ตอนที่ 26
สายตาผมถูกตรึงแน่นอยู่กับความงดงามของรูระบายอากาศอณูเล็ก ๆ แทรกตัวอยู่ในผนัง อาฮ์..มันช่างเป็นประติมากรรมที่รังสรรค์ขึ้นมาจากจินตนาการและความพยายามในการคิดปั้นแต่งเพื่อสร้างที่พักอาศัยของโจเซฟ แอสปติน เค้าจะรู้มั้ยครับ..ว่าอีกร้อยกว่าปีข้างหน้า ปูนซีเมนต์ของเค้ามันแพร่หลายกระจายกระเด็นไปทั่วทุกซอกทุกมุมของโลกเน่าใบนี้..ไม่เว้นแม้แต่ที่นี่ ตรงหน้าผมนี่ด้วย!!
ผมมาสายครับ..เลยจอดรถไว้ที่บ้านภารโรงและตั้งใจจะเข้ามาโดยไม่ผ่าน กบว.หน้าโรงเรียน ใช้ทางด่วนหมายเลข 2 ปีนข้ามกำแพงด้านหลังเข้ามาครับ อะไรนะครับ..ไทน่ะเหรอครับ เช้านี้ไม่ได้มากับผมหรอก ผมเบื่อชีวิตที่ถูกไทผูกขาดเรื่องเวลาน่ะครับ แล้วมันก็ถึงจุดอิ่มตัวกับความรู้สึกรัก รู้สึกหลงของผมมานานแล้วด้วย ขนาดผมมีแฟนเป็นผู้หญิงผมยังเลิกง่าย ๆ นับประสาอะไรกับผู้ชายคนเดียว..อยากโดดถีบยอดหน้าผมล่ะสิ555+ ผมล้อเล่นน่า ไทเข้าบ้านไปเอากระเป๋านักเรียนแล้วจะแวะรับน้องมินท์กับน้องครีมมาเรียนด้วย ไทหยิบชุดนักเรียนติดมือมาด้วยตอนค้างกับผมที่บ้าน..แต่ลืมหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ สติมาปัญญาเกิดนะไท555
เข้าเรื่องดีกว่าครับ ไทออกจากบ้านผมไปแล้วผมก็ขึ้นมาแต่งตัว และเผลอหลับไป..ตื่นขึ้นมาอีกทีคือคุณอาทิตย์โทรหาครับ ผมไม่ได้โป้ปดมดเท็จเพ็ดทูลเจ้าเกล้ากระหม่อมแต่อย่างใด
“ผมเข้าห้องน้ำหลังตึกคหกรรมน่ะ..เจอกันที่แถวเลยนะ ครับผม” ตีเนียนกรรเชียงเข้าฝั่งแบบไม่ต้องมีตัวช่วย ผุดลุกและโดดลงเตียง สวมวิญญาณนักวิ่งลมกรดโกยแบบขี้หดตดเหือดข้ามบันไดทีละ 3 ขั้น ได้ยินเสียงตาถามรีบตอบแบบไม่กังวล
“พิเผลอหลับ..ไปแล้วนะครับตา” สาวเท้าพรวดพราดปราดเดียวถึงรถ..
“ไอ้เหี้ยยยยยยยย” ผมลืมกุญแจรถครับ!! บรรลัยวายป่วง หันขวาคว้ามอไซค์เปิดเบาะยัดกระเป๋าใส่และงับ..ไม่สนิทอีกกกกก ครวยยยยยย นั่งทับเบาะมันไปทั้งอย่างนั้นสตาร์ทออกโลดแล่นเร็วจี๋ สาธุ๊..ขอให้ทันเข้าแถวเถ๊อะ คนดีผีคุ้มครับ..ผมไม่ทันเข้าแถว ขี่ย้อนไปจอดในบ้านพักภารโรงหลังโรงเรียน ฝากฝังรถมอไซค์สุดหวงด้วยปัจจัยไม่ขาดไม่เกิน 100 บาทถ้วน เปิดเบาะหยิบกระเป๋าแล้วรีบย้ายตูดมาป้วนเปี้ยนแถวกำแพงหลังโรงเรียน โดดเด้งสปริงข้อเท้าสองมือตะปบสันกำแพง ยกตัวขึ้นพาดและปีนข้ามกระโดดลงพื้นด้วยคะแนนเต็มสิบ กางแขนออกสองข้างเพื่อรับเสียงปรบมือดังกึกก้องงงง
“ตามครูมาที่ห้องปกครอง!!” กรรมการยิมนาสติกลีลาปีนี้หน้าโคตรดุ..อาจารย์ฝ่ายปกครองพาผมมาลงทัณฑ์กดลบคะแนนน่ารักของผมจนเหลือครึ่งเดียว ใจร้ายกับผมได้ลงคออ่ะ..โทรศัพท์ผมสั่นเป็นเจ้าเข้าตั้งแต่เดินตามกรรมการยิมนาสติกแล้วครับ..ถ้าผมกดรับด้วยความทระนงชีวิตนักเรียนอัจฉริยะของผมมันคงหดสั้นเท่าไม้ขีดไฟที่ถูกจุดไปแล้ว ปล่อยให้มันสั่นสะเทือนจิตใจถึงไข่ปลาของผมไปเถอะครับ..อย่าไปใส่ใจกับมันเลย โชคยังเข้าข้างผมอยู่บ้าง เมื่อครูฝ่ายปกครองหน้ายี่ห้อพิทบลูอีกคนให้โอกาสทางการศึกษาแก่เด็กหนุ่มนัยน์ตาดำขลับ ผิวหน้าใส จิตใจงามอย่างผม
“ไปทาสีผนังกับประตูห้องน้ำในยิมหลังเก่า แปรงกับสีอยู่กับลุงทนต์ เธอไปขอได้เลย..แล้วครูจะไม่หักคะแนนเธอ” ทำไมต้องส้วมที่นั่นด้วยวะ? อย่างโสโครกสุดเหม็นเป็นที่หนึ่งของความสกปรกในรั้วโรงเรียนนี้แถมยังฟอนเฟะไปด้วยก้นบุหรี่อีกหลายสิบคอตเหอะ!! ถอนหายใจยาววว ก้มหน้ารับชะตากรรมที่ผมไม่ได้ตั้งใจก่อ
“ขอเป็นหลังเลิกเรียนได้มั้ยครับ?” ต่อรองทางการค้ากับคนคุ้นเคยหน้าพิทบลู สนิทกันตอนให้โอกาสนี่ล่ะครับ ยื่นมือออกมากุมมือเหี่ยวด้วยความหวัง..หลังจากคำตอบที่ทำให้โลกสว่างไสวผมก็ไหวตัวออกมาจากห้องปกครองแหล่งซ่องสุมแต่เด็กไม่ธรรมดาที่ได้รับเกียรติให้เข้ามาเหยียบย่ำ ควักโทรศัพท์ออกมากดโทรออกโดยไม่สนใจว่าปลายสายจะเรียน จะกิน หรือจะขี้อยู่ก็ตาม
“อยู่ไหนครับ..ทำไมเมื่อเช้าไม่มาเข้าแถว?” ยิงคำถามเข้าใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ ไม่สำนึกว่า..นั่นมันต้องเป็นคนถามมึงไม่ใช่เหรอวะ?
“5555ผมอยู่ห้องปกครองน่ะ เดี๋ยวพักเที่ยงเล่าให้ฟัง..ผมเข้าเรียนก่อนนะ” โดนมันย้อนกลับไม่ถูกมุกแป๊กกันเลยทีเดียวครับ เข้าเรียนคาบสองแบบมีออร่า ใคร ๆ ก็สนใจผมอ่ะ555
“เย็นนี้กูอยู่เป็นเพื่อนนะ” เต๋าแสดงน้ำใจ ผมตอบแทนสิ่งนั้นด้วยการ..
“มาช่วยกูทาสีส้วมโดยดุษฏีไอ้เต๋า” เต๋ายิ้มและโบกศรีษะผมด้วยความรักเกินเพื่อน อาห์..เจ็บชิบหาย
“มึงด้วยเมียรัก” วินอ้าปากค้างทันทีที่ผมผรุสวาทจบ..ขำค้างเลยสิ5555 พักเที่ยงผมก็ขึ้นศาลให้คณะลูกขุนตัดสินคดีความเรื่องยิมนาสติกลีลาร้อนแรงเมื่อเช้า ทนายฝั่งผมยืนกรานว่าผมผิดจริง แต่ไม่มีเจตนาร้ายจนถึงกับต้องโทษทาสีส้วมในโรงยิม เหตุผลน่าเชื่อถือจากปากทนายความหัวเห็ดโคนลูกโทนอย่างเต๋าทำให้คณะลูกขุนตัดสินทันใดไม่รอลงอาญา..
“มึงมันสมควรโดนแล้วไอ้พิ!!” สะอึกสะอื้นกลืนก้อนแข็งที่จุกในอกลงไปอย่างยากเย็น..
“ไท..” หันไปอ้อนร้องขอความเห็นใจด้วยดวงตารื้นน้ำตา..ปริ่มจะหยดมิหยดอยู่รอมร่อ
“..เฮ้อออ เย็นนี้ไทอยู่เป็นเพื่อนเอง กลับบ้านกันได้เลยนะครับ” ..หน้าตาแช่มชื่นครื้นเครงเหมือนไม่เคยร้องขอสิ่งใดของผมไปสะดุดต่อมหมั่นไส้ไทเข้าอย่างจัง..
“เย็นนี้ไม่ได้ทาสีดี ๆ แน่..” เสียงกระซิบลอดไรฟันจากเด็กญี่ปุ่นทำให้อารมณ์สดใสของผมลดระดับลงอย่างฮวบฮาบ จะกล้าเก๋ากับกูได้เหรอว๊า? หรี่ตามองพร้อมส่งความกวนตีนเข้าไปในประกายตา..อู่ยยย ลูบแขนเบา ๆ บรรเทาอาการเจ็บจี๊ดจากปลายเล็บที่หยิกเข้าเนื้อไปเมื่อกี้..ไม่เจ็บแต่แสบครับ รุนแรงกับกูเดี๋ยวกูก็ขี่ม้าส่งเมืองแม้วไปฟ้องแม่มึงซะนี่ สะกิดแขนเด็กญี่ปุ่นแล้วยิ้มสยามตาหยีให้ 1 ที ไทส่ายหน้าและยิ้มตอบผม..ง้อง่ายจัง ใจง่ายกว่ากูซะอีก555
เลิกเรียนแล้วผมและแฟนคลับ..พวกเพื่อนน่ะครับ55+ เดินเข้าไปหาเรื่องกับลุงทนต์ ไถแปรงกับสีและกรรโชกเอาทินเนอร์มาอีก 2 ขวด สั่งลูกน้องให้รื้อของมีค่าและขนกลับไปให้หมด ได้ผ้าขี้ริ้ว 8-9 ผืน ถุงมือผ้าอีก 6 คู่ ลุงทนต์ระล่ำระลักบอกว่าเข้าไปทำความสะอาดและปูหนังสือพิมพ์รองพื้นไว้รอนานแล้ว..เป็นไงครับ ยิ่งกว่ายากูซ่า -_- เดินไปโรงยิมก็ดึงเอาป้ายห้ามเข้ามาวางไว้ด้านหน้า ข้างในเพื่อนผมก็เอาบาสมาเล่น บางคนก็เข้ามากวนตอนผมครีเอทงาน..ทาสีส้วมมันต้องใช้สกิลขั้นสูงนะครับ
