หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[LalaBam]

แปะไว้ก่อน

[Rockstar]

กรน่ารักเนอะ
คู่นี้เหมือนน้ำกับไฟ
คนนึงใจร้อน อีกคนก็ใจเย็นซะ
แต่คิดว่าน่าจะเป็นไปตามสถานการณ์มากกว่า
ดีแล้วๆ ใจร่มๆชีวิตเป็นสุข

[n2]

นึกว่าจะทะเลาะกันซะแล้ว
ดีที่เข้าใจกันได้

[ChiOln]

กันต์หึงที เป็นเด็กไปเลย 555+

[lasom]

มีมุมเหวี่ยงๆๆกับเค้าเหมือนกันน่ารักดีเเฮะ

[N.T.❁]

ดีออกน้าา ให้กันต์งอแงบ้างอะไรบ้างดูกระชากวัย 555
สงสัยจะมีเซอร์ไพรส์จากกรแฮะ ^^

[LalaBam]

กรชื่นใจใช่ม๊าาาา
 

[yayee2]

เฮ้อ...โล่งอกไปทีเนอะกันต์เนอะ
กรจะมีเซอร์ไพรส์อะไรอีกอ่ะนี่ น่ารักจริงๆเลยนะกร

[rellachulla]

เฮ้อออออ
แบบนี้บ่อยๆ ไม่ไหวนะกร
ลุ้นเหงื่อแตกก กลัวจะทะเลาะกัน
กลัวจะเสียน้ำตา ซิก ซิก
สุขสันต์วันเกิดกันต์ ^ ^

[sakiko]

เนื้อเรื่องช่าง ตรงกับ ชื่อเรื่อง แป๊ะ 

รักคือ รัก

[dahlia]

  ลุ้นจนเหนื่อย

เห็นด้วยนะเนี่ย อ่านไปลุ้นไป กว่าจะหายใจได้ทั่วท้อง

[Na na]

้เจอพี่กันต์เกริ่นมาตอนต้นถึงกับอึ้ง นึกว่าจะเจอมาม่าชามโต
เล่นเอาลุ้นซะ แต่ลงท้ายแล้วก็

น่าร้ากกกกกก 

[vanny]

น้องกรดีใจจนหน้าบาน.......พี่กันต์หึง

ถึงจะเรื่อยๆ ไม่หวือหวา แต่ก็มีเรื่องให้อมยิ้มได้ตลอด

รักกันนานๆ นะจ๊ะ

 

[OHmeza019]

ลูกลิง หึงงะ 55

[Miyabi]

น่ารักจัง
บรรยากาศอบอุ่น 

[boylove_yj]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไอ้หมวยตามทันแล้ว ฮ่าๆๆ


โอยยยยยยยยยย

อ่านรวดเดียว

บอกได้คำเดียวว่า "น่ารัก"

คนแต่ง ขยันสุดๆ  ขยันจนน่าตกใจ

อย่างนี้ เอารางวัลนักเขียนสุดขยันแห่งปีไปเลย ฮ่าๆ

[a_tapha]

ลุ้นจน....

[Sweet cream]

ลุ้นซะเหนื่อยยยยยย 
ยังดีนะแค่ปาดเหงื่อ ไม่ถึงขั้นต้องปาดน้ำตา

แล้วก็รอวันเกิดลูกลิง(ขี้หึง)ว่าจะมีอะไรบ้างน้า อิอิ

[Cupcake]

จะคบกันยังไงก็ขึ้นอยู่กับการสื่อสารกัน เก็บไว้นานๆก็บั่นทอนจิตใจกันเสียเปล่าๆ

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณนะคะเรื่องน่ารักอบอุ่นมากเลย แล้วมาต่ออีกนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[sakiko]

รอ  ร้อ  รอ  มา อ่ะยัง เนี่ย

[Angel_K]

คืนนี้เจอกัน(ต์) แน่นอน
ไม่เกินเที่ยงคืนนะคะ

[knightofbabylon]

กำลังจะแวะมาดูพอดีเลย ทั้งเรื่องกันต์และพี่กาวน์
เอิ๊กกกกๆๆ



คืนนี้มาอีกรอบค่ะ 

[win200]

 

[Angel_K]

ตอนที่ 43 วันเกิด(ลูกลิง)... ที่รัก

เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเรียกจากนาฬิกาปลุกตอนตีสี่สี่สิบ พอรู้สึกตัวแล้วก็ต้องรีบพลิกตัวไปทางโต๊ะข้างหัวเตียงเพื่อคลำหานาฬิกาปลุกในความมืด และกดปิดเสียงเรียกที่ดังอยู่ ที่ต้องรีบปิดเพราะยังไม่อยากให้กันต์เขาตื่นขึ้นมาด้วย เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ค่อยออกมาปลุกให้เขาตื่นอีกที ตอนนี้ปล่อยให้เขานอนไปก่อน

พอลุกจากเตียงขึ้นมา แล้วหันกลับไปมองอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้จะมองเห็นร่างที่นอนหลับอยู่เพียงลางๆ แต่พอเห็นเขาแล้ว ก็อดนึกถึงเมื่อคืนไม่ได้ มันเป็นครั้งแรกที่กันต์แสดงออกให้ผมเห็นชัดเจนว่าเขารู้สึกอะไร คิดอะไร จนตอนนี้ผมยังยิ้มกับตัวเองอยู่เลยครับ แต่มันทั้งดีใจและรู้สึกผิดอยู่ในเวลาเดียวกันนะ ดีใจที่เขาเองก็รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึก

ก็อย่างที่ผมบอกเขาเมื่อคืน

“คนไม่รักกัน เขาไม่หึงกันหรอก”

ตีความเข้าข้างตัวเองไปเรียบร้อยเลยผม แต่มันจริงนะครับ

“ถ้าไม่รักก็คงไม่หวง”  

ส่วนที่รู้สึกผิดคือ ผมไม่รู้เลยว่า ผมทำให้เขาคิดมาก และเป็นกังวลมากขนาดนี้

.
.
.

ส่วนสาเหตุที่ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่แบบนี้ เป็นเพราะผมนัดกับแม่กันต์ไว้ตอนหกโมงครึ่ง จะพากันต์เขากลับไปใส่บาตรกับพ่อแม่ที่บ้าน แล้วก็อยู่กินข้าวด้วยกัน วันเกิดลูกชายเขา ต้องพาเขากลับไปหาพ่อกับแม่สิครับ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมโทรไปหาแม่กันต์ ก็โทรไปเลียบๆ เคียงๆ ถามดูก่อนว่าปกติวันเกิดกันต์ เขาทำอะไรบ้าง แม่กันต์ก็บอกมาว่า ถ้าวันทำงานกันต์จะไปตักบาตรตอนเช้า แล้วไปทำงานตามปกติ ตอนเย็นถึงจะกลับมากินข้าวเย็นกับพ่อแม่ที่บ้าน พอรู้แบบนี้ผมเลยจะขอเปลี่ยนแผนของกันต์เขานิดหน่อย จากที่เขาเคยไปตักบาตรคนเดียว มาปีนี้ผมจะพาเขาไปตักบาตรตอนเช้าพร้อมกันกับพ่อแม่ที่บ้าน  และอยู่ที่บ้านเขาจนถึงมื้อกลางวัน หลังจากนั้นคงเป็นเวลาสำหรับผมกับกันต์บ้าง
.
.
.

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินมาเปิดไฟในห้อง แล้วเดินไปเรียกกันต์ พอเขาตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วผมค่อยไปแต่งตัว จะได้ไม่เสียเวลา

“กันต์ ตื่นได้แล้ว” ผมเรียกคนที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

“กี่โมง” กันต์งัวเงียถาม แต่ไม่ยอมลุก แถมยังพลิกตัวนอนคว่ำเอาหน้าซุกไว้กับหมอน เพื่อหลบแสงไฟในห้องที่ผมเพิ่งเปิด

“ตีห้า” ผมตอบแบบกะเวลาเอา จากตอนที่ผมตื่นจนอาบน้ำเสร็จมาเรียกเขา ก็น่าจะตีห้าแล้ว

“จะไปไหนแต่เช้า” เสียงกันต์ดังอู้อี้ถามผม

“ไปบ้านกันต์ กรนัดกับแม่ไว้หกโมงครึ่ง เดี๋ยวสาย” ผมบอกเขา พอได้ยินผมพูดแบบนี้เขาเลยขยับพลิกตัวกลับมาทางที่ผมยืนอยู่

“หืม” กันต์ส่งเสียงเหมือนจะถามผมซ้ำให้แน่ใจ

“กรนัดแม่กันต์ไว้ ป่ะ เดี๋ยวแม่รอ” ผมพูด แล้วยื่นมือไปจับ มือกันต์ที่ชูขึ้นมาเพื่อให้ผมดึงตัวเขาขึ้นจากที่นอน

“สุขสันต์วันเกิดครับ” ผมพูดกับเขาเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะถูกเจ้าขอวันเกิดที่นั่งอยู่บนที่นอน ดึงตัวลงไปกอด ผมเลยถือโอกาสหอมแก้มเขาไปซะเต็มรัก อื้ม ...ชื่นใจครับ

“อื้อ เย็น” เสียงกันต์พูดเบาๆ ตอนที่ผมกอดเขา ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอออกมาโดนแอร์ตัวเลยเย็น แล้วผมยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มีผ้าเช็ดตัวพันไว้แค่นั้น ตอนนี้ผมลงมานั่งบนที่นอนแล้ว ก่อนจะกระชับแขนกอดเจ้าของวันเกิดไว้ให้แน่นขึ้น และจับเขาโยกตัวไปมาเหมือนเด็ก จะว่าไปแล้วก็เหมือนลูกลิงมากกว่า เพราะกันต์เขายกแขนมาคล้องคอผมไว้ ก่อนจะกระชับแขนกอดคอผมไว้จนแน่น อย่างกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน จากนั้นก็ซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม ...จะเป็นเด็ก เป็นลิงก็รักทั้งนั้นล่ะ เรากอดกันอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนที่ลูกลิงของผมจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ส่วนผมก็ลุกขึ้นไปแต่งตัว
.
.
.


เราออกจากคอนโดฯ ตอนตีห้าครึ่ง ไปถึงบ้านกันต์ก่อนถึงเวลาที่นัดกับแม่กันต์ไว้นิดหน่อย พอไปถึงพ่อกับแม่กำลังเดินออกมาจากบ้านพอดี ส่วนหน้าบ้านก็ตั้งโต๊ะวางของสำหรับใส่บาตรไว้แล้ว ตอนที่โทรคุยกับแม่กันต์ แม่บอกไว้ครับว่าจะเตรียมของและทำกับข้าวให้เอง ถ้าให้ผมเตรียมมากลัวจะมาไม่ทัน หลังจากนั้นก็ถึงเวลาใส่บาตรกันครับ

ตอนตักบาตรเท่าที่ผมสังเกตเหมือนกันต์เขาจะดูเกร็งๆ ในตอนแรกเหมือนกันนะครับ เห็นเขามองเลยไปทางพ่อที่อยู่ข้างผม แล้วก็มองหน้าผม ส่วนแม่ยืนอยู่ข้างกันต์คอยช่วยกำกับครับ ว่าให้ทำอะไรบ้าง จนตักบาตรพระผ่านไปสักสองรูปนั่นแหละ กันต์ถึงดูผ่อนคลายมากขึ้น แล้วก็ดูสบายๆ  
 
หลังจากตักบาตรไปแล้ว รู้สึกสบายใจดีนะครับ กันต์เองก็คงเหมือนกัน ตอนนี้ผมกับกันต์ก็ช่วยกันยกโต๊ะที่เอาออกมาวางของกลับเข้าบ้านกันครับ ตอนแรกแม่บอกทิ้งไว้ให้คนมายกไป แต่กันต์บอกว่าแค่นี้ยกกันเองก็ได้ เราสองคนเลยช่วยกัน พอเก็บโต๊ะเข้าที่แล้ว แม่ก็ตามให้ไปกินข้าวเช้ากันครับ มื้อนี้เป็นข้าวต้มปลาของชอบกันต์เขาล่ะครับ

ผ่านมื้อเช้าไปก็นั่งคุยกันต่อ นั่งคุยเรื่องบ้านของเราสองคนนั่นล่ะ พ่อกับแม่ก็ถามว่าไปถึงไหนแล้ว สำหรับเรื่องที่ปลูกบ้านพ่อกับแม่ก็ทราบตั้งแต่แรก แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เพราะถือเป็นการตัดสินใจของพวกผมสองคน แต่จะคอยถามมากกว่าว่าไปถึงไหนแล้ว แม่กันต์เขาอยากเห็นแบบบ้านด้วยครับ ซึ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อเช้ารีบๆ เลยลืมหยิบติดมือมา ผมเลยบอกแม่ไว้ว่าคราวหน้าจะเอามาให้ดู

พอสายๆ พ่อกับแม่กันต์เขามีธุระต้องออกไปข้างนอกกันทั้งคู่ครับ แต่บอกไว้ว่ากลางวันจะรีบกลับมากินข้าวด้วย ส่วนผมกับกันต์ว่างๆ อยู่เลยชวนกันลงสระว่ายน้ำ ออกกำลังกายกันบ้างครับ ช่วงหลังมานี่ไม่มีเวลาออกกำลังกายด้วยกันทั้งคู่ ว่ายน้ำกันไปถึงสิบโมงกว่า ก็พากันขึ้น อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็พากันหลับไปคนละงีบ ตอนแรกกันต์เขาหลับไปก่อน ส่วนผมนั่งดูหนัง ดูไปดูมาก็หลับตามเขาไป จนเที่ยงแม่กันต์เขาก็ให้คนขึ้นมาตาม
.
.
.

จบจากมื้อกลางวันก็ออกจากบ้านกันต์ประมาณบ่ายสอง แล้วจากนี้ก็เป็นเวลาสำหรับเราสองคนจริงๆ แล้วครับ ผมขับรถพากันต์กลับมาที่คอนโดฯ พอกลับมาถึงก็ยังไม่ได้ทำอะไรครับ นั่งๆ นอนๆ คุยเล่นกันมากกว่า

“กรให้” ผมพูด พร้อมยื่นกล่องกระดาษสีเงินขนาดพอประมาณให้กันต์ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างเขา แล้วยื่นแขนไปโอบเอวของเขาไว้

“ขอบคุณนะ ให้เปิดเลยไหม” กันต์ยิ้ม แล้วหันมาถามผม

“อื้ม” ผมตอบ กันต์เลยยกฝากล่องกระดาษที่ผมให้เข้าออก แล้วข้างในก็เป็นนิตยสารเล่มหนึ่งครับ แต่เป็นนิตยสารที่มีเล่มเดียว และไม่มีขายที่ไหน เพราะผมทำขึ้นมาเอง ใช่ครับ ของที่ผมให้เขาคือ นิตยสารทำมือ กันต์หยิบหนังสือที่ผมให้ไปออกมาจากกล่อง ก่อนจะเอากล่องกระดาษไปวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า กันต์ก้มลงมองหน้าปกของหนังสือที่อยู่ในมือ แล้วหันมามองหน้าผม

“K&K” กันต์พูดออกมา มันเป็นหัวของนิตยสารที่ผมทำขึ้นมาให้เขาครับ ส่วนหน้าปกก็เป็นรูปของผมสองคน เป็นรูปที่ถ่ายมาตอนเราไปเชียงใหม่กัน กันต์หันมามองหน้าผมนิดนึง ก่อนจะเริ่มเปิดหน้าแรก แล้วค่อยๆ ไล่ไปทีละหน้าอย่างตั้งใจ ผมก็ปล่อยให้เขาดูไปเงียบๆ

แล้วก็เพราะนิตยสารทำมือเล่มนี้แหละครับ ที่เป็นที่มาของเรื่องเมื่อคืน เรื่องมันมาจากว่าตอนที่ผมฝึกงานกันอยู่ เอิงเพื่อนที่มาฝึกงานด้วยกัน พูดถึงหนังสือทำมือขึ้นมาครับ ผมก็เลยได้ไอเดียว่าจะทำขึ้นมาสักเล่ม แล้วก็ได้เอิงนี่แหละครับ คอยช่วย จนงานนี้สำเร็จ ที่ผมคุยกันบ่อยก็มีแต่เรื่องนี้ทั้งนั้น แต่มันก็ไม่รู้นะครับว่าผมทำให้กันต์ มันรู้แต่ว่าผมจะทำให้แฟนผมแค่นั้นเอง

“เงียบเชียว” ผมพูดกับกันต์ที่ยังคงดูหนังสืออย่างตั้งใจ

“เฮ้ย!! ไหนว่าลบไปแล้วไง” เสียงกันต์โวยวาย พร้อมกับหันหน้ามาหาผม ตอนนี้เขาเปิดมาเจอรูปเขาตอนนอน ก็รูปเดียวกับที่เขาเห็นในโน้ตบุ๊คผม ตอนที่ไปเชียงใหม่กันนั่นแหละครับ ส่วนรูปนี้ผมเอามาลงแล้วตั้งหัวคอลัมน์ว่าอะไร ขอไม่บอกแล้วกัน ฮาๆ

สำหรับของขวัญที่ผมทำให้เข้าชิ้นนี้ ต้องบอกว่าชิ้นนี้ เพราะเดี๋ยวจะมีอีก ดูเผินๆ ก็เหมือนนิตยสารทั่วไปแหละครับ อย่างเรื่องท่องเที่ยว เรื่องแฟชั่น แล้วก็อีกหลายๆ คอลัมน์ รวมๆ แล้วก็เกือบร้อยหน้านะครับ แต่รูปกับเนื้อหาจะเกี่ยวกับเราสองคนทั้งนั้น ไปไหนทำอะไร แต่งตัวกันยังไง ผมจับมาลงได้หมด

อย่างเรื่องเที่ยวก็เอาตอนที่เราไปเชียงใหม่ด้วยกันมา มาเรียบเรียงเป็นเรื่องเป็นราว จัดเลย์เอาท์ หรือจัดหน้าให้เหมือนนิตยสารจริงๆ ก็นะทำนิตยสารให้เขา มันก็ต้องออกมาเป็นนิตยสารสิครับ อย่างแฟชั่นก็ไม่ยากครับ จับเอาเสื้อผ้าในตู้นั่นแหละ มาถ่ายรูปลงไป เครื่องประดับ เข็มขัด น้ำหอม เนคไท ผมจับมาลงทุกอย่างครับ สรุปคือ นิตยสารเล่มนี้มีทุกอย่างที่เป็นกันต์ในมุมที่ผมรู้จัก แล้วที่สำคัญ ต้องมีเราครับ

เหมือนจะง่าย แต่ถ้าไม่ใส่ใจ ทำไม่ได้นะครับ

กลับมาที่กันต์พูดค้างไว้ดีกว่า

“ก็ลบวันนั้น แต่ไรท์เก็บไว้ก่อนหน้าแล้ว” ผมตอบ พอตอบแบบนี้ เลยโดนเขามองตาเขียวเลยครับ งานนี้ยิ้มสู้อย่างเดียว

“เห็นกันสองคนเอง ไม่มีใครเห็นหรอก จะให้ใครเห็นได้ยังไง กรก็หวงของกรนะ” ผมบอกเขา ก็ตามที่ผมบอกนั่นแหละ หวงครับ หวง แล้วก็ปล่อยเขาดูต่อไปครับ
.
.
.

“ไปด้วยกันไหมครับ” ผมถามกันต์เมื่อมาถึง คอลัมน์เกือบสุดท้ายในเล่มที่ผมเขียนแนะนำร้านอาหารครับ แต่เป็นร้านที่เรายังไม่เคยไป ผมก็หารูปร้านจากอินเตอร์เน็ตมาแปะไว้ก่อน พร้อมกับการ์ดที่เขียนชวนให้เขาไปกับผม

“......” กันต์ไม่ตอบแต่พยักหน้าตอบตกลงครับ เราสองคนเลยพากันไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ก่อนจะออกมาในชุดที่ค่อนข้างจะเป็นทางการพอสมควร ก็ใส่สูทกันทั้งคู่ครับ


……………………………………………………


“ชอบหรือเปล่า” ตอนนี้เรามานั่งในร้านอาหารกันแล้วครับ เป็นร้านอาหารที่อยู่บนยอดตึกสูง ที่เลือกร้านนี้เพราะกันต์เขาชอบมองอะไรจากมุมสูง บางครั้งยืนมองจากระเบียงของคอนโดฯ ได้เป็นชั่วโมงเลย แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาในการตัดสินใจสร้างบ้านนะครับ เพราะมันก็มีสิ่งอื่นที่เข้ามาทดแทนกัน

“อื้ม” กันต์ตอบ พร้อมกับละสายตาจากภาพที่กำลังมองอยู่ แล้วหันกลับมายิ้มให้ผม



เราไม่ได้พูด ไม่ได้คุยอะไรกันมากหรอกครับ แค่มองเห็นเขายิ้ม เขามีความสุข ไม่ต้องพูดอะไรกันมาก ผมก็รู้สึกดี และมีความสุขไปกับภาพที่ผมมองเห็นแล้ว


จากอาหารมื้อหลัก ก็ต่อด้วยของหวานครับ

ผมสั่งเค้กช็อคโกแลตชิ้นเล็กๆ ที่มาพร้อมกับป้ายเล็กๆ ที่ทำจากช็อคโกแลต และมีข้อความ Happy Birthday สีทองอยู่บนนั้น เอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วครับ เมื่อเค้กถูกยกมาเสิร์ฟ ตรงหน้ากันต์แล้ว กล่องสีขาวที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าด้านในของสูทที่ผมสวมอยู่ ก็ถูกนำออกมาวางข้างๆ กันกับเค้กชิ้นเล็กในจาน

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันนะ”

“ยังมีอีกหรอ” กันต์ถามผมครับ

“เปิดดูสิ” ผมบอกกันต์ที่เอาแต่มองหน้าผม สลับกับก้มมองของสองอย่างที่วางอยู่ตรงหน้า

“ขอบคุณนะ”

“ให้ใส่เลยไหม” กันต์พูดออกมา เมื่อเห็นของที่ผมให้แล้ว และตอนนี้เขากำลังถือมันอยู่ในมือ ผมให้นาฬิกาเขาครับ ที่เลือกนาฬิกาเพราะ กันต์เขาไม่ค่อยใส่เครื่องประดับอย่างอื่น แล้วอีกอย่างนาฬิกามันก็มีความหมายที่ชัดเจนอยู่แล้ว ในเรื่องของเวลา

“อืม ต่อจากนี้ให้กรได้ใช้เวลาไปกับกันต์นะครับ เราจะใช้เวลาไปด้วยกันนะ” คำพูดเลี่ยนๆ ถูกส่งออกไปจากผม ถึงคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน ตอนนี้กันต์ยังไม่ได้ใส่นาฬิกาที่ผมให้ไป เพราะเขาหยุดทุกอย่างเพื่อฟังในสิ่งที่ผมพูด

“นะครับ” ผมย้ำ และรอฟังคำตอบ

“อื้อ” กันต์ส่งเสียงตอบในลำคอ ถ้าผมดูไม่ผิด ผมเห็นน้ำใสๆ เอ่อขึ้นมาที่ขอบตาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม

“เลี่ยนว่ะ กล้าพูด” เสียงกันต์พูดขึ้นมาพร้อมกับหันหน้าหลบไปอีกทาง แล้วมองออกไกลออกไป ผมก็ได้แต่ยิ้มแหละครับ
ตอนนี้นาฬิกาของผม ถูกนำไปแทนที่นาฬิกาเรือนที่กันต์ใส่อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนนาฬิกาเรือนเดิมก็ถูกถอดออกมาใส่กล่องแทน

“ไม่กินเค้กหรอ น่าอร่อยนะ” ผมพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“กิน ห้ามแย่ง จะกินเอง”

แล้วมื้อนี้ก็จบด้วยเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของเราสองคนครับ

“เราสองคน”
 
  


…………………………………………………………

“อื้ม.....” ผมส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ เมื่อถูกริมฝีปากนุ่มเข้ามาประกบกับริมฝีปากของผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ทันทีที่ผมปิดประตูตามหลังเจ้าของริมฝีปากนุ่มนั้นเข้ามาในห้อง กันต์ไม่ได้โน้มคอผมลงไปหาเขา แต่ใช้วิธียืดตัวขึ้นแล้วยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรอบคอผมไว้ เพื่อให้ใบหน้าของเราสองคนอยู่เสมอกันพอดี ส่วนผมก็ยกสองมือขึ้นมาจับอยู่ที่สะโพกเพื่อช่วยพยุงตัวเขาไว้อีกทาง

“อ๊ะ อื้อ...” คราวนี้เป็นเสียงของกันต์ที่ปล่อยออกมา เมื่อถูกผมไล่งับเบาๆ ที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะถูกมือผมรั้งท้ายทอยให้เข้ามารับสัมผัสจากผมได้มากขึ้น และดันตัวเขาให้ก้าวถอยหลังไปจนชิดกับผนังห้อง

“อ้า...” เสียงหอบหายใจของคนที่ยืนพิงกับผนังห้อง เมื่อผมถอนริมฝีปากของตัวเองออกมา สองข้างแก้มของคนตรงหน้าผมถูกแต้มด้วยสีแดงระเรื่อแทนที่ผิวขาวเนียนในยามปกติ มือผมเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อสูทของคนตรงหน้าที่ขยับตัวก้าวห่างจากผนังออกมาเล็กน้อย เพื่อให้ผมสัมผัสเข้าได้ถนัดขึ้น ชายเสื้อเชิ้ตถูกผมเลิกขึ้นทางด้านหลังจนพ้นขอบกางเกง จนมือผมสามารถสัมผัสได้กับแผ่นหลังอุ่นๆ ของคนตรงหน้าที่ให้ความร่วมมือกับผมเป็นอย่างดี

“อื้ม...” เสียงครางดังขึ้นอีกเมื่อผมก้มลงไปประกบริมฝีปากของคนเบื้องหน้าจนแนบสนิท แล้วยกมือขึ้นมาจับแขนของกันต์ที่โอบอยู่รอบคอผมให้กระชับเข้าหากันแน่นขึ้น ก่อนที่ผมจะย่อตัวลงอย่างช้าๆ เพื่อให้ริมฝีปากของเราไม่ห่างจากกัน ผมใช้มือจับที่ต้นขาด้านหลังของกันต์ แล้วออกแรงยกตัวเขาขึ้นมา กันต์เองก็เกี่ยวรัดขาทั้งสองข้างกับรอบเอวผมไว้ โดยที่ผมช้อนสะโพกของเขาอยู่ และพาเขาเดินไปทางห้องนอน

ตลอดทางที่เดินไป ริมฝีปากของเรายังคงคลอเคลียกันไปเรื่อยๆ แต่คนที่ถูกผมอุ้มอยู่ในตอนนี้ ชอบที่จะก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากผมเพียงเบาๆ แล้วถอนออก เขาทำแบบนั้นซ้ำๆ คล้ายกับต้องการจะแกล้ง แต่สำหรับผม ผมมองว่าเขากำลังยั่วผมอยู่นะ

“ยั่วกันหรอครับ” ผมถามอย่างต้องการจะหยอกล้อกับเจ้าของแก้มแดงที่ข้างใบหู พร้อมกับกดจมูกลงไปหนักๆ บนแก้มสีแดงนั่น

“หึ” เจ้าของแก้มแดงตอบปฏิเสธในลำคอ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเหมือนเป็นการยืนยันคำตอบของตัวเอง ในขณะที่ริมฝีปากที่แดงระเรื่อไม่แพ้สองข้างแก้มถูกยกให้เห็นรอยยิ้มจางๆ ดูใสซื่อกว่าที่เคยเห็น แต่ดวงตากลับมีประกายของคนเจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกัน

“จริงหรอครับ” ผมถามอีกครั้ง และเปาลมเบาๆ เข้าที่ข้างหู ก่อนจะขบเม้มลงไปที่ติ่งหูของกันต์ จนเขาต้องย่นคอหนี ตอนนี้ผมปล่อยตัวเขาลงมายืนกับพื้นแล้ว แต่แขนของกันต์ยังคล้องคอผมไว้เช่นเดิม

“.......” คราวนี้ไม่มีเสียงตอบ แต่กันต์ก้าวมาข้างหน้าเรื่อยๆ จนดันตัวผมมาทรุดนั่งลงที่ปลายเตียง
.
.
.
“อา... อื้ม...” เสียงผมครางรับการกระทำของคนที่ก้าวมานั่งคร่อมอยู่บนตักผม ตอนนี้สูทและเสื้อเชิ้ตสีขาวของผมถูกถอดออกไปจนหมดแล้ว จากฝีมือของคนที่กำลังใช้ริมฝีปากไล่สัมผัสไปตามลำคอ และแผ่นออกของผม จากการขบเม้มที่ไม่เบานักน่าจะพอทำให้เกิดรอยแดงขึ้นมาได้ และเมื่อผมก้มลงไปมองก็เป็นไปดั่งที่คาดไว้ ร่องรอยสีแดงจางๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกของผม

ผมละมือออกจากสะโพกและแผ่นหลังของคนที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการสร้างร่องรอยบนตัวผม แล้วเริ่มลงมือถอดสูทชั้นนอกของเขาออก ให้เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวขนาดพอดีตัวที่ถูกผมปลดกระดุมด้านหน้าไปจนหมดแล้วก่อนหน้านี้ ผมจับแขนของเขาที่คล้องคอผมออก จากนั้นก็ดันตัวเขาให้ลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าผม

จากเข็มขัดหนังลายตารางสีอ่อน ตะขอกางเกงแสล็คสีเข้ม ตามด้วยเสียงรูดซิบลงอย่างช้าๆ ก่อนที่กางเกงตัวนั้นจะเลื่อนผ่านสะโพก ต้นขา หัวเขา จนลงไปกองอยู่กับพื้น โดยที่เจ้าของไม่ได้สนใจใยดี เพราะกางเกงตัวนั้นถูกผลักไส ให้ไกลตัวเจ้าของออกไปอีก และตามติดมาด้วยบรีฟสีดำสนิทที่ถูกเกี่ยวจากนิ้วมือของผมให้รูดลงมาอย่างอ้อยอิ่ง และพ้นตัวเจ้าของมันในที่สุด

ผมขยับตัวถอยขึ้นมาอยู่บนเตียง โดยมีคนที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและปลดกระดุมให้เห็นแผ่นอกกับหน้าท้องที่พอมีกล้ามเนื้อ คลานตามขึ้นมาอย่างช้าๆ นาทีนี้เหมือนผมกำลังถูกสะกดให้มองไปที่คนที่กำลังเคลื่อนกายเข้ามาหาเพียงเท่านั้น ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย

และคราวนี้ก็มาถึงคิวที่เข็มขัดหนังสีดำสนิท กางเกงแสล๊คและบรีฟสีขาวของผม จะถูกปลดออกจากตัวไปบ้าง โดยที่ผมไม่ต้องทำอะไร ได้แต่มองอีกคนจัดการไปอย่างที่เขาต้องการ และทันทีที่ผมเหลือเพียงแต่ร่างเปลือยเปล่า ก็ถูกคนที่ยังมีเสื้อติดตัวอยู่ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ช่วงกลางลำตัว ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาให้ริมฝีปากเราสัมผัสกันได้อีกครั้ง ทุกการกระทำผ่านไปอย่างเชื่องช้าทำให้ผมได้ซึมซาบกับทุกสัมผัสที่เราต่างกำลังมอบให้กันและกัน

เมื่อถึงจุดที่ความต้องการเริ่มทวีมากขึ้น สองมือของผมก็เริ่มออกแรงบีบเคล้นลงบนสะโพกของคนด้านบนมากขึ้น เพื่อให้ส่วนล่างที่กำลังตื่นตัวได้สัมผัสกันมากขึ้น และดูเหมือนว่ากันต์เองก็รับรู้ในความรู้สึกนั้น เขาออกแรงโยกสะโพกให้บดเบียดกับส่วนล่างของผมอย่างจงใจ จนผมอดที่จะปล่อยเสียงแห่งความพึงพอใจออกมาไม่ได้

“อ่ะ...อื้ม...” เมื่อได้ยินเสียงผม คนด้านบนก็เหมือนจะพอใจและจงใจมอบสัมผัสนั้นให้หนักขึ้น จนผมต้องคว้าตัวเขาให้เข้ามาใกล้พอที่ผมจะประกบริมฝีปากกับเขาได้ เพื่อระบายอารมณ์บางส่วนของตัวเอง โดยที่ร่างด้านบนช่วยตอบสนองผมได้เป็นอย่างดี

จนถึงจุดหนึ่งที่เขาเหมือนจะพึงพอใจ จึงค่อยๆ ถอยตัวลงไป แล้วยกฝ่ามืออุ่นเข้ามาแตะสัมผัส กับส่วนที่กำลังอัดแน่นไปด้วยความต้องการของผมอย่างช้าๆ ก่อนจะกอบกุมมันเข้าไปอยู่ในอุ้งมือร้อน ตามมาด้วยริมฝีปากนุ่มที่เคลื่อนลงมารับส่วนนั้นของผมเข้าไป มันเป็นครั้งแรกที่เขาทำให้ผม จากสัมผัสที่เหมือนการหยอกเย้า เปลี่ยนเป็นการสัมผัสที่ล้ำลึก และหนักหน่วงขึ้น จนผมใกล้จะถึงจุดที่ทนไม่ไหว


“กันต์... กันต์ พอก่อน” ผมส่งเสียงเรียกเขา พร้อมกับยกตัวขึ้นมา เพื่อดึงตัวกันต์เข้ามาหาผม ผมขยับตัวไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงเพื่อหยิบเอาของบางอย่างติดมือออกมา

“เดี๋ยวกรทำให้ก่อน จะได้ไม่เจ็บ” เมื่อผมพูดจบ กันต์ก็โน้มตัวลงมาหาผม และซบหน้าลงกับอก โดยที่มือก็ยึดไว้กับบ่าทั้งสองข้างของผม ผมเริ่มบีบเจลใสจากหลอดลงสู่ปลายนิ้ว ก่อนจะส่งมืออ้อมไปทางด้านหลังของคนที่ซบตัวกับอกผมอยู่

“อื้อ...” เสียงครางเบาดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่เม้มไว้ของคนด้านบน พร้อมกับนิ้วมือที่จิกเกร็งอยู่กับบ่าของผม เพื่อช่วยระบายความอึดอัดที่ได้รับจากนิ้วมือของผม

“อ๊ะ... อื้อ ...” เสียงครางเบายังคงถูกส่งผ่านริมฝีปากแดงที่พยายามขบเม้มไว้เพื่อกลั้นเสียงอย่างต่อเนื่อง เมื่อผมเร่งสัมผัสให้ถี่ขึ้น จนคิดว่าเขาน่าจะพร้อมแล้วถึงได้หยุดมือ และถอนสัมผัสออกมา จากนั้นดันตัวคนที่นอนซบอยู่ให้ขึ้นมานั่ง กันต์วางมือทั้งสองลงกับหน้าท้องผมเพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ ตอนนี้ปอยผมบางส่วนของกันต์ก็เริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลซึมอยู่ตามหน้าผาก จนผมต้องยกมือขึ้นไปปัดปอยผมที่ปิดหน้าผากบางส่วนออกไป    


“อ๊ะ”

“อื้อ...”

เสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมถูกปล่อยออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ของร่างด้านบนที่กำลังทิ้งน้ำหนักตัวลงมาหาผมอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ตามติดมาด้วยความคับแน่นที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่น้ำหนักตัวทั้งหมดจะถูกทิ้งลงมาในคราวเดียว

“อาห์...” เสียงครางอย่างวาบหวามถูกปล่อยออกมา เมื่อร่างด้านบนรับส่วนที่แสดงความต้องการของผมไว้จนหมด

“อ๊ะ...ยะ อย่าเพิ่งขยับ” เสียงที่แหบพร่าเล็กน้อยผ่านออกมาจากริมฝีปากที่แดงช้ำบวกกับแรงกดที่หน้าท้องจากฝ่ามือขาว ทำให้ผมต้องฝืนตัวเองไว้ เพื่อทำตามความต้องการของผู้ร้องขอ แม้มันจะยากเพียงใดก็ตามในเวลานี้

ร่างด้านบนใช้เวลาในการปรับตัวไม่นานนัก เพราะคงรู้ว่าหากนานกว่านี้ ผมเองก็คงจะทนไม่ไหว
.
.
.
“อาห์...” เสียงครางกระเส่าถูกปล่อยออกมาเป็นระลอก เหมือนคลื่นที่กำลังสาดกระทบฝั่งในยามที่สายลมเอื่อย ตามจังหวะการเคลื่อนไหวของร่างกายที่ขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงครางที่สอดประสานกัน ยามที่จังหวะการเคลื่อนไว้ของร่างกายนั้น รวดเร็ว และหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น

"อื้อ.....อื้ม..." เสียงครางที่ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง สอดรับกับเสียงเนื้อที่กระทบกัน ดังก้องอยู่ในทุกโสตประสาท อุ้งมือร้อนของผมถูกส่งไปมอบสัมผัสให้ให้กับร่างที่โยกคลอนอยู่ด้านบน ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานออกมามากเท่าไหร่ สัมผัสที่ถูกส่งไปก็เหมือนจะมากขึ้นตามไปด้วย เพื่อช่วยส่งให้เราเดินทางไปถึงจุดหมายพร้อมกัน

"อ๊ะ...อาห์......อาห์...."   เสียงร้องครางยาว ก่อนที่ร่างด้านบนจะกระตุกพร้อมกับปลดปล่อยออกมา เมื่อผมเร่งจังหวะจนพาอารมณ์ของเขาไปจนถึงขีดสุด

"อ๊ะ... อาห์ อาห์...อื้ม” เสียงหวีดร้องอย่าลืมตัวของคนด้านบนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของผม เมื่อผมออกแรงกระแทกขึ้นไปในช่วงจังหวะสุดท้าย มันเข้าไป ลึกและแรง กว่าทุกครั้ง... พร้อมกับการปลดปล่อยอารมณ์ที่ผมกักเก็บไว้ออกมา

ร่างด้านบนทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงมาบนตัวผม

ผมปล่อยให้เขาพักอยู่ไม่นานนัก



ก่อนที่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้ มันจะเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง

และอีกครั้ง...

---------------------------------------------



ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลย เดี๋ยวจะมาแก้ให้นะ
ไม่ได้มาต่อซะนาน เอาไปยาวๆ เลยเนอะ

[knightofbabylon]

แอร๊ยยยย อ่านก่อนเม้นทีหลัง  

*****************************

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

กันต์น่ารักเว่อร์อ่ะ โอ๊ยยยยยยยยย
ปวดแก้มมมมมมมมม
จิกทึ้งหัว
โว้ยยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก...
คงเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดเลยนะ
คนอ่านปลาบปลื้มกรกับกันต์มากอ่ะ น่ารักที่สุด 




ปล. เห็นตั้งแต่ตอนอัพ จะอ่านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไรท์เตอร์ แต่ฟ้าแม่งผ่าเอาๆ  

[yayee2]

หูย กันต์กับกรอ่ะ ทำเอาป้าเคลิ้มเลยเด้อ

[RakorN]

กำลังจะคลานขึ้นเตียง เหลือบเห็นกรกันต์ก็ตะกายเก้าอี้ขึ้นมานั่งใหม่ด้วยความคิดถึง
ชอบไอเดียนิตยสารทำมือมาก
มันอย่างที่กรบอกว่าเหมือนจะง่ายแต่ถ้าไม่ใส่ใจมันก็ทำไม่ได้
เพราะหนังสือแต่ละเล่มไม่ใช่แค่จับวางแล้วเย็บเล่ม
หากแต่ๆละหน้าที่ตีพิมพ์ลงไปต้องสามารถถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้จริงๆ
และต้องดำรงไว้ซึ่งคอนเซ็ปเดียวกันทั้งเล่ม...

กรโรแมนติกที่สุด
แต่ก็คุ้มเนอะ...กับสิ่งที่ทำไป
 

[rellachulla]

แอ๊กกกกกกก ไม่ไหวแล้ววว
จะเป็นลมค่ะพี่น้องง
นอกจากหวานกันแสบไส้แล้ว
ฉากมหัศจรรย์ยัง โอ้ววววว อุ๊บบบบบ
ฉากเสื้อตัวเดียวนี่มันช่าง............เขินอ่ะตัวเอ้งงงง

ขอเลือดดดวายยยย เพิ่มด้วยค่า

[PandP]

ถ้ากรไม่รักไม่เอาใจใส่กันต์จริงๆ นิตยสารเล่มนั้นกรคงทำไม่ได้แน่ๆ...

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย