หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[yoyo]

ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย

น่าสงสารจัง

ม่ายหรอกน้า ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นน้า อยู่คนเดียวรู้ว่ามันเหงาปวดร้าวเพียงใด ไม่ได้หรอก
อิอิ น้องภูมิไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกคร้าบ

จุ๊บๆๆ

พูดแล้วน้า  พูดเองน้า
อย่าใจร้าย  สงสารน้องภูมิ

แบบน้องภูมิกับญี่ปุ่นต่างกันจังเลย  ขานั้นทั้งยังเด็กทั้งยังไม่มีเรื่องทุกข์ใจ
ใจดีกับน้องภูมิเยอะๆนะคะคุณ eiky

[なおみ™]

เฮอๆ รถไฟสามขบวนเลยนะคะเนี่ย ภูมิน่าจะไปเรียนโรงเรียนวิศวกรรมรถไฟ  

กลับจากทริปนู้นก็มาทริปนี้ โอ้!!!! ทริปนี้จะเป็นทริปนี้จะเป็นทริปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของภูมิกับโตโต้รึเปล่าคะ บรรยากาศท่าทางจะโรแมนติก น้องมิอยากอ่านต่อแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาต่อไหม น้องมิรีบมาก่อนวันที่เรานัดกันไว้ตั้ง 1 วัน

ปล. มีแต่คนบอกว่า "โตโต้ร้าย โตโต้เลว ภูมิบุญน่าสงสารอยากให้โตโต้หลงรักภูมิบุญเร็วๆ" น้องมิว่า ภูมิบุญไม่น่าสงสารนะคะ แต่น่าติดตามตัวละครตัวนี้มากกว่า ว่าสุดท้ายแล้วภูมิบุญจะแก้เงื่อนปมที่ตัวเองผูกไว้อย่างไร ในทางกลับกันน้องมิว่าตัวละครฝ่ายชาย (เหล่าบรรดาเหยื่อของภูมิบุญทั้งหลาย) น่าสงสารกว่าภุมิบุญอีก ไม่มีใครรู้ตัวสักคนว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อให้หนุ่มน้อยเชือด ใจจริงน้องมิอยากเห็นตอนภูมิหลงรักโตโต้จริงๆ มากกว่า อยากรู้ว่าถ้าภูมิบุญได้เจอกับความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" จะจัดการอย่างไร

[eiky]

มาแล้วคร้าบ นะช่วงนี้เล่นเกมเมามันเลยอ่า อิอิ อัพยากเย็นสมองตีบตัน รักกันๆ ขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาแวะชมแวะอ่าน ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา รักเสมอครับ





                                       ฉากสามสิบแปด

"เอาห้องเตียงใหญ่ห้องนึงครับ"
 
โตโต้บอกหน้าเคาท์เตอร์ของโรงแรม ภูมิบุญยืนอยู่ห่างๆไม่ได้สนใจ
 
"พักสองท่านนะคะ ไม่ทราบคุณผู้ชายสนใจห้องเดอร์ลุกซ์ไหมคะ ตอนนี้เรามีโปรโมชั่นรวมอาหารค่ำกับอาหารเช้าสำหรับสองท่าน"
 
"เอาครับ เอาห้องที่ดีที่สุด"
 
โตโต้พูดไปไม่ได้สนใจรายละเอียดที่พนักงานสาวกำลังอธิบาย หันไปหาภูมิบุญแล้วยิ้มกริ่มอยู่
 
"หึหึ ดูซิมึงจะไปไหนได้"
 
โตโต้พูดอยู่ในลำคอ
 
"ปะภูมิ ได้ห้องแล้ว"
 
โตโต้เดินไปหาภูมิบุญที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ เพราะพนักงานที่เริ่มมองพอลับหลังก็นินทาทันทีตามประสาของพนักงานโรงแรมที่ทัศนคติไม่ค่อยดี
 
"นอนห้องเดียวกันเหรอครับ"
 
ภูมิบุญถามเพราะเห็นโตโต้ถือกุญแจเพียงอันเดียว
 
"ครับ ทำไมเหรอ ช่วยกันประหยัดไงครับ นอนด้วยกันนี่ล่ะ"
 
โตโต้พูดหน้าตาเฉยแอบมองหน้าของภูมิบุญที่หน้าเริ่มถอดสี
 
"กลัวพี่เหรอภูมิ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า"
 
ไม่รู้จะโต้ตอบไปยังไงดี เพราะดูเหมือนว่าเขาถือไพ่เหนือกว่า
 
"ไม่หรอกครับ ผมยังไงก็ได้ครับ"
 
โตโต้เดินนำหน้าไปแสยะยิ้มออกมา พอเปิดเข้าไปในห้องภูมิบุญก็เม้มปากแน่น
 
"นอนกับพี่ได้นะภูมิ มีเตียงเดียวนะ"
 
