หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[1kabb]

 :angry2:สู้ต่อปายยยยยยยยยย

[nine-poo]

เหนื่อยก็พักบ้าง ทำใมต้องวิ่งตลอดเวลาล่ะโอม
ออกไปขับรถเล่นไปถ่ายรูปกับวิวสวยๆ ทำบุญทำทาน ปล่อยนกเลี้ยงปลาก็ช่วยได้เยอะนะโอม
สู้ๆ

[w[o]w]

เข้ามารอทุกวัน รอๆๆๆๆ
แล้วจะรอต่อไป

[MIkz_hotaru]

รอด้วยคนนะ โอม 

[Bavari@n]

เข้ามารอ ^^

[IZE]

แวะมารอ   ช่วงนี้เชียงใหม่ฝนตกทุกวันเลย  ไม่รู้ว่าโอมเป็นยังไงมั้งหนาๆๆๆ

[TaNWa]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[gtower]

รออออ รออออ รออออ เมื่อไรพิโอมจะกลับมาาาาา

[Bavari@n]

สงสัยช่วงนี้โอมห์กำลังอ่านหนังสือ
เตรียมตัวสอบ final อยู่แน่เลย

[kritsada.s]

ความสุขไม่ได้อยู่ที่ความสมหวัง การรู้จักทำใจเมื่อผิดหวังต่างหาก คือ ความสุขที่แท้จริง

ให้ลองมองคนอื่นซิว่า คนนั้นอาจมีชีวิตเลวร้ายกว่าเรา เขายังสู้  แล้วเราละ
ถ้าสู้อยู่แล้วเหนื่อยก็พัก นอนพักเยอะๆ แล้วตื่นมามีแรงสู้กับชีวิตใหม่

[mma419109]

       เข้ามาเยี่ยมเยียนด้วยความคิดถึงและห่วงไย 

[koroto]

รอคอย และเป็นกำลังใจให้เสมอ

[na_near]

สู้ค่ะโอม เป็นกำลังใจให้เสมอ

[StillLoveThem]

...เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวไม่จบตามเวลาที่กำหนดนะวุ้ย แล้วไอ้คนที่อยู่ข้างๆมันจะว่าเอาไหมวะ มาได้แล้ว

[หลงไหลในม่านหมอก]

เข้ามาดัน

[GEMSTONEz]

อ่านแล้วเศร้า แต่ก็ให้อะไรหลายๆอย่างกับเรา

ชอบเรื่องประมานนี้มาก ประสบการณ์ชีวิต

รู้ไว้เป็นบทเรียน ^^

ชอบคุณมากที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน

สงสารนะ ทุกคนเลย ตอนนี้สบายดีใช่ไหม?

เป็นกำลังใจให้นะัคับ จะติดตาม
 

[w[o]w]

พี่โอมสอบยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ
รอๆๆๆๆๆๆ

[Pepor]

มาลงชื่อรอโอมเหมือนกัน   

[โมโม่ที่รัก]

รอนะ...รออยู่
 

[nidvit]

 
รออ่านต่ออยู่ครับ
 

[gtower]

   รอร๊ออ รอออ หายไปไหนแล้วน๊าาา 

[gtower]

  หายเงียบไปเลย แงๆๆๆ

[gtm]

อ่านรวดเดียวยันจบ โหแรกๆหวาน หลังๆเศร้าแฮะ

เกลียดเอิร์ทอะ ร้ายกาจมาก งูเห่าชัดๆ

ให้เดานะ ปัจจุบัน โอมน่าจะอยู่กับมิ๊กนะ อยู่กินเป็นผัวเมียแน่ๆ

น่าจะสอบเสดแล้วนะ...

ปล.ขอตัวไปเล่น Dot A ก่อนนะคัฟ มาต่อเรวๆนะโอม

[1kabb]

 

[minima]

 


ถ้าเจอคนแบบนี้สู้อยู่คนเดียวดีกว่าเนอะ 
ทำร้ายจิตใจกันได้ตลอดเวลาจริงๆ
ไม่ว่าหน้าไหนทั้งนั้น

[IZE]

เมื่อไรโอมจะมา คิดถึงจังๆๆๆๆๆ 

[หลงไหลในม่านหมอก]

คิดถึงโอห์มเหมือนกันอ่ะ

[i3igM]

รอคอยด้วยความหวัง

[haruko]

เพิ่งตามอ่านทันวย
เรื่องนี้เจ็บจริงจัง
ทำร้ายกันดีจริงๆเล้ยแต่ละคน
แต่โอห์มเก่งอะ ผ่านมันมาได้


ต่อจากนี้ก็รอ ร้อ รอ โอห์มมาต่อ
สงสัยทำไมมิกถามงั้นหว่า พูดถึงไม่น่าจะจำไม่ได้นะ เพราะโตมาด้วยกัน

[MiX_zA]

สวัสดีครับ พอดีผมเพิ่งมีโอกาสได้มาจับคอมเครื่องนี้ แล้วก็แอบดูเรื่องราวต่างๆที่ทิ้งไว้ในห้องนี้หลังจากที่ไม่มี คนคนนั้นอยุ่แล้ว กลายเป็นว่าผมกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาทุกคนไปเลยนะครับ ไม่เคยคิดเลยว่าอีกมุมองหนึ่งของ โอม จะเป็นคนแบบนี้ หมายถึงเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยแล้วก็สามารถจดจำเรื่องราวต่างๆได้ดีเสียเหลือเกิน ข่าวร้ายที่ผมจะบอกทุกคนก็คือว่าตอนนี้โอมเองคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาบอกเล่าเรื่องอะไรพวกนี้ได้อีกแล้ว เพราะอะไรนั้น ก็เพราะที่บ้านผมนั้นละครับ ต้องขอบคุณมือถือของโอมห์แล้วละครับที่กรุณา ติดบุ๊ด ว่าเข้ามาดูเรื่องนี้บ่อยๆ ผมเลยมีโอกาสได้ตามเข้ามา ขอโทษทีนะครับที่ภาษามันงงๆ เพราะผมไม่ใช่คนละเอียดแบบมัน ผมว่ามันเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆ แถมแอบขโมยของของผมมาอีกสะงั้น ผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะถามมันเหมือนกันว่าเพราะอะไร เพราะมีบ้างอย่างที่ผมติดใจในเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย ถ้าจะขออนุญาติฝากเรื่องนี้ให้ทุกคนรับรู้ต่อเลยคงไม่ว่ากันนะครับ หวังว่าโอมห์คงเข้ามาอ่านเหมือนกันนะจ๊ะ



00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ช่วงเวลาที่หายไปของชายคนหนึ่ง
วันนี้ผมนั่งอยู่ที่ห้องเดิม โต๊ะตัวเดิม และได้มีโอกาสหยิบสิ่งเดิมๆขึ้นมาดู เหมือนว่ามีอะไรบ้างอย่างหายไปจากชีวิตผม หลายๆคนได้อ่านเรื่องราวของผมผ่านการบอกเล่าจากชายคนหนึ่งซึ่งตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสมาบอกต่อมันจนจบได้แล้ว ผมไม่รู้แล้วครับว่าเรื่องราวต่อไปจากส่วนตรงนั้นเป็นอย่างไร แต่มีผมที่ยังคงพยายามที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆมาปะติดปะต่อกันให้มันครบถ้วน แล้วพยายามจะตอบตัวเองว่ามันหายไปไหน
หลังจากวันนั้นที่มีผู้ชายคนหนึ่งชื่อคุ้นหูโทรมาหาผม แต่ผมเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรอาจจะเป็นด้วยอาการของตัวผมเองที่เรียกได้ว่ายังไม่ดีขึ้นหนัก มีอาการหลงๆลืมๆ หรือบ้างครั้งก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรไปบ้าง ดีที่มีพ่อแม่แล้วก็พี่อ้อมาอยู่ข้างๆ แม่ดูเป็นคนที่ห่วงใยผมมาก จากเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนวันนี้ผมรู้เรื่องหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าช่วงนั้นเป้นอย่างไร แล้วทำไมผมถึงได้กลับมานั่งอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
โอม คือชื่อที่ผมคุ้นหูมากๆในขนาดที่ผมถามพี่อ้อ ถึงชื่อนี้ก็ได้แต่คำตอบว่าเป็นเพื่อน แต่เพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยสักครั้ง นี้เรียกว่าเพื่อนสนิทจริงๆหรือครับ บ้างทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมคุ้นหูไปเองก็ได้ อาการของผมเริ่มค่อยๆดีขึ้นจนกระทั้งแผลที่เท้าหายดี แต่ก็ยังถึงรอยแผลเป็นไว้มากมาย ยังดีที่หน้าไม่มีแผลอะไรมากหนัก หลังจากที่นอนพักมาเกือบเดือนวันนี้ผมก็ได้กลับมาเดิน เดินด้วยความรู้สึกของผมอีกครั้งจริงๆ
“พี่อ้อ พาไปสวนชมน่านหน่อยได้ไหมครับ” ผมบอกพี่ผู้หญิงตัวอวบใกล้อ้วนที่นั่งอ่านิตยสารอยู่ที่โต๊ะทำงานหน้าบ้าน  พี่อ้อไม่ตอบได้แต่พยักหน้าให้ผม แล้วก็เดินหายเข้าไปหยิบกุญแจออกมา รถขับผ่านที่ต่างๆในเมือง พิษณุโลกเองก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย มันยังคงเป็นเมืองเล็กที่วุ่นวายไปหมด แต่มันก็ยังมีเสนห์เล็กๆแฝงอยู่ ถึงแม้ว้าครั้งหนึ่งเสนห์นั้นมันจะเคยทำร้ายผมแล้วก็ตาม รถมาจอดที่ริมฟุตบาตรหน้าโรงเรียนหญิงประจำเมือง ผมค่อยๆเดินสามขาออกไปยังบันไดที่ถอดลงไปในแม่น้ำ
“ให้พี่ช่วยไหม น้องมิก” เสียงดูเป็นห่วงเป็นใย แต่การกระทำนี้ตรงข้ามกันเหลือเกิน เพราะดูท่าจะห่วงอ่านนิตยสารเล่มนั้นมากกว่า
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไปเองได้” แล้วผมก็เดินลงบันไดไปเรื่อย วันนี้อากาศดีเหลือเกิน ผมล่วงโทรสับมือถือขึ้นมาดู เพื่อว่าจะมีคนชื่อนั้นโทรมาหาผมอีก  แต่จริงๆแล้วก็ไม่มีใครเคยโทรมาหาผมตั้งนานแล้วนิครับ ผมยิ้มกับเงาตัวเองที่ปารกฏบนหน้าจอมือถือแล้วก็เก็บมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง การพยายามก้าวเดินของผมในแต่ก้าวมันช่างลำบากเสียเหลือเกิน ทุกครั้งที่มองที่แห่งนี้เหมือนจะมีเรื่องเดิมๆ เข้ามาในหัวตลอด เหมือนครั้งหนึ่งผมเคยมาเดินเล่นกับใครบ้างคน ความรู้สึกนี้ผมเคยคิดว่าในหนังมันเป็นเรื่องที่เขาทำขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริงๆกับตัวผม มีภาพวูบเข้ามาในหัวผมเป็นพักๆ จนรู้สึกว่าตัวเองเวียนหัวเสียเหลือเกิน ผมเลือกที่จะนั่งพักดีกว่าที่จะฝืนเดินต่อไป สายตาที่จ้องมองแม่น้ำที่ไหลไปอย่างช้าๆ เสียงคู่รักที่พูดคุยกันสนุกสนานมันทำให้ผมรู้สึกเหงาจนประหลาดเหมือนตัวผมเองกำลังจะโดนทิ้ง หรือว่าชีวิตผมเองกำลังทำอะไรหล่นหายไปในชีวิต
“ อ้าวมิก ” ผู้หญิงหน้าตาคุ้นๆเดินเข้ามาทักผม  ผมได้แต่ยิ้มให้เพราะสมองของผมมันไม่บอกชื่อผู้หญิงสองสามคนรูปร่างลักษณะอ้วนกลมนั้น
“ สงสัยสมองมันจะไปแล้วละ”
“วินนี่ไง จำไม่ได้รึ” ผมยิ้มอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เอ๊ะยังไงเนี่ย วินนี่เพื่อน โอมไง นึกออกรึยัง” ชื่อนั้นเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว
“อืม จำได้แล้ว เป็นไงบ้าง” จริงๆผมก็จำไม่ได้หรอกนะครับแต่คิดว่าผมเองต้องรู้จักคนกลุ่มนี้แน่ๆ
“ฉันต้องถาม แกมากกว่า มากับใครเนี่ย มานั่งอยู่นี้ได้ไงแล้วหายดีแล้วรึไง โอมมาด้วยรึเปล่า”
“วินครับ ผมถามหน่อยสิ โอมคือใครหรอครับ”
“เวอร์ละมิก ไหนโอมบอกว่า แกจะจำแค่ช่วง3 -4 เดือนไม่ได้ไอ้โอมนี้เป็นเพื่อนแกมาทั้งชีวิตเลยนะ ”
“จริงสิครับ ผมก็ว่าผมคุ้นชื่อ ผมนึกหน้าออกนะครับ แต่ทำไม่เขาไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยละครับถ้าเขาเป็นเพื่อนผม”
“เอาแล้วสิ งานเข้าแล้วไหมเพื่อนกรู” วินพูดคนเดียว แต่ก็มีเสียงดึงพอที่ผมจะได้ยิน
“น้องมิกค่ะ คุณแม่ให้กลับบ้านแล้วนะค่ะ”  เสียงพี่อ้อ ตะโกนมาหาผม
“ครับ”  “ วินผมต้องกลับบ้านแล้วนะครับ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับ”
“จ๊ะ หายเร็วๆนะ พ่อรูปหล่อ” แล้วผมกลับมาหาพี่อ้อ ทิ้งคำถามไว้ในหัวมากหมายว่ามันเกิดอะไรขึ้นกลับตัวผมกันแน่ ทำไมชื่อนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผม แล้วทำไมวินถึงบอกว่า เป็นเพื่อนผมมาตลอดทั้งชีวิต แล้วทำไมเขาถึงไม่เคยมาเยี่ยมผมเลยทั้งที่เป็นเพื่อนสนิทผม