หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[nadyanarak]

หรือ รักแท้ จะแพ้ ระยะทาง.......

โอ้ พี่ แทนนนน

[som]

ดูดิคนเราหายไปแอบไปกินไวน์ ปล่อยให้เราคิดถึง  เอาญี่ปุ่นมาส่งแล้วก็หายเลย
พี่อิ๊กค๊าบ  ยิ่งอ่านยิ่งมันจริงๆด้วยนะ
พี่ภูมิทันคนความคิดเร็วกว่า  อย่างนี้ได้รับพนักงานใหม่กันทั้งบริษัทแน่นอนเลยแบบนี้
แต่พี่แทนมีอะไรผิดปกติไปมากๆเลยนะนั่นนะ

[Little Devil]

นายแทนแปลกไป
+1

[DexTunG]

 

[wisa]

 

[na_near]

นายเป็นอะไรไป

[j4c9y]

เครียดเรื่องแทน

ขอให้เป็นภูมิได้ไหมที่เป็นคนเลือก

ไม่ใช่แทน

[QUE1]

ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นยิ่งสนุก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
พี่แทนเปลี่ยนไปหรือเปล่า
เกิดอะไรขึ้น....จะปล่อยโอกาสให้คุณโตโต้ชิมะ

[roseen]

 :L1:เอามันเลยน้องภูมิ

[bbyuqin]

คนดีศรีพี่แทนกำลังจะเปลี่ยนไปเหรอ  
ไรฟระ...แค่เววลาช่วงแป๊บเดียวที่ไม่ได้คุยกันทำให้ลืมกันไปเลย เอ๊ะ รึว่าแอบมีคนใหม่ที่ดูๆกันอยู่แล้ว..ชิส์ชิส์

รอดูต่อไป

แต่แอบสะใจไอ้พวกโกงกินจริงๆ...หุหุ จะไวไปไหน ยังไงภูมิไวกว่า .... คิกคิก เตรียมตัวกินข้าวแดงเหอะ

[noy]

รักแท้ แพ้ระยะทาง คำๆนี้ยังใช้ได้เสมอ

ขอบคุณผู้แต่งค่ะ

[yoyo]

10 10 10!!
ภููมิกับพลอย เริ่ดมากเลยค่ะ

ตายซะไอ้พวกคนชั่ว!!
กร๊ากกกกกกก

[august_may]

พี่แทนดูแปลกๆไปนะเนี่ยยย

[yayee2]

     เอาใจช่วยน้องภูมิในเรื่องงาน ให้จัดการกับพวกคดโกงทั้งหลาย เพราะพี่เกลียดคนแบบนี้มาก
รอบคอบแล้วใจเย็นๆนะครับ  แล้วคำพูดที่มีกันมานานว่า คนที่ลักกี้อินเวิร์ค มักจะอันลักกี้อินเลิฟน่ะ
ดูท่าจะเป็นจริงกับน้องภูมิและพี่แทนซะแล้ว ดูจากตอนนี้ การพูดคุนของพี่แทน มันเหมือนลางสังหรณ์นะ
ก็ไม่ได้โทษใครนะ แต่  ด้วยความไกลของระยะทาง ความห่างของเวลา รวมถึงปัจจัยแวดล้อมอีกหลายๆอย่าง
ก็ขอให้เป็นการจากกันด้วยการเจ็บปวดที่น้อยที่สุดล่ะกัน (แต่แอบเชียร์โตโต้อยู่น้า)
      ส่วนพนูพลอยน่ะ ป้าขอบอกว่า ถ้าไม่อยากมาอยู่หมู่บ้านคานทองกับป้า กรุณาลดความห้าวลงบ้างเน้อ
โดยเฉพาะกับคุณกาย ฮึ เมื่อไรที่คุณกายเป็นฝ่ายได้เปรียบ ป้าจะให้คุณกายจัดการให้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทุกวันๆเลย

[pay-it-forward]

สงสัยพี่แทนแอบมีคนใหม่แน่ๆเลย
ภูมิสู้ๆ เอาคนโกงมาลงโทษให้ได้
 

[K2KARN]

เรื่องรักๆของภูมิ ต้องรอโตโต้มาปลอบใจลูกเดียว อิอิ
พี่แทนมันถึงจะดี แต่ท่าทางไม่ใช่พระเอกแต่แรกล่ะมั้ง
เราเลยไม่ค่อยอะไรมากมายเท่าไหร่อ่ะนะ ฮ่าๆๆ

ส่วนเรื่องอื่นๆทั้งบริษัท ก็ขอให้จับคนโกงได้ไวๆ
จะได้จบเรื่องวุ่นวายในบ.ซักทีเนอะ อิอิ

[dukdikdukdik]

อ่า ไม่อยากคิดว่าแทนจะเปลี่ยนไปเลย

รอดูตอนต่อ ๆ ไปดีกว่าแหละกัน 

[knightofbabylon]