ทั้งที่เป็นคนระบุชนิดของเตียงเอง แต่ทำสีหน้าเหมือนไม่รู้เรื่อง ภูมิบุญนิ่งอยู่พยายามไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมา
 
"ไม่เป็นไรครับ คุณโตโต้นอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาก็ได้"
 
"ไม่ได้หรอกภูมิ หือ รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเชียว"
 
"เปล่าหรอกครับ ผมไม่ชินเวลานอนกับใคร"
 
"หึหึ เดี๋ยวก็ชินครับ"
 
โตโต้พูดแล้วล้มลงนอนแผ่บนเตียงทันที
 
"สบายจังปวดหลังไปหมดแล้วเนี่ย"
 
ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ อึดอัดอย่างประหลาดและมากขึ้นทุกที นี่จะเอายังไงกัน ภูมิบุญนั่งลงที่โซฟาที่บุผ้าอย่างดี แต่กลับไม่ได้รู้สึกถึงความสวยงามหรือนุ่มสบายของมันเลย สายตาเหม่อมองไปที่รูปภาพที่แขวนอยู่ผนังห้องอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่มีจุดตกของสายตา
 
"พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้ไปกินข้าวกัน ภูมิอยากอาบก่อนไหม"
 
โตโต้ดีดตัวขึ้นจากเตียง ภูมิบุญสะดุ้ง
 
"เชิญคุณโตโต้ก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมค่อยอาบ"
 
"อาบด้วยกันไหม"
 
โตโต้ล้อเลียนออกมา ภูมิบุญนิ่งไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา โตโต้แหย่ทุกเวลาที่มีโอกาสทำ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะทำให้ภูมิบุญใจอ่อน พออาบน้ำเสร็จก้เดินออกมาจากห้องน้ำไม่ใส่เสื้อผ้าหรือแม้แต่ผ้าเช็ดตัวพัน กายก็ไม่มี ภูมิบุญทำหน้าเฉยเมยไม่ได้ตกใจ ทั้งที่ในใจเต้นโครมคราม
 
"ไปอาบสิภูมิ"
 
โตโต้จงใจมายืนเด่นอยู่หน้าภูมิบุญ
 
"ครับ ไม่เช็ดตัวล่ะครับคุณโตโต้ น้ำหยดเชียว"
 
"เช็ดให้พี่หน่อยสิครับ"
 
"ถ้าผมเช็ดตัวใหคุณโตโต้ แล้วคุณโตโต้จะทำอะไรให้ผมล่ะครับ"
 
"เราอยากให้พี่ทำอะไรล่ะครับ"
 
"หึหึ เลียตรงนี้ ทำได้ไหม"
 
ภูมิ บุญชี้ไปที่บั้นท้ายของตัวเอง โตโต้หน้าเปลี่ยนสีสายตาเกรี้ยวขึ้นมาทันที รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันร่างเอาไว้ ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว
 
"เฮ้อ นี่เราทำถูกหรือทำผิดเนี่ย ยิ่งไปแหย่เขายิ่งโมโห"
 
ภูมิบุญบ่นให้กับตัวเอง เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่โต้ตอบไปเมื่อครู่มันไม่สมควรทำ แต่ก็ทำลงไปแล้ว ใจก็เต้นเหมือนจะหล่นออกมาจากอก หน้าที่เริ่มแดงเพราะเลือดที่สูบฉีดไปล่อเลี้ยงมันทำงานดีเกินคาด ภูมิบุญอาบน้ำเนิ่นนานจนโตโต้มาเคาะประตูห้องน้ำ
 
"ภูมิ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ พี่หิวข้าวแล้วนะ"
 
"เอ่อ เสร็จแล้วครับ"
 
ภูมิบุญร้องตอบออกไปสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดที่ล่องลอยไปในโลกส่วนตัวไกลแสนไกล
 
"ล้างอะไรนานขนาดนั้น หือเป็นชั่วโมงแล้วนะ"
 
โตโต้ยังยืนบ่นอยู่หน้าห้องน้ำ ภูมิบุญรีบแต่งตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำ
 
"ขอโทษนะครับคุณโตโต้"
 
อ้าปากจะว่าแต่พอเห็นหน้าภูมิบุญที่เพิ่งทำความสะอาดมา ความใสสะอาดของดวงหน้าแววตาที่เศร้าแต่ฉายแววลึกลับทำให้โตโต้หุบปากลง ภูมิบุญไม่ได้สนใจท่าทีของโตโต้เดินหลบไป พอโตโต้พาไปกินข้าวที่ภัตาคารภายในโรงแรม ภูมิบุญก็นิ่งพยายามไม่สนใจเขาอีก แม้โตโต้เองจะชวนคุยอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ถามคำตอบคำจนโตโต้รู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะคุย จึงเงียบไปทั้งสองฝ่าย
 
"ไปนั่งฟังเพลงก่อนไหมภูมิ"
 
