กลับมาลงตอนจบแล้วนะครับ หลังจากเจ็บแล้วคิดว่าตัวเองหายแล้ว
ดีนะที่ไหวตัวทันกลับไปหาหมออีกครั้ง เกือบจะต้องเจ็บแขนไปตลอดแล้วเชียว
ขอโทษทุกคนก่อนนะครับที่เลยไม่้ได้ลงตอนจบก่อนกำหนดวันสุดท้ายที่เปิดจอง
และขอโทษอีกครั้งสำหรับคนที่จองเรียบร้อยแล้วนะครับ เพราะว่าด้วยแขนเจ็บอาจทำให้ล่าช้านิดหน่อยนะครับ
หนังสือคงส่งได้ประมาณต้นเดือนแทน จากกำหนดที่จะส่งปลายเดือนนะครับ ขอโทษจริงๆ ครับ
อ๋อ ช่วงสุดท้ายจริงๆ เพราะว่าผมไม่ได้เข้ามานาน กระทู้ตกมาไกลเผื่อบางคนไม่ทันเห็นนะครับ
จอง+โอนได้ ก่อนวันที่ 25 นะครับ อันนี้สุดท้ายจริงๆ แล้ว เพราะส่งต้นฉบับวันนั้นครับ
ถ้าใครยังสนใจก็สั่งเพิ่มมาได้นะการติดต่อเหมือนเดิมครับ ขอบคุณครับ
...........................................................
ตอนจบ
ธรแอบตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากที่แน่ใจว่าคีย์หลับสนิทแล้ว แล้วค่อย ๆ แอบออกมาข้างนอกเพื่อทำอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ให้คนที่กำลังหลับอยู่รู้ตัว ก่อนแอบกลับเข้ามานอนหลับอีกครั้งเมื่อเกือบรุ่งสางแล้ว
หลังตื่นเช้าลงมาทานอาหารเรียบร้อย ธรให้คีย์เข้าไปช่วยแดงกับนพเอาปุ๋ยไปแจกให้กับชาวบ้านในหมู่บ้าน ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปเอาของบางอย่างเพื่อให้สิ่งที่เขาเตรียมไว้เสร็จสมบูรณ์ก่อนคืนนี้
ธรขับรถมากรุงเทพมาที่บ้านป้าของคีย์เพื่อขอเอาของบางอย่าง ก่อนที่จะแวะซื้อของอีกอย่างสองอย่างแล้วรีบขับรถกลับบ้านไร่
เขากลับมาถึงก่อนที่คีย์จะหลับมาเพราะว่าเขาบอกกับแดงและนพไว้แล้วให้ถ่วงเวลาให้ช้าที่สุด เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาอย่างเพียงพอในการเตรียมการ
ธรขึ้นไปทำอะไรบางอย่างที่ห้องนอนที่เขายกให้คีย์ แล้วกลับลงมานั่งทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อรอคนรักเขากลับมา
หลังจากที่กินอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว
“ลุงลืมหรือยังครับ ที่พี่บอกว่าวันนี้มีอะไรบางอย่างจะให้” ธรบอก คีย์ทำหน้าแปลกใจ เขาไม่ได้ลืมแต่ไม่คิดว่าธรจะมีอะไรมาทำให้เขาแปลกใจได้
“ยังครับ แต่ว่าปู่มีอะไรจะให้เค้าหรือ”
“ลุงปิดตาก่อนนะครับ” ธรยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อเอาไปปิดตา
“ทำไมต้องปิดตาด้วยล่ะครับ” คีย์แกล้งทำเป็นไม่ยอมทำตาม
“น่านะ ลุงปิดตาแปบเดียวเองนะครับ”
“ก็ได้ครับ”
ธรพาคีย์เดินมาที่ศาลาริมบ่อน้ำหลังบ้าน ซึ่งตอนนี้แสงอาทิตย์ได้หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงความมืดเข้ามาแทนที่ กับบรรยากาศที่เย็นสบายยามค่ำคืน เมื่อเดินมาถึงหน้าศาลาริมบ่อน้ำ ธรแก้ผ้าปิดตาของคีย์ออก
“ไม่เห็นจะมีอะไรเลยปู่ อย่าบอกนะปู่จะพาเค้ามาดูดาวอีก” คีย์พยายามคิดว่าธรจะทำอะไรให้เขา
“ลุงรู้ได้ยังไงว่าพี่จะพามาดูดาวอีก แต่ว่าคราวนี้ไม่ต้องเงยหน้ามองบนท้องฟ้านะ”
คำพูดของธรทำให้คนที่ตั้งใจฟังแปลกใจ มันหมายความว่ายังไงกันนะดาวที่ไม่ต้องเงยหน้ามองบนฟ้า
“ลุงเตรียมตัวพร้อมแล้วนะครับ” ธรถามคีย์พยักหน้าตอบเพื่อให้รู้ว่าอยากเห็นสิ่งที่ธรพูดแล้ว
ธรกดสวิตส์บางอย่างบริเวณโดยรอบศาลาก็เกิดแสงระยิบระยับวับวาวเต็มไปทั่วบริเวณ เหมือนดวงดาวจำนวนมากมายเคลื่อนลงมารายล้อมบริเวณศาลาริมบ่อไว้ ทางเดินเข้าไปในศาลาเป็นแสงกระพริบวับวาวตลอดสองข้างทาง มันสวยงามมากเพราะนี่เป็นสิ่งที่คนรักเขาตั้งใจทำมันขึ้นมาเพื่อเขา เขายื่นมองอย่างลืมตัวจนมีมืออุ่น ๆ เข้ามาสัมผัสมือของเขา
“เราเดินเข้าไปข้างในพร้อมกันนะ” ธรหันมายิ้มให้ก่อนจูงมือคนที่เขารักมากที่สุดเดินเข้าไปในศาลา
เมื่อเข้ามาถึงข้างใน ตัวศาลาประดับด้วยดอกกุหลาบหลายหลากสีไว้จนแน่นขนัด ภายในดอกกุหลาบบางดอกมีแสงไฟส่องประกายออกมา ดูราวกับหิ่งห้อยจำนวนมากกำลังบินห้อมล้อมดอกกุหลาบเหล่านั้นอยู่ ทำให้ราวกลับหลุดเข้ามาอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งที่มีแต่ดอกกุหลาบ
ความรู้สึกตื้นตันและดีใจรวมถึงความประทับใจอย่างยากที่จะบอกออกมาได้ ทำให้คีย์อบอุ่นในหัวใจเป็นที่สุด คงไม่มีใครที่จะรักเขาและทำให้เขาได้เท่ากับคนที่อยู่ข้าง ๆ นี้อีกแล้ว เขาหันมองหน้าคนที่ทำทุกอย่างให้ น้ำตาเออคลอเบ้าทั้งสองตา ก่อนที่จะสวมกอดร่างใหญ่ที่ทำให้เข้ารู้สึกอบอุ่นเสมอมา
“ขอบคุณนะครับ เค้าจะไม่ลืมภาพนี้ไปตลอดชีวิตเลย” คีย์สวมกอดร่างอบอุ่นไว้จนแน่นเพื่อจะได้จดจำไว้ให้นานที่สุด
“ไม่เอาสิครับ พี่ไม่ได้อยากให้ลุงร้องให้นะ พี่อยากให้ลุงมีความสุขมาก ๆ ก่อนที่ลุงจะเดินทางไป” ธรสวมกอดกลับอย่างอ่อนโยน
“แต่เขาร้องให้เพราะดีใจต่างหากล่ะ ปู่รู้ไหมเขาไม่อยากจากปู่ไปขนาดไหน”
“รู้สิครับ เพราะพี่เองก็ไม่อยากให้ลุงห่างจากพี่ไปไหนเช่นกัน แต่ในเมื่อมันมีความจำเป็น เราก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดนะครับ แค่สามสี่ปีเอง พี่ทนได้”
“ครับ แล้วปิดเทอมเมื่อไหร่เค้าจะรีบกลับมาหาปู่นะ”
“ครับ พี่มีบางอย่างอยากให้ลุงพกติดตัวไปด้วยนะ”
“อะไรครับ”
“แต่คราวนี้ลุงต้องสัญญานะครับว่าจะให้มันอยู่ติดตัวตลอดเวลา” ธรขอคำมั่นสัญญา
“ครับ เค้าให้สัญญา” คีย์ตอบหลังจากคิดแล้ว
“ลุงสัญญาแล้วนะ” ธรย้ำ
“ครับ”
ธรหยิบสร้อยสีเงินวาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตน สายสร้อยลายเรียบทำจากทองคำขาวสองเส้น ในสายสร้อยมีแหวนคล้องต่างจี้อยู่เส้นละวง ลายแหวนก็คุ้นตาราวกับว่าเคยเห็นจนชินตา
“เดี๋ยวนะปู่ นี่มันแหวนที่ปู่ให้เค้าไม่ใช่หรือครับ ปู่ไปเอามาตอนไหน” คีย์จำได้หลังจากที่เห็นถนัดตา
“เมื่อเช้านี้เองครับ ก็พี่ไม่เห็นว่าลุงจะยอมใส่มันเท่าไหร่เลย” ธรพูดน้อยใจเล็กน้อย
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คือเค้ากลัวทำมันหายต่างหาก แหวนนี้เป็นของสำคัญมากสำหรับเค้าเลยนะครับ เค้าเลยเก็บมันไว้เป็นอย่างดี” คีย์รีบอธิบาย
“ครับพี่รู้แล้วครับ แต่คราวนี้ลุงสัญญาแล้วนะว่าจะให้มันอยู่ใกล้ตัวเสมอ”
“ครับ ผมให้สัญญาครับ”
หลังจากที่คีย์ให้สัญญาแล้ว ธรก็สวมสร้อยเส้นหนึ่งให้กับคีย์
“ในสร้อยเส้นนี้มีแหวนของพี่อยู่นะครับ พี่อยากให้มันเป็นตัวแทนพี่ติดตัวลุงไปด้วย ส่วนของลุงพี่ก็จะใส่ไว้ตลอดเวลาเช่นกัน ไว้ลุงกลับมาเมื่อไหร่ เราค่อยแลกมันกลับคืนนะครับ”
“ครับ เค้าสัญญาว่าจะดูแลเป็นอย่างดีครับ” คีย์รู้สึกอบอุ่นใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
คีย์หยิบสร้อยเส้นที่เหลือจากมือของธร ก่อนที่จะสวมให้ธรเช่นกัน
“ปู่ก็ต้องดูแลอย่างดีเพื่อรอเค้ากลับมานะครับ”
“ครับพี่ให้สัญญาเหมือนกัน” ธรรับคำ
ทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างมีความสุขท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะเย็นสบายยามค่ำคืน พร้อมกับกลิ่นกุหลาบ คีย์นอนอยู่บนตักอันอบอุ่นของคนอันเป็นที่รัก เขาอยากจะจดจำบรรยากาศแบบนี้ให้นานมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระยะเวลาอีกตั้งสี่ปี่กว่าที่จะกลับมาอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วธรชวนคีย์กลับขึ้นไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับไปเตรียมตัวเดินทางแล้ว พอขึ้นมาถึงบนห้องธรบอกว่าคืนนี้นอนที่ห้องของคีย์ ตอนนี้ห้องด้านข้างกลายเป็นห้องของคีย์แล้ว
พอเข้ามาด้านในห้องธรสวมกอดคีย์ไว้จกจากดกด้านหลัง ก่อนที่จะเอื้อมมือเปิดไฟในห้อง เมื่อไฟสว่างขึ้นภายในห้องมีรูปหัวใจติดอยู่เต็มไปหมดทุกพื้นที่ของห้อง
“ลุงรู้ไหมในนี้มีหัวใจทั้งหมดกี่ดวง” ธรกระซิบที่ข้างหูจากด้านหลัง
“แล้วเค้าจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ มันเยอะมากเลยนะ งั้นเดา 999 ดวง ใช่ไหมครับ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ถูก ทั้งหมด 1,460 ดวงต่างหาก”
“แล้วทำไมต้อง 1,460 ดวงด้วยละครับ”
“ก็เท่ากับวันที่ลุงจะไม่อยู่ไงครับ พี่จะมาเก็บออกวันละดวง ลุงต้องกลับมาก่อนหัวใจจะหมดนะครับ”
“ครับ เค้าสัญญา”
วันเดินทาง
“ปู่อยู่ไหนครับ จะมาส่งเค้าหรือเปล่า” คีย์โทรหาธรขณะนั่งอยู่ในรถไปสนามบิน
“พี่กำลังไปครับ ลุงถึงหรือยังครับ”
“ยังครับ แต่ใกล้ถึงแล้ว ปู่มาให้ทันนะครับ”
“ครับ แล้วเจอกัน”
ทางเข้าด้านในสนามบินสุวรรณภูมิ
“ลุงถึงแล้วติดต่อกลับมาหาพี่เลยนะครับ”
“ครับ ปู่ไม่ต้องห่วงนะ เค้าเคยอยู่ที่นั่นตั้งแต่เด็กนะลืมแล้วหรือไงครับ”
“ครับแต่พี่ก็เป็นห่วงอยู่ดี”
“ครับ แล้วผมจะติดต่อกลับมานะครับ” คีย์บอกก่อนที่จะสวมกอดแล้วเดินเข้าไปด้านใน
ธรได้แต่มองตามไปอย่างเป็นห่วง
สองปีผ่านไป
“ลุงครับพรุ่งนี้วันเกิดอยากให้ได้อะไรครับ พี่จะส่งไปให้” ธรโทรทางไกลหาคนรัก
“ไม่อยากได้อะไรเลย เค้าอยากให้ปู่มาอยู่ใกล้ๆ ทำได้ไหมล่ะครับ” คีย์แกล้งบอก
“ลุงก็น้า รู้อยู่ว่ามันไปไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาอีกทีนะครับ”
“ครับ แต่ปู่ไม่ต้องส่งอะไรมาให้เค้าก็ได้นะ”
“คงไม่ทันแล้วล่ะครับ เพราะพี่คิดว่าพรุ่งนี้ของคงจะถึงแล้วล่ะ”
“อ่าว ส่งมาแล้วแล้วยังจะแกล้งมาถามเค้าอีกนะว่าอยากได้อะไร”
“ก็พี่อยากรู้นี่ครับ ว่าที่ส่งไปจะถูกใจลุงหรือเปล่า แต่คงไม่แล้วล่ะแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ ปู่ส่งอะไรมาเค้าก็ชอบทั้งหมดแหละ และเก็บไว้เป็นอย่างดีด้วย”
“ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาอีกทีนะ”
“ครับ รักปู่นะครับ”
“พี่ก็รักลุงนะครับ”
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นในช่วงบ่ายของอีกวัน
“สงสัยของที่ปู่ส่งมาจะมาถึงแล้ว” คีย์บอกก่อนลุกขึ้นไปเปิดประตู
“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้เพื่อนรัก” คนที่มาเป็นเต้ ที่มาพร้อมกับเค้กก้อนเล็กในมือ
“เออ.. ขอบใจ นึกว่าจะมาตอนมืดๆ ซะอีกนะนี่” คีย์แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองมาตอนนี้
“อะไรวะ จะมาเร็วหน่อยไม่ได้หรือไง แค่นี้ทำเป็นแปลกใจไปได้”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร เข้ามาก่อนสิ” คีย์บอกก่อนชะโงกหน้ามองบางอย่าง
“มองหาอะไรของแกวะ” เต้ถามด้วยความสงสัย
“ก็มองคนส่งของนะสิ เห็นปู่บอกว่าส่งของขวัญมาให้ แล้วบอกว่าจะถึงวันนี้ด้วย แต่ทำไมยังไม่มาเสียที”
“อ๋อ ถ้าของนั้นนะมาถึงแล้ว” เต้พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
“อ่าว มึงรู้ได้ยังไงว่าของนั้นมาถึงแล้ววะ” คีย์สงสัยกับท่าทางของเต้
“อ่าว จะไม่ให้รู้ได้ยังไง ก็ของนั้นเขาส่งมาผ่านทางกูนี่หว่า”
“หือ แล้วทำไมปู่เขาต้องส่งผ่านแกด้วยวะ แล้วไหนล่ะของเอามาหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าลืม” คีย์รีบทวง
“ใครจะไปลืมได้ละ ของชิ้นใหญ่ขนาดนั้น มันอยู่ในรถ ออกไปหยิบเองแล้วกัน”
“เออ แค่นี้ก็เอามาให้ไม่ได้ เอากุญแจรถมา” คีย์บอกพร้อมกับหยิบกุญแจรถออกไป
มาถึงรถเขาก็หาของขวัญไม่เจอ และพยายามลองค้นหา ขณะที่หาเพลินมีมือคู่หนึ่งมาสวมกอดเขาจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” คีย์ตกใจพร้อมกับหมุนตัวหันไปต่อยเพื่อป้องกันตัวเอง
“ยังมือเร็วเหมือนเดิมนะ แบบนี้คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แน่ๆ” เสียงคุ้นเคยที่เขาได้ยินผ่านโทรศัพท์มานานดังขึ้น
คีย์รีบจ้องคนที่จับกำปั้นเขาไว้ ใบหน้าที่เขาอยากเห็นใกล้ๆ ตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
“ปู่ นี่ปู่ จริงๆ ใช่ไหมครับ” คีย์ถามเพื่อกันตัวเองคิดไปเอง
“ก็พี่นะสิแล้วคิดคิดว่าใครกัน” ธรยิ้มให้
ธรดึงคีย์มาสวมกอดไว้ อ้อมกอดที่อบอุ่นที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน ตอนนี้เขาได้สัมผัสมันอีกครั้ง น้ำตาแห่งความดีใจเออล้นออกมาจากสองตา
“ลุงร้องไห้ทำไมครับ หรือว่าเสียใจที่พี่มา”
“ใช่ที่ไหนละครับ เค้าดีใจต่างหา ปู่จะมาทำไมไม่บอกครับเค้าจะได้ไปรับ”
“ก็พี่บอกแล้วนี่ครับว่าจะส่งของขวัญมาให้ ก็นี่ไงครับ” ธรยิ้มอย่างอบอุ่น ทั้งสองนั่งคุยกันที่ใต้ต้นไม้
“ครับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลยครับ แต่ปู่มากี่วันครับ” คีย์ถาม
“ก็อยู่จนกว่าลุงจะกลับไปด้วยกันนั่นแหละ” ธรบอก
“หมายความว่ายังไงครับ” คีย์ทำหน้าแปลกใจ ธรยิ้มให้กับท่าทางของคนรัก
“พี่จะอยู่จนกว่าลุงจะกลับไปด้วยกันไงครับ”
“แล้วใครจะดูแลบ้านไร่ละครับ”
“ก็นพกับแดงไง”
“แล้วปู่อยู่ได้หรือครับนานขนาดนั้น” คีย์ยังไม่เลิกสงสัย
“ลุงถามเหมือนไม่อยากให้พี่อยู่เลยนะนี่”
“เปล่านะครับ ก็เค้าสงสัยนี่นา”
“พี่มาเรียนต่อครับ เรียนสองปีก็จบพร้อมลุงพอดีเลยไงครับ”
“จริงหรอครับ ทำไมปู่ไม่เคยบอกเค้าเลยล่ะ”
“ก็พี่อยากทำให้ลุงแปลกใจแบบนี้ไงครับ”
“แล้วปู่พักที่ไหนครับ ไกลจากที่นี่หรือเปล่า”
“ก็ไม่ไกลนะใกล้มากเลยแหละ”
“แล้วที่ไหนล่ะครับ”
“ก็ที่บ้านลุงนี่แหละครับ พี่คุยกับป้าลุงเรียบร้อยแล้ว”
“หมายความว่าเรื่องนี้รู้กันหมดทุกคนแล้ว มีเค้าคนเดียวที่ยังไม่รู้ใช่ไหมครับ” คีย์เริ่มงอนที่ตัวเองรู้เป็นคนสุดท้าย
คีย์ลุกขึ้นเดินหนีไป เพราะงอนที่ตัวเองรู้เรื่องเป็นคนสุดท้าย
“ลุงอย่างอนสิครับ ก็พี่ทำทุกอย่างเพื่อลุงนะครับ” ธรคว้าแขนคีย์ไว้ก่อนที่จะเดินหนีไป
“แต่ก็บอกเค้าเป็นคนสุดท้าย”
“โอ๋ๆ ลุงอย่างอนสิครับ แต่พี่ก็มาอยู่ข้างๆ ลุงอย่างที่ลุงบอกแล้วนะครับ” ธรสวมกอดคนรักไว้เพื่อไม่ให้เดินหนี
“ไม่งอนก็ได้ครับ แต่ปู่ต้องทำบางอย่างก่อนนะ”
“อะไรหรือครับ”
“ก็บอกรักเค้าก่อนไง” คีย์ยิ้มแบบอายๆ
“พี่รักลุงที่สุดเลยนะครับ” ธรกระซิบบอกที่ข้างหู
“เค้าก็รักปู่ที่สุดเหมือนกันครับ” คีย์กระซิบตอบ
จบบริบูรณ์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
