หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[なおみ™]

มานั่งรอคุณอิ๊กกี้ค่ะ มาต่อไหมคะวันนี้ 

[eiky]

ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ อิอิ ผมว่ามันชักจะเหมือนละครช่องสามเข้าไปทุกทีเนอะ อิอิ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามอ่าน




                                                          ฉากสามสิบเก้า

ตอนเช้าหมอกหนาที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้มองเห็นอะไรเป็นเพียงเงาเลือนราง อากาศที่เย็นสบายชุ่มฉ่ำไปด้วยไอน้ำค้างและกลุ่มหมอก ตะวันขึ้นโด่งพอสมควรแล้วแต่ม่านหมอกยังคงปิดบังบริเวณคุ้งน้ำรวมไปถึงบริเวณรีสอร์ทด้วย อากาศภายในรีสอร์ทก็เย็นสบายทำให้คนตัวเล็กเบียดกายเข้าหาคนตัวใหญ่ที่นอนกอดก่ายกันอยู่ ทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ภูมิบุญตื่นนานแล้วแต่ยังคงกอดโตโต้อยู่


"เอี๊ยดดดด"

เสียงเบรครถดังสนั่นไปทั่ว โตโต้พลิกกายแต่ยังไม่ตื่นเพราะรู้สึกสบายตัวร่างอุ่นๆข้างๆกายทำให้เขาเพลิดเพลินกับการนอนไปได้มากทีเดียว

"ไหน มันอยู่ไหน ไอ้ชาติชั่ว"

เสียงสบถก่นด่าดังอื้ออึงมา ภูมิบุญที่กำลังรอคอยอยู่เสียงนี้อยู่ถึงกับแสยะยิ้มออกมา เสียงที่เขารอมาทั้งคืน ละครเรื่องใหม่ที่เขาเป็นคนสร้างบทขึ้นกำลังจะเปิดฉากขึ้นแล้วในไม่ช้า

"ปัง"

ประตูถูกผลักให้เปดออกอย่างง่ายดายเพราะเมื่อคืนภูมิบุญไม่ได้ลงกลอนไว้ แน่ใจมั่นใจเหลือเกินว่ามันต้องเป็นไปตามที่เขาคิด


"คุณแวน" ภูมิบุญทำท่าตกใจแล้วเบียดกายเข้าหาโตโต้ เขาเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

"กรี๊ดดดด โตโต้ ไอ้ภูมิ เลว"

"เพี๊ยะ" "โอ๊ย" "เพี๊ยะ" แวนปรี่เข้าไปจิกผมตบกระหน่ำลงไปที่ใบหน้าของภูมิบุญ

"หือ เฮ้ย อะไรกันแวน อย่าฟังก่อนแวน หยุดก่อน"

แวนที่หุนหันเข้ามาในห้องพอเห็นภาพเบื้องหน้าถึงกับกรีดร้องออกมาปากสั่นปรี่เข้ากระชากตัวภูมิบุญตบหน้าอยู่ พอโตโต้รู้สึกตัวตื่นเต็มที่ก็กอดภูมิบุญไว้

"สกปรก โสโครก เลวทรามที่สุด ทำไมทำแบบนี้ กรี๊ดดด โต้ทำไมทำกับแวนแบบนี้ เพราะมันใช่ไหม แวนจะฆ่ามัน"

แวนขาดไปแล้วซึ่งสติ จิกตีตามเนื้อตัวของโตโต้ให้ปล่อยภูมิบุญออกจากเกราะคุ้มภัย แล้วพยายามที่จะดึงตัวของภูมิบุญออกมาตบตีให้สาแก่ใจ

"หยุดนะแวน แวนมาได้ยังไง"

"กรี๊ดดด ไม่ต้องอยากรู้หรอกว่าแวนมาได้ยังไง มาอย่างนี้ไงคะแวนถึงได้ตาสว่างเสียที แวนเป็นควายมาตลอดใช่ไหมโต้ กรี๊ดดด คิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ โต้หลงกลมันใช่ไหม อีเลว มานี่น๊ะ"

"อย่านะแวน หยุด"

โตโต้เองก็ตวาดขึ้นเสียงเหมือนกัน ภูมิบุญกอดร่างของโตโต้ไว้แน่น แม้ตามหน้าตามตัวจะโดนตีจนเริ่มแสบร้อนขึ้นมาบ้างแล้ว

"มักง่าย ทำไมโต้เป้ฯคนมักง่ายแบบนี้ คลำไปไม่มีหางก็เอาหมดทุกคนเลยเหรอ สกปรกที่สุด"

"แวนหยุดนะ ออกไปก่อนได้ไหม เราออกไปคุยกันข้างนอก"

"ทำไมคะ แวนจะคุยตรงนี้ โต้อายด้วยเหรอ ที่เสพสมกับเกย์น่ะ ทุเรศ"

แวนไม่ยอมลดเสียงลงเลยแผดเสียงดังไปสามบ้านเจ็ดบ้าน

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแวน โต้อธิบายได้"

"กรี๊ดดดด ยังจะมาอธิบายอะไร แวนเห็นอยู่ตำตา นี่แน่ะ อีบ้า"

พอโตโต้ลุกขึ้นกุมเป้าไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายเอาไว้แวนก็ปรี่ดึงแขนภูมิบุญมากระหน่ำตบทันที

"โอ๊ย อย่าครับคุณแวน อย่า"

ภูมิบุญร้องขอความเห็นใจ น้ำตาไหลออกมา ตามหน้าแดงไปด้วยแรงตบ

"พอแล้วแวน ออกมานี่นะ"

โตโต้ถลาเข้ามาดึงตัวออกแวนกรี๊ดเสียงดังทั้งเท้าทั้งมือพยายามจะดึงเอาตัวภูมิบุญมาทำร้าย

"ฮึกๆ" ภูมิบุญเอามือกุมหน้าร้องไห้ออกมาอย่างอดสู รู้สึกเจ็บและอายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

"พอแล้วแวน ออกไปคุยข้างนอก อย่ามาระรานใครแถวนี้นะ โต้ไม่ชอบ"

เสียงของโตโต้กร้าวแข็ง จับตัวของแวนไว้แน่น

"อะไรค๊ะ นี่โต้ออกรับแทนมัน มันหมายความว่ายังไง ห๊า ตอบมานะโต้ แวนไม่ไปไหนทั้งนั้น มันนั่นล่ะควรจะไป"

แวนเองก็ไม่ยอมลงง่ายๆถลึงตาใส่โตโต้ พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอาบน้ำเช่นกัน

"ทำไมค๊ะโต้ ทำไม ทำไมโต้ทำแบบนี้ แวนเสียใจมากนะ แวนผิดหวังในตัวโต้มาก"

"แวน"

"โต้จะเอายังไง แวนไม่ดีตรงไหนโต้ถึงต้องมาเสพสุขกับมัน น่ารังเกียจ แวนรับไม่ได้"

แวนกรีดร้องออกมาร่ำไห้อยู่ปานใจจะขาด ตีอกชกตัวโตโต้อยู่

"โต้ เอ่อ"

"มักมาก ไม่รู้จักพอ เพราะมันยั่วโต้ใช่ไหม เพราะมันใช่ไหม"

แวนหวีดเสียงขึ้นสูงหันไปหาภูมิบุญที่กึ่งนั่งกึ่งนอนตัวสั่นร้องไห้อยู่

"อย่านะแวน"

โตโต้ได้แต่ร้องห้ามเพราะแวนถลาเข้าไปดึงแขนภูมิบุญกระชากออกมาแล้วตบตีอย่างโหดร้าย ภูมิบุญไม่ได้ปกป้องอะไรเลย ยอมแต่โดยดี มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา

"หยุดนะแวน ผมบอกให้หยุด"

