ตอนที่ 9
เช้าวันนี้พวกผมวุ่นวายกันมากครับ ผมรับไอ้วินเสร็จก็รวมพลกันหน้าห้องพยาบาล หย่อนตูดนั่งกันได้แป๊บเดียว เยี่ยวยังไม่ทันหมดก๊อก ไอ้เอกหัวหน้าห้องก็แจ้งข่าวที่ทำให้พวกผม
แทบช็อค!!!
“อ.พงษ์พันธ์ จะเทสย่อย!! พวกมึงอ่านบทที่ 2 กับ 3 นะ ” ฟังไอ้เอกพูดเสร็จ...เต๋าเลยถามต่อ
“อ.บอกมึงเหรอ ว่าออกบทที่ 2 กับ 3 กูเห็นไอ้ไทมันโดนบทที่ 1 บทเดียวไปเมื่อวันศุกร์”
“เปล่า...กูแค่เดาเอา ก็บทที่ 1 เราเพิ่งเรียนไปนี่หว่า หรือจะออกบทที่ 1 บทเดียว แบบทบทวนความรู้วะ?” ไอ้เอกมึงตอบได้งงดีว่ะ ส่วนไอ้ตัวดีที่เต๋ามันอ้างถึงนั่งติดกับผมครับ แต่ไม่แสดงความคิดเห็นอะไร...นอกจากมองหน้าผมแล้วยิ้ม...ยิ้ม อย่าง เดียว
มันจะดีมาก หากมึงจะดึงเอาอดีตอันระทึกใจในวันศุกร์ที่มึงได้ประสบมาแล้ว ถ่ายทอดสู่พวกกู...ไม่ใช่สักแต่คอยจ้องจะถ่ายพลังยุทธให้กูอย่างเดียว
“ไท...อ.พงพันธ์ ออกตรงไหนบ้าง มึงช่วยดูให้ก่อนได้มั้ย กูเรียนกับแก คาบ 3 กับ 4 เป็นติวเตอร์ให้หน่อย...” ...มึงฟังภาษาไทยออกมั้ย กูพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็นหรอกนะ ไม่ใช่ภาษาโคตรพ่อกู!!!
“เร็วไอ้เหี้ยยยย เล่นตัวนักเดี๋ยวกูไม่ให้มาบ้านเลยหนิสัตว์ เอ้า...ดูความเป็นไปได้หน่อย ว่าแกจะสุ่มออกตรงไหน ไอ้ชายมึงอยู่ห้องเดียวกับมันรึเปล่าวะ มาช่วยกันดูเลย...ไอ้ชาย!!”...มันฟังไอพอตครับ เพื่อนมึงตกระกำลำบากตั้งสามคน มึงกลับนั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบ ไอ้วินลุกไปดึงหูฟังมันออกแล้วบอกความประสงค์ไปอย่างชัดเจน
“พวกกู จะ โดน อ.พงษ์พันธ์ เทสย่อยคาบสามสี่ มึงมาดูให้หน่อยว่ามันจะออกตรงไหนบ้าง ไอ้ ห่า ชาย!!!” ไอ้ชายหัวเราะชอบใจก่อนจะนั่งขีดเขียนส่วนที่ อ.พงษ์พันธ์ น่าจะออก ไอ้วินกับไอ้เต๋าตั้งหน้าตั้งตาจ้องหนังสือที่ไอ้ชายขีดเส้นใต้จนหนังสือแทบจะทะลุ ผิดกับผม ผม...ไม่ต้องแย่งใคร มีติวเตอร์ส่วนตัวครับ 555
ไอ้ไท...มึงติวกูอย่างเดียวพอ อย่าเบียด กูร้อน!!!
เข้าแถวเสร็จ ก็ฟัง ผอ.ปาฐกถาไปครึ่งชั่วโมงพอดี ผอ.ครับ จะคุยอะไรมากมาย มึงเห็นหน้าเด็กมั้ยครับ จะเป็นลมแดดกันหมดแล้ว ร้อนเหี้ยยยยยยยย
สรุปคือเดือนหน้าพวกผมมีกิจกรรมเปิดโรงเรียนออกร้านกันครับ อ.ที่ปรึกษาห้องผมนัดโฮมรูมกันก่อน แล้วก็เสนอความคิดว่าจะทำอะไรขายกัน สาว ๆ กระเหี้ยนกระหือรือกันมาก จริง ๆ ครับ555 จะขายขนม ขายน้ำ ทำก๋วยเตี๋ยว จะทำโน่นทำนี่..... เร็ว ๆ เหอะ กูต้องอ่านวิชา อ.พงษ์พันธ์ จะทำส้นตีนไรเดี๋ยวพวกกูช่วยทั้งนั้นล่ะ
ผลที่ได้คือ ขายน้ำครับ ไม่ได้หมายความว่าผมต้องไปยืนรีดพิษตัวเองแล้วขายให้คนอื่นนะครับ5555 ขายพวกน้ำผลไม้ปั่น กาแฟปั่นอะไรพวกนี้ครับ ได้งบกันมาห้องละ 2 หมื่น ไม่พอก็ไปหาเพิ่มกันเอง กูจ่ายค่าเทอมกันคนละไม่ต่ำกว่า 2 หมื่น ค่าบำรุงอะไรอีกเยอะแยะ ให้กูมาจัดงานกันเท่านี้...เหอะ เหอะ เหอะ
เข้าคาบสาม พวกผมก็นั่งทำตาแป๋วเมื่อ อ.พงษ์พันธ์แจกชีทกระตาษคำตอบมาให้อย่างเดียว ส่วนคำถามอยู่บนกระดาน ซึ่งมีแค่คำถามเดียว ให้เวลาจนกว่าออดพักเที่ยงจะดัง
คำถามอะไรครับ...ยากสัตว์!!! ผมได้แต่นั่งมองกระดาษคำตอบสีขาวตรงหน้าด้วยดวงตาเลื่อนลอย
หันไปมองไอ้วิน... สองมือประสานกันแน่นอยู่บนโต๊ะ คิ้วขมวดจนแทบจะเอามาพันกันได้ เส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปนเพราะความเครียด ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวและฟุบหน้าลงกับโต๊ะ...ปราชัยให้กับข้อสอบปราบเซียน
ส่วนไอ้เต๋า....นั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ สองมือวางทับกัน ตาเพ่งมองกระดาษคำตอบอย่างคนมีความรู้ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าลง และ........หลับไป
ปลงกับความเพี้ยนของผองเพื่อนแล้วก็หันมามีสมาธิกับคำถามบนกระดาน ผมไม่รู้ว่าผมตีความถูกรึเปล่านะครับ แต่มันน่าจะใช่ เขียนโน่นนี่นั่นไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็เงยหน้ามามองเพื่อน ไอ้วินหายไปแล้วครับ สงสัยส่งกระดาษคำตอบไปแล้ว แต่ไอ้เต๋า....มันยังไม่ตื่นครับ หลับลึกชิบหาย
ผมเดินเอากระดาษคำตอบไปวางบนโต๊ะหน้าชั้นแล้วก็เอาที่เจาะกระดาษวางทับไว้ ยืนไว้อาลัยให้กระดาษคำตอบตัวเอง 1 นาที และเดินจากมาอย่างองอาจ เบื้องหลังทิ้งไว้เพียงสหายที่นอนน้ำลายยืดใส่กระดาษคำตอบเกือบเต็มแผ่น555
“ทำได้ดิมึง กูเห็นมึงนั่งเขียนตั้งนาน กูทำไม่ได้ว่ะ...ยากโคตร”วินโอดครวญ
“กูก็เดาเอาว่ะ ไม่รู้จะถูกรึเปล่า...แค่เขียนให้กระดาษมันไม่ว่างแค่นั้นแหละ555” ผมกับวินเดินคุยกันไปถึงแคนทีน สั่งข้าวแล้วก็กินรอพวกเพื่อน ๆ หางตาเหลือบไปเห็นน้องมิ้นท์ น้องครีม กับเพื่อนนั่งทานข้าวกันอยู่ ผมกะจะทำเนียนไม่เห็นสาว ๆ แต่ไม่ทันครับ น้องมิ้นท์ลุกมาแล้ว เดินตรงมาแล้วครับ
“พี่พิทานข้าวเร็วจัง แล้วพวกพี่ ๆ ไปไหนกันคะ?”ผมยิ้มให้กับความช่างคุยของน้องมิ้นท์
“ยังเรียนกันอยู่ครับ ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ...แล้วจะไปไหนกันต่อครับน้องมิ้นท์” ไอ้วินถาม
