ห้ามอ่าน ... ถ้าไม่อยากค้าง !!!!!!
...
ตอนที่ 19
“อัลโหล”
“อืม บอยเหรอ”
“อ่อ กูไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
“อืมไม่เป็นไรจะหายแล้ว”
“ค๊าบบ กินแล้วครับ”
“ครับๆ อืม แล้วค่อยคุยกัน”
นี่ผมนอนหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย วันทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่ในเตียงนี่แหละ ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ของไอ้บอยโทรมา ผมคงหลับยาวถึงเช้าแน่
ไม่สบายนี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ มีแต่คนเอาใจ คุณเวย์ก็มาซะเช้า บ่าย เย็น ค่ำเลย คุณเท่ห์ก็ไม่ค่อยดุด้วย แต่ก็ชอบเก็กหล่ออยู่นั่นแหละ สงสัยดื่มน้ำเก็กฮวย ผสมหล่อฮั้งก้วยมากไป แต่ก็แอบรู้นะ ว่าก็แอบเป็นห่วงเรา ส่วนเจ้าเจเจนี่ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ไปเรียนรู้วิชากันท่ามาจากไหนกันนะ การ์ตูนเด็กๆเดี๋ยวนี้มีบทแบบนี้แล้วเหรอ
“เฮ้ออ หิวน้ำจัง สี่ทุ่มแล้ว คนอื่นคงหลับหมดแล้วสินะ” ผมลุกขึ้นจากที่นอน คิดว่าจะไปหาน้ำอุ่นๆดื่มซักแก้ว คอแห้งยังไงชอบกล
“หายดีแล้วเหรอ”
“เอ๊ยย คุณเท่ห์” ตกใจสิครับ จู่ๆเข้ามาในครัวไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ตกใจอะไร ชั้นมากกว่าที่ควรตกใจ ดูหน้าตาสิ ซีดเชียวสิ้นดี” อะไรกัน นี่ผมโทรมมากมายเลยเหรอ
“ก็คนมันไม่สบาย จะให้หล่อหน้าใสกิ๊กแบบคุณได้ไง ว่าแต่ทำไมคุณยังไม่นอนอีกเหรอครับ นี่มันสี่ทุ่มแล้วนา หรือว่าดูละคร ติดเรือนซ่อนรักอ่าดิ๊” เนื้อเรื่องเป็นไงบ้างเนี่ย
“จะบ้าเหรอ ชั้นไม่ได้ติดละครเหมือนนาย แล้วอีกอย่างนี่มันวันเสาร์ เรื่องนั้นมันจันทร์ อังคาร” โห ขนาดไม่ได้ดูนะนี่
“หุหุ จำได้ด้วย” ขอแซวหน่อยเถอะครับ ป่วยวันนึงเหมือนไม่ได้คุยกันนาน อัดอั้น
“นี่ปากดีแบบนี้ แปลว่าหายป่วยแล้วสินะ” ปากดี ??? ใช้คำนี้เลยเหรอ
“ก็หายแล้วครับ ตัวไม่ร้อนแล้วด้วย” ผมพูดกับคุณเท่ห์ไป ก็เอามือมาแตะหน้าผากตัวเองไป
“มานี่ ทั้งตัวนายอุณหภูมิก็เท่ากัน นายจะไปรู้ได้ไงว่าร้อนไม่ร้อน มาชั้นวัดให้” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับดึงแขนผมให้เข้าใกล้คุณเท่ห์มากขึ้น ตอนนี้หน้าของผมแทบจะชนกับอกของคุณเท่ห์ คุณเท่ห์ก้มหน้าลงมา แล้วก็เอามือไปแตะหน้าผากผม
สายตาคู่นั้น ....
มันอบอุ่นจังเลย
“อืม ตัวไม่ร้อนแล้วจริงด้วย ดีนะที่วันนี้ได้พักทั้งวัน ปล่อยให้ชั้นเลี้ยงลูกชั้นเอง ชั้นเลยต้องมานั่งเคลียร์งานตอนดึกเลย” คุณเท่ห์พูดไป พร้อมกับเดินไปหยิบแก้ว ฉีกซองกาแฟ และใส่น้ำร้อน
“นี่คุณเท่ห์กำลังนั่งเคลียร์งานอยู่เหรอครับ ทำไมขยันจังเพิ่งกลับมาเอง” ผมหันหลังตามคุณเท่ห์ไป หยิบแก้ว ฉีกซองโอวัลติล และใส่น้ำร้อน
“พอดีวันจันทร์ ชั้นมีประชุมกับหุ้นส่วนใหญ่อ่า ต้องเตรียมความพร้อมเยอะนิดนึง” คุณเท่ห์อธิบายเหตุผล ของการทำงานคืนนี้ให้ฟัง แล้วก็เดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน
“ถ้านายยังไม่ง่วง มานั่งเป็นเพื่อนชั้นก็ได้นะ” คุณเท่ห์พูดทิ้งท้ายไว้ให้ผม โดยที่ไม่ได้หันหน้ามาบอกแต่อย่างใด
“พูดเหมือนกับไม่อยากให้ไปนั่งคุยด้วย” ก็มันจริงนี่ครับ เหมือนชวนเป็นมารยาท
“ยืนบ่นอะไรอยู่ มานี่ ชั้นเหงา” คุณเท่ห์หันหลังมาเรียกผมให้ไปนั่งเล่นเป็นเพื่อน แบบนี้ค่อยน่าไปนั่งคุยด้วยหน่อย อย่ามานอยด์ใส่เราละ
ผมเดินเข้ามานั่งตรงกันข้ามกับคุณเท่ห์ ส่วนคุณเท่ห์ก็ดูกระดาษในมือไป จิบกาแฟไป
“กินกาแฟดึกๆแบบนี้ เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก” ผมคิดว่านี่คงเป็นแก้วแรก เพราะเพิ่งเดินไปชงมา
“ก็มันรู้สึกง่วงไง ชั้นอยากจะเคลียร์ให้เสร็จๆคืนนี้ พรุ่งนี้จะได้มีเวลาอยู่กับเจเจ” โอ้... น่ารักเชียว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็หายแล้ว ยังไงเจเจก็มีผมอยู่เป็นเพื่อน” วันนี้ผมป่วยหรอก จึงไมได้ทำหน้าที่พี่เลี้ยงหนะ
“นายอ่าอยู่เป็นเพื่อนได้ แล้วอยู่เป็น.....พ่อได้ป่ะละ” อืมมม ก็จริงของคุณเท่ห์นะครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนเจเจได้ แต่ก็อยู่เป็นพ่อให้เจเจไม่ได้ เจเจยังไงก็ต้องการพ่อมากกว่าอยู่แล้ว
“แล้วนี่มีไรให้ผมช่วยบ้างละครับ” ผมรู้สึกนอนมาเยอะเหลือเกิน และคงเบื่อมากถ้ากลับไปนอนต่อ เลยอยากหาอะไรทำซะหน่อย
“ไม่เป็นไรดีกว่า ชั้นว่านายนั่งเฉยๆไปเถอะ เดี๋ยวมันจะช้ากว่าเดิม” โห ... ไรวะ ว่าเราเป็นตัวถ่วงหรือนี่
“ไม่ต้องทำหน้าจ๋อย มันมีไม่เยอะแล้ว เดี๋ยวชั้นจัดการไม่นานก็เสร็จ” แหนะมีชี้หน้าด้วย กลัวตายเลยยยยย
จะให้นั่งเฉยๆแบบนี้นี่นะ เบื่อตายเลย แล้วให้มานั่งจ้องหน้าคุณด้วย ผมยิ่งไม่เป็นอันทำอะไร เฮ้อออ
เอ๊ะ นั่นโน้ตบุ๊กคุณเท่ห์นิ ไม่ได้ใช้ซะด้วย
“คุณเท่ห์ใช้โน้ตบุ๊กหรือเปล่าครับ” ขออนุญาตก่อน เดี๋ยวเจ้าของว่าเอา
“อืม ไม่ใช้แล้ว นายจะใช้เหรอ เอาดิ” แหะๆๆ เสร็จโจร ไม่ได้อัพเดทข่าวสารมาพักใหญ่แล้ว
แต่โน้ตบุ๊คอยู่ทางเดียวกับคุณเท่ห์ ต้องยกมาทางเราก่อนสินะ
“เอาเก้าอี้มานั่งทางชั้นนี่ ยกไปยกมา สายมันพันกันพะรุงพะรัง” เอ้า... อย่างนั้นอีกเหรอ ไปนั่งทางโน้นก็ได้
ผมยกเก้าอี้ไปนั่งข้างๆคุณเท่ห์ โดยที่คุณเท่ห์ก็เขยิบตัวเพื่อให้ผมได้นั่งสบายขึ้น
อืม มันเปิดอยู่แล้ว ขอออนเอ็ม (MSN) ก่อนแล้วกัน ไมได้ออนซะนาน นั่นไงครับ ออนได้แป๊ปเดียว เพื่อนผมทักมาทันทีเลย เร็วจริงยัยอ๊อฟนี่
อ๊อฟฟี่ : ไงยะหล่อน ตั้งแต่ไปบางกอก ไม่ออนเอ้มเลยนะจ๊ะ
เตเต้ : ก็นี่ไงครับคุณอ๊อฟ ผมก็ออนอยู่นี่ไง
อ๊อฟฟี่ : ต๊ายยย มีคุณมีผม กระแดะหูชะมัด แล้วเมื่อก่อนไมไม่ออนบ้างละ
เตเต้ : มึงนี่ ต้องให้กูพูดแบบนี้ใช่มั๊ย ถึงจะสะใจมึง
อ๊อฟฟี่ : แบบนี่สิเตเต้ของชั้น
อ๊อฟฟี่ : แกยังไม่ตอบชั้นเลย ว่าไปทำไร โทรก็ไม่โทรหามาบอกข่าวบ้าง ชั้นก็คิดว่าหางานไม่ได้ ขายตัวไปซะแล้ว
เตเต้ : หางานไม่ได้บ้าไรมึง กูได้งานแล้ว เร็วมั๊ยละ
อ๊อฟฟี่ : จริงเหรอ งานไรว่ะ
เตเต้ : ก็งานทำเว็บทั่วไปนี่แหละ
อ๊อฟฟี่ : ตอแหลล ชั้นไม่เชื่อแกหรอก บอกความจริงชั้นมาว่าแกได้งานอะไร
เตเต้ : มึงจะบ้าเหรอ กูก็บอกว่างานทำเว็บ ไอทีนี่แหละ ทำไมมึงถึงไม่เชื่อกูละ
อ๊อฟฟี่ : จะให้ชั้นเชื่อหล่อนได้อย่างไร ก็ทั้ง MSN เอย Facebook เอย หล่อนไม่ได้อัพเดทเลย ถ้าทำงานเกี่ยวกับไอทีจริง มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้างใช่หรือเปล่า
พลาดแล้วสิครับผมนี่ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอ๊อฟ เพื่อนสาวตาทิพย์ซะงั้น
อ๊อฟฟี่ : แกจะบอกดีๆ หรือจะให้ชั้นสืบ
เตเต้ : เออหน่า เดี๋ยวกูค่อยบอก
อ๊อฟฟี่ : แกจะเล่นกับชั้นใช่มั๊ยยยยยยยยยยยย นังเต้
เตเต้ : - -*
“คุยกับใครนะ เห็นยิ้มไปยิ้มมาคนเดียว” เสียงคุณเท่ห์ครับ ยังอุตส่าห์มาสนใจผมอีก ทำงานของคุณไปเถอะครับ
“อ๋อ เพื่อนนะครับ เพื่อนตอนเรียนมหาลัย” ผมก็ตอบไปตามความจริงครับ
“นี่นาย .... จบมหาลัยมาด้วยเหรอ” เอ๊ยยยย นี่ผมหลุดพูดอะไรออกไปละครับเนี่ย
“เอ่อๆ” จะตอบยังไงดีละ
“แล้วทำไมไม่บอกชั้นตั้งแต่แรก นี่ชั้นมีพี่เลี้ยงลูกวุฒิปริญญาเหรอเนี่ย เจ๋งไม่เบาเลยเจเจลูกพ่อ” นี่คุณเท่ห์ชื่นชม ภูมิใจ หรือกระแทกแดกดันละครับเนี่ย
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้อยากจะปิดบังอะไรนะครับ ไม่ได้ตั้งใจด้วย” ก็จริงอ่า ไม่ได้ตั้งใจ
“เอาเป็นว่า เราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่แล้วกัน ชั้นขอทำงานต่ออีกหน่อย ร้ายไม่เบาจริงๆพี่เลี้ยงคนนี้” อืมม ถือเป็นโชคดีของเราไป เฮ้อออ
อ๊อฟฟี่เพิ่งส่งการเขย่าหน้าจอให้กับคุณ
อ๊อฟฟี่ : ไปไหนแล้วเนี่ย ตอบชั้นมานะ ว่าแกไปทำอะไรที่กรุงเทพ
เตเต้ : เออ ตอบแล้ว กูมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก
อ๊อฟฟี่ : อุ๊บบบบบส์
อ๊อฟฟี่ : จริงเหรอเนี่ย เรื่องราวมันเป็นมาอย่างไงวะ
เตเต้ : เออ เอาเป็นว่ากูค่อยเล่าให่มึงฟังแล้วกัน
อ๊อฟฟี่ : โอเคซึ้ง ... ชั้นต้องหาเรื่องไปกรุงเทพเร็วๆนี่ให้ได้แล้ว
เตเต้ : มึงอย่าเพิ่งบอกใครก่อนนะ กูค่อยบอกคนอื่นๆเอง
อ๊อฟฟี่ : ได้จ๊ะ ไว้ค่อยเจอกัน กุไปนอนก่อนแระ ผัวเรียก ฮ่าๆๆ
อ๊อฟฟี่ได้ออกสู่ระบบแล้ว
เฮ้อออ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง บอกให้อ๊อฟรู้ไปก่อน มันคงไม่ไปบอกใครหรอก
อืม เช็ค Facebook หน่อยดีกว่า ว้าวมีคนมาคอมเมนท์ไว้เยอะเลย ไม่ได้เล่นแค่ไม่กี่วัน คนมันป๊อบก็งี้แหลน้า อิอิ
“นี่เพื่อนนายคนนั้นนิ”
“อืมใช่ครับ ไอ้บอย
เอ๊ยยยย คุณเท่ห์ ทำอะไรของคุณหน่ะ” ตกใจสิครับ จู่ๆก็มามองหน้าจอคอมผม สังเกตรายละเอียดซะด้วย ผมกำลังเปิดหน้า Facebook ของไอ้บอยอยู่พอดี
“ทำไม นี่มันโน้ตบุ๊กชั้น ชั้นจะมองไม่ได้เหรอ” ใช่ซี้ ของคุณทั้งบ้าน คุณก็มีสิทธิ์หมดนั่นแหละ
“ได้ครับ .... จะดูอะไรก็ดูไป” จะทำไงได้ละ ผมมีทางเลือกอื่นอีกมั๊ย ฮือๆๆ
“เพื่อนนายคนนี้เค้าชอบนายเหรอ” คุณเท่ห์ถามในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าคุณเท่ห์จะสนใจ ประเด็นที่ผมพยายามมองข้ามไป แต่ก็ไม่เคยทิ้งมันพ้นซักที
“ทำไมคุณเท่ห์ถามแบบนี้ละครับ”
“ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ ชั้นแค่ถามนายเล่นๆเฉยๆ” ถามเล่นๆ แต่หน้าคุณดูจริงจังมากเลยนะนั่น
“ใช่ครับ บอยมันชอบผม” ถึงแม้ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นนานแล้ว แต่ผม.....ก็ยังจำได้เสมอ
.
.
.
.
.
“เต้ เมื่อไหร่มึงจะหยุดซักที เมื่อไหร่มึงจะหยุดทำตัวแบบนี้ซักที มึงจะทำตัวไร้ค่าไปถึงไหน มันไม่สนใจมึง ทำไมมึงยังจะรอมันอีก หา !!!!” เสียงของไอ้บอยตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำ ผมกับมันอยู่กันที่ห้องน้ำชายของโรงเรียน ในช่วงที่คนอื่นๆคงกลับกันหมดแล้ว ชุดนักเรียนของเราเปียกหมาดๆไปด้วยสายฝน
“กูรักมัน กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่ากูรักมัน !!!! มึงจำไม่ได้หรือไง ไอ้บอย” เสียงของผมที่ตะโกนดังๆในตอนแรก และอ่อนลงในช่วงท้าย แต่ความหมายมันไมได้ต่างกัน
“กูจำได้ กูจำได้ดีด้วย แต่มึงก็เห็นว่ามันไม่เคยสนใจมึง แล้วทำไมมึงไม่ลองมองคนอื่นบ้าง ทำไมกัน” ประโยคนี้เป็นประโยคคำถาม หรือประโยคขอร้องกันแน่นะ
“มึงเคยเห็นกูบ้างมั๊ย กูคนนี้ที่รอมึง รักมึง แคร์มึง มึงเห็นเห็นตัวตนกูบ้างมั๊ย”
“บอย ... มึง”ผมยังคงงงกับความจริงที่เกิดขึ้น ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา คนที่ผมไว้ใจเล่าทุกเรื่องให้ฟัง ไม่เว้นเรื่องมัน ในวันนี้ไอ้บอยบอกความจริงกับผมทุกสิ่ง ตอนนี้ไอ้บอยคงไม่ต่างอะไรไปจากผมนัก
“กูรักมึงนะ ... กูรักมึงมานานแล้วนะเต้ ให้โอกาสกูบ้างได้มั๊ย”
.
.
.
.
.
.
“เต้ เต้ นายเต้ !!!!”
“ครับๆๆ” เสียงคุณเท่ห์เรียกผมซะดังลั่นเลย ไม่กลัวเจเจตื่นหรืออย่างไร
“นายนี่เป็นไร ชอบเหม่ออยู่เรื่อย คิดถึงคนชื่อบอยอะไรเนี่ยสินะ” นี่ผมเหม่ออีกแล้วเหรอเนี่ย ตั้งแต่มาอยู่นี่ผมเหม่อบ่อยเหลือเกิน
“ใช่ครับ ผมกำลังคิดถึงมันอยู่” ตอนนี้ความรู้สึกมันจะเหมือนเดิมมั๊ยนะ
“แล้วทำไมนายถึงไม่รักเค้าละ เค้าก็ออกจะเป็นคนดีนะชั้นว่า” นี่คุณเท่ห์แกพูดแสดงความคิดเห็นหรือประชดประชันน้อยใจอะไรหรือเปล่าเนี่ย น้ำเสียงทำไมทำไมดูอ่อนๆลงชอบกล
“ใช่ครับ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ดีจนผมกลัวว่าซักวันจะสูญเสียมันไป” มันคงน่าใจหายน่าดู ถ้าวันหนึ่งความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไป
“คุณเท่ห์ไม่กลัวเหรอครับ กลัวว่าซักวันนึงความรู้สึกของคนเราจะไม่เหมือนเดิม กลัวว่าความรู้สึกนั้นจะทำร้ายใครสักคน โดยที่คนๆนั้นไม่รู้ตัว” ผมกลัวจริงๆนะครับ ... กลัวความรู้สึกตัวเองจริงๆ
ผมดูรูปภาพใน Facebook ของไอ้บอยไปเรื่อยๆ โดยที่มีคุณเท่ห์นั่งมองอยู่ข้างๆ เหมือนพยายามจะคิดอะไร แต่ก็ไม่พูดมันออกมา
“แล้วคนในรูปนี้ ... ใครกันเหรอ”
ใจจริงไม่อยากให้ค้างนะครับ แต่ก็อยากให้คุณเท่ห์เป็นคนเล่าต่อ จะได้เห็นอารมณ์ของคุณเท่ห์ตอนเวลาอยู่กับเต้บ้างนะครับ
ช่วงนี้เนื้อเรื่องเดินช้าหน่อยนะครับ และแต่ละตอนจะสั้นยาวไม่ค่อยเท่ากันไรเตอร์พยายามจะสื่ออารมณ์ของตัวละครออกมาก่อน คลายปมไปเรื่อยๆ
หวังว่าคงไม่ว่ากันนะครับ
ขอบคุณมากที่เป็นกำลังใจให้นะครับ
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 821338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก