หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[nine-poo]

ไอ้เด็กบ้าปลื้มเอ้ยมาทำให้รักซะได้ น่ารักน่ะเรายินดีกับโอมด้วยแระกัน
ที่ได้เด็กบ้าๆ น่ารักๆ ไว้เคียงข้าง

รอตอนต่อไปคับป่ม
*ไม่เข้าใจทำใมพ่อมิ๊กถึงได้ทำอย่างนั้นกับโอมหรือที่จริงที่มิ๊กเป็นเกย์ก็ได้เชื้อมาจากพ่อเค้าฟร่ะ มีตบตบๆ ด้วยเฮ้ย

[1kabb]

+1 ค๊าบบ

[JipPy]

เป็นกำลังใจเสมอ


ดูแลตัวเอง  นะ  .... อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

[StillLoveThem]

...มันมีเงื่อนงำไหมเนี่ย
...ทำไมปลื้มต้องพามิกซ์ ไปเที่ยวด้วย ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามิกซ์เคยรักกับโอมห์
...แต่ตอนนี้มิกซ์ จำอะไรไม่ได้ ปลื้มต้องการอะไร ต้องการเป็น..ตาอยู่ เหรอ
...ทำไมพ่อแม่มิกซ์ถึงได้รู้ว่ามิกซ์ไปที่เดียวกับโอมห์...ใครบอก
...ทำไมผู้ใหญ่ถึงได้ทำร้ายลูกคนอื่นได้ถึงขนาดนี้ ต่อไปจะมองหน้ากันได้เหรอ..ลูกเพื่อนนะนั่น
...โอมห์ เหมือนต้นหลิว...ลมพัดไปทางไหนก็ไปทางนั้น อยู่ใกล้ใครก็รัก..คนนั้น ไว้ใจยาก    

[IZE]

เข้ามารอโอห์มคับ  คิดถึงจัง

[enhumto]

ความทรงจำครั้งใหม่ ของนายมิ๊ก

อากาศเริ่มจะเย็นเหมือนความรู้สึกของคนเขียนที่เหงาจนแปลก ตัวผมเองไม่ได้เจอใครมาเกือบๆ เดือนแล้ว อาจจะอยู่กับคนงานบ้าง คุยกับทั้งผู้ใหญ่เด็กมากมายแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หายเหงาได้่เลยจริงๆ ถึงแม้ว่าลอยกระทงที่ผ่านมามีโอกาสได้ขึ้นไปลอยด้วยกันก็เถอะ จบก่อนก็ต้องมาเริ่มงานก่อน สิ่งใหม่ๆเริ่มต้น พร้อมกับหลายๆสิ่งที่พยายามจะจบมันลงเพื่อที่จะเริ่มสิ่งใหม่ ตอนนี้ผมว่าใครหลายๆคนเริ่มจะมองออกแล้วว่า โอมห์ไม่ใช่คนดีอะไรเลย หากแต่เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ความรู้สึกไม่ได้ยึดมั่นกับอะไรมากมายนัก พร้อมมีอะไรที่พร้อมจะให้พักผิงโอมห์ก็ไปอยู่กับสิ่งนั้น ในช่วงเวลาที่อ่อนแอ มักจะมีสิ่งดีๆที่หยิบยื่นให้กันเสมอ แต่กลับกลายเป็นว่าช่วงเวลาเกือบสุดท้ายของวัยเรียน มีเรื่องมากมายที่ผ่านเข้ามา จุดเปลี่ยนของความทรงจำ กระบวนการที่คนรอบข้างสร้า้งขึ้น บ้างครั้งความคิดของคนที่เราคิดว่าเรารู้จักเขาดี ก็เก็บลึกลับซับซ้อน ต่อจากนี้ไป มีคนสักคนที่ต้องเสียใจที่สุดกับเรื่องที่เลือกจะเดินเข้ามาในครั้งดี เสียดายที่ปีนี้ไม่มีโอกาสได้กลับไปดูพลุกับใครบ้างคน
คงจะต้องจมอยู่กับงานตรงนี้ต่อไป 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

………..สวัสดีครับรุ่นปู่ สวัสดีครับรุ่นปู…………. เสียงน้องปีหนึ่งที่เข้าแถว คล้ายกับยืนรอตอนรับ พวกรุ่นพี่ การเรียนเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในครึ่งหลังนี้  หลายคนคงกำลังจะจบในภาคเรียนนี้ อีกหลายคนคงต้องพยายามกันต่อไป วันนี้เป็นวันที่มิ๊ก เพื่อนผมจะกลับมาเรียนตามปรกติ ผมเปิดประตูลงจากรถ แน่นอนว่าหลังจากกลับมาจากบ้าน ผมเลือกที่จะเอาเสื้อผ้าบ้างส่วนมาอยู่ที่ห้องปลื้มแทน เลี่ยงที่จะเจอหน้าหรือว่าตอบคำถามของพ่อแม่มิ๊กอีก ก็ดีไปเสียอีกที่มิ๊กเองก็ไม่ได้โทรหรือว่าติดต่อมาเลยหลังจากที่เจอกันที่ร้านข้าว
“เลิกแล้วยิงมาแล้วกันนะ เดี๋ยวมารับ” ปลื้มเอาหน้ารอดกระจกออกมาบอกผมขนาดที่ผมกำลังเดินออกมาจากรถ
“เดี๋ยวเดินไปหาก็ได้ปลื้ม ตึกเรามันห่างกันแค่นี้เอง” ผมยิ้ม แล้วโบกมือให้มัน ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ อากาศที่เริ่มเย็นลงในช่วงเช้า เพื่อนๆยืนจับกลุ่มคุยกันทั้งกับรุ่นน้อง แล้วก็รุ่นเดียวกัน
“ไอ้มิ๊กจะมาเรียนไหมว่ะโอมห์”
“มาดิว่ะ เมิงจะทำไมมันละ”
“ป่าว ไม่มีคนเตะบอลด้วย ขาขาดไง”
“เดี๋ยวมันก็มามั้ง”
“เอ๋อๆๆๆ นั้นไง มันมาละ คุณชายมิ๊ก” คู่สนทนาชี้นิ้วไปที่รถคันใหม่ป้ายแดงที่ขับเข้ามาในคณะ พอๆกับสายตาของผม ก็คือหลายๆคนในคณะที่มองตามรถคันนั้น เสียงของเพลงที่ดังลั่นในรถดึงความสนใจของคนบริเวณนั้นไม่น้อย แล้วรถก็หยุดสนิท คนที่เดินลงมา แน่นอนว่าคือมิ๊กตามที่เพื่อนผมบอกแต่มันยังไม่จบแค่นั้น มีประตูคู่หน้าที่เปิดออก อย่างช้าๆ ไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ
“เห้ยใครว่ะโอมห์”
“กรูจะรู้ไมว่ะ เห็นพร้อมกันเนี่ย”
“อ้าวพวกเมิง เลิกกันแล้วไงว่ะ”
“กรุไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เลิกรึเปล่า ไม่รู้ แต่ผมว่าผมกับมันยังเป็นเพื่อนกันอยู่แน่ๆ ผมเลือกที่จะไม่รู้ดีกว่า เดินเข้าไปคุยกับรุ่นน้องแทน




“ไอ้โอมห์ หายไปเลยนะเมิง” มีมือมาวางอย่างแร๊ง บนไหล่ผม
“คือกรูเจ็บ ……ไอ้สัด” ผมหันไปด่ามัน ประหนึ่งว่าน้ำตาเล็ดเล็กน้อย แต่มันต้องมากกว่านี้แน่ๆ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เห็น
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ พี่    โอมห์……”  เอิท ยิ้มแบบมีชัยชนะขนาดที่มองหน้าผม
“อืม”

…… เห้ยอาจานเข้าแล้ว…… วันนี้ของชั่วโมงเช้า อาจารย์ที่ปรึกษาจะเข้ามาคุยกับนักศึกษาก็คงจะถามไปเรื่อย ร่วมถึงเรื่องการลงทะเบียนเรียนด้วย วันนี้คนที่ดูจะเป็นที่น่าสนใจที่สุดน่าจะเป็นมิ๊ก เพราะทั้งหน้าตาใหม่ รถใหม่ อะไรก็ดูใหม่ไปหมด มิ๊กได้รับกรณีพิเศษในการจัดตารางเรียนเอง แต่ด้วยความที่มันหายไปหนึ่งเทรมจึงมีแค่ไม่กี่วิชาที่จะได้เรียนพร้อมๆกับเพื่อนๆ หลังจบแน่นอนว่าวันนี้คงไม่มีเรียนอีกแล้ว เพราะเป็นวันแรก พอครูปล่อยผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะหายตัวไปจากมหาลัยทันที

มือบ้างมือเร็วกว่าเท้าที่ผมเร่งเดินหนีออกมาจากห้องเรียน
“อะไรว่ะมิ๊ก” มันลากผมไปที่ชั้นสองของคณะ ห้องนี้เดิมคงเป็นห้องเรียน แต่ด้วยเพราะไม่มีใครคิดจะใช้  เราเคยใช้มันเป็นห้องประชุมรุ่น แต่พักหลังนี้ไม่มีใครมาทำความสะอาด อาจารย์เลยไม่เลือกใช้ห้องนี้
“ก็อยากคุยด้วย”
“คุยของนอกก็ได้นิว้า ทำไมต้องลากด้วยว่ะ”
“ถ้าไม่ลากแล้วจะมาคุยด้วยไหมละ” ผมยิ้ม
“มีไร”
“เมิงทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องว่ะ”
“ก็ไม่อยากกลับไปนอน มีไรป่าวว่ะ”
“เมิงลืมไปแล้วรึไงว่ะว่านั้นมันห้องของเรา”  หมายความว่าไงว่ะ ผมเริ่มที่จะเรียบเรียงความคิดในหัวทันทีรึว่ามันจำได้
“ป่าว กรูแค่…..” ผมหยุดปากตัวเอง ก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรเมิงไม่พูดก็ไม่เป็นไร”
“เมิงเป็นอะไรว่ะมิ๊ก”
“โอมห์ เมิงจำไว้นะโว้ย ว่าการเป็นคนรอมันทรมาน อยู่คนเดียวก็ทรมาน แต่มันก็อยู่ได้เพราะเรารู้ว่าเรารออะไร  ”
“หมายความว่าไง”
“บ้างทีกรูก็คิดว่าเมิงจะเข้มแข็งมากกว่านี้ บ้างทีกรูก็คิดว่ากรูอยากจะลืม    ไปก่อนนะ ไว้เจอกับพรุ่งนี้” มิ๊กเดินจากออกไป พร้อมกับเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในร่างกายของผม นั้นหมายความว่าตลอดเวลาเราคิดผิดหมดเลย สิ่งที่เราคิดไปเองก็เป็นจริงแล้วสินะ ผมมีแต่ทำให้เรื่องนี้แย่ลงไปเรื่อยๆ เสียงรถของมิ๊กขับออกไปจากคณะ ผมเองก็ได้เวลาลงมาจากห้องนั้นสะที  ห้ามซึม ห้ามแสดงอาการนี้คือสิ่งที่บอกตัวเอง เพราะยังไงตอนนี้เราเองก็มีปลื้มอยู่แล้ว

ผมนั่งมองต้นไม้ที่ผลัดใบร่วงหล่นใบแล้วใบเล่าอยู่ที่หน้าคณะอิเล็กทรอนิกส์  ความคิด คำพูดของมิ๊กเมื่อสักครู่นี้ตีกันไปมาไปหมด นั้นกำลังจะบอกว่าตัวเราเองที่ไม่เข้มแข็งพอ รึว่าเราเองที่กลายเป็นคนใจง่าย
“ทำไรอ่ะ” เสียงปลื้มเข้ามาในหูผม
“โอมห์ ทำไร”
“หืม ป่าวๆ กำลังคิดว่าจะไปกินอะไรดี” ผมดึงตัวเองจากบ่อความคิดอย่างรวดเร็ว
“ดีเลย หิวพอดีเลย ไปโรบินสันกันนะครับ”
“ไปทำไมสะไกลเลย”
“นั่งไปเถอะ มีเรื่องที่อยากจะทำอยู่”
“ไปก็ไป“
“เป็นไรป่าว เหมือนจะดูอารมณ์ไม่ดี”
“ป่าว ไปกันป่ะ“   


“ปลื้ม โออิชิช่ายป่ะ” ผมถามก่อนที่จะเดินลงมาจากรถ
“อืม พี่โอมห์จะไปไหนครับ”
“เดี๋ยวไปห้องน้ำแป๊บ แล้วไปเจอกันที่ร้านเลยแล้วกันนะ” ผมกระแทกประตูปิดแล้วเดินหนีจากกลุ่มคน เสียงรถ กลิ่นท้อไอเสีย อากาศร้อนแบบแปลกๆที่เหมือนกับอารมณ์ผมตอนนี้  ตัวผมมาหยุดอยู่ที่ห้องน้ำชายพอดี ผู้ชายใบหน้าคมเข้ม ตอนนที่ในแววตามีแต่ความสับสนสมองสั่งการให้คิดหลายๆเรื่องพร้อมกันจนหัวแทบจะระเบิดออกมา แล้วไม่รอช้าที่จะกวักน้ำที่ก๊อกน้ำ มาล้างหน้า ทำแบบนี้อยู่จนลืมไปเลยว่าห้องน้ำนี้ไม่ใช่ห้องน้ำที่ห้อง
“พี่ ผมว่าแบบนี้กลับไปอาบน้ำที่ห้องดีกว่าไหมครับ” เสียงเด็กน้อย ผมคิดว่าเด็กนะครับในความคิดผมตอนนั้น เหมือนกำลังคุยกับใครสักคน ผมหยุดการกระทำแล้วเอามือปาดน้ำที่น้ำเพื่อที่จะได้เห้นว่าใครเป็นคนพูด
“พูดกับผมอ๋อ” ผมเอามือชี้มาที่ตัวผมเอง
“พี่เห็นคนอื่นไหมละครับพี่”
“อืม ไม่มีนิว้า มีไรป่าว”
“โห่พี่ เด็กช่างนี้มันหาเรื่องแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าครับ”
“ไม่รู้ดิครับ แล้วเด็กขาสั้นสีน้ำเงินเนี่ยมันปากเบาแซวคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยรึเปล่าละ” ผมไม่ได้โมโหน้องเขานะครับอารมณ์นั้น แต่ไม่ค่อยจะสับอารมณ์สักเท่าไร
“อะพี่ เอาไปใช้สะ” น้องคนนั้นผ้าขนหนูที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋าเป้ให้ผม
“อะไรว่ะ”
“ก็พี่เปียกแบบนี้ เดินไปไม่อายเขารึไง ผมหวังดีนะครับ” แล้วก็มาพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า
“ไม่เป็นไร พี่เอาเสื้อ” ผมทำท่าจะหยิบเสื้อซ๊อปมาเช็ดหน้า แต่มันก็ชุ่มน้ำเหมือนกัน
“เอาไปเถอะพี่ ไว้มีโอกาสค่อยเอามาคืนนะครับ” แล้วน้องคนนั้นมันก็เดินจากไป โดยที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาคืนมันด้วยวิธีไหน เอาว่ะเจ้าของมันตั้งใจที่จะให้ผมก็เต็มในยืมมันมาใช้แล้วกัน สงสัยว่าผมคงจะใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานจนเกินไปถึงขนาดที่ปลื้มโทรตามเสียแล้ว
“ว่าไง”
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า เข้าห้องน้ำนานจัง”
“ไม่เป็นไรอ่ะ กำลังจะออกไปแล้ว”
“เอ๋อพี่ โชคดีเลยเจอเพื่อนผมชวนเขามากินด้วยกันเลยนะคราฟ”
“ใครว่ะ”
“เอาน่าพี่ รีบๆมานะคราฟ”
“แล้วเมิงจะถามความเห็นกรูทำไมว่ะปลื้ม ไม่เข้าใจเลย ” ผมวางสายไปแบบ งง ชั่วโมงนี้ไม่ได้จะอยากรู้เลยว่าใครคือแขกร่วมโต๊ะ แต่รู้สึกว่าอากาศมันเย็นมากกว่า ประหนึ่งคล้ายกับอาบน้ำในห้างอะไรอย่างนั้นเลย บันไดเลื่อนทำหน้าที่พาผมขึ้นมาถึงยังชั้นที่เป็นเป้าหมายพอดี เดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นกระเป๋าเป้ใบคุ้นตา คนสะพายล่างสู้ใหญ่กำลังยืนคุยกับใครสักคนอย่างสนุกสาน  แต่พอใกล้เข้าไป สิที่ผมไม่หวังว่าจะเกิดก็ดันเกิดได้เสียนี้ มิ๊กยืนคุยกับปลื้มอย่างสนุกปาก โดยมีเอิทนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งไม่ไกลกันมากนั่ง
“มาแล้วอ๋อพี่” ปลื้มเรียกผมเข้าไปใกล้ทันที แต่เราเองกำลังคิดว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ ผมมองไปถ้าเอิทที่มองหน้าผมแล้วชักสีหน้าเซ๊งใส่ คือกรูก็เซ๊งไม่แพ้เมิงเลยนะครับไอ้เอิท
“ไปตกถังขี้มารึไงว่ะไอ้โอมห์ เปียกเป็นลุกหมาเลย” มิ๊กเอ๋ยปากทักทายผม
“ไม่รู้ดิ เมิงลองดมดูไหม จะได้รู้ว่าตกรึเปล่า”
“มาใกล้ๆสิม๊ะ”
“หมายเลข B… ” เสียงสวรรค์มาคั้นกลางบทสนทนาพอดี  บรรยากาศระหว่างการรับประทานอาหารมื้อนี้เป็นไปด้วยความสนุกสนาน มิ๊กเหมือนจะทำตัวเป็นปรกติมากๆ มันทำเหมือนว่ามันไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย แต่ผมสิที่ดูจะกลายเป็นคนผิดในทันใด แต่ปลื้มเด็กผู้ชายที่นั่งอยุ่ข้างๆผมกลับไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกตินี้เลย ปลื้มไม่รังเกียจที่จะเดินคู่กับผมทั้งในแล้วก็นอกมหาลัย จริงๆก็ไม่แปลกเพราะว่าผมไม่ได้เป็นกระเทย หรือว่ามีท่าทางที่แสดงออกมาเป็นเกย์เลยแม้แต่น้อย ปลื้มชอบทำเหมือนกับว่าการคบกันระหว่างผมกับมันดูเป็นปรกติเหมือนกับที่ผู้หญิงกับผู้ชายคบกับ ซึ่งสิ่งนี้ผมก็ได้รับมันมาจากมิ๊กเหมือนกัน ซึ่งตอนนี้มิ๊กก็ได้แบ่งปันมันไปให้เอิทแล้ว จริงๆแล้วตลอดเวลาในการนั่งรับประทานอาหารผมกลายเป็นผู้ฟังที่ดี ค่อยฟังมิ๊กกับปลื้มคุยกันอย่างออกรส ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เพลง เกมส์ รวมถึงตัวผม มิ๊กเหมือนจะฝากฝังผมไว้กับปลื้ม ในขนาดเดียวกันคำพูดของมิ๊กทุกคำที่เข้าหูกลับกลายเป็นว่า ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากเมื่อชั่วโมงที่แล้วเลย  ความผิดปรกตินี้ไม่สามารถแสดงออกมาได้ทั้งทางสีหน้าและคำพูด ผมไม่อยากให้ปลื้มรับรู้ แล้วผมก็ไม่อยากให้มิ๊กรู้ว่าผมอ่อนแอ ถึงเรื่องนี้ผมจะผิดที่ไม่สามารถทนรอได้ แต่ผมก็เลือกที่จะเริ่มต้นใหม่ไปแล้ว กลายเป็นว่าตัวละครที่เคยหายไปแล้วเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง กลายเป็นคนที่ถูกลืมไว้ข้างๆมิ๊ก เอิทกลับมารอบนี้ดูเปลี่ยนไปมาก ทรงผมใหม่กับการจัดฟัน จมุกที่ผ่านการศัลยกรรม ผมกำลังมีความคิดว่าเอิทดูหล่อขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่ก็คงจะจริงเพราะตอนนี้เอิทก็ย้ายเข้ามาแทนที่ผมเรียบร้อยแล้ว
“พี่มิ๊กให้ผมเลี้ยงเองนะพี่ มื้อนี้”
“เห้ยไม่เอา ได้ไง เมียพี่ พี่เลี้ยงเองได้ เราก็น้องพี่ นี้ก็เพื่อนรักของพี่” มิ๊กพี่คำสุดท้ายแบบเน้นเสียงก่อนที่จะยิ้มแล้วถือบิลเดินนำริ่วไปที่เคาว์เตอร์
“เดินนะ เอิท พี่มิ๊กเขาเรียกได้เต็มปากเต็มคำ” ปลิ้มออกปากชม
“ครับ”
“เอ๋อ ดีใจด้วยนะ แล้วอย่าให้มีเรื่องแบบคราญที่แล้วอีกละกัน”
“ครับ” เอิทไม่ได้ตอบโต้อะไร 
“เห้ย โอมห์กรูกลับก่อนนะ ปลื้มพี่กลับก่อนนะ กลัวรถติด”
“ไม่ทันแล้วมั้งพี่ เย็นขนาดนี้แล้ว” ปลื้มแซวทิ้งท้าย  ภาพสองคนที่หนึ่งคนคือคนที่เรารัก เดินกอดคอกับอีกคนที่เราเคยเกลียดมันสุดชีวิต ค่อยๆเลื่อนหายไป



“เอ๋อพี่ผมว่าจะถามพี่ตั้งแต่เข้ามาในร้านละ”
“อะไรว่ะ” ผมกำลังเก็บหน้าก้มตาดูของที่ซื้อมาจากซุปเปอร์
“ผ้านี้ไงพี่ ของใคร ผมว่าในรถไม่มีผ้าแบบนี้นะ” ปลื้มหยิบขึ้นมาจากด้านหลังแล้วเอามาให้ผมดู
“ของใครไม่รู้ ยังไม่รู้ชื่อมันเลย มันหวังดีมั้ง”
“ยังไงพี่”
“จะเสียงเข้มทำไมว่ะปลื้มไม่มีอะไรหรอก ก็แค่พี่ล้างหน้านานไปหน่อยเลยเปียกหัว ไอ้นั้นก็เลยเอาผ้ามาให้เช็ด”
“แล้วพี่ก็รับ”
“อืม แปลกยังไงว้า เขาหวังดี พี่ก็ไม่เห็นมันจะหน้าเกลียดอะไร ผู้ชายเหมือนกัน”
“แน่นะ”
“อืม จะกลับห้องได้รึยังครับ คุณชายปลื้มของผม”
“เด็กหรือผู้ใหญ่”
“โค๊ะ เด็กขาสั้นกางเกงน้ำเงินนะปลื้ม อย่าไปใส่ใจเลย พี่ก็ลืมไปแล้วนะเนี่ยถ้าเราไม่ถาม”
“แล้วไปพี่ เดี๋ยวเราไปกาดหลวงก่อนนะพี่ คืนนี้พรุ่งนี้มีตักบาตร “
“ตักบาตรอะไรครับคุณน้องตอนกลางคืน”
“พี่ไม่เคยไปอ๋อครับ”
“อืม”
“เดี๋ยวผมพาไป แต่ต้องช่วยผมพับดอกบัวนะพี่”
“แล้วคืนนี้ไม่ไปร้องเพลงรึไง”
“ไปครับ”




















สมุดวี 
วันเพ็ญเดือน 12
วันนี้เชียงใหม่แม๋งมีแต่ชาวต่างชาติ เอาง่ายๆว่าถ้าพวกมันมีอาวุธมาคนละอย่าง แล้วเกิดบ้ามาฆ่าเจ้าของประเทศ กรุกับไอ้โอมห์จะไปหลบที่ไหนว่ะเนี่ย งานนี้กรูเลยกลายเป็นนักท่องเที่ยวสำหรับพวกมันไปเลย แม๋งพูดภาษาของมันกันสนุกปาก ไอ้โอมห์ก็แม๋งวิจารณ์เสื้อผ้าเขาตลอดทาง เพื่ออะไรของมันว่ะเนี่ย ปีนี้ถึงจะเป็นลอยกระทงแล้ว ลมหนาวที่เพิ่งจะเข้ามา มันก็หนาวแบบแปลกๆอีกละ กรูว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนอีกตามเคยเพราะเสียงประทัด แถวๆคอนโด แต่ข้าก็ชอบนะโว้ยสมุดวี เผาเงินเนี่ยมันสนุกกว่าใช้เงินสะอีก ปีนี้หมดค่าอาวุธ ไป เท่าไรว่ะ
 1 2 3 4 5 3000 พอดีเลยนิว้า ไอ้โอมห์เป็นคนถอกระเป๋าเงินที่หน้าบูดเป็นก้นทันทีเลย แต่ทำไงได้ สุดท้ายก็มายืนเล่นกับกรู  อะไรนก็ดีหมดละงานลอยกระทงเชียงใหม่ ยกเว้นพวกต่างด้าวทั้งหลาย แม๋งหน้ากลัวฉิบหายเล่นประทัดแม๋งเถื่อน แต่งตัว หน้าตา แม๋งยังกับเป็นญาติกันหมด ขอโทษทีนะสมุดวี กรุระบายกับใครไม่ได้ เลยต้องมาลงกับเมิง ปีนี้กรูลอยกระทงกับไอ้โอมห์อีกแล้ว กี่ปีแล้วว่ะ สงสัยจังว่ามันอฐิธานอะไร แต่ตัวข้าเอง ขอแค่ปีหน้าได้มาลอย แล้วก็มาเล่นประทัดกับมันอีกก็พอ

“เมิง ขอพรอะไรว่ะโอมห์” ช่ายผมถามมัน
“ก็ไม่ได้ขอแล้วเมิงอ่ะ” เสือกย้อนถามกรู
“กรูก็ขอเหมือนคนข้างๆกรุเนี่ยละ”
“หมายถึงใครว่ะมิ๊ก” ไอ้เหี้ยเอ๋ย กรูก็หมายถึงเมิงเนี่ยละไอ้โอมห์
“ป่าว แค่ขอให้ถูก หวยรางวัลที่หนึ่ง”
“รางวัลที่ 1 นี้แค่รึไงว่ะมิ๊ก เขาให้มาขอโทษแม่น้ำ เสือกมาขอหวย” อ้าวไอ้เหี้ยโอมห์พูดสะดังเลยคนแม๋งมองหมดแล้ว
“นี้ ที่รักจ้า เก็บไว้คุยกันสองคนก็ได้ ไม่ต้องแบ่งปันคนแถวนี้หรอกนะจ๊ะ” แม๋งเอ๋ยสมุดวี ข้าต้องรีบเอามือไปปิดปากมัน แล้วทำท่าทำทางเป็นคู่เกย์กันเลยที่เดียวเชียว ไม่งั้นคงได้กินตีนแน่ๆ ไม่รุ้ว่ามันจะรู้ไหมเนี่ย ว่าจริงๆกรูขออะไร

[minima]

เกียดอิเอิท เกียดไอมิ๊ก
มาพูดได้ยังไงว่าโอมไม่รอ
ก็แกแหละที่ทำให้โอมช้ำจนต้องหนีไปๆๆๆๆๆ

[cascada]

เอิทจะมาอีกทำม๊ายยยยยยยยยยยย
ไม่ชอบพวกแย่งของชาวบ้าน แต่ตอนนี้งงว่าตกลงมิ๊คนี่อะไรของมัน

[ordkrub]

หายไปนานเลยโอม  หวังว่าคงเข้มแข็งทั้งใจและกายนะ  เป็นห่วง  ตอนนี้อ่านแล้วงงๆ  มิ๊กทำไมอยู่กับเอิทได้  ไม่เจอพ่อแม่ว่าหรือ  ทำไมกีดกันแต่โอมละ

[iforgive]

ใครกันแน่ที่ไม่รอกัน  มิกพูดอะไรแปลก ๆ อ่านแล้วก็เจ็บจี๊ด ๆ ที่ใจ

[SamSam]

ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย"   
สู้ๆนะครับโอห์ม

[minima]

ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย"   
สู้ๆนะครับโอห์ม

จริงๆ
ทำไมถึงมาให้คนอื่นทับที่โอห์มขนาดนั้น
ใจร้ายมากไอมิ๊ก
ทำกันได้ลงคอ 

[broke-back]

 
เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่

ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก

 :กอด1:โอห์ม

ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า  

[อิสระ]

เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่

ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก

 :กอด1:โอห์ม

ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า 

ไม่รู้ว่าใจร้ายเกินไปหรือเปล่า แต่เห็นด้วย
เหนื่อยใจแทนโอมชะมัด แต่เชื่อว่าคนดีต้องได้ดี
และไอ้เอิทไม่มีวันเจริญ

[Cupcake]

"โคตรเจ็บเลยว่ะ"(ขออนุญาติหยาบคาย)

[IZE]

เฮ้อออออออออออออออออออออ

มิ๊กยังไงมันก็เป็นไอ้มิ๊กอยู่วันยังค่ำ

จะผ่านมากี่ปีกี่เดือน กี่วัน จะเจออะไรมา มันก็ยังเป็นไอ้มิ๊กคนเดิม ที่มันไม่เคยเข้าใจอะไรโอห์มเลย

มันก็ยังไม่เคยรู้ถึงคว่มรู็สึกข้างในของโอห์มเลยแม้แต่น้อย

มันก็ยังไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่มาโอห์มต้องเจออะไรมาบ้าง

มิ๊กก็ยังเอาตัวเองเป็นที่ตั้งอยู่ดี

เฮ้ออออออออออออออออ

โอห์มไม่ผิดหรอกที่เลือกที่จะเป็นแบบนี้ โอห์มเลือกที่จะทำเพื่อตัวเอง แค่สักครั้งจะเป็นไรไป

เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาโอห์มทำอะไรเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว

ถึงเรื่องมันจะผ่านแล้วแต่ก็นะ ขอนิดนึง

อิอิ


ปล  โอห์มทำงานหนัก อากาศหนาวๆ ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคับ เป็นห่วงนะ  คิดถึงด้วย แล้วแวะมาบ่อยๆนะคับ


ปล สอง รักโอห์มจัง อิอิ

[Little Devil]

ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย"   
สู้ๆนะครับโอห์ม

จริงๆ
ทำไมถึงมาให้คนอื่นทับที่โอห์มขนาดนั้น
ใจร้ายมากไอมิ๊ก
ทำกันได้ลงคอ 

เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่

ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก

 :กอด1:โอห์ม

ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า 

^
ใช่เลย
+1 เป็นกำลังใจโอห์ม

[Akad3ar]

คือแบบ เราไม่ได้เข้าข้างโอมนะ

แต่อาจจะบอกว่า สิ่งที่มิ๊กทำอ่ะ มันร้ายแรงนะโคตรทำร้ายความรู้สึกอ่ะ

อย่างก่อนที่จะมีเรื่อง โดนซ้อมอ่ะ คือแบบ เราไม่รู้อ่ะ มิ๊กบอกให้โอมกลับมา แล้วก็เหมือนกับว่าสิ่งที่

มิ๊กกับเอิททำมันไม่ใช่เรื่องผิดไรเงี้ย แบบไม่ชอบอ่ะ

[kitty]

 :impress2:โอมห์หายไปนานเลยยย  คิดถึงงงงงงงง


งง ว่ามิ๊กนี่จำได้ตั้งแต่แรกแล้วหรือยังงัย


โอมห์รักกับน้องปลื้มดีแล้วววววววววว

[┗◎┗◎]

เห้ย 

เอิร์ทมาได้ไงเนี่ย

ออกมาจากขุมไหนละนั่น 


มิ๊กก็ยังคงเป็นมิ๊ก

เอาแต่ตัวเองเสมอ 

[arty136]

มันยังกลับมาอีกนะ อ้ายเอิทเนี๊ย ไม่ไว้ๆๆๆอย่าแล้ว อยากกกกกระโดดขาคู่ทั้ง มิ๊ก ทั้ง เอิท เกลียดมัน

[MIkz_hotaru]

เจ็บ คำเดียวที่มีตอนนี้
โอห์ม อย่าพยายามเป็นเข้มแข็งเลยนะ
แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่าทำอะไรกับเราไว้บ้าง
เมื่อไหร่เอิทจะได้รับกรรมที่ก่อไว้ซักที
มิ๊กก็เป็นไรวะ จำได้ ไม่ได้ ไม่เข้าใจ 

[JipPy]

เหอๆ   ยิ่งอ่าน ก็ยิ่ง เกลียด มิ๊ก และ ไอ่เหี้ย เอิท 


เหมาะสมกันดี ....  อย่ากลับไปคบกันเลย นะพี่โอห์ม

[mumumama55]

  มิ๊กรู้ทุกอย่างใช่มั้ย แต่รอแค่โอมที่จะตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่าง ตามแต่ใจโอม 

 

[na_near]

มิ๊กก็ยังคงเป็นมิ๊ก คิดแบบมิ๊กๆ เหมือนเดิม 
ไม่รองั้นหรอ...แล้วจะให้รออะไรหล่ะมิ๊ก   
รอทำไม  เพื่ออะไร   แล้วต้องรอนานเท่าไหร่กัน  แล้วก็ในฐานะอะไร:m16:
อยากให้มิ๊กลองในมุมโอห์มบ้าง....

ปล.เป็นกำลังใจให้โอห์มหายเหงา +1

[sharp2]

ติดและคามคราบบบ

[TaNWa]

ยังรักมิก และเชียร์มิกกกกกกกกก

[sharp2]

รออยู่ทุกวันคับ

[minima]

มารอโอห์มต่อ
เกลียดอิเอิทกับไอมิ๊กสุดๆๆๆ 

[konjingjai]

อยากรู้ตอนจบของชีวิตใครหลายคนในเรื่อง