ผมเพ่งพิศความงามของผนังส้วมด้วยความชื่นชมก่อนจะลงมือขัดสีคราบปากกา ดินสอ และโคลนที่ติดอย่างมีความสุข เหลือบไปมองเพื่อนร่วมรบทั้ง 6 แล้วปรีเปรมมากครับ..เพื่อนผมอยู่ช่วยขัดและทาสีกันครบทีม เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงชาบูมื้อใหญ่..แล้วค่อยมาหารหักเอาทีหลัง5555
“เอ้า..ปิดจมูก” ยื่นมือออกไปรับหน้ากากอนามัยในมือก้อง..ดึงหนีกูทำไมวะสัตว์? พ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เขวี้ยงแปรงลงกับพื้นตรงเข้ายื้อแย่งโดดงับขากางเกงสะบัดไปมา ส่งเสียงขู่ฮึ่มแฮ่..ไม่ใช่ละ
“กวนตีนกูไอ้ก้อง..เอามา” ก้องยิ้มกริ่ม ขยับนิ้วชี้ไปมาแล้วส่ายหน้าหน่ายกับความขี้หงุดหงิดของผม แต่ก็ยอมส่งให้เพราะผมโดดเข้าขืนใจปลุกปล้ำทำเมีย เออ..เอาเข้าไปไร้สาระเข้าไป555 กำลังจะเอาหน้ากากมาคล้องหูไอ้ก้องก็คว้ากลับไปอีก อ้าปากจะสรรเสริญบิดามารดรมันอีกครั้งก็ถูกไทปิดปากด้วยฝ่ามือที่เหลือบเห็นว่ามันจับแปรงที่ผมเพิ่งฟาดติดผนังไป..
“ถุยยยยยยย” ดึงมือไทออกแล้วถ่มน้ำลายหวังใจให้ปัดเป่าแบคทีเรียที่ทำงานหนักหน่วงอยู่ในปากผม อี๋.. ไทจับหน้าผมด้วยสองฝ่ามืออุ่น ประคองหน้าผมให้หันมาสบตาฉาบน้ำเชื่อมและมองริมฝีปากสีส้มอมชมพูผมนิ่ง เลื่อนสายตาขึ้นมาช้า ๆ จบที่ดวงตาวูบไหวของผม..ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเช็ดริมฝีปากบางเบา ดวงตาถักทอสานสายใยรักมัดผมแน่นหนาแบบไปไหนไม่รอด..แก้มผมร้อนฉ่าอัตโนมัติ
“มือไทไม่สกปรกครับ” ลมหายใจกลิ่นสเปียร์มินท์แผ่ซ่านกลบกลิ่นเหม็นบูดจากส้วมจนมิด ผมไม่สามารถกลั่นกรองถ้อยร้อยคำกวนตีนมาสนองปากได้เลยครับ กัดริมฝีปากปากล่างแน่น หายใจไม่ทั่วท้องทั้งที่อากาศในส้วมไม่ได้บางเบาประหนึ่งบนดอยอินทนนท์..ในหัวมันตื้อไปหมดอ่ะ
“อืม..” เสียงแผ่วปลิดปลิวออกมาจากริมฝีปากผม มองตาสีน้ำตาลสวยกลับด้วยความรู้สึกยากเกินจะกล่าว..เขินนะโว้ย >///< หลบตาคู่นั้นไปมองผนังด้านหลัง..เพิ่งประจักษ์แจ้งว่าผมไม่ได้อยู่กับไทแค่สองคน ปฏิกิริยาเคมีของผมกับไทไม่แน่ใจว่าถูกเพื่อนเมมโมรี่ส์ไว้เรียบร้อยแล้วรึยัง? อ่า..ให้ผมได้ชี้แจงผ่านสื่อบ้างได้มั้ยครับ!?
“คือ..ขัดผนังส้วม..กันเหอะ” ดึงมือไทออกแล้วบอกเพื่อนให้ทำภาระอันยิ่งใหญ่ในส้วมช่วยกันต่อไป ปิดปากป้องกันสุนัขเพ่นพ่านด้วยหน้ากากอนามัยตัวจุดชนวนเหตุ และลงมือขัดผนังเสมือนหนึ่งแรงงานก่อสร้างนำเข้าจากเมียนมาร์ หันไปมองทุกคนยืนรายล้อมผมไว้ตั้งใจจะจับผมเป็นตัวประกันเหมือนในหนังฝรั่งฟอร์มยักษ์..ในส้วมนี่เงียบกริ๊บบบบบเลยครับ วังเวงชิบหาย
“ไทมาช่วยผมผสมทินเนอร์หน่อย” เสียงเต๋าเรียกไทให้ช่วยทำงานปนกับเสียงครืดคราดลากกระป๋องสี ปลุกบรรยากาศให้ทุกคนกลับมาสนใจเรื่องส้วมกันต่อ ชายนั่งลงข้าง ๆ จ้องผมขัดผนังอย่างมุ่งมั่น..เรื่องอะไรผมจะชวนมันคุยล่ะ เดี๋ยวเข้าตัวครับ!! เสียงถอนหายใจเฮือกยาวแบบยอมยกธงดังจากจมูกชายก่อนจะลุกไปสมทบกับไทและคนอื่นผสมสีรอผมขัดผนัง ระหว่างรอมันก็วิ่งไปเล่นบาส..อิจฉาแม่งชิบหายยยยย เอาล่ะ..นึกภาพตามนะครับ เด็กผู้ชายวัยกรุบกรอบ 7-8 คน ถอดเสื้อ อยู่รวมกันในห้องแคบ ๆ แบบไหล่ชนไหล่ จับแปรงทาสี เหงื่อท่วมตัวไหลเป็นทางยาวลงตามร่องซิกส์แพค ลมหายใจเป่ารดต้นคอกันและกันอย่างไม่นึกรังเกียจ..เช็ดน้ำหมากปาดน้ำลายและทำใจซะเถอะครับ555
“ไปหาอะไรกินกัน..เดี๋ยวกูโชว์ป๋าเอง” ชวนเพื่อนไปหาอะไรกระแทกปากหลังภาระกิจทาสีส้วมอันยิ่งใหญ่เสร็จสิ้นลง ถล่มชาบูและควักเงินฟาดหน้ามันไปด้วยแบงค์สีเทาไม่กี่ใบก็แยกย้ายสลายโมเลกุล โบกมือร่ำลากอดส่งร่ำไห้และนัดเจอกันอีกทีพรุ่งนี้เช้าหน้าห้องพยาบาล..อนาถใจกับตัวเองเหลือเกินครับ คืนนี้ผมผลักไสหัวใจตัวเองให้กลับไปนอนบ้านทั้งที่ผมอยากกอดมันใจจะขาดดดดด555+
“พรุ่งนี้อย่ามาสายอีกนะครับ” พยักหน้ารับคำ กัดริมฝีปากล่าง ตัดใจเดินหันหลังจากมาด้วยความโศกโศกาอาดูรรรร
“พิ..กระเป๋านักเรียนครับ” แทบสะดุดหัวทิ่มกับประโยคบอกเล่า หันกลับไปยิ้มกว้างแบมือออกไปรอรับกระเป๋าที่เด็กญี่ปุ่นหนีบไว้..หืมมมมมม
“อะไร?” ไทเลื่อนกระเป๋าผมไปไว้ข้างหลัง แย้มยิ้มกว้างขวาง ดวงตาระยิบระยับ ก้าวถอยหลังไปที่รถตัวเอง หนีบกระเป๋าเข้าซอกรักแร้ไว้เหมือนเดิมและใช้มือที่ว่างอีกข้างเปิดประตูรถออก ย้ายตูดเข้าไปนั่งรอผมในรถ..จะให้ผมทำไงล่ะครับ อมยิ้มแล้วทำทีถอนหายใจ กอดอก สูบลมเข้าปาก ก้มหน้าซ่อนยิ้มและก้าวเท้าตรงไปที่ประตูอย่างคนมีฟอร์ม555
ทันทีที่เปิดประตูรถไทก็ยิ้มแก้มปริ ถดก้นเข้าไปข้างในให้ผมได้มีพื้นที่ในการเบียด เสียงปิดประตูดังกลบเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กญี่ปุ่นพอดี..ไทดึงผมเข้ามากอดและหอมที่ไรผมเบา ๆ ผมขยับตัวขึ้นไปนั่งตักและสอดแขนเข้ารักแร้โอบไว้หลวม ๆ ปลายจมูกโด่งของไทสูดดมแก้มผมจนเจ้าตัวพอใจ
“พิหล่อ” กระซิบเอาใจที่ข้างหู..ผมอมยิ้มรับความจริงข้อนี้
“พิเท่ห์” เอาใจผมอีกครั้งในสิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด
“พิเป็นยอดมนุษย์” อดขมวดคิ้วไม่ได้..มันจัดอยู่ในกระบวนการชมด้วยเหรอวะ? หันไปมองไทก็อมยิ้มรออยู่แล้ว..มันหลอกด่าผมรึเปล่าครับ555 ไทดันตัวผมให้นั่งกับเบาะแล้วประคองหน้าผมเขามามองใกล้ ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นสำรวจหน้าผาก คิ้ว ตา จมูก ปากผมจนทั่ว..อายมั่งเหอะ!!