“ว่าจะไปนั่งตรงข้างสนามบอลค่ะ เย็นดี ...พี่พิ ไปด้วยกันมั้ยคะ?”น้องมิ้นท์ถามผม แต่ตาตามองพื้น ผมหันไปมองไอ้วิน ไอ้วินขมวดคิ้วมุ่น
“ไม่เป็นไรครับ พี่ว่าจะนั่งรอพวกนั้นก่อน เดี๋ยวพี่บอกไทให้ว่าน้องมิ้นท์ไปนั่งเล่นตรงข้างสนามบอล”ผม...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อครับ ถ้าผมเดาแบบไม่เข้าข้างตัวเอง..น้องมิ้นท์อาจจะอายเพศตรงข้าม เลยมีกิริยาแบบนี้กับผมตลอด แต่ถ้าคิดเข้าข้างตัวเอง...ผมว่าน้องมิ้นท์ชอบผมครับ แล้ว...พี่ชายมันรู้เรื่องนี้รึยังครับ
ไอ้ไท...น้องมึงกับมึงนี่สมกับมี DNA เหมือนกันจริง ๆ พวกมึงไปคุยกันเองนะ...กูไม่เกี่ยว
น้องมิ้นท์เดินกลับโต๊ะไปแล้วครับ ไอ้วินจ้องผมใหญ่เลยอ่ะ
“มึง...อย่ามองแบบนี้ไอ้วิน กูยังไม่ได้ทำไรเลยนะ”ผมรีบบอกมัน
“.....ระวังเหอะมึง ไอ้ไทหวงน้องมันจะตาย มันยอมให้ไอ้เต๋าจีบเพราะมันว่าน้องครีมไม่ได้สนใจไอ้เต๋า แต่น้องมิ้นท์...กูว่าน้องเค้าชอบมึงว่ะ ถ้ามึงไม่ได้ชอบก็ทำห่าง ๆ เหอะ เดี๋ยวจะยุ่งไปกันใหญ่” ...กูก็ว่างั้นว่ะ
ผมยิ้มให้มันและนั่งกินข้าวในจานมันต่อ มันกินไม่เคยหมดครับ ผมกับอ๋องต้องคอยเก็บกวาดให้ตลอด555
เที่ยงแล้วครับคนอื่นนั่งอยู่ที่โต๊ะและทานข้าวกันหมดแล้ว ยกเว้น...ไอ้เต๋า พวกผมก็นั่งคุย นั่งโม้ ม่อสาวรอไอ้เต๋าครับ มาโน่นแล้วครับ หน้าใสกิ้งมาเลย
“หลับสบายมั้ยมึง?”ผมเอ่ยปากถามเมื่อมันนั่งลงข้าง ๆ ผม มันหันมาแสยะยิ้มแล้วกวาดตามองหน้าเพื่อนช้า ๆ ทีละคน
“มึงรู้มั้ย...ว่าพวกมึงทิ้งกูมาแดกข้าว กูต้องเจอกับอะไร...หึหึ อีพอลล่ามันแอบจูบกูตอนหลับ กูจะอ้วกกกกกก” ‘พอลล่า’ คือกะเทยที่ล่ำที่สุดในชีวิตของคนหนึ่งคนที่ไม่เคยคิดจะว่าได้พบเจอครับ ชื่อจริง สมพล ชื่อเล่น พล แต่เรียก พอลล่า ให้ดูอ่อนโยนหน่อย พวกผมก็ปลอบใจมันด้วยการฮาแตก เสียงดังลั่นแคนทีน
ไอ้เต๋าหงุดหงิดหนักขึ้นเมื่อไอ้วินทำท่านอนฟุบกับโต๊ะแล้วไอ้ชายก้มมาแอบจูบ ไอ้วินทำทีลืมตาตื่นมาพอดี แล้วก็ทำปากจู๋รอรับจูบจากไอ้ชาย
“ไอ้พวกเหี้ยยยยยยยยยย” มันลุกมาวิ่งไล่บีบคอพวกผมครับ ผมก็หนีกันสิครับ55555 ไอ้วินโดนบีบคอ ไอ้ชายโดนเตะ ผมโดนตบหัวเพราะขำมันมากไปหน่อย55
ไอ้ไท..มันขำที่ผมโดนตบหัว ผมเลยตบหัวมันให้มันหายขำครับ555
ผมกับเต๋าโดดคาบบ่ายครับ วิชาภาษาไทยกับสังคม...ขี้เกียจเข้า ให้วินเช็คชื่อให้เพราะมันไม่ยอมโดด555 โดดมานั่งเล่นแถวหลังโรงยิม เงียบ ลมพัดเย็น ตรงนี้เมื่อก่อนมันเป็นสวน...แต่ตอนนี้หนักไปทางสนามหญ้ามากกว่าครับ เต๋ามันกินขนมปังไป 5 ก้อน นม 2 กล่อง แล้วก็ล้มตัวลงนอน ผมนั่งเหยียดขา มือท้าวไปข้างหลัง
“โอ่ยยย...อิ่ม”...มันเงียบไปผมก็เหลือบตามองมัน เห็นมันนอนมองผมอยู่ คิ้วผมขมวดทันทีเมื่อเห็นสายตามัน
“....มีไรเต๋า? มึงข้องใจอะไร?”ผมถามมัน...แต่มันกลับเงียบ ในเมื่อมันเงียบผมเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ ถึงจะติดใจสายตาแบบนั้นแค่ไหนก็ตาม
“..........พิ มึงสนิทกับไอ้ไท...ถึงขนาดมันไปหาที่บ้านเลยเหรอ?
กูถามมึง..มึงตอบกูตามตรงนะ
มึงสองคน....เป็นอะไรกันวะ?”...ผม ผมไม่ได้อยากปิด หรือโกหกมันครับ แต่จะให้บอกว่าเป็นอะไรกัน...
ผม..ไม่รู้จะให้ความหมายความสัมพันธ์แบบนี้ว่ายังไง
“...กูก็ไม่รู้เหมือนกันเต๋า
มันบอกว่าชอบกู..กู....กูเองก็ไม่ได้รังเกียจมันนะ
แต่...ไม่รู้ดิ กูก็ไม่รู้ว่ากูกับมันเป็นอะไรกันเหมือนกัน
...แล้วมึงรู้ได้ไงวะ ว่ากูกับมัน.....สนิทกันอ่ะ” มันยิ้มมุมปาก
“กูมีตานะไอ้พิ แค่มองก็รู้...มันบอกว่าชอบมึงเหรอ? แล้วมึงตอบมันว่าไงล่ะ? คบกันยังวะ? แล้ว...”...ผมปรายตามองมัน มันก็เลยต้องหุบปาก....
“...ความรักแบบนี้มันไม่ง่ายหรอก กูเอาใจช่วยว่ะพิ
กูว่าไอ้ไทมันก็เป็นคนดีนะ มันยังไม่มีแฟนด้วย...มันบอกกูงั้นนะ
เฮ้อ...กูว่าแล้ว...มันแปลก ๆ อยู่ดี ๆ ก็มาตีสนิทเข้ากลุ่มด้วยเฉยเลย555” ผมหันไปมองมัน มันเอามือประสานตรงท้ายทอยแล้วก็หัวเราะ ตามันมองท้องฟ้า
“......กูอยู่ข้างมึงนะพิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูจะอยู่ข้างมึง...” ผมยิ้มให้มัน
“...ขอบใจว่ะ” ....ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าผู้ชายสองคนเค้าคบกันยังไง แต่ถ้าไอ้ไทมันยังอยากจะคบกับผมอยู่
ผมก็จะยอมลองคบกับมันดูเหมือนกัน...มันคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอกครับ
ออดดังเป็นสัญญาณเริ่มคาบ 7 ผมมองหน้าเต๋า แต่มันแกล้งหลับ
“ไปเหอะว่ะ....คาบนี้กูไม่อยากโดด อาจารย์แกจำหน้ากูแม่น...กูไม่อยากซวย” ผมลุกขึ้นยืน และปัดเศษหญ้าตามเสื้อผ้า ผมฉุดมือไอ้เต๋าให้ลุก แต่มันกลับกระชากแขนผมกลับ ผมล้มไปทับตัวมันเต็ม ๆ เลยครับ
มันนิ่งไป...ผมก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง
“ไอ้เต๋า....เล่นเหี้ยไรของมึง เป็นไงมั่งวะ กูกระแทกโดนตรงไหนรึเปล่า..
เต๋า...มึง...เป็นไรวะ?” มันก้มหน้านิ่ง ผมใจเสียเลยครับ จับแขนมันพลิกดูทั้งสองข้าง ดูตามเนื้อตามตัวมันว่ามีแผลรึเปล่า
“...พิ มึงชอบไอ้ไทรึเปล่า?
มึงชอบมันเหมือนที่มันชอบมึง...รึเปล่า?” ผมมองตามัน ก่อนจะตอบคำถามของมัน...ด้วยความรู้สึกที่ผมถามตัวเองมาแล้วทั้งคืน
“...กูคิดว่า...กูชอบมัน” สิ้นคำตอบของผม เต๋าก็ยิ้มให้ แล้วดึงผมเข้าไปกอด
“...กูนึกแล้ว มึงไม่ใช่คนชอบโกหก ถ้ามึงชอบมัน กูก็จะไม่ขวาง แล้วก็จะช่วยดูให้ด้วยว่ามันน่ะกรวดหรือเพชร...”ผมกอดตอบและตบหลังมันเบา ๆ 2-3 ที มันเป็นเพื่อนที่ดีของผมเสมอครับ
“ไปเหอะว่ะ...โดดนานแล้วเนี่ย เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน”ผมลุกขึ้นยืนและฉุดมือมันให้ยืนอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าไปไหนก็เห็น...ไอ้ไท...ยืนมองอยู่
แววตาตัดพ้อ
ก้าวเท้าเดินหนีผมไปแล้วครับ...ผมหันมามองไอ้เต๋า ไอ้เต่าเลิกคิ้ว ยักไหล่
แล้วไอ้ไท...มัน...เป็นไรของมันครับ?
ตอนนี้ช่างมันครับ เข้าเรียนให้ได้ก่อน ผมยังไม่อยากซวยยยยย
.
.
.
.
.
อาจารย์แกจำผมได้แม่นมากครับ พูดชื่อถูกเป๊ะ เรียกให้ตอบคำถามทั้งคาบ เหอๆๆๆ คาบสุดท้าย....โดดครับ5555 เย็นนี้พวกผมไปบ้านไอ้ชายกันครับ แม่มันชวนทานข้าวเย็น ผมโทรบอกตาให้ทานข้าวก่อนเพราะผมจะไปฝากท้องบ้านไอ้ชาย ตอนนี้ทุกคนยืนรอไอ้ไทกันอยู่ครับ
“ชายมึงไม่ได้บอกมันไว้เหรอว่าเย็นนี้แม่มึงชวนไปกินข้าวบ้านมึง” เต๋าถามไอ้ชายที่ทำหน้างง ๆ
“กูชวนมันแล้วนะ มันก็บอกว่าจะไปด้วย ก่อนคาบสุดท้ายกูก็บอกมันอีกรอบ มันก็พยักหน้านะ แล้วมันไปไหนของมันวะเนี่ย?” ผมเลยตัดสินใจโทรหามัน
รอสายอยู่พักใหญ่มันก็ไม่รับ....ติด แต่ไม่รับ เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบ...จนผมเริ่มหงุดหงิด
กระทั่งไอ้เต๋าสะกิดที่ไหล่นั่นล่ะครับถึงได้หยุดโทร
“โทษที ผมไปส่งมิ้นท์กับครีมกลับบ้านก่อนน่ะ รีบ....ก็เลยไม่ได้บอก ไปกันเลยมั้ย”...มันวิ่งเหงื่อแตกมาเลยครับ แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ
ผมเดินรั้งท้ายคู่กับมัน แล้วถาม..
“...ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ ถ้าคุยกันก่อนก็จะได้ไม่ต้องรีบ”...มันไม่ตอบผมครับ เอาแต่ก้มหน้า
“เหนื่อยเหรอ? กินน้ำดิ” ผมยื่นน้ำเปล่าให้มัน มันหันมามอง...แล้วก็รับน้ำจากมือผมไปดื่ม แต่ก็เงียบ...จนถึงรถ
ผมกับวินไปด้วยกัน เต๋าขอติดรถไทไป ส่วนก้อง ชาย อ๋องไปด้วยกัน
ผม..ยังติดใจเรื่องไอ้ไทอยู่ครับ มันเงียบผิดปกติ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรของมัน...วินชวนผมคุย แต่ผมไม่มีอารมณ์จะคุยครับ เลยเปิดเพลงให้มันฟังแทนจนถึงบ้านไอ้ชาย
ผมรีบปัดความสงสัยออกแล้วยกมือไหว้แม่ไอ้ชาย แม่ไอ้ชายยังสาวอยู่เลยครับ สวยด้วยครับ ใจดีอีกต่างหาก
ผมนั่งติดชาย ถัดไปเป็นอ๋อง ฝั่งตรงข้ามมีวิน เต๋า และไท แม่ไอ้ชายนั่งหัวโต๊ะครับ กับข้าวเต็มโต๊ะ ผมกับอ๋องแย่งปลากันครับ พอผมแย่งได้ไอ้ชายก็หยิบไปกิน.....
ชาย..ลูกผู้ดีแต่ใช้มือจกกับข้าวในจานคนอื่นแดกกกกก
สงครามบนโต๊ะกับข้าวยังคงดำเนินต่อไป นักรบ ผู้กล้า อัศวิน และจอมยุทธทั้งหลายต่างก็งัดกระบวนท่าออกมาประลองฝีมือแย่งชิงความเป็นหนึ่ง ตอนนี้จากกับข้าวที่เต็มโต๊ะ...ก็เหลือเพียงเศษซากอารยธรรมที่เคยรุ่งเรืองเท่านั้น
“เอิ้กกกกกกกกก”...ไอ้เต๋าเรออย่างดัง
ชาย วิน ก้อง ไท นั่งลูบท้องตัวเองอย่างน่าสมเพช
ผมกับอ๋องไม่มีใครยอมลุกจากเก้าอี้.....อิ่มจุกจนถึงคอหอยและพร้อมจะทะยานออกมาตลอดเวลาครับ แม่ไอ้ชายหัวเราะชอบใจก่อนจะให้คนยกของหวานออกมา
“แม่!! ให้คนเอาใส่กล่องเหอะ พวกมึงเอากลับไปกินด้วย กูแดกไม่หวายแล้ววววว”ชายร้องบอกแม่มันอย่างน่าสงสาร สรุปของหวานทุกอย่างถูกจัดใส่กล่อง และทุกคนพร้อมใจกันยกให้อ๋อง เพราะมันจะเอาไปให้พี่ยามเฝ้าหน้าหมู่บ้านมัน
เป็นน้ำใจนิด ๆ หน่อย ๆ พวกผมนั่งย่อยกันที่สวนหน้าบ้านไอ้ชายได้สักพักก็แยกย้ายกันกลับ ชายอาสาไปส่งพวกไอ้เต๋า วิน อ๋อง ก้อง ส่วนผมกับไทขับรถตัวเองแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันครับ ผมยังไม่ได้คุยกับมันอยู่ดีว่าเมื่อเย็นมันเป็นอะไร
พอถึงบ้านก็ไปหาตาก่อนครับ ตานั่งคุยกับพี่ช้าง พอตาเห็นผมก็ไล่ให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ขึ้นไปนอน
แต่ผมยังไม่อยากนอนนี่ครับ เลยออกมาเดินเล่นแล้วนั่งลงบนพื้นหญ้า ค่อย ๆ เอนตัวลงนอนดูดาว
วันนี้ผมไม่เห็นพระจันทร์ครับ มีแต่ดาวเต็มฟ้าไปหมด สวยเหมือนภาพวาดเลยครับ
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่น หยิบมาดูก็เห็นชื่อของคนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่พอดี
“..ถึงบ้านแล้วเหรอ” ผมทักมันก่อน....มันกลับเงียบ แต่ผมยังคงหน้าด้านถามมันต่อไป
“...เมื่อเย็นเป็นอะไร ทำไมต้องทำท่าแปลก ๆ ใส่เราด้วย เหมือนโกรธอะไรเลยอ่ะ....
ไท...ยังอยู่มั้ย?”...ดูเหมือนความพยายามชวนคุยของผมไม่เป็นผลนะครับ
“...ไท หลับเหรอ?”..ผมหมดมุขแล้วครับ เฮ้อ!
“งั้นก็ไปนอนเหอะ เราก็จะไปอาบน้ำนอนแล้วเหมือนกัน”...ผมยังไม่วางหูหรอกครับ
ยังแอบหวังว่ามันจะตอบอะไรกลับมาบ้าง
“....ไทคุยกับเต๋าแล้วนะ เมื่อเย็นไทใจร้อนเองแหละ ไม่มีอะไร...
ยังไม่ถึงบ้านตัวเองหรอก....ไทอยู่หน้าบ้านพิ
เข้าไปหาได้มั้ย?”...เงียบอยู่ได้ตั้งนาน แล้วจะโทรทำไมวะ? เดินเข้ามาซะก็สิ้นเรื่อง
“เข้ามาดิ นั่งอยู่ตรงสนามหน้าศาลาท่าน้ำนะ เออ...เดินเข้าไปหาตาก่อนนะ ห้องนั่งเล่นน่ะ...ตายังไม่นอน” ผมนั่งรอมันพักใหญ่ มันก็เดินมาหาผมด้วยชุดนักเรียนดึงชายเสื้อออก
“ไหว้ตามาแล้ว ตาพิชวนผมค้างด้วยนะ...แต่ไม่เอาหรอก ผมยังไม่อยากโดนพิต่อย”มันนั่งลงข้างผม
แสงไฟจากศาลาไม่สว่างนักทำให้ผมเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัด แต่ก็พอจะเห็นประกายความสุขจากตาสีน้ำตาลของมันได้....อารมณ์ดีแล้วสินะ
“ไท..ตอนมึงเดินออกมา พี่ช้างกลับยัง แล้วตากูนอนรึยังวะ?”ผมถามมัน
“ผมเดินออกมาพร้อมพี่ช้าง ตาน่าจะนอนแล้วล่ะ...สั่งให้บอกพิปิดบ้านให้เรียบร้อยด้วย ทำไมเหรอ?
...ผมเพิ่งมาถึงเองนะ จะไล่กันเลยเหรอ!!” ดูมันทำหน้าเข้าสิครับ ผมหัวเราะก่อนจะเอนหลังนอนลงบนพื้นหญ้า ไอ้ไทก็ทำตาม
“...ดาวสวยจัง มิน่าล่ะ พิถึงยังไม่เข้าบ้าน” มันพูดเหมือนคนละเมอ
“ใช่มั้ยล่ะ กูชอบนอนดูดาว มองพระจันทร์ตอนกลางคืน มันสวย แล้วก็สงบดีด้วย...”...ผมกับมันนอนดูดาวกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครชวนใครคุย
นอนซึมซับบรรยากาศแบบหอดูดาวได้สักพัก ยุงก็เริ่มกัด แมลงตัวเล็ก ๆ ก็บินมาตอม
ผมเลยชวนไอ้ไทเข้าบ้าน แต่มันจะกลับบ้านแล้ว ผมเลยเดินไปส่งมันที่รถ คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ต่อ มันก็เปิดประตูรถให้ผมเข้าไป ผมก็คลานเข้าไปนั่งเบาะหลัง ส่วนมันนั่งตรงคนขับ
ผมนั่งเบี่ยงมาแถวกลาง ๆ ส่วนมันปรับกระจกมองรถหลังมามองผมแทนที่จะหันหน้ามาคุยกัน จำไม่ได้ครับว่าคุยอะไรกันบ้าง
..เหลือบไปมองนาฬิกาเห็นว่ามันดึกแล้ว ผมก็ให้มันกลับ
แต่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าทำไมผมไม่ยอมลงจากรถมันซักที
ไอ้ไทคงสังเกตเห็นความผิดปกติของผม เลยหันมามอง
ผมนั่งหย่อนขาลงพื้นข้างหนึ่ง นั่งทับไว้ข้างหนึ่ง นิ้วมือประสานบนตัก
ผมสบตากับมัน
มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนพุ่งแปลบปลาบในใจ
มันโน้มตัวผ่านเบาะหน้ามา ผมเองก็หลับตารอรับสัมผัสจากมัน
ริมฝีปากแตะลงเบา ๆ
และเอ่ยคำถาม....ที่ผมมีคำตอบเอาไว้ในใจแล้ว
“...คบกันนะ” ผมลืมตามาสบตาสีน้ำตาล
ก่อนจะหลับลงพร้อมกับคำตอบที่ผมคิดมาแล้วทั้งคืน
“..อืม” มัน...เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งไปหมดครับ
มันชะงักไปกับคำตอบ ก่อนจะใช้สองมือประคองใบหน้าผม...มือมันสั่นครับ
ผมต้องทำให้มันมั่นใจอีกครั้ง...ว่าผมตั้งใจจะคบกับมันจริง ๆ
“อืม.. เรามาคบกันเถอะนะ” ผมยิ้มให้มัน...พร้อมกับยกมือมากุมมือมันอีกที
จับมือทั้งสองข้างของมันออกมาจูบกลางฝ่ามือเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“..มีอะไรเราต้องคุยกันนะ อย่าตัดสินใจเอาเอง
ผมไม่รู้นะ..ว่าผู้ชายคบกันต้องทำยังไง จะยืดยาวแค่ไหน
เรา...มาเดินไปพร้อม ๆ กันเถอะนะ” …มันรวบผมไปกอดและบอกรักผม ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ผมรับสัมผัสจากไท และตอบความรู้สึกของผมผ่านปลายลิ้น
ได้ยินเสียงครางออกมาจากริมฝีปากมัน ผมหวิวในช่องท้องขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ
รับรู้ถึงการปลดกระดุมเสื้อผมจากมือมัน..ผมกลับไม่ห้าม
ปลายลิ้นและริมฝีปากร้อนจูบพรมลงที่ใบหู ขบเบา ๆ ที่ติ่งหู
วกกลับมาที่ริมฝีปาก...ลิ้นเกาะเกี่ยวกับลิ้นผม ร้อน แรงขึ้นเรื่อย ๆ ...
ผมปล่อยให้สัมผัสจากริมฝีปากนั้นลากต่ำ...ไปที่ซอกคอ
จูบประทับตรงไหปลาร้า
ลากปลายลิ้นไปทั่วหน้าอกและกล้ามเนื้อหน้าท้อง
ได้ยินเสียงสัมผัสจากริมฝีปากดังชัดเจน...
มันกระตุ้นความรู้สึกให้ผมไม่อยากให้ไทหยุด...สัมผัสทุกอย่างในร่างกายผม
ผมหอบหายใจแรง ..หัวใจเต้นเร็วเหมือนวิ่งระยะทางไกล
ผม.....เมาจูบ
สัมผัสนั้นลดต่ำลงเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงจุดไวต่อสัมผัส
แต่สร้อยคอของไทเกี่ยวเข้ากับซิบกางเกงนักเรียนผม เลยทำให้ทั้งผมทั้งไทหยุดกิจกรรมนั้น หันมาช่วยกันแกะสร้อยคอออกจากซิบกางเกงผมแทน
พอแกะออกได้...ผมกับมันก็เงียบ
ผม...อายครับ ผมยอมให้มัน...ให้มันจูบ
จนเกือบจะเลยเถิด...ไม่ห้ามมันอีกต่างหาก แถมพิน้อยก็แข็งจนปวดไปหมดครับ
ไม่อยากจะคิดต่อ..ถ้าสร้อยมันไม่ไปติดกับซิบกางเกงผม...จะเกิดอะไรขึ้น..ผมรีบสะบัดหน้าไล่ความคิดลามกออกไปจากหัว
มันเอื้อมมือมาติดกระดุมคืนให้ผม.....จนถึงเม็ดบนสุด เพื่ออะไรวะ?
มันดึงผมเข้าไปกอด..สูดลมหายใจเข้าจนสุดและผ่อนออกช้า ๆ ผละออกไปเปิดประตูรถออก ยืนขึ้นเต็มความสูง เปิดประตูหลังที่ผมนั่งอยู่ และจูงผมออกมา
ผมแทบจะยืนไม่ได้ครับ...เหน็บกินอ่ะ ผมยืนเอามือนวดขาตัวเองเบา ๆ มันก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“...กลับถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะ...”ผมเอ่ยปากบอกมัน และหันหลังเดินกลับเข้าบ้านทันที ได้ยินเสียงตอบจากมันแว่ว ๆ
“ครับ..” ...... เดินมาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอน หลับตา นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
มันรู้สึก...เหมือนดอกไม้บานเต็มเนินเขา
เหมือนมีคนจุดพลุในคืนเดือนมืด
เหมือนได้ดื่มน้ำกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ
ผม....กำลังมีความรัก
รักที่ไม่เหมือนใคร...รักกับไอ้ไท
พอนึกถึงชื่อมันผมก็ยิ้มออกมาซะอย่างนั้น
ผมไปอาบน้ำดีกว่าครับ...ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว
ออกมาจากห้องน้ำก็รับข้อความจากไทว่า..
‘ถึงบ้านแล้ว...พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน
ฝันดีนะครับ’ ผมอมยิ้ม เดินไปปิดไฟ และล้มตัวลงนอน
หันไปมองดาวนอกหน้าต่าง
หวังไว้...
ว่าผมจะหลับ
และฝันถึงมัน
ฝันถึง ‘ไท’
……………
ปล.ขี้เกียจจัดหน้าาาาาาาาาา555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
