หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ?

[takara]

ปายถึงกานรึยังหว่า นั่งรถไฟปายช่ายป่ะเนี้ย

[nicepooh]

  นอนรอตอนต่อไป  สถานีต่อไป นครศรีธรรมราช

อู้ยยยย นั่งรถไฟไป ไกลได้อีก อย่าลืมปลุกนะ กลัวนอนหลับเลยไปลงสุไหงโกลก 

[ooopimmyooo]

55

เจ๋งมาก

[なおみ™]

น่าจะเลยนครฯ ไปถึงสุไหงโก-ลก แล้วนะเนี่ย 

[kunkai]

ลุยเลยน้องอ๊อฟ

[Momoro]

ว้าวๆภารกิจบ่งหนามแห่งชาติ อ๊อฟฟี่สู้ๆ
รอสถานีต่อไป...

[จันทร์ผา]

สงสัยนั่งรถไฟจาก กทม ไป นคร แน่ๆ ช้ามากมาย

[lungkhao]

ขอโทษด้วยที่ทำให้รอนาน ... พอดีว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกมาเล่นไวแลสข้างนอก

เอาเป็นว่าอย่าชักช้า ติดตามชมกันต่อเลยนะครับ






ตอนที่ 46

.
.
.


“ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นกูบ้างวะ ทำไมกูถึงไม่ได้โอกาสนั้นจากมึงบ้า ทำไมวะไอ้เต้”  บอยเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นด้วยคำถามเดิมๆที่เคยถามผมแล้ว

“บอย มึงอย่าเข้ามานะ” ผมตั้งสติได้ก่อนที่จะอะไรมันจะมากมายไปมากกว่าเดิม

“มึงจำได้มั๊ยมึงเคยขอโอกาสกู  ขอกลับมาเป็นเพื่อนกูเหมือนเดิม แล้วนี่มึงกำลังจะทำลายมันไป มึงต้องการแบบนั้นเหรอ” เหมือนเป็นคำขู่จากผมนะครับ เพราะตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าไอ้บอยมันจะทำอะไรของมัน




“เต้ กูขอโทษ .. อย่าโกรธกูนะ มึงอย่าโกรธอย่าเกลียดกูนะเต้ กูขอร้อง กูขอแค่ได้อยู่ใกล้มึง ขอมึงแค่นี้นะเต้” บอยถอยห่างจากผมไป ปากก็พร่ำขอโทษผมมากมาย ... ผมจะทำยังไงให้ความรู้สึกของบอยคิดกับผมแค่เพื่อนดีละครับ ..






ผมจะทำยังไงดี




.
.
.






“เต้ นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก” แม่ทักผมขึ้น ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อวานตอนเย็น ..

“อ๋อ เปล่าครับแม่ เป็นไงบ้างครับ เหนื่อยหรือเปล่า” ผมปฏิเสธแม่ไป พร้อมถามไถ่แม่ที่ออกไปข้างนอกมา

“นิดหน่อยลูก อากาศร้อนมากเลย แล้วนี่ไหนลูกบอยละ” แม่ตอบผมพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆและถามถึงไอ้บอย

“กลับไปตั้งแต่ตอนสายๆแล้วละครับ” ผมตอบแม่ไป

“เอ้ ... ทำไมไม่รอกินข้าวเที่ยงกับแม่ก่อนนี่” แม่บ่นออกมาครับ

“เห็นบอกว่ามีงานต้องทำนะครับ” ผมตอบแม่ไปพร้อมหยิบหนังสือในมือขึ้นมาอ่าน

“เออ แม่ แล้วทีหลังไม่ต้องชวนไอ้บอยนอนค้างที่นี่อีกนะครับ เต้ไม่ชอบ” ผมพูดเสริมขึ้นเมื่อนึกเรื่องที่จะพูดออก

“อ้าวทำไมละลูกเต้ เราทะเลาะอะไรกันเหรอ ก็ปกติแม่เห็นลูกบอยมานอนค้างบ้านเราออกจะบ่อย และเมื่อวานแม่ก็เห็นว่ามันค่ำแล้วจะให้ขับรถกลับบ้านก็อันตราย แม่เป็นห่วง” แม่ผมพูดขึ้น พร้อมกับลากเหตุผลมากมายมา

“ไม่ได้ทะเลาะกันครับ แต่ ... เออ เออ ช่วงนี้เต้ยังไม่หายดี นอนบนเตียงหลายคนเต้นอนไม่สะดวก จะพลิกตัวจะหงายตัว ต้องระวังว่าจะโดนไอ้บอยรึเปล่า มันลำบากนะครับ” ผมตอบหาข้ออ้างไปเรื่อย

“อ๋อ แล้วลูกก็ไม่บอกแม่ตั้งแต่แรก แม่ก็นึกว่ามีปัญหาอะไรกัน” ผมก็อยากบอกแม่ว่ามีเหมือนกันนั่นแหละครับ แต่ถ้าบอกไปเกรงว่าเรื่องมันจะยาว .. ผมหันไปมองแม่ที่ทำท่าจะลุกเข้าไปในบ้าน แต่ชะงักพร้อมนั่งลง

“แล้วนี่หางานใหม่ได้หรือยัง ???” ผมถึงกับวางหนังสือลง ทำหน้างง

“งานใหม่ หมายความว่าอะไรครับแม่” ผมถามไปด้วยความสงสัย

“นี่ใจคอเต้จะเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปตลอดชีวิตหรือไง แม่ไม่ยอมด้วยหรอก แม่อุตส่าห์ส่งเสียให้ร่ำเรียน ไม่ได้ให้ไปคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ลูกเค้า เงินเดือนก็นิดหน่อย ความก้าวหน้าก็ไม่มี ยังไงแม่ก็ไม่ยอมเด็ดขาด และแม่ก็คุยกับพ่อแล้วด้วย พ่อเค้าก็เห็นด้วยกับแม่” ยาวเลยครับแม่ผม

“พอเลย แม่นั่นแหละต้องไปพูดให้พ่อเค้าคิดแบบแม่ และอีกอย่างเป็นพี่เลี้ยงมันไม่ดีตรงไหน สบายออก วันๆก็ไม่ต้องทำอะไร เต้ไปเลี้ยงเด็กจะสี่ขวบแล้วนะครับ เค้าไม่ขี้ไม่เยี่วไม่เป็นทางแล้ว แล้วเงินเดือนก็ไม่ได้น้อยๆด้วย” ผมเถียงแม่ผมสุดใจขาดดิ้นครับ

“ไม่รู้แหละ ยังไงแม่ก็ไม่ยอม ถ้าเต้ไม่หางานใหม่ แม่ก็จะไม่ให้กลับไปกรุงเทพ แม่จะฝากงานที่โรงงานแถวบ้านให้ก็แล้วกัน” แม่พูดจบพร้อมกับเดินสะบัดบั้นท้ายเดินเข้าบ้านไป

“โห ไรว้า ตอนแรกแล้วบอกให้เราหางานทำ พอเราหางานได้ก็มาห้ามไม่ให้ทำ ไม่เข้าใจผู้ใหญ่จริงๆ เฮ้อ หล่อเซ็ง !!”








“เออ ว่าไงมึง” ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัทพ์ซึ่งเป็นเบอร์เพื่อนสินทของผมมารับครับ

“อัลโหลลลลลล แก ทำไรอยู่” อ๊อฟใส่เสียงใสมาเต็มเหนี่ยว ฟังแล้วหมั่นไส้ชอบกล

“เปล่า กำลังนั่งเฉยๆ มีไรเหรอ” ผมตอบมันไปตามอารมณ์นอยด์ๆตอนนี้

“แกทายซิ ตอนนี้ชั้นอยู่ไหน” เอากับมันครับ จะมาเล่นยี่สิบคำถามไรแถวนี้

“อยู่อุดร” ตอบมั่วๆไปแล้วกันครับ

“ไปหาคู่ขาหล่อนเหรออุดรอ่า” นั่นไงครับ นึกแล้วว่าต้อวโดนอะไรซักอย่าง

“เออออ แล้วใครจะไปรู้ว่ะ ว่ามึงอยู่ไหนอีนี่ ประเทศไทยออกจะใหญ่โตโลตัส กวนแล้วนะมึง” นั่นไงครับ อารมณ์ผมก็ขึ้นแล้วเหมือนกัน

“โอ๋ๆๆ ไปกินผึ้งกินแตนที่ไหนมาจ๊ะ ถึงอารมณ์เสีขนาดนั้น ห่างผัวแค่วันเดียวเอง ถึงกับควันออกหูเชียวเหรอ” ดูมันครับ ยังเล่นไม่เลิก

“มึงจะบอกกูยังว่ามึงอยู่ไหน ก่อนกูจะวางสาย” ชักไม่สนุกแล้วครับ เล่นกับมันแบบนี้

“แหม เดี๋ยวสิอิดอก กว่ากูจะโทรหามึงติด สัญญาณบ้านมึงนี่บ้านนอกจริงๆ ตอนนี้กูอยู่สนามบินเว๊ย” มันเริ่มจะจับทางผมได้แล้วครับ ว่าควรพูดแบบไหน

“เออ แล้วไปทำไรสนามบิน จะกลับบ้านเหรอ” ผมถามมันไปอย่างดี เมื่อมันเริ่มจะเข้าการเข้างาน

“ป่าว จะไปบ้านมึง” มันตอบผมมาครับ

“หือออ จะมาเยี่ยมกูเหรอ” ผมตกใจเล็กน้อย แต่ก็คงคิดว่าเพื่อนจะมาเยี่ยม

“ประมาณนั้น แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะ” ผมนิ่งฟังมันครับ ว่ามันจะมากับใคร

“มากับคุณเวย์เหรอ” ก่อนที่มันจะบอก ผมขออวดรู้หน่อยเหรอ

“เปล่า ไปหมดเลย มีคุณเกด กับครูแก้วด้วย” มันตอบออกมาเสียงใจ ..

“อะไรนะ มาหมดเลย มึงจะมากันทำไม กูยังไม่ตาย” ผมลุกขึ้นตกใจกับจำนวนประชากรที่จะมาเยี่ยมเยือนผม

“ก็นั่นแหละ ไปเยี่ยมมึงก่อนมึงตาย เอาไว้อีกประมาณสองสามชั่วโมงค่อยเจอกันนะ” มันพูดบอกผมแบบนั้นครับ

“แล้วมึงจะมาบ้านกูกันถูกเหรอ” ผมถามไปด้วยความเป็นห่วง แต่ในใจก็ยังกังวล

“พ.ศ.ไหนแล้วยะ เดี๋ยวนี้เค้ามีเนวิเกเตอร์กันทั้งนั้น หลังเขาบ้านแก ชั้นก็บ่ยั่น แค่นี้แหละ ขึ้นเครื่องแล้ว” มันพูดพร้อมวางสายไป ... ทิ้งไว้แค่อาการอึ้งในสมองผม มากันทุกคนก็พอเข้าใจ แต่เล่นพาคุณเกด ครูแก้วมาด้วย ชักจะสงสัยว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ... โอ๊ยยยยย ปวดหัวๆๆ ... ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวเว๊ยย

“แม่ พาราด่วน ... !!!!!”


