“ผมรักพิ” ผมไม่เคยเบื่อฟังคำคำนี้เลยจริง ๆ ครับ หลับตาหลบตาคู่นั้น เอียงหน้าแปะกับฝ่ามือที่ประคองหน้า..เขินแฮะ ริมฝีปากสีแดงที่เพิ่งกระซิบคำรักสัมผัสที่แก้มผม ลากลงมาที่ริมฝีปากผมแล้วจูบแผ่วเบา ปลายลิ้นหวานแตะริมฝีปากล่างผมอย่างทนุถนอม..เผลอเปิดรับเข้ามาชิมไม่รู้ตัวเลยครับ
“คืนนี้ค้างกับไทนะครับ?”..ถอนจูบมากระซิบขอที่ริมฝีปากผมและไล้ริมฝีปากมาที่แก้ม ไล่จูบถึงใบหูนิ่ม
“อือ..ไม่เอา” ตอบแบบคนรักนวลสงวนตัวพ่อแม่อบรมมาดี..เสียงถอนหายใจพรูที่ซอกคอ ย่นคอหลบเพราะจั้กกะจี้
“งั้นให้ไทค้างด้วย..นะ?” ฉกจูบที่ริมฝีปากผมก่อนจะเอ่ยคำขออีกครั้ง..ลืมตาขึ้นมาสบแล้วหลับตาลงไปใหม่..ดวงตาพราวระยับสีน้ำตาลทำหน้าผมร้อนวูบวาบได้เสมอเลยครับ -///-
“อืม”..ผมก็ยังคงเป็นเด็กใจแตกแต่สังคมไท(ย)ไม่รังเกียจอยู่ดีอ่ะ เด็กญี่ปุ่นโทรหาคนที่บ้านให้เอามอไซค์ผมมาเก็บ ดึงมือผมขึ้นมาหอมไปด้วย >///< วางโทรศัพท์ได้เจ้าตัวก็ดึงผมมาประกบปากอีกครั้ง ริมฝีปากนิ่มเคลื่อนไหวนุ่มนวลสลับไปทั้งล่างและบน ปลายลิ้นร้อนพัวพันแลกออกซิเจนจนหัวใจผมแทบกระดอนออกมา Crip Walk นอกอก จมูกโด่งพิสูจน์กลิ่นแก้มผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เคยให้ใครได้ดมนะเว้ย..ถึงจะชอบไปดมของคนอื่นก็เหอะ555
“กลับบ้านกัน” เบี่ยงหน้าหนีปลายจมูกชวนกลับดื้อ ๆ ไทพยักหน้าตอบแล้วยิ้มพราย ผมมองรอยยิ้มนั้นก่อนจะก้มหน้า กัดฟัน พองลมเข้าปาก..ผมเกลียดมันครับ -///-
ตายิ้มให้ไทและชวนมันค้างหลังจากผมหิ้วผู้ชายเข้าบ้านมาประทุษร้ายหัวใจตัวเองถึงห้องนอน อาบน้ำเสร็จไทชวนผมให้ออกหน้านำขบวนสวดมนต์หมู่ ตายิ้มพึงใจ ผมยิ้มดีใจ ไทยิ้มเฝื่อน..ก็มันยังสวดไม่ค่อยจะคล่องอ่ะ ก็ต้องเปิดหนังสือสวดคนเดียวแบบนี้แหละ555 ส่งตาเข้านอนแล้วส่งตัวเองนอนบ้าง ผมกับเด็กญี่ปุ่นนอนกอดกันธรรมดาไม่มีท่วงท่าให้ต้องคิดกันลึกครับ..จะมีก็กอดจุ๊บนิดหน่อยให้พอเอียงอายขวยเขิน
เช้าเรียนเย็นก็อยู่ซ้อมกีฬา คัดตัวลงบาสเตะบอลเตรียมลงกีฬาสีที่จะถึง..ปีนี้ผมว่าจะลงไปช่วยสาว ๆ คัดน้องเชียร์หลีดด้วยครับ แอบเห็นน่าโฮกหลายคน
อย่าเอาไปฟ้องไทนะครับ...
พิขอร้อง~
................................................
แถม
.
.
“กูสังเกตมาหลายครั้งละ..พิกับไอ้ไทมันเป็นนี่กันรึเปล่าวะ?” หนุ่มน้อยก้อง’ทงบังเอ่ยและดีดนิ้วก้อยขึ้นมาประกอบหลังจากถล่มชาบูราบเป็นหน้ากลองแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
“คงงั้น” หนุ่มหน้าคมสะตอแดนใต้นาม ‘เต๋าสตรอวเบอร์รี่’ ไหวไหล่ ก่อนจะพาออกอ่าวไทยไปเรื่องสาวสวยแฟนของเพื่อนแทน แต่หนุ่มทงบังไม่มีหลงค่ายกลที่ ‘เต๋าสตรอวเบอร์รี่’ ตั้งหลอกง่าย ๆ
“มึงรู้มาก่อนรึเปล่าเต๋า..มึงอยู่ห้องเดียวกับพิ มึงต้องสังเกตเห็นมากกว่ากูอยู่แล้ว บอกกูมาเต๋า” หยุดเดินเพื่อเป็นการกดดันเพื่อนและจ้องตาคมรอคำตอบ..เนิ่นนานเพียง 1 นาที หนุ่มทงบังก็อดรนทนไม่ไหว โดดเข้าเตะชายโครงเต็มข้อ หนุ่มสะตอแดนใต้ถึงกับกระอักชักเท้าขึ้นมาตอบโต้..เตะกันไป ทุบกันมาจนเหนื่อยหอบก็ทรุดนั่งลงข้างกัน
‘เต๋าสตรอวเบอร์รี่’ ลอบมองใบหน้าด้านข้างของเพื่อนที่ซ่อนความกังวลเอาไว้ไม่มิด ถอนหายใจและโอบไหล่เพื่อนมากอดแน่น
“มันเป็นเหมือนที่มึงคิดนั่นล่ะก้อง..พิกับไทเป็นแฟนกัน” กล้ามเนื้อไหล่ของหนุ่มทงบังกระตุกไปนิดก่อนผ่อนคลายลงพร้อมเสียงถอนหายใจยาว
“เฮ้ออออ เป็นแฟนกันจริง ๆ ด้วย..ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? มึงรู้มาก่อนรึเปล่า?” หนุ่มหน้าคมบีบไหล่ตอบเพื่อนก่อนจะดันให้ลุกขึ้นยืน
“ไปแดกเหล้ากัน..กูเลี้ยงเอง” รอยยิ้มขื่นเพียงเล็กน้อยเป็นสัญญาณดีที่บ่งบอกได้ว่า..
มี 1 คนที่ยอมรับ..และมีอีก 1 คนที่ยอมตัดใจ
แต่..จะไปย้อมเมรัยที่ไหนกันหนอ..ในเมื่อพวกเธอยังเป็นเด็กหนุ่มอายุ 15 กันอยู่?
“พี่ต้าร์อยู่ไหนคร้าบบบบบ”
.....................................................
ปั่นมาส่งแล้วนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.สรุปน้องเต๋ากับน้องก้องก็เดือดร้อนพี่ต้าร์ของน้องวินให้พาไปกินเหล้านั่นเอง555