หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[NaTTo]

เรื่องหัวใจ  มันเข้าใจยากจิงแหอะ

[IZE]

^

^


อะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้เสมอ จงอย่าคาดหวังเพราะถ้าผลออกมาไม่เป็นดังหวัง

เราเองจะกลายเป็นคนผิดหวัง แล้วมันทำให้เจ็บเสียเปล่าๆ


มารอๆๆๆๆๆๆตอนต่อไปดีกว่า

ปล  โอห์มหลางบางที จังเลย เหอะๆๆๆๆๆ  มามะไม่มีใครมาอยู่กะไอซ์หนิ

[kingphai]

บางที
ก็ ไม่มีอะไรเลย
จริงๆ
แต่เราอยู่คนเดียวไม่ได้
อย่างน้อย
ถึงแม้ไม่มีใคร
ในตัวเรา
ก็ยังมีหลายคน..........

[w[o]w]

บางที

เพราะเราไม่มีทางรู้อนาคต

มันถึงต้องมี บางที

รอๆๆ

[StillLoveThem]

...มันก็เป็นประสบการณ์ชีวิตนะ แต่พี่ว่าแต่ละคนที่เข้ามาหาโอมห์ เข้ามาแบบง่ายๆๆ แล้วก็จะเข้ามาช่วงที่โอมห์มีปัญหา
...มาทำให้โอมห์ลืมปัญหาระยะสั้นๆๆเกือบทุกคนเลยเนอะ แต่มักจะสร้างปัญหาให้โอมห์แบบระยะยาว
...ส่วนโน๊ต มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเค้าแล้วละ ดูเหมือนเค้าก็ไม่ได้แคร์อะไรโอมห์มากนะที่โอมห์รู้เรื่องของเค้า
...น้องปลื้ม ก็ไม่รู้นะว่าน้องมันคิดยังไง มันอาจชอบจริงๆๆหรือเหมือนคนอื่นๆคิดก็ได้ โอมห์เป็นคนที่ คนอื่นเข้าหาง่ายอะ ต้องดูกันต่อไป

[van]

บางทีถ้าเราจะหยุดอยู่นิ่ง ๆ ซักพัก  บางทีถ้าเราจะรักตัวเองเป็นที่หนึ่ง...
เราอาจจะมองเห็นความเป็นจริงได้มากขึ้น....
.
.
.
ขอบคุณโอห์มมากค่ะ ขอให้มีความสุขในทุก ๆ วันนะคะ
 

[iforgive]

.. Learn from yesterday
Live for today
Hope for tomorrow ...

ถูกที่ว่า Nobody perfect  แต่ชีวิตเรา  เราเลือกได้  และเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ณ ขณะนั้นให้ตัวเรา
ซึ่งอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าอนาคตจะเป็นยังงัย

วันหนึ่ง  มิกซ์คือคนที่ดีที่สุดของเรา
วันต่อมาไม่ใช่ละ  มีโน๊ตเข้ามาเป็นคนที่ดีที่สุดของเราในช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป (รึเปล่า)
ถัดมาอีก  อ้าว  ไม่ใช่ละ
แล้วมันจะแปลกอะไรล่ะ  ก็ใจคนนี่นะ  เปลี่ยนได้ตลอดเวลา
นั่นแหละ  ถึงบอกว่า Live for today
อกหักไม่ตายหรอกเว้ยย  ไม่มีพวกแกร  ชั้นก็ยังมีชีวิตอยู่ได้  ท้ายที่สุดอาจดีกว่าการมีชีวิตอยู่โดยที่มีพวกแกรซะอีก
....
เฮ้ออ  เหนื่อยเนาะ

[หลงไหลในม่านหมอก]

บางที  เราก็ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้เหมือนที่คิด

บางที  เราก็เสียใจกับสิ่งที่เลือก

บางที  เราก็เสียดายวันเวลาที่ผ่านมา

แต่ทุกที เรายังมีตัวเราเอง  หัวใจเรายังเต้นทุกวัน เพราะฉะนั้น เราก็มีความรักได้เรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ


ความรักอยู่รอบตัวเรา

 :man1:โอมห์ สู้ๆ

[enhumto]