“นี่ไงจ๊ะลูกแก้ว เต้เค้ากินยาแล้วนอนหลับไป อีกสักพักคงตื่นแล้วละ จะให้แม่ปลุกให้มั๊ย” ผมว่าผมได้ยินเสียงคนคุยกันในห้องผมนะครับ

“อ๋อไม่เป็นไรค่ะแม่ แก้วว่าให้เต้เค้าพักผ่อนเยอะๆเถอะ” เป็นแม่คุยกับผู้หญิงชื่อคุ้นๆ

“แหมลูกแก้วนี่น่ารักจริงๆ แม่ดีใจจังเลยที่ลูกเต้ของแม่นะมีลูกแก้วเป็นแฟน  เจ้าเต้มันปากแข็ง ถามกี่ทีก็บอกไม่มีๆ แม่นี่คิดว่ามันจะเป็นทอมไปซะแล้ว” แม่พูดถึงผม

“เอ้าลูกเต้ ตื่นแล้วเหรอลูก นี่ๆ เพื่อนมาเยี่ยมเต็มไปหมดเลยข้างนอก” แม่ทักผมขึ้น เมื่อผมตื่น

“ตื่นแล้วเหรอค่ะเต้ เป็นยังไงบ้างค่ะ” หญิงสาวพอจะคุ้นตาคนหนึ่งทักทายผม

“เอ่อ ครูแก้ว” ผมเรียกชื่อหญิงสาวคนนั้นไปเมื่อจำได้ว่าเค้าคือ ครูแก้วของเจเจ

“แหม ลูกเต้ เรียกชื่อแฟนตัวเองซะห่างไกลเลย ทำไมไม่เรียกว่าน้องแก้วละลูก” แม่ผมเสริมทัพเข้ามา

“แฟน ???” ผมย้ำคำที่แม่พูดอีกครั้ง

“ก็ใช่นะสิลูก แหมๆๆ พ่อแม่รู้หมดแล้วไม่ต้องมาปิดบังอะไรหรอก นี่ดูซิ ลูกแก้วเขินหมดแล้ว งั้นแม่ไม่กวนแล้ว คุยกับลูกเต้ไปก่อนนะลูกแก้ว เดี่ยวแม่จะข้าครัวหน่อย” แม่พูดพร้อมกับทำท่าจะออกจากห้องไป

“ให้แก้วไปช่วยแม่ทำดีกว่านะค่ะ” ครูแก้วพูดอาสาที่จะไปช่วยแม่ผมในครัว

“ไม่เป็นไรจ้า ลูกอยู่คุยกับลูกเต้ไปเถอะ” แม่ผมปฏิเสทกลับมา

“ไม่เป็นไรค่ะ แก้วอยากช่วย” ครูแก้วก็ยังเสนอความช่วยเหลืออีก

“งั้นก็ได้ แม่เอาลูกแก้วไปก่อนนะเจ้าเต้ ถ้าคิดถึงก็ไปหาได้ในครัวนะลูก มาๆไปกันลูกแก้ว” และแม่ก็สนองความต้องการของครูแก้วไป ... อะไรกี่ผมงงหมดแล้วหรือว่าผมกำลังฝันอยู่ แน่นอนๆ ผมต้องยังไม่ตื่นแน่นอน









ลองหลับตาอีกหน่อยดีกว่า ...










“ยัยเต้ ตื่นแล้วเหรอ !!!!” ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงที่เล่นเอาผวา

“อ๊อฟฟฟ” เสียงแสดงอาการตกใจของผม เล่นเอาอ๊อฟทำหน้างงใส่

“ก็ใช่นะสิ ชั้นเอง นึกว่ามิสไทยแลนด์เวิลด์ที่ไหนละ” เอากับมันแล้วไงครับ  มันพูดพร้อมกับหมุนตัวเอามือสะบัดผมไปหนึ่งที สวยตายหละ

“มาถึงกันเมื่อไหร่ แล้วคนอื่นๆละ” แน่นอนครับ ว่าเมื่อกี้ผมต้องฝันไป และนี่คือการตื่นของจริง

“ก็มากันหมดแล้ว แล้นี่แกยังไม่เห็นครูแก้ว แฟนแกเหรอ เค้าเข้ามาหาแกเมื่อกี้นี่” มันตอบผมมา พร้อมย้ำคำว่า ครูแก้ว และคำว่าแฟน ใส่หน้าผม

“ครูแก้ว ... แฟน .... มาในห้อง ....” ผมพูดย้ำอีกครั้ง

“เยสสสสสส แมนนนนน” และคำตอบนั่น เตือนให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้ฝันไป

“เอ๊ยยยย อะไรกันวะเนี่ย กูไปเป็นแฟนกับครูแก้วตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเล่นอะไรของมึงอีกเนี่ยไอ้อ๊อฟ” ผมสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียง มองหน้าไอ้อ๊อฟด้วยเครื่องหมายเควชั่นมาร์ค

“นี่ไม่ใช่การเล่น นี่เป็นการเองจริง เพราะนี่คือปฏิบัติการหนามย่อเอาหนามออก” มันพูดขึ้นพร้อมทำท่าจริงจัง อย่างกับเซอร์ล่ามูนจะแปรงร่าง

“อะไรของมึง ปฏิบัติการเหี้ยไร ต้องมาโกหกแม่กูว่าครูแก้วเป็นแฟนกูเนี่ยนะ” ผมเริ่มไม่สนุกกับพวกมันแล้วครับ เดินว่อนแล้วตอนนี้

“ใช่จ๊ะ ตังแต่บัดนี้ไป ครูแก้วคือแฟนของแก คุณเท่ห์คือแฟนของยัยเกด และเราจะทำให้แม่ของแกเชื่อ พร้อมกับพาแกกลับบางกอก ไปเป็นพี่เลี้ยงเจเจ พร้อมกับตำแหน่งใหม่ในบริษัทของคุณเท่ห์” มันเริ่มเล่าปฏิบัติการของมันครับ

“แล้วแกจะทำแบบนี้ไปทำไม” ผมก็ยังสงสัย ว่าทำไมต้องเล่นแบบนี้

“ก็เพราะชั้นเชื่ออย่างเต็มเปรี่ยมว่า ยังไงแม่แกก็อยากให้แกมีเมีย ไม่ใช่ผัว .... และแม่แกก็อยากให้แกได้ทำงานดีๆ มีหน้ามีตากับเค้า เรื่องทั้งหมดจึงเกิดขึ้น”มันพูดต่อ ดอกนี้เล่นเอาผมเจ็บตรงคำว่าผัวเมีย

“แล้วทำไมต้องโกหกแม่กูด้วยละ” ผมก็ยังถามคำถามมัน

“อย่างกับทุกวันนี้แกไม่โกหก ทุกวันนี้แกก็โกหกว่าแกชอบผู้หญิง และแกก็ยังให้ความหวังแม่แกว่าจะหาลูกสะใภ้มาให้แก ชีวิตของเกย์ปกปิดอย่างพวกเรา ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการปกปิด โกหกทุกสิ่งทุกอย่าง สร้างโลกอีกโลกนึงเพื่อให้คนอื่นเข้าใจ และมีอีกโลกนึงสำหรับความสุขของตัวเอง และตอนนี้เราแค่ทำโลกแห่งความเป็นจริงให้มันสมจริงก็เท่านั้น เพราะชั้นไม่รู้ว่า โลกแห่งความฝันของพวกเรา เมื่อไหร่กันที่มันจะเป็นจริง เมื่อไหร่ที่ประเทศไทยรับเรื่องความรักแบบนี้ได้ เมื่อนั่นคำโกหก การปกปิดก็จะหายไป และเมื่อแม่แกรับลูกเขยได้มากกว่าลูกสะใภ้ เมื่อนั้นโลกความผันกับโลกแห่งความจริงก็จะบรรจบกัน” อ๊อฟพูดมาซะยาว ผมได้แต่พยักหน้าตาม

“แล้วมึงไม่คิดว่าทำแบบนี้ เรื่องมันจะไม่ไปกันใหญ่เหรอ ถ้าต่อไปแม่กู จะให้กูแต่งงานละ” ผมถามคำถามที่มันยังคาใจ เพราะวินาทีนี้ผมยังไม่กล้าเสี่ยงลงไปเล่นอะไรบ้าๆกับพวกมัน

“ให้มันผ่านช่วงนี้ไปก่อน แล้วแกก็ค่อยบอกแม่แกว่า แกเลิกกับครูแก้วแล้ว และแกก็ครองโสดต่อไป อย่างคนที่เข็ดหราบเรื่องความรัก” อ๊อฟตอบผมมาอีกครั้ง

“ตกลงแล้วชีวิตกู ต้องเข้าสู่โลกแห่งความโกหกตลอดไปสินะ” ผมตอบไปแนวประชดตัวเอง

“ถ้าวันใดแกกล้า และแกคิดว่าโลกแห่งความจริงใบนี้ รับในสิ่งที่ตัวแกเป็นได้ แกก็ค่อยๆเปิดเผยความจริง เมื่อถึงตอนนั้น มันก็ยังไม่สายไป”

ผมยังไม่ค่อยเข้าใจที่อ๊อฟพูดนัก และไม่คิดว่าวิธีนี้จะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำแบบนี้ ... การโกหกมันไม่ดีเลย แต่ยังไงซะมันก็จริงอย่างที่อ๊อฟบอก ทุกวันนี้ผมต้องปั้นหน้ายิ้มให้กับโลกแห่งความจริง ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมาถามว่าผมไม่พาแฟนมาบ้างเหรอ เมื่อไหร่จะแต่งงาน ล้านพันคำถามที่คิดว่าผมมีความรักแบบคนทั้วไป ... นี่สินะ เกย์หลายคนจึงเลือกแต่งงานบังหน้า ...  เพื่อความสุขของคนบางคน ... เพื่อการอยู่ร่วมแห่งโลกของความจริงได้อย่างราบรื่นปกติสุข ...












หนามย่อเอาหนามออกเหรอ ???









เราคงลืมไปมั้ง ว่าเวลาเอาหนามออก มันก็ยังมีร่องรอย และความเจ็บปวด ถ้าหนามใหญ่มากก็จะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ อาจจะมีหนองด้วย ... และนั่นคือสิ่งที่จะตามมาของเรื่องนี้สินะ ...










 แต่จะทำไงได้ละ ตอนนี้ก็ทำได้แค่ ..







เอาหนามออกก่อน ...













   “อ้าว น้องเต้ตื่นแล้วเหรอ” คุณเวย์ทักขึ้นเมื่อผมเดินออกมาที่ห้องรับแขก โดยมีพ่อ คุณเท่ห์ คุณเกด คุณเวย์ เจเจนั่งกันอยู่พร้อมหน้า

   “มาถึงกันนานแล้วเหรอครับทุกคน” ผมทักพร้อมส่งยิ้มไปให้ทุกคน มาหยุดอยู่ที่คุณเท่ห์ที่มองผมอยู่

   “มาถึงกันซักพักแล้วละลูก อ่าๆมานั่งมาลูกมา ดูสิเพื่อนลูกซื้อของมาฝากเยอะแยะเลย” พ่อผมตอบ พร้อมกับเรียกให้ผมไปนั่งใกล้ๆพ่อ ซึ่งใกล้ๆกับคุณเท่ห์

   “ลูกรู้แล้วใช่เปล่านี่ ว่าคุณเต้เค้าจะมารับลูกไปทำงานที่บริษัทเค้าด้วย ทำตำแหน่งอะไรแล้วนะคุณ” พ่อพูดกับผมพร้อมกับหันหน้าไปถามคุณเท่ห์

   “หัวหน้าฝ่ายไอทีครับ” แล้วคุณเท่ห์ก็หันมาตอบพ่อ พร้อมส่งยิ้มมาให้ผม

   “มันจะไม่สูงเกินไปเหรอครับคุณเท่ห์ ผมยังไม่มีประสบการณ์อะไรเลย” ผมพูดแย้งขึ้น กับตำแหน่งงานที่ได้มา

   “ไม่สูงไปหรอกค่ะเต้ ถ้าเทียบกับเกียรตินิยมที่ได้มา” คุณเกดพูดเสริม พร้อมกับยิ้มมาให้ผม

   “ยังไงซะก็ไปลองดูก่อน พอดีคนเก่าเค้าจะออก ยังไงให้เค้าสอนงานให้ก่อน ช้นเชื่อว่าไม่นานนายคงทำได้แน่” คุณเท่ห์พูดเสริมเข้ามาอีกที

   ผมนั่งฟังทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บทบาทที่ทุกคนได้รับแสดงออกกันมาอย่างดี คุณเท่ห์กับคุณเกดเป็นแฟนกันได้อย่างน่ารัก และน่ายินดี คุณเวย์ก็ยังเป็นตัวของตัวเอง ชวนพ่อผมคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ เจเจก็คอยเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นระยะย กับความน่ารักและแก่แดดที่มี ส่วนอ๊อฟนะเหรอ รายนี้ไม่ต้องพูดถึง  ...



   “เต้ ใครมาเหรอ เห็นรถจอดอยู่” ในขณะที่เราคุยกันก็มีเสียงชายหนุ่มคุ้นหูพูดขึ้นมาทางหน้าบ้าน ..

   “อ้าว ลูกบอย เข้ามาก่อนสิ” บอยหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านเมือ่เห็นวงสนทนาของพวกเรา พ่อผมจึงเรียกเข้ามา

   “นี่เพื่อนๆ และก็เจ้านายของเจ้าเต้มัน มาเยี่ยมและก็มารับมันไปทำงาน” พ่อผมพูดขึ้นเมื่อบอยลงนั่งที่เก้าอี้ โดยคุณเวย์ลุกขึ้นให้นั่ง

   “กลับไปทำงาน ก็ไหนแม่ว่า” บอยพูดกลับมา

   “พอดีคุณเท่ห์เค้ารับนายเต้เข้าทำงานในบริษัทอ่ะนะ ตำแหน่งก็ใหญ่โต เงินเดือนก็คงหลายหมื่น งานดีๆ มั่นคงๆแบบนี้มันหากันยาก ยังไงก็ไม่น่าพลาดกันง่ายๆ ว่ามั๊ยจ๊ะ บอยยยย” อ๊อฟพูดแทรกขึ้นเมื่อบอยทักท้วงขึ้นมา

   “นั่นสิ อย่างที่ลูกอ๊อฟว่า พ่อก็คิดแบบลูก ทำได้ไม่ได้ก็ลองกันไปก่อน เด็กๆสมัยนี้เลือกงานกัน ก็เลยตกงานกันเยอะ ใช่มั๊ยบอย” พ่อพูดพร้อมกับถามบอยอีกที

   “อ่าๆๆ ใช่ครับ” บอยถึงกับนั่งนิ่ง คงจะยังตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้น สายตามองมาทางคุณเท่ห์อย่างกับเป็นศัตรูกัน ...

   “แล้วเต้จะไปพักอยู่ที่ไหนเหรอ ไปอยู่ที่ห้องบอยก่อนมั๊ย ช่วงนี้ห้องบอยว่างไม่มีใครอยู่” บอยพูดขึ้นได้เมื่อนึกเรื่องที่พักออก

   “คงไม่ต้องรบกวนบอยหรอกมั้งค่ะ เต้เค้าจะไปอยู่คอนโดเดียวกับเท่ห์ก็ได้ ยังไงซะก็มีห้องว่างอยู่อีกห้องนึง  จะไปทำงานก็สะดวก ไม่ต้องนั่งรถอะไรอีก” คุณเกดพูดเสริมขึ้น ผมดูๆ ทีมนี้มีการเตรียมตัวกันมาดีจริงๆ ทั้งบทพูด ทั้งการแสดง

   “แล้วเราจะรู้ได้ไง ว่าเต้จะไม่กลับไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กอีกละครับพ่อ” บอยมันยังไม่หยุดครับ

   “อ๋อ ไม่จำเป็นแล้วมั้งครับ เพราะว่าสัปดาห์หน้า เจเจก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว โรงเรียนที่ครูแก้วน้องสาวของคุณเกดสอนไงครับ คงช่วยดูแลเจเจแทน คราวนี้คงไม่ต้องรบกวนนายเต้แล้ว” คุณเท่ห์พูดตอบในสิ่งที่บอยทักท้วงขึ้นมาใหม่

   “โอ้ ดีจริงๆเลยนะพ่อว่านี่ เพราะเจ้าเต้เป็นแฟนกับลูกแก้ว ลูกแก้วเป็นน้องสาวคุณเกด และคุณเกดก้เป็นแฟนกับคุณเท่ห์ ดูอะไรมันง่ายขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการงาน ที่พัก เจ้าเต้นี่มันโชคดีจริงๆ ว่ามั๊ยบอย ฮ่าๆ” พ่อผมพูดสรุปออกมาอย่างอารมณ์ดี

   “อ่าๆ ครับๆ โชคดีครับโชคดี” บอยยังคงงงกับสิ่งที่ได้ยิน หน้านี่เอ๋อเลยครับ ผมคิดว่าแผนของพวกนี้ไม่ใช่แค่มาเอาผมกลับกรุงเทพอย่างเดียวแล้วสิ คงต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับบอยด้วยแน่ๆ ... นั่นคือเอาผมให้อยู่ห่างบอย ...

   “ทุกคนค่ะ ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ” พวกเราหันไปทางเสียงที่เรียก เป็นครูแก้วที่ส่งยิ้มหวานชวนเราไปทานอาหารค่ำ ...


   วันนี้เราทานอาหารกันเต็มโต๊ะอาหารครับ ดีที่วันนี้น้องสาวของผมสองคนไม่อยู่ คนโตไปเรียนที่ภาคตะวันออก ส่วนคนรองเรียนอยู่ในเมืองจึงพักหอพัก ไม่งั้นคงงงวุ่นวายกับผู้คนวันนี้แน่ๆ ... การทานอาหารร่วมกันวันนี้ก็คุยกันจิปาถะมากมาย เป็นพ่อกับแม่ที่ถามโน้นถามนี่มากมาย ... คนตอบก็มียัยอ๊อฟกับคุณเวย์นั่นแหละครับที่ตอบมากเป็นพิเศษ สองคนนี้คุยเก่งได้โล่เลย เหมาะแล้วครับที่ได้คู่กัน ... ส่วนไอ้บอยเหรอครับ เงียบอย่างกับมีคนมารูดซิบปาก พ่อแม่ถามคำก็ตอบคำ สงสัยยังอึ้งอยู่ไม่หาย ...


   










   เมื่อทานข้าวเสร็จ ผมก็เดินออกมาเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน อ๊อฟกับคุณเวย์ก็จับกลุ่มนั่งคุยกับพ่อแม่ผมไม่หาย โดยมีคุณเท่ห์ คุณเกด และบอยนั่งคุยกันอยู่ด้วย ...








   “เพ่เต้ครับ กำลังคิดไรอยู่” เจเจครับ ที่เดินเข้ามาหาผมในสนาม

   “คิดถึงเจเจไงครับ คิดถึง ฉึกๆ” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

   “เจเจ ก็คิดถึงเพ่เต้เหมือนกันครับ คิดถึง ฉึกๆ มากๆเลย” เจเจตอบผมในขณะที่ผมจูงมือเจเจไปนั่งที่เก้าอี้ในสนาม

   “เจเจงงไปหมดแล้ว ว่าเค้ากำลังทำไรกัน จู๋ๆเพ่เต้ก็เปงแฟนกับครูแก้ว ป้อก็เปงแฟนกับอาเกด เค้าบอกให้เจเจทำเฉยๆ เจเจก็ทำเฉยๆ แต่ก็ยังงงอยู่ดี” เจเจพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าสังสัย เอามือเกาหัว

   “พี่ก็งงเหมือนกัน แต่ก็ต้องทำตามเหมือนเจเจนั่นแหละ” ผมตอบเจเจพร้อมกับมองดาวบนฟ้า

   “ที่นี่ดาวสวยจังเลยครับ ทำไม่ที่เจเจอยู่ ดาวไม่สวยแบบนี้บ้างละครับ” เจเจถามผมเมื่อมองหน้าขึ้นมองดาวเหมือนกับผม

   “ก็ที่กรุงเทพ แสงอื่นๆสว่างเกินไปจนบังแสงดาวไงละครับ”

   “นั่นก็แปลว่า ที่กรุงเทพก็มีใช่มั๊ยครับ แต่ว่าเรามองไม่เห็น” เจเจถามขึ้นอย่างสงสัยอีกครับ

   “ใช่ครับ ดาวมีอยู่ทุกที่ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองเห็นมันด้วยวิธีไหน” ผมตอบพร้อมก้มหน้ามามองเจเจ ที่ยังเงยหน้ามองฟ้าอยู่

   “ป้อบอกว่าแม่จิ๊บอยู่บนท้องฟ้า งั้นแม่จิ๊บก็คงต้องเป็นดาวซักดวงนึงในนี้สินะคับ” เจเจพูดเสร็จก็เงยหน้ามามองผมแทนดาว

   “ใช่ครับ พี่เต้ว่าต้องเป็นดวงที่สว่างๆดวงนั้นแน่ๆ” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ดาวที่กำลังกระพริบสว่างไสวอยู่

   “ต้องใช่แน่ๆเลยครับ ว้าว สวยจัง” เจเจมองตามมือผม แล้วก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

   “ดูอะไรกันอยู่เหรอ พ่อดูด้วยคนสิ” คุณเท่ห์เดินมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ครับ รู่แต่ว่าตอนนี้ยืนอยู่ข้างผมแล้ว ผมหันไปมองในบ้าน ด้วยความกังวล

   “ไม่ต้องห่วง เค้าไม่สงสัยกันหรอก พ่อแม่นานกำลังคุยติดพันกับไอ้เวย์และก็อ๊อฟนะ” คุณเท่ห์พูดขึ้นให้ผมคลายความกังวล

   “ป้อเห็นดาวดวงนั้นมั๊ยครับ เพ่เต้ว่าต้องเป็นแม่จิ๊บของเจเจแน่ๆ” เจเจบอกคุณเท่ห์พร้อมกับจับมือคุณเท่ห์ให้มองดาวดวงเดียวกับที่ผมบอกเจเจเมื่อครู่

   “เราจะเห็นดาวชัดที่สุดก็ต่อเมื่ออยู่ในที่มืดที่สุด และเราจะคิดถึงคนๆนั้นมากที่สุด ก็ต่อเมื่อรู้ว่าอีกคนนั้นอยู่ไกลเราเกินไป ว่ามั๊ย .... นายเต้” คุณเท่ห์พูดเปรียบเปรยดวงดาวกับความคิดถึงอย่างมั่วๆ

   “คงงั้นมั้งครับ” ผมตอบพร้อมยิ้มให้กับคำพูดมั่วๆที่ดูลงตัวนั้น












   “เพ่เต้อยู่กับเจเจตลอดไปได้มั๊ยครับ” จู๋ๆ เจเจก็พูดขึ้นทำลายความเงียบของการดูดาว ผมหันไปมองหน้าคุณเท่ห์สลับกับหน้าของเจเจ

   “ถ้าพี่ ... อยู่กับเจเจตลอด เจเจไม่เบื่อพี่เต้แย่เหรอครับ” ผมถามกลับไปด้วยเสียงสั่น

   “ไม่เบื่อคับ แต่ถ้าเพ่เต้กวป้อเบื่อเพ่เต้ เจเจจะคุยกับป้อให้ ว่าห้ามเบื่อเพ้เต้ ใช่มั๊ยคับป้อ” อ่าว ไหงเจเจไปพาลเอาคุณเท่ห์ซะงั้นละครับ

   “อะไรกันเจเจ พ่อไม่เบื่อง่ายๆหรอกคนนี้ ยังกวนใจพ่อได้อีกเยอะ” คุณเท่ห์พูดพร้อมยิ้มให้กับผมและเจเจ









   “ตกลงนายจะรับปากเจเจมั๊ย” คุณเท่ห์ซักผมอีกทีหลังจากที่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากคำพูดเมื่อครู่หมดลง


   “ถ้าเป็นไปได้ ทุกอย่างโอเค ผมก็จะอยู่กับเจเจตลอดไป จนกว่าคุณจะเบื่อผม” ผมตอบคำถามนี้กับคุณเท่ห์ ซึ่งหมายความว่าได้ตอบคำขอร้องของเจเจไปด้วย ..


   “เอ๊ย เท่ห์ คุยกันเสร็จยังวะ กูว่าเรากลับโรงแรมกันเถอะ” คุณเวย์ตะโกนมาตามจากประตูหน้าบ้าน คืนนี้ทั้งหมดจะไปค้ากันที่โรงแรมในตัวอำเภอกัน เพราะมากันเยอะ ไม่มีห้องรับรองมากมายขนาดนั้น บวกกับทุกคนเกรงใจแม่พ่อผมด้วย ..

   “กลับเข้าบ้านกันเถอะครับ” ผมชวนสองคนนั้นเดินเข้าบ้านมา











   “งั้นพวกเรากลับกันก่อนนะครับ ท่านคุณพ่อ ท่านคุณหญิงแม่” ยัยอ๊อฟบอกลาแบบอ้อนๆพ่อแม่ผมครับ

   “ แหม ลูกอ๊อฟ แม่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกแบบนั้น คุณยงคุณหญิงอะไรกัน ไม่มี๊ ไม่มี” นั่นไงครับ แม่ผม บ้ายอกับเค้าด้วย

   “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เข้ามาเช้าๆก็แล้วกัน จะได้เข้าไปในเมืองไปไหว้พระธาตุกัน มาถึงนครทั้งที ไปไหว้พระขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองซะหน่อย” พ่อผมพูดกำชับเรื่องกำหนดการวันพรุ่งนี้อีกที

   “โอเคครับ งั้นคืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะครับคุณพ่อคุณแม่ พวกผมไปแล้วนะครับ” คุณเวย์กล่าวลาอีกที ก่อนที่ทุกๆคนจะยกมือไหว้พ่อแม่ผมแล้วขึ้นรถตู้ที่เช่ามาจากสนามบินไป



   “อ้าวบอย ไม่กลับพร้อมกันเหรอ” อ๊อฟหันหลังมาถามบอยที่ยืนอยู่ด้านหลังผม

   “ เอ่อ ยังก่อน อีกซักพัก” บอยตอบออกไป

   “เอ๊ย ออกไปพร้อมกันดิ จะได้มีเพื่อนช่วยขับออกไป” ผมหันไปพูดกับบอย

   “ไม่เป็นไรเราขับออกไปได้” บอยยังย้ำคำเดิม

   “บ้านบอยอยู่ในตัวอำเภอไม่ใช่เหรอ ดีเลยพาเราไปหาโรงแรมพักหน่อยสิ พวกเราจะได้ไม่ต้องเสียเวลา” อ๊อฟพูดเสนอความช่วยเหลือมา

   “เออ ก็ดีนะลูกบอย ไปช่วยหาที่พักให้พวกเพื่อนๆเต้เค้าหน่อย ยังไงซะ พรุ่งนี้เราก็ค่อยมากันใหม่” แม่ผมหันมาบอกให้บอยช่วยอีกแรง

   “อ่าครับ งั้นผมกลับแล้วนะครับ สวัสดีครับ” บอยบอกลากลับบ้านไปอย่างจำใจ อ๊อฟหันมายิ้มให้ความสำเร็จของตัวเองในครั้งนี้


   “พ่อว่ามั๊ย ลูกแก้วน่ารักจริงๆ เหมาะกับเจ้าเต้ของเรามากเลย หน้านี่หวานอย่างกับนางเอกช่องสาม มารยาทยังดีอีกนะ แม่สัมผัสได้” เมื่อรถตู้คันโตขับพ้นหน้าบ้านผมไป แม่ผมถึงกับพูดพรรณาถึงว่าที่ลูกสะใภ้จำแลง อย่างมีความสุข

   “อืม พ่อก็ว่า แต่ลูกอ๊อฟนี่ตลลกนะแม่ อีกคนด้วยที่ชื่อเวย์ คุยกับพ่อเรื่องรถด้วย ไอ้เด็กตัวเล็กนั่นก็น่ารัก พ่อเห็นแล้วอยากอุ้มหลานเลยละ”

   เสียงแห่งความสุขของพ่อกับแม่ ค่อยๆหายไปตามระยะทางที่เดินเข้าไปในบ้าน และคงเลยเข้าห้องนอนไปเลย เพราะนี่ก็ดึกพอควรแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องพากรุ๊ปเพื่อนผมเที่ยวเมืองนครอีก ... ผมมองตามหลังไปได้แต่ถอนหายใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำไปในตอนนี้ ... ผมทำให้พ่อกับแม่มีความหวัง หวังจะได้ลูกสะใภ้ หวังจะได้หลาน ซึ่งผมยังมองหนทางไม่ออกเลย ว่าต่อข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ...


   พ่อแม่จะผิดหวังกับสิ่งที่ผมได้ทำในวันนี้หรือเปล่า










   พ่อกับแม่จะเข้าใจมั๊ย ว่าสิ่งที่ทำในวันนี้คือโลกแห่งความเป็นจริงที่ผมไม่ได้ต้องการ ...







   ทั้งสองคนจะเข้าใจโลกแห่งความฝันที่อ๊อฟเรียกนั่นหรือเปล่า ...







   และถ้าผมทำท่านสองคนผิดหวัง ...








   ผมจะมีความสุขกับโลกใบนั้นของผมเหรอ ???







ขอจงสุขสวัสดีทวีสุข

[ooopimmyooo]

แปะไว้

เดี๋ยวไปอ่านก่อน
...........................................
จะได้กลับไปอยู่ด้วยกันแล้ว

[Wins_Sha]

ว้าวว

กลับมาแล้ววววว

ตอนที่ 46 นี่....เศร้าอ่ะ
ในความรู้สึกนะ
เพราะต้องโกหกพ่อกับแม่
เห็นใจเต้สุดๆๆเลย
แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็เข้าแผนบอยอีกกก

เต้ต้องทำยังไงต่อไปเนี่ย
ถึงจะทำให้โลกของความฝันกลายมาเป็นโลกแห่งความจริง
และอยู่อย่างมีความสุขได้

เป็นกำลังใจให้นายเต้และไรเตอร์เสมอจร้า

[win200]

หง่า... น่าสนสารเต้จัง



เปนกำลังใจให้นะคร๊าฟ

[Jimmeiiii*]

เหมือนจะอึมครึมกันอยู่!

สู้ๆนะน้องเต้,,เจเจยังน่ารักได้เสมอ

[kingphai]

ไม่มีใครอยากโกหก
แต่ถ้าพูดความจริง
แล้วคนที่เรารักเจ็บปวด
เราเองก็ต้องเจ็บปวด
ถ้าเราโกหก คนที่เรารักมีความสุข
แล้วเราล่ะ
ไม่ยิ่งทุกข์หนักหรือ
.
.
.
อย่างไรซะ
ความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตาย
สักวันความจริงก็ต้องปรากฏ
แต่จะแบบไหน
เต้จะให้แม่รู้เอง
หรือว่าเป็นคนบอก
เลือกยากแฮะ
เฮ้อ
.
.
.
ชีวิตจริงงง

[wisa]

ขอให้ปฏิบัติการนี้ สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

ฝีมืออ๊อฟซะอย่าง สู้ๆ ครับ

แต่พอเป็นโลกแห่งความจริงแล้ว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร

คงต้องติดตามกับไป


 


 


 

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

อุปสรรค...มีวั้ยหั้ยฝ่าฟันค่ะ..พี่เต้สุ้ๆ..สู้ตาย.....ทีมเวิร์ค เยอะขนาดนี้...

[Shock_n2n]

จงสู้ ต่อ ไปจร้า
อย่าหวั่นไหว ฉึกๆ 

[som]

เจเจน่ารักที่สุด
พี่เต้คิดมากจังเลย  อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะคับ

[iforgive]

โกหกแล้วทุกคนมีความสุข  ไม่บาปหรอกค่ะ
ถ้าการอยู่กับความจริงมันทำให้เป็นทุกข์โกหกบ้างก็ได้
ก็ไม่ได้โกหกทุกเรื่องเมื่อไหร่ล่ะ  ชิมิ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[takara]

แล้วจาเป็นงายยต่ออะเนี้ย

[IZE]

เหมือนจะดี แต่บรรยากาศมันเหงาเศร้าๆยังไงม่รู้เนอะ

[roseen]

เพราะไอ้บอยคนเดียวเรื่องเลยเป็นแบบนี้

[JAN]

ชีวิตจริงสินะ  เฮ้อออ

[bbyuqin]

มันต้องดีขึ้นสิ....เจเจน่ารักขนาดนี้ พามาหาปู่กับย่าบ่อยๆ แล้วกัน จะว่าใช้เด็กเข้าหน้าก็จริงแต่น่าจะง่ายขึ้นแหล่ะ

[จันทร์ผา]

เหมือนจะดี แต่บรรยากาศมันเหงาเศร้าๆยังไงม่รู้เนอะ

รู้สึกเหมือนกันเลย

[dekba428]

เข้าใจหัวอกเต้อย่างสุดซึ้ง

แต่ตอนนี้ผมสงสารบอยมากกว่า 

[yayee2]

ทุกคนกำลังโกหกขาวกันอยู่อ่ะ แล้วก็อดกังวลใจไปกับน้องเต้ไม่ได้
เป็นกำลังใจให้น้องเต้ คุณเท่ห์ สมหวังนะคะ

[rmlab]

จะเป็นยังไงต่อไปนะ เอาใจช่วยทุกคนแล้วกันนะ

[banana49]

เง้อไม่ได้เข้ามาซะนาน ได้อ่านทีเดียว2ตอนเลย ^^
แต่ว่า มันเศร้าแล้วก็อึกอัดอ่ะ เวลาที่ต้องโกหก
มันจะมองหน้าไม่ติด เฮ้อ... สงสารบอยด้วย
เป็นกำลังใจให้นะคะ ทุกคนเลย

[aphanite]

เหมือนคลื่นใต้น้ำกะลังก่อตัวอย่างเงียบเชียบ

กลัวจะมีพายุง่า

,,,,

สู้เค้า ฉึกๆ