หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[Dee^daY]

กลัวเมีย..

[kyoya11]

รอจ้า^^

[konjingjai]

หลังจากที่ผมยกกล่องที่ใส่ของ  ของผมกล่องสุดท้ายเข้าห้องเสร็จผมก็ล้มตัวนอนลงกับพื้นห้องนั้นแหละด้วยความเหนื่อยและเพลีย   เพราะเมื่อคืนผมก็ได้หลับไปนิดเดียวเอง  ไม่นับตอนที่ผมสลบไปนะ  และผมก็ยังเจ็บแผลที่หน้าผากของผมด้วยถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่มันก็เจ็บเพราะว่ามันคงอักเสบนั้นเอง   ผมเองก็มัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่จนลืมเรื่องแผลที่หน้าผากตัวเองไปเสียสนิท  แต่พอทุกอย่างเสร็จแล้วมันก็แสดงอาการทันที

ผมนอนแผ่กลางมือกางขาออกสุดๆ   ปล่อยให้ผมที่เกิดจากพัดลมที่ติดอยู่กับฝาเพดานเป่าผ่านพัดพาความร้อนออกจากตัวไปจนเกือบจะหลับลงไปอีกรอบ  แต่ผมก็ฝืนใจตัวเองเอาไว้  ผมลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งหลังจากนอนจนหายเหนื่อยและเหงื่อที่ตัวเริ่มแห้งแล้ว   ผมเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดดูว่าตอนนี้ผมเหลือเงินอีกเท่าไร

แล้วก็พบว่ามันเหลืออีกไม่เท่าไรหลังจากที่ผมจ่ายเงินค่าห้องใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว  แต่มันก็ยังพอที่ผมจะใช้จ่ายไปได้อีกสองสามอาทิตย์ถ้าใช้อย่างประหยัดสุดๆ   มันก็คงจะพอดีที่ผมจะหางานทำได้ ส่วนเรื่องเรียนผมคงต้องหยุดเรียนไปก่อนเพื่อที่จะหลบหน้าไอ้กันต์  เพราะผมเชื่ออยู่ลึกๆ  ในใจว่าไอ้กันต์มันจะต้องไปตามหาผมที่มหา’ลัยแน่ๆ

รุ่งเช้าผมออกไปหางานตั้งแต่เช้า  จนกระทั้งเย็นๆ  ผมจึงได้งานมา  และงานที่ได้มันก็เป็นงานที่คนที่ยังเรียนไม่จบส่วนมากจะทำ  มันก็คือพนักงานขายที่อยู่ในร้านไก่ทอดที่มีสัญลักษณ์เป็นผู้ชายอ้วนๆ  ยืนอยู่หน้าร้านนั้นแหละ    ตอนที่ผมไปสมัครงาน  ผู้จัดการร้านเขาก็ไม่อยากรับผมไว้หรอก   แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากร้านผู้จัดการเขาก็เรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะได้รับข้อเสนอให้ทำงานกับเขา

และนั้นก็ทำให้ผมได้มีชีวิตรอดจนกระทั้งวันนี้   ตอนนี้ผมก็หนีจากไอ้กันต์มาได้เกือบเดือนแล้ว   ไอ้ปิงมันก็โทรมาตามให้ผมไปเรียนบ้างเพราะมันใกล้สอบเข้ามาทุกที  และมันยังถามผมอีกว่าผมไปก่อเรื่องอะไรไว้หรือเปล่าเพราะมีคนไปถามหาผมกับพวกมันหลายครั้งแล้ว   แต่มันก็ไม่ได้บอกอะไรพวกนั้นไป   ถ้าผมเดาไม่ผิดคงเป็นคนของไอ้กันต์นั้นแหละที่ไปตามหาผมกับเพื่อนๆ

“พี่ขิงค่ะ...ยืนคิดอะไรอยู่ไก่จะไหม้แล้วนะค่ะ   เดี๋ยวพี่นนท์ก็มาบ่นอีกหรอก”

เสียงเรียกของแนนทำให้ผมหันไปยิ้มให้กับน้องเขา    แนนเป็นคนที่น่ารักครับและทำงานเก่งมาก   และผมก็ได้แนนนี้แหละที่คอยช่วยสอนงานให้กับผม   ส่วนพี่นนท์นั้นก็คือผู้จัดการร้านนั้นเอง  แต่ไม่รู้ทำไม  พี่เขาจะคอยมาจับผิดอยู่เรื่อยๆ  ก็ไม่รู้เหมือนกัน  จนคนอื่นๆ  ในร้านพากันแซวว่าผมคงไปเดินเหยียบหางพี่เขาไว้  พี่เขาเลยจู้จี้กับผมมากกว่าพนักงานในร้านคนอื่นๆ

“ไม่ได้คิดอะไรเลยแนน   พี่กำลังทอดอยู่เห็นไหม  แล้วมั่วแต่มาว่าพี่  ดูไก่แนนซิไหม้แล้ว”

“อ๊าย...ตายจริงๆ     ด้วย  แย่แล้ว  พี่ขิงมาช่วยแนนหน่อยซิ   มั่วแต่หัวเราะอยู่นั้นแหละ”

“อ้าว..มาเหวี่ยงพี่อีก    มาพี่ช่วย  แนนไปยืนห่างๆ  ไป  เดี๋ยวน้ำมันจะกระเด็นใส่”

ผมเข้าไปช่วยแนนยกไก่ขึ้นจากน้ำมันที่กำลังเดือด  แล้วไล่แนนให้ไปยืนห่างๆ   ผมกลัวว่าน้ำมันในเตาจะกระเด็นไปใส่น้องเขา

“อ้าว...อ้าว...สองคนนั้นนะทำอะไรกันอยู่   นี่ลูกค้ารออยู่เยอะนะครับ  อย่ามัวแต่เล่นกันอยู่ซิ”

พี่นนท์เดินเข้ามาที่หลังร้านพอดี  ที่ผมกำลังช่วยแนนตักไก่อยู่   แล้วเห็นว่าผมกำลังหัวเราะแนนไม่เลิก ส่วนแนนก็หน้ายุ่งที่ผมไปหัวเราะเขา   พี่นนท์เลยเข้าใจว่าผมสองคนเล่นกันอยู่ไม่ตั้งใจทำงาน

“ครับ...พี่นนท์”

แล้วพี่นนท์ก็หายออกไปจากหน้าร้าน   พอพี่นนท์ออกไป  ผมกับแนนก็มองหน้ากันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย  แล้วก็พากันหัวเราะ

“เห็นไหม  แนนบอกพี่ขิงแล้ว  ว่าจะโดนบ่น”

“อ้าว..มาโทษพี่ได้ไงล่ะ   นี่ความผิดของแนนทั้งหมดเลยนะ”

แต่ก่อนที่แนนจะถียงอะไรผมกลับมาประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

“เร็วๆ  กันหน่อยครับลูกค้ามายืนรอกันนานแล้ว”

หลังจากที่พี่นนท์แกเปิดประตูเข้ามาแล้ว  พอพูดจบพี่แกก็หายออกไปอีก

“อะไรว่ะ  นี่...ก็เร่งให้สุดขีดแล้วยังจะบ่นอะไรอีก”

ผมเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาบ้าง  ผมก็ทำงานให้พี่เขาเต็มที่แล้ว  หรือว่าผมจะเล่นกับแนนมากเกินไปก็คงไม่ใช่  มันก็ต้องมีกันบ้างที่เราจะคุยกับเพื่อนพนักงานด้วยกัน

“ไม่เอาน่า...พี่ขิง  อย่าเพิ่งโมโหนะ  เขาว่าคนที่อารมณ์เสียบ่อยๆ  จะแก่เร็วนะ”

“เหรอ...ถึงว่าพี่นนท์แกถึงดูแก่กว่าอายุจริงไปมาก”

แล้วผมกับแนนก็พากันหัวเราะ  แต่ครั้งนี้เอาแบบเบาๆ  ก็แล้วกันเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก  แนนนี่ช่างหาเรื่องมาทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น  ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเหวี่ยงใส่พี่นนท์คืนไปแล้ว  แต่มาช่วงหลังๆ  นี่ผมรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์เย็นขึ้นเยอะ   และการทำงานก็ผ่านไปด้วยดีอีกวันและวันนี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่  เพราะว่าเงินเดือนออก  ผมจะได้มีเงินกินข้าวเสียที   กินแต่ม่าม่า  มาหลายวันแล้ว

“พี่ขิง...วันนี้เงินเดือนออกจะรีบไปไหนหรือเปล่าค่ะ”

เสียงของแนนถามผมตอนที่ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋าอยู่  ผมหันไปมองแนนด้วยความสงสัยที่อยู่ดีๆ  แนนก็มาถามผมอย่างนี้  ผมคิดคำตอบอยู่สักพักก่อนที่จะตอบแนนไปว่า

“ไม่ได้รีบไปไหนครับ”

“งั้นก็ดีเลย   ไปกินข้าวกันไหมค่ะ  ตั้งแต่พี่ขิงเข้ามาทำงานยังไม่ได้เลี้ยงต้อนรับเลย  พี่คนอื่นๆ  ส่งให้แนนมาเจรจากับพี่ค่ะ  ถ้าพี่ตกลงก็ไปกันได้เลยค่ะ”

“ไปก็ไปซิ...”

ผมรีบตอบรับแนนไป  เพราะถึงอย่างไงกลับไปที่ห้องก็คงไม่มีอะไรทำ  และอีกอย่างงานนี้ฟรี  ใครไม่ไปก็โง่แล้ว

“งั้นเราก็ไปกันเลยค่ะ  พี่คนอื่นๆ  รออยู่หน้าร้านแล้ว”

ตกลงแล้วพวกเราทั้งหมดก็พากันไปกินอาหารเล็กๆ  แห่งหนึ่ง.ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของพวกเราเท่าไร  และที่สำคัญมันทั้งอร่อยและถูกอย่างไม่น่าเชื่อ  โดยมีพี่คนหนึ่งเคยมา  และรู้จักกับเจ้าของร้านเลยได้ส่วนลดอีกด้วย

บรรยากาศในงานดูเป็นกันเองสบายๆ  จนกระทั้งพี่นนท์เข้ามาเพิ่มทำให้บรรยากาศที่ดูสบายๆ  ในตอนแรกกลับเงียบกริบพอมาถึงพี่นนท์ก็เลือกมานั่งข้างๆ  ผม 

เมื่อพี่นนท์เห็นว่าคนในกลุ่มพากันเงียบจะพูดคุยก็คุยกันเบาๆ  พี่นนท์เลยพูดขึ้นมาว่า

“ทุกคนตามสบายไม่ต้องเกรงใจที่นี่ทุกคนเท่าเทียมกันหมดไม่มีหัวหน้าไม่มีลูกน้อง  มาขิงชนกับพี่หน่อย”

แล้วพี่นนท์ก็ยกแก้วขึ้นมาชนกับผม  เอา...เอาอย่างงั้นก็ได้ว่ะ  ผมจึงยกแก้วชนกับพี่นนท์  เมื่อคนอื่นๆ  เห็นว่าพี่นนท์ดูเป็นกันเองขึ้นบรรยากาศเลยกลับมาเหมือนเดิม  ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่นนท์เวลาเมาแล้วโก๊ะมาก  ไอ้มาดดุๆ  ที่เห็นเวลาที่อยู่ในร้านนั้นหายไปหมด

และที่สำคัญเวลาเมาแล้วตาของพี่นนท์ดูหวานจนผมต้องมนต์สะกด

แต่พลันสายตาของผมก็มองข้ามพี่นนท์ไปที่ผู้ชายสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน  เพราะหนึ่งในนั้นผมรู้จักและรู้จักดีเสียด้วย  ก็พี่เฟคนะซิครับ  พี่เฟคกำลังเดินมากับเด็กผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งและอาการที่สองคนนั้นทำด้วยกันมันไม่ใช้คนที่รู้จักกันธรรมด่เสียด้วย 

พอพี่เฟคเดินเข้ามาในร้านพนักงานในร้านก็พาพี่เฟคไปนั่งอยู่ด้านในสุด  พอพี่เฟคนั่งลงเราก็หันไปมองรอบๆ  ร้าน  ผมแทบหลบไม่ทัน  ถ้าพี่เฟคเห็นผมเข้ามันอาจจะเป็นเรื่องก็ได้  พี่เฟคอาจจะเอาเรื่องที่พี่เขาเจอผมไปเล่าให้ไอ้กันต์ฟังก็ได้  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ  ผมก็แย่ซิ

“เป็นอะไรไปครับน้องขิง  เหมือนหลบใครอยู่”

“เปล่าครับพี่นนท์  มาครับชนแก้วครับพี่นนท์”

หลังจากนั้นผมก็ลืมเรื่องของพี่เฟคไปเลย  พอผมเห็นพี่เฟคอีกครั้งพี่เฟคก็เดินออกไปจากร้านเสียแล้วพร้อมกับเด็กผู้ชายคนนั้น   พี่เฟคเดินไปส่งน้องคนนั้นขึ้นแท็กซี่ไป  แต่ก่อนที่น้องคนนั้นจะขึ้นรถไปก็มีการหอมแก้มกันด้วย  ผมยิ่งมั่นใจมากๆ  ว่าต้องไม่ใช้คนรู้จักกันธรรมดาแน่ๆ  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมนี่น่า...ผมจึงเลิกให้ความสนใจพี่เฟคเพียงแค่นั้น

หลังจากที่ทุกคนอิ่มกันหมดแล้วพี่นนท์ก็เป็นคนจ่ายเงินทั้งหมดเพียงคนเดียว  ก่อนที่จะมีการไปต่อที่อื่นอีก  มีเพื่อนๆ  ผู้หญิงขอตัวกลับก่อนรวมถึงแนนด้วย  จึงเหลือคนที่จะไปต่ออีแค่สี่  ห้าคนเท่านั้น  พี่นนท์พาไปที่เธคที่พี่นนท์ไปประจำ  ผมก็เพิ่งรู้ว่าอันที่จริงพี่นนท์แกใจดีมากๆ  ไม่ได้ดุอย่างที่อยู่ในร้าย  พี่นนท์บอกว่าเวลางานคือเวลางาน  เราเป็นหัวหน้ากับลูกน้อง  แต่เวลานอกเวลางานเราเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกัน

พวกเราอยู่กันจนเธคเลิกนั้นแหละครับ  เพื่อนคนอื่นๆ  ก็แยกย้ายกันที่หน้าเธคนั้นแหละ  ทุกคนสถาพพอๆ  กันเมาจนแทบยืนไม่ไหว ตอนนี้เหลือแต่ผมกับพี่นนท์เท่านั้น  พี่นนท์เกาะคอผมแน่นคงกลัวล้มนะครับ

“พี่นนท์ครับกลับกันเถอะครับดึกแล้วให้ผมไปส่งที่ห้องหรือเปล่า”

“กลับก็กลับ...แต่ขิงไปส่งพี่หน่อยนะพี่กลับไม่ไหวแล้ว”

“ครับ..ได้   แล้วห้องพี่นนท์อยู่ที่ไหนล่ะครับผมจะได้ไปส่งถูก”

ผมถามพี่นนท์ก่อนที่จะไปเรียกรถมาแล้วผมก็ไปส่งพี่นนท์ที่ห้องของพี่เขา  ระหว่างทางพี่นนท์ก็เอาหัวมาหนุนที่ตักของผม  แล้วหัวของแกก็ถูไถไปมาที่น้องชายของผม   จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ  ขึ้นมาน้องชายของผมค่อยๆ  ขยายตัวขึ้น  ผมกลัวว่าพี่นนท์จะรู้ว่าผมนะกำลังเกิดอารมณ์เพียงแค่ถูกหัวของพี่นนท์ถูไถไปมา

“ขิง...ช่วยพี่หน่อยได้ไหม  พี่เหงานะ”

อยู่ดีๆ  พี่นนท์ก็ลุกขึ้นมานั่งอาการเมาที่ผมเห็นตอนแรก  หายไปหมดแล้ว  พี่นนท์เอามือมาลูบบริเวณที่น้องชายของผมอยู่  แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพี่นนท์ต้องการให้ผมช่วยอะไร  พี่นนท์เอาปากมาประกบกับปากของผม  โดยที่ไม่อายคนขับรถเลย  ส่วนผมนั่งนิงปล่อยให้พี่นนท์จัดการไป

จนแท็กซี่พาเราสองคนมาถึงคอนโดของพี่นนท์   พี่นนท์ก็ไม่รอช้ารีบพาผมขึ้นไปห้องทันที  ส่วนผมเองก็เดินตามพี่นนท์ไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด   ไม่รู้ด้วยอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมทำอย่างนั้น...มันคงเป็นด้วยที่ผมเมาและก็ถูกปลุกอารมณ์ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในรถนั้นแหละ 

[Eternal luv]

 

[ever-never]

หื๊อ ???

[ever-never]

หื๊อ ???

[love2y]

ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้อ่ะ แอบรับไม่ได้อ่ะ~~~ -*-

[kitty]

 

[#9]

ไหงเป็นแบบนี้ไปได้

 :pig4:ครับ

[n2]

เฟคจะเห็นขิงหรือเปล่านะ
กันต์จะได้ตามขิงเจอซะที

[~MeiMeiZ@~]

อร๊ายยยยย อิพี่เฟค ไปตามเฮียมาจับน้องขิงกลับบ้านที
หนีออกมาเจ้ไม่ว่านะคะ แต่จะไปมีอะไรกะคนอื่นเนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
 

[Irendell]

กันต์ที่รักมารับเมียตัวแกด่วนนนนนนนนน
เฟคแกทำอะไรอีก

สรุปแ้ล้วไอ้เพื่อนสองตัวนี้มันจะเลวทั้งคู่เลยใช่มั้ยยย
แต่อย่าด่วนตัดสินไป อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด
ชอบขิง ขอบอกๆ ><

[aehJTS]

  เกิดไรขึ้นอะ นี่มันคือไรเหรอ เราอ่านอะไรผิดปะเนี่ย
แล้วไอพี่นนท์อะไรเนี่ยมันเป็นลุกหรือรับวะเนี่ย

แล้วที่ช็อคอีกเรื่องไปพี่เฟคมันหิ้วใครมากินข้าว

  คะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะอย่าหายไปนานนะเพราะมันค้างแบบสุด ๆ เลยคะ

[ordkrub]

ขิงมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ต้องสั่งสอนหนักๆนะ

[BaII]

อ๊าาาา รอเฮียกันต์

[BaII]

อ๊าาาา รอเฮียกันต์

[Ottomechan]

ทำไมมันไม่ต่อเนื่อง

ยังค้างงงง

และงง

[NY_JK]

 :a5:ค้าง ใครที่เฟคพาไปร้านอาหาร
และพี่เป็นรุกหรือรับ ค้างแบบไม่ไหวจะเคลียร์

[lovevva]

มันเกิดอะไรขึ้นไม่เข้าใจทำไมถึงเป็นแบบนี้

[nunamicky]

ซะงั๊นอ่ะขิง
ไอ้พี่กันต์รู้เข้าเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก
 

[BExBOY]

เห?

 
(อย่าหายไปนานน้า กำลังงงTTOTT)

[kun]

ค้างอย่างแรงงงงงงง

[august_may]

กันต์พาขิงกลับบ้านด่วน แล้วเฟคอีก อะไรยังไง รอตอนหน้าค่ะ

[yayee2]

กลัวขิงจะมีงานเข้าอะดิคราวนี้อ่ะ เฟคจะเห็นขิงรึเปล่าน้า
อืม...อิพี่นนท์นี่ความจริงคงจะเหล่ๆขิงอยู่อะดิ แล้วคืนนี้จะมีอะไรในกอไผ่ป่ะ

[bbyuqin]

ถ้ากันต์จับได้นี่ ขิงเละแน่...

ส่วนพี่เฟค ไปกะใครล่ะนั่น...แอบมีกิ๊กเหรอเนี่ย

[kyoya11]

อารายหว่า
พี่กันต์เก็บขิงด่วน!!

[ChiOln]

ขิงไม่เท่า ไอ้พี่เฟคพาใครไปกินข้าว

[konjingjai]

ผมเดินไปนั่งข้างๆ  เตียงที่ตอนนี้มีพี่นนท์นอนคว่ำหน้าอยู่และมีเพียงผ้าผืนเล็กๆ   ปกปิดอยู่แค่เพียงเอวลงมา  หลังจากที่ผมกับพี่นนท์มีอะไรกันแล้ว

 “พี่นนท์ผมกลับก่อนนะครับ...แล้วเจอกันพรุ่งนี้ร้านนะครับ”

ผมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของพี่นนท์  ตอนแรกพี่นนท์ก็อือ..ออ   อยู่ในลำคอ  พี่นนท์คงทั้งเมาและก็เหนื่อยจากกิจกรรมที่ผ่านมาเมื่อครู่ด้วย  ก่อนที่พี่นนท์จะพลิกตัวแล้วยิ้มกับผม

“ครับ...แล้วเจอกันที่ร้าน”

แล้วพี่นนท์ก็ใช้แขนของเขามาตวัดที่คอของผมเพื่อที่จะโน้มตัวผมลงไปจูบกับพี่เขาอีกรอบ  มันเนินนานมากจนผมคิดว่าถ้ามันยังไม่หยุดเอาไว้ตอนนี้  มันคงมีการเพิ่มรอบเป็นแน่  และมันก็คงไม่ดีกับผมนั้นแหละเพราะพรุ่งนี้ผมยังต้องไปทำงานอีก ผมต้องตัดใจจาดสิ่งที่เย้ายวนนี้  ผมจึงถอนปากออกมา

“พี่นนท์ครับพอเถอะครับ  เดี๋ยวผมไม่ได้กลับห้องกันพอดี  ถ้าไปทำงานสายเดี๋ยวก็โดนผู้จัดการร้านดุนะครับ”

“ฮึ..ฮึ...เดี๋ยวพี่จัดการให้เอาป่าวผู้จัดการคนนั้นนะ...”

พี่นนท์ยื่นมือมาบีบจมูกของผม

“ไม่ดีกว่าครับ.....ถ้าไปจัดการผู้จัดการคนนั้นแล้วผมคงเสียใจแย่เลยครับ”

“เรานี่มันปากหวานจริงๆ  เลยนะ   กลับก็ได้ครับ  หรืออยากนอนค้างที่ห้องพี่ก็ได้นะ”

“ไม่ล่ะครับ  ผมไม่อยากรีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสือผ้าครับ  ถ้าไปร้านด้วยชุดเดิมคงโดนเพื่อนล้อเป็นแน่ครับ”

“ใครจะกล้าล้อขิง...ถ้าใครกล้ามาบอกพี่   พี่จะจัดการให้”

“โอ๊ย....ไม่เป็นไรครับพี่นนท์   ผมไปก่อนนะครับ....”

แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องของพี่นนท์ด้วยความสบายตัวแล้วก็สบายใจ  ผมเองก็ไม่คิดเลยว่าเรื่องของผมกับพี่นนท์จะมาจบกันที่บนเตียง  เห็นๆ  ว่าพี่นนท์ดูจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไร  เห็นเจอกันกี่ครั้งผมจะต้องโดนบ่นโดนต่อว่าเสมอ  ผมเองยังงงเลย

ผมเดินผิวปากด้วยความสบายใจลงมาจากคอนโดของพี่นนท์จะว่าไปที่นี่ก็หรูชะมัดใกล้กับรถไฟฟ้านิดเดียวเอง  แต่ดึกขนาดนี้แล้วคงต้องแท็กซี่อย่างเดียวแล้ว  ดีนะที่พี่นนท์ให้ค่าแท็กซี่มาด้วย   ดีชะมัดได้ทั้งตัวได้ทั้งเงิน

พอผมลงมาถึงชั้นล่างผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผม    และผมคงจะเลี่ยงหรือหลบมันไม่ได้อีกครั้ง

แค่เพียงผมเปิดประตูของคอนโดเพื่อที่จะเดินออกไปเรียกรถที่หน้าคอนโดเท่านั้นก็มีผู้ชายเดินเข้ามาประกบผมทั้งซ้าย ขวา  และหนึ่งในนั้นผมก็รู้จักดีเสียด้วย   นายชาตินั้นเอง   และพอผมมองตรงไปที่ลานจอดรถหน้าคอนโดผมก็เห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่พร้อมกับมีเงาของใครที่คุณก็คงรู้จักดี  อยู่ในรถด้วย  ผมคงไม่ต้องแปลกใจใช่ไหมที่ไอ้กันต์มันตามผมเจอจนได้หลังจากผมพยายามหนีมันมาได้เป็นเดือน   ต้องเป็นเพราะพี่เฟคแน่ๆ   

มันน่าเจ็บใจชะมัด  พี่เฟคมันต้องเห็นผมในร้านแน่ๆ  แล้วมันคงโทรไปบอกกับเพื่อนของมันแน่ๆ

“คุณขิงครับ   นาย..รออยู่ในรถครับ”

ผมมองหาทางที่จะวิ่งหนี...ผมไม่อยากถูกต้อนกลับไปสู่ไอ้กรงทองอะไรนั้นอีก   แต่ดูเหมือนว่านายชัยก็รู้ทันความคิดของผมเหมือนกัน

“นายรอคุณขิงนานแล้วครับ...อย่าคิดหนีไปไหนอีกเลยครับ”

แล้วผมก็ถูกต้อนเข้าไปในรถที่มีไอ้เฟคนั่งรอผมอยู่   ผมแทบร้องไห้ตอนที่เจอมันอีกครั้ง  แต่ไม่ใช้เพราะดีใจหรอกนะ  ผมกลัวว่าครั้งนี้ผมจะโดนอะไรอีก  ครั้งที่แล้วหัวแตก  ครั้งนี้ผมอาจจะไม่มีลมหายใจอยู่จนถึงตอนเช้านะซิ

ผมขึ้นรถไปนั่งข้างๆ   ไอ้กันต์ก่อนที่นายชาติจะปิดประตูรถให้ผม  แล้วเขาก็กลับไปประจำหน้าที่คนขับ  ส่วนผู้ชายอีกคนที่มากับนายชาติวิ่งไปขึ้นรถอีกคัน  แล้วรถทั้งสองคันก็วิ่งตามกันออกมาจากคอนโดของพี่นนท์

“กลับบ้านกันได้แล้วนะครับคนเก่ง”

ไอ้กันต์มันพูดกับผม  น้ำเสียงของมันแสดงถึงอารมณ์ที่มันกลั้นเอาไว้แทบไม่อยู่

“ไม่กลับ...กูไม่กลับ   กูไม่ได้เป็นเชี๊ยอะไรกับมึงไอ้กันต์   จอดรถกูจะกลับห้องกู”

ไอ้กันต์หันมามองหน้าผม  ครั้งนี้หน้ากากของผู้ดีของมันแตกออกแล้ว   หน้าตามันดูหน้ากลัวมาก

“เหรอ...ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม...งั้นพี่ขอรื้อฟื้นความทรงจำหน่อยนะว่าเราเป็นอะไรกัน   เพื่อว่าบางที   ขิงจะได้จำได้   มันคงห่างหายไปนานซินะ”

ไอ้กันต์มันขยับมาใกล้ผมมากขึ้น  ผมเองก็ขยับหนีมันไปจนติดประตูรถ  และผมก็พยายามจะเปิดมัน  ไม่รู้ล่ะ  ผมกระโดดหนีมันถึงผมจะเจ็บหรือจะตายผมก็ไม่สนแล้วตอนนี้  ขืนผมยังอยู่บนรถ  มันก็คงไม่ต่างอะไรกัน  แต่ประตูรถมันก็เปิดไม่ได้อย่างที่ผมต้องการ

“มึงถอยไปเลยนะไอ้กันต์...ปล่อยกู”

ผมร้องด่า  ทั้งดิ้นร้นเพื่อที่จะหนีมัน  แต่ผมก็เสียเปรียบมันอยู่  เพราะตอนนี้ไอ้กันต์มันขึ้นมาค่อมอยู่บนตัวของผมเรียบร้อยแล้ว  ผมจะดิ้นหนีหรือพลิกตัวหนีก็ไม่ได้  เพราะความแคบของรถนั้นเอง

“ปล่อยกู...ไอ้สัด...อือ..อือ.อ๋อยกู๋....”

ตอนนี้ผมถูกไอ้กันต์มันเอาเสื้อของมันมาอุดปากของผมเอาไว้เพื่อที่จะไม่ให้ผมร้องเสียงดัง   ส่วนมือของผมก็โดนล็อคไว้ทั้งสองข้าง   ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวดเร็วจนตัวผมเองก็ตั้งรับไม่ทัน   กางเกงของผมถูกมันแกะและกระชากออกจนตอนนี้ข้างล่างของผมไม่มีอะไรปกปิดอยู่แม้แต่นิดเดียว

“ปล่อยกู๋..”

ผมร้องด่ามันถึงมันไม่เป็นคำพูดมันก็ไม่เป็นไร  แต่ขอให้ผมได้ระบายมันออกมาบ้าง   แต่ไอ้กันต์มันกับไม่สนใจผม  แม้แต่ตอนที่ผมเอามือของผมไปทุบที่กลางหลังของมัน  ไอ้กันต์มันก็เฉยๆ  มันมั่วแต่ปลุกอารมณ์ของผมอยู่มันเอามือของมันมาลูบไปตามเนื้อตัวของผม   ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมันมากๆ

จนสุดท้ายผมก็ใช้เล็บของผมข่วนไปที่หลังของมันเพื่อให้มันเจ็บมันจะได้ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ  ไอ้กันต์มันสะดุ้งนิดนึงตอนที่ผมข่วนหลังของมัน

“เล่นอย่างนี้ใช่ไหม”

แล้วมันก็ต่อยเข้ามาที่ท้องของผมจนผมรู้สึกจุกไปหมดทั้งตัว  มือตีนไอ้กันต์มันยิ่งเบาๆ  อยู่ที่ไหน  แค่มันต่อยผมมาแค่คร้งเดียวก็เล่นเอาผมพูดไปออกไปหลายนาทีเลย

“ชอบอย่างนี้ใช่ไหมขิง....นายชาติขับรถไปหาที่เงียบหน่อย  ผมจะสั่งสอนให้ใครบางคนรู้สึกเสียบ้าง”

ไอ้กันต์มันหันไปสั่งลูกน้องของมัน  และเพียงไม่นานรถก็จอดสนิทแล้วเสียงเปิดและปิดประตูรถก็ดังขึ้น   ตอนนี้ในรถจึงเหลือเพียงผมและไอ้กันต์สองคนเท่านั้น  ผมเองก็ไม่รู้ว่านายชาติเอารถมาจอดที่ไหน  แต่ที่แน่ๆ  มันมืดมาก

“ที่นี้ก็เหลือเราเพียงสองคนแล้ว   ขิงจะได้รู้เสียทีว่าเราเป็นอะไรกัน”

ไอ้กันต์มันพูดจบมันก็ดันน้องชายของมันเข้ามาในตัวผมอย่างเร็วจนผมรู้สึกเจ็บไปหมด   ผมต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาให้มันได้ยิน 

ถึงแม้ว่าผมจะเคยมีอะไรกับมันมาหลายครั้งแล้ว  แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน  เมื่อจิตใจผมไม่ยอมให้มัน  ร่างกายของผมก็เป็นไปด้วย  มันต่อต้านไอ้กันต์เต็มที่

“อย่าเกร็งซิขิง...มันจะเจ็บรู้ไหม...”

“อือ...อือออออออออออ..อฮือออ..”

ผมได้แต่ร้องอยู่ในคอ เพราะยังมีเสื้อของมันอุดอยู่ที่ปาก ผมรู้สึกอึดอัดไปหมด  ไอ้กันต์มันก็พยายามดันน้องชายของมันเข้ามาในตัวผมจนกระทั้งมันเข้ามาจนหมดนั้นแหละมันจึงพักหายใจ

“เจอกันเป็นเดือนฟิตขึ้นนะเนี๊ย”

มันพูดขึ้นมาก่อนที่มันจะเริ่มขยับเอวของมันจากเบาๆ  เป็นแรงขึ้นเรื่อยๆ  ตามอารมณ์ของมัน  แม้ว่าตอนนี้ไอ้กันต์มันจะเอาเสื้อของมันที่อุดปากของผมออกแล้ว ผมก็ได้แต่กัดฟันแน่นไม่ร้องไม่ส่งเสียงอะไรออกมาให้มันได้ยินแม้แต่น้อย   ผมนอนนิ่งๆ  ปล่อยให้มันทำอะไรก็ทำไป 

ไอ้กันต์เองมันก็พยายามจะจูบปากของผม   แต่ผมหันหน้าหนีมันพร้อมแม้มปากแน่นเพื่อที่จะไม่ให้มันจูบปากของผมได้  เมื่อมันจูบปากของผมไม่ได้  มันก็แรงกระแทกเอวลงมาอีกจนผมเผลอร้องออกมา  และนั้นมันก็เป็นโอกาสที่ไอ้กันต์รอคอย  มันประกบปากของผมทันที่ก่อนที่มันจะส่งลิ้นของมันเข้ามาในปากของผม

“อือ..อือออ  โอย...ยยยยยยยยยยย”

ผมใช้มือของผมดันหน้าของมันให้ออกจากหน้าของผมแต่ผมยิ่งดันไอ้กันต์มันก็ยิ่งดูดแรงขึ้นแล้วมันก็เอามือของมันมาจับมือของผมออกจากหน้าของมัน  มันยังจูบปากของผมอยู่อย่างนั้นจนมันพอใจ

“เป็นไงบ้างขิง  พอจะจำได้หรือยังว่ารสชาติมันเป็นอย่างไงบ้าง”

ผมไม่ตอบมันมันก็ยิ้มอย่างที่ผู้มีชัย  หลังจากนั้นผมกับมันก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกมีเพียงแต่เสียงของเนื้อที่กระทบกันเท่านั้นที่ดังอยู่เสียงของมันช่างน่ารังเกียจที่สุดในความคิดของผม

มันทำอยู่อีกสิบกว่านาทีมันก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนกระทั้งมันเสร็จ  มันก็เอามือของมันมารูดน้องชายของผมบ้าง

“ไม่ต้องมายุ่งกับกูปล่อยกูไอ้สัด   เสร็จแล้วก็ถอยไป  เอาของมึงออกจากตัวกูด้วย”

ผมผลักหน้าอกมัน  แต่เหมือนว่ามันจะอารมณ์ดีแล้วหลังจากที่มันได้สุขสมใจของมันแล้ว  มันไม่ว่าอะไรผมที่ผมไปทำอย่างนั้นกับมันมันกลับหัวเราะแทน

“น่า...พี่ไม่อยากเอาเปรียบขิงนี่ครับ  ให้พี่ช่วยดีกว่า  หรือว่าน้ำหมดไปแล้ว  พี่เห็นนะว่าหายขึ้นไปตั้งนาน   รู้ไหมว่าพี่รอขิงนานแค่ไหน  พี่เกือบจะเดินขึ้นไปตามขิงอยู่แล้ว”

“ก็เรื่องของมึงซิ   กูไม่อยากรู้...ลุกขึ้นไปปปปเลย....หนักมานอนทับอยู่ได้”

ไอ้กันต์มันหัวเราะอีกครั้งก่อนที่มันจะหาเสื้อผ้าของมันมาใส่   ส่วนผมก็ลุกขึ้นนั่งปาก  ผมมีความรู้สึกว่าน้ำของไอ้กันต์ที่ค้างอยู่ในตัวของผมมันไหลย้อนกลับออกมา   ไอ้กันต์มันคงเห็นผมทำหน้าประหลาดแล้วก็เอามือดันก้นของตัวเองไว้  มันจึงถามผม

“ขิงเป็นอะไร..เจ็บเหรอ”

ผมส่ายหน้าให้มัน

“น้ำของมึงอ่ะ”

“อ๋อ....”

แล้วไอ้กันต์มันก็หาผ้ามาให้ผม   แล้วผมก็แต่งตัวบ้าง    เวลาผ่านไปสักพักนายชาติก็เดินกลับมาในรถ   แล้วรถก็เคลื่อนที่ออกจากบริเวณรั้นทันที   ผมนี่แทบไม่กล้ามองหน้านายชาติเลยเพราะความเขินแล้วไหนจะยังกลิ่นคาวและเหงื่ออีกที่คละคุ้งไปทั้งรถ

“เป็นไรไปขิง  เขินนายชาติเหรอ  ไม่เป็นไรหรอกเรื่องธรรมดานะ”

ไอ้กันต์มันไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาโอบที่ไหล่ของผมด้วยผมก็พยายามแกะมือของมันออก  แต่มันก็ไม่หลุด  แม้ว่าผมจะดิ้นและขยับไปจนชิดมุมของรถ  ไอ้กันต์มันก็ยังขยับตามผมมา   ถ้ามีใครมาเห็นตอนนี้คงตลกพิลึกรถก็ใหญ่แต่คนในรถพากันไปนั่งเบียดอยู่ที่มุม

“บอกทางไปห้องซินายชาติจะได้ไปส่งเราถูก”

นี่.....ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมที่มันบอกว่าเรา   ผมหวังว่ามันคงไม่ตามผมกลับไปที่ห้องอีกนะ  ผมมองหน้ามันแล้วผมก็รู้คำตอบอยู่บนใบหน้านั้น

[Eternal luv]

 :z13:ฉึกๆ

[yayee2]

น้องขิง ยังไง้ยังไง ก็หนีพี่กันต์ไม่พ้นหรอกจ้า
ดังนั้น ไม่ต้องหนี ลุกขึ้นมาหันหน้าเข้าหาพี่กันต์เลย คุยกัน ตกลงกัน ว่าจะเอายังไงดีกว่าไหม