หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[KM]

อูยยย หมอฟันเป็นฝ่ายกดรึนี่

[dahlia]

เป็นเด็กที่สู้ชีวิตดีมากๆ เลย แบบนี้เรียนจบคงจะเป็นคุณหมอที่ดีในอนาคต

[Flower night]

  แฮ็ค อิอิ  มาตามคำบอกเล่า
สนุกมากอ่ะ  ใ้ห้พี่ติ๊บเลย
คนอะไร น่านับถือ และยกย่องจริงๆ
รู้สึกเลยอะว่าเป็นคนที่ดี มากอะ พี่ติ๊บ สู้ชีวิตสุดๆ 

แต่ ก็หวังว่าพี่หมอไม้ จะมาทำให้ ชีวิตพี่ติ๊บ สว่างไสว มีความสุขนะ

ปล.. ชอบหมอฟันอ่ะ หุหุ (ไม่เกี่ยวไรเล้ยยย)
ปล.. +1 ให้นะจ๊าาา รีบๆมาต่อละ เป็นกำลังใจให้
  พี่ติ๊บ กะพี่ไม้

[salapaw]

เข้ามาเพราะชอบ ชื่อเรื่อง

พออ่านก็ยิ่งชอบ

มาต่อเร็วๆๆนะคะ

[♠DekDoy♠]

ชีวิตน้องติ๊บมันอะไรจะขนาดนั้นนนนเนี่ย พี่ไม้ดูแลน้องดีๆนะ 




  คนโพส ^^

[JJHJJH]

ติ๊บน่าร๊ากกกกกกกอ่า อิจฉาหมอไม้

[Ryuse]

ชอบชื่อเรื่อง คิดว่าน่าจะสนุก พออ่านจบก็สนุกจริงๆด้วย
แต่กำลังคิดว่า พี่หมอไม้ตัวโย่งทำยังไงถึงเปลี่ยนน้องหมอติ๊บตัวน้อยที่แสนสุภาพเป็นคุณหมอขี้เล่นได้
กว่าจะมาลงเอยได้ คงเหนื่อยกันน่าดู แต่จะรออ่านครับ

+1 ไปเลย พี่หมอ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน  ตอนที่ 5 หลีดเดอร์
11:24  30/12/2008             

“งั้นเราไปทานข้าวร้านนี้แล้วกันน่ะ ทางผ่านพอดี ทานเสร็จแล้วจะได้กลับหอกันเลย”

ระหว่างทานข้าวผมเลยชวนติ๊บคุยต่างๆ นาๆ แต่ตอนเดินเข้าร้านนี่ดิ คนในร้านหันมามองทางผมกับติ๊บเป็นตาเดียว ยังกะแก้ผ้าโชว์ในแคมฟรอกก็ไม่ปาน เหตุผลเหรอคับไม่ต้องอะไรมาก ติ๊บก็ขาวตี๋น่ารักซะขนาดนั้น ส่วนผมหน้าตาก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ ตอนนั้นผมเลยอดที่จะเขินไม่ได้

“ติ๊บอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึป่าวคับ” ผมถามเผื่อจะได้สั่งอาหารให้ถูก

“ติ๊บอะไรก็ได้คับ ง่ายๆ ก็ได้ เดี่ยวเค้าก็ปิดร้านแล้ว”

แล้วผมก็สั่งอาหารไปเป็นข้าวห่อใบบัวที่ผมชอบส่วนติ๊บถามไปถามมาก็ได้ข้าวไข่เจียว ด้วยเหตุผลง่ายๆ คือเร็วดี

นี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมชอบติ๊บ ความง่ายๆ สบายๆ ทำตัวไม่เรื่องมาก ผิดกับพวกหมอๆ ที่ผมเคยได้เจอมา แล้วระหว่างที่รออาหารผมก็ถามสารทุกข์สุกดิบไปตามประสา เลยพอจะทราบปัญหาของติ๊บ ในเรื่องของค่าใช้จ่ายโดยเฉพาะในส่วนของค่าหอแล้วก็การจัดเวลาในการเรียน

ติ๊บเล่าให้ผมฟังว่าตอนนี้ติ๊บต้องประหยัดให้มากที่สุด เพราะเงินที่ได้มาจากที่ชาวบ้านเรี่ยไรกันมาให้ติ๊บได้เรียนนั้นใกล้หมดแล้ว ค่าห้องติ๊บก็เดือนละ 2,500 ค่าข้าวก็ทานแค่มื้อเที่ยงกับมื้อเย็นไม่ทานมื้อเช้าจะได้ประหยัดๆ

แล้วตอนนี้ผมเองก็พอจะทราบเรื่องราวของติ๊บได้มากขึ้น เด็กน้อยกำลังหางานทำพิเศษโดยการสอนหนังสือเด็ก เป็นการหารายได้หลังจากเลิกเรียน นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ติ๊บไม่อยากทำกิจกรรมให้คณะ 

แล้วผมก็ถามจนรู้มาอีกว่าตอนนี้ติ๊บเริ่มขอทุนจากมหาวิทยาลัยในหลายๆ ทุนและมีโอกาสจะได้อยู่หลายทุนเหมือนกัน ทำให้ผมเกิดไอเดียที่อยากจะช่วยเด็กคนนี้เหลือเกิน

“ติ๊บ ติ๊บจะว่าอะไรมั้ย ถ้าพี่จะส่งเสียติ๊บเอง” ผมถามติ๊บออกไปจากความรู้สึกที่อยากช่วยเหลือ   

เหตุคงเพราะพ่อแม่ที่ปลูกฝังผมมาแบบนี้ ตอนนี้พ่อกับแม่ผมก็ส่งเด็กจนๆ เรียนเยอะแยะ แล้วถ้าผมจะส่งติ๊บอีกซักคนจะเป็น’ไร แม้ผมจะไม่ร่ำรวยมากมายแต่เดือนละไม่กี่พันบาทแบบนี้ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหา

“พี่ไม้คับ แค่ที่พี่ไม้ดีกับติ๊บแบบนี้ ติ๊บก็ขอบคุณมากจนไม่รู้จะบอกพี่ไม้ได้ยังไงแล้วครับ”

“พี่ไม้ลองให้ติ๊บช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุดก่อนดีมั้ย ถ้าเกิดติ๊บสู้แล้วติ๊บไม่ไหว อย่างน้อยติ๊บก็ได้สู้ แล้ววันนั้นพี่ไม้จะช่วยเหลือติ๊บ ติ๊บเองก็คงไม่ปฏิเสธ แล้วอีกอย่างถ้าพี่ไม้มาช่วยติ๊บตั้งแต่ตอนนี้ ติ๊บเองจะไม่รู้จักการช่วยตัวเองติ๊บก็จะหาแต่คนช่วยไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ติ๊บก็เข้มแข็งไม่เป็น พี่ไม้เข้าใจติ๊บน่ะคับ”

โห... เอากับเค้าซิคับ ถ้าเป็นคนอื่นคงยิ้มรับไปแล้ว งานไม่ต้องทำแถมมีเงินพอจ่ายเป็นเดือนๆ ด้วย แต่อะไรที่ทำให้ติ๊บไม่รับ แค่นี้ก็ทำผมอึ้งหนักขึ้นไปอีก สำหรับความคิดความอ่านของเด็กตัวแค่นี้ แต่ความคิดนั้นไกลกว่าผมเยอะ

“แล้วตอนนี้ติ๊บมีอะไรเดือดร้อนรึป่าวคับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ไม่มีคับ นอกจากการซ้อมหลีดค่ำ จนบางทีกลับห้องแล้วเหนื่อยมาก ติ๊บแทบไม่ได้อ่านหนังสือเลย แต่ก็จะพยายามให้ดีคับ เดี๋ยวเสร็จงานนี้คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง” ติ๊บตอบผมมาพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักที่นานๆ ผมจะได้เห็นซักทีนึง

แล้ววันนั้นผมก็ส่งติ๊บกลับเข้านอน แล้วก็กลับมาคิดว่าทำยังไงที่ผมจะได้ช่วยเหลือติ๊บได้บ้าง 

รุ่งขึ้นผมตัดสินใจเข้าไปที่งานทุนการศึกษา แล้วบอกว่าประสงค์จะมอบทุนให้กับนิสิตแพทย์คนนี้ แต่ผมก็ต้องแปลกใจเมื่อทางเจ้าหน้าที่บอกผมว่าน้องคนนี้น่าสงสารและเป็นคนเก่งมาก ตอนนี้ทางมหาวิทยาลัยได้ติดต่อให้มารับทุนแล้ว เพราะจากการสัมภาษณ์ น้องเค้าเก่งหลายด้านทีเดียว

ผมเลยแจ้งบอกไปว่า ผมอยากให้ทุนกับติ๊บจนจบการศึกษา โดยไม่ต้องการให้เจ้าตัวเค้ารู้ ผมตกลงที่จะโอนเงินเข้าบัญชีงานทุนการศึกษา ให้โอนเข้าบัญชีของติ๊บทุกวันที่ 6 ของทุกเดือน เป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควร

เพราะผมลองถามแล้วว่าเดือนนึงติ๊บใช้ประมาณเท่าไหร่ เลยตกลงมอบให้ติ๊บไปเดือนละประมาณ 7000 บาท

“พี่ไม้คับ ติ๊บมีข่าวดีจะบอก” ติ๊บดูยิ้มแย้มสดใส จนผมอดแปลกใจไม่ได้ ตอนที่นั่งรถไปกับผมในตอนเช้า

“ข่าวดีอะไรคับ ทำเอายิ้มจนหน้าบานขนาดนี้” ผมอดแซวไม่ได้

“ติ๊บได้ทุนจากมหาลัยแน่ะ เดือนละตั้งเจ็ดพันบาทแน่ะพี่ไม้” ติ๊บบอกแล้วก็ยิ้มอย่างน่าเอ็นดู ทำเอาผมเองก็อดยิ้มไม่ได้

“ดีใจด้วยนะติ๊บ ต่อไปจะได้สบายแล้วไม่ต้องเหนื่อย”

“คับ แต่ก็คงต้องเหนื่อยอยู่ดี ติ๊บจะทำงานพิเศษไปด้วยจะได้มีรายได้มากขึ้น ติ๊บจะได้ส่งไปให้ย่าให้ป้าได้ใช้ด้วยป้าจะได้ไม่ต้องรับจ้างทำงานหนักๆ ซักที”

“โห ยังจะทำงานอีกเหรอนี่ ไม่เหนื่อยแย่เหรอ” ผมถามเพราะรู้สึกเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอกคับ เหนื่อยแค่นี้เองไม่มีปัญหา เหนื่อยกว่านี้ติ๊บยังผ่านมาได้เลย”

“คับๆ เก่งคับคุณหมอคนเก่ง”

“เอ แล้วเย็นนี้เลิกดึกป่าว”

“อ้อคงดึกครับ พอดีพี่เค้าจะพาไปวัดตัวตัดชุดในเมืองอ่ะคับ ทำไมเหรอคับ” ติ๊บถามผมพร้อมทำหน้าตาบ้องแบ๊ว

“ปล่าวๆ ถามดูพอดีพี่อยากกินหมูกะทะอ่ะ ติ๊บไปกินกะพี่น่ะ”

“แต่ติ๊บเลิกค่ำน่ะคับ กว่าจะกลับออกมาจากในเมือง”

“งั้นเอางี้ เลิกเรียนพี่พาไปในเมืองเองก็ได้ พอดีพี่ว่างๆ อยากไปเดินห้างในเมืองด้วย”

แล้ววันนั้นผมก็แยกย้ายไปทำงาน ติ๊บเองก็ไปเรียนแล้วค่อยกลับมาพบกันในตอนค่ำๆ

“น้องติ๊บ  เชิ่ดหน่อยค่า....”

“น้องติ๊บยิ้มหน่อยค่ะ”

เสียงทั้งสาวแท้ สาวเทียมในคณะแพทย์ที่กำลังขะมักเขม้นสอนท่าทางการเต้นให้ติ๊บ ผมมาดูพินิจพิจารณาแล้วว่าบางครั้งติ๊บก็ดูน่ารักสดใสสมวัย แต่บ่อยครั้งติ๊บก็ดูเศร้าๆ ไม่สดใสเหมือนที่ควรจะเป็น

ผมอยากเห็นเหลือเกิน ในวันที่ติ๊บยิ้มได้อย่างสบายใจโดยไม่มีปัญหาใดๆ รุมเร้า

ตอนนี้หลายคนคงแอบถามผมว่า แล้วไปสนิทสนมกับติ๊บแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็คงแต่ที่ผมรู้ว่าติ๊บอยู่หอเดียวกันกับผม แล้วผมก็อาสาขับรถไปส่งติ๊บที่คณะทุกเช้าพร้อมกับที่ผมไปทำงานไงครับ

เพราะเป็นทางเดียวกันอยู่แล้ว แถมมีคนคอยนั่งคุยไปเป็นเพื่อนตอนเช้าๆ จะได้อารมณ์ดี เพราะติ๊บมักมีเรื่องสนุกๆ มาเล่าให้ผมฟังเสมอเลย

จนบางครั้งผมก็อดที่จะถามตัวเองไม่ได้อยู่ดีว่า ตอนนี้ผมเป็นอะไร รู้สึกว่าเวลาอยู่ใกล้ติ๊บแล้วมันดูสดชื่น ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล มันเป็นความรู้สึกสบายใจเวลาที่เห็นติ๊บยิ้มและเล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้ผมฟัง  เหมือนลูกที่มีอะไรมาให้พ่อได้ฟัง จนบางครั้งทำให้ผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่า ผมอยากดูแลเด็กคนนี้จัง

วันนั้นช่วงเย็นผมเลยขับรถพาติ๊บไปวัดตัวในเมือง

“โหย... น้องติ๊บแฟนแบบนี้ไปจับสลากที่ไหนได้มาค่ะ” รุ่นพี่ของติ๊บแซวติ๊บเล่นๆ แต่ผมดิอดยิ้มไม่ได้ เอ๊ะนี่ผมเป็นอะไรกัน

“ป่าวน่ะคับ นี่อ่ะพี่ชายผม ติ๊บยังไม่มีแฟนซักหน่อยพี่”  ติ๊บบอกปัดไปเขินๆ

“อ้าวงั้นพี่ขอน่ะ” คุณหมอรุ่นพี่ยังไม่วายแซวผมต่อ

แต่ผมตอนนี้มองติ๊บแล้วยังรู้สึกว่าติ๊บเองก็เขินๆ เหมือนกัน ก่อนที่จะแยกไปลองชุด ไม่ถึงสิบนาทีติ๊บก็เดินออกมาพร้อมชุดที่ทำให้ติ๊บดูเป็นหนุ่มและเท่ บวกกับความสง่า ทำเอาผมมองแล้วอดชื่นชมไม่ได้ 

ตอนทีติ๊บยิ้มมันทำให้ติ๊บดูน่ารักขึ้นมากมาย แต่ดูชุดจะโป๊มากไปหน่อยรึป่าว เพราะกางเกงที่รัดติ้ว จนเห็นเป้าซะชัดเจนขนาดนั้น ก่อนที่ผมจะทันสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนอื่นๆ ก็อยู่ในชุดเดียวกับติ๊บทุกคนจึง เพิ่งเข้าใจว่าเป็นคอนเซปของเค้า

“พี่ไม้ว่าชุดนี้เป็นไงคับ” ติ๊บถามผมพร้อมทำหน้าเขินๆ อายๆ

“ก็ดูน่ารักดี แต่โชว์มากไปหน่อยป่าว” ผมถามแกมแซวเล็กน้อย

“ก็นั่นดิคับ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยใส่ชุดแบบนี้เลย” 

“แต่พี่ว่าน่ารักดีน่ะ นี่ถ้าไม่มีแฟนน่ะ พี่จีบไปแล้ว” ผมแกล้งแซวเป็นเล่นไปเรื่อยๆ แต่อดเห็นไม่ได้ว่าติ๊บเองดูเงียบไปทันทีแต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่า ติ๊บเป็นอะไร รึผมล้อเล่นแรงเกินไปติ๊บเลยไม่ชอบ

ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะคุณคิดว่าติ๊บเป็นอะไร แบบนี้ใช่มั้ยที่เค้าเรียกว่า ‘.....งอน.....’

[Phing]

 
พี่ไม้ลองให้ติ๊บช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุดก่อนดีมั้ย ถ้าเกิดติ๊บสู้แล้วติ๊บไม่ไหว อย่างน้อยติ๊บก็ได้สู้ แล้ววันนั้นพี่ไม้จะช่วยเหลือติ๊บ ติ๊บเองก็คงไม่ปฏิเสธ แล้วอีกอย่างถ้าพี่ไม้มาช่วยติ๊บตั้งแต่ตอนนี้ ติ๊บเองจะไม่รู้จักการช่วยตัวเองติ๊บก็จะหาแต่คนช่วยไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ติ๊บก็เข้มแข็งไม่เป็น พี่ไม้เข้าใจติ๊บน่ะคับ

โดนใจสุดยอดเลยประโยคเนี้ย



 

+1

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ ว่า รักแท้(แฟนตัวเอง)แพ้ใกล้ชิด(ติ๊บ)และความผูกพัน กันมั้งคะ

[JJHJJH]

กดบวกให้กับความเข้มแข็งของติ๊บผู้น่ารัก อิอิ มีผู้อุปการะคุณดีอย่างนี้นี่เองเนาะ

พี่ไม้ เลิกกับแฟนแล้วค่อยพูดกับน้องเขาใหม่ดีกว่ามะ >.<

[hahn]

  มาอัพต่อเร็ว ๆ นะค้าบ หลงรักพี่โ่ย่ง กะ น้องติ๊บแล้วดิ

ขอบคุณทั้งคนแต่ง และคนโพส นะครับ ที่เอาเรื่องน่ารัก ๆ มาลงให้

ยังไงก้อขอให้ลงจนจบนะครับ 

[BeeRY]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักหมอติ๊บอ่ะ
พี่ไม้ทำเป็นแซวนะ แอบคิดไรอยู่อ่าดิ๊ 
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน๊า

[Nichdia]

ขอเปนแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนคับ อิอิ

[winndy]

เป็นกำลังใจให้เรื่องนี้ค่ะ

[StillLoveThem]

...เรื่องราวชีวิต น้องติ๊บ น่าค้นหาดี เป็นเด็กเก่ง ที่แกร่ง ทีเดียว
...มันก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์นะ ที่คนสองคนมาเจอกัน
...รู้จักกัน ช่วยเหลือเกื้อหนุนกัน มันคงเป็นพรหมลิขิตสินะ
...อ่านไปก็น้ำตาซึมไปเหมือนกัน กับชีวิตต้องสู้ของคนๆนึง บนโลกใบนี้
...ส่วนข่าวน้องติ๊บใน นสพ เคยอ่านเจอเหมือนกันนะ แต่คงจำหน้าไม่ได้แล้วละ

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน  ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้นของจุดเปลี่ยน
11:25  30/12/2008   

“ไม้... ให้เราห่างกันซักพักดีมั้ย เผื่อวันนึงที่เราได้ให้เวลากับตัวเองบางทีเราอาจจะพบระหว่างเราบางทีมันอาจ ไม่ใช่ความรักก็ได้”

ทุกอย่างรอบตัวผมดูมันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้จากปากผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิต อาจจะใช่ที่ผมห่างเกินเธอมาก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมรักเธอน้อยลง  ผมยังคิดถึงเธอทุกวัน  และวาดหวังถึงอนาคตที่สวยงามของเราสองคน แต่แค่ไม่กี่เดือนที่ผมจากมา เธอกลับหาเหตุผลมากมายเพื่อที่เธอจะได้ไปจากผม

ครั้งแรกที่ผมร้องไห้ในห้องคนเดียวแบบไม่อายใคร

ปังๆๆๆๆ////

ใครมาเคาะประตูตอนนี้ว่ะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ผมก็ต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วออกไปเปิดเผื่อบางทีอาจ เป็นเพื่อนผมมาตามไปทำงานเคสด่วนๆ

“พี่ไม้คับ นี่ค่ำแล้วทานอะไรรึยัง” ติ๊บนั่นเองมาถามเพื่อที่จะชวนผมไปทานข้าว

“อ้อ ไม่ไปคับ พี่ไม่ค่อยสบายน่ะ” ผมตอบแบบเลี่ยงและพยายามไม่สบตา เพราะกลัวติ๊บจะเห็นน้ำตาผู้ชายอย่างผม

“พี่ไม้เป็นอะไรรึป่าวคับ งั้นรอแป๊บนึงน่ะเดี่ยวติ๊บไปหายามาให้ทาน” ติ๊บบอกก่อนรีบวิ่งขึ้นห้องไป

แต่อารมณ์ผมตอนนี้ไม่อยากเจอผู้คนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นใคร คนมันยังเจ็บ อยากอยู่คนเดียวเพื่อทบทวนเรื่องราวต่างๆ ระหว่างผมกับเธออีกคน

ไม่กี่นาที ติ๊บก็มาพร้อมกับยาพาราที่คิดว่าผมคงเป็นไข้แบบที่บอกไป

“พี่ไม้คับ ติ๊บเอายามาให้ ขอติ๊บเข้าไปในห้องหน่อยน่ะ”

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบติ๊บก็เดินเข้าไปเปิดตู้เย็น แล้วมาพร้อมกับแก้วน้ำและยาในมือ แต่ผมไม่อยากอะไรทั้งนั้น ติ๊บจะรูมั้ยว่า ยิ่งติ๊บมาทำดีกับผมแบบนี้ มันเป็นการตอกย้ำให้ผมยิ่งเสียใจเพราะความคิดถึงเธอคนนั้น

ทุกครั้งที่ผมไม่สบายเธอจะดูแลผม หายามาให้ผมกินแก้ไข้ แก้หวัดทุกครั้ง

เพล้ง/////

“อย่ามายุ่ง!!!” ผมตะคอกติ๊บออกไปเพราะความโมโห ผมปัดแก้วน้ำและยาที่ติ๊บยื่นมาให้ เพราะไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ อีกและนอกจากนั้นผมอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากให้ติ๊บมายุ่ง

ติ๊บไม่ว่าอะไร เดินกลับไปเก็บเศษแก้ว เช็ดน้ำ และเก็บยา ที่หกเลอะเทอะอยู่บนพื้น

ตอนนี้ผมคิดไปถึงคนที่ผมรักอีกแล้ว  แต่แปลกที่ผมกลับเจอข้อแตกต่างของคนสองคน

ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้น  เค้าคงจะงอนแล้ววิ่งกลับไปที่ห้อง แต่กับติ๊บ พอเก็บทุกอย่างเสร็จ แล้วก็นำน้ำแก้วใหม่และยามาวางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม

“พี่ไม้คับ ติ๊บไม่รู้หรอกน่ะคับว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ไม้ แต่ทำไมพี่ไม้ไม่รักตัวเองล่ะคับ ถึงพี่ไม้จะไม่อยากกินยาที่ติ๊บเอามาให้ รึจะไม่ชอบที่ติ๊บมายุ่งวุ่นวายด้วย พี่ไม้บอกติ๊บคำเดียวคับ แล้วติ๊บจะไปทันที แต่พี่ไม้ต้องกินยานั่นก่อน เดี่ยวพรุ่งนี้จะอาการยิ่งหนัก ถึงจะไม่หวงตัวเองแต่อย่างน้อยก็สงสารคนที่เค้าเป็นห่วงบ้างน่ะคับ”

ทันทีที่ติ๊บพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ผมได้ขบคิดเรื่องราวต่างๆ โดยลำพัง ทำให้ผมรู้ว่าก็คงจริงอย่างที่ติ๊บพุด ให้ผมทำร้ายตัวเองแค่ไหนแต่คนที่เค้าไม่รักยังไงก็คงไม่กลับมาหาเราอยู่ดี   

ผมจึงเดินเข้าห้องน้ำ ตั้งใจจะล้างหน้าตาอาบน้ำให้สดชื่น ก่อนออกไปหาอะไรทาน แต่ทันทีที่ผมเข้าไปห้องน้ำก็ต้องแปลกใจว่ามีรอยเลือดที่เกรอะอยู่ที่พื้นห้องน้ำ จะว่าไปวันนี้ผมก็ยังไม่ได้ประสบเหตุอะไรที่เลือดตกยางออก

ติ๊บ... ทันทีที่นึกได้ ต้องเป็นเลือดของติ๊บแน่ๆ เป็นอะไรมากรึป่าวว่ะน่ะ

เร็วเท่าความคิดไม่นานขาที่ยาวๆ ของผมก็รู้สึกว่ามันสั้นไปในทันที เพราะรู้สึกว่าห้องผมกับติ๊บช่างไกลกันเหลือเกินในตอนนี้

“ติ๊บๆๆ เปิดให้พี่หน่อยดิ” ผมตะโกน พร้อมกับเรียกติ๊บอยู่ที่หน้าห้อง

ไม่นานติ๊บก็เปิดประตูห้องออกมาพร้อมดวงตาที่แดงก่ำบอกได้ทันทีว่าติ๊บเพิ่งร้องไห้มา

“ติ๊บ พี่ขอโทษ เป็นอะไรรึป่าว” ผมถามแบบคนสำนึกผิด

“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกคับพี่ไม้ เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะนอน” ติ๊บตอบผมมาแบบไม่ได้มองหน้าผม

ตอนนี้ผมสังเกตุว่าตรงไหนของติ๊บที่บาดเจ็บ แต่ไม่พบส่วนไหนนอกจากมือซ้ายที่ติ๊บซ่อนไว้อยู่ทางด้านหลัง

ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวติ๊บแล้วจับแขนติ๊บดึงขึ้นมา แม้ติ๊บจะฝืนตัวเต็มที่แต่เรี่ยวแรงคงสู้ผมไม่ได้อยู่แล้ว ผมจึงได้เห็นว่าที่นิ้วโป้งของติ๊บ  มีผ้าพันแผลพันอยู่ ผมจ้องดูหน้าติ๊บเพื่อจะหาคำตอบ

“ไม่เป็นไร หรอกครับ พี่ไม้แค่นี้เอง ติ๊บซุ่มซ่ามของติ๊บเองเลยโดนมีดบาดเมื่อกี้” ติ๊บตอบพร้อมฝืนยิ้มที่ปนด้วยน้ำตาที่คลอตา

“ไม่ใช่หรอกติ๊บ พี่รู้ว่าพี่ทำให้ติ๊บต้องเจ็บตัว” ผมเริ่มมีอารมณ์โมโหไม่รู้ว่าโมโหตัวเองรึโมโหติ๊บที่ไม่บอกความจริง

“ไม่เป็นไรจริงๆ คับพี่ไม้ เดี๋ยวก็หายแล้ว แล้วนี่หิวเหรอจะมาชวนติ๊บไปทานข้าวอ่ะดิ ไปดิๆ ติ๊บกำลังหิวอยู่พอดี ไปกินหมูกระทะรึกินไอติมกันดีล่ะ” ติ๊บล่ะล่ำละลักบอกผม แต่ก้มหน้านิ่งผิดกับคำพูดที่พูดออกมา   

ผมไม่รู้ว่าผมทำให้ติ๊บเสียใจแค่ไหนแต่ผมอยากขอโทษติ๊บจริงๆ ผมพยายามจ้องมองหน้าติ๊บที่ก้มนิ่ง แต่แล้วผมกลับพบว่าตัวติ๊บกำลังสั่นสะท้านจากการ้องไห้ เหมือนเด็กร้องไห้ที่กลัวผู้ใหญ่รู้

ไม่รู้ว่าวินาทีนั้นอะไรดลใจผม ผมดึงติ๊บเข้ามากอด กอดด้วยความรู้สึกดีๆ ด้วยความรู้สึกขอบคุณ   และกอดด้วยความรู้สึกขอโทษ

แต่ติ๊บก็ดันตัวเองออกมาพร้อมปาดน้ำตาที่เลอะหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกคับพี่ไม้แค่นี้เอง ว่าแต่หิวรึยังไปทานข้าวมั้ย จะได้ทานยาแล้วรีบนอนเดี่ยวไม่สบายไปกันใหญ่”

ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างเดียวคือขอโทษที่ทำร้ายความหวังดีจากคนคนหนึ่งจริงๆ แต่ผมกลับไม่เอ่ยปากบอกอะไรกับติ๊บเลย

ทุกวันนี้ทุกครั้ง ที่นึกถึงตอนนี้ ผมเองยังรู้สึกเสียใจที่ทำกับติ๊บลงไป ผมปวดหัวใจทุกครั้งที่มองไปที่นิ้วโป้งซ้ายของติ๊บ แล้วพบว่ามีรอยแผลเป็น ที่เป็นแผลเป็น เพียงจุดเดียวในร่างกายติ๊บ นั่นหมายความว่าย่าและป้าของติ๊บคงรักหลานคนนี้น่าดูจึงไม่ให้ทำงานหนักหรือมีบาดแผลอะไรบนตัวติ๊บเลย

แล้วผมเป็นใคร ติ๊บรักผมขนาดนี้ผมยังทำร้ายติ๊บเลย ผมนี่... เสียใจจริงๆ มาจนทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เห็น ‘แผลเป็น’ เล็กๆ นั้น

[JJHJJH]

^
^
จิ้มคนโพสระยะประชิด อิอิ
ซาบซึ้ง กาซิกๆ รออ่านชีวติหลังจุดเปลี่ยนของไร้ท์เตอร์ต่อค่ะ มีโพสรอบเย็นอีกเป่า >.<

[Phing]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่ติ๊บ
 

[nonae]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณ hackz ที่นำเรื่องนี้มาลงที่นี่ ให้พวกเราได้อ่านกัน 
พี่ไม้ด้วยที่เขียนเรื่องราวดี ๆๆ น่ารัก ๆๆ แบบนี้ออกมา                                 
ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะเขียนมานานแล้ว แต่การปฏิบัติตัวและความคิดของติ๊บ ไม่ได้ตกยุคเลย
การต่อสู้ชีวิต ด้วยความขยันขันแข็ง อดทน มานะ พากเพียร การกตัญญู รู้คุณ  ฯลฯ
เป็นตัวอย่างที่ดีให้ทุก ๆ คน ...
ให้ย้อนมอง...คนที่คิดว่าตัวเองลำบากอยู่แล้วนั้น... ยังมีคนที่ลำบากกว่าอีก...จะทำให้มีแรงสู้ต่อไป

พึ่งลงไม่กี่ตอน ประทับใจมากกกกก เทใจให้หมดเลย
มาต่อเร็ว ๆๆๆ นะ รักติ๊บมากกกกกก  

[gneuhp]

ติ๊บ สุดยอดมากอ่าา เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆมากมาย
พี่ไม้ ก็บอกกล่าวเรื่องราวได้น่าประทับใจมาก

ขอบคุณ พี่ไม้ และ Hackz ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกันนะคะ

เป็นกำลังใจให้ ติ๊บ พี่ไม้ และ Hackz ค่ะ

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ ว่า รักแท้(แฟนตัวเอง)แพ้ใกล้ชิด(ติ๊บ)และความผูกพัน กันมั้งคะ

เหมือนพี่ท่านจะตอกย้ำความ Old very จังเลยนะครับ

Yes!

ไม่แก่มั่งก็ให้มันรู้ไปไอ้หนูHackz

เรื่องในตอนนี้ บอกตรงๆ อีป้าแก่ๆ ว่า ไม้คงเสียใจมากที่ทำให้ติ๊บเจ็บ เพราะอารมณ์ของตัวเองพาไป ไปลงที่ติ๊บได้ไงละคะ แต่ว่าสุดท้ายไม้ก็คงจะเจ็บมากว่าติ๊บจริงๆ

[som]

ชีวิตจริงเป็นยิ่งกว่านิยาย  ชักจะชอบพี่หมอติ๊บแล้วครับ ชอบพี่หมอไม้ด้วย

เรื่องเล่าแบบสะอาดๆ  อ่านแบบเบาๆแต่หนักแน่น

[dahlia]

เสียใจแล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยละ พี่ไม้อะ โป้ง 

[Natavishi]

 
ชอบ คับ  เรื่องนี้อ่า  อิอิอิ ^^"

[meduza]

ชอบเรื่องนี้จังน้องติ๊บน่ารักจังแล้วก็น่าสงสารอ่ะตอนอ่านพี่น้ำตาคลอเลย
อ่านแล้วคิดอย่างพี่ไม้อ่ะเฮ้อพี่ไม้อย่าใจร้ายกับน้องติ๊บนะสงสารน้อง
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสค่า

[ohm]

ขอบคุณ hackz ที่เอามาลงให้อ่านเน้อ

ขอบคุณคุณไม้ด้วย ที่ีแต่งเรื่องนี้ให้อ่าน อบอุ่นดีคับ ^^

[BeeRY]

ใจสั่นเลยอ่า สงสารหมอติ๊บ
แต่ว่าเป็นเด็กดีจริงๆเลยน๊า
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รออ่านตอนต่อไปน๊าาา >///<

[som]

มาช่วยส่งกระแสจิตไปให้พีไม้กลับเข้ามาเขียนเรื่องต่อโดยเร็วครับ

[nonae]

ช่วยส่งกระแสจิตให้พี่ไม้   เขียนเพิ่ม ก่อนหมดสต็อค