ตอนที่ 8 พรหมลิขิตบรรดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใดพรุ่งนี้ต้องไปญี่ปุ่นแล้วสินะ ไอ้ตัวแสบของจะอยู่กับไอ้เด็กใหม่คนนั้นได้รึป่าวน้า คิดแล้วก็กลุ้มเหมือนกัน ถ้ามันเกิดทำอะไรลูกเราละ แต่คงไม่มั้ง เอ๊ยยยย เค้าบอกว่าอย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนกินแกลบ ถูกป่าววะเนี่ย แต่ยังไงก็ต้องลองดูหน่อยแล้วกัน จะไปฝากคุณเกดก็เกรงใจ ไอ้เวย์ก็คงไม่ว่าง เอาไงก้เอาวะ
“ป้อ ๆ ทำอะไรอยู่เหรอ หน้ามุ่ยเชียว” เจเจเดินเข้ามาหาผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ หน้าแจ้นมาเชียว
“พ่อกำลังคิดว่า พรุ่งนี้พ่อจะไปญี่ปุ่นอาทิตย์นึง แล้วลูกจะอยู่ยังไง หึ” ว่าแล้วก็หอมแก้วเจ้าเจเจไปหนึ่งที ลูกใครนี่น่ารักจริง
“อยู่ได้สิครับ ก็เดี่ยวพี่เต้จะมาเปงเพ่เลี้ยงใหม่ผมไม่ใช่เหรอครับ เจเจชอบเล่นกับพี่เต้” อะไรกันลูกผมอยู่กับเจ้าเต้นั่นได้ไม่กี่วัน ติดแจซะแล้ว นี่ถ้าผมทิ้งไปอาทิตย์นึง จะลืมผมมั๊ยเนี่ย
“ก็พ่อเป็นห่วงเรานี่ครับ จะไว้ใจได้รึป่าวไม่รู้” นี่พูดจากใจริงนะครับ คนเดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ
“ไว้ใจได้อยู่แล้วกั๊บป้อ เจเจฟันเฟริม” ถึงกับออกตัวเลยเหรอเนี่ย
“ว่าแต่อะไรเหรอ ฟันเฟริม” เออ เคยได้ยินแต่ฟันธง เจเจมามุขไหนอีกเนี่ย
“ก็ฟันธง กับคอนเฟริมไงกั๊บ มันรวมกัน ไงคับป้อ” โอ้โห นี่แค่สามขวบเล่นมุขซ้อนมุขอย่างนี้เป็นแล้วเหรอนี่ พ่อมันเป็นตลกหรือป่าวว่ะ ก็ไม่นิ
“ติ๊งงงงงงง หน่องงงงงงงงง” เสียงกดออกหน้าห้อง สงสัยเจ้าเด็กเกรียนนั้นจะมาแระ
“เย้..... เพ่เต้มาแล้ว” โห ดีใจขนาดนั้นเชียวลูกชายผม วิ่งไปเปิดประตูให้ซะนั้น ผมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วเดินออกไปที่ห้องรับแขกแต่เสียงที่ได้ยินกลับไม่ใช่เสียงของเจ้าเด็กเกรียน
“แล้วคุณพ่อละค่ะ เจเจ” เสียงเพื่อนบ้านสาวของผม กำลังถามเจ้าตัวแสบ
“คุณป้ออยู่ที่โต๊ะทำงานครับอาเกด เดี่ยวเจเจไปตามให้นะครับ” เสียงเจเจลดความเจื้อยแจ้วลง คงผิดหวังที่ไม่ใช่พี่เลี้ยงมือใหม่ที่รอ
“ไม่ต้องตามหรอกจ้า เดินมาโน่นแล้ว” คุณเกดคงมองเห็นผม เลยบอกเจเจว่าไม่ต้องตาม
“สวัสดีครับคุณเกด มีธุระอะไรเหรอครับ มาหาผมถึงห้องเชียว” ผมทักเมื่อเห็นคุณเกดยิ้มมาให้ผม
“แหม ต้องมีธุระด้วยเหรอคะ ถึงมาหาคุณเท่ห์ได้ ก็ไม่มีอะไรหรอกคะ พอดีว่าเมื่อวานเกดกลับบ้านไป เลยเอามะม่วงที่สวนมาฝากอ่าคะ นี่คะมะม่วงที่บ้านเกดปลูกเองเลยนะค่ะเนี่ย” คุณเกดพูดพร้อมกับยื่นถุงมะม่วงให้ผม เยอะเชียว
“ขอบคุณมากครับคุณเกด ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ” ผมเกรงใจเค้าจริงๆนะครับ ไปไหนมาไหนมีของฝากมาให้ตลอด
“ไม่เป็นไรคะคุณเท่ห์ คนกันเองทั้งนั้น จริงมั๊ยจ๊ะ เจเจ” คุณเกดพูดกับผมเสร็จ หันไปถามเจเจที่เล่นตัวต่อเลโก้อยู่บนโซฟา เจเจเงยหน้ามามองเมื่อถูกเรียก แล้วก็หันกลับไปยังประตู้ห้อง
“พี่เต้มาแล้วววว เย้ๆๆๆๆๆๆ” เจเจไม่ได้ตอบคำถามของคุณเกดแต่อย่างใด แต่กลับสนใจพี่เลี้ยงคนใหม่ที่เพิ่งก้าวผ่านประตูห้องมา
ไอ้เด็กเกรียนยิ้มให้กับเจเจ แล้วหันมาทำหน้าสงสัยกับผมว่าเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือป่าว หรือประมาณว่าให้ผมออกไปก่อนมั๊ย
“ไม่ต้องหรอก เข้ามาเลยเต้” นี่ผมแทบจะลืมชื่อมันไปแล้วนะเนี่ย รู้สึกขัดปากชอบกลเวลาเรียกชื่อเต็มมัน
“นี่ใครหรือค่ะคุณเท่ห์ น่าตาน่ารักเชียว” คุณเกดครับ ชมไอ้เต้มัน น่ารักตรงไหนวะเด็กคนนี้ มันออกจะสูงโปร่ง ออกแนวจะผอมซะด้วยซ้ำ ผิวก็ออกจะคล้ำๆแบบคนใต้ แต่ไม่ถึงกับดำ แต่หน้ามันคม จมูกที่เป็นสัน กับหน้าที่ใสวิงค์ ก็แค่นั้น
ผมคงจะพิจารณารูปร่างของพี่เลี้ยงคนใหม่มากไป ว่าจะแนะนำให้คุณเกดรู้จัก แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
“นี่อาเกดครับ พี่เต้ พี่เลี้ยงคนใหม่ของเจเจ ส่วนพี่เต้ครับ นี่อาเกดครับ กิ๊กพ่อ” เอ๊ยยย อะไรกันเจเจ ไปยัดเยียดพ่อให้เค้าทำไม
“ฮ่าๆๆ เจเจ พูดออกอะไรออกมาคะ กิ๊กเก๊อะที่ไหน อาเกดเป็นแค่เพื่อนบ้านเองคะ” คุณเกดรีบแก้ตัวใหญ่ แต่ก็อาบม้วนอยู่เหมือนกัน
“เจเจ ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้ หือ ยังเด็กยังเล็กรู้จักด้วยเหรอกิ๊กคืออะไร” ผมต้องดุหน่อยแล้วครับ พูดออกมาแบบนี้ เดี่ยวจะเสียงานเสียการหมด
“ก็อาเวย์เค้าบอกเจเจแบบนี้อ่าคับ ป้อไปดุอาเวย์เลย เจเจไปเล่นเกมกะพี่เต้ดีกว่า” เจเจพูดจบก็งอนแก้มป่องลากพี่เลี้ยงที่ยืนงงแดก ไม่รู้เรื่องอีโหน่อีเหน่อยู่ เดินตามไปติดๆ ไอ้เวย์นะไอ้เวย์ สอนหลานแต่ละเรื่อง
“อย่าไปถือสาเจเจเลยครับ ไอ้เวย์มันชอบสอนอะไรเด็กไม่เข้าท่า” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เกาหัวแก้อายเหมือนกัน ว่าแต่ผมจะอายทำไม
“ไม่เป็นไรค่ะ นั่นพี่เลี้ยงคนใหม่เหรอค่ะ หาได้เร็วจังเลยนะคะ คราวนี้เป็นผู้ชายซะด้วย คงถูกใจเจเจไม่ใช่น้อย” คุณเกดพูดพรางสายตาจ้องไปทางเจ้าเต้ พี่เลี้ยงคนใหม่ของเจเจ
“ก็ได้มาแบบบังเอิญมากกว่าอ่าครับ พอดีพรุ่งนี้ผมต้องไปญี่ปุ่นด้วย เดี่ยวไม่มีใครดูแลอ่าครับ” ผมเล่าที่มาที่ไปคร่าวๆให้คุณเกดฟัง
“ว้า... แย่จังนะค่ะ เกดอดเลี้ยงเจเจเลย ว่าจะขอไปนอนกอดซะหน่อย” คุณเกดตัดพ้อ และแสดงกิริยาที่น่ารักในแบบของเธอเราคุยกันอีกซักพักก่อนที่คุณเกดจะขอตัวกลับ ผมส่งที่หน้าประตูและไม่ลืมที่จะขอบคุณคุณเกดในเรื่องของของฝากอีกครั้ง
.
.
.
“นายท่าน คนนั้นกิ๊กนายท่านจริงเหรอ” อะไรกันเนี่ยไอ้เด็กเกรียน โผล่หน้ามาแทบจะชนผมซะงั้น
“ไม่ใช่ แล้วนายจะรู้ไปทำไม และอีกอย่างบอกแล้วไงว่าอย่าเรียนชั้นว่านายท่านอะไรของนายน่ะ ฟังแล้วเหมือนขุนนางสมันสุโขทัยยังไงไม่รู้” ไม่รู้ทำไมครับ เห็นหน้าเจ้าเด็กเกรียนกับกิริยาของมันแล้วผมจะหงุดหงิดทุกที
“ได้ครับคุณ......” สงสัยมันจำชื่อเจ้านายมันไม่ได้
“เท่ห์ !!!!!!!” ชื่อออกจะเท่แบบนี้ จะมีที่ไหนอีก
“ครับ คุณเท่ห์ ผมเอาของไปเก็บที่ห้องแล้วนะครับ ส่วนนี่ครับหลักฐานการเป็นพี่เลี้ยงของผม ขาดเหลืออะไรบอกนะครับ เดี๋ยวผมเอามาให้อีกที” พอพูดเป็นงานเป็นการค่อยน่าฟังขึ้นหน่อย ว่าแต่ดูเอกสารหน่อยซิ มีอะไรบ้าง อืมๆๆๆๆ
“เต้ แล้วไหนวุฒิการศึกษาละ ไม่มีเหรอ” มันดูน่าจะมีการศึกษานะในสายตาผม แต่ทำไมไม่ให้มาด้วยนะ
“เอ่อออ มีครับ แต่ไม่ได้ถ่ายมาให้ เดี๋ยวไว้วันหลังผมจะถ่ายเอกสารมาให้นะครับ” มันหันหลังมาตอบผม ในขณะที่มือยังเล่นอยู่กับตัวต่อของเจ้าเจเจ ไม่เป็นไรก็ได้มั้ง ผมปล่อยให้เจเจเล่นกับพี่เลี้ยงคนใหม่ของมันไป ส่วนผมขอตัวเข้าไปเคลียร์งานก่อนไปญี่ปุ่น ช่วงนี้ยุ่งชะมัดเลย แต่ก็นะที่ทำลงไปก็เพื่อหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวที่มี
.
.
.
.
ผมนั่งเคลียร์งานไปนานพอสมควร ดูนาฬิกาก็ใกล้จะเย็นแล้ว พี่เลี้ยงคงทำอาหารไว้รอแล้วมั้ง ออกไปดูดีกว่าว่ามีอะไรกินบ้าง
.
.
.
ผมลืมไปหรือไรว่าผมจ้างพี่เลี้ยงมา ไม่ได้จ้างแม่บ้านมา ผมคงลืมไปสนิทว่าพี่เลี้ยงคนนี้เป็นผู้ชาย เพราะภาพที่เห็นคือ ทั้งพี่เลี้ยงทั้งลูกชายของผมหลับคาโซฟาซะงั้น ทีวีก็ยังเปิดทิ้งอยู่ ในมือเจเจยังถือหุ่นยนต์อยู่เลย คงเล่นกันเพลินแล้วเผลอหลับไป ไอ้ตาพี่เลี้ยงก็ใช่ย่อย นอนน้ำลายไหล สูดเข้าออกอยู่แบบนั้น เฮ้ออ จะใช้การได้มั๊ยเนี่ย
“นาย ๆ ตื่นๆ ไปทำอาหารให้ชั้นทานหน่อย นาย ๆ เต้ ตื่น” ท่าจะงัวเงียจริงๆ เรียกยังไงก็ไม่ตื่น
“หืออออ อะไรกันคุณ หิวก็ไปหาไรกินเองสิ มาใช้ผมทำไม ผมเป็นพี่เลี้ยงนะ ไม่ใช่แม่บ้าน” น่านนนน เอาเข้าแล้วไง คิดแล้วไม่มีผิด
“แต่ถ้าพี่เลี้ยงทำอาหารให้ไม่ได้ ค่าจ้างก็ลดลง 30%” มันต้องเจอแบบนี้
“สามสิบเปอร์เซนตตตตตตตต์ จะบ้าป่าวคุณ เดี่ยวผมไปทำให้” ตาสว่างเชียวนะ งกให้ย่อยนะไอ้เด็กเกรียน
ผมเดินเข้ามาให้ครัวขนาดเล็กของห้อง เห็นเจ้าเต้หยิบนู้น หยิบนี่ออกมาจากตู้เย็น มันจะทำเป็นป่าวเนี่ย หรือแค่อวด
“จะทำอะไรให้ชั้นกับลูกกินเหรอ” ผมละอดสงสัยไม่ได้จริงๆ
“เท่าที่ดูกับข้าว อาหารที่คุณซื้อมาเมื่อวาน ผมว่าผมจะทำข้าวผัดให้กิน แล้วก็ซุบไก่ คุณกินได้ป่าวละ” ข้าวผัดกับซุบไก่เหรอ ก็พอกินได้
“แล้วทำเป็นเหรอ แล้วอร่อยเรอะ” ผมไม่ได้ดูถูก แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะทำอะไรเป็น
“ถ้าคุณคิดแบบนั้น ........ งั้นก็...............มาทำเองอา” เอ๊ยยยย มันโยนตะหลิวมาให้ผมครับ ดีนะที่ไม่ใช่อีโต้ รับทันซะด้วย
“เออๆๆๆๆ ทำไปเถอะ ไม่ตายหรอกมื้อเดียว” มันมาเป็นลูกจ้างหรือมาเป็นเพื่อเล่นผมวะเนี่ย
“คุณเท่ห์” อะไรอีกละ จู่ๆก็เรียก
“มีอะไร”
“ทำไมคืนนั้นคุณพาผมกลับมาห้องคุณละ ทำไมไม่พาผมกลับไปส่งให้เพื่อนผม” อืมมม นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว
“ก็วันนั้นนายเมามาก อ้วกใส่รถชั้น แล้วกว่าชั้นจะหาไรเช็ดอ้วกให้นาย กว่าจะพยายามเช็ดเศษอ้วกนาย มันก็นานพอควรอยู่ ชั้นจึงโทรหาเพื่อนชั้นเพื่อถามว่าเพื่อนนายทางโน้นเป็นไงบ้าง เพื่อนชั้นก็บอกว่า มันวิ่งแจ้นหานายหายไปจากร้านแล้ว ชั้นเลยไม่รู้ทำไง ตอนนั่นง่วงก็ง่วง แล้วก็ยิ่งตึงๆอยู่ด้วย ชั้นก็เลยพานายกลับมานอนที่คอนโดชั้นก่อน นายตื่นคงหาทางกลับเอง จะให้นอนโซฟาก็กลัวยุงจะหาม เห็นมะชั้นมันคนมีน้ำใจ” ผมเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มันฟัง มันก็นั่งทำตาละห้อยฟังอย่างดี
“ซาบซึ้งที่สุดดดดดดด โทรศัพท์ผมก็มีทำไมไม่เอาไปโทรหาเพื่อนผมละครับคุณชายเท่ห์” เออวะ จริงของมัน ทำไมเราไม่คิดถึงประเด็นนี้เลยวะ หรือว่าเมาจนลืมวะเนี่ย ทั้งๆที่เราก็โทรหาเจ้าเวย์ได้
“ผมว่ามันคงเป็นพรหมลิขิตแล้วละ คุณว่ามั๊ย ฮ่าๆๆๆ พรหมลิขิตบรรดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ฮิ้วว” อะไรของมันกันนี่มาพูดเรื่องพรหมลิขิต ฟังแล้วขนลุก มีร้องเพลงอะไรอีก เห้ออ
“พรหมลิขิตบ้าอะไรของนาย ชั้นเมา ชั้นลืม ชั้นขอโทษ พอใจยัง” ไม่รู้จะบอกมันยังไงครับ
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรครับ เจ้านาย อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้งานทำ เดี่ยวเจ้านายไปปลุกเจเจล้างหน้าแปลงฟันนะครับ อีกสิบห้านาทีเสร็จ เดี่ยวผมตั้งโต๊ะให้” ผมพยักหน้าแล้วเดินมาทางเจเจ แปลกจริง ทำไมผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ลูกจ้างผม และผมก็ไม่ใช่เจ้านายมัน ทำไมการพูดจาของมันดูไม่มีชั้นวรรณะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเดินมาปลุกเจเจ ต้องปลุกให้คนทำอาหารให้ ไอ้เด็กเกรียนคนนี้มันมีดีอะไรนะ ...
ทำไมผมต้องทำตามมันด้วย !!!!!!
...
คืนนี้แค่นี้ก่อนนะครับ ไปนอนแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นมาคงได้รับกำลังใจจากทุกคนนะครับ
แล้วไรท์เตอร์จะมาอัพบ่อยๆน้าาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