ใครที่กำลังอ่านเรื่องของข้าพเจ้าอยู่ ทำให้ข้าพเจ้าไม่สามารถลงเรื่องต่อได้ แสดงตัวมาสะดีๆก่อนที่จะโดนลงโทษ
วันนี้ไฟดับไปสะนาน แล้วเสือกเป็นวันที่เชียงใหม่อากาศดีสะอีก อยากจะซักผ้าใจจะขาดเวลาที่มีแดด แต่ติดที่ขี้เกียจสะงั้น ชีวิตนะชีวิต
ตอนพวกนี้มันกำลังจะบอกอะไรรู้ไหมครับทุกท่าน บ้างทีผมอาจจะไม่ต้องการคนหล่อ คนรวย รึว่าคนที่นิสัยดีก็ได้
ผมเองอาจจะแค่ต้องการคนที่เข้ากับผมได้จริงๆสักที คนที่ไม่ทำให้เราเสียใจ
แต่มันมีหรือคนแบบนั้น
ก็มันไม่มีนั้นสิครับ
ปล. ผมไม่ได้หาไปเรื่อยๆนะครับ ผมเองหยุดตั้งนานแล้ว ถ้าไม่หยุดจะมีมันมานั่งกดเกมส์อยู่ข้างๆผมนี้รึ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นั่งรอนี้แป๊บหนึ่งนะพี่ ผมทำธุระแป๊บ” เรามาตกลงปลงใจกันที่ร้านที่ไม่มีกับข้าวแต่เน้นไปทางเครื่องดื่มจากปลายข้าวเสียมากกว่า มีดนตรีเบาๆที่ขับกล่อมทุกๆคนที่ตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มองไปรอบๆมันก็ชุดเดียว สีเดียวกับกรูทั้งนั้นเลยนิว้า แต่ที่นี้ไม่มีข้าวแล้วมันก็ไม่ใช่สไตล์ที่ผมชอบกินสะด้วยสิ

..............เธอกักขังตัวเองไว้… นานเท่าไร… ไม่รับใครเข้ามา
.................ความปวดร้าวในคราวนั้น… ที่มันฝังใจ…
..............................อย่าแบกให้เหนื่อยล้า………………..

..........................มองที่ฉันคนนี้ที่รักเธอมานาน………….
...................คนที่เธอนั้นมองผ่านเรื่อยมา…………….
.................อย่าเพิ่งคิดว่าชีวิตของเธอไม่มีค่า………..
....................ฉันขอรักษาเธอได้ไหม……….

................................ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน…..
........................แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ………………..
.....................และจะแชร์ความรักไปให้เธอเก็บไว้………..
............................ใส่มันลงแทนที่ในหัวใจที่เธอปวดร้าว…………….

ผมชอบเพลงนี้ ใช่เลย มาริโอ้เป็นพระเอกมิวสิกด้วย สายตาผมมองหาคนที่พาผมมากินข้าวที่ร้านนี้ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวเลยเลย โต๊ะที่ผมนั่งอยู่มองเห็นเวทีไม่ถนัดนักแต่ก็ได้ยินเสียงขับร้องอย่างชัดเจน มีเสียงของโต๊ะข้างๆร้องตาม ขนาดนี้เวลาเพิ่ง 3 ทุ่มเองแต่บรรยากาศมันไปไกลแล้วครับในร้าน เด็กเทคโนนี้มันถึงไหนถึงกันจริงๆ ร้องเพลงได้ทุกที่ รั่วได้ทุกที่ แถมหาตีนได้ทุกที่จริงๆ ในเมนูไม่มีอาหารอะไรเลยให้สั่งกิน ก็มันมีแต่เครื่องดื่มนิครับ อีกอย่างผมไม่มีเหตุผลที่จะดื่มสักหน่อยวันนี้ ผมไม่ลืมนะครับว่าเจออะไรเมื่อตอนกลางวัน แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่เสียใจแล้วจะมากินของอะไรแบบนี้ เพราะสุดท้ายความเจ็บปวด ความเสียใจก็ไม่ได้จากเราไปเลย  ผมเดินหลบออกมาจากโต๊ะเพื่อที่จะมองหาน้องปลื้มที่หายหัวไปตั้งแต่เข้ามาในร้าน จนพี่โอมห์เริ่มจะไม่ปลื้มแล้วนะครับ แต่โลกมันกลมรึว่ามันน้ำเน่าครับชีวิต

