หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[LalaBam]

ไม่เป็นไรจ้า
รอได้ๆ
 

[yeyong]

จะรอนะจ๊ะ ชอบเรื่องนี้มาก มันนุ่มนวลดี

[Angel_K]

ตอนที่ 46 ปกปิด [1/2]

“สีน้ำตาลเข้มสวยกว่านะ” กันต์พูด แล้วชี้นิ้วลงบนหน้าแคตตาล็อคของแต่งบ้านที่มีรูปเตียงไม้หลังใหญ่สีน้ำตาลไหม้ ซึ่งเป็นสีที่เขาเลือก ส่วนที่ผมชอบก็อยู่ในหน้าที่คู่กันกับเขา มันเป็นเตียงแบบเดียวกัน แต่สีของไม้ที่ผมเลือกอ่อนกว่าของกันต์เขา เรื่องแบบตกลงกันง่ายครับ เพราะชอบเหมือนกัน มาติดแค่เรื่องสี

“สีนี้ก็สวยนะ” ผมพูดบ้าง ส่วนในใจก็คิดตามใจเขาอยู่แล้ว แต่มันอยากแกล้งมากกว่า เลยทำลีลาไม่ยอมง่ายๆ คนฟังเขาก็นั่งนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด แต่ตาก็มองสลับไปมาระหว่างเตียงทั้งสองสี คิ้วนี่เกือบจะผูกกันเป็นปมอยู่แล้ว หน้าตาเขาจริงจังน่าดู


เรื่องบ้านตอนนี้ในส่วนของก่อสร้างก็ทำไปได้เยอะแล้ว กันต์เขาให้พี่ยุเร่งให้ เลยมีคนงานทำอยู่สองกะทั้งกลางวันกลางคืน ดีไม่ดีปลายเดือนมีนาฯปีหน้าน่าจะเริ่มเข้าไปตกแต่งได้แล้ว ส่วนผมสองคนจะเข้าไปดูกันอาทิตย์ละครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงเช้าวันเสาร์ เรื่องตกแต่งเราสองคนวางแบบคร่าวๆ ไว้และตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่ก็มีเปลี่ยนใจกันอยู่บ้างบางจุดเวลาไปเห็นบ้านจริง และถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้หลุดไปจากที่คุยกันไว้มากนัก จะมีที่เปลี่ยนใจกันบ่อย ก็เรื่องสีของเฟอร์นิเจอร์กับของแต่งบ้านนี่แหละครับ แล้วงานนี้ก็ไม่ต้องพึ่งมัณฑนากรครับ ใช้สถาปนึกอย่างผม กับสถาปนิกตัวจริงอย่างกันต์แค่นั้นพอ

ออ แล้วตอนนี้ก็มีสระว่ายน้ำเพิ่มเข้ามาด้วยครับ คุณชายกันต์เขาอยากได้ ผมเองก็ตามใจเขาสิครับ ก็อย่างที่เขาว่ากันว่า ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ แต่เป็นสระไม่ใหญ่มาก เชื่อมต่อจากห้องนั่งเล่นทางปีกด้านซ้ายของตัวบ้าน ขนาดก็พอใช้ว่ายออกกำลังกายได้ ตอนแรกเขาอยากสร้างศาลาในสวนไว้เป็นที่นั่งเล่นเหมือนกับบ้านคุณย่าที่เชียงใหม่ แต่ไปๆ มาๆ ก็เปลี่ยนใจอยากเพิ่มสระว่ายน้ำเข้ามาเสียอย่างนั้น เขาบอกว่าจะได้ไม่ต้องออกไปใช้ที่อื่น แต่ศาลาก็ยังอยู่นะครับเพียงแต่ขยับขึ้นไปอยู่เหนือสระว่ายน้ำ

มาถึงเรื่องซื้อของเราสองคนไม่ได้รอให้บ้านเสร็จแล้วค่อยซื้อของเข้าบ้าน แต่เลือกของไว้ก่อนเพราะบางอย่างก็ต้องสั่งล่วงหน้ากว่าจะได้ พอบ้านเสร็จก็นัดวันให้เข้ามาส่งของได้เลย แล้วอีกอย่างเฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ในบ้านก็สั่งทำแบบบิ้วอิน จะเหลือของที่ต้องเลือกซื้อเองก็พวกเตียง โต๊ะกินข้าว โซฟา โต๊ะวางของ เครื่องใช้ไฟฟ้า ตอนแรกคิดว่าไม่กี่ชิ้นแต่ทำไปทำมาก็ดูเยอะเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะครับ แล้วยังมีพวกของชิ้นเล็กชิ้นน้อยอีก เราซื้อของใหม่ทั้งหมด ไม่ได้ย้ายของที่คอนโดฯ กันต์เขาไปด้วย ของที่คอนโดฯ กันต์เขาอยากเอาไว้อย่างเดิมครับ ที่จะขนไปก็มีแค่หนังสือ กับเสื้อผ้าแค่นั้น


“สีนั้นก็ได้ สวยดี” ฮืม!! งานนี้ผิดคาดครับ นึกว่าเขาจะต้องเอาสีที่เขาเลือกไว้แล้วให้ได้เสียอีก กลายเป็นว่าเขายอมเปลี่ยนมาเห็นด้วยกับผมแทน วันนี้เราสองคนกางแคตตาล็อคเลือกเฟอร์นิเจอร์กันที่คอนโดฯ ตั้งแต่ช่วงสิบโมงแล้วครับ จนตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว

“เอาสีที่กันต์เลือกนั่นแหละ กรชอบเหมือนกัน” ผมบอกเขา ตอนแรกที่เลือกผมก็ตัดสินใจอยู่ระหว่างสองสีนี้ เพราะฉะนั้นสีไหนก็ได้ครับ ชอบทั้งคู่อยู่แล้ว

“งั้นเอาสีนี้นะ” กันต์เงยหน้าจากหนังสือ แล้วหันมาพูดกับผม เห็นชัดเลยครับว่าอมยิ้มอยู่ ส่วนตานี่เป็นประกายเลย ก็เขาชอบเป็นเสียแบบนี้ จะไม่ให้ผมตามใจเขาได้ยังไง แล้วผมก็อดไม่ได้ต้องกดจมูกลงไปที่แก้มเขาแรงๆ เห็นแล้วน่ามันเขี้ยวครับ ถึงผมจะตามใจเขาก็จริง แล้วก็ใช่ว่ากันต์เขาจะเอาแต่ใจจนขัดใจไม่ได้เลยนะครับ แต่คุยกับเขาต้องใช่เหตุผลเท่านั้นเอง

“หยุดเลย พอๆ” เขาพูด พร้อมกับยกมือขึ้นมาดันหน้าผมไว้ เมื่อผมทำท่าจะหอมแก้มเขาอีกรอบ

“เอาโต๊ะข้างหัวเตียงด้วยไหม” เขารีบถามเปลี่ยนเรื่อง ผมก็พยักหน้าตอบ เขาเลยหันกลับไปเปิดหาแบบโต๊ะในแคตตาล็อคต่อ

“เป็นโต๊ะกลมหรือเหลี่ยมดี” กันต์ถาม แล้วชี้ให้ผมดูโต๊ะตัวเล็กสองสามแบบที่เนื้อไม้เป็นแบบเดียวกันกับเตียง

“โต๊ะกลมดีไหม โต๊ะเหลี่ยมกลัวจะเดินไปชนมุมอีก” ผมบอก เพราะเคยเห็นกันต์เขาเดินชนโต๊ะข้างเตียงที่คอนโดฯ ทำเอาหน้าแข้งเขียวมาสองสามครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าเดินไปชนท่าไหน

“อื้ม แล้วในห้องแต่งตัวจะเอาโต๊ะวางของแบบที่นี่ด้วยหรือเปล่า” กันต์ตอบรับ แล้วถามผมต่อ บ้านใหม่นี่ห้องแต่งตัวมีพื้นที่พอสมควรเลยครับ เพราะเสื้อผ้ากันต์เขาเยอะมาก ตู้เสื้อผ้าเป็นแนวตลอดผนังทั้งสามด้าน โดยตู้ใส่เสื้อผ้าของผมกับเขาจะอยู่ตรงข้ามกัน ส่วนตรงกลางจะใช้เก็บของพวกกระเป๋าเดินทาง กับของบางส่วนที่ใช้ด้วยกัน แต่ดูท่าเสื้อผ้าเขาคงจะมาอยู่ที่ฝั่งผมด้วยแน่ๆ

“หาอะไรกินก่อนไหม จะเที่ยงแล้ว” ผมบอกเขา อันที่จริงท้องผมมันร้องบอกครับ พอหันไปมองนาฬิกาก็ใกล้เที่ยงพอดี

“กินราดหน้าแล้วกัน เดี๋ยวทำให้” กันต์บอก พร้อมวางปากกาในมือ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“อื้อ” ผมตอบรับ แล้วลุกขึ้น เดินตามเขาเข้าไปในครัว





และด้วยฝีมือของพ่อครัวกันต์ ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที เส้นหมี่ราดหน้ากุ้งสองจานก็มาอยู่ในมือผมที่กำลังถือไปวางที่โต๊ะกินข้าว มันหอมน่ากินสุดๆ ครับ แบบนี้ยิ่งเรียกน้ำย่อยในกระเพาะได้ดีเข้าไปใหญ่ ส่วนกันต์กำลังเก็บของในครัวอยู่ครับ รายนี้ถ้าข้าวของยังวางไม่เข้าที่ไม่ยอมออกมากินอะไรง่ายๆ หรอก ต้องปล่อยให้เขาทำไป จะยุ่งก็ไม่ได้ เคยโดนหาว่าเกะกะมาแล้วด้วย แกล้งทำเป็นน้อยใจเขาไปด้วยตอนนั้น พอเขาเห็นผมเงียบก็รีบเข้ามาอธิบายและขอโทษผมใหญ่เลยครับว่า ไม่ได้ตั้งใจจะว่าแบบนั้น เขาแค่อยากจะบอกว่าทำคนเดียวมันเร็วกว่า แต่ตอนทำกับข้าวนี่ช่วยกันได้นะครับ


“ปีใหม่หยุดกี่วัน” ผมถาม เพื่อที่ผมจะได้วางแผนว่าเราจะไปไหนกันบ้าง ว่าจะถามเข้าตั้งนานแล้ว ก็มัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนเกือบลืม

“สิบวัน หยุดตั้งแต่หลังคริสต์มาสถึงปีใหม่” กันต์มองหน้าผมแล้วตอบ ก่อนทำท่าเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง

“อืม วันที่ 25 มีงานเลี้ยงบริษัทฯ ไปด้วยกันนะ” กันต์พูด

“เอางั้นหรอ” ผมถาม ส่วนกันต์พอพูดชวนผมแล้วก็ลงมือกินราดหน้า เริ่มจากจิ้มกุ้งเข้าปากก่อนเลย เคี้ยวตุ้ยๆ แบบนี้แสดงว่าหิวอยู่เหมือนกันครับ ผมเองก็ลงมือกินเหมือนกันตอนนี้อุ่นกำลังพอดี ถ้าให้กินตอนร้อนคงไม่ไหว ผมไม่ค่อยชอบกินของร้อนครับ เอาแค่อุ่นๆ พอ กันต์เองก็นิสัยเดียวกันกับผม ส่วนผมตอนนี้เอาแต่นั่งมองหน้าเขา เหมือนรอให้เข้าตอบผม

“อื้อ” เขาพยักหน้าแล้วส่งเสียงอือออตอบ ก่อนจะกลืนของที่อยู่ในปากแล้วพูดต่อ

“เมื่อวันก่อนแม่โทรมาบอกให้ไปด้วยกัน” กันต์พูดต่อ แบบนี้ผมคงปฏิเสธไม่ได้แล้ว

“จัดที่ไหน” ผมถาม พอกันต์กำลังจะตอบ เสียงจากโทรศัพท์ของผมที่วางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้นมาเสียก่อน กันต์เลยยังไม่ตอบ แต่หยุดรอให้ผมเดินไปรับโทรศัพท์ก่อน
.
.
.



“เป็นไงบ้างวะมึง กลับไป” ผมทักปลายสายเมื่อกดรับสายแล้ว

"ลงมารับกูหน่อย กูอยู่ข้างล่าง" ป่านมันพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนไม่สบาย ผมรู้ว่าช่วงนี้มันกำลังมีเรื่องไม่สบายใจหรือจะเรียกว่าหนักใจก็ได้ แล้วผมก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องตัดสินใจเอาเอง ผมจะเข้าไปยุ่งมันก็ใช่เรื่อง แต่พักหลังมันดูแย่ลงเรื่อยๆ แล้วผมก็เริ่มไม่ชอบใจที่เห็นมันเป็นแบบนี้
 
"เออๆ เดี๋ยวกูลงไป" ผมรับปาก ก่อนกดวางสาย แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวเพื่อบอกกันต์

“กรลงไปรับป่านข้างล่างนะเดี๋ยวมา” ผมพูด

“อื้อ” กันต์ตอบรับแบบงง เพราะป่านไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้า ผมว่ามันคงมีเรื่องอะไรมาอีก กันต์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่คงเห็นท่าทางรีบร้อนของผม เขาเลยหยุดไว้ก่อน จากนั้นผมก็รีบเดินออกจากห้อง แล้วลงลิฟท์ไปชั้นล่างทันที  





......................................................................




ผมลงมาถึงข้างล่างแล้ว และกำลังมองหาไอ้คนที่เรียกผมลงมารับ แต่ไม่เห็นมันยืนรออยู่ เลยลองเดินหาตามโซฟาที่จัดไว้รับรองแขก แล้วผมก็เจอมัน มันนั่งหันหลังให้ แล้วเอนตัวพิงโซฟานอนหลับเหมือนคนหมดแรง แว้บแรกที่เห็นหน้ามัน หน้ามันซีดจนผมตกใจ พอผมเดินเข้าไปเรียก มันก็ยังไม่รู้สึกตัว จนผมต้องจับไหล่มันเขย่าเบาๆ แต่พอจับตัวมันก็ต้องตกใจกว่าเดิม เพราะไอร้อนที่ผ่านเสื้อยืดบางๆ ของมันออกมา

“เฮ้ย! ขึ้นห้องก่อนแล้วค่อยนอน แล้วเป็นไรวะ ไม่สบายแล้วออกมาทำไม” ผมพูดกับมันตอนที่มันลืมตาขึ้นมาแล้ว แต่ดูท่ามันจะไม่ค่อยรับรู้ในสิ่งที่ผมพูด เพราะมันยังสะลึมสะลืออยู่ มันทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องนิ่วหน้าแล้วทิ้งตัวกลับลงไปนั่งอย่างเดิม ส่วนผมนี่เริ่มหงุดหงิดบวกโมโหแล้วครับ ไม่ได้โมโหมัน แต่โมโหคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ต่างหาก สภาพแบบนี้ทำไมผมจะดูไม่ออกว่ามันเป็นอะไร


สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดนะครับ ที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยๆ นับตั้งแต่เรื่องกันต์ผมก็ยังไม่ลืม ว่ามันทำอะไรไว้บ้าง จะตั้งใจ ไม่ตั้งใจ หรือด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่การที่ทำให้คนที่ผมรัก หรือคนที่อยู่ใกล้ตัวผมต้องเจ็บ มันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับหรือลืมกันได้ง่ายๆ แล้วกันต์เองก็ไม่รู้เรื่องป่าน ถ้ากันต์รู้เรื่องนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง และสำหรับเรื่องนี้มันผมไม่มีทางโทษหรือบอกว่ามันเป็นเรื่องของโชคชะตาแน่ๆ

“ไหวหรือเปล่า” ผมถามมัน ก็ถามมันไปอย่างนั้น เพราะเท่าที่ดูจากสภาพมันแล้ว ผมคงไม่ต้องรอคำตอบ แต่มันยังมีหน้ามาผงกหัวตอบผมได้อีกนะว่าไหว ทั้งที่แค่จะนั่งมันยังทรงตัวไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจก้มลง แล้วช้อนตัวมันขึ้นมาอุ้ม ไม่อายใครแล้วครับตอนนี้ จะให้มันขี่หลังผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีแรงเกาะผมไปจนถึงห้องหรือเปล่า ส่วนผมเองก็บอกไม่ถูกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เดี๋ยวพามันขึ้นไปกินยา นอนพักแล้วค่อยว่ากันอีกที

“เฮ้ย! ไม่ต้อง กูเดินได้” มันยังอวดเก่ง นั่งให้ไหวก่อนเหอะมึงแล้วค่อยพูด ผมคิดอยู่ในใจ แต่ไม่อยากพูดให้มันรู้สึกแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่ จากนั้นผมก็อุ้มมันไปที่ลิฟท์

“เงียบไปเลยมึง แล้วเกาะกูไว้ดีๆ ไปถึงมึงก็นอนซะ ตื่นมาก็เตรียมคำตอบไว้ให้ที่รักกูดีๆ แล้วกัน” ผมพูด มันก็ยิ้มๆ กับคำพูดของผม แล้วยกแขนขึ้นมากอดคอผมไว้หลวมๆ

“เรียกพี่กู ที่รัก เต็มปากเต็มคำนะมึง” มันพูดเสียงกระท่อนกระแท่นอย่างคนไม่มีแรงแต่ยังอยากจะพูด ตอนนี้เข้ามาอยู่ในลิฟท์แล้วครับ เลยพูดเล่นกันได้

“เออ ก็แฟนกู พูดมากเดี๋ยวกูทิ้งลงพื้นนะมึง” ผมพูด แล้วแกล้งจะปล่อยตัวมัน

“เชี่ย! อย่านะมึง” มันด่าผม แล้วกระชับแขนที่เกาะผมอยู่ให้แน่นขึ้น

“ทะเลาะกันเรื่องที่มึงหนีมานี่หรอวะ” ผมถามมัน เมื่อคืนก่อนมันตามกันต์กลับมาด้วย ผมเลยไม่รู้ว่ามันจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า

“หลายเรื่องว่ะ ช่างมันเหอะ กูเหนื่อยอยากนอนว่ะ”พอมันพูดจบก็หลับตาลงทันที

“เออๆ เดี๋ยวค่อยนอน มึงเปิดประตูให้กูก่อน เดี๋ยวกูส่งถึงเตียงเลยมึง”

“ทำตัวสมเป็นน้องแฟนบังเกิดเกล้าจริงนะมึง” ผมพูด มันก็เอื้อมมือไปเปิดประตู ก่อนหันกลับมาถลึงตาใส่ผมที่ไปเรียกมันแบบนั้น ส่วนใหญ่ผมจะใช้เรียกมันเวลามันทำตัวง้องแง้งงี่เง่าครับ แล้วมันจะชอบอ้าง “กูอ่ะ น้องแฟนมึงนะ” สุดท้ายผมก็ต้องฟังมันทุกที
.
.
.



  
“อ้าว! แล้วนี่เป็นอะไร ไม่สบายหรอ” พอกันต์เห็นผมอุ้มไอ้ป่านเข้ามาในห้อง ก็ลุกจากโซฟา แล้วเดินตามผมที่กำลังเดินไปทางห้องที่ไอ้ป่านมันนอน

“มึงปล่อยกูลงก่อน” ไอ้ป่านมันขอลงพอเห็นหน้ากันต์ แต่ผมยังไม่ทำตามที่มันบอก แล้วไปวางมันลงเมื่อถึงที่นอน โดยมีกันต์เปิดประตูให้เข้ามาในห้อง

“เดี๋ยวกูไปเอายาให้” ผมพูดแล้วเดินออกมาจากห้อง

“ไม่สบายแล้วออกมาทำไม มายังไง” ได้ยินเสียงพี่มันดุใส่ทันทีเลยครับ แต่มันตอบว่าอะไรผมไม่ได้อยู่ฟังเพราะเดินออกมานอกห้องก่อน



พอได้ยาแก้ไข้กับน้ำมาแล้วผมก็เดินกลับเข้าไปในห้อง เข้าไปก็เจอไอ้ป่านนั่งก้มหน้างุด ส่วนกันต์เองก็นั่งมองน้องตัวเอง กันต์คงถามอะไรแล้วมันไม่ตอบแน่เลยครับแบบนี้

“ไปทำอะไรมา” กันต์ถามแล้วผุดลุกขึ้น ก่อนจะดึงแขนป่านมันขึ้นมา จนเกือบเรียกได้ว่ากระชาก ผมว่ากันต์เองก็คงรู้ว่าป่านเจออะไรมา แต่ถามเพราะอยากได้คำตอบจากปากมันมากกว่า

“ป่าน ใครทำ” เสียงกันต์เรียกไอ้ป่านมันเสียงดัง ผมรู้ครับว่าอารมณ์เขากำลังขึ้น แต่ไม่ใช่โมโหไอ้ป่านที่ไม่ยอมพูดหรอก แต่เพราะเป็นห่วงมันมากกว่า ส่วนป่านผมคิดว่ามันคงไม่พร้อมที่จะพูดอะไรตอนนี้  

“กันต์ใจเย็นๆ“ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ กันต์แล้วบอกเขา ก่อนจะยื่นยากับแก้วน้ำไปให้คนป่วยที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียง แล้วทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมล่อ

“กินยาแล้วนอนซะมึง ตื่นมาค่อยคุยกัน” ผมบอกมัน มันก็รับยากับแก้วน้ำจากมือผมไป

“ให้มันนอนไปเหอะ ตื่นมาค่อยคุย” ผมพูด แล้วดึงมือกันต์มากุมไว้ ก่อนจูงมือเขาออกจากห้อง

“เดี๋ยวๆ” กันต์เรียกไว้ผมเลยหยุด แล้วปล่อยมือเขา กันต์หันกลับไปห่มผ้าให้ป่านครับ ส่วนไอ้คนป่วยแค่ล้มตัวลงนอนก็หลับพริ้มไปแล้ว มันคงเพลียถึงหลับง่ายขนาดนั้น
.
.
.



“รู้ใช่ไหมว่าใครทำ” ซักน้องตัวเองไม่ได้ ก็มาซักเอากับผมเลยครับ สงสัยงานนี้ไม่ใครก็ใครคงโดนซักฟอกจนสะอาด แล้วดูจากท่าทางกันต์ตอนนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าจริงจัง ก็อย่างว่าไอ้ป่านมันน้องรักเขา กับผมเองแค่เพื่อนมันยังนึกโมโห กับกันต์คงไม่ต้องให้บอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง แต่มันจะดีกว่าหรือเปล่าถ้าเขาไม่รู้ว่าทำไมป่านถึงมีสภาพอย่างที่เห็น

“รอให้มันบอกเองแล้วกัน กรขอไม่พูดได้ไหม” ผมบอกกันต์ บอกตามตรงเลยครับว่าผมไม่อยากพูดเรื่องนี้ รอให้เจ้าตัวเขาตัดสินใจดีกว่า

“อย่าโกรธนะ” ผมบอกคนตรงหน้า ที่เอาแต่ยืนนิ่ง จนผมไม่รู้จะทำยังไง


…………………………………………..

[nunamicky]

คิดถึงเหมือนกันค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ

[RakorN]

กรกันต์มาแว้ววว จริงๆ Log out ออกไปแล้วแต่พอเห็นเรื่องนี้มาก็ลุกจากเก้าอี้ไม่ไหว 555 เห็นชื่อตอนแล้วอ่านไปช่วงแรกๆนึกว่าปกปิดนี้จะ หมายถึงคู่กรกันต์เอง แต่กลายเป็นป่านหนีร้อนมาพึ่งเย็น สงสารป่านนะ แต่เท่าที่ฟังสายด่วนมา บอกตรงๆว่าถ้าเป็นตัวเองก็อาจทำแบบนี้เหมือนกัน ถึงจะรู้ว่ามันโหดร้าย แต่จิตใต้สำนึกลึกๆ "ก็กูหวงของกูนี่"มันสลัดไม่หลุด และก็ห้ามอารมณ์ตัวเองยากจริงๆ    

ปล,แต่ มาตัดบท ตรงที่จัดงาน จะมีอะไรกับสถานที่นั้นหรือเปล่า *แอบระแวง*

[yeyong]

เครียดดดดดดดแทนกันต์กับกร
สงสารป่าน
หงุดหงิดกับไอ้พี่กาวน์

[cmos]

เฮ้อ ทำไมพี่กาวน์ทำนิสัยแบบนี้เนี้ย

[หมวยลำเค็ญ]

อาการจับไข้ แบบนี้ กรี๊ดดดดดดดดด พี่กาวน์ทำได้ลงเน๊อะ
เห็นชื่อตอนแล้วแอบนอยด์ นึกว่าเป็นคู่กร โล่งไปค่ะ

[ChiOln]

เหอะ ๆ สุดท้ายงานเข้ากร ซะงั้น

[naiin]

น่าสงสารน้ำท่วมปาก หยิกเล็บก็เจ็บเนื้อ  ทำได้อย่างเดียวตอนนี้ทำใจ แล้วค่อยคิดกันใหม่นอนเพิ่มพลังไปก่อนป่าน         

[knightofbabylon]

เหตุการณ์คาบเกี่ยวกับเรื่องโน้นนี่

แอบหงุดหงิดไอ้คุณพี่กาวน์ เบาๆ
แต่ก็เข้าใจกาวน์ด้วยว่ารู้สึกยังไง แต่เข้าใจมั้ยว่า ยังไงก็ยังหงุดหงิด
 


อย่ามัวแต่สับสน อึน มึน กับตัวเองสิพี่กาวน์
จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ย?

ทำแบบนี้ ป่านก็เสียใจ
กันต์กับกรก็ไม่สบายใจ

แล้วตัวกาวน์เองก็เหมือนกันน่ะแหละ มีควมสุขหรือเปล่า? ก็ไม่..

สงสารป่าน ตื่นมาโดนกันต์ซักฟอกแหงๆ

[warin]

 

[pattybluet]

  ป่านเอ้ยยย
พี่กันต์ใจเย็นๆน๊าาา

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Little Devil]

เฮ้อ! สงสารป่าน
+1

[anajulia]

เฮ้อออออออออออออออออออ
มาเรื่องนี้ก็ยังต้องมาสงสารน้องป่านต่ออีก

แง้ๆๆๆๆๆๆๆ ทรมานแทน T_T

..............................
น้องกวางคะ
ตรงนี้น่ะค่ะ "แล้วทำท่าจะร้องไห้อยู่มะรอมมะล่อ"
คำว่ามะรอมมะล่อ? มันไม่มีนะ เข้าใจว่าตั้งใจจะใช้คำว่า "รอมร่อ" รึเปล่า?

[LalaBam]

สงสารป่าน

พี่กาวน์แม่ง
 

[lasom]

เง้อ เกิดเรื่องอีกแล้ว อีพี่กาวน์ตัวสร้างปัญหา

[yayee2]

อิพี่กาวน์ชิ อยากต่อยแกจัง
กันต์ใจเย็นๆนะ อย่าดุน้องมันเลย

[rellachulla]

อิพี่กาวน์มัยรุนแรงจังฟร่ะ
หึงโหดเอาถ้วยหรือไงเนี้ยะ
น้องช้ำหมด เฮ้อออออ

[Chocorun]

หวังว่างานจะไม่เข้ากรนะ

[kitty]

 

[manami1155]

แอบตกใจกับชื่อตอนเลย
นึกว่าคู่สุกหวานเค้าจะมีเรื่องดราม่า
แต่ที่ไหนได้คู่พี่กาวน์กะน้องป่านนิเอง

เฮ้อ...สงสารป่าน
พี่กาวน์ก็นะทำอะไรลงไปไม่คิด
 

[pinkky_kiku]

พี่กาวน์ใจร้ายหว่ะ สงสัยทำร้ายป่านมาแน่ๆ ถึงหนีมาแบบนี้น่ะ 
รีบมาเคลียร์เลยนะ ไม่งั้นมีโดน 
มาต่อไวๆนะค๊าาา 

รักกร กันต์เสมอ กะคนเขียน อิอิ น่ารักตลอดอ่ะคู่นี้

[Rockstar]

คู่นึงก็รักกันดีเข้าใจกันดีมากๆ
ส่วนอีกคู่จะว่าไงดีล่ะคลุมเครือไม่มีอะไรชัดเจนสักอย่าง
พี่กาวน์เป็นเอสเอ็มป่ะเนี่ย ท่าทางอารมณ์รุนแรงอยู่ใช่น้อย
เฮ้อ เอาใจช่วย สงสัยป่านต้องให้กันต์กับกรช่วยซะแล้วล่ะ

[boylove_yj]

 


ชื่อตอนทำเอา  ใจหายยยยยยยยยยยย

แต่ไม่ใช้คู่เฮียกร

ฮ่าๆ


รักคนแต่งงงงงงงงงงง

[Mafia Mania]

ท่าทางกรคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นะ เจอแบบนี้

[Miyabi]

ตอนนี้คู่กันต์กรน้อยจัง

[Na na]

กันต์ใจเย็นๆ นะ แต่ถ้ารู้เรื่องคงทำใจเย็นลำบาก แค่นี้ก็ฉุนขาดแล้ว

ส่วนน้องป่าน น่าสงสารเสมอต้นเสมอปลายเลย 

[bbyuqin]

เห็นชื่อตอนแล้วแอบนอยด์เหมือนกัน
แต่กันต์คงเป็นห่วงป่านมากๆอ่ะ...ก็คงต้องรอป่านตื่นก่อน..ได้โดนพี่กันต์ซักฟอกจนตัวซีดแหงๆ

[OHmeza019]

สงสารป่านอะ พี่กราวน์รุนเเรงขนาดนั้นเลยหรออออออออออออออออออออ