เพิ่งได้อ่านค่ะ อ่านอยู่ 3วัน ถึงอ่านจบ
ตอนแรกที่เข้ามาเพราะเห็นว่าหน้ามันน้อย
เลยคิดว่าเรื่องคงไม่ยาวมาก แต่ที่ไหนได้
ช่วง 2หน้าแรก ลงเรื่องติดต่อกันมากเลย
เรื่องถือว่ายาวอยู่ แต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เลยอ่าน
แล้วก็อ่านจนจบจนได้ อ่านแล้วรู้สึกหลายๆอย่างค่ะ
แต่ที่แน่ๆที่ต้องบอกก่อนเลยคือ ชอบสำนวนการเขียน
ที่เป็นแบบเล่าเรื่องค่ะ เหมือนเรากำลังได้นั่งฟังเพื่อนคนนึง
เล่าถึงประสบการร์ชีวิตช่วงหนึ่งของเค้าให้เราฟัง
มันไม่เหมือนอ่านนิยายเรื่องอื่นที่เหมือนกับเราได้นั่งดูหนังหรือละคร
เพราะส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบฟังคนอื่นเล้าเรื่องให้ฟัง
ไม่ว่าจะเล่าเพราะอยากปรึกษา เล่าเพราะอยากระบาย
หรือเล่าเพราะแค่อยากเล่าก็ตาม เราก็จะนั่งฟังเงียบๆ
พร้อมกับตอบสนองเป็นระยะๆ เพื่อให้รู้ว่าเรากำลังตั้งใจฟังเรื่องที่เค้าเล่าอยู่นะ
เราไม่ได้ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรืออยากยุ่งอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน
เพียงแค่เป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเพื่อนอยากจะเล่าอะไรก็ตามที่เค้าอยากจะบอกเล่าออกมา
มากล่าวถึงนิยายเรื่องนี้ แค่อยากจะออกความเห็น หลายคนจะคิดยังไงไม่รู้
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักดี ลุ้นอยู่เหมือนกันให้ทั้งพี่เอและน้องบีรักกัน
แต่จากชื่อเรื่องก็พอเดาตอนจบได้ แต่เนื้อเรื่องก็สนุกดี แล้วก็น่ารัก
รู้สึกได้ถึงความรักที่พี่เอมีให้น้องบี แต่...
รู้สึกว่าพี่เอจะแอบลวนลามเด็กหลายคนเลย ที่เข้าใกล้และสนิทกันเป็นพิเศษ
ทำให้รู้สึกแคลงใจในความรู้สึกที่พี่เอมีให้น้องบีขึ้นมา ว่ารักจริงหรือ?
เพราะทำกับอ้นและว่านเหมือนกัน เพียงแต่กับน้องบีจะมากกว่าเท่านั้น
แล้วพออ่านถึงตอนที่พี่เอสัมผัส(ไม่รู้จะใช้คำไหนดี)น้องบี แล้วน้องบอกว่าปวดฉี่
รู้สึกว่าน้องยังไร้เดียงสามาก แล้วพี่เอก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพียงแต่บอกว่าอย่าบอกใคร
ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ถ้าอธิบายไปน้องอาจไม่เข้าใจ หรือถ้าเข้าใจก็อาจโกรธพี่เอ
เข้าใจความรู้สึดพี่เออยู่ แต่อีกความคิดหนึ่งของเรากลับรู้สึกเหมือนพี่เอหลอกแต๊ะอั๋งเด็กยังไงไม่รู้
(อันนี้ไม่ได้จะว่าอะไรนะคะ ในความรู้สึกเป็นออกแนวติดตลกนะคะ ว่าอ๊ะไปแอบแต๊ะอั๋งน้องเค้า อะไรประมาณนี้)
อ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าน้องคิดกับพี่เอแค่พี่ชายแล้วกลัวเสียพี่ชายไปรึเปล่า
ถึงแสดงออกว่าหวง แล้วก็ยอมให้พี่เอสัมผัสตัวบ่อยๆ เพราะน้องเป็นพี่คนโตของบ้าน ไม่มีพี่ให้อ้อน
อ้อนพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ เพราะท่านต้องการให้เข้มแข็งด้วยความที่เป็นลูกคนโต ยิ่งครอบครัวมีเชี้ยสายจีนด้วย
แล้วพอถึงตอนจบ ตอนจบของภาคนิยายจบสวยดีค่ะ ดูสดใส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้และได้เจอกัน
แต่ถึงตอนจบของภาค เอไดอารี่ ก็รู้สึกเศร้าแล้วก็ใจหายมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเปลี่ยนไปเกเรแบบนั้น
ตอนที่อ่านจนจบไม่ร้องไห้เลยค่ะเพราะกินขนมอยู่ อ่านไปกินไปเลยร้องไม่ออก
แต่พออ่านจบก็เลิกกิน แล้วนั่งมองตัวหนังสือในจอโดยที่ไม่ได้อ่านอยู่ซักพัก แล้วก็คิดทบทวนเรื่องที่อ่าน
คิดถึงตอนจบภาคนิยาย ตอนจบภาคไดอารี่ แล้วก็คิดไปถึงตอนที่เล่าว่าชินกับความเงียบ เพราะอยู่คนเดียว
แล้วก็เหลือบไปเห็นชื้อของผู้แต่งเข้า me_alone แล้วก็นึกถึงความหมายของคำๆนี้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา
บางคนอาจคิดว่าเวอร์ไปไหมถึงกับร้องไห้เชียว? ใช่ ถึงกับร้องไห้เลย เพราะเข้าใจถึงความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ชินกับความเหงา แม้เราจะไม่เข้าใจถึงความรัก เพราะเราไม่เคยมีความรัก แต่เข้าใจถึงความเหงา
ปากบอกว่าชินแต่จริงแล้วเปล่าเลย เพื่อนถามว่าอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ(เราอยู่หอคนเดียว)
ตอบกลับไปว่าไม่เหงา ชินแล้ว อ่านการ์ตูน ดูทีวี ก็ไม่เหงาแล้ว แต่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
กิจกรรมเหล่านั้นก็แค่สิ่งที่ทำให้คลายเหงาชั่วคราวเท่านั้น แต่ในใจลึกๆความเหงายังคงมีอยู่เสมอ
เอาใจช่วยพี่เอ ให้ทำใจได้เร็วๆนะคะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนทำให้หายเหงารึยัง
เพราะเห็นบอกว่าเรื่องนี้ผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว ถ้ามีแล้วก็ดีใจด้วย
แล้วอยากรบกวนให้มาเล่าต่ออิกซักนิดว่าน้องบีเป็นยังไงบ้าง
ได้กลับมาเรียนเทควันโดอีกรึเปล่า ทำไมน้องถึงได้เกเรไปได้
รู้สึกเป็นห่วงน้องน่ะค่ะ แต่ถ้ารบกวนเกินไป คิดว่าเป็นการละลาบละล้วงเกินไป
หรือไม่ทราบอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วย
สุดท้ายยังคงยืนยันว่าชอบเรื่องนี้ แล้วเมื่อวานเห็นเรื่อง น้องชาย : ว่าน อยู่
แล้วจะตามไปอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่พร่ามมาซะยืดยาว
ออกความเห็นส่วนตัวมากมาย ถ้าเม้นต์นี้รบกวนจิตใจใคร
เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีความเหงาเป็นเพื่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนนำมาบอกเล่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