โตโต้กระชากแขนแวนออกมาอย่างแรงจนร่างของเธอเซไปอีกด้าน

"โต้ ตกลงโต้จะเอายังไง ห๊า โต้ปกป้องมันทำไม แวนไม่ย๊อม กรี๊ดดด"

แวนหันมาเล่นงานโตโต้ตีตามตัวอยู่ กรีดร้องเหมือนคนบ้าที่เสียสติไปแล้ว

"ถ้าแวนยังพูดไม่รู้เรื่องเอาไว้คุยกันวันหลัง"

"โต้"

"แกจำเอาไว้ มันไม่จบแค่นี้แน่นอน อีเกย์ทุเรศ"

แวนหันไปชี้หน้าด่ากราดภูมิบุญ แล้วหันหน้ามาหาคนรักที่ปันร่างให้คนอื่นและคนๆนั้นก็เป็นผู้ชายด้วยกัน ความเจ็บแสบมันถาโถมเข้าหาหัวใจของแวนอย่างที่ไม่เคยเผชิญมาก่อน ด้วยสภาพสังคมและฐานะ เกิดมาเธอไม่เคยต้องรับวิบากกรรมใดๆที่บั่นทอนความรู้สึกได้มากมายถึงเพียงนี้ เธอเป็นสาวสวยร่ำรวยที่บรรดาชายหนุ่มทั้งแก่ทั้งอ่อนต่างหมายปอง เวลาไปไหนมาไหนเธอต้องเป็นจุดสนใจของบรรดาคนเหล่านั้น แล้วนี่มันอะไร เกย์คนนั้นมันมีดีตรงไหน ชายคนที่เธอคิดจะเอาให้อยู่หมัดแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว ไฉนกลับมาทำให้เจ็บช้ำได้ถึงเพียงนี้ ความโกรธแค้นเจ็บปวดมันประดังเข้ามาพายุที่ก่อตัวรวดเร็วมันยังกระหน่ำซ้ำเติมอยู่ในหัวใจไม่ได้หยุดหย่อยซาลงเลย

"โต้จะเอายังไง บอกแวนมา โต้ไล่มันออกจากบ้านได้ไหม แวนไม่อยากจะเจอหน้ามันอีก แวนจะทำเป็นลืมเรื่องนี้ไปซะ แค่โต้ทำอย่างที่แวนบอก"

แวนคร่ำครวญออกมาทั้งน้ำตา สายตามองดูหน้าแฟนหนุ่มที่ทำสีหน้าลำบากใจไปไม่น้อยกว่าเธอ

"เอ่อ"

"ว่าไงคะโต้ โต้จะเอายังไง แวนไม่ยอมนะคะ"

แวนยังคงรุกไล่อยู่ไม่ยอมง่ายๆ ถลึงตาใส่โตโต้ที่เมินหน้าเสียไปทางอื่นเพราะความลำบากใจ

"เราเอาไว้คุยกันดีกว่านะแวน"

"ไม่ได้ โต้ต้องตัดสินใจมาเลย แวนไม่ยอม"

แวนหวีดเสียงขึ้นสูง สายตาจิกอยู่ที่ใบหน้าของโตโต้

"แวนกลับไปก่อนได้ไหม ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออก"

เสียงของโตโต้เครียดจัด เปลี่ยนสรพพนามแทนตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว

"โต้ ได้ ในเมื่อโต้ทำแบบนี้ อย่าหาว่าแวนไม่เตือน"

แวนสะบัดหน้าออกไปจากห้องทันที โตโต้วิ่งตามออกไป ส่วนภูมิบุญพอทั้งสองออกจากห้องไปก็แสยะยิ้มออกมา

"หึหึ ใครกันแน่ที่จะรักใคร คุณบังคับให้ผมทำเองนะคุณโตโต้"

เมื่อคืนพอกดโทรศัพท์ไปหาพลอยภูมิบุญก็บอกเรื่องที่วานให้พลอยช่วย

"พลอย ช่วยโทรไปเบอร์นี้ให้หน่อยสิ ขอสายพี่ฝนนะ"

"เบอร์ใครอ่ะภูมิ"

"เบอร์บ้านพี่แทน"

"มีอะไรหรือเปล่าภูมิ นายติดต่อพี่แทนไม่ได้เหรอ"

พลอยสงสัยเพราะภูมิบุญยังไม่บอกจุดประสงค์ที่แท้จริง

"ไม่มีอะไรหรอกพลอย เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง"

"ได้ๆ แล้วไงต่อ"

"พลอยขอเบอร์ของพี่แวนนะ บอกว่าเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนติดต่อไม่ได้ พอได้เบอร์มาก็ใช้เบอร์ตู้โทรไปบอกพี่แวนหน่อย ว่าตอนนี้เรากับคุณโตโต้อยู่ที่รีสอร์ทกันสองคนที่เขาค้อ เขาน่าจะรู้จัก"

"อ้อ เราเข้าใจแล้ว ร้ายจังนะภูมินายอ่ะ"

"ไม่หรอกพลอย เราไม่ยอมเสียอะไรไปง่ายๆหรอก ทุกอย่างมันเป็นแผนที่เขาวางไว้แล้วต่างหาก เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง ตามนี้นะพลอย"

พอวางสายจากพลอยเสร็จก็เดินกลับออกไปห้องนอน มองคนตัวใหญ่ที่นอนหลับสนิทไปแล้วยิ้มออกมาที่มุมปาก

"ขอให้มันเป็นไปอย่างที่ผมคิดเถอะ อยากรู้จังว่าคุณจะแก้ปัญหายังไง"

ภูมิบุญเบียดกายเข้าหาโตโต้ทันที กอดเขาอย่างไม่มีอะไรเคลือบแคลงใจ แสดงความรู้สึกออกไปอย่างเต็มที่

โตโต้กลับเข้ามาในห้องหน้าเครียด ถอนหายใจออกมา ภูมิบุญยังคงสะอื้นอยู่

"เจ็บไหมภูมิ พี่ขอโทษนะ"

โตโต้เข้ามานั่งข้างเตียงดึงตัวภูมิบุญมากอด นับเป็นครั้งแรกที่เขาขอโทษภูมิบุญออกมาจากใจ รู้สึกผิดมากเหมือนกัน ที่ภูมิบุญโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตา เพราะตามพื้นเพนิสัยแล้ว เขาเป็นคนเกลียดการใช้ความรุนแรงไม่ว่าจะใครกับใคร

"ผมไม่เป็นไรครับ คุณโตโต้ไปดูคุณแวนเถอะ"

"แวนกลับไปแล้ว เฮ้อ รู้ได้ไงวะ ใครมันกวนตีนไปบอก"

โตโต้แสดงความสงสัยออกมา

"คงมีคนไม่หวังดี ภูมิมีแต่คนเกลียดนี่ครับคุณโตโต้ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ภูมิขอโทษ"

ภูมิบุญร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น โตโต้กอดตัวของภูมิบุญไว้

"ไม่หรอกภูมิ เราไม่ผิดหรอก ทำยังไงได้เรื่องมันเกิดแล้วนี่ อย่าคิดมากนะครับ ไม่เอาๆ อย่าร้องไห้"

"ภูมิบอกแล้ว ว่าถ้ามันเกิดขึ้นภูมิจะไปเอง ภูมิเสียใจนะครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญกอดโตโต้แน่นสะอื้นจนตัวโยน โตโต้เคลิ้มไปกอดตัวไว้แน่นเช่นกันลูบตามไรผมปลอบอยู่

"แล้วภูมิจะไปไหนครับ"

โตโต้ฉายแววตาออกมา

"ภูมิจะไปจากชีวิตคุณโตโต้เสียที เข้ามาในบ้านภูมิก็เอาแต่เรื่องมาให้ ภูมิไม่ควรค่ากับความดีของคุณท่านกับคุณโตโต้หรอกครับ"

เสียงที่เจือออกมาด้วยน้ำตา แม้มันจะเป็นการเสแสร้งของคนที่กำลังร้องไห้อยู่แต่มันก็สะท้อนลึกลงไปในใจของคนฟัง นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่เขาทำอะไรลงไป เด็กคนนี้ถ้าจะมองให้ดีชีวิตของเขาช่างน่าสงสาร มันน่าสมเพชเวทนามากกว่าที่จะมาจงเกลียดจงชัง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเขาเลิกกับแวนในครั้งนี้ เด็กคนนี้ล่ะที่เป็นสาเหตุ

"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับภูมิ เราพูดเหมือนเรามีใจให้พี่เลยนะ"

โตโต้พูดทีจริงทีเล่น ภูมิบุญผงะหน้าออกจากอกของเขาแล้วจ้องมองตาของโตโต้ทั้งน้ำตา

"คุณโตโต้ไม่รู้ตัวเหรอครับ ว่าภูมิมีใจให้คุณ เพราะแบบนี้ล่ะครับ ภูมิจะขอไปเอง ภูมิขอเจ็บคนเดียวเอง"

น้ำตาที่ไหลออกมาปกคลุมม่านตามันช่างน่าสงสารจับใจ โตโต้สะอึกเม้มปากเข้าหากันแน่น

"เอาเถอะภูมิ อย่าคิดอะไรมากนะครับ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะครับคนดี"

โตโต้ก้มลงจูบหน้าผากของภูมิบุญเอามือปาดน้ำตาออกให้ แต่คนตัวเล็กกลับผลิตน้ำตาออกมา ทำทีเหมือนทราบซึ้งในคำพูดของโตโต้ สภาพของภูมิบุญในตอนนี้ถ้าใครไม่สงสารก็นับว่าใจดำเต็มที น้ำตาที่ไหลอาบลงมาทั้งสองแก้มเปรอะเปื้อนแม้จะมีมือใหญ่คอยปาดออกเช็ดให้แต่มันก็ยังคงไหลออกมา เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรจากคนที่เขากอดรัดอยู่ ไม่ได้ขอร้องให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แต่คนตัวใหญ่จากที่เกลียดชังก็กอดปลอบโยนไว้อย่างไม่รังเกียจเช่นกัน เกือบจะลืมไปว่าเคยเกลียดคนๆนี้มากมายเพียงใด

มีสิ่งใดไหมที่เราตอบคำถามตัวเองไม่เคยได้ มีสิ่งใดไหมที่เราตั้งคำถามให้ตัวเองแล้วหาคำตอบให้ใจไม่เคยได้ อันความรู้สึกนั้นเปราะบางเช่นใยแก้ว ความรู้สึกเพียงน้อยนิดสามารถโค่นแม้รากของต้นไม้ใหญ่ ทำลายแม้ภูเขาน้ำแข็ง มีคนเขาบอกว่าคนรักกันคือเรื่องของคนสองคน ถ้าหากความรู้สึกตรงกันความรักนั้นไม่มีวันเสื่อมคลาย แต่แม้นหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งความรู้สึกลดน้อยถอยลงไป ความรักนั้นฤาจะยาวนาน จะกล่าวโทษเขาหรือ ก็ไม่ใช่เรื่อง อันความรู้สึกของมนุษย์เราเพียงแค่โดนลมเป่าก็เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าหากว่าเรามีคนรัก รักใครสักคนอย่าเอาความรู้สึกเหล่านี้เป็นที่ตั้งเลย ให้เอาใจที่หนักแน่นเป็นที่ยึดเหนี่ยวความสัมพันธ์เอาไว้ เพราะแม้นความรักแปรเปลี่ยนไป ก็เหมือนกับแก้วเจียระไนใบงามที่แม้นหากร้าวเมื่อใด ใครหน้าไหนจะมีปัญญาเชื่อมต่อมันให้เหมือนดังเดิม ไม่มี

โตโต้ปลอบโยนภูมิบุญอยู่จนสาย พอถึงเวลาต้องกลับภูมิบุญก็ขอร้องให้ไปกราบธาตุของยายอีกรอบ โตโต้ไม่ได้ขัดใจแต่อย่างใด บรรยากาศภายนอกช่างสวยงาม อากาศที่เย็นสบาย สายหมอกเริ่มที่จะจางลง พระอาทิตย์สาดแสงได้เต็มกำลังเผยให้เห็นถึงความงามที่ซ่อนเร้นไว้ด้วยเงาแห่งหมอก แต่บรรยากาศเหล่านั้นไม่ได้ช่วยอะไรให้บรรยากาศในรถดีขึ้นมาได้เลย โตโต้เองก็เงียบครุ่นคิดอยู่ ภูมิบุญเองก็เงียบได้แต่มองออกไปนอกกระจกรถราวกับจะจดจำภาพเหล่านี้ให้ติดตาไปตลอด พอถึงวัดภูมิบุญก็แวะซื้อพวงมาลัยกับธูปเทียนเหมือนเคย

"ยายจ๋า ภูมิจะกลับมาที่นี่อีก ภูมิจะมาเยี่ยมยายบ่อยๆนะ"

ภูมิบุญพูดเสียงเบาครางออกมา ควันธูปฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ โตโต้ยืนมองอยู่ด้วยความรู้สึกที่เริ่มปั่นป่วน ความรู้สึกที่มีตั้งต้นไว้อยู่แล้วบวกรับกับความรู้สึกใหม่ที่ถาโถมเข้ามา

"ภูมิจะอดทนนะยาย ภูมิทำจะทำแต่ความดี แต่ยายจ๋า ภูมิต้องยอมเขาไหม คนที่คิดคอยทำร้ายภูมิ ภูมิไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน ภูมิจำเป็นต้องยอมเขาไหม ภูมิยังจำวันนั้นได้นะยาย วันที่ยายก้มลงจะกราบไอ้ปลัด ภูมิเสียใจ ภูมิเสียใจ"

พลันน้ำตาก็ร่วงออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น คราใดที่ระลึกถึงยายผู้เป็นที่รัก คราใดที่คิดภาพย้อนถึงอดีต ภาพเหล่านั้นมันยังฉายออกมาแจ่มชัดนัก ครานั้นความอ่อนแอที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจก็เผยออกมา ตัวตนที่แท้จริงของภูมิบุญคือคนที่กำลังน้ำตาไหลสะอื้นตัวโยนอยู่หน้ากำแพงวัด หน้าป้ายเก็บกระดูกเถ้าธุลีของยายคนนี้เองคือตัวตนของภูมิบุญ โตโต้สะท้อนใจเดินเข้ามานั่งลงข้างๆจับบ่าภูมิบุญไว้อีกรอบ

"โอเคไหมภูมิ"

"ยายจ๋าภูมิลายายนะ ภูมิสัญญาภูมิจะกลับมาหายายอีก ภูมิสัญญา"

ภูมิบุญแทบไม่ได้ยินเสียงเรียกของโตโต้จิตใจเพ่งตรงไปยังแท่นปูนเบื้องหน้าร่ำไห้ปิ่มใจจะขาด พอคืนสภาพดังเดิมโดยใช้เวลาพอสมควรก็รู้สึกตัวได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว "ไม่ได้ เขาจะมาเห็นความอ่อนแอของเราไม่ได้" ภูมิบุญบอกตัวเองในใจแล้วลุกขึ้นเอามือปาดน้ำตาออก

"หิวไหมครับภูมิ แวะกินอะไรกันก่อนไหม จะได้ซื้อของฝากไปให้แม่ด้วย"

โตโต้เสนอภูมิบุญก็ไม่ขัดอะไรพยักหน้าแล้วเดินตามโตโต้ไปขึ้นรถ

"คุณโตโต้จะทำยังไงต่อไปครับ เรื่องคุณ"

เว้นช่วงจังหวะไว้ ภูมิบุญถามขึ้นเมื่อเสร็จธุระในตัวเมืองเพชรบูรณ์แล้ว โตโต้กำลังบึ่งรถมุ่งตรงเข้ากรุงเทพฯ สายตาของเขาฉายความเครียดที่อยู่ภายในออกมาทันที

"ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"

"ครับ ภูมิขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆจากใจ"

น้ำเสียงของภูมิบุญสลดลงไปก้มหน้าลงต่ำ โตโต้เหลือบตามามองแล้วก็ถอนหายใจ

"เอาน่าภูมิ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง"

โตโต้ทำเสียงร่าเริงขึ้นมา ภูมิบุญเองก็ถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

"หึหึ ผมรอดูอยู่นะครับคุณโตโต้ ผมไม่ถอยให้หรอก แม้แต่ก้าวเดียว"

ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาบอกตัวเองในใจ ภาพป่าเขาที่รายล้อมอยู่ข้างทางมันช่างสวยงามวิจิตรเสียจริง


รักกันๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ


เขียนโดย eiky

[knightofbabylon]

การเอาคืนให้คนไร้สำนึกได้มีสำนึกมันก็สาสมอยู่
แต่..กลัวภูมิจะควบคุมตัวเองไม่ได้ซะเองน่ะสิ

สงสารแทนทวี..
 
(เหมือนจะพูดใกล้เคียงแบบเดิมที่เคยพูดอีกแ้ล้วตู 55+)


ถ้าแทนไม่ใช่พระเอก ไปคู่กับก้องเพื่อนภูมิซะเลยดีมั้ย




  เป็นกำลังใจให้คุณeiky
(สนุกจริง น่าติดตามจริงอะไรจริง)

[silverspoon]

สนุกกว่าละครหลังข่าวอีกค่ะ 555 แต่คนที่แสร้งร้องให้และแสดงได้เเนบเนียนขนาดนี้ ก็เลือดเย็นใช่ย่อยนะ เหออๆ

[PEENAT1972]

ละครชีวิต เชือดเฉือนกันด้วยหัวใจ

[omelet]

ตามมานานมากแล้วคะ

พูดได้อย่างเดียว

*ขอให้ทุกคนพบความสุขของตัวเองนะ -.-..........

[som]

หึหึ  ตาต่อตาฟันต่อฟัน   เหมือนลิ้นกับฟัน
แต่ทำไมคุณโตโต้ก็เป็นลิ้น  ที่เจอกับฟันเมื่อไหร่ก็เป็นลิ้นที่เจ็บทุกที

[win200]

อิคุณกีโต้เริ่มอ่อนไหวแร้ว  ภูมิรุกเข้าไปเรื่อยๆอย่าหยุด  


จัดการให้มันช้ำใจไปเยย นานๆยิ่งดี


ปล.ผมชอบเชียร์ตัวนายอยู่แล้น

[なおみ™]

สนุกยิ่งกว่า "ละครหลังข่าว" อีกนะคะ

มันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ค่ะ อยากรู้จริงๆ ว่านังแวนจะแก้เกมยังไง แต่คิดว่าภูมิคงรับมือได้อยู่แล้ว  

รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะคุณอิ๊กกี้ขา  

ปล. ฤๅ สระอาต้องหางยาวเท่าตัวข้างหน้านะคะ

[roseen]

แรงครับแรงยังได้อีกกร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆสะใจ

[IIMisssoMII]

ม่อยากจะนึกเลย ถ้า นังแวน ไปบอกแทนขึ้นมาอ่ะ จะเป็นไง
ภูมิเอ้ย เงื่อน ที่พันตัวเอง จะไม่รอดเอานา

[wowhaha]

โอ้....นึกว่าดูละครหลังข่าวอยู่นะเนี่ย
ชอบๆๆๆ

[Raven]

ร้ายและแรงที่สุดในเรื่องก็คงจะเป็นน้องภูมิซะแ้ล้วล่ะมั้ง
น้องร้ายลึกมากฮ่ะ...
กับโตโต้นี่ พอกันเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าทำดีทำปลอบนี่แผนหรือเปล่า

รออ่านต่อขอรับ
ลุ้นจนหยุดไม่อยู่...

[*SparklinG*]

สรุปเรื่องนี้ภูมิเป็นนางร้ายในรูปนางเอกใช่ไหมนี่??

[ChiOln]

น้องภูมิแร๊งงงงงงงงงงง O.o 

[jasmin]

  เป็นการลงทุนที่ไม่เสียเปล่า
มีอ้อมกอดอุ่นๆให้ซุกแถมยังได้เห็นคนปรี๊ดแตก
แต่เจ็บตัวนี้ซิ แย่เลยเนาะ เจอยำเล็บมือนางชุดใหญ่เลยงานนี้
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าแทนรู้จะเสียใจขนาดไหน

[mixmix]

จะว่าไปก็สงสารพี่แทนเนอะ อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกนี่นา 
ส่วนภููมิ โถ่ๆเจ็บมั้ย ยอมเจ็บตัวเลยนะเนี่ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยเอาคืนให้เจ็บแสบกว่าที่ยอมโดนตบตีเนอะภูมิ 
คุณพี่โตโต้หลงกลภูมิเข้าให้เกือบ 100% แล้วมั้งเนี่ย ฮิฮิฮิ 

เวลคัมแบ็คคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ

หนายเล่ามาหน่อยน้าไปเที่ยวหนายมา อิอิ มีแบบหวานๆไหมอ่า เล่าสู่กันฟังๆ

เค้าจะได้เอามาแต่งเป็นนิยายเนะ

ไปเที่ยวไม่มีอะไรน่าสนใจเลยค่าพี่อิ๊ก เลยไม่รู้จะเล่าอะไรเลย 
ิอ่อ มีก็แต่เจอปู้จายหล่อ+ปู้จายสวีทกัน
ไม่รู้ว่าเพื่อนกันหรือเปล่า แต่ในสายตาสาววายแล้ว
มันมีรังสีเหนือม่วงแน่นอน อิยะฮะฮ่า 

รักกันๆ 

[CMYK]

เพียงแต่ถ้าวันหนึ่งภูมิรู้ว่า โตโต้เองก็มีปมที่อยู่ในใจเหมือนกัน ภูมิก็คงเข้าใจโตโต้มากขึ้น เช่นกันถ้าโตโต้ได้รู้ปมของภูมิบ้าง อะไรๆก็คงจะดีขึ้น

[Little Devil]

สงสารนายแทน
น้องภูิมิจะรอดจากยัยแวนยังไง
+1

[QUE1]

ร้ายมาร้ายตอบ
แล้วอย่างนี้เรื่องราวจะลงเอ่ยยังไงค่ะ
เหมือนว่าคุณโตโต้ จะเริ่มอ่อนลง
แต่จะกลับมาทำร้ายน้องภูมิอีกไหม
แล้วน้องภูมิ ความแค้นมากมายขนาดนี้
จะมีสักวันไหม ที่จะใช้ชีวิต อย่างปกติสุข

[na_near]

  เหนื่อยใจแทนภูมิมีคนเกียจมากก็ไม่ดี มีคนรักมากก็ไม่ดี
สู้คนก็ไม่ดี  แต่จะให้ยอมก็ไม่ได้

กลัวจิงๆว่าสักวันภูมิจะไม่เหลือใคร   

[nolirin]

เพิ่งจะตามอ่านได้แค่ฉากที่สิบห้า
 :L2:แต่ขอแปะไว้ก่อน
หลงรักภูมิบุญหัวปักหัวปำ

[4life]

ไอ้โต้เริ่มชอบภูมิ นิดๆ เเล้ว หุหุ

[wisa]

งานนี้ จะรออ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ  ว่าภูมิบุญจะแก้ปน ปัญหาของตัวเองอย่างไรต่อไป


งานเข้าภูมิบุญแน่ๆ คิดว่ามากกว่าคนอื่นๆ ด้วย



 





 

[BeeRY]

บอกได้คำเดียว (แต่สองพยางค์)...สุดๆ...

[eiky]

คิดว่าตอนหน้าจะเครียดๆน้า ไม่อยากเขียนแบบนี้เลยอ่า แต่เนอะ ยังไงๆ มันก็ต้องผ่านเรื่องเครียดๆอยู่ดี ชีวิตจริง ยิ่งกว่าละครเนอะเพื่อนๆๆ


อิอิ คิดว่า อีกไม่เกินหนึ่ง ชม จะลงให้เครียดกันแล้วน้า

อิอิ จุ๊บๆๆๆ ล่วงหน้า

[dukdikdukdik]

อืม สมกับชื่อเรื่องเลยทีเดียว 

[eiky]

วันนี้มาแต่วันหน่อยนะครับ อิอิ วันนี้ออกจะว่าง เหอๆๆๆ เครียดๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบที่ติดตามอ่าน เรื่องมันก็มีขึ้นมีลงเน้อ อย่ารุมด่ากันก่อนน้า

รักน้า ทุกคน จุ๊บๆๆๆๆ





                                                       ฉากสี่สิบ

แวนขับรถกลับด้วยความแค้นใจร้องไห้ไปตลอดทาง ในใจก็คิดวกไปเวียนมากับภาพที่เห็นกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน! เด็กคนนั้นมันมีอะไรดีทำไมถึงมีแต่คนอยากได้มัน โตโต้เองก็หลงกลมัน น้องชายของตน จริงสิ แทนทวี ถ้าเขารู้เรื่องนี้ขึ้นมาอยากรู้นักว่าภูมิบุญมันจะแก้ปัญหายังไง


"แทน แกฟังชั้นนะ เด็กแกน่ะเลวชั่วช้าสุดๆ"

แวนต่อสายโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที

"อะไรพี่แวน ภูมิเขาไปทำอะไร"

"ก็มันมานอนกับโตโต้แฟนชั้นสิยะ ชั่วช้าที่สุด"

แวนกรีดร้องออกไปไม่ได้รอท่าทีว่าอีกฝ่ายจะเตรียมใจรับฟังแล้วหรือยัง พูดในสิ่งที่ตนอย่างพูดออกไปทันที แทนทวีเหมือนหูชาประสาทหยุดทำงาน

"ไม่จริง พี่แวนเอาอะไรมาพูด"

"โอ๊ย จะเอาอะไรมาพูดก็เห็นอยู่เต็มสองตา ขนาดนี้แล้วแกยังจะปกป้องมันอยู่อีกเหรอ ฉันบอกแล้วว่าไอ้นี่มันคบไม่ได้ มันงูพิษ ชั้นต่ำ"

แวนพูดเสียงดังเครือไปด้วยน้ำตา แทนทวีเองก็ใจสั่นไหวแม้จะแค่เพียงได้ยินจากปากคนอื่น

"ที่ไหน พี่แวนเห็นที่ไหน"

"ก็ที่เขาค้อนี่ไง มันมานอนกกกันอยู่ที่นี่ แกเป็นควายไงไอ้แทน โดนมันหลอกเข้าแล้ว"

แทนทวีหมดซึ่งเรี่ยวแรงโทรศัพท์ร่วงลงจากมือ เสียงของแวนยังร้องเรียกชื่ออยู่

"ไม่จริง ภูมิไม่มีทางทำแบบนั้น"

เขาพูดกับตัวเองส่ายหน้าสายตาเหม่อลอย ในใจสั่นไหวเต้นโครมครามเลือดสูบฉีดได้เป็นอย่างดี พอมีสติกลับคืนมาก็คว้าโทรศัพท์ไปหาเจ้าของเรื่องทันที

ส่วนภูมิบุญที่กำลังนั่งเหม่อออกไปนอกกระจกรถพอโทรศัพท์สั่นก็ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอเห็นว่าใครโทรเข้ามาก็ใจสั่นไหว จริงสินะแทนทวีจะรู้สึกยังไงถ้าเขารู้เรื่องขึ้นมา แวนคงบอกเรื่องนี้ไปแล้ว "พี่แทนครับ ภูมิขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้" ภูมิบุญจ้องมองโทรศัพท์อยู่เนิ่นนาน

"ไม่รับล่ะภูมิ ใครโทรมา"

โตโต้มองอยู่นานจึงพูดขึ้น ภูมิบุญถึงกับสะดุ้ง

"เอ่อ พี่แทนน่ะครับ"

"อ้อ แฟนเราสินะ"

โตโต้แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาเช่นกัน แล้วหันหน้าไปจ้องมองถนนเบื้องหน้าต่อ

"ครับพี่แทน"

ภูมิบุญถอนหายใจผ่อนระบายมันออกมาก่อนที่จะรับโทรศัพท์

"ภูมิ ภูมิอยู่ไหน"

น้ำเสียงของแทนทวีดูร้อนรนเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยได้ยิน

"กำลังกลับกรุงเทพฯครับ"

"ภูมิ มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่พี่แวนพูดมันไม่จริงใช่ไหม"

เสียงที่ตวาดก้องเข้ามาตามโทรศัพท์ดังจนภูมิบุญสะดุ้ง จิตใจร่วงหล่นหายไป

"เอ่อ พี่แทนครับ เราค่อยคุยกันได้ไหม"

"ไม่ได้ภูมิ บอกพี่สิว่ามันไม่จริง ภูมิทำแบบนี้ทำไม ห๊า"

ในเมื่อปักใจเชื่อแล้วจะให้พูดไปอย่างไร ยกน้ำยกภูเขามากี่ลูกเขาถึงจะเชื่อ

"ครับพี่แทน จริงครับ ภูมิขอโทษ แต่ภูมิอยากจะคุยกับพี่แทนก่อนนะครับ แต่ถ้าพี่แทนไม่รับฟัง ภูมิเสียใจนะครับ"

ตัดสินใจพูดออกไปแล้วกดสายทิ้งปิดเครื่องหนีทันที ภูมิบุญเม้มปากแน่นก้มหน้าลงต่ำรู้สึกเบ้าตามันร้อนผ่าวหนักอึ้งไปหมด หยาดน้ำตากำลังเอ่อนองเต็มเบ้าตา เสียงของโตโต้ถอนหายใจคงลำบากใจไม่น้อยไปกว่ากัน ไม่มีเสียงออกจากปากของใครมีเพียงเสียงลมหายใจที่ผ่อนระบายออกมา บางครั้งถอนหายใจยาวเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่กำลังจะกลับไปเผชิญ

ด้านแทนทวีพอภูมิบุญตัดสายทิ้งและปิดเครื่องหนีก็ร้อนรนทุรนทุราย พยายามทำทุกทางที่จะรู้ความจริงให้ได้

"พลอยเหรอครับ รู้เรื่องภูมิไหม"

แทนทวีตัดสินใจโทรศัพท์หาพลอยเพื่อนสนิทที่สุดของภูมิบุญ

"เอ่อ มีอะไรเหรอคะพี่แทน ใจเย็นๆนะคะ มีอะไรกัน"

"พลอยรู้ใช่ไหมว่าภูมิไปไหน ไปกับใคร"

"ก็เห็นบอกว่าทางบ้านส่งให้ไปดูงานที่เขาค้อน่ะค่ะ"

"ไปกับไอ้โตโต้ใช่ไหม"

แทนทวีเกรี๊ยวกราดลืมตัวไป พลอยสะดุ้งเงียบฟังอยู่ เป็นไปอย่างที่ภูมิบุญบอกจริงๆ คนที่น่ากลัวที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทของเธอนี่เองที่โทรมาตระเตรียมกับพลอยไว้แล้วหลังจากที่บอกเรื่องของแวนในวันนั้น

"เอ่อ ค่ะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"พลอย พี่เสียใจจังเลย ทำไมภูมิทำกับพี่แบบนี้ ทำไมภูมินอกใจพี่แบบนี้ พี่เสียใจ"

แทนทวีร้องไห้ออกมา คอของพลอยตีบตันฝืดเคืองกลืนน้ำลายไม่ลง เห็นใจเขายิ่งนักแต่ก็เห็นใจเพื่อนที่ไปเผชิญชะตากรรมแบบนั้นยิ่งกว่า แม้ว่าภูมิบุญจะทำสิ่งเลวร้ายกับคนที่ตัวเขาเองเรียกว่าคนรัก แต่สิ่งที่เขาต้องเผชิญรบราอยู่ทุกวันมันน่าเห็นใจไม่น้อยไปกว่ากัน พลอยเข้าใจหัวอกของภูมิบุญเป็นอย่างดี เพราะภูมิบุญเล่าให้ฟังทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่โดนโตโต้ขืนใจ จะกี่ครั้งจะกี่คราภูมิบุญเองก็ไม่เคยปิดบัง เรื่องราวในอดีตที่เล่าไปทั้งน้ำตา เรื่องของยาย เรื่องของอภิชัยผู้ชายคนแรกในชีวิตของภูมิบุญ พลอยนิ่งฟังแทนทวีคร่ำครวญอยู่ จนเห็นว่าเขานิ่งไปค่อยพูดออกมา

"พลอย เห็นใจพี่แทนนะคะ แต่ก่อนจะโกรธเกลียดภูมิ พี่แทนฟังพลอยหน่อยดีไหมคะ"

พลอยพูดออกไปเสียงนิ่งเรียบ

"ครับพลอย พี่จะฟัง แม้มันจะไม่จริงก็ตาม"

"พี่แทนคะ พี่แทนเคยรู้ไหมคะว่าภูมิเขาต้องทนอยูในบ้านหลังนั้นยังไง นายโตโต้ไม่ได้ชอบขี้หน้าภูมิสักเท่าไหร่หรอกนะคะ"

"ครับ พี่พอรู้ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปยอมมัน ทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง พี่รักภูมิสุดหัวใจนะพลอย ถ้าใครเป็นพี่เขาจะทำยังไง"

เสียงของแทนทวียังเครือไปด้วยน้ำตาเสียงสะอื้นยังคลอมากับเสียงในโทรศัพท์

"แล้วพี่คิดว่าภูมิเขาเต็มใจเหรอคะ"

"หมายความว่ายังไงพลอย"

"พี่แทนฟังนะคะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกอย่างเป็นแผนของไอ้โตโต้ที่จะเขี่ยภูมิออกจากบ้าน เพราะว่าคุณท่านของภูมิรักและเอ็นดูภูมิมาก ไอ้โตโต้ก็เลยเกลียดภูมิเข้าไส้ ภูมิถูกมันข่มขืนค่ะพี่แทน"

"พลอย"

แทนทวีร้องออกมา อึ้งนิ่งอยู่

"แต่พี่เป็นแฟนภูมินะ ทำไมเรื่องแบบนี้ภูมิไม่เคยบอกพี่"

หลังจากที่นิ่งไปนานแทนทวีคิดได้จึงพูดสวนกลับไป

"แล้วพี่แทนคิดว่าพี่รับได้เหรอคะ พี่จะทำใจได้เหรออย่างในตอนนี้ ถ้าพลอยเป็นภูมิ พลอยก็จะไม่บอกแฟนของตัวเองหรอกค่ะ พี่แทนคิดดูให้ดีนะคะ เรื่องแบบนี้มันทำร้ายภูมิมากพอแล้ว ถ้าพี่แทนจะทิ้งภูมิพลอยก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะคะ เพราะภูมิเองก็ทำผิดต่อพี่ แต่อยากให้พี่แทนเข้าใจภูมิหน่อยนะคะ ว่าภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน"

หลังจากคุยกับแทนทวีสักพักก็วางสายแล้วโทรศัพท์หาก้องทันที นัดเจอกันที่ห้างแถวรัชดาเพราะก้องมีธุระต่อกับที่บ้าน พลอยเล่าทุกอย่างให้ก้องฟังแล้วปรึกษากันอยู่ว่าจะช่วยภูมิบุญยังไงดีเพราะสถานการณ์ตอนนี้เหมือนว่าภูมิบุญกำลังเสียเปรียบอยู่ทุกฝ่าย

พอรถจากัวร์สีดำกำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านในตอนเกือบสามทุ่ม สีหน้าของคนขับกับคนนั่งมาข้างๆเคร่งเครียด ไม่มีการสนทนาอันใดเกิดขึ้นในรถบรรยากาศดำมืดอึมครึม ไฟหน้ารถสาดไปข้างหน้า ชายร่างสูงเพรียวยืนอยู่สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดไม่น้อยกว่าคนทั้งสองในรถเลย

"พี่แทน"

ภูมิบุญร้องขึ้นเม้มปากเข้าหากันแน่นเลือดในกายสูบฉีดแรงจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงเร็วขึ้นมาทันที

"จอดด้วยครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญร้องบอกให้คนขับรถจอดก่อนที่จะเลี้ยวเข้าบ้าน โตโต้หันมามองหน้าภูมิบุญลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจอดรถ

"แน่ใจนะภูมิ ให้พี่ลงไปด้วยไหม"

"ไม่ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากคุยกับพี่เขาสองคน รบกวนคุณโตโต้เรียนคุณท่านด้วยนะครับ ว่าผมแวะลงเจอเพื่อนระหว่างทาง"

ภูมิบุญพูดเสียงเครือห่วงคนข้างหน้า กังวลคนตรงหน้า ความรู้สึกที่สุมเข้ามาพร้อมกันมันกำลังลามเลียหัวใจเหมือนไฟที่กำลังลามทุ่งอยู่ ภูมิบุญก้าวออกไปจากรถเชื่องช้า ไม่มั่นใจกับการก้าวเดินของตัวเอง

"พี่แทน"

เรียกออกไปเสียงเบาเหมือนกระซิบ

"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"

แทนทวีปรี่เข้ามาลากแขนภูมิบุญให้เดินตามไปทันที

"เฮ้ย มึงทำอะไรวะ"

โตโต้เปิดประตูรถลงมาร้องเอ็ดไปเสียงดัง

"มึง ไอ้เชี่ย"

แทนทวีปรี่เข้ามาหาโตโต้แต่ภูมิบุญเอาตัวขวางไว้

"อย่า พี่แทน อย่าครับ ภูมิขอร้องอย่าให้มีเรื่องมากไปกว่านี้เลย"

"นี่ภูมิปกป้องมันเหรอ มันทำอะไรไว้กับภูมิห๊า หลบไปพี่จะสั่งสอนมัน"

แทนทวีก็ไม่ยอมรามือพยายามจะผลักตัวภูมิบุญออก

"ถ้าพี่ยังอยากคุยกับภูมิอยู่ อย่าทำแบบนี้ ภูมิขอร้อง"

เสียงที่นิ่งแต่เด็ดขาดพูดออกไปทำให้แทนทวีนิ่งชะงักอยู่ เขากัดกรามแน่น

"คุณโตโต้ครับรบกวนเถอะครับ กลับเข้าบ้านก่อนเถอะ"

ภูมิบุญหันไปอ้อนวอนโตโต้ที่รายนั้นก็ง้างหมัดรอเอาไว้อยู่เช่นกัน ภูมิบุญรีบดึงแขนแทนทวีให้เดินไปทางสวนหลวง แม้ว่าสวนจะปิดแล้วแต่ก็เดินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมายปลายทาง

"พี่แทน รู้เรื่องแล้วใช่ไหมครับ"

ภูมิบุญหยุดเดินแล้วหันไปถามคนที่เดินตามหลังมา สีหน้าของเขาเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน หน้าตาดูโรยราไปตาแดงก่ำ

"ทำไมภูมิ ทำไมเราไม่บอกพี่สักคำ เห็นพี่เป็นใคร พี่ไม่มีความสำคัญเลยเหรอในใจภูมิ"

ความในใจพรั่งพรูออกมา น้ำตาของแทนทวีไหลออกจากตา ภูมิบุญเม้มปากแน่นหัวใจบีบรัดรุนแรงความเจ็บปวดมันวิ่งเข้าไปตามเส้นเลือดแผ่รังสีออกมาทุกรูขุมขน

"พี่แทน"

น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่ได้เสแสร้ง ความเจ็บช้ำที่บิดบังไว้ ความในใจที่มีต่อเขามันซ่อนเร้นไม่ได้ ณ วันนี้ภูมิบุญหลอกตัวเองปฏิเสธตัวเองไม่ได้อีกแล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับแทนทวี "รัก" คำนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ แต่สิ่งที่แทนทวีทำมันแสดงผลแล้วในวันที่หัวใจของทั้งคู่เริ่มอ่อนแรง

"พี่เสียใจนะภูมิ เสียใจมาก พี่รักเรามากนะ แต่เรา ทำไมภูมิ บอกพี่สักคำสิ ทำแบบนี้กับพี่ทำไม"

"ภูมิขอโทษครับพี่แทน ภูมิไม่ได้อยากปิด แต่ภูมิเองก็เสียใจ ภูมิไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้"

ภูมิบุญร่ำไห้ออกมา ตัวสั่นมือไม้สั่นพยายามจะเบิกตาดูชายคนรักที่รักหมดใจในวันนี้ รักในวันที่เขาแคลงใจ ความรักที่แสดงตัวในวันที่อาจจะเสียเขาไป จ้องมองทุกรายละเอียดบนใบหน้าเพราะหากว่าแทนทวีรับไม่ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองหน้าชายผู้เป็นที่รักตรงหน้าอย่างเต็มตาแบบนี้ แต่ท่านเอยคราใดที่ท่านต้องการเพ่งมองของรัก ครานั้นม่านน้ำตาเจ้าเอยมันช่างไหลหลั่งออกมาอย่างมากมาย คราใดที่ท่านอยากจะกอดร่างของคนที่ท่านรัก แต่ร่างนั้นกลับค้านไม่ยอมให้เข้าใกล้ ภูมิบุญเองก็มองหน้าของแทนทวีไม่ชัดเหมือนเช่นเคย เพราะม่านน้ำตามันบังตาไปจนมองเห็นหน้าของคนที่รักอยู่รางเลือน

"พี่รับไม่ได้นะภูมิ แฟนของพี่ แต่คนอื่นกลับย่ำยี เข้าใจพี่บ้างไหม"

ความน้อยเนื้อต่ำใจที่คั่งค้าง พอมีจังหวะมันก็ไหลออกมากับลมปากอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ภูมิบุญยังคงร้องไห้อยู่ แต่พอได้ยินแทนทวีพูดออกมาแบบนั้นก็พยายามกลั้นใจเพื่อที่จะทำให้น้ำตาหยุดไหลเสียที เพราะเขาเองจะได้พูดในสิ่งที่คิดเอาไว้แล้วว่าจะพูด ประโยชน์อันใดถ้าเขาหมดใจแล้วจะมากราบเท้าดึงขารั้งตัวเขาไว้ ประโชน์อันนั้นจะมีถ้าเขายังมีใจยังเหลือเยื่อใยอย่างน้อยก็ไม่มีอะไรคาใจกันต่อไป ภูมิบุญแข็งใจแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด

"ครับภูมิเข้าใจครับพี่แทน ภูมิเข้าใจพี่ดี ถ้าภูมิเป็นพี่ภูมิเองก็คงทำใจยอมรับยาก แต่อยากให้พี่แทนรับรู้เหลือเกินว่าถ้าหากพี่เป็นภูมิ พี่จะทำแบบนี้ไหม พี่จะบอกความจริงกับคนที่พี่รักไหม ว่าพี่โดนคนอื่นเขาขืนใจ พี่ยังจะบอกคนรักของพี่ไหมว่าพี่ไม่ได้เต็มใจ แล้วพี่ยังจะเชื่อใจภูมิอีกไหม"

ภูมิบุญร้องขึ้นเสียงดัง เม้มปากแน่นปล่อยให้น้ำตาที่กำลังจะแห้งเหือดไปไหลออกมาอีกครั้ง แทนทวีเองก็นิ่งฟังอยู่อ้าปากจะค้านออกมา

"แต่มันก็ไม่มีประโยชน์แล้วใช่ไหมครับ ที่ภูมิจะพูดออกไป มันง่ายเกินไปใช่ไหมที่จะทำให้พี่แทนทำใจรับได้ ภูมิเสียใจ ภูมิอยากบอกให้พี่แทนรับรู้ว่าภูมิเสียใจ ภูมิขอโทษ"

สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น ภูมิบุญทรุดตัวลงกับพื้น

"ภูมิ"

แทนทวีปรี่เข้าไปจับตัวของภูมิบุญไว้ เม้มปากแน่นทำใจยากลำบากเหลือเกิน ทำไมนะเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับเขา กับคนที่เขารักด้วย

"ไม่เป็นไรนะภูมิ พี่ขอโทษ พี่โมโหไปหน่อย แต่ภูมิสัญญากับพี่ได้ไหม ว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"

แทนทวีตัดสินใจพูดออกไป แม้มันจะยากเกินทำใจรับได้ แต่คนๆนี้ที่กำลังสะอื้นตัวโยนอยู่กับพื้นเขาเองก็รักมากเกินกว่าที่จะให้เรื่องนี้มาพรากเขาให้จากไปได้ ถ้าถามว่าเสียใจไหม คำตอบคือมาก มากมายนัก แต่ถ้าจะให้ทิ้งภูมิบุญไปเพราะทำใจไม่ได้จะยอมไหม แทนทวีเองก็ไม่ยอม อย่างน้อยภูมิบุญก็ไม่ได้เต็มใจมีอะไรกับมัน อย่างน้อยมันก็เป็นอดีต อดีตที่เพิ่งจะผ่านไปสดๆร้อนๆ รอยแผลที่เลือดยังไม่หยุดไหล ให้อภัยได้ไหม ได้ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้

"พี่แทน ไปเถอะครับ ภูมิขอบคุณมากที่ดีกับภูมิมาตลอด ภูมิเป็นคนไม่ดี ภูมิไม่คู่ควรกับพี่แทนเลย พี่แทนไม่ควรมีแฟนที่เลวอย่างภูมิ ภูมิขอโทษ"

ยังร่ำไห้อยู่ปานใจจะขาด พูดซ้ำเน้นย้ำประโยคเดิม แทนทวีกอดตัวของภูมิบุญไว้แน่นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นของคนร่างเล็กในอ้อมกอด

"ภูมิ อย่าพูดแบบนั้น พี่ไม่ได้รักใครง่ายๆนะ"

"ภูมิต้องทำยังไง ภูมิต้องชดใช้ยังไง พี่แทนทิ้งภูมิไปเถอะครับ ภูมิไม่คู่ควร ภูมิมันเห็นแก่ตัว"

"ภูมิ พอแล้วครับ พอแล้ว พี่ขอโทษ พี่จะเชื่อใจภูมิอีกสักครั้ง ภูมิรู้เอาไว้นะพี่รักภูมิมาก พี่ก็เจ็บมากเช่นกัน อย่าทำแบบนี้กับพี่อีก"

ทั้งสองกอดกันอยู่เนิ่นนาน ลมเย็นยามค่ำคืนพัดออกมาจากสวนหลวง อากาศที่เริ่มเย็นลงกลับไม่ได้ช่วยให้จิตใจของทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆสวนเย็นลงได้เลย ในใจของแทนทวียังเร่าร้อน แม้จะเคืองขัดใจแต่ก็สงสารคนที่ตนกำลังกอดอยู่ตรงหน้า แม้จะเจ็บในใจแต่ก็ไม่อาจจะเดินหนีไปได้โดยง่าย บ่วงรักที่เขาติดมันยากเกินจะแก้ ภูมิบุญเองก็ปวดในใจไปไม่น้อยกว่าแทนทวี ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตน้อยนักที่จะปรารถนาดีกับเขา น้อยคนนักที่จะหวังดี คนที่ร้ายมาเขาเองก็ร้ายตอบ แต่แทนทวีผู้แสนดี เขาไม่อยากให้มาติดบ่วงอุบาทว์นี้ด้วยเลย คนๆนี้เขาห่วงใยเกรงใจยิ่งกว่าใคร ไม่อยากให้เขาต้องเข้ามาได้รับการกระทบกระเทือนใจเช่นนี้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนถึงเพียงนี้ สิ่งที่เขากำลังพร่ำเพ้อพรรณาอยู่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ อย่างน้อยก็สื่อออกไปให้เขารับรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากทำร้ายน้ำใจของคนที่เขาเองก็รักอยู่เต็มอกเช่นกัน สถานการณ์มันบังตากิเลสหนามันบังใจ ในเมื่อตัดสินใจทำไปแล้วผลกรรมมันสะท้อนออกมา ภูมิบุญต้องก้มหน้ารับผลกรรมที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวของเขาเอง แม้จะเสียใจที่ลากคนดีๆอย่างแทนทวีเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่เขาไม่ได้มีความผิดอะไรเลย แต่มันก็เป็นวิบากกรรมในเมื่อเกี่ยวพันธ์กันแล้วจะทิ้งกันไปเสียก็ไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด แต่ถ้าจะทนอยู่ต่อไปด้วยใจที่ผูกพันธ์ก็ต้องทนเจ็บช้ำต่อไปถ้าหากว่าใจมันทานทนไหว

"พี่แทน อยากฟังเรื่องของภูมิไหม"

พอหยุดร้องไห้ภูมิบุญก็พูดออกมาแม้น้ำเสียงจะยังคงเจืออยู่ด้วยเสียงสะอื้น

"ครับ พี่อยากฟัง"

"ครับ ตั้งแต่แรกเริ่มเลยนะครับ ภูมิจะเล่าให้หมด ไม่มีอะไรปิดบังพี่อีกแล้ว"

น้ำเสียงเศร้าออกมาจากใจ สายตาที่มองเขาอ้อนวอนขอความเห็นใจ แม้คำพูดจะตกขาดหายไป แต่ก็ได้แต่ภาวนาให้เขาเข้าใจบ้างสักนิดก็ยังดี ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างในอดีตให้แทนทวีฟัง คราใดที่เรื่องราวในวันเก่าๆถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ครานั้นน้ำตามันก็คลอออกมาเจือเสียงที่เล่าไปทุกที แทนทวีนิ่งฟังอยู่อย่างตั้งใจ เขาบีบมือภูมิบุญเบาๆอย่างเห็นใจ ทุกอย่างที่ผ่านมาหล่อหลอมให้ภูมิบุญเป็นคนแบบนี้ แม้ตัวเขาเองจะไม่ได้กล่าวโทษเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้น เพราะทุกอย่างมันเริ่มที่ตัวเขาเอง ถ้าหากว่าเขาปล่อยวางยอมให้อภัยกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้เขาก็คงไม่ต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้แทนทวีฟัง มันเป็นกรรมของเขาเอง กรรมที่สร้างที่ผูกขึ้นมาเอง โยงใยผู้คนเข้าร่วมมากมาย แม้จะไม่ได้วิ่งหากรรมเหล่านั้น ไม่ได้จงใจจะสร้างมันขึ้นมา แต่เขาก็หนีความจริงที่ว่าเขาเองต่างหากที่ต้องชดใช้กรรมนั้น หาใช่ใครอื่น

"ออกมาอยู่กับพี่ไหมภูมิ ไปอยู่คอนโดกับพี่ พอแล้ว พี่ไม่อยากให้ภูมิเจอกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"

พอภูมิบุญเล่าจบแทนทวีก็เอ่ยขึ้นมา

"แต่คุณท่านล่ะครับพี่แทน ไม่ใช่ว่าภูมิจะอยากอยู่ที่นั่น แต่ท่านมีบุญคุณกับภูมิเหลือเกิน"

"ท่านต้องเข้าใจนะภูมิ อยู่ที่นั่นนับวันจะมีแต่เรื่อง ลำพังคิดเรื่องเรียนก็แย่อยู่แล้ว ไหนจะมาคิดถึงคนที่นั่นอีก ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม ถ้าภูมิไม่พูดพี่จะไปพูดกับคุณท่านเอง"

แทนทวีพูดเด็ดขาด ภูมิบุญเม้มปากหนักใจขึ้นมาอีกครั้งกับเรื่องที่เขาไม่ได้คิดไว้ เพราะในใจคิดไว้อยู่สองอย่างคือ เลิกกับยอมให้อภัย ถ้าหากว่าแทนทวีพูดเช่นนี้แสดงว่าเขายอมให้อภัยแล้ว แต่สิ่งที่เขาเพิ่งจะเอ่ยออกมามันกลับสร้างความหนักอึ้งในใจมากกว่าเดิมหลายเท่านัก แทนทวีเดินกลับมาส่งภูมิบุญที่บ้าน ถึงแม้จะคาใจอยู่แต่ก็ไม่มากนักเพราะเขาเองก็ไม่ใช่บริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรมากนัก อีกอย่างภูมิบุญเป็นผู้ชายเรื่องแบบนี้มันเสียหายก็จริงแต่มันก็ไม่มากนักถ้าเทียบกับผู้หญิง แทนทวีใจกว้างยิ่งนัก พอแทนทวีกลับบ้านไปภูมิบุญก็กลับไปที่ห้องพักของตนก่อนที่จะอาบน้ำเพื่อที่จะไปพบคุณอภิสรา

"ผมขอโทษนะครับพี่แทนที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่อยากบอกพี่นะครับ ว่าภูมิเองก็รักพี่มากเช่นกัน"

ภูมิบุญบอกกับตัวเอง หัวใจที่เริ่มระส่ำระสายความเจ้าคิดเจ้าแค้นที่เหมือนกองไฟที่เขาก่อสุมขึ้นในใจ มันเริ่มจะลุกโชนแสงขึ้นแผดเผาให้ทุกข์ทรมานแล้ว ถ้าจะหยุดตอนนี้ก็ย่อมได้ แต่ในเมื่อตราบใดที่มีคนมาระรานก็ขอสู้ยิบตาสู้กันสักตั้งจะเป็นไรไป




รักกันๆๆๆ น้า ถึงนิยายจะเครียดก็รักกันน้า


เขียนโดย eiky

[som]

เฮ้อ วิ่งไปหากระดาษไม่ทันเลยตอนนี้
ไม่รู้จะสงสารใครดี

[wowhaha]

พระเจ้า.....อะไรกันเนี่ย ยังดราม่าได้อีกครับ............
รักคนแต่งนะครับ