้กันต์มันกลับไม่ฟังผมเลย
“ก็พี่บอกแล้วไงครับว่าอย่าขัดขืนพี่ พี่ไม่ชอบคนที่ขัดใจ ถ้าใครขัดใจพี่ จะต้องโดนลงโทษอย่างนี้แหละ”
เมื่อขัดขืนไปมันก็คงไม่เป็นผล และมันจะยิ่งทำให้ไอ้กันต์มันบ้าขึ้นมาอีก ผมจึงนอนเฉยๆ ปล่อยมันทำในสิ่งที่มันต้องการจนกระทั้งมันเสร็จสิ้น ไอ้กันต์มันก็ฟุบตัวลงมานอนทับอยู่บนตัวผม เสียงหายใจหอบของมันดังอยู่ข้างหูของผม ไอ้กันต์มันคงเหนื่อยจากเกมกามเมื่อครู่เป็นอย่างมาก ลิ้นของมันก็ยังโลมเลียอยู่ตามใบหูของผม
“อือ...อือ...พอแล้ว...อิ...”
“ขอต่ออีกรอบนะครับคนเก่ง...ครั้งนี้พี่จะทำค่อยๆ นะครับ น้องขิงจะได้ไม่เจ็บ”
“อิ....อิ...อื๋อ....ปล่อยกูเถอะ..พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว...อย่าทรมานกูเลย”
ผมพยายามบอกห้ามมันแต่ไอ้กันต์เองมันก็ไม่ฟัง มันเริ่มเกมส์ของมันต่ออีกรอบโดยที่ครั้งนี้ผมไม่ดิ้นอีกต่อไปแล้ว มันทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยจนทำอะไรไม่ไหวไปหมดแล้วนั้นเอง
หลังจากที่ไอ้กันต์มันเสร็จอีกรอบมันก็มาไขกุญแจปล่อยให้ผมเป็นอิสระ แต่ผมก็นอนคว่ำหน้าอยู่อย่างนั้น มันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ผมรู้สึกว่าน้ำของไอ้กันต็มันจะไหลย้อนออกมาจากก้นของผมเต็มไปหมด ผมนอนอยู่อย่างนั้นจนไอ้กันต์มันอาบน้ำเสร็จแล้วมันก็ออกมากอดผม ผิวเย็นๆ ของมันถูกตัวผมทำให้ผมสะดุ้ง
“ไหวหรือเปล่าครับน้องขิง”
“.................”
ผมนอนนิ่งไม่ตอบคำถามของมัน ไอ้กันต์มันคงเข้าใจว่าผมไม่มีแรงจะโต้ตอบกับมัน มันเลยลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้ามาใส่แล้วออกนอกห้องไป สักพักก็ไอ้กันต์มันก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกรอบ ผมจึงพยายามขยับตัวเองเพื่อหาผ้ามาคลุมร่างกายเอาไว้ ผมต้องกัดฟันเอาไว้เพราะความเจ็บปวดนั้นเอง แม้จะเคยมีอะไรกับไอ้กันต์มาหลายครั้งแล้วแต่ร่างกายของผมมันก็ยังไม่คุ้นชินเสียทีและครั้งนี้ไอ้กันต์มันก็เล่นผมเสียแรงจนผมระบมไปหมดแล้ว
ไอ้กันต์มันมาจับเนื้อตัวผมอีกครั้งแล้วยิ้มๆ ผมหวังว่ามันคงจะไม่ทำอะไรผมอีกรอบนะไม่งั้นผมตายแน่
“อย่ามายุ่งกับกู....”
ผมพยายามพูดกับมัน แต่กว่าที่จะพูดออกมาได้แต่ล่ะคำมันก็แสนลำบาก ไอ้กันต์มันก็ยิ้มอีกครั้งยิ้มที่ผมไม่เคยรู้สึกชอบเลย มันเหมือนยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากจิตใจ มันเป็นเพียงหน้ากากที่ไอ้กันต์สวมเอาไว้ตลอดเวลานั้นเอง แล้วมันก็ลุกไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็คตามตัวของผม แล้วก็เช็ดคราบน้ำที่มันถิ้งเอาไว้ด้วย ก่อนที่มันจะปล่อยให้ผมหลับไป
ผมตื่นมาอีกรอบตอนบ่ายความรู้สึกเจ็บลดน้อยลงไปมากคงเป็นเพราะยาที่ไอ้กันต์บังคับให้ผมกินก่อนที่จะหลับนั้นเอง ผมมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นมีใครอยู่ ผมจึงลุกไปอาบน้ำ พออกมาอีกครั้งก็พบกับถุงเสื้อผ้าและผู้ชายคนหนึ่ง
“นายบอกว่าให้คุณใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไปก่อน ตอนเย็นนายจะพาไปเลือกซื้อให้ใหม่”
พอพูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรเลย ผมเดินไปหยิบของในถุงออกมามันเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงสามส่วนสีขาว ป้ายราคาของมันยังติดเอาไว้อยู่เลย แต่พอผมดูราคาที่ป้ายของมันแล้วผมแทบไม่กล้าใส่ แค่เสื้อกับกางเกงรวมกันแล้วมันมากกว่าคาใช้จ่ายที่ผมเคยใช่เกือบเดือนแน่ะ แล้วยังมีกางเกงในอีกตัวรวมแล้วก็หลายบาทอยู่
ผมหยิบค้นจนลงไปถึงข้างล่างก็มีโน้ตติดเอาไว้ว่า นี่เป็นคำขอโทษจากไอ้กันต์ที่มันรุนแรงกับผมเมื่อเช้านี่ มันบอกให้ผมใส่ไว้รอมันกลับมา แล้วตอนเย็นมันจะพาออกไปกินข้าวแล้วก็เลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่
ตอนแรกผมคิดจะไม่ใช้เสื้อผ้าของมันแต่พอผมเห็นสถาพเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดมากองไว้ในตะกร้าแล้วผมก็ต้องจำใจใส่เสื้อผ้าที่ไอ้กันต์จัดหามาให้ หลังจากที่แต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกไปนอกห้องนอนออกไป ก็พบว่ามีลูกน้องของไอ้กันต์อยู่ด้านนอกอีกสองคนแต่สองคนนี้ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“คุณจะไปไหนครับ”
ทันที ทีผมก้าวเท้าพ้นมาจากห้องลูกน้องของไอ้กันต์ก็เดินมาดักผมไว้ แล้วตั้งคำถามกับผม ผมมองหน้าเขา แต่เขากับนิ่งเฉยราวกับเป็นหุ่นยนต์
“จะออกไปหาอะไรกินหน่อย...แค่ปากซอยทางเข้านี่แหละ”
“แต่นายสั่งว่าถ้าคุณต้องการอะไรก็ให้บอกพวกผม พวกผมจะจัดมาให้”
“ไม่เป็นไร ผมออกไปหาอะไรกินได้เอง ผมไม่รบกวนพวกคุณหรอก”
“ไม่ได้ครับ...ถ้าอย่างนั้นพวกผมจะเดือดร้อน”
“แต่...”
ผมมองหน้าลูกน้องของไอ้กันต์อีกรอบความอดทนของผมใกล้จะหมดลงแล้ว แค่ผมจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกแค่นิดเดียวทำไม มันถึงเรื่องมากขนาดนี่ เมื่อก่อนผมจะไหนมาไหนก็ได้ ผมมีอิสระทุกอย่าง แล้วนี่ไอ้กันต์มันเป็นใครมันถึงได้จำกัดสิทธิของผมขนาดนี่
“แต่ผมไปแป๊บเดียวเอง...ไม่ได้หรือไง นายพวกคุณไม่รู้หรอกว่าผมออกไปถ้าพวกคุณไม่บอก”
“ไม่ได้จริงๆ ครับ ถ้าขืนคุณหายไปอีก พวกผมจะต้องโดนเหมือนพวกชุดก่อนแน่นอนครับ”
ผมมองสีหน้าลำบากใจของลูกน้องไอ้กันต์ แล้วผมก็สงสาร พวกเขาคงไม่อยากบังคับผมหรอก แต่พวกเขาทำตามคำสั่งของไอ้กันต์นั้นเอง แล้วเขายังพูดเรื่องลูกน้องชุดก่อน คงหมายถึงชุดที่เคยดูแลผมเมื่อครั้งที่แล้วนี่เอง แต่พวกนั้นโดนอะไรนะ ว่าแล้วมาครั้งนี้ถึงไม่เห็นหน้าสักคน
“พวกนั้นโดนอะไรล่ะ..?”
“ผมบอกไม่ได้ครับ แต่คุณอย่าออกไปเลยนะครับ ผมขอร้อง”
“อะไรกันออกไปแค่แป๊บเดียวไม่ได้หรือไง ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ตามผมไปก็ได้ แค่ออกไปหาอะไรกินกันตายแค่นี่ก็ไม่ได้”
สุดท้ายพวกเขาก็ยอมครับโดยที่มีคนคอยเดินตามผมมาคนหนึ่ง ผมออกไปหาอะไรกินที่หน้าปากซอย เดินไปก็เจ็บไปพอขากับเลยเรียกรถแล้วนั่งเข้ามาแทน จนนายคนที่ตามผมมาเรียกรถตามผมแทบไม่ทัน
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าตอนขาไปมาก เพราะว่าผมได้แกล้งพวกลูกน้องของไอ้กันต์ที่คอยเดินตามผมจนคนเขามองไปตลอดทาง แถมเขายังทำให้ผมต้องอึดอัดใจอีกด้วย แต่พอผมเขามาในบ้านอารมณ์ที่ดีๆ เมื่อกี้ก็หายไปหมดเมื่อต้องกลับมาพบว่ามีคนมาคอยผมอยู่แล้ว
“ไปไหนมาครับ หายเจ็บแล้วเหรอถึงออกไปข้างนอกได้”
เสียงของไอ้กันต์นั้นเองที่ทักทายผม ผมหันไปมองไอ้กันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาท่าทางอารมณ์ดี ผิดกับลูกน้องของมันที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ใกล้ๆ มัน หวังว่าผมคงไม่ทำให้พวกเขาลำบากนะ
“ไปหาอะไรกินนิดหน่อย มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ กูไม่หนีไปไหนหรอกน่า ส่วนไอ้เรื่องเจ็บนะมันจิ๊บๆ กูพักหน่อยเดียวก็หายแล้ว มึงไม่ต้องมาถาม”
“ครับ...ไหนดูซิได้อะไรมากินบ้าง”
ไอ้กันต์มันมองหน้าผมแล้วมันก็ลุกขึ้นมาหาผมแล้วแย่งถุงขนมที่อยู่ในมือของผมไปค้นหาของกินอย่างหน้าตาเฉย ผมจึงเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับมัน พอมันกินขนมของผมจนเกือบหมดแล้วมันก็หยุดกินแล้วหันไปสั่งลูกน้องของมัน
“ชัยไปหยิบของที่จะให้คุณขิงมาซิ”
“ครับ...นาย”
นายชัย หรือคนที่คุยกับผมเมื่อเช้านี้ไงครับ ก็เดินหายไปสักพักก็กลับมา พร้อมกับถุงกระดาษพิมพ์สีสันสวยงามสองสามใบ เอามาวางไว้ตรงหน้าผม
“นี่มันอะไรไอ้กันต์”
“ก็ของเล็กน้อยที่พี่ซื้อให้ไงครับ ตอบแทนที่น้องขิงยอมตามใจพี่เมื่อคืนกับเช้านี้”
“ใครตามใจมึง มึงขืนใจกูตั้งหาก”
“ก็เหมือนกันแหละครับ น้องขิงลองเปิดดูนะครับว่าถูกใจหรือเปล่า”
ผมก้มลงเปิดดูในถุงก็พบว่าข้างในมีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องแล้วก็พวกเครื่องใช้ส่วนตัวอีกหลายชิ้น
“อะไรกัน...ของกูก็มีอยู่แล้วมึงจะซื้อมาอีกทำไม”
“ก็พี่อยากซื้อให้ไงครับ ไม่ชอบเหรอ รุ่นนี้คนขายบอกว่ารุ่นใหม่สุดเลย”
ผมเก็บของทุกอย่างลงใส่ถุงตามเดิม แต่อย่าคิดนะครับว่าผมจะคืนให้มันหรือว่าผมไม่เอา ผมเอาครับเรื่องอะไรจะคืนให้มันไป สิ่งของที่มันให้ผมมามันก็คือน้ำพักน้ำแรงที่ผมลงไป
“แล้วนี้เช็คเงินสดน้องขิงไปเบิกใช้ได้เลยนะครับ แล้วพี่จะจ่ายเงินให้ใช้เป็นอาทิตย์ไป ถ้าเกิดไม่พอก็เบิกกับชัยได้”
ไอ้กันต์มันยื่นเช็คให้ผม ผมจึงรับมาดู มันเป็นเงินถึงห้าหมื่น เงินส่วนนี้ผมคงแบ่งส่งกลับไปให้ทางบ้านส่วนหนึ่งแล้วส่วนหนึ่งผมคงเก็บเอาไว้ เพื่อวันไหนผมตกอับอีกผมจะได้มีเงินใช้ไม่ขัดสนจนต้องมาทำอะไรอย่างนี้อีก....
โพลล์
หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55 (อ่าน 669230 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก