หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[faareeyong]

จะมีอะไรในกอไผ่อีกหรือเปล่าเนี่ย

ซับซ้อนจริงๆ  น้องภูมิสู้ๆๆ

[cheyp]

ง่า

คุณอภิสรานี่มีตาทิพย์รึไงเนี่ย เป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจิงๆ


เลือกไม่ถูกแล้วว่าจะเชียร์ใคร

อยากให้สมหวังทุกคน


 


สาทู้้ อย่ามีเรื่องร้ายๆอีกเลยนะ

[Pamphlet]

แบบว่าอ่านรวดเดียวจบ...อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลย

มาต่อเร็วๆน้า เป็นกำลังใจให้จ้า 

[eiky]

อิอิ แอบมาตอนกลางวันเน้อ เพิ่งจาตื่น ขอบคุณทุกคนนะครับสำหรับความห่วงใย เรื่องปวดท้องมันค่อยยังชั่วแล้ว ควบคุมอาหารอย่างจัง แต่เฮ้อ เป็นหวัดซะงั้น ไม่เข้าใจ นี่ขนาดฟาดวิตามินซีทุกวันนะเนี่ย ตอนนี้อาจจะได้เห็นภูมิบุญในด้านมืดนะครับ อิอิ เหมือนสะท้อนตัวเองออกมายังไงไม่รู้ สู้ๆๆ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ

                                               ฉากหกสิบสอง
เนิ่น นานแสนนานกว่าที่บาดแผลจะหายดีเป็นปกติ รู้ไหมเราใช้เวลานานแค่ไหนในการรักษารอยขีดข่วนตามร่างกาย บ้างก็เดือน สองเดือนกว่าที่รอยนั้นจะจางเลือนหายไป แล้วถ้าแผลที่ลึกกรีดลงไปกลางใจล่ะ เราจะใช้เวลาเท่าไรถึงจะเยียวยารักษาให้มันหายเป็นปกติดังเดิม
 
แม้ คุณอภิสราจะไม่ได้ตำหนิเรื่องระหว่างภูมิบุญกับโตโต้ แต่ความละอายใจมันก็ไม่ใช่จะเลือนหายไปได้โดยง่าย ภูมิบุญยังไม่สนิทใจที่จะเผชิญหน้ากับคุณอภิสราโดยตรง ส่วนคุณอภิสราก็เข้าใจดีว่าภูมิบุญลำบากใจ แต่ทว่าโตโต้กลับเป็นคนเดียวที่ดีใจลิงโลดออกหน้าออกตา
 
"แม่วันนี้โต้จะพาน้องไปทานข้าวเช้าข้างนอกนะครับ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"
 
โต โต้บอกกับมารดาที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร พอเห็นภูมิบุญเตรียมพร้อมสำหรับไปทำงานเดินมาจากห้องพักก็เปรยขึ้น ภูมิบุญได้ยินเข้าก็ทำสีหน้าไม่ชอบใจนัก
 
"ดีเหมือนกันนะลูกกินแต่ข้าวต้มกับคนแก่ ลองออกไปทานอาหารฝรั่งบ้าง ดีเหมือนกันไปเถอะลุกเดี๋ยวสาย"
 
คุณอภิสราก็เป็นใจพูดออกมาแล้วยิ้ม
 
"เอ่อ ภูมิไม่ชอบทานอาหารฝรั่งน่ะครับคุณท่าน อยากจะทานข้าวเช้ากับคุณท่านทุกวัน คุณโตโต้อยากทานอาหารฝรั่งออกไปก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมนั่งรถไปเอง"
 
ภูมิบุญพูดออกมาโดยไม่ได้มองหน้าใคร คุณอภิสรายิ้มออกมาพยักพเยิดให้บุตรชาย
 
"ไม่ลองไปเปลี่ยนรสชาติอาหารดูหน่อยเหรอลูก ไม่เบื่อเหรอ"
 
"ไม่ เคยเบื่อหรอกครับคุณท่าน การที่ภูมิได้ทานข้าวกับคุณท่านทุกเช้า เหมือนภูมิมาขอพรจากคุณท่าน ออกไปทานข้างนอกภูมิก็ไม่ได้พรนี้สิครับ"
 
"ดูเราสิ เข้าใจพูดนะ คนแก่ปลื้มตายเลยแบบนี้"
 
"กินที่นี่ก็ได้ครับภูมิ พี่แค่ออกชวนออกไปกินข้างนอกบ้าง ไหนครับแม่วันนี้มีอะไรกิน"
 
"ก็มีก๋วยเตี๋ยวหมูตำลึง แม่นึกอยากกินเลยบอกจันทร์เขาทำน่ะ"
 
"น่ากินจังครับแม่ อ้าวนั่งสิภูมิ"
 
โต โต้จัดแจงที่นั่งให้ภูมิบุญ ยิ่งเขาพยายามทำดีด้วยเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกอึดอัดในใจ กว่าจะทานข้าวเช้าเสร็จก็นั่งพะอืดพะอมอยู่ ถ้าไม่มีคุณอภิสรานั่งอยู่ด้วยเขาคงลุกหนีไปนานแล้ว
 
"แล้วเด็กนั่นเป็นไงบ้างภูมิ"
 
โตโต้ถามระหว่างทางไปทำงาน ภูมิบุญระบายลมหายใจออกมา
 
"ก็ไม่มีอะไรมากครับ ท่าทางคุณน้อยคงไม่ค่อยมีเวลาให้เขานัก เหมือนจะเป็นเด็กเอาแต่ใจ"
 
"พยายามหน่อยนะ พี่ว่ามันไม่ง่ายหรอกนะ การที่จะดูแลเด็กวัยรุ่นสักคนให้อยู่ในโอวาทเราน่ะ"
 
"ครับ"
 
ภูมิ บุญรู้ดีอยู่แก่ใจมันไม่ง่ายที่จะดูแลหรือควบคุมความประพฤติของเด็กวัยรุ่น อายุเท่านี้ แต่อย่างไรเสียเขาก็จะพยายามไม่ให้เขาเสียคนไปมากกว่านี้ บางทีนิ่งเงียบไปเสียก็ดีกว่าแจงเหตุผลออกไปให้ใครฟัง เขาอาจจะเข้าใจเรา แต่บางทีคำตอบเหล่านั้นเราเองที่ไม่อยากได้ยิน ทั้งที่เหตุผลของเขาถูกต้องทุกอย่าง ภูมิบุญนิ่งเงียบไป

"เออ ภูมิเดี๋ยวเย็นนี้ไปงานกับพี่หน่อยนะ พอดีไอ้พอล จำพอลได้ใช่ไหม มันทำหนังสือเกี่ยวกับรถจะเปิดตัวเย็นนี้ มันฝากพี่ชวนเราด้วย"

"กี่โมงครับ"

"สองทุ่ม เดี๋ยวเรารีบกลับบ้านเร็วหน่อยจะได้มาเปลี่ยนเสื้อผ้า"

โตโต้พูดโดยไม่ได้มองพลิกหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับธุรกิจอ่านอยู่

"ครับ"

พอคิดถึงพอลก็หวนคิดไปถึงแวน ตั้งแต่เรื่องคราวนั้นมีโอกาสเจอกันน้อยมาก แวนเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคน มีเหตุผลมากขึ้นไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนแต่ก่อน อีกอย่างเธอไม่จงเกลียดจงชังภูมิบุญแล้ว ในใจก็อยากจะไปเจอแวนเหมือนกันภูมิบุญจึงไม่ได้ปฏิเสธไป พอถึงที่ทำงานก็เข้าร่วมอบรมในวันที่สองในครึ่งเวลาแรก พอครึ่งเวลาหลังโตโต้ก็ชวนออกไปเตร่ข้างนอกอ้างว่าจะพาไปซื้อของไปให้พอลใน งานเปิดตัวหนังสือ

"แค่ดอกไม้ก็น่าจะโอเคว่าไหมภูมิ"

"ครับ งานเปิดตัวแบบนี้ดอกไม้น่าจะดีกว่า"

"ช่วยพี่เลือกหน่อยดิ"

โตโต้ยืนอยู่ข้างหลังภูมิบุญเอามือมาแตะบ่า ภูมิบุญพยายามจะเบี่ยงตัวออกอยู่ตลอดเวลา โตโต้เองก็รู้ แต่ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"เอาแบบเป็นกระถางไหมครับ พองานเสร็จเขาอาจจะเอาไปตกแต่งสำนักงานได้"

"อืม งั้นก็ต้องเป็นฟาแลนด์ดิ"

"มีฟาแลนด์ไหมครับ"

ภูมิบุญหันไปถามพนักงาน

"มีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ ขอโทษนะคะเนื่องในโอกาสงานอะไรนะคะ ดิฉันจะได้ช่วยเลือก"

"อ้อ งานเปิดตัวหนังสือครับ"

"ถ้างั้น ฟาแลนด์สีขาวอมชมพูดีไหมคะ ถ้างานเปิดตัวหนังสือน่าจะเอาเป็นกลุ่มใหญ่ๆ อย่างอันนี้ค่ะ"

เธอแนะนำพลางชี้ให้ดูกระถางกระเบื้องเคลือบสีเขียวอ่อนๆ มีช่อฟาแลนด์สี่ต้นขึ้นอยู่ในกระถางเดียวกัน ชูช่อบานสะพรั่ง

"ต้นนี้เป็นไงครับคุณโตโต้"

"อืม ดีนะ แล้วแต่ภูมิครับ พี่ไม่รู้เรื่องหรอก"

"ครับ งั้นเอาต้นนี้ครับ รบกวนขอการ์ดด้วยนะครับ"

ภูมิบุญบอกไป พนักงานรีบกุลีกุจอจัดแจงให้

"ทำไมเวลาพี่ไปไหนกับเราพี่ถึงได้รู้สึกสบายใจจังนะภูมิ"

อยู่ๆก็พูดขึ้นมาลอยๆ ภูมิบุญทำเป็นหูทวนลมไม่ได้สนใจ

"แล้วเราจะเข้าบริษัทอีกไหมครับคุณโตโต้"

"ทำไมเราไม่ยอมเรียกพี่ว่าพี่เสียทีนะ เรียกคุณ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ พี่ไม่ชอบเลย"

โตโต้เองก็ไม่สนใจการเบี่ยงประเด็นของภูมิบุญเช่นกัน จี้เอาคำตอบในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้

"ผมให้เกียรติคุณโตโต้ไงครับ ผมเป็นลูกน้องอาศัยพึ่งใบบุญอยู่จะอาจเอื้อมไปตีสนิทอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ"

"ฮ่าๆๆ ไม่ได้ ต่อไปให้ให้เรียกพี่ว่าพี่นะ แต่ก่อนเราก็เคยเรียกนี่"

"ผมไม่สะดวกใจจะเรียกน่ะครับ อย่าบังคับผมเลย"

"ไม่ได้บังคับนะภูมิ พี่อยากให้เราเรียกพี่แบบนั้นจริงๆนะ พี่รู้ว่าพี่แทนที่ใครบางคนไม่ได้หรอก แต่พี่ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

ภูมิบุญถึงกับสะอึกออกมา เม้มปากแน่น จริงสินะไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอก ในเมื่อหัวใจมันมีดวงเดียว มันรักได้ทีละคนเดียว ถึงแม้จะไม่ได้รักกับแทนทวีเขาก็คงไม่มองชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าหรอก ไม่มีเหตุผล ไม่อยากจะหาคำตอบ รู้แต่ว่ามันไม่มีทาง ภูมิบุญบอกกับตัวเอง แล้วนิ่งเงียบไปเดินไปดูพนักงานจัดกระถางให้ พอเสร็จก็ตรงกลับบ้าน

"พี่แวนเหรอครับ ภูมิเองนะครับ สะดวกคุยไหม"

พอกลับมาที่ห้องพักของตัวเองก็กดโทรศัพท์หาแวน เบอร์ที่ได้มาไม่เคยกดโทรออกเลยสักครั้ง เก็บไว้ในโทรศัพท์อย่างนั้น

"ภูมิ นี่ภูมิจริงๆเหรอ เป็นยังไงบ้าง หายไปเลยนะ ไม่เคยโทรหาพี่เลย"

"ขอโทษพี่แวนนะครับ คือพอดีภูมิยุ่งๆน่ะครับ เอ่อ พี่แวนครับ วันนี้พี่พอลเขาเปิดตัวหนังสือ พี่แวนจะไปด้วยไหมครับ"

"ไปสิจ๊ะ ภูมิไปด้วยกันนะ พี่อยากเจอเรามาก ไม่เจอตั้งนาน"

"ครับ ภูมิจะไปกับคุณ"

เว้นจังหวะเพราะรู้ดีว่าทั้งสองคนเคยคบหาดูใจกันมาก่อน และเรื่องทีผ่านมามันยังน่าละอายที่จะเอ่ยอะไรออกไป

"โตโต้เหรอ ดีจ๊ะ แหมภูมิ มันผ่านมานานแล้ว พี่ไม่คิดอะไรแล้วจ๊ะ พี่กับโต้เป็นเพื่อนกันไปแล้ว เราไม่ต้องคิดมากหรอก รีบมานะภูมิพี่อยากเจอเราจริงๆนะ"

น้ำเสียงของแวนสื่อความหมายอย่างที่พูด พอสนทนากันสักพักก็วางสายแล้วภูมิบุญก็ไปอาบน้ำชำระร่างกาย พอออกมาจากห้องน้ำเข้าไปในห้องเพื่อจะเลี่ยนเสื้อผ้า เสียงโทรศัพท์ก้ดังขึ้น

"ครับ บาส"

คนที่โทรเข้ามาคือบาส ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรับสาย

"พี่มาหาผมหน่อย"

"มีอะไรเหรอครับ"

"ไม่ต้องถามออกมาตอนนี้ได้ไหม"

"พี่ไม่ว่างน่ะบาส ต้องไปทำธุระ"

"ผมไม่สนหรอก ผมจะรออยู่หน้าหอ"

เขากดวางสายไปแล้ว ภูมิบุญกัดปากโกรธจัด นี่อะไรกันไม่เคยคุยกับใครแล้วพูดกันยังไม่ทันรู้เรื่องแล้ววางสายใส่กัน ภูมิบุญกดโทรศัพท์กลับไป

"อย่าวางสายใส่พี่นะบาส มีอะไรครับ"

พอเขารับภูมิบุยก็ทำเสียงเข้มดุใส่ทันที

"ผมมีปัญหา อย่ามาถามอะไรตอนนี้ได้ไหม จะมาไม่มา"

"พรุ่งนี้ตอนเย็นได้ครับ ไม่ใช่วันนี้ เพราะพี่"

เขากดสายทิ้งไปอีกแล้ว เม้มปากแน่นแล้วระบายลมหายใจออกมา ภูมิบุญวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง ยืนมองมันอยู่เนิ่นนานแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

"พลอย เรารบกวนหน่อยสิ พอเลิกงานไปดูบาสให้หน่อย เมื่อกี๊โทรมาบอกว่ามีปัญหา เราจะไปงานเปิดตัวหนังสือน่ะ"

ตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรัก

"มีอะไรอีก เด็กนี่จะมากไปแล้วนะ"

"เรารบกวนหน่อยนะพลอย มีอะไรโทรหาเราละกัน"

ไม่ได้อยากจะรบกวนเพื่อนรักแต่ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก อย่างน้อยเขาเองก็คุ้นกับพลอยเพราะพลอยเป็นคนยื่นข้อเสนอความช่วยเหลือเป็น คนแรก

"พี่คะ แวะแถวซีคอนก่อนได้ไหมคะ พลอยจะไปเจอน้องเขา"

พอกายมารับก็บอกสารถีไปยังจุดหมายที่ตนจะไป

"หือ มีอะไรเหรอพลอย"

"ไม่รู้สิคะ เห็นน้องเขาโทรไปหาภูมิ ว่ามีปัญหา พอดีภูมิต้องไปงานเปิดตัวหนังสือน่ะค่ะ"

"อ้าวเหรอ ได้ๆ ชวนน้องเขาไปกินข้าวด้วยกันเลยไหม"

"ได้ค่ะพี่"

พอรถไปจอดหน้าหอพักของบาสพลอยเองก็ก้าวลงจากรถ มองไปรอบๆแต่ไม่เห็นหน้าของบาส

"อยู่ไหนล่ะคะบาส พี่อยู่หน้าหอเราแล้วนะ"

"อ้าว แล้วพี่ภูมิไม่มาเหรอ"

"ภูมิเขาบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ว่าง เรามีอะไรคะ"

กดสายทิ้งไปอีก พลอยเหวออ้าปากพูดไปอยู่คนเดียว

"อะไรกัน มารยาทไม่ดี"

พลอย กดโทรศัพท์ไปอีกครั้งแต่เขาไม่ได้รับสาย ในใจก็เริ่มที่จะร้อนรน นี่เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า พอสักพักก็เห็นเขาเดินลงมาจากบนหอ ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน อยู่ในชุดปกติดูเหมือนเพิ่งจะกลับเข้ามา

"บาส ทำไมกดสายทิ้งพี่ยังคุยไม่รู้เรื่องเลยนะ"

พอเห็นหน้าก็ปรี่เข้าไปหา ถลึงตาใส่

"ผมอยากได้คอมฯอ่ะพี่ อยู่แบบนี้ไม่มีอะไรทำ เซ็ง"

เขาไม่ได้สนใจในท่าทีของพลอยเลยแม้แต่น้อย

"ข้างล่างหอก็มีร้านคอมฯนี่ เราจะเอามาทำอะไร"

"พี่ ผมก็ต้องคุยกับเพื่อนๆบ้างสิ"

เขาย้อนมองหน้าไม่ยอมลดละเช่นกัน พลอยอยากจะตอบกลับไปให้หน้าหงาย ไหนบอกไม่มีใครคบ แล้วจะเอาเพื่อนมาจากไหนมาคุย แต่ก็กลัวว่ามันจะรุนแรงเกินไป

"เรื่องนี้พี่ขอปรึกษากับภูมิก่อนนะบาส มีอะไรอีกไหม"

"ทำไมล่ะพี่ ผมอยากได้วันนี้ ไม่ใช่ให้รอ ถ้าให้รอผมจะเรียกพี่มาเหรอ"

ลมออกหูทันทีพลอยเม้มปากแน่น

"นี่ จะเกินไปแล้วนะ เห็นพวกพี่เป็นใครอยากได้อะไรก็โทรสั่ง่เอาเหรอ แล้ววันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนใช่ไหม ทำตัวให้มันดีๆหน่อยสิบาสก่อนที่ะเรียกร้องอะไรจากใคร ประโยชน์น่ะรู้จักไหม"

"พี่ อย่ามาว่าผมนะ เพราะพวกพี่นั่นล่ะผมถึงได้มีชีวิตแบบนี้"

เขาเองก็ไม่ยอมลดละเช่นกัน ตวาดขึ้นเสียงดัง

"เหรอคะ หรืออยากจะมีชีวิตแบบแย่กว่านี้เอาไหมล่ะ พวกพี่อุตส่าห์เห็นใจในสิ่งที่เราเจอมา แต่ดูเราทำตัวสิ อ้อ อีกอย่างมารยาทน่ะ ไม่รู้เหรอว่าเวลาคุยกับผู้ใหญ่ต้องรอให้ผู้ใหญ่พูดให้จบก่อน ไม่ใช่กดสายทิ้งแบบนั้น"

"อย่ามาสอนผม พี่เป็นใคร ผมจะทำแบบนี้ใครจะทำไม"

"ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะบาส อ้อพี่ลืมไป ว่าบางทีเราก็คงไม่มีใครอบรมสินะถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะมัวแต่ไปโกงเขา"

"เฮ้ยพี่"

เขาทำท่าจะปรี่เข้าหา พลอยถอยร่นไป

"ไอ้น้อง จะทำอะไร"

กายที่ยืนมองอยู่ห่างๆปรี่เข้ามา พอเห็นหน้ากายเขาก็หน้าถอดสีไปเพราะกายตัวสูงใหญ่กว่าเขามาก

"พี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าผม"

"ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอบาส ว่าพี่ใช้สิทธิ์อะไร ผู้ปกครองของเราไง จำไม่ได้แล้วเหรอ"

พลอยเองก็ยังไม่ยอมลงง่ายๆ สายตาจ้องเขาเขม็ง

"มีอะไรกันพลอย ทำไมไม่พูดกันดีๆ"

"พูดดีไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพี่ ถ้าคิดว่าตัวแน่อย่ามาโอดครวญสิว่ามีปัญหา ปัญญาก็มี สมองก็มี คิดเองสิ"

"พี่"

เขามองเกรี๊ยวกราดกำหมัดแน่น

"เอาน่าพลอย ไหนเรามีอะไรครับ"

"พี่ไม่ต้องมายุ่ง จำไว้นะอย่ามายุ่งกับผมอีก ผมจะตายจะทำอะไรก็เรื่องของผม"

"งั้นเรากลับเถอะค่ะพี่ เผื่อบางคนเขาอยากจะฆ่าตัวตายเงียบๆคนเดียว"

"พลอย"

เดินหนีไปแล้ว บาสได้แต่กำหมัดแน่นกัดกรามจนปูดโปน กายเดินตามพลอยไปที่รถ

"พูดแบบนั้นจะดีเหรอพลอย เด็กมันยังไม่มีวุฒิภาวะพอนะพี่ว่า"

"เหลือทนค่ะพี่ หนูไม่ทนแล้ว พี่ดูมันพูดสิ พ่อแม่มันคงมัวแต่โกงอย่างเดียว มารยาทสักนิดก็เลยไม่ได้สอน เลี้ยงลูกด้วยเงินแบบนี้ น่าเห็นใจ"

พลอยโพล่งออกมาระบายลมหายใจอย่างหงุดหงิด

"เอาน่า คนเราไม่เหมือนกัน มันถูกเลี้ยงมาแบบนี้นี่นะ คงจมไม่ลง อย่าคิดมากพลอยเดี๋ยวมันก็คิดได้เอง"

ทั้งสองบ่ายหน้ารถออกจากหอพักไปแล้ว โดยมีแววตาโกรธแค้นเฝ้ามองอยู่ เขากำหมัดกัดปากแน่น

ส่วนภูมิบุญพอออกจากบ้านไปยังไม่ทันถึงงานดีพลอยก็โทรศัพท์มารายงานเล่า เรื่องให้ฟัง ไม่มีเสียงความคิดเห็นอะไรหลุดออกจากปากของภูมิบุญ ได้แต่เออออตามเพื่อนรักไป แต่ในใจก็ครุ่นคิดอยู่

"มีอะไรเหรอภูมิ หน้าตาไม่ดีเลย"

โตโต้ถามขึ้น ภูมิบุญถอนหายใจออกมา

"ก็เด็กคนนั้นน่ะครับ อยากได้คอมฯจะเอาวันนี้"

"เฮ้ย อยากได้วันนี้ก็จะเอาวันนี้เลยเหรอ มันนี่น่าเตะจริงๆ"

"แต่พลอยก็ว่าน้องเขาไปแรงเหมือนกันนะครับ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอะไรสั้นๆหรือเปล่า"

ความในใจที่กังวลหลุดออกมา

"ภูมิ ถ้าเด็กมันจะคิดสั้นน่ะ มันทำไปตั้งแต่แม่มันทำแล้ว อย่าเป็นกังวลเลย เขาคงแค่อยากจะเรียกร้องความสนใจ เอาน่าเดี๋ยวมันก็คิดได้เอง"

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีกับคำพูดของโตโต้ มีกำลังใจขึ้นมา จริงสินะ ถ้าเขาจะคิดสั้นป่านนี้ก็คงไม่อยู่แล้ว คำพูดของโตโต้ทำให้ใจโล่งขึ้นมาได้ พอไปถึงงานก็เห็นแวนยืนรออยู่ก่อนแล้ว เธออยู่ในชุดเกาะอกสีดำ ยืนเด่นด้วยรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด พอเหลือบมาเห็นรถของโตโต้ที่กำลังจอดให้พนักงานวาเล็ตเอารถไปเก็บให้ที่หน้า งานก็ปรี่เข้ามา สีหน้าปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง

"ภูมิ ทางนี้ๆ"

แวนโบกไม้โบกมือวิ่งเข้ามาสวมกอด

"เป็นยังไงบ้าง ตายจริงเรายังหน้าตาน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"

"สบายดีครับพี่แวน พี่แวนก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับ"

"อุ๊ยปากหวาน ว่าไงคะโต้ดูแลน้องภูมิของแวนดีไหมเนี่ย ไหนโต้ทำอะไรให้ภูมิลำบากใจหรือเปล่าจ๊ะ"

แวนยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นหน้าของคนทั้งสอง ไม่มีเขินอายอดีตคนรักเก่าแม้แต่น้อย

"โต้ก็ดูแลดีนะ แต่น้องชายแวนนั่นล่ะ อยู่ตั้งไกล ระวังนะเราจะชิงตำแหน่ง"

โตโต้พูดติดตลก แต่แวนกลับนิ่งเงียบไป สีหน้าเจื่อนลงทันที

"เข้าไปในงานเถอะค่ะ พอลรออยู่ ต๊าย ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้สวยจริงๆ ถ้าให้เดานี่น้องภูมิเลือกใช่ไหมคะ"

แวนเปลี่ยนสีหน้าแล้วพาทั้งสองเดินเข้างานไป

"อ้าวไอ้โต้ ไอ้ห่า นี่ถ้ากูไม่มีบัตรเชิญกูก็ไม่ได้เจอตัวมึงสินะ หวัดดีครับน้องภูมิ ขอบใจนะครับที่มา"

คำทักทายของพอลทำให้ภูมิบุญยิ้มออกมาได้ เขายังเป็นเหมือนเดิม ทุกคนยังเหมือนเดิมกับรูปลักษณ์ภายนอก แต่จิตใจมันเปลี่ยนไปมากแล้ว จากที่แต่ก่อนอยากจะเอาชนะชิงดีชิงเด่นกัน สุดท้ายก็ไม่มีใครได้อะไรไปมีเพียงรอยบาดแผลจากในอดีตให้คอยหวนระลึกถึงอยู่ ทุกวัน

"งั้นแวนดูแลน้องภูมิเองนะคะพอล โต้คะตามสบายนะ เพื่อนๆมากันเยอะเลยค่ะทางโน้นเลย"

แวนบอกแล้วจูงมือภูมิบุญไปหาที่นั่งแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มติดมือไปด้วย

"เดี๋ยวนั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปเอาอะไรมาให้ทาน"

พอได้ที่นั่งแวนก็ผละออกไปหาของว่างมาให้ ภูมิบุญนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กๆหลังงาน ระบายลมหายใจออกมา สังคมที่เขาคอยปฏิเสธอยู่ตลอดเวลา ความหรูหราไฮโซที่ใครๆอยากจะเข้ามาเกี่ยวพัน ส่วนตัวเขาเองแล้วไม่ได้อยากเข้ามาข้องแวะเลยสักนิด มองไปทางไหนก็เจอแต่หน้ากาก เสื้อผ้าแพรพรรณของแต่ละคนล้วนแล้วแต่แพงๆทั้งนั้น หัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นความโอ่อ่าของแต่ละคนที่งัดออกมาต่อสู้ฟาดฟันกัน เพื่ออะไร แต่ภูมิบุญเองก็หนีวงการนี้ไม่พ้น เขาได้ก้าวเข้ามาแล้วเต็มตัวแล้ว แม้จะไม่อยากเข้ามาก็ตาม

"ต๊าย นึกว่าใคร ดูดีขึ้นนี่ภูมิ"

เสียงแหลมทักมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันขวับไป ฟ้านั่นเอง เธอยืนเด่นอยู่ข้างหลัง ในมือถือกระเป๋าสุดหรูราคาแพง

"อ้อ พี่ฟ้า สวัสดีครับ สบายดีเหรอ"

ไม่รู้จะทักทายอะไรไปดี คนๆนี้ลืมไปแล้วในหัว ตั้งแต่เพื่อนของเธอตายไปภาพใบหน้าท่าทางของเธอก็เหมือนจะโดนลบออกไปหมดแล้ว

"ไฮโซนะยะ ได้ข่าวเป็นถึงรองกรรมการผู้บริหารเหรอ เธอนี่แน่จริงๆเลยนะภูมิ"

ไม่ได้สนใจในคำทักทาย แต่ก็ยังแขวะอยู่ไม่เลิก เพราะจุดประสงค์ของเธอก็คือเข้ามาแขวะไม่ได้เข้ามาทักทาย

"ครับ"

ในเมื่อเธอไม่ได้สนใจในคำทักทายก็ไม่รู้จะหาคำใดสรรหาพูดออกไปดี

"แต่ยังไงกามันก็ยังเป็นกาอยู่วันยังค่ำล่ะนะ กาในฝูงหงษ์ไงเคยได้ยินป่ะ"

พูดแล้วก็หัวเราะออกมา ภูมิบุญหน้าชาไป ไม่คิดว่าแม้จะผ่านมานานแสนนานแล้ว คนพวกนี้ก็ยังจดจำเรื่องแบบนี้ไม่เคยลืม

"ครับ ทราบดีครับ หวังว่าพี่ฟ้าจะสบายดีนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"จะไปไหนยะ ต๊าย ไม่เจอตั้งนาน คนเขาอุตส่าห์มาทักทาย แหมพอมีตำแหน่งใหญ่โตหน่อยหยิ่งหรอยะ"

ถอนหายใจออกมาจากที่กำลังลุกขึ้นจะก้าวหนีไปก็หันหน้าไปเผชิญ

"พี่ทักทายผมอยู่เหรอครับพี่ฟ้า ไม่ยักรู้แฮะ รู้สึกว่าพี่กำลังอิจฉาผมอยู่นะ"

"ต๊ายแก"

"ไม่เจอกันตั้งนาน พี่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆนะครับ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ดีครับ สม่ำเสมอดี"

"อะไรคะน้องภูมิ"

แวนเดินกลับมาพร้อมจานเล็กๆในมือ

"อ้าว น้องฟ้า มาทักน้องภูมิเหรอ"

"ค่ะพี่แวน แต่ท่าทางคงหยิ่งอยู่สูงเกินไปแล้วล่ะค่ะ แหมทำตัวไอโซเชียวนะยะ"

"เอ๊ะ ทำไมล่ะฟ้า ทำไมไปว่าน้องเขาแบบนั้น"

"แหมก็ดูท่าทางสิคะพี่แวน ฟ้าอุตส่าห์แวะเข้ามาทักทายดีๆ แต่ก็ไม่อยากจะคุยกับฟ้า จะให้เข้าใจว่ายังไงล่ะคะ"

ฟ้าเสแสร้งไป ภูมิบุญเม้มปาก แล้วยิ้มออกมา

"อ้อ ครับ ผมขอโทษนะครับพี่ฟ้า ถ้าการที่ผมจะเดินหนีไปเพราะพี่ฟ้าว่าผมเป็นกาในฝูงหงษ์ เลือดกายังไงมันก็เป็นกาน่ะ คือผมรู้สึกไม่ค่อยชอบน่ะครับ อีกอย่างถึงผมจะทำอะไรอยู่หรือไปไกลแค่ไหนแล้ว ผมก็ไม่เคยลืมที่มาหรือตัวตนที่แท้จริงของผมนะครับ"

มองหน้าฟ้าไม่ยอมลดละเช่นกัน

"อะไรกันฟ้า ทำไมพูดแบบนี้ ใครกาใครหงษ์ ที่เห็นน้องเค้านะเป็นหงษ์ เธอนั่นล่ะที่เหมือนอีกา"

"กรี๊ดด พี่แวน"

"ไปเถอะภูมิ อะไรกัน ทำตัวไร้สาระ หาได้ยังล่ะคะเหยื่อไฮโซน่ะน้องฟ้า"

แวนเองก็หมั่นไส้มานานถือโอกาสเพิ่มโบนัสให้เลย ฟ้ากรี๊ดออกมาไม่สนใจใคร จนคนในงานหันมามองเป็นตาเดียว ส่วนแวนกับภูมิบุญเดินหนีไปแล้ว

"อย่าไปถือสานะภูมิ เขาเรียกคนพวกนี้เศรษฐีใหม่ กระแดะ แหมทำนั่นทำนี่หน่อยพอมีเงินก็เรียกตัวเองว่าเป็นไฮโซ แต่ดูคำพูดคำจาสิ"

"ครับภูมิไม่คิดอะไรไรหรอก คนเราไม่เหมือนกัน"

"เฮ้อนะ เรานี่ใจดีจริงๆ พี่ไม่รู้เลยว่าแต่ก่อนคิดเกลียดชังเราไปได้ยังไง แต่ก่อนพี่ก็เป็นนะว่าแต่เขา แต่หลังจากที่พี่ได้เจอเรา มีเรื่องกันนั่นล่ะ พี่ถึงคิดได้ ขอบใจมากนะภูมิ"

แวนพูดออกมาน้ำเสียงจริงจัง

"แหมพี่แวน ภูมิไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

"ทำสิจ๊ะ อย่างน้อยก็เตือนสติให้พี่รู้ว่า คนเราแท้จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลยนะ เงินทองที่มีมันสู้ความดีที่ทำไม่ได้หรอกนะพี่ว่า เราเตือนให้พี่คิดได้แบบนั้น เออ ภูมิ เดือนหน้าพี่จะไปแจกทุนให้น้องๆที่ต่างจังหวัดอยากสมทบทุนด้วยไหม"

"ได้ครับพี่แวน ที่ไหนครับ"

น้ำเสียงยินดีปรีดาขึ้นมาทันที ทั้งคู่สนทนากันอยู่จนถึงเวลาเปิดงาน แวนต้องไปประจำตำแหน่งคือข้างๆพอล ส่วนภูมิบุญก็เดินกลับไปาโตโต้ที่ยืนหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของไวน์แดงในมือ แล้ว

"คุยอะไรกันนานจังภูมิ นินทาพี่ป่ะ"

"ไม่นี่ครับ คุยเรื่องทั่วๆไป ไม่ได้เจอกันนาน"

"จริงดิ พี่นึกว่านินทาพี่ซะอีก"

"มีอะไรให้นินทาล่ะครับ"

"อ้าว จะรู้เหรอ อย่างน้อยเราสองคนก็เป็นคนที่พี่เคย"

"เมาแล้วก็อย่าพูดมากดีกว่านะครับคุณโตโต้ ไม่งั้นผมจะพากลับบ้านนะ"

ภูมิบุญขู่ออกไป โตโต้ยิ้มออกมา

"คร้าบที่รัก แหมพี่เชื่อเราคนเดียวนะเนี่ย"

ปรี่จะเข้ามาหาไม่ได้สนใจใคร ภูมิบุญต้องเอาศอกดันไว้แล้วทำตาเขียวใส่ โตโต้พอใจเป็นยิ่งนัก ส่วนภูมิบุญเองไม่ได้ชอบใจเลยกับการที่เขาละลาบละล้วงมากเกินไป พอดีมีข้อความเข้าโทรศัพท์ภูมิบุญจึงเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู
 
"ลาก่อนพี่ อยู่ไปก็ไม่มีใครสนใจ ตายดีกว่า"
 
เป็นข้อความที่ถอดสีหน้าของภูมิบุญได้ในทันที มือเริ่มสั่นจนโตโต้สังเกตุได้
 
"เป็นอะไรภูมิ"
 
เขาเสียงตื่นคว้าโทรศัพท์ในมือไปดู
 
"ฉิบหาย ไอ้เด็กนี่มันบ้าหรือไงนะ ไปภูมิ"
 
โต โต้เหมือนจะสร่างเมาทันที ลากแขนของภูมิบุญออกจากงานไป แวนกับพอลยังอยู่บนเวที แวนทำท่าถามว่าจะไปไหน โตโต้ได้แต่ทำท่าทางว่าเดี๋ยวจะโทรศัพท์หา
 
"ไม่เอาน่าภูมิ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันคงไม่คิดทำอะไรหรอก"
 
"ทำไมเขาถึงคิดทำแบบนี้"
 
ภูมิบุญร้องออกมา เสียงขาดๆหายๆ
 
"ภูมิ คนที่คิดฆ่าตัวตายน่ะ เขาไม่บอกใครหรอกนะ พี่ว่าเขาน่าจะเรียกร้องความสนใจมากกว่า"
 
"ถ้าเป็นอย่างนั้น ภูมิจะไม่ให้อภัยเขาเลย"
 
เม้ม ปากแน่น ในใจก็ร้อนรน ถ้าหากว่าเขาตัดสินใจทำร้ายตัวเองขึ้นมาจริงๆคงไม่ใช่เรื่องที่จะยินดีปรีดา สักเท่าไรนัก เด็กคนหนึ่งที่จนหนทางไปมาขอพึ่งพาอาศัย ถ้าเรื่องมันเกิดขึ้นจริงๆเขาจะโทษใคร หรือมันควรจะเป็นความผิดของใครกัน ท่าทางที่กระสับกระส่ายของภูมิบุญทำให้โตโต้เร่งความเร็วของรถเพิ่มขึ้น พอถึงหน้าหอของบาสก็รีบปรี่ลงมาจากรถโดยไม่รอให้โตโต้จอดรถให้สนิทเสียก่อน ภูมิบุญรีบวิ่งขึ้นไปบนหอตรงไปยังห้องของบาส
 
"ปังๆๆ"
 
กระหน่ำทุบประตูห้องอโดยไม่รีรอ
 
"บาสๆ บาสเปิดประตูให้พี่หน่อย บาส"
 
ร้องออกมาเสียงดัง เสียงร้องบวกกับเสียงทุบประตูดังมากพอที่ห้องข้างๆจะโผล่หน้าออกมาดู
 
"โว้ย ใครตายวะ ทุบหาพ่อมึงเหรอ"
 
เสียงของข้างห้องด่าทอออกมาแต่ภูมิบุญไม่สนใจเคาะต่อไป ยิ่งนานไม่เปิดประตูสักทียิ่งร้อนใจ แต่ทันใดประตูก็เปิดออก
 
"บาส"
 
ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะเขาเองอยู่ในชุดนอนสภาพไม่เหมือนคนใกล้ตายหรือมาดหมายจะคร่าชีวิตของตน
 
"มาแล้วเหรอพี่ ต้องใช้ไม้นี้เนอะถึงยอมมา"
 
เขาพูดหน้าตาเฉยทำหน้าทะเล้นใส่ภูมิบุญอีก
 
"เลวมาก ทำแบบนี้ได้ยังไงบาส ทำแบบนี้ทำไม"
 
ตวาดออกมาเสียงดัง หูตาพร่ามัวเพราะลมกำลังออกหู โกรธจัดหน้าแดง
 
"พี่ไม่อยากมาเองนี่ ช่วยไม่ได้" เขายังไม่สะทกสะท้านลอยหน้าลอยตาพูด
 
"เราต้องการอะไร หา เราอยากได้อะไร ทำแบบนี้ทำไม"
 
ยังตะเบ็งเสียงออกมา
 
"โว้ย ไอ้ห่าเอ้ย จะด่ากันไปด่าที่อื่นกูจะนอน รบกวนชาวบ้านเขารู้ไหม สัตว์เอ้ย"
 
เสียงเดิมดังออกมาจากห้องเดิม โตโต้ขึ้นมาถึงก็ปรี่เข้ามาหา แต่ภูมิบุญกันเอาไว้
 
"ปังๆๆ"
 
ภูมิบุญเดินตรงไปยังหน้าห้องเจ้าของเสียง
 
"มึงจะเอาอะไร มาทุบห้องกูทำไม"
 
"เมื่อกี๊ว่าอะไรนะครับ"
 
"ภูมิ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
 
"ทำไม ก็มึงมาเคาะเสียงดังหนวกหู กูนอนไม่ได้"
 
เด็กคนที่เปิดห้องออกมาท่าทางคงเรียนไม่เกินมหาวิทยาลัยชั้นปีที่สองเป็นอย่างมาก แฟนสาวที่ยืนเกาะอยู่ด้านหลังเชิดหน้าลอยคออยู่
 
"ขอโทษนะครับน้องที่เสียงดัง ถ้าแบบนี้ล่ะ"
 
ความ ก้าวร้าวที่กักเก็บไว้ในใจมานานมันดีดขึ้นมา สายตาที่ดุดันโกรธแค้นมันพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเวลา ภูมิบุญง้างเท้าขึ้นถีบไปที่ประตูที่เขาเปิดแง้มไว้ครึ่งตัว แรงถีบเหวี่ยงประตูอัดเข้ากับตัวของเขา แฟนสาวเองก็กระเด็นล้มเซไปไม่เป็นทิศเป็นทาง
 
"โอ๊ย กรี๊ดด"
 
"จำไว้ อย่าด่าว่าใครที่แกไม่รู้จัก"
 
"สัตว์"
 

รักกันๆๆๆ


เขียนโดย eiky

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

แอะ

ได้จิ้มคนนี้อีกแล้ว

 

[eiky]

เขา สบถออกมาทั้งที่ร่างยังกลิ้งอยู่กับพื้น ภูมิบุญปรี่เข้าไปในห้อง โตโต้ที่ยืนอ้าปากค้างอยู่รีบปรี่เข้าไปหา เพราะจำได้ดีว่าเวลาที่ภูมิบุญโมโหจนขาดสติมันน่ากลัวเพียงใด บาสเองก็ยืนอึ้งอยู่ไม่กระดิกตัว
 
"พอแล้วภูมิ พอแล้ว"
 
โตโต้คว้าตัวของภูมิบุญไว้ได้ ลากออกมา
 
"ไอ้เชี่ย มึงมาเตะกูทำไม"
 
เขายังด่ากราดอยู่
 
"ผลั่ก"
 
รองเท้าหนังพื้นไม้สั่งทำพิเศษถีบยัดเข้าไปที่กลางอกของเด็กคนนั้นเต็มแรง
 
"อึ๊ก กรี๊ดด" ไม่มีเสียงอันใดออกมาจากปากเด็กชาย แต่เด็กสาวกลับกรี๊ดดังลั่น
 
"ภูมิ พอแล้ว พี่บอกพอ"
 
โตโต้ต้องตวาดกอดตัวไว้แน่น
 
"น้องเอานี่ พี่ขอโทษแทนแฟนพี่ด้วยนะ เขาโมโหร้ายแบบนี้ล่ะ"
 
พอ เหวี่ยงตัวภูมิบุญออกไปจากห้องได้โตโต้ก็ควักเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้ เด็กคนที่นอนกุมหน้าอกอยู่ ภูมิบุญหน้าตาไม่เหมือนคนเดิมอีกต่อไป เลือดที่ไปเลี้ยงที่ใบหน้ามันมากเป็นพิเศษ ความแดงของใบหน้าและลำคอทำให้บาสเริ่มสั่น กลัวขึ้นมาในใจ
 
"ไหน บอกมาซิว่าสนุกเหรอบาสที่ทำแบบนี้ หา สนุกมากเหรอ"
 
พยายามดิ้นออกจากมือของโตโต้แต่รายนั้นไม่ปล่อยง่ายๆ
 
"ตอบ ถามทำไมไม่ตอบ อยากตายมากนักเหรอหา"
 
"ภูมิ ใจเย็นๆ"
 
"ก็ ก็ผมอยากได้คอมฯนี่พี่"
 
"แล้วทำไมทำแบบนี้ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าพูดเรื่องเป็นเรื่องตายกับพี่ เราพูดไม่รู้เรื่องเหรอ อยากตายมากนักใช่ไหม"
 
ภูมิบุญเสียงดังจนมีคนโทรศัพท์ไปฟ้องเจ้าของหอ เพราะเจ้าของหอเดินขึ้นมาถึงตัวแล้ว
 
"มีอะไรกันหนู ค่อยๆพูดกันได้ไหม เกรงใจห้องอื่นเขาบ้าง"
 
"ขอโทษนะครับ ภูมิพอเถอะ กลับได้แล้ว"
 
"ลงไปคุยกับพี่ข้างล่าง"
 
"ไม่เอาอ่ะ ผมจะนอน" เสียงสั่นส่ายหน้า
 
"บอกให้ลง"
 
สั้นๆ ห้วนๆ สายตาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ เป็นคำเดียวที่หลุดออกจากปากของภูมิบุญก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลงไปก่อนใคร พอโดนลมข้างนอกปะทะหน้าก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่าได้ทำในสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ สิ่งที่มืดดำเป็นส่วนที่เก็บทับไว้ก้นบึ้งมานานแสนนาน โตโต้เดินตามลงมาไม่ยอมห่างแม้จะอึ้งในสิ่งที่ภูมิบุญกระทำ แต่เขาก็เคยเห็นแล้ว และเขาเองพอจะสรุปอะไรเกี่ยวกับภูมิบุญได้ประมาณหนึ่ง คือเวลาที่ภูมิบุญโกรธจัดจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว เขาจะกลายเป็นคนเกรี้ยวกราดดุร้ายอารมณ์รุนแรง และมักจะทำอะไรที่ไม่มีใครคิดว่าคนอย่างภูมิบุญจะทำลงไปได้ เหตุการณ์สองครั้งมันทำให้เขาได้ประจักษ์แล้วว่า ภูมิบุญไม่ใช่แค่หน้าตาหวานเพียงอย่างเดียว แต่ซ่อนด้วยความเผ็ดร้อนอยู่ภายใน ความร้อนแรงที่พร้อมจะแผดเผาใครที่หมายจะคิดร้ายให้มอดไหม้ไป
 
"ใจเย็นๆนะภูมิ ค่อยๆพูดกัน"
 
โตโต้ตามไปบีบบ่าเบาๆ
 
"ครับ"
 
พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ได้มากที่สุด พยายามจะไล่ความโมโหโกรธาออกไปจากใจให้ได้ บาสเดินก้มหน้าลงมาจากบนหอ
 
"บาส ไหนลองพูดมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
 
ภูมิบุญถามเสียงขรึม เป็นน้ำเสียงที่กดความโกรธหรืออารมณ์ร้ายเอาไว้
 
"ก็ผมอยากได้คอมฯนี่ ผมไม่รู้ ขอพี่พลอยแล้วไม่ให้"
 
"คิด ว่าตัวเองเป็นใครบาส คิดว่าทำอะไรอยู่ ทำตัวให้มันน่ารักหน่อยสิ อยากได้อะไรจะเนรมิตเอาเหรอ เรารู้บ้างไหมว่ากว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทมันยากเย็นเพียงไหน เธอเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเวลาที่เราลำบากมันเป็นยังไง จำไม่ได้เหรอ หรือว่าถูกเลี้ยงมาแบบให้จมไม่ลง"
 
"จำเอาไว้นะ ถ้าอยากได้อะไรพี่จะให้เอง ไม่ต้องมาทำแบบนี้ ถ้าเธอกล้าทำแบบนี้อีก พี่จะตัดความรับผิดชอบจากเธอเสีย พอกันที ถ้านิสัยไม่ดีก็อยู่คนเดียวไป อยากเป็นภาระของสังคม เป็นขยะสังคมก็ตามใจ เพราะคนอย่างเธอ มันคงคิดอะไรไม่ได้สินะ"
 
"พี่"
 
"หัด มองดูคนอื่นซะบ้าง คนที่เขาแย่ คนที่เขาลำบากกว่าเรามีเยอะแยะไป คนพวกนั้นกลับไม่ยอมแพ้ แล้วนี่อะไรกับเรื่องแค่นี้เราก็ไม่เอาไหนซะแล้ว แล้วจะโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไงบาส"
 
ไม่ยอมเปิด โอกาสให้เขาอ้าปากพูด น้ำตาของบาสคลอ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครยืนด่าแทงใจเขาอย่างนี้มาก่อน อยากจะด่าตอบแต่เห็นกริยาเมื่อครู่ของคนที่รูปร่างไม่ได้ต่างจากเขามากมาย นัก กลับนึกขยาดขึ้นมา ไม่น่าเชื่อว่าคนที่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสหน้าตาน่ารักอย่างภูมิบุญจะเอา เรื่องได้ขนาดนี้ อีกทั้งสายตาคู่นั้นยังคอยจับจ้องใบหน้าของเขาจนไม่กล้าสู้หน้า ไม่เคยเกรงกลัวใครเลยจริงๆ แต่ทำไมคนตัวเล็กเบื้องหน้าถึงทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา กว่าภูมิบุญจะสงบลงได้ก็ตวาดบาสไปหลายทีเหมือนกัน ทำเอาจนเขาหงอไปน้ำตาคลอ

"เอาน่าภูมิกลับเถอะ ให้น้องมันไปนอนได้แล้วดึกแล้ว"

"เรื่องโรงเรียน อย่าให้พี่รู้ว่าเราไม่ไปนะ พี่ไม่ได้ขู่แต่อยากจะบอกว่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะมาพูดแบบนี้กับเรา หวังว่าคงเข้าใจนะบาส"

ภูมิบุญหันหลังให้แล้วก้าวขึ้นรถทันที โตโต้ต้องรีบพยักหน้าให้บาสขึ้นห้องไป ส่วนเขาก็รีบขึ้นไปบนรถเช่นกัน

"โหภูมิ เห็นหน้าน้องมันไหม คงกลัวไปอีกนาน"

"ภูมิไม่ได้อยากทำแบบนี้นะครับ แต่มันห้ามไม่ไหวจริงๆ"

"เอาน่า พี่เข้าใจ แต่ถ้ามาคนเดียวอย่าเปรี๊ยวนักล่ะ พี่เป็นห่วง เรานี่ใจใหญ่เสียจริงนะ"

โตโต้พูดแหย่ๆ เพราะกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆจะของขึ้นมาอีก ยิ้มแห้งๆ แต่รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ภูมิบุญเปลี่ยนคำแทนตัวของเขาเอง แม้ภูมิบุญจะไม่ได้สังเกตุแต่คนตัวโตเขาเก็บทุกรายละเอียด





สุริยันตะวันฉายแสงสีทอง เรืองรองอยู่ขอบฟ้านภาลัย

เสียงนกปลุกให้ตื่นจากหลับไหล  เสียงหัวใจก็ร้องเรียกเพรียกหา

สกุนาโบยบินออกตั้งแต่เช้า  แล้วตัวเราใยเหงาอยู่เปล่าเปลี่ยว

ไม่เคยมีแม้แต่สักวันเดียว  ที่จะเหลียวแลมองมาดูกัน

อยู่ใต้ฟ้าแห่งนั้นสุขใจไหม  รู้ไหมใครเป็นห่วงคนึงหา

ยิ่งนานวันหัวใจรักไม่โรยรา  ยังเรียกหาแต่เธอผู้เป็นดวงใจ



เขียนโดย eiky

[knightofbabylon]

 :z13:ให้พรุน

...
 ตอนนี้อาจจะได้เห็นภูมิบุญในด้านมืดนะครับ อิอิ เหมือนสะท้อนตัวเองออกมายังไงไม่รู้
...

อย่าว่าแต่สะท้อนคุณอิ๊กเลย เราอ่านก็สะดุ้งอยู่เหมือนกัน
ทั้งพฤติกรรมเวลาภูมิโมโหจนขาดสติและเวลาพลอยด่า
คุ้นเคยดีเหลือเกิน

คุณพี่แวนจัดไปหนึ่ง สะใจ ขอกอดแวนทีนึง   เริ่ดที่สุด 55+
ดีใจนะ ที่สุดท้ายแวนก็กลายเป็นความเป็นมิตรภาพกับภูมิไป ดีใจจริงๆ

ตกลงแล้วบาสแค่ถูกเลี้ยงแบบสปอยล์มาหนักสินะ
ดีแล้วล่ะ ไม่อยากให้เด็กคนนี้มาสร้างปัญหาหนักๆให้ภูมิ..
ภูมิ สอนเด็กนี่ให้ได้นะ อย่าให้มีควาทคิดจะโกงคนอื่นเหมือนแม่เขา
ให้เด็กบาสรู้ว่าความผิดพลาดที่ได้เห็น  เขาไม่ควรจะทำซ้ำรอยใครอีก



 

[eiky]

แอะ

ได้จิ้มคนนี้อีกแล้ว

 

เอ่อ แทงแรงๆจ๊ะ อยู่ตรงกลางเป็นแซนวิชให้เค้าเลยเน้ อิอิ อย่างรวดเร็ว ปรบมือๆๆๆ มันไม่ให้โพสต์เกิน สองหมื่นตัวอักษรเนอะ ลืม เขียนเมามัน แหะๆๆๆ

[eiky]

:z13:ให้พรุน

ชักสงสัย ไม่ทำงานกันเร้อเนี่ย เหอๆๆๆ ไวมาก แอบปลื้มน้า จุ๊บๆๆๆๆ

[พี่วันเสาร์]

 :z13:จิ้มไรเตอร์แถมด้วย +1:กอด1:
อ่านฟรีมานานแล้วตอนนี้ขอเม้นด้วยคน
ภูมิแกร่งจริงถึงจะผ่านเรื่องร้ายมามากมายก็ตาม

[knightofbabylon]

:z13:ให้พรุน

ชักสงสัย ไม่ทำงานกันเร้อเนี่ย เหอๆๆๆ ไวมาก แอบปลื้มน้า จุ๊บๆๆๆๆ

งานท่วมหัวอ่ะคุณอิ๊ก แต่กลับบ้านขอเปิดดูเล้าก่อน
เปิดเบราเซอร์ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ จนกว่าจะปิดคอม
แล้วโดยมากจังหวะที่จะกลับมาดูเล้า มันมักจะตรงกับจังหวะที่นิยายที่ตามอ่านอัพตอนใหม่พอดี
บังเอิญมาก ได้หลายรอบหลายเรื่องอยู่  
ไม่ได้นั่งว่างเฝ้าเล้าทั้งวันหรอก (ใจจริงอยากมีเวลานั่งว่างอ่ะ เพราะติดนิยาย)
อย่างวันนี้ก็.. กลับถึงบ้านได้ก็ขึ้นเปิดคอมเลย เจอเรื่องคุณอิ๊กพอดี  ^^

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[lazewcielo]

โฮ้ว น้องภูมิเหวี่ยง...น่ากลัวมากกกก

[wisa]

 

[bbyuqin]

หุหุ...ได้ใจอ่ะ...น้องภูมิแรงกว่านี้ก็รับได้ อิอิ..

แต่อิเด็กบาสนี่น่าจะสำนึก รู้สึกตัวบ้างได้แล้วนะ

[meduza]

น้องภูมิองค์ลงหุหุแรงเหมือนเดิมสะจาย
นิสัยบาสมันจะแก้ไงหายนะเนี้ยไอสงสารก็สงสารอ่ะนะแต่ถ้าตามใจโตขึ้นมาได้เป็นผู้ใหญ่เสียคนแน่ๆ
เผลอๆนิสัยจะเป็นเหมือนแม่อีกน่ากลัวจิงๆ
คนเราถ้าอยู่อย่างเพียงพอชีวิตก็มีความสุขแล้วเนอะ
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า

[iforgive]

น่ากระโดดถีบไอ่น้องบาสนั่นด้วยอีกคน  กวนตรี๊บจริง ๆ
หวังว่าคราวนี้คงคิดได้บ้างนะ
...
เราสังหรณ์ว่า  พี่แทนเป็นอื่นไปแล้ว
เซ็งจริง ๆ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกว่าคุณโตโต้ได้ใจขึ้นอีกเยอะ

เอาไปห้ากระโหลกเลย รุกดีนัก

แต่ต้องรุกหนักๆ ภูมิบุญถึงจะหมดฤทธิ์

ส่วนน้องบาส พี่เชื่อว่า ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แข็งดัดยาก

แต่พี่เนี่ยเป็นคนชอบกินหญ้าอ่อน ยิ่งเด็กหัวหลิมกึ่งเกรียนกึ่งรองทรง พี่ระทวย เห็นแล้วอยากเข้าไปลูบหัวเล่น

เอาเป็นว่าอย่าเหี้ยนให้มากนะน้อง

เดี๋ยวพี่ภูมิไม่ปลื้มแล้วจะถีบหัวส่ง

น้องบาสก็ทำตัวน่ารัก อ้อนพี่เขาให้เยอะๆหน่อย จะได้มาเป็นศัตรูหัวใจคุณโตโต้ไง

ฮี่ฮี่ฮี่

+1 อิ๊กคิวซัง ตอนนี้ยาวสะจายเกิ๊นนน ขอน้องญี่ปุ่นของเราแบบนี้บ้างอะไรบ้าง

 

[กระต่ายชมจันทร์]

และแล้วก็จัดการเด็กมีปัญหาไปได้อีกหนึ่งคน~

เฮ้อ แอบรู้สึกแปลกๆตอนที่แวนทำสีหน้าแปลกๆพอพูดถึงแทน...

[wowhaha]

ต้องอย่างนี้ซิภูมิ แรงได้อีกคับ กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
รักคนแต่งนะคับ

[roseen]

แรงได้อีกน้องภูมิ ได้ใจมากๆเลยครับ

[dukdikdukdik]

ก็น่าเดือดหรอกนะ เป็นเรานะตบหัวเด็กนั้นไปก่อนและ 

[IIMisssoMII]

ภูมิเป็นตัวละครที่มีหลายมิติดีมาก ๆเลย

[mankey]

สะใจไอเด็กบาสจริงๆ เรื่องมากสุดๆ

[som]

เหอเหอ  ถ้าเปรียบกับพี่ภูมิว่าเป็นด้านมืดเหมือนกับพี่แบบนี้  แสดงว่าพี่อิ๊กก็   เหอเหอ 
พี่อิ๊กน่ารักเนาะใจดีอีกต่างหาก   
วันนี้เอามาให้อ่านซะยาวเลย

[yayee2]

โอ๊ย..สะใจไอ้น้องบาสกลัวหงอไปเลย  มีหลายคนค่ะที่เหมือนภูมิบุญ
เวลาเลือดขึ้นหน้าแล้ว ไม่ฟังทั้งนั้นไม่ว่าหน้าไหน แล้วมันจะมีแรงมหาศาลด้วย
อารมณ์สงบแล้วก็จะมาคิดได้ว่า กูทำไปได้ไง
เราเห็นกิริยาพี่แวนเราก็รู้แล้วว่าพี่แทนเปลี่ยนไปแล้วแน่ๆ

[TanyaPuech]

 


ภูมิเริ่ดอ่ะตอนนี้

เดกบาสนี้ปล่อยให้ตายไปเหอะ
รำคาญอ่ะ เรียกร้องความสนใจ

รู้สึกว่าพี่แทนนิห่างๆไปน่ะ
มีคนอื่นป่าววว

[rellachulla]

เรื่องนี้ มีคนเลวกว่าโตโต้แล้ว
เหอๆ
เด็กอะไร นิสัยไม่ดีอย่างแรง

[kanda53]

  ผวากันทั้งเล้าเลยยยย....
แบบนี้ซิ....นายเอกในดวงใจ....

น้อง eiky เอาพฤติกรรมส่วนตัวมาลงให้อ่าน...
กด + แบบมือไม้สั่นนนน.... ... 

[Raven]

ภูมิโมโหได้น่ากลัวมาก
ต้องมาโตโต้คอยฉุด ไม่งั้นจะกู่ไม่กลับ =w="

รอตอนต่อไปขอรับ

[win200]

ชอบตอนนี้จังเยย

นานๆจะได้เห็นภูมิเวอร์ชั่นพี่อิ๊ก




และแวนที่กลับตัวกลับใจเปนแสนดีไปได้



กับน้องบาสที่ดูเหมือนจะเข็ดแล้ว




ตอนนี้ดูเหมือนทุกคนจะจำภูมิบุญไปอีกนาน