หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[kitty]

 :m25:อยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[#9]

ยังไงก็หนีไม่พ้นสินะ

[♠♥♦♣]

  เหนื่อยใจ

[august_may]

ขิงหนีไม่รอด หึหึ ถ้างั้นก็คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยน่าจะดีกว่าเนอะ ว่าแต่กันต์ถูกใจขิงหรือว่าอะไร ยังไม่เลิกจากจับขิงอีก

[bowbeauty]

โอวววววววววววววววววววว

อย่าหนีไปเล๊ยยย หนีไปก็ตามเจออยู่ดี555+

แต่ถ้าไม่หนีก็ไม่ได้อ่านของดี

ว๊ะฮ่าฮ่า,,,

[nunamicky]

ลักษณะไม่น่าจะรักกันได้เลยคู่นี้
รึว่าเป็น S&M

[bbyuqin]

ยิ่งหนียิ่งเจ็บอ่า...

กันต์นี่ออกแนวจิตเล็กเหมือนกันนะเนี่ย...หุหุ

[MARCHMALLOW]

จะสมน่าดีมั้ยเนี่ย -______-'
ทำตัวเองเเท้ๆเลยขิง 555 พี่กันต์กลับมาเเว๊วว
ขิงเสร็จเเน่ เหอๆๆ 

[aehJTS]

พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลย
1ชั่วโมงก่อนขิงไปฟันชาวบ้านเค้า
อีก 1 ชั่วโมงถัดมาขิงโดนฟัน

  คะ

[ordkrub]

กันต์มันยังไม่เลิกซาดิสต์อีกนะ  ชักสงสารขิง(บ้าง)แล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้มันจะเลวสุดๆก็ตาม

[yeyong]

หนีไม่พ้น
แถมเจ็บตัวและเจ็บใจอีกต่างหาก
ไม่รู้จะสงสารหรือสะใจกับขิงดี

[naiin]

กับดักหัวใจตรงไหนหว่า นรกในหัวใจล่ะสิมากกว่า

[n2]

ขิงเจ็บตัวอีกแล้ว

[kun]

ยิ่งหนียิ่งเจ็บ

งานนี้ลุ้นต่อไปจะเริ่มหวานกันเมื่อไร

อยากเห้นฉากหวานๆๆอีกอ่ะ อิอิ

[kyoya11]

ขิง....ดีแล้วที่โดนแค่นี้ ตอนแรกคิดว่าจะโดนมากกว่านี้ - -
เมื่อไหร่คู่นี้จะหวานกันซักทีนะ

[zazoi]

รออ่านคู่นี้ต่อนะคะ

ปล. อยากรู้จริงๆว่าพี่กันต์ติดใจอะไรขิง และเมื่อไหร่ขิงจะติดใจพี่กันต์บ้างเนี่ย อิอิ

[melody]

เมื่อไรจะเลิฟๆ แบบพี่เฟคกับบีมซะทีคู่นี้

[lovevva]

ในที่สุดกันต์ก็ตามหาขิงเจอจนได้

[BaII]

สงสารขิง

[minimonmon]

  พี่กันต์สุดยอดเลย 555 ขิงนายเป็นของพี่กันต์แล้วทั้งตัวและหัวใจนะจ๊ะ

ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหนก็ไม่พ้นรัศมีความหื่นของพี่กันต์ไปได้หรอก 

ว่าแต่อีพี่เฟคพาใครไปกินข้าวย้ะ ชิชะ ปล่อยน้องบีมชั้นกลับคนเดียวได้ไง ใจร้ายเกินไปแล้ว 

[BaII]

เย้ๆ มาแว้ว

[~MeiMeiZ@~]

 กันต์เจอขิงแล้ว
  แต่กันต์ก็ได้กับพี่นนท์ด้วย

 

[kihaezzzzzz]

พี่นนท์นี่อายุเท่าไหร่เเล้วอ่ะเนี่ย?

อยากรู้จัง สงสารขิงอ่ะ โดนกระทำชำเราตลอดเวลา กันต์ไม่ยั้งมือมั้งเลยอ่ะ

[ChiOln]

พี่กันต์ตามขิงเจอแหละ

ส่วนอิพี่เฟคยังไม่เคลียร์ -*-

[konjingjai]

การทำงานของผมก็เหมือนกับวันที่ผ่านมานั้นแหละครับ   แต่ที่มันไม่ธรรมดาก็คือ  ถ้าใครได้เดินผ่านมาทางร้านของผมก็คงคิดว่าจะมีใครมาป้องร้ายคนในร้าหรือเปล่า  หรือว่ามีเรื่องอะไรกัน  เพราะว่าทางเข้าร้านจะมีผู้ชายท่าทางน่ากลัวยืนเฝ้าอยู่สองคน  และถ้ามองผ่านเลยเข้ามาในร้านก็จะเห็นว่ามีคนท่าทางน่ากลัวกว่าที่หน้าร้านนั่งอยู่อีกคนหนึ่งพร้อมกับลูกน้องที่ยืนล้อมอยู่อีกสามคน

“พี่ขิงเห็นป่ะว่าพวกนั้นพากันมาอีกแล้วนะ  ไม่รู้ว่าเป็นใครมาทำอะไรที่ร้านเราทุกวันเลย”

เสียงแนนถามผม  ไปอย่างนั้นอหละตามประสาคนช่างคุย  ไม่ว่าเรื่องอะไรแนนก็เอามาเป็นประเด็นได้ทั้งนั้น   ผมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของแนน

“เห็นครับ   แล้วพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกนั้นมาทำอะไรเหมือนกัน  แนนอยากรู้ทำไมแนนไม่ไปถามเขาล่ะ”

ผมตอบแนนไป   แนนส่ายหัวให้ผมก่อนที่จะพูดว่า

โอ๊ย...ใครจะกล้าไปถามล่ะพี่ขิงน่ากลัวจะตายไป   ขนาดพี่นนท์แกดูจะตายไป  แกยังไม่กล้าเลย”

“งั้นพี่ไปถามให้เอาป่ะ”

“ไม่ต้องหรอกพี่ขิง  พี่อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเลย น่ากลัวจะตายไป   เป็นพวกมาเฟียหรือเปล่าก็ไม่รู้”

แนนเอามือมาดึงแขนผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะออกไปถามไอ้พวกที่มานั่งในร้าน  ทำให้บรรยากาศในร้านเสียหมด  ลูกค้าก็ไม่เข้าร้าน

“ก็แนนอยากรู้พี่เลยจะไปถามให้ไงไม่ดีเหรอ...”

ผมแกล้งเหย่แนนอีกครั้ง

“ไม่อยากรู้แล้วพี่ขิง   แต่พอมองๆ  คนที่นั่งอยู่ก็หล่อดีนะพี่ขิงว่าป่ะ...ถ้าใครได้เป็นแฟนนะคงน่าอิจฉาดี   หล่อและดูดีด้วย”

พี่ยกให้เอาไหมล่ะแนน   ผมคิดในใจก่อนที่จะลงมือทำงานต่อไป

“แนนก็เลิกสนใจพวกนั้นได้แล้วเดี๋ยวพี่นนท์มาเห็นก็โดนอีกหรอก”

ผมบอกกับแนนไป   แนนจึงเลิกสนใจพวกนั้นเหมือนกับผมก่อนที่แนนจะเข้าไปยังหลังร้าน   สวนกับพี่นนท์ที่เดินออกมาจากหลังร้าน  พอพี่นนท์เห็นผมยืนอยู่  พี่นนท์ก็หันไปมองพวกที่ยืนอยู่ในร้านแล้วก็รีบหลบฉากเข้าไปหลังร้านทันที  ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดด้วยเลย  ผมว่าพี่นนท์คงไปเจอกับอะไรบางอย่างมาแน่ๆ  ถึงทำตัวเหินห่างจากผมขนาดนี้  ทั้งๆ  ที่เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผมไปมีอะไรกับพี่นนท์  พี่เขาก็ยังยิ้มแย้มให้ผมอยู่เลย   แต่หลังจากพักเที่ยงในวันนั้นพี่นนท์ก็เปลี่ยนไป  พร้อมกับมีบุรุษชุดดำเข้ามานั่งอยู่ในร้าน   ตอนแรกๆ  ผมก็ไม่นึกอะไรเหมือนกันคิดว่าพวกนี้คงเป็นลูกค้าธรรมดานั้นแหละ   แต่วันต่อมาผมก็รู้ถึงความไม่ธรรมดาของคนพวกนี้

