หายไปหลายวัน ... ต้องขอประทานอภัย
กลับมาใหม่ ...ไฉไลกว่าเดิม ฮ่าๆๆ เว่อร์ตลอด
มีคนถามว่าไรเตอร์มีแฟนแล้วเหรอ .. มีแล้วครับ เพิ่งมี ตอนที่แต่งนิยายยังไม่มีเลย มีเอาช่วงหลังๆ
จะสมัครเป็นแฟนเหรอครับ ช่วงนี้เป็นแฟนคลับไปก่อนแล้วกัน ... อิอิ
อ่านกันดีกว่า
ขอให้ทุกคนมีความสุข ...
ตอนที่ 37“คุณเทห์ครับ เมื่อคืนกี่ยกละครับ !!!! ” สิ้นคำถามจากอ๊อฟผมแทบจะตกลงจากเก้าอี้ ให้ได้อย่างนี้สินะ อ๊อฟคนนี้ คิดอะไร อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเลย ไม่สังเกตบ้างเลยเหรอว่าคนที่โดนถาม และคนที่เกี่ยวข้องจะรู้สึกอย่างไร ผมเหลือบตาไปมองนายเต้ที่นั่งโกรธหน้าแดง หรือเขินกันแน่นะ
“ว่าไงครับคุณเท่ห์ จะโกหกอาจารย์ ผู้ช่วยให้เผด็จศึกได้สำเร็จเหรอครับ” โห มีทวงบุญคุณด้วย ผมไม่น่าหลวมตัวจริงๆเลยครับ
“อ๊อฟ มึงจะรู้ไปทำไม หือ คุณเท่ห์ไม่ต้องบอกนะครับ อย่าไปบอกมัน” เหมือนนายเต้จะทนไม่ได้ที่โดนเพื่อนสืบเรื่องแบบนี้ เลยตะโกนมาจากมุมโซฟาที่นั่งอยู่ พูดไปมันก็อายไปนะครับนั่น ผมรู้หรอกหน่า
“มึงเงียบไปเลยยัยเต้ ชั้นคุยกับศิษย์รักชั้น” ตอนนี้ผมกลายเป็นศิษย์รักของอ๊อฟไปแล้วเหรอครับเนี่ย
“ว่าไงครับคุณเท่ห์ ห้ายกเหรอครับ”
“มึงจะบ้าเหรออ๊อฟ ห้ายกก็ตายกันพอดี มานั่งเงียบๆข้างกูนี่มา” ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร นายเต้ก็ร้อนตัวขึ้นมาทันทีครับ
“ไม่ห้า ก็สาม ใช่มั๊ยครับคุณเท่ห์” ดูเหมือนอ๊อฟจะไม่สนใจคำตอบจากนายเต้เลยครับ ยังดิ้นรนรบเร้าจะเอาคำตอบจากผมให้ได้
“กูบอกว่าไม่ใช่ มึงจะอยากรู้ไปทำไม” เสียงดังมาจากข้างหลังอีกแล้วครับ คราวนี้อ๊อฟสวนกลับทันควัน
“ก็กูอยากรู้ มึงจะทำไม กูไม่ได้ถามมึง”
“ยกเดียว ... พอใจยัง” นั่นไงครับ ผมสบายเลย ไม่ต้องตอบอะไร นายเต้มันก็เฉลยออกมาเองหมดแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ
“อิอิ สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้นะยัยเต้ ... หล่อนนี่มันจุ้นจ้านจนได้ดีจริงๆ ชั้นหาได้ถามหล่อนไม่ ก็ยังกระเสือกกระสนตอบแทนสามี ชั้นละปลื้มอกปลื้มใจแทนคุณเท่ห์จริงๆ ใช่มั๊ยครับคุณเท่ห์ ใช่มั๊ยครับ !!! ” อ๊อฟหันไปพูดกระแนะกระแหนเสร็จนายเต้ แล้วจึงหันมาถามผมอีกที
“เอ่อ ...จะให้ชั้นตอบยังไงดีละ คนนึงก็..” ผมกำลังติดสินใจอยู่ครับ ว่าจะเห็นด้วยกับใครดี เพราะถ้าเห็นด้วยกับอ๊อฟ เท่ากับว่านายเต้ แต่ถ้าเห็นด้วยกับนายเต้ ก็เนรคุณอาจารย์ พูดไปหันหน้าไปทางอ๊อฟ
“อาจารย์ผู้มีคุณ” ผมพูดไปทางหน้าอ๊อฟ อ๊อฟยิ้มร่าออกมาอย่างมีชัย
“อีกคนก็...” คราวนี้ผมหันไปมองนายเต้ ที่นั่งอยู่ที่เดิม คราวนี้มีหยิบน้ำมาดื่มแก้โกรธ (หรือเขิน)ด้วย ... ถ้าตอบไม่ดีน้ำขวดนั้นมีสิทธิ์บินมาโดนหัวได้ ... ดูสายตามันก่อนสิ อาฆาตซะขนาดนั้น
“อีกคนก็อะไรคุณเท่ห์” อ๊อฟเร่งให้ผมพูดต่อ
“เฮ้อลำบากใจจริงๆ คนนึงก็อาจารย์ อีกคนก็ เมีย !!!! ” ผมพูดไปพร้อมกับเอามือกุมขมับ
“พรูดดดดดดดดด !!!!!” ในวินาทีเดียวกันกับประโยคสุดท้ายจากปากผมจบ นายเต้พุ่งน้ำออกมาเป็นทางเลยครับ ดีนะที่นั่งไกลจากคนอื่น จึงไม่โดนใคร
