หัวข้อ: เกลียดตุ๊ด พูดมาได้

[@^_^@PeaZa@^_^@]

 

 

 

 

[ifwedo]

ไหงเป็นแบบนี้อะ ไม่ยอมมมมมมมมมม

[Simply Blue]

  ทำมายมันเศร้าอย่างนี้ละ 

โชคชะตา มาท้าพิสูจน์หัวใจแบบนี้   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กลัวที่จะสูญเสีย จึงรีบวิ่งห่างมันออกไป
 

[[€]ŝĊörŦ]

แง๊ๆๆๆๆๆ...

ไหงงั้นอ่า ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆ

        

[nunyy]

  เขียนเองนั่งน้ำตาไหลเอง ตลกดีเนาะเรา

ตอนที่ 66

   ฉันหยุดเรียนติดต่อกันจนถึงวันที่อาร์ทย้ายโรงเรียนไปแล้วนั่นแหละ เขาโทรมาหาฉันเย็นวันนั้นหลายรอบ แต่ฉันไม่ยอมคุยด้วยเลย ฉันเหนื่อย ฉันทรมาน ร่างกายฉันทรุดโทรมเพราะกินอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ก็เป็นห่วง แต่เขาไม่รู้หรอก นึกว่าฉันไม่สบาย

   อาร์ทก็ไม่ได้โทรมาอีกเลย จนกระทั่งวันที่เขาย้ายไปนั่นแหละ เขาก็ไม่โทรมา ดีแล้วล่ะ อาร์ทคงเกลียดฉันแล้วมั้ง ก็ดีแล้วนี่ ขอให้อาร์ทเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่ไม่มีฉันคนนี้อยู่อีกต่อไป ส่วนฉันก็จะขอรักคน ๆ นี้ตลอดไป (จนถึงทุกวันนี้ก็ยังรัก )

   ฉันลาหยุดไปสามวัน ไปเรียนอีกทีก็วันศุกร์ เพื่อนสาวก็ทักกันว่า ฉันดูเหมือนผีเข้าไปทุกที ทั้งโทรมทั้งซีด ดูไม่ได้เลย เหอ ๆ ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันยังกินอะไรไม่ได้นี่หว่า

“ไม่ไหวเลยนะมรึง ดีขึ้นรึยัง กรูล่ะไม่อยากจะเชื่อ ว่ามรึงจะกล้าพูดออกไป อิจืดเอ้ย แล้วเป็นไง มรึงนั่นแหละที่ต้องมานอนซมอยู่แบบนี้” อิตั้มมันปลอบหรือด่ากันแน่เนี่ย

ฉันยิ้มให้พวกมัน “แหม เด๋วกรูก็หายดีแล้วล่ะน่า ว่าแต่วันนี้จะกินอะไรกันดีล่ะ กรูเลี้ยงเองนะ” ฉันก็พยายามทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้ ถึงใจจะยังเป็นแผลอยู่ก็ตาม

“จิ้มจุ่มดีกว่าวันนี้ อร่อยเลิศเลยนะมรึง” อิเฉาเสนอขึ้น

“เอาสิ ไปกันเลยมั้ย วันนี้กินให้เต็มที่ไปเลย” แล้วเรากลุ่มเพื่อนสาวก็มุ่งตรงไปยังร้านจิ้มจุ่มกัน

   ช่วงนี้ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว เขาว่าอยู่คนเดียวมักจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน บางคนอาจจะคิดสั้นไปเลยก็ได้ ฉันก็เคยคิดนะ ตอนที่มีเรื่องเครียดมาก ๆ แต่การที่เราอยู่กับเพื่อน มีเรื่องราวให้คุยมากมาย มันก็ทำให้ฉันดีวันดีคืน เริ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง (แต่ก็มีบ้างที่นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว)

   หลังจากผ่านไปได้สักหนึ่งอาทิตย์ ไม่มีการติดต่อกลับมาใด ๆ ของอาร์ทเลย คงจะเกลียดฉันแล้วแน่ ๆ   ถามว่าฉันคิดถึงเขามั้ย ใช่ ฉันคิดถึงเขามาก มากมายเหลือเกิน เมื่อใดที่คิดถึงน้ำตาก็ไหลออกมาทุกที มันเป็นแบบนี้มาตลอด พอเขาไม่อยู่ ทำไมมันถึงได้เหงาขนาดนี้ก็ไม่รู้ เฮ่อ.....

   เวลาเรียนที่นั่งของอาร์ทที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน ไม่มีเขาอยู่แล้ว ฉันรู้สึกใจหาย ไอ้ความรู้สึกนี้ ฉันคิดว่ามันคงไม่มีอะไรมาก หลังจากที่บอกเลิกกันไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ มันกลับยิ่งตอกย้ำให้ความเจ็บปวดทิ่มแทงจิตใจของฉันอยู่เสมอ

   เวลาเดินไปที่ชมรม ภาพต่าง ๆ ก็ไม่เคยลบเลือนหายไป ไม่ว่าจะที่ไหน ก็มีแต่ภาพของเขา ฉันลืมเขาไม่ได้จริง ๆ เมื่อไหร่ที่ฉันจะลืมเขาไปได้เสียทีนะ แต่ละวันที่ผ่านไป มันช่างเฉื่อยชาเสียเหลือเกิน การเรียนของฉันก็เริ่มตกต่ำ นี่สินะ เขาถึงบอกว่าอย่าริมีรักในวัยเรียน เวลามีปัญหาขึ้นมา มันไม่ทำให้เราได้หรอก มีแต่จะเสียอย่างเดียว

   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[jeep89]

ทำไมมันเศร้าจัง ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า
แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า

[ifwedo]

ไม่ชอบเลยเศร้าๆๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

รู้สึกไม่ค่อยมีเหตุผลเลยที่ทำออกไป
แต่อย่างว่าบางทีคนเราก็มึนๆงงๆ ไม่รู้ว่าทำอะไรไป
 

[Simply Blue]

  เศร้าจัง   แต่เมื่อตัดสินใจทำลงไปแล้ว ก็คงต้องยอมรับ ผ่านไปแลวก็ผ่านไป แต่ก็น่าจะพูดความรู้สึกที่แท้จริง อย่างน้อยก็ทำให้ปัจจุบันดีที่สุดแล้วอนาคตก็จะได้ไม่ต้องเสียใจ........

สู้ สู้ น้องจืด

[[€]ŝĊörŦ]

แงๆ...

ทามมายต้องเลิกกานด้วย เศร้าง่ะ

       

[@^_^@PeaZa@^_^@]

ขออีกที

 

 

 

 

[A GE]

     ช่วงชีวิตวัยรุ่นเนี่ยะ  เวลามีปัญหาเรื่องความรักเนียะ  มันก็เหมือนเส้นผมบังภูเขาจริงๆครับ  ทำยังไงก็แก้ไม่ตกเนอะคุณจืด  ทั้งๆที่รู้ว่าแก้อย่างนี้แล้วจะเจ็บ  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไงให้หายเจ็บไวๆ 

[Poes]

เศร้า   

[nunyy]

 :a12:มาต่อให้แล้ว หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาพอสมควร


 
               หลังจากเวลาผ่านไปจนกระทั่งสอบปลายภาคมาถึง ฉันก็ต้องลืมทุกอย่างไปชั่วคราว เพราะผลสอบสำคัญที่สุดสำหรับฉัน เพราะถ้ามันตกขึ้นมา ฉันก็ต้องซ้ำชั้น หรือไม่ก็ต้องมาตามแก้กันน่าดู นั่นเลยทำให้ฉันต้องหาเวลามาติวหนังสือกับเพื่อน ๆ มันช่วยได้มากทีเดียว

   หลังจากที่สอบปลายภาคผ่านไปแล้ว ก็ปิดเทอมอีกครั้ง คราวนี้ยาวเกือบสองเดือน ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี แต่ไม่ไปดีกว่า อยู่บ้านดูทีวีเล่นเกมส์สบายใจกว่าเยอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเสียทีเดียว อย่าลืมนายคนนี้ไปเสียล่ะ ตาเบสนั่นเอง

   วันหนึ่งในช่วงปิดเทอม มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์วิ่งเข้ามาจอดในบ้านของฉัน ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นตานนท์ที่มาแวะเวียนอยู่บ่อย ๆ (ตานนท์นี่ไม่ได้คิดอะไรแล้วจริง ๆ แค่ยอมรับว่าสนิทกันเหมือนพี่น้องมากกว่า) แต่กลับเป็นว่าไม่ใช่ซะได้
 
“มาไงล่ะเนี่ย” ฉันทักทายออกไป ตอนนั้นกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่เพลิน ๆ

“ก็ขี่รถมาอ่ะดิ ถามแปลก ๆ” เออ ก็จริงของมัน

“นั่งก่อน เด๋วไปเอาน้ำมาให้” ฉันเดินเข้าไปรินน้ำมาให้มันแก้วนึง ตามมารยาทน่ะนะ

“ขอบใจ เรื่องอะไรเนี่ย รันม่า เหอะ สนุกป่าวเนี่ย” อ่ะนะ สนุกสิยะ ไอ้นี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว

“เอาไปอ่านมั้ยล่ะ สนุกนะเว้ย” ฉันถามมันไป (เถื่อนเชียว)

“ก็ดี อ่านแก้เซ็ง เอามาให้สักสองเล่มละกัน” มันว่างั้น

“โห น้อยจัง เอาไปสักสิบเล่มสิ รับรองติดใจแน่นอน” มันก็เออออตามไปด้วย

“ว่าแต่ มีธุระอะไรรึปล่าวถึงมาหากันได้เนี่ย” ฉันถามมันไปเพราะยังสงสัยอยู่

“อืม พอดีว่าจะมาชวนไปเที่ยวอยุธยาด้วยกันน่ะ ไปมั้ย” เอ๋ นึกไงมาชวนฉันได้วะเนี่ย

“ไปกะใครล่ะ” ฉันก็อยากไปนะ โดยเฉพาะทำบุญ 9 วัดน่ะ สุดยอดอยากไปเลยล่ะ

“พ่อแม่แล้วก็ยาย ไปป่าว” เอ๋า ไปกับครอบครัว แล้วมาชวนตูทำไมฟระเนี่ย

“แล้วแฟนแกล่ะ ไม่ไปด้วยเหรอ” พูดถึงแฟนมัน ใช่สาวน้อยคนนั้นรึปล่าวก็ไม่รู้นะ เพราะไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันงานวัดน่ะ

“เฮ้ย แฟนเฟินที่ไหนกัน ไม่มี” มันก็ปฏิเสธใหญ่ อ้าวแล้วใครล่ะนั่น

“เอ้า ก็วันนั้นยังเห็นเดินด้วยกันอยู่เลยนี่ ที่งานวัดน่ะ” มันก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า

“นั่นมันเพื่อนยัยเป้ย พอดีมาลงมาเที่ยว เขาอยู่ที่กรุงเทพฯน่ะ ไม่ใช่แฟนซะหน่อย” อ้อเหรอ ก็เห็นเดินตามกันแจซะขนาดนั้น ใครจะไปรู้ได้

“อืมมมม เข้าใจละ โทษที ๆ” 

“สรุปว่าไง ไปปล่าวเนี่ย จะได้ไปบอกพ่อแม่ฉันก่อน” เออ ลืมไปเลยเรา

“ไปเนี่ย ไปทำบุญใช่ป่ะ” ฉันก็แย็บถามมันไปก่อน ถ้าใช่ก็ตกลงเลยล่ะ โอกาสมันมีมาแล้วนี่

“ก็ใช่อ้ะดิ จะให้ไปเที่ยวห้างเหรอไงละ ถามแปลก ๆ” อ้ะ ไอ้นี่ กวนใหญ่แล้วนะมัน

“ย่ะ ไปก็ได้ ไปเมื่อไหร่อ่ะ” ฉันจะได้ไปทำบุญ 9 วัดแล้ว คราวนี้ ล้างซวยกันเสียหน่อย

“วันเสาร์นี้นะ เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมก็พอ เรื่องอาหารการกิน พ่อแม่ฉันจัดการให้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเจอกันนะ” มันพูดจบก็ขอตัวไปบ้านยายก่อน อีกแค่สองวันเองก็จะได้ไปแล้วสินะ

                                             ******************************************

[nunyy]

 :amen:ต่อจ้า ไปวัดกันอีกดีกว่า ได้บุญได้กุศลเน้อ  o1กราบพระงาม ๆ จะได้เกิดมาสวย ๆ อีก อิอิ 

ตอนที่ 67

   ที่ฉันจะไปอยุธยากับครอบครัวนายเบสคราวนี้ ไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไรในตัวมันหรอกนะ ฉันแค่อยากไปทำบุญให้จิตใจมันสบายขึ้นบ้างเท่านั้นเอง จมอยู่กับความทุกข์มาก็นานหลายเดือน อยากให้ความสุขกับตัวเองบ้าง ฉันขออนุญาตพ่อแม่ไปครั้งนี้ ท่านก็ไม่ว่าอะไร เพราะรู้จักกับยายนายเบสอยู่แล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร

   แล้ววันที่มันนัดเอาไว้ก็มาถึง นายเบสลงทุนขี่รถมอไซด์มารับฉันถึงที่บ้านเลยล่ะ เหอะ สบายฉันเลยสิ ฉันก็ไม่ได้เตรียมอะไรไปมาก ก็แค่นำเงินไปทำบุญในแต่ละที่ มีของตัวเองที่เก็บไว้ แล้วก็ของพ่อแม่ด้วย อิอิ (มีเรี่ยไร)

“ป่ะ รอนานรึปล่าว โทษทีนะ” เพราะฉันมัวแต่แต่งองค์ทรงเครื่องนานไปหน่อย มันเลยรอนาน

“รู้อยู่แล้วนี่ ไปได้แล้ว รถรออยู่บ้านยายฉันละ” ตาบ้าเอ้ย ได้ทีแขวะฉันเลยนะมัน

   พอเราถึงบ้านยายของมัน ก็เจอพ่อแม่และยายมันรออยู่ก่อนแล้ว ฉันเดินเข้าไหว้พวกเขาจะว่าไปฉันก็เคยเจอมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แล้ว ไม่รู้ว่าจะจำฉันได้รึปล่าวน่ะสิ

“หวัดดีจ้ะลูก โตขึ้นเยอะนะเรา จำแทบไมได้แน่ะ” แม่นายเบสทักทายฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้หายเกร็งไปได้เยอะเลย เราคุยกันนิดเดียวก็พากันขึ้นรถเตรียมออกเดินทางกัน

   บนรถยนต์นั้น ฉันนั่งติดกับนายเบส พ่อขับรถ คุณยายนั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนด้านหลังก็มีแม่ มันและฉัน นั่งใกล้มันรู้สึกอึดอัดชะมัดยากเลย อยู่บนรถฉันก็ต้องนั่งเป็นลูกคุณหนู ประมาณว่าพูดมากไม่ได้ เด๋วโป๊ะ ฮ่ะ ๆ เลยต้องสงบปากสงบคำ จนเขาว่า เรียบร้อยจังนะเรา เหอ ๆ 
 
   ในที่สุดก็มาถึงซะที อันดับแรกก็แวะหาร้านกินข้าวกันเสียก่อน ร้านที่เราไปกินตอนนั้นเห็นจะไม่พ้นร้านก๋วยเตี๋ยวนี่แหละ ที่ดัง ๆ อ่ะ จำชื่อร้านไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าอร่อยมากเลย กินไปเสียสองชาม หุหุ น้อยน่ะนั่น แถมกินฟรีด้วย เพราะเขาเลี้ยง สบายท้องเราเลย อุอุ

   จากนั้นก็ไปไหว้พระที่วัดอะไรน้า จำชื่อยากอีกแล้ว มันหลายที่เหลือเกินนึกไม่ค่อยออก แต่ว่าวัดดัง ๆ เราก็ไปหมดเลยนะ ตระเวนกันให้ทั่วเลย เป็นอะไรที่สนุกมาก ได้บุญกันถ้วนหน้า 

   แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันจะต้องมาอยู่กับนายเบสแค่สองคน เพราะพ่อแม่และยายยังไม่ออกกมาจากในโบสถ์ ที่มีพระประธานองค์ใหญ่ ๆ ข้างในคนเยอะมากกกกก วัดพนัญเชิงรึปล่าว ไม่แน่ใจ อาจจะไม่ใช่ก็ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะ

“เป็นไงมั่ง สบายใจขึ้นบ้างรึยัง” มันถามฉันระหว่างที่ยืนรออยู่

“อื้ม ดีมากเลยล่ะ สบายใจสุด ๆ แต่ว่า คนเยอะไปหน่อยเนอะ ว่ามั้ย”

“ก็แหงล่ะ พระท่านศักดิ์สิทธิ์นี่นา ใคร ๆ ก็ต้องอยากมากราบทั้งนั้นแหละ” คงจะใช่ เพราะคนมากมายจริง ๆ แทบจะไม่มีที่ให้เดินเข้าไปเลยล่ะ

“เออ แล้วทำไมแกไม่ชวนยัยเป้ยมาด้วยล่ะ” ฉันสงสัยมาตั้งแรกแรกแล้ว แต่ลืมถามมันไป

“รายนั้นน่ะเหรอ ไม่มาน่ะดีแล้ว ถึงชวนไปก็คงไม่มาหรอก” เอ้า ซะงั้นไป

“ก็ไม่แน่หรอก” ฉันพูดแค่นั้นเอง มันก็หน้าบ่อจอยเสียแล้ว

“เอ่อ ถามไรหน่อย ได้มั้ย” มันทำท่าเหมือนอยากจะถาม แต่ไม่กล้า

“ก็ถามมาสิ ตอบได้ก็จะตอบ” ฉันยืนรอดูว่ามันจะถามอย่างที่ฉันนึกเอาไว้รึปล่าว

“คือ อาร์ทมันติดต่อแกมาบ้างรึปล่าว” หึ นึกไว้อยู่แล้วเชียว แต่พอพูดถึงชื่อนี้ทีไร ก็เสียวแปล๊บในใจทุกทีเลย มันใจหายยังไงไม่รู้

“ไม่เลย คงจะเกลียดฉันแล้วมั้ง..... แต่ก็ดีแล้วล่ะ” ฉันพูดไปแค่นั้นเอง

“ขอโทษแกนะ ที่ถาม” ฉันส่ายหน้าไปมา แล้วก็บอกว่าไม่เป็นไร แค่นี้ไม่ถึงกับตายซะหน่อย

   เรายืนคุยเรื่องอื่นกันไปได้สักพัก พ่อแม่ยายมันก็เดินออกมา ตอนนั้นก็เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้ว สงสัยจะทำไม่ครบ 9 วัดเสียแล้วกระมัง นี่ก็ได้แค่ 5 วัดเอง แต่ไม่เป็นไรหรอก จะกี่วัดก็อยู่ที่ใจ แค่วัดเดียวเราก็มีความสุขได้แล้ว ไม่ใช่หรือ

   ขากลับบ้านฉันก็แวะซื้อของฝากกับไปบ้านด้วย เด๋วจะหาว่าไม่เอาบุญไปฝาก หุหุ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแน่ะ คราวนี้พ่อแม่อาร์ทขับรถมาส่งถึงบ้านเลย ฉันไหว้ขอบคุณแล้วก็ลงจากรถ เดินกลับเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข

    :m7:หลังจากวันนั้น นายเบสก็เริ่มมาเที่ยวบ้านฉันบ่อยขึ้น ฉันไม่ได้โง่นะ ถึงจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่อยากคิดอะไรให้มากเกินกว่าเพื่อน ฉันไม่ได้อยากอกหัก แค่ไม่อยากสูญเสียก็เท่านั้นเอง (ต่างกันมั้ยเนี่ย)

   ส่วนใหญ่มันก็จะมายืมการ์ตูนไปอ่านบ้าง มานั่งคุย ซื้อของกินมานั่งกินที่บ้านฉัน (บ้านตัวเองไม่มีที่จะกินเหรอไงฟะ) บางวันก็เจอกับตานนท์ด้วย เออ ดี ไม่เหงาเลยแฮะเรา ส่วนเพื่อนสาวของฉันก็ยังติดต่อกันบ้าง ไปเที่ยวน้ำตกเหมือนเดิม มีคราวนึงไปวังตระไคร้ นครนายกน่ะแหละ นั่งรถปิ๊กอัพของเพื่อนไปกัน มันหยดเลย

   ล่องแก่งด้วยห่วงยางรถยนต์ คุณเคยลองมารึยัง รับรองว่า ตัวคุณจะช้ำสุด ๆ เลยล่ะ แต่ขอบอกว่า พระเจ้าจอร์ช มันยอดมากกกกกก สุด ๆ ยิ่งห่วงนึงจับกันสองสามคนนะ แม่เจ้า หลุดจากห่วงกันระนาว น้ำไหลแรงพอสมควร เป็นแอ่งบ้าง โขดหินบ้าง กระแทกแต่ละที เจ็บระบมไปทั้งตัว

   แต่สาวๆอย่างเรามีรึจะยอมแพ้ ล่องจนสุดทางน่ะแหละ โฮ่ ๆ แถมเด็ดสุด มีผู้ชายมาจิกนี่อ้ะดิ มันช่างใจกล้ามาก พวกฉันลอยอยู่กลางน้ำ มันยังว่ายมาสีเลย เฮอะ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก อายคนอ่ะ เยอะแยะจะตายไป ก็เลยหนีพวกมันขึ้นมาก่อน ปล่อยให้นังเพื่อนสาวจัดการงาบซะเลย

   นั่นก็คือช่วงเวลาปิดเทอมของฉันที่ยังจำได้อยู่ อีกไม่กี่วันก้จะต้องขึ้น ม.6 ปีสุดท้ายแล้วสินะ ฉันต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนสักแห่งหนึ่งแล้วล่ะ คิดว่าฉันอยากจะสอบเข้าเรียนที่ไหนดีล่ะ ลองทายดูสิ

                                            *************************************************

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ลืมเรื่องอาร์ทไปได้บ้างแล้วเนอะ
ต่อไปนี้ก็จะได้อ่านตอนมหาลัยแล้ว อิอิ
 

[ifwedo]

ก็ที่ๆอาร์ทเรียนน่ะซิฮุๆ

[pongsj]

เศร้าปนสุข

[A GE]

  คิดถึงอาร์ท 

[^ - ^A s A v I n * o *]

  

โหหหห รีบๆมาต่ออภาคสามน้าครับบบบบบ

รออยู่

ไม่อยากให้เศร้าแบบนี้เลย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

       

[nunyy]

ตอนที่ 68

   อาร์ทไม่ติดต่อมานานมากแล้ว ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง เบอร์โทรติดต่อก็ไม่มีเลย เพราะย้ายไปอยู่ที่นู่นแล้ว ก็ติดต่อใครไม่ได้เลย ฉันยังคิดถึงเขาอยู่ทุกลมหายใจ อยากเจออยากพูดด้วยอีกสักครั้ง มันนานมากแล้วนะ ทำไมคนเราถึงได้ลืมกันยากขนาดนี้

   ทุกวันที่เรียนชั้นม.6 แม้ว่าจะมีเพื่อนมากมาย แต่ก็ไม่เคยไม่มีวันไหนที่จะไม่เหงาเลย เคยมีเพื่อนสาวแนะนำม่ว่า

“มรึงก็หาแฟนใหม่สิวะ กรูรู้นะว่ามีคนอยากคบกับมรึงอยู่น่ะ” อิต้อมน่ะแหละ ที่ยุฉัน

“ใครยะ กรูไม่เห็นจะมีเลย” ฉันก็ถามมันไป ด้วยความใสซื่อ (เหรอ)

“อย่ามาตอแห- มรึงก็รู้อยู่แก่ใจ คบ ๆ ไปเหอะ มันก็รอมรึงอยู่ไม่ใช่รึไง” อ้าว อิต้อมไหงพูดงั้น มันก็ชอบอยู่ไม่ใช่รึไง

“ไม่เอาหรอก ฉันไม่กล้าแล้วล่ะ” ฉันปฏิเสธมันไป

“ไม่กล้าอะไร กรูน่ะเห็นใจมรึงนะ กรูรู้ว่ามรึงยังคิดถึงอาร์ทอยู่ทุกวันนี้ คิดดูให้ดี ๆ แล้วกัน ที่กรูพูดเนี่ย” ฉันเข้าใจว่ามันหวังดี แต่ไม่คิดมั่งเหรอ ว่ามันจะไม่มีปัญหาในภายภาคหน้าน่ะ

“ขอบใจมรึงนะ ที่เป็นห่วงกรูน่ะ แต่กรูไม่เป็นไรหรอก” แล้วฉันก็ไม่ได้พูดกับมันเรื่องนั้นอีกต่อไป แต่ก็เก็บเอามาคิดดูเหมือนกัน

   นับวันนายเบสชักจะเข้ามายุ่งกับชีวิตฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งตอนเรียนเนี่ย มันมานั่งข้างฉันตลอดเลย สร้างความหมั่นไส้ให้กับนังเป้ยและเพื่อนชะนีกลุ่มมันไม่น้อย ฉันถึงบอกไงล่ะ เรื่องยุ่งยากมันจะตามมาแค่ไหน ถ้าฉันตกลงคบกับมันน่ะ

    แถมตกเย็นตอนไปซ้อมบาส มันก็จะตามฉันไปด้วยตลอด จนใคร ๆ เขาก็คิดว่า มันกับฉันเป็นแฟนกันแล้ว นั่นมันยิ่งทำให้ฉันเครียดเข้าไปใหญ่ ฉันว่าอยู่ตัวคนเดียว มันจะปลอดภัยกว่านะ ที่จะต้องอยู่กับนายเนี่ย จนวันหนึ่ง ฉันต้องพูดกับมันให้รู้เรื่องจนได้

“มานี่เลยแก ฉันว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ” ฉันเรียกตัวมันมาคุยบนดาดฟ้าที่ ๆ มันเคยเอาหนอนมาแกล้งฉันนั่นแหละ

“เรื่องอะไรอีกล่ะ” มันทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เห็นแล้วน่าด่าจริง ๆ

“นี่แกไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่” ฉันคาดคั้นมัน

“ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่ มันเรื่องอะไรกันล่ะ บอกมาเลยดีกว่า” สงสัยมันจะไม่รู้จริง ๆ แฮะ

“ก็ ก็เรื่องที่เค้าลือกัน ว่าแกกับฉัน เป็น เอ่อ เป็น แฟนกันน่ะสิ” พอฉันพูดจบ มันก็หัวเราะร่วนเลย ไอ้นี่มันกวนจริง ๆ เลย

“นึกว่าเรื่องอะไร โธ่เอ้ย จะไปใส่ใจทำไมล่ะ เราบริสุทธิ์ใจเสียอย่าง ใครจะพูดยังไง ก็อย่าไปฟังสิ” พูดน่ะมันง่าย แต่ทำน่ะมันยากนะแก

“ฉันน่ะบริสุทธิ์ใจแน่นอน แต่ฉันกลัวอยู่อย่างเดียว แฟนคลับแกมันจะฆ่าฉันเอาน่ะสิ ฉันยังไม่อยากตายก่อนจบนะเฟ้ย”

“แหม่ ไม่ขนาดนั้นหรอกม๊าง คิดมากไปรึปล่าวแก” ฉันก็หวังไว้ว่าคงจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ
“งั้นฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า แกไปซ้อมบาสต่อเหอะ”

“เฮ้ย ไม่ไปด้วยกันล่ะ อู้งานเหรอไง ไปด้วยกันเลยนะ” เอาเข้าไป ตานี่ ฉันละเบื่อจริง ๆ

“ไม่ไป จะกลับบ้าน ฉันเหนื่อยแล้ว เข้าใจมั้ย”

“โอเค กลับก็กลับ ไม่บังคับใจละ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ไปส่งเอามั้ย” เพิ่งพูดไปหยก ๆ นะเนี่ย ดูมันทำ

“พอเลย ไปซ้อมบาสเลยไป จะแข่งอยู่แล้ว มาทำเป็นเล่นอยู่ได้ ฉันไปล่ะ” ฉันเดินหนีมันลงมาก่อน เพราะขี้เกียจต่อความยาวสาวยืด

   วันต่อมา แทนที่นายเบสจะเลิกยุ่งกับฉัน กลับกลายเป็นว่า ยิ่งตามติดเป็นเงาตัวเลย นี่มันแกล้งกันชัด ๆ นี่หว่า ร้อนถึงยัยเป้ยที่ต้องเข้ามากระแนะกระแหนฉัน

“แหม ไม่นึกเลยนะว่าหล่อนเนี่ยก็เสน่ห์แรงไม่เบาเหมือนกันนะยะ” มันว่างั้น ถ้าจริงก็ดีน่ะสิ ฉันชอบจะตาย มีเสน่ห์ใครจะไม่ชอบ

“ขอบใจจ้ะ” ฉันตอบมันไปแค่นั้นแหละ

“เด๋วนี้ แกชักจะยุ่งกับเบสมากไปแล้วนะ พอเลิกกับอาร์ทไม่ทันถึงปีก็คิดจะมีผัวใหม่แล้วรึไง” โห พูดแรงมากเลยน่ะนั่น แต่เผอิญฉันใจเย็นมากกว่าก่อนแล้วล่ะ

“แล้วแต่จะคิดนะ อะไรที่มันไม่จริง มันก็ไม่จริงอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ” มันเริ่มหน้าแดงก่ำแล้ว นังเป้ยนี่ ถ้ามันไม่เป็นคนชอบหาเรื่องชาวบ้านจะดูน่ารักกว่านี้เยอะนะ

“ฉันรู้นะว่าแกน่ะคิดยังไงกับเบส เชอะ เห็นว่าตามครอบครัวเค้าไปเที่ยวอยุธยาด้วยกันนี่ คงสมใจล่ะสิท่า” มันยังไม่เลิกกัดฉันอีก นี่ถึงกับเอาเรื่องที่ผ่านมาแล้ว มากัดด้วยนะเนี่ย

“มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันขอตัวก่อนนะ พอดีไม่ว่างน่ะ” ฉันเดินหนีมันออกมา ทำไมคนเราต้องมาอิจฉาริษยากันด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย

“ทำเป็นเชิดเข้าไปเถอะ สักวันแกจะรู้สึก” มันคงยืนจ้องฉันแบบนังชะนีเมื่อตอนปี 1 แหง ๆ เลย ไม่รู้จะมาวีนอะไรกับฉันนักหนา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ไปทำอะไรมันซักหน่อย

   แต่นั่นก็แค่เบา ๆ เท่านั้นเอง เพราะมันเตรียมปาระเบิดลูกโตใส่ฉันแล้วล่ะ ยังไงน่ะเหรอ ก็ด้วยการไปบอกแฟนคลับนายเบส ให้มารุมกระทืบฉันไง ดีมั้ยล่ะ คนเรา เอะอะก็ใช้แต่กำลัง ส่วนฉันก็เบื่อหน่ายแล้ว กลับการที่จะต้องไปแก้แค้น เอาคืนกับพวกมัน ฉันเหนื่อย อยากให้เรียนจบไว ๆ เหลือเกิน อยากไปให้พ้น ๆ จากโรงเรียนแบบนี้สักที

********************************************

[pongsj]

น่าเอาเลือกปากกระเทยขี้อิจฉาออกนัก ว่าม่ะคับจืด

[@^_^@PeaZa@^_^@]

น่าเอาเลือกปากกระเทยขี้อิจฉาออกนัก ว่าม่ะคับจืด

เห็นด้วย 

[nunyy]

  โหดกานจังอ้ะ เหอ ๆ ๆ 

[subaru]

 :m21:เศร้าจังเลย ตกลงกะอาร์ตนี่จะไม่มีรีเทิร์นจริง ๆ เหรอ เสียดายจังเนอะคุณจืด

[ifwedo]

แอบเศร้าใจ :

[Simply Blue]

คนเราทำไมชอบประหยัดคำพูดกันจัง  มีอะไรก็คุยกันให้มัดีๆ รู้เรื่องกันไป

สู้ สู้ น้องจืด

[Poes]

จะมีโอกาสคืนดีกะอาร์ตมั้ยเนี่ย   

[nunyy]

  คีย์งานอีกแล้ว 7 วัน ฉันจะตาย

 

จะมีโอกาสคืนดีกะอาร์ตมั้ยเนี่ย   

 :m5:อยากเหมือนกัน แต่.......

มาต่อกันเลย ใกล้จะจบแล้ว ส่วนตอนมหาลัย รอหน่อยละกัน

ตอนที่ 69

   ฉันตั้งใจเอาเวลาที่เหลืออยู่นี้ มาอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาคดีกว่าที่จะต้องมานั่งฟาดฟันกับนังพวกนั้น หลังจากนั้นผลการสอบของฉันก็ออกมาได้คะแนนที่ดีพอสมควร ทำให้ฉันพอใจมาก ที่ตัวเองยังสามารถประคับประคองจิตใจไม่ให้หวั่นไหวฟุ้งซ่านไว้ได้

   พอขึ้นเทอมปลายก็มีโควต้าจากมหาวิทยาลัยดัง ๆ มาให้สอบกัน ฉันก็ไม่พลาดที่จะร่วมเข้าสอบด้วย โควต้ามีทั้งหมด 3 มหาวิทยาลัย ฉันไม่ได้หวังอะไรไว้มาก ได้ก็ดีใจไม่ได้ก็เฉย ๆ เพราะยังไงก็ยังมีสอบเอนทร้านซ์อยู่

   ฉันอยากจะบอกว่า ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะเลือกเรียนคณะอะไรดี สรุปก็เลยตาม ๆ เพื่อนไป เหอ ๆ คิดเองไม่เป็นอ่ะดิ ก็มีศิลปศาสตร์ของ ม.จุฬา ตอนไปสอบนะ โคตะระยากเลยอ่ะ มีวาดรูปลายไทยอีกนะ แย่เลย ตกค่ะตก ไม่ผ่านอ้ะ

   ส่วนม.บูรพา ก็เลือกคณะวิทยาศาลตร์ อ๋า อันนี้ฟลุ้คมากเลย ปรากฎว่า สอบผ่านค่า ไปรายงานตัวด้วยน้า แต่สรุปว่า ไปได้อีกที่นึงค่ะ อุอุ อยู่ในกทม.แหละ เลยตัดสินใจเอรียนที่นั่นเลย
นั่นก็คือ ม.เกษตรฯ นั่นเอง คณะอะไรมะบอกนะ

   ตอนไปสอบที่นั่น ก็ได้รถนายเบสนี่แหละไป แล้วก็ไปค้างบ้านเพื่อนผู้ชายที่เรียนห้องเดียวกันน่ะแหละ โหย ไปสอบกันยกแก้งค์เลย มีเราสาวสวยอยู่คนเดียว หุหุ เพื่อนชายในห้องเราก็มีเยอะน้าที่สอบติด รวมนายเบสด้วยหล่ะ มานี่ก็เลยไม่ขาดเพื่อน

   แล้วระหว่างที่จะเรียนจบจากโรงเรียนเก่าไปนี่แหละ ฉันก็มีเรื่องหนักใจต้องให้คิดหนักอีกแล้ว หลังจากที่โล่งใจสอบติดแล้ว ไม่ต้องไปแย่งคนอื่นเขาสอบเอนฯกัน

   หลังจากที่ได้ไปสอบมาแล้ว ฉันก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับตาเบสเสียแล้ว เพราะนายนี่ดูแลฉันดีมากตอนไปสอบ กลับมาเราก็เลยสนิทกันกว่าเดิมไปโดยปริยาย มีวันหนึ่งมันชวนฉันไปดูหนังที่ห้างเพิ่งเปิดใหม่ในเมือง ฉันก็อยากดูอยู่แล้ว ก็เลยไปด้วย

   แล้วเรื่องที่ชวนไปดูดันมีรอบเย็นมาก ที่นี้ถ้าดู มันก็เลิกมืดเลยน่ะสิ แต่มันบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน ฉันก็โอเค ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่นี่ ไปก็ไป เลิกเรียนวันนั้นก็เลยแอบหนีเพื่อนสาวทั้งหลายไปกับมันสองคน เหอ ๆ

   พอไปถึง ฉันก็เดินไปซื้อตั๋ว คนเยอะน่าดูเลยแฮะ อย่างว่าแหละ เปิดใหม่ ๆ ก็เงี้ย คนเห่อกัน ตานั่นก็ยื่นตังค์มาให้ฉันตอนจองตั๋ว เอ แต่ว่ามันเกินมานะ ฉันเลยคืนมัน มันก็ไม่ยอมบอกว่าจะเลี้ยง แต่ฉันไม่ต้องการ มันก็ไม่ยอม เฮ่อ อะไรกานเนี่ย สรุป ฉันเลยต้องยอม

“ทีหลังแกไม่ต้องทำแบบนี้เลยนะ ฉันมีปัญญาจ่ายเองได้ย่ะ” ฉันนั่งกัดมันในร้านอาหารที่ห้างนั่นแหละ มันมี ฟูดเซ็นเตอร์ด้วย

“คราวหน้าก็เลี้ยงฉันดิ” มันลอยหน้าลอยตาพูด กวนชะมัด

“เออ เลี้ยงแน่นอน ไม่ต้องกลัว แล้ว จะไปส่งฉันที่บ้านแน่นะเว้ย” พูดกันแบบเนี้ยแล้วล่ะ

“แหม่ กลัวไม่ได้กลับบ้านรึไง ไม่ฉุดไปข่มขืนหรอกน่า” ดู๊มันพูด ไอ้นี่

“ก็แกมันไว้ใจได้เร้อ เห็นหน้าตาแบบนี้เหอะ” ฉันกัดมันอีกหลายดอก ฮ่า ๆ มันหน้าบูดไปและ
 
“พอเลย ๆ กินอะไรล่ะ เด๋วไปซื้อมาให้” ฉันนั่งกระดิกเท้า เป็นคุณนาย หลังจากสั่งมันไปเรียบร้อยแล้ว มีคนใช้ก็สบายแบบงี้แหละ หุหุ

   สักพักมันก็ถือถาดอาหารมา โฮ่ ๆ เหมือนเด็กเสริฟเลยอ่ะ มันต้องยังงี้สิ ตาเบสเอ้ย

“มาแล้ว ๆ คุณหญิง นั่งสบายเชียวนะ” แหม มีบ่น

“เอ้า อยากถามทำไมล่ะ โอ น่ากินจัง ขอบใจนะจ้ะ” ฉันหยิบเอาจานของตัวเองออกมา แล้วก็จัดการลงท้องโดยพลัน

“หนังเริ่มกี่โมงอะ” ฉันถามมันระหว่างพักดื่มน้ำ ลืมบอกไปว่าตัวเอง โดนมันแย่งซื้อตั๋วแทนตอนเถียงกันเรื่องเงิน แล้วก็ลืมดูรอบไป

“อ่อ สองทุ่มอ่ะ” ฉันสำลักน้ำทันทีเลย แล้วก็ไม่รีรอ ด่ามันซะ

“ไอ้บ้า นี่แก ทำไมมันสองทุ่มล่ะ ไหนบอก 6 โมงเย็นไง” ฉันโวยวาย แต่เสียงไม่ดังมาก อายคนอื่น

“ก็มันเต็มอ้ะ ให้ทำไงล่ะ” มันก้มหน้าก้มตากินต่อไป ทำไม่รู้เรื่องรู้ราวนะไอ้นี่

“แน่ใจ ไม่ใช่แกจะแกล้งฉันเรอะ” ฉันจ้องหน้ามัน มันเงยหน้ามองฉันแล้วก็ว่า

“มันเต็มจริง ๆ ไม่ได้แกล้ง หรือถ้าไม่อยากดูก็กลับบ้านก็ได้นะ” มันทำท่าจริงจังมาก จนฉันเชื่อว่ามันคงไม่ได้โกหก

“บ้า แกเสียเงินไปแล้วนะ ฉันกลัวว่ามันดึกเกินไป กว่าหนังจะจบ ที่บ้านคงเป็นห่วงน่ะสิ” มันก็เข้าใจฉัน ก็เลยแนะนำมาว่า

“งั้นก็โทรไปบอกบ้านก่อนสิว่า วันนี้จะนอนค้างบ้านฉันน่ะ” อ่ะ ฉันอ้าปากค้าง กับคำแนะนำของมัน จะให้ฉันไปนอนบ้านมันเนี่ยนะ ฉันไม่คิดสั้นหรอกเว้ย

“ไม่มีทางหรอก เรื่องอะไรจะไปค้างบ้านแกวะ” มันกินอิ่มแล้ว ก็มองตาหรี่ ๆ มาทางฉัน กวนทีนอีกละ ไอ้นี่

“กลัวฉันทำอะไรแกงั้นเหรอ คิดอะไรบ้า ๆ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า โทรไปบอกที่บ้านเลย เอานี่” มันยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ รวยนักนะยะ

“เอาดิ เมื่อยแขนแล้วนะ” ฉันเลยเอื้อมมือไปหยิบมันมา ก่อนจะตัดสินใจ โทรไปบอกที่บ้าน มันช่วยไม่ได้จริง ๆ หนังมันเลิกตั้ง 4 ทุ่ม คงต้องค้างบ้านมันจริง ๆ นั่นแหละ

   หลังจากที่โทรไปบอกที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ก็ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 2 ชั่วโมง แล้วจะไปไหนดีล่ะเนี่ย อีกตั้งนานกว่าหนังจะฉาย

“นี่ อีกตั้งนานจะไปที่ไหนกันดีล่ะแก”

“ไปบ้านฉันก่อนมั้ย อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วค่อยมากันใหม่” อืม เป็นความคิดที่ดี ไปดูลาดเลาไว้ก่อนดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้ หุหุ

   หลังจากตกลงกันได้แล้ว เราสองคนก็กลับไปที่บ้านของนายเบสกัน แล้วฉันก็ต้องตกใจเป็นรอบที่สอง เพราะมันดันบอกว่า วันนี้ไม่มีคนอยู่ที่บ้านนะ ไปกรุงเทพฯกันหมด อ้าว งี้ฉันก็อยู่กับมันสองต่อสองสิคะ ซวยแล้วมั้ยล่ะ

                                               **********************************************

  แอบมีลุ้นมั้ยเนี่ย