โตโต้ถามขึ้นเมื่อทานอาหารเสร็จ
 
"ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากจะนอน"
 
"เหรอ งั้นไปนอนก่อนพี่นะ พี่อยากจะนั่งฟังเพลงสักพัก นี่ครับกุญแจ"
 
"แล้วคุณโตโต้จะเข้าห้องยังไงครับ เผื่อผมนอน"
 
"ไม่เป็นไรครับภูมิ นอนก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้เค้าเปิดห้องให้"
 
ในใจภูมิบุญก็คิดตำหนิว่าทำไมโตโต้ไม่ขอกุญแจเขามาสองดอก ทั้งที่เข้าพักกันสองคน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับห้องไปนอน ภูมิบุญนอนที่โซฟาโดยโทรศัพท์ไปขอผ้าห่มเพิ่มอีกผืน นอนกระสับกระส่ายคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ข่มตายังไงก็นอนไม่หลับสักที แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางออกจากกรุงเทพฯตั้งแต่เย็น ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วภูมิบุญจึงเผลอหลับไป

ฝ่ายโตโต้พอไปนั่งฟังเพลงก็กินไวน์ไปสามแก้วเริ่มหน้าตึง พอรู้สึกมึนๆก็กลับห้องโดยไปแจ้งพนักงานหน้าเคาท์เตอร์ให้มาเปิดห้องให้ พอเข้าห้องมาก็ยืนมองร่างของภูมิบุญที่นอนขดอยู่บนโซฟา

"เวลามึงหลับนี่ดูไม่มีพิษภัยเลยนะไอ้ภูมิ"

โตโต้เดินเข้าไปนั่งคุกเข่างลงใกล้ๆโซฟาเอาหน้ายื่นไปใกล้ๆหน้าของภูมิบุญ ลมหายใจร้อนมีกลิ่นของไวน์แดงผสมออกมา โตโต้ไม่รีรออุ้มภูมบุญขึ้น

"เอ้ย คุณโตโต้ ทำอะไรน่ะ"

ภูมิบุญสะดุ้งตื่นขึ้นมาตกใจพยายามดิ้นหนี

"ทำไมมานอนตรงนี้ครับ มาๆนอนบนเตียงกับพี่"

"ไม่ ไม่เป็นไรครับ วางผมลงเถอะ"

"อย่าดิ้นสิภูมิ"

"ปล่อยผมเถอะคุณโตโต้"

"โอ๊ย"

โตโต้ทิ้งร่างของภูมิบุญลงเตียงทันที แล้วเขาก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงคว้าตัวของภูมิบุญมากอดไว้

"พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกครับ พี่ขอกอดเฉยๆนะ"

โตโต้ทำเสียงนุ่มถ้าหากไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อนภูมิบุญคงเคลิ้มละเมอเพ้อฝันไป กับเสียงแบบนี้ แต่เสียงนุ่มที่เปล่งออกมามันกลับทำให้เขารู้สึกเอียน รู้สึกได้ว่าเขากำลังเสแสร้งแกล้งทำ

"ผมนอนไม่หลับ คุณโตโต้นอนคนเดียวเถอะครับ"

"อื้อ"

โตโต้ไม่สนใจกอดภูมิบุญไว้แน่นลมหายใจที่เป่าอยู่ที่ท้ายทอยร้อนผ่านทำให้ใจ กระเจิดกระเจิงไปได้มากเหมือนกัน ภูมิบุญพยายามดิ้นอยู่แต่ก็ไม่สำเร็จ

"เอาเถอะ อยากกอดก็กอด นอนบนโซฟาก็ไม่สบายตัว"

ภูมิบุญคิดในใจแล้วนิ่งเสีย

"หึ นึกว่าจะแน่ หลงเสน่ห์กูแล้วสิมึง"

โตโต้เองก็คิดในใจกระชับวงแขนกอดภูมิบุญแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าใด เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีดูเชื่องช้าเต็มทน กว่าที่ภูมิบุญจะหลับลงไปได้ก็ครึ่งค่อนคืนไปแล้ว

บรรยากาศยามเช้าในตัวเมืองพิษณุโลกแม้จะเป็นเมืองค่อนข้างใหญ่แต่ก็ไม่ อึกทึกจอแจเหมือนใน กรุงเทพฯ แสงตะวันส่องสว่างทอแสงสีทองระยับฉาบท้องฟ้าไว้หมดแล้ว ไอดินกลิ่นหญ้าล่องลอยมากับสายลมเอื่อยๆ แต่ภายในห้องเดอร์ลุกซ์ของโรงแรมกลับมืดสนิท เสียงหายใจยังคงระดับสม่ำเสมอ ร่างกายของคนสองคนที่กอดก่ายกันอยู่ ถ้าหากมองเข้าไปคงคิดว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน แต่หาใช่ความจริงไม่ ภูมิบุญพลิกกายขยับตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นมือของโตโต้ก็รีบก้าวลงจากเตียง ภูมิบุญยืนมองร่างของโตโต้ในความมืด ถอนหายใจออกมาไม่มีความรู้สึกใดๆ ในหัวมันว่างเปล่า ยืนมองอยู่สักพักก็เดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาจากห้องน้ำผ้าม่านก็ถูกเปิดออกแล้ว แปลกจริงปกติผู้ชายคนนี้ไม่ชอบแสงสว่างเพราะเคยมีเรื่องกันลงถึงขั้นไม้ลง มือก็เพราะเปิดผ้าม่านให้แสงเข้าห้องเขานี่เอง แต่ทำไมวันนี้คนตัวใหญ่ถึงได้ตื่นขึ้นมานั่งเอาเท้าพาดขึ้นบนโต๊ะเตี๊ยๆ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์

"ตื่นแล้วเหรอครับภูมิ หลับสบายไหม"

โตโต้หันมาถามภูมิบุญที่อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว

"ครับ"

"รอพี่แป๊บนะ เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำก่อนจะได้ไปกินข้าว"

โตโต้ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาภูมิบุญ

"เอ๊ะคุณโตโต้"

ภูมิบุญจะเหวี่ยงตัวออกเพราะโตโต้สวมกอดเข้าด้านหลังแล้ว

"พี่หลับสบายมากเลยครับเมื่อคืน เราตัวห๊อมหอมเนอะ"

ไม่พูดเปล่าแต่หอมลงต้นคอของภูมิบุญฟอดใหญ่ ภูมิบุญย่นคอหนี โตโต้หัวเราะออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น พอโตโต้อาบน้ำเสร็จก็ออกจากห้องไปเก็บของลงไปชั้นล่างแล้วแวะไปกินข้าวก่อน พอเสร็จก็บึ่งรถตรงไปยังเพชรบูรณ์ ระหว่างทางบรรยากาศก็เปลี่ยนไปมากเพราะโตโต้ชวนคุยอยู่ตลอดทาง ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปจนภูมิบุญชักไม่แน่ใจว่าเขากำลังทำอะไรกันแน่ เวลาเขาพูดจาดีๆโตโต้เองนับเป็นคนที่น่าหมายปองเป็นอย่างมาก ทังรูปร่างหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล แต่ภูมิบุญก็บอกตัวเองเอาไว้ในใจ ท่องมันจนขึ้นใจว่าผู้ชายรูปงามคนนี้ไม่มีจุดประสงค์ดีกับเขา

ถึงเพชรบูรณ์ตอนบ่ายแก่ๆพอถึงโตโต้ก็พาภูมิบุญไปดูโครงการที่สร้างเสร็จแล้วกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์ เหลือเพียงตกแต่งภายใน

"เป็นไงครับ โลเกชั่นน่าสนใจไหมภูมิ"

"ก็ดีครับ มองขึ้นไปเป็นภูเขา ข้างๆเป็นบึง สวยจังเลย"

ภูมิบุญออกไปยืนมองเวิ้งน้ำในบึงที่ระเบียงของรีสอร์ทตัวอย่างที่สร้างเสร็จ แล้ว สายตาเป็นประกายความสุขทอระยับออกมาทางตา แสงแดดร้อนแรงกระทบกับผืนน้ำส่องประกายระยิบระยับงามจับตา ลมที่พัดผ่านหอบความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีที่เคยจางหายไปกลับคืนมากระทบความ รู้สึก ที่นี่คือบ้านเกิดที่นี่คือที่ที่เขาเติบโตมา สภาพแวดล้อมแบบนี้ล่อเลี้ยงเขาให้เติบใหญ่มาได้ ยายคือคนที่ฟูมฟักเลี้ยงดูเขามาพร่ำสอนสิ่งดีงามให้เสมอ

"เป็นอะไรไปภูมิ ร้องไห้เหรอ"

โตโต้เข้ามายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภูมิบุญกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาออกไป น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมาเมื่อคิดถึงยาย

"ปะ เปล่าครับ คุณโตโต้ครับ ถ้าเสร็จจากที่นี่แล้วพาผมไปวัดหน่อยได้ไหม"

ภูมิบุญพูดเสียงสั่นแต่ไม่ยอมมองหน้าโตโต้

"หือ ไปทำไมครับ"

"งั้นผมขออนุญาตคุณโตโต้ไปวัดหน่อยนะครับ"

"เฮ้ย ไปยังไงภูมิ ได้ครับเดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะพาไป"

โตโต้ร้องออกมาเพราะสีหน้าแววตาของภูมิบุญไม่ได้พูดเล่นหรือพูดเพื่อจะเอาชนะแต่อย่างใด

"ขอบคุณครับ"

เสียงที่ยังสั่นเทาอยู่แม้ไม่มากแต่โตโต้ดูก็รู้ว่าภูมิบุญต้องมีอะไรฝังใจ ที่นี่แน่นอน เขาเองก็เริ่มที่จะอยากรู้ขึ้นมา พอเดินตรวจงานอยู่สองสามชั่วโมงจวนจะค่ำก็เสร็จงาน

"เป็นไงเหนื่อยไหมภูมิ"

"ไม่ครับ เสร็จแล้วใช่ไหมครับ"

"ใช่ ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม"

"ไปวัด พาผมไปวัดที"

เสียงของภูมิบุญแข็งกร้าวขึ้นมา

"อ้อ โทษทีพี่ลืม ปะ บอกทางพี่นะ"

โตโต้ยิ้มแห้งๆให้กับท่าทีของภูมิบุญที่ดูเหมือนจะเอาจริงขึ้นมา โตโต้ขับรถขึ้นเขาเข้าไปในอำเภอเมืองตามเส้นทางที่ภูมิบุญบอก พลบค่ำแล้วแสงตะวันเริ่มโรยราเต็มที ความมืดที่เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชแผ่คลุมไล่แทนที่ความสว่างมาเรื่อยๆ

"จอดตรงนี้ก็ได้ครับ"

ภูมิบุญบอกท่าทางของภูมิบุญดูร้อนใจตั้งแต่แวะซื้อพวงมาลัยธูปเทียนตรงหน้า วัดแล้ว พอรถจอดยังไม่ทันสนิทดีภูมิบุญก็เปิดประตูรถออกไปทันที โตโต้ถึงกับงงกับกริยาอาการของภูมิบุญ แต่ก็รีบล็อกรถแล้วเดินตามไป ภูมิบุญเดินกึ่งวิ่งมาหยุดอยู่หน้ากำแพงวัดด้านหนึ่ง เศษใบไม้ปกคลุมแท่นปูนที่มีแผ่นป้ายสีขาวตัวหนังสือสีทองออกหม่นๆนั้น ภูมิบุญนั่งคุกเข่าลงแล้วเอามือกวาดเศษใบไม้ออก ในใจเต้นแรงเม้มปากแน่น พลันน้ำตาก็ทะลักไหลออกมา

"ยายจ๋า ยายภูมิมาแล้ว ภูมิมากราบยายแล้ว"

ภูมิบุญสะอื้นออกมาถือพวงมาลัยพนมไว้ในมือ โตโต้ถึงกับอึ้งพูดไม่ออกมองดูภูมิบุญอยู่ตาค้าง

"ยายจ๋า ภูมิคิดถึงยายเหลือเกิน ยายภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ"

"ฮึกๆๆ"

ภูมิบุญก้มหน้าลงจรดพื้นกอดแท่นปูนนั้นอยู่ราวกับมันเป็นดวงใจ

"ภูมิๆ โอเคไหม"

โตโต้ทนเห็นสภาพไม่ไหวเข้ามานั่งข้างๆจับบ่าเขย่าเบาๆ

"ยาย ภูมิเป็นคนไม่ดี ภูมิทำดีไม่ได้อย่างที่ยายสอนเลย ภูมิขอโทษ ยายจ๋า"

เสียงร้องไห้ระงมอยู่ โตโต้ชะงักมือไว้ ภูมิบุญร้องไห้อยู่นานจนมืด โตโต้จึงพูดอีกครั้งภูมิบุญถึงมีสติกลับคืนมา

"ขอโทษนะครับ คุณโตโต้"

"ไม่เป็นไร ยายเหรอภูมิ"

โตโต้ถามทั้งที่ได้ยินอยู่เต็มสองหู

"ครับ กลับกันเถอะครับ ค่ำแล้วเดี๋ยวจะขับรถลำบาก"

ภูมิบุญเดินออกไปทันที โตโต้ไม่อยากจะซักอะไรมากจึงเดินตามออกไป กลับถึงรีสอร์ทประมาณทุ่มกว่าๆ ทางรีสอร์ทสั่งอาหารมาเลี้ยงต้อนรับเป็นอย่างดี ระหว่างที่ทานข้าวอยู่นั้น ภูมิบุญเดินไปเข้าห้องน้ำโตโต้ก็นั่งกินข้าวอยู่อย่างสบายใจ

"ว่าไงไอ้พอล"

"กูสิควรถามมึงเป็นไงวะ เป็นไปตามคาดไหม"

เพื่อนรักโทรมาถามความคืบหน้า

"ก็ดี คิดว่าคงไม่ยาก กูอุตส่าห์คิดว่ามันจะยาก หึหึ ที่แท้ก็เกย์หิวผู้ชาย"

โตโต้พูดออกไป มองซ้ายขวาแล้วเดินหลบไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียง

"ดีแล้วนี่ เก่งมึงเก่ง"

"มันแน่อยู่แล้ว เรื่องแบบนี้กูถนัดว่ะ หึหึ หลอกผู้หญิงยังหลอกมานับไม่ถ้วนแล้ว นับประสาอะไรกับกะเทยวะ"

เสียงอีกฝั่งหัวเราะชอบใจเสียงดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ พอวางสายก็เดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม

"อ้อ คิดไว้ไม่มีผิด หึหึ ได้ คุณโตโต้ กะเทยอย่างผมนี่ล่ะจะทำให้คุณได้เสียน้ำตา คอยดู"

ภูมิบุญยืนนิ่งฟังอยู่ในห้องน้ำ พอดีได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ เขาคงลืมไปว่าที่นี่มันเงียบไม่เหมือนในกรุงเทพฯ ยิ่งดึกยิ่งเงียบแม้แต่เสียงเข็มหล่นยังได้ยิน นับประสาอะไรกับเสียงคุยโทรศัพท์

"พลอย พลอยเราวานอะไรพลอยหน่อยสิ"

พอได้โอกาสก็กดโทรศัพท์ไปหาพลอยทันที แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ ยิ้มตาหวานให้โตโต้

"ชอบที่นี่ไหมครับภูมิ"

"ชอบสิครับ ผมเกิดที่นี่นะครับคุณโตโต้ ชอบไม่เคยเปลี่ยน"

"ภูมิรู้ตัวไหมว่าภูมิน่ารักมากนะครับ"

โตโต้โพล่งออกมาสายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภูมิบุญ รายนั้นทำท่าอายก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่กลับยิ้มหวานเห็นไรฟันขาวอยู่

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ เริ่มเย็นแล้ว"

ภูมิบุญรีบลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องทันที พออาบน้ำเสร็จก็ทาโลชั่นกลิ่นเดิมที่เคยใช้ตอนขึ้นไปยั่วโตโต้ สักพักโตโต้ก็เข้ามาในห้องอาบน้ำเหมือนกัน

"ผมไปนอนบ้านพักคนงานนะครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญพูดขึ้นหลังจากที่โต้โต้ออกมาจากห้องน้ำ

"เฮ้ย ได้ไงภูมิ ไม่ได้นอนด้วยกันกับพี่นี่ล่ะ จะไปนอนทำไมบ้านคนงาน"

โตโต้พูดเสียงแข็งเดินปรี่เข้ามาหา

"เอ่อ ผมเกรงว่ามันจะไม่ดี"

"ไม่ดียังไง หือ ว่าไงครับ"

โตโต้จู่โจมละลาบละล้วงกอดตัวภูมิบุญไว้ทันที แต่แทนที่จะถือตัวเหมือนตอนขามาภูมิบุญกลับทำท่าแค่เพียงเขินอายเล็กน้อย

"อย่าเลยครับคุณโตโต้ มันไม่ดีนะครับ"

"หือ ทำไมไม่ดีครับ พี่ชอบภูมินะ ชอบมากด้วย"

"ภูมิไม่เชื่อ"

"หือ ต้องทำไงครับเราถึงจะเชื่อ"

"ภูมิไม่กล้าหรอกครับ คุณโตโต้มีคุณแวนอยู่ทั้งคน มันบาป"

ภูมิบุญก้มหน้าลงทำท่าอายอยู่ แต่ยกริมฝีปากสูงขึ้น

"แวนก็ส่วนแวนสิครับภูมิ พี่ชอบเราที่สุดเลยนะ"

ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นสบตากับโตโต้เป็นครั้งแรกที่สบตากันด้วยจุดประสงค์อย่าง เดียวกัน ริมฝีปากทาบลงหากันอย่างรวดเร็ว ความกระหายใคร่อยากที่กักเก็บไว้มานานทะลักออกมา ภูมิบุญกอดกระหวัดเกี่ยวร่างของโตโต้เอาไว้มือก็ดึงเสื้อผ้าของเขาออก ทั้งสองร่างเบียดกายเข้าหากัน โตโต้เองไม่ได้รู้สึกรังเกียจอย่างที่ปากพูด ภูมิบุญเองก็แสดงความโหยหาออกมาอย่างเต็มที่เช่นกัน เพลงรักลวงตาเริ่มบรรเลงขึ้นอย่างเร่าร้อน อากาศที่เย็นสบายแต่ทั้งสองกลับมีเหงื่อโทรมกาย เสียงลมหายใจขาดๆหายๆแทนที่ด้วยเสียงกระเส่าครางดังระงมอยู่เบาๆทั่วทั้ง ห้อง

ภูมิบุญนั่งอยู่ในห้องน้ำ กำลังจ้องมองฝาผนังที่ทาสีน้ำตาลอ่อนๆอยู่ โตโต้นอนหลับไปแล้วหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน และต่อกันอีกในห้องน้ำ ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมา

"แค่ผมเสียตัววันนี้แต่ผมต้องได้อะไรคืนกลับมาอย่างที่คุณคาดไม่ถึงหรอกคุณโตโต้ หึ ใครมันจะแน่กว่าใครเรามาดูกัน"



รักกันๆๆๆๆ


เขียนโดย eiky

[eiky]

เฮอๆ รถไฟสามขบวนเลยนะคะเนี่ย ภูมิน่าจะไปเรียนโรงเรียนวิศวกรรมรถไฟ 

กลับจากทริปนู้นก็มาทริปนี้ โอ้!!!! ทริปนี้จะเป็นทริปนี้จะเป็นทริปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของภูมิกับโตโต้รึเปล่าคะ บรรยากาศท่าทางจะโรแมนติก น้องมิอยากอ่านต่อแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาต่อไหม น้องมิรีบมาก่อนวันที่เรานัดกันไว้ตั้ง 1 วัน

ปล. มีแต่คนบอกว่า "โตโต้ร้าย โตโต้เลว ภูมิบุญน่าสงสารอยากให้โตโต้หลงรักภูมิบุญเร็วๆ" น้องมิว่า ภูมิบุญไม่น่าสงสารนะคะ แต่น่าติดตามตัวละครตัวนี้มากกว่า ว่าสุดท้ายแล้วภูมิบุญจะแก้เงื่อนปมที่ตัวเองผูกไว้อย่างไร ในทางกลับกันน้องมิว่าตัวละครฝ่ายชาย (เหล่าบรรดาเหยื่อของภูมิบุญทั้งหลาย) น่าสงสารกว่าภุมิบุญอีก ไม่มีใครรู้ตัวสักคนว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อให้หนุ่มน้อยเชือด ใจจริงน้องมิอยากเห็นตอนภูมิหลงรักโตโต้จริงๆ มากกว่า อยากรู้ว่าถ้าภูมิบุญได้เจอกับความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" จะจัดการอย่างไร

อ่ามาแอบอ่านพล็อตเค้าหรา เหอๆๆ ประมาณนั้นล่ะครับน้องมิ แต่ปมมันก็เยอะนะ ผูกเยอะจนเวียนหัวหมดแล้วเนี่ย

[なおみ™]

ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม  คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
 

[mixmix]

แหะๆหายไปนาน พอดีติดภารกิจ(เที่ยว ) กลับมาอีกที
โอ้ เหยื่อติดกับดักของภูมิกันหมดแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าาาาา 

รักกันๆ 

[BeeRY]

ภูมิ...
เกมนี้ใครจะแพ้ก่อนกันนะ

[eiky]

ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม  คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
 

อ่า คนแรกนะเนี่ย เหอๆๆ มาๆ จุีบๆๆ

[eiky]

แหะๆหายไปนาน พอดีติดภารกิจ(เที่ยว ) กลับมาอีกที
โอ้ เหยื่อติดกับดักของภูมิกันหมดแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าาาาา 

รักกันๆ 

เวลคัมแบ็คคร้าบบบ จุ๊บๆๆๆ

หนายเล่ามาหน่อยน้าไปเที่ยวหนายมา อิอิ มีแบบหวานๆไหมอ่า เล่าสู่กันฟังๆ

เค้าจะได้เอามาแต่งเป็นนิยายเนะ

[filmybutter]

พีภูมิจะเอาคืนเยี่ยงไรเนี่ย

[IIMisssoMII]

อย่าบอกนะว่าถ่ายคลิปเก็บไว้แบลคเม
รึต่อโทรสับสายตรงให้ นัง แหว่นแว๊น ได้ยิน จนกระอักเลือดตาย
รึให้พลอย ไปสะกิดต่อมยัยแหว่นแว๊น ว่า โตโต้ มาอยู่กับภูมิที่นี่

รึ...
พอแระ พอเฉลยดีกว่าาา

[PEENAT1972]

ขอ จิ้ม จิ้ม จิ้ม  คุณอิ๊กกี้ที่รักก่อน สัก 3 ที
 

น้องมิขี้ตู่ ที่รกที่รักอะไร 555





"แม้จะต้องแลกมาด้วยร่างกาย

แต่น้ำตามันก็ยังคงรินไหลอยู่ภายในจิตใจตัวเอง

เสียงสะอื้นไห้ที่ไม่เคยมีใครได้ยิน

กลับดังก้องกังวานสะท้านอยู่ให้ได้ยินเพียงตน

แรงปรารถนาที่รุมเร้า ความอาฆาตพยาบาท

ก็สงกลิ่นหอมตลบอบอวลชวนให้ลุ่มหลง

ไฟกิเลศเร่าร้อนเผาไหม้ลุกโชนอยากจะดับ

ต้องอาศัยความรักมากเท่าไหร่ถึงจะมอดดับลงสนิด"

[jasmin]

เหมือนจะได้เจอภูมิคนเก่า  แต่ก็แปบเดียวจริงๆ
กลับมาเป็นภูมิร้ายๆอีกครั้ง

[wowhaha]

ยังแรงได้อีกนะน้องภูมิ

[Little Devil]

แผนซ้อนแผน ชิงไหวชิงพริบ
ปากแข็งทั้งคู่
+1

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับภูมิบุญ 

[なおみ™]

น้องมิขี้ตู่ ที่รกที่รักอะไร 555

แหมป้านัทขา ลองถามคุณอิ๊กกี้สิคะว่าน้องมิเนี่ยเป็น "ที่รัก" ของคุณอิ๊กกี้ขนาดไหน   เพราะคุณอิ๊กกี้บอกน้องมิว่า รักกันๆ เสมอเลย เมื่อกี๊ยังมาขโมยจุ๊บน้องมิเลย


**************************


หืม!!!! ไอ้เราก็อุตส่าห์วาดฝันว่าจะเป็นทริปฮันนีมูน คุณอิ๊กกี้จะพรรณนาฉากสวีทให้ชัดๆ หน่อยก็ไม่ได้ รวบรัดตัดความไปเชียว ฝันน้องมิสลายเลย

ชักอยากรู้แล้วว่าภูมิซ้อนแผนการอะไรไว้ตลบหลังโตโต้ พรุ่งนี้น้องมิจะรีบมารอตั้งแต่เย็นเลยนะคะที่รัก


***************************

ส่วนใหญ่สีที่เขาใช้พรรณนาภาพแสงอาทิตย์เขามักจะใช้สีทองนะคะ ไม่เคยเห็นใครใช้สีเงิน สีเงินเหมือนจะใช้พรรณนาแสงอาทิตย์ที่ส่องลงไปกระทบผิวน้ำเป็นประกายสีเงินระยิบระยับมากกว่า

โครงการ ไม่ต้องมี ณ์ นะคะ เพราะหมายถึงแผนหรือเค้าโครงงานตามที่กำหนดไว้

การ  หมายถึง งาน ถ้า การณ์ หมายถึง เหตุ เค้า มูล เช่น สังเกตการณ์ รู้เท่าไม่ถึงการณ์

[roseen]

แรงๆๆๆๆๆๆๆๆแรงมากน้องภูมิแต่ระวังเจ็บเองละ เพราะไอ้โตโต้มันเจ็บมาเพราะเกย์มาเจอเกย์หลอกอีกครั้งมันจะบ้าเอาเน้อคนบ้าทำอะไรไม่ผิดซะด้วยสิ

[win200]

พึ่งกลับมาเที่ยวจากอนาถครับ

แว่บเข้ามาดูภูมิบุญ

ปากอิคุณโต้ก็บอกรังเกียจ

ลองดูสิว่าภูมิจะทำยังไง

อยากเห็นอิคุณโต้ช้ำใจจะแย่แล้ว

[kanda53]

สิ่งที่เสียไป.....กับสิ่งที่จะได้มา????.....
น้องภูมิคิดว่ามันคุ้มก็ OK......(คนอ่านแอบรันทดใจ)
  ไอ้โตโต้ล่วงหน้า......
ส่วนน้องภูมิได้แต่..  และรอ....???

  น้องภูมิ กะ น้อง eiky 

[som]

พี่อิ๊กครับ  อย่าให้พี่ภูมิเป็นคนน่ากลัวนักนะครับ
แต่   ชอบคับ  อิอิ

[*SparklinG*]

ภูมิบุญแรงตลอด = = "

[ChiOln]

จะเกิดอะไรขึ้นเนี้ย O.o

[knightofbabylon]

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนทั้งภูมิทั้งโตโต้ รู้สึกถึงอีกด้านนึงของฝ่ายตรงข้าม
ด้านที่ไม่มีการเล่นแง่ หรือวางแผนกัน
ด้านที่เป็นจุุดอ่อนไหวของแต่ละฝ่าย
แต่มันก็แค่วูบเดียวเท่านั้น
..


หึหึ แล้วจะคอยดูต่อไปอิตาอีโต้ ฉันเชียร์ข้างภูมิเกินร้อยล่ะตอนนี้


รักกัน ตามที่คุณeikyบอก 55

[wisa]

 

[yayee2]

หมากเกมนี้จะออกมาเช่นใด
น้องภูมิเอาตัวเข้าแลกเลย

[DexTunG]

 

[fuku]

กลัวแผนของภูมิจัง
มันก็ได้แก้แค้นอ่ะนะ
แต่ผลสะท้อนมันก็ไม่น้อยหรอก ใช่ว่าตัวเองจะได้อะไร ความสะใจมันก็สั้นๆ

ภาวนาให้ภูมิไม่ต้องเจ็บปวดกับการกระทำครั้งนี้เถอะนะ

[dukdikdukdik]

ถ้าพี่แทนรู้เค้าจะรู้สึกยังไงละภูมิ คิดให้เยอะ ๆ มากกว่านี้สิ

[na_near]

อ่านแล้วเหมือนภูมิทำร้ายตัวเอง
 
"ถึงเราจะชนะ แต่ถ้าต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของเราเอง มันก็ไม่เรียกว่าชนะหรอก"