หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[IZE]

เข้ามารอ โอห์ม คิดถึงๆ

[แมวช็อก]

รอๆๆ >_<

[boxergear]

อ่านเรื่องนี้ทีไร มัน อึดอัด ทุกที

[Little Devil]

... Happy New Year 2011...

[MonsterP]

เย้ ผมอ่านทันเสียที ชอบเรื่องนี้จังครับ เพราะผมก็ศิษย์เก่าที่นี่ แต่อยู่บริหาร เทคโนตีนดอยเนี่ย  สาขาที่มีปัญหากัน ตอนนั้นผมเห็นว่าเป็นวิดวะโยธา กับ ช่างโละ
ที่อยู่ใกล้ๆกับคณะบริหารอ่ะครับ จำชื่อเต็มไม่ได้ เรียกช่างโล๊ะ ตลอดติดปากเลย รู้สึกดีจังครับที่ สถานที่ต่างๆ ผมรู้จัก บางทีเฉียดบ้านผมด้วย เลยอ่านแล้วเพลิน
แล้วเวลาอ่าน ก็คิดหลายแง่มากมาย คิดว่า คนนั้น เตือนไว้แล้วแต่ลืมไปแล้วหักหลังกันแล้วอาจมีการแก้แค้นแต่ยังมาไม่ถึง  หรือบอกเป็นซิกแนว แต่กำลังแก้แค้นไรงี้ อ่านแล้วสนุกครับ เจ็บปวดดี  :m31:คิดได้หลากหลายดีครับ อีกอย่าง ทำไมช่างรักกันจัง เหล่าผมบริหาร ไม่สิ อาจเพราะสาขาผมก็ได้มั้ง เดินผ่านจนจะชนกันอยู่ละ ยังไม่รู้เลยว่านี่พี่รหัส ตรู ห้าห้าหา เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนครับ   

[LoFT]

ตกลง มิกจำได้หรือแกล้องจำไม่ได้อ่ะ สงสารโอม อ่ะ

[Y2Y]

หายไปนาน ทั้ง มิ๊กซ์ และโอมห์ และก็ เราในฐานะคนอ่าน 555   ถึงจะเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้างแต่ก็รักก้เชียรทั้งคู่นะ

[gtower]

  หายไปไหนกันหมดดดดด

[StillLoveThem]

...สองหนุ่ม บ้านนี้ เค้าสบายดี กันอยู่ไหม หายเงียบไปเลย
...หวังว่าคงมีความสุข กับ...งาน ...และ..กับคนรักนะ

[gtower]

  จะไม่กลับมาอัพแล้วหรอ กลับมาเร๊ววววว 

[artit]

โห เรื่องนี้หักมุมไปหักมุมมา ดราม่าชัดๆ เศร้า ไม่รุจะพูดยังไงเลยอ่ะ รอๆๆ

[na_near]

ยังเข้ามา รอโอห์มเสมอ

คิดถึง

[imon]

อ่านวันเดวจบ  หยุดอ่านไม่ได้เลย
ยังงัยก้ออย่าให้รอนานนะครับ

[IZE]

เข้ามาหาด้วยความคิดถึง

[gtower]

หวังว่าจะกลับมาให้อา่านนะครับ จะรอต่อไป 

[enhumto]