โดยส่วนตัวไม่คิดว่าแทนจะคู่กับภูมิแต่แรกอยู่แล้ว จากเหตุการณ์ช่วงที่เรียนกันอยู่ ทำให้รู้สึกแบบนั้น
หวังแค่ว่า อย่างน้อยก็เคยรู้สึกดีๆต่อกันมาก่อน
ถ้ามีอะไรบางอย่างก็อยากให้คุยให้เข้าใจกันแล้วจบความสัมพันธ์กันด้วยดี  เป็นพี่เป็นน้องกันก็ยังได้

ส่วนเรื่องงานที่บริษัท ของจริงแล้วสินะ
บางทีเราพลาดไปแค่นิดเดียว แต่ผลของมัน ทำลายเราได้แทบลุกไม่ขึ้น
คิดให้รอบคอบนะภูมิ เราเชื่อวิธีการจัดการของภูมิอยู่แล้ว ศักยภาพภูมิมีเพียงพอ
ขอแค่อย่าประมาท ขอให้ซัดพวกคดโกงเป็นสันดานพวกนั้นให้อย่าได้ผุดได้เกิดมาทำลายใครอีกเลย




 :กอด1:ให้กำลังใจคุณอิ๊ก

[Manji+]

เง้อ ดูรักภูมิซะขนาดนั้น เปลี่ยนใจง่ายอย่างนี้เสียดายแย่นะครับ พี่แทน
เอาใจช่วย ภูมิ แทนต่อไป

[PEENAT1972]

อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ตามใจคนเขียน จัดมาอย่างไรก็อ่านอย่างนั้น

(เรื่องของเรื่อง ขัดใจคนเขียนไมได้ ใจจริงไม่อยากให้ความรักมันวุ่นวายไปกว่านี้)

กรรมกำหนดผลสะท้อนสู่ผู้กระทำกรรมก็เท่านั้นเอง

[p_phai]

แทนเริ่มเปลี่ยนไปแล้วเนอะ

[win200]

แทนมีคนใหม่แล้วใช่ม้ายยย



คนหลอกลวง

[TanyaPuech]

 

พี่แทนเปลี่ยนไป
นี้สิน่ะที่เขาเรียก รักแท้แพ้ระยะทาง

เห้อ เชียร์โตโต้น่ะ
แต่ถ้ารักกันจะมีปัญหากับคุณอภิสรารึป่าวหว่า

 
จัดการพวกนั้นให้หมดเร็วๆน่ะ
เริ่มรำคาญล่ะ

[BeeRY]

เรื่องพี่แทน เริ่มลางไม่ค่อยจะดี เป็นกำลังใจให้ภูมิจ้ะ

[DEMON3132]

+1 เป็นกำลังใจให้คุณ eiky อ่านตอนนี้แล้วยิ่งได้ลุ้นหลายอย่างเลย
อย่างแรกลุ้นว่าหินจะเสนองานออกมาดีเป็นที่ถูกใจของภูมิกับพี่โตโต้
จนได้งานนี้ไปทำรึเปล่า ลุ้นที่สองคือจุดจบของพวกกลุ่มคดโกงจะเป็น
ยังไง ลุ้นต่อมาคือ พี่แทนเริ่มมีลางไม่ดีออกมา พี่แทนเป็นอะไรทำไมถึง
ทำตัวเหินห่างน้องภูมิขนาดนี้ คงต้องรอหาคำตอบต่อไป....

[eiky]

อ่านไม่ต้องลุ้นนะคร้าบ อิอิ เขียนไม่ต้องกั๊ก อิอิ รักทุกคนครับ ขอบคุณที่ติดตาม



                                 ฉากห้าสิบหก

"เป็นยังไงบ้างภูมิ เมื่อวานมันมาให้เราเซ็นอะไรนะ"

โตโต้ถามภูมิบุญระหว่างไปทำงาน สายตายังจับจ้องที่ถนนใหญ่เบื้องหน้าท่าทางของเขาดูสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว

"ก็แผนงานนำเสนอน่ะครับ พอดีโทรไปถามคุณโตโต้ก่อน จึงยังไม่ได้เซ็น"

"ร้ายจริงๆ นี่กะจะเล่นตอนที่พี่ไม่อยู่ล่ะสินะ ดี"

โตโต้กัดกรามกรอด

"วันนี้พี่จะเรียกประชุมด่วน"

"แล้วหลักฐาน หมายศาลล่ะครับ"

"หมายศาลมาแล้ว มีคนโทรมาบอกพี่เมื่อเช้า พอดีคุณอนิรุธเขาวานเพื่อนเขาเร่งให้น่ะ พี่ว่าถ้ายิ่งปล่อยไว้นานเดี๋ยวพวกมันไหวตัวทัน เอาให้หงายหลังไปเลย"

โตโต้แสยะยิ้มออกมา

"เมื่อวาน คุณสายใจก็มาขอกุญแจห้องเก็บเอกสาร ถ้าผมคิดไม่ผิด คิดว่าฝ่ายโน้นน่าจะไหวตัวแล้ว คงคิดจะเอาเอกสารไปทำลาย เพราะเห็นแม่บ้านบอกพลอยว่าคุณสายใจให้เรียกคนรับซื้อของเก่าเข้ามา"

"จริงเหรอภูมิ แล้วมันได้เอกสารไปไหม"

"คงได้ล่ะครับ แต่เอกสารที่เขาต้องการคงจะไม่ได้ไป เพราะผมให้ลุงหมายขนมาไว้ที่ห้องเก็บของที่บ้านหมดแล้ว"

โตโต้หันมายิ้มกริ่ม

"ฉลาดมากภูมิ ดีใจจริงๆนะที่เรามาช่วยงานพี่ ถ้าเรื่องเสร็จไปด้วยดีเราอยากได้อะไร เดี๋ยวพี่หาให้"

"ผมไม่ได้อยากได้อะไรหรอกครับคุณโตโต้ ผมแค่อยากจะตอบแทนคุณท่านที่เมตตาผมกับแม่"

ภูมิบุญพูดเสียงเรียบมองออกไปนอกถนน

"เอ๊ะ ทำไมมอเตอร์ไซค์คันนี้ตามเรามาตลอดเลยครับ ผมเห็นตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว"

พอมองออกไปนอกรถสายตาก็ไปตกอยู่ที่กระจกมองหลัง รถมอร์เตอร์ไซค์คันใหญ่มีคนนั่งมาสองคนใส่หมวกกันน็อคสีดำมะเมื่อมขับคอย ตามอยู่ตลอดเวลา พอโตโต้เห็นรถมอร์เตอร์ไซค์ก็ขับเร็วขึ้น จนมาขนาบข้างอยู่ทางฝั่งของภูมิบุญ

"ภูมิระวัง"

โตโต้ร้องออกมา หักพวงมาลัยทันที เขาเอามือผลักตัวภูมิบุญให้ก้มไปข้างหน้า

"ปัง!"

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น โตโต้หักรถปาดหน้ารถมอร์เตอร์ไซค์จนเขาเสียหลักไถลไปกับพื้น

"เอี๊ยด!!!!"

"ภูมิๆ ภูมิเป็นอะไรไหม"

"โครม!!"

เสียงรถที่วิ่งตามมาชนกันเป็นระนาว ภูมิบุญหูชาไปหน้าซีด

"ผมไม่เป็นอะไร คุณโตโต้ คุณโตโต้ถูกยิง"

เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากแขนของโตโต้ ภูมิบุญตกใจทำอะไรไม่ถูก

"ไม่เป็นไรพี่ยังไหว"

โตโต้พูดออกมา ภูมิบุญกัดปากแน่น

"ภูมิ อย่าออกไป ภูมิ"

ภูมิบุญปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วก้าวลงไปจากรถทันที ร่างสองร่างที่กำลังคลานอยู่กลางถนน เท้าของภูมิบุญก้าวไปเหยียบโดนปืน ไฟโทสะเข้าครอบงำหน้าของภูมิบุญแดงจัด เอาเท้าเขี่ยปืนให้ไถลเข้าไปในใต้ท้องรถ วิ่งกึ่งเดินปรี่เข้าไปหา ร่างของคนที่เป็นมือปืนกำลังลุกจะวิ่งหนีไป แต่อีกร่างเหมือนเจ็บหนักเพราะมีเลือดอาบอยู่ตามตัว มีแผลถลอกปอกเปิก ภูมิบุญถอดรองเท้าออกมาข้างหนึ่ง ปาไปใส่กลางหัวของร่างที่กำลังจะลุกวิ่งหนีไป ร่างนั้นขมำไปข้างหน้าเสียหลักล้มลง

"มึงจะไปไหน"

เสียงกร้าวแข็งดังไปทั่วท้องถนน ภูมิบุญวิ่งปรี่เข้าไป ดึงเอาหมวกกันน็อคออก พอมือคว้าได้หมวกกันน็อคก็กระหน่ำตีเข้าที่หัว จนเลือดของมือปืนไหลอาบออกมา ส่วนอีกคนพยายามจะคลานหนี

"กูไปทำอะไรให้มึง ทำไม"

ตีไปตวาดไป พอเหลือบไปเห็นอีกร่างที่กำลังจะคลานหนีก็ถลาเข้าไปหาจับหัวให้โขกกับพื้น ทั้งที่ยังใส่หมวกกันน็อคอยู่จนหมวกแตก ภูมิบุญง้างมือเอาหมวกกันน็อคฟาดอีก

"ภูมิ พอแล้วภูมิ"

โตโต้คลานออกมาจากรถ อึ้งตกใจไม่คิดว่าภูมิบุญจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ ไม่เคยคิด พอมีสติก็รีบลงมาจากรถ แต่เนื่องด้วยเริ่มเจ็บแขนเลือดก็ไหลออกมากเขาจึงเหมือนจะเป็นลมไป

"คุณโตโต้"

พอเหลือบไปเห็นอีกร่างก็ถึงกับสะอึก เพลามือแล้วปรี่เข้าไปประคองร่างของโตโต้ พอดีตำรวจขับรถมอร์เตอร์ไซค์มา

"ช่วยด้วยครับคุณตำรวจ ช่วยด้วยพี่ผมถูกยิง"

ภูมิบุญร้องขึ้นหน้าตาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

"รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ เดี๋ยวเสียเลือดมากกว่านี้"

"คุณตำรวจอย่าปล่อยมันไปนะครับ มันยิงพี่ผม"

ภูมิบุญร้องเหมือนคนบ้า เพียงอีกไม่กี่อึดใจเสียงรถหวอกับรถพยาบาลก็วิ่งกรูกันเข้ามา มีคนเจ็บจากการชนกันสองคน โตโต้กับภูมิบุญนั่งไปในรถพยาบาลกับตำรวจ เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดมันรวดเร็วเสียเหลือเกิน ถ้าหากว่ามือปืนยังถือปืนอยู่ในมือ ภูมิบุญคงเป็นอีกร่างที่นอนอยู่ข้างๆโตโต้ พอโมโหมากๆเขามองไม่เห็นอะไรเลย คิดแค่ว่าอยากจะจับตัวของคนคิดร้าย คิดแค่ว่ามันจะหนีไปไหนไม่ได้ เขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้เลย โกรธลมออกหูหน้ามืดตามัวไป

"พลอย พลอยเรามีอุบัติเหตู บอกทางบ้านให้ที"

"ภูมิๆ เป็นอะไร ภูมิ"

พอมีสติก็กดโทรศัพท์ไปหาพลอยทันที แต่พูดจาไม่รู้เรื่องน้ำเสียงเหมือนคนที่เสียจริตไป พลอยร้องออกมาเสียงดังหน้าซีด ลนลานทำอะไรไม่ถูกแต่พอตั้งสติได้ก็โทรสัพท์ไปแจ้งที่บ้านของโตโต้ ฝั่งนั้นแทบจะบินไปที่โรงพยาบาลทันที โตโต้เข้าห้องผ่าตัดไป เขาเสียเลือดมากพอสมควร แต่ภูมิบุญมีกรุ๊ปเลือดแตกต่างกันจึงให้เลือดไม่ได้ โชคยังดีที่ทางโรงพยาบาลมีเลือดสำรองโตโต้ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่โดนลูกปืนถากที่ต้นแขนซ้าย

"ภูมิลูก"

เสียงคุณอภิสราร้องมาแต่ไกล จันทร์เองก็วิ่งเข้ามากอดลูกชายที่นั่งตัวสั่นอยู่

"เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

คุณอภิสราร้องออกมาน้ำตาคลอ จันทร์เองร้องไห้ไปก่อนแล้ว

"เป็นอะไรไหมลูก เจ็บตรงไหนไหม"

กอดจับตามหน้าตามหัว ภูมิบุญกัดปากแน่นส่ายหน้า

"ภูมิไม่เป็นอะไร แต่คุณโตโต้"

"พี่เขาเป็นอะไรลูก"

คุณอภิสรานั่งลงอีกข้าง สายตาที่คลอไปด้วยน้ำตาเบิกโพลงออกมา ภูมิบุญสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด รวบรวมสติ

"เราโดนดักยิง มันตั้งใจจะยิงภูมิ แต่คุณโตโต้ดึงตัวภูมิให้หลบ กระสุนเลยโดนที่แขนครับ"

"อะไรนะ"

"ตายแล้วใครมันช่างใจไม้ใส้ระกำกันขนาดนี้"

คุณอภิสรากับจันทร์ร้องขึ้นพร้อมกัน พอดีกับหมอเดินออกมาจากห้อง

"คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

"อ้อ ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ กระสุนถากที่ต้นแขนซ้าย เรากำลังให้เลือดอยู่ครับ ไม่มีอะไรแล้ว"

คุณอภิสราตบหน้าอกตัวเองโล่งใจ

"ใครมันกล้าทำแบบนี้"

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นห้วนดุขึ้นมาทันที

"พวกนั้นสินะ นี่ทำกันขนาดนี้เลยหรือ ดีเราจะได้เห็นดีกัน ฉันใจดีมามากแล้ว"

เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณอภิสรากัดฟันแสดงสีหน้าสีตาที่โกรธแค้นแบบนี้ออกมา ความเย็นชาโหดร้ายมันเจืออยู่ทุกอณูของแววตานั้น ภูมิบุญยังสั่นตกใจอยู่ จันทร์เองก็กอดปลอบลูกชายอยู่ คุณอภิสราเดินเข้าไปดูลูกชาย

"โห มากันทุกคนเลยเหรอครับแม่ โต้ไม่เป็นไรหรอกแค่ถากๆ"

ยิ้มออกมาล้อเล่นอยู่ คุณอภิสราไม่ได้ล้อเล่นด้วย

"ไม่เป็นไรใช่ไหมตาโต้ แม่ตกใจหมด"

"ผมดวงแข็งครับแม่ แต่ภูมิน่ะ แม่บอกหน่อยนะว่าอย่าบ้าบิ่นมากนัก โต้ใจหาย ใจกล้ามากนะเราภูมิ"

โตโต้พูดยิ้มๆหันมามองที่ภูมิบุญที่หน้าตายังตื่นกลัวอยู่

"น้องทำอะไรตาโต้"

"ก็น้องน่ะแม่ วิ่งออกไปเอาหมวกกันน็อคตีมือปืนหัวแตกไปไม่เป็นเลยทั้งสองคน ตกใจแทบแย่"

"ตายแล้ว ทำไมทำแบบนั้นลูก ตาย ถ้ามันมีปืนทำยังไง ทำไมทำแบบนั้น"

เสียงสูงพุ่งขึ้นหันมาจับตัวภูมิบุญ คุณอภิสราน้ำตาไหลออกมา จันทร์เองนิ่งอึ้งอยู่ไม่กระดิกตัว

"ทำไมคิดแบบนั้นลูก ไม่ได้นะถ้าภูมิเป็นอะไรไปจะทำยังไง ตายแล้ว ขวัญเอ๋ยขวัญมา"

ดึงตัวภูมิบุญเข้ามากอด เหมือนไปกระตุ้นให้สิ่งเร้าในใจทำงานเพิ่มมากขึ้น ความตกใจที่สะสมอยู่พุ่งออกมา ภูมิบุญปล่อยเขื่อนน้ำตาให้ไหลออกมา โตโต้อึ้งมองคนตัวเล็กที่กอดมารดาของตนร้องไห้อยู่อย่างเวทนา กว่าที่ภูมิบุญจะสงบลงได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร พอตำรวจเข้ามาสอบปากคำคุณอภิสรากับจันทร์ก็ออกไปจากห้อง พอตำรวจกลับไปโตโต้ก็ระบายลมหายใจออกมา

"วันนี้ก็ต้องเลื่อนการประชุมออกไปสินะ"

"ไม่ได้นะครับ ยิ่งเลื่อนออกไปพวกมันก็ไหวตัวทันแล้ว ผมไหวเดี๋ยวผมไปประชุมเอง"

"ภูมิ แน่ใจเหรอ"

"แม่ไปด้วย ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว นี่มันจงใจฆ่ากันชัดๆ คนแบบนี้สักแดงเดียวก็ไม่ให้ แม่จะลากมันเข้าคุกให้หมดคนที่เกี่ยวข้อง"

คุณอภิสราเดินเข้ามาพอได้ยินก็ทำสายตาเกรี้ยวกราด เห็นดีเห็นงามไปกับภูิบุญ โตโต้จึงนิ่งอยู่ไม่ได้ว่าอะไร

"คุณน้อย รู้เรื่องหรือยังคะว่าคุณโตโต้ถูกลอบยิง"

แพรกดโทรศัพท์ไปหาน้อย ทั้งที่รายนั้นรู้ตัวดีอยู่แล้ว

"ตายจริง จริงเหรอคะน้องแพร ใครกันช่างกล้า"

"แหม พี่น้อยคะ ทำน่ะน่าจะจ้างคนที่มันโปรกว่านี้หน่อยนะคะ เท่าที่รู้มาโดนแบบถากๆนะคะ"

"หมายความว่ายังไงน้องแพร พี่ไม่รู้เรื่องด้วยนะ พูดแบบนี้พี่เสียหายนะคะ"

"แหมใครทำมันก็รู้ดีอยู่แก่ใจนะคะ"

น้อยกดวางสายทันที ใบหน้าครุ่นคิดขึ้นมาทันที ในใจก็เต้นแรง นี่ก้าวพลาดไปเหรอ ตั้งใจจะจัดการไอ้คนที่เพิ่งเข้ามา แต่ทำไมมันไปพลาดแบบนั้นได้นะ เธอกัดปากมือเริ่มสั่น

"คุณน้อยคะ มีเรียกประชุมด่วนตอนนี้ค่ะที่บอร์ดรูม"

มือขวาเดินเข้ามาบอก น้อยสะดุ้งตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้

"มีอะไรด่วนอ้อม"

"ไม่ทราบค่ะ ทางออฟฟิศสั่งลงมา ให้พร้อมกันที่บอร์ดภายในสิบนาที คุณน้อยไปค่ะ พวกนั้นคงไม่รู้หรอกว่าใครบงการ"

คำสั่งด่วนจากฝ่ายออฟฟิศคือคำสั่งที่เด็ดขาด เคยมีขึ้นครั้งที่จับคนโกงเมื่อคราวคุณอภิสราอยู่ที่นี่ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีขึ้นอีกเลย หน้าของน้อยซีดจนไม่มีเลือดอยู่บนใบหน้า

"หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องทุจริตนะครับคุณน้อย"

หัวหน้าแผนกจัดซื้อเดินมากระซิบถามสีหน้าไม่ต่างกันเลย น้อยได้แต่เม้มปากแน่นไม่ตอบ ทุกคนรออยู่แล้วในห้องประชุม สีหน้าแต่ละคนเคร่งเครียดเพราะทราบข่าวเรื่องการปองร้ายโตโต้กับภูมิบุญ เมื่อเช้าแล้ว เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังแว่วมาไม่ขาดสาย พอน้อยกับสุรพลที่เดินเคียงคู่เข้ามาในห้องด้วยกัน หลายสายตาก็มองจับจ้องมา แววตาที่ฉายออกมาหลากหลายความหมาย ทั้งห่วงใยทั้งสาแก่ใจ น้อยก้มหน้าลงมือไม้เริ่มสั่น

"ภูมิ ภูมิเป็นอะไรไหม ภูมิ"

พอเห็นหน้าของภูมิบุญพลอยก็ร้องออกมาหน้าซีดยังไม่หาย ภูมิบุญส่ายหน้า

"สวัสดีค่ะคุณท่าน ห้องประชุมพร้อมแล้วค่ะ"

พลอยหันไปทำความเคารพผู้เป็นเจ้าของบริษัท รายนั้นหน้าตานิ่งเฉยเหมือนกำลังพยายามรวบรวมสมาธิอยู่

"คุณอนิรุธ พร้อมแล้วใช่ไหมคะ"

"ครับคุณท่าน เอกสารพร้อมแล้วครับ"

"ดีค่ะ งั้นเราเข้าไปกันเลย"

"เอ่อ คุณท่านครับ ถ้าคุณอนิรุธเข้าไปตอนนี้พวกนั้นจะรู้ตัวกันก่อนนะครับ"

"รอไม่ได้หรอกภูมิ ฟันก็ฟันให้ขาด ป้าไม่ยอมแล้ว"

น้ำเสียงที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวสายตามองไปเบื้องหน้า

"ครับ ภูมิเข้าใจดีครับคุณท่าน แต่ภูมิขออนุญาตจัดการเรื่องนี้เองได้ไหมครับ เพราะคนที่เขาหมายจะทำร้ายคือภูมิ ไม่ใช่คุณโตโต้ อีกอย่างถ้าบอกไปตอนนี้มันเหมือนพวกนั้นจะทำใจง่ายเกินไป ภูมิอยากให้เขารู้สึกอย่างที่ภูมิรู้สึก"

เป็นครั้งแรกที่ภูมิบุญแย้งคนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน คุณอภิสราหยุดคิดแล้วหันมามองภูมิ

"ภูมิ โอเคไหมลูก"

"ครับ คนที่คุณท่านไว้วางใจให้ทำงาน แต่กลับทำแบบนี้ตอบแทน มันง่ายไปครับที่จะทำให้เขาแค่รับรู้ว่าโทษของเขามันคืออะไร เราต้องให้เขารู้ถึงความรู้สึกด้วยครับว่าเราเองรู้สึกยังไงที่ถ้าหากว่าวาง ใจใครสักคนแล้วเขาทำให้เราผิดหวัง"

"ภูมิ"

ได้แต่ร้องออกมามองหน้าภูมิบุญ สายตาของภูมิบุญนิ่งเย็นเฉียบ คุณอภิสราจับแขนของภูมิบุญไว้

"พลอย ตามตำรวจให้ด้วย รอเข้าไปพร้อมกับคุณอนิรุธ เดี๋ยวเราให้สัญญาณ"

ภูมิบุญหันไปบอกพลอย คุณอภิสราได้แต่ถอนหายใจ

"ตามใจเราละกัน ป้าจะเข้าไปด้วย อยากดูซิน้ำหน้าคนขี้โกง"

ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปในห้องประชุม พลอยเอกก็ถือเอกสารตามเข้าไป พอเห็นหน้าคุณอภิสราทุกคนถึงกับหน้าซีดตกใจกันเป็นแถบ

"คุณท่าน"

"ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ที่เรียกประชุมด่วน ทำให้ตกใจกันหมดเลย"

คุณอภิสรานั่งลงแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ สายตากวาดมองไปทุกคน ทุกคนหลบตาเริ่มเหงื่อซึม ตามฝ่ามือ

"ภูมิ เริ่มได้แล้วลูก"

หันไปบอกภูมิบุญที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ครับ อย่างที่คุณท่านแจ้งไปว่าทางเราขอโทษทุกคนด้วยที่นักประชุมด่วน แต่เนื่องด้วยมีเรื่องด่วนเช่นกัน รบกวนเวลาการทำงานของทุกคนไม่นานนักหรอกนะครับ เรื่องประชุมก็การจัดงานเปิดตัวรีสอร์ทของเราที่เชียงใหม่ ตอนนี้แผนงานที่เรากำลังพิจารณามีอยู่สองแผนงานนะครับ ส่วนจะเลือกแผนงานไหนนั้นต้องรอประชุมอีกรอบวันพฤหัสฯนี้"

ภูมิบุญพูดน้ำเสียงเรียบราบ มีเสียงถอนหายใจออกมา สีหน้าของน้อยปิดไม่มิดสีหน้าที่เหนื่อยหน่ายกับเรื่องที่ได้ยิน แม้จะเกรงคนที่นั่งหัวโต๊ะอยู่ก็ตาม แต่ด้วยห้องประชุมมันเงียบ พอถอนหายใจออกมาทุกสายตาก็มองจ้องไปที่เธอ

"เอ่อ"

"ไม่เป็นไรครับเรื่องนี้คงน่าเบื่อ แต่ที่เรียกประชุมด่วนไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะครับ คือทางเราทราบมาว่ามีการทุจริตในองค์กรของเรา เริ่มตั้งแต่โครงการที่เขาค้อเรื่อยมา ทางเราบกพร่องอะไรหรือเปล่าครับ มีใครน้อยเนื้อต่ำใจเรื่องเกี่ยวกับงานบ้างไหมครับ อยากจะบอกทุกคนนะครับว่าทางเราผิดหวังมาก ไว้วางใจทุกท่านที่ร่วมงาน แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าคนที่ทำเขาคิดกันยังไง"

ภูมิบุญเริ่มเพิ่มน้ำหนักเสียงสายตามองจ้องไปทุกคน

"ใครกันคะที่กล้าทำเรื่องแบบนั้น"

แพรร้องขึ้น ทำหน้ารังเกียจกับสิ่งที่ได้ยิน ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น

"ไม่เป็นไรครับ โกงได้เราก็เอาคืนได้ และต่อจากนี้เราหวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้กับทุกคน"

"แล้วใครล่ะครับที่โกง น้องภูมิบอกมาเลยครับ พี่ว่าคนโกงน่าจะบอกให้รู้เลย ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะอายหรอกครับ ตอนทำทำไมไม่อาย ตอนนี้รึจะมาอาย"

"ครับคุณอภิพงษ์ พลอยรบกวนแจกเอกสารหน่อย"

ภูมิบุญหันไปบอกพลอย พลอยเองก็พยักหน้าเดินแจกเอกสาร

"ทำไมพี่ไม่ได้ล่ะครับ น้องพลอย ข้ามพี่ไปนะ"

คุณอภิพงษ์ร้องขึ้นแล้วยิ้มออกมา

"อย่าอยากได้เลยค่ะ"

พลอยพูดแล้วยิ้มพอคนที่ได้แฟ้มเอกสารพลิกดูก็ถึงกับซีดมือสั่นทำอะไรไม่ถูก

"หมายศาล"

"ครับ ตามนั้นครับ คนที่ได้รับแฟ้มเอกสารคือคนที่โกง เราไม่ได้สงสัยนะครับ หลักฐานมันแน่นหนาเหลือเกิน"

"ไม่จริง ไม่จริงนะคะคุณท่าน น้อยทำงานมานานน้อยไม่มีทางโกง คุณท่านอย่าไปเชื่อเด็กเมื่อวานซืนคนนี้นะคะ เป็นแค่ลุกคนใช้กล้าดียังไง"

น้อยลุกขึ้นแสดงกริยาออกมา ร้องเสียงดัง

"พูดจบหรือยังน้อย ลูกคนใช้ที่เธอพูดถึงน่ะ คือคนที่ชั้นให้อำนาจ และกรุณาอย่ามาเรียกลูกหลานชั้นแบบนี้อีก ทุกอย่างชั้นเป็นคนตัดสินใจ ถ้าใครไม่เคารพยำเกรงกัน ก็เกรงว่าคงร่วมงานกันไม่ได้"

คุณอภิสราพูดขึ้นเสียงเรียบเฉย

"อ้อ อีกอย่างเรื่องเมื่อเช้า มือปืนสารภาพแล้วนะครับ พลอยเชิญคุณอนิรุธให้ที"

ภูมิบุญพูดออกมา พลอยเองยิ้มอย่างมีความสุข เดินออกไปนอกห้อง สักพักตำรวจกับคุณอนิรุธก็เข้ามาในห้อง

"ตำรวจ"

"เชิญคุณน้อยที่โรงพักด้วยครับ"

"ชั้นไม่รู้เรื่อง ชั้นไม่เกี่ยว อย่ามาปรักปรำชั้นนะ"

"เชิญที่โรงพักดีกว่าครับ เพราะคุณสายใจกับคุณอ้อมสารภาพหมดแล้ว"

หมดแรงทรุดลงกับที่ น้อยเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก เหงื่อไหล น้ำตาซึม อีกหลายคนที่นั่งอยู่ก็ไม่ต่างกัน โดยเฉพาะแพร

"ไม่ต้องห่วงนะครับ คนที่โกงบริษัทไป เราขอคืนแค่สองเท่าเอง ถ้าหากว่าเงินนั้นมันแปรสภาพเป็นสินทรัพย์ไปแล้ว เราก็จะยึดทั้งหมดนะครับ อีกอย่างทุกคนที่ครอบครองเอกสารอยู่ในมือ คุณสิ้นสภาพของการเป็นพนักงานของที่นี่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป"

"กรี๊ดดด"

แพรร้องออกมาเอามือซุกหน้าร้องไห้ออกมา ไม่มีใครสนใจ ภูมิบุญลุกขึ้นดึงแขนคุณอภิสราออกนอกห้องไป

"ภูมิกราบขอโทษคุณท่านนะครับที่ตัดสินใจเอง พูดเองทุกอย่าง"

ภูมิบุญก้มลงกราบที่อกของคุณอภิสรา

"ไม่เป็นไรลูก ภูมิเก่งมาก ป้าดีใจนะที่ภูมิโตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว"

"ภูมิไม่อยากให้เรื่องแบบนี้ระคายหูคุณท่านเลยนะครับ ภูมิเลยอยากจะจัดการเอง เพราะภูมิคนเดียวคุณโตโต้ถึงบาดเจ็บ"

"ไม่เอาลูก ไม่เอาอย่าพูดแแบบนี้ ไม่ว่าภูมิหรือโต้ถ้าใครเจ็บป้าก็เสียใจมากนะลูก"

คุณอภิสรากอดภูมิบุญไว้แน่น คุณอภิสรากลับไปหาโตโต้ที่โรงพยาบาลเพราะยังเป็นห่วงอยู่มาก ส่วนภูมิบุญอยู่คุยกับคุณอนิรุธต่อ

"ดีใจด้วยนะคะน้องภูมิ"

เสียงดังมาจากประตู เมย์นั่นเอง

"มีธุระอะไรครับคุณเมย์"

"พี่มาแสดงความยินดีค่ะ กว่าจะจบเรื่องพี่ต้องตอแหลแทบตาย เหนื่อยมากค่ะ"

เมย์ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น มันไม่มีจริตเหมือนก่อน หน้าตาเธอก็ไม่แต่งเข้มจัดเช่นเคย

"หมายความว่ายังไงครับ"

"เอ่อ น้องภูมิครับ สายของคุณโตโต้ก็คุณเมย์นี่ล่ะครับ เราคุยกันมานานแล้ว เมย์อาสา เพราะเห็นว่าน้องภูมิจะมาเป็นผู้ช่วย จึงแทรกเข้าไปในสายของแพร"

คุณอนิรุธพูดออกมายิ้มให้กับเมย์

"หมายความว่า"

"ใช่ค่ะน้องภูมิ ที่ผ่านมาพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่แสดงละครเกินจริงไปหน่อย พอดีพี่อินน่ะค่ะ ยิ่งน้องพลอยนะ แหมว่าอะไรพี่พี่ไม่ถือนะคะ แต่ว่าพี่ไม่สวยนี่ ไม่ยอมค่ะเลือดเลยขึ้นหน้านิดนึง ไม่ว่ากันนะคะ"

ภูมิบุญทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะยิ้มหรือทำหน้าเศร้าดี นี่โตโต้แยบยลขนาดนี้เชียวหรือ เห็นท่าทางเขาแบบนั้นเขาไม่ใช่คนโง่เลย ภูมิบุญมองเขาผิดไปจริงๆ


รักกันๆๆ


เขียนโดย eiky

[TanyaPuech]

 

เริ่ดม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภูมิโห๊ดโหด
5555.

เมย์นี่สาวดีนี่เอง
5555.
+1ให้ความโหดของนู๋ภูมิ

[eiky]

เริ่ดม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภูมิโห๊ดโหด
5555.

เมย์นี่สาวดีนี่เอง
5555.
+1ให้ความโหดของนู๋ภูมิ

โอ๊ะ ท่านพี่ อ่านเร็วมาก ข้าน้อยขอนับถือ

[polartotty]

พลิคล็อคนะเนี่ย คิดไม่ถึงจิงๆว่าเมย์จะเป็นสายให้โตโต้
งานนี้คะแนนนิยมโตโต้พุ่งพรวดค่ะ หุหุ

[knightofbabylon]

ไม่มีอะไรจะบอก
นอกจาก
สุดยอด
 

จริงๆยำมือปืนไม่พอนะ ต้องยำตัวการด้วย
แต่ ไปใช้กรรมต่อในคุกละกันนะ

ส่วนเมย์ ไม่คิดจริงๆว่าจะเป็นสายให้โตโต้
...
ถึงได้คิดตลอดว่าโตโต้กับภูมิควรจะคู่กัน  


 :กอด1:คุณอิ๊ก สุดยอดตลอด