และสิ่งที่ทำให้ผมรู้ก็คือผู้ชายคนที่นั่งอยู่ในร้านโดยที่มีคนคอยยืนมองอยู่ข้างๆนั้นแหละ   ได้ให้ความกระจ่างกับผม    และหลังจากนั้นก็จะมีคนพวกนี้มาอยู่ที่ร้านผมทุกวัน  จนทั้งลูกค้าและพนักงานในร้านต่างก็พากันกลัวไปหมด  แต่แปลกอยู่อย่าง  พี่นนท์ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านกลับไม่ทำอะไรเลย   เคยมีพี่คนหนึ่งไปบอกให้พี่นนท์ไปจัดการอะไรก็ได้กับพวกนี้  พี่นนท์ไม่จัดการแถมยังต่อว่าพี่คนนั้นอย่างรุนแรง   ต่อมาเลยไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับพวกนี้อีกเลย

ผมทำงานไปก็คอยมองคนพวกนี้ไปด้วยความรู้สึกรำคาญอย่างยิ่ง   ลูกค้าก็ไม่กล้าเข้าร้าน   จนความอดทนของผมก็หมดลง   ผมตัดสินใจเดินไปหาคนพวกนั้น  และผมก็ตรงไปยังคนที่นั่งอยู่นั้นแหละ  เพราะผมรู้ว่าเขาคือต้นตอของเรื่องทั้งหมด

ผมเดินไปถึงผมก็นั่งลงตรงข้ามกับผู้ชายคนนั้น

“เมื่อไรมึงจะกลับไปเสียทีห่ะ”

ผมพูดด้วยเสียงแข็งๆ  แต่ไม่ดังมากเพียงแค่ให้ได้ยินกันเพียงไม่กี่คน   พอเขาได้ยินเสียงที่ผมถาม  เขาก็เงยหน้าขึ้นมาจากจอโน๊ตบุ๊ทของเขาทันที

“ไม่เอานะคนคนเก่ง....ทำไมพูดกับลูกค้าอย่างนี้ล่ะครับไม่สุภาพเลย”

เขาพูดกับผมอย่างสบายๆ  ไม่สนใจกับคำถามของผม

“กูจะพูดกับคนดีๆ  เท่านั้น  ไอ้หางแดงอย่างมึงกูไม่พูดดีด้วยให้เสียปากหรอกไอ้กันต์  มึงกับลูกน้องของมึงนะพากันกลับไปได้แล้ว  มึงเห็นไหมไม่มีใครกล้าเข้ามาซื้อของแล้ว   ถ้าร้านเขาเจ๊งขึ้นมามึงจะทำไง”

ไอ้กันต์มันกลับยิ้มให้ผม

“พี่จะกลับได้ไงล่ะครับถ้าน้องขิงยังไม่กลับ   พี่จะรอน้องขิงครับ   ขืนไม่มาเฝ้าเอาไว้เดี๋ยวก็มีคนมาคาบเอาไปกินอีก   เหมือนไอ้หมอนั้น”

ผมจ้องหน้ามัน   ไอ้นี่หน้ามันทำด้วยอะไรก็ไม่รู้  ทำไมมันมึนขนาดนี้    ไอ้กันต์มันเริ่มติดตามผมมาตั้งแต่วันที่ผมเจอมันที่หน้าคอนโดของพี่นนท์นั้นแหละครับ  และมันก็ตามไปอยู่ที่ห้องผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  เพราะว่าผมไม่ยอมกลับไปอยู่กับมันที่บ้าน  มันบอกกับผมว่า  เมื่อผมไม่ไปอยู่กับมัน  มันก็จะมาอยู่กับผมแทน  และทุกวันมันก็จะมาคอยเฝ้าผมที่ร้านทุกวัน

“เดี๋ยว  ไอ้หมอนั้นของมึงนะใคร?”

“ก็ไอ้หน้าจืดที่น้องขิงเคยไปนอนด้วยไงครับ”

“อย่าบอกนะว่ามึงไปขู่หรือทำร้ายอะไรพี่เขามานะ  กูว่าแล้วทำไมพี่นนท์ถึงได้หลบหน้ากูจัง”

“เปล่า...พี่ไม่ได้ทำอะไรเขาเลย  อ่ะ...จริงๆ  ให้พี่สาบานก็ได้   ถ้าพี่ผิดคำสาบานนะ  ขอให้น้องขิงรักพี่หลงพี่คนเดียวเลย...”

ผมถลึงตาใส่มัน  มีด้วยหรือไงไอ้คำสาบานบ้าๆ  แบบนี้   ผมว่ามันต้องไปทำอะไรพี่นนท์มาแน่ๆ   ถ้าไม่งั้นพี่นนท์ไมทำท่าอย่างนั้นใส่ผมแน่ๆ

“ไอ้กันต์บอกมาว่าไปทำอะไรพี่เขา...?”

ผมถามไอ้กันต์อีกรอบ  ไอ้นี่มันยิ่งกระล่อนอย่างแรง  ยิ่งช่วงหลังๆ  ที่มันมาอยู่กับผมนี่  มันยิ่งกระล่อนหนักขึ้นทุกวัน   จนผมเวียนหัวกับมัน

“เอา...บอกก็ได้  พี่แค่ให้ลูกน้องของพี่ไปคุยกับมันดีๆ   ว่าถ้าอยากมีงานทำ  หรือมีชีวิตอยู่ก็ให้อยู่ห่างๆ  ขิงเข้าไว้   งั้นพี่จะไม่รับรองความปลอดภัยของมัน”

ผมอึ้งไปกับคำตอบของไอ้กันต์  มันพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่คนทั่วไปเขาคุยกัน

“ไอ้กันต์ทำไมมึงถึงไปพูดอย่างนั้นกับพี่เขา  มึงมีสิทธิ์อะไร”

“ก็สิทธิ์ของผัวไง  หรือว่าขิงลืมไปแล้ว   อยากให้พี่ช่วยฟื้นความจำให้อีกหรือเปล่า  กลางร้านนี้ก็ได้ถ้าขิงต้องการ”

“ไม่ต้องเลย...กูไม่น่าลดตัวมาคุยกับมึงเลยให้ตายซิ  คนอะไรว่ะพูดจาไม่รู้เรื่อง”

ผมรีบเดินหนีมันปล่อยให้มันหัวเราะอยู่คนเดียว  ที่ผมหนีมาไม่ใช้เพราะกลัวว่ามันจะทำอย่างที่พูดนั้นหรอก  ผมรู้ว่ามันกล้าทำจริง  แต่ที่ผมหนีมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะยั่งอารมณ์ไม่อยู่แล้วต่อยหน้ามัน  ไอ้เลวเอ๋ยขมขืนน้ำใจกันมากไปแล้วนะมึง   พวกเพื่อนพนักงานในร้านก็มองๆ  ผมใหญ่ว่าผมเข้าไปคุยอะไรกัน  แต่ไม่มีใครกล้าถามเพราะคงเห็นว่าผมคงอารมณ์ไม่ดี

เท่าไร  และผมก็หงุดหงิดอย่างนั้นไปจนเลิกงาน  ไอ้กันต์เองมันก็ไม่ยอมไปไหนเหมือนกันมันยังนั่งอยู่ที่เดิมนั้นแหละ ไม่รู้ว่ามันไม่มีงานทำหรือไง

พอเลิกงานปุ๊บผมก็เข้าไปเก็บของเพื่อกลับห้องแล้วก็ลาเพื่อนๆ  พอผมออกมาจากร้านผมก็เห็นว่าไอ้กันต์มันก็ยืนรอผมอยู่แล้ว    พอมันเห็นผมออกมาจากร้านมันก็เดินมาหาผมทันที  ผมต้องมองดูก่อนว่ามีเพื่อนคนอื่นในร้านตามออกมาหรือเปล่า  ผมกลัวว่าพวกนั้นจะรู้ว่าผมรู้จักกับไอ้กันต์มาก่อน  และที่มันมานั่งอยู่ที่ร้านก็เป็นเพราะผม

และระหว่างที่ผมจะเดินออกไปทางหน้าห้างเพื่อหารถกลับห้องนั้นไอ้กันต์มันก็เดินมาดึงมือผมไว้แล้วบังคับให้ผมเดินตามมันไปที่ลานจอดรถที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้าง

“ปล่อยกูได้แล้ว”

ผมสะบัดมือของผมออกจากมือของมัน  มันปล่อยมือผมแล้วมันก็หันหน้ามาประจันกับผม

“ปล่อยก็ได้แต่ขิงต้องขึ้นรถไปกับพี่”

“เรื่องอะไรกูจะต้องขึ้นรถไปกับมึง”

“เรามีเรื่องจะต้องคุยกันอีกหลายเรื่อง”

“แต่กูไม่มีเรื่องจะคุยกับมึงไอ้กันต์ก็เหนื่อย  อยากกลับไปนอนแล้วถอย..”

ผมเดินหลบมันไปแต่มันก็เดินไปดักผมเอาไว้

“มึงจะเอาไงว่ะ...ไม่ได้ยินเรื่องที่กูบอกหรือไง”

“ได้ยินครับ...อยากกลับห้องเร็วๆ  ก็ขึ้นรถไปกลับพี่”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไปมึงหูหนวกหรือไง”

“เลือกเอานะครับจะขึ้นรถไปกับพี่ดีๆ  หรือต้องใช้กำลัง”

“กู....”

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ้กันต์มันก็ชกเข้าที่ท้องผมอีกแล้วเล่นเอาผมจุกจนพูดไม่ออกเลยที่เดียว  แล้วมันก็ลากผมขึ้นรถไปกับมันจนได้  ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันผมจะต้องเจ็บตัวเพราะมันหลายครั้งแล้ว

พอมันจัดการให้ผมนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วมันก็พาผมออกมาจากลานจอดรถของห้าง  แล้วมันก็พูดในสิ่งที่มันต้องการจากผม

มันต้องการไม่ให้ผมไปยุ่งกับใครอีก  มันไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร  แต่ผมก็เถียงว่าถึงอย่างไงผมก็เป็นผู้ชายนะจะไม่ให้ผมไปนอนกับใครเลยหรือไง    มันมองหน้าผมนิดนึง  ก่อนที่มันจะบอกว่า

“งั้นก็ได้  พี่ให้ขิงไปนอนกับผู้หญิงก็ได้  แต่ว่าหนึ่งคนหนึ่งครั้ง  ไม่มีการคบกันเป็นเรื่องเป็นราว   และทุกครั้งต้องบอกกับพี่ก่อน  ส่วนกับผู้ชายพี่ขอสั่งห้ามเด็ดขาด”

“ทำไม..มึงเป็นพ่อกูหรือไงถึงชอบมาสั่งนั้นสั่งนี่..”

“ไม่ใช้พ่อหรอก  แต่เป็นมากกว่านั้น   ขิงอย่าทำให้พี่โกรธดีกว่าไม่งั้นจะเดือกร้อน  พี่ว่าขิงก็รู้จักพี่ดีไม่ใช้เหรอครับ  ว่าพี่เป็นคนอย่างไง   ถือว่าเรื่องนี้พี่ขอร้องก็แล้วกันไม่ใช้บังคับ”

ผมได้แต่นิ่ง  ไม่ยอมรับปากกับมัน  และผมก็ไม่พูดอะไรกับมันอีกจนกระทั้งถึงบ้าน     และอีกอย่างขอให้รู้ไว้เถอะว่าผมจะไม่ยอมทำตามที่มันขออย่างแน่นอน  เชื่อ...ผมซิ

[aehJTS]

  คนแต่งก่อนแล้วค่อยไปอ่าน  

dit

กันต์ หรือขิงกันแน่ที่ดื้อ เพราะต่างคนต่างไม่ยอมกัน  แต่คนอ่านชอบ 

  คะ

[kyoya11]

หุหุ
คู่นี้อ่านแล้ว....ก็สนุกอ่ะนะ
ไม่ค่อยเข้าใจกันต์ซักเท่าไหร่ ถ้ารักขิงทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยเนอะ
แต่ถ้าไม่ทำขิงก็คงจะหนี -*-
งั้นทำไปเถอะเฮีย (ถามเองตอบเองแล้วเนี่ย)

[BossZa]

 ไอ้กันต์แม่งโหดอ่ะแอะอะตุ้ยท้องตลอด

[n2]

ขิงเจ็บตัวทุกตอนเลย

[zabzebra]

เมื่อไหร่ขิงจะรักพี่กันย์หนอออออออออ

เค้าทุ่มให้ขนาดนี้แล้วนะยะ รักเร็วๆสิ  

ปล.มาต่อไวๆๆเถิดอยากอ๊านอยากอ่านนน