หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[kitty]

 :เฮ้อ:พ่อกะแม่เข้าใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ


น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยยยยยยอะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[pattybluet]

  โล่งอกจังเลย
อย่างนี้ต้องฉลอง 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Na na]

ลุ้นซะแทบแย่เลย แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี
แบบนี้ก็ถือว่าก้าวไปอีกขั้นแล้วสิเนอะ

[rellachulla]

มีความสุขอีกแล้วที่ได้เข้ามาอ่าน
ลุ้นบ้าง แอบดูบ้าง กร๊ากกก
มาลุ้นตอนฉลอง (มีหรือป่าวหว่า 555+)

[fOnfOn :D]

จะว่าไงดีหล่ะ  แบบโล่งอ่ะ   

ที่นี้ก็หวานกันต่อได้แล้ววววววว

[Sweet cream]

ตอนแรกรู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านกันต์ดูจะกดดันมากทีเดียวนะ
อ่านไปก็ลุ้นไป สงสารกันต์ด้วย

แต่สุดท้ายก็ยิ้มออก
บ้านนี้ก็น่ารักไม่แพ้บ้านกรเลย

ต่อไปก็คงต้องวางแผนอนาคตกันจริงจังแล้วสิ
กำัลังจะมีบ้านด้วยนี่

[PEENAT1972]

โล่งอกแทนเน่อเจ้าคะ 555 +1

[DexTunG]

   โล่ง ใจไป นึกว่า งานจะเข้ากันต์ ซะแล้ว   

[samsoon@doll]

ผ่านฉลุย หวังว่าเรื่องนี้จะไม่จัดมาม่าให้ผู้อ่านนะคะ อิอิ

[naiin]

ครอบครัวสองฝ่ายเข้าใจอะไรก็คงง่ายขึ้น ที่เหลือก็อยู่ที่สองคนแล้วจะกอดคอกันสู้ให้ถึงฝั่งหรือปล่าว

[wan]

ต่อแต่นี้ ความกังวลทั้งหลายก็หมดไป รับรู้ทั้งสองฝ่าย
งั้นก็ จัดงานแต่งเลย 
+1 พร้อมรอการ์ดแต่งงานของ กันต์  กร

[a_tapha]

    โล่งใจหล่ะ รู้เรื่องทั้งสองฝ่ายแล้ว

[jaaeyboy]

หมดอุปสรรคไปอีกเรื่อง

ดีใจกับพี่กันย์และน้องกรจริงๆ

คราวนี้ถึงเวลาหาห้องหอเรือนรักแล้วดิ อิอิ

[lasom]

พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้แล้ว เรือนหอก็กำลังดูอยู่ที่นี้ก็เหลือแต่พิธีแต่งงาน อร้ายยยยยยยยยยยยยย

[หมวยลำเค็ญ]

แค่มองตากัน คนอื่นก็เข้าใจว่ารักกัน โหยยย น่าอิจฉามากมาย

[Chocorun]

อีกไม่นานก็จะได้ใช้คำว่า "บ้านของเรา" แล้ว
 
มีความสุขกับเรื่องนี้มากมายอ่ะ

[dahlia]

อย่างที่เขาบอกกันว่า หลอกใครก็หลอกได้ ยกเว้นพ่อกับแม่ ขึ้นอยู่กับว่าจะพูดหรือไม่พูดก็เท่านั้นแหละ

[knightofbabylon]

ปลอดโปร่งโล่งสบาย ลัลล้า เริงร่า .. อะไรอีกดีล่ะ

 

คิดไว้ว่าพ่อแม่กันต์คงไม่ว่าอะไรหรอก ส่วนหนึ่งที่ทำให้คิดแบบนั้น เพราะเรื่องของกาวน์กับปอ..
(ยังคงปักใจเชื่อแบบนั้น)
แต่.. คุณไรท์เตอร์เขียนดีมากเลยนะ ชื่นชม
ขนาดว่าพ่อแม่ไม่กีดดัน แต่อ่านไปก็กดดันไป ยิ่งตอนคุณพ่อคุณแม่ของกันต์มีทีท่านิ่งๆ
ยิ่งโคตรกดดัน ยังกะแฝงตัวอยู่ในห้องนั้นด้วยเลยล่ะ

 :กอด1:ให้กำลังใจ

[LalaBam]

เฮ้อ
ไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้วนะ
ขอบคุณพระเจ้า
ที่ให้เค้าได้เกิดมาคู่กัน
 

[ChiOln]

โล่งอกโล่งใจ ไปด้วยเลยจริง ๆ

[kiyomaro]

  เรียบร้อยไปอีกหนึ่งเรื่อง

กลัวเรื่องเด็กฝึกงานอีกคนเนี่ยแหละ

กังวลแทนกันต์อ่ะ

....จะเกี่ยวกันป่าวก็ไม่รู้  กลัวไว้ก่อนได้ป่าวอ่ะ....
 

[annis204]

คนเป็นแม่ก้องี้แหละ เลี้ยงลูกมากะมือ
มองตาลูกปุ๊บก้อรู้ปั๊บว่ามันต้องมีอะไรกะไอ้คนนี้แน่ๆ
ก้ออย่างว่าอ่ะนะ ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ
รักใครสายตามันบอกหมดแหละ เค้าก้อเป็น 

[Mafia Mania]

รักคือ... รัก ไม่ได้มีแต่ความรักของคู่รักเท่านั้นที่น่ารักจนน่าอิจฉา
แม้แต่ความรักของคนในครอบครัวก็น่ารักไม่แพ้กัน

[RakorN]

รักคือ....รัก เป็นอะไรที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
ไม่ได้หวือหวา หากแต่เป็นความรักที่อิ่มในความรู้สึกที่คนอ่านสามารถรับรู้ได้
พอได้อ่านจึงไม่ยากเลยที่จะหลงรักกันต์กับกรอย่างหมดหัวใจ

สเน่ห์อีกอย่างของเรื่องนี้ คือ สไตล์การเขียนที่เป็นธรรมชาติ
คุณAngel Kเขียนให้เหมือนได้นั่งฟังกร หรือ กันต์ กำลังคุยให้ฟังจริงๆ
ถูกใจมากๆเลยค่ะ

 

[OHmeza019]

อ๊ากก
ตอนเเรกคิดว่าจะดราม่า
สุดท้ายก้จบลงด้วยดี
อิอิ

เเต่ถ้าเปนผม
ผมอยู่คอนโดดีก่า
ดูเปนคนรุ่นใหม่ดี 55

[Na na]

แอบเห็นว่าจะลงสองทุ่ม มายังอ่ะ มายัง
รอ ๆ ๆ

[kitty]

 

[samsoon@doll]

มารอจร้า......................

[PEENAT1972]

20.09 น.

[Angel_K]

ตอนที่ 40 อนาคต

“คิดเรื่องบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามกร ตอนที่เราสองคนยกกับข้าว พร้อมข้าวเปล่าสองจานมาวางที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ และนั่งลงตรงข้ามกัน เรื่องบ้านที่พูดถึงมันก็ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่เมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็ดึกเลยไม่ได้คุยอะไรกันต่อ แล้วระหว่างทางที่กลับมา ผมก็ไม่รู้ว่าไปเพลียมาจากไหนหลับสนิทตลอดทาง ให้กรเขาขับรถอยู่คนเดียว

“แม่กรพูดขึ้นมาตอนกลับไปบ้านคราวที่แล้ว แม่อยากให้ออกมาอยู่บ้านกันมากกว่า เขาบอกว่าอยู่คอนโดฯ มันไม่เป็นส่วนตัวเหมือนบ้าน ก็อย่างที่พ่อกันต์ว่าล่ะมั้ง เขาคิดว่ามันวุ่นวาย” กรตอบผม สำหรับผมเองถ้าให้เลือก ผมก็ชอบอยู่บ้านมากกว่า เพราะมันมีพื้นที่ให้ทำอะไรได้เยอะ อย่างปลูกต้นไม้ เลี้ยงหมา คิดแล้วก็อยากเอาซูชิมันมาอยู่ด้วย แต่ตอนที่ผมออกมาอยู่คนเดียวแรกๆ ผมรู้สึกว่าการอยู่บ้านคนเดียวมันดูเหงาเกินไป เลยเลือกมาอยู่คอนโดฯ อีกอย่างมันก็สะดวกเพราะอยู่ใกล้ที่ทำงาน

“แล้วกันต์คิดว่าไง เรื่องบ้าน” กรถามผม

“อืม......” ผมพูดได้แค่นั้น เพราะยังไม่มีความคิดอะไรเลยตอนนี้ แต่ถ้าเปลี่ยนไปถามผมว่า ผมอยากอยู่กับกรไหม ผมคงไม่ตอบอย่างอื่น มันมีคำตอบเดียวอยู่แล้ว



ผมอยากอยู่กับเขาเหมือนที่เป็นอย่างทุกวันนี้ และอยากให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปในทุกๆ วัน


“มีอะไรหรือเปล่า” กรถามผมต่อ แต่ผมก็ส่ายหน้าให้เขาเป็นคำตอบ

“ไม่อยากย้ายหรอ กรแค่คิดเฉยๆ กรตามใจกันต์นะ” กรถามผมอีก ก่อนจะทำหน้าเหมือนกับไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง... ผมคงไม่ได้ทำให้เขาคิดมากใช่ไหม

“เปล่าๆ แค่คิดไม่ถึงมากกว่า” ผมรีบตอบ เพราะกลัวกรไม่สบายใจ แล้วก็อย่างที่ผมพูดนั่นแหละ ผมแค่คิดไม่ถึงมากกว่าว่าเราสองคนจะคบกันมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ผมไม่ได้หมายถึงระยะเวลา เพราะเราสองคนคบกันมาไม่นานเลย แต่ผมหมายถึงหลายๆ เรื่องที่เราสองคนผ่านกันมา ซึ่งมันมากพอแล้วที่ผมจะมั่นใจในสิ่งที่ผมเลือก และมันก็คงถึงเวลาแล้วที่ผมกับกรต้องคิดเรื่องของเราสองคนแบบจริงจังมากกว่าที่จะอยู่กันไปแบบนี้

“แล้วกันต์คิดว่ายังไง” กรถามผมซ้ำ แล้วมองหน้าผมอย่างคนตั้งใจที่จะรอฟังคำตอบ

“อยากได้ที่ดินเปล่า แล้วสร้างบ้านเอง” ผมพูด ถ้าจะมีบ้านสักหลัง ผมก็อยากมีส่วนร่วมกับบ้านของตัวเองให้มากที่สุด

“เรื่องที่กรมีอยู่แล้ว แม่กรยกให้ อยู่ใกล้ๆ นี่เอง จะได้ไปมาสะดวกเหมือนเดิม” กรพูด ถ้าผมไม่ได้รู้สึกไปเองเหมือนเขาจะคิดไว้เยอะแล้วนะ

“เอาอย่างนั้นหรอ” ผมถาม ตอนนี้กลายเป็นว่าผมเริ่มไม่แน่ใจกับอะไรเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่มั่นใจนะครับ แต่พอคิดว่า



ต่อจากนี้จะมีคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้อยู่ด้วยทุกวัน ...จะได้อยู่ด้วยกันกับคนๆ นี้


ก็ไม่คิดนะครับว่าบ้านหลังเดียวจะทำให้ผมรู้สึกงงๆ กับตัวเองขึ้นมา ผมไม่ได้รู้สึกเครียดอะไรกับเรื่องนี้นะ อาจจะต้องบอกว่าผมกำลังขำกับตัวเองมากกว่าด้วยซ้ำ คู่อื่นเวลาที่เขาคิดจะแต่งงานกัน เขาจะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้ไหมครับ จริงอยู่ที่ว่าผมกับกรไม่ได้กำลังจะแต่งงานกัน แต่ผมว่าความรู้สึกที่เราตัดสินใจแล้วว่า จะใช้ชีวิตร่วมกับคนๆ หนึ่ง มีอนาคตร่วมกับคนๆ หนึ่ง ความรู้สึกนี้มันคงไม่ต่างกันใช่ไหมครับ  

“อืม กรตามใจกันต์นะ จะดูที่อื่นก็ได้” กรตอบผม ตอนนี้กรเริ่มยิ้มนิดๆ แล้ว

“อื้อ เดี๋ยวไปดูที่กรก็ได้ แม่ยกให้แล้วนิ เอาเงินไปทำบ้านดีกว่า” ผมพูด ตอนแรกก็คิดจะเกรงใจแม่กรอยู่เหมือนกัน แต่คิดไปคิดมา ถ้ากรบอกว่าแม่ยกให้แล้ว แปลว่าแม่คงตั้งใจจะให้กรอยู่ตรงนั้นด้วย ผมเลยตอบตกลงไปง่ายๆ ผมสองคนก็เริ่มคบกันมาง่ายๆ ตามใจตัวเองกันทั้งคู่แบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มันเลยไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วมั้งครับ แค่ทำทุกวันให้ดีอย่างที่กรเคยพูดกับผม มันก็พอแล้ว

.
.
.
หลังจากกินข้าวเสร็จ กรให้ผมเข้าไปอาบน้ำ ส่วนเขากลับมาถึงก่อนผมเลยอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว พอผมกลับออกมาจากห้อง ก็ออกมานอนหนุนตักเขา ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา

“อยากออกแบบเองหรือเปล่า” กรถามผมขึ้นมา ตอนผมนอนลงแล้ว

“อื้ม ต้องทำเองสิ” ผมตอบ มันเป็นความตั้งใจของผมเลยล่ะ

“นอนเลยไหม เดี๋ยวกรไปส่ง” กรถามผม

“จบรายการนี้ก่อนก็ได้ ค่อยนอนพร้อมกัน” ผมตอบทั้งที่ตาเริ่มปรือ

วันนี้งานผมยุ่งทั้งวัน กว่าจะได้ออกจากออฟฟิศก็สองทุ่มครึ่ง กลับมาถึงนี่ก็เลยสามทุ่มไปแล้ว กินข้าว อาบน้ำเสร็จ ถึงตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่ม ผมเลยเริ่มง่วง แต่อยากอยู่คุยกับกรต่อ สงสารเขาครับ กว่าจะรอผมกลับมากินข้าว โทรบอกให้เขากินก่อนเขาก็บอกว่าจะรอ แล้วถ้าผมไม่มีเวลาอยู่กับเขาอีก ผมเองก็รู้สึกไม่ดี ถึงช่วงนี้กรจะไปฝึกงานอยู่ที่บริษัทฯ ผม ก็ใช่ว่าจะเจอกัน ตอนเช้าออกไปพร้อมกันก็จริง แต่ต่างคนต่างไป แล้วก็ไม่ได้เจอกันเลย เพราะผมทำงานอยู่ในห้องอย่างเดียว แล้วช่วงท้ายปีแบบนี้งานผมก็ยุ่งอีก กว่าจะกลับมาก็ดึก เพราะฉะนั้นช่วงเวลานี้เป็นช่วงเดียวที่ผมกับเขาจะได้คุยกัน



....................................................................


หลังจากวันที่เริ่มคุยกันเรื่องบ้าน เราสองคนก็คุยกันมาเรื่อยๆ ครับ พ่อแม่เราสองคนก็รู้เรื่องกันหมดแล้ว ก็รู้หลังจากวันที่คุยกันประมาณอาทิตย์หนึ่ง ว่าเราสองคนตกลงจะสร้างบ้านด้วยกัน พ่อกับแม่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่าดีแล้วเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ก็ไปดูมาหลังจากนั้นอีกอาทิตย์ ที่ก็กว้างอยู่พอสมควรครับ แต่แม่กรบอกว่าไม่ต้องแบ่ง เพราะถ้าเหลือก็ไม่ได้เอาไปใช้อะไร กับที่ประมาณสองร้อยตารางวา เพื่อสร้างบ้านสำหรับคนสองคนผมว่ามันค่อนข้างเยอะทีเดียว และตอนนี้โต๊ะเขียนแบบของผมก็ถูกย้ายออกมาจากมุมห้องหลังจากที่ไม่ได้ใช้งานมานาน ก็แค่ขยับออกมานิดหน่อยให้ทำงานได้แค่นั้น

“ข้างบนจะมีกี่ห้อง” ผมถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านหลัง ส่วนผมนั่งอยู่กับพื้นตรงหว่างขาเขา พร้อมด้วยสมุดบันทึกกับดินสอในมือ

“ห้องนอนสองห้องก็พอมั้ง เผื่อใครมาห้องหนึ่ง แล้วก็ทำห้องทำงาน ใช้เก็บหนังสือของกันต์ด้วย” กรพูด ผมเงยหน้าไปมองเขา ระหว่างที่พูดกรก็มองรอบๆ ห้องด้วย ก่อนจะหยุดที่ชั้นหนังสือของผมที่มีหนังสืออยู่เยอะมาก น่าจะหลายร้อยเล่มอยู่เหมือนกัน

“อื้อ ห้องน้ำสามห้องแล้วกัน ข้างบนสอง ข้างล่างหนึ่ง” ผมพูดต่อ แล้วก็จดรายละเอียดที่คุยกันลงสมุดไปด้วย

“ห้องรับแขกกับห้องนั่งเล่น แยกกันหรอเปล่า” กรถามผม พร้อมกับโน้มตัวลงมา เอาคางมาเกยอยู่บนหัวผม เหมือนจะดูว่าผมเขียนอะไรบ้าง

“แยกกันก็ได้ ที่พออยู่แล้ว แล้วก็ห้องกินข้าว ครัว แค่นี้พอมั้ง” ผมพูด เอาแค่หลักๆ ก่อน เดี๋ยวรายละเอียดค่อยว่ากันอีกที ว่าจะย่อยไปเป็นห้องไหนอีก

เราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ ครับ กรก็เดินไปหยิบหนังสือบ้านที่ผมเก็บไว้ในชั้นมาดูบ้าง เท่าที่คุยดูจะตกลงกันไม่อยากเท่าไหร่ครับ เพราะเราสองคนชอบอะไรคล้ายๆ กันอยู่แล้ว แต่จะได้แบบออกมาเร็วแค่ไหน ผมยังไม่แน่ใจ เพราะอย่างที่บอกว่าช่วงนี้งานผมเองก็เยอะ จะมีเวลามาดูตรงนี้ก็แค่ช่วงดึกวันละไม่กี่ชั่วโมง


....................................................................



[ตอนเย็นจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนฝึกงานนะ แล้วจะรีบกลับครับ]

[เย็นนี้จะแวะไปซื้อของ เอาอะไรหรือเปล่า]

ผมส่งข้อความกลับไปหากร หลังจากได้รับข้อความจากเขา ตอนนี้กรน่าจะกำลังกินข้าวอยู่กับเพื่อนข้างล่าง ส่วนผมก็กำลังกินเหมือนกัน แต่อยู่ในห้องทำงาน ที่ออฟฟิศผมจะมีแม่บ้านคอยรับออเดอร์สำหรับมื้อกลางวันของพนักงานตั้งแต่ตอนเช้ารวมถึงผมด้วย แล้วปั่นจักรยานไปส่งที่ร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกลจากออฟฟิศ พอใกล้เที่ยงที่ร้านก็จะให้คนเอามาส่ง แต่ถ้าวันไหนเบื่อๆ ผมจะเดินออกไปหาอะไรกินเอง เพราะแถวนี้ก็มีร้านอาหารอยู่ค่อนข้างเยอะ ข้างออฟฟิศก็มีอยู่ร้านหนึ่ง ซึ่งผมก็เคยพากรเขาเข้าไปกินตอนตกลงคบกันวันแรก

[ไม่อ่ะ อยากกินแค่กุ้งนึ่งนมสด พรุ่งนี้ทำให้นะครับ]

แล้วกรก็ส่งข้อความกลับมาหาผม ตั้งแต่กรมาฝึกงานที่นี่การส่งข้อความเลยกลายเป็นวิธีประจำที่เราสองคนใช้คุยกัน เวลาอยู่ในออฟฟิศด้วยกันทั้งคู่ แล้วมีเรื่องอะไรที่ต้องบอกกัน

[อื้ม]  

ผมพิมพ์ตอบรับกลับไปสั้นๆ

[ขอบคุณครับ]

กรส่งกลับมา แต่ผมก็ไม่ได้ส่งอะไรกลับไปอีก พออ่านข้อความจบก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วลงมือกินข้าวต่อ

.
.
.
[ขอบคุณที่ไปส่ง เอิง] ผมอ่านข้อความที่เข้ามาในโทรศัพท์ของกร แล้วนึกถึงหน้าคนส่งไปด้วย

ระหว่างทางที่ผมถือโทรศัพท์ของกรที่วางทิ้งไว้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เข้าไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก็มีข้อความเข้ามาพอดี แล้วโทรศัพท์ที่เราสองคนใช้ เมื่อมีข้อความเข้ามามันจะแสดงให้เห็นที่หน้าจอทันทีอยู่แล้ว ผมเลยเห็นข้อความที่ส่งเข้ามา จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ไปวางลงบนโต๊ะ แล้วไม่ได้สนใจอะไรอีก

“มีข้อความมา” ผมบอกกรตอนที่เขาเปิดประตู และเดินออกมาจากห้องน้ำ

“อ๋อ เอิงนะ ส่งมาขอบคุณที่กรไปส่ง” กรบอกผม เมื่อเดินมาเปิดดูข้อความ หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว  

“เย็นนี้อยู่คนเดียวทำอะไรกิน” กรถาม แล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะกลับขึ้นมานอนบนเตียง พร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเราสองคนไว้

“ไม่ได้ทำ ไปซื้อของแล้วเห็นบะหมี่เป็ดย่างเลยซื้อเข้ามากิน” ผมพูด แล้วเราสองคนก็คุยกันอีกไม่กี่ประโยคก่อนที่ผมจะปิดเปลือกตาลง

-------------------------------------------------------


กว่าจะลงได้   ทำไมวันนี้ยากแท้