“ยัยเต้ หล่อนเล่นอะไรพิเรนทร์อีกแล้วเนี่ย” อ๊อฟเห็นสถานการณ์จึงหันไปดุอย่างไว
“คุณว่าอะไรนะคุณเท่ห์ ผมเป็นอะไรนะ” นี่มันโกรธหรือมันเขินครับเนี่ย ผมเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย แล้วเมื่อกี้ผมพูดไรผิดไปละ
“แหม อิดอก ผัวมึงเรียกมึงว่าเมียผิดตรงไหนละ ทำเป็นซึนเดเระ อย่ามาทำแอ๊บแบ๊วตีขิมแถวนี้ พวกตีฉิ่งอย่างชั้นดูออกนะ ว่าแต่คุณเท่ห์เป็นคนรุกเหรอครับ เริ่ดมากก” จากประเด็นสามี ภรรยา เข้าสู่ประเด็นรุก รับเสียแล้วครับ เพราะเมื่ออ๊อฟ หันไปเทศน์ยกใหญ่ให้กับนายเต้ ก็หันมาชื่นชนในฝีมือผม ผมจะให้ทำไงละครับ ก็ได้แต่ยิ้มรับไป
“พอเลยทั้งสองคน เลิกคุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ได้แล้ว เจเจอยู่ไม่อายบ้างหรือไง อ๊อฟด้วยมึง แต่ละเรื่องนะ สรรหามาคุยกันในโรงพยาบาล” นายเต้เริ่มไม่สนุกด้วยแล้วครับ มันเดินไปเอาไม้ถูพื้นในห้องน้ำมาเช็ดน้ำที่กระเด็นจากปากมัน ผมเห็นมันจริงจังแบบนั้นก็เงียบเลยครับ หันหน้าไปมองอ๊อฟ เห็นมันทำปากขมุบขมิบ ประมาณว่า “แหม แม่นังคนดี” ผมก็อดตลกกับพฤติกรรมนั้นไม่ได้
“ขำอะไรคุณเท่ห์” สายไปแล้วครับ จะเก็บอาการหน่อยคงไม่ทันแล้ว เพราะนายเต้เห็นผมหลุดขำออกมา มันทำหน้าบึ้งเลยครับ
“เปล่านะ ชั้นขำอ๊อฟ ชั้นไม่ได้ขำนาย” ต้องแก้ตัวก่อนครับ ... ไม่สิไม่ได้แก้ตัว ผมขำอ๊อฟจริงๆ
“ไม่รู้แหละ ผมว่าคุณขำผม คุณไม่ต้องมาแก้ตัวเลย” เอาแล้วไงครับ มีงอนแล้วแน่ๆ งานเข้าอีกแล้วกู
“อุ๊ยตาย ว๊ายกรี๊ด ไม่อยากอยู่เวลานี้แล้ว ไม่ไหวๆ คนเค้าจะเอา อย่าหามคานเข้าไปแทรก ชั้นว่าชั้นไปก่อนดีกว่า พอดีมีเดทกับหนุ่มคนใหม่ จะไปดูหนังที่พารากอน ไม่อยากอยู่ดูหนังสดแถวนี้ ไปก่อนนะจ๊ะยัยเต้ ไปก่อนนะครับคุณเท่ห์” จู๋ๆ อ๊อฟคิดจะไปก็พูดพร่ำล่ำลาเสร็จก็ออกไปทันที ผมละงงกับสุภาษิตของอ๊อฟจริงๆ แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าสงสัยจะงอนจริงๆแล้วละครับ
“อะไรกันเรื่องแค่นี้งอนชั้นเหรอ” ผมว่ามันเรื่องเล็กมากเลยนะครับ
“เรื่องแค่นี้เองเหรอครับ คุณเท่ห์มองว่าเรื่องที่เรา เอ่อ ... เรื่องอย่างว่ามาคุยเล่นๆกัน มันดูเป็นเรื่องธรรมดาเหรอครับ ใช่สิ คุณมันคนกระทำนิ ผมมันคนถูกกระทำ ย่อมเสียหายมากกว่าคุณ” เรื่องราวมันชักจะไปใหญ่โตแล้วครับ ไม่คิดว่านายเต้จะคิดมากขนาดนี้ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหามัน มันเหมือนจะร้องนะนั่น พอผมเดินไปหามันก็หันหลังให้
“ไม่เอาหน่า นายก็รู้ว่าอ๊อฟมันแหย่เล่น ชั้นก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย ชั้นไมได้ตั้งใจเอาความรู้สึกของนายมาทำร้ายจริงๆนะ สาบานให้ตายเถอะ” ผมพูดไปพร้อมกับเอามือสวมกอดนายเต้จากด้านหลัง โอบกอดมันไว้
“ไม่รู้หละ ทีหลังอย่าคุยเรื่องแบบนี้อีกนะครับ ผมไม่ชอบ แล้วทีหลังก็หัดตอบเองซะบ้าง อย่าให้ผมตอบให้ซะทุกอย่าง ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะครับ” ตอนนี้มันคงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว สังเกตได้จากน้ำเสียงที่ดูจะแข็งน้อยลง แต่ของผมนั่นสิครับ กำลังแข็งมากขึ้น ...
“ครับ ต่อไปผมจะตอบแทนเมียผมทุกอย่างเลย จริงๆนะครับ” ผมพูดไปพร้อมกับหอมแก้มมันไปหนึ่งฟอดใหญ่
“คุณเท่ห์ มาหอมแก้มผมทำไม แล้วมาเรียกผมเมียอีก เอาใหญ่แล้วนะคุณ” นายเต้โวยวายใหญ่ครับ หันตัวมาจะดุผม แต่ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดของผมอยู่ ไม่ปล่อยให้หลุดหรอก
“เจเจ ...”
“ต็อก !!!” เสียงนายเต้เรียกชื่อเจเจและก็ตามมาด้วยเสียงไม้ถูพื้นหลุดมือ เอาแล้วสิครับ เจเจตื่นแล้วเหรอเนี่ย
“อ้าวเจเจ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับลูก” ผมหันไปก็เห็นเจเจนั่งตาแป้วอยู่แล้วครับ ไม่รู้จะเห็นอะไรบ้างเนี่ย เอ ... เอามือที่กอดนายเต้ลงก่อนดีกว่า
“เจเจตื่นตั้งแต่ที่ป้อกอดเพ่เต้ของเจเจแล้วละครับ แล้วยังเห็นด้วยนะ ว่าป้อแอบหอมแก้มเพ่เต้” เจเจพูดพร้อมกับหันหน้ามองมาทางผม แล้วก็สะบัดหน้าหนีเมื่อพูดจบ เอาแล้วไงครับ เมียงอนเสร็จ ลูกงอนต่อ ทำไงดีกู
“ไม่มีอะไรหรอกครับเจเจ พ่อเค้าแค่ล้อเล่นกับพี่เต้เอง ไม่มีอะไรจริงๆนะครับ” นายเต้เข้าไปหาเจเจนั่งลงที่เก้าอี้ และคุยกับเจเจพร้อมกับเอามือลูบหัวไปมา
“จริงหราคับเพ่เต้ ป้อไมได้แกล้งเพ่เต้ใช่มั๊ยครับ ถ้าป้อแกล้งเพ่เต้บอกเจเจนะคับ เจเจจะจัดการให้” เอ๊ยย อะไรกันวะเนี่ย ตกลงผมไปยุ่งพี่เลี้ยงมันไม่ได้ใช่มั๊ยเนี่ย ... ไอ้ลูกชายตัวแสบ
“ครับๆ ถ้าพ่อเจเจทำอะไรพี่เต้นะ พี่เต้จะมาบอกเจเจคนแรกเลย แต่พี่ว่า เค้าคงไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก” นั่น ทั้งพี่เลี้ยง ทั้งลูกชาย ไม่สิ ต้องเรียกว่า ทั้งแม่ใหม่และลูกชายของผม เข้ากันดีเหลือเกิน นี่เจเจจะหวงพี่เลี้ยงมันมากกว่าพ่อมันอีกนะเนี่ย
“แล้วเจเจเป็นยังไงบ้างลูก ยังปวดหัว ตัวร้อนอยู่มั๊ยครับ” ผมเดินเข้าไปหาเจเจบ้าง โดยยืนอยู่ข้างๆกับนายเต้นั่ง แล้วเอามือไปกุมหน้าผากของเจเจวัดไข้
“เจเจยังตัวร้อนมั๊ยคับป้อ” เจเจถามผมด้วยหน้าสงสัย
“อืม พ่อไม่รู้เหมือนกันสิว่าร้อนหรือเปล่า”
“ไหนผมลองตรวจดูหน่อยซิ” เป็นนายเต้ที่พูดพร้อมกับเอามือมาทาบบนหน้าผากของเจเจโดยที่ยังมีมือผมอยู่ด้วย ผมว่าแค่มือผมกับมือนายเต้ตอนนี้ ปิดหน้าเจเจเกือบมิดแล้ว
“ลดลงไปเยอะแล้วนะครับ แต่ก็ยังสูงอยู่” นายเต้พูดพร้อมกับจะเอามือออก แต่ผมก็เอามือผมไปจับเอาไว้ เจเจยิ้มใหญ่เลยครับ แล้วผมก็จับทือนายเต้อีกข้างนึงมาให้จับหน้าผากผม ตอนนี้เราจับกันเป็นสามเหลี่ยมเลยครับมือผมข้างนึงจับมือนายเต้อยู่บนหน้าฝากเจเจ อีกข้างนึงก็จับมือนายเต้อยู่บนหน้าผากผม
“เล่นอะไรของคุณคุณเท่ห์” นึกแล้วครับ ว่าจะต้องโดนด่า
“วัดไข้ให้ชั้นหน่อย ชั้นไม่สบายหรือเปล่า” อิอิ มีความสุขจังเลยนะครับเนี่ย เวลาได้อ้อนนายเต้แล้ว
“ป้อไม่สบายด้วยเหรอคับ ติดไข้จากเจเจไปหรือเปล่า” เจเจเอามือของผมที่หน้าผากออก แล้วเอามือเล็กๆของเจเจมาจับที่หน้าผากผมแทน ผมถึงกับต้องย่อตัวลงเพื่อให้เจเจแตะหน้าฝากถึง
“ไม่ร้อนนี่ครับ เจเจร้อนกว่าอีก” เจเจพูดพร้อมกับเอามืออีกข้างแตะหน้าผากตัวเอง
“จะไปร้อนได้ไงละเจเจ ก็พ่อเจเจนะสำออย ปล่อยมือผมได้แล้วคุณ” เรื่องไรผมจะปล่อยละครับ จับมือไว้อย่างนี้อุ่นดี เจเจไม่สงสัยอะไรด้วย
“จะไม่ปล่อยใช่มั๊ย ... นี่แหนะ”
“โอ๊ยยย” เจ็บเลยครับ ก็มันยกมือขึ้นมาตีหน้าผากผมเลย เจเจเห็นแล้วขำใหญ่เลย
“สมน้ำหน้า ป้อโดนเพ่เต้ตี” ดูครับ ยังมีหน้ามาสมน้ำหน้าพ่ออีก เจเจนะ
“ดูให้หน่อยสิ แดงหรือเปล่า เจ็บนะเนี่ย” ผมเริ่มหันไปอ้อนคนที่ทำให้ผมต้องเจ็บหน้าผากครับ
“เรื่องอะไรละ เจเจ ดูให้พ่อเจเจหน่อยสิ หมดหล่อแน่ไคราวนี้” นายเต้พูดเสร็จก็ลุกเดินออกไปด้านหลังคงกลับไปที่โซฟา
“มาครับป้อ เจเจดูให้ โห แดงมากๆเลยอ่าคับ มามะ เดี๋ยวเจเจเป่าให้ โอม เพี้ยง หายนะคับ หายนะคับ” ผมละอดยิ้มไม่ได้กับท่าทีของเจเจตอนนี้ ที่เอามือลูบหน้าผม พร้อมกับเป่าปาก หน้าที่ดูจริงจังนั่นอีก
“ตกลงใครไม่สบายกันแน่ครับเนี่ย เป็นพ่อ หรือลูกกันแน่ครับ พี่เลี้ยงงหมดแล้ว ว่าจะดูแลใครดี” นายเต้เดินมาพร้อมกับส้มเขียวหวานที่ปอกเสร็จแล้วในมือ คงจะปอกมาป้อนเจเจ
“ก็ดูแลทั้งสองคนเลยไงครับ” ตอนนี้ผมจับมือของนายเต้ขึ้นมาแถวบริเวณปากครับ มองหน้าของนายเต้ที่เหมือนจะตกใจกลัว ดูมันจะพะวงภวังค์เหลือเกิน หันหน้ามองเจเจ แล้วก็หันมามองผม เจเจก็ทำหน้างงครับ ว่าผมจะทำอะไร ผมเริ่มขยับมือของนายเต้เข้ามาเรื่อยๆๆ
เรื่อยๆๆ
“คุณเท่ห์....อย่า”
ไม่ทันแล้วละครับ ห้ามช้าไปแล้วนายเต้ อารมณ์มันพาไปแล้ว
“หวานจัง ....
ซื้อมาจากไหนเหรอ ส้มนี่” ฮ่าๆๆ สะใจหน้านายเต้ตอนนี้มากเลยครับ มันคิดว่าผมจะทำอะไรมันเหรอ เหวอเชียว ...
“ป้อ !!!! นั่นมันส้มของเจเจ เพ่เต้ปอกให้เจเจกิน ป้อแย่งเจเจอีกแล้วอ่า” ไอ้ตัวโตตรงหน้าผมยังตั้งหลักไมได้ครับ คงจะตกใจน่าดู ไอ้ตัวเล็กจอมหวงของคนนี้เลยทวงเอาส้มใหญ่เลย
“โอเคๆครับ เดี๋ยวพ่อไปเอามาปอกให้ใหม่นะครับ ก็มันอร่อยนี่ครับ หวานเจี๊ยบเลย ใช่มั๊ยนายเต้” ยังไม่หายตกใจเลยครับ อย่างนี้จูบแกล้งหน่อยดีกว่า อิอิ
แต่...
“ขอโทษนะคะ อาหารเที่ยงมาแล้วค่ะ” เอ่อ ... ดีนะครับ ที่ยังไมได้ทำไรลงไป ไม่งั้นนายเต้ได้ฆ่าผมแน่ๆ
“อ๋อครับ ขอบคุณมากครับคุณพยาบาล” นายเต้ตั้งตัวได้ เดินไปลากรถเข็นอาหารมาจากคุณพยาบาล ที่เหมือนกับจะอึ้งๆอะไรนิดหน่อย กับการกระทำของพวกเราสามคน
ผมหันไปมองเจเจยิ้มใหญ่เลยครับ เห็นพยาบาลน่ารักแบบนี้
“พี่พยาบาลคนสวยคับ เจเจจะกลับได้วันไหนคับ” นั่นไงครับ ออกลายเจ้าชู้แต่เด็กแล้วลูกผม
“ไหนค่ะ หายไข้หรือยัง ที่จะรีบกลับบ้าน” คุณพยาบาลเดินเข้ามาดูอาการไข้ของเจเจครับ
“เดี๋ยวกินยาแล้วนอนพักนะคะ จะได้กลับบ้านไวๆ” พยาบาลสาวสวยพูดไปพร้อมกับลูบหัวเจเจเล่น
“งั้นเจเจอยากหายช้าๆ แล้วครับ เจเจจะได้อยู่เป็นเพื่อนพี่พยาบาล” เอ .... ไอ้นิสัยแบบนี้เอามาจากใครกันนะ
“แบบนั้นเลยเหรอจ๊ะ ... ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวคุณหมอจับฉีดยาเอานะคะ พี่ไปก่อนนะจ๊ะ ... เดี๋ยวบ่ายๆคุณหมอจะมาตรวจอาการอีกครั้งนะคะ” คุณพยาบาลพูดกับเจเจเสร็จ ก็หันมาพูดกับผม แล้วหันไปจับสายน้ำเกลือของเจเจ เค้าจับกันทำไมนะ สังเกตหรือไงว่าน้ำเกลือหมดหรือยัง ... แล้วก็เดินออกไป
“เจเจครับ มาทานข้าวกัน มีข้าวผัดของโปรดเจเจด้วย แล้วนี่มีไส้กรอก มีต้มจืดด้วย น่ากินทั้งนั้นเลยมามะครับ” นายเต้เข็นรถอาหารมาที่เตียง พร้อมจะป้อนข้าวให้เจเจ
“ป้อครับ นี่อะไรกัดป้อเท่ห์เหรอครับ ที่คออ่า” จู่ๆ เจเจก็มาสังเกตคอผมครับ ผมก้มลงดู รอยแดงนี่มัน...
“เอ่อ ลิงครับ ลิงมันกัด” ผมพูดไปพร้อมกับมองหน้านายเต้ไป ที่ตอนนี้ก้มหน้างุดๆ กับอาหารของเจเจ
“ลิงหราคับ ป้อไปทำอะไรลิงถึงกัดได้ละครับ” เจเจยังไม่หายสงสัย พร้อมกับเอามือมาลูบๆตรงคอผม
“ก็ลิงมันน่ารัก น่าฟัด พ่อฟัดมัน มันเลยกัดพ่ออ่าครับ” ผมพูดไปยิ้มไป มองหน้านายเต้ไป ที่เอาแต่ก้มอยู่แบบนั้น
“พ่อนี่นะ ไปเล่นกับลิงทำไมไม่รู้ ใช่มั๊ยเพ่เต้ ดูสิเป็นรอยเลย” เจเจหันไปถามนายเต้ และก็หันมาเล่นรอยแดงนั้นอีกที
“ทานข้าวกันเถอะเจเจ ปล่อยพ่อเจเจกับรอยแดงนั่นเถอะ สมน้ำหน้า ชอบรังแกคนอื่น โดนซะบ้าง” นายเต้พูดพร้อมกับเดินแทรกผมเพื่อจะมาป้อนข้าวเจเจ
“หลีกหน่อยสิคุณ ผมจะป้อนข้าวให้เจเจ” เมื่อแทรกเข้าไปได้ก็หาเรื่องให้ผมไปอื่น
“ทำไมละ นายก็นั่งบนตักชั้นก็ได้ แล้วป้อนข้าวเจเจ” วันนี้ไม่รู้เป็นไร ผมละมีความสุขจริงๆ ที่ได้แกล้งนายเต้
“ไม่เอาคุณ ออกไปเลยนะ อย่ามาเล่นอะไรแบบนี้ ผมไม่ชอบ ดู เจเจมองใหญ่แล้ว” นายเต้หันมากระซิบกระซาบกับผม แต่ผมจะสนเรอะ
“เจเจครับ ให้พ่อช่วยป้อนข้าวด้วยนะ พ่อไม่เจอเจเจมาหลายวัน พ่อคิดถึ๊ง คิดถึง” อ้อนทั้งลูก อ้อนทั้งเมีย มีความสุขกว่าสิ่งอื่นใด
“ไม่เอาอ่า ให้เพ่เต้ป้อนคนเดียวพอ พ่อไปนั่งอื่นก่อนสิ เพ่เต้จะได้นั่งป้อนข้าวเจเจ”
“แป่ววว” โห ลูกชายตู ไม่รักกันเลย ดูทำหน้าซีเรียสซะ เออ ไปก็ได้เว๊ย
“ไปสิคุณ ผมจะนั่ง” นายเต้หันมาพูด พร้อมยิ้มเยาะเย้ยที่ผมโดนเจเจไล่
ผมเดินมานั่งเล่นที่โซฟาแทน ปล่อยให้ลูกชายกับแม่ใหม่ได้อยู่ด้วยกัน อิอิ คิดไปโน่นแล้วเรา อย่างน้อยเจเจมันก็รักนายเต้ไม่แพ้เราเหมือนกัน แต่ถ้าเจเจรู้ว่านายเต้จะมาเป็นแม่ใหม่ มันจะรับได้หรือเปล่านะ แต่ตอนแรกมันต้องสงสัยแน่ๆ ว่านายเต้จะเป็นแม่ได้เหรอ ??
ผมมองนายเต้ป้อนข้าวเจเจ เจเจก็ชวนคุย โม้เรื่องที่ได้ไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์ไป นี่ที่ไม่สบายเพราะไปเที่ยวที่นี่แน่ๆ เจเจคงจะหายป่วยในอีกไม่ช้า ได้ยาดีเป็นพี่เลี้ยงคนนี้ซะอย่าง
“คุณเท่ห์ คุณเท่ห์ครับ ทานข้าวเที่ยงครับ” ผมได้ยินเหมือนมีเสียงคนมาเรียกผม
“อ้าว นายเต้ นี่ชั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่” นอนไปยังไม่รู้ตัวเลยครับ ว่าหลับตั้งแต่ตอนไหน
“ก็ตั้งแต่ตอนที่ผมป้อนข้าวเจเจแล้วครับ” ผมคงเพลียมากๆ เพราะเมื่อคืนยังไม่ได้นอน แถมเสียแรงอีก
“แล้วเจเจหลับแล้วเหรอ” ผมพูดพร้อมกับมองไปที่เตียง ที่เห็นเจเจหลับไปแล้ว
“หมอมาตรวจ กินยา แล้วก็หลับไปแล้วครับ คุณเท่ห์มาทานข้าวกันเถอะครับ ผมลงไปซื้อมาให้แล้ว” นายเต้พูดพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะที่วางอาหารไว้สองสามอย่าง
“ทำไมมองหน้าผมอย่างนั้นละครับ อาหารไม่อร่อยเหรอครับ” นายเต้ถามผมขึ้นมาในขณะที่เรานั่งทานข้าวอยู่ด้วยกัน
“อร่อยดิ แค่ชั้นรู้สึกดีมากไปหน่อย” ผมพูดไป พร้อมกับสายตาที่ยังมองนายเต้อยู่ ผมรู้สึกดีจริงๆ
“รู้สึกดีอะไรเหรอครับ นี่ครับทานเยอะๆ” นายเต้ถามกลับมา พร้อมกับตักผัดผักมาใส่จานผมให้
“รู้สึกดีที่มีนายอยู่ใกล้ๆไง รู้สึกดีที่นายรู้สึกดีด้วย และก็รู้สึกดีที่ได้รักนาย” นี่ผมพูดจากใจจริงนะเนี่ย
“อิ่มแล้วเหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นนายเต้วางช้อนกับส้อมและเอาน้ำขึ้นมาดื่ม
“เปล่าครับ ผมจะอ้วก” มันพูดพร้อมกับทำท่าทางจะอ้วกมาทางผม
“อะไรว้า ... ชั้นพูดจริงนะเนี่ย นายนี่นะ จำไว้เลย ชั้นไม่พูดหวานด้วยแล้ว” ผมพูดไปก็งอนไปครับ ตักข้าวมากินๆๆ ยัดๆไป
“ก็ดีครับ ผมไม่ได้บังคับอะไรคุณอยู่แล้ว” โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย กูงอนอยู่เนี่ย ง้อกูหน่อสิ
“ง่ะ ไหงงั้นอ่า ชอบแบบหยาบคายหรือไง ชั้นพูดให้ดูก็ได้นะ” เค้าว่าผู้หญิงชอบคนเลวคงจริง นายเต้จะรวมอยู่ในประเภทนี้จะได้มั๊ยนะ
“พอเลยคุณ ทานๆไป ผมไม่สนุกด้วยแล้ว” นายเต้พูดพร้อมกับลุกขึ้น
“อ้าว จะไปไหนอ่า” ผมถามขึ้นทันที
“ถ้าผมนั่งตรงนี้ คนบางคนอาจแค่อิ่มใจ ไม่อิ่มกาย ผมขอไปแอบยิ้มคนเดียวหน่อย” นายเต้พูดพร้อมยิ้มกลับมาให้ผม เขินเว๊ย พูดมาแบบนี้ แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป สงสัยไปเดินย่อย แล้วคิดว่าพูดมาแบบนี้ ผมยังจะหิวข้าวอีกเหรอ เฮ้อ ...
ผมทานข้าวเสร็จนายเต้ก็ยังไม่มาซักที จะออกไปตามก็กลัวเจเจตื่นมาแล้วไม่เจอใคร จะร้องไห้อีก โทรไป มือถือดันวางอยู่ในห้องอีก จะไปไหนของเค้านะ
เอ๊ะเสียงคนเปิดประตู
“เต้” ผมเรียกทันทีเมื่อประตูห้องเปิดขึ้นมา
“อะไรมึง กูเอง แม่งเพ้อใหญ่” ไม่ใช่นายเต้ครับ กลับเป็นไอ้เวย์ เพื่อนรัก แต่ศัตรูหัวใจ
“มึงเองเหรอ นึกว่า..” เห็นหน้ามันตอนนี้แล้วหงุดหงิดครับ
“นึกว่าน้องเต้หรือไง มึงอย่าให้มันมากมาย กูจีบก่อน อย่าออกตัวนอกหน้ากู” นั่น เอาแล้วครับ ไอ้ขี้หวงไม่รู้เรื่องอะไร
“แล้วไงวะ ออกตัวก่อน จีบก่อน แต่..... กูได้ก่อน” ผมพูดกับมัน โดยเน้นที่ประโยคหลังให้มันได้ยินดังๆชัดๆ
“อะ อะไรนะ มึงพูดว่าอะไรนะไอ้เท่ห์” ตอนนี้ไอ้เวย์โกรธลมออกหูแล้วครับ เอามือมาดึงคอเสื้อผมใหญ่
“กูรู้มึงได้ยินแล้ว อย่าให้กูย้ำให้มึงเจ็บใจเล่นเลย ปล่อยเสื้อกูได้แล้ว เสื้อกูยับหมดแล้ว” ตอนนี้ผมตลกหน้ามันมากครับ มันจะเอาเรื่องผมจริงๆนะนั่น แต่ยังไงมันก็ไม่ทำไรผม ด้วยเรื่องของผู้หญิงหรอก
เอ๊ยยย แต่นี่ไม่ใช่ ไม่แน่ก็ได้ ชักกลัวๆแล้วไง
“ทำอะไรกันเหรอครับ” เป็นนายเต้ที่เปิดประตูมาเจอไอ้เวย์กำลังดึงคอเสื้อผม
“อ๋อ เปล่าครับ น้องเต้ ทักทายกันนิดหน่อย แล้วน้องเต้ไปไหนมาเหรอครับ” ไอ้เวย์รีบปล่อยคอเสื้อผม แล้วหันไปทางนายเต้ ทำท่าอย่างกับไม่เกิดอะไรขึ้น ผมจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
“ผมออกไปเดินย่อยอาหารมานะครับ คุณเวย์มานานแล้วเหรอครับ” นายเต้พูดทักพร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟา ผมนึกขึ้นได้ว่ายังมีร่องรอยของเมื่อคืนอยู่ที่ตัวผม ผมเลยพยายามให้เสื้อจัดอยู่ในที่ๆ ไอ้เวย์สามารถมองรอยตรงคอนั้นชัดเจนขึ้น จะได้รู้ดำ รู้แดง
“พี่เพิ่งมาครับน้องเต้ พอดีพี่เข้าไปเคลียร์งาน ที่จริงพอรู้ข่าวว่าเจเจกลับมาแล้วไม่สบาย พี่อยากจะยกเลิกงานแล้วมาเยี่ยมเลยนะครับเนี่ย น้องเต้เข้าใจพี่ใช่มั๊ยครับ” เป็นเอามากไอ้เวย์ ผมเป็นพ่อเจเจมึงยังไม่บอกอะไรผมเลย ตอนนี้ผมกับไอ้เวย์นั่งอยู่คนละข้างกับนายเต้บนโซฟาตัวเดียวกันแล้วครับ
“ไม่เป็นไรครับคุณเวย์ เจเจไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว” นายเต้ตอบไป ที่จริงน่าจะเป็นผมนะที่ควรตอบ
“นี่น้องเต้กินข้าวแล้วเหรอ นี่พี่ว่าจะ.... เอ่อ จะรับไปทานด้วย” ไอ้เวย์พูดไป เหมาะเจาะกับที่มันหันหน้ามาทางผม ผมเลยเอามือลูบตรงรอยนั่นหน่อย มันเห็นพอดีเลยครับ อึ้งไปเลย ก่อนที่จะพูดจบ
“เสียดายจังเลยครับ ไม่งั้นมื้อนี้มีเจ้ามือเลี้ยงอีก” นายเต้คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เวย์ เลยยังชวนคุยปกติ
“ใช่ครับ ใช่ ..... เอ่อ น้องเต้ครับ พี่ขอเวลาแป๊บนึงนะครับ” มันพูดเสร็จก็เดินมาลากมือผมไปเลยครับ เปิดประตูออกมานอกห้องด้วย จะต่อยผมมั๊ยนี่
“อะไรของมึง ลากกูมาข้างนอกทำไม” ผมถามเลยครับ ทั้งๆที่พอรู้แล้วว่าเรื่องอะไร
“มึงจะหาเรื่องกูใช่มั๊ยไอ้เท่ห์ มึงนี่นะ รู้ก็รู้ว่ากูชอบน้องเต้ ดันแทงข้างหลังกูซะงั้น” ไอ้เวย์พูดไปพร้อมกับเอามือยันกำแพงไว้ ตอนนี้ผมชักไม่สนุกแล้วสิครับ บรรยากาศเริ่มตึงเครียดแล้ว นี่ผมแค่แหย่เล่นเอง เฮ้ออ
“เอ๊ย กูขอโทษวะ ถ้ากูบอกว่าไมได้ตั้งใจ มันคงไม่ใช่ เพราะคนนี้กูตั้งใจจริงๆ” ผมเอามือไปตบบ่ามันครับ ผมว่าผมก็ผิดนั่นแหละครับ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้เวย์มันชอบ แต่กลับแย่งจีบมันซะงั้น
“กูมันก็เหมือนเดิม แพ้มึงตลอด ตอนกูจีบหญิง ก็จีบจิ๊บแพ้มึง พอกูจะมาชอบผู้ชาย มึงยังตามมาจีบ แล้วชวดไปอีก นี่กูจะหาแฟนยังไงดีวะเนี่ย” ตอนนี้เหมือนมันจะเครียดขึ้นมากกว่าเดิมแล้วครับ ผมก็ยิ่งเครียด เพราะที่มันพูดมาถูกหมดทุกอย่าง ผมกับมันแย่งกันจีบจิ๊บ แต่เป็นผมที่ได้หัวใจจิ๊บมา
“กูถามมึงจริงๆนะไอ้เท่ห์ มึงรักน้องเต้จริงๆใช่มั๊ย มึงไม่ได้หลอกแดกน้องเค้าใช่มั๊ย” ตอนนี้มันหันหน้ามาถามผมหน้าซีเรียสแล้วครับ
“มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปี มึงเคยเห็นกูล้อเล่นกับเรื่องความรักมั๊ย จิ๊บคือผู้หญิงคนแรกที่กูรัก แล้วไง และกูก็ได้แต่งงานด้วย เต้เช่นกัน เต้จะเป็นผู้ชายคนเดียวที่กูจะรัก และกูจะไม่มองผู้ชายคนไหน ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เต้” ผมตอบมันไปด้วยหน้าที่จริงจัง
“งั้นก็ดี ถึงกูมาก่อน กูก็คงไปก่อน ยังไงคำว่าเพื่อนของกูกับมึง มันก็ไม่เคยขาดเพราะเรื่องนี้ ความรักที่กูมีให้กับจิ๊บก็เหมือนกัน มันไม่เคยไปไหน กูก็ให้กับเจเจหมดแล้ว ความรักที่กูมีต่อน้องเต้ กูก็จะเก็บมันไว้ กูจะไม่ลืมมัน มึงคงไม่ว่าอะไรกูใช่มั๊ย ถ้ากูจะคิดแบบนี้” ไม่ว่ายังไงไอ้เวย์เพื่อนผมคนนี้ ก็ยังเป็นเพื่อนรักของผมคนเดิมจริงๆครับ มันพูดกับผมเรื่องนี้จริงจังเหมือนกับที่เคยพูดกับผมในกรณีจิ๊บไม่ผิด
“กูจะว่าอะไรมึงได้ละ ตอนรักยังห้ามกันไม่ได้ ห้ามรักก็คงห้ามกันยากเหมือนกัน กูขอโทษมึงอีกครั้งนะ สำหรับเรื่องของจิ๊บ และก็เรื่องของเต้ด้วย ... กูขอโทษจริงๆ” ผมไม่รู้จะพูดคำอะไรออกไปได้ดีกว่าคำนี้แล้วสินะครับ นี่ผมได้ทำร้ายจิตใจเพื่อนผมคนนี้มา 2 ครั้งแล้วสินะ
“มึงเลิกพูดคำว่าขอโทษเถอะ เอาเป็นขอบใจแล้วกัน อย่างน้อยฟังแล้วเหมือนไม่มีคนผิด แถมดูกูยังเป็นคนดีอีก” มันพูดพร้อมกับยิ้มกลับมาให้ผม
“เออ ขอบใจวะ ขอบใจในทุกๆเรื่อง” ผมพูดไปพร้อมกับเอามันมากอดเบาๆหนึ่งครั้ง แล้วคลายออก
“กูกลับก่อนนะ พอดีคิดขึ้นได้ว่ามีงาน ฝากบอกเจเจว่าหายไวๆนะ แล้วก็ฝากลาน้องเต้ด้วย กูไปละ”
ผมรู้ครับว่ามันไม่ได้มีงานอะไร และถ้ามีก็คงไม่รีบขนาดจนไม่ได้ลานายเต้และอยู่พบเจเจ แต่มันคงจะไม่พร้อมจะพบนายเต้ในขณะนี้
ผมยืนมองไอ้เวย์เดินไปจนถึงจุดรอลิฟท์ มันหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าลิฟต์ไป ...
ไม่แปลกที่ผมจะเสียใจกับการกระทำครั้งนี้ และเช่นเดียวกัน ไม่แปลกที่ไอ้เวย์จะเสียใจกับความรู้สึกนี้ แต่อย่างที่ใครหลายคนเค้าบอก ว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ เมื่อรักไปแล้ว ก็ยากจะเลิกรัก การที่อีกคนรักตอบจึงไม่ใช่เรื่องของผมกับไอ้เวย์ แต่เป็นการตัดสินใจของนายเต้ ... ถือว่าผมโชคดีอีกครั้ง ที่คนที่ถูกเลือกเป็นผม
ไม่ว่าจะยังไง นอกเหนือจากเจเจ แล้ว ผมรักมันไม่แพ้นายเต้เลย ...
แค่คนละฐานะกัน .... ก็เท่านั้น ...
.................................
สงสารคุณเวย์ ... 
เจอกันใหม่วัน พุธ พฤหัส ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ อังคาร วันใดวันนึง ...
บาย
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820059 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก