หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[KimGeeHu]

เฟค เริ่มจาเลวอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่ไหวๆ เฮ้อๆ

[oiruop]

ค้างมากมาย 

[boworange]

  เดี้ยวจะขอผู้คุมบอร์ดออกรางวัลเพิ่มเพื่อโหวตให้กับไอ้เฟค..

. รางวัลพระเอกยอดเลวแห่งปี 

ยกให้มันไปเลยเต็ม ๆ 100   

รีบมาต่่อนะคะค้างอย่างแรง 

[SungMinKRu]

     อยากจะถีบยอดหน้าอีเชี้ยเฟคมาก เลวได้อีก 

[kataiyai]

เฟคอธิบายด่วน

โดนสหบาทาหลายตอนแล้วนะ

[fullmoonny]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย อิเฟคแกช่วยทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยได้มั๊ย
สงสารบีมอ่ะ T-T 

[aofaof]

ต่อด่วนนนนนนนนน 

[Phing]

ไอ้คุณพี่เฟคมีเหตุผลรึเปล่าที่ทำแบบนั้น
รึว่าแค่อารมณ์มันพาไปแค่นั้น

สงสารบีมที่สุด หาใหม่เถอะ

[boworange]

  ยังไม่มา...หายไปไหนคะมาต่อให้หนูหน่อยคะ 
  จากที่อ่านมาหลายความคิดเหตุ...จึงพบว่าถ้าไอ้เฟคหลงเข้ามาในบอร์ด...
    :m29:สงสัยพี่แกจะโดนฝ่าพระบาทประชาทัศน์จนตายแน่เลย เพราะมีแต่คนอยากโดดขาคู่ใส่หน้าพี่แก.   

    สงสัยต้องหาพระเอกให้ใหม่แล้วนะคะ....เพราะพระเอกเก่าโดน  จนตายไปแล้ว. 

[konjingjai]

การที่เราจะรักใครสักคนนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากเย็นเหลือเกิน  การที่คนสองคนที่ความเป็นอยู่นั้นแตกต่างกันมาเจอกันมีความผูกพัน...นั้นเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์  แต่การที่จะทำให้เขารักเราตอบกลับมานั้นมันยากเย็นยิ่งกว่า  โดยเฉพาะคนที่เขามีเจ้าของอยู่แล้ว......

  ผมจ้องมองเงาจางๆ  ของตัวเองบนกระจกรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนไปอย่างช้า  ผ่านสองข้างทางที่เหล่าชีวิตทั้งหลายกำลังดำเนินไปตามเส้นทางของตัวเอง   ตัวรถวิ่ง ออกจากความวุ่นวายภายในกรุงเทพ  เมืองที่ผมได้เจอกับเขา   ผมจ้องมองลงไปที่เงาที่สะท้อนอยู่บนกระจก  จ้องมองลงไปในแววตาหวั่นไหวเหมือนที่กำลังจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่างในชีวิต  ผมหันหน้ามองมาอีกข้างหนึ่ง  บนเบาะที่นั่งข้างๆ  ผมมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ  ผมมองใบหน้าที่หล่อเหล่าผิวพันธ์ที่ผุดผ่องอย่างที่คนมีอันจะกินมีกัน  จมูกที่โด่งปากที่เชิดขึ้นทางคนเอาแต่ใจ  หน้าอกของเขาขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอแสดงว่าเขากำลังหลับอยู่ อยู่นั้นเอง

ความคิดที่กำลังสับสน....มันกำลังตีกันจนยุ่ง

ความจริงผมไม่น่าจะไปพบเขาเลย...ชะตากรรมมันคงเล่นตลกกับผมที่ทำให้ผมได้พบเจอกับเขา..ทำให้ผมได้ผูกพันกับเขาจนทำให้ผมรักเขา..เข้าไปแล้ว   แต่ผมไม่สามารถจะแสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้  เพียงเพราะว่า..เขา...มีเจ้าของอยู่แล้วและที่สำคัญเขาเองก็รักคนของเขามาก...มันมากจนไม่มีใครสามารถแทรกเข้าไปได้

รถทัวร์วิ่งไปเรื่อย...มันคงไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายของมันเหมือนกับผมที่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด  เพื่ออนาคตของตัวเองและครอบครัวของผมเอง

ผมมีน้องที่ต้องดูแลอีกถึง  4  คน   การที่เป็นพี่คนโตทำให้ผมต้องดิ้นรนมาตั้งแต่เล็ก  ทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมายแค่ชาวไร่ธรรมดาเท่านั้นเอง  ดังนั้นผมจึงออกจากบ้านไปอยู่กับน้าที่มีฐานะทางการเงินที่ดีกว้าทางบ้านของผมเพื่อเรียนหนังสือเพราะทางบ้านผมส่งพวกผมเรียนทั้งหมดไม่ไหว  น้าผมจึงรับผมไปอยู่ด้วย...ทุกอย่างกำลังไปได้ดี..ถ้า..มันไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน

ผมต้องออกจากบ้านของน้าไปโดยที่มีเหตุที่ทำให้มันต้องเป็นอย่างนั้นและมันคงเป็นชะตากรรมที่ทำให้ผมต้องไปเจอกับเขา 

ผมไปขออาศัยอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งที่ผมรู้จักที่โรงเรียนและขอให้มันหางานให้ผม  เพราะถึงอย่างไงผมก็ต้องมีเงินใช้กินอยู่  เงินที่ติดตัวมาก็มีน้อยเหลือเกิน   และมันก็เสนองานที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อนในชีวิต...อาชีพเด็กขายน้ำ...ขายเรือนร่างให้กับคนอื่น   การที่ไม่มีเงินในกระเป๋ามันทำให้คนอย่างผมไม่อาจจะปฎิเสธงานที่เพื่อนแนะนำให้ได้แม้ในใจจะหวั่นไหวและกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

เขาเป็นแขกคนแรกของผม  ผมถูกอ๊อฟออกจากร้านที่ผมทำงานเป็นวันแรก  ในใจผมนึกหวั่นไปต่างๆ  นาๆ    เขาเองไม่ได้เป็นคนที่อ๊อฟผมออกไปหรอกครับแต่เป็นเพื่อนของเขาที่เป็นคนจัดการทั้งหมด  เขาเองก็ดูไม่คอยเต็มใจเท่าไรเมื่อตอนที่เห็นหน้าผมครั้งแรก    แต่ก็คงขัดเพื่อนของเขาไม่ได้   เขาคงรู้จากอาการของผมที่สั่นไปทั้งตัวของผมว่านี้เป็นครั้งแรกในอาชีพสายนี้ของผม  เขาเองก็ค่อยเป็นค่อยไปกับผม  แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากผมยังเจ็บและอึดอัด  แต่จะให้เลิกกลางทางผมก็ทำไม่ได้  ค่ากินค่าอยู่ของผมและยังจะทางบ้านอีกล่ะ

การทำงานครั้งแรกของผมเสร็จสิ้นจากนั้นไม่นานพร้อมกับเงินครึ่งหมื่นมันมากกว่าที่ผมควรจะได้รับ  ผมไม่รู้หรอกว่าหลังจากเสร็จงานแขกจะไปส่งหรือเปล่าแต่เขาก็ไปส่งผมครับ....

แรงสัมผัสจากคนที่นั่งข้างๆ  ผม      ริมฝีปากร้อนๆ  ของเขามากระทบถูกแก้มเย็นๆ  ของผมจนผมตกใจหันไปมองหน้าของเขาที่กำลังยิ้มทะเล้นให้ผม   ยิ้มที่ทำให้ผมยอมไว้ใจให้เขาเป็นคนจูงมือของผมให้ลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง....หลังจากผมกลับมาจากการออกไปรับแขกครั้งแรก  ผมก็ป่วยไม่สบายอยู่หลายวันจนวันที่ผมเกือบหายดีเพื่อนคนที่ผมไปขออาศัยอยู่ด้วยและเป็นคนที่พาผมไปทำงานที่นั้นก็พา  เขามาหาผม....

เขามาพร้อมขอเสนอที่แปลกๆ  แต่ด้วยความบีบคั้นของสิ่งแวดล้อมตัวผม  ผมก็ยอมรับข้อเสนอบ้าๆ  นั้น   ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไรจากผม  เขายื่นข้อเสนอว่าให้ผมไปอยู่กับเขาและเลิกงานนี้เสีย  แล้วเขาจะเลี้ยงดูผมอย่างดี...ผมรับข้อเสนอ..นั้นก่อนที่จะรู้ว่าผมตัดสินใจผิดไปแล้วในเวลาต่อมา....

เมื่อเห็นเพียงรอยยิ้มนั้นผมก็ใจอ่อนลงไปคำต่อว่าก็กลืนหายลงไปในคอ

“กำลังคิดเรื่องอะไรครับคนเก่งดูซิหน้ายุ่งเชียว”

ผมส่ายหัวให้เขา  แต่มันคงไม่สามารถตอบอะไรเขาได้  ผมจึงพูดไปว่า

“เปล่าครับ..ไม่ได้คิดอะไร..เออ..คุณเฟคนอนต่อเถอะครับอีกไม่นานคงใกล้ถึงแล้วครับ”

ผมคาดเดาเอาจากสองข้างทางที่มองเห็นว่าคงใกล้ถึงจุดหมายของการเดินทางในครั้งนี้แล้ว แทนที่เขาจะเอนตัวลงนอนอย่างที่ผมบอกเขากลับเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของผมไว้  แล้วจ้องมองมาที่ผม   แววตาที่จริงจังไม่ได้ล้อเล่นอย่างเมื่อสักครู่

“พี่บอกแล้วไงครับว่าอย่าเรียกว่าคุณอีก   ให้เรียกว่าพี่เฟคไงครับ”๐

“แต่...”

“ไม่มีแต่ถ้าต่อไปนี้พี่ได้ยินว่าบอสเรียกพี่ว่าคุณอีก  พี่จะจูบ...บอสเป็นการลงโทษนะครับ”

ผมพยักหน้าช้าๆ แม้ว่าใจจริงผมนะไม่อยากทำตามอย่างที่เขาบอกเลย   ผมไม่กล้าที่จะเอาตัวเองไปตีเสมอเขาหรอกครับ   เขาคนที่ช่วยเหลือผมตอนที่ผมกำลังหมดหนทาง  ผมยังจำได้ตอนที่เขาไปส่งผมที่ห้องครั้งแรกที่ห้องของเพื่อนของผม  ผมให้เขาส่งแค่เพียงทางเข้าเท่านั้นเพราะรถมันไม่สามารถเข้าไปได้  เพราะความจริงแล้วมันคล้ายสลัมดีๆ  นั้นเอง  เขามองหน้าผมนิดหนึ่ง  แววตาที่ผมเห็นในวันนั้นมันเหมือนกับตอนนี้

เขาพูดเพียงแต่ว่า....รอเขาก่อนเดี๋ยวเขาจะมารับผมไปอยู่ด้วย....ผมได้แต่เพียงฟังผ่านๆ  ไม่ได้สนใจใส่ใจอะไร  ใครจะไปนึกว่าคนที่รู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงจะมาเอาเราไปอยู่ด้วย   

แต่...เขากลับทำจริง...เขาช่วยดึงผมขึ้นมาจากความมืดมิดจนได้

“ครับ..”

รอยยิ้มที่แสดงอาการพึงพอใจของคนที่ได้ชัยชนะที่แม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้พอใจ  ผมอยู่กับเขาจนเริ่มเรียนรู้ว่าผมควรจะทำอะไรให้เขารู้สึกพอใจ  แม้มันจะเล็กน้อยเพราะว่าเวลาของเขาไม่ได้เป็นของผมคนเดียว  แต่ยังเป็นของคนอื่นด้วย  และที่สำคัญเขาคนนั้นก็มาก่อนผมเสียด้วย

“ดีแล้วคนเก่ง”

เขาเอามือลูบหัวของผมก่อนที่จะชวนผมคุยเรื่องทางบ้านว่าที่บ้านผมทำงานอะไร  เป็นอยู่อย่างไง   นี่เป็นการเดินทางกลับบ้านของผมครั้งแรกหลังจากไม่ได้กลับมานานแสนนาน..และที่สำคัญผมไม่ได้กลับมาเพียงคนเดียว

เพียงเขารู้ว่าผมจะกลับบ้านที่สระบุรีเขาก็ขอตามมาด้วยและนิสัยที่เอาแต่ใจตัวเองเขาก็ตามมาด้วยจนได้แม้ว่าผมจะปฏิเสธอย่างไงก็ตาม  แม้เขาจะต้องนั่งรถทัวร์มาเขาก็ยอม

กว่าจะถึงบ้านของผมก็ใช้เวลาไปเยอะครับเพราะต้องต่อรถเข้ามาอีกต่อหนึ่งกว่าจะถึงอำเภอที่ผมอยู่  แต่เขาก็ไม่บ่นเลยแม้แต่นิด  แม้ว่าบางช่วงถนนจะเป็นหลุมเป็นบ่อจนรถกระแทกไปมาเขาก็ไม่บ่น  ได้แต่พูดคุยเหย่เหย้าผมแทน

พอมาถึงจุดหมายผมก็โทรกลับไปที่บ้านเพื่อให้น้องชายคนที่ต่อจากผมออกมารับอีกต่อหนึ่ง  ตอนนี้น้องชายคนนี้ของผมก็เรียนอยู่ ม.4แล้วครับและเงินที่ได้เรียนก็มาจากเขานั้นแหละครับ  เขาส่งทั้งผมและน้องๆ  ของผมเรียนไปด้วยและอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเขาก็จะส่งผมไปเรียนที่เชียงใหม่  แต่เป็นเพราะอะไรนั้นผมก็พอรู้อยู่บ้าง  ก็คงเป็นเพราะคนอีกคนของเขานั้นแหละ   ดูเขาจะรักคนของเขามาก  เวลาอยู่กับผมเขาเองก็ชอบเล่าเรื่องของคนของเขาให้ผมฟังตลอดจนบางครั้งผมก็อดอิจฉาเขาคนนั้นไม่ได้  แต่ผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าที่ผมได้อยู่กับเขาตอนนี้ก็เป็นเพราะความสงสารไม่ใช้ความรัก  ถึงเขาไม่พูดผมก็พอรู้ครับ

ผมรอสักพักเดียวรถมอเตอร์ไซค์รุ่นใหม่เอี่ยมแม้แต่ป้ายทะเบียนก็ยังไม่มีก็มาจอดเทียบต่อหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนดีใจของน้องชายผม

“พี่บอส..คิดถึงจังเลย”

น้องชายของผมลงจากรถแล้วเข้ามากอดผมแน่น

“พี่ก็คิดถึงเราบิว....แล้วทางบ้านเป็นไงบ้างสบายดีกันหรือเปล่า   แล้วนี่ไปเอารถใครมาขับเนี่ย”

ยังไม่ทันที่น้องผมจะตอบอะไร   เขาก็เดินมายืนข้างๆ  ผม   พอน้องของผมเห็นเขา  น้องของผมก็ยกมือไหว้ทันที  เหมือนกับว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ

“พี่เฟคสวัสดีครับ  ทำไมครั้งนี้มาพร้อมพี่บอสได้ล่ะครับ”

ยิ่งฟังก็ยิ่งงงว่าทั้งสองคนทักกันเหมือนสนิทสนมกัน  ทั้งๆ  ที่ผมเพิ่งพาเขามาบ้านผมครั้งแรกผมหันไปมองเขาทันที..ทันที่จะได้เห็นว่าเขาขยิบตาห้ามไม่ให้น้องชายของผมพูดอะไรไปมากกว่านี้  แต่..

“ไม่ต้อง

ไปหรอกครับพี่บอส...พี่เฟคเขาเคยมาบ้านเราตั้งหลายครั้งแล้วล่ะครับ”

มันช้าไปเสียแล้ว  น้องชายของผมพูดออกมาเสียก่อนที่เขาจะห้ามทัน  แปลว่าเขาเองเคยมาบ้านของผมและรู้จักสนิทสนมกับคนทางบ้านของผมอยู่แล้ว  เมื่อเขาห้ามน้องชายของผมไม่ได้แล้ว  เขาจึงเลี่ยงไปพูดว่า

“พี่ว่าไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะครับบอส  พี่ร้อนแล้วอยากอาบน้ำ”

“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละพี่บอส  พ่อกับแม่กำลังรอพี่สองคนอยู่”

“อืม...ไปก็ไป  เอาไว้ไปคุยกันที่บ้านก็ได้

ผมขึ้นรถไป มารู้สึกตัวอีกครั้งรถก็จอดลงหน้าบ้านหลังหนึ่งแค่เพียงดูว่ามันเพิ่งจะสร้างเสร็จใหม่

“บ้านใครนะบิว...ไม่พาพี่กลับบ้านล่ะ  ไหนบอกว่าพ่อกับแม่รอพี่อยู่ไง”

ผมถามน้องชายของผมด้วยความแปลกใจว่าบิวมันจะพาผมมาที่นี่ทำไมกันถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้กลับมาบ้านหลายเดือนแต่ผมก็จำได้ว่าบ้านของตัวเองหลังไหน

“เออ..พี่บอส...ก็นี่แหละบ้านของเรา”

ผมหันไปมองหน้าน้องชายของผมก่อนที่ผมจะหันไปมองพี่เฟคที่ยืนยิ้มด้วยสีหน้าภูมิใจ  ผมพอเข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไงนี่ก็คงเป็นฝีมือของพี่เฟคอีกตามเคย

“อ่า...บอสอย่าทำหน้าอย่างนั้นซิครับ  พี่แค่อยากให้บอสกับครอบครัวของบอสอยู่อย่างมีความสุขไงครับ  แล้วบอสจะได้ตั้งใจเรียนแล้วจบมาทำงานหาเลี้ยงพ่อกับแม่ได้เร็วๆ  ไงครับ”

“แต่พี่เฟคนี่มันมากไปแล้วนะครับ...แล้วพี่รู้จักบ้านของผมได้อย่างไงกัน”

เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้ม..ยิ้มที่ผมรู้ว่าต่อให้ถามอย่างไงเขาก็จะไม่ยอมตอบอะไรผมเด็ดขาด

[kokikung]

ไอ้เฟคต้องการอะไร งงวะ
อยากอ่านพาท บืม TT
น่าจะมีให้โหวตพระเอกยอดแย่แห่งปีจะส่งชื่อไอ้เฟคไปเลย
แต่พาทบอส น่าสงสารแต่ นะคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเดินได้
ความผิดทั้งหมดคือไอ้เฟค คนเดว

[TanyaPuech]

   เบื่อเฟค

ไม่อยากรับรู้เรื่องของมัน

อยากรับรู้เรื่องของบีมกับคนใหม่

แต่เฟคทำเหมือนรักบอสเหมือนกัน 

เกลียดการนอกใจ  ปัญหานี้ยือเยื้อเกินไปแล้วนะคนเขียน

[lucifel]

อยากบอกถึงรู้ก็ไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้น ไม่มองเฟคมันดีขึ้นมาเลย เลวแบบไหนเลวแบบนั้น  เกลียดอย่างแรงผู้ชายคนนี้  รับไม่ได้  ไปให้ความหวังคนอื่นขนาดนี้
จริงจังชัดๆ ถ้างั้นที่ผ่านมาบีมเป็นอะไร  การกระทำครั้งนี้  ไม่ใช่ข้ออ้างทั้งสิ้น ที่จะเลี้ยงดูใครซักคน ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็บอกดิ  แค่ดูแลไม่ใช่ให้อยู่ด้วยแล้วมีอะไรกัน
มันเห็นแก่ตัวมากกว่าเป็นคนดี ทำแบบนี้บอกได้แค่ว่า เลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว   

[kitty]

 :angry2:เฟคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ

[HISY]

คิดจะอุปถัมภ์เด็ก
แล้วลูกบีมฉันล่ะเอาไปไว้ไหนห๊าาา 

[silverspoon]

เอ่อ

กลายเป็นเฟคไปทำร้ายคนอีกคนเพิ่ม  นั่นก็คือน้อง บอส ผู้ซึ่งตอนแรกกะจะขายร่างกายอย่างเดียว แต่ไปรับเลี้ยงเค้า ไปดูและเค้าอย่างดี คนนะ จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง ไม่ใช่สิ่งของที่ทำนุบำรุงไปแล้วมันจะเฉยๆ

จะช่วยเหลือคนทำไมไม่ให้การศึกษา ให้ทุนการศึกษาเค้าแบบต่อเนื่อง หรือให้น้องชายน้องเค้าด้วยก็ได้ถ้าแบบเป็นคนดีประเสริฐจริงๆ ส่วนพ่อแม่เค้าก็ให้ดิ้นรนทำมาหากินเอาเองดิ (ในเรื่องไม่ได้บอกว่าพิการ) จบแล้วรับมาทำงานด้วย แค่นี้ก็พอมั้ง นี้ออกแนวแนบชิดสนิทเชื้อ เดี๋ยวยุบีมให้เลี้ยงผัวเก็บไว้บ้างดีกว่า เก๋ๆ

[fuku]

แล้วไงช่วยน้องเค้านายก็เป็นคนดี
แต่ก็เป็นคนรักที่ชั่วเกินจะทน
นอกใจคนที่ตัวเองบอกว่ารักที่สุด จะเก็บมันไว้ทำไม
รักมันไม่พอหรอก เพราะไม่ซื่อสัตย์ แถมไม่บริสุทธิืใจกันเห็นๆ

[myd3ar]

ก็มนทำตัวเองแหละเนอะ เฟคเนี่ย

ช่วยคนวิธีอื่นก็ได้มั้ง

[boworange]

  อ้าวจะบอกว่าเป็นเพราะสงสารแล้วต้องเลี้ยงดูเหรอ?.....อย่างนี้คนจนมีกว่าครึ่งประเทศ..ไอ้เฟคมันไม่ต้องเลี้ยงดูทุกคนเลยเหรอ..มันเป็นเหตุพลของคนเลวมักได้มากกว่า...ยังงี้ต้องบอกบีมว่าหาแฟนใหม่ง่ายกว่า...ผู้ชายเส็งเค็งอย่างไอ้เฟค มันต้อง

==เจ็บแล้วจำคือคน  เจ็บแล้วทนคือควาย  เจ็บแล้วตายคือควายไม่อดทน==
  :angry2:ไอ้เลวเฟค.....ไปตายซะ 
  น้องบีม....เดี้ยวเค้าหาแฟนใหม่ให้อย่าไปทนมัน
 

[Ak@tsuKII]

ไม่อยากรับรู้เรื่องของไอเฟคมันจะทำอะไรก่อนหน้าช่างหัวมัน ยิ่งเกลียดมันมากกว่าเดิมอีกแหวะการกระทำมัน ยิ่งเห็นว่ามันทำแบบไหนให้บอสยิ่งอยากจะอ้วกรดหน้ามัน แหม พูดเพราะครับอย่างโน่นพี่อย่างนี้ ถ้าไม่พูดจะจูบฟังแล้วยิ่งอยากจะสำรอก ผิดหวังกะตอนนี้นิดหน่อยเพราะคนเขียนมาต่อทั้งที่ ต้องมาอ่านเรื่องชั่วๆของมัน รมณ์เสีย สาปส่งมันแหมมีบอสอยู่แล้วมึงก็ไม่ต้องมาสะเออะยุ่งกะบีมเลย เพราะไอเฟคทำให้ไม่ชอบบอสไปด้วยถึงจะมาแนวชีวิตปากกัดตีนถีบก็เถอะ  อยากเห็นบีมควงคนใหม่เอาให้ไอเฟคอกแตกอย่าได้มีความสุขเลย 

[Ryze]

จะผูกให้กลับมาคืนดีกับบีมยังไงนั่น?

ถ้าเราเป็นบีม เหตุผลจะดีแค่ไหนที่ไปมีคนอื่นก็ตัดหางปล่อยวัดดีกว่า

 

[Ak@tsuKII]

เหมือนจะดูดีนะช่วยคนโดยการนอกใจแฟน แท้จริงมึงมันเลวมากต่างหาก ไอเฟค เลี้ยงไว้บำเรอมึงแค่นั่นแหละอย่าเอาเรื่องความสงสารมาอ้างเพราะถ้าสงสารจริงมึงต้องแค่สนับสนุนทุนแค่นั้น  แต่นี่ทำร้ายบีมชัดๆมึงรักยังงี้เหรอที่ว่ารักบีม คนอ่านปรี๊ดแตก ฮึ่ย

[pooinfinity]

ถ้าเราเป็นบีมเหรอ เราจะยืนส่งให้เค้าไปด้วยรอยยิ้มหล่ะ
แต่รับรองว่า เมื่อเฟคจากไปจากเรา เค้าจะต้องคิดถึงเราจนวันตาย
และเสียใจ เสียดายที่สุดในชีวิต

[♠DekDoy♠]

อ่านแล้วเพลียกะไอ่เลวนี่จริงๆ

[Still_14OC]

เหตุผลมักง่ายของผู้ชายเลวๆ

[sirikanda28]

รู้สึกว่าเฟคจะเป็นที่รัก
ของคนเหลือเกิน เราจึง
มอบ ให้กับเฟคด้วย
ความจริงใจ

[maytarapat]

บีมอย่าไปยอมเชื่อมันนะ
มันรักใครหลายคน ก็เท่ากับมันหลายใจ
มันหลายใจ ก็เท่ากับมันไม่รักเรานะ
บีมห้ามใจอ่อนนะ
ปล่อยให้มันไปอยู่กับเด็กอุปถัมภ์มันนั่นแหละ

ไอ้พี่เฟค แมร่ง!  ! ! เฟคสมชื่อ 

[atblueann]

เลวมาก เลวมาย เลวไร้ขอบเขต เลวไม่มีที่สิ้นสุด เกลียดมากจริงๆ

[noochristin]

ก่อนอื่นต้องบอกว่า "ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและสนุกๆแบบนี้ที่เอามาให้อ่าน"
เป็นคนหนึ่งที่ติดตามอ่านแต่ไม่ได้เข้ามาบ่อยมากนัก วันนี้มีโอกาสได้เข้า เห็นมาเขียนมาเยอะมากกว่าจะตามอ่านได้ทันแทบตายทีเดียว...สนุกมาก ขอเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะครับ...
คุณสามารถเขียนเรื่องของเฟค บีม ขิง กันต์ บอส และอีกหลายๆคน ออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก ที่ผมคิดอย่างนี้ก็เพราะคำว่า "มนุษย์" มีทั้งด้านดีและไม่ดีปะปนกันไป และ "มนุษย์" ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองกันทั้งนั้นไม่มากก็น้อย ผมชอบนะครับ และบาดอารมณ์ดี ผมจะติดตามต่อว่า คุณจะประคองเรื่องราวความรักระหว่าง เฟค กับ บีม ต่อไปอย่างไร เพราะเท่าที่ผมอ่านมานี้เรียกได้ว่าเป็น "จุดไคลแม็กซ์" ของเรื่องแล้ว และถ้าผมเป็น บีม ผมจะเดินออกมาจากความเจ็บปวดที่เจอ...แต่ถ้าเป็น เฟค (ที่คนเกลียดทั้งกระทู้ 555) ผมจะทำทุกอย่างให้ บีมกลับมา ถ้าเฟครักบึมนะครับ... 

[sayhi11]

เกลียด เฟค หว่ะ...
ทำยังงัยก็ดูไม่ดีขึ้นเลย
สงสารบิว