ตอนที่ 23
เสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กของเด็กห้อง 2 นี่หนวกหูจริง ๆ ครับ ผมเดินขึ้นตึกเรียนหลังจากโทรหาอ้อม..อยากเห็นรูปวันงานครับ มุงกันขนาดนี้อ้อมขายรูปอีกแหง
“หยิบมากี่รูปก็เตรียมตังค์ให้พอดี..ไม่มีทอนโว้ยยยย” อ้อมตะโกนบอก.. รู้กันครับว่าถ้าเอารูปไปล้างแสดงว่าอ้อมไม่ให้ก๊อปไฟล์ภาพ
“พิไม่ต้อง..อ้อมล้างมาให้แล้ว” ผมขมวดคิ้วมุ่น
“พิให้ตังค์อ้อมมาวันนั้นไง” อ๋อ อ้อมยื่นถุงใบเล็กมาให้ ผมรับมาและเอารูปที่อ้อมล้างให้ออกมาดู มีรูปที่ถ่ายหน้าซุ้มกับทุกคน ตอนร้องเพลงให้เต๋ากับวินเต้น ตอนนั่งคุยกับน้องปูนเด็กเรียงออเดอร์ อื๋อ..มีรูปตอนผมเสิร์ฟด้วย ลูกค้าโต๊ะนี้น่ารักดี..ผมเอาไปเสิร์ฟผิดเค้าก็ไม่ว่าครับ ไล่ดูทีละรูปจนครบ กำไรอีกแล้วแฮะ555 เอารูปมาใส่กระเป๋าแล้วเดินลงมาเข้าแถว เห็นไทยิ้มให้แล้วมันเขี้ยวครับ ไปเบียด ๆ และกระซิบ ‘คืนนี้ค้างป่าว?’ เด็กญี่ปุ่นเอียงหน้าเข้ามาใกล้หู และกระซิบกลับ ‘อยากให้ค้างป๊ะล่ะ?’ โฮ้ววววว ผมถึงกับผงะ มองเด็กยี่ปุ่นกอดอกยิ้ม ๆ ไม่รู้จะตอบมันว่าไงเลยได้แต่ยิ้มกวน ๆ คืนมัน เย็นนี้ไทชวนผมไปดูลำโพงที่ร้านพี่แขกครับ ผมขี้เกียจไปอ่ะ อยากกลับไปนอนเอกเขนกอยู่บ้านมากกว่า
“ไทไปคนเดียวนะ ผมอยากกลับบ้านนอนอ่ะ” ไทยิ้มแล้วลากแขนผมขึ้นรถ(ผมเอง) ขับออกไปบ้านพ่อไอ้เต๋า แล้วโทรให้คนที่บ้านไทไปขับรถที่จอดทิ้งไว้ที่โรงเรียนมาเก็บที่บ้าน ผมละมือที่ว่างอีกข้างมาเปิดลิ้นชักเอารูปที่ได้เมื่อเช้ามาอวดไท..มืออีกข้างผมกุมมือไทอยู่น่ะครับ555 -//-
“ผมได้รูปวันออกร้านมาแล้วนะ..มีรูปไทด้วย แต่ผมเก็บแยกไว้ที่บ้านน่ะ..ลืมให้ แหะแหะ” ไทหันมายิ้มให้นิดหนึ่ง พอจอดรถที่ลานจอดรถบ้านพ่อไอ้เต๋าไทก็ดึงเอารูปไปดูเอง
“พิ..น้องปูนอยู่ที่ร้านกับพิตลอดเลยเหรอครับ” ผมพยักหน้าและชี้ให้ไทดูผ้ากันเปื้อนหน่อมแน้มของตัวเอง
“กว่าจะเอามาใส่ผมทำใจตั้งนานแน่ะ555” ไทไม่ได้ขำตามผม แต่ไล่ดูภาพอื่นอีกหลายภาพ สายตาจับจ้องไปที่รูปผมกับน้องปูนที่ถ่ายตรงหน้าซุ้ม ผมมองไทงง ๆ ไทหันมามองผมแล้วดึงเข้ามากอด..ไม่เข้าใจแฮะ แต่ผมก็ตบหลังไทเบา ๆ
“เป็นอะไรเหรอ?” ถามและลูบหลังไปด้วย คำตอบที่ได้ คือ เสียงถอนหายใจเฮือกยาวจากเด็กญี่ปุ่น ผละออกจากไหล่ผมไทก็เปิดดูรูปอื่น หยุดอยู่ที่รูปคุณน้าคนที่สั่งกาแฟหวาน ไทเงยหน้ามายิ้มให้ผม ผมจ้องน้าในรูปกับหน้าไทสลับกัน..อย่าบอกนะ
“ม๊าไทไงครับ” ..หึหึหึ แม่มึงเหรอเนี่ยยยยยย ผมจะบอกไทดีมั้ยครับว่าแม่มันสงสัยว่าผมกับกาแฟอันไหนจะหวานกว่ากัน ไท..แม่มึงเค้าอยากชิมกูอ่ะ >//<
“ฮะ ๆ ๆ ..เหรอ แม่ไทเหรอ?” ผมยิ้มเจื่อนให้ไท เด็กญี่ปุ่นเปิดประตูรถและเดินมาเปิดประตูฝั่งผม..ผมขี้เกียจจริง ๆ นะครับ เฮ้ออออ
ก้าวขาลงมาอย่างอ้อยอิ่งที่สุดในชีวิต ไทหัวเราะก๊าก หันซ้ายแลขวา กดจมูกลงที่แก้มผมรวดเร็ว..กวนตีนอ่ะ -///- เกาะไหล่ผมและดันให้เดินเข้าไปช่วยไทดูลำโพงด้วยกัน ร้านพี่แขกคนก็ยังแน่นเหมือนเดิมครับ ขายดีจริง ๆ
“พี่แขกหวัดดี” ผมกับเด็กญี่ปุ่นยกมือไหว้สวัสดีพี่แขก พี่เค้ายกมือทักกลับและให้เราเดินดูลำโพงไปก่อน วันนี้น้องปูนไม่ได้มาครับ ไทฝากรูปที่น้องปูนถ่ายกับผมหน้าซุ้มให้พี่แขกไว้.. เอิ่ม กะไม่ให้กูมีเก็บไว้เลยเหรอวะ? ไทสั่งลำโพงพี่แขกและโทรให้คนที่บ้านมายกไปไว้บ้านไทเอง ไม่ได้ดูครับว่ามันให้ตังค์พี่แขกยังไง รูดการ์ดมั้ง? พี่แขกเดินมาขอบใจผมเรื่องช่วยดูแลน้องปูนเมื่องานออกร้าน ผมยิ้มให้และบอกพี่เค้าว่าไม่เป็นไร
“พิปูนเค้าอยากได้เบอร์เราน่ะ..ปูนขอคุณอาทิตย์แล้วแต่คุณอาทิตย์ให้มาขอกับเราเอง” ผมยิ้มให้พี่แขกอีกครั้งแทนคำตอบ..ถ้าไทให้มาขอเอง นั่นแสดงว่าไทไม่ให้นะครับน้องปูน55+ ก่อนกลับพี่แขกก็ขอเบอร์ผมอีก
“แฟนผมได้ฆ่าผมหมกท้องร่องอ่ะดิพี่555 ถ้าน้องปูนมีอะไรก็ฝากผ่านไทนะครับ ไปนะพี่” พี่แขกขำใหญ่เลยครับ หาว่าผมคิดมาก น้องปูนเค้าแค่ขอไว้เผื่อคุยเฉย ๆ ผมก็ขำตอบพี่แขกไป ไทเดินไปไหนแล้วไม่รู้ครับ ผมยกมือไหว้พี่แขกและขอตัวกลับก่อน เด็กญี่ปุ่นยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าร้าน
“ไม่ต้องเอามาเก็บที่บ้านนะ เอาไปบ้านพี่เรย์เลย วางไว้ตรงห้องโถง..ให้พี่เรย์มาจัดเอง” อ๋อ..สั่งคนที่บ้านนี่เอง ผมยืนข้างไทที่เอาแต่กดโทรศัพท์สั่งงานคนนั้นคนนี้
“พี่เรย์มาดูเองเด่ะ สั่งให้แล้วยังจะเรื่องมาก..แค่นี้” ไทแตะแขนผมให้เดิน และหันมาถามผมว่าอยากกินสุกี้รึเปล่า? แวะกินกันมั้ย? ผมสูบลมเข้าปากและคำนวณเวลา ระยะทางที่ไทขับรถเข้าบ้านผมมันจะทำให้สุกี้ย่อยและยัดข้าวที่บ้านได้อีกรึเปล่า? อืมมม ไม่ทันแล้ว ไทเดินเข้าไปสั่งแล้วครับ..สั่งเห็ดเข็มทองให้อีกต่างหาก555+
“วันหลังเราพาตามานั่งกินดีมั้ยครับ..ออกมาข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง” น่ารักไม่มีใครเกินนะมึงอ่ะ >//< ผมอมยิ้มแล้วเอาตะเกียบมาเขี่ยมือมันเล่น ไทยิ้มแล้วไล่ตะปบตะเกียบผม..เป็นแมวรึไงวะ555 นั่งกินกันได้พักใหญ่ก็มีสาว ๆ ม.ปลายที่โรงเรียนเดินเข้ามาในร้าน ผมจำพี่ ๆ เค้าได้ครับเลยยิ้มให้ พี่เค้าก็ยิ้มตอบและจ้องไทครับ..มีเสน่ห์กับสาวรุ่นหย่ายยยก็ไม่บอกนะ คึคึ
“นั่งด้วยได้เปล่าพิ” พี่รจแซวข้ามมา ผมยิ้มและส่ายหน้า สาว ๆ หัวเราะคิกคัก ไทมองผมและถอนหายใจ
“อิ่มยังครับ..กลับบ้านกันดีกว่า” ผมพยักหน้าและเรียกให้คนมาเก็บตังค์ มื้อนี้ผมจ่ายครับ..มันเลี้ยงผมมาตั้งหลายหนแล้วอ่ะ ตอนแรกมันไม่ยอมผมเลยบอกให้มันแวะซื้อกับข้าวเข้าบ้านไปฝากตา..ไทถึงได้ยอม ผมพยักหน้าลาสาว ๆ แล้วเดินออกมาจากร้าน ไทเงียบจนถึงรถ ผมปล่อยให้ไทคิดอะไรของมันบ้าง..บางทีคนเรามันก็อยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยครับ ผมเข้าใจ
“..พิไม่ถามผมเหรอว่าผมเป็นอะไร?” หา..ผมเบิกตากว้างและหันไปถามไท
“เป็นอะไรครับ? คิดอะไรอยู่เหรอ?” เด็กญี่ปุ่นถอนหายใจอีกครั้งเหลือบมามองผม
“ช่างเถอะ..ผมรักพินะ” หื้มมมม อยากหวีทก็ไม่บอกอ่ะ555 ผมดึงมือไทมาหอมและกระซิบที่หลังมือไทเบา ๆ
“ไอ้ปัญญาอ่อน” ไทยิ้มกระชับมือกลับ..แปลว่ามันไม่รู้ว่าผมด่ามัน
“ไอ้ส้นตีน” กระซิบที่เดิมอีกครั้งและเอาแก้มแนบด้วย..ไทยิ้มกว้าง ดูเหมือนหวานเนอะ ฮึฮึ
“ไอ้เด็กทะลุถุงยางมาเกิด” คราวนี้ไทระเบิดเสียงหัวเราะ และจอดรถเข้าข้างทาง ปีนมากอดและเอาจมูกกับปากฟัดหน้าผมอย่างเมามัน..มึงรู้ตั้งแต่แรกทำไมไม่บอกวะ? ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าแต่ไทก็ดึงออกมาฟัดหน้าผมอีกจนได้ โอยยย ขำก็ขำเจ็บก็เจ็บ มันทำเบา ๆ เป็นซะที่ไหนกันครับ5555
“หลอกด่าไทเหรอ? แล้วแต่ล่ะคำนะ555” ผมนั่งขำให้ไทกอด เด็กญี่ปุ่นหอมแก้มอีกฟอดใหญ่และปีนกลับไปนั่งที่เดิม..อย่าคิดว่าไทจะยอมให้จบแค่นี้นะครับ คุณรู้จักไทน้อยไป
แวะซื้อกับข้าวเสร็จก็เข้าร้านขนมไทยต่อ ซื้อโน่นซื้อนี่จนใกล้จะค่ำ ของเต็มมือเลยครับ ผมกดโทรศัพท์โทรหาตาบอกให้คอยกินข้าว ตาให้ผมดูกับข้าวมาเพิ่มอีก 2-3 อย่างเพราะพี่เล็กกับพี่สาวจะเข้ามากินด้วย ผมรับคำตาและวางไป หันไปบอกไทว่าวันนี้พี่สาวกับพี่เล็กจะมากินด้วย พี่ช้างกับอินก็คงเข้ามากินด้วยเหมือนกัน ไทนิ่งไปและค่อย ๆ ยิ้มออกมา
“มากินข้าวด้วยงั้นเหรอ หึหึ ..คืนนี้ไทค้างนะครับ” ผมพยักหน้าและชวนไทกลับรถ นิ้วกูเขียวไปหมดแล้วว่ะ
กลับถึงบ้านก็ตรงเข้าครัว จัดกับข้าวกับป้าอร ไทคอยแกล้งจี๋เอวผมมั่ง สะกิดผมมั่ง ไม่ต้องห่วงครับ..มันทำตอนป้าอรเผลอทั้งนั้น ผมแกล้งคืนไม่ได้ซักหนอ่ะ..ก็พอผมสะดุ้งทีป้าอรก็หันมามองผมทีหนึ่ง จำไว้ไอ้เล็บขบ
“พิวันอาทิตย์ไปไหนมา? พี่เข้ามาหาก็ไม่อยู่” พี่เล็กเดินเข้าครัวมาก็ถามผมก่อนเลยครับ แล้วค่อยยกมือไหว้ป้าอรทีหลัง
“พี่ผมขอโทษ ผมไปบ้านไทครับ พี่ไม่โทรหาผมล่ะ?..แล้วมีอะไรรึเปล่าครับ” พี่เล็กหน้าตูมและถอนหายใจ
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ผ่านมาแถวนี้ก็เลยจะแวะเข้ามานั่งคุยด้วยน่ะ พิวันนี้เลี้ยงอะไรพี่มั่ง..อ้าวน้องไท หวัดดีครับ” พี่เล็กทักไท ไทยิ้มตอบและบอกพี่เล็กว่าไทซื้อกับข้าวมาหลายอย่าง คุยกันถึงเรื่องงานผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีรูปวันนงานนี่หว่า ขอตัวมาเอารูปและเดินเข้าบ้านเอาไปอวดตากับพี่สาว เดินเข้าไปตามพี่เล็กก็เห็นว่าพี่เล็กคุยกับไทอยู่
“พี่เล็กรูปวันงานอยู่ข้างนอกครับ ตากับพี่สาวนั่งดูอยู่” พี่เล็กนั่งบนโต๊ะกินข้าว ก้มหน้าเงียบ ไทมองพี่เล็กนิ่งและเบือนหน้ามาตอบแทนพี่เล็ก
“เดี๋ยวพี่เล็กกับผมตามไปครับ พิไปหยิบขนมในรถออกมาหน่อยได้มั้ย..ไทถือมาไม่หมดน่ะ เบาะหลังนะครับ” ผมพยักหน้าและเดินไปหยิบขนมที่รถ หาไม่เจอแฮะ โทรถามไท..เจ้าตัวขอโทษผมใหญ่เลยครับ บอกว่าหยิบมาแล้วก็ลืม เหลือบไปเห็นพอดีว่าวางอยู่บนโต๊ะ.. ไท ไม่มีสตินะเราเนี่ย555 ผมเดินเข้าครัวมาช่วยยกกับข้าว พี่เล็กถามผมว่ารูปของพี่เล็กกับผมมีไฟล์ภาพรึปล่า ผมส่ายหน้าและบอกให้พี่เล็กเก็บไว้เลย เดี๋ยวผมขอเพื่อนใหม่ได้ พี่เล็กยิ้มให้ผมและชวนทุกคนกินข้าว กินเสร็จก็นั่งคุยกันพักใหญ่ อินขอตัวกลับไปนอนก่อนเพราะเหมือนจะไม่สบาย ผมอาสาเดินไปส่งน้องและปล่อยให้ไทชวนพี่เล็ก พี่สาวคุย
“เป็นไงมั่งเรา..กินยาก่อนนอนด้วยนะ” อินยิ้มและหาวหวอด เดินไปส่งเสร็จก็กลับเข้าบ้าน พี่สาวกับพี่เล็กออกรถกลับพอดีครับ ไม่ได้ลาเลยแฮะ ผมกับไทอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปนั่งคุยกับตาในห้อง พอตาหลับก็ออกมานอนกอดกัน..ยังจำที่ผมบอกได้มั้ยครับว่า
อย่าคิดว่าไทจะยอมให้จบแค่นี้นะครับ คุณรู้จักไทน้อยไป
นี่ไงครับ..ไทกำลังลงโทษผมที่แกล้งไทเล่น
ผมถูกไทจับนอนคว่ำหน้ากับเตียง แล้วไทก็..
นอนทับผมครับ!!
มันทับจริง ๆ ครับ ตัวยังกะตึก ผมได้แต่ส่งเสียงแอ่ก กับอ่อก ส่วนเด็กญี่ปุ่นขำ..แบบฮาขี้แตกอ่ะ
“555ยอมยัง วันหลังห้ามด่าไทอีกนะ..จะโดนยิ่งกว่านี้555” หืออออ กูกลัวชิบหายเหอะ!! ผมพลิกตัว และพุ่งหลาวทับไทมั่ง ในที่สุดผมก็ได้รับความสุขจากการได้ยินเสียงแอ่ก และอ่อกบ้าง..ฮ่าห์ มีความสุขเกินจะกล่าว5555 เราเล่นกันจนเหนื่อย ผมผละไปอาบน้ำอีกรอบ ไทอาสาถูหลังให้ผม..รู้นะว่ามันคิดอะไร
“ไม่เอา ไปไกล ๆ ไอ้ไท..ไอ้ไท้ ~ ” ผมร้องโหยหวน ไทกอดเอวผมและปิดประตูห้องน้ำตามหลัง
ไม่ต้องอยากรู้อะไรกันเลยนะครับ!!
ยังไงผมก็ไม่เล่าเด็ดขาด..อย่าจูบตรงหูนะ อึ๊..ไท
ไอ้..ไอ้เด็กนาโร้กกกกกกก
........................................
แถม
.
.
“ผมว่าคุณตัดใจเถอะ..พิมีแฟนอยู่แล้ว คุณน่าจะรู้ดี” เสียงเย็นชาจากริมฝีปากสีแดงที่บอกให้ผมตัดใจจากพิดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศเงียบในครัว..เงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้น สบสายตาที่คมยิ่งกว่าใบมีดโกน ผมได้แต่นิ่งเงียบ รู้อยู่แล้วล่ะว่าพิคงจะมีแฟน สงสัยอยู่เหมือนกันว่าแฟนพิจะเป็นใครที่ผมรู้จักรึเปล่า..ความสนิทสนมจนเกินพอดีที่ผมคอยสังเกตระหว่างพิกับผู้ชายคนนี้..มันมีอะไรมากกว่าเพื่อน
“..พิไม่ได้บอกซักคำว่ามีแฟน” เสียงแค่นหัวเราะจากผู้ชายคนนั้นทำให้ผมยิ่งเดือด
“ต้องทำให้ดูรึไงว่ามีแฟน..สงสารตัวเองบ้างเถอะ เลิกยุ่งกับพิซะ..เค้าเป็นของผม” เหมือนถูกลูกธนูพุ่งเข้ามาเสียบทุกทิศทุกทาง
จริง ๆ น่ะเหรอ?..ที่ผมเคยสงสัยมันจริงงั้นเหรอ? เห็นอยู่ว่าเค้าสนิทกันแค่ไหน? ผมจะเอาอะไรไปแข่งกับไทล่ะ? นั่งลงบนโต๊ะอย่างคนหมดแรง ก้มหน้ากลืนน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล..
“พี่เล็กรูปวันงานอยู่ข้างนอกครับ ตากับพี่สาวนั่งดูอยู่” เสียงที่ผมเคยคิดว่าน่าฟังที่สุด บอกผมให้ไปดูรูป..รูปที่ผมถ่ายกับเค้า
“เดี๋ยวพี่เล็กกับผมตามไปครับ พิไปหยิบขนมในรถออกมาหน่อยได้มั้ย..ไทถือมาไม่หมดน่ะ เบาะหลังนะครับ” เสียงที่ผมเกลียดที่สุด บอกให้น้องพิไปหยิบของ..ผู้ชายคนนี้ย้ำให้ผมรีบตัดใจ ก่อนที่ผมจะต้องเจ็บไปมากกว่านี้..
“..พิเค้าใจดีกับทุกคน อย่าเก็บความใจดีของพิไปเข้าข้างตัวเองเลย คนที่เจ็บที่สุดก็คือคุณนะ ตัดใจซะเถอะ ยังไงพิเค้าก็คิดกับคุณได้แค่พี่ชายเท่านั้น” น้ำเสียงเย็นชาที่เจือกระแสความห่วงใยทำให้ผมไม่เจ็บปวดกับคำเตือนนี้มากนัก แต่จะให้หักดิบตัดใจทีเดียว..ผมทำไม่ได้หรอก
ทานข้าวกันเสร็จผมนั่งมองน้องพิ เก็บรายละเอียดเอาไว้ให้มากที่สุด..รอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาที่ดึงดูดสายตาไม่ให้มองไปที่อื่น นิสัยอ่อนโยน อ้อมแขน และแผ่นอกแข็งแรง..ที่ผมไม่มีวันได้เป็นเจ้าของ
พิเดินไปส่งน้องอินที่บ้าน ผมสะกิดพี่สาวให้ลากลับบ้าน..ผมทำใจไม่ได้ที่จะลาน้องพิ
ตอนนี้ผมยังทำไม่ได้ครับ
นั่งเบาะหลังและเอนตัวลงนอน..ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนกว่าจะถึงบ้าน สัญญาครับว่าถ้าถึงบ้านแล้ว
ผมจะตัดใจ..จากรักครั้งนี้ หึหึ อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
หมาคาบไปแดก เข้าใจสำนวนของคำนี้เลยครับ..ตอนนี้ผมเข้าใจชัดเจนเลย.. ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะเกิดกับตัวเอง หยิบรูปออกจากกระเป๋าแล้วสอดไว้ใต้เบาะรองนั่ง..ถ้าผมดีขึ้นแล้วผมจะกลับมาเอารูปนี้ใส่กรอบ ตอนนี้ก็ฝากไว้ในนี้ก่อน
เฮ้อออ สูดน้ำมูก เช็ดน้ำตาแล้วนอนนิ่งฟังเสียงหัวใจตัวเอง
ต้องตัดใจจริง ๆ แล้วสินะ..ยังไม่เคยได้บอกเลยว่า ‘รัก’
หลับตาและปล่อยใจ.. เวลาคงจะช่วยเยียวยาหัวใจผมได้
ขอให้ผมลืมได้เร็ว ๆ เถอะครับ..
ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว
…………………………….
เย้ๆๆๆๆ กำจัดพี่เล็กไปได้แล้ว 1 เหลือน้องสาวอีก 2 สู้ ๆ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 823460 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก