หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[Bavari@n]

โอมห์ดูแลตัวเองหน่อยนะครับ  และก็เปิดหน้าต่างในห้องให้อากาศถ่ายเทบ้างจะได้หายป่วยเร็วๆ

หายป่วยเมื่อไหร่ก็ชวนคนข้างๆแวะมาทักทายเพื่อนๆในนี้กันด้วยนะครับ ^^

[kitty]

 o18ชอบบบสมุดวีๆๆๆๆๆ    :เฮ้อ:จะเป็นใครที่ดูแลโอมห์ก้อขอไห้รักกันนานๆๆๆๆๆๆ

[sky-cafe]

อื้ม พอย้อนมาดูสิ่งที่มิ๊กได้เขียนไว้ใน diary กับการกระทำของมิ๊ก...ขัดแย้งกันเหลือเกินนะพ่อหนุ่ม

ส่วนเรื่องที่โอหม์จะอยู่กับใครตอนนี้เราไม่อะไรมาก จะโน๊ต จะมิ๊ก หรือใครสักคนที่เราไม่รู้ แต่รู้ว่าตอนนี้โอหม์มีความสุขดี คนอ่านก็ดีใจ : )

[i3igM]

ง่า...ไปนอนกอดด้วยได้มั้ยอ่า

กำลังขาดความอบอุ่น

[jaaeyboy]

ตามอ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันเรียบร้อยแล้ว 

เล่าเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ  อ่านแล้วอินไปหลายเรื่อง

คนที่อยู่กับน้องโอมห์ตอนนี้  เดาว่าน่าจะเป็นน้องมิ๊ก (ขอให้ใช่ทีเหอะ)

จริงๆน้องโน็ตก็ดีน่ะค่ะ  แต่ยังไงก็เชียร์น้องมิ๊กอ่ะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอตอนต่อไปนะครับ

น่าร๊ากกกกกกกกก

[StillLoveThem]

...ก็ไปตากฝนซะแบบนั้นมันจะเหลือเหรอน้องโอมห์ ขนาดพี่ไม่ได้ตากฝนยังอึมครึมเลย ปวดหัวนิดๆๆ หายไวๆๆนะ
...ถ้าให้เดาจริงๆๆมันเดาไม่ถูกหรอกว่าเป็นใคร..ก็เป็นใครก็ได้นะที่น้องโอมห์อยากอยู่ด้วย และ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข
...แล้วจากได น้องมิกซ์ วันแม่ปีไหนไม่รู้ น้องมิกซ์ได้เอา มะลิมากราบเพื่อนแทนเมีย หรือเปล่าอยากรู้จริงๆนะ หรือเขียนไว้แค่สนุกๆ

[GuanTeen]

ไปลุยฝนไม่พอ ยังขี่รถลุยน้ำทุกแอ่งที่มันขังอยู่ - -'' ไม่ให้ป่วยก็บ้าแล้ว 
น้ำในแอ่งนี่โสมากเลยนะ ลุยไปได้ไง 555

หายป่วยไวๆ นะคะ 

[enhumto]

หายป่วยรึยัง ก็คงยังไม่หายขาดหรอกนะครับ แต่ทำไม พอเรื่องปัจจุบันลงปุ๊บ เป็นเรื่องเลยผมว่าแล้ว ว่าต้องเดาไปเรื่อยว่าเป็นใครมีขู่เราด้วยอะ ว่าจะไม่อ่านเรื่องของเราแล้ว อยากเป็นพระเจ้าจริงๆ จะได้กำหนดได้ว่าตอนนี้เราอยู่กับใคร เป็นคำถามในใจตลอดเลยเวลาเจอเพื่อน ว่านี้เมิงเลือกแล้วใช่ไหม เลยได้คนนี้มา
แน่นอนละครับ ว่าผมเลือกแล้วว่าผมจะอยู่กับคนนี้ เป็นคนที่เกย์หลายๆคนเห็นผมอยู่คู่กัน ก็อิจฉาด้วยละครับ เพราะรักของผม ไม่ต้องแกล้งทำ เรารักเพราะรัก มันเป็นเรื่องจริง
คิดเสมอว่าตัวเองโชคดี ไปเรื่อยแล้วครับ อินตามคนเม้น ตอนนี้เรื่องหักข้าวโพดมันเป็นปัญหาเลยสะงั้น ผมเลยตัดสินใจไม่เอาเรื่องของใครทั้งสินมาใส่ในตอนนี้ แต่มันกลายเป็นตอนที่ผมมีความสุดมากที่สุดเสียมากกว่า มากที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้นะครับ ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าคนอื่นจะมีความสุขกับเรื่องของผมรึเปล่าในตอนนี้
แต่ทุกคนที่ผมคิดถึงมันแล้วมันทำให้ผมยิ้มออกตลอดเลย  ขอบคุณที่ยอมอ่านเรื่องนี้ของผม ขอบคุณกำลังใจที่มาด้านหลังไมค์นี้ ขอบคุณครับผม
แด่คนรักที่หายไป

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สมุดวี
วันนี้เปิดเรียนวันแรก อะไรของมันอีกว่ะ วันนี้กรูกับเพื่อนไปเดินห้าง ไปร้องคาราโอเก๊ะกัน ไปดูสาว แต่เหียโอมห์เสือกไม่ไปกับกรู ชะงั้น หายหัวไปไหนว่ะ กรูแม๋งนั่งรออยู่ชั้นสี่ที่ประจำ อุตสาห์นัดสาวมาว่าจะโชว์มันสักก่ะหน่อย แม๋งพอโทรหาเสือกบอกว่าจะไปเที่ยวบ้านเพื่อน สงสัยแม๋งเห็นเพื่อนใหม่ดีกว่ากรูว่ะ แม๋งน่าเคืองฉิบหาย รอให้เขาเลิกคบเมิงก่อนเถอะ กรูจะไม่สนใจเลยสัด ที่เวลาไม่มีใครมานั่งร้องไห้ กรูเนี่ยเป็นคนปลอบตลอด สุดท้ายก็มานอนกองอยู่บ้านกรู นี้กรูน้อยใจมันรึเปล่าว่ะ คงไม่ใช่ละ รอบบนี้มันร้องไห้อีกกรูจะไม่ปลอบมัน สาบานเลยสมุดวี

เปิดเทรอมวันแรก สวัสดี ม.2

“ม.2 อ๋อว่ะ แล้ววันนี้รูทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย ถ้าคนอื่นเขาไปเที่ยวห้างกัน” ผมนั่งอยู่ที่ระเบียง แล้วพิงไปหน้าต่อไปของสมุดวี แต่มันก็ไม่ได้บอกว่าผมหายไปไหน แล้วหายไปกับใคร แล้วเพื่อนที่ไหน ผมนั่งนึกย้อนไปหาตัวเองในวัยขาสั้นอีกครั้ง
(เรื่องต่อไปนี้มันมาจากความทรงจำของผมแล้วนะครับ )
หลังจากวันนั้นเป็นวันที่ผมได้คุยกับผู้ชายคนนั้นนานที่สุด แถมรู้สึกว่าครั้งนี้ละ คือ การสนทนาที่เราไม่อยากให้มันจบไปเลย ผู้ชายที่ขี่รถมอไซค์ยี่ห้อฮอดด้า NOVA รุ่นแรก สีดำ ตรงเข้ามาหาผมตอนที่ผมยืนรอญาติอยู่บริเวณริมถนน
“มาได้ไงอะ” ผมมองหน้าคนที่ขับรถตรงเข้ามาหาผมทันที ตอนนั้นเรารู้สึกตัวว่า โ ใจเรามันเต้นแรงขนาดนี้เลยอ๋อ กรูยังไม่ได้เตรียมคำพูดกับเมิงเลย
“จะไปเที่ยว” ผมพูดไปแบบสั่นๆ หน้าร้อนจนรู้สึกตัวเองได้
“เที่ยวไหน ทำไมต้องมาถึง วัดโบสถ์เลยรึ” สำเนียงที่เป็นเอกลักษ์ ผมยังจำมันได้ถึงทุกวันนี้
“ก็เขามารอขึ้นรถกันที่นี้อ่ะ แล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่นี้อ่ะ”
“อ๋อ แม่ผ่านมาแถวนี้ แล้วมาบอกว่าเห็นเพื่อนยืนอยู่ ก็เลยขี่รถมาหาดู” (ผมมารู้ที่หลังว่าบ้านมันห่างจากที่ที่ผมยืนอยู่เกือบๆ 6 กิโล)
“จริงดิ โชคดีเน๊อะ”
“อะไรนะโอมห์”
“เปล่าๆ ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ ” อ้าวจะไปสะละ เทพบุตรกรู
“อืมๆก็ได้ เดี๋ยวรถก็มาแล้วมั้ง”
“เสียดาย ” อ้นพูดออกมาก่อนที่จะไป
“เสียดายอะไรอ๋อ”
“ก็เสียดายไง คิดว่ามาเที่ยวที่นี้ จะได้พาไปเที่ยวบ้าน”
“อืม” ผมพยักหน้า กรูนิใจง่ายๆจริงๆ ยอมรับไปเถอะว่ากรูแอบมองไอ้อ้นแบบนี้มาเป็นๆ ปีๆแล้ว เด็กห้องคิงรึจะมาสนใจเด็กห้องบ๊วยแบบผม แถมมันยังหน้าตาหล่อเวอร์ๆ
“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ เอ๋ออย่าลืมของฝากละ” แล้วมันก็ขี่รถจากไป ผมยังจำได้เลย่วาวันนั้นมันใส่เสื้อสีส้ม กางเกงบอลสีน้ำเงิน ถึงเวลาจะผ่านไป เกือบๆ 10 แล้วก็เถอะ หลังจากนั้นเราจำได้ว่ามันเป็นทริปเที่ยวที่ไปหลายที่มากๆ แต่ใจผมมันไม่มีความสุขรึว่าสนุกกับการเที่ยวเลย ก็มันไปหยุดที่วัดโบถส์ไปแล้ว

เปิดเทรอมวันแรก
วันนี้เป็นวันแรกของม .2 ผมได้ย้ายจากห้อง 1/11 มาเป็น 2/5 ซึ่งเป็นห้องสำหรับเด็กเก่งภาษาไทย (พวกสนใจภาษานั้นละครับ)นับว่าเป็นการพัฒนาที่ดีขึ้น ผมมาเรียนด้วยหัวใจที่เต็มล้นไปด้วยความสุขสำหรับที่เราจะได้เจอหน้า อ้นเป็นครั้งแรก ในเทรอมนี้ ผมทรงลานบินที่บรรจงตัดมาใหม่ เสื้อผ้าที่รีดมาอย่างดี กางเกง + เสื้อผ้าตัวใหม่ รองเท้าสีส้มแสบตา เพราะผ่านการทำเก่ามา ไม่มีอะไรจะพร้อมไปกว่านี้อีกแล้ว
"โอมห์ กรูจะไปส่องสาวที่ห้องนะเมิง วันนี้เมิงไปด้วยนะ" ไอ้มิ๊กตะโกนบอกผมก่อนที่มันจะเปลี่ยนสายรถเมล์ไปอีกสายหนึ่ง
ผมพยักหน้าให้ แต่ก็ไม่ได้รับปาก มือยังกำของฝากจากการไปเที่ยวไว้แน่น

..................ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็นประชา............................... เพลงชาติดังขึ้น  พวกเรามาเข้าแถวกันอย่างพร้อมเพียง นี้คือการเข้าแถวสำหรับวันแรกของการศึกษามีเพื่อนใหม่มากหน้าหลายตาเต็มไปหมดสำหรับผม นี้คือการรเมต้นใหม่อีกครั้งกับการเรียนมัธยม สายตาผมเองก็มองหา ผู้ชายห้อง 2/8 อยู่ตลอดเวลา ครูสั่งเลิกแถวผมก็ยังไม่เจออ้นอยู่ดี วันนี้เป็นวันแรก ตามที่รู้กัน โรงเรียนจะปล่อยเร็วเพราะ แค่มาจัดโต๊ะทำความสะอาดเฉยๆ ผมเองก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่ คุยกันทักทายกัน มีบ้างคนที่ผมรู้จักอยู่แล้ว แล้วก็อีกหลายๆคนที่เพิ่งรู้จัก แต่คนที่ผมอยากเจอในวันนี้มีคนเดียวคือ อ้น  เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 11.00 แล้วเห็นจะได้ เพื่อนๆในห้องพากันชวนไปเที่ยวห้างที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ผมเองตอนนี้เหมือนที่ทำมาดูไม่มีความหมายเอาสะเลย เดินคอตกตรงไปยังประตูทางออก ไร้จุดหมายสิ้นดีเลยว่ะกรู
ระหว่างทางที่ผมเดินไปรอรถเพื่อที่จะกลับบ้าน ดูสีหน้าคนอื่นมีความสุขกันเหลือเกิน บ้างคนก็อวดรถใหม่ กระเป๋าใหม่ มือถือใหม่ อะไรใหม่ๆที่มีกันเยอะไปหมด บรรดาผู้หญิงที่นั่งประทินโฉมหน้าตัวเอง ตามคอนเซ็ป หน้าต้องเขียว ปากต้องแดงไว้ก่อน ถุงเท้าต้องดึงให้สูงที่สุด แล้วก็คงคิดว่าเนี่ยละฉันสวยที่สุดแล้ว ขอโทษจริงๆเถอะครับ ผมเองจำได้ทุกเรื่องราวในวัยมัธยมเลย พอพ้นประตูโรงเรียนผมก้เดินข้ามทางรถไป แบบบใจลอยไม่ได้คิดอะไรเลย จนมาหยุดที่ 4 แยก เอาว่ะจะไปหามิ๊กดีรึเปล่า ถ้าย้อนกับไปด้านหลัง ก็กลับไปทางเดิม มันคือโณงเรียน ถ้าตรงไป ก็คงได้ไปนั่งน้ำเน่าที่ริมแม่น้ำน่าน ถ้าเลี้ยวซ้าย ก็คงไปนั่งดูสาวกับไอ้มิ๊กแน่ๆ คงเย็นกว่าจะได้กลับ
“โอมห์.......โอมห์......” เสียงใครไม่รู้ครับ ตะโกนมาจากทางขวามือของผม  ผมมองไปตามต้นเสียงที่มา  อ้นยืนอยู่โดยที่มีน้องม. 1 หลายๆคนยืนอยู่กับมันด้วย ผมเอามือชี้กับมาที่ตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่ากำลังเรียกผมอยู่  แล้วอ้นก็วิ่งเข้ามาหาผม
“ไปไหนอ๋อ”
“ไม่รู้ว่ะ กลับบ้านมั้ง”
“ไม่มีอะไรทำแล้วใช่ป่ะ” ผมพยักหน้าแทนคำพูด
“ดีเลย ไปเที่ยวบ้าน เรากัน ”
“จะดีรึ”
“มาเหอะ ลองไปเที่ยวบ้านนอกดูบ้าง แล้วนั้นถือไรมาอะ” ผมยืนถุงที่ใส่ของฝากมาให้มัน
“ของฝาก จากวันที่เจอวันนั้นไง”
“ขอบใจ ไปกัน เดี๋ยวรถออก” ผมเลือกที่จะเดินไปทางขวามือ ขวามือที่เป็นท่ารถออกไปยังอ.วัดโบสถ์ อำเภอบ้านเกิดของแม่ผมเองละครับ ห่างจากตัวเมือง 30 กิโลเมรเห็นจะได้ บนรถประจำทางสีน้ำเงินคาดขาวคันโตมีทั้งคนแก่ เด็กน้อย เด็กผู้หญิงวัยกำลังอยากสวย กำลังสวย แล้วก็สวยแล้ว นั่งกันเต็มไปหมด มีสัตว์อยู่บนรถด้วยครับ พวกไก่ชน เนื้อหมู หาบเปล่า เยอะไปหมดจริงๆ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมเคยนั่งรถสายนี้หลังจากที่เห็นมันมาตั้งนาน
“แก...ดูดิพี่อ้น พี่อ้นจริงๆด้วยแก” เสียงน้องผู้หญิงคุยซุบซิบกัน ขนาดที่รถออก ผมได้ยืนอยู่ข้างๆมัน วันนี้มันสุขจริงๆนะครับเหมือนจะเป็นจริงเลย ความฝัน ค่ารถครั้งนี้อ้นก็เป็นคนจ่ายให้ ผมยังจำได้เลยว่ามันราคา 17 บาท สองคน 34 บาท มันล้วงกระเป๋าออกมาจนหมดตัวเลย
“ดูวัดนั้นดิโอมห์ พ่อเราเป็นคนสร้างนะโว้ย” ผมเองไม่ได้ปลื้มอะไรด้วยหรอกนะครับ แต่ทุกอย่างที่มันพูด เหมือนต้องมนต์สะกดเสียมากกว่า อ้นพูดอะไรกลายเป็นเรื่องดีๆหมด
“เนี่ยเรียกว่าหมู่บ้านท้อแท้”  แต่ก็นะ ชื่อหมู่บ้านอะไรว่ะโครตแปลกเลย
“อะไรว่ะอ้น ชื่อหมู่บ้านท้อแท้ ทำไมเป็นไงอะ”
“ไม่รู้ดิ สงสัยเมื่อก่อน ทางมาที่นี้มันลำบากมั้ง จนหลายๆคนท้อแท้ที่จะมา  แล้วโอมห์ ท้อแท้เหมือนชื่อหมู่บ้านไหม”
“เฉยๆ”
“ดีแล้ว ลงป่ะ ถึงละ” รถมาจอดตรงบริเวณหน้าวัดท้อแท้ พอดีเลยครับ ผมกับอ้น แล้วกอีกสองสามคนเดินลงที่นี้ อาการวันนี้ก็ดีจริงๆ ร้อนถึงร้อนที่สุด พิษณุโลกนี้นะ เดินต่อมาอีกไปไกล ก็เจอทางลานลงไป ไม่มีทางคอนกรีตให้เดิน เป็นดินรวนธรรมดา สองข้างทางเดินเข้าบ้านที่ต้นสนสูงใหญ่ดูร่มรื่นไม่น้อย ผมชักจะรักที่นี้แล้วสิครับ เดินเข้ามาอีกไม่ไกล ก็เจออุปกรณ์ที่เอาไว้ขึ้นแบบ พวก จั่วไว้ พันธสีมา (ไม่แน่ใจว่าเรียกแบบนี้รึเปล่า)  บ้านหลังที่ไม่ได้ทาสี ดูไม่ใหย๋โตมากนักสำหรับคนสี่คน อ้นเดินนำเข้าไปที่ลานหน้าบ้านที่มีโต๊ะไม้วางอยู่
“นั่งรอนี้แป็บ นะ เปิดบ้านก่อน”
“ทำไมมันเงียบงี้อะ ”
“ก็มันไม่มีคนไง พ่อกับแม่ ไปทำงานกันหมด ” แล้วมันก็เดินหายเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านเป็นบ้านโล่งๆ มีผ้ากั๋นไว้ให้ดูเหมือนเป็นห้องๆ สรุปว่านี้คือบ้านตามชนบทของแท้เลยครับ ในความคิดผม
“อะน้ำ” อ้นส่งคันน้ำมาให้ แล้วก็มานั่งฝั่งตรงข้ามผม
“เด็กๆ ชอบเยอะเน๊าๆ” ผมแซวมันเพื่อชวนมันคุย
“อืม”
“ไม่ปฏิเสทเลยนะ”
“อ้าวมันเรื่องจริงจะปฏิเสททำไม” อ้นตอบหน้าตายมากมาย ก็คนมันหล่อจริงๆนิว้า
“แล้วแฟนอะ อ้น ไม่มีอ๋อ”
“มีดิ อยู่ห้อง 3 ไง โอมห์ไม่เคยเห็นอ่อ บ้านเขาก็อยู่แถวนี้ละ” อึ้งเลยกรู ไปต่อไม่ได้เลย
“เอ๋อ.... แล้วนึกไงพามาบ้านว่ะเนี่ย”
“เปล่า ก็เห็นเดินใจลอยคนเดียว ก็เลยชวนมาเที่ยว คิดว่าจะเบื่อห้างแล้วไง”
“เอ๋อแล้วทำไมวันนี้ ไม่เห้นในโรงเรียนเลยว่ะ”
“ไม่อยากเข้า จะเข้าไปทำไม คนอยากทำมีเยอะจะตายไป อีกอย่างตื่นสายด้วย”
“ไม่ไปเลยดีกว่าไหม แบบนี้”
“ไม่ได้เปิดเรียนวันแรก ใครเขาขาดกันจริงป่ะ” มันยิ้มหน้าทะเล้นให้ผม แล้วก็เยียดตัวนอนเป็นที่นั่ง อะไรว่ะชวนกรูมาแล้วนอนหนี
“เที่ยวสนุกไหมโอมห์”
“ก็ดีอะ เรื่อยๆ ไปมัน สี่ห้าจังหวัด”
“จริงดิ รู้ป่ะว่าอ้นยังไม่เคยเห็นทะเลเลย”
“ว่าไป”
“จริง ดูบ้านเราดิ จนจะตายไม่รวยเหมือนโอมห์หรอก”
“ใครรวยว่ะ ธรรมดา อน่าคิดมากน่า เดี๋ยวไว้ไปอีก จะชวนไปด้วย เอาป่ะ”
“เห้ยจริงดิ อย่าโกหกกันนะ”
“อืม จริง ” อ้นยื่นมือมาให้ผม เหมือนจะแตะนิ้วกัน แต่กลายเป็นจับมือกันแทนสะแล้ว
“เป็นไรว่ะโอมห์ หน้าแดงเลยเมิง”
“บ้านมันร้อนๆหนาวๆ ” ผมรีบปล่อยมือ แล้วก็อ้าง เหตุผลเกี่ยวกับสภาพอากาศ
“บ้านเราไม่มีอะไรเลยว่ะ เบื่อเปล่า”   แค่เห็นหน้าอ้น ก็ไม่เบื่อแล้ว ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมาไกลขนาดนี้  ผมอยากจะตอบแบบนี้ใจจะขาด
“ป่าวๆ เอ๋อ ถามไรหน่อยดิ” มันดึงตัวขึ้นมานั่ง
“อืม ถามมาดิ” แล้วก็ล้มตัวลงไปนอน
“ทำไมถึงสนใจเราว่ะ  ไม่กลัวโดนล้อไง” (เข้าใจหน่อยนะครับ ว่าตอนนั้นมันยังเด็กมากๆ ไม่มีความคิดอะไรหรอกครับสำหรับตอนเด็กๆ)
“ล้ออะไรว่ะ เรื่องที่โอมห์เหมือนตุ้ดนั้นรึ”
“อืม”
“แล้วไง ไม่เห็นสนใจเลย อ้นจะคบใคร จะคุยกับใครไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าใครจะว่าไร โอมห์อายหง่ะ”
“ป่าว แค่กลัวว่า ”
“กลัวทำไม ไร้สาระ เอ๋อมีไรจะให้” ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา แล้วส่งกระดาษใบเล็กๆให้ผม
“เวลาใครล้อ ก็เอานี้ไว้ดูแล้วกัน”
“รูป เนี่ยนะ” ผมถามกับไป
“ไม่อยากได้อ๋อ” ผมรีบดึงกลับมาทันที
“ขอบใจ ”
“พอดีถ่ายมาแล้วเหลือ เยอะเลยคงไม่ได้เอาไปทำอะไรหรอก ก็เลยคิดว่าให้คนทั่วนี้สักใบคงไม่หมดหรอก” ผมเก็บรูปมันใส่กระเป๋า มีความสุขอยู่ในใจมากมาย ไม่ใช่เพราะรูปหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะ มันเป็นของช้นแรกที่มันให้ผม แล้วการเที่ยวครั้งนี้ก็จบลง ผมนั่งรถกลับบ้าน อีกทางหนึ่ง ตลอดทางนั่งมองรูป ผู้ชายใส่เสื้อนักเรียนที่เป็นที่หมายปอง ของทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียน






ผมเดินไปเปิดหาผู้ชายที่ชื่อ ปฏิพัทธ์ ถาวร ในสมุดรุ่นทันที แต่ก็ไม่มีรูปมัน มีแต่ชื่อ ตอนนี้ผมนึกหน้ามันไม่ออกแล้วสิครับ เพราะครั้งสุดท้ายที่ได้คุยด้วย ก็ 2 ปีที่แล้ว  บ้างครั้งเวลาที่เราตามหาใครมาตลอดเวลา พอเราหยุดแล้วเขาอาจจะมาหาเราเอง รึว่าไม่เจอตลอดไป ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอดจนถึงเวลานี้
ใครผ่านไปแถวๆ กงไกลาศ จ.สุโขทัย แล้วคุ้นหูกับ ผู้ชายชื่อนี้ ช่วยบอกเขาด้วยนะครับ ว่ามีคนเชียงใหม่ยังรอให้เขาโทรกลับมาตามที่จดหมายได้ส่งไปอยู่นะครับ


แด่ ความรักครั้งแรกของผม 



ผมกลับมาหาปัจจุบันอีกครั้ง โน๊ตมาเคาะประตูห้องแล้ว วันนี้ ผมเรียนวิชาในคณะโยธา โน๊ตเลยอาสาที่จะมารับไปเรียน ผมว่าสมุดวีของมิ๊กไว้ที่หัวเตียง ก่อนที่ใส่เสื้อซ๊อป กางเกงยีนต์ตัวเก่ง แล้วก็พาตัวเองออกไปหาโน๊ตอย่างมีความสุข

“ยิ้มอะไรหนักหนา โอมห์ เห็นยิ้มตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้ว” โน๊ตเขียนใส่หนังสือที่ใช้เรียน
“ป่าว ก็แค่ ไปคิดถึงอะไรเก่าๆ”
“อะไรอ๋อ เล่าให้ฟังได้ป่ะ รึว่าเรื่องไอ้ตี๋”
“ป่าว ไม่เกี่ยวกับมิ๊กเลย ”
“งั้นแล้วไป” เราเขียนโต้ตอบกันไปมา จนชะตากรรมาขาดพอดี
“คุณสองคนทำอะไร” เสียงที่บรรยายอยู่หน้าห้องเปลี่ยนทางมาเป็นบุคคลในห้องแล้ว ไม่ใช่เรื่องแรงอีกแล้ว
“นี้อะไร ฉันห้ามคุยพวกคุยเลยเขียนคุยกัน ในหนังสือที่ฉันเขียนด้วยรึ” เวงกำกรูแล้ว
“ไปเลย ไปคำนวณหาแรง บนเสาโทรสับ ข้อนี้เลย” ชั่วโมงนี้เลยมีแต่ เสียงหัวเราะของเพื่อน กับความสุขที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในใจผม

[iforgive]

ทำวันนี้ให้ดีที่สุด  ไม่ว่าสิ่งที่ทำนั้นจะตรงใจใครหรือไม่ก็ตาม
ให้คิดไว้เลยว่าชีวิตเราจะเป็นยังงัย  มันขึ้นอยู่ที่เราคนเดียว  จริง ๆ
เราจะสุข  เราจะทุกข์  เราก็จะรับรู้ความรู้สึกนั้่นด้วยตัวเราเองคนเดียวเท่านั้น
พี่มั่นใจว่าการที่เราเลือกที่จะคบใครซักคนไม่ใช่ดูแค่คุณสมบัติที่รับรู้ได้แค่อย่างเดียว
บางทีมันต้องใช้ sense ด้วย
ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครพี่ก็ดีใจที่ปัจจุบันโอมห์มีความสุขนะคะ

+1 ค่ะ

[covnizz]

เดากันจนเหนื่อยแล้วครับ..

แต่ก็เป็นกำลังใจให้โอห์มกับมิ๊กต่อไป ป ป ป..


Ps ช่วงนี้  cnx  ฝนตกบ่อยจริงแหละครับ (ตกหนักอีก) จนเบื่อ .. วันหยุดทั้งที . . หายป่วยไวไวนะครับ 

[u-only-one]

เอ๊ะ!!! หรือว่าน้องโอมห์อาจจะเลือกไนท์ก็ได้นะใครจะรู้ ออกจะเป็นคนดี  (หลอนว่ะค่ะ)
เอาเหอะ อย่าเพิ่งสนใจปัจจุบันเลย จะิอยู่กับใครโอมห์มีความสุขก็พอแล้ว ตอนนี้ก็มานั่งรอเรื่องเล่าน้องโอมห์กันต่อไป
ว่าแต่...เพื่อนคนนี้...รักครั้งแรกรึเปล่า?  น้องโอมห์ชัดเจนมาแต่เด็กเลยนะดูสุภาพ อ่อนโยน แต่..
แล้ว..... ทำไมตอนรับน้อง ซ่อมน้องมันดูโหดจังหว่า 
แต่อีกอย่างเป็นคนพูดมีเหตุผลดี น่าเชื่อถือ เวลาพูดกับน้องๆเป็นการเป็นงาน เป็นเรื่องเป็นราวกว่าคนอื่น(มั๊ย?)

ปล. โอมห์เลือกใครไม่รู้อ่่ะ แต่เชียร์มิ๊ก มันโหด เลว แต่มันรักโอมห์จริง ชัดเจนเปลี่ยน 

[PEENAT1972]

ไม่เชียร์ ไม่สนับสนุนว่าจะต้องเลือกใคร

แค่คนที่โอมห์ต้องการและเลือกที่จะรักก็พอ

อดีตกับปัจจุบันมันก็ต่างคนต่างอยู่

จะเอามาปนกันก็ไม่ได้ รออ่านต่อไป +1 ค่ะ

[nine-poo]

โอมพาย้อนไปถึงรักครั้งแรกด้วยดูน่ารักดีจัง คงทั้งตื่นเต้น ทั้งสุขใจเลยช่วงนั้น
ในชีวิตไม่เคยเขียนเลยไดอารี่ แต่ก็ยังจำความรู้สึกแบบนั้นได้ไม่เคยลืมเหมือนกัน
ขอให้ทุกวันของโอมมีแต่ความสุขล่ะกัน

ตกลงโอมคบกะโน๊ตช่ายป่ะ

[1kabb]

รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป..

[clubzaaateam]

แล้วทำไมถึงไม่ได้เจออ้นอีกอะ

[broke-back]

อิอิ มาเล่าความรักครั้งแรกกันเลยเหรอ โอห์ม
มีตอนอยู่ม.2 ช้าไปป่ะ สุดหล่อ คึคึ


ครั้งแรกของผมมีตอนอยู่ป.6 อ่ะ เป็นสาวน้อยน่ารัก "ต่าย"
ถึงขนาดเอามานอนฝันนอนเพ้อคนเดียว จนยายถามว่า ไอ่หนูเอ็งเป็นอะไรของเอ็ง ห๊ะ
ตอนม.1 ก็ไปหลงติดพันพี่สาวม.2 ดาวโรงเรียนอีก เป็นเอามากว่ะตรู

แต่สุดท้ายไปๆมาๆ ตอนนี้ตรูกลาย สปีชีส์ ไปแล้วได้ไงว่ะเนี่ยะ
---- ไอ่เพื่อนตัวดี ----
ฮ่าฮ่า
 

โอห์มครับ Pupy love รักครั้งแรก ไม่มีใครลืมได้ลงหรอกครับ มันฝังจวยยยยยยยย กันทุกคนเอิ้ก..เอิ้ก

 :m26:ถ้าให้ผมเดาน่ะ โอห์มน่าจะเป็นนักฟุตบอล เพราะเห็นสลับขาหลอกกันได้ทุกตอนเล๊ยยย ฮี่ฮี่ เด๋วอยู่ห้องเดียวกัน เด๋วมารับที่ห้อง ตกลงคนๆเดียวกันหรือเปล่า กร๊ากกกกกกก

ป้อล่อ +1 ให้โอห์ม เอิ่มมมมม..แต่เห็นคนปากแดงแดง ทีไรอยากจะขอคนๆนั้นจุ๊บซักทีสองที ได้ป่ะ..ได้ป่ะ ฮิ้วววววววว

[kingphai]

มีความสุขกับโอห์มด้วยนะครับ
กับความรักครั้งแรก
............
อ่านไปยิ้มไป

[SamSam]

เรื่องความรักคนอื่นไม่มีใครเข้าใจหรอก
ปัจจุบันนี้โอห์มอยู่กับใคร ก็คงคิดว่าโอห์มคงจะมีความสุขที่สุดแล้ว

ปล.เรื่องความรักครั้งแรกของโอห์ม คล้ายของผมมากเลย 

[StillLoveThem]

...เก่งนะวุ้ย ที่สามารถเรียบเรียงเรื่องราวในอดีต มาประติดประต่อกับสมุดบันทักของน้องมิกซ์ได้
...อีกอย่างที่ได้รับรู้และรู้สึกแปลกใจ น้องมิกซ์มันแอบหลงรักน้องโอมห์มาตั้งแต่ม.ต้นแล้วนี่ไม่ใช่พึ่งมารักตอนเรียนป.ตรี...
...เชื่อว่ะว่า ความรักของน้องโอมห์กับคนรักคนปัจจุบัน มันทำให้หลายๆคนอิจฉา
...ความรัก.. ที่ทำออกมาจากใจไม่ได้เฟค มันทำได้ทุกเวลาทุกสถานนที่ ออกมาแบบอัตโนมัติ และไม่แคร์สื่อ..ก็กูรักของกูอะ
...แค่แปลกใจว่าทำไมเพื่อนๆมันถามว่า มึงเลือกแล้วได้แค่นี้เองเหรอ ทำไมได้คนข้างๆมันทำอะไรประหลาดๆๆเหรอว่างๆก็เล่ามาหน่อย
...ส่วนน้องอ้น นึกออกแล้วพอบอกชื่อจริงถึงนึกออก คนรักคนแรกของน้องโอมห์ เก็บความทรงจำดีๆไว้ในใจเนอะ

[jimmyFG]

รักครั้งแรกโอห์มอยู่ ม.2

ฮ่าๆ 

ไม่อยากจะบอกว่ารักครั้งแรกของเราอยู่ ป.4

(เราค้นพบตัวเองตั้งแต่ ป.4 อิอิ  )

เป็นนักบาตโรงเรียนด้วย หล่อตี๋ อิอิ

วันสุดท้ายตอน ป.6 ยังกอดกันอยู่เลย

นึกถึงรักครั้งแรก เน้อ อ 

[ordkrub]

ขอบคุณที่มาเฉลยว่าอ้นคือใคร
อ่านแล้วมีความสุขด้วยครับ

[Little Devil]

ว่าไป มิกซ์รู้ใจตัวเองมาก่อน เหลือเชื่อ
ใครก้อได้ที่โอห์มอยู่ด้วยแล้วมีความสุข

[IZE]

ผมว่าน่ะ ใครก็ตามที่ได้รู้จักโอห์ม ถึงไม่ได้เป็นแฟน เป็นเพื่อนหรือคนรู้จัก ผมว่าเค้าต่างหากที่โชคดี

ผมว่าใครที่ได้ใกล้โอห์มนั้นแหละมีความสุข เพราะโอห์มเป็นคนที่คิดบวก ทำให้คนรอบๆตัวมองโลกในแง่ดีไปด้วย


ผมละอิจฉาคนนั้นจริงที่อยู่ใกล้โอห์มเนี่ย  อิอิ


รักแรกยากที่จะลืม จริงๆเลย เนอะ  ถ้าเค้ารู้คงดีใจไม่น้อยที่โอห์มยังคิดถึงเค้า


ไดอารี่ของมิ๊กก็ยังคง ฮา เหมือนเดิม


ปล  กำลังมีให้โอห์มเสมอคับ  อิอิ   ตอนนี้รู้ว่าโอห์มมีความสุข ผมก็มีความสุขตามไปด้วย

ปล 2 รักโอห์มจังเลย

[โจ๊กกุ้ง]

อ่านละนึกถึงตัวเองสมัยเรียน ฮ่าๆๆ

[wan_sugi]

รักครั้งแรกลืมยากเสมอละค่ะ
ค่อยๆ เขียนเล่าไปตามไดอารี่เถอะ
ใครเป็นคนรักของโอห์มในปัจจุบัน  พี่ก็คิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องของโอห์มแล้วละ

[4559]

เอาใจช่วยต่อไป

[pete779]

ตอนนี้ พี่มิก หายดีและหรอ???? เอาใจช่วยค๊าบบบ

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักดีครับ มารอตอนต่อไปครับผม

[maicy]

รออ่านค่ะน้องโอห์ม...อยู่กับใครก็ได้ที่อยู่ด้วยเเล้วสบายใจ  ไม่ต้องเครียด สามารถรับฟังเราได้ทุกเรื่อง  เรารักเขาเขารักเราก็พอเเละ คนอื่นไม่ได้มาอยู่กับเราซะหน่อย  ว่างั้นไหมคะ อิอิ   
ปล. รักษาสุขภาพนะคะ