หลังจากเสร็จกิจกับแอ๋มแล้วผมก็เผลอหลับลงไปด้วยความเพลีย บางทีความเครียดที่ผมสะสมมานานมันได้ถูกระบายออกไปก็ได้ทำให้ผมเผลอหลับไปด้วยความสบายใจ เมื่อตอนที่ผมถูกไอ้กันต์มันขืนใจ มันทำให้ผมนึกว่าตัวเองจะมีอะไรกับผู้หญิงไม่ได้เสียแล้วกลัวว่าตัวเองจะผิดปกติ แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านมาได้ด้วยดี ผมยังเป็นผู้ชายเต็มตัวอยู่
ผมมารู้สึกตัวตื่นก็เพราะว่ามีคนมาเขย่าตัวผมเพื่อทำให้ผมตื่นพร้อมกับเสียงเรียกชื่อของผม
“ขิงครับตื่นได้แล้วครับ กลับบ้านกันได้แล้วครับ”
ผมเอามือปัดคนที่มาเรียกผมด้วยความรำคาญผมยังอยากนอนต่ออยู่เลยใครกันนะที่มารบกวนผม เมื่อผมเอามือปัดไปแล้ว แต่คนที่เรียกผมกลับไม่หยุดเรียกผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น แล้วมันก็ทำให้ผมตื่นขึ้นมาเต็มตา ด้วยความตกใจกับคนที่มาเรียกผมนั้นเอง ผมรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหาผ้าขึ้นมาคลุมร่างกายส่วนล่างเอาไว้
“ไอ้กันต์....”
ผมเรียกชื่อมันด้วยความตกใจ ผมไม่คิดว่ามันจะตามผมมาถึงที่นี่...ไอ้กันต์มันยิ้มให้ผม นั้นมันทำให้ผมกลัวมันขึ้นมาอย่างจับใจ ผมว่าให้มันลุกขึ้นมาอาระวาดเสียยังดีกว่าที่มันจะนิ่งและยิ้มเย็นๆ อย่างนี้
“กลับบ้านกันได้แล้วครับขิง พี่มารับแล้ว”
ไอ้กันต์มันพูดกับผมเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าไม่มีใครอยู่นอกจากผมกับมันแค่สองคน ส่วนแอ๋มนั้นหายไปแล้ว
“มองหาใครครับ...ถ้าเป็นน้องผู้หญิงคนนั้นพี่ให้นายชัยไปส่งที่บ้านแล้วล่ะครับไม่ต้องเป็นห่วง”
ไอ้กันต์มันตอบผมโดยที่ผมไม่ได้ถามมัน มันคงเดาได้จากอาการที่ผมมองไปรอบๆ ห้องนั้นเอง
“นี่ครับเสื้อผ้า ขิงเข้าไปใส่ในห้องน้ำ พี่จะรอนะครับ”
ไอ้กันต์มันเดินไปหยิบเสื้อผ้าของผมที่ถูกถอดถิ้งไว้กับพื้นมาส่งให้กับผม ส่วนผมยังนั่งนิ่งให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อมันยื่นเสื้อผ้ามาให้ผมแต่ผมไม่ยอมรับมาสักที ไอ้กันต์มันก็พูดขึ้นมาว่า
“หรือขิงจะให้พี่ช่วยใส่ให้ครับ”
“ไม่ต้อง...กูใส่เองได้”
ผมรีบคว้าเสื้อผ้าที่ไอ้กันต์มันยื่นมาให้ผมอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยตัวเปล่าๆ นั้นแหละ เพราะขืนชักช้าไอ้กันต์มันเกิดทำตามที่มันพูดขึ้นมาผมก็อาจจะแย่มันคงไม่ทำกับผมดีๆ หรอก ดูสายตาที่มันมองผมซิ มันเป็นสายตาที่กำลังจะหมดความอดทน
หลังจากที่ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าไอ้กันต์มันนั่งรออยู่ที่เตียง แต่มันไม่ได้รอเปล่ามันกำลังดูหนังที่เขามีเอาไว้ให้ดูเพื่อปลุกอารมณ์ในโรงแรมม่านรูดนั้นแหละครับ พอมันได้ยินเสียงผมเปิดประตูห้องน้ำมันก็หันมาก่อนที่มันจะปิดหนังที่มันเปิดดู แล้วมันก็ลุกเดินขึ้นมาหาผม พร้อมกับยื่นมือของมันออกมาหาผม
“อะไร...?”
ผมสงสัยว่ามันยื่นมือมาหาผมทำไม
“ก็กุญแจรถไงครับ เอากุญแจรถมาพี่จะขับกลับบ้านเอง ขิงจะได้นอนต่อในรถได้”
“แล้วรถมึงล่ะ”
“ก็พี่ให้นายชัยขับไปส่งน้องผู้หญิงไงครับ”
เมื่อมันพูดมาอย่างนั้นผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไงผมเลยส่งกุญแจรถให้มัน ตลอดทางที่กลับไอ้กันต์มันไม่พูดอะไรเลย ส่วนผมนะเงียบตั้งแต่ส่งกุญแจรถให้มันแล้ว
เมื่อมาถึงบ้านไอ้กันต์มันก็ลงมาเปิดประตูรถให้ผมพร้อมกับดึงมือของผมให้เดินตามมันไป แต่ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะทำอะไรกับผมบ้าง ผมจึงขืนตัวเองเอาไว้ไม่ยอมเดินตามมันเข้าไปในบ้าน ไอ้กันต์มันหันมามองผมก่อนที่มันจะออกแรงดึงผมเพื่อให้ผมเข้าไปในบ้านกับมัน โดยที่มันไม่พูดอะไรเลย แต่มองจากสายตาที่มันมองผมเมื่อสักครู่ก็รู้แล้วว่ามันกำลังจะหมดความอดทนลงทุกที
ผมพยายามบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของมัน แต่มันก็ไร้ผล
“มึงจะทำอะไรไอ้กันต์ปล่อยกูไอ้สัด”
ผมด่ามันพร้อมกับเหวี่ยงหมัดของผมไปหามัน แต่มันหลบได้ทันและมันก็สวนหมัดของมันเข้ามาที่ท้องของผมอย่างจัง ทำให้ผมทรุดเข่าลงกับพื้น ผมเอามือข้างที่เหลือมากุมท้องทันที ด้วยความจุก เพราะมือไม้ของไอ้กันต์มันหนักอย่างกับอะไรดี แต่ไอ้กันต์มันก็ไม่ปล่อยผม มันยังคงดึงมือของผม ให้ผมลุกตามมันไปให้ได้
“เร็วๆ ซิครับ เรามีเรื่องต้องทำกันอีกตั้งเยอะ แล้วอย่าฤทธิ์มากกับพี่นะครับขิง”
“ปล่อยกู...กูไม่มีอะไรจะพูดหรือทำอะไรกับมึงอีกแล้ว”
ผมพยายามสะบัดมือให้หลุดอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิม แต่ไอ้กันต์มันกลับบีบมือของผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม เมื่อมันเห็นว่าผมไม่ยอมลุกและไม่ยอมไปกับมันแน่ๆ มันจึงปล่อยมือของผมแล้วอุ้มผมแทน
“ปล่อยกูไอ้กันต์”
ผมร้องโวยวายทันที ที่ตัวเองถูกอุ้มขึ้น
“เงียบแล้วก็อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวทั้งคู่”
พอไอ้กันต์พูดผมก็เงียบและนิ่งทันที เพราะตอนนี้ผมถูกไอ้กันต์อุ้มอยู่บนบันได ถ้าขืนดิ้นผมว่าทั้งมันและผมคงเจ็บตัวทั้งคู่อย่างที่มันบอกจริงๆ
พอเข้าไปในห้องได้ ไอ้กันต์มันก็ปล่อยผมให้อยู่บนพื้นและมันก็พยายามลากให้ผมเดินตามมันไปที่ห้องน้ำแต่ผมไม่ยอม ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้หนีจากมันให้ได้ แต่มันก็เหมือนกับว่าผมได้ไปจุดระเบิดในตัวของไอ้กันต์ ให้ระเบิดออกมา
ครั้งนี้พอมันจับคอเสื้อของผมได้ มันก็เอาแขนทั้งสองข้างของผมไปไขว้กันไว้ด้านหลังก่อนที่จะดันตัวของผมให้ไปข้างหน้า
“ปล่อย..ปล่อยกูไอ้กันต์ กูเจ็บนะมึง”
“แล้วขิงจะโวยวาย ดิ้นรนไปทำไมล่ะครับ”
ไอ้กันต์มันพูดเสียงดังขึ้นด้วยความโมโหแล้วมันก็พลักให้ผมเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรง ผมเองก็ไม่ได้ระวังตัวมัวแต่ดิ้นไปมา ผมจึงล้มลงหัวของผมก็ไปกระแทกกับขอบอ่างอาบน้ำจนรู้สึกเจ็บและอีกพักเดียวเลือดของผมก็ไหลลงมาตามโครงหน้าของผม ผมจึงเอามือเช็ดดู แต่ตอนนี้ผมเองก็พูดไม่ออกแล้ว ผมเป็นคนกลัวเลือดมาตั้งแต่เด็กมันเป็นความฝั่งใจ ผมช็อคนิ่งอยู่กับที่
เมื่อไอ้กันต์มันเห็นผมนิ่งไม่โต้ตอบมันแล้วมันจึงเปิดน้ำแล้วฉีดเข้าที่ตัวผมทั้งๆ เสื้อผ้าอย่างนั้นแหละ
“เป็นไงครับ เจ็บหรือเปล่า พี่บอกแล้วไงว่าอย่าขัดขืนดูซิหน้าเป็นแผลเลยไหนมาให้พี่ดูหน่อยซิครับ”
ว่าแล้วไอ้กันต์มันก็เอามือของมันมาเปิดผมที่ถูกน้ำจนลู่ลงมาเพื่อดูแผล ส่วนผมนะนิ่งไปนานแล้ว ปล่อยมัน มันอยากทำอะไรก็ทำไป แล้วมันก็พูดอะไรอีกก็ไม่รู้ก่อนที่สติของผมจะดับไป
ผมฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็คงเป็นเวลาเช้าแล้วนั้นแหละ เพราะว่าตอนนี้มีแสงแดดส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ผมค่อยๆ เอามือจับที่หัวของตัวเองที่แตกเมื่อวานเพราะรู้สึกเจ็บและปวดหัวนิดๆ มือของผมก็สัมผัสที่แผลก็รู้ว่าแผลนั้นถูกทำเอาไว้แล้วอย่างดี ไม่รู้ว่าไอ้กันต์มันทำเองหรือว่ามันไปตามหมอมาให้กันแน่ แต่ผมว่ามันคงทำให้เองมากกว่าแผลที่แตกมันคงไม่ใหญ่มาก
ผมค่อยๆ คิดทบทวนดูว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วผมก็สำรวจตัวเอง เสื้อผ้าของผมถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่แล้ว ก็คงเป็นฝีมือของไอ้กันต์อีกนั้นแหละ
ผมหันไปมองไอ้กันต์ที่มันนอนถอดเสื้อหันหลังให้ผมอยู่ข้างๆ นั้นแหละ มันยังคงนอนหลับสนิทอยู่เลย ผมค่อยๆ ขยับตัวออกมาให้ห่างมันให้มากที่สุด ผมยอมรับว่าผมเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาที่ละนิด ไอ้กันต์แม้มันจะดูสุภาพพูดจาไพเราะ แต่ทุกอย่างมันเคลือบแฝงไว้ใต้หน้ากาก ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร หรือมันจะทำอะไร อย่างเรื่องเมื่อคืนนี้มันก็ทำให้ผมเจ็บ ผมว่าผมคงอยู่กับมันไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าขืนอยู่กับมัน ผมคงต้องถูกมันฆ่าตายสักวัน ส่วนเรื่องเงินผมจะค่อยๆ ทำงานแล้วเอามาคืนมันดีกว่า ผมไม่น่าคิดสั้นที่ตกลงกับมันเลย
เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงเดินลงจากเตียงให้เบาที่สุดแล้วไปค้นหาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ก่อนที่จะเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ไอ้กันต์มันก็ยังหลับอยู่เลย ผมจึงเดินไปหากระเป๋าสตางค์ที่หัวเตียงแล้วเปิดออกดูเงินในกระเป๋า ทุกอย่างยังอยู่ครบ ผมหยิบเงินบางส่วนที่ผมไปขึ้นเช็คเมื่อวานคืนให้มันไป แล้วเก็บไว้อีกนิดหน่อยเพื่อเอาไว้ใช้ตอนที่ยังหางานไม่ได้
ตอนนี้ผมออกมาจากในห้องแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าผมจะออกไปจากบ้านของมันอย่างไงดีเพราะลูกน้องของมันอยู่เต็มไปหมด แต่พอผลงมาถึงด้านล่างผมก็โล่งใจเหมือนโชคจะเข้าข้างผม ไม่มีใครอยู่ในบ้านสักคน ผมจึงเดินออกมาจากบ้านมาที่ปากซอยได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่จะนั่งรถเพื่อกลับมาที่ห้องของผม
พอมาถึงห้องผมก็เริ่มเก็บข้าวของในห้องทั้งหมด ผมจะต้องย้ายห้องเพื่อหนีมันไป ขืนถ้าผมยังอยู่ที่เดิมมันจะต้องตามมาจับผมกลับไปอยู่กับมันอีกแน่ๆ ผมใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงผมก็เก็บของทุกอย่างเสร็จก่อนที่จะขนของทั้งหมดลงมาชั้นล่างแล้วไปแจ้งเจ้าของหอเพื่อย้ายออกโดยที่ผมถูกหักเงินประกันห้องเอาไว้เพราะไม่ได้แจ้งเขาก่อนว่าจะย้ายออก เจ้าของหอก็มองผมแปลกๆ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงมาย้ายออกจากหอหลังจากที่หายไปหลายวัน
จากนั้นผมก็โทรตามไอ้ปิงให้มันเอารถของมันมาช่วยผมขนของไปเก็บที่ห้องของมันก่อน แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้ไอ้ปิงไปบ้านของมันที่ต่างจังหวัด ผมจึงฝากของไว้ที่หอก่อนแล้วก็สั่งเจ้าเจ้าของหอว่าถ้ามีใครมาตามหาผมให้บอกกับเขาว่าผมไม่ได้กลับมาที่ห้องหลายวันแล้ว
ผมเดินออกจากหอพักเก่า ผมจะต้องหาที่อยู่ใหม่ที่มันไกลมากกว่านี้ เพื่อที่ว่าไอ้กันต์มันจะได้ตามหาผมไม่เจอ แล้วมหา’ลัยผมก็คงต้องหยุดไปสักพัก หรือไม่ผมก็คงต้องออกไปเลยเพราะว่าไอ้กันต์มันคงไปตามผมเหมือนกันนั้นแหละ ผมนั่งรถไปเรื่อยๆ เพื่อหาหอพัก แล้วผมก็ได้ห้องใหม่ที่อยู่ไกลอย่างที่ผมต้องการ มันเป็นเขตชานเมืองที่ผมคิดว่าไอ้กันต์ไม่มีทางจะหาผมเจอ เมื่อได้ห้องพักแล้วผมจึงหารถรับจ้างแถวๆ นั้นแหละไปขนของที่ฝากไว้ที่หอเก่ามา
ตอนที่ผมนั่งรถเพื่อกลับไปเอาของที่หอพักเดิม รถที่ผมนั่งมาก็สวนกับรถของไอ้กันต์เหมือนกัน มันคงมาตามหาผมเหมือนกัน ผมรีบนั่งหลบมันเพื่อที่มันจะได้ไม่เห็นผม ผมคิดถูกแล้วที่หนีมันออกมาจากหอเก่าเสียก่อนไม่งั้นป่านนี้ผมคงถูกพาตัวกลับไปแล้วล่ะ
“น้องๆ เมื่อสักพักพี่ชายน้องมาตามหาแน่ะ เพิ่งขับรถออกไปแป๊บเดียวก่อนที่น้องจะเข้ามา แต่พี่ก็บอกตามที่น้องบอกไว้แล้วล่ะ เขาบอกว่าเดี๋ยวจะมาใหม่”
“ขอบคุณครับพี่”
พอผมลงรถได้พี่เจ้าของหอพักก็บอกกับผมว่าไอ้กันต์มันมาตามหาผม ผมจึงรีบเก็บของขึ้นรถอย่างเร็วดีที่ว่าของผมมีไม่เยอะ เพียงไม่นานผมก็ขนของเสร็จแล้วรีบออกจากหอพักนั้นอย่างเร็ว
โพลล์
หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55 (อ่าน 673051 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก