หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[cmos]

อืมมม จิงด้วย ถ้าพี่กาวน์มาทวงสัญญาทำไงเนี่ยะ

[yayee2]

พี่กาวน์ของน้องกันต์ แม้จะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่มันดูแหม่งๆยังไงอยู่นา หวังว่าคงไม่ใช่ปัญหาอุปสรรคนะ

[bbyuqin]

เฮ้อ....มันจะยุ่งยากอีกมั้ยเนี่ย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพี่กันต์ยิ่งเป็นประเภทคิดมากอยู่ด้วย...หวังว่าพี่กันต์จะสู้และเข้มแข็งจนถึงที่สุด

พี่กาว์นกลับๆไปเหอะ หุหุ

[Chocorun]

พี่กันต์ตอนเด็กก็ขี้เหงา ขี้ใจน้อยเหมือนกันนะ

ถึงตอนนี้จะโตแล้วก็ต้องดูแลดีๆ นะน้องกร

 

[yunjaejoong]

ทำมัยน้องกรไม่บอกพี่กันต์ล่ะว่าไม่ซื้อก้อไม่เป็นไรงั้นต่อไปนี้ไม่ต้องใช้ ฮิ ฮิ ฮิ
คิดลึกน่ะเนี้ย

[dahlia]

หวังว่า พี่กาวน์น่าจะเข้าใจและให้กำลังใจน้องคนนี้นะ

[anajulia]

อ่า.........ตัวละครคีย์ของเรื่องโผล่ออกมาแล้วสินี่
พี่กาวน์คะ พี่กาวน์รักพี่กันต์แบบน้องชายเจ๋ยๆชิมิคร้า????
แล้ว.....แล้วจะเข้าอกเข้าใจ ไม่ขัดขวางน้องด้วยงั้นใช่ม้ายยยยย?

.........................
ของฝากน้องกวางค่ะ จุ๊บๆกอดๆ
และตอนนี้คนที่ผมมายืนเรียกเขาก็ยกเขียนขึ้นมาคว้าเอวผม (ยกแขนค่ะ)
กรุ่มกริ่มไปโดยที่เขาเอง (กรุ้มกริ่ม)
...................................ครึ่งหลังค่ะ
แล้วผมก็ประคองเขามาถึงจนห้องได้ (ถึงห้องจนได้เนอะ?)
ขณะที่ตัวเองกยังทำท่าคิดต่อไป (ก็?)

[Sweet cream]

อ่านะ 

งานจะเข้าพี่กันต์หรือจะเป็นแนวร่วมมาช่วยอ่ะ

พี่กาวน์เป็นพี่ชายที่แสนดีใช่ม้ายยย... 

[Angel_K]

ตอนที่ 22 ทางเลือก

ตอนนี้ผมกับพี่กาวน์กำลังช่วยกันปิ้งบาร์บีคิวอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ซึ่งเมนูนี้เป็นเมนูเด็ดของพี่กาวน์ที่ผมเป็นคนเรียกร้องว่าอยากกิน ส่วนพ่อกับแม่ของผม อาพิม และอานนท์สามีของอาพิมนั่งอยู่ที่โต๊ะซึ่งห่างออกไปจากจุดที่ผมยืนอยู่เล็กน้อย  

ในขณะที่ผมกับพี่กาวน์ยืนปิ้งบาร์บีคิวอยู่ เราสองคนก็คุยกันไป เรื่องส่วนใหญ่ที่คุยกันก็คงหนีไม่พ้นเรื่องงาน เพราะพี่กาวน์กำลังจะเปิดบริษัทฯ เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่นู่น ส่วนผมก็คุยเรื่องงานทางนี้ให้ฟังว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่บ้าง แล้วก็ชวนกันคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปตามประสาผู้ชาย และคงหนีไม่พ้นเรื่องรถยนต์ที่เราสองพี่น้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากพอๆ กัน

แต่บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้ผมเองก็ยังอดที่จะกังวลไม่ได้กับเรื่องที่ผมไปเจอกับพี่กาวน์โดยบังเอิญในคืนที่ผมไปรับกร เพราะผมรู้ว่าพี่กาวน์คงไม่ปล่อยให้เรื่องนั้นผ่านไป เพียงแต่เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เขาจะพูดออกมาเท่านั้น
.
.
.
“พี่กาวน์ว่ากันต์จะซื้อดีไหม กันต์ไปลองขับมาแล้ว” ผมพูดถึงรถที่กำลังอยากได้ในตอนนี้ เลยลองถามความคิดเห็นของพี่กาวน์ดูบ้าง เพราะเรามักจะคิดอะไรตรงกัน

“อืม พี่ก็ชอบ เพิ่งไปลองเทสก่อนบินมานี่เหมือนกัน” พี่กาวน์ตอบ

"โอเค กันต์จะซื้อ” ผมบอก ผมว่าหลายๆ คนก็อาจจะเป็นแบบเดียวกันกับผม ที่บางครั้งเราเองก็เลือกแล้ว ตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไรบางอย่าง แต่มันเหมือนกับว่ามีความไม่แน่ใจติดอยู่ พอมีใครสักคนบอกว่าเห็นด้วยกับเรา มันก็จะทำให้มั่นใจกับการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น

“เรานี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ คิดไว้หมดแล้ว ก็ยังอุตส่าห์ถาม” พี่กาวน์พูด พลางส่ายหน้าแบบระอาผมเสียเต็มที

“ก็เผื่อว่ามีอะไรพลาดขึ้นมา จะได้ไม่โทษตัวเองคนเดียวไง” ผมพูดกลับไปบ้าง

“เอาเหอะ” พี่เขาพูด แล้วก็ขยับมือพลิกกลับด้านบาร์บีคิวที่อยู่บนเตาไปด้วย

“เรื่องรถเราเลือกแล้วยังเอามาถามพี่ แล้วเรื่องอื่นล่ะ” พอพลิกกลับบาร์บีคิวบนเตาแล้ว พี่กาวน์ก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมต่อ พูดมาแค่นี้ผมก็พอจะรู้แล้วว่าพี่กันต์กำลังจะพูดถึงเรื่องอะไร แต่ผมก็ยังไม่พูดอะไรออกไป

“กันต์มีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า” พี่กาวน์ถาม แล้วหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ เหมือนทิ้งช่วงให้ผมคิดคำตอบ ก่อนจะเดินกลับมาหาผมที่เดินห่างออกมาจากโต๊ะที่พ่อกับแม่นั่งอยู่พร้อมกับเบียร์สองกระป๋องที่อยู่ในมือ พี่กาวน์ส่งเบียร์กระป๋องหนึ่งมาให้ผม ผมเองก็รับมาถือไว้ในมือ ส่วนบาร์บีคิวก็ให้คนอื่นเข้ามาจัดการแทน  

“กันต์” พี่กาวน์เรียกผม เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินออกมาเรื่อยๆ แล้วหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสระว่ายน้ำ

“ถ้าพี่จะถามเรื่องนั้น กันต์ตัดสินใจไปแล้ว” ผมตอบพี่กาวน์ที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างกัน

“แล้วคิดว่าที่ตัวเองทำมันถูกหรือเปล่า” พี่กาวน์พูด พร้อมยกของที่อยู่ในมือขึ้นจิบ  

“กันต์ตอบพี่ไม่ได้หรอกว่ามันถูกหรือเปล่า แต่กันต์ตอบได้ว่ามันไม่ผิด” ผมตอบคำถามของพี่กาวน์และทำอย่างเดียวกัน สำหรับผม ผมสามารถตอบออกไปด้วยความมั่นใจว่า “มันไม่ผิด” ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องผิดกับการที่ผมจะรักใครสักคน และคนนั้นก็คือ กร แต่ผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะพูดออกมาอย่างเต็มปากว่า มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

“หยุดได้ไหมกันต์” พี่กาวน์พูดโดยที่ไม่มองหน้าผม

“ถ้าพี่เป็นกันต์ล่ะ พี่จะทำได้ไหม”

“กันต์เองก็น่าจะรู้คำตอบนะ” ผมถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว คนอย่างพี่กาวน์ไม่เคยทำอะไรผิดสักครั้งเท่าที่ผมจำความได้ ถ้าอะไรที่เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เขาก็ไม่เคยจะทำมันเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่ลงมือทำแค่คิดจะทำคนอย่างพี่กาวน์ก็คงไม่เคยคิดเสียด้วยซ้ำ ยกเว้นแต่ว่าเรื่องอะไรที่มันเกี่ยวกับผม เขาเป็นคนที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อผม

“แต่กันต์คงทำไม่ได้” ผมตอบและหันไปมองหน้าพี่กันต์ ที่มองมาที่ผมอยู่แล้ว และผมก็รู้ดีว่าเรื่องของผมนับจากนี้ไปมันจะเป็นอย่างไร

“จบเรื่องนี้ซะ กันต์” พี่กาวน์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนเหมือนเป็นการออกคำสั่งกับผมเสียมากกว่า จริงอยู่ที่ผมบอกว่าพี่กาวน์เป็นพี่ชายที่ดี และเข้าใจผมทุกเรื่อง แต่นั่นมันสำหรับน้องชายคนที่ทำทุกอย่างได้ถูกต้องในสายตาของเขา ซึ่งในวินาทีนี้ผมคงไม่ใช่น้องชายคนนั้นอีกแล้ว แม้ลึกๆ แล้วผมเองไม่ได้อยากให้เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้

“พี่กาวน์...” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหันหน้าไปหาพี่กันต์ แล้วก็ทำได้แค่เรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมออกมา

“พี่มีทางเลือกให้แค่สองทาง จะจบมันเองหรือให้พี่เป็นคนทำ” พี่กาวน์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าครั้งไหน

“พี่ไม่มีสิทธิ์...” ทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป เขาก็ลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับผม

“ไม่มีสิทธิ์ตรงไหนกันต์ เราเป็นน้องพี่ และพี่จะไม่ยอมให้เราทำตามใจตัวเองแบบนี้” พี่กาวน์พูดเสียงดังขึ้นจนเหมือนจะเป็นการตะคอกผม

“แต่มันเป็นชีวิตกันต์” ผมเองก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่แพ้กัน

“อย่าพูดแบบนั้นให้พี่ได้ยินอีก กันต์เองก็น่าจะรู้ว่าพี่ทำอะไรได้บ้าง” พี่กาวน์เริ่มพูดเสียงที่ดัง แต่ครั้งนี้คงไม่ต้องกลัวว่าใครจะได้ยิน เพราะทุกคนกลับเข้าบ้านไปหมดแล้ว

.
.
.

ช่วงที่ผมเรียนอยู่มัธยมปลาย ทุกครั้งที่ปิดเทอมผมจะบินไปอยู่กับพี่กาวน์ และมีครั้งหนึ่งที่ผมถูกกลุ่มวัยรุ่นที่เป็นชาวเอเชียด้วยกันดักทำร้ายจนต้องเข้าไปนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เกือบสัปดาห์ โดยพี่กาวน์ไม่ได้บอกพ่อกับแม่หรือใครให้รับรู้

หลังจากที่ผมสลบไปหนึ่งวันเต็มๆ พอฟื้นขึ้นมาผมกลับไม่เห็นพี่กาวน์อยู่เฝ้าผม เห็นเพียงแต่พี่แอนนาแฟนของพี่กาวน์กับพี่ปอเพื่อนของพี่กาวน์ที่บินมาเรียนต่อด้วยกันอยู่เฝ้าผมแค่สองคน เมื่อผมถามเขาทั้งสองคนกลับไม่มีใครบอกผมว่าพี่กาวน์ไปไหน เพียงแต่บอกผมว่าพี่เขามีธุระด่วน ทำธุระเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหาผมให้เร็วที่สุด


ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลจนผ่านไปถึงวันที่สาม พี่กาวน์ถึงมาเยี่ยมและเป็นคนดูแลผมต่อจากพี่แอนนาและพี่ปอ และเมื่อผมถามพี่เขาว่าหายไปไหน ผมเองก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมาเช่นเดิม แต่ในท้ายที่สุดผมก็รู้จากเพื่อนของเขาจนได้ว่าพี่กาวน์ออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมคนกลุ่มหนึ่งที่พี่กาวน์เป็นคนโทรศัพท์ไปตามให้มารับ และยังรู้อีกว่ากลุ่มคนที่ทำร้ายผมถูกส่งเข้ามารักษาตัวด้วยอาการสาหัสปางตาย


และนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่า พี่กันต์ทำอะไรได้มากแค่ไหน ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผม เขาเป็นพี่ชายที่พร้อมจะปกป้อง และดูแลผมเสมอมา เขาเป็นคนที่พาผมให้เดินไปตามเส้นทางที่ถูกที่ควร แล้วก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะเดินออกนอกลู่นอกทางไปจากทางที่เขาวางให้ผมเดิน เพราะผมรู้ว่าเขาหวังดีกับผม



แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน

.
.
.

“จะไปไหน กันต์” พี่กาวน์เรียก เมื่อผมเดินออกมาจากจุดที่เราคุยกัน

“กันต์” พี่กันต์เรียกผมอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามมาคว้าต้นแขนผมไว้ แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุด พยายามจะดึงมือของพี่กาวน์ออกแล้วเดินต่อไป



>>ตู้ม<<
.
.
.
เสียงของร่างผมที่ตกลงมากระทบกับผิวน้ำ เมื่อพี่กาวน์เหวี่ยงตัวผมให้ตกลงมาในสระว่ายน้ำ จากนั้นก็กระโดดตามลงมา พร้อมกับส่งมือมากระชากคอเสื้อเชิ้ตของผม และดึงตัวผมเข้าไปใกล้กับตัวเขา


“ยังไงซะ เราก็ต้องเลือก” เจ้าของมือที่ขยุ้มจับคอเสื้อของผมไว้ด้วยมือข้างหนึ่งพูดขึ้น ก่อนที่ผมจะยกมือของตัวเองขึ้นไปจับข้อมือของเขา และดันออกเพื่อให้มือของพี่กาวน์หลุดออกจากคอเสื้อ

“ไม่” ผมตะโกนบอกไปอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางทำตามแบบที่เขาต้องการ



>>ปึ้ก<<
.
.
.
เสียงหมัดของพี่กาวน์ที่ส่งมากระทบกับข้างแก้มของผมทำให้ใบหน้าสะบัดไปตามแรงนั้น ก่อนที่ผมจะได้กลิ่นคาวจากเลือดที่ไหลออกมาทางมุมปาก และผมก็ทำแค่เพียงยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลออกมาเท่านั้น

“พี่รู้ไหมว่า กันต์หวังว่าพี่จะเป็นคนที่เข้าใจกันต์ และยอมรับในสิ่งที่กันต์เลือกมากที่สุด แต่มันก็ไม่ใช่” ผมตะโกนใส่หน้าเขา

“แล้วจะให้พี่เข้าใจว่ายังไง จะให้พี่เข้าใจว่าน้องตัวเองกำลังเป็นพวกผิดเพศอย่างนั้นหรอ จะให้พี่รับมันได้ยังไงฮะ!! กันต์ ตอบมาว่าจะให้พี่รับมันได้ยังไง ในเมื่อเราเป็นน้องชายคนเดียวของพี่” พี่กาวน์ตะโกนตอบกลับมาด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกกรุ่น ก่อนจะลดเสียงลงในท้ายประโยค

“แต่กันต์ไม่ได้เป็นแบบนั้น กันต์ไม่ได้มองว่าเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย กันต์แค่มองในสิ่งที่เขาเป็น กันต์แค่...” ผมพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกพี่กาวน์พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“แล้วมันเป็นแบบไหน จะให้พี่เข้าใจแบบไหน”




“หึหึ สุดท้ายไม่ว่าพี่จะว่ายังไง กันต์ก็คงทำตามใจตัวเองอยู่ดีใช่ไหม”

“ทำไมพี่ไม่หัดเข้าใจอะไรบ้าง”

“ถ้ากันต์มีทางของกันต์ พี่ก็มีทางของพี่” แต่พี่กาวน์พูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับ เพื่อปีนขึ้นจากสระ แล้วเดินออกไป

“พี่กาวน์... โธ่เว้ย!! ทำไมเป็นแบบนี้วะ” ผมได้แต่สบถด้วยอารมณ์ที่บรรยายออกมาไม่ถูก ว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันทั้งหงุดหงิด โมโห และท้ายที่สุดคงเป็นความผิดหวัง ผมปีนบันไดเพื่อขึ้นจากสระ และเดินกลับเข้าบ้านไป โดยมีน้ำหยดจากเสื้อผ้าไปตลอดทางจนถึงห้องนอน พอถึงห้องผมก็ไปคว้ากุญแจรถ โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ที่กองไว้ด้วยกันที่โต๊ะข้างเตียง และเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่อยู่ในโรงจอดรถ โดยที่ไม่คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มให้เสียเวลา





.......................................................................


ผมขับรถมาจนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง บ้านหลังที่ผมเคยมาส่งใครคนหนึ่งในวันแรกที่เราได้พบกันด้วยอุบัติเหตุเล็กๆ ทันทีที่ผมจอดรถก็เห็น เจ้าเรนซึ่งตอนนี้กลายเป็นหมาสีน้ำตาลตัวใหญ่ วิ่งมาที่ประตูรั้ว และส่งเสียงเห่า แต่พอมันเห็นว่าเป็นผมที่เดินลงมาจากรถ มันจึงหยุดเห่าและเปลี่ยนเป็นกระดิกหางรับแทน

จากนั้นผมก็โน้มตัวเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ เพื่อกดหาเจ้าของบ้าน ตอนนี้ก็ดึกพอสมควรแล้ว ผมจึงไม่อยากกดกริ่งเพื่อเป็นการรบกวนคนในบ้านจนเกินไปนัก



>>>ตื้ด... ตื้ด... ตื้ด...<<<

“ว่ายังไงครับ ยังไม่นอนอีกหรอ” เสียงจากปลายสายถามขึ้นทันทีที่รับสาย

“ลงมาเปิดประตูให้หน่อย” ผมบอกเจ้าของบ้าน

“หา พี่อยู่หน้าบ้านกรหรอ” เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

“อืม” ผมตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงตึงตังเหมือนเขากำลังรีบออกจากบ้านมา ผมจึงกดวางสายโทรศัพท์





แล้วในเวลาเพียงไม่กี่นาที ผมก็เห็นกรมายืนอยู่ตรงหน้าผม

“พี่กันต์” เขาเรียกผม และมองดูผมด้วยความไม่เข้าใจที่ผมมาหาเขาในสภาพแบบนี้ สภาพที่เปียกชื้นไปทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า อาจจะมีบ้างบางส่วนที่เริ่มแห้งไปบ้างแล้วอย่างเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ เพราะถูกแอร์เป่ามาตลอดทางที่ขับรถ ที่มุมปากตอนนี้น่าจะมีรอยสีม่วงช้ำที่พี่กาวน์เป็นคนฝากไว้ปรากฏขึ้นมาให้เห็น
 

แล้วกรก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมต่อ เพียงแต่ยื่นมือมาจับที่ข้อมือผม แล้วดึงให้ผมเดินตามไปทางประตูรถอีกฝั่ง ก่อนจะเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่ง ส่วนตัวเขาเองก็เดินไปเปิดประตูใหญ่ แล้วกลับมาขับรถของผมเข้าไปจอดในบ้าน ก่อนที่เขาจะลงจากรถไปปิดประตูรั้ว และเดินกลับมาหาผมที่ลงมายืนอยู่ข้างรถ จากนั้นเขาก็คว้าข้อมือผมไว้อีกครั้งและออกแรงดึงเบาๆ ให้ผมเดินตามเข้าบ้าน จนเดินขึ้นไปถึงห้องนอนเขา แล้วเขาก็ทิ้งให้ผมยืนอยู่กลางห้องก่อนที่เขาจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดประตูตู้เพื่อหยิบของที่อยู่ข้างใน


“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” เขาพูดพร้อมกับส่งผ้าเช็ดตัว และเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ผม ผมก็รับไว้ จากนั้นเขาก็เอามือมาโอบเอวผมไว้เบาๆ แล้วพาผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมใช้เวลาเวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานนักก็กลับออกมาในเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาเตรียมมาให้ พอออกมาก็พบกับเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง ผมจึงเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา


“เจ็บไหม” กรลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะถามผม ผมเองก็พยักหน้าตอบไป แล้วก็ต้องร้องซี้ดออกมา เมื่อกรยกมือขึ้นมาลูบตรงแผลที่มุมปากของผมเบาๆ จากนั้นกรก็หยิบผ้าเช็ดตัวที่ผมพาดไว้ที่ไหล่ขึ้นมา แล้วยื่นมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของผม ก่อนจะกดให้ผมนั่งลงกับเตียง แล้วลงมือเช็ดผมให้

“แล้วไปเล่นน้ำที่ไหนมาถึงตัวเปียกแบบนี้” กรพูดขึ้น ในขณะที่มือเขาก็ถือผ้าแล้วค่อยๆ เช็ดผมของผมอย่างเบามือ

“ที่บ้าน” ผมตอบสั้นๆ แล้วกรก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่ยืนเช็ดผมให้ผมไปเรื่อยๆ จนเริ่มแห้ง

พอเขาเช็ดผมให้ผมแล้วก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวที่เปียกไปผึ่งไว้ที่ราวหน้าห้องน้ำ จากนั้นก็เดินไปเปิดลิ้นชักเก็บของแล้วหยิบเอาแปรงสีฟันมาส่งให้ผม ก่อนที่เราจะเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันพร้อมกัน แล้วผมก็กลับขึ้นมานอนลงบนเตียง โดยที่กรเป็นคนจับผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ผม จากนั้นเขาก็เดินไปปิดไฟ และกลับขึ้นมานอนบนเตียงอยู่ข้างผม

เมื่อผมเห็นว่าเขานอนลงแล้ว จึงขยับตัวเองเข้าไปนอนในอ้อมแขนของอีกคนที่ดูเหมือนกับว่ากำลังรอผมให้เข้าไปหา ผมยกแขนขึ้นไปกอดเขาไว้ แล้วค่อยๆ ปิดเปลือกตาของตัวเองลงอย่างช้าๆ พร้อมกับรู้สึกถึงสัมผัสของมือหนาที่ลูบกลุ่มเส้นผมนุ่มของผมเบาๆ คล้ายจะช่วยกล่อมผมให้หลับไปอีกทาง


--------------------------------------------------------  

[anajulia]

 

ไม่นะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่กาวน์บ้า ทำไมไม่เปิดตามองโลกให้กว้าง เปิดใจให้กับด้านอื่นๆของชีวิตบ้าง
แล้วคราวนี้เล่นงานกันต์ ต่อไปคงเล่นงานกรด้วยสินะ โฮววววววววววว

...............น้องกวางคะ กอดดดดดดดดดดดดด

รถยนต์ ไม่ใช่ ตร์ นะคะ
“กันต์” พี่กันต์เรียกผมอีกครั้ง (พี่กาวน์)
อารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น (คุกรุ่น)
เมื่อกรยกมือขึ้นมาลูกตรงแผล (ลูบ)

[N.T.❁]

พี่กาวน์จะทำอะไรพี่กันต์กะน้องกรคะ?
ชีวิตใคร ใครก็ต้องมีสิทธิ์เลือกสิ...แล้วการจะรักใครสักคนมันเป็นเรื่องผิดตรงไหน?
หรือแค่ไม่ได้อยู่ในกรอบที่สังคมวาดไว้อะเหรอ? เฮ้ออออ......
เป็นกำลังใจให้พี่กันต์กะน้องกรนะคะ >.<

[warin]

อะไรของพี่กาวน์เนี่ย ชิส์

พี่กันต์น่ารักนะ  มีปัญหาก็รีบมาหากรเลย  

[yunjaejoong]

เราว่าพี่กาวน์ไม่ยอมง่ายๆแน่เลย
กันต์กับกรต้องแข้มแข็งไว้นะ รักแท้มันยอมมีอุปสรรค์เป็นธรรมดา สู้ สู้ สู้

[vvivy]

 

อุปสรรคมาเเระ

[iforgive]

เวรกรรม  นึกว่าพี่กาวน์จะใจกว้าง  ยอมรับได้  ที่ไหนได้  เหี้ยมซะ
แล้วงี้กรก็ตกอยู่ในอันตรายแล้วสิ

[4life]

ขอให้ไอ้พี่กาวน์หลงรักผู้ชายจนถอนตัวไม่ขึ้นด้วยเถอะ ส๊าาาาาธุ

[PEENAT1972]

ไอ้พี่กาวน์จวยร้ายมาก.......

[DexTunG]

 

[Little Devil]

ร้ายอะไรขนาดนั้น
มาให้กำลังใจน้องกร พี่กันต์
 
+1

[wan]

ทุกปัญหา มีทางแก้ แต่จะแก้ยังไงวุ้ย......
พี่กาวน์คงไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ น้องกร เตรียมรับมือกับปัญหานี้ดี ๆ แล้วกัน
ปกป้องคนรัก คือหน้าที่ เป็นกำลังใจให้น้องกรกับพี่กันต์
+1 อย่าได้ใจร้ายนักนะครับ เอาพอหอมปากหอมคอนะครับ คนดี

[bbyuqin]

เซ็งพี่กาว์นว่ะ.....อยู่เมืองนอกมาแท้ๆแต่ไม่เปิดใจเรื่องแบบนี้...มันห้ามกันได้ที่ไหนเล่า....เซ็งเลย..

หวังว่าคงไม่เกิดอะไรกับกรนะ

[naiin]

พี่ชายกลายมาเป็นก้างชิ้นใหญ่ ปัญหาจะคลี่คลายยังงัยน๊า เข้มแข็งนะครับ

[cmos]

หวังว่าพี่กาวน์คงจะเข้าใจในไม่ช้า

รักน้องก็ต้องให้น้องไปมีความสุขดิ

[dahlia]

ถ้ารักกันจริง ก็ต้องช่วยกันประคับประคองไปให้ถึงที่สุดนะ เอาใจช่วยคู่นี้

[knightofbabylon]

เหมือนจะโล่งใจ ตัดประเด็นพี่แอบคิดไม่ซื่อกับน้องตัวเองออกไปได้
แต่..

คุณพี่กาวน์ ทำไมคุณพี่เผด็จการเยี่ยงนี้ล่ะคะนั่น?
ผู้ชายรักผู้ชายด้วยกัน มันเป็นความผิดขั้นร้ายแรงหรือไง?
คิดแคบๆ
 




  ให้กำลังใจคนแต่ง

[jasmin]

น้องนะ ไม่ใช่ลูก พี่ท่านจะคิดอะไรแคบๆไปล่ะ
เคืองอ่ะ มันเป็นเรื่องของคน 2 คนนะนั้น
  ไม่ช่วยแล้วยังจะขัดอีก
เอาใจช่วยให้กันต์กับกร

[Sweet cream]

 

พี่กาวน์ทำงี้ได้ไง มันจะรุนแรงไปแล้วนะ

เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกนะ ชริๆ

[Na_RimKLonG]

อุปสรรคชิ้นโตๆๆ  มาแล้ว

[Chocorun]

พี่กาวน์จะอยู่ไม่นานใช่มั้ย

ต้องรีบกลับไปทำงานทำการเนอะ

ปล่อยๆ น้องบ้างเหอะ อย่าโหดนักเลย

นะนะ

 

[n2]

พี่กาวน์ใจร้าย
จะแยกกันต์จากกรไม่ยอมนะ