“อ้าวพี่โอมห์ มากับใครครับ” เสียงรุ่นน้องที่เคยเจอกันที่บ้านของโน๊ตในงานวันเกิด
“เพื่อนที่มหาลัยครับ เราละมากับใคร”
“อ้าว ผมคิดว่าพี่โน๊ตชวนพี่มาด้วยสะอีก ”
“โน๊ตรึ” ผมถามมันด้วยสีหน้าวิตกกับคำตอบที่จะได้ยิน
“มานี้เลยพี่” น้องคนนั้นลากแขนผมไปนั่งที่โต๊ะ ยาวขนาด 6 คนนั่งกำลังพอดี ที่โต๊ะมีทุกอย่างนับแล้วจบลงที่เลขคู่พอดี ทุกคนมากันเป็นคู่ หญิง3 ชาย3 มีผู้ชายที่ผมเคยไปกินข้าวด้วย นอนด้วย กับผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่งคาดว่าผมจะเจอเธอแล้วที่ห้องสมุดแต่มันมาจากด้านหลัง ได้มีโอกาสเห็นข้างหน้าสักที่ ทั้งคู่นั่งจับมือ แล้วก็ร้องเพลง นี้กันอย่างหวานซึ้ง ผมนั่งลงที่โต๊ะตามมารยาท แล้วเราก็กลายเป็นจำนวนเลขคี่พอดีสำหรับโต๊ะนี้
“ น้องผม ” เสียงโน๊ตตะโกนขึ้นมา โดยที่ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเห็นผมรึเปล่า แต่มือคู่นั้นที่เคยจับมือผม ปลอบผมตอนที่มิ๊กไม่อยู่ อ้อมแขนนั้นที่เคยโอบกอดผมในคืนที่ผมเจ็บปวด กลับไปอยู่ที่น้องคนข้างๆจนหมด  มันคงมองไม่เห็นผมจริง นี้คือสิ่งที่ผมจดไว้ในหัว สายตาผมเปลี่ยนจากภาพที่แสนเจ็บปวดไปที่เวทีแทน
“ปลื้มหรือที่ร้องเพลง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ น้องปลื้มยิ้มให้ผมบนเวทีพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตัวเอง ร้องเพลงอย่างทำหน้าทะเล้น ผมเองก็ได้แต่ยิ้มให้เพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวผมเองไม่เป็นอะไร จนเพลงนี้จบลง ยังมีอีกสองถึงสามเพลงที่น้องปลื้มต้องร้องที่ร้านนั้น ก่อนที่วงใหญ่จะมาแทน จนจบไปสาม-สี่เพลง ชายที่ผมหวังว่ามันจะมองเห็นผมสักหน่อย แต่ก็ไม่เลย ผมไม่เคยได้รับความสนใจเลยในเวลายี่สิบนาทีที่โต๊ะนั้น แต่ไม่ต่างกันความสนใจของผมไปอยู่ที่คนร้องเพลงบนเวทีเสียมากกว่า
“หิวรึยังพี่” น้องปลื้มเดินไปรับซองแล้วก็มานั่งที่โต๊ะ
“เอ๋อ เฉยๆว่ะ” ผมตอบไป
“อ้าวพี่โอมห์มากับไอ้ปลื้ม เองอ๋อครับ ก็คิดว่าใคร” เสียงน้องๆในโต๊ะทักทายผม นี้ละครับที่เป็นเวลาที่ผมได้รับความสนใจจากชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะไม่ไกลจากผมมากนัก
“อ้าวโอมห์มานานแล้วอ๋อ” นี้คือประโยคที่โน๊ตเลือกจะใช้ทักทายผม
“อืม มานานแล้ว กินข้าวอิ๋มแล้ว” ผมประชดใช่แล้วครับ แค่นี้จริงๆรึเปล่าที่มันนจะทักทายผม ไม่มีประโยคอะไรต่อจากนี้ ไม่มีแล้ว ความสนใจกลับไปหา ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ผมเองก็กลายเป็นฝุ่นสำหรับการสนทนาวงนี้อีกแล้ว
“ไปหาไรกินกันดีกว่าพี่” น้องปลื้มคงรู้แล้วว่ามันไม่สนุก ผมเองก้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีเจตนาอะไรที่พามาที่นี้ พาหนะนำพาผมสองคนมาหยุดที่จุดชมวิวบนดอยสุเทพยามค่ำคืนที่แสนจะมืด และเงียบจนน่ากลัว
“สวยไหมพี่”
“อะไรสวยว่ะ น่ากลัวจะตายห่า”
“กลัวอะไรพี่”
“ผี โจร เกิดโดนไอ้พวกต่างชาติมาตีหัวแล้วปล้นทำไงว่ะ”
“กลัวทำไมพี่มีผมอยู่ทั้งคน”
“เมิงจะทำอะไรได้ว่ะไอ้ปลื้มถ้ามันมาเป็นสอบ เรามีแค่สองคน”
“ไม่รู้แต่ก็จะทำสุดความสามารถนั้นแหละ”
“พูดดีนะเมิง”
“ดีเหมือนน่าตาไหมละพี่”
“มืดแบบนี้ใครจะไปเห็นว่ะ”
“เปลี่ยนเรื่องเลยะนะพี่”
“เอ๋อเมิงหล่อก็ได้ว่ะ จบไหม”
“จบครับ พี่เป็นอะไรกับพี่โน๊ตอ่อครับ”
“เพื่อน ทำไมว่ะ”
“เพื่อนแล้วทำไมต้องมีอาการแปลกด้วยอะพี่”
“แปลกยังไงว่ะ”
“ผมรู้นะพี่ว่าพี่ไม่ปรกติ”
“ยังไงที่เมิงว่ากรูไม่ปรกติ”
“ก็ไม่ปรกติไง ”
“ไม่รู้ดิว่ะ ไว้กรูรู้แล้วกรูจะบอกเมิงดีไหมว่ากรูกับมันเป็นอะไรกัน”
“พี่มีแฟนไหมพี่โอมห์”
“ถามทำไมว่ะจะมาเป็นแฟนกรูรึไง”
“เห้ย บ้าไงผู้ชายจะมาเอากันเองได้ไง ผมแมนนะพี่”
“เอ๋อ แล้วไม่มีแฟนรึไงว่ะมาคุ้งอยู่กับกรูเนี่ย”
“มีครับพี่ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี้”
“ต่างจังหวัดรึ”
“ป่าวครับ ต่างประเทศ พี่โอมห์ พี่คิดว่าคนเรามันจะรักกันได้จริงๆไหมพี่ ถ้าตัวอยู่ไกลกัน” น้ำเสียงของไอ้ปลื้มดูจริงมากขึ้นเรื่อยๆ กับประโยคการสนทนาที่เปลี่ยนไป
“ไม่รู้ดิ แต่พ่อกับแม่พี่เขาก็ยังรักกันดีนะครับ ทำไมรึ”
“ป่าว บ้างทีผมก็เหงาอะพี่ เหงาจนไม่รู้จะทำยังไง”
“เหงาก็โทรหาดิ เดี๋ยวนี้โทรไปเมืองนอกถูกจะตาย”
“มันก็ได้แค่คุยอะพี่ รึว่าผมไม่มั่นคงอะครับ” นั้นสินะรึว่าตัวผมเองเป็นคนที่ไม่มั่นคง ผมคงไม่อยากมีแฟนสะมากกว่าแล้วมั้ครังตอนนี้ ผมกำลังจะกลายเป็นคนที่ฉินชากับเรื่องรักๆใคร่ๆไปแล้ว ผมหยุดพูดแล้วเอาสายตากวาดไปยังเมืองที่อยู่เบื้องล่างแทน เชียงใหม่ตอนกลางคืนนี้สวยจริงๆนะครับ มันใหญ่กว่าที่ผมคิดเยอะเลย อยู่ดีๆปลื้มก็เอามือมากอดคอผม เหมือนเพื่อนมากกว่านะครับความรู้สึกที่ผมได้สัมผัสจากมัน
“สวยเน๊าะพี่ ”
“อืม”
“พี่รู้ไหมว่าพี่โน๊ตเป็นคนที่โครตน่าสงสารเลย”
“น่าสงสารตรงไหนว่ะ พี่ก็เห็นมีแต่คนรักคนชอบมัน”
“สงสารที่เขารู้ว่าใครเป็นคนทิ้งเขาไงครับ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“แกหมายความว่าไงว่ะ”
“พี่โน๊ตเขารู้แล้วว่าแม่จริงๆเขาเป็นใคร”
“ตั้งแต่เมื่อไร”
“ไม่รู้เมื่อรครับ แต่ผมได้ยินพ่อกับแม่ผมคุยกันว่าพี่โน๊ตรู้เรื่องแล้ว”
“แล้วโน๊ตมันทำยังไง”
“ก็ไม่เห็นทำอะไรนิครับ ผมก็เห็นพี่เขาปรกติดี มีแต่พี่นั้นละที่ดูแปลกๆ”
“ทำไมแกพูดยังกับรู้จักพี่ดีแบบนี้ว่ะ”
“ก็พอรู้มาบ้างอะพี่ พอดีผมเห็นพี่มาสนิทกับพี่โน๊ตไง มันูแปลกๆ ”
“ทำไมว่ะกรูทำอะไรก็ดูแปลกไปหมดเลยรึไง”
“ป่าว ก็มันแปลกไหมละ เพื่อนต่างคณะ บ้านก็อยู่คนละที่ แถมพาไปเที่ยวบ้านตั้งสองครั้ง” จริงของมัน ที่มันพูดก็ถูก
“เป็นนักร้องรึไงปลื้ม ที่เห็นวันนี้อ่ะ”
“อืม เพราะรึเปล่าครับ พอดีหาเงินพิเศษจ่ายค่าน้ำมันรถ”
“จริงอะ ขยันดีนะเมิง หน้าตาไม่เห็นเหมือนคนขยัน”
“พี่นิกวนตีนกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะครับ”
“เมิงว่ากรุรึไงเนี่ย เดี๋ยวเอารุ่นน้องมารุมกระทืบเลย”
“โห่พี่ พูดนี้ไม่กลัวผมทิ้งไว้ที่นี้รึไง เอาสิจะได้รู้กันเลย” มันดึงหน้าผมเข้าไปไกลหน้ามัน จนผมแอบเห็นหน้ามันชัดขึ้น จริงๆแล้วไม่หล่อไม่น้อยจริงๆ เสียดายว่ะที่เมิงไม่ใช่เกย์

“กลับกันเหอะ พรุ่งนี้กรูมีเรียนเช้าว่ะ”
“ก็ได้พี่ ”


จนป่านนี้ไม่มีทั้งโทรสับของทั้งบ้านมิ๊กแล้วก็ของโน๊ต สักสาย หรือว่าข้อความมาบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น นี้มันคืออะไร สรุปว่าเราต้องยอมแพ้กับมันแล้วใช่ไหมความรัก ในแบบของพวกเรา









เช้าวันนี้ที่คณะมีประชุมเรื่องกีฬาสี ผมเองต้องมาทำหน้าที่แทนมิ๊กเพราะว่าพี่กิจกรรม ป่วยตีนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเองกว่าจะไปถึงมหาลัยก็สายมากเลย เพราะไม่ได้รู้เรื่องมาก่อนว่าจะมีประชุมกันตอนเช้า แถมไอ้ไนท์อีกที่เป็นคนโทรปลุก  พอผมมาถึงไม่มีรุ่นพี่รุ่นน้องที่หน้าแผนกแล้ว สรุปคือทุกคนเขาห้องกันไปหมดแล้วเรียบร้อย ผมเองจอดรดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องทันที

“ไอ้โอมห์”  ใครฟ่ะสียงคุ้นๆ
“ว่า”
“เมิงเอาพี่มิ๊กไปไว้ไหน” ไอ้เอิทนี้เอง เพิ่งจะเห็นหัวมัน เปิดเรียนมาเป็นเดือน
“อ้าว ยังเรียนอยู่อีกรึไง ”
“อย่ามาปากดีกับกรู กรุถามว่าพี่มิ๊กอยู่ไหน”
“เมิงจะทำไมไอ้มิ๊กละว่ะ มันไม่ได้ต้องการเมิงแล้ว”
“เมิงอย่ามาปากดี ไอ้สัด เมิงใช่ไหมที่เป็นคนไล่กรูออกจากห้อง”
“อืม ใช่แล้วจะทำไมว่ะ ห้องกรู เมิงแค่คนอาศัย อยากจะได้อะไรมากกว่านี้อีกรึไงว่ะ” ผมจำได้ว่าไอ้เอิท กระชากคอเสื้อผม แล้วมันก็พูดใส่หน้าผมว่า
“ปากแบบเมิง ระวังตัวไว้นะ จะพูดมากได้ไม่นาน”
“กรูจะค่อยดูเหมือนกันว่ะ อย่าเป็นเอดส์ตายส่ะก่อนนะครับ น้องเอิท”  ผมเดินหนีมันออกมาแล้วก็ตรงเข้าไปในห้องที่มีเพื่อนรอกันอยู่เต็มห้องไปหมด



สมุดวี
เมิงจะบ้าหรือไงให้กรูมาเป็นหรีดมือ ฉิบหายกรูผู้ชายนะเมิง จะให้กรูมาเป็นหรีด แม๋งวันนี้วันหยุดก็เสือกเรียกกรูมาซ้อมอีก กรูไม่เข้าใจเลย แค่กรูได้เป็นดาวเทียมคณะ จำเป็นต้องมาเป็นหรีดมือด้วยรึไงว่ะ ดูครูคนสอนสิว่ะ ไรสาระฉิบหายให้ทำอะไรไม่รู้ ร้องเพลงเดิมๆทำท่าแปลกๆ ทำไมเด็กคณะมันดูตั้งใจจังเลยว่ะ คนสอนก็ปากดีฉิบหายคิดว่ากรูเป็นพวกหัวอ่อนรึไงว่ะ ด่าอยู่นั้นละ พูดห่าไรไม่รู้เรื่อง กรูอยากจะบอกมันจังเลยว่ะ สมุดวี ว่ากรูฟังภาษาเมืองไม่รู้เรื่อง กรูหันไปหาไอ้โอมห์ตอนที่มันโดนด่า ก็เป็นเหมือนกัน มันทำหน้ายิ้มๆด้วยซ้ำในเวลาที่คนอื่นแม๋งคอตก ช่างมัน มันด่ากรูสองคน กรูสองคนก็จะยิ้มให้ กรูก็ว่า ยิ่งยิ้มมันก็ยิ่งด่า สรุปกรูคิดว่ามันกำลังจะกระตุ้นอะไรสักอย่างสะอีก  ไม่ติดว่ารุ่นพี่จะลงโทษพวกเพื่อนกรูนะ อย่าได้ฝันว่า พี่จะยอมมา รู้งี้รักตัวเองดีกว่ารักเพื่อนสะก็ดี เหมื่อยแขนฉิบหายเลยว่ะ
ปล.ไอ้โอมห์กรูขอโทษนะโว้ยที่บังคับให้เมิงมาเป็นหรีดเป็นเพื่อนกรู

[iforgive]

   สำหรับโน๊ต
และ  สำหรับควายเอิท

ขอโทษที่ใส่อารมณ์

[ordkrub]

อ่านแล้วก็.....อึ้งอีกครั้งครับ
แผ่เมตตามากๆนะครับ ชีวิตจะได้ผ่านพ้นอุปสรรคและพบแต่สิ่งดีๆ
ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอครับ

[polartotty]

เรื่องชักซับซ้อน
สรุปคนที่่อยู่ข้างโอมห์ตอนนี้เป็นใครเนี่ย

[shiro_niji]

เราว่าโอห์มพักซักแปปดีกว่ามั้ง
เหมือนกับว่าตัวโอห์มเองยังไม่แน่ใจเลยว่ารักใครกันแน่

แต่เรื่องน้องเอริทหนิ หึหึ

อยากถามว่าปกติพูดว่า อ๋อ จริงๆหรอ? มันดูแอ๊บแบ๊วมากเลย

[หลงไหลในม่านหมอก]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย กรูจะเป็นลม

ตกลงโน๊ตไม่เคลียร์แล้วใช่มั้ย

  เสียใจอ่ะ

แต่ช่างมัน ยังถือพู่อยู่หลังโน๊ตละว่ะ

ก็ชอบไปแล้วจะให้ทำไง บอกแล้วว่าปลื้มรอยสักโน๊ตหง่ะ งุงิงุงิ

[ellary]

อ่านมาตั้งแต่ต้นแล้ว  แต่ว่ายังไม่เคยได้ให้กำลังใจเลย

แล้วโอมห์ก็เป็นอีกคนที่ทำให้เราต้องเพียรเข้ามาเป็นสมาชิกและเข้ามาอ่านทุกวัน

อ่านมาถึงตรงนี้บอกตรง ๆ เลยว่า  ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว  

แต่เรื่องของโอมห์ก็ทำให้เรานึกถึงเรื่องของเราเอง  นึกถึงความสูญเสียที่ผู้ชายคนหนึ่งเคยทำให้เรา  ความสูญเสียใหญ่หลวง

แต่อย่าสนใจเลย  เราแค่อยากให้กำลังใจโอมห์ว่า

คนเราถ้าเขารอเราไม่ได้ก็ปล่อยเขาไป  เหมือนเราที่ตอนนี้เรามีแต่  พ่อ  แม่  และครอบครัวเราเท่านั้น

ถึงมันจะเหงา  แต่ว่าเราคิดว่านี้ก็เป็นรูปแบบหนึ่งของความรัก  แต่ตอนนี้โอมห์ก็มีคนที่รักแล้ว

เรายินดีด้วย  แต่ถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่ลองดูนะโอมห์  ทำเพื่อคนรอบข้างที่เรารัก  มันมีความสุขมาก ๆ เลยละ

[IZE]

เฮ้ออออออออออออออ   มันเป็นอะไรที่อึดอัดเนอะ 


เจอกี่คนๆ เค้าก็ไม่มาอธิบายอะไรให้มันกระจ่างสักคน


พวกนั้นทำไมชอบทำใหโอห์มอึดอัด ทำไมชอบทำร้ายจิตใจโอห์มเนี่ย


ไม่เข้าใจจริงๆเลยจะทำอะไรก็บอกโอห์มหน่อยเหอะจะทรมานกันไปถึงไหนเนี่ย


ส่วน ไอ่น้องเอิท อย่าได้เอามันไว้โอห์ม เชียร์สุดใจขาดดิ้นเอาให้สะใจเราไปเลย


ปล  ดีนะที่ผ่านมาได้ ปัจจุบันมีความสุขดีแล้ว  สู้ๆๆต่อไปนะคับ เป็นกำลังใจให้เสมอ  รักโอห์มจัง

[kingphai]

รอ
รอเวลานั้น
เวลาที่โอห์ม..เป็นคนเลว
นิยามคำว่าเลวของโอห์ม เป็นยังไงผมไม่รู้นะ
แต่..........
หลายคน คงเจ็บปวดพอสมควร
.......
หึหึ

[Cupcake]

ไม่รู้จะเม้นอะไรเลย
เจอแบบนี้ขยาดความรักไปสักพักเลยทีเดียว

[katook]

เอิท นี้ไม่เคยสำนึกบุญคุณ เนอะ


ความรักก็แบบนี้แหละ ปล่อยให้ไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องไขว่ขว้าง

[โจ๊กกุ้ง]

เกลียดอีเอิทมากอ่ะ โน้ตเป็นงั้นไป เห่อ

[MeepadA]

คิดถึงมิกซ์อ่ะ จะหายแล้วหรือยังนะ 

[1kabb]

+1 ให้ โอม ที่มาาาต่อให้๊ค๊าบบบ...

[numay]

 
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[┗◎┗◎]

กอดโอห์มๆ เป็นกำลังใจให้นะ 

[~NeMeSiS_PURE~]

[broke-back]

 

อยากจะถามคนเหล่านั้น

..แทนโอห์ม.. ว่า


กรู..เป็นแค่

คนคั่นเวลา

ของมรึง..เท่านั้นเหรอ


http://www.youtube.com/v/z4apfO9Xk-s?fs=1&hl=en_US


คนเรา..มีความเห็นแก่ตัว ติดตัวกันมาตั้งแต่เกิด

อยู่ที่ว่าเราจะควบคุมมันได้..มากน้อยแค่ไหน ตะหาก

แล้วถ้าเราต้องเจอะเจอ คบหากับคนที่เห็นแก่ตัวเองฝ่ายเดียวล่ะก็..ปล่อยๆไปเหอะ อยู่ด้วยก็เสียเวลาในชีวิตไปซะเปล่าๆ


  โอห์ม..คิดไงถึงเอารูปนี้มาให้ดู อิอิ

[Little Devil]

เหนื่อยแทน
มาให้กำลังใจ
+1

[StillLoveThem]

..ไอ้เอิท กวนโอ๊ย มันยังอยู่อีกเนอะ
...ความสามารถอย่างหนึ่งของคนเล่าเรื่องคือ..พยายามทำให้คนอ่านไขว้เขว เหอะๆๆๆ
..ช่วงนี้คงเป็นช่วง ตามหา ...รุกแท้ เอ๊ย รักแท้ ของน้องโอมห์มั้ง มีตัวเลือกเข้ามาให้เลือกบ่อยๆๆ

[kitty]

 

[i3igM]

ฮั่นแน่...มาเป็นเรื่องๆ
เป็นหลีดด้วย...อยากเห็นรูปจัง
------------------------------------
เดวลองไปถามอากู๋ดูก่อนเผื่อเจอ อิอิ