หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[Ken Ken]

ให้กำลังใจพี่มิคนะฮะ

[minima]

โอมไปไหนอ่า กลายเป็นมิกมาเล่าต่อแทน 

  มิกแล้วทำไมโอมถึงมาเล่าต่อไม่ได้แล้วอ่า เจบปวดจัง 

แต่ก็สู้ๆน่ะทั้งสองคน
เฮ้ออ
คนอ่านปวดตับ

[NaTTo]

พี่โอมหายไปไหนเหรอ ครับ เป็นอะไรหรือป่าว มาส่งข่าวมั้งนะครับ เป็นห่วง

[SamSam]

อ่านแล้วยิ่งเพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก
มิ๊กช่วยมาไขข้อข้องใจของผมด้วย
เกิดอะไรขึ้นกับโอม แล้วตอนนี้มิ๊กไม่ได้อยู่กับโอมเหรอครับ

[IZE]

Opp!!!!!!

ตกใจสุดขีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


มันเกิดอะไรขึ้น  แล้วทำไมจู่ๆมิ๊ก กลายเป็นคนเราเรื่อง

แล้วโอมหายไปไหน  ?????

ยังไงดีเนี่ย เป็นห่วงโอมจังเลย  ไม่รู้ว่าโอมจะจเอเรื่องอะไรอยู่ ณ ตอนนี้

ผมหวังหว่าและขอให้โอมผ่านมันไปได้ด้วยดีนะคับ

ขนาดเรื่องที่ผ่านมามันโหดร้ายมากๆ โอมยังผ่านมันไปได้เลย

แล้วเรื่องที่เจออยู่ตอนนี้อีกสักเรื่องมันจะผ่านไปไม่ได้เลยเหรอคับ

ยังไงก็สู้ๆๆนะคับ เป็นกำลังใจให้โอม

ปล ดีใจจังที่ มิ๊กมาต่อให้ แล้วมิ๊กเองก็จะได้รู้ถึงความคิดในส่วนลึกของโอมมั้ง

โอมรักมิ๊กมากเลยนะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณยังเจอโอมอยู่มั๊ย ผมหวังว่าคุณจะไม่ทิ้งให้โอมเผชิญปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่คนเดียว

เป็นกำลังใจให้เค้าก็ได้ถ้าช่วยอะไรไม่ได้มากละก็


ปล 2 รู้สึกใจหาย หวิวๆยังไงไม่รู้ เป็นห่วงโอมจัง ทักทายคุณมิ๊กด้วยนะคับ

[gtm]

กร๊ากกกกกกก พี่มิ๊กมาต่ออะ พี่โอมไปไหนหว่า

แต่ที่รู้ๆ พี่ทั้ง 2 ยังคงเป็นแฟนกันอยู่ รักกันดีใช่ปะ

สอบเสดยังคัฟ ขอให้ได้งานดีๆทั้ง 2 คนเลยนะ

อย่าเล่นเกมส์กันให้มาก มาต่อบ่่อยๆนะ ทั้ง 2 คนผัวเมียเลย อิอิ

[ordkrub]

โอมไปไหนครับ แล้วมิกซ์ช่วยเล่าความคิดของตัวเองให้ฟังก็ดีครับ

[haruko]

โอห์มไปไหนอะ มาส่งข่าวหน่อยหรือมาลาก็ยังดี

ทีนี้กลายเป็นมิกมาเล่าเรื่องต่อเลย

ยิ่งอ่านยิ่งงง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะ

[gtower]

เง้อ มาจั่วหัวแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย

"ข่าวร้ายที่ผมจะบอกทุกคนก็คือว่าตอนนี้โอมเองคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาบอกเล่าเรื่องอะไรพวกนี้ได้อีกแล้ว"

  หมายความว่างัยเนี้ยะ ง่าเริ่มคิดไปไกล

[JipPy]

หมายความว่าไงพี่โอมห์จะไม่ได้เข้ามาต่อ อ่ะ


ไม่ยอมๆๆๆ 

[enhumto]

ไอ้มิ๊กเนี่ยนะมานั่งบรรยายความคิดตัวเอง ตลกดี ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะครับ สาบาน ขอโทษที่หายไปนาน ขอโทษจริงๆครับ ต้องไปโทษพ่อแม่ไอ้มิ๊กเลยครับ ที่ส่งผมไปต่างบ้านต่างเมือง เข็ดแล้วกับเมืองนอก ไม่เอาอีกแล้ว จนตอนนี้ไอ้มิ๊กรู้เรื่องเกือบจะทั้งหมดแล้วว่าผมเองรู้สึกยังไง ดีเหมือนกัน ที่นิสัยมันชอบหาเรื่องหาราว แต่อย่างน้อยผมกับมารอบนี้มันก็ทำตัวดีขึ้นนะครับ ตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วว่าจริงๆผมอยู่กับใคร แอบเสียใจกับใครหลายๆคนที่ลุ้นอยู่ แต่ทุกคนมันมีเหตุผลของตัวเองอยู่นะครับ สมุดแต่ละเล่มมีเนื้อหาเป็นของมันเอง ตอนนี้สมุดวี ผมคืนเจ้าของไปหมดแล้ว เรื่องของเอิทยังมีอยู่แล้วมันจะตามมาหลังจากนี้ รับรองว่าจุดจบของคนทรยศมันไม่สวยแน่ๆครับ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในเนื้อหาตอนนี้สิครับ มิ๊กรู้เรื่องทุกอย่างจากปากผมหมดเลย ผมเลยกล้าที่จะเล่าเรื่องทั้งหมด อย่างน้อยครั้งหนึ่ง โน๊ตก็เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุข ยิ้มได้ หัวเราะได้ แล้วก็อยู่เคียงข้างผมตอนที่ตัวมันเอง ทำตัวไม่ดี


*--------------------------------*-------------------------------------*------------------------------------------*-----------------------------------*
ถ้าหากเราเปิดใจยอมรับสิ่งที่เป็นไป เพราะยังไงชีวิตมันก็คือชีวิต จะไปขีดเส้นหรือว่าวางกรอบให้คนอื่นเป็นอย่างใจเราเห็นที่คงจะเป็นไปไม่ได้ หลังจากที่โทรสับถูกวางลง มันก็เหมือนกับความคิดของผมที่มีต่อมิ๊กก็ถูกปิดลงไปด้วย คงเป็นเพราะตลอดมาผมไม่เคยไปเยี่ยม หรือว่าติดต่อไปเลย แต่มันเป็นเรื่องจริงหรือครับ เพราะทุกครั้งที่ผมติดต่อไปก็เจอแต่แม่มิ๊ก พี่อ้อ แล้วก็การพักผ่อนของมิ๊กตลอดเวลา ถ้าผมผิดที่ติดต่อมันไม่ได้ +กับผมตั้งใจเรียนมากจนเกินไป ก็ปล่อยมันไปเถอะครับ ถ้าเวลาแค่นี้มันจะทำให้มันลืมผมได้

แล้ววันสอบวันสุดท้ายของผมก็มาถึงเสียที วิชานี้เป็นวิชาคำนวณซึ่งเรียกได้ว่ามันก็ไม่น่าจะแปลกสำหรับการเรียนวิศวะผมนั่งจนเต็มเวลาแล้วก็ออกมาด้วยอาการงงมึนๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องสอบ
“พี่โอมห์”
“อ้าว ไม่สอบรึไงว่ะปลื้ม” ผมเจอปลื้มยืนรอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่หน้าคณะ
“สอบแล้วจะเห็นผมไหมละครับ”
“กวนตีนกรูอีก มีอะไรว่ะ”
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่ไปไหนต่อรึเปล่า” ผมหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังยืนตกลงกันว่าจะไปที่ไหนกันต่อ
“ไม่อ่ะ ไปได้” แล้วผมก็เดินตามปลื้มไปที่รถ เราตรงดิ่งออกจากมหาลัยทันที
“มีอะไรว่ะ”
“พี่เดี๋ยวขึ้นไปเก็บของที่จำเป็นมานะครับ เดี๋ยวไปบ้านผมกัน” สีหน้ามันดูจริงจังเกิดกว่าจะพูดเล่น แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่คนไหนจะลากไปลากมาได้ง่ายๆนะครับ
“ไปทำไมว่ะ กรูไม่ไป”
“โห่ พี่บอกแล้วนะว่าจะไป”
“กรูบอกเมื่อไร”
“ตะกี้ไง เพื่อนพี่ได้ยินด้วยนะ”
“แต่กรูไม่ได้หมายความว่าจะไปบ้านเมิงนิ”
“อย่าเรื่องมากว่ะพี่ ชวนไปนี้ก็ดีหนักหนาแล้ว ผมไม่ใช่จะเคยพาใครไปเที่ยวบ้านนะ”
“สรุปกรูโชคดีรึไงว่ะ” ผมเอานิ้วชี้มาที่ตัวเอง มันยิ้ม แล้วรถก็มาจอดที่หน้าคอนโดพอดี
“เร็วๆนะพี่ ” ผมชูนิ้วกลางให้มัน แล้วก็เดินอย่างงงๆ ขึ้นห้อง  ผมใช้เวลาไม่นานในห้องเพื่อเก็บข้าวของ เพราะตัวผมเองก็มีโครงการว่าจะเก็บบ้านอยู่แล้ว ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียวเลยไม่มีอะไรยุ่งยากมากหนัก

“เร็วว่ะพี่ อยากไปขนาดนั้นเลยรึไง”
“กวนตีนละ ใครบอกให้กรูเร็วๆว่ะ”
“ล้อเล่นน่า ไปแล้วนะพี่”
“อืม” แล้วผมก็ล้วงโทรสับมาดูเหมือนเคย
“เขายังไม่โทรมาอีกอ๋อพี่”
“ใคร ใครโทรมาว่ะ”
“อย่ามาทำเป็นไก๋ พี่รอโทรสับใครอยู่อ่ะ”
“เปล่า กรูไม่ได้รอ แล้วทำไมต้องไปบ้างเมิงว่ะเนี่ย คุยกันที่หอ ที่ร้านเหล้าก็ได้ ทำไมต้องไปถึงลำปางเลยว่ะ”
“เอาน่าผมมีเป้าหมายของผม อย่าถามมาก อาศัยรถคนอื่นแล้วกรุณทำตัวหน้ารักด้วยนะครับ”
“ไอ้เหีย” ผมไม่ได้พูดหรอกนะครับ แค่คิดในใจ
“ง่วงก็นอนไปเถอะพี่ เดี๋ยวผมปลุก”
“ไม่เอาอ่ะเกิดกรูตื่นมาไปอยู่ม่านรูดทำไงว่ะ
“สำคัญตัวผิดแล้วพี่ แบบพี่ศาลาข้างทางก็หรูแล้วจะไปทำไมม่านรูดให้เสียเงิน นอนไปเหอะรู้ว่าอ่านหนังสือดึกอ่ะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมปลุก” ผมหลับตามคำเชิญของมัน  หลับสบายที่สุดในหลายๆวันที่ผ่านมา เพราะผมเองมั่วแต่กลัวกับการสอบวันนี้จะได้พักสักที




“พี่ถึงแล้ว” ผมรู้สึกว่ารถหยุดสนิท พอก้าวเท้าลงไป  มีคนมารับกระเป๋าทันที เอ๋อเหมือนตัวเองติดรถคุณผู้ชายของพระเอกหนังสักเรื่องเลยว่ะ
“ผมยกเองได้ครับ”
“พี่ ปล่อยไป เป็นหน้าที่ ของเขา ” ผมยิ้มให้คนที่มาช่วยถือของ เอาแล้วสิกรูจะทำตัวยังไงว่ะเนี่ย ในบรรดาทุกๆคนที่รู้จักมา ไอ้ปลื้มนี้กรูแทนจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย แล้วกรูหลวมตัวมาได้ไงว่ะเนี่ย
“ลูกปลื้ม...........................” เยอะจริงๆ ผู้หญิงที่วิ่งออกมาคงเป็นแม่มันแน่ๆ ผมว่าแม่มิ๊กเยอะแล้วนะ แต่คงสู้คุณป้าคนนี้ไม่ได้เลย
“แม่ปล่อย อายเพื่อน” ไอ้ปลื้มหน้าแดงทันที เป็นผมก็อาย
“นี้ใครละเนี่ย” สายตาเปลี่ยนมาหาผมสะแล้ว
“อ๋อ แฟนผม” อ้าวเหียใจผมไปอยู่ที่ข้อเท้าแล้ว  เล่นเหียไรแบบนี้ว่ะเนี่ย ฝามือไวกว่าปากผม มันถูกปรบลงบนหน้าของปลื้มทันที เอาแล้วการตอนรับที่กรูไม่อยากจะได้รับ จะกลับก็ไม่ทันแล้วกระเป๋าไปอยู่ในบ้านแล้วด้วย
“แม่ไม่คิดเลยนะ ว่าลูกจะเป็นคนแบบนี้ ” คุณป้าเริ่มจะมีน้ำตาแล้วสิครับ แต่ผมนี้ฉี่จะแตกแล้ว กลัวก็กลัว ตัวก็เหลืองแล้ว
“แม่”
“ฉันมีลูกคนเดียวแล้วลูกฉันก็เป็นผู้ชาย”
“แม่................................. เจ็บอะ เอาสะแรงเลย ......................    ” แล้วน้ำตา กับใบหน้าที่ดูเหมือนคุณแม่ใจร้ายในละครก็หายไปในพริบตา
“ดูดิ เพื่อนผมกลัวหมดแล้ว แม่ก็เล่นสะแรง” รอยยิ้มก็มาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่
“อะไรว่ะ เมิงอำ อ๋อว่ะปลื้ม”
“อืมๆ แม่ด้วย” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะพากันเดินเข้าบ้าน ทิ้งผมให้ยืนเอ๋อต่อไป



หลังจากการต้อนรับที่ไม่คาดฝัน ผมถูกพาตัวมาที่ห้องนอน  ห้องนอนของปลื้มดูครบมากๆ ทั้งทีวี เกมส์ เครื่องเสียง เครื่องดนตรี กับเตียง 3 ฟุต
“อะไรว่ะ ห้องต้องกว้างไงเตียงเล็กแค่นี้ว่ะ”
“เอาใหญ่ไปทำไม ไม่ใช่จะมีใครมานอนด้วย”
“พี่นอนไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวผมลงไปคุยกับแม่ก่อน ตื่นแล้วก็ลงไปตามแล้วกัน”
“เดี๋ยวเมิงคิดว่ากรูยังอยากนอนอยู่รึจากเรื่องตะกี้”
“เอาน่านอนๆไปเถอะ เดี๋ยวตื่นค่อยว่ากัน” ก็ได้ว่ะผมถอดกางเกงยีนท์โยนทิ้งแล้วใส่แต่กางเกงขาสั้นนอน จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็หากระเป๋าไม่เจอ ทิ้งตัวลงนอนในห้องคนอื่นอีกแล้ว ระหว่างที่ตัวเองจะหลับตาลง หัวก็คิดว่าตัวเราเอนี้มันง่ายอะไรอย่างนี้ว่ะเนี่ย ไปโน้นไปนี้ บ้านคนโน้นบ้านคนนี้ แล้วสมองก็ถูกปิดลงเมื่อไรไม่รู้ 


จนผมรู้สึกว่าได้กลิ่นน้ำหอมเต็มห้องไปหมด แล้วถึงเพลงเบาๆ เอาแล้วสิกรู บรรยายกาศมาแล้ว กรูสิไอ้ปลื้มแน่ๆ ไม่น่าเลยกรู ผมเลยคิดจินตนาการไปเกินกว่าคนสติดีจะคิดได้ ค่อยๆ เปิดตามาดู ไอ้ปลื้มกำลังแก้ผ้าจริงๆด้วยหัวเปียกน้ำ เราไม่เคยเห็นมันใกล้ขนาดนี้มาก่อน ช้าก่อนน้องชายของกระผมมันกำลังจะสู้กับสิ่งที่ตาเห็น กรูนี้โรคจิตเข้าขึ้นจริง ผมพลิกตัวไปอีกทางไม่ให้สายตาไปมองสิ่งที่ไอ้ปลื้มกำลังทำอยู่
“อ้าวตื่นแล้วอ๋อพี่” มันคุยกับใครว่ะ ในห้องก็มีกรูคนเดียวนิว่า ต้องฟรอม์ กำลังตื่นสะหน่อย
 “ห่ะ อะไรนะ”
“ผมทำพี่ตื่นรึเปล่า” ทำดิ ตื่นทั้งล่างทั้งบนเลย
“เปล่า ก็ว่าจะตื่นอยู่แล้ว”
“ดีเลยพี่ ล้างหน้าล้างตา เดี่ยวผมจะพาพี่ไปหาจุดหมายที่ผมพามา” แล้วมันก็เดินออกจากห้อง  มีเสื้อผ้าวางเตรียมไว้ให้ผมอยู่แล้ว การอาบน้ำแต่งตัว เสร็จไปอย่างรวดเร็ว ด้านล้างไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากปลื้มที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่
“แต่งแบบนี้ก็หล่อเหมือนกันนะพี่”
“กรูหล่ออยู่แล้วไหมปลื้ม”
“แล้วเราจะไปไหนกันว่ะ”
“ไปเถอะพี่”  เราออกเดินทางอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ใช่การเดินทางข้ามจังหวัด แต่เป็นเพียงระยะทางใกล้ๆ เท่านั้น เบื้องหน้าคือบ้านของโน้ตนั้นเอง ผมจำบ้านนี้ได้ดีเพราะว่าผมมาที่นี้ เป็นครั้งที่สามแล้ว
“พามาทำไมว่ะ”
“เอาน่าพี่ แล้วพี่จะนึกขอบใจผม”
“ทำไมว่ะ”
“ลงไปสักทีเถอะ” ที่บ้านโน้ตมีคนอยู่เยอะมากมายไปหมด มีรองเท้ามากมายถูกถอดไว้ที่ด้านล่างประหนึ่งที่บ้านกำลังมีงานบุญ รึว่านี้เป็นงานแต่งงานของโน๊ตมันว่ะ ผมเริ่มจะแปลกใจ ค่อยๆเดินขึ้นไปชาติ เสื้อผ้าสีเข้มกับใบหน้าเศร้าสร้อยของผู้คนที่อยู่ที่นี้คงไม่ได้หมายความว่าเป็นงนแต่งโน๊ตแน่ๆ โล่งใจไป แต่ถ้างั้นก็ต้องเป็นงานศพสินะแล้วงานใครละ พ่อรึแม่โน้ต รึว่าญาติผู้ใหญ่ ผมพยายามคิดไปถึงความน่าจะเป็นทั้งหมด สายตาก็มองหาคนที่ผมพอจะรู้จัก จนในที่สุด แม่น็ตก็เดินเข้ามาหาผมด้วยสายตาที่แดงก่ำ คงเป็นเพราะแกร้องไห้มาเยอะ  แล้วคราวนี้ก็กลายเป็นผมสะแล้วครับที่โดนตบแทน
“หายไปไหนมา” งงสิครับมันเรื่องอะไรกัน มาปรบผมทำไมเนี่ย
“หายไปไหนมา โอมห์ รู้ไหมว่าโน๊ตมันรอนานแค่ไหน” แล้วแม่โน้ตก็ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น โดยมีผมยืนงงอยู่นะที่ตรงนั้น
“นี้มันเรื่องอะไรว่ะปลื้ม”
“หายไปไหนมา..................” เสียงแม่โน้ตพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนขาดสติไปแล้ว ผมฟังแล้วจะขาดใจตามสะให้ได้
“มันอยู่ไหนว่ะไอ้โน๊ต”
“พี่โอมห์...” สิ้นเสียงปลื้ม ผมก็เห็นสิ่งที่ผมไม่เคยหวังว่าจะได้เห็นทันที มันเป็นเรื่องที่เกิดกว่าผมจะรับได้จริงๆ เคยคิดว่าที่ผ่านมามันเลวร้ายมากแล้ว แต่นี้มันทำให้ผมขาดไปเลย ความคิดผมหายไป พร้อมๆกับสิ่งที่ผมเห็น ขาผมค่อยๆอ่อนแรงลง น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นนี้มันคืออะไร ผมพูดอะไรไม่ออก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จดหมายจากโน๊ต

[iforgive]

มันเรื่องอะไรกัน  อย่าบอกนะว่าโน๊ตตาย  แล้วทำไมแม่ต้องบอกว่าโน๊ตรอโอห์มด้วยล่ะ
ในเมื่อโน๊ตเองที่ไปมีหญิงอื่นไม่ใช่เหรอ  งง

[หลงไหลในม่านหมอก]

เอาเถอะ ถึงพี่จะรักโน๊ตจะเชียร์โน๊ตแต่ไหนแต่ไรเหมือนกับหลายๆคนในนี้

แต่การที่โอมห์อยู่กับใคร ณ ปัจจุบัน  พี่เคยพูดแล้วว่า ความสุขของใครก็ของมัน 

ไม่มีใครรับรู้ได้เท่ากับเจ้าของชีวิตนั้นหรอก  เพียงแต่โอมห์มีความสุขดี เท่านี้ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้เขาก็ดีใจแล้ว

ตอนล่าสุด

   ไม่ดราม่าเกี่ยวกับโน๊ตใช่ไหมค่ะ  ดราม่าจากการหลงรักตัวละครในนิยาย กับผูกพันตัวละครในชีวิตจริง มันต่างกันเน้อ

ดิฉัน ยิ้มสู้ ^_____^ ไม่นะ ไม่ๆๆ เราจะไม่คิดไปเอง

 :กอด1:โอมห์  คิดถึงมากมาย

มิกซ์......มาทีเล่นเอาซะตกใจ เชอะ เชอะ ^^

 

[MIkz_hotaru]

โน๊ต!!! 
ไม่จริงใช่มั้ย ถ้าโน๊ตรอโอมจริง มันคงเศร้ามากๆ
โอย จิตตกไปไกลแล้ว โอมมาต่อด่วน 

ยินดีต้อนรักมิ๊ก 
และโอม (ไปไหนมาเหรอ??) อีกครั้ง
คิดถึงสุดๆ

[jimmyFG]

ค้างๆๆๆ

อย่างแรง

มาต่อไวๆ นะ

[โจ๊กกุ้ง]

โอห์มหายไปนาน มาอีกทีนี่ทำอึ้ง เกิดอาไรขึ้นนี่

[┗◎┗◎]

อ้าวเวรกรรมซะแล้ว

เกิดไรขึ้นกับโน๊ตเนี่ย - -

[wan_sugi]

ชีวิตจริงไม่เหมือนนิยาย  ถ้าก้าวเดินด้วยสติ
ยังไงก็คิดว่าโอห์มต้องสามารถผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีแน่ๆ

[minima]

กรี๊ดดดด
โอมมม ค้างมากกกกกก





แต่ดีใจที่โอมมาต่อแล้วตอนมิกบอกว่าเล่าต่อไม่ได้ก็เครียดสุดๆ

เฮ้ออออ
เวลาอ่านเรื่องนี้ไรจี๊ดๆทุกที   

[kingphai]

......
จุกในอก พูดไม่ออก
เฮ้อ.....

[IZE]

โอห์มกลับมาแล้วววววววววววววววววววววว   เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


หายไปนานคิดถึงจัง

แต่กลับมาคราวนี้ก็ยังสร้างความประหลาดใจ มาด้วยความมึนๆงงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น


มาทำให้กระจ่างเลยนะคุณ อิอิ

ปล รักโอห์มจังเลย

[StillLoveThem]

...ดีวุ้ยได้อ่านสองความรู้สึก น้องมิกซ์ ไว้แวะมา เอาเรื่องน้องโอมห์มา..เผา..ให้ฟังบ้างนะ
...นึกว่าน้องโอมห์ หายไปไหนที่แท้ไปทำหน้าที่..คนในครอบครัวน้องมิกซ์..นี่เอง
...มีความรู้สึกว่ามันต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับโน๊ตแน่ๆๆ
...แต่แม่นี่สิ น่าจะควบคุมอารมณ์หน่อยเหมือน โทษว่าเป็นความผิดของโอมห์เลย
...เรื่องบางเรื่องมันก็ยากต่อการควบคุมนะ ต้องปล่อยไปตามที่คนๆนั้นต้องการ

[nine-poo]

เออเรื่องมันไปไวแท้ ใมเรื่องมันเป็นแบบนี้ล่ะค้าบชีวิตจริงอะไรจริงทำใมเป็นแบบนี้
รอฟังจดหมายจากโน๊ตนะโอม

[Ken Ken]

เห็นพี่มิกซ์มาเล่าเรื่องเลยตกใจว่าพี่โอมห์ไปไหนสะนี่ ฟู่~

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันละเนี่ยกลิ่นดราม่ามากๆเลยฮะ

[4559]

สงสารโน๊ตตตตตตตตตตตต

[gtower]

มาลงแต่ละที มีเซอไพรส์ทุกงานสิคุณโอห์มนิ่  วูบวาบตอนที่แล้วก็นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้วซิ่ 

[broke-back]

 

อ่านแล้วเศร้า
เหงาจังคับ

เล่ามาเลย
เล่ามาได้อีก
กระตุกใจคนอ่าน..ทั้งเป็น

กาซิก

ขอบคุณ..โอห์ม

[อิสระ]

ไม่น่าแวะเข้ามาเลยยยยยยย
โอมมาต่อแต่ล่ะทีหัวใจจะวายหลายๆรอบ
แถมยังค้างอีกกกกกกกก
ทั้งมิกทั้งโอมช่วยมาไขข้อข้องใจหน่อยได้มั้ยยยยยยย
แต่คนอ่านก็มาโซ
ยังจะรอต่อไป

 

[bellary]

อ่านแล้ว งง
แต่ก็ยังดีใจที่โอมกลับมา

[u-only-one]

  เข้ามายกนิ้วให้ น้องโอมเก่งขนาด เล่าเรื่องให้ค้างได้ทุกตอน ไม่น่าเลยตรูอ่านแล้วค้าง

เอ้อ....มิกก็มาครั้งแรกก็เก่งอีกคน พากันค้างเติ่ง โอ้ว...น่าฮักขนาด  

ว่าแต่...โอมทำไรผิดเหรอ?? แม่โน๊ตถึงได้มีอาการขนาดนั้น เท่าที่อ่านมาโน๊ตมีแฟนนิ ..งง!!

ปล. คราวหน้าขอค้างอีกนะน้องโอม ซู๊ดดดย๊อดดด   (ตรูไม่น่าหลงเข้ามาเล๊ยยย)
ปล.2 คิดไว้ตั้งแต่แรกล่ะว่า มิกโอม เป็นคู่ที่คงตัดกันยาก ความผูกพันมันแน่นเกิน ถ้าขาดแล้วเจ็บทุกฝ่าย