มาแบบยาวๆ
............................................................................................
ตอนที่ 20ผมละมือจากการทำงานมานั่งมองเจ้าเต้เล่น Facebook อยู่พักใหญ่ นั่งมองรูปถ่ายของเพื่อนมันที่โพสเอาไว้มากมาย รูปเจ้าเต้ก็เยอะอยู่
นั่นรูปนายบอยเพื่อนของเต้ ในวันที่ผมเจอมันครั้งแรกที่ร้านเหล้า คนที่เต้เล่าให้ฟังว่าชอบมัน ซึ่งผมก็พอรู้มาก่อนหน้าแล้วจากสถานการณ์วันนั้น และก็พอจะเดาออกว่า นายเต้เป็นคนแบบไหน....
“แล้วคนในรูปนี้...ใครกันเหรอ” ผมมาสะดุดกับรูปๆนึงที่ถ่ายกันสามคน คือ เจ้าเต้ นายบอย และอีกคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก ในรูปดูสนิทสนมกลมเกลียว แต่สื่อความหมายได้หลายอย่างมาก
“คนนี้เหรอครับ...” เต้ชี้ไปที่รูปคนที่ผมสงสัย สายตาของมันในตอนนี้ที่ผมเห็น มันให้คำตอบที่ผมคอยถามตัวเองมาตลอดว่า... เต้รอใคร
“กายครับ คนๆนี้ชื่อกาย” เต้ตอบผมทั้งๆที่ตาก็ยังมองรูปคนๆนั้นอยู่
“คนที่นายรอใช่มั๊ย” ผมพลั้งถามคำถามที่ไม่น่าถามไปแล้ว ... ทำไมผมถึงหยุดความคิดตัวเองไม่ได้นะเนี่ย
เต้เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ก่อนจะหลบตากับไปมองรูปนั้น
“เคยรอครับ ... ผมเคยรอเค้ามาเกือบๆ 5 ปี และผมก็เพิ่งจะมาคิดว่าจะไม่รอเค้าอีกแล้ว อีกประมานสองชั่วโมงก็จะครบ 1 วัน” เวลาตั้ง 5 ปีเชียวเหรอ ที่เต้รอคนๆนี้ แล้วเวลาแค่วันเดียวที่นายคิดจะลืมเค้า ... นายจะทำได้มั๊ยนะ
“นายต้องลืมเค้าได้ ... เชื่อชั้นสิ” เป็นอีกครั้งที่ผมเอามือไปตบบ่าของนายเต้เพื่อเป็นการให้กำลังใจ และตอนนี้มือผมก็อยู่บนหัวของมัน ผมมันนุ่มดีแฮะ ขอขยี้หน่อยเหอะ
“คุณเท่ห์ !!!! ... เล่นอะไรอะ” อึ๋ยยย ... ทำหน้าดุมาเชียว ไม่ได้ตั้งใจนะ
“โอ๋ๆๆ ขอโทษครับ ลูบเล่นนิดหน่อยทำโกรธ ไรว้าคนเรา” ก็ลูบนิดหน่อยจริงๆอ่า ผมมันนุ่นน่าลูบจริงๆนะครับ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ... ผมถามว่าเล่นอะไรเฉยๆ รู้สึกว่าช่วงนี้คุณร้อนตัวบ่อยนะ เป็นอะไรรึเปล่า”
“อะไรของนาย ร้อนตัวอะไร ชั้นแค่กลัวนายโกรธ ชั้นนึกว่านายถือไง” อาการแบบไหนเหรอครับที่เรียกว่าร้อนตัว
“ฮ่าๆๆ ไปกันใหญ่แล้ว โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะครับคุณเท่ห์ นายเต้ไม่ถือ ฮ่าๆๆ” มันพูดไปพร้อมกับเอามือมาลูบหลังผมสองสามที แล้วมันก็เดินออกไป ชักจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะ
“นายเต้ ชั้นเพื่อนเล่นนายเหรอ” ผมตั้งตัวได้ก็รีบเดินตามมา ร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะนายนี่
“นายครับ นอนได้แล้วนะครับ ไปคุยกันต่อในฝันแล้วกัน.... ไปแล้ววววว” มันหันมาพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น แล้วปิดประตูห้องเข้าไปนอน
นี่ขนาดยังไม่หายไข้สนิท ยังร้ายขนาดนี้ ไม่อยากนึกตอนปกติสุขเลย จริงนะไอ้เด็กเกรียน
ว่าแต่ รีบไปนอนดีกว่า ... ง่วงพอดีเลย
วันนี้ผมตื่นสายมากๆเลยครับ เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับ คนเราพอมันตั้งใจจะหลับก็ไม่หลับ แปลกจริงๆ แต่ที่แปลกยิ่งกว่า คือเรื่องที่ผมคิดจนนอนไม่หลับ กลับไม่ใช่เรื่องงาน กลับเป็นเรื่องของเจ้าเต้แทน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะคิดเรื่องของมันทำไม ทั้งเรื่องของคนที่ชื่อกาย คนที่มันรอ แล้วเรื่องของคนที่ชอบมันอีก ทั้งเพื่อนของมันที่ชื่อบอย แล้วก็ไอ้เวย์ แล้วผมก็ต้องกลับมาตั้งคำถามให้ตัวเองอีกที
ว่าผมคิดเรื่องนี้ทำไม???
“ป้อตื่นแล้วเหรอครับ วันนี้ทำไมตื่นสายจัง” เจเจหันมาเห็นผมที่พึ่งเดินออกมาจากห้อง
“อืม เมื่อคืนพ่อนอนไม่ค่อยหลับนะลูก แล้วนี่เจเจนั่งทำอะไรอยู่ครับ” แปลกที่เจเจกลับนั่งเฉยๆไม่ทำอะไร และก็นั่งอยู่คนเดียว
“เจเจนั่งรอเพ่เต้อ่าครับ เดี๋ยวเจเจกับเพ่เต้จะไปซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่างกัน”
ซุปเปอร์มาเก็ต ....
“งั้นรอพ่อแป๊ป เดี๋ยวพ่อไปด้วย” ได้ยินคำตอบจากเจเจว่าจะไปซื้อของ ผมก็อยากไปอยู่พอดี ไม่รู้สิ อยู่ๆก็อยากไป ใครจะทำไมละ ของไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ป
ผมออกมาก็เจอเจเจกับพี่เลี้ยงของเค้ารอผมอยู่แล้ว
“ทำไมอยู่ๆ คุณเท่ห์ถึงอยากจะไปด้วยละครับ” นายเต้ถามผมทันที ที่ผมโผล่หน้าออกมา
“แล้วทำไมอยู่ๆ ชั้นถึงจะไปด้วยไม่ได้หละ” ก็เค้าห้ามผมไปซะที่ไหนละครับ ไอ้ซุปเปอร์มาเก็ตนะ
“ก็...ก็ ก็งานคุณยังไม่เสร็จไม่ใช่เรอะ ไม่อยู่เคีลยร์งานก่อนล่ะ” ยกประเด็นอื่นมาอีก
“ก็...ก็ ก็มันยังไม่เยอะแล้ว เดี๋ยวค่อยกลับมาทำ” ผ่านไปอีกหนึ่งข้อ จะถามอะไรอีกละ
“ป้อกับเพ่เต้จะถามกันไปมากันอีกนานมั๊ยคับ ... หรือว่าให้เจเจไปคนเดียวดี” โหยยยย ลูกชายผม เดี๋ยวนี้มีเหวี่ยง มีงอน อย่างกะคนวัยทอง
“ไปครับไปครับลูก .... ไปๆ ไปกันเถอะ” ยังไงผมก็จะไปด้วย
“จะไม่ไปเรอะนายเต้ !!!” ยืนนิ่งอยู่ได้
“ทำไมจะลงชั้นนั้นละครับ นี้มันชั้นจอดรถไม่ใช่เหรอ” นายเต้ถามผมเมื่อผมกดลิฟท์เพื่อจะลงในชั้นจอดรถ
“วันนี้ชั้นจะพาไปเที่ยวห้างในเมือง ไปเดินเล่นหาไรกินกัน” ผมบอกในสิ่งที่ผมคิดให้ลูกชายกับนายเต้ฟัง
“ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนละครับ !!! ” นายเต้ทำท่าเหมือนจะโวยวาย ในขณะที่ประตูลิฟท์ก็เปิดออกมาพอดี
ผมเดินออกมาจากลิฟท์โดยมีเจเจเดินตามหลังมา แต่นายเต้ละ
“นายจะไม่ไปหรือไง ยืนซื่ออยู่ทำไมละ” ไม่เข้าใจจริงๆ จะพาออกไปเที่ยวแท้ๆ
“เอ่อ ... ขอผมไปเปลี่ยนชุดก่อนได้มั๊ยอ่า ชุดนี้ผมยังไม่หล่อเล่ย ผมไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่” มันตอบผมในขณะที่ยังคงยืนอยู่ในลิฟท์ ยืนบิดไปบิดมา เหมือนคนขาดความั่นใจ แล้วใช้มือกดชั้นที่พวกเราอยู่กัน
“ไม่ได้ !!! ออกมาเดี๋ยวนี้ จะแต่งอะไรนักหนา” แค่นี้คนก็ตามจีบจะเยอะอยู่แล้ว ... ผมพูดไปแค่ประโยคแรกนะครับ ประโยคที่ 2 คิดในใจ พร้อมกับดึงมือมันออกมา ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน ชุดนี้ใส่เดินสยามได้สบาย
“โอ๊ย คุณเท่ห์อ่า ใจร้าย..... ตัวเองแต่งหล่อมา แต่คนอื่นดูสิ ดูไม่ได้เลย ใช่มั๊ย เจเจ” มันหาพวกครับ ผมหันไปมองเจเจ ที่กำลังยิ้มให้กับการกระทำของเราสองคน
“เจเจว่า ทั้งป้อกับเพ่เต้ก็หล่อหมดแหละครับ เพ่เต้อย่าแต่งหล่อมากเลย เดี๋ยวสาวๆมาจีบ จะแย่เอานะครับ” ดีมากลูกพ่อ อย่างงี้สิถึงเรียกว่ารักกันจริง ผมส่งยิ้มให้กับเจเจ พร้อมกับยักคิ้วให้ เจเจก็ยักคิ้วกลับมาให้ผม แหม น่ารักจริง
“พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย...... แล้วคุณจะปล่อมือผมได้หรือยัง” เออวะ จับซะแน่นเชียวตู
ผมปล่อยมือเต้แล้วไปเดินไปที่รถ แล้วมีเจเจกับนายเต้เดินตามหลังมา
“เพ่เต้หล่อแล้วครับ เชื่อเจเจเถอะ” เจเจยังไม่วายชมพี่เลี้ยงมันมาตามหลัง กลัวพี่เลี้ยงมันเสียเซลฟ์หรือไงครับนั่น
“จริงเหรอเจเจ พี่ดูดีแล้วจริงๆนะ” ไอ้เด็กเกรียนคนนี้นะ จะต้องหล่ออกงานอะไรมากมาย นี่ถ้าผมบอกก่อนหน้าว่าจะไปห้างในเมือง มันคงจะแต่งซะหล่อเนี๊ยบสินะ
ตอนนี้ผมเหมือนเป็นคนขับรถของบ้านหลังนี้ครับ เพราะทั้งเจเจและก็เจ้าเต้ หอบกันไปนั่งข้างหลังกันหมด ปล่อยให้ผมนั่งขับคนเดียว กลายเป็นคนขับรถซะงั้น
“ไปห้างไหนเหรอ พารากอนก็ปิด”
“กรุงเทพไมได้มีห้างเดียวนะ นายอ่ารู้จักแต่พาพารากอนหรือไง”
“ผมแค่ถาม อย่ามาย้อนได้มั๊ย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” นั้นไงครับ ผมโดนสวนแล้ว นี่มันยังไม่หายงอนเรื่องแต่งตัวมันอีกเหรอ
“ป้อก็บอกเพ่เต้ไปสิ ว่าเราจะไปไหนกัน ป้อนี่น้า ทำตัวเหมือนเด็ก” ดีๆๆ รักกันจังเลยไอ้พี่เลี้ยงกับลูกชายที่รัก
“ครับๆ บอกแล้วครับ ไปเอมโพเรี่ยมครับคุณชายเต้ คุณชายเจเจครับ” ต้องพูดแบบนี้ใช่มั๊ยครับ ผมมองหน้าของนายเต้ผ่านทางกระจกส่องด้านหลัง แหนะ แอบยิ้มซะด้วย อย่างนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย คนอะไรไม่รู้ ทำไมจะต้องแต่งตัวดูดีตลอดเวลา แค่นี้ก็ดูดีจะตายไปแล้ว
“อัลโหล มึงว่าไง” ผมเอาสมอลล์ทอล์กขึ้นใส่หู แล้วรับโทรศัพท์สายไอ้เวย์ โทรมาทำไมตอนอารมณ์ดีแบบนี้นะ ถ้าทำให้กูอารมณ์เสียจะตัดขาดเพื่อนเลยคอยดู
“พวกมึงอยู่ไหนกัน ทำไมกูมากดกริ่งแล้วไม่มีใครเปิดประตู” มันพร่ามมาทางสายโทรศัพท์ครับ
“กูกำลังจะออกไปกินข้าว แล้วมึงจะมาห้องกูทำไมทุกวัน” เมื่อวานก็มา วันนี้ก็มา อะไรของมันนักหนา
“กูไม่ได้มาหามึง กูมาหาน้องเต้ของกู” โหย ไอ้ตอแหล ของกู พูดออกมาได้
“เออ แล้วไง ของมึงแล้วไง ตอนนี้อยู่กับกู แค่นี้ก่อนนะมึง กูขับรถอยู่” ต้องรีบตัดสายครับ ไม่งั้นผมจะเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้
“อาเวย์โทรมาหรือคับป้อ” เจเจลุกขึ้นมาจากด้านหลังกอดเก้าอี้คนขับแล้วถามผม ผมพยักหน้าตอบเจเจไป ตาก็มองถนน ติดไฟแดงอีกแล้ว รถติดชะมัดวันนี้ ทั้งที่เป็นวันหยุด
“ทำไมคุณเท่ห์ ไม่ชวนคุณเวย์มาด้วยละครับ”
“ไม่ได้ !!!!” เสียงผมกับเจเจผสานพร้อมกัน ตอนนี้ทั้งผมกับเจเจมองหน้าเจ้าเต้กันครับ ทำหน้าดุกันทั้งสองคน
“ไม่ชวนก็ไม่ชวนสิครับ ไม่เห็นต้องมาทำหน้าดุใส่ผมเลย ทั้งพ่อทั้งลูกเชียวนะ” ตอนนี้หน้านายเต้จ๋อยไปเลยครับ ผมกับเจเจหันมายิ้มให้กัน แล้วผมก็มุ่งหน้าสู่ห้างใหญ่ใจกลางเมือง
“คุณเท่ห์ ดูสาวๆพวกนั้นสิมองคุณใหญ่แล้ว” นายเต้ชี้ให้ผมมองกลุ่มสาวๆที่พวกเราเพิ่งเดินผ่านมา
“อืม แล้วทำไม นายชอบเค้าเหรอ” ก็อยู่ๆมาชี้ให้มองแบบนี้ คิดไรกับผมรึเปล่า
“บ้าเหรอ ผมไม่ได้ชอบ ผมแค่จะถามว่าไม่สนหน่อยเหรอ คนกลางอ่าน่ารักน้า” อะไรกันนี่ ไม่ชอบเอง แล้วยังจะมายกผมให้คนอื่นอีก ผมมองหน้ากับยังผู้หญิงกลุ่มนั้น คนกลางน่ารักจริงๆตามที่ไอ้เต้บอกแหละครับ ผมยิ้มให้พวกเค้าทีนึง เพื่อเป็นมารยาท สาวๆกลุ่มนั้นกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
“ว้าวว เจ้านาย เค้ากรี๊ดเจ้านายผมกันใหญ่เลย อย่างกับดาราเนอะ เจเจว่ามั๊ย” แกจะภูมิใจอะไรตัวชั้นมากมายเนี่ย
“เจเจชินแล้วแหละครับเพ่เต้ บางทีป้อมากับเจเจสองคน สาวๆยังมาจีบป้อเลย ทั้งที่ลูกว่ามีลูกชายอย่างเจเจแล้ว” เจเจพูดเสริมให้เต้ฟัง ผมว่ามันไม่เห็นทำให้ผมเท่ตรงไหนเลย ที่พ่อลูกติด มีสาวมาจีบแบบนี้
“พอกันทั้งสองคนเลย ไปหาอะไรกินกันดีหว่า วันนี้ชั้นอยากกินพิซซ่า” ผมหิวแล้วครับเลยเสนอความคิดก่อนคนอื่น
“แต่ผมอยากกิน MK” นายเต้นายมีสิทธิ์เสนอตั้งแต่เมื่อไหร่
“แต่เจเจอยากกิงไก่เคเอฟซี” เอาอีกแล้ว กินแต่ไก่เคเอฟซี หน้าพ่อจะเป็นผู้พันไก่แล้ว
“ไม่เอาอ่า ชั้นอยากกินพิซซ่า ไปกินพิซซ่านะเจเจ MK ผักทั้งนั้น” ต้องหาพวกครับ เพราะถ้าสองต่อหนึ่ง ยังไงก็ชนะชัวร์
“โอเชคับ ไปกินพิซซ่า” เจเจรับคำทันที นี่สิลูกผม
“คุณเท่ห์ !!! คุณสอนลูกประสาอะไร รู้ว่าลูกไม่กินผักแล้วยังจะตามใจอีก แล้วเมื่อไหร่เจเจจะกินผักได้หล่ะ ผมละผิดหวังในตัวคุณจริงๆ จะไปกินพิซซ่าก็ไปกินเลยครับ เลี่ยงมันไปเลยสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ อารมณ์เสียพ่อลูกคู่นี้” จ๋อยเลยครับ ทั้งพ่อทั้งลูก เจอพี่เลี้ยงเทศน์เข้าให้ เจเจนี่นิ่งไปเลย สีหน้าของนายเต้ตอนนี้เอาจริงเอาจังมากครับ มันไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ย ผมมองหน้าเจเจ แล้วก็พยักหน้าใส่กัน
“ไปกิน MK ก็ด้ายยยยยยย” ผมกับเจเจพูดออกมาพร้อมกันเสียงอ๋อย ทำไงได้ละครับ นาทีนี้ต้องยอม
“ดีมากก ... งั้นตามมา” นายเต้มันยิ้มหน้าบาน เดินไปร้านเอ็มเคเลยครับ ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าตาชั้นแน่
“MK สวัสดีค่ะ มากี่คนคะ” เสียงพนักงานสาวกล่าวต้อนรับเมื่อพวกผมกำลังจะเดินเข้าร้าน
“สามคนครับ” นายเต้ตอบพร้อมกับเดินตามพนักงานคนนั้นไปโดยมีผม กับเจเจเดินคอตกเข้าไปสมทบ
พนักงานพามาที่นั่งที่นั่งได้สี่คน เป็นม้านั่งแบบมีเบาะที่พิง นั่งฝั่งละสอง นายเต้เข้าไปนั่งในสุดในฝั่งแรก
“หยุด !!! คุณจะมานั่งทางผมทำไม จะปล่อยให้เจเจนั่งคนเดียวหรือไง” นายเต้ห้ามผม เมื่อผมกำลังจะเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดียวกับมัน
“อ๋อออ ... ใช่ๆๆ ลืมไป” ผมเกาหัวด้วยความอายของตัวเอง แล้วลุกขึ้นไปนั่งอีกทางนึง
“เจเจมานั่งทางเดียวกับพี่เต้มั๊ย” นายเต้เรียกเจเจให้ไปนั่งทางเดียวกับมัน เจเจที่คอตกตั้งแต่เดินมา ยิ้มปากกว้าง ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆพี่เลี้ยงมัน เจเจคงคิดว่าพี่เลี้ยงมันโกรธสินะ ถึงได้ดีใจซะขนาดนั้น
“คุณเท่ห์เลี้ยงใช่เปล่าครับ งั้นผมสั่งไม่เกรงใจละน้า” เอากับมันสิ มากันสามคนจะกินไรเยอะแยะ
“สั่งมาก็กินให้หมดด้วยละกัน ถ้าไม่หมดจ่ายตังค์เองด้วย” ผมละกลัวว่ามันจะสั่งมาทิ้งขว้าง
“โห ระดับนายเต้แล้ว พี่ครับสั่งอาหารด้วยครับ” นายเต้โม้กับผม หันไปเรียกพนักงานรับรายการอาหาร กล้ามากที่เรียกเค้าว่า พี่ ไม่ดูตัวเองเล๊ยยย
“รับอะไรดีครับ” บริกรหนุ่มเสียงดี เดินเข้ามาถามรายการอาหารจากนายเต้ นายเต้ของเราไม่ได้มองหน้าหรอกครับว่าใครมา มองในรายการอาหารแล้วพูดไปอย่างเดียว จะสั่งอะไรนักหนาวะเนี่ย
เอ ... น้องพนักงานคนนี้ทำไมมองหน้านายเต้จัง มองไปยิ้มไป
“คุณเท่ห์จะสั่งอะไรเพิ่มอีกเปล่า” นายเต้หันมาถามผม ในขณะที่ผมยังสังเกตพฤติกรรมของพนักงานคนนี้อยู่ นายเต้คงเห็นว่าผมมองอะไร มันจึงเงยหน้าไปมองพนักงานคนนั้น มันยิ้มให้เหมือนเป็นมารยาท พนักงานคนนั้นยิ้มกลับเห็นฟันครบ 32 ซี่เชียว
“อะ แฮ่มม เอาตามที่น้องเค้าสั่งนั่นแหละครับ เดี๋ยวมีไรพี่ค่อยเรียกใหม่” ผมบอกพนักงานคนนั้นที่กำลังมองหน้านายเต้อยู่
“ครับ รายการอาหารที่สั่ง คือ ...” แล้วพนักงานคนนั้นก็ทวนรายการอาหารไป นายเต้ก็นั่งฟังไป ส่วนเจเจเหรอครับ เหมือนจะนั่งมองรายการอาหารว่าตัวเองจะกินไรได้บ้าง ไม่ได้ดูแลพี่เลี้ยงแกเลย เห็นมั๊ย จะโดนพนักงานงาบไปกินแล้วนะ
“เจเจ พี่สั่งเป็ดย่างมาให้เจเจกินด้วยนะ เป็ดย่างเอ็มเคนี่อร่อยมากเลย แล้วไม่ต้องกลัวว่าจะกินแค่ผักนะ พี่สั่งลูกชิ้น สั่งเนื้อมาให้เจเจกินด้วย แต่เจเจต้องกินผักด้วยนะ” นายเต้หันมาคุยกับเจเจ เมื่อพนักงานคนนั้นเดินออกไปแล้ว
“โอเชครับ เรากิงสุกี้กิงเอ็มเค เรากิงเอ็มเคกิงสุกี้ สิ่งดีๆ มีติตัวตั้งมากมาย เจเจจำเพลง MK ได้ด้วย เก่งมั๊ยครับ” เจรับปากพี่เลี้ยงเค้า พร้อมร้องออกมาเป็นเพลงเลยครับ แน่จริงลูกลุกขึ้นเต้นแบบที่เค้าเต้นด้วยสิ
“คุณเท่ห์เป็นอะไรเหรอครับ ทำไมทำหน้ามุ่ยแบบนั้น หรือว่ายังอยากกินพิซซ่า” นี่ยังสนใจผมอยู่เรอะ
“ใช่ !!!! ตอนนี้ชั้นอยากเปลี่ยนร้านมากๆ กินอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ร้านนี้ หรือถ้าจะกิน MK ก็ไปกินสาขาอื่น” ทำไมมันหงุดหงิดอย่างนี้ก็ไม่รู้
“อะไรของคุณอีกนี่ มาอารมณ์ไหนอีก ผมตามไม่ทันแล้วนะ” อารมณ์หึง เอ๊ยยย อารมณ์หงุดหงิด
“ก็นายดูคนนั้นมองนายสิ เหมือนจะกลืนจะกิน” ผมพูดพร้อมส่งสายตาให้นายเต้มองพนักงานคนนั้นที่ยืนมองนายเต้อยู่ตลอดเวลา
“ไหนๆ คนไหนครับป้อ” ตอนนี้ไม่ใช่แค่ผมคุยกับนายเต้แค่สองคนแล้วสินะ เจเจก็ขอมีส่วนร่วมกับเค้าด้วย
“คนที่มาโต๊ะเราเมื่อกี้นิ ทำไมเหรอคับป้อ ป้อไปทำอะไรเค้าเหรอ เค้าจ้องโต๊ะเราใหญ่เลย” เจเจยืนอยู่บนเก้าอี้โซฟามองหน้าพนักงานคนนั้น ทำหน้าคิดหนักมองสลับระหว่างผมกับพนักงาน
“อะไรเจเจ พ่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถามพี่เลี้ยงลูกเองเถอะ” คนก่อเรื่องไม่ใช่ผมซะหน่อย
“ผมก็เปล่าทำไรนี่คุณ คุณนี่หาเรื่องผมแล้ว ไม่มีอะไรหรอกครับเจเจ พี่เค้าคงเอ็นดูเจเจมั้งครับ เจเจน่ารักซะอย่างนี้ ใครจะไม่รักไม่เอ็นดูละครับ” นายเต้พยายามบ่ายเบี่ยงประเด็นโดนการเปลี่ยนเรื่องมาทางเจเจแทน พูดไปหยิกแก้มเจเจไป
“ส่วนคุณหยุดหาเรื่องผมได้แล้ว ผมหิว ไม่อยากทะเลาะด้วย” เอ๊ยย ไอ้นี่นิ ทำไมวันนี้ดุจังวะ ใช่สิ ผมไม่ใช้ไอ้เวย์นี่ คิดถึงชื่อนี้ หงุดหงิดขึ้นเท่าตัวเว๊ย
“พ่อไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวพ่อมา” ผมหันหน้าไปบอกทั้งสองคน แต่... กลับไม่มีใครสนใจผมเลย ให้ตายสิ ลูกพ่อสนใจพ่อหน่อย
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ตอนนี้ผมยืนมองหน้าตัวเองอยู่ที่กระจก พร้อมกับถามตัวเองว่า
“มึงเป็นอะไรของมึง มึงเป็นบ้าอะไรของมึงไอ้เท่ห์” คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวผมมันมากมายเหลือเกิน นี่ผมกำลังทำอะไรของผม ทำไมผมต้องหงุดหงิด ทำไมผมต้องเวิ่นเว้อ ต้องเกรี้ยวกราด และเสียอารมณ์แบบนี้
ผมเดินกลับเข้ามาในร้านก็เห็นเจเจกับนายเต้กำลังช่วยกันใส่อาหารลงในหม้อเลยครับ จากนั้นผมก็กวาดสายตามองพนักงานคนนั้นรอบร้าน
“ผมบอกให้เค้าไปยืนแถวอื่นแล้ว ไม่ต้องหาหรอก” นายเต้ไขข้อสงสัยของผมออก แล้วทำไมต้องให้เค้าไปยืนที่อื่น
“ผมบอกเค้าว่า เดี๋ยวผู้ปกครองผมจะไม่สบายใจ ยิ่งขี้หงุดหงิด แถมออกอาการคล้ายหึงหวง....
ลูกชายเค้าซะขนาดนั้น เดี๋ยวเค้าจะไม่มีความสุขเวลากิน” ตกลงผมเป็นผู้ปกครองทั้งสองคนใช่มั๊ย แล้วคนไหนคือลูกชายผมบ้างนี่ หรือทั้งสองคน แล้วผมหึงหวงใครไม่ทราบ
“นั่งลงแล้วยิ้มได้แล้ว...ก่อนที่ผมจะหงุดหงิดบ้าง” ผมนั่งลงตามที่นายเต้บอก และยิ้มออกมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจ เลยต้องเก็บยิ้มไว้
“จะยิ้มก็ยิ้ม อย่ามาเก็ก หล่อตายแหละ” ให้มันได้กัดผมสินะ
“ป้อครับ เพ่เต้บอกว่าให้ตักอันนี้ให้พ่อทาน มันบำรุงหัวใจ เพ่เต้บอกว่า หัวใจพ่อจะได้แข็งแรง ไม่อ่อนไหวง่าย” เจเจครับบบบ น่ารักจริงๆลูกผม เจเจตักเครื่องในที่ลวกแล้วใส่จานให้ผม แล้วพูดตามที่พี่เลี้ยงสอนมา ร้ายจริงๆนะสองคนนี้
วันนั้นหลังจากที่เรากินเอ็มเคเสร็จ ผมกับเจ้าสองคนตัวแสบก็เดินเล่นในห้าง พาเจเจไปเล่นสวนเด็ก ที่เป็นบ้านแล้วมีลูกบอลอะไรนี่แหละ ส่วนผมกับนายเต้ก็ยืนมองดู นายเต้บอกอยากเข้าไปเล่นบ้าง ชั่งไม่ดูสังขารตัวเองจริงๆ แล้วพวกเราก็ไปเดินซื้อข้าวของเข้าห้อง ตลอดเวลาที่เดินห้างด้วยกัน นายเต้มีทั้งหญิง ชายมองอย่างไม่ขาดสาย แต่นายเต้ก็ทำเป็นไม่สนใจ และมันก็จะทักเสมอเมื่อมีสาวๆมองผม ส่วนเจเจเหรอครับ เดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง เข้ามาจับแก้มบ้าง ลูบผมบ้าง จนเจ้าตัวอายใหญ่ แถมยังพูดโอ้ผมกับนายเต้อีก
“อย่าให้เจเจโตนะครับ แล้วป้อกับเพ่เต้จะชิดซ้ายเลย”
...
หวังว่าคงไม่ค้างนะครับ ....
รักคนอ่านทู๊กกกกคน
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก