หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[keerin]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
๕๕๕๕๕๕
อยากรู้ว่าโตโต้นี่จะมาแนวไหน
เพราะรู้สึกภูมิจะเป็นคนที่เรียบร้อยๆหยิ่งๆเงียบๆนะ 

[Laxxeez]

น่าติดตามดีออกคับ แหม...ภูมินี่ฉลาด ช่างคิด มีรสนิยมดีอีกต่างหาก เจ๋งคับ นิสัยดี มีมารยาท รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน วางตัวดี รู้จักกาลเทศะ แบบนี้ผู้ใหญ่ที่ไหนก็เอ็นดูคับ

[win200]

รอตอนต่อไปฮับ

[som]

ชักจะมีเค้าความหนุกแล้วตั้งแต่ตอนแรก

[Phelyra]

เข้ามาอ่านด้วยคน แบบภูมิเนี่ยน่ารักดีนะค่ะ

[Little Devil]

สนุก น่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจ

[4life]

น่าติดตามจัง มาอับอีกน๊าา

[roseen]

ชอบๆบอกได้คำเดียวว่าชอบน้องภูมิ

[eiky]

เพื่อนๆคร้าบ มันอาจจะน่าเบื่อหน่อยน้าช่วงแรก อย่าเพิ่งถอดใจน้า บอกเล่าความเป็นมาของภูมิก่อนเน้อ อิอิ ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน


                            


                                       ฉากสาม

วันเปิดเทอมมาถึงแล้ว ความจริงภูมิบุญลงทะเบียนเรียบร้อยตั้งแต่วันที่มาถึงวันแรกก่อนที่จะเข้าพบ คุณอภิสรา โดยจันทร์เป็นคนพาไปให้ลุงหมายคนขับรถพาทั้งสองไป วันนี้ภูมิบุญตื่นตั้งแต่เช้า สวมเสื้อผ้านักศึกษาตามระเบียบที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนด พอแต่งตัวเสร็จก็นั่งอยู่ในครัวรอพบมารดาเพื่อที่จะขอพรก่อนออกไปเผชิญชีวิต ในเมืองหลวง

"อ้าว ตื่นแต่เช้าจังลูก ตื่นเต้นหรือ"

จันทร์ ร้องทักมา ภูมิบุญสะดุ้งหันไปมองตามเสียง แล้วพยักหน้า

"ไม่ต้อง ตื่นเต้นหรอกลูก เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ พอชินคราวนี้คงตื่นเอาสายโด่ง"

จันทร์ ล้อ แต่ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ

"มาๆ กินอะไรก่อนลุกเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้ง"

จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ แล้วไปเปิดตู้กับข้าวดูของกินที่เหลือจากเมื่อคืนเพื่อที่จะเอามาอุ่นให้ ภูมิบุญกินก่อนไปมหาวิทยาลัย

"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวภูมิไปหากินเอาแถวหน้า มหาฯลัย ตอนนี้คงกินไม่ลง"

"อ้าว เป็นงั้นไป งั้นแม่ชงโอวัลตินให้ก่อนละกัน รองท้องไปก่อน"

พูดจบก็ เดินไปตักผงโอวัลตินใส่แก้วแล้วไปกดน้ำร้อน ยื่นแก้วให้ภูมิบุญ

"ขอบ คุณครับแม่"

ภูมิบุญยกแก้วโอวัลตินขึ้นจิบ พอจันทร์ให้พรให้ตั้งใจเรียนเสร็จสักพักก็ออกจากบ้านเดินออกไปหน้าปากซอย เสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลัง

"ภูมิๆ ไป มอเหรอ มาๆ ไปกับพี่"

แทน ทวีพูดอย่างเป็นกันเอง ภูมิบุญมองหน้าของเขาที่ยื่นออกมานอกกรอบกระจกรถยนต์สีดำมันจนมองเห็นตัวของ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างรถ ยี่ห้อรถก็เป็นญี่ห้อดังจากฝั่งยุโรป รถคันกระทัดรัดแค่นี้ไม่อยากจะเชื่อว่าราคามันไม่ได้เล็กเท่ารถเลย

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปเอง"

"น่า วันแรกจะไปยังไง เดี๋ยวก็หลงทางนะ ขึ้นมาเถอะ พี่จะไปมอเหมือนกัน"  แทนทวีตื้อ

"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้จักเส้นทางจะได้ไปเองได้วันหลัง"

ภูมิบุญยังยืนกระต่ายขา เดียว พอยืนยันหนักแน่นก็เดินไปเลยไม่ได้สนใจฟังคำขอร้องของแทนทวี

"ฮึ ฮึ โดนแต่เช้าเลยกู" แทนทวีบ่นกับตัวเอง

"นะน้องภูมิ ไปกับพี่นะครับ พี่จะได้มีเพื่อนไป มอ"

ภูมิบุญเม้มปากรู้สึกรำคาญเต็มที่ หันหน้าไปหาเขาที่โผล่หน้าออกมาจากรถ

"แล้วปกติพี่ไปยังไงล่ะครับ มีเพื่อนไปเหรอ ผมไม่สะดวกครับ ขอโทษจริงๆ พี่รีบไปเถอะครับ อย่ามาใส่ใจผมเลย"

ภูมิบุญพูดจบก็เดินจ้ำเร็วแม้เขาจะพยายามขับตาม บีบแตร สร้างความงงงวยให้คนที่สัญจรไปมา พอเดินมาถึงหน้าปากซอยภูมิบุญก็กวักมือเรียกรถสองแถวให้จอด แทนทวีไม่ยอมแพ้ขับช้าๆตามรถสองแถว ภูมิบุญมองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจ รถสองแถววิ่งไปเรื่อยๆขยับไปได้ทีละนิดพอเข้าถนนอ่อนนุช เพราะปลายทางของรถสองแถวคือปากซอยอ่อนนุชนั่นเอง ภูมิบุญเริ่มไม่แน่ใจว่าตนอยู่ที่ใด

"เอ่อ พี่ครับ โทษนะครับ ผมจะไป มหาฯลัย ก นี่ใช่ไปทางนี้ไหมครับ"

ภูมิบุญถามถึงทางไปมหาฯลัยกับชาย วัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"เอ่อ พี่ก็ไม่รู้จักน่ะครับน้องโทษที"

คำ ตอบทำให้ภูมิบุญใจแป้ว

"นี่อุตส่าห์ศึกษาทางมาแล้วนะ"

ภูมิ บุญบ่นให้ตัวเอง แต่ก็ไม่อยากกระโตกกระตากให้คนรู้ว่าเป็นคนบ้านนอกไม่รู้จักทางเพราะกลัวว่า จะโดนหลอกเอาง่ายๆ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะถามคนเอาตอนที่ลงจากรถ อ้อยเคยบอกว่าให้สังเกตคนเอา ถ้านั่งสองแถวจุดหมายคือใต้สะพานข้ามคลองพระโขนง แต่คนจะลงรถหน้าคาร์ฟูลเยอะที่สุดก็ลงกับเขา พอรถสองแถวจอดให้คนลงภูมิบุญก็ลงรถ สายตาก็มองไปข้างหลัง ไม่มีรถคันนั้นคอยกวนใจแล้ว ภูมิบุญแอบยิ้มแล้วเดินตามผู้คนไป ภูมิบุญเลือกที่จะถามผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวภูมิฐานน่าเชื่อถือ

"อ้อ น้องข้ามไปฝั่งโน้นนะคะ แล้วนั่งสาย ๒๕ ๔๘ ผ่านค่ะ น้องไม่นั่งรถไฟฟ้าไปล่ะคะ ถึงเลย"

เธอบอกอย่างคล่องแคล่ว ภูมิบุญค่อยโล่งใจ กล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่หญิงคนนั้นบอก

"เฮ้ย"

ภูมิ บุญตวาดเสียงดังเพราะมีคนมาจับบ่า เขาเหวี่ยงตัวออกทันที พอรู้ว่าใครก็ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี

"ทำไมต้องตกใจ ขนาดนั้น"

แทนทวีเดินดันหลังให้ภูมิบุญเดินตามคนไปยังถนนสุขุมวิท เบื้องหน้า

"แล้วมาจับทำไมไม่ให้เสียง ตกใจนะพี่"

"ฮ่าๆๆ ก็นึกว่ารู้ตัว โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา"

"อย่ามาตลก แล้วเดินตามมาทำไม"

"ใครว่าพี่ตามเรา พี่จะไปมอ ทางนี้ไปมอนี่"

แทน ทวีแถไปยิ้มอย่างพอใจที่แกล้งภูมิบุญได้

"อย่ามาเกาะได้ไหมเดี๋ยว เสื้อยับ"

ภูมิบุญแกะมือเขาออกแต่ก็เหนียวเหมือนตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย ง่ายๆ

"อ๊าย ตัวเองอ่า อย่าจับก่้นเค้าดิ อายคนน้า"

ภูมิบุญ แตกสาวใส่จริตพูดเสียงดัง คนที่ได้ยินมองกันใหญ่ แทนทวีรีบปล่อยมือทันที ยืนอึ้งอยู่ ส่วนภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นแล้วสะบัดหน้าเดินไปแล้ว แทนทวียืนนิ่งสักพักพอรู้ตัวว่าโดนแกล้งจึงรีบเดินตามไป ภูมิบุญเดินไปตั้งใจว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า แต่มองกลับหลังไปแทนทวียังคงเดินตามมาอยู่ จึงคิดว่าถ้าขึ้นรถเมล์ไปเขาคงจะเลิกล้มความตั้งใจ เพราะดูท่าทางคงเป็นคุณหนูอยู่ไม่น้อย

"แสบนักนะภูมิ" เขากัดฟันพูดแล้วเดินขึ้นสะพานลอยตามหลังภูมิบุญไป พอรถเมล์สายที่ภูมิบุญจำได้จากผู้หญิงคนเมื่อครู่บอกก็ก้าวขึ้นไปบนรถทันที แทนทวีรีบตามขึ้นไป

"พี่ครับ คันนี้ผ่าน มอ ก ใช่ไหมครับ"

ภูมิ บุญถามพนักงานเก็บเงินบนรถเมล์

"ใช่" เสียงตอบห้วนๆแล้วทำเสียงกร๊อบแกร๊บจากกระป๋องเก็บสตางค์ เพราะจุดประสงค์คือเงินจากภูมิบุญ

"เอ่อ พี่ครับถ้าถึงแล้วรบกวนบอกด้วยนะครับ"

ไม่มีเสียงตอบแต่เป็นการพยัก หน้าแทน คนบนรถเมล์ในตอนเช้าแน่นขนัดไม่มีแม้ที่จะแหย่ขาเข้าไปยืน ภูมิบุญเอาตัวเองขึ้นไปยืนบนรถได้แต่ก็เบียดคนบนรถอยู่เหมือนกัน

"ไม่ ไปรถไฟล่ะ แบบนี้สายแน่ๆเลยภูมิ"

เสียงดังอยู่ข้างหูแทบจะจ่อเข้ามา ในรูหู ภูมิเบียดตัวออกเพราะแทนทวีเบียดกายเข้ามาอยู่ด้านหลังเขาแล้ว

"เอ๊ะ พี่ไม่ไปล่ะ ตามมาทำไม"

ภูมิบุญพูดเสียงเครียดแต่เบาเพราะกลัวว่าคน ที่อยู่ใกล้ๆจะได้ยิน รู้สึกอายขึ้นมา

"ไม่ได้ตามซะหน่อย หลงตัวเองเหมือนกันนะเรา"

แทนทวีแหย่ ภูมิบุญได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ยอมพูดกับเขาอีกแต่พอถึงป้ายพระโขนงคนก็ดันขึ้นมาแน่นอีก แทนทวีจงใจเอาช่วงล่างเบียดดันสะโพกของภูมิบุญ หน้าของภูมิบุญเริ่มแดงเพราะรู้สึกว่าเขาจาบจ้วงมากเกินไป

"ถอยไป"

เสียง ดุเด็ดขาดแต่แทนทวีไม่ได้สนใจ ภูมิบุญจึงแทรกตัวขอโทษคนที่อยู่ด้านหน้าแล้วไปยืนข้างหน้าเขา แทนทวีตามไปไม่ได้ แต่เหมือนฟ้าแกล้ง คนที่ภูมิบุญไปยืนข้างหน้าลงป้ายถัดไป แทนทวีรีบแทรกตัวเข้าไปทันที ภูมิบุญเห็นว่าแทนทวีกำลังแทรกเข้ามาก้หันหน้าเข้าหาทันที

"ว่าไงพี่ เอาไง"

ภูมิบุญจ้องหน้าเขา แทนทวียิ้มแห้งๆ หน้าเกือบจะชนกัน ลมหายใจร้อนของแทนทวีทำให้ภูมิบุญทนไม่ได้ต้องกดกริ่งลงตรงเอกมัย กว่าจะเอาตัวเองออกมาจากรถเมล์ได้ก้ใช้เวลาพอสมควร แทนทวียังเดินตามอยู่ภูมิบุญเหลืออด

"นี่พี่ ตามผมทำไม ห๊า จะเอาอะไรบอกมาเลยพี่"

"เฮ้ย ก็ลงอ่ะ ทำไมล่ะไม่ได้ตามซะหน่อย"

ภูมิ บุญส่ายหน้าไม่อยากจะแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อหน้าสาธารณชน จึงได้แต่เม้มปากแล้วเดินขึ้นบันไดไป พอซื้อตั๋วเสร็จก็เดินขึ้นไปรอรถไฟที่ชานชลา แทนทวีก็ไม่ยอมเลิกตื้อ แต่ภูมิบุญก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทนได้ทนไป ภูมิบุญไม่สนใจดูโทรทัศน์บนรถไฟฟ้า ส่วนแทนทวีก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ไม่เป็นผลพอถึงสถานีสยามภูมิบุญก็นิ่ง อยู่เพราะไม่รู้ว่าต้องลงที่นี่ แทนทวีอมยิ้มทันที พอคนลงเยอะจนบางตาภูมิบุญก็เริ่มแปลกใจ

"เอ่อ โทษนะครับ มอ ก นี่ลงสถานีไหนครับ"

"อ้าว เมื่อกี๊ไงน้อง เลยแล้ว"

เสียงตอบ ทำให้ภูมิบุญรู้สึกอายหน้าแดงขึ้นมา

"ลงสถานีหน้าก็ได้น้องแล้วนั่ง กลับมาใหม่"

เขาคงดูรู้ว่าทำให้ภูมิบุญอายจึงพูดอีกประโยค ภูมิบุญพยักหน้า ส่วนทวีอมยิ้มกลั้นหัวเราะอยู่

"มีความสุขมากนัก เหรอที่แกล้งผมน่ะ"

ภูมิบุญพูดขึ้นตอนลงจากรถไฟแล้วเห็นแทนทวีเดิน ตามมา

"อ้าว พี่ไม่ได้แกล้ง พี่ก็ไม่เคยขึ้น น่าเป็นประสบการณ์"

"ฮึ"

ภูมิ บุญทำหน้ายักษ์ใส่ แล้วปรี่เข้าไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่

"ทาง นี้ภูมิ ไม่ต้องถามเขาหรอก มาพี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ สายแล้ว"

เขาทำ ให้ภูมิบุญหยุดแล้วหันมามอง แทนทวีหยุดอมยิ้มแล้ว ยักคิ้วให้ ภูมิบุญจำใจเดินตามเขาขึ้นไปรอรถไฟอีกขบวน ใช้เวลาอยู่พอสมควรจึงเดินเข้ามหาวิทยาลัย แทนทวีชี้บอกทางไปคณะให้ภูมิบุญก่อนจะแยกไป ภูมิบุญเดินไปที่คณะไปดูบอร์ดหน้าคณะเพื่อดูรายชื่อ

"หวัดดี นายเรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"

เสียงใสทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปตามเสียง สาวน้อยร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างหน้าผมหยักศกเป็นลอนแต่งกายในชุดนักศึกษา

"เอ่อ ใช่ เธอก็เรียนคณะนี้เหมือนกันเหรอ"

"ใช่ เราชื่อพลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

สาวน้อยแนะนำตัวแล้วยิ้มให้

"เช่นกัน เราชื่อภูมิ แล้วเธอเข้าไปข้างในแล้วเหรอ"

"อื้ม ตามมาสิเรารู้จักเพื่อนใหม่ด้วยนะ"

พลอยเดินนำหน้าภูมิเข้าไปในคณะ เพื่อนใหม่เป็นชายหนุ่มตัวสูงผิวคล้ำ แต่ดวงหน้าแววตาดูสดใสสมวัย

"เรา ชื่อก้อง ยินดีที่ได้รู้จักนะภูมิ เรามาจากระนอง"

ทั้งสามคุยกันอยู่ สักพักก็ไปปฐมนิเทศน์ พอเลิกเรียนก็ไปรับน้องของคณะกว่าจะเสร็จก็ค่ำเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยพร้อม กัน

"แล้วนายพักที่ไหนอ่ะภูมิ" ก้องถาม

"อ้อ เราอยู่บ้านนายของแม่น่ะ แถวสวนหลวง นายล่ะ"

"เราอยู่กับน้าที่ ห้วยขวาง บ้านนายของแม่นี่ยังไงอ่ะ"

ก้องทำหน้าสงสัย

"อ้าว ก้อง ทำไมถามแบบนั้น ก็เป็นแม่บ้านไง ใช่ไหมภูมิ"

พลอยชิงตอบ ภูมิพยักหน้า

"ดีจัง นายก็ได้อยู่บ้านหลังโตๆดิ"

"ไม่เห็นจะ ดีเลย บ้านเขานะไม่ใช่บ้านของเรา"

"เออ นั่นดิ บ้านเราก็ใหญ่ไม่เห็นดีเลย หยุดทีไรขี้เกียจทำความสะอาดจะตาย"

พลอย บอกแล้วหัวเราะ ทั้งสามสนิทกันอย่างรวดเร็ว พอแยกย้ายกลับบ้าน ภูมิก็ขึ้นรถไฟไปเพราะคิดว่ารถคงจะติด แต่แล้วก็ทำหน้าเสียอารมณ์เพราะคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุด ยืนยิ้มแป้นอยู่ แทนทวีเดินตามภูมิบุญตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วแต่ไม่ได้สังเกต ภูมิบุญทำเป็นมองไม่เห็นแต่แทนทวีเดินมาประชิดตัวแล้ว

"ว่าไงภูมิ วันแรกเป็นไงบ้าง"

แทนทวียิ้มกริ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม

"ก็ดี นี่พี่"

"หิวป่ะ"

"ไม่ครับ"

"หิวหน่อยดิ"

ไม่ มีเสียงตอบจากภูมิ เพราะส่ายหน้าถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายที่จะต่อกร

"ไป กินข้าวกับพี่นะ พี่หิว"

แทนทวีพูดอยู่คนเดียว ภูมิบุญพลิกหนังสือดูไม่ได้สนใจ จนรถไฟถึงอ่อนนุชจึงลุกจากที่นั่ง หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพักภูมิบุญก็เดินกลับไปทาคาร์ฟูล แทนทวีเดินตามไม่ยอมวางตา

"ทางนี้ดิภูมิทางลัด พี่จอดรถไว้ที่คาร์ฟูล"

แทนทวีสะกิดแขนให้ภูมิบุญเดินลัดเข้าซอยหลัง คาร์ฟูล ภูมิบุญเดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงคาร์ฟูลแทนทวีก็เดินนำเข้าไปทางลานจอดรถ แต่ภูมิบุญเดินไปอีกทาง

"อ้าว ไปไหนล่ะ"

"กลับบ้าน"

"ภูมิ นะพี่ขอร้อง พี่เหนื่อยมากแล้ววันนี้ ไปกับพี่หน่อยนะ ยังไงเราก็กลับบ้านทางเดียวกัน"

เสียง ของแทนทวีจริงจังจ้องหน้าไม่ยอมวางตา ภูมิบุญเม้มปากถอนหายใจคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ายินยอม

"ยังไง เสียก็มีแต่ได้กับได้ คิดอะไรมากภูมิ"

ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วยกริมฝีปากขึ้น



  ติชมได้เต็มที่เลยคร้าบบบ


 



เขียนโดย eiky

[hpsky]

  จิ้ม

อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมีส่วนร่วมในเหตุการณ์
เห็นภาพเลย แต่ละสถาณที่เค้าผ่านทุกวัน 555+

+1 จ้า

[eiky]

จิ้ม

อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมีส่วนร่วมในเหตุการณ์
เห็นภาพเลย แต่ละสถาณที่เค้าผ่านทุกวัน 555+

+1 จ้า

อ่าอยู่แถวนี้เหรอ อิอิ อย่ามาดักทำร้ายเค้าน้า เหอๆๆๆ

[Laxxeez]

บรรยายละเอียดมากเลยคับ ท่า Writer จะเดินผ่านบ่อย ไม่ก็มีความหลังฝังใจ เพื่อนเคยพาเดินเข้าทางลัดซอยหลังคาร์ฟูเหมือนกัน บ่นมันตั้งนาน แล้วแต่ก่อนเมริงพากรูเดินอ้อมเบียดคนเยอะแยะทำไมฟ่ะ

[august_may]

เพิ่งมาอ่านคะ  ดูท่าทางงานนี้จะสนุก หุหุ

ยิ่งพี่แทนตามอย่างนี้ไม่รู้น้องภูมิจะใจอ่อนเมื่อไหร่ รอตอนหน้าค่ะ

บวกให้กำลังใจคุณ eiky  ด้วยค่ะ

[knightofbabylon]

แวะมาอ่านค่ะ
แต่..มาฝากตัวกับเรื่องนี้ด้วยเลยแล้วกัน ดูท่าทางน่าติดตามดี
 

[♠DekDoy♠]

นายแทนนี่ตื๊อไม่เลิก เหอะๆ

[kanda53]

ตาพี่แทนนี่ตื้อเอาการเลยนะ........
น้องภูมิก้อใจแข็งใช้ได้......เล่นเอาพี่แทนเหนื่อย...แต่ไม่ท้อใช่ไหมจ๊ะ
ผิดไหม???  ถ้าจะเชียร์พี่แทนแล้วง่ะ
ติดตามต่อไปค่ะ

  น้อง eiky

[Vesi]

ขึ้นbtsเลย เราก็เคยนะ อย่างฮาอ่ะ ตั้งแต่สมัยมาอยู่ กทม ใหม่ๆ
นึกถึงละขำตัวเองชะมัด

[yoyo]

นึกว่าคุณลูกชายของคุณนายที่ยังไม่กลับมาจะเป็นพระเอกซะอีก
แบบนี้ก็ดีค่ะ ไม่ซ้ำดี 

แทนสู้ๆ ^ ^ 

[wisa]

 


 

[keerin]

ตื๊อเก่งมากกกกก
๕๕๕๕๕๕๕๕๕


ต่อๆๆๆๆๆ อิอิ 

[PEENAT1972]

eiky กรุณาทำเสียงหัวเราะ เป็นเสียงอื่นได้ไหมค่ะ ไอ้ อิอิอิ เหมือน ผีญี่ปุ่นตามมาหลอน 555

สนุกดีค่ะ ตามอ่านมา 3 ตอน แต่ ถ้าอีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีก eiky จะทำยังไงดีค่ะ 555555555555

+1

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไม่มีนายเอกยังไงนะไม่เข้าใจ หรือว่านายเอกจะร้ายมากจนเป็นตัวร้ายได้เลยเหรอ


บรรยายดีค่ะ ทำเอาแทบเห็นภาพไปด้วยเลย ถึงแม้จะไม่ได้อยู่แถวนั้นอ่ะนะ 


มาต่อไวๆ ติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้เนอะ 

[Little Devil]

รออ่านต่อ
ช่วงแรกมาสองตอนได้มั๊ย writer
+1

[roseen]

ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

[eiky]

ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตาม อิอิ


ต่อสองตอนรวดคงไม่ไหวน้า ช่วงนี้ผมโดนละอองฝนไม่ค่อยสบายเลยอ่า ไม่อยากตะคิดว่าเป็นภูมิแพ้ หายใจไม่ออก แอ๊



ตอนต่อไปก็เปิดศึกแล้วน้า อิอิ เป็นไปได้จะอัพให้เลย คืนนี้



จุ๊บๆๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 รอเคอะ 


ปล.ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ "take care"

[4life]

เย้ๆ หมีดำมาเเล้ว

รอตอนต่อไป


ดูเเลตัวเองดีๆ น๊าไรเตอร์

[eiky]

เย้ๆ หมีดำมาเเล้ว

รอตอนต่อไป


ดูเเลตัวเองดีๆ น๊าไรเตอร์

เอ๋ หมีดำอ่า เรื่องน้องญี่ปุ่นน้า นี่เรื่องน้องภูมิบุญน้า เหอๆๆๆ นาย 4life กลายเป็นญี่ปุ่นไปแย้ววว

[4life]

อุ๊ย ดันเปิดทั้งสองเรื่องมาพร้อมกัน

เเหะๆ โหยยย อายนะเนี้ยะ

[eiky]

วันนี้มาสองตอน ผมไม่ค่อยสบายครับหัวทึบไปไม่เป็น แต่ก็พยายามเขียน ยังไงช่วยติชมด้วยนะครับ
กินยาไปเริ่มมึน เดี๋ยวไปนอนแล้วน้า เหอๆๆ ขอให้ทุคนมีความสุขกับการอ่านนะคร้าบบ




                              ฉากสี่

 แทนทวีออกรถทันทีที่ภูมิบุญขึ้นนั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย เขาขับรถออกไปทางถนนสุขุมวิท

"ทำไมไปทางนี้ล่ะพี่ ไม่ไปทางเดิม"

"ทางลัดน่ะ ทำไม กลัวเหรอ" แทนทวีย้อน

"กลัวอะไร"

"อ้าวนึกว่ากลัว พี่ไม่ลวงเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า"

"ฮึ ใครกันแน่ ลวงผมไปแล้วได้อะไรล่ะพี่ มีแต่ตัว ว่าแต่พี่เถอะน่าลวงอยู่เหมือนกันนะ"

ภูมิบุญทำตาเป็นประกายยิ้มที่มุมปากหมายใจจะให้เขาขยาด

"เอาดิ พี่เต็มใจ"

แทนทวีทำให้ภูมิบุญรู้สึกเซ็ง ตกลงไอ้นี่มันจะเอายังไงกันแน่ ภูมิบุญคิดในใจ

"ไม่หรอกพี่ ผมไม่ยึดติดในรูปธรรมของพี่หรอกนะ ทางที่ดีพี่ระวังคนอื่นเถอะ"

"นั่นสิ ดูก็รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไง นี่ไงพี่ถึงตาม เฮอะๆๆ"

แทนทวีหัวเราะร่า สายตามองดูถนนเขาเลี้ยวเข้าในซอยอุดมสุข

"รู้จักน้อยไปน่ะสิ"

ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆ

"หือ อะไรนะภูมิ" เขาหันหน้ามาถาม

"เปล่าพี่ ตกลงจะไปกินข้าวที่ไหนครับ ผมกลัวว่าแม่จะรอ ไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะไปกินข้าวกับผู้ชาย"

ภูมิบุญเน้นคำหลัง

"ภูมิไม่มีโทรศัพท์เหรอ โทรไปบอกแม่สิว่าเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน"

ภูมิบุญส่ายหน้าแล้วมองออกไปนอกกระจก

"อ่ะ เอาของพี่โทรก่อนก็ได้ บอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง"

แทนทวียื่นโทรศัพท์ที่กำลังเป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่นให้ภูมิบุญ

"ไม่ดีกว่าพี่ ยังไงก็อย่าให้เกินสองทุ่ม"

ภูมิบุญหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นคืนไปให้แทนทวี แต่มือของเขายังจับที่พวงมาลัยอยู่ภูมิบุญจึงวางโทรศัพท์ไว้ตรงกระปุกเกียร์ แทนทวีพาภูมิบุญไปกินข้าวที่ร้านประจำของตนที่ซอยอุดมสุข ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่รู้จะสั่งอะไรดี แทนทวีจึงจัดการให้เสร็จสรรพ พอกินเสร็จก็ขึ้นไปรอบนรถ

"จะกลับเลยเหรอ ไปจิบเบียร์กับพี่หน่อยไหม ฉลองวันเปิดเทอม"

ภูมิบุญตาเขียวจิ๊ปากทันที

"ไม่ครับ ผมบอกพี่แล้วนะ ถ้าพี่จะไปงั้นผมจะลง"

"อ่ะอ่ะ แหมใจร้อนไปได้ พี่เห็นว่ามันยังไม่ค่ำเลยนี่"

"ต้องรอให้มืดค่ำเลยเหรอพี่ถึงจะกลับบ้าน"

"ก็กลับเร็วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี"

แทนทวีลอยหน้าลอยตาพูด

"นั่นพี่นี่ครับ ผมบอกพี่แล้วนี่ผมเป็นลูกคนใช้ งานทำรออยู่เยอะแยะ"

ภูมิบุญพูดแล้วหันอกไปนอกกระจกรถ ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แทนทวีอ่อนใจจึงขับรถมาส่งภูมิบุญที่หน้าบ้าน ภูมิบุญกล่าวคำขอบคุณแล้วลงจากรถทันที พอเข้าบ้านไปก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่โต๊ะหน้าบ้าน

"อ้าวภูมิจ๊ะ มาหาป้าหน่อย"

คุณอภิสรากวักมือเรียกจันทร์เดินปราดออกมาดักหน้าไว้

"ทำไม กลับเอาป่านนี้ภูมิ ไปไหนมา"

"เอ่อ ภูมิไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับแม่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน"

"คราว หลังโทรมาบอกแม่ก่อนสิ คุณท่านรอทานข้าวอยู่"

จันทร์เอ็ดตาเขียว ภูมิบุญได้แต่ก้มหน้า เดินเข้าไปหาคุณอภิสราแล้วยกมือขึ้นไหว้

"เป็น ไงบ้างภูมิได้เพื่อนใหม่บ้างไหม"

คุณอภิสราถามด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแล้วเล่าให้ฟัง

"เห็นไหมจันทร์เด็กมันน่ารักก็มีเพื่อนเร็วเป็นเรื่องธรรมดา เออ จริงสิภูมิ พี่โตโต้จะกลับมาจากเมกาวันศุกร์นี้นะจ๊ะ ภูมิจะไปรับพี่เขาที่สนามบินกับป้าไหม"

คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวภูมิอย่างเอ็นดู

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณท่าน เผื่อผมเลิกค่ำ"

"เนี่ย ป้าเล่าให้ตาโตโต้ฟังนะว่าภูมิน่ะฉลาดน่ารัก ช่วยป้าไม่ให้ลูกน้องโกง ตาโตโต้เลยอยากเห็นหน้าภูมิมากเลย"

คุณอภิสราเล่าเสียงแจ้วๆ ภูมิบุญได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ สีกพักก็ไปทานข้าวแต่ภูมิอาสาไปจัดของหวานให้เพราะตัวเองอิ่มมาจากข้างนอก แล้ว คุณอภิสราไม่ว่าอะไร แต่จันทร์เองที่ทำตาเขียวอยู่ตลอดเวลา

"จริง สินะ ภูมิยังไม่มีโทรศัพท์นี่ เดี๋ยววันหลังป้าซื้อมาให้"

"โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่านเดี๋ยวจันทร์จะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ไป ก่อน"

จันทร์แย้งขึ้น

"ไม่ได้นะจันทร์ เครื่องของอ้อยโบราณจะตาย เดี๋ยวก็อายเพื่อนอายฝูงกันพอดี"

"ไม่ได้ หรอกค่ะคุณท่าน ภูมิยังหาเงินไม่เป็นใช้แบบไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ"

จันทร์ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมง่ายๆ ตาก็หันไปมองภูมิ ส่วนเจ้าตัวได้แต่ก้มหน้านิ่ง

"เอ๊ะ จันทร์นี่ยังไง นับวันเธอจะขัดใจฉันมากขึ้นนะ ฉันจ้างภูมิเป็นคนตรวจทานงานของชั้น ทำไมจะซื้อของแค่นี้ให้ไม่ได้ อีกอย่างภูมิเป็นคนในบ้านของชั้น เธอจะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะ จะไปเข้าใจอะไรเธอไม่ได้ออกไปเจอผู้คนอย่างภูมิเขานี่ ฮึ"

คุณอภิสรา พูดหนักแน่นแสดงถึงความเด็ดขาดในการพูด จันทร์จึงเงียบไปก้มหน้า ภูมิรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่เป็นต้นเหตุ พอคุณอภิสราขึ้นบนตึกก็ช่วยกันเก็บกวาด ภูมิบุญกำลังจะเดินกลับไปห้องตัวเอง

"เดี๋ยวภูมิ แม่ขอคุยด้วยหน่อย"

จันทร์เรียกภูมิไว้ แล้วเดินไปดึงแขนภูมิให้ไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง

"ที่คุณท่านพูดน่ะ แม่รู้ว่าลูกไม่ได้เป็นคนยึดติดในของ แต่แม่อยากจะเตือนให้ภูมิอย่าเหลิง เวลาท่านรักท่านเมตตาก็ทำตัวให้ดีนะลูก"

"ครับแม่ ภูมิมาอยู่ที่นี่ภูมิเองก็ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ความเมตตาปราณีของคุณท่าน ที่จะสนับสนุนให้ภูมิได้เรียน ภูมิขอโทษนะครับแม่ที่ทำให้แม่ลำบากใจ"

ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้จันทร์กราบลงที่บ่า จันทร์เองก็อ่อนใจ เพราะภูมิเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเพราะคุณอภิสราเอ็นดูภูมิ

"เอาเถอะจ๊ะภูมิ แม่รู้ว่าภูมิเป็นคนดี ยังไงก็รักษาความดีอย่างที่ยายพร่ำสอนนะลุก อยู่ที่ไหนจะไม่ได้ลำบาก"

จันทร์ทิ้งท้ายแล้วแยกไปห้องตัวเอง ส่วนภูมินั่งมองออกไปไกลแสนไกล คิดถึงยายขึ้นมา ยายที่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้ภูมิ ทำอะไรผิดก็แสดงตัวอย่างชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของสิ่งที่ทำ ไม่ให้ทำอีก ไม่เคยดุด่าว่ากล่าว มีแต่ความรักที่มอบให้ภูมิตั้งแต่เล็กจนโต คิดไปน้ำตาก็ซึมภูมิบุญเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงเข้านอน

แทนทวีเป็นคนที่ทุกคนล้วนหมายปองทั้งหญิงแท้ชายเทียม หรือแม้แต่ชายแท้ก็อยากที่จะเป็นเพื่อนของเขา เพราะรูปร่างหน้าตาฐานะ ไปมหาวิทยาลัยก็ขับรถยุโรปอย่างหรูไป กินอาหารดีๆ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังตัวละหลายพันบาท แทนทวีเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในฐานะเดียวกันอยู่สี่คน คือ ทัน ลูกเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต กัส ทายาทนักธุรกิจสังหาริมทรัพย์รายต้นๆของประเทศ เบส ลูกทนายชื่อดัง และอีกคนคือนิตา ลูกเจ้าของร้านเพชร นิตาเองชอบแทนทวีเป็นการส่วนตัวคอยป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแทนทวีเป็นแฟน หนุ่มของตน ส่วนแทนทวีก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากประกาศก็ประกาศไปเพราะตอนนี้แทนทวีมีเป้าหมายใหม่ที่ท้าทายความสามารถ ของเขายิ่งนัก

พอตอนเที่ยงภูมิบุญชวนพลอยไปศูนย์หนังสือ ส่วนก้องขอแยกไปถ่ายเอกสารก่อนแล้วจึงจะตามไป ระหว่างทางแทนทวีกับเพื่อนๆกำลังจะไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัย แทนทวีเห็นภูมิบุญจึงปรี่เข้าไปทัก

"ภูมิๆ จะไปไหน"

"อ้าวพี่ จะไปศูนย์หนังสือครับ พี่ล่ะจะไปไหน"

"พี่จะออกไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม" แทนทวีชวนแล้วมองดูพลอย

"ไม่ล่ะครับขอบคุณ อ้อ นี่พลอยเพื่อนผมครับ"

"หวีดดีค่ะพี่"

"พี่ชื่อแทนครับ สวยดีนะเพื่อนเราน่ะ"

แทนทวีชมพอดีกับเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ

"อ้อ นี่เพื่อนพี่ กัส ทัน เบส แล้วก็นิตา"

"ฉันไม่ใช่แค่เพื่อน ฉันเป็นแฟนกับแทน"

นิตาสวนขึ้นทันที ภูมิบุญยิ้มมุมปาก

"ดี น้อง รู้จักเด็กพวกนี้ด้วยเหรอวะไอ้แทน ดูบ้านๆว่ะ"

ทันพูดแล้วมอง สำรวจทั้งภูมิบุญและพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า

"บ้านภูมิอยู่ในซอยเดียว กับกูว่ะ เลยรู้จัก"

"แล้วน้องคนนี้ล่ะ ชื่ออะไรครับ สวยดีนี่ มีแฟนหรือยังครับ"

ทันทำหน้ากรุ้มกริ่มปรี่เข้าไปหาพลอยทันที ภูมิบุญขวางไว้

"พี่ยังว่างนะครับ มาเป็นกิ๊กพี่เอาไหม"

"ทำไมครับพี่ มีไม่มีผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับใคร"

ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเรียบแต่สายตาจ้องมองเขาไม่วางตา พลอยยืนอยู่ข้างหลัง

"อ้าว เฮ้ย ปากดีนะมึง เพิ่งเข้าไม่ใช่เหรอ อยู่คณะอะไรเดี๋ยวมึงโดนดี"

ทันตวาด เสียงแข็ง จ้องตาภูมิบุญเขม็ง

"อยู่คณะรัฐศาสตรครับพี่ ชื่อภูมิบุญ"

"ต๊าย ชื่อบ้านนอกบ้านนอก เนี่ยกลิ่นบ้านนอกโชยมาไกลเชียว อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลยทันเดี๋ยวกลิ่นจะติดเอา"

นิตาเปล่งเสียงขึ้น ภูมิบุญเม้มปาก

"เออ นั่นสิ หน้าตาบ้านนอกแบบนี้ไม่คิดว่าจะไปอยู่ในซอยบ้านแกได้นะไอ้แทน แถวนั้นมีสลัมด้วยเหรอวะ"

"พี่ครับ ผมรู้สึกยินดีนะครับที่ได้รู้จักพวกพี่ๆ เพิ่งรู้ว่าคนเมืองเขามีนิสัยแปลกๆ"

ภูมิบุญพูดขึ้น แล้วยกมุมปาก

"แปลกยังไงมึง พูดให้ดีนะ"

"อ้าว พี่ไม่รู้สึกตัวเหรอว่าแปลก คนเมืองเท่าที่ผมรู้จักมาน่ะ เขาไม่ต้องไปป่าวประกาศให้ใครทราบหรอกครับว่าเป็นคนเมือง เพราะหน้าตาท่าทางกริยามารยาทมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนเมืองหรือมาจาก บ้านนอก นอกจากพวกที่มีปม ที่เข้ามาอยู่ในเมืองไม่นานแต่อยากจะกลบกลิ่นของความเป็นบ้านนอกจึงพยายาม ถากถางคนอื่น"

ภูมิบุญพูดยืดยาว ปราดตามองทันกับนิตาไม่ยอมแพ้

"มึง"

"ไอ้ทัน พอ ภูมิไปศูนย์หนังสือเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ"

แทนทวีส่งเสียงห้าม เพราะทันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของภูมิบุญ

"ทำไมต้องมารับมันแทน ไม่ได้นะแทนต้องไปกับนิตา"

เสียงแหลมปรี๊ดขึ้นไม่อายสายตาของใคร

"ไม่ต้องหรอกครับพี่แทน เดี๋ยวกลิ่นบ้านนอกมันจะติดรถของพี่เปล่าๆ เมื่อคืนไม่แน่ใจว่ากลิ่นจะจางไปหรือยัง พี่อย่าเพิ่งให้ใครขึ้นไปนั่งนะพี่ รู้สึกมันจะกระเด็นไปโดนตรงไหนบ้างก็ไม่รู้"

พูดจบภูมิบุญก็ลาก แขนพลอยเดินจ้ำไปทันที เสียงนิตากรี๊ดลั่น แล้วเค้นเอาคำตอบจากแทนทวีอยู่

"ร้าย นักนะมึง เดี๋ยวเถอะ จะเอาให้เข็ด"

ทันกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ไม่เคยมีใครว่าเขาให้เจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้

"อะไรแทน บอกมานะ เมื่อคืนแทนให้มันนั่งรถเหรอ แล้วอะไร ทำอะไรกัน บอกมานะ"

"อะไรล่ะ นิตา ไม่ได้ทำอะไรเลิกบ้าซะทีได้ไหม อายคนเป็นหรือเปล่ามายืนกรี๊ดๆ อยู่ได้ ไม่ไปแล้ว ไม่อยากแดกหมดอารมณ์"

แทนทวีเดินหนีเพื่อนไปทันที

"หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เจอของดีเข้าให้ไหมล่ะ แต่เด็กปากดีแบบนี้น่าสนนะกูว่า"

เบสเป็นคนพูดแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนกัสเดินตามแทนทวีไปแล้ว

"คอยดู นะ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวจะเอาให้เข็ด ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแทนของชั้น"

นิตากำหมัดแน่นแววตาแสดงความโกรธแค้นเช่นเดียวกับทัน

"โหภูมิ ร้ายว่ะ เอาซะรุ่นพี่หน้าหงายไปเลย ว่าแต่ไปรู้จักกับพวกเศรษฐีบ้าอำนาจนี่ได้ยังไง"

พลอยถามตอนเดินเลือกหนังสือ

"ก็รู้จักพี่แทนคนเดียวนั่นล่ะ ไม่ได้อยากรู้จักหรอก เพราะไม่อยากปรับตัวสนิทสนมกับคนรวย"

"แต่เห็นพี่แทนท่าทางเป็นคนนิสัยดีนะ ทำไมมีเพื่อนนิสัยแย่ๆขี้โอ่แบบนี้เนอะ"

"ใครจะไปรู้ล่ะพลอย เพื่อนกันมันก็ต้องมีอะไรคล้ายกันล่ะถึงคบกันได้ อย่าไปใส่ใจเลย"

ภูมิบุญเลือกหนังสือได้ก็รอพลอย พอคาบบ่ายไม่มีเรียนก็รอตอนเย็นเพราะต้องรับน้อง พอเสร็จก็เดินจะไปขึ้นรถไฟฟ้า

"ภูมิๆ ทางนี้ๆ"

แทนทวีเรียก ภูมิบุญแต่ไกล

"ครับพี่"

"ป่ะกลับบ้านกัน"

"วันนี้ผม จะไปกับเพื่อนน่ะครับ ขอบคุณนะพี่"

"อ้าว ไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

แทนทวีไม่เชื่อหันไปถามพลอยกับก้อง

"ภูมิ เรามีนัดกับที่บ้านนะ"

พลอยแอบกระซิบ

"เออ นั่นดิ เราก็ต้องไปธุระกับน้าด้วยอ่ะภูมิ ไม่นัดก่อนวะ"

"ว่าไงครับ ตกลงไปไหนกัน มาๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"เอ่อ"

ทั้งพลอยกับก้องมอง หน้ากันแล้วมองหน้าภูมิที่ยืนเหรอหราอยู่ เพราะเพื่อนไม่ได้เตรียมกันไว้ก่อน

"แทนคะ จะไปไหนคะ"

เสียงแหลมปรี๊ดมาแต่ไกล ภูมิบุญถอนหายใจได้ตัวช่วยแล้ว

"ทำไมนิตา จะกลับบ้าน"

"แล้วทำไมต้องมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านนอกนี่คะ อย่าบอกนะว่าแทนแอบชอบเกย์ ต๊ายไม่ได้นะคะ นิตาไม่ยอม"

คำพูดของนิตา ไม่ได้เกรงใจคนฟังแม้แต่น้อย ภูมิบุญเม้มปากรอจังหวะอยู่

"หน้าบ้านนอกยังไม่พอ กระแดะเป็นเกย์อีก ทุเรศ"
 
คราวนี้นิตาหันมามองภูมิบุญ อย่างจงใจ ระบุตัวแน่ชัดว่าถากถางใคร

"ขอโทษนะคุณ ถึงจะเป็นเกย์บ้านนอกก็ไม่เคยวิ่งไล่ล่าตามผู้ชายส่งเสียงสูงเหมือนอะไรนะ ที่มันร้องเรียกหาแต่ผัวน่ะ เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าคนในเมืองเขาตามล่าผู้ชายไอ้หน้าไม่อายแบบนี้"

ภูมิบุญยกริมฝีปากมองหน้านิตาอย่างไม่ยอมแพ้

"กรี๊ดด อีตุ๊ด ปากดีนักนะ"

นิตาง้างมือขึ้นจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีจับเอาไว้

"พอได้แล้วนิตา เธอเป็นอะไรมากป่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกันเธอน่าจะรู้ แล้วนี่ฉันจะไปส่งใครมันก็เรื่องของฉัน"

"กรี๊ดดด แทน ทำไมแทนพูดแบบนี้ อีตุ๊ดนี่มันมีดีกว่านิตาตรงไหน"

"จอดรถไว้ไหนพี่ แทน ผมหนวกหู ชะนีในเมืองนี่แหกปากเสียงดังเนอะ น่าสมเพช"

ภูมิบุญแสยะปากให้แล้วเดินไปอยู่ข้างหลังแทนทวี บอกลาเพื่อนๆซึ่งหัวเราะคิกคักอยู่

"ทางนี้ภูมิ ป่ะกลับบ้านกัน"

แทนทวีเดินจับบ่าของภูมิบุญไปทันที ปล่อยให้นิตากรี๊ดอยู่คนเดียว และที่กรี๊ดดังกว่าเดิมเมื่อภูมิบุญหันหลังกลับแล้วยิ้มที่มุมปากให้นิตา สร้างความบาดหมางใจให้นิตาเป็นยิ่งนัก แทนทวีไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบเกย์หรือผู้ชายมาก่อน ถึงแม้กับนิตาเองเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกตลอดเวลาว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ตัวนิตาเองที่เป็นคนคิดไปและป่าวประกาศไป พอขึ้นรถได้ภูมิบุญก็เงียบสนิทไม่พูดสักคำแม้แทนทวีจะชวนคุยต่างๆนานา ได้แต่ตอบรับ ครับๆอยู่ ภูมิบุญเริ่มมองเห็นปัญหาในการใช้ชีวิตในเมืองหลวงแล้ว เขามองเหม่ออกไปนอกกระจกรถคิดไปไกลแสนไกล เอาเถอะอย่างน้อยจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือเรียน ไม่ได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับใคร ภูมิบุญปลอบใจตัวเอง ส่วนแทนทวีพอเห็นภูมิบุญไม่พูดไม่จาก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล ยโสเหลือเกินนะภูมิ แทนทวีคิดในใจแต่ก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น






 


ติชมได้เลยคร้าบบบ


เขียนโดย eiky