ปีใหม่ที่ผ่านมาผมเชื่อว่าหลายๆคนต้องมีความสุขมากๆแน่ๆ ผมก็สุขไม่น้อยไปกว่าใครหลายๆคน บ้างคนในนี้คงแอบเห็นตอนจบไปแล้ว ก็ขอให้เก็บงำมันไว้เป็นความลับต่อไปนะครับ ปีใหม่ที่ผ่านมามันเป็นประสบการณ์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เห็นสิ่งเหล่านี้ ผมชอบเทศกาลที่ผู้คนมีความสุข ผมชอบรอยยิ้ม ผมชอบที่จะเห็นครอบครัวที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน ผมชอบเวลาที่เราทั้งประเทสมีความสุข แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ ผมสามารถยิ้มได้ทั้งน้ำตาเวลาที่ได้เห็นภาพแบบนี้ ผมคิดว่าภาพพวกนี้ละครับคือของขวัญที่มันนับมูลค่าไม่ได้ การเดินทางป้ายสุดท้ายของผมมันเดินมาสุดทางแล้ว ตอนนี้ทางสายใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง อายุที่ล่วงเลย กับ สิ่งดีๆที่เกิดขึ้น ตัวอักษรเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเราบ้างในเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณหลายๆคนที่ยังติดตามผมอยู่ ขอโทษสำหรับการห่างหาย เรื่องในพรอตืนี้ค่อนข้างงง เพราะผมเองก็งงกับตัวหนังสือผมไม่น้อย ผมพยายามที่จะเอามันมาเรียบเรียง แล้วก็นึกถึงช่วงเวลานั้น อย่าคาดหวังอะไรมากใน เรื่องของผม เพราะจริงๆแล้วคนที่เลวร้ายที่สุด อาจจะทำให้ทุกท่านเกลียดเขาไปเลยก็ได้
อาทิตย์นี้ผมจะพยายามเข้ามาอับต่อไปให้ได้เลยนะครับ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พัสดุ และอ้อมกอดที่คุ้นเคย
“โอมห์ คิงมีไหน” เสียงปลายสายดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
“อยู่มหาลัย ทำไม ใครตายรึ เสียงยังกับใครตาย”
“ไม่มีใครตาย แต่มันรกหน้าห้อง มาเอาของคิงไปด้วยนะ” ผมรู้อยู่แล้วว่าหมายถึงที่ไหน แต่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรที่ไปรกหน้าห้องของมัน
“อะไรครับคุณมิ๊ก”
“อย่ากวนตีน มาเอาไป” สายถูกตัดไป ผมยกข้อมือข้างขวาขึ้นมาดูเวลา อีกเกือบสองชั่วโมงกว่าปลื้มจะเลิกเรียน ผมเองก็เบื่อๆที่จะเป็นคนนั่งรอแล้วสิ
มือกดข้อความส่งไปยังปลายทาง  ........ ปลื้ม พี่ไปเอาของที่ห้องเพื่อนก่อนนะครับ เลิกเรียนแล้วโทรหาด้วย...........
.
.
.
.....ครับ ขับรถระวังนะครับ ......  ทันใจดีจริงๆ ปลื้มตอบมาโดยใช้เวลารอไม่นาน ผมเหวี่ยงกระเป๋าใส่บ่า สวมแขนทันสองข้างเข้าไปในรู ก่อนจะเริ่มออกเดินทาง ผมดีใจรึเปล่าที่จะได้เดินทางกลับไปยังห้องเดิม คล้ายกับความรู้สึกเดิมๆกำลังเดินทางกลับมาหาผมอีกครั้ง ระยะทางที่ไม่ไกลมาก รึอาจจะเป็นเพราะผมเองอีกนั้นละที่คิดไปเองว่ามันไม่ไกล ขาตั้งถูกเอาลง รถจอดในที่ประจำของผม สองเท้าก้าวขึ้นคอนโด อย่างชำนาจ ทำไมตอนนี้ความรู้สึกกังวนรึว่ารังเลย์หายไปจนหมด ประตูที่ชั้นแรกถูกเปิด ลิฟท์ถูกกดสั่งไปยังชั้นเป้าหมายอย่างคุ้นเคย

“พอพ้นมุมนี้ก็จบแล้วโอมห์” ผมบอกตัวเอง ก่อนที่จะก้าวเท้าให้พ้นมุมเสา ห้องเดิม ชั้นวางรองเท้า กระถางต้นไม้ ทุกอย่างอยู่ในที่ที่ผมกับกับมิ๊กเป็นคนวางจัดไว้ แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรรกหน้าห้องเลยนิว้า สรุปหลอกกรูมาใช่ไหมเนี่ย
.... ก๊อก ก๊อก ...................................... มาแล้วรึไงว่ะ   เสียงมิ๊กตะโกนมาจากในห้อง
“ผีมั้งเคาะประตูได้เนี่ย”
“เมิงมีกุญแจนิ ไขเข้ามาสิว่ะ เล่นเกมส์อยู่”  จริงของมันนิว้า ผมหยิบพวงกุญแจคิดมาเปิดประตุห้อง ทางเดินที่ทอดยาวไปหาห้องนั่งเล่น โซฟา โต๊ะเก้าอี้ ถูกวางในมุมใหม่
“ยืนสำรวจอะไรอยู่ว่ะ ขว้างหูขว้างตา แล้วก็ขว้างตีนด้วย หลบๆ” มือเอามือมาดันให้ผมหลบให้พ้นจากทางเดิน เพื่อที่จะอำนวยให้มันเดินไปยังห้องน้ำได้สะดวก
“อะไรของเมิงว่ะมิ๊ก งุนงิดอะไร” ผมถามเพราะเห็นมันทำท่าทำทางไม่พอใจ
“เปล่า จะขี้อย่ากวน”
“เมิงต้องใช่สมาธิขนาดนั้นเลยไง”
“หุบปาก แล้วไปดูของของเมิงโน้น วางอยู่บนโต๊ะ” เสียงขาดหายไป ผมเดินไปที่โต๊ะ ที่ครั้งหนึ่งผมเคยนั่งกินข้าวทำการบ้าน ทำไมตอนนี้ความรู้สึกเหมือนตัวเราได้กลับบ้านเก่า รึว่าเราคิดถึงบ้านหลังนี้ขึ้นมาสะแล้ว” กล่องพัสดุใบใหญ่สีขาวแดง วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ระบุผู้ส่ง มีแต่รูปหน้ากลมๆสีเหลือง แต่ผู้รับคือผมแน่นอน  กล่องถูกห่อหุ้มอย่างแน่นหนา
“กล่องนี้ใช่ไหมมิ๊ก” ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ไอ้เหีย มันชื่อเมิงก็ของเมิงสิครับไอ้โอมห์ จะถามอะไรอีกไหม กรูจะได้ตอบทีเดียว ”
“ไม่มีแล้ว”
“อย่ากวนอีกละ โอมห์ คนจะขี้”
“ครับ” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา แล้วค่อยๆแกะพัสดุกล่องนั้นออก กล่องโลหะสีคุ้นตา เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนสักแห่งถูกเก็บห่อด้วยพลาสติกใสอีกชั้น วางแน่นิ่งอยู่ในกล่องพัสดุ ผมยิ้มมันออกมาแล้วแกะสิ่งที่ปกป้องมันออก โดยความที่ไม่ทันระวัง กล่องหลุดมือแล้วตกลงถึงพื้นเสียงดังลั่นห้อง
“เห้ย อะไรว่ะใครส่งระเบิดมารึเปล่า” ไอ้มิ๊กตะโกน เหมือนจะตกใจมากกว่าผมสะอีก
“ไม่มีอะไรกรูทำของร่วง ขี้ไปเหอะ” ซองสีน้ำตาลเป็นสิ่งแรกที่ผมหยิบขึ้นมา ถัดจากนั้นเป็นกระดาษที่ผมคุ้นมืออย่างมาก มันเป็นกระดาษที่ผมกับมิ๊กเคยนั่งเขียนมันสใยเรียน ปวช กระดาษเขียนแบบ แล้วก็ซีดี อีกหนึ่งแผ่น คือสิ่งสุดท้ายที่ผมเก็บขึ้นมา ในกระดาษเขียนแบบ ดูเหมือนจะเป็นรุป ห้องห้องหนึ่ง ทรงลูกสี่เหลี่ยมจุตลัส คล้ายกับรูปของลูกเต๋า มีลายละเอียดประกอบ อย่างมากมาย  นี้คือสิ่งที่ผมเห็นเมื่อมองใครั้งแรก ดูเหมือนกับว่าจะส่งมาผิดคนเสียมากกว่า ความคิดที่อยู่ข้างในลึกๆมันบอกผมแบบนั้น แต่มันมีซองน้ำตาลอีกนิ ที่ผมยังไม่ได้เปิด  มีดกรีดซองสีน้ำตาลเป็นแนวยาว ถึงจะไม่ราบเรียบแต่ก็ไม่ได้ทำลายเนื้อข้อความข้างใน

วันที่หนึ่ง
วันนี้เป็นวันที่เราได้รับรู้เรื่องราวที่คิดว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรา ในขนาดที่โลกกำลังหมุนไปอย่างช้าๆ ตามวันและเวลาของมัน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเรามันดูโหดร้ายเหลือเกิน  ALS คือสิ่งที่หมอใช้เรียกมัน ผมรู้เรื่องนี้ ตั้งแต่ที่รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยง่ายจนเกินไป จนสุดท้ายการวินิจชัยของผู้รู้ก็ได้ตัดสินแล้วว่าผมเป็นอะไร วันนี้ผมได้รับเอกสารมากมาย การปรับตัว อาการของโรค วิธีการรักษา มันคงจะดีที่ผมรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องพยายามยอมรับความจริงว่าร่างกายของผมกำลังจะค่อยๆหมดเรี่ยวแรง จนสุดท้ายผมก็จะหยุดตัวเองแล้วก็จะเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ ผมเลือกที่จะจากไปอย่างสงบดีกว่าที่จะต้องถูกปิดตายในร่าง ที่ไม่มีเรี่ยวแรง
    มันจะยากตรงไหนถ้าผมเกิดขึ้นมาตัวคนเดียว วันนี้ผมยังไปโรงเรยนตามปรกติ ทำตัวคล้ายกับคนปรกติทุกอย่าง มันคงไม่มีอะไรแตกต่าง เพราะโอมหืเองก็ยังไม่รุ้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมคิดว่าตอนนี้คงทำอะไรได้ไม่มากอีกแล้ว อีกไม่นานก็จะผ่านพ้นปีนี้ไปแล้ว แค่สิ่งที่ผมเคยสัญญากับโอมห์ไว้ผมยังทำอะไรไม่ได้เลย กระดาษแผ่นนี้ผมเขียนมันด้วยเส้นสายและลายมือของตัวเอง รวมไปถึงแบบห้องที่ผมกำลังจะเริ่มเขียนด้วย ถึงแม้ว่าเด็กโยธาอย่างผมตอนนี้จะเรียนไปได้แค่ครึ่งทาง แต่ความฝันผมก็มีอยู่เต็มร้อย เสียดายที่ผมไม่ได้อยู่ดูฝันที่ผมกำลังจะทำให้คนที่ผมรัก     ...........ข้อความหายไป



“ทำอะไรว่ะมิ๊ก” ผมเหลือบตาขึ้นมองมิ๊ก ก่อนจะเอามือปาดน้ำตาตัวเอง
“มันเรื่องอะไรว่ะโอมห์ เมิงลืมมันไปแล้ว แล้วนี้อะไร” มิ๊กดูจะโกรธที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ยังไงมันก็ของกรูเอาคืนมา” ผมตะโกนใส่หน้ามัน
“มันไม่อยุ่แล้วโอมห์ มันก้แค่กระดาษใบเดียว” มิ๊กฉีกแล้วก้ย้อนทิ้งจากหน้าต่างคอนโดกว่าสิบชั้น
“มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ”
“แบบ เมิงจะเก็บไว้ก็เรื่องของเมิง นี้มันชีวิตจริง ไม่ใช่ละครทีวี” ผมไม่ได้ฟังที่มันพุด เพราะผมคิดว่าสิ่งที่มันทำ มันดูงี่เง่า อ้อมกอดที่ผมห่างมันไปนานเหลือเกินก้กลับมาหาผมอีกครั้ง
“ทำไมว่ะ ทำไม” ผมไม่เข้าใจกับข้อความที่ผมได้อ่านเมื่อสักครู่ แล้วก้สิ่งที่มิ๊กทำ แล้วความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้
“ยังไงกรูก็เพื่อนเมิงใช่ไหม หยุดร้องไห้เหอะ” แขนที่อบอุ่น มือที่คุ้นเคยลูบผม รวมถึงน้ำตาที่ไหลออกมาด้วย
“โน๊ตมันคิดอะไรของมันว่ะ” มิ๊กพาผมมานั่งที่โชฟาตัวเดิมอีกครั้ง
“คิดอะไร”
“ก็ที่มันทำอยู่นี้ไง กลัวเมิงเจ็บไม่พอรึไง”
“มิ๊กรู้รึไงว่าเราเจ็บแค่ไหน” ผมจ้องหน้ามัน
“ไม่รุ้ แต่คงเท่ากับที่กรุเจ็บไม่ได้หรอก” มันยิ้มเหมือนว่ามีอะไรปิดบังอยุ่
“ยังไง”
“ป่าว เดี๋ยวเมิงก็รู้เอง”
“แล้ว จะรู้ได้ไง”
“ไม่นานหรอกโอมห์”
“เอ่อ เหมือนห้องมันขาดอะไรไป”
“อะไร”
“ไอ้เอิท ไปไหนละ”
“ไปเรียนไง”
“ถามหามันทำไม”
“ป่าว ก็คิดว่ามันอยู่”
“มันอยู่เมิงก็เห็นสิว่ะ ถามโง่ๆ “
“แล้วเด็กเมิงไม่มาส่งเมิงรึไง ปล่อยให้ขี่มอไซค์มาเอง”
“รู้ได้ไงว่าเอามอไซค์มา รออยู่อะดิ”
“ป่าว  กินข้าวกันไหม” มิ๊กเอ๋ยปากชวนรึว่าจะเปลี่ยนเรื่องคุยก็ไม่รู้
“โทรสับดัง ไปรับก่อนไหม” ผมบอกมิ๊ก เพราะเห็นวามันดังอยู่นานพอสมครวแล้ว
“นี้เมิงไม่อยากกินข้าวกับกรูขนาดนั้นเลยรึไงว่ะ”
“ง้อนรึไง” 
“กรูมีสิทิรึไง” มิ๊กเดินไปรับโทรสับ


“อยู่กับโอมห์ มีไรรึเปล่าพ่อ”
.
.
.
”อะไร   โอมห์มันก็เพื่อนมิ๊ก แค่นี้นะพ่อคุยไม่รุ้เรื่องละ”
.
.
.
.
“แค่นี้นะพ่อ”

“มีอะไรรึเปล่าว่ะ”
“ไม่มีอะไร เมิงอย่าไปสนใจเลยโอมห์ ผู้ใหญ่แม๋งงี่เง่า”
“คนที่เมิงว่า คือพ่อนะ”
“แล้วไง จะไปกินรึเปล่าข้าว” มันถามเชิงบังคับ
“ไม่อะ กรูว่ากลับดีกว่าไม่อยากมีปัญหา”
“เมิงก็แบบนี้  กลัวอะไรว่ะ”
“กรูไม่ได้กลัว แต่กรูไม่อยากมีปัญหา ผู้ใหญ่เขางี่เง่า บ้างทีเรื่องงี่เง่าของเขาก็คล้ายๆกับเรื่องที่เราทำอยู่ตอนนี้เนี่ยละ”
“เมิงพูดอะไรว่ะไม่เข้าใจ”
“ที่เมิงว่าเมิงเจ็บ อยากจะรู้จังเลยว่ามันเท่ากับสิ่งที่กรูต้องเจอรึเปล่า มิ๊ก”
“เมิงหมายความว่ายังไง พ่อกับแม่กรูทำอะไร”
“กรุกลับก่อนนะ ” ผมเก็บของที่เหลือแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ
“อ้าว” เสียงทักทายอย่างแปลกใจของเอิท มันเป๋นจังหวะเดียวกับที่ผมกำลังเปิดประตูพอดี ผมไม่ได้ทักอะไร มองหน้าเอิท แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร อีกครั้งที่หาประโยคมาทักทายไม่ได้ ผมยิ้มเล้กน้อยก่อนที่จะเดินจากไป มือถือผมไม่มีสายโทรเข้าเลย เวลาตอนนี้มันน่าจะเป็นเวลาที่ปลื้มเลิกแล้ว แล้วก็จริงอย่างที่คิด มีข้อความเข้ามาพอดี
“พี่โอมห์อยู่ไหนครับ”
“กำลังจะกลับห้องแล้ว” ผมตอบกลับทันทีระหว่างที่รอให้ลิทฟ์ถึงชั้น  1 
“อ้าว พี่มาทำอะไรที่นี้” ปลื้มยืนรออยู่ที่หน้าประตูลิทฟ์อยู่แล้ว
“มาเอาของ แล้วเราละ มาหาใครที่นี้”
“พี่มิ๊กบอกให้ผมมารับพี่” มันยิ้ม
“รับ รับทำไมว่ะแค่นี้กลับเองก็ได้ แล้วจะเอารถกลับยังไง” ผมขมวดคิ้ว
“เอาน่า เดี๋ยวมืดๆค่อยมาเอา ถีบจักรยานมาเอาก็ได้ ไปกินข้าวกันหิวแล้ว” ผมยืนคุยกับปลื้มนานจนลืมไปว่าเรายังยืนกันอยู่หน้าประตูลิทฟ์

“อ้าวๆ จะจีบกันไปถึงไหน หิวข้าว ไปได้แล้วปลื้ม” เสียงมิ๊กลอดออกมาก่อนที่ประตูจะเปิดจนหมดเสียอีก มิ๊กเดินออกมา พร้อมกับคำโวยวาย มีเอิทเดินตามมาอย่างเงียบๆ
“กินที่ไหนดีพี่”
“ไม่รู้ว่ะ ไปโรบินสันกันป่ะ พี่เลี้ยงเอง”
“ไม่ต้อง พวกกรูมีเงินครับไอ้มิ๊ก ไม่ต้องเลี้ยงไปเลี้ยงเด้กเมิงนู้น” ผมทำท่าเอาปากจู๋ไปทางนั้น
“เมิงทำปากอะไรของเมิง เดี๋ยวก็กัดปากแม๋งเลย”
“อย่านะพี่มิ๊ก ผมยังไม่เคยเลย พี่จะมาตัดหน้าผมได้ไง”
“กรูว่าเราสามคนไป หมู่กันเลยไหม ไอ้เหีย จะไปกันไหมครับ อายคนอื่นบ้างดิ” ผมหันไปทางเคาร์เตอร์ มันแปลกไม่น้อยที่ผู้ชายสี่คนมายืนเล่นหูเล่นตากันหน้าลิทฟ์





สมุดวี
มันเคยมีคำถามหนึ่งเกิดขึ้นในหัวของผม ทุกครั้งที่ผมเห็นไอ้โอมห์ร้องไห้ มันมีความรู้สึกแปลกๆ  ทุกครั้งที่มันโดนแกล้ง รึว่า พ่อกับแม่มันทะเลาะ ทุกครั้งผมชอบที่จะเอามันเข้ามากอด แล้วลูบหัวมัน ทุกครั้งผมจะบอกมันว่าไม่เป็นไรอย่างน้อย ผมก็ไม่ทิ้งมัน ผมเองก็สัญญาว่าจะเป็นแบบนั้นตลอดไป วันนี้ปีใหม่ว่ะสมุดวี คิดว่าจะทำตัวดี เริ่มเขียนอะไรที่มันสุภาพ คำว่าเมิงกรุจะเอาไปโยนทิ้ง แต่มันไม่ใช่ตัวกรุเลยนะครับสมุดวี ปีนี้กรุก็ไม่ได้อยู่กับไอ้โอมห์อีกแล้ว เหตุผล ไม่มีว่ะ พ่อกับแม่กรุงี่เง่าอยากให้กรุกลับบ้าน ส่วนไอ้โอมหื มันอยากจะดูบรรยายกาศปีใหม่บนตึกมากกว่าที่จะมานั่งรอให้ยุงกัดที่ริมแม่น้ำ ปีนี้กรูไม่รู้ว่ากรูเป็นคนที่บอกสวัสดีปีใหม่มันรึเปล่า แต่ยังไงปีใหม่นี้กรูก็จะดูแลมันอย่างดีเหมือนเดิม นี้กรูเริ่มจะเกินเลยคำว่าเพื่อนไปมากแล้วรึเปล่าว่ะ รึว่ากรูเป็นตุ้ด แพ่อกับแม่กรูเรียกแบบนี้ว่าตุ้ด แต่กรูว่าม่ใช่ เพราะกรูมีให้แค่กับไอ้โอมห์ ไม่ยังก่ะมีกับคนอื่น ผู้ใหญ่แม๋งเหมารวมตลอดเลยว่ะ   สวัสดีปีใหม่ว่ะสมุดวี กรูไม่ทิ้งเมิงแน่นอน



“พี่ผมขอโทษ” ในอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยเลือด กางเกงยีนทืสีน้ำเงินตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงตามสิ่งที่มันได้สัมผัส ผมพยายามเก็บสติของผมที่หล่นหายไปเมื่อสักครุ่นี้กลับมา
“ขอโทษกรุทำไม อย่าเป็นอะไรไปนะโว้ย เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว” ผมพูดก่อนที่จะเอามือผมขวานหาโทรสับในกระเป๋าเป้ จนเจอผมหมุนหามิ๊กทันที ไม่นานปลายสายก็รับสาย
“มิ๊ก ช่วยด้วย” ผมไม่มีคำพูดอะไรแล้ว นอกจากคำนี้ น้ำตาที่ไหลตลอดเวลา กับท่าทีที่ไม่รุ้จะทำอะไร
“ใครเป็นอะไรว่ะโอมห์ เมิงร้องไห้ทำไม”
“มิ๊กช่วยกรูด้วย กรุไม่ได้ตั้งใจ”
“เรื่องอะไรว่ะโอมห์”

[iforgive]

อ่านจดหมายโน๊ตแล้วก็ต้องเสียน้ำตาอีกครั้งจนได้
...  ตอนท้ายนี่คือใคร  หวังว่าคงไม่ใช่ปลื้มนะ

[imon]

 

[gtower]

้เง้ิอปรับอารมณ์ไม่ทัน

 

  ยินดีปีใหม่ครับคุณโอห์ม มีความสุขมากๆ แล้วจะรออ่านเรื่อยๆนะครับ

[na_near]

โน้ตผู้ชายที่แสนดีคนนี้โผล่มาที เล่นเอาร้องไห้เลย  

ส่วนตัวเราคิดว่าที่มิ๊กทำอย่างั้นคงอยากให้โอห์มเข้มแข็ง
ชอบตรงที่มิ๊กไม่ชอบเห็นโอห์มร้องไห้(มองมิ๊กดีขึ้น60%เลย )

เราไม่รู้หรอกนะว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่เราคิดว่านอกจากความรักแล้วมิ๊กกับโอห์มยังมีอีกสิหนึ่งที่เชื่อมกันอยู่
มันคือความผูกพัน  และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน  แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน  ไม่ได้รักกันอย่างแฟนแล้ว  หรือแม้กระทั้งลืมกันไปแล้ว

สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน ความผูกพันจะเหมือนแม่เหล็กที่พาให้ต้องเจอกันเสมอ  

รู้ไหมโอห์มเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ

บางคนใช้ทั้งชีวิตยังหาคนที่เรารัก  หรือรักเรา   คนที่เราอยากผูกพัน  หรือคนที่มาผูกพันจิงๆกับเรายังไม่เจอ

แต่โอห์มมีทั้งหมดแล้ว โอห์ม มีทั้งคนที่โอห์รัก  คนที่รักโอห์ม  คนที่อยากผูกพันด้วย  และคนที่ผูกพันกับโอห์ม

เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้โอห์มเข้มแข็ง

[sin_no]

เพิ่งอ่านตอนแรกไป  เข้าใจความรู้สึกอ่ะว่าเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วมันรู้สึกยังไง

เพราะเราเรียนวิดวะด้วยแหละ  ใครที่คิดว่ารับน้องแบบนี้มันโหดร้ายต้องมาลองเจอเอง

แล้วจะรู้ว่ามันมีอะไรดีๆตามมาเยอะมาก

[minima]

อ่านแล้วงงๆ
แต่ยิ่งอ่าน
ยิ่งไม่ไหวกับมิก
จะเห็นแก่ตัวเองไปไหน

[~NeMeSiS_PURE~]

ทิ้งท้ายไว้ ขอให้เป็นไอ้เอิท มันอาจจะคิดได้ขอโทษโอมห์ก่อนตาย

ขออย่าให้เป็นปลื้มละกันนน 

[IZE]

เฮ้ออออออออออออออออออออออ

ไม่อยากจะคิดล่วงหน้าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

ใจหาย รู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้

มิ๊กก็ยังเป็นมิ๊กอยู่ดี ที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย

โอห์มก็ยังเป็นคนที่ต้องคอยแบกรับอะไรไว้คนเดียวตลอดอยู่เรื่อยไป

[kokoky]

หายไปนานตกใจหมดเลยค่ะ คิดว่าโอมห์จะไม่มาต่อซะแล้ว

จัดหนักเลยเนาะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

แหม ก่อนจบนี่มันอะไรกันนะ
อยากรู้เรื่องราวตอนต่อไปแล้วค่ะ

รักษาสุข ภาพด้วยนะคะ

[ตามมาดู]

ค้างคับค้าง

[StillLoveThem]

...ตามอ่านอยู่ มาต่อแล้วก็ไม่แจ้งที่ชื่อเรื่อง เชอะ
...พี่ก็งง เหมือนกัน ไม่รู้อะไรจริง อันไหนหลอก
...แต่จะอ่านไปเรื่อยๆๆนะ ตอนสุดท้ายคงเข้าใจมั้ง
...แล้วนี่ตอนสุดท้าย ไปเสียบไอ้น้องปลื้ม มันเข้าหรือไง ถึงได้เลือดแดงเถือกเนี่ย
...ยังไงๆๆ คนแรก ที่คิดถึง เมื่อมีทุกข์ก็....คุณชายไอ้มิกซ์ อยู่ดี

[imon]

 

[yomaster]

สวัสดี โอมห์

มาตามอ่านจนทันแล้วล่ะ

อึ้งไปพักหนึ่ง เรื่อง โน๊ต

อ่านไป ก็ งง ไป

มันคืออะไร  งง นิดหน่อย

แต่ก็  สู้ๆ ล่ะกันนะ

ปล. ว่าแต่ เดาว่า น่าจะรถล้ม รึเปล่าวะ เนี่ย

[broke-back]

การกระทำกับคำพูด

ของมิ๊ก

ทำไมมันช่างแตกต่างกัน

อย่างกับยอดดอย กับ ก้นเหว

ใครเข้าใจมิ๊กได้..ถือว่าสุดยอด

กูรูของการอ่านใจคนอื่นเล๊ยยยย

หุหุ


ขอบคุณมากกกกกกกกก ที่มาเล่าเรื่องต่อซะทีนะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ อิอิ